Zz 2005 3

PZV ZEEZEILEN Xinia van Scheveningen naar La Rochelle

Jaargang 24 nummer 3, oktober 2005 www.pzv-zeezeilen.nl

Zeilstrategie Droogvallen

Vrouwenweekend

Inhoud

3 Redactioneel Hans van Reenen 3 In memoriam: Piet Frerichs Hans van Reenen 3 Kanaal 77 4 Van de voorzitter Philip Beekman 4 Nieuwe leden?

Geen!

4 Vanuit het kraaiennest De uitkijk 6 Schipper en haven Frans Jansen 10 Xinia van Scheveningen naar la Rochelle Christine van Amstel Jacqueline van Amstel 18 Het Lustrumweekend van de redactie 20 Van ﾃ四e de Rﾃｩ naar Tholen Bauke Sijtsma 24 Van Motril naar Thomas Maestre Stef Hoonhout 28 Zeilstrategie en -tactiekweekend Mariﾃｫtte Roozeveld 30 PZV vrouwenzeilweekend Petra de Jong 32 Droogvallen Haye van der Werf 35 Een permanente bulletalie Piet Lucassen 36 Bootje bouwen (2) Rob Reinders 37 Winterprogramma Yvon Holdrinet 38 Monsterrol en Colofon 39 PZV in kleur 40 Lustrumvlootschouw

Kalender Informele clubborrel in de Trafalgar Pub: Elke eerste woensdagavond van de maand, 20.00 uur wo za za za wo

12 29 5 12 14

okt okt nov nov dec

Verschijnen Zeezeilen nr 3 Sluiting kopij Zeezeilen nr 4 Najaars-ALV Snerteten op het IJselmeer Verschijnen Zeezeilen nr 4

Lustrumborrel

Lustrumcabaret

Lustrumvlootschouw

2

PZV ZEEZEILEN 3 - OKTOBER 2005

Lustrumpraat

D

aar is hij dan: de nieuwe Zeezeilen. Het heeft de nodige inspanningen gekost om nummer drie van dit jaar te lanceren, maar hij mag er weer zijn, denken we.

De zomer is een tijd waarin binnen onze vereniging best veel gebeurt. Wat wil je ook, tenslotte zijn we een zeilvereniging en zeilen doe je toch het meest in de zomer. Wij willen daar graag zo actueel mogelijk verslag van doen, maar dat is soms lastig want het hoofd van mensen die net terug zijn van een grote reis, staat er meestal niet naar om dan direct een verslag van die reis te schrijven. We prijzen ons echter - met dank aan de schrijvers - voor wat betreft dit nummer toch gelukkig met een tweetal actuele verhalen.

Het meest in het oog springend is het verslag van de vrouwen van de Xinia,

die in de ORC-1 klasse de Scheveningen - La Rochelle race meevoeren en daarin zevende werden. Meiden, van harte gefeliciteerd! Daarnaast is er een

Hans van Reenen verslag van de terugbrengtocht van de Cadans, vanaf Île de Ré.

Uw hoofdredacteur verkeerde in de omstandigheid om een groot deel van die tocht mee te kunnen maken. Voor mij

was het de eerste kennismaking met de kusten van de Vendée en Zuid-Bretagne. Wat een mooi zeilgebied is dat.

Dat vraagt zeker om een uitgebreide herhaling!

Naast genoemde verhalen treft u in dit nummer onder meer nog aan: het laatste artikel in de reeks over de Zalang die ’om de Zuid’ ging, een leuk artikel over de haven van Burghsluis van de hand van Frans Jansen, verslagen van diverse PZV-zomeractiviteiten, het vervolg van het eerdere artikel van Rob Reinders over het bouwen van zijn bootjes en ‘last but not least’ een verslag en ‘sprekende’ beelden van het lustrumweekend en dat mag zeker ook actueel genoemd worden.

Wij wensen u van harte veel leesplezier toe.

Piet Frerichs Hans van Reenen

V

lak na het ‘ter perse gaan’ van het vorige nummer kwam ons het droeve bericht ter ore dat Piet Frerichs is overleden. Piet was een watersporter in hart en nieren, iemand die veel tijd op en rond het water doorbracht. Sinds 1989 was hij lid van PZV. In de eerste jaren van zijn lidmaatschap heeft hij een aantal malen de Ramsgate-tocht meegevaren, daarna is het er niet meer zo veel van gekomen. Een aantal van de ouderen onder ons zullen

zich hem echter nog goed herinneren: markante ‘kop’ met snor, praktisch ingesteld, een bijzonder gevoel voor humor en een warme relatie met zijn boot. Die boot, een helderrode, stalen Cumulant 3A van een dikke tien meter, was toen een van de grotere schepen van de PZV-vloot.

Piet was al geruime tijd ernstig ziek, zijn overlijden kwam dan ook niet onverwacht. Dat maakt het verdriet van degenen die hem nastonden er evenwel niet minder om. Wij wensen hen veel sterkte bij het verwerken van dit verlies.

Piet Frerichs, overleden op 14 juni 2005.

Hij was lid sinds 1989.

KANAAL 77 • Zowel Rosa als Nimloth meldden dit voorjaar problemen met hun GPS MK8. De oplossing bleek te liggen in een nieuwe antenne.

Rosa was daardoor 119 euro lichter.

• Pieter, op en neer naar La Rochelle, treft het met zijn bemanning.

Maar: ‘Geen stormen, geen klagen, maar toch zat er iets in mijn lijf te knagen! Ik miste mijn ANNE!!!!!!!’

• Gezien tijdens lustrumweekend: Docus die Bauke aan zijn benen vasthoudt terwijl deze over de rand van een manshoge vuilcontainer verdwijnt. Reden bij navraag: een voor driekwart gevulde fles whisky die per abuis bij het vuil terecht was gekomen.

• We waanden ons in de tijd van Piet Hein, totdat… Johnnie en zijn vriendjes arriveerden. Al snel was duidelijk dat de jaren ‘60 en ‘70 van de vorige eeuw velen van ons niet vreemd zijn.

• De Aanbrengtocht Zuid-Engeland kende een zeer selecte vloot fijne schepen, te weten de Ondine en de Vega, en was door bijzonder gunstige weersomstandigheden in 2,5 dag inclusief goede nachtrusten op Wight.

PZV ZEEZEILEN 3 - OKTOBER 2005

3

H

Van de voorzitter

oe verschillend het weer kan zijn hebben velen deze zomer gemerkt. Het zeilseizoen startte met een paar prachtige weken. Daarmee bofte ook de Ramsgate-tocht. Juli en augustus waren wisselvallig. Voor de noordgangers zat de wind vaak in de verkeerde hoek. Bovendien was hij gemiddeld stevig. De zuidgangers hebben afwisselend mooie meewind, stevige wind, en windstiltes mogen meemaken.

Toch kunnen velen terugblikken op een heerlijke zeilzomer. Als bijzondere prestatie willen we graag Jacqueline met haar ladies-crew feliciteren met haar prachtige zevende plaats op Scheveningen - La Rochelle.

De zomer eindigde met een paar mooie weken, en ook tijdens ons 25-jarig lustrum waren de weergoden ons goed gezind. Zaterdag een paar uur zon en

prima oostenwind: precies goed voor een heerlijke middag admiraalzeilen.

Een spetterende sixties-band besloot

Philip Beekman

de middag met zilvervloot-rock in antieke kleding. Daarna een heerlijk diner met als uitsmijter het Cabaret, op professioneel niveau gebracht in de brandweerkazerne van Hellevoetsluis. Daar

mochten wij ook de felicitaties ontvangen van de burgemeester, Corstiaan Kleijwegt, zelf een verwoed zeezeiler.

Dat hij (nog) geen lid is van PZV geeft ruimte voor groei van de vereniging. De lustrumcommissie is erin geslaagd een fantastisch feest te organiseren, waarvoor ons aller dank.

