Szorty nie tylko na

Oczywiście, że z damskimi męskie nogi równać się nie mogą. Nie szkodzi. Prze cież nie o pokazywanie chodzi w męskich krótkich spodniach. Tu najważniejszy jest luz i wygoda, bo nie ma to jak w upalny dzień wydostać się z długo nogawkowego opakowania i podarować sobie trochę słońca i świeżej bryzy. Wtedy nawet w kolejny miejski weekend możemy poczuć się jak na wakacjach. krótkie czy zbyt opięte. Są to w końcu spodnie letnie, które w założeniu zapewniają nam komfort i wygodę, a wygląd ma tu drugoplanową rolę. Dlatego zapewnijmy sobie odpowiednią wielkość: gdy chodzi o długość możemy wybierać pomiędzy fasonami trzy-czwarte lub za kolano, ale dalej tą drogą iść nie warto. Najkrótsze szorty mogą kończyć się w połowie uda, a każdy centymetr powyżej milowymi krokami zbliża nas do stylu popularnego nie tak dawno temu wśród internautów Gracjana Roztockiego. Miarą właściwej szerokości jest natomiast walor praktyczny: klucze, kluczyki do samochodu, portfel, okulary… jeśli wszystko to mieści się w kieszeniach i pozwala jeszcze w miarę swobodnie usiąść, rozmiar możemy uznać za odpowiedni. Co do tego? – otóż jest pytanie! Krótkie spodnie wymuszają na mas zwykle dobór odpowiedniego obuwia. Powiedzmy to też od razu: półbuty skórzane zupełnie tu nie pasują, klapki i sandały natomiast – o ile bez skarpet – jak najbardziej. Co do obuwia sporto wego, zwykle dobrze się ono kom ponuje z szortami, sporo jednak może zależeć od fasonu krótkich spodni i czasem po prostu sandały wyglądają do nich znacznie lepiej.

Szortów nie zakładamy raczej do marynarek, a już szczegól nie nie do koszuli z krawatem –chyba, że mówimy o specjalnych okazjach, w których chcemy zadać szyku zabawnym i nietypowym wyglądem. W ciut bardziej „wyj ściowych” odmianach, do szortów doskonale pasują polo, t-shirty, a także niektóre, mniej zobowią zujące koszule.

Wyjątkiem są tu tzw. ber mudy, czyli intensywnie kolo rowe szorty na gumce, z którymi w parze najlepiej chadza hawaj ska koszula. Natomiast wszelkie paramilitarne i bojowe odmiany szortów proszą się zazwyczaj o zwykły i prosty podkoszulek na ramiączkach, względnie wzbo gacony jeszcze rozpiętą koszulą z krótkim rękawem.

Na koniec, grzech nie wspo mnieć o szortach z charak terystycznie grubej i jakby „plastykowej: w dotyku tkaniny, które zwykle też są wyposażone wewnątrz w siatkowe coś-jakbymajtki. Te egzemplarze nadają się na plaże i baseny, są to bowiem spodenki kąpielowe. Moda na nie przywędrowała to Polski z USA, gdzie takie właśnie surfingowe kąpielówki królują od lat. Pamię tajmy więc, że spokojnie możemy w takich pograć w plażową piłkę, ale na randkę się nie wybierajmy. Chyba, że z Australijką – ona mogłaby zrozumieć.

Pierwsze Damy – cz.213

Melania Trump (ur. 1970)

Po uroczystości małżonkowie opuścili kościół, tak jak do niego weszli, tyle że teraz obsypani płatkami białych róż; Melania wciąż ściskała w dłoni wysadzany brylantami krzyż i różaniec ozdobiony maleńkimi różami herbacianymi. Zrezygnowała z dużego bukietu ślubnego, wybierając zamiast kwiatów święty dla katolików symbol modlitwy. Przyjaciołom wyjaśniła, że różaniec jest ważniejszy.

Ceremonia rozpoczęła się o siódmej wieczorem, a następnie goście zostali przewiezieni czarnymi limuzynami do Mar-a Lago, gdzie większość z nich spędziła już dzień, korzystając z zabiegów pielęgnacyjnych lub grając w golfa. Wraz z celebrytami, politykami, ludźmi z listy czterystu najbogatszych obywateli USA publikowanej przez „Forbesa” oraz gigantami świata mediów było tam kilkoro osobistych gości Melanii, to znaczy ludzi, których poznała przed Trumpem: rodzice, siostra oraz grupka przyjaciółek. Jej życie w Nowym Jorku, zanim poznała Donalda (a nawet gdy się z nim spotykała), było zwyczajne i skupiało się w domu. Nie była młodą damą z towarzystwa i nie uczestniczyła w imprezach charytatywnych, jak to czyni wiele żon bogaczy z Manhattanu. Krąg jej znajomych był niewielki nie dlatego, że nie była życzliwą osobą, ani dlatego, że nie umiała zachować się w towarzystwie, ale dlatego, że chciała spędzać czas tylko z ludźmi, którzy byli dla niej ważni i, co najbardziej istotne, którym mogła naprawdę zaufać.

Gdy zagrała czterdziestosześcioosobowa orkiestra Michaela Rose’a, w nowej sali balowej Mar-a-Lago zaczęło się przyjęcie. Tego wieczoru śpiewali Tony Bennett i Paul Anka - a także Billy Joel.

Oczywiście podczas przyjęcia weselnego nie mogło zabraknąć toastów. Eric Trump, który dziesięć lat później też urządzi wesele w Mar-a-Lago i podobnie jak jego macocha oraz siostra, również zatrudni Prestona Baileya, był serdeczny i miły dla nowej żony ojca. Miał dwadzieścia lat i był najmłodszym dzieckiem z pierwszego małżeństwa Trumpa z lvaną.„Wiem, że więcej nie będę już musiał wznosić takiego toastu” - powiedział z kieliszkiem w dłoni, okazując Melanii życzliwość i pragnąc jej dodać otuchy, jakby na przekór tym pośród zgromadzonych, którzy byliby skłonni się założyć, że to nie będzie ostatni raz. Tuż po północy nadeszła pora na pokrojenie tortu. Siedmiowarstwowy, niemal dwumetrowy i ważący sto kilogramów gigant o smaku likieru pomarańczowego nie mógł być bardziej Trumpowski. Pokrywały go trzy tysiące białych cukrowych kwiatów. „Powiedziałam, że chcę same róże” - tak brzmiała instrukcja Melanii przekazana cukiernikowi Mar-aLago Cedricowi Barberetowi, który spełnił jej żądanie z entuzjazmem. Skonstruowanie szkieletu oraz misternej siatki z drutów wspierających konstrukcję z masy kremowej i biszkoptu szyfonowego ze skórką pomarańczową, który nasączono likierem Grand Marnier, zajęło Barberetowi i jego ekipie dwa miesiące. Ciąg dalszy za tydzień…