PEOPLE’S
კვირა
გვ.2
TYL
L TTY YL
L TTY YL
E S
E TR
S EET TS
L TTY YL
EE S S
E RE TTR
S EET TS
L TTY YL
EE S S
E RE TTR
S EET TS
S EET TS
ETS
„ჰოუ პი“ მკვ ლე ლი ალმასი ინდოეთიდან
EE SS
E RE TTR
გვ.3
E RE TTR
EES S
გვ.4 გვ.6
TV Critics
ვირი ვირისა წილ გვ.5
გვ.8
სად არის რეალობა? გვ.7
გვ.6
კვირა ველოსიპედისტი
ევია.... დგახარ მოედანზე და გესმის მუსიკა, რომელიც ყოველთვის შენი იყო და თითო სიმღერაზე 10 მო გონება მოგდის თავში... აა ნალიზებ, რომ გიცხოვრია და პლანეტის ნაწილი ხარ... ბოლომდე დაცლილი, ღამე სასტუმროში ან სახლში ბრ უნდები და მადლიერი ხარ – ეს გრძნობა კი ქართველე ბს ყველაზე მეტად გვაკლია ხოლმე...
ეს ერთი დიდი ამბის გა ვრცელების კვირა იყო... კვირა, როცა ხალხმა 24 ივლისამდე დღეების ათვლა დაიწყო. ვერცერთი საზოგადოდ ცნობილი პოლიტიკოსის, სპ ორტსმენის თუ მეცნიერის ვიზიტი ამის მეათედ სარგ ებელს ვერ ანახებდა ბათუმს და სრულიად საქართველოს. ელემენტარულად იმიტომ, რომ პლანეტაზე მისი გაქა ნების ადამიანი დარჩენილი აღ არც არ ის... კი, პოლ მა კკარტნი, მიკ ჯაგერი – ლე გენდები და უზარმაზარი გავლენის ბიჭები, მაგრამ სტივი ყველასგან განსხვავ ებულად დიდია. ჯერ არ ყო ფი ლა ეს ამ ბავი 100 პროცენტით გა დაწვეტილი, თუმცა რაკი სიახლოვე იგრძნობა, უკვე შეგვიძლია დღეების დათვ ლა დავიწყოთ. ის იყო ყველაზე დიდი მე ბრძოლი, როცა ნელსონ მა ნდელას ტყვეობიდან დახსნა იყო საჭირო, ის იდგა მარტ ინ ლუთერ კინგის გვერდით და ამ ადამიანის გარდაცვა ლების შემდეგ, მისი დაბა დების დღე რომ ამერიკის
ეს ჩემპიონატი რომ და სრულდება კონცერტამდე 13 დღე იქნება დარჩენილი, სულ არ არის ეს ციფრი თა რსი, ნუ გადაეკიდეთ... არც ფეხბურთისთვის და არც მუსიკისთვის. 13 მაისი დი უსელდორფის და სტივი ვა ნდერის დაბადების დღეა... ჩემპიონატზე კი ჯერჯ ერობით ყველაფერი საინ ტერესოდ მიდის, ერთი მა ყურებლის ვუვუზელას ხმა და მოთამაშეებს ბურთი არ მოსწონთ. ჰო, კიდევ საკმაოდ ცი ვა... აფრიკაში. სათადარი გო მოთამაშეები საბნებში არიან გახმეული, ტიერი
ეროვნულ დღესასწაულად იქცა, ესეც სტივის დიდი და მსახურებაა, USA for Africa... შიდსით დაავადებულ ადამ იანებზე გაუთავებელი ზრ უნვა, გაეროს კეთილი ნების ელჩი... ყველაფერი რომ ჩა მოაცილო და მარტო ერთი ჰარმონიკით დატოვო, მაინც ყველაზე დიდი გამოდის... ამერიკას რომ ფერადკანია ნი პრეზიდენტი ჰყავს, გენი ოსის ხელი ამ ამბავშიც ურ
ანრის ქუდი ცხვირამდე ჰქ ონდა ჩამოფხატული – ზა მთარია აფრიკაში. დიეგო გახარებულია, ჩე გევარას დღითი დღე უფრო და უფრო ემსგავსება. ტოტ ალ იზ ატ ორ ებ თა ნ მოწყენილი და გახარებული სახეები თეატრალური ნი ღბებივით ერთმანეთის გვ ერდით კიდია. მსოფლიო ჩემპიონატი ძალიან დიდია, უზარმაზა
ფეხბურთი
რი, როგორც ზვიად ძიძი გური იტყოდა – თუმცა უკ ვე 24 ივლისზე უფრო ვფიქ რობ.
ასეთი კონცერტები რომ ხშირად ტარდებოდეს, ავ ტობუსში ახალგაზრდები ალასანიას ალიანსიდან გა მოსვლაზე აღარ ისაუბრებ
რბით, უზარმაზარი წითელი ბარათი აჩვენა „მაესტროს“ ეთერში და გაჩეჩილაძეც მორჩილი ფეხბურთელივით თავდახრილი გაეშურა გა სახდელისკენ... კიდევ საკრებულოს ძა ლიან სასაცილო სხდომა გა იმართა... შეუძლებელია ბევრი არ გეცინა უცნობი ქალბატონ ის გაუგებარ სვლაზე, როცა
დნენ... აბა რა ახალგაზრდის სა ქმეა, ვიღაცების შიდაალია ნსური შეუთანხმებლობე ბი? გამოვიდა და გამოვი დეს, ჩემთვის რა იცვლება ამით? რატომ უნდა იყოს ეს კვირის მთავარი მოვლენა? არა, ისე ალასანიამ ამ კვირაში ერთი დასამახსოვ რებელი გამოსვლა მართლა მოაწყო, როცა ლევან გაჩე ჩილაძეს აწეული ცალი წა
ვითომ ინგა გრიგოლია ვერ იცნო და ქრისტიან დემო კრატების ქალბატონ წარმ ომადგენლად მოიხსენია... კიდევ უფრო სასაცილო ის იქნება, ამ ქალბატონმა მა რთლა რომ არ იცოდეს ინ გა გრიგოლია და ისე იჯდეს თბილისის საკრებულოში. ბრძოლა დღესვე დაშლ ისპირას მივიდა, მაგრამ ვის ადარდებს ახლა ეს ამბავი... აქეთ მსოფლიო ჩემპიონა
პოლიტიკა
ტი, იქით სტივი... ალ ბათ, ამიტომაც იშლე ბიან დღეს და ახლა რომ ბევრ კითხვაზე პასუხის გაცემა არ მო უწიოთ – რადგან არც თუ საინტერესო ცხ ოვრების გამო, ზოგს მართლა აინტერესებს ხოლმე ამგვარი მოვლ ენების რეალური მი ზეზები...
