PEOPLE’S
გვ.2
კვირა
გვ.6
Facebook ანუ „პირწიგნაკი“
გვ.8
ველოსიპედისტის დ ღი ურ ებ ი გვ.3
გვ.4
ბოლოს ეს დღიურები 64 ნომრის წინ, ჩვენს პირველ ნომერში მეწე რა, დაახლოებით ერთი წლის, ცოტა მეტის, წინ...
სექ სი ქართულ ზღაპრებში გვ. 7
ჩემ ი ერი ს უსა ზღ ვრ ო ბედნიერება
კვირა ველოსიპედისტი არჩევანი არჩევნების შემდგო მი კვირა საქართველოში ყოველთვის სიმშვიდის დარღვევასთან ასოც ირდებოდა, არ იყოს ეს დიდად განვითარებული საზოგადოების მანიშნებ ელი. წელს მგონი პირვ ელად მოხდა, რომ ამ კვ ირაში კარგი ევროპელე ბივით მოვიქეცით ჩვენც – ამომრჩევლები და რაც მთავარია, ისინიც – პო ლიტიკოსები. კ ონ კუ რე ნტ ის თვ ი ს მილოცვა, ან უბრალოდ მისი გამარჯვების აღ იარება, ნამდვილად ვერ იყო აქამდე ჩვენი პოლიტ ისტაბლიშმენტის ძლიერი მხარე. როცა კანდიდატ ები წინ გადადგმულ ნაბი ჯზე საუბრობენ, ალბათ, პირველ რიგში ეს გარე მოება უნდა ვიგულისხ მოთ. ისტერიკებისგან თავისუფალ კანდიდატ ებს მომავალ არჩევნებში წარმატებისთვის მეტი შანსი ექნებათ – მობეზრ და ხალხს წივილ-კივილი. თუკი მოქალაქეებს საკუთარი არჩევანის გა კეთება არჩევნების დღეს უწევთ, პოლიტიკოსები არჩევანის წინაშე უკვე შედეგების გამოცხადებ ისას დგებიან. მათ უნდა გადაწყვიტონ, როგორ და სად უნდათ დგომა. ქუჩა ში ყვირილი ურჩევნიათ თუ სახელმწიფო ორგა ნოებში, თუნდაც უმცი რესობაში მუშაობა. რაც მეტი ადამიანი გააკეთებს სწორ არჩევანს, მით მეტი იქნება ხვალ არჩევნების ფასი, მით უკეთ გაიაზრ ებს საზოგადოება, რომ მის ხმას ფასი აქვს და შე საბამისად, ამ ხმასაც უფ რო მეტი პასუხისმგებლ ობით მოუფრთხილდება. გაიზრდება არჩევნებზე დასწრების პროცენტი და შესაბამისად, ყველა მშ რომელი ძალის შანსები წარმატებაზე. გუშინ რომ მოქალაქემ ისეთ ძალას მისცა ხმა, რომელმაც შემდეგ ეს ხმები ფეხებზე დაიკიდა და მანდატები საჯაროდ დახია, ის მოქალაქე დღ ეს ნიჰილიზმის საშიშრ ოების წინ დგება და მო მავალ არჩევნებზე აღარ მიდის. დაუნები ცხოვრება არჩევანია და მას ყოველ ნაბიჯზე ვაკეთებთ. საზოგადო ებრივი მაუწყებლის ეთ ერმა კიდევ ერთ არჩე ვანზე დაგვაფიქრა. ეკა ხოფერიას გადაცემა ში და გვერდებშიც ვრცლ ად გვაქვს განხილული...
თუმცა ერთია განხილვა და მეორე არჩევანი, რომელიც ყველამ ჩვენთვის უნდა გა ვაკეთოთ. უნდა ჩამოვყ ალიბდეთ რა უფრო დიდი უბედურებაა, სტუდენტმა რომ სოფიკო ჭიაურელის როლები არ იცის, თუ საზო გადო მოღვაწის სტატუსის მქონე რეჟისორი რომ ამ სტუდენტს ეთერში დაუნად მოიხსენიებს. ჯანსუღ ჩარკვიანის ხმ ამაღალი სადღეგრძელო გვირჩევნია, თუ სიმონ ჯა ნაშიას მოკრძალებული გა ნმარტებები... დანარჩენი შიგნით... თეა გუშინ ტელეკომპანია „მაესტრომ“ კიდევ ერთხ ელ მოახდინა თეა თუთბ ერიძის აქტივაცია. ეკა ბე რიძის საავტორო გადაცე მაში თუთბერიძემ კიდევ ერთხელ მიიტანა იერიში მ არ თლ მა დი დე ბლ ობ აზ ე და ყველაზე სამწუხარო კი ისაა, რომ მისი ოპონენტი, მალხაზ გულაშვილი, თავი სთავად იმდენად ნეგატიურ კონტექსტებთან ასოცირ დება, რომ სადღაც თუთბ ერიძის თანაგრძნობაც კი შეიძლება გაგიჩნდეს... ეკა ბერიძის ეთერში და
ბრუნება ცალკე ამბავია, როცა „მაესტროდან“ რამდ ენიმე ცნობილი ჟურნალ ისტი გაუშვეს, ითქვა, რომ მათ ნაცვლად ლარი კინგი მოჰყავდათ, ხუმრობით, რა თქმა უნდა, თუმცა ახლა კი ვხვდებით ვინ იგულისხმებ ოდა ამ ხუმრობის მიღმა. ლელა ეკა ხოფერიას გადაცე მამდე, იმავე სამშაბათს, „იმედის“ ეთერში ყველ აზე მძიმე და სკანდალური სიმართლის დრო დადგა. ნანკა კალატოზიშვილი ბე წვზეა გადარჩენილი ლელა
იაშვილმა თვალი რომ არ დაადგა, თუმცა კაცმა არ იცის გადარჩა თუ არა, მა გრამ მაინც. გადაცემის სტუმრის ტრაგიკული ისტორია, სა ზოგადოებში გაბრაზების საფუძველი უფრო გახდა, ვიდრე თანაგრძნობის და ამდენად, კიდევ ერთხელ დავინახეთ, რომ ჩვენ დახმ არებას ყოველთვის ჩაწიხვ ლა გვირჩევნია, თუნდაც იმ ელემენტარული მიზეზით, რომ ეს უფრო ადვილია. კახეთში, კერძოდ ვა ზისუბანში დაწყებული ეს ტრაგიკული ისტორია, 10 სხვადასხვა ჟანრის ფილმს
ეყოფოდა. გაგიჟდებოდა ამ ამბავზე პედრო ალმო დოვარი... შორენა შორენას ინტუიციაც გამოიცადა... რა არის ყველაზე ცუ დი შორენაში? ახლა მივხ ვდი, რომ მონოპოლია. რა შარში ვართ ერი, რომ და უფარავად სექსუალური და მეტნაკლებად ხარისხ იანად ეროტიული, მხოლ ოდ ერთი ქალი გვყავს და გადაცემიდან გადაცემა ში დავატარებთ.
