PEOPLE’S
კვირა
სად არის სამოთხის ბილეთი
გვ.3 გვ.2
ყოველთვის მინდოდა უმადური ადა მი ან ი არ ვყო ფი ლი ყა ვი
უფასო ეროვნული რეკლამა
გვ.4
ხელვაჩაური გვ.6
გვ.8
პიკ ნიკი
გვ.7
კვირა სოსო კვირის და შეიძლება დამოუკიდებლობის პერი ოდის ყველაზე დიდი მო ვლენა გორში, სტალინის ძეგლის პედესტალიდან ჩამობრძანება იყო. მიუხ ედავად იმისა, რომ ყოვე
ლთვის მჯეროდა, მოხს ნაზე უკეთესი გამოსავა ლი ძეგლის გადაღებვა და ჰიპად გადაქცევა იქნებო და, ვაღიარებ, რომ არც მარტივი დემონტაჟით ვარ უკმაყოფილო... ისეთი მა გრ ები, ალ ბათ, ჯერ ვერ ვართ, რომ გამოსავალი ხელოვნებაში ვეძებოთ. იმის ლოდინში კი, როდის იქნებოდა საზოგადოება მზ ად ყოფილი ბელადის გაჰი პებული ძეგლისთვის, წლ ები დაიკარგებოდა და სო სოც ყოველდღიურ ტერო რში ამყოფებდა მშობლიურ ქალაქს. ანომალია იყო ქვ ეყანაში, ქალაქის ცენტრში, იმ კაცის ძეგლის არსებობა, რომელმაც მთელი ქვეყნის ყველაზე დიდი ტვინები გა წყვიტა და შემდეგ ისეთი შენელებული მოქმედების ბომბები დაამონტაჟა, გო რში სულ რამდენიმე წლის წინათ რომ ფეთქდებოდა. არა, მე დღესაც გადა ღებვა მგონია უკეთესი შა ნსი, თუმცა უკვე ხელიდან გაშვებული. წარმოიდგინ
ეთ, რომელიმე მსოფლიო მასშტაბის გიჟ არტი სტს, მსოფლიო ტირანის ბოლო ძეგლი ჰიპად რომ ექცია, ამ ამბავს რამხ ელა რეზონანსი მოჰყვე
კარგი, რაც „გავმაზ ეთ“, „გავმაზეთ“... ახლა უკვე ახალი შანსის და მი სი გაშვება-არგაშვების დრო დადგა. ჰიპს და ჯონ ლენონს მანდ რომ არ და
ბოდა... ყველა გააშუქებ და და ტურისტიც უფრო დაინტერესდებოდა იქაუ რობით.
დგამენ, ისედაც ცხადია. ჩემი ხმა ლეხ კაჩინსკის, ადამიანს, რომელიც ტყვი ების ხმაში იქ იდგა და რო
მლის სიკვდილიც ზუსტად იმ ტრაგედიის გაგრძელე ბა იყო, რომელმაც ახალი ენერგიით თავი სწორედ გორში წამოჰყო. და ეს ყვ ელაფერი 21-ე საუკუნეში, როცა სტალინი თითქოს დიდი ხნის მკვდარი უნდა იყოს... გამოცდები ახალგაზრდა ქართვე ლის ცხოვრებაში ეს დღ ემ დე რჩ ება ერთ-ერთ სა ვალდებულო სტრესად. ეს
გამოცდების კვირა იყო... ბევრმა ოჯახის ხათრით გა დაწყვიტა სკოლის მერხიდ ან პირდაპირ უმაღლეს სა
სწავლებელში მოხვედრა, ზოგმა შეყვარებულის, ზოგს მართლა უნდოდა. თუმცა, დარწმუნებული ვარ, წელს ამ ყველაფერს ბევრად დახვეწილი ფო რმები აქვს, ვიდრე მაშინ, როცა მე ვაბარებდი. მეც სხვანაირად ვერ წარმომედგინა და იმიტ ომ ჩავაბარე თავის დრ ოზე. ეს პერიოდი დღემ დე ერთ-ერთ ყველაზე მძიმე მოგონებად მრჩე ბა. მიუხედავად იმისა, რომ რეპეტიტორებიც საკმაოდ ავტორიტეტუ ლი მყავდა და კარგი მო სწავლეც ვიყავი. წელს პირველი გა მოცდა ქართულ ენაში ჩატარდა და მეც ყველ აზე ცუდად სწორედ მშ ობლიურ ენასთან დაკა ვშირებით გადატანილი იდიოტური დარდები მა ხსოვს. ერთ ტიპთან ერთად ვემზადებოდი და იმან მიჯიგრა, პატარა „შპარ გალკა“ მომაწოდა, ჩვენი საერთო რეპეტიტორის ენით დაწერილი, საზი ზღარი თემა, სათაურიც კი არ მახსოვს. იმ რეპე ტიტორს ვერასდროს ვი ტანდი, ცოტა უჟმური და კორუმპირებული კაცი იყო... საბოლოოდ ის „შპარ გალკა“ ვერ გამოვიყენე და რვიანი მივიღე, დამა იმედეს, უფასოზე მაინც გეყოფაო. ყველაზე ცუდად რაც მახსენდება, ხაჭაპურე ბით და დარდებით, მა ღლივ კორპუსთან შეკრ ებილი ნათესავებია. ეს დღესაც არ შეცვლილა და კვირაში გამოცდების გახსენებაც ამან გამოიწ ვია... რა მძ იმ ეა, რო ცა საკუთარ თავზე მეტად ამ დროს იმაზეც უნდა იფიქრო, როგორ მოერ იდება ბებიაშენს მეზო ბლისთვის თვალებში შე ხედვა თუ ცუდი ნიშნით გამოხვალ... ნათესავებო, ახლო ბლებო, ბიძიებო, დეიდ ებო, გევედრებით, აცად ეთ ბავშვებს! რაღა დროს ესეთებია, უკვე სტალინ ის ძეგლიც კი აიღეს გო რში...