P.S. ალბათ, კონცერ ტის შემდეგ, საბოლო ოდ ჩამოყალიბდება საქართველო საკუ თარ პრიორიტეტებში, ხელოვნება ყველაზე ძლიერი იარაღია, ში და თუ საერთაშორისო პოლიტიკაში...
ლევან ღვინიანიძე ეს ამბავი ჭირისუფლის მო ნათხრობია, სავსე დარდითა და სიამაყით. ეს იმ ეპოქის გმირებ ის ამბავია, რომელშიც სიტყვა გმირს ხალხი ან ისტორიულ წი გნებში ან სრულიად დაუმსახუ რებელ კონტექსტში ხვდებოდა... წიგნი აგვისტოში, 2008 წლის ომიდან ორი წლის თავზე გამო იცემა და, ალბათ, ძალიან ბევრს კიდევ ერთხელ დააფიქრებს, რომ არსებობს ფასეულობები, რომლებთან მიმართებაშიც, ად ამიანი ვალდებულია საკუთარ კარიერულ ახირებებზე ზემოთ დადგეს... საკუთარი ალტერნ ატიული მოსაზრებები თუ პო ლიტიკური ამბიციები გვერდზე გადადოს და გმირების წინაშე ჩუმად მოიხაროს ქედი. ბიჭები გმირებს არავისზე ნაკლებ ად არ უყვარდათ სიცოცხლე და ყოველდღიურ ბედნიერებებზე, ზუსტად იმდენივე უფლებები ჰქონდათ, რაც ჩვენ, მათი მეშვ ეობით ცოცხლად დარჩენილ ად ამიანებს. დღეს საზოგადოებაში იმდენად დალპა რაღაც, რომ, ხა ლხი ყველაფერზე კამათს ახერ ხებს, იმასაც ამბობენ, რუსეთს რომ მოენდომებინა, ამ ხალხის თავგანწირვის მიუხედავად, ისე გადაგვივლიდა, თვალს ვერ და ვახამხამებდითო. ზოგს იქით მი ჰყავს საუბარი, თითქოს ბიჭების ნაცვლად რუსეთისთვის გვქო ნდეს მადლობა სათქმელი, რომ „დაგვინდო.“ ზოგს სკოლა ჰქონდა ახალი დამთავრებული, ზოგი აფხაზე თში იყო ნაომარი, ზოგს შვილები დარჩა, ზოგს დაქორწინებაც ვერ მოესწრო... საზოგადოებაში, სადაც უა ზრო ამბიციის ან სულაც შუ ქნიშანზე გზის დათმობაც კი უდიდეს ტანჯვებთანაა დაკა ვშირებული, ამ ხალხმა დათმო ყველაზე დიდი, რისი დათმობაც კი შესაძლებელია. მთელი ცხოვ რება, შუქნიშნებით, სახლებით, გზებით, სიხარულებით, დარდ ებით, მთებით, მდინარეებით... ყველაფერი ერთად და ერთადე რთი მიზნით – სამშობლოსთვის. დღეს მსგავს მსჯელობას გა დამეტებულ პათეტიკას ეძახიან და ძალიან არამოდურია. სიტყ ვა სამშობლომაც ნელ-ნელა და კარგა ძალა და ყველაზე ცუდი, რაც არის ამ ამბავში, პირველ რიგში სამშობლოს ადანაშაულე ბენ. საკუთარი დედების მიმართ აც გაგულგრილდებოდნენ, უს ინათლო, ხეიბარი და უმუშევარი რომ ყოფილიყო? სად დედა და სად სამშობლოო, იტყვიან... მეც მაგას ვამბობ, ძალიან მოაკლდა სიკაშკაშე ამ სიტყვას. ზოგი ტყვიამ მოკლა, ზოგი ჭურვმა, ზოგმა ერთი გასროლაც ვერ მოასწრო, ზოგმა ათეული
მტერი გაიყოლა... ყველა გმირია, დღეს ისინი ერთმანეთისგან ჩინებით აღარ განასხვავებენ, ერთი მიზნისთვ ის და სრულიად შეგნებულად – მათ ყველაფერი დათმეს. ზღვარი ომი ვის უყვარს? ან როგორ შეიძლება ვინმეს უყვარდეს? უბრალოდ, უნდა მოხერხდეს
მკვეთრი ზღვარის გავლება გუ ლგრილობასა და პაციფიზმს შორის. ერთის მეორედ გასაღე ბა, უზნეობაა, სხვა თუ არაფ ერი. რამდენიმე ხნის წინ ერთი სა კმაოდ ცნობილი მოღვაწე, „პრ აიმტაიმის“ ამ წამოწყების შე სახებ სასაუბროდ გადაცემაში მიიწვიეს. რომ ეთქვა არ მსურს საჯაროდ ამ თემაზე საუბარიო, პირადად, ალბათ, უფრო დავუ
ფასებდი, ვიდრე გადაცემაში მისვლას... ვიფიქრებდი, რომ მი სთვის ეს ძალიან ინტიმური და რდია და გავუგებდი. მეც, საერ თოდ არ მიადვილდება გაზეთში ამ თემაზე წერა. „გმირის მსგავსი განმარ ტება, კომუნისტების მიერაა თავსმოხვეული, თანამედროვე გაგებით, გმირი მას ჰქვია, ვინც საზოგადოებაში ჩადგმულ ჩა რჩოებს არ დაემორჩილება და
საკუთარ აზრს, რაც უნდა მიუღებელი იყოს ეს, ხმამაღ ლა დააფიქსირებს...“ – მისი პასუხი დაახლოებით ასეთი იყო. ეს ის სტატია არაა, სადაც კონკრეტიკა ლამაზი იქნე ბო და. არც იმ ხა ლხს ჩა მო ვთვლი ვინც გმირის „თანა მედროვე“ მოთხოვნებს აკმა ყოფილებენ. მეც არასდროს მაქვს პრობელმა საკუთარი, თუნდაც სხვისთვის მიუღებ ელი აზრების დაფიქსირების ას, მაგრამ, როგორ გავკად ნიერდები ეს ერთი წამით მა ინც გმირობად ჩავთვალო... მე ხომ თითქმის არაფერს ვთმობ, უბრალოდ, ჩემი გამა ქვს, მარტივი ეგოისტი ვარ... ცუდი ტიპი არა ვარ, მაგრამ ვერც ისეთი კარგი, რომ ყვ ელაფერი დამეთმო ჩემი ქვ ეყნისთვის... P.S. წიგნი ომიდან ორი წლის შემდეგ გამოიცემა, რომ 20 თუ 200 წლის შემდეგ, სიტყვა გმირი კიდევ უფრო არ დაკნინდეს. იმის იმედი არ მაქვს, რომ ფასეულობათა დეგრადაციას, რომელსაც პროგრესად ასაღებენ, ეს წი გნი შეაჩერებს... უბრალოდ, მადლობას ვიხდით და ვაღი არებთ, რომ გმირობამდე ძა ლიან შორია.