Op twee zulke geweldige evenementen kan de vereniging met voldoening terugblikken. We hebben onze passie op allerlei wijze ingevuld en er is heel wat kennis uitgewisseld, bijvoorbeeld in het weekend zeilstrategie en in de lezing over de Tooluka. Duidelijk zijn wederom grenzen verlegd (zie hiervoor). Daarmee heeft de vereniging haar karakter bevestigd en kunnen we met vertrouwen vooruitblikken naar de volgende 25 jaar.

Nieuwe leden?

In dit nummer stelt geen van de toch wel veel nieuwe leden zich voor.

Z

e zijn er gelukkig wel, ze zullen toch niet verlegen zijn of nog erger?

Kom op , laat je niet kennen en maak je kenbaar in de volgende Zeezeilen!

H

Vanuit het kraaiennest

et is alweer een tijdje geleden dat ik hierboven was. De afgelopen maanden ben ik wat meer betrokken geweest bij een aantal praktische werkzaamheden aan dek. Ook leuk hoor, je hoort daar nog wel eens wat. En je krijgt ook wat meer oog voor de details van de zaak.

Maar geef mij maar mijn plekkie hier hoog in het mandje. Je hebt een goed overzicht over alles. De grote lijnen, daar gaat het hier om. Toch mag je ook hier de details niet uit het oog verliezen. Doe je dat wel, dan blijkt dat kleine stipje dat je net niet had opgemerkt ineens een vijandelijk galjoen te zijn dat al gevaarlijk dichtbij is, of een onweersbui met een partij wind waar je u tegen zegt. Hier is ’t dus echt uitkijken geblazen.

Vandaag wou ik het eens hebben over

4

PZV ZEEZEILEN 3 - OKTOBER 2005

iets wat me nu al een tijdje intrigeert.

Het gaat over al die nieuwelingen die op de vloot aanmonsteren, of ze nu worden geronseld of niet. Het zijn er nogal wat

De uitkijk als je zo de afgelopen maanden bekijkt.

Daarbij doet zich het merkwaardige feit

voor dat velen daarvan kennelijk anoniem willen blijven. Afgemeten aan het geringe aantal introductieartikeltjes dat de laatste tijd in Zeezeilen verschijnt tenminste.

Kijk en dat vind ik nou merkwaardig! Zeg nou zelf: als je aan boord stapt bij iemand, is toch het eerste wat je doet jezelf voorstellen. Dat geldt zeker ook bij PZV. We willen graag een beetje weten wat voor vlees we in de kuip krijgen.

Zeker als we zodadelijk samen de zee op gaan.

Ik denk dat ik ze beneden op de campagne maar ga voorstellen iemand pas aan te laten monsteren als hij naast zijn geloofsbrieven ook zijn introductiebrief heeft overhandigd. Dan weten we in ieder geval waar we wat de bemanning betreft aan toe zijn!

adPietrerZZ

14-04-2002

21:53

Pagina 1

SPES-JACHTELECTRO advies- en ontwerpbureau • • • • • • •

Tailormade electrical systems

Installatie- en systeemadviezen Energiesystemen Ontwerpen, tekenen en budgetteren Installatiebegeleiding Materiaallevering Navigatiesystemen Aankoopkeuringen

Voor een compleet concept in jachtelektro Leverancier van o.a.

- Energiesystemen en accu’s - Navigatiesystemen - Communicatie- en antennesystemen

- Beveiligingssystemen - Verlichting- en installatiematerialen

Partner Jachtelektro

[T/F] 0416 - 697 066 [M] 06-520 75 724 [E] p.w.stoelinga@spes-jachtelectro.nl Bennex Holland - Holland Nautic - Sim Holland - Mastervolt - Victron - Proosten Electronics - ASA - VDO Kortjacht - Exalto - Alpha - Belship - Technautic - Optima - Varta - Sonnenschein - Technische Unie

PZV ZEEZEILEN 3 - OKTOBER 2005

5

Schipper en haven: Burghsluis

Frans Jansen z/s Marot

D

e Marot, onze Spirit-41, heeft sedert voorjaar 2004 in Burghsluis haar vaste ligplaats. Over de Marot schreven we al eens eerder, maar waarom Burghsluis? Misschien omdat we sinds 2003 in Burgh-Haamstede wonen en Burghsluis op een kwartiertje fietsen ligt. Er is echter meer.

GESCHIEDENIS Burghsluis en Oosterschelde vormen samen een van de mooiste 'onbedorven' havenplekjes in Zeeland en wij zijn niet de enigen die dat vinden. Meer dan 2500 jachten per jaar bezoeken 't, en het worden er nog ieder jaar meer.

Burghsluis heeft een oeroud haventje met een geschiedenis die nauw verbonden is met Schouwen en de Zuid-Hollandse Maatschappij tot Redding van Drenkelingen, opgericht in 1824.

Hier volgt een beetje geschiedenis, en om 't kort te houden begin ik pas bij de Romeinen: Na hun overwinning op de plaatselijke Bataven, Kelten en andere bierliefhebbers (Rotterdam was nog moeras en den Haag een konijnenhol) had Caesar een veilige haven nodig om verdere expedities in Brittanica van voorraden te voorzien. Die continentale haven vonden ze in Schouwen, aan de westhoek van het eiland. Hij voldeed bijna aan de logistieke behoeften van de bezetter: Er moest een imposant fort komen en een Nehalennia tempel, om de humeurige zeegodin om goede wind te smeken; immers de Mare Zeelandicum was onder de Romeinen berucht wegens haar helse en barbaarse onstuimighe6

PZV ZEEZEILEN 3 - OKTOBER 2005

den.

Meestal vertrokken ze in mei uit de Romulus Portus en vaak kwamen ze nooit meer terug: de maatschap tot redding van drenkelingen was nog niet opgericht.

In Karolingische tijden wierpen de inwoners van kustdorpen een 'burgh' of 'burch' op: een ringvormige aarden wal met een houten palissade, zoals in Den Burgh op Texel. Doel was de plunderende Noormannen buiten de deur te houden, iets wat niet altijd lukte. In Burgh is die aarden kring nog altijd goed te zien en zo verschenen in de vroege Middeleeuwen de namen van Burch Ambacht, Haamstede, en Westenschouwen met 'n bloeiende haven op de wereldkaart van die tijd.

De stenen van het oude Romeinse fort werden in de 11e eeuw gebruikt door de 'Witte', een ondernemende bastaardzoon van Floris V, om een kasteel te

bouwen bij Haamstede dat er nu nog staat.

In de 16e eeuw werd de haven bij het dorp Westenschouwen minder bruikbaar als gevolg van verzanding en plaatselijke kustafslag. Daardoor gingen tenslotte zowel de haven als een deel van het dorp verloren.

Op bijgaande afdruk van een RomanVisscherkaart uit het begin van de 17e eeuw staat nog de plaats van die voormalige haven aangegeven (en het Romeins Casteel). Tevens staat de oorspronkelijke haven van Burghsluis er op.

UITWATERINGSSLUIS Burghsluis ontleent zijn naam aan een uitwateringssluis onder de zeedijk, waardoor voorheen het ambacht (polder) van Burgh zijn overtollig water op de Oosterschelde loosde. Als compensatie voor het verlies van de haven van Westen-

schouwen werd dus bij Burghsluis een nieuwe haven aangelegd van waaruit nog tot in het midden van de 18e eeuw schepen ter haringvangst en transport voeren.

De kroniek van Zeeland uit 1696 vermeldt: 'Het dorp Burgh is voorzien van ene haven aan Burghsluis, dienende niet alleen deszelfs ingezetenen en landsaten, maar ook d'andere gewesten om gewas en bestialen te kunnen afschepen en hare behoeften van buiten te ontvangen.'

Een kleine nederzetting ontstond rond de haven: 't ouwe sluusje met de kaekelstraete' (er werd gepalaverd?).

