PEOPLE’S
გვ. 3
გვ. 2
კვირა
TYL
L TTY YL
L TTY YL
S EET TS
L TTY YL
E S
S EET TS
L TTY YL
EE S S
E TTR RE
S EET TS
ETS
გვ. 4
EE S S
E RE TTR
გვ. 5
EE SS
E RE TTR
გაგრა
E RE TTR
2009 – 2010
EES S
E TR
ტელევიზორი
Wir Bleiben Alle S EET TS
TV Critics
გვ. 6
ი რ უ ნ ჩი ი ლ ა ხ ა აზია გვ. 6
„მანათობელი გვ. 8 მზისა და მთვარის“ აფიორული იმპერია
კვირა `ატვეტი~ ცხელა და გგონია იგი შა ვი ბრუნდება ისევ... ძალიან მიყვარს ფარული სატელეფონო მოსმენების ტელევიზორში ყურება. გო გოებისთვის მეგობრობის დღიურის მოტაცებას და პირველი სართულის ფანჯ რებში ყურებას ჰგავს რაღა ცით. რაც უნდა უკულტურო საქციელი იყოს, არავინ თქ ვას, რომ სხვისი დაფარუ ლის ნახვით, სიამოვნება არ მიუღია. როცა ტელევიზორის ეკ რა ნი შა ვდ ება და ორი მა მაკაცის სურათის ქვემოთ, დიალოგები იწერება, ხმას ვუწევ და ყველას გაჩუმებას ვთხოვ – ეს ჩემი საყვარელი ჟანრია. უჰალსტუხო, გაუფ ილტრავი და შედეგად ბი ლწი. ბილწსიტყვაობა თავის მხრივ, ჩემი ერთ-ერთი ჰო ბია, გატაცებაა ერთგვარი... ბილ გეითსის მადლით, დღევანდელი კომპიუტერი იმის საშუალებასაც იძლევა, რომ სატელევიზიო არხები წინ და უკან მიახვ-მოახვიო. ამგვარ სიუჟეტს რამდენ ჯერმე ვუყურებ ხოლმე. პი რველი ყურება სიცილისაა – ეს ხალხი, როგორც წესი, გაუგებარი ტერმინებით და დაუდგენელი პროვინციული დიალექტით მეტყველე ბს. გაუგებარი ტერმინებ ის უმრავლესობა რუსული და ქართული ელემენტების მახინჯი შერწყმაა – რო გორც თავად ეს სამყარო. რამდენიმე ხნის წინ, ასეთ ტიპთან მომიწია შეხება და მის ნათქვამ „ანდაზებს“ მო ნდომებით ვიმახსოვრებდი – „რაფერი „პრივეტიც“ იქნე ბა, სიმონ, იმფერი „ატვეტი“ იქნება, შენი სულის ჭირიმე.“ იმედია ეს კასტა, მალე შუ მერებივით გაქრება. ერთი პერიოდი მეგონა, რომ ეს ხა ლხი თვითონაც შეეგუა ბედს და მიხვდა, რომ მათი ამბავი დამთავრებულია, თურმე იმაზე ჯიუტები ყოფილან, ვიდრე მე მეგონა – ნეტარ არიან მორწმუნენი. მთავარ ია, რომ დღეს ეს სასაცილო
თემა უფროა, ვიდრე საშიში. მეორე ყურებისას აგრე სია მოდის, მაინც 90-იანე ბში გაზრილი ადამიანი ვარ და სკოლის პერიოდში ერთ ქურდთან „რაზბორკაზე“ მეც ვარ დაბარებული. ტი პი მეცხრე-მეათე კლასელ ბავშვებს სერიოზული სახით
„ებაზრებოდა“ და შემდეგ ადგენდა ვინ მართალი იყო და ვინ მტ ყუ ანი, ანუ ვინ ბო ზი და ვინ კაი ბი ჭი. ამ კაცთან როცა მოვხვდი, მე თერთმეტე კლასში ვიყავი. ერთი ძალიან გასაცოდა ვე ბუ ლი კა ცი იყო, ვინ ხარ თუ რა ხარო მკითხა, რაღაც სტანდარტული პროცედურ ასავით კითხვა-პასუხი იყო. პოეტი ვარ მეთქი... ნამეტა ნი ამბიციურად კი ჟღერდა და დღეს ცოტა მერიდება, ღლაპმა საკუთარი თავი პოეტად რომ შევრაცხე, მა გრამ ეგრე იყო საჭირო. და ნარჩენებმა ზოგმა კაი ბიჭი უთხრა, ზოგმა ქუჩის ბიჭი... ჩემთვის აღარაფერი უკით ხავს, მერჩივნა ასეთ ტიპებს დებილი ვგონებოდი, ვიდრე მათნაირი. მოკლედ, მეორე რეაქცია ცოტა ზიზღისმაგვ არი აგრესიაა. ძალიან ბევრ რამეს ვაბრალებ ამ კასტას საქართველოს ისტორიაში. მესამე - ყურება დაკვირ ვებასავითაა. ამ ამბავში ყვ ელაზე მეტად ის მომწონს,
რომ ამ ხალხის უმრავლეს ობა ციხიდან ლაპარაკობს. გაღიზიანებით კი, ის მაღი ზიანებს, რომ მათი, არც თუ პატარა ნაწილი, ევროპაში არის გახიზნული, ნოე ჟო რდანიას მთავრობასავით და იქ საქართველოს იმიჯის რაფინირებას უწყობს ხელს. ამ კვირაში იმდენი ტიპი ჩა ერთო ბელგიიდან, ავსტრი იდან თუ სხვავსტრიიდან, რომ კიდევ ერთხელ მივხ ვდი, რატომ არ სიამოვნებთ ევროპაში ჩემი წარმომავ ლობის გაგება და რატომ ეშინიათ ქართველების ისეთ ბინგო-ბონგო და უსაქცი ელო ტიპებსაც კი, როგორე ბიც გერმანიაში მცხოვრები თურქები თუ ალბანელები არიან. მეოთხე ჯერზე კი, უკვე გადახვევებით ვუყურებ და ჩემს „საყვარელ“ ფრაზებს კიდევ ერთხელ ვისმენ. ჩვენ მიტო ვართ კაები, რომე, სულით კაები ვართ, რაც მაგრები ვართ...