„ჰოუპი“ მკვლელი ალმასი ინდოეთიდან ლევან ღვინიანიძე ლაქშმი რავი რამანანდა ეს ალმასი ევროპაში პირვ ელად XVII საუკუნეში გამოჩნ და, როცა ინდოეთიდან ფრან გმა მოგზაურმა, ჟან ბატისტ ტავერნიემ ჩამოიტანა. ტავერნიე (რომელმაც უა მრავი უცხო ენა იცოდა და ნა მყოფი იყო ბევრ ქვეყანაში) ზო გჯერ პირადად ესწრებოდა გო ლკონდას (გუნტურა ანდხრაპრადეშა, ინდოეთი) საბადოს მუშაობას და იქ მოპოვებული ალმასები ევროპაში ჩამოჰქონ და ხოლმე. მისი ალმასებით მარაგდ ებოდნენ მაშინდელი საფრან გეთის დიდებულები და მათ შორის, სამეფო კარი და თვით მეფეც - ლუდოვიკო XIV. აღ ნიშნული ალმასიც ტავერნიემ ინდოეთში იყიდა, მისივე სი ტყვებით 1660-61 წლებში. ეს ალმასი თითქმის 115 კარატი (22,44 გრ ამი) და იი სფ ერი შე ფერილობის იყო. ალმასი მოგზაურმა მეფეს 1668 წელს მიჰყიდა, ამისთვის მეფემ ტავერნიეს აზნაურობა მიანიჭა. ტავერნიემ მეფეს ალ მასის შესახებ ლეგენდაც გა აცნო, რომლის მიხედვით, ალ მასი ოდესღაც ღვთაება რამას თვალი იყო (თუმცა ტავერნიემ მეფეს სიმართლე დაუმალა, უფრო სწორად კი, ლეგენდა სა ნახევროდ მოუყვა, მას არ უთ ქვამს, რომ ლეგენდის მიხედვ ით, ეს ალმასი რამას მარცხენა თვალი იყო, რომლითაც რამა ხალხს სჯიდა. თუმცა არსე ბობდა სხვა ვერსიაც, რომლის მიხედვით, ალმასი რამას მე უღლის, ქალღმერთ სიტას თვ ალი იყო და იგი მძარცველებმა მო აგ ლი ჯეს). ასე იყო თუ ისე, მეფემ ტავერნიესგან ნაჩუქარი ალმასი დაამუშავებინა და მას გულის ფორმა მისცეს. ალმა სი 68 კარატიანი ბრილიანტი გახდა და ლუდოვიკო XIV-მ იგი თავის საყვარელს აჩუქა. საინტერესოა, რომ ალმასის ევროპაში ჩამოტანას თითქმის ფეხდაფეხ „ჩამოჰყვა“ ჭირი. ჰე მოლოგებმა, ანუ ძვირფასი ქვ ების სპეციალისტებმა, ეს ცუდ ნიშნად ჩათვალეს. მით უმეტს, რომ მალე ტავერნიე ტრაგიკ ულად გარდაიცვალა – იგი გა ცოფებულმა ძაღლებმა ნაწილნაწილ დაგლიჯეს. ძალიან მალე მეფემ თავისი საყვარელი შეიძულა, მას ალმა სი უკან წაართვა, თუმცა ცოტა ხანში ლუდოვიკო XIV-მ ცეკვის ას ჟანგიან ლურსმანს დაადგა ფეხი, ამის გამო განგრენა და ემართა და გარდაიცვალა. ამის შემდეგ ალმასი მეფის
საცავში ინახებოდა. შემდეგ ალმასი ლუდოვიკო XVI-ემ მე უღლეს მარია ანტუანეტას აჩ უქა. დედოფალმა იგი თავის მხრივ, პრინცესა ლამბალას აჩ უქა. საფრანგეთის რევოლუცი ის დროს პრინცესა ლამბალა, ისე როგორც დედოფალი მარია ანტუნეტა და მეფე ლუდოვიკო XVI სიკვდილით დასაჯეს. 1792 წლის 11 სექტემბერს, როდესაც საფრანგეთში რევო ლუციის წინა პერიოდი იყო, მე ფის სასახლე გაძარცვეს და ძვ ირფასეულობა გაიტაცეს, მათ შორის იისფერი ალმასიც, რო მელსაც იმ პერიოდისთვის უკვე „ტავერნიეს“ უწოდებდნენ. ალ მასი ერთ-ერთ მძარცველს, კა დეტს, გვარად გუილოტს ერგო. მან იგი ერთ-ერთ იუველირს მიჰყიდა, თუმცა კადეტი გუილ ოტი ამ ფულის გამო მოკლეს. ალმასს ბზარი ჰქონდა, და იუველირმა იგი დაამუშავა, ხოლო მისმა შვილმა ალმასი ლონდონში დააგირავა. იუვე ლირიც და მისი შვილიც ძალიან მოკლე პერიოდში მოკლეს. ინგლისში ალმასი ინგლის ელმა ბანკირმა ჰენრი ჰოუპმა იყიდა. ბანკირმა ალმასი დაარ ეგისტრირა და სახელად საკუ თარი გვარი - „ჰოუპი“ უწოდა. აქედან წარმოსდგება ალმასის დღევანდელი სახელი. მიუხედ ავად ალმასის „ნათლობისა“, ბანკირს პრობლემები მაინც დაეწყო – იგი დაავადდა და გა რდაიცვალა, ხოლო ექიმებმა მის ავადმყოფობას ვერაფერი გაუგეს. „დაწყევლილი ალმასი“ ბა ნკირის ქვრივს, ადელ ჰოუპს დარჩა. თუმცა იგი ალმასის მი ღების შემდეგ, მალევე გარდაი ცვალა. სიკვდილის წინ დედამ „ჰოუპი“ თავის ქალიშვილს,
