2015positiveISSUU#5 by Positive Free Press Magazine

ΠΥΛΑΙΑ

Η ονομασία Στρέψα ή Στρέφα, που αποτελεί και την αρχαία ονομασία της περιοχής, αναφέρεται από τον Θουκιδίδη ακόμα και σήμαινε πόλη- πύλη της Θράκης, που τότε περιελάμβανε και τη Θεσσαλονίκη ως το 480π.χ. περίπου, που αποκτήθηκε από τη Μακεδονία. Κατά τη Βυζαντινή εποχή και τη Τουρκοκρατία η περιοχή μετονομάζεται προσωρινά σε «Καπουτζιλάρ», δηλαδή Καστροφύλακες, επειδή οι κάτοικοί της προστάτευαν τις πύλες της Θεσσαλονίκης, ενώ το 1928 η περιοχή παίρνει το όνομα Πυλαία, το οποίο διατηρεί μέχρι και σήμερα. Η Πυλαία αρχικά ήταν τοποθετημένη στη περιοχή της Τριανδρίας- Άνω Τούμπας. Η μετοίκηση στη σημερινή τοποθεσία υπολογίζεται στα τέλη του 18ου αιώνα, και έγινε εξαιτίας εμφάνισης φιδιών, ένα είδος που το αποκαλούσαν σαΐτες και ήταν δηλητηριώδη. Η παράδοση αναφέρει ότι οι κάτοικοι τρομοκρατημένοι από πλήθος των εχιδνών, μη γνωρίζοντας που να εγκατασταθούν, άφησαν ένα περιστέρι το οποίο πέταξε κι έκατσε σε ένα δέντρο. Στο σημείο αυτό κτίστηκε η σημερινή εκκλησία του Προφήτη Ηλία, ο οποίος έκτοτε είναι ο προστάτης της περιοχής. Τα ήθη και τα έθιμα της περιοχής έχουν πολλά ιστορικά στοιχεία, όπως άλλωστε και η γυναικεία φορεσιά της περιοχής, ο «σαγιάς», που έχει καταβολές από το Βυζάντιο. Σήμερα η Πυλαία αποτελεί σύγχρονο οικιστικό και εμπορικό κέντρο.

ΠΑΝ

ΟΡΑΜ

Το Πανόραμα κατά τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας είχε την ονομασία Αρσακλί ή Ακσακλί, και όπως καταγράφεται σε διάφορες πηγές, ήταν τόπος κατοικίας μουσουλμάνων. Μετά τη λήξη του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, η περιοχή αποτέλεσε παραθεριστικό προορισμό για τους Θεσσαλονικείς. Στη δεκαετία του ‘30 οι πρόσφυγες έδωσαν στον νέο οικισμό το σημερινό του όνομα λόγω της πανοραμικής θέας που διαθέτει προς τη Θεσσαλονίκη και το Θερμαϊκό Κόλπο. Τα δύσκολα εκείνα χρόνια, οι κάτοικοι του Πανοράματος προσπαθούσαν να δημιουργήσουν υποδομές σε έναν τόπο άγονο, ενώ παράλληλα κατέβαλλαν προσπάθειες να διατηρήσουν τις παραδόσεις τους, κατορθώνοντας να αναπτύξουν σημαντική πολιτιστική και αθλητική δράση. Με τα χρόνια και συγκεκριμένα από τα μέσα της δεκαετίας του 1970 κι έπειτα, η κοινότητα άρχισε να αναπτύσσεται και να εξελίσσεται σε πολυτελές προάστιο της Θεσσαλονίκης. Σήμερα, το Πανόραμα αποτελεί την καλύτερη οικιστική περιοχή της ευρύτερης Θεσσαλονίκης και την έδρα του νέου μεγάλου Καλλικρατικού δήμου.

Ο Χορτιάτης ήταν γνωστός με το προελληνικό θρακικό όνομα Κισσός από τα χρόνια ακόμα του Ηρόδοτου. Σύμφωνα με τον Στράβωνα, ο βασιλιάς της Θράκης Κισσεύς έχτισε στους πρόποδες του βουνού την πρωτεύουσα του, τον Κισσό. Από τους ρωμαϊκούς χρόνους, η περιοχή τροφοδοτούσε την Θεσσαλονίκη με νερό. Κατά τη βυζαντινή εποχή η περιοχή γνωρίζει νέα ακμή με την ίδρυση λαμπρών μοναστηριών με σημαντικότερη τη Μονή του Χορταΐτου, ερείπια της οποίας σώζονται και σήμερα. Το σημερινό όνομα του οικισμού οφείλεται πιθανότατα στο όνομα της μονής. Η ιστορία του Χορτιάτη σημαδεύτηκε στις 2 Σεπτεμβρίου του 1944, μέρα κατά την οποία ο οικισμός καταστράφηκε ολοσχερώς από τους Γερμανούς, γεγονός που έμεινε ως η Σφαγή του Χορτιάτη. Ο τραγικός απολογισμός του ολοκαυτώματος ήταν οι 149 νεκροί και περισσότερα από 300 καμμένα σπίτια. Σήμερα είναι μια ήσυχη, όμορφη και καταπράσινη κοινότητα.

ΧΟΡΤΙΑΤΗΣ

ΠΕΡΙ ΠΛΑΝΗΣΕΙΣ της Ειρήνης Ζέγα

Αποκλείεται να ζεις στη Θεσσαλονίκη και να μην έχεις περιπλανηθεί και στο πιο περιέργο σοκάκι, στις πιο απομακρυσμένες γειτονιές και πλατείες. Ποτέ δεν σκέφτηκες όμως τι ιστορία κρύβεται πίσω από όλα αυτά, παραδέξου το! Μαζί θα περιπλανηθούμε στην ιστορία της, καθώς και σε μύθους αλλά και σε όλα τα πέπλα μυστηρίου που ‘τυλίγουν’ την πανεμόρφη αυτή πόλη! Το τεύχος αυτό, λοιπόν, είναι αφιερωματικό στο Δήμο ΠυλαίαςΧορτιάτη.

Είναι καλλιτέχνης, τραγουδιστής , τραγουδοποιός , ηθοποιός. Τί έχει να μοιραστεί με το Positive ο Πάνος Μουζουράκης ; ΘΈΛΩ ΝΑ ΜΆΘΩ ΠΩΣ ΞΕΚΙΝΆΕΙ Η ΔΙΚΉ ΣΟΥ ΙΣΤΟΡΊΑ. ΤΙ ΣΕ ΚΈΡΔΙΣΕ ΣΤΗΝ ΤΈΧΝΗ ΠΆΝΟ ΚΑΙ ΠΩΣ ΑΠΟΦΆΣΙΣΕΣ ΝΑ ΑΣΧΟΛΗΘΕΊΣ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΚΆ ΜΕ ΑΥΤΉ; -Μάλλον ήταν ή βαθύτερη ανάγκη να λύσεις το αιώνιο μυστήριο, στο αέναο ερώτημα του «Ε?». Του οποίου η απάντηση απλά θα σε φέρει πιο κοντά σε ένα “Αα...” με αίσθηση ανεκπλήρωτου. Που το «Ε?» μέσα στα χρόνια, που υπάρχει και σκέφτεται ο άνθρωπος, έχει εμπλουτιστεί με άλλες ερωτήσεις, τύπου:

«Ποιός είναι ο σκοπός μου στη γη Ε;», «Γιατί είμαι εδώ, Ε;»,

«Υπάρχει Θεός,Ε;», πoιό είναι το αγαπημένο σου χρώμα; ΕΕ;” Βέβαια η πιο συνηθισμένη μορφή του «Ε;» είναι το σκ το

«Ε» Αυτή η πρωτόγονη έκφραση του «ΔΕΝ .