ფეხბურთი ჩემპიონატი დამთავრდა და ფანყოფილთა 80 პროც ენტი, მინიმუმ 2 წლის გა ნმავლობაში მაინც, აღარ ასდროს გაიხედავს მწვანე მინდვრისკენ, დიდი-დიდი ლიგის ფინალს ან ბარსა-რე ალს უყურონ. ამას აქვს თავისი მიზე ზები, ერთი - ქართული მა ტრაკვეცობაა, Holland, Hol land... რა ჰოლანდ, რის სფ ეინ? მატრაკვეცობა ჰქვია, აბა, რა ჰქვია? თუმცა მიზეზი მარტო ეს არაა, გასულ ხუთშაბათს, თბილისის ბორის პაიჭაძის სახელობის ეროვნულ სტ ადიონზე, ევროპის ლიგის თასის შესარჩევი მატჩი გა იმართა, რომელშიც სკ „ვიტჯორჯიამ“ მორიგი ანტიერ ოვნული ქმედება ჩაიდინა. გაფარჩაკდა რა ანგარიშით - 0:6... ამ კლუბს საერთოდ ჩვ ევია ქვეყნის სახალხოდ შე რცხვენა, იმავე სტადიონზე ერთხელ 2:8 წააგო. მიზეზი
უამრავია, გუნდს ჰქვია თბილისის „ვიტ ჯორჯ ია“, საკუთარი სტადიონი აქვს მცხეთაში, შარშან სეზონის პირველი ნაწი
ლი ჩაატარა გორში, მეორე ნახევარში - საშინაო მატჩ ებს მართავდა რუსთავში, ევროთასებისთვის კი დინა მოს სტადიონზე ითამაშა... ბოშათა ბანაკია? აბა რანდუ დამანახეთ... მეორე – ერთი კვირის წინ, საწვრთნელ შეკრებაზე, ამხანაგური მატჩისას, „ვიტ ჯორჯიას“ ერთ-ერთმა მოთამაშემ კამერების თვ ალწინ გვარიანად პერტ ყა საკუთარ მწვრთნელს. მაშინ უკვე დაახლოებით ვიცოდი რა ანგარიშით წააგებდა ეს გუნდი პირვ
ელ ოფიციალურ თამაშს. აქაც, დაახლოებით ისეთი აბსტრაქტული მუხლი უნდა არსებობდ ეს, როგორც „ქურდული
სამყაროს წევრობაა“, მა გალითად, „ქვეყნის სახე ლის შერცხვენა“ და ვისაც ერთი 5-წლიანი დისკვა ლიფიკაცია, გახანგრძლი ვების პერსპექტივით, ზედ დააკვდებოდა. ჩრდილოეთ კორეაშია ამათი ადგილი... მერე ჩემსავით უკვირს ზოგიერთს, ოთხ წელიწა დში ერთხელ რატომ უყვა რთ ქართველებს ფეხბურ თი?! რაფერი „პრივეტიცაა“, იმფერი „ატვეტია“, სიმონ.
ამას ერთ-ერთ წინა კიკეთზე მივხვდი – ომი, კრიმინალი, უშუქობა, გაჭირვება და მსგავსი სირთულეები ადამიანის ენერგეტიკაზე ძალიან მძიმე კვალს ტოვებს. ენერ გეტიკა და აურა, მოგონილი სი ტყვები კი არ არის, მოსაუბრე ადამიანი უფრო ჭკვიანად რომ წარმოაჩინოს... ის მა რთლა არსებობს.
KIKETI OPEN AIR ეს ხსნის იმასაც, რატომ არის ჩხუბი ქართული კლუბების განუყოფელი ნაწილი. წარმოიდგინეთ, დახურულ უფანჯრებო სივრცეში ბევრი აურადა მძიმებული ტიპი... მათში ბუნებრივად დაგროვილი დარდი ადამიანებისგან დამოუკიდებლად ერთი ან დე ბა და რაც არ უნ და პაცეფისტი შეხვიდე კლ უბში, აგრესიით სავსე ჰა ერს მაინც ჩაისუნთქავ... კიკეთში ყველაფერი სხ ვანაირადაა – კობის გა დასახედზე ცეკვავ და ხეობებიდან დაბერილ ნიავს ისე მიაქვს შენს აუ რაში ჩაბუდებული დარდ ები, თავადაც ვერ ხვდები. არც გჭირდება რაიმეს მი ხვედრა... უბრალოდ, თავისუფალი ხარ, ანუ ბედნიერი. კარგია კიკეთი, როგორც ნატუტა ბაგრატიონი იტ ყოდა. Berlin Club - ელბაქიძის დაღმ ართზე ღვინის ქარხნის შენობაში მდებარეობდა. იმის მერე მსგავსი კლუბი აქაურობას აღარ ღირსებია. „ბერლინი“-ს შემდგომ გახსნილი კლ უბები, ანდერგრაუნდზე რომ ჰქონ დათ პრეტენზია, საბოლოოდ ყველა ხილის ასორტის დონეზე დავიდა, ჯერ 10 ქუსლიანი გოგო მივიდოდა,
მერე 20, მერე 40 და ბოლოს ყველას ენძრეოდა... ამის მიზეზი ძალიან მარტივია, ყველა სხვა კლუბისგან განსხვავებ ით, `ბერლინი~ ისეთმა ხალხმა გახს ნა, რომლებსაც უყვარდათ მუსიკა და ქლაბინგი. სხვა ყველა შემთხვევა ცუდად გათვლილი ბიზნეს პროექტი იყო. 2004 წელს, როცა ბერლინი საზა ფხულოდ დაიკეტა, ბოლო, დახურვ ის ივენთისთვის კობის გადასახედი შეირჩა. იქ მაშინ დაახლოებით 200 კაცი იქნებოდა, ყველას ძალიან „გა უსწორდა“ და დღეს Kiketi Open Air ქართული ელექტრონული მუსიკის ისტორიაში უკვე ყველაზე სტაბ ილური ბრენდია. მთელი წელი რომ ელოდებიან ხოლმე, ისეთი... დროთა განმავლობაში დამსწრეთა რიცხვი თითქმის ათჯერ გაიზარდა.