ჰენრიეტას დაუტოვა, რომე ლიც გათხოვილი იყო ჰენრიხ პელხამ-კლინტონზე. ალმასის მიღების შემდეგ ცოლ-ქმარი მოგზაურობისას ტრაგიკულად დაიღუპნენ. ალმასი მემკვიდრეობით 1887 წელს მათ შვილს, ჰენრი ფრენსის პელხამ-კლინტონ -ჰოუპს დარჩა. რომელმაც იგი თავის მეუღლეს ამერიკელ მო ცეკვავე მეი იოხს აჩუქა. 1896 წელს ისინი გაკოტრდნენ. და ჰო უპი 29 000 დო ლა რად ლონდონელ ძვირფასი ქვებ ით მოვაჭრეს - ადოლფ ვეილს
მიჰყიდეს. მან კი თავის მხრივ, ამერიკელ დილერს საიმონ ფრ ანკელს მიჰყიდა. ლონდონელი ძვირფასი ქვებით მოვაჭრე ად ოლფ ვეილი თავის მოსამსახ ურესთან ერთად მოკლეს. ასევე აუცილებლად უნდა აღინიშნოს, რომ ბანკირი ჰოუპ ის (რომელმაც ალმასს საკუთა რი სახელი უწოდა) შთამომავ ლები მთლიანად გაკოტრდნენ და ტრაგიკულად გარდაიცვ
ალნენ. ნიუ-იორკში ალმასი 141 000 დოლარად შეაფასეს. თუ მცა 1908 წელს პარიზში აუ ქციონზე უცნობმა პიროვნებ ამ ალმასი 400 000 დოლარად შეიძინა. თუმცა მისი ძველი პატრონი საიმონ ფრანკელი გაკოტრდა და გალოთდა. ამის შემდეგ „ჰოუპი“ ოს მალეთის სულთანის აბდულ ჰამიდ II-ის კარზე გამოჩნდა. მან ეს ბრილიანტი თავის სა ყვარელს აჩუქა. მალე ქალი მოკლეს, ხოლო აბდულ ჰამიდ II-ს 1908-09 წლებში მომხდა რი რევოლუციის შედეგად სულთანობა ჩამოართვეს და თურქეთიდან გააძევეს. რუსეთ-თურქეთის ომის შემდეგ, ბრილიანტი რუს თა ვად კორიტოვსკის (მეორე ვე რსიით თავად კანდოვიცკის) ერგო, რომელმაც ბრილიანტი ფრანგ მოცეკვავე ქალს, გვ არად ლედიუს აჩუქა, თუმცა თავადმა ქალი ეჭვიანობის ნიადაგზე მოკლა, ხოლო თვ ითონ ძალიან მალე თავს და ესხნენ და სიცოცხლეს გამო ასალმეს. ამის შემდეგ „ჰოუპი“ სა ფრანგეთში, ეროვნებით ეს პანელმა შეიძინა, თუმცა მან სამშობლოშიც კი ვერ ჩააღწია – იგი ზღვაში ბანაობის დროს დაიხრჩო. 1911 წელს ალმასი ამერ იკელმა ქალმა ევალინუ უო ლშ მაკლინმა იყიდა. იგი ცნ ობილი მულტიმილიონერის თომას ოულშის ერთადერთი ქალიშვილი იყო. ევალინუმ ალმასი ოცდახუთი წლის ას აკში შეიძინა. როდესაც ის გააფრთხილეს, რომ ალმასი დაწყევლილი იყო. მან ალმასი ეკლესიაში წაიღო, რათა ასე
ვთქვათ, ალმასი „განწმენდ ილიყო“. ამასთან განაცხადა: „მეტი რაღა უნდა დამემა რთოსო“. მართლაც მისი ქმარი ედვარდ ბილ მაკკინლი, რომ ელ თა ნა ც უკვე სამი წე ლი ცხოვრო ბდა, ლოთი და ნარკ ომანი იყო. ამის გამო მათი პირვ ელი შვილი ეპილეფსიით იყო დაავად ებული. ალმა სის ყიდვიდან მალე, ევალინუს ავადმყოფი შვილი ავტოკატასტროფის შე დეგად გარდაიცვალა. ამ ის შემდეგ ევალინუ ქმარს გაეყარა და 1947 წელს იგი პნევმონიით გარდაიცვალა. ალმასი ევალინუმ შვილიშვი ლებს დაუტოვა ერთი პირო ბით, რომ იგი არ გაეყიდათ, თუ მცა მათ ეს პი რო ბა არ შეასრულეს. მათ შიშის გა მო ალმასი მფლობელობაში მიღების წუთსავე გაყიდეს. ზოგმა ოჯახის წევრმა ში შის გამო კუთვნილი ფულის მიღებაზეც კი უარი თქვა. „ჰოუპი“ ალმასებით მოვა ჭრე ჰარი უინსტონის ხელში აღმოჩნდა. უნდა ითქვას, რომ „ჰოუპ ის“ პატრონებიდან ჰარი ერ თადერთი ადამიანი იყო, რო მელსაც ალმასის გამო ცუდი არაფერი მოსვლია. იგი ქვ ელმოქმედი ადამიანი იყო და არც ალმასის ირგვლივ არ სებული ხმებისა სჯეროდა. ჰარი „ჰოუპს“ მთელი ამერ იკის მასშტაბით დაატარ ებდა და ხალხს მისი ნახვის საშუალებას აძლევდა. 1958 წლის ზაფხულში ჰარი უი ნსტონმა ალმასი სმიტსონის ინსტიტუტს აჩუქა. ალმასი ფოსტით გააგზავნეს. კური ერი, რომელმაც ალმასი ინ სტიტუტში უბრალო ჩანთით მიიტანა (მას წარმოდგენაც კი არ ჰქონდა რა იდო დაბე ჭდილ ჩანთაში), რამდენიმე დღეში ავტოავარიაში მოყვა, თუმცა ცოცხალი გადარჩა. ხოლო ალმასის ბოლო პატრ ონმა ჰარი უისტონმა, რომე ლსაც არასდროს სჯეროდა „ჰოუპის“ წყევლის, დიდ ხანს მშვიდად იცოცხლა და 1978 წლის 28 დეკემბერს, 82 წლ ის ასაკში გარდაიცვალა. ამჟამად „ჰოუპი“ ვაშინგ ტონის ნაციონალურ მუზე უმში გაძლიერებული დაცვ ის ქვეშ ინახება...