ΚΑΤΑ-

ΛΑΒΑΊΝΩ ΤΊΠΟΤΑ». Που δεν είναι καν ερώτηση κι όμως προκαλεί τόσες απαντήσεις. Από νωρίς κατάλαβα, ότι ο μοναχικός δρόμος της ανακάλυψης της απάντησης του “Ε;” ήταν ο δύσκολος. Οπότε αποφάσισα να κοινωνικοποιηθώ, με την ελπίδα να βρω ομοιοπαθούντες , που να με βοηθήσουν σε αυτό το δύσκολο ταξίδι. Αλλά δεν ήταν εύκολο. Έπρεπε να αρχίσω να ντύνομαι σαν αυτούς, να μιλάω για ποδόσφαιρο που δεν είχα ιδέα και να συμφωνώ με τις ισχυρές προσωπικότητες που συμφωνούσαν οι υπόλοιποι. Τα πρώτα χρόνια πέρασαν χωρίς επιτυχία. Ήμουν έτοιμος να εγκαταλείψω γιατί όσες φορές και να προσπαθούσα να αναφέρω το “Ε;” σε μια συζήτηση, πάντα με κοιτούσαν περίεργα, λες και αυτοί καταλαβαίνανε. Και ότι ήμουν εγώ ο βλάκας, που μπορεί να ήταν και αλήθεια, γιατί πολύ αργότερα ανακάλυψα ότι υπάρχει και αυτό το “εγώ”, που λέει ότι σε εμποδίζει να παραδεχθείς στον εαυτό σου κάτι κακό για τον εαυτό σου, οπότε το ενδεχόμενο του βλάκα το αφήνουμε ανοιχτό... Έτσι κλείστηκα στον εαυτό μου. Το “Ε;” το έκανα μια μελωδία που άπλα τη σφύριζα για τον εαυτό μου και δεν ξανάκανα ποτέ κουβέντα για αυτό. Μέχρι που ένα απόγευμα καθώς γυρνούσα από το σχολείο, με σταμάτησε έξω από το προαύλιο, ένας μυστήριος κύριος με μια μακριά μαύρη καμπαρντίνα, ίδιος ο Μορφέας από το Μάτριξ ήταν... μου λέει “μικρέ έλα λίγο εδώ”, τον

“

πλησιάζω διστακτικά και αυτός ανοίγει τα χέρια του και κρατούσε στο ένα μια μπλε καραμελίτσα και στο δεξί (όπως κοιτούσα εγώ) μια κόκκινη. Με κοιτάει στα μάτια και μου λέει “αν πάρεις την μπλε καραμέλα, θα σού αποκαλυφθεί όλη η αλήθεια για τον ψεύτικο κόσμο που ζούμε, αν πάλι δεν είσαι έτοιμος να δεις την αλήθεια, μπορείς να πάρεις την κόκκινη καραμέλα όπου θα ξεχάσεις ο,τι με συνάντησες ποτέ... και μάλλον θα ξυπνήσεις γυμνός σε κάποιο στενάκι,ένα δάσος ή μια μπανιέρα με πάγο.

αλήθεια είναι ότι ξαφνιάστηκα και μπερδεύτηκα, θυμήθηκα πως η μαμά μου μου είχε πει να μην μιλάω ποτέ σε ξένους αλλά μου είχε πει και να σέβομαι τούς μεγαλύτερους και να κάνω ότι μου λένε. Το γεγονός πως ο κύριος ήταν και ξένος και μεγαλύτερος μου

βραχυκύκλωσε την αυθόρμητη κατηχημένη αντίδραση που θα είχα αν κάποιος συνομήλικος άγνωστος ή ένας γνώριμος ηλικιωμένος με σταματούσαν στο δρόμο και έτσι το μόνο που μπόρεσα να του πω ήταν... “Ε;” αυτός γούρλωσε τα μάτια του και εγώ τρόμαξα ο,τι θα μου κάνει κακό. Όμως μετά είδα ο,τι τα γουρλωμένα μάτια του είχανε δακρύσει και άνοιξε την αγκαλιά του και με έσφιξε σφιχτά. Άρχισε να κλαίει πάνω στο κεφάλι μου και να μου λέει κάτι για “εκλεκτός”, κάτι ο,τι χρόνια περίμενε κάποιος να τον ρωτήσει “Ε;”, και ότι δεν χρειάζομαι τις καραμέλες αφού έχω την δύναμη ήδη μέσα μου. Ο Μορφέας όπως ανακάλυψα και αργότερα ότι ήταν και το κανονικό του όνομα, μου έμαθε πολλά πράματα για το “Ε;”. Πως να μην το φοβάμαι, πως να μάθω να το χειρίζομαι, πως τα κουτάλια μπορείς να τα λυγίσεις γιατί δεν υπάρχουν...αλλά ευτυχώς υπάρχουν μαχαιροπήρουνα γιατί χωρίς αυτά δυσκολεύουν τα πράματα πολύ. Και το πιο σημαντικό ότι μπορώ και πρέπει να επικοινωνήσω το “Ε;” στους υπόλοιπους μέσα στο”Μάτριξ”. Απλά για να μην το αναγνωρίσει το σύστημα και μας πιάσουν οι πράκτορες πρέπει το ξεγελάσω το σύστημα, μετατρέποντας το “Ε;” σε τραγούδια. Και έτσι όχι μόνο θα γινόμουν αποδεκτός αλλά θα μπορούσα να βγάζω και λεφτά να πληρώνω την εφορία μεταφέροντας το σπουδαίο μήνυμα του “Ε;”

ΚΑΙ ΑΝ ΕΊΧΕΣ ΜΌΝΟ ΜΙΑ ΕΠΙΛΟΓΉ, ΤΡΑΓΟΎΔΙ Ή ΥΠΟΚΡΙΤΙΚΉ;

AMA ΔΕΝ ΜΑΘΕΙΣ Ν’ΑΓΑΠΑΣ, ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΜΑΘΩ ΠΡΩΤΑ, ΕΓΩ ΝΑ Σ’ΑΓΑΠΩ

”

ΠΑΝΟΣ ΜΟΥΖΟΥΡΑΚΗΣ

«ΠΙΣΤΕΎΩ ΌΤΙ ΆΜΑ ΈΧΕΙΣ ΜΌΝΟ ΜΙΑ ΕΠΙΛΟΓΉ, ΔΕΝ ΕΊΝΑΙ ΕΠΙΛΟΓΉ. ΚΑΤΑΤΆΣΣΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΚΑΤΗΓΟΡΊΑ “ΔΕΝ ΕΊΧΑ ΆΛΛΗ ΕΠΙΛΟΓΉ” ΚΑΙ ΈΤΣΙ ΓΊΝΕΤΕ ΑΠΛΆ ΈΝΑΣ ΕΞΑΝΑΓΚΑΣΜΌΣ, ΈΝΑΣ ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΌΣ.»T

της Μαργαρίτας Ελαμίν

ΜΕΤΆ ΤΟ ΤΈΛΟΣ ΤΩΝ ΣΠΟΥΔΏΝ ΤΙ? – Η «ΑΝΥΠΌΦΟΡΗ» ΜΕΤΆΒΑΣΗ.

Κάποια

στιγμή έρχεται για όλους αυτή πολυπόθητη μέρα της ορκωμοσίας, μια μέρα που σηματοδοτεί το τέλος των φοιτητικών χρόνων και την αρχή (ποια αρχή) μιας νέας φάσης ζωής. Με την ολοκλήρωση λοιπόν των εκάστοτε σπουδών προπτυχιακών μεταπτυχιακών ή διδακτορικών και μετά από τους εορτασμούς και τις ευχές για το μέλλον έρχεται η περίοδος της μεταβατικότητας και του εσωτερικού επαναπροσδιορισμού. Όσο όμως και να προσπαθείς να πράξεις μια συζήτηση με τον εαυτό του τόσο πιο δύσκολα είναι τελικά τα πράγματα,γιατί στην πραγματικότητα αυτό που κάνεις είναι να εθελοτυφλείς και να παρατείνεις αυτό το συναίσθημα. Η μεταβατικότητα είναι ένα στάδιο που δυστυχώς ή ευτυχώς μπορεί να σε πετύχει σε διάφορες φάσεις τις ζωής σου, να σε πιάσει άλλοτε προετοιμασμένο και άλλοτε πάλι όχι. Και συ να στέκεσαι εκεί ξεκρέμαστος και αβοήθητος μη ξέροντας πως να κινηθείς και πως να δράσεις περιμένοντας έναν από μηχανή θεό να έρθει και να σου δείξει ποια απόφαση πρέπει να πάρεις. Όντας λοιπόν εγκλωβισμένος στην κατάσταση της μεταβατικότητας νιώθεις μια σταθερή αδράνεια να σε διακατέχει και να κατακλύζει όλο σου τον εσωτερικό κόσμο. Ξυπνάς και απορείς για τον λόγο ύπαρξης σου, ξεκινάς να αμφισβητήσεις τις ίδιες σου τις ικανότητες, επαναπροσδιορίζεις τους στόχους

σου ξεχνώντας όμως τον νόημα αυτών κοιτάς το παρελθόν, αναπολείς και προσμένεις σε ένα γιατί όχι, καλύτερο αύριο. Όχι η μεταβατικότητα δεν είναι τελικά τόσο επώδυνη, όσο ακούγεται αντιθέτως εσύ μπορείς να αποκομίσεις τα θετικά αυτής της κατάστασης και να ανακαλύψεις πτυχές του εαυτού σου που ποτέ δεν είχες φανταστεί, να βρεις τι πραγματικά σε ενδιαφέρει να κάνεις, να μορφωθείς, να διαβάσεις, να ταξιδέψεις, να γνωρίσεις νέους κόσμους και ανθρώπους να δοκιμάσεις καινούριες γεύσεις. Στην κατάσταση της μετάβασης θα πιάσεις τον εαυτό σου να έχει κυκλοθυμικές τάσεις μια να χαίρεται και μια να λυπάται, μια να νευριάζει και μια να ηρεμεί, μην φοβηθείς προσπάθησε να αντεπεξέλθεις σε αυτές και να μάθεις να τις ελέγχεις όσο καλύτερα μπορείς. Θα δεις στόχους που είχες προγραμματίσει να μην πραγματοποιούνται, όνειρα που τυχόν είχες κάνει μένουν ανεκπλήρωτα , σχέδια να καταρρίπτονται. Ταυτοχρόνως όμως στην ίδια πορεία που έχεις χαράξει μπορεί (άλλοτε εσκεμμένα και άλλοτε πάλι όχι) να παρεκκλίνεις αλλά πάντα θα βρίσκεις τον τρόπο να δοκιμάζεις και να δημιουργείς νέα πράγματα. p.s Για αυτό λοιπόν ας ελπίσουμε σε μια μεταβατική φάση πολύ πιο δημιουργική και απρόβλεπτη από ότι το περιμέναμε.