Wir Bleiben Alle ინც თავისაზე იდგა და ერთ დღეს, ცრემლსადენი გაზით და რეზინის ტყვიებით ყვ ელა გამოდევნეს. შემდეგ კარს დიდი რკინის ბოქლ ომი დაადეს, რომ შიგნით არავინ შესულიყო... მთავარი ამბავიც აქ მო ხდა, პანკებმა სახლზე გააკ ეთეს გრაფიტი, რომელმაც ისევ აალაპარაკა მთელი ბერლინი, ის ხელოვნების ნიმუში გახდა და ვერავინ ხელს ვერ ჰკიდებს – ჩვენ ყველანი ვრჩებით, სახლს ასე აწერია... ჩვენ მაინც ვრჩებით – ასეც შეიძლება ამის გაგება. წელს პირველი კიკეთია, რომელზეც გიო ბაქანიძე არ დაუკრავს, Wir Bleiben Alle-ც აქედან წამოვიდა. ძა ლიან ცუდია პოსტერზე ამ წარწერის ნახვა In Memory of Giorgi Bakanidze, მაგრამ Wir Bleiben Alle... ყვ ელ ანი, ერთად, გიოც, თომაც, ნი კაც, ჟორჟიკაც, სპრინგიც, ლადოც და ის უამრავი ად ამიანიც, რომელიც ხეობიდ ან დაბერილ ნიავში იქ იცეკ ვებს. სიკვდილი და ნომენკ ლატურა რაღაცით ძალიან ჰგავს ერთმანეთს, გვერდს ვერცერთს აუვლი... უბრა ლოდ, ყოველთვის მათზე მაგარი ტიპი უნდა იყო, რო გორც გიო...
შარშან იყო მცდელობა ივენთი ორდღიანი ყოფილიყო, თუმცა ამინ დმა გეგმები ოდნავ არია. საბოლო ოდ მეორე დღეც კარგი გამოვიდა. წელსაც სიამოვნებით დაუმატებ დნენ კარვების ნაწილს, უბრალოდ, მსგავსი ღონისძიებებისთვის სპონ სორების მოძებნა საქართველოში 2004 წელსაც ისეთივე რთული იყო,
როგორც ახლა. მარტო ჯაზით და ოპერით წინ ვერ წავალთ, ის კარგი ცხოვრების მახასიათებლებია, თო რემ პროგრესთან ბევრი არაფერი აქვს საერთო – ორივე საკმაოდ ხა ნდაზმული მოვლენაა, კლასიკური და ძვირფასი, მაგრამ ხანდაზმული. აქ ყველაზე კარგი ქართველი დი ჯეების გარდა, უკვე ისეთ ტიპებსაც დაუკრავთ, როგორებიც არიან: Dan iel Bell, Marcus Muller, Steffan Linzatti, Jackmate, LoSoul, Brian Cares... წე ლს Dandy Jack დაუკრავს, გერმან იაში მოღვაწე ჩილელი „ელექტრონ შიკი“ ძალიან საინტერესო ლაივით... ზოგადად სამხრეთამერიკული სიცხ ის და გერმანული სიგრილის მიქსით ძალიან მაგარი შედეგი მიიღება ხო ლმე. რაც მთავარია, კიკეთს ძალიან მოუხდება.
გერმანიაში, ბერლინის ერთ-ერთ შენობაში პანკ ები ცხოვრობდნენ. ბუნე ბრივია პანკები ამ ადგი ლს ძალიან შეჩვეულნი იყვნენ და სახლიც უყვა რდათ, თუმცა ნომენკლა ტურა და ისინი, ერთად გერმანიაშიც კი ვერ ძო ვენ და ამ ტიპებსაც სახლ ის დატოვება მოსთხოვეს. იქაურობა მდიდრების უბნად ყალიბდებოდა და შენობა უნდა დაენგრიათ. ალბათ, სასამართლოს გა ნაჩენიც მიუტანეს... რო გორც ხდება ხოლმე. საპასუხოდ, პანკებმა შენობის პირველ სართ ულზე გახსნეს მაღაზია, სადაც ყველაფერი უფასო იყო. მიიტანდი საკარაქეს და წამოიღებდი ჩაიდანს, მერე იმ ჩაიდანს დააბ რუნებდი და წამოიღებდი მიქსერს... მოკლედ, ძალი ან კარგი მაღაზია იყო და მთელი ბერლინი ალაპარ აკდა. თუმცა პოლიცია მა
ცუდი: ქართულ ტელესივრ ცეში ცუდი გადაცემებიდან სა მის გამორჩევა ისეთივე სირთ ულის ამბავია, როგორც მილი ონობით ბრაზილიელი ფეხბურ თელიდან თერთმეტის არჩევა... ზოგი იმდენად უაზრო და არ არეიტინგულია, რომ მათთვის თუნდაც ცუდი გადაცემების ჩარტებში მოხვედრაც ზედმეტი ფუფუნება იქნებოდა... მაგალი თად, `პირველი არხის~ გადაცე მების დიდი უმრავლესობა. ზო გი ცუდი გადაცემა პირიქით, იმ დენად რეიტინგულია, რომ ამით საკუთარი არსებობის გამართ ლებას ახერხებს... „პროფილისა“ და ვანო ჯავახიშვილის არ იყოს. მოკლედ, ეს სამი შევარჩიეთ:
„იმედის დილა“ მგონი „იმედის დილის“ გადა ცემას ისევ ასე ჰქვია. ზოგადად, ქართულ მედია-სივრცეში, დი ლის გადაცემები ძილის შებრუნ ებაში უფრო გეხმარება, ვიდრე ახალი დღის დაწყებაში... აქ აც ას ეა, თუ იმ დრ ოს ჩა გერთო ტელევიზორი, როცა გოგიჩა ქრისტინესა და ნუკის დუმილის დაბალანსებას ცდილ ობს, არც ტელევიზორის და არც ახალამოსული მზის ყურება დი დად აღარ მოგინდება. იავნანად ჩაგესმება და ისევ მიგაძინებს. არაფერი საინტერესო... არის გაღვიძების ორი ვა რიანტიც: თუ ტელევიზორს იმ დროს ჩართავ, როცა დი ტო მარინაშვილი საუბრობს, შენც თვალებს დაჭყიტავ, წამოხტები, უცებ იფიქრებ, რომ ტუალეტში გინდა... შეხვალ, გამოხვალ, გოგიჩა და რომელიმე გოგო დაგხ ვდებიან, მიწვები, მიიძინ ებ. ან მეორე: თუ ძალიან არ გაგიმართლათ და დუეტებ ის შოუს გადაეყარეთ, ძილს არათუ ამ დილას, ალბათ, კიდევ რა
TV Critics