რელიგიურ ნი ადაგზე აღმოცე ნებული კონფ ლიქტი ჩემთვის გაურკვეველი ცნებაა, ვერა ფრით ვხვდები, რატომ უნდა სძ ულდეთ ადამია ნებს ერთმანეთი იმის გამო, რომ ღმერთი უყვართ სხვადასხვანა ირად მარიტა დამენია თუნდაც კათოლიკობასა და მართ ლმადიდებლობაზე ვისაუბროთ. მა რთალია, ერთმანეთს არ ვხოცავთ, მა გრამ კონფლიქტები აქაც ყოფილა და ერთი რელიგიის ორ მიმდინარეობას შორის განსხვავებებიც ზუსტად ადამ იანების მოგონილია, ვისაც არ სჯერა, მსოფლიო საეკლესიო კრებების ქრონ ოლოგიასა და იქ განხილულ საკითხ ებს გადახედოს. თუმცა მოსაწონი და დასაწუნი იქაც ბევრია და აქაც. მაგალითად, ბევრ მართლმადიდ ებელს ძალიან მოსწონს კათოლიკურ ეკლესიაში ჩამორიგებული სკამები, სადაც შეგიძლია, დაჯდე და წირვას ისე მოუსმინო, რომ ფეხებისა და წე ლის ტკივილზე არ იფიქრო. ამ სკამებ ის საწინააღმდეგო არც მე მაქვს რამე. პრინციპში, წირვაზე ჩემი ტვინიც ხშ ირად კავდება იმაზე ფიქრით, რამდ ენიმესაათიანი ფეხზე დგომით წელში გაწყვეტილმა სადმე მისაყუდებელი ადგილი მაინც ვიპოვო, რომ ცოტათი
სული მოვითქვა და ნახევრად სიმღ ერით წარმოთქმული, ყურსშეუჩვევე ლი, ძველი ქართული სიტყვების გა რჩევა მოვახერხო. თუმცა, ზოგადად, ვფიქრობ, რომ მართლმადიდებლებსა და კათოლიკეებსაც დროთა განმავ ლობაში ბევრი სრულიად მიუღებელი ფენომენი აქვთ რელიგიაში ჩადებული. არ მომწონს ის, რომ კათოლიკეებს პაპი ზეაღმატებულ ხარისხში ჰყავთ აყვანილი და მას იმაზე მეტს მიაწერ ენ, ვიდრე ეს მოკვდავ ადამიანს ეკ უთვნის. თუმცა არც ის ფანატიკური დამოკიდებულება მომწონს, რომელიც ამ ბოლო დროს ბევრ ადამიანს ქართ ველი მღვდლების მიმართ უჩნდება, ჩემთვის წარმოუდგენელია, როგორ უნდა „მოგცეს კურთხევა“ მღვდელმა საცურაო კოსტიუმის, მოკლე კაბის ჩაცმაზე ან მარხვაში სიგარეტის მოწე ვაზე. საერთოდ, რას აკურთხებენ ხო ლმე ამ დროს – საცურაო კოსტიუმებს თუ სიგარეტს, რომელიც ადამიანის ჯანმრთელობის უდიდესი მტერია? მე არ ვთვლი, რომ ქრისტიანობა ჩაგრულთა რელიგიაა, რადგან, როცა თიხისგან გამოძერწილ ადამიანს ღმ ერთმა სული ჩაჰბერა, მას ყველაზე დიდი სიკეთე, თავისუფლება აჩუქა, ამიტომ სასულიერო პირის მოვალეობა ამ თავისუფლების შეზღუდვა კი არა, ადამიანისთვის სწორად ცხოვრების სწავლებაა. შესაბამისად, ყოველთვის ცუდად მხვდება თვალში მღვდელი, რომელიც ფუფუნებაში ცხოვრობს, ბოლო მოდელის ჯიპზეა მომჯდარი და ზოგჯერ ძველი ბიჭივით „ბლატაობს“. რა, „ნივაში“ რომ ჩაჯდეს და დარჩენ ილი ფულით ვინმე გაჭირვებულს და ეხმაროს, უკეთესი არ იქნება? ჩემი გასაკიცხი ვის რა სჭირს, ყველას თვ ისი გზა და თავისი ადგილი აქვს, აქაც და იქაც, მაგრამ ასეთი ადამიანები ძა ლიან ბევრ მცირედმორწმუნეს უშლი ან ხელს ტაძრამდე მისვლაში. ამიტომაც ჩემს თვალში, ადამიანუ რად ვიტყვი და, ყველაზე მაგარი ად ამიანები ბერები არიან. მიმაჩნია, რომ
სად არის სამოთხის ბილეთი
ბევრი მათგანისთვის მამა გაბრიელი უნდა იყოს მაგალითის მიმცემი. მას ამქვეყნად, მგონი, ერთი ხელი ტანს აცმლისა და დიდი გულის გარდა, არც არაფერი ჰქონდა. მაგრამ სამაგიეროდ
იმხელა მადლი დატოვა, მთელ ქვეყან ას ჰყოფნის. არადა სიცოცხლეში მამა გაბრიელს ძირითადად მიწაზე ან კუ ბოში ეძინა და ერთ ბერს, რომელიც ლეიბზე წოლას ვერ იშლიდა, ხშირად ეხუმრებოდა თურმე: შენ ბერი კი არა, დედოფალი უნდა იყო, ბუმბულებში ნებივრობას ვერ გადაეჩვიეო. ასევე, მიუღებელია ჩემთვის ის ფა ქტი, რომ კათოლიკე მღვდლებში ბე ვრი ცისფერი გვხვდება, ისიც, რომ არსებობს იდულგენციები და არსებობდა ინკვიზიციები და ჯვაროსნული ომები. თუმცა ინდულგენციებს არაფრით ჩამოუვარდება ის ფაქტ იც, რომ ოთხმოცდაათ
იან წლებში ეკლესიებს ხშირად „ძველი ბიჭების“ შეწირული ფულით აგებდნ ენ. ის ძველი ბიჭები ფულს ვიღაცის გაწეწვით, დაყაჩაღებითა და გაუბ ედურებით შოულობდნენ და მერე ამ ფულის მცირე ნაწილით, სამოთხის ბი ლეთის ყიდვას ცდილობდნენ. ერთხ ელ და სამუდამოდ უნდა ვისწავლოთ, მთავარი არა გარეგნული იაერსახეა, არამედ ჩვენს შიგნით მიმდინარე პრ ოცესები – სიკეთე და სინანული. საერთოდ, ქრისტეს ფარისევლები არ უყვარდა. არსებობდა ერთ დროს ასეთი სექტაც – ფარისეველთა, ისინი ქუჩის კუთხეში იდგნენ და ასე, ყველას დასანახად ლოცულობდნენ, ხმამაღ ლა, განსაკუთრებულ ექსტაზში ჩავა რდნილნი, ეს ადამიანები რწმენის გა რეგნულ მხარეებს იმხელა მნიშვნელ ობას ანიჭებდნენ, რომ შინაგანისთვის დრო აღარ რჩებოდათ. მათზე ამბობდა ქრისტე სახარებაში: ნუ დაემსგავსე ბით ფარისევლებს, შედით ბნელ ოთ ახში და ისე ილოცეთ, რომ არავინ და გინახოთო. როცა ბნელ ოთახში უცხო თვალისგან მორიდებული ლოცულობ, ამას მხოლოდ ღმერთისთვის აკეთ ებ და შესაბამისად, გულწრფელობაც უფრო მეტი გაქვს. სხვათა შორის, ორი წლის წინათ აღდგომას ერთი საინტერესო ამბავი მოხდა: რომის პაპის მიერ ჩატარებულ მესაზე მართლმადიდებლური ხატი იყო მთავარ ხატად დაბრძანებული, რომელიც ქართველმა ამირან გოგლ იძემ დაწერა, იმ აღდგომას მთელი კა თოლიკური სამყარო ქართულ ხატზე ლოცულობდა და კიდევ არ უნდა და გვავიწყდეს, რომ საქართველოში ბე ვრი კათოლიკე ქართველია და რელიგიური განსხვავება ჯერ კიდევ არ ნიშნავს ეროვნულ და კუ ლტურულ განს ხვავებას.