E-PERSONA

ΠΛΈΧ’ΤΑ Τ

α αγαπημένα σε όλες μας πλεκτά που για έναν χρόνο βρίσκονταν στιβαγμένα στην ντουλάπα με τα χειμωνιάτικα ήρθε η ώρα να τα ανασύρουμε μιας και ο καιρός αλλά και η εποχή το επιβάλλουν. Χωρίς να χρειαστεί να πούμε πολλά περισσότερα, θα επικεντρωθούμε κυρίως σε αυτά τα πλεκτά που πάντα μας άρεσαν αλλά ποτέ δν ξέραμε πως να τα συδυάσουμε σωστά, στα πλεκτά που μπορούν να ανανεωθούν απλά και μόνο αν τα συνδυάσουμε με διαφορετικό και πιο κοντά στην εποχή τρόπο. Με σχέδια ή χωρίς, χρωματιστά ή σε πιο γήινες αποχρώσεις, σε μορφή ζακέτα ή σε μορφή μπλούζας,το μόνο σίγουρο είναι οτι θα δείτε και με άλλους τρόπους πως να φορέσετε ένα από τα πιο ζεστά και ταυτοχρόνως πιο in κομμάτια της σεζόν. Μπορείς να προσθέσεις την δική σου μοντέρνα πινελιά σε ένα πιο παλαιωμένο ρούχο, συνδυάζοντάς το με μία μακρυά ή και μίντι φούστα ή αλλιώς με την γνωστή και πολυαγαπημένη μίνι φουστά σε μία πιο γκλάμουρ όμως εκδοχή. Βλέπεις, τα γκλίτερ και τα γκλαμ γενικότερα θα επικρατήσουν στις φετινές γιορτινές μας ενδυμασίες , οπότε μην χάνεις χρόνο!! Ξέθαψε όλες τις φούστες και τα μπλουζάκια με τις πούλιες γιατί δεν θα χορταίνεις να τα φοράς φέτος. Και φυσικά μην ξεχάσεις να τελειποιήσεις το νττύσιμό σου με τα αγαπημένα σου μποτάκια είτε πρόκειται να τα γνωστά anckle boots είτε για τις μπότες που φτάνουν πάνω απ’το γόνατο

E-PERSONA

Προσθέστε 10 σακουλάκια τσαγιού από χαμομήλι και πράσινο τσάι στο μπάνιο σας. Εφαρμόστε μια ενυδατική μάσκα στο πρόσωπο σας,έχοντας λιώσει μισή μπανάνα και ένα κουταλάκι από μέλι και γάλα.Αφήστε την να δράσει για 15 λεπτά και αφαιρέστε την με άφθονο νερό.

Προσθέστε 5 σταγόνες από αιθέριο έλαιο λεβάντας και τριαντάφυλλου στο μπάνιο σας.

Βάλτε ροδόνερο μέσα σε ένα σπρέυ και διασκορπίστε το στα ρούχα σας,τα μαλλιά σας και στο πρόσωπό σας.

Χαρίστε στον εαυτό σας όμορφα δωράκια!*βόμβα για το μπάνιο(fresh line)*λαδάκι για θεραπεία μαλλιών*ένα vintage τετράδιο για να γράφετε ατελείωτες σκέψεις*ένα glossy περιοδικό!*αρωματικά κεράκια*ένα φρεσκοψημένο κουλουράκι(μιάμ!!!)*ένα χειροποίητο σαπούνι με άπειρα αιθέρια έλαια*ένα κουτάκι με πράσινο τσάι και ρόδι*ένα mango smoothie*ένα αρωματικό κερί με μυρωδιά γαρδένιας*ένα χρωματιστό φανταχτερό στυλό*ένα γαλλικό croissant βουτύρου Το να προσφέρουμε στους εαυτούς μας με απλούς τρόπους, μας βοηθά να έχουμε θετική αντιμετώπιση προς όλες τις προσπάθειες που κάνουμε κάθε εβδομάδα με στόχο την επίτευξη των ονείρων μας!!

4 Χρώματα, φώς, μυρωδάτα καλούδια μας πλημμυρίζουν όλους. Έτσι λοιπόν, ήρθε η ώρα να καλωσορίσουμε το νέο έτος με χρώματα,αυτοπεποίθηση και όρεξη για φροντίδα του εαυτού μας! Προσωπικά,καλωσορίζω το νέο έτος φτιάχνοντας μία λίστα με πράξεις, που μπορούν να με κάνουν να χαλαρώσω,να αποθήσω το άγχος και να συνδεθώ με τον βαθύτερο εαυτό μου.

Sooth your soul της Δώρας Παπαευαγγέλου

Σκηνικό μας φόντο; Οι σκοτεινές αίθουσες. Σκηνοθετική μας συνθήκη; Η πιο POSITIVE ματιά στην καθημερινότητα. Συνθήκη αβίαστη, αληθινή. Δίχως τεχνάσματα και υποκρισία μας επιτρέπει να απαλλαγούμε από τις μάσκες του φαίνεσθαι και να κάψουμε το πιο ωραίο μας Κασκόλ. Λένε πως τα σύμβολα κουλτούρας γίνονται ιδανικοί φορείς μονοδιάστατων αισθητικών αντιφάσεων. Και πώς ορίζεται η κουλτούρα φίλοι μου; Ποιος γεφυρώνει τελικά το χάσμα; Η κρίση είναι παντού. Κρίση αισθητική, κρίση αξιών, κρίση όχι απλά οικονομική με θύματα ηρωίδες όπως αυτή της Μαριόν Κοτιγιάρ στην αριστουργηματική ταινία των αδερφών Νταρντέν. Οι μπομπίνες ξεκίνησαν την περιστροφή τους. Η φλόγα άρχισε να φθείρει τις ταμπέλες και τα πρέπει των Κασκόλ. Ώρα για ανασκόπηση μέσα στη γοητεία αυτού του φάσματος που περικλείει η 7Η ΤΈΧΝΗ. Θέλω να μοιραστώ μαζί σας στιγμές φετινές εντός των σκοτεινών αιθουσών που κρατάω καλά χαραγμένες στη μνήμη.

ΟΛΎΜΠΙΟΝ- ημέρα 1H

και οι μηχανές προβολής ανάβουν ξανά τις λάμπες τους. Η έναρξη της χειμερινής σεζόν ήταν επιβλητική. Έφερε σπουδαία φιλμ κοντά

μας και ένα από αυτά ήταν το επαναστατικό

Boyhood του Ρίτσαρντ Λινκλατερ. Ο

δημιουργός καταστρατήγησε τους κανόνες του κινηματογραφικού χρόνου. Και πώς έγινε αυτό; Απλά αφέθηκε στη φυσική ροή των πραγμάτων, αφέθηκε στον ίδιο τον χρόνο. Δώδεκα χρόνια γυρισμάτων με τολμηρή κατάκτηση τη φυσική ωρίμανση των πρωταγωνιστών. Ταινία συνόλου, ερμηνείες που κόβουν την ανάσα. Κάδρα λιτά, αυστηρά όχι απλοϊκά δομημένα. Μεγαλώσαμε μαζί με τον μικρό πρωταγωνιστή, βιώσαμε τις αγωνίες και το δράμα στο εσωτερικό του περιβάλλον. Ταυτιστήκαμε με πτυχές της πραγματικότητας μέσα από τα μάτια ενός παιδιού που γίνεται έφηβος. Το Boyhood ήταν εμπειρία. Δεν ήξερα τι να περιμένω εκείνο το βράδυ στο Σινέ Βακούρα. Δεν είχα διαβάσει τίποτα για το Blind. Εκεί που το φαντασιακό στοιχείο μπλέκεται με την πραγματικότητα, ήρωες πλασματικοί, δημιουργήματα του μυαλού έρχονται για να συνθέσουν ένα απροσδόκητα εσωτερικό φιλμ με κεντρομόλο δύναμη την τυφλότητα. Εικόνες που μοιάζουν σχεδόν ανατριχιαστικές. Στιγμές ποιητικές υπό το έξοχο σκηνοθετικό ντεμπούτο του γνωστού σεναριογράφου Εσκίλ Βογκτ. Μια ηρωίδα που βυθίζεται στη λαχτά-