მდე ნი მე თა ვის დრ ოზე ამ გა დღის გა დაცემაზე ცალკე სტატ ნმა ვლ ო იის დაწერა მინდოდა, რა ბაში ვერ მდენიმე საათი ვიფიქრე შეძ ლე ბთ. და ვერაფერი დავწერე. გ ად აც ე ყველამ ვიცით, რომ მის ამ მო მამუკა ონაშვილი კეთი ნ აკ ვე თ ლშობილი ადამიანია, ბა ის ცალკე ვშვები თავისთავად საყვ წ არ დგ ენ ა უკვე დაცხა და ტელევიზო არლები და კარგები არ შ ეს აძ ლე ბ რმაც მიმდევრები დაკარგა. იან, „იმედი“ რეიტინგული ელი რომ რია (ან შეიძლება ასეთი სეზონი თითქმის დასრულ ახ ყ ოფ ილ იყ ო , გახდეს) და შედეგი მაინც და და რაღაცების შეფასე საშინელი გამოდის. პირველ ად ბაც შეიძლება. ბუნებრივია გილს არავის ან მორალი სად არის? ან მაყურებლის დონეზე, მე ინტრიგა? დაუ თმ ობ და. საეთერო რე იდეაში, მთელი გადაცე დია ექსპერტობაზე პრეტ სურსის ყველ ენზია არასდროს მქონია... მა, მაყურებელი უნდა ელ აზე უნ იჭო და ოდოს როდის შეაზილავს ბა ახლა ძალიან სტანდარტ ვშ უგე მო ვნ ებ ოდ ვი მშობელს „ტრუბოჩკას“ ულად: ექვსი ამბავი მა და მერე ტაშიიიი – რა მაგა ხარჯვის იდეა ქვს, სამი კარგი და სამიც რია. ლური ნიმუშია. ნინო ქიბროწაშ მეორე ადგილი და ო, ნუ შესაბამისად - ცუდი, რო ვილი და გუჯა რასოდეს, განმეორედები! მლით დავიწყო? სამუშია, ან ვინმე ას ეთი... ხან მღ „სიცილის ზონა“ ერიან, ხან ცეკვ ასეთ ხუმრობებზე თბილ ავენ... ჯვარი აქ ისში, ბოლო ათი წლის განმავ აურობას. ლობაში, მხოლოდ 9 ადამიანს ეცინებოდა, მათგან 7 ცოცხ „მხიარული ოჯ ალი აღარაა, ერთმა პროგრესი ახი“ განიცადა და ერთი უცნობი კი ამ გადაცემას თა დღემდე გულით იცინის. ვისუფლად გავიყვ ერთხელ, `სიცილის ზონის~ ანდი უაზროთა და ყურებაზე უკეთესია - ორჯერ უინტერესოთა კატე ზედიზედ „იდიოტოკრატიისა“ გორიაში, „პირველ და „ყველაფერი კარგად იქნე არხზე“, „კავკასიაზე“ ბას“ ყურება. ან „აჭარის ტელევიზი ორ ტელევიზორში პარალე აზე“ რომ გადიოდეს. ლურად ვასიკო ოდიშვილისა და „იმედი“ და ძვირად ვირის ყურება, ბევრად ნაკლებ ღირებული აპარატურა სულიერ ტრავმას მოგაყენებს, პროდუქტს გარკეულ ვიდრე ცალი ყურით ამ გადაცე ვ ალ დ ე ბ მის მოსმენა. ულ ება ს ახლა რომ ვუკვირდები „პა ა კ ის სეანსი“ უფრო თანამედროვე და რე დახვეწილი გადაცემა იყო, უშუქო ბს: 9-იანებში, ვიდრე სიცილის ზონა სინათლის ქალაქში. ეთერში ნეკროლოგების გაშვ ება უფრო გამართლებულია ვი დრე ამ გადაცემის. იქ ზოგჯერ შავი იუმორის მარგალიტები მაინც გამოერევა ხოლმე. ამ გადაცემაში რეკლამის განთავსებას ჯობს საკუთარი კომპან ია შენ თვითონ და ხურო. „მოდელირებული ქრონ იკის“ ხალხისთვის ჩვენება უფრო კარგი საქციელია!!!
ტელევიზორი
2009 – 2010
კარგი: უცნაურია და არჩევანი აქაც იყო, წელს რამდენიმე უცხოეთში აპრო ბირებული პროექტი გამოჩნდა ტელევი ზორში. ახლის მოგონება, როგორც წესი, არც წელს გამოგვსვლია რამე, უფრო სწორად, მცდელობები იყო, მაგრამ ყვ
ელა ეს გადაცემა იმ უაზრო კატეგორიას განეკუთვნება, რომლისთვისაც ორივე ჩარტი ზედმეტი ფუფუნება იქნებოდა... ის, რომ ახალი გასართობი თუ შემე ცნებითი გადაცემების გამოგონება არ გამოგვდის, ცალკე დარდი და ცალკე სტატიის თემაა. აქ კი ის სამი პროექტი უნდა ჩამოვყაროთ, რომლების საქართ ველოში გადმოტანაც ყველაზე წარმატ ებულად მოხერხდა. „ნანუკას შოუ“ რამდენიმე ხნის წინ, როცა შოუში ვიყავი, ნა ნუკას ჟურნალისტმა მკითხა: ჩვენზე რა ტომ არ წერ TV კრიტ იკასო? არ მახსოვს, შეიძ ლება თავიდან რაღაც დაწერილიც კი მაქვს, მაგალითად, პი რდაპირ კოპირე ბული ანონსები და რეკლამები არ მომწონ და... მ აგ რა მ , რეალურად, ეს გამოდგა შოუ, რომე ლიც კვირიდ ან-კვირამდე ი ხვ ეწ ებ ოდ ა , სკეპტიკოსები და პოლიტიკური ინტრ იგების მოყვარულ
ებიც, სადღაც მეათე გადაცემი სკენ, უკვე სრულიად მიჩუმდნენ... თუკი თავიდან შოუს წარმატებ ებს ირაკლი კოდუას მიაწერდნენ, ნელ-ნელა ნანუკას და „ღამის შო უს“ ბიჭების დაფასებაც დაიწყეს. იყო რამდენიმე ძალიან მაგარი გადაცემა, სევდიანიც, მხიარუ ლიც... ყველაზე მაგარი სეზონის ფინალური გამოშვება გამოდგა. სხვა თუ არაფერი, იმ გადაცემა ში გამოჩენილი რამდენიმე კადრი, სხვა მსგავსი ტიპის შოუების მთ ელი წლის შრომაზე ბევრად ფა სეული იყო. სკოლის დაწყებასთან ერთად, იმედია, ნანუკაც დაბრუნდება, უფრო დიდი იმედი კი იმის მაქვს, რომ პროგრესი არ შეჩერდ ება. ძალიან ქართულია ეს ამბავი: ჩემს მეზო ბლად, თონეში, იქამდე აცხობდნენ კარგ პურს, სანამ ეს ამბავი მთელმა სადარბაზომ არ გაიგო – მერე ადგნენ და ერთ დღეში ხაზი გადაუსვეს წვალებით შექმნილ იმ იჯს. „ეკივოკი“ მოდელი აქაც ძალი ან გავრცელებულია, სა ქართველოშიც არაერთი მცდელობა ყოფილა მსგავსი გადაცემის გაკეთების და ცუ დი დიდად არცერთზე ითქმის... „ეკივოკის“ მთავარი ღირს ება ძალიან კარგად შერჩეული ბავშვები არიან, ძველ მცდელო ბებში ძირითადად თანამშრომლ ებისა და ახლობლების შვილები მოჰყავდათ ხოლმე. არა, ისინიც სასაცილო რაღაცებს ამბობდ ნენ... გადაცემას ეტყობა ხარისხი, სტუმრებისა თუ წამყვანის ჩაცმ ულობიდან დაწყებული, სტუდიი სა თუ გამოსახულების ჩათვლით. თითქმის ყველა გადაცემა მა ქვს ნანახი და ზედმეტი, სტუმ დების საუბარშიც არაფერი მა ხსენდება – ეს კარგი მონტაჟის დამსახ ურებაა.