Helaas is daar weinig van bewaard gebleven; in de loop der eeuwen is de kust van Schouwen door 'dijkvallen' geteisterd en Burghsluis mee veranderd. Zo trof in 1772 een dijkval de haven met naaste omgeving, en is alleen de Westbout (bij het huidig clubhuis en restaurant) nog een overblijfsel van die eerste Burghsluisse haven.

Nadat de oorspronkelijke haven verloren was gegaan, besloten de Ambachtsheren van Burgh en Haamstede na lang wikken en wegen een nieuwe haven aan te leggen: de tweede haven. Deze 'aowe kaoje', voorzien van een bloeiende vissersvloot, staat nog op een kaart uit 1865, maar er is weinig meer van over.

Het cafĂŠ aan de haven, 'Bonne Futte' geheten, is letterlijk verzopen, volgens de kleinkinderen van de laatste Van der Kloosters en stamgasten, in het bejaardenhuis (zie verder).

In 1862 ten slotte, vroeg de gemeente Haamstede toestemming aan de Staten van Zeeland voor de aanleg van weer een nieuwe haven. Zo ontstond de derde haven van Burghsluis, een tijhaventje voorzien van kadewanden, dat tot de watersnoodramp van 1953 in de behoeften van de streek voorzag en nog altijd herkenbaar is in de huidige haven. In 1920 stonden er op dit nieuwe sluusje van Burgh zelfs twee cafĂŠs en dat was heel wat in die tijd!

tehavens, maar omdat de Gemeente Schouwen-Duiveland dat bewuste onderhoud niet pleegt, begint het haventje weer te verzanden en verzakken. De geschiedenis herhaalt zich!

LOKKERS EN BORSTLAPPEN Nog iets over de mensen die deze kuststreken bevolkten: hier vindt men de families die reeds meer dan een eeuw de mannen leveren die, als kinderen reeds vertrouwd geraakt met het woelig element, er mede op uittrekken zodra een schip in nood is : De Kasteleijns van Ouddorp, de Lokkers van Goeree, de Weltevredens en Borstlappen van Brielle en de laatste, niet de minste, de Van der Kloosters van Burghsluis. De zee vormde hun karakters.

Er is een tijd geweest dat een groot deel van de bewoners van het oude Burghsluis uit leden van het geslacht Van der Klooster bestond. Er werd van hen gezegd: gezweet hebben ze niet veel, werken was er zelden bij, maar als er een schip 'zat', waren ze heel wat mans en veel mensen die op de gronden in nood zaten, danken hun leven aan de Van der Kloosters. Het was een heel apart slag volk, met prachtige bijnamen en verhalen.

Tot ruim acht mijlen buiten de westkust van Schouwen strekt zich sinds onheuglijke tijden het bankengebied van de Banjaard uit. Vooral in de tijd dat het Brouwershavense Gat de aanlooproute was voor Rotterdam, zijn heel wat sche-

pen op de Banjaard vergaan. Iedere winter liepen er wel een stuk of zeven op de bank!

Het geslacht Van der Klooster leverde sinds eind 1700 vele schippers en vele bemanningsleden voor de reddingsboot van Burghsluis, vooral na de oprichting in 1824 van de reddingmaatschappij.

En omdat er ook altijd wel een Van der Klooster op de vuurtoren zat, hadden ze een voorsprong op de concurrenten van Brouwershaven en Goeree.

Zodra de schipbreukelingen aan de wal waren gezet, gingen ze met hun eigen schepen erop af om te kijken wat er te halen viel. Waren de Van der Kloosters eenmaal aan boord, dan kregen anderen geen kans meer.

Als ze een 'goed' schip hadden, konden ze er weer een tijdje tegen. Bijvoorbeeld in 1882, toen op de thuisreis van New York het vracht-passagierschip Rotterdam op de Zeehondenplaat strandde, een groot schroefstoomschip, dat tevens nog over zeilen beschikte. Alle opvarenden werden gered, maar het lukte niet om de boot vlot te trekken; de Van der Kloosters hadden er een goeie kluif aan.

Zaten er geen schepen vast, dan gingen ze zeehonden jagen op de platen of vissen of, zoals de oudere inwoners van de Westhoek steevast over de Van der Kloosters vertelden: 'Een gat in den diek laege'.

Ook kookten ze zeehonden- en rog-

Na de ramp van 1953 werd de haven ingericht als werkhaven, een situatie die tot vandaag bestaat. Verder heeft het Waterschap (waar Zeeuwen en allochtonen veel belasting aan betalen) veel te vertellen over het onderhoud van gemeenPZV ZEEZEILEN 3 - OKTOBER 2005

7

genstaartentraan ('pielstaertolie') en verkochten dat, met het bijkomende voordeel dat de sterke traanstank pottenkijkers op een afstand hield (daar hielden ze niet van).

Ik kan in dit artikeltje geen recht doen aan de vele prachtige verhalen die er over den ouwe Dirk van der Klooster, zijn vele broers, zonen, zwagers, nichten en neven bestaan; ook niet over de 'dames', want die waren ook heel wat mans. Bijvoorbeeld ene Adriaantje, de tweede vrouw van Jacob van der Klooster (den Brik) een beroemd schipper, maar z'n vrouw was 茅cht vermaard. Ze was een 'kanjer', kreeg tien kinderen en werd in Burghsluis ook wel de 'Hoogaars' genoemd.

Ik wil nog vermelden dat vele leden van deze Burghsluisse familie over een periode van bijna honderd jaar vele hoge onderscheidingen hebben gekregen, zowel in Nederland als in het buitenland, voor moedig gedrag. Met persoonlijke brieven van bijvoorbeeld koningin Wilhelmina, voor menig huzarenstukje in een reddingssloep of zelfs zwemmend, met slechts een touw om het middel naar de schipbreukelingen.

JACHTHAVENTJE Wat heeft dit nu allemaal met het huidige jachthaventje en de watersportvereniging 'Burghsluis' te maken? Helemaal niets natuurlijk, behalve dat het bestuur, vele leden, en de bemanningen van vissersbootjes voor een deel nog afstammen van het hiervoor beschreven volkje en je moet er iets van begrijpen als je er plezierig wilt leven en varen.

Ironisch is dat de wetgeving de pleziervaart en dus ook leden van onze watersportvereniging verbiedt in de zomermaanden door het Oliegeultje rond de Roggeplaat te varen. Dan ligt Burghsluis dus eigenlijk aan een doodlopende arm van de Oosterschelde. Het verbod is ingesteld om de rust van de zeehondjes te garanderen. De arme dieren hebben blijkbaar geen last van een luidruchtig rondtoeterende rondvaartboot van Neeltje Jans, het pretpark van Rijkswaterstaat, maar wel van bootjes uit Burghsluis. Zou het het spook van Van der Kloosters nog zijn?

Jaarlijks wordt ook een blauwe vlag aan de haven uitgereikt, 't is er sch贸贸n.

De vereniging is aangesloten bij het KNWV en heeft 160 leden, waarvan 120 met een boot. De overige 40 leden hebben ooit een boot gehad .Geen boot, geen lid! Er is een jaarlijks verloop van 8

PZV ZEEZEILEN 3 - OKTOBER 2005

ongeveer 10 leden en er bestaat een wachtlijst.

De vereniging heeft diverse jaarlijkse evenementen en alles wordt met vrijwilligers geregeld, incl. zelfwerkzaamheid; alle leden werken mee. Er zijn vijf havenmeesters, ook allemaal vrijwilligers die elkaar aflossen. Zij hebben toezicht op alles wat zich op en rond het havengebied afspeelt.

De jachthaven wordt gehuurd van de gemeente. De volledige haven valt echter onder de verantwoordelijkheid van de vereniging, en omdat die ook gebruikt wordt door beroepsvaart, sportvissers, duikers en dagjesmensen, zijn er wel eens tegenstrijdige belangen....!

Het clubhuis (en restaurant) speelt een belangrijke sociale rol voor leden, bestuur en passanten. Hier wordt lekker vis gegeten en soms tot in de late uurtjes het wel en wee besproken van de Wereld in het algemeen en Schouwens Westhoek in 't bijzonder.