ყოველთვის მინდოდა უმადური ლევან ღვინიანიძე
ჯონ უორდემანი სიღნაღიდან ძალიან საინტერესო უნდა იყოს რესპონდენტი, რომ ჩემნაირი ნახევრად ჟურნალისტი, აუზის პირას, შეზლონგიდან წამოხტეს, ბეჯით კოლეგას დიქტოფ ონი გამოართვას და ინტე რვიუს ჩასაწერად, დროე ბით, მზესა და წყალზე უა რი თქვას. თუმცა ჯონ უორდემან თან ინტერვიუს გაკეთება აქამდეც იმდენად მინდ ოდა, რომ „პრაიმტაიმის“ აჭარული მივლინებიდან, დღესაც ყველაზე საინტე რესოდ სწორედ ამ ადამ იანთან საუბარი მახსენდე ბა. არ მახსოვს პირველად როდის გავიგე მის შესახებ, თუმცა ბოლო ნახვა ახლაც მახსოვს, როცა CNN-ზე საქართველოზე მოკლე სი უჟეტები გადიოდა, I-List Georgia-ს კახეთში მეგზ ურობას სწორედ ჯონი უწ ევდა. შემდეგ იყო ღვინის ფესტივალი ეთნოგრაფ იულ მუზეუმში და უკვე იქ ვიფიქრე მივალ და ინტერვ იუს ჩავწერ-მეთქი, თუმცა, როგორც ჩანს, ღვინოსთან შელევა უფრო გამიჭირდა, ვიდრე ზღვასა და მზესთან, ლოგიკურია – მე ქართველი ვარ. ჯონი
„1963 წელს ამერიკაში, ნიუ მექსიკაში დავიბადე, მექსიკის საზღვარზე. მამა მოქანდაკე იყო, დედა - მხატვარი. ისე ვი ზრდებოდი, რომ ჩემს გარე მოში ხელოვნება ყოველთვის იყო და მეც, ბუნებრივია, იქით წავედი. ჩავაბარე სამხატვრო აკადემიაში, ბალტიმორში, რო მელიც ამერიკაში უძველესი მსგავსი ტიპის სასწავლებე ლია. საქართველოსთან პირვ ელი შეხება 16 წლისას მქონდა, როცა რიჩმონდში ქართული ხალხური სიმღერის ჩანაწერე ბი შევიძინე. ქვეყანამ უფრო და უფრო დამაინტერესა. იქ, რაც კი ინგლისურად ნათარგ მნი ქართული ლიტერატურა ვიპოვე, ყველაფერს გავეცანი, ნათარგმნი ძალიან ცოტა იყო, თუმცა მაინც შევძელი ვეფხის ტყაოსნის და ვაჟას რამდენიმე პოემის წაკითხვა. საბჭოთა პე რიოდში თუკი საქართველოზე რაიმე ცნობა ჩნდებოდა, იქ ნებოდა ეს მოსავალი თუ სხვა ყოფითი რაღაცები, ყველაფ ერი ძალიან მაინტერესებდა. 1994 წელს სწავლა მოსკ ოვში გავაგრძელე, მინდოდა ხელოვნების სფეროში უფრო კლასიკური განათლება მიმე ღო, რაც ამერიკაში ბევრად რთულია. მაგალითად, ძალიან მაღალ დონეზეა იურიდიული თუ სამედიცინო სასწავლე
ბლები, თუმცა მე ასე მეგონა, რომ მოსკოვში კლასიკური სკოლა უფრო მაღალ დონეზე იქნებოდა. იმ პერიოდში მოსკ ოვში ანსამბლები: „რუსთავი“, „ერისიონი“ და სხვა, ხშირად მართავდნენ საღამოებს და ყვ ელა კონცერტს ვესწრებოდი. პარალელურად დავიწყე ქართ ულის სწავლა. პირველად თბილისში 95 წე ლს ჩამოვედი. ერთ დღეს, ოჯ ახმა, რომელმაც აქ დამპატიჟა, რესტორანში წამიყვანა. ტრად იციული ქართული ქეიფის დრ ოს კი ჩვენთან მედუდუკეები შემოვიდნენ და ეს ზუსტად ის ანსამბლი იყო, რომლის ჩანა წერებიც 15 წლისამ ამერიკაში ვიყიდე. რომ მოვისმინე, მივხ ვდი, რომ ჩემი აქ ჩამოსვლა არ იყო შემთხვევითი. 96 წელს მოსკოვიდან ჩემს მასპინძელ ოჯახს დავურეკე. სადიპლომო თემაზე მუშაობ ას ვიწყებდი, რომლის თემაც იყო, როგორ აერთიანებს ტრ ადიციები ოჯახის სხვადასხვა თაობებს. მათ მირჩიეს, რომ უკეთ შემესწავლა ღვინოსთან დაკავშირებული თემა, როცა რთველისას ყველა თაობა ერ თად იღებს მონაწილეობას ამ ზეიმში. ჩამოვედი და კახეთშ იც პირველად სწორედ მაშინ მოვხვდი, ვეძებდი მასალებს ჩემი სადიპლომო თემისთვის,
დავესწარი ალავერდობას, რა მდენიმე ოჯახის რთველს და შემდეგ აღმოვჩნდი სიღნაღ ში... 96 წელს ყველას ახსოვს როგორი სიტუაციაც იყო, არა გა ზი, არა დე ნი, არა წყ ალი... პლასტმასის ბალონებით ვეზი დებოდი ხოლმე წყალს, საკმ აოდ მოშორებული წყაროდან. სიღნაღში შევიძინე სახლი და დიდი სურათისთვის დავიწყე ესკიზებზე მუშაობა. 96-98 წლებში ძირითადად რუსეთში ვიყავი, მაგრამ, როცა თავისუ ფალი დრო მქონდა, დასასვ ენებლად თუ ნაშრომისთვის მასალების მოსაძებნად სულ აქ ვბრუნდებოდი... 98 წელს დავიცავი დიპლ ომი და საქართველოში ჩა მოვედი. მას შემდეგ აქ ვარ... მყავს მეუღლე, ქეთევან მინდ ორაშვილი, რომელიც ქიზიყე ლია და ორი შვ ილი, ლა ზა რე და გვანცა. ყოველთვის ძალიან ახლოს ვრჩებოდი იმ სფეროს თან, რომლითაც დაიწყო ჩემი ურთიერთობა საქართველო სთან. ხალხური სიმღერის მო ყვარული ძალიან ბევრი ადამ იანი ვართ შეკრებილი, მყავს უამრავი მეგობარი, როგორც კონსერვატორიაში, ასევე შო რეულ სოფლებში, ლოტბარ ები და მომღერლები, რომლებ იც იცავენ ძველ ტრადიციებს. სიღნაღში გვაქვს საკმაოდ დი დი არქივი და ვხელმძღვანელ ობთ პროექტს Village Harmony – სოფლის ჰარმონია. რომლის ეგიდითაც, ივლისში ჩამოდის 30 უცხოელი, რომლებიც უშ გულში ერთი კვირის განმავ ლობაში შეისწავლიან 25, მრ ავალხმიან სიმღერას, იქნება ეს გურული, სვანური, კახური თუ სხვა... ასევე შეისწავლიან ქართულ საკრავებს – ჩანგი, ჭუნირი, ჭიპონი, ჩონგური, ფანდური... ისევე როგორც ფერხულსა თუ სხვა ცეკვებს. შემდეგ გასტროლებს ვაკე თებთ მთელ საქართველოში. ბათუმში, 18 ივლისს დიდი