ველოსიპედისტის დღიურები
ველოსიპედისტი
ერთი ნაბიჯი წინ
ილი მივირთმევდი. ყურე ბში IPod-ი მეკეთა, ოღონდ გამორთული. ახლოს ორმა ტიპმა დააბირჟავა – წვეტ იანი თავებით და დაჟინე ბული მზერით. – რა შიგააქვთ ამ უცხო ელებს, ჩემი ***************.... – ამხელა კაცია ჩემი... – წამო მივიდეთ. – მაიცა, რა... – წამო, ***-ზე დაიკიდე. მოვიდნენ: სახეზე ღიმი ლი აქვთ, უცხოელებს რომ მეგობრული ჰგონიათ ხო ლმე ისეთი. ჯერ სიახლო ვეს მიტრიალეს, ვერ ჩა მოყალიბდნენ რომელი და იწყებდა ლაპარაკს... მერე ისევ მოსვლის ინიციატო
ბოლოს ეს დღიურე ბი 64 ნომრის წინ, ჩვენს პირველ ნომერში მეწერა, დაახლოებით ერთი წლის, ცოტა მეტის, წინ... მას მერე ერთადერთი, რაც შეიცვალა და გა უმჯობესდა, ე.წ. უსაფ რთხოების კუნძულებია, ვაჟა-ფშაველას გამზირ ის გადასაკვეთად მეტრ ოსადგურ სამედიცინო უნივერსიტეტში ჩასვლა აღარ მიწევს, არადა შო რი იყო, მე გაგარინიდან ტელევიზიაში მოვდივარ ხოლმე... პირდაპირ გა დაკვეთა ლომის ხახაში შეძვრომას ჰგავდა, თან ძალიან მშიერი ლომისაში. ჩვენ თან ხომ ვე ლო სიპედისტს გზას იქაც არ უთმო ბენ, სადაც ასფა ლტზე ზებრა ხა ტია და ტროტუა რის კიდეზე ფე ხით გადაკვეთის ნებადართულობ ის ნიშანია ჩარჭ ობილი... როცა, რამდენიმე დღის წინ, ჩემს მეგო ბარს ეს დარდი გავუზიარე მან თავისი მითხრა – ორსულ მეუღ ლესა და წლინახ კოპენჰაგენი ევრის ბავშვთან (ეტლში) ერთად ზებრასთან 15 რმა მკითხა: „ამერიკა?“ მე, წუთი ელოდა, რომ ვინმე ვი თომ არ გა მი გია და ახ გზას დაუთმობდა. ლაღა გამოვიძრე ყურსას ველოსიპედზე მჯდარს მენი, არაფერს ვეუბნები, რომ მანქანა დაგეჯახოს, თვალებით ვკითხე, რა იყო მძღოლი იტყვის ველო მეთქი... „გამაკატავებინე სიპედს დავარტყიო, ად რა“ - ეს ქართულად მითხ ამ ია ნი რომ იჯ და ის არ რა და დანარჩენი ძალიან ახსოვს. სასაცილო მოძრაობებით ჰო, ეს უსაფრთხოების (bodylanguage) ამიხსნა... კუნძულები კარგია, მა თავი გავაქნიე, პონტი არ რთლა, დიდი მადლობა. აა-მეთქი. მეტი არც ჰქონ მაგრამ გასაკეთებელი დათ მოფიქრებული და ის კიდევ ბევრია... ევ იმ ადგილას დაბრუნდნ ენ, სადაც თავიდან იდგნენ. არც ერთი ნაბიჯი – ბიჭო, მოდი წავართ არსაით ვათ! – რანაირად, შეჩემა? გუშინ ერთ პიცერი – შენ მიდი „დაებაზრე“ ასთან მივაყენე, ერთი და მე ჩამოვაგდებ... ნაჭერი ვიყიდე და იქვე – რა ვებაზრო, შეჩემა? მოაჯირზე ჩამოყრდნობ
– რავი, რამე... – პატრულში არ დარეკოს... – უცხოელია, შე ჩემა? – ბიჭო მოდი ეს ფლეიერი თხოვე, ეგება გვაჩუქოს. – რად გინდა ბი ჭო ფლეიერი? – მუსიკა, რამე, ასწორებს... პიცის ჭამა და ვამთავრე, ველისი პედიდან ჩამოვედი, ხელსახოცს საკუ თარი ფუნქცია შე ვასრულებინე და შემდეგ პიცის ყუ თთან ერთად იქვე სანაგვეში ჩავა გდე... ამ დროს ველოსიპე დს 5-6 მეტრით მოვშორდი და არც ვუყურებ. ვიცი, რომ უტრაკოები და გაუზ რდელები არიან, მაგრამ სადღაც მაინც ვფიქრობ, რომ შეიძლება მოახტეს და გაიქცეს. „კოკა-კო ლის“ ბოთლის გადაგდებ ასაც, ალბათ, ამიტომ არ ვჩქარობ. თავში რამდენ იმე სისხლიანი კადრი გა მირბენს და ვხვდები, რომ სასაცილოა. „კოკა-კოლა“ ნაგავში, მე-ველოსიპედზე. ტიპები გაუნძრევლად დგ ანან და არც ლაპარაკობენ. ორივე კიდევ ერთხელ მი ხვდა, რომ ყალბ კაიბიჭურ ილუზიებში ცხოვრობენ და რეალურად, არაფრის მა
ქნისები არიან. მარშრუტი სხვა მიმართულებით მა ქვს, თუმცა სპეციალურად ვიგრძელებ გზას, რომ ამ ათ ჩავუარო... – ე, მოიხია შეჩემა – რო მელიც უფრო აქტიური იყო იმან თქვა. მეორეს ხმა არ ამოუღია.
დედა და შვილი ასეთი ამბავი მეორედ შემემთხვა: როცა ადამია ნებისთვის გვერდის ავლა მიწევს, სიჩქარეს ვუკლებ და მუსიკას ვთიშავ – უს აფრთხოების ამბავია. იმ დღეს დედას და 15-16 წლ ის ვაჟს ჩავუარე. – უი, სიკვდილი შენ – წა
მომაძახა გაუგებარი მიზე ზით, ვითომ შეშინებულმა დედამ. ეს ვითომ გაბრაზ ებაც, ბოლომდე ვითომ და ბოლომდე ყალბი იყო... – შენი დედას შ******** – მომაგინა ბიჭმა, რომელს აც დედის წყევლამ ინსპ ირაცია მისცა და ჩათვალა, რომ თავადაც უნდა ეთქვა რამე. ეს ამბავი ნიკო ნერგ აძეს მოვუყევი, რომელიც თურმე ამ ამბიდან რამდენ იმე დღით ადრე, რუსთავ ელზე ქალმა გამოლანძღა შორტები რატომ გაცვიაო.
ფერს დაადგენ, თუმცა რაღაცის მიხვედრა მა ინც შესაძლებელია. ჯერ კიდევ ძალიან შორია იმ გარემომდე სადაც ველო სიპედებისთვის ცალკე ბილიკებია დახატული და სადაც ქართველების გარდა ველოსიპედს მხ ოლოდ ალბანელები და კიდევ რამდენიმე ნაწვ ალები ნაცია იპარავს... თუმცა რა იცი, ყველაფ ერი შეიძლება მოხდეს.
იმედი
გუშინ ოცამდე ველო
ამსტერდამი ირანში და მე-19 საუკუნ ეში კი არა... 21-ე საუკუნ ის პოტენციურ ევროპაში, პოტენციალის განსჯა თქ ვენთვის მომინდია. გამონაკლისებით და შე მთხვევებით ერზე არ უნდა იმსჯელო, ეს ამბავი გიორ გი პაპაშვილის რომანში, „ყველაფერი შეიძლება მო ხდეს“-ში ძალიან კარგადაა გადმოცემული. გამოცდ ილი ემიგრანტი გიორგის ურჩევს, ერთი მოსამართ ლის გამო ამერიკაზე გულს ნუ აიცრუებს, რაკი იმ მო სამართლეს შეიძლება წინა დღეს ცოლი ეჩხუბა და უხ ასიათოდაც ამის გამო იყო. გამონაკლისებით და შე მთხვევებით ბევრს ვერა
სიპედისტს გადავეყარე ქუჩაში, ძირითადად სპ ორტსმენები იყვნენ, მა გრამ მაინც სასიამოვნო იყო. გაუღიმებ, გაგიღი მებს – თუ დაგინახა. გუშინ ერთი თინეიჯ ერიც შემხვდა, ველოსი პედები შევაჩერეთ და ცოტა ხანი ვისაუბრეთ, თინეიჯერებთან უფრო მიადვილდება ხოლმე ურთიერთობა. ზუსტად იგივე დარდები ჰქონდა, მანქანები მე რომ მხედ ავენ მაშინ უჩქარებენო, მაგრამ მკიდიაო, ეს ბო ლო ძალიან მესიამოვნა, მეც მკიდია. თუ არ დაიკიდე, უიმე დობაში დალპები.
