VERGETEN MEESTERWERKEN

Bob Dylan – AFAS Live, 16 oktober 2022

De piano opgesteld zodat niemand hem ziet, enigszins opgelost door hoofdzakelijk staand te spelen, een lichtshow met maar liefst twee standen (aan en uit) en een onbeweeglijke band, het is duidelijk: Bob Dylan is terug in Nederland. Minder dan de helft van de nummers zijn oudere songs, maar ook van die kun je, enigszins subjectief, niet stellen dat het zijn grootste klassiekers zijn. Onder andere When I Paint My Masterpiece en To Be Alone With You in luchtige, akoestische arrangementen, en een mooi groovend Gotta Serve Somebody. Maar de verrassing zit in het nieuwe materiaal. Met uitzondering van Murder Most Foul worden alle nummers van Rough And Rowdy Ways gespeeld, en zonder uitzondering in een versie die de studioversies op zijn minst naar de kroon steken. Dylan bewijst andermaal volop actueel te zijn en torst zijn legendarische status moeiteloos verder. De veel besproken telefoonban zorgde voor een zeer gefocust, aandachtig luisterend publiek dat de man terecht beloonde met een staande ovatie. Het nieuwe normaal, wat ons betreft. (Jurgen Vreugdenhil)

In de serie vergeten meesterwerken duiken we in de diepste krochten van de popmuziek. Totaal vergeten prachtplaatjes uit onverwachte hoek, opgedoken uit de donkerste hoeken van de kringloopwinkel.

Kiki Dee – Great Expectations (1970)

Hoewel Dusty In Memphis helemaal niet zo’n commercieel succes was, was het iedereen helder dat artistiek gezien er een hoogte was bereikt die niet vaak gehaald wordt. Labels haastten zich dan ook om een blanke zangeres aan de zwarte soultraditie te koppelen, wat resulteerde in prima lp’s van dames als Petula Clark en Brenda Lee, waarbij beiden Memphis in de titel stopten. Dat kon natuurlijk niet bij een Motown-lp, zij strikten echter wel Kiki Dee, die in 1968 alleraardigst gedebuteerd had. De onderkoelde, Britse zang bleek zeer effectief te contrasteren met de geoliede soulmachine die de Motown-huisband was. Geijkte hits als I Second That Emotion en For Once In My Life kregen opeens een nieuwe dimensie, en het nieuwe materiaal stak daar nog boven uit. Het beste voorbeeld was Jimmy, waarin de Engelse koelte even gebroken wordt en een hartverscheurende snik de ware emotie toont. Wegens gebrek aan commerciële waardering kreeg het geen vervolg, waar Kiki waarschijnlijk geen moment wakker van lag, aangezien toen de heer E. John aan de lijn hing.