კონცერტი იქნება, ხოლო სი ღნაღში – 23-ში. ეს პროგრამა უკვე მეთორმეტე წელია რაც ტარდება. ჩემი მეუღლის ან სამბლი, „ზედაშე“ ყოველთვის გვერდში გვიდგას. ჩვენ ხშირ ად ვაწყობთ გასტროლებს ჰო ლანდიაში, ბრიტანეთში, ახლა ოქტომბერში კალიფორნიაში წავალთ. ამას დიდი კომერც იული ინტერესი არასდროს ჰქონია, მაგრამ მიმაჩნია, რომ ამით ქართულ სამყაროს ბე ვრი უცხოელი გაიცნობს და ეს ქვეყანას წაადგება. ამას გარდა ვაგრძელებ ხა ტვას და 2007 წელს დავაარსე წარმოება „ხოხბის ცრემლე ბი“... „ხოხბის ცრემლები“ „დიდი წარმოება არ გვაქვს – წელიწადში 40 ათასი ბოთლი. 8 ჯიშის ღვინო გვაქვს: ქისი, მწვანე, კახური მწვანე, ჩინუ რი, რქაწითელი, შავკაპიტო, თავკვერი და საფერავი; ასევე ვაწარმოებთ ჭაჭას... მთელი ჩვენი მოღვაწეობის აზრია, ენდემური ჯიშებისა და ტრად იციული ქართული მეთოდების გამოყენებით, მივიღოთ უნიკ ალური ხარისხის პროდუქცია. როცა ქვეყანაში 540 ენდემუ რი ჯიში გაქვს, თავი უნდა და ანებო შარდონეს და კაბერნე სავინიონს. შენ გაქვს შენი და მას თუ კარგად არ აითვისებ, ის დაიკარდება, ხოლო სხვისა ში სხვას ვერასდროს აჯობებ. ასევე ძალიან მოსაფრთხილ ებელი და დასაფასებელია ღვ ინის დაყენების საოცრად სა ინტერესო და განსხვავებული მეთოდიკა. დღეს იტალიასა თუ სლოვენიაში ყველაზე დი დი ფასი ქართული მეთოდი კით დაყენებულ ღვინოს აქვს. ჩვენ კი მაინცდამიანც „ნერჟ ავეიკის“ ცისტერნებზე გადა სვლას ვცდილობთ, რომ ერთ ბოთლში ერთი ლარი მოგება დარჩეს. ეს ძალიან არასწორი ფილოსოფიაა. მით უმეტეს, როცა არის პოტენციალი, რომ
ადა მი ან ი არ ვყო ფი ლი ყა ვი
პატარ–პატარა მარნებში, ყვ ელა მხარემ იქაურობისთვის დამახასიათებელი ღვინო აწ არმოოს... ეს არ იქნება იაფი, რაკი უნიკალური ყოველთ ვის ძვირფასია. სხვაგვარად ძალიან რთული იქნება, იაფი ღვინის ბაზარზე, ჩვენ ვერა სდროს დავეწევით ჩილესა თუ იტალიას, ელემენტარულად იმიტომ, რომ მიწა არ გვაქვს ამდენი. თუმცა უნიკალური ღვინის ბაზარზე კარგი შანსი გვაქვს, რომ ჩვენი ადგილი მო ვიგოთ. თუნდაც შვეიცარიის მაგალითით რომ ვიმსჯელოთ, იქაური ნაწარმოები საათები არასდროს ღირს იაფი, თუმცა საკუთარი ღირსეული ადგილი ამდენი ხანია მყარად უჭირავს, როგორც ძვირფასსა და უნიკ ალურს.“ სადაც ღვინო, იქაც საჭმ ელი სამზარეულო ჯონს ვკითხე, რამდენად ხე დავ ქართული სამზარეულოს გათანამედროვება–დახვეწის აუცილებლობას, ჩემი მარადი ული დარდი გავუზიარე, ერ თგვარად... „დახვეწისა და გათანამე დროვების მიმართულებით უკვე იდგმება რაღაც ნაბიჯე ბი. ჩემმა მეგობრებმა რესტ ორანი გახსნეს ქისისხევში, სა დაც შვეიცარიელი მზარეული ჰყავთ და მათი მიზანია, რომ ქართული ტრადიციული სა მზარეულო ხელოვნებად აქცი ონ. არა იმიტომ, რომ ქართულ სამზარეულოს რამე აკლია, უბრალოდ, აუცილებელი მა სობრივი კვების ობიექტების გარდა, ძვირიანი და ერთგვა რად ელიტარული ქართული სამზარეულოები არსებობდეს. უკვე ბევრგან შეინიშნება ეს თეტიზმის ზრდა. მაგალითად, რამდენიმე ხნის წინ, წინანდ ალში ისეთ ქართულ ბანკეტზე ვიყავი, რომლის მსგავსად და ხვეწილი მე ქორწილიც კი არ სად მინახავს მსოფლიოში. მე ძალიან ხშირად მიწევს საქართველოში უცხოელების მასპინძლობა, მოდიან ხოლმე მზარეულები და კრიტიკოსები და ყველას მაგრად მოსწონს, ისე რა კი არა, ძა ლი ან მო სწ ონთ. ამბობენ, რომ რაკი აქ სა ჭმელი მდიდარია, ღვინის ტუ რიზმიც ძალიან წარმატებით განვითარდებაო...
მოსწონთ ის, რომ აქ ძალი ან ბევრი ცოცხალი მწვანილია. ამერიკაში ერთი ღერი ქინძი რაღაც ფული ღირს, აქ კი 20 თეთრად მთელი კონა შეგიძლ ია იყიდო. ბროწეული იქ ძალი ან ძვირფასია და ბევრიც არაა, აქ ყველგან იშოვება და ეს მო სწონთ, მას ხომ საოცრად ელ ეგანტური გემო აქვს. ზუთხი ამერიკაში საერთოდ არაა, ან თუ არის ძალიან ძვირია. ჩემი სიძე ესპანელი მზარეულია და ახალი თევზი და ხორცი სულ აქვს, ერთხელ ჩემი მეუღლეც ამერიკაში იყო და მას 1 კილო „ბელუგა“ სთხოვა. მანუელმა დიდი გა ჭირვებით მიაგნო თევზს, თუმცა ის 3.000 დოლარი ღი რდა, რო ცა აქ, ამ ფასად, მთელს სა სტუმროს „ბელუ გის“ მწვადზე დავპ ატიჟებთ. ქართული საჭმ ელი არაა რთული, მაგრამ ის დამოკი დებულია პროდუქ ტის ხარისხზე. თი თქოს ყველაფერი სადა და მარტივია, მაგრამ პროდუქტის ხარისხი დიდ ეფ ექტს ქმნის. იგივე რეცეპტით სხვაგან მსგავსს ვერაფერს გააკეთებთ.“ სიღნაღი „ მ ად ლო ბე ლ ი ვარ იმ ის, რაც აქ ჩა ტა რდა. თუნდაც იმ თვალსაზრისით, რომ ხალხი დასაქმდა. მაგა ლი თად, ად რე, შე შა რომ მჭ ირდებოდა, იმდენი უმცროსი ძმაკაცი მყავდა, რომლებიც ბირჟაზე იყვნენ ან ლუდს სვ ამდნენ ან მზესუმზირას ჭამდ ნენ, სულ მეხმარებოდნენ ხო ლმე. ახლა კი ყველა მუშაობს, ზოგი როგორც მზარეული, ზოგი როგორც დაცვა, ზოგი ბანკში და სხვა. საკუთარი შე შა თავად უნდა მოვიტანო, მი უხედავად იმისა, რომ ძალიან ერთგული მეგობრები არიან. შეიქმნა სამუშაო ადგილები და ეს მახარებს. ჩემი შემოსავალი არ იყო აქაურობაზე დამოკიდებული, სურათებს სულ უცხოეთში ვყიდდი. პირიქით, ამ განვით არებით ჩემი სიღნაღური სი