საბავშვო გადაცემებში „რუ სთავი 2“, ბოლო წლებია, უპირ ობო ლიდერად ჩამოყალიბდა. „ანა–ბანა“ და ზალიკოს ხატვის გაკვეთილებიც ძალიან საინ ტერესო პროექტებია. „ანაბანა“ ჩემთვის ბოლო წლებ ის უსაყვარლეს პროექტად რჩება... ნიჭიერი ბავშვებით, მუსიკოსებით, წამყვანით და ა.შ. უბრალოდ, წლევანდელი
სეზონის ლაურეატებში ვერ გავი ყვანდი... „ნიჭიერი“ წლის მთავარი ტელემოვლენა, ყველაზე რეიტინგული, მრავალ ფეროვანი და სახალხო. ერთადერთი, რაც ცოტა არ მესიამოვნა, ჩვენი გაზეთის ჟურნ ალისტების მიმართ ცუდი დამო კიდებულება იყო, როცა ფინალის გასაშუქებლად მივიდნენ. ალბათ, ჩემმა ძველმა სტატიებმა გააბრა ზა ეს ხა ლხი. სა დაც ქე ბადიდების პარ ა ლე ლუ
გაგრა
რად, რაღაცები გავაკრ იტიკე... ჰოდა, შეიძლება „პროფილის“ კრ იტიკაც არ მოეწონა მაიას. ყველაფერი შედეგით ფასდ ება: ანი ხანჩალიანი, მარიამ კახე ლიშვილი – თუკი საქართველოში შოუ ბიზნესი განვითარდა, ორი პოტენციური „სუპერსტარი“ მხ ოლოდ ამ სეზონიდან გვეყოლ ება. დღეს, ალბათ, ბევრად მეტი ბავშვი ცდილობს „ბიტბოქსის“ გაკეთებას, ვიდრე გუგა ჭყონიას გამოჩენამდე. პარკურისტების შე მდეგ, ერთი მხრივ, მოტეხილობე ბი იმატებს, ხოლო მეორე მხრივ, ქუჩაში ბავშვებს ქურდის ზონაში და პაროლობანა უალტერნატივო გასართობებად აღარ ექნებათ. რამდენ ადამიანს დაუბრუნდა საკუთარი თავის რწმენა? მაგარი ამბავია... თიკა და ვანიკო – როგორც იქ ნა ღირსეულად ნიჭიერი და თა ვისუფალი წამყვანების წყვილი... მოკლედ, კარგი იყო და კიდევ ვ ელ ოდ ე ბით...
რამდენიმე დღის წინ ერთ-ერთმა ყველაზე პო პულარულმა ინტერნეტ ჟურნალმა Wired.com-მა ძალიან საინტერესო რე პორტაჟი დააგდო. მე რე, როგორც ხდება ხო ლმე, ერთმა აქტიურმა Facebook მეგობარმა და ნარჩენებს გაუზიარა და შედეგად ყველანი სევდ იან ხასიათზე დავდექით. ნაომარი და დანგრეული, „ქალაქი მოჩვენება სა ბჭოთა სამოთხეში“... ასე ჰქვია მასალას და თან გაგრის დღევანდელი ფო ტოები აქვს დართული... საუკეთესო შემთხვევაში სტატია ძალიან დურაკუ ლია, ვერაგული და შეგნებ ულად დეზინფორმაციული – ეს იყო მეორე შთაბეჭდი ლება, პირველი თვალების გაფართოება იყო, როცა სურათებს შევხედე. საბჭოთა საქართვე ლოს ყოფილი ნაწილი, აფხაზეთი, ბევრი ქართვე ლით იყო დასახლებული, რომლებსაც ამ ტერიტო
რიის საქართველოს შემა დგენლობაში დატოვება სუ რდათო. ომის კონტექსტში, რუსეთი გაკვრითაც არსა დაა ნახსენები... თავიდან ცოტა დავიბენი, Wired-ზე ასეთი პუტინისტური ტექს ტი როგორ მოხვდა-მეთქი, თუმცა მალე ყველაფერი გასაგები გახდა. ფოტორე პორტაჟი და კომენტარები რუს ფოტოგრაფ, ოლეგ ვიქტოროვიჩ სლესარევს ეკუთვნის... ასეთი პატარპატარა და ერთი შეხედვ ით უმნიშვნელო მესიჯებით ხდება დეზინფორმაციის მასშტაბების ზრდა. მსოფ ლიო ჩრდილოეთ კორეა არ არის, რომ ერთი ხელის მო სმით მოატყუო, როცა შევა რდი ქვეყანაში, ულამაზესი ნაწილი მიითვისე და შემდ ეგ ყველაფერი ოჯახურ კო ნფლიქტად გაასაღე... ავტორის სიტყვებით, აქ ახლა დიდი აღდგენითი სა მუშაოები მიმდინარეობს, თუმცა ფოტოები საპირისპ იროს ამბობენ... სლესარევი იმასაც ამბობს, აფხაზები დიდი ენთუზიაზმით შეუდ
გნენ საკუთარი მიწა-წყლის მოვლას და კურორტების აღდგენასო. თუმცა, ისიც ყველამ კარგად ვიცით, რა პირობებში უხდებათ დღ ეს იქ დარჩენილ აფხაზებს ყოფნა და რეალურად ვის ეკუთვის ალაგ-ალაგ აშენ ებული ახალი სახლები. როცა ტექსტს ვკითხუ ლობ, მსგავს რაღაცებზე მეფიქრება, როცა ფოტო ებს ვათვალიერებ ზუსტად ვხვდები რატომ მოუნდა რუსეთს აქაურობის მიტა ცება, თუმცა მირჩევნია არ ვიფიქრო და წარმოვიდგი ნო თითქოს გაგრა არსად გამქრალა და ძალიან მალე ისევ იქ ვიქნებით. არა რო გორც კურორტზე ან აგ არაკზე, არამედ როგორც საკუთარ სახლში... სანამ ჩვენთვის აფხაზეთი მხოლ ოდ სანაპირო და შენობებია და არა მი წა, სა დაც ჩვ ენი ოჯახის წევრები, აფხაზები ცხოვრობენ, იქამდე გაგრა ისეთივე შორი იქნება, რო გორც ეს რუსეთს და სლეს არევს უნდა.