ρα της όρασης. Αγωνίες μέσα σε τέσσερις τοίχους και μια αναπηρία που δίνει φτερά στο φαντασιακό. Ενδιαφέρουσα η πρωτοπρόσωπη αφήγηση όπως και ο συνεχής αποπροσανατολιστικός σεναριακός καμβάς. Ως καλλιτεχνικό θρίαμβο θα χαρακτήριζα τη νατουραλιστική φωτογραφία του Θύμιου Μπακατάκη (Κυνόδοντας). Οπτικοποιεί αυτό που συλλαμβάνει το μυαλό και ανοίγει νέα δίοδο στα μάτια του θεατή. Τόσο όμορφες κινηματογραφικές κατασκευές σου θυμίζουν πως υπάρχουν συναρπαστικοί λόγοι για να αγαπάς το σινεμά. Απλότητα ως προς τη χρήση του μέσου αλλά ταυτόχρονα ουσιαστική γνώση της φιλμικής γλώσσας.

Και τα πρώτα κρύα έφεραν μαζί τους τον αγαπημένο θεσμό της πόλης. Η τωρινή διανομή της ταινίας στις αίθουσες της Θεσσαλονίκης με ταξιδεύει πίσω στην κινηματογραφική γιορτή του 55ου Φεστιβάλ. Ήταν εκείνο το βράδυ της Παρασκευής που μια ταινία έναρξης κατάφερε να ταράξει τη σκέψη και να δώσει τροφή στο συναίσθημα. Ένας Λευκός Θεός, η ταινία του σπουδαίου Κόρνελ Μούντρουτσο που πυροδότησε την εσωτερική έκρηξη. Η σχέση ενός μικρού κοριτσιού με τον τετράποδο φίλο της αποτελεί το θεματικό logline. Η σκηνή της έναρξης φαντάζει βγαλμένη από τον χειρότερο εφιάλτη. Και όμως ο θεατής χάνεται μέσα στο ρεαλιστικό σελοφάν μέχρι τη στιγμή που θα αντιληφθεί πως το ευρηματικό περιτύλιγμα κρύβει μέσα του μια βαθιά αλληγορία. Ένα πολιτικό σχόλιο για την Ουγγαρία του σήμερα που οδηγεί σε ένα ουμανιστικό πλαίσιο. Που αρχίζει η πολιτική ορθότητα και που σταματά ο ρατσισμός; Η επανάσταση των τετράποδων οδηγεί σε ένα σκοτεινό υπερεαλιστικό σύμπαν που κορυφώνεται σε μια από τις καλύτερες σκηνές που έχω να θυμάμαι. Άνθρωπος και σκύλος, γίνονται ένα. Δεν μπορώ να πω περισσότερα γιατί το λαμπάκι του Spoiler Alert αρχίζει να αναβοσβήνει. Ας περάσουμε στη συνέχεια… Δημιουργός αγαπημένος, θαυμάζω κάθε σταθμό στην φιλμογραφία του. O Νόλαν έχει επαναπροσδιορίσει το μυαλωμένο blockbuster. Σεναριακός γνώμονας οι θεωρίες του γνωστού φυσικού Κιπ Θορν για τα χωροχρονικά ταξίδια. Το Interstellar δεν είναι άλλη μια Οδύσσεια του Διαστήματος που μπαίνει πανηγυρικά στο πάνθεον του science fiction. Είναι μια βαθιά σχέση αγάπης ανάμεσα σε έναν πατέρα και μια κόρη. Η αγάπη λοιπόν λειτουργεί ως βασικός άξονας της ταινίας. Αυτό το υπερβατικό στοιχείο που ξεπερνά τον χώρο και τον χρόνο. Μια διαγαλαξιακή σταθέρα την οποία προσπαθεί να κατανοήσει σε βάθος ο δραματουργικά έξοχος Μάθιου Μακ Κόναχι. Μια υπαρξιακή ενδοσκόπηση για τη θέση του ανθρώπου στο σύμπαν. Ο Νόλαν διεισδύει στο άδυτο της ανθρώπινης ψυχής χτίζοντας μια εγκεφαλική ταινία με περίτεχνα δομημένα επίπεδα ανάγνωσης. Μια αλληγορία για την ίδια τη ζωή, τον κύκλο και τη σημασία της, όταν ο άνθρωπος αναζητεί την αλήθεια μπροστά σε άγνωστες διαστάσεις. Ο ποιητικός ρυθμός στοιχειώνεται από τη συναρπαστική φωτογραφία. Το διάστημα δίνεται αφαιρετικά, όπως δεν το έχουμε ξαναδεί και σημειώνουμε στα πολύ θετικά το μουσικό ηχόχρωμα του μοναδικού Hans

Zimmer. Επιτέλους σπάει το φράγμα της προσωπικής μανιέρας των τελευταίων ετών, ξεπερνά τις πομπώδεις ορχηστρικές ευκολίες του και ανακαλύπτει εκ του μηδενός τον ήχο του. Ο Νόλαν μας ταξίδεψε σε μια κινηματογραφική εμπειρία. Το Interstellar αποτέλεσε ένα αξιοσημείωτο κινηματογραφικό γεγονός. Άραγε πως θα αντιμετωπίσει η ακαδημία την αναμέτρηση της με τον μυστηριώδη Γαργαντούα; Τρεις υποψηφιότητες για Χρυσή Σφαίρα και σίγουρος πρωταγωνιστής της φετινής οσκαρικής κούρσας. Το Foxcatcher επικεντρώνεται στη δραματική σχέση δύο διαφορετικών ανθρώπων υπό τη σκιά του αγωνίσματος της πάλης. Ο Μπένετ Μίλερ μετά το Moneyball και το ατμοσφαιρικό Capote, πατάει ξανά σε αληθινά γεγονότα πλάθοντας ένα δραματικό θρίλερ για τα σκοτεινά μονοπάτια της ανθρώπινης φύσης. Ξεπερνώντας τα μετάλλια και τα φωτογραφικά φλας της επιτυχίας συναντάμε το σκληρό πρόσωπο του ανταγωνισμού, την ανηθικότητα του επαγγελματικού αθλητισμού και την παρακμή του θεσμού της οικογένειας. Και όλα αυτά δίνονται στο θεατή φειδωλά χωρίς εντυπωσιασμούς με αμείωτο όμως το συναισθηματικό βάρος. Η κάμερα του Μπένετ Μίλλερ σαν αόρατος παρατηρητής ακολουθεί τους χαρακτήρες αποτυπώνοντας στα μάτια μας το δράμα τους και το πόσο ευάλωτοι είναι οι άνθρωποι στην αποτυχία. Θα μιλούσαμε όμως για άλλη ταινία αν στο πρόσωπο του αινιγματικού Τζον Ντι Ποντ δεν συναντούσαμε τον Στιβ Καρέλ. Η ερμηνεία του και η μεταμόρφωση του είναι σοκαριστική. Η έκφραση του πόνο μέσα από κινήσεις του και τα μάτια του συγκλονίζουν κάνοντας να συναισθανθούμε την διαστρέβλωση που προκαλεί στον άνθρωπο ο αμέτρητος πλούτος. Το Foxcatcher ούτε ωραιοποιεί και ούτε καλοπιάνει. Παρουσιάζει χωρίς δισταγμό την σκοτεινή πλευρά που κρύβει ο καθένας μας. Νομίζω ότι έχω φλυαρήσει. Ο αρχισυντάκτης μου κάπου εδώ θα αρχίσει να με κόβει όμως έχω τόσα να μοιραστώ μαζί σας. Ας αρκεστώ σε τίτλους διότι για Top10 ξεκίνησα αλλά ο ενθουσιασμός απέναντι σε ένα έργο τέχνης προσπαθεί να κρυφτεί πίσω από λέξεις. Ευτυχώς είναι POSITIVE λέξεις και αναμφίβολα δηλώνω εντυπωσιασμένος από το Gone Girl του Ντέιβιντ Φίντσερ, το ασπρόμαυρο – ποιητικό Ida του Πάουελ Παβλικόφσκι και το αριστοτεχνικό ντεμπούτο του Γάλλου δημιουργού Γιαν Ντε Μαζ που ακούει στον τίτλο 71’. Γέλασα και ταυτόχρονα προβληματίστηκα με την μαύρη κωμωδία Ιστορίες για Αγρίους, και ένιωσα την ανάγκη να χορέψω στους τζαζ ρυθμούς του Jimmy’s Hall δια χειρός Κεν Λόουτς. Είμαι κακός χορευτής, δεν είχα το θράσος να σηκωθώ από το κάθισμα και το ενδιαφέρον κορυφώθηκε με χρώμα ελληνικό σε φιλμ όπως η Έκρηξη του Σύλλα Τζουμέρκα και η Xenia του Πάνου Κούτρα. Στην αρχή του άρθρου αναφέρθηκα στους Νταρντέν. Κάπου εδώ με κόβουν και επίσημα αλλά εσείς μην χάσετε το συγκλονιστικό Δυο Ημέρες και μια Νύχτα.