მყუდროვე ცოტა დაირღვა. მაგრამ, მე რომ ჩემი სიმყუდ როვის გამო სიღნაღის მკვდ რად დარჩენა მდომოდა, კარგი კაცი არ ვიქნებოდი. თუმცა მაინც ვფიქრობ, რომ კვადროციკლებზე, ნაყი ნზე და ხაჭაპურებზე არ უნდა იყოს აქაურობა გათვლილი. დღეს მაღალი რანგის დიპლ ომატი ან ბიზნესმენი ვერ წავა სიღნაღში, თუნდაც ბაქოსგან ან თბილისისგან დასასვენებ ლად, რაკი იქაც თითქმის იგ ივე ხმაური დახვდება. სანაყი ნე ყველგან შეიძლება მოაწყო,
აქ მთავარი ის სულიერი დატვ ირთვაა, რასაც ბოდბის მონა სტერი იძლევა და უნიკალური ხედი, რომელიც გამშვიდებს. რეალურად აქ შეიძლება ბევრ ად ელიტარული მიმართულ ებით წავიდეს განვითარება, რაც ქალაქსაც მეტ მოგებას ანახებს და აქაურობას უფრო პრესტიჟულ ადგილად აქცევს. თუმცა ეს უკვე თავად ხალხ ის გასაკეთებელია, მთავრობა ამაზე მეტს ვერაფერს გააკ ეთებს. აქ კიდევ ერთი მომენტია, სიღნაღი მაინც ახალი პროე ქტია, მოდურია და თუნდაც ყველა სკოლას, აქ სურს ექსკ ურსიის ჩატარება. იმედია მო მავალში ეს ვექტორი ძველი ქუთაისის თუ სხვა ახალი მი მართულებებისკენ გადაიწ ევს...“
მთა „აქ ფაქიზი მიდგომაა საჭი რო, იგივე უშგული და შენაქო მთელს მსოფლიოში უნიკალ ური ადგილებია... სვანეთი, ხევსურეთი და მთათუშეთი მსოფლიოში არსად მეორდე ბა. აქ ტურიზმის განვითარება, ისე რომ თვითმყოფადობა არ დაზიანდეს, ძალიან სათუთ მი დგომას მოითხოვს. მანდ რომ დისკოთეკა და ფასტფუდი გა მოჩნდეს, უცხოს კი არა, შეიძ ლება მეც არ გამიჩნდეს იქ ჩა სვლის სურვილი. ბუნებრივია, მათ მუზეუმებად ვერ ვაქცევთ, თუმცა ძალი ან მკაცრი შეზღუდვები კი უნდა დაწესდეს. აქაურობას ბევრი არაფერი სჭირდება, მთავარია გზა მოწე სრიგდეს. მაგალითად, სვანეთში გენიალური გზა კეთდება. ახლა ად გილობრივებს სწორი მიმართულების მიცემა სჭირდებათ. უნდა მი ხვდნენ რომ თავიანთი მუსიკა, კუბდარი და ფერხული ცეკვა, მეტს ახეირებს ადგილობრივ ტურიზმს, ვიდრე ის, რა საც ტურისტები ტელე ვიზორშიც ნახავენ. ად გილობრივი კოლორიტი მათი ყველაზე დიდი შანსია... უნდა ასწავლო, რომ მაგალითად, თუ რესტორანს აკეთებენ, ისეთ კარტოფილ ფრ ის კი ნუ შეწვავენ, როგორც ყველგანაა, არამედ თავისე ბურად გააკეთონ... ჭვიშტარი, ადგილობრივი ყველი, არაყიც შეიძლება სწორად დააყენო, რომ ტურისტებისთვის საინ ტერესო იყოს. განვითარება არ უნდა ნიშნავდეს საკუთარი სახის წაშლას. საქართველო ამითაა გა ნსაკუთრებული, მაგალითად თურქეთში მიდიხარ და ყველ აფერი, რაც კარგია, ან რომის პერიოდისაა, ან საბერძნეთის ან ქართველების მიტოვებუ ლია, ისინი უბრალოდ „ლაკს“ უსვამენ. მაგრამ არა გაქვს იმის გრძნობა, რომ ცოცხალი კულტურის განვითარების პრ ოცესში ხარ. საქართველოში კი ყველგან სხვაგვარი ხასიათ ია, თუშეთი, გურია, კახეთი... ამის გადარჩენაშია საქართვე
ლოს წარმატების საწინდ არი.“ ისეც არ გამოვიდოდა, ზღვის ნაპირას მსხომთ, ზღვაზე არაფერი გვეთქვა, თან ბოლო პერიოდში სულ იმის ფიქრში ვიყავი რატომ ვერ დავიმეგობრეთ ქართ ველებმა შავი ზღვა. ზღვა „ზღვას აქ უფრო ბერძ ნები იყენებდნენ, ძველი ზღვისპირა ქალაქებიც მათ ააგეს. რატომ? შეიძლება სულ ომი იყო და მთა სტრა ტეგიულად უფრო საინტე რესო ადგილი იყო, თუნდაც დასამალად. ამდენად ზღვი სკენ მომაგრებას ვერ ახერ ხებდნენ. რაც აქ ისტორია იწ ერ ება სულ ომი იყო და ამოსუნთქვა ჭირდა. მეორე მომენტი, ალბათ, ისაა, რომ უფრო მიწისკენ მიიწევდა ქართველი ხალხი, რაკი სულ როგორც აგრო ნომები ისე იყვნენ ცნობ ილნი. სხვებს, ვისაც ესეთი მიწა არ ჰქონდათ, ვაჭრ ობის საზღვაო მიმოსვლა განავითარეს, ქართველს კი რაში უნდოდა სხვასთან ვაჭრობა, როცა თავადაც ყველაფერი ჰქონდა, რაც სჭირდებოდა. ამოდიოდა მიწიდან ყურძენი, პოემებს წერდი, მღეროდი, გეძინა და იბრძოდი...“ ეს ადამიანი ისეთი სი ყვარულით და ისეთი ქა რთულით საუბრობდა სა ქართველოზე, ბუნებრივად გამიჩნდა კითხვა. რატომ ? „მე აქ ძალიან დიდი სი ყვარული მივიღე, როგორც მეგობრებისგან ასევე კუ ლტურისგან. ძვირფასი სა უნჯის პოვნას ჰგავს ეს ამ ბავი. ჩემი მხრიდან კი, სულ მქონდა იმის სურვილი, რომ უმადური არ ვყოფილიყავი. თუ რამე შემიძლია, აქაუ რობისთვის, მინდა ბოლო მდე დავიხარჯო. საქართ ველომ ანგარიშის გასწორ ების გარეშე მიმიღო და მეც რასაც შევძლებ, ზოგჯერ მეტს, ზოგჯერ ნაკლებს, მი სთვის არასდროს არაფერი დამეზარება.“
უფასო ეროვნული რეკლამა ლევან ღვინიანიძე
