VERGETEN MEESTERWERKEN

Porcupine Tree - Ziggo Dome, Amsterdam, 7 november 2022

‘We zijn twaalf jaar weggeweest en kennelijk is ons publiek twee keer zo groot geworden. Misschien moesten we er nog eens twaalf jaar tussenuit,’ grapt frontman Steven Wilson tegen een goedgevulde Ziggo Dome. Nee, een cultband is Porcupine Tree niet meer, maar de grote vraag – zijn ze bezig met een doorstart of een afscheid? – blijft onbeantwoord. Los daarvan blijken Wilson, meesterdrummer Gavin Harrison, toetsentovenaar Richard Barbieri en gastmuzikanten Nate Navarro en Randy McStine zeer strak op elkaar ingespeeld en ze trakteren het publiek op een geoliede show van bijna drie uur. Hun mix van progrock, metal en gevoelige pop komt perfect uit de verf, ondersteund door soms indringende visuals, zoals bij Dignity en Fear Of A Blank Planet. De ijzersterke comebackplaat Closure/ Continuation wordt in zijn geheel gespeeld, samen met oude favorieten (Blackest Eyes, Trains, Even Less, Anesthetize) en minder bekende pareltjes (Buying New Soul). (Louk Vanderschuren)

In de serie vergeten meesterwerken duiken we in de diepste krochten van de popmuziek. Totaal vergeten prachtplaatjes uit onverwachte hoek, opgedoken uit de donkerste hoeken van de kringloopwinkel.

Kitty Wells – Forever Young (1974)

Ooit de koningin van de country leek het in 1974 een beetje voorbij met Kitty Wells. Decca, waarvoor zij miljoenen had verdiend, liet haar staan, waarna ze wonderlijk genoeg bij Capricorn uitkwam. Dat was het label van de broertjes Walden, ooit de managers van Otis Redding en daarna vooral actief in de southern rock. Dat leek te contrasteren met de vriendelijke country van Wells, maar de Waldens begrepen dat de roots van al deze dingen hetzelfde waren. En dus koppelden ze diverse leden van The Allman Brothers, The Marshall Tucker Band en andere good old boys aan het traditionele stemgeluid van Kitty. Het voor haar compleet nieuwe repertoire omvatte covers van Otis Redding, Dan Penn en natuurlijk het titelnummer van Bob Dylan. Het verbluffende resultaat bleek zijn tijd ver vooruit. Tientallen jaren later werd de comeback van Johnny Cash met een soortgelijke aanpak bejubeld, in de jaren zeventig was de muzikale verzuiling nog volop aanwezig. De inmiddels overleden Kitty Wells wordt herinnerd als een uitstekende, maar conservatieve en wellicht ouderwetse country queen, maar vanaf nu herinneren we haar ook als dame met een muzikale durf waar vele nieuwelingen slechts met ontzag naar kunnen kijken. (Jurgen Vreugdenhil)