Ραντεβού στο επόμενο τεύχος του POSITIVE αλλά μέχρι τότε μην ξεχνάτε πως το ταξίδι μας στον κόσμο του Σινεμά Χωρίς Κασκόλ συνεχίζεται τηλεοπτικά, κάθε Πέμπτη & Σάββατο στις 20:00 στην TV100. Υπάρχει πάντα και το ραδιοφωνικό κασκόλ, κάθε Πέμπτη στις 18:00 στον FM100.6. Να είστε όλοι καλά, να επιμείνετε κινηματογραφικά and may the force be with you!

Λ. ΓΕΩΡΓΙΚΉΣ ΣΧΟΛΉΣ 65 ΠΥΛΑΊΑ ΘΕΣΣΑΛΟΝΊΚΗ επικοινωνία: 2310473333

https://www.facebook.com/pages/Happy-Outlet/388706304611035?sk=info&tab=page_info

ΤΟ HAPPYOUTLET ΦΙΛΟΞΕΝΕΊ ΠΟΛΛΈΣ ΕΠΏΝΥΜΕΣ ΜΆΡΚΕΣ ΠΟΥ ΈΧΟΥΝ ΤΗΝ ΤΙΜΗΤΙΚΉ ΤΟΥΣ.ΈΩΣ ΚΑΙ -80% ΕΠΊ ΤΗΣ ΑΡΧΙΚΉΣ ΤΙΜΉΣ.

ΣΑΣ ΒΛΈΠΟΥΜΕ ΕΛΆΧΙΣΤΑ ΣΤΑ ΜΜΕ ΕΊΝΑΙ ΕΠΙΛΟΓΉ ΣΑΣ; ΤΙ ΡΌΛΟ ΠΑΊΖΟΥΝ ΓΙΑ ΕΣΆΣ ΌΛΑ ΑΥΤΆ; -Όχι και ελάχιστα, βγαίνω αρκετά. Κατ’αρχήν είμαι κάθε μέρα στο ραδιόφωνο σ’ ένα σταθμό ενημερωτικό υψηλής ακροαματικότητας, στο κόκκινο!! Στην τηλεόραση βγαίνω επίσης κάθε φορά που κάποιος φίλος μου θα με καλέσει, ή έχουμε να επικοινωνήσουμε κάποια δουλειά μας καινούργια, να την μάθει ο κόσμος. Το μέσον κανείς πρέπει να το χρησιμοποιεί, όταν έχει συνήθως κάτι να πει.

-ΥΠΉΡΞΕ ΚΆΤΙ Σ ΑΥΤΌΝ ΤΟΝ ΔΎΣΚΟΛΟ ΚΑΙ ΣΚΛΗΡΌ ΧΏΡΟ ΠΟΥ ΝΑ ΣΑΣ ΑΠΟΓΟΉΤΕΥΣΕ ΥΠΕΡΒΟΛΙΚΆ ,ΌΛΑ ΑΥΤΆ ΤΑ ΧΡΌΝΙΑ; -Να σας πω δε θυμάμαι πια τα δύσκολα.. μάλλον πάντα ήταν δύσκολα και πάντα συμπεριφερόμουν σαν να είναι κανονικά, Απλά όταν κάτι μου έκοβε τον αέρα το έδιωχνα η το πολεμούσα. Έτσι βρέθηκα με τους συγγενείς μου, με νεώτερους μου, παλιά θύμωνα ,τώρα όχι πια, μου δίνε πάντα ζωή να δίνω αέρα στους νεώτερους μου και τώρα Χαίρομαι αυτή την απλή κατάσταση… Επίσης δεν ερήμωσε μέσα μου η δημιουργία. Με καίει πάντα κάτι καινούργιο.. άλλωστε άνοιξα την βεντάλια μου και πιο πέρα από την Μουσική και το τραγούδι ,αλλά πάντα με γνώμονα τη Μουσική.

-ΓΙΑΤΊ ΚΥΡΙΑΡΧΕΊ Η ΕΥΚΟΛΊΑ ΣΤΗΝ ΜΟΥΣΙΚΉ;

-Δεν κυριαρχεί, απλά διαφημίζεται.. υπάρχουν και αναπνέουν όλα τα είδη και έχουν το κοινό τους.. Το καλό επικοινωνείται άμεσα από τα inbox, όπως και η μαλακία//»πήγαινε σ αυτό αξίζει»..» μην πας σ’αυτό είναι μαλακία»… ότι υπάρχει ένα ντούρου ντούρου που ξεσηκώνει για ποτό και χαβαλέ πάντα υπήρχε και σ’ όλη την υφήλιο. Απλά εδώ το λαϊκό τραγούδι έμπλεξε τα μπούτια του με το λαιφστάυλ που βλαχοδουλέυτηκε κι αυτό, κι έγινε αυτό το μπάσταρδο βλαχοσόου ,στα χρόνια της ψευδούς ευζωίας ,των δανείων, εν τάξει. Υπήρχε όμως και το άλλο που κι αυτό πάντα είχε τον κόσμο του.. το έζησα και το γνωρίζω και ακόμα οι δυνάμεις του είναι ζωντανές και οι νεώτεροι δημιουργοί όσοι τολμούν …κάνουν δουλειά και επικοινωνούν.

-Η ΠΡΟΣΩΠΙΚΉ ΣΑΣ ΠΥΞΊΔΑ ΠΟΥ ΣΤΡΈΦΕΤΑΙ ,ΠΟΥ ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΊΖΕΤΑΙ ΣΤΟ ΣΉΜΕΡΑ; -Στη μάχη για την απελευθέρωση.

-ΠΟΙΕΣ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΈΣ ΣΑΣ ΣΤΕΝΑΧΩΡΟΎΝ ΠΟΛΎ ΣΤΟΥΣ ΑΝΘΡΏΠΟΥΣ; -Ο ΕΓΩΙΣΜΌΣ ΚΑΙ ΤΟ ΑΥΤΟΚΑΤΑΣΤΡΟΦΙΚΌ ΠΕΊΣΜΑ ,Η ΑΥΤΟΛΎΠΗΣΗ,ΚΑΙ Η ΓΚΡΊΝΙΑ.

-ΤΈΣΣΕΡΑ ΧΡΌΝΙΑ ΜΝΗΜΌΝΙΟ ΤΈΣΣΕΡΑ ΧΡΌΝΙΑ ΤΡΌΙΚΑ ΤΙ ΝΑ ΠΕΡΙΜΈΝΟΥΜΕ ΑΠΌ ΕΔΏ ΚΑΙ ΣΤΟ ΕΞΉΣ;

-Να ξεκουνηθούμε ,αντί να περιμένουμε… αλλιώς θα γίνουμε όλοι κρέας στη μηχανή του κιμά.

-ΤΙ ΕΊΝΑΙ ΑΡΙΣΤΕΡΆ ΣΉΜΕΡΑ;

-Οι άνθρωποι που πιστεύουν στην αξιοπρέπεια και στα ίσα δικαιώματα στη ζωή και στην εργασία.