უფასო იმიტომ, რომ ამაში ფულს არც მე ვი ღებ და არც რედაქცია. ეროვნული იმიტომ, რომ ეს ტანსაცმელი ხე ლვაჩაურში იკერება. რეკლამა? ალბათ, უფ რო მხარდაჭერა, თუმცა ტაბლოიდის მხარდაჭერა თავისთავად რეკლამაც აა... Мade in vachaury
იალდა. რაც უფრო მეტ ად გილობრივი ლუდის მსმელს ეცმება ადგილობრივი წა რმოების ტანსაცმელი, მით მეტი ადგილობრივი ღვინის მსმელი დასაქმდება ქართ ული წვენების ფაბრიკაში... აქ კი ჩნდება ორი პრობლე მური მომენტი: ერთი – რა მინდა წვენებში, ანუ ამბი ცია, რომ მინიმუმ ბანკში უნდა იმუშაო, თუმცა, რითი ჯობია ბანკი წვენებს, თუკი
Khel
რამდენიმე კვირ ის წინ, რო ცა ჩე მი მეგობარი მაკა რე დაქციაში ახალი და ძალიან სიმპათიური სამოსით მოვიდა, საერთოდ არ გამკ ვირვებია. ახასია თებს ხოლმე მაკას ახალი და კარგი რაღაცებით მოსვ ლა. გაკვირვების დრო მოგვიანებით დადგა, როცა ტანს აცმლის ფასი და წარმომ ავლობა გავიგე. ძალიან სასიამოვნო იყო ის ფა ქტიც, რომ მაკას ტანს აცმლის წარმომავლობა არათუ არ დაუმალავს, იმ კომბინიზონსა და მა ისურში ყველაზე მეტად სწ ორ ედ Мade in Khel vachaury მოსწონდა. ეს ეროვნულ ცნობიერებაში წინ გადადგმული ნაბი ჯია, ქართველები ადრე, „პარტნოისთან“ მისატან ნაჭრებთან ერთად, რა მდენიმე ცნობილი ბრენ დის იარლიყებსაც ყიდუ ლობდნენ და ვერაფრით გაამხელინებდი, რომ ქუ რთუკი პლეხანოვზე იყო შეკერილი. ბოლო რაღაც პერი ოდია, საპირისპირო ტე ნდენცია შეინიშნება და ეს მახარებს. ეს აუცილე ბლად გასავლელი გზაა, თუკი ქვეყნის წინსვლაზე ფიქრობ. პოლონელებმა თუ გერმანელებმა, თა ვის დროზე, ამგვარი მი დგომით არამხოლოდ ეკონომიკური წინსვლა წაახალისეს, არამედ ეროვნული თვითშეგნ ების გასაძლიერებლად საკმაოდ მოზრდილი ნაბიჯები გადადგეს. მს გავსი მიდგომა ძალიან ბევრ ქვეყანას დაეხმა რა 2008 წლის ეკონომ იკური კრიზისის პერი ოდში. დღეს, ჩვენთვის, ეროვნული პროდუქ ციის, საზოგადოებრივ დონეზე პრიორიტეტად ქცევა, ბევრად მნიშ ვნელოვანია. რაკი ვე რანაირი ეკონომიკური კრიზისი, თუ უცხოური კაპიტალის მოძალება თავიანთი მასშტაბით ახ ლოსაც ვერ მივლენ იმ უბედურებებთან, რაც დამოუკიდებლობის აღ დგენის შემდეგ აქ დატრ
ვის დრ ოზე რომ პი ცა ეტ არებინათ, დღეს შეიძლება მართლა ჰქონოდათ საკუ თარი პიცერია, რომლის ფილიალსაც, თუ მოინდო მებდნენ, მოგვიანებით იმ ავე დონეცკშიც გახსნიდნ ენ, მერე იქ მართლა ვიღაც მერკინეს გაიცნობდნენ და შეიძლება რაღაც ასაკში მა რთლა შეეტანათ ის არმა ტურა თეირანში. ხელვაჩაურში, როგორც მითხრეს, 705 ადამიანი ყო ფილა დასაქმებული. ამათ გან ურთიერთობა, ალბათ, 5-6 გოგონასთან და ერთ დაცვის ბიჭთან მომიწია. იმ დღეს ჩემთან ერთად იქ აურობას რამდენიმე სე ლებრითი, თუ უბრალოდ წარმატებული ტიპი სტუმ რობდა. რომლებიც სასტ უმროში დაბრუნების შემდ ეგ ტანსაცმელზე ადრე, მო
როცა შიუშვერ, წესით აღ არ დაგარტყამს, თუ მაინც დაგარტყა, ხელს ნუ შეუბ რუნებ, მენეჯერს დაუძახე! ერთიც ხელვაჩაურზე – ეს გოგონები საღამოს სა კუთარ სოფლებში ბრუნდე ბიან. დაღლილები, მაგრამ ხალხისგან მიღებული პო ზიტივით ავსებულები. სო ფლის ბირჟაზე მდგარი ბი ჭები უყურებენ გოგონებს, ყოველთვის იქნება ისეთი, ვინც ამაზე უშნოდ იხუმრე
ორივეგან კარგად გი ხდიან, გაუგებარია... და მეორე, სნობური ახირება, რომ ქართ ულ ლუდს ფსელის გემო აქვს, ანუ საშუ ალო ფენის მოთხოვ ნა ელიტარულ ხარი სხზე. ქვემოთ ორივეზე ცალ-ცალკე და ხე ლვაჩაურის მაგალი თზე: უ სა ქმ ურ ი ამბიცია მართლა იყო ჩვენს ქვეყან აში დრო, რო ცა უსაქმური კაიბიჭი, პიცის დამ ტა რე ბე ლ ზე მაღალი სტ ატუსის მქონე ტიპად აღიქ მებოდა. რო ცა 16 წლისამ მუშაობა თა რჯიმნათ დავიწყე, ჩემს მე
ზობელ ბიჭებს უკვე მაშინ ჰქონდათ ბიზნესმენობის ამბიციები. საბოლოოდ, მა თი უმრავლესობა დღესაც ისევე ჩაცუცქულები ფი ქრობენ, როგორ შეიტანონ რკინა დონეცკიდან თეირ ანში, ან როგორ „გაარტყან რამე საკაიფო“. არადა, თა
მსახურების მაღალ დონეს აღნიშნავდნენ. გოგონები ყველაფერს მოგაძებნინებ ენ, ბოლომდე ბუნებრივი ღიმილით და კეთილგანწყ ობით. შედეგად, მეც ყოველ ჯერზე ვცდილობ მადლ ობა, ან უბრალოდ, რაიმე კარგი ვუთხრა, თუ გიღიმი ან, შენც უნდა გაუღინო და ესე ყალიბდება ღიმილიანი სერვისის კულტურა. „რასა ცა გასცემ - შენია“ მართ ლა საჭმელზე და ფულზე კი არაა ნათქვამი?! უჟმური მიმტანი, უჟმუ რი კლიენტის დამსახურებ აა და პირიქით. ძოგჯერ მო მხდარა რომ მიმტანს ჩემთ ვის დაუბღვერია, არადა, მე სულელივით სულ ღიმილით დავდივარ, როცა ვახერხებ. ამ დროს თუ დაიძაბე „დაგე ნძრა“... შენც არ შეგერგება ხინკალი და ისიც ბღვერას მოუმატებს. მეორე ლოყას