ველოსიპედისტი
ავთო ვარსიმაშვილი: „მე ვფიქრობ, ასეთი დაუნები ყვ
ჩემი ერის უსაზღ
სამშაბათ საღამოს სა ზოგადოებრივი მაუწყებლ ის ყურებამ კიდევ ერთხელ დამარწმუნა, რომ ჩვენზე ბედნიერი ერი ამ პლანეტ აზე ბევრი ნამდვილად არ უნდა მოიძებნებოდეს... დიდი მადლობა ეკა ხო ფერიას, ერის ლუსტრი რებისთვის... როგორც თავად წამყვანმა უწოდა, საზოგადოებრივ-სოციალ ურმა გადაცემამ ჩვენში გავრცელებული ქაქის ყვ ელა სახეობა, პირველსავე გადაცემაში სააშკარაოზე გამოიტანა. ყველაფერი ერთ ეთერ ში გამოაშკარავდა: როგორ იბადება ზოგიერთი ადამ იანის ამბიცია თავად ამ ადამიანზე ადრე, როგორი `შემწყნარებელი~ და `სა ზოგადოებრივად მოაზრო ვნეა~ უფროსი თაობა, რო ცა საქმე ახალგაზრდებს ეხება, როგორი მაღალია ჟურნალისტური ეთიკა და ზოგადად, როგორ გვიყვა რს ჩვენ, ქართველებს ერ თმანეთი. აუდიტორია გადაცემა საკმაოდ არ აბუნებრივი მონოლოგით დაიწყო, ძალიან ნამდვილი და ბუნებრივი რომ გინდა გამოგივიდეს და ძალიან ყალბი რომ გამოდის, ზუ სტად ისეთით... თურმე, მსოფლიო ჩემპიონატამდე ორი გადაცემა ყოფილა დარჩენილი. შემდეგ გადა ცემის წამყვანმა სტუმრე ბი წარადგინა: პოეტი და მწერალი – ჯანსუღ ჩარკვიანი; მომღ ერალი – ლელა წურწუმია; გრიბოედოვის და თავისუ ფალი თეატრის სამხატ ვრო ხელმძღვანელი – ავ თო ვარსიმაშვილი; რეჟი სორი, მსახიობი – გოგი ქავთარაძე; 24-ე სკოლის დირექტორი – გია მურღ ულია; ილიას უნივერსიტე ტის პროფესორი – სიმონ ჯანაშია; და დაიწყო... ეკა ხოფერიამ სხვა სი ტყვებით და ზუსტად ას ეთი ქვეტექსტით სიუჟეტი წარადგინა: „აუ, ახლა „პრ ოსტა“ ნახეთ, რა დებილები არიან, აუ, იკაიფებთ მაგრ ად, დედას ვფიცავარ არ გამორთოთ, აი მართლა, „პროსტა“ ნახეთ...“ ამაყი იყო, რაღაცნაირად. სიუჟეტი ძალიან ცინიკური ვი ღაც ჟურნალისტი, უნივ ერსიტეტების მიმდებარე ტერიტორიებზე დადის და სტუდენტებს ეკითხე ბა. მაგალითად, ვინ არის
ავტორი ლექსისა „ჩემო კა რგო ქვეყანავ“? ვინ დადგა საქართველოში „კავკასიური ცარცის წრე“? ვინ გადაიღო „მონანიება“? სოფიკო ჭიაუ რელის როლებს ხომ ვერ გა იხსენებდით? ვინ არის რობე რტ სტურუა? და ა.შ. კი, მაგაზე არავინ დაობს, რომ ვთქვათ ილიას უნივერ სიტეტის სტუდენტმა, როცა არ იცის ვინ არის ავტორი ლექსისა „ჩემო კარგო ქვეყ ან ავ“, ვერ არ ის დი დად პო ზიტიური ეს ამბავი... თუმცა, თუკი ცოდვა-მადლი იწონ ება, მაშინ ჩვენც ავწონოთ რა უფრო დიდი დანაშაულ ია, როცა ქუჩაში გამვლელმა სოფიკო ჭიაურელის როლი არ იცის, თუ ჟურნალისტი რომ რესპონდენტს ეღადავ ება: „მაინც, როგორ ფიქრობ, რობერტ სტურუა პოეტია თუ მწერალი?“ ეს ჟურნალისტი რა აქ მო სატანია, აქ ისეთი `ამაგდარი სელებრითების“ აქოთება გვ ელოდება წინ... თუმცა ჯერ ისევ სიუჟეტი მიმდინარეობს და აქ უნდა დავრჩეთ, ეკამ გვითხრა, „გაგისწორდება თო“. თუკი ბავშვი ვერტყვ იჭალაში დაიბადა, სადღაც 90-იანების დასაწყისში, საკმ აოდ შეჭირვებულ ოჯახში და არათუ რუსთაველის თეატ რში არ არის ნამყოფი, თბილ ისშიც პირველად ჩაბარების შემდეგ ჩამოვიდა, მას საერ თოდ არ მოეთხოვება იცოდ ეს, ვინ დადგა „კავკასიური ცარცის წრე“... მაგრამ ჟუ რნალისტი, რომელიც მუშა ობს საზოგადოებრივ არხზე, რომელიც იმავე ვერტყვიჭ ალელი ბიჭის მშობლების გა დახდილი გადასახადებიდან იღებს ხელფასს, ვალდებულ ია კორექტული იყოს... როცა ადამიანს კითხვას იმის იმედ ად უს ვამ, რომ პა სუ ხს ვერ გაგცემს, ეს ინტრიგანობაა და არავითარი საერთო არა აქვს კორექტულობასთან. როცა ტიპს, რომელიც ვერ იხსენებს რობერტ სტურუას, ეკითხები რობიკო პოეტია თუ მწერალიო, შენ მას უკვე დასცინი... პირადად, რამდენიმე მც დარ პასუხში ბევრად მეტი პოზიტივი დავინახე, ვიდრე სტუდიის ზოგიერთი პატი
ვცემული სტუმრის უკიდეგ ანო ერუდიციაში. მაგალითად, ორ ბიჭს რო ცა ჰკითხეს, ვინ დადგა „კავკ ასიური ცარცის წრეო“, - მათ უპასუხეს, ბერთოლდ ბრეხ ტის რომ არის ვიცით და აქ ვინ დადგა, წარმოდგენა არა გვაქვსო... ეს ბრეხტი ვინ არ ისო, იფიქრა, ალბათ, ჟურნ ალისტმა... სტუდია
სანამ ეთერში დაბრუნდე ბოდნენ სტუდიის სტუმრე ბმა, ალბათ, ბევრი იცინეს, საკმაოდ კარგ ხასიათზეც დადგნენ, თუმცა ოვაციები სიუჟეტის დასრულებასთან ერთად შეწყვიტეს და დამწ უხრებული მოაზროვნის სა ხეები მიიღეს... თუ ჯერ და სცინი და მერე აკრიტიკებ, ნიშნავს, რომ ჭორავ. კრიტ იკა კა რგი რა მაა, ის გა უმ ჯობესებას ისახავს მიზნად, გაქილიკება და გალანძღვა კი, საკუთარი უპირატესობ ის გამომზეურების ყველაზე გავრცელებული ხერხებია, დაავადებულ საზოგადოებ ებში. ეს სენი საბჭოთა სისტ ემის შედეგია და სულ არ იყო შემთხვევითი, რომ ყველაზე დიდი ნეგატივი სწორედ იმ დროის გადმონაშთებისგან წამოვიდა. პირველი კომენტარი და ყველაზე დიდი ნაგავი, რაც ამ გადაცემაში შემომეფე თა... ავთო ვარსიმაშვილი: „მე ვფიქრობ, ასეთი დაუნები ყვ ელა დროში იყვნენ, მაგრამ ასე ბევრი არ იყვნენ...“ როცა რეჟისორი (რომლის „ნიჭზე“ ადრეც ბევრი მიწე რია და აქ დიდად არ განვავ რცობ) ტელევიზიაში სტუდ ენტებს დაუნებად მოიხსე ნიებს, ის, როგორც მინიმუმ, კეთილი ადამიანი არ არის... თუმცა, თუ ეს მინიმუმია, მაშინ კახი კავსაძის არ ცო დნა, საერთოდ არ უნდა იყოს აღნიშვნის ღირსი. როცა ად ამიანმა არ იცის, რომ დაუნი სალანძღავი სიტყვა არ არის და ეს კონკრეტული დაავად ებაა, მგონი უფრო დიდი უვ იცობაა. რა გააკეთა თავად ამ ადამიანმა იმისთვის, რომ ახალგაზრდები უფრო უკეთ იცნობდნენ ქართულ კინოს?