Passanten: dat is afhankelijk van 't humeur van de dienstdoende havenmeester, maar op een mooie zomeravond kunnen er wel 100 boten in.

OMGEVING Westenschouwen heeft stranden, duinen en bos en een gezellig dorp, en dat alles binnen een straal van 6 km.

Stouw uw boot dus niet geheel vol met proviand en drank, maar neem 's een vouwfiets mee of huur er eentje bij het clubhuis.

Tot ziens in Burghsluis!

NASCHRIFT Met dank aan mw. Coote Groenewoud, redactie De Torenmeermin, het clubblad van de watersportvereniging van Burghsluis.

Ertveldweg 5, (tussen Trintella Shipyard en jachthaven de Viking) 5231 XA, ‘s-Hertogenbosch, Telefoon: 073-6426114, Fax: 073-6414239.

U kunt ook telefonisch of per fax prijs opvragen en bestellen. Wij zenden ‘t dan snel naar u toe.

PZV ZEEZEILEN 3 - OKTOBER 2005

9

Zeilrace Scheveningen La Rochelle 2005 Op de Xinia voeren zes vrouwen, waarvan vier van PZV, de race van hun leven, met een prachtig resultaat.

Christine van Amstel en Jacqueline van Amstel

N

ederlands langste zeezeilrace startte dit jaar op 16 juli in Scheveningen, via Eddystone Rock, met de finish voor La Rochelle in Frankrijk. Ruim 700 mijl non-stop wedstrijdzeilen.

Jacqueline: Het voelt voor mij nog allemaal wat onwerkelijk als ik vrijdagochtend in de auto stap op weg naar Scheveningen. Na een half jaar van voorbereidingen is het dan echt zo ver.

De Xinia ligt al een weekje in de haven, kant-en-klaar, goed door de veiligheidskeuring heen gekomen. Uiteraard toch nog weer een laatste klusje en de boodschappen inruimen. Alles checken als schipper. De foeragelijsten controleren.

Hebben we wel genoeg…..? Zijn we niets vergeten...?

Onze teamkleding, gesponsord door Piet, wordt gepast en geshowd. Dat moet op de foto. Rolien deelt PZV-keycords uit in de haven. Nieuwsgierige familie en vrienden komen even een kijkje nemen. Wat een drukte aan boord.

Blij dat alles klaar is, dus geen gestress meer. En ‘s nachts goed geslapen allemaal (géén gesnurk, alleen charmant geknor, voordeel van een vrouwenboot!).

Het verslag van de race:

10

PZV ZEEZEILEN 3 - OKTOBER 2005

ZATERDAG 16 JULI, DE START De start is om 12:00 uur. Annemarieke, speciaal ‘geselecteerd’ op haar wedstrijdervaring, loodst ons super door het geweld van de start heen. We laten alle grotere boten met elkaar duelleren op een kluitje, en kiezen voor een open plek met vrije wind. Annemarieke geeft, gezeten op de preekstoel, de afstand naar de startlijn aan. Van tevoren heeft ze nog met de nieuwste uitgave van het wedstrijdreglement in de hand een briefing gehouden. We weten precies op welke vlaggen en geluidsseinen we moeten letten. Rolien, met de ijzeren zenuwen, stuurt onverschrokken, met pet op en met een blik in de ogen van een Russell Couts.

De tijd voor het startsein wordt gebruikt voor oefenstartjes, om precies te weten hoeveel tijd we nodig hebben, rekening houdend met wind en stroming. Het

werpt vruchten af, we hebben een flitsende start. We zitten bij de eersten, en ronden als bijna kleinste boot in de klasse als 7de de bovenwindse boei (de Houtrust). Psychologisch een leuke opsteker!

Lekker vaartje, spi erop. Echter vanaf 18:00 uur steeds minder wind. Een uur later is het dobberen. Eventjes nog 4 à 5 knopen wind gehad. We proberen er alles aan te doen, we sluipen zo voorzichtig mogelijk over de boot (zo min mogelijk balansverstoring) en slapen en zitten met z’n allen aan de lage kant.

Tegen 22:00 uur moeten we uitwijken voor een vrachtschip (shipping-lane).

Drie op een rij in slagorde. De eerste gaat net voorlangs, maar dat blijft niet goed gaan. Pamela die ligt te slapen, wordt wakker van het schroefwater dat ze wel erg dichtbij vindt klinken en komt

in onderbroek eens even buiten kijken, wat haar een hoop gejoel en gejuich oplevert van de bemanning aan dek van het vrachtschip dat net achter ons langs gaat.

De ‘frusti-wachten’ (nieuw woord) beginnen. Volledige windstilte. Na middernacht zo’n 4 uur rond de Elatna-boei gedobberd (ergens tussen 23:00 en 3:00 uur). Jacqueline, die net bij de boei wacht-af was, vraagt opgewekt aan het begin van haar nieuwe wacht waar we zitten, en na een redelijk optimistische gis vraagt ze: ‘welke boei zie ik aan bakboord knipperen?’ De Elatna-boei!!

Zelfs achteruit gedobberd. Balen, dat hadden we willen voorkomen. Maar in de shipping-lane kan je niet ankeren.

Langzaam steekt het windje wat op en in het donker is het een prachtig schimmenspel van rode en groene toplichtjes die naar het zuidwesten kruisen. Erg goed opletten.

ZONDAG 17 JULI De hele dag een gestage 6 à 7 knopen wind, uiteraard uit het zuidwesten. Wat uitwijkmanoeuvres tegen het ochtendgloren (vrachtschip, geankerd schip).

Helder weer, zonnetje.

Het loopt tegen springtij en bij het ondergaan van de zon bereiken we gelijktijdig met de kentering van de stroom North Foreland. De stroom gaat tegenlopen en volgens de stroomatlas (we hebben fors geïnvesteerd in stroomatlassen!) is dat een behóórlijke stroom.

Nemen we de kortste route, buiten de Goodwin Sands om, of kiezen we voor meer mijlen op ondieper water? Tactisch beslissen we heel dicht onder de kust te kruipen bij Ramsgate, binnen de Goodwin Sands door op ondiep water, om zo min mogelijk tegenstroom te ondervinden en indien nodig makkelijk te kunnen ankeren.

Dat ankeren was gelukkig net niet nodig, maar in het donker over de zandbanken schuifelen is best spannend met een slecht werkende dieptemeter. Toch een goede beslissing want de wind valt weg en er volgen weer ‘frusti-wachten’ waarin vooral veel heen en weer is gevaren. Maar we gaan in elk geval niet achteruit.

Het team

H

et team, in het kader van het lustrumjaar mede gesponsord door PZV, bestaat uit: Jacqueline, Rolien, Annemarieke, Christine, Pamela en Petra.

Christine en Pamela zijn geen lid van PZV maar wie weet?

Ochtendrituelen aan boord. Het geluid van de ultrasone tandenborstel van Rolien doet iemand slaperig vragen waar dat vrachtschip is. Dappere Annemarieke en Jacqueline proberen voor het eerst ‘de douche’ uit: de puts op de achterplecht. De rest probeert de koude confrontatie nog even uit te stellen, tot het plakgehalte voor hen ook de acceptatiegrens heeft overschreden. Nog even een rugbehandelingetje door de boord-’peut’ en Petra kan er weer tegen; ze was net een paar weken voor vertrek door haar rug gegaan.

Kwallen-watching. De meest spectaculaire, enorme exemplaren (Portugese oorlogsschepen?) dobberen voorbij.

Akelig langzaam. We liggen bijna stil.

We zien meer ‘mede-dobberaars’, de STAG, de Gorgeous, de GBR-1 en de Lancer of Hamble, uit de groep ORC 2, die achter ons gestart is.

De barometer begint fors te dalen (in de vroege ochtend zelfs 5 mbar in 1 uur).