TYL
L TTY YL
E S
E TR
ETS
L TTY YL
EE S S
E RE TTR
S EET TS
L TTY YL
E RE TTR
S EET TS
L TTY YL
E RE TTR
EE SS EE S S
ს ტ ი ლ ი ს ი ჩ ქუ
E RE TTR
EES S S EET TS
ETS
ETS
ფოტო: ანა კობახიძე
ყველა მსურველს, აქვს საშუალება გამოგვიგზავნოს თავისი ფოტო, რომელიც გამოხატავს მის პირად სტილს. გთხოვთ დაგვიკავშირდეთ შემდეგ ი-მეილ-ზე: tbilisistreetstyle@ gmail.com www.styletbilisi.net
1
მაგდა გველესიანი
2
ვოვა ნადარეიშვილი
3
ანდრო ერაძე
4
სალომე ხელაძე
1
2
3
4
ფეხსაცმელი: h&m; შარვალი: Only; პალტო: ბაზრობა; მაისური: Mango.
ფეხსაცმელი: h&m; მაისური: Second Hand; ჟაკეტი: უცნობია; ჯინსი: Levi’s. ფეხსაცმელი: Converse; მაისური: Print (Bob Dylan); ჯინსი: Diesel; აქსესუარი: iPod Nano. ელასტიკები: Vintage; მაისური: ხელნაკეთი; ჯაკეტი: Vintage. ჩანთა: h&m
„მანათობელი მზისა და მთვარის“ აფიორული იმპერია მარიტა დამენია სულ მიკვირს, როგორ იბად ებიან ხოლმე ასეთი აფერისტები და ასეთი ჭკვიანები. ადამიანები, რომლებიც დიდი ინტელექტით არ გამოირჩევიან, მაგრამ სამაგიერ ოდ აქვთ საოცარი უნარი – სხვები თავისი გავლენის ქვეშ მოაქციონ. მსოფლიო მეხსიერება უამრავი ასეთი ადამიანის ისტორიას ინახ ავს. ერთ-ერ თი ბო ლო ას ეთი გა მობრწყინება კი სან მიუნ მუნია, მსოფლიოს ერთ-ერთი მრავალრ იცხოვანი სექტის, მუნისტების ლიდერი. მუნისტებზე დაახლოებით ოთხი წლის წინათ შევიტყვე. მაშინ სულ სხ ვა გაზეთში ვმუშაობდი. რედაქციაში ვიღაცამ დარეკა, რაღაც ორგანიზაცია იხსნება და მგონი, მთლად წესიერები არ უნდა იყვნენ, იქნებ ყურადღება მი აქციოთო. ორგანიზაცია თითქოს სა ქველმოქმედო უნდა ყოფილიყო, მაშინ ვჩხრიკე, ვჩხრიკე და გავარკვიე, რომ ეს კეთილი ტიპები სინამდვილეში სექტან ტები იყვნენ. დღეს თბილისში ეს სექტა ოფიციალურად არ მოქმედებს, თუმცა ისინი ხშირად არიან ხოლმე სხვადასხ ვა საქველმოქმედო ორგანიზაციას ამ ოფარებული. ასე რომ, გამორიცხული არ არის, ახლაც რაიმე საერთაშორისო სიყვარულის, ულტრაგანათლებისა და ულტრა-ულტრა სიკეთის სახელით მო ქმედებდნენ. ეს მუნი ისეთი გადარეული ტიპია, რომ ყველას გამოუცხადა, მე მესიობ აზე „დაბრო“ ქრისტემაც მომცა და ბუ დამაც. შერეული ქორწინებებით ახალი მაღალი რასა უნდა შევქმნაო. სანამ ამ ხელა ამბიციები შემოუტევდა, მანამდე იყო თვითდამკვიდრებისთვის ბრძოლა კორეაში, თავგზააბნეული ბიჭის უცნა ური ცხოვრება და ფაშისტური იდეების რახარუხი. ისე, მაღალი რასის იდეით შეპყრობილები(ჰიტლერის არ იყოს), ძირითადად ულამაზო ადამიანები არ იან, ალბათ, კომპლექსებით მოქმედებ ენ და იმიტომ. სან მუნი კორეელი პრესვიტერიან ელების ოჯახში 1920 წელს დაიბადა. ხან ერთ რელიგიას მოედო, ხან – მეორ ეს და საბოლოოდ სპირიტიზმმა გაიტ აცა. ამ სიანსებმა მასზე ზომაზე მეტად იმოქმედა და საბოლოოდ გამოაცხადა, რომ მისი მისია დედამიწაზე ღვთის სა სუფევლის დამყ არება იყო. ასეთი დიდი მნიშ ვნე ლო ბი ს მქონე ად ა მი ან ს სახელიც გან სხ ვ ავებული სჭი რდ ე ბოდა და სან მიუნ მუნი – „მა ნათ ობ ე ლი მზე და მთვ არ ე“ დაირქვა. 1954 წელს სე ულში მან საკუთარი „ ე კლ ე სია“ და
აარსა, მას „სულიწმიდის ასოციაცია მსოფლიო ქრისტიანობის გასაერთიან ებლად“ უწოდა და დაიწყო სკანდალე ბიც. ეკლესიის დაარსებას მოჰყვა სკ ანდალური ისტორიების მთელი წყება. ერთ წელში სექტის ქალებს დაერია და ამის გამო დაიჭირეს. ის ქალებს არწმ უნებდა, რომ მასთან სექსით სისხლი განეწმინდებოდათ და მათთან გაუკუღ მართებულ კავშირებს ამყარებდა. ამის გამო ორჯერ გაასამართლეს, ბრალს კი ათობით ქალი უყენებდა. 1957 წელს მუნმა ახალი ბიბლია და წერა – „ღვთაებრივი პრინციპი“. ამტკ იცებდა, რომ, თუ ადამიანმა მუნის მი ერ გაცხადებული ჭეშმარიტება მიიღო, ბიბლია აღარ სჭირდება. მაშინ სექტა სამხრეთ კორეის ოც დაათ ქალა ქში მოქმედებდა. 1958 წე ლს პირველი მისიონერი გ აგ ზა ვნ ე ს ი აპ ონ ი აში, ხოლო 1959 წელს – ამერიკაში. 1972 წელს მუნი თავად გაემგზავრა იქ და ახალი მიმდევრები და დიდ ი