„იდიოტოკრატია?“ თუ „ყვ ელაფერი კარგად იქნება?“ პირიქით, მადლობელიც უნ და იყოს იმ მოღვაწეების (სტ უდიაშიც რომ ისხდნენ რამდ ენიმე), რომელთა გულგრი ლობის გამოც ამ ახალგაზრ დებმა „ჯარისკაცის მამა“ და „მონანიება“ არ იციან, აბა, სხვანაირად ვინ იყიდდა ბი ლეთს ან მის ფილმზე ან მის სპექტაკლებზე? ეს სწორედ ის სფერო, და ის განათლებ აა, რომელიც ამ ადამიანის შემოქმედებას სიცოცხლეს უხანგრძლივებს... თუ ქაქს ყიდი, შენს მყიდველს სახა ლხ ოდ მა ინც არ უნ და უწ ოდო ქაქიჭამია! გოგი ქავთარაძემ თქვა სიბრძნე, ბავშვმა რომ ხორა ვა არ იცის, თეატრალურში როგორ უნდა ჩააბარებინ ოო? თეატრალურში ქართ ული სამსახიობო ისტორიის მემატიანეები უნდა აბარებ დნენ, თუ სამსახიობო ნიჭის მქონე ადამიანები? რა გააკ ეთა თავად გოგი ქავთარაძემ იმისთვის, რომ ამ ბავშვებს უფრო მეტი სცოდნოდათ ქა რთულ კინოსა და თეატრზე? „ვინ გამაკეთებინა ბატო ნო?“-ს ძახილი ძალიან ად ვილი და ცუდი მოცეკვავის ამბავს მახსენებს. ბატონმა გოგიმ ისიც დაიქადნა, „ჩვ ენ საერთოდ მსოფლიო ომ ის დროს გავიზარდეთო...“ ყველაფერი შედეგით ფა სდება და საბოლოოდ, ვინ როგორ გამოიყენა ზეპირად ნასწავლი ბიოგრაფიები და საზეპიროები, ამ ბავშვების გაცემული პასუხებიდანაც გამოჩნდა. თუ საზოგადო ებრივ მოღვაწეობაზე გაქვს პრეტენზია, მაშინ ამ საზოგა დოების უვიცობაზეც უნდა აგო პასუხი, ნაცვლად მისგან გამიჯვნისა და მისი უარყ ოფა-გალანძღვისა. ჯანსუღ ჩარკვიანს თუ ქართულ ლიტერატურაზე შესტკიოდა გული პარლამ ენტში ზურაბ ნოღაიდელთან და მალხაზ გულაშვილთან დგომას, ალბათ, აჯობებდა ბავშვებთან მეტი დრო გაეტ არებინა და მათთვის ქართ ული სიტყვის ფასი, გასაგებ ენაზე აეხსნა – მაგრამ, აბა როგორ გააკეთებდა, როცა რეალურად სულ ფეხებზე ჰკიდია, ხვალ ვაჟა ეცოდინ
ებათ თუ აკაკი. დავრწმუნ დი, რომ ეს ადამიანი ახალ თაობაში პოტენციურ კონკ ურენტს უფრო ხედავს და ეს არ მოსწონს, თორემ გუ ლისტკივილი კეთილშობილი ხალხის დამახასიათებელი თვისებაა. ვაჟა-ფშაველას ლექსების ეთერში კითხვა, სუფრაზე საქართველოს სა დღეგრძელოს გაუთავებელ სმას ჰგავს, მერე რომ გარეთ გამოხვალ და მეზობელ სა დარბაზოში მოშარდავ სადღ ეგრძელოს დროს ჩასხმულ ღვინოს. ილია ჭავჭავაძეს რომ ხშირად ახსენებდნენ, იქნებ ისიც გაეხსენებინათ, როგორ აკრიტიკებდა ილია საკუთარ ოპონენტებს და ამ
ველა დროში იყვნენ, მაგრამ ასე ბევრი არ იყვნენ...“
ღვრო ბედნიერება ცოტა უხერხულია, თუ იმ ბა ვშვმა რამე არ იცის, ეს მისი დანაშაული უფროა, ვიდრე მოსწავლის. „ცემა გმართებს გამზრდელისა, რა ყრმა ნახო ავად ზრდილი.“ საკუთარ დანაშაულზე ამათგან არავის უსაუბრია, ყველა ბრძენია, ყველა ფი ლოსოფოსი, ჩვენისთანა ბე დნიერი... სიმონ ჯანაშია
„სიძულვილში რაოდენიც სი ყვარულია“. ერთი გრამი სი ყვარულიც კი არსად ჩანდა. სკოლის დირექტორი კა ცი ყოფილა გია მურღულია, ჩარკვიანზე მცოდნე და სამწ უხაროდ მაინც არასაკმარი სი. რაღაც მოიგონა, ბავშვს ვკითხე „გამზრდელი“ ვინ და წერაო, მერე რა გიპასუხათო, ეკამ ჰკითხა, ხოფერიამ, კი დევ ერთი გასართობის მო ლოდინში. პასუხი უცებ ვერ მოიფიქრა ბატონმა მურღუ ლიამ და დადუმდა, ვერ გე ტყვით ამასო. არა, შეიძლება მართლა ჰკითხა და იმან მა რთლა სისულელე უპასუხა, მაგრამ, როცა ამას სკოლის დირექტორი ყვება, მგონი
ეს ადამიანი ერთგვარ უმ ცირესობაში მოექცა, ლელა წურწუმია ძალიან გაწონა სწორებული იყო და ზემოთ ჩამოთვლილ მოღვაწეებთან შედარებით, ბევრად პროგ რე სუ ლი და თბ ილი იყო ამ ბავშვებთან მიმართებაში, თუმცა მომღერალ ადამია ნს ამ პრობლემების სიკოსნ აირი, სიღრმისეული ცოდნა არც მოეთხოვებოდა. სიმონმა ჯერ ვარსიმაშვი ლის ნათქვამ დაუნს გაუსვა ხაზი, თორემ ტელევიზიიდან პოლიტიკოსების ბილწსიტყ ვაობას მიჩვეულ საზოგადო ებას შეიძლება ესეც ისევე გაეტარებინა, როგორც არ აერთი აქამდე... კულტურა მხოლოდ თა რიღების და ბიოგრაფიების ცოდნა არაა. ამაზე, ალბათ, ვთანხმდებით, კულტურაა ქუჩაში ნაგავს რომ არ ყრი, საზოგადოებაში ხმამაღლა რომ არ ყაყანებ, მოსმენის კულტურა, მანქანის მართ ვის კულტურა... ბევრი, ბე ვრი. სიმონ ჯანაშია ერთადე რთი იყო იქ მსხდომი მამაკა ცებიდან, რომელიც მხოლოდ მაშინ საუბრობდა, როცა ეკ ითხებოდნენ და საუბრობდა მხოლოდ ერთ ხმაში. მან ძა ლიან საინტერესოდ ისაუბრა ფენომენზე, სახელად ინერ ციული ცოდნა – როცა კონკ რეტული მწერლის დაბადე ბის თარიღი მხოლოდ მაშინ გახსოვს, როცა საგამოცდოდ გჭირდება. ძალიან ჯანმრთ ელად მოაზროვნე ადამიანია, ყოველგვარი იდიოტური პა თეტიკისა და უტრირებული შეფასებების გარეშე. +3 გადაცემის კიდევ ერთ ბლოკში სტუდიაში სამი უმ
აღლესი სასწავლებლის რე ქტორი შემოვიდა. გია ბუ ღაძე, კახა შენგელია და გია ხუბუა... ბოლო ორზე ბევრს ვერაფერს ვიტყვი, თითქოს არც არაფერი უთქვამთ, არც დაუნი მოხვედრიათ უცხოდ და არც ბავშვების დაბალი განათლების დონე, თითქოს ჩარკვიანის სადღეგრძელოე ბს ისევ ეს სჯობია, თუმცა მაინც ცოტა გულგრილი იყო მათი პოზიცია, გულგრილო ბაში კი მეტს და ნაკლებს უკვე დიდი მნიშვნელობა არა აქვს. გია ბუღაძემაც საოცარი რამ თქვა, განათლების ელ იტარულობასა და იმაზე, რომ გემოვნებაზე არ დაობ ენ... სრულ ციტირებას არ ვა პირებ, უბრალოდ, ამ ადამია ნმაც ძალიან სწორი ხედვის დემონსტრირება მოახდინა. განათლება ყველა საზოგა დოებაში ელიტარული მო ვლენაა, მასობრივი მხოლოდ პროფესიონალიზმი უნდა იყოს. თუმცა იმ რეალობაში, სადაც ჯერ ამბიცია იბადება და შემდეგ პიროვნება, ბუნე ბრივია ყველას განათლებ აზე უჩნდება პრეტენზია და ამდენად სხვისგანაც იგივეს მოელის. იმიტომ კი არა, რომ სურს სხვაც მასავით „განა თლებული“ იყოს, უბრალოდ, უნდა ის სხვა საკუთარ მოედ ანზე გამოიწვიოს და დაამარ ცხოს... ახალი თაობა ბოლო ბლოკის სტუმრები ახალგაზრდა „სელებრით ები“ იყვნენ. ნინო დარასელი, გიორგი ყიფშიძე, გიგი დედა ლამაზიშვილი და გაგა ჩიხლ აძე, შესაბამისად, „მგზავრ ებისა“ და „ფრანის“ სახეები. აქ მივხვდი, რომ საქმე თა ობებში იმდენად არაა, რამდ ენადაც „ქართველი „სელე ბრითის“ სინდრომში“. ახლა ამ სინდრომის გაშიფვრას ვეცდები და მალევე დავასრ ულებ. საქართველოში, პოპულა რული ადამიანების აბსოლუ ტური უმრავლესობა ცდილ ობს, ამ საზოგადოებისთვის მისაღები იყოს. გასაგებიცაა, ეს ის საზოგადოებაა, სადაც ირაკლი ჩარკვიანს დღემ დე მორფინისტად იხსენებენ