Uit de weersvoorspellingen van de BBC

maken we op dat het weer een eigen willetje heeft en de lagedrukgebieden zich niets van voorspellingen aantrekken. Er komt al iets meer wind, met zo’n 6 tot 8 knopen bereiken we tegen 10:00 uur Dungeness, waar de stroom uiteraard weer tegen gaat staan. We gaan weer voor de tactiek van kruisen op ondiep water, wederom succesvol, en stressvol door de nog steeds defecte dieptemeter, en we maken een ware inhaalslag op de andere schepen. Een patrouillebootje gooit echter roet in het eten en sommeert ons beleefd de militaire zone in acht te nemen i.v.m. een schietoefening. Graag anderhalve mijl uit de kust. OK. We tekenen die anderhalve mijl gelijk in de kaart, zodat we weten waar we overstag moeten.

De barometer blijft zakken. Het weer gaat omslaan, we gaan ons voorbereiden op zwaar weer. De BBC heeft het over vijf, zes, mogelijk zeven Beaufort pal uit het westen, uiteraard de richting die wij op moeten. Het dek wordt opgeruimd, spinnakerschoten eraf (die zullen

MAANDAG 18 JULI Na de Goodwin Sands doemen er zo’n 11 boten op. Snellere, grotere jongens uit het wedstrijdveld, die waarschijnlijk ‘buitenom’ gevaren zijn. Toch niet zo’n gekke beslissing van ons om binnendoor te gaan. Om 3:50 uur zijn we Dover voorbij.

PZV ZEEZEILEN 3 - OKTOBER 2005

11

het dek gedaan (lekker in laten weken, de klotsende boot doet de rest). Even een telefoontje van het thuisfront, even bijspringen in het reilen en zeilen van het huishouden thuis (ja, ja, de droogtrommel werkt zó), en... als klap op de vuurpijl een mysterieuze roos, ge-sms’t door een van de achtergebleven mannen. Natuurlijk, die moet van Geert zijn, de kersverse, romantische geliefde van onze heftig blozende co-schipper Rolien! Groot is de lol als de roos van Wim blijkt te komen, al enige jaren de echtgenoot van de schipper, Jacqueline! Wim voert op punten vandaag met stip de lijst aan.

we de komende 2 dagen niet nodig hebben) en degenen die gevoelig zijn voor zeeziekte nemen alvast anti-zeeziektetabletjes in. Deze voorzorgsmaatregel werpt zijn vruchten af. Geen zeezieken aan boord. Misschien hier en daar wat ‘katterigheid’, maar dat beïnvloedt de prestaties nauwelijks.

We ‘stropen de mouwen op’, laat het spektakel maar beginnen. Harde actie!

Bij Hastings hebben we 17 knopen, 15:00 uur. High-aspect/werkfok. Tegen 19:00 uur kruisen we met een tweede rif en werkfok in 23 knopen. Bij Beachy Head is het een Bumpy Road. Het lijkt wel brandingsurfen. Het blijft de hele nacht ‘hakken’, zicht goed, met af en toe een bui.

12

PZV ZEEZEILEN 3 - OKTOBER 2005

DINSDAG 19 JULI Weer blijken we de STAG ‘s nachts voorbij gekruist te zijn (is al de derde keer, elke ochtend hetzelfde fenomeen, waarna ze ons overdag blijkbaar weer inhalen).

We blijven fanatiek. Om 11:00 uur een ‘schijn-zeilwissel’ gedaan. Het aantal knopen wind werd iets minder, maar toen iedereen klaar zat, lag en stond voor de zeilwissel, toch weer meer wind.

De 5 min. (wachttijd) regel is hierna ingesteld. De 15 knopen zijn er weer 20 geworden.

Ondertussen gaat het ‘gewone leven’ door. Weerberichtjes worden via Navtex-signalen op de pc opgehaald, de accu’s opgeladen (motor stationair) en de afwas wordt met zeewater in de puts op

Het wordt steeds gezelliger, het peil zakt aan boord. De slappe lach, sinds de middelbare school nauwelijks meer voorgekomen, is weer helemaal terug.

De gesprekken gaan van kuisheidsgordels (zo noemen we bij het aantrekken van het zwemvest onze verplichte kruisband om een been) tot Botox-lippen, die we nu allemaal beginnen te krijgen met al dat overkomende zoute water. Jammer dat de oogleden ook beginnen op te zwellen. Anders was er nog een stuiver aan te verdienen.

De berichten over kanaal 16 worden steeds grimmiger, Distress calls vliegen je links en rechts om de oren. En ondertussen zitten we te smullen van de boerenkool met worst... ‘erg hè, zo zonder mast, je bent ook niet op te merken zo tussen deze golven... deze rookworst is beter dan die van dat andere merk, die we net hadden.’ Zal vast een overle-

vingsmechanisme zijn. Tegen 21:00 uur net voor de Explosion langs! Rif eruit, rif erin, het blijft werken geblazen. Af en toe drizzle, meestal fel maanlicht (donderdag zal het volle maan zijn).

WOENSDAG 20 JULI Voort gaat de strijd. Jacqueline is geconcentreerd op targetspeed aan het sturen. Rolien van het ‘wachtteam’ erna, ook. Welke wacht maakt de meeste mijlen? Going steady, staat er in het logboek. Beide riffen zijn er inmiddels uit.

Schoonste dag der dagen, ‘s morgens nog een halve week, ‘s middags nog twee dagen… Zou het nu ook opgaan?

Er worden haren gewassen, met de puts en de collectief ingekochte shampoo (één gezamenlijke fles voor de gewichtsbesparing). Zeilwissels op de voorpunt maken echter met één massieve golf de wasbeurt van een aantal X-Babes weer ongedaan… Zout!

Het ‘keerpunt’ Eddystone Rock Light komt eraan! Op zo’n 10 mijl van de rots vandaan doet een groot Engels slagschip, Iron Duke genaamd, een oproep over de marifoon dat ze schietoefeningen gaat houden (alweer in de vuurlinie!). We willen graag die rots ronden, dus melden we onze aanwezigheid!

Annemarieke, in bikini net lekker schoon gedoucht op het achterplatform, doet de gevleugelde uitspraak ‘periscope depth!’

Wat nog vaak herhaald zal worden wanneer we oorlogsbodems tegenkomen.

Ze zal een aardig plaatje opleveren!

Eindelijk, 13:48 uur Eddystone Rock.

We hebben hem wel honderd keer op de foto gezet. Niet dat de rots zo mooi is, maar vanwege het feestelijke gevoel van het bereiken van een mijlpaal in de race.

We vallen af naar Frankrijk, met 15 knopen wind. De wind gaat de volgende uren toenemen. Voorzeilwissel, rif erbij.

Het bekende verhaal. Met één groot verschil: het is feest aan boord. Eindelijk de goede richting op en geen gehak meer. Elke gezeilde mijl gaat nu direct de goede kant uit. Met zo’n 20 knopen.

Kreten in logboek: We scheuren over de zee, super! Dit is zeilen! Heerlijke zeilavond! En: Lekker gegeten (maar dat staat er altijd, hulde aan Pamela).

Zon onder, volle maan op, werkelijk prachtig! Zo zeilen we de volgende dag in.

De volle tegenstroom maakt het deze ochtend lastig sturen. We noemen dit het ‘kajak-effect’, de neus van de boot wordt bij de geringste afwijking van de koers ‘gehapt’ door de stroom en de boot buigt razendsnel van z’n koers af, naar stuurboord of bakboord.

Een meningsverschil tussen twee wachtteamleden, Petra en Christine, wordt in der minne geschikt. Petra stuurt, en roept: ‘beter trimmen!’, waarna Christine roept: ‘moet jij beter sturen!’ Iedereen verbijsterd, het eerste onvertogen woord (op het gesteun en gevloek tijdens de windstiltes na). Het blijft 5 minuten stil, waarna door beide partijen wordt besloten dat de waarheid waarschijnlijk ergens in het midden ligt (gelukkig maar).