TV Critics ვირი ვირისა წილ ამოჩემებული ხუმრები
ველოსიპედისტი რატომ არის საქართვე ლოში ორიგინალური იდ ეები დეფიციტი? ბევრი მიზეზის მოძიება შეიძლება, მაგალითად, ას ეთის: ორიგინალური იდ ეები, არასტანდარტულად მოაზროვნე ხალხს ებად ებათ... ჩვენთან კი, როგო რც აქამდეც აღგვინიშნავს, თითო სფეროში მაქსიმუმ 3-4 სახეობის ადამიანები მოღვაწეობენ, თითქმის ერთნაირი დარდებით, სუ რვილებითა და მისწრაფე ბებით. დაახლოებით ისე, ქუჩაში მხოლოდ ოთხნაი რად ჩაცმული ადამიანი რომ დადის... ეს ამბავი რამ გამახსენა და ვირმა, უფრო სწორად ვირის, ოპოზიციურმა ვა რიანტმა.
ყოველდღიური ამბები ჩვენთან ხომ ყველაფ ერი ერთმანეთშია ხოლმე არეული, სადაც პოლი ტიკაა იქ სიცილია და პი რიქით, თუკი იუმორის ჟანრში გადაწყვიტე ბე დი სცადო, აუცილებლად ღრმად უნდა იყო ქართ ულ და ახლო სამეზობლ ოს პოლიტიკაში... არ მახსენდება წლების განმავლობაში იუმორი სტული პროდუქტი, რო მელშიც მთავარი მოქმ ედი გმირი პოლიტიკა არ იქნებოდა. ზოგი ოპოზიც იაზე „ხუმრობს“, ზოგიც – მთავრობაზე. მაგალითად, ვირი, ამ მიმართულების შოუებშ იც კი ყველაზე უხარის ხო და უნიჭო იყო, გამუ
დმებით ოპოზიციონერებს ლანძღავდა, ოღონდ არა პირდაპირ, ანუ ე.წ. იუმო რით. სასაცილო საერთოდ არ იყო, მაგრამ პოლიტიკურ შოუსაც ვერ დაარქმევდი – როცა ჟანრი გამოკვეთილი არ არის, ამ დროს გადაცე მას იუმორისტული ეწოდება ხოლმე. თუმცა მარტო ვირი ჭა მაშიც ცოდოა და განახლ
ებულ „მაესტროზე“ ვირს მეგობარი გამოუჩნდა. მათ მეგობრობაზე საუბ არი შეიძლება ვერ იყოს მთლად გამართლებული, თუმცა ის კი ფაქტია, რომ რადიკალურად განსხვ ავებული სისულელეები ერთმანეთის სიცოცხლი სუნარიანობის მთავარი გარანტები არიან ხოლმე.
მთავრობასა თუ ოპოზიც იის ერთ ნაწილზე ხუმრობები მოსაბეზრებელი კია, თუმცა ძალიან პატარა კაცი უნდა იყო, მათზე გაღიზიანდე, ან პატარა კაცი, ან ფანატიკო სი... რაც ძალიან ცუდად მომხ ვდა ყურში, იყო ხუმრობა სო ხუმში სამ საათში ჩასვლაზე... არის რაღაც თემები, რომლებ ზეც ეთერში ლაზღანდარობის უფლება თავს არ უნდა მისცე. კი, სტივი ვანდერიც ხუმრობს ხოლმე საკუთარ უსინათლო ბაზე, მაგრამ განსხვავებას თავადაც ხვდებით. როცა ქართული ტრაგედ იიდან ორი წელიც არაა გასუ ლი და ამ მიზანს შეწირული ადამიანებით სავსეა ქართ ული სასაფლაოები, მგონი „ტეხავს“... იხუმროს შადრევნებზე, გზებზე თუ სათამაშო მოედ ნებზე, თუ ასე უნდა, მაგრამ ომი და სრულიად ერის ტრაგ ედია? შეგუების ნაწილია ესაც ერთგვარი... უცნობის საკანი რომ ტერიტორიებდაკარგული საქართველოს რუკით იწყებო და, რაღაცით იმ ამბავს მაგო ნებს, სამი საათის ისტორია. ბევრს ხუმრობენ ამბებში ომის თემაზე და კიდევ უფრო დიდი უბედურება ისაა, რომ ვიღაცას ამაზე მართლა ეც ინება. პრეზიდენტმა თქვა ქა რთული დიასპორის ერთ-ერთ უხუცეს წარმომადგენელთან ხანგრძლივად ვისადილეო... ვასიკოს კითხვა დაებადა? ხა ნგრძლივი რამდენია, რუსეთს რომ ჩვენს დასამარცხებლად დასჭირდა ორი წლის წინო? ხო, მაგრამ მართლა ვასი კოს დაებადა ეს კითხვა?