-ΠΙΣΤΕΎΕΤΕ ΌΤΙ ΟΙ ΝΈΟΙ ΆΝΘΡΩΠΟΙ ΔΙΕΚΔΙΚΟΎΝ; ΑΓΩΝΊΖΟΝΤΑΙ ΓΙΑ ΚΆΤΙ; Ναι αγωνίζονται για την ζωή τους. -ΠΟΙΑ ΣΥΜΒΟΥΛΉ ΔΊΝΕΤΕ ΣΤΟΥΣ ΝΈΟΥΣ;

ΚΑΜΙΆ!!! ΝΑ ΚΆΝΟΥΝ ΌΤΙ ΓΟΥΣΤΆΡΟΥΝΕ. -ΓΙΑ ΤΟ ΜΠΑΡΆΖ ΤΩΝ ΟΜΟΦΟΒΙΚΏΝ ΚΑΙ ΡΑΤΣΙΣΤΙΚΏΝ ΕΠΙΘΈΣΕΩΝ ΠΟΥ ΣΥΝΑΝΤΆΜΕ ΣΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΌΤΗΤΑ ΣΤΟΥΣ ΔΡΌΜΟΥΣ, ΣΤΑ ΣΧΟΛΕΊΑ. ΤΙ ΈΧΕΤΕ ΝΑ ΠΕΊΤΕ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΏΠΟΥΣ ΠΟΥ ΤΙΣ ΠΡΟΚΑΛΟΎΝ; -Και αυτό υπήρχε πάντα και ήταν κρυμμένο. εκτινάχτηκε,, τώρα είναι φυσικό,, με την γενικότερη αναίδεια… κι αμορφωσιά. Ν ‘αφήσουμε τους ανθρώπους να ζήσουν …έτσι λέω.. όποιος πάει κόντρα σ αυτό για λόγους ομοφοβίας η ρατσισμού έχει σοβαρό πρόβλημα ..θέλει ψυχίατρο.. ο ίδιος θέλει ψυχίατρο, όποιος επιθετικά από άμυνα ίσως επιδεικνύει σαχλά τις επιλογές του..

-ΑΠΌ 29 ΝΟΈΜΒΡΙΟΥ ΜΑΖΊ ΜΕ ΤΗΝ ΣΠΕΊΡΑ ΣΠΕΊΡΑ ΘΑ ΕΊΣΤΕ ΣΤΟ ΊΔΡΥΜΑ ΜΙΧΆΛΗΣ ΚΑΚΟΓΙΆΝΝΗΣ ΦΩΝΆΖΟΝΤΑΣ ΜΠΕΕΕ!. ΈΧΕΤΕ ΠΕΙ ΌΤΙ ΕΊΝΑΙ ΜΙΑ ΑΠΕΛΠΙΣΜΈΝΗ ΚΡΑΥΓΉ ΑΠΕΛΠΙΣΊΑΣ ΠΟΥ ΕΚΦΡΆΖΕΙ ΤΟ ΠΑΛΛΑΪΚΌ ΑΊΣΘΗΜΑ ΤΗΣ ΜΟΥΣΙΚΌ ΧΟΡΕΥΤΙΚΉΣ ΤΗΣ ΠΑΡΆΔΟΣΗΣ Η ΚΡΑΥΓΉ ΜΠΕΕΕ!! ΘΈΛΩ ΝΑ ΣΑΣ ΡΩΤΉΣΩ ΕΊΜΑΣΤΕ ΣΤΗΝ ΔΗΜΟΚΡΑΤΊΑ ΤΩΝ ΜΠΕΕΕ; ΔΗΛΑΔΉ Ο ΝΕΟΈΛΛΗΝΑΣ ΜΙΑ ΖΩΉ ΣΤΟ ΜΑΝΤΡΊ ΘΑ ΕΊΝΑΙ; ΤΙ ΑΚΡΙΒΏΣ ΘΑ ΜΑΣ ΠΑΡΟΥΣΙΆΣΕΤΕ; -Δε θα πω λέξη για την παράσταση τα λέει κάπως το δελτίο τύπου, τα υλικά είναι μουσική ,τραγούδι και σάτιρα, όλοι στη σκηνή με διάθεση να παρασύρουμε και τους θεατές να τραγουδήσουν να χορέψουν να κλάψουν να γελάσουν πολύ…

28 Σ

.»

Ο Σ Κ ΏΡ ΟΥ Σ Π ΟΌ Υ Η Τ Α ΤΌ ΙΑΝ ΔΙ ΣΜ Τ ΠΟ ΘΕ ΤΌ Ο Λ Σ Α ΚΌΊ Ο ΘΡΏ . ΉΡ ΕΑΥ ΕΊ ΠΑ ΜΑ Ι ΟΘΕ ΙΑΝ ΡΊΑ ΟΝ Θ Ω ΥΣ ΙΆ ΞΕΕΡΩΠΑΛ ΦΟ ΙΑ Τ Ρ Ε ΤΟ ΙΚ ΡΕΆΥΤ.»ΥΣ ΔΙΑ Σ Γ Τ Υ ΠΌ Η Δ ΑΠΛ ΟΤΥΟ Σ Α ΜΟ Ε Τ ΑΝΝΑ ΠΤΌ ΜΑ ΌΣ Λ ,Α Κ Ό Α Σ Π Α Ξ « ΤΣΌ , Α ΚΙΆ Ι Ο Ν Α Υ « Μ ΙΑ Ν Α Α ΔΙ ΞΕ Μ Ε Κ Α Σ Σ ΤΗ ΠΡΆ Ρ Ν Ο Ώ Π ΟΥ Η ΤΟ ΠΌ ΝΑ Α Α Π ΘΕ ΙΑ Ξ Ώ -Η «ΑΠΟΛΟΓΊΑ ΤΟΥ ΣΩΚΡΆΤΗ» ΉΤΑΝ Η ΠΟΛΙΤΙΚΉ ΠΡΆΓ Α Ρ Ρ Ν Θ .Ή ΞΗ ΤΟΥ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΟΎ. ΠΟΥ ΈΚΑΝΕ ΜΕΓΆΛΗ ΕΠΙΤΥΧΊΑ Α ,ΠΙΣΤΕΎΕΤΑΙ ΌΤΙ Ο ΚΑΘΈΝΑΣ ΜΑΣ ΚΡΎΒΕΙ ΈΝΑ ΣΩΚΡΆΤΗ Ί ΜΈΣΑ ΤΟΥ ΠΟΥ ΚΆΠΟΙΑ ΣΤΙΓΜΉ ΘΑ ΑΠΟΦΑΣΊΣΕΙ ΝΑ ΚΆΝΕΙ ΟΡ

ΈΝΑΝ ΠΌΛΕΜΟ ΚΑΙ ΘΑ ΡΙΧΤΕΊ ΣΤΗΝ ΜΆΧΗ;

-Τι να σας πω ..Εμένα αυτή η επιλογή και η πολλοί δουλειά που έριξα γι αυτήν την παράσταση μου έδειξε ότι οι άνθρωποι είναι παρόντες όταν κάτι τους αφορά!! Ήταν η στιγμή να ακουστεί αυτός ο λόγος . Το έργο αυτό αποτελεί καίριο κορμό της επαναστατικής τέχνης.Ο Ήρωας που δηλώνει : «Γλεντάω και φραίνομαι να σας δαγκώνω» . Αναφέρεται στους καταπιεστές της ανθρώπινης ύπαρξης.

-ΈΧΕΤΕ ΚΆΠΟΙΑ ΆΛΛΑ ΜΟΥΣΙΚΆ ΕΠΌΜΕΝΑ ΣΧΈΔΙΑ, ΚΟΝΤΙΝΆ Η ΜΑΚΡΙΝΆ; Έχω την παράσταση για τον Ντάριο ΦΩ το καλοκαίρι έχω αρχίσει

πολύ διάβασμα, ραντεβού δημιουργικά με τους συνεργάτες .Ήταν πολύ σπουδαία στιγμή η συνάντηση μου με το Νόμπελ της Αριστεράς και του Θεάτρου στο Μιλάνο.. φόρτωσα δύναμη.

-ΘΈΛΕΤΕ ΝΑ ΜΟΙΡΑΣΤΕΊΤΕ ΈΝΑ ΌΝΕΙΡΟ ΣΑΣ, ΜΑΖΊ ΜΑΣ; -Να λευτερωθεί ο τόπος μας, από τους παλιανθρώπους κι από τη δικιά μας αδιαφορία. Ήρθε η ώρα να ξαναπράξει ο κόσμος για τον εαυτό του.

-ΠΩΣ ΘΈΛΕΤΕ ΝΑ ΣΑΣ ΘΥΜΆΤΑΙ Ο ΚΌΣΜΟΣ; -Για κάποιο τραγούδι μου ίσως… Μπορεί όμως και για το τίποτα. -ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΈΛΟΣ ΕΛΠΊΖΩ ΝΑ ΜΗΝ ΣΑΣ ΚΟΎΡΑΣΑ, ΜΠΟΡΕΊΤΕ ΝΑ ΜΑΣ ΔΏΣΕΤΕ ΜΙΑ ΕΥΧΉ ΣΤΟΥΣ ΑΝΑΓΝΏΣΤΕ ΜΑΣ ,ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΚΌΣΜΟ ΠΟΥ ΣΑΣ ΑΚΟΛΟΥΘΕΊ ΤΌΣΑ ΧΡΌΝΙΑ;

Θα νικήσει το δίκαιο…

Ευχαριστώ που δεχτήκατε να μας παραχωρήσετε αυτή την συνέντευξη στο περιοδικό μας.

