Complexe gezinnen

20

Tekst Mariët Ebbinge Fotografi e Beeld uit de game

Een serious game leert refl ecteren in de gezinszorg

Game over gezinnen met complexe problemen

In een nieuwe ontwikkelde serious game voor studenten wordt nieuwe kennis over hulpverlening aan gezinnen met meervoudige en complexe problemen op een andere manier overgebracht.

HHet onderwijs aan studenten over gezinnen met meervoudige en complexe problemen maakt niet altijd gebruik van de laatste inzichten met betrekking tot ervarings-, praktijk- en wetenschappelijke kennis. Volgens Els Evenboer, senior onderzoeker bij Hogeschool Windesheim, lectoraat Jeugd, heeft dat onder meer te maken met ‘de stugheid’ van het onderwijs in de vorm van leermaterialen als boeken en dergelijke. Om een nieuwe onderwijsvorm te ontwikkelen die beter in staat is actuele kennis en kunde op te nemen, startten vier onderwijsinstellingen en twee andere organisaties een onderzoeksproject met fi nanciële ondersteuning van ZonMw. Daarin werd de huidige kennis onder meer voorgelegd aan experts: hulpverleners, docenten, studenten, onderzoekers en cliënten, met de vraag welke kennis en vaardigheden daarin nog beter aangeleerd zouden kunnen worden. Dit werd vertaald in een nieuwe vorm van blended onderwijs, waarvan de serious game een belangrijk onderdeel is. Daarnaast zijn er kennisclips ontwikkeld met theoretische uitleg en werkkaarten, die de belangrijkste ervarings-, praktijk- en wetenschappelijke kennis samenvatten.

De verschillende eigenschappen die een hulpverlener die werkt met gezinnen met meervoudige en complexe problemen moet hebben, komen in de verschillende niveaus van de game aan bod. Het gaat dan over de positionering: hoe kom je binnen in het gezin? timing en keuzes maken: wanneer doe je wat? regie nemen: hoe stem je af met andere hulpverleners en wanneer neem je de regie? meervoudig alliëren: hoe stem je je af op de verschillende gezinsleden?

Verder is er heel veel aandacht voor (zelf)refl ectie. In de game wordt die eigenschap van de hulpverlener het meest getriggerd.

Els: “Studenten leren aan de hand van een casus om keuzes te maken en die te beargumenteren. Het gaat niet over goede of foute keuzes, maar wel over het gesprek dat ontstaat over de keuzes tussen studenten onderling en met de docent. Leren nadenken over waarom je doet wat je doet en welk effect dat heeft op het gezin waar je als hulpverlener mee samenwerkt.”

Joost Welten, docent en onderzoeker Sociale Studies van de minor Jeugd aan de Fontys Hogescholen, implementeert de game in alle vier leerjaren. In elke groep komen er andere onderdelen van de casus aan bod. Hij vindt de game bij uitstek geschikt voor het onderwerp waarin hij lesgeeft. “Hulpverlening aan deze gezinnen is heel complex. De game helpt studenten om over de problemen die ze tegenkomen na te denken.”

Daarnaast ziet Joost dat de game een goede vervanging is van de praktijk. Hij geeft een voorbeeld dat in de game aan de orde komt. “Een hulpverlener maakt een afspraak met een gezin. Hij gaat er naartoe en belt aan. De