ვასიკო და რამაზოტი იქვე ვასიკოს სიახლო ვეს ერთი კაცი ტრიალებს, ოოოო, დიდი გამოცდილი და პროპაგანდისტი კა ცია... იუმორის მიმართ ულებასაც ის გეგმავს სა ვარაუდოდ, ვასიკო უბრა ლოდ პირია, ნუ, როგორც ვირი პრინციპში... ვიღა ცის მიზნებისა და ხედვებ ის ანიმაცია. თვითონ რომ საწერი კალამი არ მოხვედროდა, კაცმა ვასიკო ამოქოქა, არადა უკანასკნელი, უბ რალოდ მსახიობია... „რაც ყველაზე ძალიან გიყვარს“ თუ გინახავთ, შეიძლება ისიც თქვათ, რომ არც თუ ცუდი მსახიობი და დაგე თანხმებით... კიდევ გათა მაშებები მიყავს ხოლმე, ანუ ერთადერთი რაშიც შეგიძლიათ ეს კაცი დაად ანაშაულოთ იმ მეორე კა ცის რუპორობაა... აქ ოპოზიციაზეც ხუ მრობენ, მათ შორის შინა ურ ოპოზიციაზე, თუმცა ზუსტად ისე, როგორ ვირი მთავრობაზე, კრძალვით და ფეხის თითებზე აზიდ ვით... P.S. კადრი მახსენდება ფი ლმიდან „იმერული ესკი ზე ბი“ – კლ ას ში ორი თა ნამერხელი ბავშვი გამუ დმებით რომ ალიყურებს ურტყამს ერთმანეთს, ზე დმეტი ნერვების მოშლისა და ხმაურის გარეშე. ვირი ვირისა წილ!
TYL
E S
E TR
L TTY YL
EE S S
E RE TTR
ETS
L TTY YL
EE S S
E RE TTR
S EET TS
L TTY YL
EE SS
E RE TTR
S EET TS
Y TTYLL
ვასკა ტაბატაძე
E RE TTR
EES S
ელენე დამენია
S EET TS
ETS
ETS
ქუჩის სტილი ანა კოხაბიძე
ყოველდღიურად სახლ იდან გასვლა, ამა თუ იმ საქმეზე, შინაგან და დებით გაწყობას მოით ხოვს, რომ უფრო ლაღი იყო და თავს ლამაზად გრძნობდე. ხმაურიანი ქალაქის ქუ ჩებში ქაოსია... ერთმ ანეთში ირევიან დიდი თუ პატარა, მათ შორის შესამჩნევნი, რაღაცით უფრო გამორჩეულნი არიან, მაგრამ არც თუ ისე ხშირად, რადგან დღეს უმეტესობას ერ თი და იგივე „კეტი“ მო სწონს. მე, წილად მხვდა პა ტივი, რომ ქალაქის ქუ ჩებში ის ადამიანები ვიპოვო, ვისაც ნამდვი ლად სურს უფრო მოხდ ენილად და განსაკუთ რებულად გამოიყურებ ოდეს, რაც მთავარია, თავისებურად. www.styletbilisi.net
მიშო ანთაძე
მაკა კუკულავა
სან დრ ო ასა თი ან ი
info@sandroasatiani.com
ხშირად მსმენია, რომ ტე ქნიკურმა პროგრესმა, კე რძოდ კი კომპიუტერებმა, ადამიანები მატერიალურ ღირებულებებზე ორიენტ ირებულ არსებებად აქცია, იმასაც ამბობენ, რაც უფრო წინ მიიწევს კაცობრიობა, მით უფრო შორდება თავის მიზნებსა და ოცნებებსო. მე კი მაგალითად, პირიქით ვფ იქრობ კომპიუტერებმა ად ამიანები თავიანთ ფიქრებსა და ოცნებებს ისე დაახლოვა, როგორც არასდროს და ეს ჯერ მხოლოდ დასაწყისია, ვინაიდან რაც დრო გადის, სულ უფრო იშლება ზღვარი რეალურსა და გამოგონილს, რეალურსა და ვირტუალურს შორის. და თუკი ის ვირტუა ლური სამყარო, რომელსაც ჩვენ ყველანი ვაშენებთ, არც ისე იდეალურია, ამაში ისევ ჩვენ, კაცობრიობა ვართ და მნაშავე. რადგან, როგორც ჩანს, ჩვენი მიზნები და ოც ნებები არც ისე მოხდენილ ია, როგორადაც ვცდილობთ წარმოვაჩინოთ.