συνεντευξη της Νόρας Καραμιχάλη

POLYTEXNEIOY 23 PYLAIA Thessaloníki Eπικοινωνία; 231 031 5085

Η Αγγελική - Χάιδω Τσόλη γεννήθηκε και έζησε τα πρώτα

παιδικά της χρόνια στην Αθήνα και έπειτα στα Γιάννενα. Την γνωρίσαμε στη Σχολή Καλών Τεχνών , ενώ ήμασταν ακόμα φοιτήτριες στο τμήμα Εικαστικών και Εφαρμοσμένων Τεχνών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσ/νίκης. Το κορίτσι που κάποτε αγαπούσε τη ζωγραφική του Egon Sciele και στα φοιτητικά της χρόνια επηρεάστηκε απ’ αυτόν, μας μίλησε για τη μέχρι τώρα διαδρομή της προς τα ενδότερα της εικαστικής σκέψης. Ως παιδί είχε κλίση στη ζωγραφική και παρακολουθούσε μαθήματα σε εικαστικά εργαστήρια. Γύρω στα δεκαεφτά αποφάσισε ότι ήθελε να σπουδάσει στην Σχολή Καλών Τεχνών, με την στήριξη των γονιών της. Θυμάται με πολύ αγάπη τους δύο της δασκάλους , αυτόν των παιδικών της χρόνων και αυτόν που την βοήθησε κατά την διάρκεια της προετοιμασίας της για την σχολή.

Η καλλιτέχνης θεωρεί ότι το πανεπιστήμιο είναι ένας

ζωντανός πυρήνας. Κατά τα φοιτητικά της χρόνια μέσα από προσωπικές αναζητήσεις και εμπειρίες κατέληξε σε αυτό με το οποίο ασχολείται σήμερα, την εικαστική Performance. Η επιλογή αυτή δεν είναι τυχαία για την Αγγελική, καθώς αναζητά την επικοινωνία με τον θεατή η οποία οδηγεί σε ένα συνεχόμενο «πάρε-δώσε». Στο πανεπιστήμιο της Βαλένθια, μέσα από το πρόγραμμα Erasmus, ανακάλυψε πως οι προσεγγίσεις των καλλιτεχνικών κινημάτων FLUXUS και DADA ήταν πιο κοντά στις δικές της. Η επαφή με τα νέα μέσα, τα μαθήματα Performance και της αποδόμησης ποιήματος ήταν εμπειρίες οι οποίες την έκαναν να αναθεωρήσει τον τρόπο με τον οποίο έβλεπε την τέχνη μέχρι τότε. Όπως η ίδια μας εξηγεί «Η Performance είναι μια συνεχής

αλληλεπίδραση με τους ανθρώπους γύρω σου. Ο χώρος, ο χρόνος, η επαφή σου με τον κόσμο και το πώς κινείσαι παίζουν μεγάλο ρόλο. Εδώ το υλικό είναι το σώμα σου και πρέπει να μάθεις να το δουλεύεις. Είναι επίσης πολύ διαφορετικό από το θέατρο. Στην Performance δεν υπάρχει σενάριο, τη θέση του ηθοποιού παίρνει ο εικαστικός καλλιτέχνης ο οποίος δεν υποδύεται κάποιο ρόλο παρά μόνο τον εαυτό του.» Τον κύκλο των σπουδών και της μέχρι τότε ζωή της, ολοκλήρωσε μέσα από την πρώτη ατομική έκθεσή της στην BOOZE COOPERATIVA στην Αθήνα πέρυσι την άνοιξη. Ήταν μια τελετουργία, μια μορφή κάθαρσης, μέσα από την οποία έθιξε με τον εικαστικό της λόγο την μέχρι τότε πορεία της ζωής της και την ολοκλήρωση του εαυτού της μέσα από τους ανθρώπους που την επηρέασαν και την έχτισαν ως άνθρωπο. Στο έργο της «Πέρασε πολύς καιρός περιμένοντας το τίποτα» (εγκατάσταση- Performance και ηχητική αποδόμηση) το οποίο παρουσίασε στην πρώτη της έκθεση, η Αγγελική «καταστρέφει το τίποτα». Την απασχολεί ο άνθρωπος, το σημάδι και το αποτύπωμα που αφήνει στην κοινωνία. Η καλλιτέχνης σχημάτισε στον τοίχο με καρφιά και σπάγκο τη λέξη Nada (στα ισπανικά σημαίνει τίποτα) και τα έκαψε. Παράλληλα στον ένα τοίχο υπήρχε γραμμένο ένα ποίημα του Τίτου Πατρικίου «Εγώ δεν είμαι αυτός που βλέπεις» το οποίο ο θεατής μπορούσε να το ακούσει αποδομημένο (χωρίς τα φωνήεντα) από την ίδια την Αγγελική, φορώντας ακουστικά. Σε άλλο τοίχο προβαλλόταν ένα βίντεο με την καλλιτέχνη. Επίσης η Αγγελική χρησιμοποίησε στο έργο της αποτυπώματα ανθρώπων που την επηρέασαν, καθώς και αποτυπώματα των ίδιων των θεατών. Αξιοσημείωτο είναι το ότι οι θεατές ήταν ελεύθεροι να αφήσουν το αποτύπωμα τους όπως εκείνοι επέλεγαν (γένια, δάχτυλα, μύτη, χέρια). Μέσα από την επανάληψη, τον συνεχόμενο ήχο των καρφιών και την ίδια συνεχόμενη κίνηση η καλλιτέχνης μέσα από την επιμονή της , νικά το τίποτα. Η ίδια πιστεύει «Όταν παρουσιάζεις το έργο σου, εκθέτεις και ένα μέρος του εαυτού σου. Υπήρξαν διάφορες αντιδράσεις κατά τη

«Πρέπει να παλέψουμε, να υπάρχουμε δημιουργικά. Πρέπει να σκοτώσεις την απραξία». διάρκεια της έκθεσης. Κάποιοι εξέλαβαν το νόημα της λέξης τίποτα μέσα από τη δική μου ματιά και κάποιοι διαφορετικά από μένα. Αυτό που μου έκανε εντύπωση είναι πως ένα μέρος του κοινού ενοχλήθηκε από τον τίτλο της έκθεσης. Παρ’ όλα αυτά η τέχνη δίνει τη δυνατότητα στο θεατή να βγάλει τα συμπεράσματά του. Αυτή είναι και η μαγεία της». Για ‘κείνη η Θεσσαλονίκη είναι ένα κεφάλαιο το οποίο αφήνει πίσω της, ένα κομμάτι της ζωής και του εαυτού της. Τα μέρη που επισκέφτηκε, οι άνθρωποι που γνώρισε, αγάπησε και θα κουβαλά πάντα μέσα της είναι τα καινούρια θεμέλια της ζωής της. Εμπειρίες οι οποίες την έκαναν πιο δυνατή απέναντι στο τι θα κληθεί να αντιμετωπίσει στο μέλλον και που την οδηγούν σε νέα μονοπάτια αναζήτησης και σκέψης. «Έχει ο καθένας από μας τον δικό του μικρόκοσμο. Είναι καλό να φεύγεις από τον μικρόκοσμό σου;» αναρωτιέται και τελικά καταλήγει «Νομίζω πως πρέπει να φύγεις από τον μικρόκοσμό σου, να γνωρίσεις άλλους τρόπους σκέψεις, άλλες κουλτούρες για να μπορέσεις να’ χεις πιο ξεκάθαρο μάτι και μια πιο ολοκληρωμένη άποψη». Μας μιλά για τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζει την αλλαγή και τη νέα ζωή της. Το να ταξιδεύει και να βλέπει τη βοηθά στον τρόπο σκέψης της και στο ν’ ανοίξουν οι ορίζοντες της, παρόλα αυτά δεν θα έφευγε μόνιμα από την Ελλάδα. Θεωρεί πως ο καλλιτέχνης δεν γίνεται να είναι αναπόσπαστο κομμάτι από την κοινωνία και ως οντότητα δύναται να δημιουργεί και να ολοκληρώνεται μέσα απ’ τις δυσκολίες. Στην Ελλάδα του σήμερα, είναι πιθανό πολλοί καλλιτέχνες από το εξωτερικό, να επιθυμούν να βιώσουν την πραγματικότητα της κρίσης στη χώρα. Μετά από τις τελευταίες της δραστηριότητες έχει την ευκαιρία να μελετήσει περαιτέρω την τέχνη της Performance.