ბს, მაგრამ დღითიდღე უფ რო და უფრო ნაკლები. ხო ლო ვისაც ესეთი გოგონები მოსწონს, ის ხვალ აუცილე ბლად თავადაც დასაქმდე ბა, თონეში, სახაჭაპურეში, პიცერიაში თუ ციტრუსის წვენების ფაბრიკაში. ხარისხი როცა ხარისხზე ვსაუ ბრობთ, აქ ბრალეულობა თანაბრად ნაწილდება მწ არმოებელსა და მომხმა რებლებზე. მწარმოებლებს იმაში ვადანაშაულებ, რომ საქართველოში ტრადიციად დაამკვიდრეს, ახალი პრ ოდუქტის გაპოპულარების შემდეგ, ხარისხის მკვეთრი ვარდნა. მომხმარებელს კი იმაში მიუძღვის ბრალი, რომ ხარისხის განმსაზღვრელ კრიტერიუმად დიდი ხანი ამკვიდრებდა ფასს, როცა რეალურად, პირიქით უნდა ხდებოდეს, ფასი უნდა იყოს ხარისხზე დამოკიდებული და არა პირიქით... ტერმინი
ძვირიანი დიდი ხნის გა ნმავლობაში მასიურად იხმარებოდა, როგორც კარგის სინონიმი, არადა კარგი შეიძლება იაფიც იყოს. თუნდაც ჩემი ტა ნსაცმლის 90 პროცენტი, რომელიც ძონძებში მაქვს ნაყიდი და რომელსაც მო მდევნო ნომერში სააშკა რაოზე გამოვფენ. თუმცა წინ გადადგ მული ნაბიჯები აქაც გვ აქვს: ხელვაჩაურის მაღაზი აში ყველაზე სელებრით მყიდველებსაც კი, პირვ ელ რიგში დაბალი ფასე ბი იზიდავს. როგორღაც მოხერხდა საზღვრებს გა რეთ ხალხის გასვლა და იმის გაანალიზება, რომ იაფი ყოველდღიურსა და მარტივად განახლებადს უფრო ნიშნავს, ვიდრე უხარისხოს. იგივე Zara, H&M ან C&A რომ ავიღოთ, იქ ყოველთვის ბევრად ნორმალური და ადამია ნური საზოგადოება „შო ფინგობს“ ვიდრე GFF-ის, Gaultie-ისა თუ სხვა მსგავს ბუტიკებში... როცა ევრო პისკენ სვლა გსურს, მაქს იმალურად უნდა ეცადო, რუსი ოლიგარქისაგან გა ნსხვავებული ცხოვრების წესის დამკვიდრებას. მით უმ ეტ ეს, რომ აქ ნაყიდი კაბები ხარისხით არაფრით ჩამოუვარდე ბიან თბილისის სნობური ბუტიკების კაბების 90 პროცენტს. უბრალოდ, იქ ძვირია... ია ფი რომ ცუ დს და სოციალური სტატუსის შემლახველს აღარ ნიშნ ავს, იმითაც დასტურდე ბა, რომ ძალიან ბევრი ადამიანი საკუთარ ძველ ტელეფონის ნომერს, ბე ვრჯერ იაფი ოპერატორ ის ნომერზე ცვლის, მა რთალია ორი შვიდიანი ან ორი ცხრიანი უფრო „კაი პონტია“, მაგრამ, როცა სამიანი და იგრეკიანი ოთხჯერ იაფია? ხო, თან ხარისხი ერთი და იგივ ეა...
ხელვაჩაური მაკა კილაძე: „შეძენით ყველაფერი შევიძინე, რაც მომეწონა. ვფიქრობ, არჩევანი დიდია და ყველანაირი გემოვნებ ის მომხმარებელი თავის მოსაწონს უთუოდ იპოვის.. ინტერიერიც ძალიან კარგ ია. დიდი სივრცით, პატა რა კაფით... არ შემიძლია არ აღვნიშნო - მომსახურე პერსონალი. გაღიმებული, დაუზარელი ახალგაზრდა გოგონები, რომლებიც თავს გევლებიან. გაგიკვირდებათ და, ნამდვილად ხარისხი ბე ვრად მაღალია, ვიდრე ფა სი...“
ნანუკა ჟორჟოლიანი ნახავთ. რომ გადაწყვეტენ ფოტო გადაგიღონ და დაკი დონ ე. ი. თვ ლი ან, რომ გემოვნებ ით იცვამ. ამით ძალიან კმაყ ოფილი ვარ. წარ მო იდ გი ნე, ქ არ თვ ელ ებ ი კერავენ და ექ სპორტზე გააქ ვთ. უცხოელები ყიდულობენ და იმოსებიან. მე კი, ძალიან დიდ სიამოვნებას მა ნიჭებს ხელვაჩ აურში შოპინგი.“
ნინა წკ რიალა შვილი
ალინა
მთელი წელი მეყო. სამსახურისთვის ფა ნტასტიკური პერა ნგები ვიყიდე. მათში რა თანხაც გადავი ხადე, ზუსტად იგივე აქ, ათ მაგ ფა სში მქ ონდა ნაყიდი. შარვ ლები, ელასტიკები, ლოგინის თეთრეული, ხალათები... იმდე ნად დაბალი ფასები და მაღალი ხარისხია, რომ არ იყიდო, არ გა მოდის. მერგება, არ მერგება ყველაფერს ვყიდულობ. როდესაც აქ ჩამოვდივარ მე გობრებს ვჩუქნი. ამ შაბათ -კვირასაც ვი ყავი და ორივე დღეს ხელვაჩაურში გავედი საყიდლებზე. ბოლოს, როცა საზაფხულოდ ყველაფერი ვიყიდე, ზამთრის სვიტრებზე გადავედი. იქ იმდენი ცნობილი ადამიანი მაკა კილაძე მხვედება, ნებისმ იერი სფეროდან, რომ ერთმანეთს დავცინით ხოლმე -ის ე ვ აქ ხარ?“ ანი ჭოღოშვილი: „გაოცებული დავრჩი, ნანუკა ჟორჟოლია როდესაც ამ სახის მაღაზია ნი: ვნახე. გავგიჟდი, ისე მომე „მე, ნახევარი ხელვ წონა. ძალიან დიდია, ძალი აჩაურის სავაჭრო ცენტრი ან ბევრი ტანსაცმელია და, გამოვიტანე. ნახევარი სა რაც მთავარია, ხარისხიანი. ჩუქარი იყო, ნახევარი 2 კაბა, მაისურები და შარვ ჩემი. არ მივეკუთვნები ლები შევიძინე. პირველად იმ ადამიანებს, ვინც ჩემი მეგობრები იყვნენ წა ფიქრობს, რომ აუცი სულები და ძალიან კარგი ლებლად შანელით ემოციებით დაბრუნდნენ უნდა იმოსებოდეს. კარგად ვიშოპინგეთო. ყვ ეს არ ნი შნ ავს იმ ელამ ბევრი რაღაც იყიდა ას, რომ ვტ ირი და და ერთმანეთში არჩევდნენ, არ მა ქ ვს ბრ ე ნდები, ეს ჯო ბდა თუ ის. ჩა ვე ტყუილი იქნება. მა დი თუ არა, დავრწმუნდი, გრამ ჩემთვის მთ რომ ტყუილად არ იყვნენ ავარია გემოვნებით კმაყოფილები. ყველა გე იყიდო და შენი სტ მოვნების ადამიანს და ილი არასოდეს და აკმაყოფილებს.“ კარგო. ხელვაჩაუ რი ჩემთვის ძალიან ნინა წკრიალაშვილი: კომფორტულია. აჭ „პირველად, ხელვაჩ არაში ჩასვლას კი აუ რ ის სა ვ ა ჭ რო ცე ნ ტ ე ძ ა ლ დევ ერთი სტიმული ე ვ რი, ერ თ ი წლ ი ს წი ნ ათ არ დაემატა - შემიძლია აღმოვაჩინე. თავიდან, ვიშოპინგო. ამიტომ, შეიძლება ითქვას, რომ ძა როგორც კი აჭარაში ლით წავედი, მაგრამ მერე, ჩავდივარ, ხელვაჩაუ ბათუმში ყოფნისას, ხშირად რში ვშოპინგობ. იქ, დავდიოდი. იქიდან იმდე ჩემს დიდ ფოტოსაც კი ნი რაღაც გამოვზიდე, რომ