და თვითმფრინავის ბიჭები საც ბევრს საერთოდ არაფ ერი ესმის. ამდენად ჯობია ამ მასის ანარეკლი იყო... ქართულ შოუ-ბიზნესში, ქა რთულივე ელიტის რამდენ იმე პერსონაჟი მეორდება და მეორდება, ათწლეულში 10 გამონაკლისი თუ გამოანათ ებს ხოლმე... კულტურული თბილისელი მანდილოსანი, მორფინისტის იმიჯის მქონე ბიჭი, ნაღდი თბილისელი მშ ვიდი ჯიგარი, ცოტა მოძველ ბიჭო ერუდიტი და ესაა რა.... კიდევ ერთი-ორი და მორჩა. პრინციპში მასაც ასეა, თითო სქესში 97 პროცენტი 4-5 სა ხეობაზე გადანაწილებული... ანუ არის 5 სახეობის გოგო, სხვადასხვა ზომებში და 5 სახეობის ბიჭი ასევე ყველა ზომის. ნინო დარასელი – უს აყ ვარლესი ადამიანი, რომლ ისგანაც ყველაზე მეტად გა მიკვირდა ბავშვებს რომ არ ასაკმარისად გამოექომაგა. მისი „ანაბეჭდის“ ძალიან მა გარი „სტაფის“ დიდ ნაწილს, შეიძლება ზუსტად ისეთივე პასუხები გაეცა, როგორიც ამ ბავშვებმა გასცეს. თუმცა ეს ჟურნალს სულ არ უშლი და ხელს ყველაზე თანამე დროვე და განსხვავებული ყოფილიყო. სულ არ არის საჭირო დიზაინერმა მანამდე იცოდეს სოფიკო ჭიაურელის როლები, სანამ დასჭირდება, კი სულ არ იქნება ცუდი, რომ იცოდეს, მაგრამ სავალდებ ულო? მართლა „გაასწორე ბდა“ დარსოს რომ ვარსიმაშ ვილისთვის „მიესხა“, მაგრამ არაა ნინო ეგ ტიპი, მაინც თბილისელია, მოერიდა, მი სი მშობლების ახლობლები ნახავდნენ ამ გადაცემას, მოუფრთხილდა. ძალიან სტ ანდარტული და აქაურია ეს ამბავი... გიორგი ყიფშიძე – მორფ ინისტის იმიჯი და არისტო ტელეს აღშფოთება, არც თუ კარგად ნათამაშები, იმიტომ, რომ დარწმუნებული ვარ გი ორგის სულ „ახატია“, ილიას უნივერსიტეტის სტუნდენტ მა იცის „ჩემო კარგო ქვეყან ავ“, თუ არა... პრინციპში უნ და „ეხატოს“ კიდეც, აბა რა, რომელი პედაგოგი გიორგია, მსახიობია ჯანქი იმიჯით... მაგრამ აბა დიდაქტიკა რაღა
შუაში იყო? დედალამაზიშვილი ძა ლიან თავდაჭერილად იქ ცეოდა, მშვიდად, აუღელვ ებლად, თითქმის უკომენ ტაროდ... კულტურულად, მაგრამ უინტერესოდ. თუ მცა, არც აქვს ამ ადამიანს ბრძოლაზე ამბიცია, წინა აღმდეგ შემთხვევაში, ყვ ელანაირად ეცდებოდა 33 ბ-ს იმიჯის ნაცვლად, რა იმე ახალი შეექმნა... გაგა ჩიხლაძემ ბევრი „იბლატავა“ კულტურ აზე, ჯიგრულად, მართ ლა ძალიან ჯიგრულად და გულით. ერთ მომენტში თითქოს საღი აზრისკენ წაიღო და მერე ისევ „გამო ასწორა“. ყველა ფეხბურ თელის საყვარელი წიგნი რომ დათა თუთაშხიაა, ის გამახსენდა, ჩემს თაობ აში კითხვა მართლა ძალი ან ბევრმა დაიწყო გურამ დოჩანაშვილით (ბოლო 20 წლის ყველაზე დიდი ქა რთველი პროზაიკოსით – ავტორის აზრით), თუმცა ბევრმა იქვე დაასრულა, მაგრამ სალაპარაკოდ და მოსაყოლად სახელები და საზეპიროები დაიმახსო ვრეს. ძალიან გამიხარდ ებოდა ამ ხალხს სიმონ ჯანაშიას პოზიცია რომ გაემყარებინათ, იმედი მომეცემოდა, რომ ჯანს უღ ჩარკვიანის და გოგი ქავთარაძის დრო ლენინის ძეგლებივით გაქრებოდა ამ ქვეყნიდან, მაგრამ - ჩე მი ფეხები... ბოლოს
ამ ბავშვებიდან ზოგი კარგი ფინანსისტი გაიზ რდება, ზოგი კარგი იუ რისტი, მთავარია კარგი მოქალაქეები გაიზარდონ, შუქნიშანზე რომ არ დაას იგნალებენ და თავისზე უმ ცროსს ეთერში დაუნად არ მოიხსენიებენ... იმედია, ზოგი ისეთი პროდიუსერიც გამოვა, იმ დროის უზრდელი რომ ეთ ერში დაუნს იტყვის, მოუჭ რის და ხალხს არ ანახებს. არც პოლიტიკოსების ბი ლწსიტყვაობებსა და გაცხ არებებზე ააგებს საკუთარ ეთერებს. მართლა მინდა მჯერ ოდეს, რომ ეს ხალხი კარგი ადამიანები გაიზრდებიან, თუმცა ვის ხელში? იდიო ტოკრატიაში? სტანდარტ იზაციაში? ამ საზოგადოებაში სა ერთოდ გამქრალია საზღ ვარი კრიტიკასა და ლა ნძღვას, ტრაგედიასა და კომედიას, განათლებასა და სიბნელეს შორის... და, უსაზღვროა ჩემი ერის ბე დნიერება.
Facebook ანუ „პირწიგნაკი“ სან დრ ო ასა თი ან ი
info@sandroasatiani.com
კომპიუტერული ტექნოლ ოგიების განვითარება ერთ ზღაპარს მაგონებს. ერთ ქა ლაქს ბოროტი გველეშაპი მა რთავდა. მერე, რა თქმა უნდა, კეთილი რაინდი გამოჩნდა და გველეშაპს შეებრძოლა. რო გორც წესია და რიგი, რაინ დმა გველეშაპი დაამარცხა. დაამარცხა და მისი ადგილი დაიკავა. უნდოდა ქალაქი სა მართლიანად ემართა, მაგრამ ნელ-ნელა თავად გადაიქცა გველეშაპად. კომპიუტერუ ლი ტექნოლოგიების განვ ითარების ისტორიიდანაც უამრავი პარალელის მოძი ებაა შესაძლებელი. არსებო ბენ უზარმაზარი მდიდარი კორპორაციები, რომლებიც კომპიუტერული პროგრამე ბისა და რესურსების ბაზარს მართავენ. მერე, რაიმე ახალი პროგრამა ან რესურსი ჩნ დება, რომელიც, რომელიმე ნიჭიერი ინდივიდის ან ინდი ვიდთა ჯგუფის დაუღალავი შრომის ნაყოფია. ამ კომპიუ ტერულ პროგრამას დიდი კო რპორაციების მიერ შექმნილი პროდუქტების ალტერნატივ ად აღიქვამენ და მას ყველა სიხარულით ხვდება. შემდეგ ეს პროგრამა სულ უფრო პო პულარული ხდება, ძალას იკ რეფს, მისი შემქმნელები სულ უფრო მდიდრდებიან და მერე ეს რესურსი იგივეს სჩადის, რასაც დიდი კორპორაციე ბი აკეთებენ. ცდილობს არ მისცეს გასაქანი კონკურენ ტებს. მაქსიმალურად გაფა რთოვდეს და მთელი ბაზარი დაიკავოს. ასეთია კომპანია მაიკროსოფტი, ასეთია საძი ებო სისტემა „გუგლი“, რო მლის დევიზიც, როგორ უც ნაურადაც არ უნდა ჟღერდეს, არ ის – „არ ავ ნო სხ ვას“. და ასეთია სოციალური ქსელი Facebook-იც. ამ სოციალური ქსელის და
მფუძნებელს, მარკ ცუკერბ ერ გს (Mark Elliot Zuckerberg) საკმაოდ ამბიციური გეგმები აქ ვს. მას სუ რს, რომ მი სმა რესურსმა, Facebook-მა მთ ელი ინტერნეტი შთანთქოს. მისთვის მიზანი სავსებით ნათელია. თუკი აქამდე ადამ იანთა უმრავლესობა ინტერნ ეტში მოგზაურობას საძიებო სისტემა Googlе-ს მთავარი გვერდიდან იწყებს. მარკს სურს, რომ მომავალში ყველა ვინც კი ინტერნეტს მოიხმა რს ეს Facebook-ის დახმარებ ით გააკეთოს.