In de vroege ochtend neemt de wind af.

Het wordt ploeteren bij Brest. Dobberen onder spi. Heerlijke zon, maar... windstilte en swell. Not again. Gek word je van het geklapper van de zeilen. Alle mogelijke alternatieve lichtweer-zeilvoeringen worden uitgeprobeerd. Zes personen, zes ideeën en we voeren al die ideeën over zeilvoering uit. Spi erop, spi eraf, fok uitbomen, geen fok, grootzeil weg, dubbelrif erin tegen het slingeren, enz.

Uiteindelijk bleek spi met dubbelrif in grootzeil de oplossing. Ons zeiltrimschema voorziet in alle mogelijke scenario’s, echter niet in ‘geen wind’ (‘Normaal start je je motor, hè’). Van de nood ook maar een deugd gemaakt. Even achter de boot hangen, met ‘tuigje’, om af te

spoelen, zou moeten kunnen. Zwemmen! Zonnen! En of de duvel ermee speelt, we zijn nog niet binnenboord gehesen of een Frans marineschip, een flinke, komt bijna recht op ons af. Tot onze verbijstering zien we het kanon op het voordek op ons gericht worden.

Het draait! En even daarna gaat de loop naar een zeilschip aan de andere kant, iets verder weg. Waarschijnlijk zit een grote lens op het kanon! Periscope depth.

Na uren dobberen en ploeteren (met name door Rolien, die stoïcijns de spi blijft trimmen) in de volle zon, komt er halverwege de middag meer wind. We gaan per uur vooruit, 6, 10, 13 knopen... we passeren om 17:00 uur de Chaussée de Sein, en beginnen aan het laatste lange rak naar La Rochelle. Om 19:30 uur bij 16 knopen wind worden we omringd door een flinke groep dolfijnen!

Even wordt de wedstrijd vergeten. Er wordt gejuicht, naar fototoestellen gegrepen, en het klikt of het leven ervan afhangt. Ze zijn snel. Ze springen, buitelen, keren en zwemmen weer voor ons uit. Grote met kleintjes. Ongelooflijk. Wat een pracht!

Het ‘spotten’ van medewedstrijders houdt ons goed bezig en scherp. In het bijzonder een rood-wit-blauwe spi die tot vlak voor de finish op ons netvlies staat.

De wind neemt nog meer toe. Om 20:00 uur al 19 knopen uit het noordwesten.

Wij gaan zuidoost, op La Rochelle af.

DONDERDAG 21 JULI ‘s Nachts om 2:15 wordt de A.T.S. gezet (de Asymmetrische Toer Spinnaker). De wind laat het toe (10 knopen). Schitterend zo bij volle maan.

PZV ZEEZEILEN 3 - OKTOBER 2005

13

schipper haar wedstrijd-zeilinstructeur blijkt te zijn van Zeezeilschool Scheveningen.

Voor een zeebriesje tocht het lekker door! We vliegen onder spi, de boot is niet meer te houden, de beide wachtteams proberen elkaar het snelheidsrecord afhandig te maken.

Uiteindelijk is het team onder aanvoering van Rolien de winnaar: het nieuwe snelheidsrecord van de twee jaar oude boot is 12,5 knoop uit 19 knopen wind!

Om 21:00 uur om precies te zijn. Kicken!

We verzinnen enthousiast een wervende (promoting) tekst voor ons avontuur zoals: volle-maan-spinakeren, wildwaterzeilen, brandingsurfen, dolfijnspotten.

VRIJDAG 22 JULI We denderen door. Aan de wind tegen de golven beuken bij windkracht tig, massief water over, het houdt ons allemaal niet uit de slaap, maar nu voelt het anders. Mogelijke onverwachte schuivers van de boot. Geen vrees: sturen kunnen de meiden! We spinakeren de hele nacht door, bij prachtig vrijwel vol maanlicht en 20 knopen wind. Kicken!

We ruiken de finish. Het telefooncontact met het thuisfront wordt opmerkelijk intensief. De ‘mobiele brigade’ is nu zeer actief. Het lijkt de beursvloer wel. Iedereen probeert, soms met twee mobieltjes in de hand, contact te leggen met het thuisfront. Hoe staan we ervoor (‘zal ons Pa eens bellen, waar zit de concurrentie?’) Tja, waar zit onze concurrentie, welke boten zijn er al gefinisht, enz.

Veel informatie over andere schepen hebben we niet. Voor het eerst denken we na over de mogelijke eindklassering, met een weddenschap.

14

PZV ZEEZEILEN 3 - OKTOBER 2005

We gaan onverwacht snel. Het thuisfront schrikt ervan. ‘Help, geloof dat ik moet gaan rijden.’ Volop speculaties rond de aankomsttijd. Wim springt overhaast in de auto om op tijd te zijn voor de ontvangst. Hopelijk vanavond al.

Onze tegenstander met de rood-witblauwe spi zet ons even op het verkeerde been. Ineens zien we een gele spi, maar deze tactiek heeft hen niet geholpen. Ze zitten nu, na 20 uur voor ons te hebben gezeild, ineens achter ons. En daar gaat het om, merkt Annemarieke terecht later tegen de bemanning op, die ontkent onze spi gezien te hebben! 24 Uur achter elkaar aanvaren, tegen de spi aankijken, en deze niet opgemerkt hebben? Ja, ja, zodra je er voorbij bent, word je niet meer herinnerd. Met name voor Annemarieke een kleine persoonlijke overwinning als de

Al een beetje in feeststemming met de finish in zicht, gevierd met een feestelijke lunch. Het brood is niet meer optimaal na 6 dagen dus Jacqueline gaat pannenkoeken bakken, en we eten de laatste vlaflips en chocoladetoetjes.

We raken in trance. Althans de dekploeg. De dames down under gaan als bezetenen aan de schoonmaak! Niets helpt zo goed tegen gespannen zenuwen als een grote schoonmaak. Nou ja, niet bij iedereen. De meiden aan dek laten het stuurwiel en de schoten niet meer los om juist weer niet te hoeven dweilen! Toch komen we ook onderdeks niet meer los van alles, de navigator wordt bijv. gevraagd ‘even bij te draaien’, om onder de voeten te kunnen dweilen.

De Franse zon brandt er ondertussen op los. Christine, onze fysiotherapeut, masseert de zonnebrandcrème (ook één gezamenlijke fles) op de bijna volledig verkrampte spieren van de luitjes boven, en duikt weer onder. De Xinia zal de meest schone, ‘zoete’ boot worden die ooit na een langeafstand-zeezeilwedstrijd over de finish gaat. Île de Ré.

Een aanmoedigingstelefoontje vanaf de Cadans. We kunnen bijna naar elkaar zwaaien. De finish komt in zicht, de boot spuit onder spi nog steeds vooruit, en we trekken gauw onze gesponsorde shirts en fleece jacks aan (bedankt Piet!). We willen geheel in stijl de finish over! Je bent een X-babe of niet. Nog even een gijp voor het laatste rak, en dan... achter de Explosion, en vóór de Jeanne d’Arc finishen we.

Bijna dreigt het de minuten na de finish nog fout te gaan. O, gevaarlijke euforie!

De manoeuvre van het weghalen van de spi niet goed doorgesproken. Verwarring, uit het roer lopen. Ook dit heikele moment overleven we zonder nadelige gevolgen, behalve dan voor ons ego.

De aanloop naar La Rochelle is bij laagwater onvoldoende diep om de haven te bereiken. We willen natuurlijk dolgraag naar de haven en moeten grote haast maken met het vergevorderde afgaande tij. We hadden niet een uurtje later aan moeten komen. Nog een nachtje buiten ankeren, terwijl de familie binnen op ons wacht… Gelukkig halen we het net.

Geweldig was het ‘ontvangstcomité’ op de steiger in La Rochelle. In de vallende duisternis stonden ze daar, flitsend met fototoestellen en zwaaiend.