მყაროში ატარებენ, ეს უკვე გასაგებია, მაგრამ, როგორც ჩანს, მალე სიკვდილის შე მდეგაც ვირტუალურ სამყ აროში ვპოვებთ საბოლოო განსასვენებელს. ამის პრეც ედენტი სულ ცოტა ხნის წინ ჰონკონგში გაჩნდა. ქალაქის მერიამ ვირტუალური სასა ფლაო შექმნა. ამიერიდან, გარდაცვლილთათვის საკა დრისი პატივის მიგება ინტე რნეტის საშუალებითაც გა ხდა შესაძლებელი. ჩინური ტრადიციის შესა ბამისად, გარდაცვლილ პი როვნებას ახლობლები პატი ვს ერთი წლის განმავლობაში რამდენიმეჯერ მაინც მიაგ ებენ ხოლმე. იმის გამო, რომ ბევრი ჰონკონგელი ჩინეთის სხვადასხვა ქალაქში ან სუ ლაც უცხოეთში ცხოვრობს, ტრადიციების დაცვა სულ უფრო რთული ხდება. ამიტ ომაც გადაწყვიტა ჰონკონ გის მთავრობამ, ეს უცნაური პროექტი განეხორციელები ნა. ამიერიდან ჰონკონგელე ბს შეუძლიათ გარდაცვლილი ახლობლის ფოტოები და ვი დეო ინტერნეტსასაფლაოზე განათავსონ. სასაფლაოზე ასევე სამძიმრისა და ვირტ უალური საჩუქრების დატო ვებაც არის შესაძლებელი,
სხვა კერძებისაც. თავად ვირტუალური სა საფლაო კომპიუტერის მონი ტორზე მწვანე მინდორივით გამოიყურება. ვირტუალურ სასაფლაოზე ადგილის მო საპოვებლად რეგისტრაციაა საჭირო და დასაბუთება, რომ გარდაცვლილი პიროვნება მართლაც ჰონკონგში ცხოვ რობდა. როგორც სააგენტო ფრანს პრესი იუწყება, ვირტუალუ რი სასაფლაოს შექმნა ქალა ქს ერთი მილიონი ჰონკონგუ რი დოლარი (130 ათასი ამერ იკული დოლარი) დაუჯდა.
ანთი რეალური, მცირეწლო ვანი ბავშვი საერთოდ გადა ავიწყდათ, რის გამოც ჩვილი გარდაიცვალაო. შეიძლება ეს ისტორიები სულაც ვიღაცის ბოროტი ხუმრობა იყოს. დღეს ინტე რნეტში ხომ ვისაც უნდა და რასაც უნდა, იმას აქვეყნებს, მაგრამ, როგორც იტყვიან, ყველა ხუმრობაში (ბოროტშ იც კი) სიმართლის მარცვლ ები ურევია.
ახალი თაობა და ახალი რეალობა
დროდადრო ინტერნეტ ში ახალი ამბების კითხვისას შემზარავ ისტორიებს წააწ ყდები ადამიანი. მაგალითად, სადღაც ჩინეთში, მოზარდი რამდენიმე დღე გადაბმულ ად თამაშობდა კომპიუტერთ ან და ამ პროცესში იმდენად ჩაერთო, რომ რეალობასთან კავშირი საერთოდ გაწყვიტა, სულ გადაავიწყდა ძილი და დასვენება, შესაბამისად, მი სი ორგანიზმი გამოიფიტა და მოზარდი გარდაიცვალა. ან კიდევ ახალგაზრდა
პატარა რომ ვიყავი, არ მიყვარდა საშინელებათა ფი ლმების ყურება. დღეს რომ იმ ძველ ფილმებს ვუყურებ მეცინება იმდენად მიამიტ ურად გამოიყურება. მაშინ კი, ბავშვობაში, ყველაფერი მეტისმეტად რეალური იყო ჩემთვის. დღევანდელი ბავშ ვები არა მარტო ფილმებში უყურებენ არარსებულ არ სებებს, არამედ კომპიუტე რული თამაშების წყალობით მათთან უშუალო კონტაქტშ იც არიან. კომპიუტერული თამაშები კი, რაც დრო გადის ,სულ უფრო და უფრო რეალ ისტური ხდება. ამგვარ გარე მოში გაზრდილი ადამიანები სთვის, ალბათ, კიდევ უფრო
წყვილი ინტერნეტში ვირტ უალურ ბავშვს ზრდიდა და ამით ისე გაერთო, რომ თავი
პირობითი იქნება რეალურ და ვირტუალ სამყაროს შო რის არსებული ზღვარი.
ვირტუალურ სამყაროში დაკარგულები
ვირტუალური მეგობრები
ადამიანები სულ უფრო მეტ და მეტ დროს ვატარებთ კომპიუტერთან. გასაგებია, რომ დღ ეს ბე ვრი რა მის გა კეთება კომპიუტერის გარე შე უბრალოდ შეუძლებელია, მაგრამ პარადოქსია, რომ კომპიუტერთან მუშაობით დაღლილი ადამიანი ხშირად თავისუფალ დროსაც ისევ კომპიუტერთან ატარებს. კაცობრიობის ერთ-ერთმა ძირითადმა, სოციალურმა ინსტინქტმა ვირტუალურ სამყაროში ნახა გასაქანი. ამ ის ნათელი მაგალითი სოცი ალური ქსელების უსაზღვრო პოპულარობაა. სოციალური ქსელების საშუალებით ად ამიანები ერთმანეთთან ურ თიერთობენ, ფოტოებსა და ახალ ამბებს ცვლიან, ზოგჯ ერ უბრალოდ უსაგნოდ სა უბრობენ. უცნაურია, მაგრამ ჩემი ვირტუალური მეგობრ ების გარკვეულ ნაწილს, რე ალურ ცხოვრებაში, არც კი ვიცნობ.
ვირტუალური სასაფლაო
ადამიანები რომ თავიანთი ცხოვრების დიდ ნაწილს არ არსებულ, ვირტუალურ სა
მაგალითად, ყვავილების, სა ნთლების, ხილისა და სხვადა
www.memorial.gov.hk
სად არის რეალობა?