„პირწიგნაკი“
თავიდან ყველაფერი უბ რალოდ გართობას ჰგავდა. ჰარვარდის უნივერსიტეტის სტუდენტმა მარკ ცუკერბერ გმა (Mark Elliot Zuckerberg), 2004 წელს თავის მეგობრ ებთან ერთად ინტერნეტ გვ ერდი შექმნა. ამ გვერდის საშუალებით მომხმარებლ ებს საშუალება ჰქონდათ მე გობრების ფოტოები დაეთ ვალიერებინათ, ერთმანეთში შეტყობინებები გაეცვალათ. ახალ-ახალი ამხანაგები გა ეჩინათ და მათ ფოტოებსა და ჩანაწერებზე კომენტარები დაეტოვებინათ. ერთი შეხე დვით, ამ მარტივმა საიტმა დიდი პოპულარობა მოიპოვა ჰარვარდის უნივერსიტეტის სტუდენტებს შორის. ცოტა ხანში მარკ ცუკერბერგი სხ ვა უნივერსიტეტის სტუდენ ტებმა აიკლეს თავიანთი წე რილებით. ისინი სთხოვდნენ მას, რომ თავადაც ჰქონოდათ საშუალება ფეისბუქით ესარ გებლათ. შემდეგ Facebook-ი სხვადასხვა უნივერსიტეტის სტუდენტების ხარჯზე ფა რთოვდებოდა. ხოლო 2006 წელს მასში დარეგისტრირე ბის საშუალება ნებისმიერ 13 წელს გადაცილებულ ადამია ნს მიეცა. ბოლო მონაცემებით Face book-ი ყველაზე მსხვილი სო ციალური ქსელია. მან უკვე დიდი ხანია გაუსწრო ერთერთ თავის მსხვილ კონკურ ეტს Myspace-ს, რომელიც
2005 წელს მედია მაგნატ მა, რუპერტ მერდოკმა 580 მილიონ დოლარად შეიძინა. დღეს Facebook-ს 400 მილი ონზე მეტი მომხმარებელი ჰყავს მსოფლიოს სხვადასხვა კუთხიდან. ფეისბუქის ოფიც იალურმა მოგებამ 2009 წელს 700 მილიონი დოლარი შეად გინა.
იცნობდეთ – მარკ ცუკერბერგი
ფეისბუქის შემქმნელი მა რკ ცუკერბერგი (Mark Elliot Zuckerberg) დღეს 26 წლისაა. ის ჯერ კიდევ 23 წლის იყო, როდესაც თავისი ქმნილების წყალობით ყველაზე ახალგა ზრდა მილიარდერი გახდა. რამდენიმე წლის წინათ, მარკ ცუკერბერგმა New York Times-ის გამომცემლისა და დირექტორთა საბჭოს თავმ ჯდომარის, არტურ ზულც ბერგერის კუთვნილი თვით მფრინავით იმგზავრა. მაშინ ფეისბუქის შემქმნელმა, თვ ითმფრინავზე ოცი წუთით დააგვიანა. მას სპორტული შორტები და „შლიოპანცები“ ეცვა. მგზავრობის განმავ ლო ბა ში New York Times-ის გამომცემელი და მარკი მა სმედიის მომავალზე საუბ რობდნენ. მსგავსი განსხვ ავებული შეხედულებების მქონე ორი ადამიანის პოვნა, ალბათ, ძნელი იქნებოდა. მგ ზავრობის დასასრულს ერთერთი ჟურნალისტი New York Times-ის გამომცემელს გა ესაუბრა. გამომცემელმა ჟუ რნალისტს განუცხადა, რომ Facebook-ის დამფუძნებელი მართალია ჭკვიანია, მაგრამ ძალიან ახალგაზრდაა. და ყვ ელაფერთან ერთად, ძალიან, ძალიან იღბლიანიც. მერე კი და ამ ატა, რომ ეს ახ ალი მო დული ინტერნეტ გართობები მალე გაივლისო. ამ საუბრი დან ერთი წლის შემდეგ New York Times-ის აქციებმა სა გრძნობლად დაიკლო ფასში. ხოლო ფეისბუქის მოგებამ არანაკლებ საგრძნობლად მოიმატა.
ყველაფერი არც ისე მშვენივრად არის
ცნობილია, რომ შეერთე ბული შტატების ახალი ადმი ნისტრაცია დიდ ყურადღებას უთმობს ახალ მედიებსა და სოციალურ ქსელებს. მიუხ
ედავად ამისა, ბარაკ ობამ ამ ამირიკელ სკოლის მო ს წა ვლ ეე ბ ს სიფ რთ ხი ლ ისკენ მოუწ ოდა. ერთერთ შეხვედ რაზე, ერთმა თ ინ ეიჯე რმ ა პ რე ზი დე ნტ ს ჰკითხა - რა რჩ ევას მისცემდითო მას, ვისაც პრეზიდენტობა სურსო. რა ზეც ბარაკ ობამამ უპასუხა: „პირველ ყოვლისა, მინდა, რომ ყველანი, ვინც აქ იმყო ფებით, სიფრთხილით მოეკ
მარკ ცუკერბერგი როგორც ჩანს, პიტერ ჩე პმენი სანამ თავის მსხვერ პლს იპოვიდა, სხვასაც გაუბა საუბარი, უბრალოდ, სხვები დროულად მიხვდნენ, რომ რაღაცაშია საქმე და აღარ გა ნაგრძეს მანიაკთან ურთიერ
ეშლი ჰოლის ბაბუა და დედა იდოთ იმას, რასაც Facebookში „დაპოსტავთ“. რადგანაც YouTube-ის ხანაში, ყველაფ ერი, რასაც აკეთებ, შეიძლე ბა, მოგვიანებით წინ დაგხვდ ეთ.“ „როდესაც ახალგაზრდა ხარ, ხშირად უშვებ შეცდომ ებს. ხანდახან სისულელეებ საც კი სჩადიხარ. მე ბევრი მსმენია იმ ადამიანებზე, რო მლებსაც Facebook-ზე რაღაც გამოუქვეყნებიათ, შემდეგ კი, პრობლემები შექმნიათ.“ ამერიკის პრეზიდენტი პი როვნების კომპრომენტირ ებაზე საუბრობდა, მაგრამ ხანდახან საქმე კიდევ უფრო რთულად არის ხოლმე.
განგაშის ღილაკი
უკვე დიდი ხანია მიდის საუბარი Facebook-ში განგ აშის ღილაკის განთავსებაზე. ერთ-ერთი ბოლო ისტორია, რომელმაც ეს საკითხი კვლავ აქტუალური გახადა, გაზაფხ ულზე მოხდა. მაშინ მანიაკმა, პიტერ ჩეპმენმა Facebook-ის საშუალებით 17 წლის ეშლი ჰოლი გაიცნო. პიტერ ჩეპმ ენმა თავი თინეიჯერად წარა დგინა და გოგონას შეხვედ რაზე შეუთანხმდა, შემდეგ კი გააუპატიურა და მოკლა.
თობა. Facebook-ს განგაშის ღილაკი რომ ჰქონოდა, მაშინ ჩეპმენის მოსაუბრეები ამ ღი ლაკის საშუალებით შეატყო ბინებდნენ სხვა მომხმარებლ ებს, რომ უკეთესია ამ პირო ვნებას მოერიდოთო. და თუკი ასეთი შეტყობინებები ბევრი იქნებოდა, მაშინ შეიძლება ამ საქმით პოლიციაც დროუ ლად დაინტერესებულიყო. ასეა თუ ისე, Facebook-მა არასამთავრობო ორგანიზა ციების, პოლიტიკოსებისა და სამართალდამცავი ორგანო ების ზეწოლის მიუხედავად, კვლავ უარი განაცხადა საგა ნგაშო ღილაკის განთავსება ზე. „ბავშვთა ექსპლუატაციი სა და ინტერნეტ ძალადოობ ისგან დაცვის ცენტრის“ აღ მასრულებელმა დირექტორ მა, ჯიმ გემბელმა განაცხადა, რომ იგი შეხვდა Facebook-ის ხელმძღვანელობას ვაშინგ ტონში, თითქოს საუბარი სწ ორი მიმართულებით მიდი ოდაო, მაგრამ საბოლოოდ, შედეგი მაინც მიუღწეველი დარჩა.