ანი ჭოღოშვილი
თიკო სადუ ნიშვილი:
ლვაჩაურში ვიყიდეო. მათ რომ ვუყურებ სურვილი მიჩნდება, მეც მოვხვდე ხე ლვაჩაურში. ცნობილი თუ არაცნობილი სახე, ყველა იქ დადის. ალინას ჰქონდა ეს ბედნიერება. ცოტა ხნ ის წინ, პირველად იყო, კა ბა და მაისური ჩამომიტანა, ძალიან მომეწონა, ფასე ბიც ძალიან მოსაწონი აქვს. წელს ბათუმში ვაპირებ გა მგზავრებას და ხელვაჩაუ რშიც აუცილებლად ვიშო პინგებ.“ ალინა არველაძე: „ერთი თვის წინათ ვი ყავი ხელვაჩაურში. ყველ აზე მეტად ფასები მომე წონა. ისეთია, როგორიც
ილი
ვ დუნიშ ა ს ო კ თი „ხელვაჩაურის სავაჭრო ცენტ რზე თბილისში უკვე დიდი ხანია ბევრი მითქმა-მო თქმაა. რამდენ მე გობარსაც ტანს აცმელი მოვუწონე და კომპლიმენტი ვუთხარი, ყველამ - ხე
მე მიყვარს, 15-20 ლარი. ძალიან ბევრი რამე ვიყი დე. კაბები, მაისურები, შორტები... დავარქვი „გუჩი დლია ბედნიხ“. ქმ რისთვის არაფერი მიყი დია, მამაკაცებისთვის ისეთი დიდი არჩევანი არ არის. მეგობრებს ბევრი საჩუქარი ჩამოვუტანე.“
პიკ ნიკი
ამ ნომერში რუბრიკის ტრადიციულ სტილს გადავუხვევ და არც ერთ დაწე სებულებას არ გავეკარები. ზაფხულია, სხვა თუ არაფერი... ერთი, რომ გამა ლებული კრიტიკისთვის ასეთ სიცხეში ყველა ცოდოა და მეორე, როცა ბალახი ჯერ კიდევ მწვანეა, რესტორანში შეყუ ჟვას ყოველთვის გაპიკნიკება სჯობს. მახსოვს, პირველად, როცა ძალიან პატარა, ისრაელში მოვხვდი, ახლო ბლებმა პიკნიკზე წამიყვანეს. ეს ამბავი ძალიან განსხვავდებოდა ჩემი სკოლის ექსკურსიებისგან. თუ არდადეგების დასაწყისში ბავშვებს ერთი ავტობუსით წაგვასხამდნენ და დიდი ხის ჩრდილში გაგვიშლიდნენ სუფრას, აქ ყველაფერი წინასწარ იყო მოწყობილი დამსვენებე ლთა კომფორტისთვის. მაყალი, ნაგვის ყუთები და წყლის ონკანები. მაშინ, არც ინტერნეტი იყო და ფილმებშიც მსგავს რაღაცებს ნაკლებად ვაკვირდებოდი – გამიკვირდა. დამოუკიდებლად პიკნიკების მოწყ ობა უკვე უნივერსიტეტის პერიოდში დავიწყე, როცა ჩემს ორ მეგობართან ერთად, გოგონებს ხან არმაზში წავა სხავდით, ხან კოტორაანთკარში და ხან იმის იქით. მოდით ვნახოთ, როგორი პიკნიკის მოწყობაა შესაძლებელი 50 ლარად. გა ითვალისწინეთ, რომ ეს თანხა თბილის ში მაქსიმუმ 4 ადამიანს ეყოს და ისიც დიდი გაჭირვებით... ვყიდულობ: ერთ კილო სარდელს (შამფურზე კარგად მაგრდება, შეწვის პროცესში თუ ლუდს მოასხამ გემრ იელიც გამოდის) ნახევარ კილო სოსის
ფრანქფურტერს - (შამფურზე არ სკ დება და სარდელისგან განსხვავებული გემო აქვს) – ჯამში 20 ლარი დამჭირ და. 1 კილო სამწვადე, ზომიერი ნაჭრ
წინაპრებს არ დავემსგავსოთ, რომლ ებსაც ყველა წყაროს შემოგარენი სა ზამთროს ქერქებითა და ბოთლებით ჰქონდათ ავსებული) ხახვი, წიწაკა, მა
ებით, 3 შამფურზე ნაწილდება და 10 ლარი ჯდება. 10 ლარად 5-6 ლიტრი ადგილობრივი ლუდი მოდის... 3 ლა რად, ნაკვერჩხალში შესაწველად, საკმ აო რაოდენობის კარტოფილი მოგივა. დანარჩენიც აუცილებელ ხარჯებზე მიდის: სანთლები, ერთჯერადი თეფშ ები, ჩანგლები და ლუდის ჭიქები, ნაგვ ის დიდი პარკები, (რომ ჩვენს 90-იანელ
რილი და ა.შ. ადგილის შერჩევა წინასწარ სჯობს, სასურველია, რომ იქიდან არც სახლი ჩანდეს და არც ასფალტი. თუმცა, მა ნქანით რთული მისადგომიც არ უნდა იყოს, მაყალის თრევა ხელით რომ არ მოგიწიოს. მაყალის გარეშე ცეცხლის ანთება კი ხანძრის რისკს ზრდის და ბუნების დაცვის სამინისტროსაც აბ
რაზებს, ალბათ – სამართლიანად. წყნეთი საღამოს თბილისსა და წყნეთს შო რის ტემპერატურის სხვაობა 6-7 გრ ადუსია, ზაფხულში კი ეს მთავარი პრ იორიტეტია. ვიყავით რვანი და უკანა გზაზე ვფ იქრობდით, რა შეგვეძლო გაგვეკეთებ ინა ამ ფასად თბილისში? შეგვეძლო გვეჭამა ასი ხინკალი, იქ სადაც ხინკალი 50 თეთრი ღირს, ას ეთი ადგილები კი მგონი თბილისში აღ არ შემორჩა. კარგი, ვთქვათ სულაც 35 თეთრი ღირს ხინკალი და 50 ცალი შე ვუკვეთეთ, ფული ლუდისთვისაც და გვრჩა და საკმაოდ დავნაყრდით. მერე რას შვრები? გამოდიხარ გარეთ, თავს გრძნობ ხინკლად, რომელიც ბევრ სხვა ხინკალთან ერთად ეს-ესაა ქვაბში ჩა აგდეს... ჯდები მანქანაში და გაქვს შე გრძნება, რომ მეხინკლე ქვაბს აყანყა ლებს, ერთმანეთს რომ არ მიეწებოთ. შეგიძლიათ, წახვიდეთ ლესელიძეზე და ყველამ მიირთვათ თითო შაურმა, გამაგრილებელი სასმელიც დააყოლ ოთ, თან მსუბუქად გაცხიმული ხელე ბით შუბლზე მომდგარი ოფლი მოიწმი ნდოთ... კარგი, ვთქვათ სულაც კონდიც ირებულ დაწესებულებაში შეხვედით, ჯერ ერთი, 50 ლარი არაფერში გეყო ფათ და მეორეც, სად კონდიციონერი და სად წყნეთი. P.S. food critics აუცილებლად რე სტორნის კრიტიკას არ ნიშნავს...