ქონება შეიძინა. ყველაზე დიდ ხელფ ასებს ის იურისტებსა და საზოგადო ებასთან ურთიერთობის მენეჯერებს უხდის. აქტიურად მონაწილეობს კულტ ურული და სამეცნიერო პროგრამების განხორციელებაში. მას აქვს დაარსე ბული „კულტურის საერთაშორისო ფონდი“, „მეცნიერებათა ერთიანობის საერთაშორისო კონფერენცია“, „პრ ოფესორთა აკადემია მშვიდობისთვის მსოფლიოში“; , „მსოფლიო რელიგიათა ასამბლეა“, „საერთაშორისო რელიგი ური ფონდი“, „მსოფლიოს რელიგიათა საბჭო“, „მსოფლიოს რელიგიათა ახ ალგაზრდული სემინარი“, „სხვადასხვა აღმსარებლობის ღვთი სმსახურთა კონფერენ ცია“, „ახალ ეკუმენისტურ კვლევათა ასოციაცია“... მოკლედ, ენა დაგეღლება ჩამოთვლით. სექტას აქვს თავისი სამეცნიერო კვლე ვითი ცენტრი, გამომცემ ლობები, კორპორაციები.
მისი ქონება მილიონებს ითვლის. რა გასაკვირია, ის ხომ თაღლითობისთვის და კიდევ სხვა ბრალდებებით ზუსტად თექვსმეტჯერ იყო დაპატიმრებული. თუმცა მსოფლიო რელიგიების გაერ თიანების იდეა ჯერ კიდევ არ დასრ ულებულა. როცა მუნისტები პირველად მივლენ ვინმესთნ გასასაუბრებლად, საუბარს ქართული სუფრასავით მშვიდობის სა დღეგრძელოთი იწყებენ, კეთილი სახით გიღიმიან და გარწმუნებენ, რომ მათი სახით ერთგული მეგობრები იპოვე. ნელ-ნელა თავბრუს ახვევენ ადამიანს და აიძულებენ, რომ მთელი ქონება სე ქტას შეწიროს. დათმოს ოჯახი, მეგო ბრები და შეიყვაროს მხოლოდ მუნი. მის სურათებს მუნისტებისთვის იგივე მნიშ ვნელობა აქვს, რაც ჩვენთვის ხატებს. თუმცა თავიდან ისინი თავს ქრისტიან ობის დამცველებად ასაღებენ, ეს იმის თვის, რომ მიმდევრები არ დააფრთხონ. შემდეგ ზომბირებული მუნის მიმდ ევრები დაზომბირებულები არიან. ამის თვალსაჩინო ნიმუშია მუნის მიერ მედი სონ-სქვერ-გარდენში მოწყობილი მასო ბრივი ქორწინება, როდესაც 2075 წყვი ლი ერთდროულად დაქორწინდა. თან ისე, რომ მათ პირველად ნახეს ერთმან ეთი. მუნისტები ძირითადად კომუნებში ცხოვრობენ. აღარ სჭირდებათ ფული, ისინი აღარ იღებენ პირად გადაწყვეტი ლებებს. სექტის წევრებს შორის ხშირია ფსიქიკური აშლილობები, მუნისტები ხშირად იკლავენ თავს.
ჩინური ახალი აზია
ჩინურ რესტორანზე საუბ რისას ყოველთვის ერთი ის ტორია მახსენდება... ერთხელ ტაქსით ვმგზავრობდი, მძღო ლებთან იშვიათად ვსაუბრობ ხოლმე, იმ დღესაც ყურსას მენები და მუსიკა ვარჩიე, არადა, ჩემს მძღოლს თურმე საუბარი სურდა. არ მოეწონა ჩემი განმარტოება, სულ გა დაგვარდნენ ეს ახალგაზრ დებიო - იფიქრა. გზაში მანი შნა, ერთი წუთი მოიხსენიო, მოვიხსენი – მაგრად ცხელა არა დღეს? „აბა, აბა“,- ვუთხ არი მე და ისევ მუსიკა ჩავი რთე, სავარაუდოდ რაღაცაზე ვფიქრობდი ან ვოცნებობდი. მოკლედ, ძალიან არ მოვეწო ნე ამ მძღოლს, ყოვლად უჟ მური და უნაირო ადამიანი ვეგონე. თუმცა ჩემს დიალ ოგში ჩაბმას მაინც ცდილობ და და ბოლოს იფიქრა, ახლა ავალაპარაკებ ამასო. გაგა რინის მოედანზე ჩინური რე სტორნის გასწვრივ ვიყავით, როცა კიდევ ერთხელ მთხოვა ყურსასმენი მომეხსნა... – სააკაშვილს უყვარს თუ რმე ჩინურ რესტორანში სი არული... – მეც მიყვარს, გემრიე ლია... (მაშინ მართლა მიყვ არდა) და ისევ მუსიკა ჩავირთე... აქედან დაიწყო ამ პატი ოსანი ადამიანის გაბერვა და გაბრაზება, 10 წუთი ითმინა და ბოლოს როცა გაგარინი, ჩინეთი და კოსმოსი საკმაოდ შორს იყვნენ, სვლა შეანელა და ისე ხმამაღლა მომაძახა, რომ ყურსასმენებშიც გამე გო: – ორ ბატს ჭამს თურმე, ორ ბატს!!!