სექსი ქართულ ზღაპრებში მარიტა დამენია ცხადია, ამ სათაურის ქვეშ „რწყილსა და ჭიან ჭველას“ არ ვგულისხმობ, ასეთ ზღაპრებს პატარებს ძილის წინ არ უკითხავენ, თუმცა ისინი ქართულ რე ალობაში არსებობს და გაგიკვირდებათ, სექსიც დიდი დოზით არის მოცე მული. მარტო ის მომენტი რად ღირს „აბესალომ და ეთერ იდან“; „ამღამინდელო ღამეო, ნუმც გათენდები მალეო, ვეხვევი ბროლის გულმკერდსა, ვერაღ ვიხილავ ხვალეო“. თუმცა ეს ის იშვიათი გამონაკლისია, სადაც ად ამიანების სექსზეა საუბ არი, თორემ ქართული ამ პარტავნობის ამბავი ხომ იცით და ზღაპრის გმირ ები სქესობრივ კავშირს სხვადასხვა ღვთაებებთან ამყარებენ. ოღონდ ეროვ ნული ხასიათის პრინცი პულობა აქაც დაცულია. ასეთი კავშირის დროს ად ამიანი ძირითადად მამაკა ცია, ქალი კი – ღვთაება და თანაც ლამაზზე ლამაზი. აი, პირიქით რომ იყოს, ანუ მამრობითი სქესის ღვთა ებამ სქესობრივი კავშირი დაამყაროს ჩვეულებრივ ქალთან, ეგეთი ზღაპარი ქართველებს საერთოდ არ გვაქვს. მაგალითად, ყველას გა გიგიათ, ალბათ, ამბები ოჩ ოკოჩის შესახებ. ოჩოკოჩი ტყის კაცია, დაახლოებით „მეგრული პანის“ ვარი ანტი. ტყის სული ძალიან მახინჯია – ფეხებზე ჩლ იქები, ტანზე გრძელი შა ვი ბალანი, თავზე კი შავი პატარა რქები აქვს. ეს ხო
რხოცა მოუქნელი და სულელი არსება ავადმყოფურად არის შეყვარებული მშვენიერ ტყის ქალზე. ისევე, როგორც თავად პანია შეყვარებული ნიმფა სი რინქსზე. ტყაშმაფა მსუბუქი ყოფა ქცევის ღვთაებაა, რომელიც შემთხვევას არ უშვებს ხელი დან, რომ მონადირეს ლოგი ნში ჩაუგორდეს. სამაგიეროდ ორგანულად ვერ იტანს ოჩოკ ოჩს, იმ ტყ ეში, სა დაც ოჩ ოკ ოჩი ბინადრობს, ტყაშმაფა ვერ ჩერდება. ტყაშმაფას შიშველი თეთრი სხეული, გრძელი შა ვი თმები და ვნებიანი სიმღერა ოჩოკოჩს ჭკუიდან შლის. ის ცდილობს, ხელში ჩაიგდოს ეს მშვენიერება და როგორმე გა აუპატიუროს. ოჩოკოჩისა და ტყაშმაფას ზღაპარში საკმაოდ ტრაგიკ ული ისტორიაა მოთხრობილი. ხანგრძლივი დევნის შემდეგ თოვლივით თეთრ ტყის ქალს ოჩოკოჩი ხელში მოიგდებს და მასთან სქესობრივ კავშირს ძა ლით დაამყარებს. როცა ტყაშ მაფა მიხვდება, რომ ორსულა დაა, გადაწყვეტს, თავი მოიკ ლას, თუმცა ამ დროს მუცელში პატარა არსების მოძრაობას იგრძნობს და მას ვერ გაიმეტ ებს, მოლოგინებას დაელოდება და როცა ნახავს, რომ მისთვის ყველაზე საძულველი არსება – პატარა ოჩოკოჩი შობა, თავს მოიკლავს. ერთ ზღაპარში მონადირე ტყეში მშვენიერ წყლის ქალს გადაეყრება, რომელიც მდინ არის პირას ქვაზე ზის და გრ ძელ თმებს ხის სავარცხლით ივარცხნის. ქალი მონადირეს მოაჯადოებს, მასთან სქესობ რივ კავშირს დაამყარებს და ცოლად გაჰყვება, თან სავარც ხელს წაიღებს და ქმარს გააფ რთხილებს, რომ ამ ნივთს არას ოდეს შეეხოს. ქმარი ნელ-ნელა
მიხვდება, რომ ცოლის მაგიური ძალა სწორედაც ამ სავარცხე ლშია, და ერთხელაც, სავარც ხელს დაუმალავს. როცა წყლის ქალი სავარცხელს ვერ იპოვის, კივილს მორთავს, შვილებს თა ვს მოუყრის, ერთს თავისთვის დაიტოვებს, ერთს ქმარს მიუგ დებს, მესამეს კი ფეხს დაადგა მს, შუაზე გახლეჩს, ნახევარს ზურგზე მოიგდებს და წიაღებს, ქმარს კი ასე დასწყევლის: „არც აშენდი და არც ამოწყდიო“. მონადირეებთან ინტიმურ კავშირს ხშირად ამყარებს ნა დირობის ქალღმერთი დალიც, რომელიც ცოლიან კაცს ახლოს არ ეკარება. თუ ოქროსთმიან შიშველ დალის ბიჭი მოეწონ ება, ორივე ხელს გაშლის და გულზე დაიდებს. ამით ანიშნე ბს, ჩამეხუტე და სულ ჩემთან იყავიო. ჭაბუკი ხმას არ სცემს, რადგან იცის, თუ რამეს ეტ ყვის, აუცილებლად ჭკუიდან შეიშლება. დალი მაინც ცდილ ობს მის დაყოლიებას და ათივე თითს გაუშლის, ანუ ათი წელი მაინც იყავი ჩემი საყვარელიო, ბიჭი ისევ თავს გააქნევს და და ლი ნელ-ნელა აკლებს თითებს, ბოლოს და ბოლოს, ნახევარი წლით დაიყოლიებს საყვარ ლობაზე და დაჰპირდება, რომ ამ ვადის გასვლის შემდეგ აუ ცილებლად გაათავისუფლებს, ოღონდ ერთი პირობით – ად ამიანებთან მისი ქ ალ ღმ ერ თო ბი ს საიდუმლო არ უნ და გათქვას. ბიჭი ვერ მოითმენს და დალის შესახებ მეგობრებს მო უყვება. ის პირო ბის დარღვევას არ აპატიებს და მონადირეს თა ვის ძაღლებია ნად მინდორში გააქვავებს.
თუმცა სხვა ზღაპარში დალი სწორედ ლამაზი ცოლის პატრონ მონადირეს ეძებს, შიშველი გამო ეცხადება, მოჯადოებულ მამაკა ცთან სექსი ექნება. მონადირე ამის შემდეგ სხვა საქმეს გულს ვეღარ უდებს სულ დალის ძებნ აშია. ჭკვიანი ცოლი ქმრის გა შტერების მიზეზს მიხვდება, მძ ინარე დალის ოქროსფერ დალა ლებს რძით ჩამოჰბანს და ჭკუაზე მოსულ ქმარს სახლში აბრუნებს. ქართულ ზღაპრებში სირინო ზების ანალოგებსაც ვხვდებით. ესენი ულამაზესი მესეფები არ იან, რომლებიც ზღვის ფსკერზე ცხოვრობენ, თუმცა წყალში სქ ესობრივ კავშირს ვერ ამყარებენ, ამიტომ წელიწადში ერთხელ გა სანაყოფიერებლად დედამიწაზე ამოდიან და მონადირეებს ნადი რს უნაწილებენ. შემოდგომაზე, როცა ისინი სქესობრივ კავშირს ამყარებენ, გადმოცემით ერთკ ვირიანი გადაუღებელი წვიმები იწყება. ამ ზღაპრების უმეტესობა მა შინ არის შექმნილი, როცა ქართ ველები ჯერ კიდევ წარმართები იყვნენ, მთვარეს ეთაყვანებოდნ ენ, ტყის სულების, სხვადასხვა ღვთაებების და ალქაჯების სჯ ეროდათ. ქრისტიანობის შემოსვ ლის შემდეგ, მათზე ზღაპრებმა ნელ-ნელა უკანა პლანზე გადაიწ ია. განსაკუთრებით კი იმ ნიმუშე ბმა, სადაც ეს არამიწიერი არსე ბები ადამიანებთან ამყარებდნენ სქესობრივ კავშირს.
ხინკლ ჯერ ა ის გამოძახე გზაში დგილზე არ ბაც, თუმცა აქვს ჩ ნაჯაყჯაყებ უქნია ღმერ ელ-დეპოს დაწეს ილიკას დუქი მტრისას დ თს და მით ხინკალი ე მრები ბულების დ ანსაც, ოღო ა ავისას. გა უმეტეს მ სთვის ე ნ თი ყვ შემოვ ტალურ აღ დ 10 საათ ოძახება ე უკიდე ლაზე სტაბ ინახავ, ისე წერას შემდ ამდე. ამ შეუქო ბლობის პერ ილური ბრე კი, ჩილიკა, გომი ნო და ახლ, მეოთხემ კ იოდში... სამ ნდი გამოდგერთ-ერ ი არადა ა ვინც არ დევ სამს, ი მა ნაცნობა ა დამო მ არის ნ მ ... მერ ე ამყოფ ათმა თითო- ეოთხეს იყოს. დღის ი , ი გ ს ა ი შეკვეთ ნმავლ ნიც კი თოთოს აქებენ კოფსი ა შეგიძლი ობაში კი თ , ა ცობებ იდან-დარუ , სუშიდან- ითქმის ყვე ბ ბ ი ლ ა წუთს სა და ბევრ ნდამდე... ურგერამდ აფრის „ტომ- იგვიანებს. ი შეკვეთის მაგრამ დღ ე და ნი ხ ი ით) შე ა“ (ტაილანდერთხელ ჩე გამო მოტა სით სა ვ ეს, კო უკვეთე მეგ ური ქათმი მი საყვარე ნა 35-40 ნ ლ დანარ ტეინერში მ ობრის სახლს სუპი, ქოქ ი სუპი ო ჩენი ი ხ შ ო სის რძ ი ლ დ არ ოდ ნგ წვენი რედიენტებ ქათმის ხოროცა მოიტან გზაში ი დაღვრ იყო დარჩე ცი და სუპი ს ტაილა ილა... თუმცნილი, თავად ნდურ ისგან ა, რაც მე ამ სიკ ხსოვს , ხმას ეთე მა რ ა მო ვიოგორ ღ დი, გუე ბ ლი რ ამ დ კ ი დამწ მოვიძ ყ და. სხვად ახეთ ოფ ბული ასხვაგვარი ე ნჯერმ ი სშ ი გ ა მ „ ო პ მ ნმრთე ოტ ატ ე გა ცხვარ ანსპო ლი კერძი ჩ ი კარტოფი შიგთავსით უნ ა “ , რტირ ლი. ნო ამოვს ება ანს, არც ე ყი თუმც ც ბევრს არა ძალიან ძვი ერი და ჯა ა რ ფ , ი ე ე ად ს ოლოდ რ პიცა დყველაფერი ს აკლებს. ა ტრ ა საკმ დ აოდ ძ ღისით, ღა ვირი.. მე მხ .