Wim, de vader en moeder van Rolien en die van Annemarieke, en… onfortuinlijke Geert kwam tot grote vreugde van Rolien later met een andere auto opduiken!

We zijn het er allemaal over eens: misschien waren we aanvankelijk ‘bij elkaar geraapt’ maar er kan geen leukere boot in de wedstrijd geweest zijn, een boot waar zo gelachen en lekker gegeten is.

En waarop toch ook, en sommige wedstrijddeelnemers kunnen dat dan niet

geloven, superfanatiek gezeild is! Het was SUPER! SUCCESFACTOREN De factoren die het zeilen zo hebben doen slagen (n.b. geen schade gehad): Goede voorbereiding (we horen wel andere verhalen van andere teams).

We hebben het als een gezamenlijk project aangepakt. Iedereen werd bij de voorbereidingen betrokken. Iedereen heeft meegeholpen met het organiseren. Iedereen was medeverantwoordelijk.

Tijdens de gezellige bijeenkomsten vooraf werden er taken verdeeld (wie doen de boodschappen, hoe doen we de maaltijden, wie zoekt de medische extra’s uit (welke pillen, van Belgische reistabletten - echt waar - en anti-braakzetpillen tot hechtstrips), wie concentreert zich op het ontcijferen van de Franse weerberichten, hoe komen we aan een reddingsvlot voor 6 personen, hoe doen we de IT, enz.). Zo werd ook duidelijk wat we konden verwachten.

Bovendien, we hadden een ongelooflijk dik pak papier vol met veiligheidseisen waar we van de wedstrijdleiding aan moesten voldoen (tijdens de veiligheidskeuring werd dit gecontroleerd).

Het driedaagse (lange) oefenweekend.

Uittesten van wachtschema’s, meten

waterverbruik. Met een tank van 130 liter moet het watergebruik van 6 personen goed ingeschat worden. Extra water is wel ingeslagen, maar tijdens de wedstrijd zijn we goed uitgekomen. Testen maaltijden van Pam, veiligheidsoefeningen, vrouw overboord (real-life oefening met Annemarieke in de Oosterschelde), stormfok uitproberen (stom gezicht bij windkracht 2), proefinstallatie van pc voor weerberichtenontvangst door Petra. Het 24 uur wachtschema wordt aangepast naar aanleiding van het oefenweekend. Ook het corveeschema (koken, afwassen) wordt in het wachtschema geïntegreerd. Er komt een lichtweer- en een zwaarweer-wachtschema.

Het wachtschema bleek bijzonder prettig. Wachten van drie uur, met in de nacht een periode van vier uur (cadeautje), waarbij de wachten per etmaal precies versprongen zodat beide teams alle tijden kregen, wisselend om de dag.

Manoeuvres, zoals gijpen met de spinaker, zeilwisselingen e.d. deden we meestal (als vanzelfsprekend) met z’n allen.

HET TEAM Op basis van ervaring en kennis verdeeld over 2 wachten.

PZV ZEEZEILEN 3 - OKTOBER 2005

15

Wacht 1: - Jacqueline is als schipper en mede-eigenaar van de Xinia eindverantwoordelijke aan boord. Ruime zeezeilervaring en jarenlang een eigen boot geschipperd. Maar een meerdaagse zeezeilwedstrijd is weer een heel nieuwe uitdaging.

- Petra meldde zich op de PZV nieuwjaarsreceptie spontaan aan. Misschien wat minder zeezeilervaring, maar des te meer enthousiasme. Met haar technische achtergrond heeft ze zich gespecialiseerd in het ophalen van weerkaartjes en constateert al snel dat ze dit jaar meer mijlen op de Xinia vaart dan op de nieuwe boot Windveer die ze vorig jaar met Harry kocht. Kan deze mooie zeemijlen met trots aan haar cv toevoegen.

- Christine is de schoonzus van Jacqueline. Sterkste troef: ‘bewezen onder elk weertype absoluut zeeziektebestendig’. Kan ook prima navigeren, en (zeker zo belangrijk) onvermoeibaar sturen. Alleen wat aversie tegen de spinaker. Helaas hebben alle mooie nachten met spinakeren bij volle maan haar nog steeds niet geheel van gedachten doen veranderen. Was het die laatste manoeuvre bij de finish?

Wacht 2: - Rolien als wachtleider is een onverschrokken stuurvrouw. Geen zee te hoog. Heeft tweemaal de Ramsgatetocht op de Xinia meegezeild en zo de boot een beetje leren kennen. Fanatiek voerde zij haar team aan tot superprestaties.

- Pamela vaart als schipperse haar eigen boot. Ze leerde Jacqueline kennen tijdens de 200-mijls solo, waar het idee voor een zeezeilwedstrijd geboren werd. Niet alleen solo maar ook in het team een fantastische kracht, met allerlei slimme trucjes uit de bergklimsport, die aan boord ook zeer nuttig bleken.

Navigeren, trimmen, maar ook koken.

Nergens draait ze haar hand voor om.

We hebben genoten van haar vooraf klaargemaakte maaltijden. Erg handig onderweg.

- Last but not least voegde Annemarieke zich bij het team. Haar wedstrijdervaring was voor ons erg waardevol en fanatiek trimmen kan ze ook. Het stuurwiel is voor haar wat aan de grote kant, maar met een zeer grote dosis humor weet ze elk obstakel te overwinnen.

KLASSERING We hebben ervoor gekozen de race te zeilen. Hiervoor wordt een handicap-

systeem gebruikt en dat betekende dat de boot gemeten moest worden. Na meting zijn we ingedeeld in ORC klasse 1. Verreweg de grootste en meest competitieve klasse. We zijn met 11 meter ongeveer de kleinste boot in de klasse.

Na de finish blijkt de helft van de boten in onze klasse, de ORC 1, te zijn afgehaakt (12 van de 24 boten). Zeeziekte of materiaalpech. Ook kwamen een aantal boten in de problemen met hun krappe tijdschema. De vele uren dobberen hebben er flink in gehakt. Nog meer windstil weer in het vooruitzicht was de bekende druppel… Een schokkend hoog uitvalpercentage in deze race. De bemanningen die we later spraken hadden het over windkracht 7 en zo, onder de ZuidEngelse kust. Boten die gelijk met ons opvoeren. Nou wij hebben geen windkracht 7 gehad. Een goeie 6, oké, maar windkracht 7? Hoe hoger de mast, hoe meer wind.

Over die zeeziekte: was de verleiding van een lekker koud biertje biertje tijdens de warme windstille dagen in het begin misschien te groot? Het bleef erg stil wanneer we deze vraag stelden.

In de eindklassering zijn we zevende geworden, een prima prestatie. Een team om trots op te zijn!

I.M.S. Industry and Marine Supplies Importeur onderdelen scheeps- en camperbouw Blankensteijn 18 5321 GN Hedel Telefoon 073-5994703 Fax 073-5994604

KORTING 15-40% bij een minimaal aankoopbedrag van € 50,16

PZV ZEEZEILEN 3 - OKTOBER 2005

Weer een zomer met verre kusten

Fair Isle, Shetland Islands

Hardanger fjord, Noorwegen

ﾃ四e de Rﾃｩ, Frankrijk

Siciliﾃｫ, Italiﾃｫ

met toepasselijke sterke verhalen en daarom tot spoedig ziens in de

Trafalgar Pub PZV ZEEZEILEN 3 - OKTOBER 2005

17

Het lustrumweekend van de redactie

D

e viering van ons vijfde lustrum zit er weer op. Het lustrumjaar is weliswaar nog niet voorbij, maar het lustrumweekend hebben we gehad.

En wat voor een weekend! In de loop van donderdag 8 september arriveerden de eerste schepen al in Hellevoetsluis en in de loop van de vrijdag werden het er steeds meer. Aan het eind van de vrijdagmiddag lag de steiger bij Arie de Boom zo goed als vol met PZV-schepen. Er is die vrijdagavond heel wat afgekletst en menig glas is geheven om het weerzien van oude en nieuwe vrienden te vieren.

