Tabela 4.4. Ścieżki realizacji modelu flexicurity w zaleceniach Europejskiej Grupy Ekspertów do spraw Flexicurity Elastyczne umowy
Zabezpieczenie socjalne
Aktywna polityka rynku pracy
Life-long learning
Dialog społeczny
Ścieżka 1. Rozwiązanie problemu segmentacji rynku pracy Przeznaczona dla krajów, w których głównym wyzwaniem jest zjawisko segmentacji rynku pracy, czyli podział na pracowników posiadających stabilne zatrudnienie oraz zatrudnionych na czasowych kontraktach. Celem tej ścieżki jest bardziej równomierne rozłożenie elastyczności i bezpieczeństwa wśród pracowników. – poprawa pozycji osób pracujących na czas określony, na podstawie umów agencyjnych, oraz wykonujących prace na wezwanie, – zmiana warunków umów na czas nieokreślony
– stopniowe zwiększanie uprawnień pracowników tymczasowych, – oferowanie wyższych zasiłków w ciągu krótszych okresów bezrobocia, – wprowadzenie systemu pomocy społecznej zwiększającego mobilność obywateli i zmniejszającego ich zależność od nieformalnej pomocy ze strony rodziny
– wzmocnienie publicznych – możliwość odbywania służb zatrudnienia pod szkoleń przez pracowniwzględem liczebności ków tymczasowych, i kwalifikacji personelu – stworzenie funduszy i instytutów szkoleniowych na poziomie regionalnym lub branżowym, – stosowanie ulg podatkowych
– prowadzenie działań mających na celu dalsze zwiększanie poziomu zaufania pomiędzy partnerami społecznymi co do podziału korzyści z wprowadzonych zmian
Ścieżka 2. Wprowadzenie i rozwój flexicurity w przedsiębiorstwach Przeznaczona dla krajów o stosunkowo niskich przepływach pracowników. Ta ścieżka dotyczy głównie krajów, w których dominują duże przedsiębiorstwa, oferujące wysoki stopień ochrony miejsc pracy. Pracownicy są w nich silnie powiązani ze swoimi firmami, dynamika rynku pracy jest niewielka. – poprawa elastyczności – uzależnienie świadczeń – koncentracja programów czasu pracy, od spełnienia określonych aktywizujących na długowarunków, trwale bezrobotnych, – możliwość godzenia obowiązków zawodowych – efektywne monitorowanie – indywidualne szkolenia z opieką nad rodziną, poszukiwania pracy dla osób poszukujących pracy – działania wyprzedzające
– indywidualne programy szkoleń i rozwoju kariery, – tworzenie efektywnej polityki rozwoju kapitału ludzkiego
– dalsze działania na rzecz zwiększania poziomu zaufania, szczególnie na poziomie krajowym
cd. tabeli 4.4 Ścieżka 3. Rozwiązanie problemów niedoborów kompetencji i możliwości pracowników Ta ścieżka ma zastosowanie w krajach, gdzie głównym wyzwaniem są poważne braki umiejętności i ograniczone możliwości obywateli. W krajach tych zazwyczaj stopa bezrobocia osiąga wysoki poziom, jednak nie dotyczy po równo wszystkich grup społecznych. – ożywienie dialogu spo– przeciwdziałanie przed– taka konstrukcja umowy, – zachęty dla nisko wykwa- – podział osób poszukująłecznego poprzez wprolifikowanych odbiorców cych pracy na osoby wywczesnemu przerywaniu która pozwala na zatrudwadzenie do debaty nonienie osób o niskich świadczeń, kwalifikowane i osoby, nauki szkolnej, wych kwestii, jak badania które muszą uzupełnić kwalifikacjach i jednocze- – monitorowanie i uzależ– dążenie do poprawy i rozwój, innowacje, edukwalifikacje, śnie daje możliwość nienie świadczeń od spełogólnego poziomu komkacja i kwalifikacje awansu w kierunku umów – w przypadku pierwszej petencji absolwentów nienia określonych wabardziej stabilnych w miarunków, aby zapewnić, że grupy skupienie uwagi na szkół, rę poprawy kompetencji indywidualnej pomocy podjęcie pracy będzie – usuwanie braków w zai utrwalenia relacji pracy opłacalne w szukaniu pracy, kresie umiejętności czy– w przypadku drugiej grutania i liczenia u osób dopy APRP powinna skupić rosłych się na oferowaniu odpowiednich szkoleń w celu wsparcia możliwości awansu zawodowego i reintegracji Ścieżka 4. Poprawa możliwości odbiorców świadczeń i osób pracujących nieformalnie Przeznaczona dla krajów, które w ostatnich latach dokonywały znacznej restrukturyzacji gospodarczej, wskutek czego wiele osób znalazło się na długoterminowym bezrobociu. – ochrona pracowników zatrudnionych w rozwijających się sektorach gospodarki, – uregulowanie pracy nieformalnej przez przyznanie pracującym w ten sposób osobom większych praw i zaoferowanie im dostępu do szkolenia w zawodzie
– ustalenie odpowiedniego – zwiększenie zdolności poziomu wysokości zasiładministracyjnych służb ków, aby umożliwić pozatrudniania (poprawa szukiwanie pracy bez pokwalifikacji, procesu dejmowania pracy podejmowania decyzji, nieformalnej, organizacji pracy), – uzależnienie świadczeń – zacieśnienie współpracy od spełnienia określonych instytucji zajmujących się warunków świadczeniami z publicznymi służbami zatrudnienia
– rozwój systemów uczenia – zwiększenie uprawnień się przez całe życie, edupartnerów społecznych kacji i szkolenia zawodopoprzez rozszerzenie wego ukierunkowany na praw do negocjowania potrzeby rynku pracy, istotnych aspektów warunków pracy, w tym cza– ścisła współpraca przedsu pracy siębiorstw z organami publicznymi
Źródło: Komisja Europejska, Wspólne zasady wdrożenia modelu flexicurity, Bruksela 2007, s. 17–22.