ა საჭმ ები მყავდეს დ ში რომ სტუმრ ბებიაჩემს ან ინფა ლ ხ სა ს ო მ ა ღ სა ოთ არ ნით შევუკვეთ ელი ტელეფო მს, ან ცხოვრებაში ხმას აღ ა ი ყ რ ტ ს რ ა ი ა ბ ე დ ი ბ ი ტ ბე ქ ი რ მცა, რაკი ასეთ გამცემს... თუ რად კლებულობს, საჭმელი უ ლ ი ბ ცხვი სტა რო და უფრო ნელ-ნელა უფ ების ინდუ ით ბ ე ხ ა ძ ო მ გა თბილისური კვ იკიდებს ფეხს ან ღამით სტრიაში... ღამოს და გვი ეს სერვისი სა ია, თუმცა იმ რესტორ ურ უფრო აქტუალ ბა, რომლებიც საჭმლის ად -11 ო ს ე ტ ენ, 10 ე ბ ო ზ ა ვ ა თ ნების უმ გვ ის სერვისს გილზე მიტან იან ხოლმე. და ბ ე ტ ე იკ ი ხარ პიცით ე ზ საათ და იძულებულ პიცას რომ ის ვ ი შ გ მო უ თ გვიან ახებულ თუმცა გამოძ ოტანილს, კმაყოფილდე, რაც ღუმელიდან ახალ გამ გიძლიათ ს, ვ შე აქ ე ვ ა აქ არ ა. ი ბ რდე ხიბლ და ხაჭა კიცები არ სჭი ამას ბევრი მტ მდენიმე სახეობის სალათი დამაინც ა ც რ ნ შეუკვეთოთ მე ცომების ჭამა ვერაა მაი იყო, შე ი ა პური. გვიან ღ უმცა რა გაეწყობოდა, გვიან ლარი, 22 კარგი იდეა... თ ი პიცა 4 ყველის სოუსით - ბის თა ე დ ვუკვეთეთ. დი 18 ლარი, + ტრანსპორტირ დამო ი ეა თ ზ ა ე ლ რ ო სა შ ს ი სი მ ის ქათ ძახების ადგილ მონათი... ნხა, რაც გამო საჩუქრად ნატახტრის ლი დაანაყ ა დ ა დ კაცს კარგ კიდებული 50 ლარამდე. 2 ს ჯამში სადღაც ბერავს კიდეც, მით უმეტე გა რებს, ცოტას ე დააძინებს. გვიან ღამით ვ გვიან და მალე განცდით, რომ რაღაც ბა ე ძ ი ვ ღ ე გ გა კი რომ, რო დააშავე... ვნიშნო ისიც, აქვე უნდა აღ ფილმებში, პიცის მო ლ გორც ამერიკუ ანაც კულტურული და თ მტანები ჩვენ ახალგაზრდები არიან. ლება ისიც გაღიმებული ი მიზეზი შეიძ ამის ერთ-ერთ თ გადაადგილება სკუტ იყოს, რომ მა დებათ, სკუტერი კი, მ ერებით უხ ა არ იყოს, ადა ველოსიპედის ვროპულებს. უე ას რ იანს აუ დე შეგიძლიათ ჰო, 12 საათამ
Delivery
ეს დაწესებულება ვაჟა-ფშ აველას დასაწყისში მდებარეობს, „პოპულის“ შემდეგ. აქ პერიოდ ულად სულ რაღაც კვების ობიე ქტები იხსნებოდა ხოლმე, თუმცა ეჭვი - ყოველი ახალი წინაზე უა რესი იყო... რთული დასაჯერე ბელია, „ტიფლისის“ წინამორბედი მასზე უარესო ყოფილიყო. რატომ შევედით? გარედან რამდენიმე კარგი ლუ დის აბრა აქვთ, ლოგიკურად გგ ონია, რომ ჩამოსასხმელი „პაულანერი“, „სტელა არტუა“ ან „კრომბახერი“ ექნებათ... სანამ მიმტანები მო ვლენ, ჯერ ინტერიერი გთრგუნავს, უნიჭო მხ ატვრის გაკეთებულ დე კორაციას ჰგავს, სპექტა კლისთვის „ნაცარქექია, კომბლე და 14 თამადა“... ხე, ხე, ხე, სკ ამ ებ ზე ძა ლიან უსიამოვნო ნოხი სებრი რაღაცები, უხ არისხო კონდიცირება... თუმცა, ნეტავ მარტო ეს იყოს. მიმტანებს შავები აც ვიათ, საგლოვად კი აქვთ საქმე, მაგრამ კლიენტებს რაღას ერჩიან? მოიტანა ერთი უხარისხო მენიუ, სქელი დერმატინის ყდით და უამრავი დასახელების კერძით, მენიუ წესიერმა მიმტანმა იმდენი უნდა მოიტანოს, რამდენი ადამ იანიც მაგიდას უზის – ჩვენ ორნი ვიყავით, როცა მეორე მენიუც ვთ ხოვე, პირველად იქ მოეღრიცა სა ხე, არ ესიამოვნა დამატებითი მო
ძრაობის გაკეთება რომ მოუწია. გარეთ გამოკრული ლუდებიდან თითქმის არც ერთი ჰქონდათ... მე რაც მინდოდა და რამაც შემი ტყუა, ისინი რომ არ ჰქონდათ, მა ხსოვს. თავიდან ვიფიქრე „ღორის კანჭი ჩეხურად“ შემეკვეთა. მა გრამ ვერაფრით დავიჯერე, რომ ნაცარქექიას დეკორაციაში ჩეხუ რად რაიმეს გააკეთებდნენ. ჩემმა გოგომ ჩიხირთმა შეუკ ვეთა, მე ქაბაბი... თუმცა სანამ შე
ვუკვეთავდით ცოტა ფიქრი დაგვ ჭირდა, რომლის განმავლობაშიც გოგონა ბრაზიანი სახით გვიყურ ებდა... – არ მოიფიქრეთ კაცო არაფ ერი? ისეთი გამომეტყველებით გვ ითხრა, რომ ადგომა და წასვლა მოგვინდა, თუმცა მერე აქ რაღას დავწერდი?!
გადა ვწყვიტ ეთ არ გავბრა ზ ებ ულ ი ყავით და პირიქით, ღიმილითა და ზეკულტურული მიმართვით გო გონები მოგვერჯულებინა. როცა ასანთი ვთხოვეთ, მაგი დაზე ისე დაგვიგდო, რომ ამხტ არი ასანთი ფეხზე, ანუ ყველაზე პატარა ფართობის მქონე მხარეს დადგა. სანამ ასანთი ავიღე გოგო ნა უკვე შებრუნებული და ბრაზია ნი ნაბიჯით წასული დამხვდა. ლუდი რომ მოიტ ანა, ორივემ შტერებივ ით გავუღიმეთ: „დიდი მადლობა“ – მთელი გუ ლით ვუთხარით, გაუკ ვირდა და დიდად არც ესიამოვნა, ალბათ, ეგ ონა დავცინოდით. თვ ით ონ ხომ იც ის, რომ საკუთარი საქციელით არანაირი მადლობის ღირსი არაა?! მერე კერძები მოიტ ანა და ისევ მადლობა, ამოღერღა – „არაფ რის“. ბუნებრივია უგემ ური იყო, ჩიხირთმას კიდევ არაუშავდა, ქა ბაბი ძალიან დაღლილი იყო, რო გორც კი ლავაში გავაცალე ისეთი შესახედაობის ხორცი დამხვდა, რომ ორი ნაჭრის მეტი ვერც გავს ინჯე. თან სულ კომბლეზე და ნა ცარქექიაზე ვფიქრობდი... თიფსი 2 ლარი დავუტოვე და ისევ მადლობა ვუთხარი... „კარგად ბრძანდებოდეთ“– პა სუხი არანაირი.