Επιμέλεια άρθρου MAGMA ART GROUP

Συμμετείχε στο Θεατρικό Αναλόγιο (2014-2015) με προβολή video στο έργο «Περί φύσεως» με σκηνοθετική επιμέλεια της Έφης Θεοδώρου και διοργάνωση της Σίσσυς Παπαθανασίου και στην ομαδική έκθεση «Εικαστικές αναφορές στο Δομήνικο Θεοτοκόπουλο -Ελ Γκρέκο, 400 χρόνια από το θάνατό του» από το «Σωματείο Πτυχιούχων Ανωτάτων Σχολών Εικαστικών Τεχνών Ηπείρου.» Επίσης μέσα από το πρόγραμμα VeniceInternational Performance Art Week (εργαστήρι Performance) απέκτησε νέες εμπειρίες πάνω στο αντικείμενο που την ενδιαφέρει. Στα άμεσα σχέδια της είναι ένα μεταπτυχιακό σχετικό με την Performance και τα νέα μέσα. Ως νέα καλλιτέχνης ξέρει να κυνηγά τα όνειρά της και όπως λέει και η ίδια «Πρέπει να παλέψουμε, να υπάρχουμε δημιουργικά. Πρέπει να σκοτώσεις την απραξία».

POSITIVE STORIES.

IN MEMORIAM της ΕΣΘΗΡ Δ. ΙΑΚΩΒ.

H θεματική του συγκεκριμένου άρθρου διαφέρει από τη συνήθη. Δεν αφορά δηλαδή άμεσα το θέατρο αλλά συνδέεται εμμέσως με αυτό μέσα από την προσωπική μου ιστορία. Θα σας μιλήσω λοιπόν σήμερα για τον πατέρα μου, τον Δανιήλ Ι. Ιακώβ, του οποίου ο πρόσφατος θάνατος με παρακίνησε να μοιραστώ μαζί σας μια ιστορία δύναμης, υπομονής και θάρρους. Ο Ντάνης γεννήθηκε στην Βέροια το 1947. Οι γονείς του ήταν από τους λίγους Εβραίους που, κρυμμένοι στα βουνά με τους αντάρτες, επιβίωσαν του ολοκαυτώματος. Στο γυμνάσιο ήταν μέτριος μαθητής και ονειρευόταν να γίνει μπακάλης, μέχρι που τον χτύπησε ένα μηχανάκι, έπαθε ελαφρά διάσειση και έκτοτε άρχισε να αριστεύει παντού. Σπούδασε κλασική φιλολογία και έγινε καθηγητής στο αριστοτέλειο πανεπιστημιο, το δεύτερο σπίτι του. Ο Ντάνης αφιέρωσε τη ζωή του σε δύο πράγματα, στην εκπαίδευση και σε μένα.

“ΟΙ ΆΝΘΡΩΠΟΊ ΜΑΣ ΘΑ ΖΟΥΝ ΓΙΑ ΠΆΝΤΑ ΜΈΣΑ ΜΑΣ.”

Δεν θυμάμαι τον Ντάνη να βλέπει. Πάντα είχε αυξημένη μυωπία και φορούσε γυαλιά. Λίγα χρόνια αφότου γεννήθηκα διαγνώστηκε με μη αναστρέψιμη σταδιακή τύφλωση. Φυσικά, ο Ντάνης δεν το έβαλε κάτω. Έμαθε τυφλό σύστημα και με την βοήθεια του φωνητικού αναγνώστη συνέχισε να παράγει έργο και να διδάσκει. Επίσης, δεν τον θυμάμαι ποτέ να γκρινιάζει. Πάντα δόξαζε και χαμογελούσε. Τραγουδούσε μαζί μου το «να έχεις λίγα είναι πιο καλά» από το βιβλίο της ζούγκλας και διάβαζε ολημερής. Είχε μεγάλη αδυναμία στην μπύρα, στον καλό καφέ και στα γερμανικά λουκάνικα. Μετά εμφανίστηκε ο διαβήτης και η πίεση στο μάτι, που του στέρησαν οριστικά το φως του. Ο Ντάνης, παρ’ όλα αυτά, βρήκε διέξοδο στον Ευριπίδη, τον Πίνδαρο και τον Αριστοτέλη. Πήγαινε για ψώνια, πλήρωνε λογαριασμούς, γνώριζε κάθε στιγμή σε ποιον δρόμο βρισκόμασταν. Στη γειτονιά τον αγαπούσαν όλοι και στο μπακάλικο τον φωνάζαν ο «κύριος καθηγητάς». Οι συνάδελφοί του στο εξωτερικό τον αποκαλούσαν « τυφλό σοφό». Ο ίδιος ήταν τρομερά εσωστρεφής και μετριόφρων. Δεν μιλούσε ποτέ για τον εαυτό του και ισχυριζόταν πως δεν ήξερε τίποτα. Συνήθιζε να λέει ¨Ασχολούμαι με την τραγωδία 40 χρόνια και δεν ξέρω τίποτα. Ίσως να γνωρίζω λίγο Άλκηστη» και μετά συμπλήρωνε: «Όχι, εντάξει. Άλκηστη μπορώ να πω πως ξέρω». Η συγγραφή του δίτομου της Άλκηστης του πήρε δέκα χρόνια και βραβεύτηκε από την ακαδημία αθηνών. Ήταν το πρώτο βιβλίο του που διάβασα, και τότε αντιλήφθηκα πόσο μεγάλος ήταν αυτός ο άνθρωπος.

Είχε πάθος με τη σωστή χρήση της ελληνικής γλώσσας και δυσκολευόταν να αντιληφθεί την καθομιλουμένη. Πριν από κάποια χρόνια μου είχε πει ενθουσιαμένος πως έμαθε μια καινούρια έκφραση, το ¨δεν με χαλάει» και «από τα συμφραζόμενα αντιλήφθηκα», συμπλήρωσε, «πως σημαίνει δεν προβάλλω καμιά ένσταση». Πρόπερσι ξεκινήσαμε να ταξινομούμε σε θεματικές κατηγορίες τις δεκαεπτά βιβλιοθήκες του. Του διάβαζα τον τίτλο, και αυτός μου έλεγε αμέσως τον εκδοτικό οίκο, τη χρονιά έκδοσης, το χρώμα του βιβλίου και μερικά λόγια για τον συγγραφέα. Ήταν απίστευτος. Τον περασμένο Οκτώβρη παρουσίασε καρκίνο στο πάγκρεας. Δεν πτοήθηκε. Στο χειρουργείο του αφαίρεσαν τη χολή και μέρος από το πάγκρεας. Μόλις άνοιξε τα μάτια του στο νοσοκομείο, ρώτησε: «Είστε όλοι εδώ? Και ποιος είναι ρε παιδιά στο μαγαζί?», παραπέμποντας στο γνωστό ανέκδοτο με το εβραϊκό στερεότυπο. Δεν έχανε ποτέ το χιούμορ του. Μέχρι τελευταία στιγμή διάβαζε για την τραγωδία. Ο Ντάνης μας άφησε στις 21 Μαιου. Μου είχε πει κάποιον καιρό πριν: «Είμαι πολύ ευτυχισμένος με τη ζωή μου. Μελετώντας την Τραγωδία έχω μάθει ό, τι έχει

γραφεί για τη ζωή και τον θάνατο. Δεν φοβάμαι τίποτα». Ο Ντάνης μου έμαθε πως είναι να σε αγαπούν, να αγαπάς και να προσπαθείς. Ήταν ένας άνθρωπος που, παρά τις αντιξοότητες, δεν το έβαλε ποτέ κάτω. Σκέφτομαι πολλές φορές πόσο τραγικό είναι που, αν και γνώριζε τόσο καλά την Άλκηστη, δεν είχε έναν φίλο σαν το Ηρακλή να παλέψει με τον Θάνατο και να τον φέρει πίσω. Οι άνθρωποί μας θα ζουν για πάντα μέσα μας. Παραδειγματιστείτε από τον Ντάνη, τον μαχητή. Είμαστε ικανοί για τα πάντα. Οι δυσκολίες έχουν δημιουργηθεί για να αντιμετωπίζονται. Το συνεχές πένθος ταιριάζει μόνο στην Ηλέκτρα. Do. Think. Be positive.

να σε ι α ν ί πως ε σπαθείς. ε θ α μ ου έ α προ ν μ ι ς α η κ ν ς Ο Ντά , να αγαπά ν ύ αγαπο

ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ 10 -ΠΥΛΑΙΑ (ΠΡΩΗΝ ΕΜΠΟΡΙΚΗ) , Τηλ. Επικοινωνίας: 231 400 2514