ბავარიული ლუდსახარში
ამ ადგილას უშუქობისა და გაიშნიკების დროს გა სართობი ცენტრის მაგვარი დაწესებულება, „ქარვასლა“ იყო. თინეიჯერები და ოდნავ უფროსები პერიოდულად და ბადების დღეებს იხდიდნენ. კარგად ბნელი ადგილი იყო, იდეაში ხარისხიანი ანდერგ რაუნდ კლუბის გაკეთება შე იძლებოდა... თუმცა სახინკლე რომ არ გაკეთდა, ამისთვის აც მადლობა გვაქვს სათქმე ლი. შემდეგ იყო „კაიზერი“ პი რველი მსგავსი ლუდსახარში თბილისში, ლიტრიანი კათხ ებიც პირველად აქ გამოჩნ და, ლუდიც ნორმალური იყო, რამდენიმე სახეობის, გაფი ლტრული, გაუფილტრავი, შა ვი... წმინდა პატრიკის დღეს, ირლანდიის ხათრით, ერთხ ელ მწვანე ლუდიც კი ჩამოას ხეს... შემდეგ ეს ადგილი რა ღაც დროით მიჩუმდა... „ბავარიული ლუდსახარში“ დაახლოებით ერთი წელია რაც გაიხსნა, უფრო სწორი იქნება ვთქვათ, რომ „კაიზ ერის“ რებრენდინგი დაახ ლოებით ერთი წლის წინ და სრულდა და ახალი ბრენდი მივიღეთ. ვინც ბავარიაშიც ყოფილა და ამ ლუდსახარშშიც, დამი დასტურებს, რომ ამ ლუდსა და იმ ლუდს შორის განსხვ ავება ისეთივეა, რაც ესპრ ესოსა და კაკაოს შორის, თუ მცა, თბილისის კვალობაზე, აქ ყველაზე კარგი „კაკაო“ იყიდება...
შევდივარ ინტერიერით ლუდის სა სმელ დაწესებულებებში, ყველასგან გამორჩეულია, დიდი ფართი ასეთივე დიდი ბარით... სულ არ არის აუცი ლებელი მაგიდასთან ჯდომა, თუ მხოლოდ ლუდი გსურთ, შეგიძლიათ ბართან ჩამოჯდ ეთ. საქართველოში მსგავსი პაბისებრი დაწესებულებები ბევრი ნამდვილად არაა... მომსახურე პერსონალი კუ ლტურულია, ღიმილი არ ავ იწყდებათ და სამწუხაროდ, ჩვენს მოცემულობაში, ესეც ხაზგასმით აღსანიშნავი მომე ნტია... ჰო, თან რამდენი ადამ იანიც ზის სუფრასთან მენი უც იმდენი მოაქვთ – რა შარში ვართ, მსგავსი რაღაცები რომ აღნიშვნის ღირსია?! ვუკვეთავთ – წიწაკის წვ ნიანი ნაღებით, ჩიხირთმა, შნიცელი, ორი გაუფილტრავი ლუდი... ფა სე ბი ასე თუ ისე მი სა ღებია, წვნიანები 5 ლარი ღი რს, წიწაკის სუპი, ბუნებრივია ცხარეა, თუმცა ნაღები მას სირბილეს მატებს და ნაბახუ სევზე ერთ-ერთი საუკეთესო არჩევანია... შეიძლება ტაილ ანდური ტომ-ხას შემდეგ სა უკეთესოც კი იყოს.. თან ტომხაზე 3 ლარით იაფი ღირს. აქაური ჩიხირთმა, როგო რც ამ კერძის მოყვარულები ამბობენ, ქალაქის საუკეთ ესო ჩიხირთმების ხუთეულში შედის... „შემოიხედე გენაცვ ალეს“ და „მეიდანს“ უქებენ კიდევ ამ წვნიანს. უცნაური ისაა, რომ რამდენჯერაც აქ
ჩიხირთმა შემიკვეთავს, თი თქმის იმდენჯერვე განსხვავ ებული ზომის თეფშით მომი ტანეს, შესაბამი სად, რაოდენობაც გ ან სხ ვა ვ ე ბუ ლი ა ხოლმე... თუმცა ყ ვ ელ
აქაურობასაც ქართული სა ზკვების ობიექტების სენი გადაედო და რეგრესის გზ ას დაადგა... რაკი ლუდიც ადრე უფრო მომწონ და, ვიდრე ახლა.
იყო. მა გალითად, თუ გაიხსენებთ ნა ტახტრის ბრენდს, „კასრი“ და მის პირვანდელ გემოს ახლა ნდელს შეადარებთ, ორი სხვა დასხვა ლუდი შეგრჩებათ.
აზე მც ირე ულუფაც კი საკმაოდ მოზრდილია. შნიცელმა ჩემი იმედგაცრ უება გამოიწვია და პირველ ლუკმაზე ვინანე, რომ ქათმის მწვადი არ შევუკვეთე ლორის ნაჭრებით. სხვა დროს არაუ შავს ხოლმე, გემრიელიც კი არის... თუმცა დღეს შეწვის ას ვერ გათვალეს და გარედან ორცხობილას ფენა რომ კარგ ად შეიწვა, შიგთავსი – ქათმ ის ხორცი, რთულად იღეჭებ ოდა... აქ გამიჩნდა ეჭვი, რომ
თუ მცა ლუ დთან მი მართებაში არც ფსიქოლოგიურ მომენტს გამოვრიცხავ... თუკი ლუდი ძალიან მაგარი არ არის, რა ღაც დროის განმავლობაში გბ ეზრდება (წარმოუდგენელია ოდესმე მოგბეზრდეს „აუგუ სტინერი“) და მეორე: საქართ ველოში არ მახსენდება ლუ დი, პატარა ყაზბეგის გარდა, რომელიც ყოველთვის ერთნ აირი ყოფილიყოს... პატარა ყაზბეგი თავიდანვე უვარგისი
ანგარიში და გადახდის შემდგომი რამდენიმე ფიქრი შნიცელი – 12 ლარი, ჩიხი რთმა – 5 ლარი, წიწაკის წვნი ანი – 5 ლარი, 4 გაუფილტრ ავი ლუდი – 12 ლარი... შნიც ელი რომ არ ამეღო (ნეტავ არ ამეღო) 25 ლარში ჩავეტეოდი და ნაბახუსევის დარდიც გა მივლიდა... 25 ლარი არ არის ძვირი ამ თერაპიისთვის... აქ კიდევ დავბრუნდები, ვთქვათ, სექტემბერში განვ ითარების დინამიკა უფრო მაინტერესებს, ვიდრე ლუდის დალევა... რამდენიმე ხნის წინ, აქაურ ლუდს სერიოზ ული კონკურენტი გამოუჩნდა მირზაანის ლუდსახარშის სა ხით... მირზაანში შემდგომში.