ჩინური ახალი აზია „ახალი აზია“ რამდენიმე რესტორანს აერთიანებს, ერ თი ის „იაპონურია“, ხელდაუ ბანელი მიმტანი რომ ლუდის ჭიქაში 10 პროცენტს ლუდს და 90 პროცენტ ქაფს დაგისხ ამს და ამაში მომსახურების 15 პროცენტს მიგაწერს. მეორე იყო „ტაილანდური“, რომელიც იმდენად უვარგისი იყო, რომ კაფე „რუსთაველად“ გადაკეთდა... მესამე, რეალ ურად კი პირველი და უპირვე ლესი ჩინური რესტორანია. ჩინური სამზარეულო ყველ გან იაფია, გემრიელი, მაგრამ იაფი... ჩვენთან ესეც პირი ქითაა. კონსერვატორიასთან მდებარე ჩინური, თბილისში არსებულ 4-5 კონკურენტთან შედარებით, ყველაზე გემრიე ლად იყო მიჩნეული. მეტწილ ად სხვათა უნიათობის დამს ახურებით... „პიკასოს“ ამბავი ყველას მოგეხსენებათ, ამ რუ ბრიკასაც სწორედ იქ ჩაეყარა საფუძველი, როცა ერთი კვ ირის წინ დამზადებული იხვი მოგვიტანეს (ტაქსის მძღოლი რომ ბატს ეძახის), გაგარინის ჩინურიც „პიკასოს“ ბიძაშვილ ია, ერთი მფლობელი ჰყავთ, თუ არ ვცდები. ერთხელ კი ტრის სალათამ ისე მომწამლა მთელი სეზონი კიტრისკენ არ გამიხედავს, შარდენის ჩინუ რში დიდი ვირთხა ჩემი ორი თვალით მყავს ნანახი... სხვები არ ვიცი, მალე ვნახავ და და ვწერ იმათზეც – თუ გადავრჩი. მოკლედ, ეს ე.წ. კონსერ ვატორიის ჩინური, ყველაზე ნორმალური იყო ხოლმე და ძალიან ხშირადაც ვსტუმრობ დი. თავიდან თითქოს სტაბილ ურად ერთნაირი გემო ჰქონდა
კერძებს და ფასებიც შედარე ბით მისაღები იყო. წინა მისვლაზე იმდენად არაფერი მომეწონა, რომ კე რძების 90 პროცენტი მაგი დაზევე დავტოვე. მერე ისევ მომენატრა საქონლის ხორცის „თიებანი“ და ბრინჯები, წავე დი თან ბევრს არაფერს ვრის კავდი, თუ გემრიელი იქნებო და, შემერგებოდა, თუ ისევ არ ივარგებდა და რუბრიკისთვის ცხარე ტექსტს დავწერდი. ვუკვეთავ ორი ბრინჯი კვერცხითა და ბოსტნეულით – 9.00 კიტრის სალათა – 4.80 საქონლის ხორცი ფოლგ აში – 13.40 ორი წვენი – 10.00 სოიოს სოუსი – 1.00 ჩინურ რესტორანში წვენი 5 ლარი რომ ღირს ცოტა უხერ ხულია, ალბათ. სოიოს სოუსი ადრე სულ უფასოდ მოჰქონ დათ, დაახლოებით იგივეა სა ხინკლეში პილპილში ცალკე რომ გადაგახდევინონ ფული. რამაც სასიამოვნოდ გამა კვირვა ის იყო, რომ საქონლის ხორცს ზუსტად ის გემო ჰქ ონდა, რომელიც ადრე ძალიან მიყვარდა. სწორედ ამ გემოს ხათრით დავდიოდი აქ, თო რემ ჩელენტანოს და ალა პუ გაჩოვას მტერმა უსმინა ჭამის დროს. აუცილებლად აღსანი შნავი ამბავი: ამ რესტორან ში მთელ თბილისში ყველაზე ცუდი მუსიკაა ჩართული, ჭა მასთან და ჩინეთთან რომ არ აფერ შუაშია... ტელევიზორში ადრე „რუსთავი 2“ ჰქონდათ ხოლმე ახლა FTV-ია... საერ თოდ რა საჭიროა ტელევიზო
რი? მომსახურე პე რსონალი გარტყმ აზეა, ან აგრესი ული შეგხვდება, ან არც ისე. რო გორც მივხვდი ჩი ნელებზე მუშაობა არ სიამოვნებთ... თუკი რაიმე მეგო ბრულ რჩევას მი სცემ, კოპებს შე გიკრავენ და მერე სულ იმაზე უნდა იფიქრო, შენი კე რძი ას ეთი, ლო რწოვანი ჩინური სამზარეულის სა იდუმლოს დამს ახურებითაა, თუ სხვა რამით... და მთავარი – აქაურობის ყველ აზე იდიოტური წესი: ჩვენს მიერ შე კვეთილი კერძ ების ჯამი 38.20 ლარი იყო, ამათ რამდენი დაუმატ ეს? 7.64 ლა რი... ჯამში გამოვიდა 45.84... ერთი კე რძისთვის, სა ლათისთვის და ბრინჯისთვის ძა ლიან ძვირია. არ ანაირი „თიფსი“, ჩაი და პატივისცემა... ზუსტ ად 45.84 ლა რი და ლა ღი ძის ქუჩით დაბლა.
P.S. როდის გვეღირსება ღირსეული ჩი ნური რესტორანი? ნუთუ ისედაც საკმ აოდ მომრავლებული ჩინელების კიდევ უფრო გამრავლებაა საამისოდ საჭირო?