ADMIRAALZEILEN Op zaterdagmorgen vond het palaver plaats, ter voorbereiding op het admiraalzeilen met 34 schepen ‘s middags.

Vrijdagavond en -nacht was er overvloedig regen gevallen en zaterdagmorgen zaten we aanvankelijk nog wat in de mist. Echter, toen de eerste schepen naar buiten gingen, brak het zonnetje door en kwam er zowaar ook nog wat wind. Zon en wind gaven een extra tintje aan het admiraalzeilen, dat onder leiding van Aitske verder ook ‘technisch’ voortreffelijk verliep. Een feestelijk schouwspel was het daar op het Haringvliet!

En of het zo heeft moeten zijn, het admiraalzeilen was nog niet afgelopen of er barstte een hoosbui los die menig PZV’er naar zijn of haar zeilpak deed grijpen.

Toen de vloot vervolgens weer voor de wal ging, werd het opnieuw droog en zie, daar was de zon ook weer.

18

PZV ZEEZEILEN 3 - OKTOBER 2005

VLOOTBORREL De vlootborrel die toen volgde, was zeer geanimeerd en werd zelfs ‘spetterend’ door de komst van ene ‘Johnnie’ met zijn maten en een auto vol herrie. De vetkuiven en de swingende muziek van jaren her brachten de stemming er nog meer in.

BUFFET EN CABARET Daarna met zijn allen richting Brandweermuseum voor nog een drankje, het buffet, een toespraak van de burgemeester van Hellevoetsluis, en nog één van de voorzitter, en vervolgens, om niet te vergeten, het optreden van de leden van het PZV Lustrumcabaret. Zij brachten een mix van oude en nieuwe PZV-liedjes, met sterke tekst- en muziekcombinaties. Een en ander werd van een inleiding en zo nodig toelichting voorzien door onze onvolprezen ladyspeaker Franka.

SWINGEN Tenslotte was er de band ’Mixed Up’ die tot in de kleine uurtjes met swingende muziek de benen van de vloer kreeg.

Al met al een zeer geslaagd weekend, waarvan we met zijn allen, getuige ook

de foto’s, elders in dit blad, echt hebben kunnen genieten.

Heel hartelijk dank dus aan al diegenen die door hun inzet dit lustrumweekend tot een waar PZV-feest hebben weten te maken!

PZV ZEEZEILEN 3 - OKTOBER 2005

19

Van Île de Ré naar Tholen Een prachtige terugbrengtocht langs de kusten van de Vendée en Bretagne, en een bezoek aan de Kanaaleilanden.

Bauke Sijtsma

N

a de nachtelijke autorit naar St. Martin op Île de Ré worden wij hartelijk door Louis en Josje op de Cadans ontvangen. Wij gaan de boot terugvaren naar Tholen: Pieter Stoelinga, Marie-Janne te Veldhuis-Lagerweij, Hans van Reenen en ik.

Nadat we geslapen hebben, wandelen Hans en ik ‘s middags wat rond bij de haven en ziet Hans zich ineens oog-inoog staan met z'n nicht die met haar man op Ré aan het fietsen is. Je houdt het niet voor mogelijk. Tien jaar niet gezien, en nu ineens híer!

St. Martin is een prachtig havenstadje, maar we vertrekken meteen de volgende ochtend naar Les Sables d'Olonne. Het plan is om in dagtochten, met af en toe een toeristische dag, terug naar Ne-

20

PZV ZEEZEILEN 3 - OKTOBER 2005

derland te gaan. Na de Kanaaleilanden zullen we een lange, meerdaagse trip maken naar de Belgische kust. Om de reserves niet in het begin al te verbruiken, gaan we zo spoedig mogelijk naar de Bretonse noordkust.

Later in de tocht proberen we te ijken zonder stroom, om een goede correctiefactor te vinden, maar dat mislukt. Bij inspectie van het behoorlijk nieuwe log bleken er al zeepokjes op te zitten. Wij kregen het deze reis niet meer goed.

Naar Les Sables wordt het een redelijk mooie zeiltrip. Voor de navigatie kunnen we nu ook een pc met MaxSea-software en vectorkaarten gebruiken. Daarnaast hebben we het nog Navcenter-systeem dat we al jaren gebruiken, en natuurlijk de Imray-kaarten waar we nog steeds elk uur een kruisje in zetten. Met de hand-gps erbij, beschikken we dus over drie systemen. En dan ook nog radar.

Het log verschaft ons steeds veel plezier, want uit de bootsnelheid op het display concluderen wij dat we voortdurend stroom mee moeten hebben, ongeacht wat de stroomtabellen ons zeggen.

Nulmeridiaan Met MaxSea op de pc is het een genoegen om jezelf te zien varen. Kaarten in kleur, zoom/pan naar hartelust; de kaart schuift mee met de boot. Bearing en distance meten naar een willekeurig punt gaat met de muis erg comfortabel.

Jammer dat van een route die uit meerdere stukken bestaat, de afstanden en tijden niet worden opgeteld. Ook ontdekken we later nog dat na langere tijd de boel gaat vastlopen en af en toe herstarten nodig is. Maar écht bijzonder is dat de wereld volgens MaxSea over de

nulmeridiaan is doorgeknipt. Als je bestemming een stukje oostwaarts over de nulmeridiaan ligt, moet je naar het westen en wel de hele wereld rond! Pas als het bootje over de meridiaan geschoven is, komt het weer goed. Uitleg ontbreekt.

Het begin van onze tocht valt samen met het eind van de race Scheveningen-La Rochelle. We weten dat de Xinia in de buurt moet zijn op weg naar La Rochelle, en we sms-en naar Jacqueline. De boot met onze PZV dappere vrouwen (Jacqueline, Rolien, Petra, en Annemarieke) en nog twee van buiten PZV heeft de zevende plaats bereikt in klasse ORC-1! Île d'Yeu wordt de volgende bestemming. Daarheen zeilen we met 3-4 Bf tegen en met 'état de mer: agité', wat bij ons 'knobbelig' heet. Ook staat er nog een deining van een meter. Behalve Pieter gaan wij allen af en toe over de reling of in de gootsteen. Dat hadden we toch niet helemaal zo ingeschat.

Yeu is een prachtig eilandje. We blijven er een dag en fietsen het eiland rond, een tocht van 30km. Prachtige baaien met rotsen, brekende golven en strandjes. Alles is hier simpel en niet door de uitwassen van het toerisme verstoord.

De inlandse auto’s die hier rondrijden zijn ongelooflijk oud. Citroen Dyane en Renault 4: bij ons zijn ze allang weggeroest. Aan de zuidpunt willen we iets eten, maar de eenvoud blijkt nu zover te gaan dat het niet eens lukt, en alleen een drankje is nog mogelijk. Het enige terrasje in La Meule is midden in het hoogseizoen door z'n voorraad heen!

Na Yeu gaan we via Belle Île naar Le Guilvinec, een vissershaven die een goede uitgangspositie is om de Raz de Sein te nemen. Op Belle is iedereen al eens geweest en we gaan er alleen een nachtje aan de mooring, bij Sauzon. De wind is zwak en de schroef moet meedoen.

In Le Guilvinec aangekomen, kunnen we de volgende morgen niet doorvaren, omdat onweer en windstoten verwacht worden. Zo zijn we in de gelegenheid om het toeristische binnenkomen van de vissersvloot bij te wonen. Tientallen vissersbootjes komen vanuit zee aanvaren en lossen hun vis, kreeften en garnalen aan de kade. Het tv-spotje met de gestresste garnalenpelster, bij wie het zweet uitbreekt als de vloot komt aanstormen, dringt zich op.

heen, heerlijk zeilen door de Mer Iroise, mooi weer, de schitterendste rotskusten, overnachting aan een bolletje in Camaret en met bijboot naar de wal, volgende dag weer zeilend verder, naar het Chénal du Four.

We hebben een zeer fraaie ontmoeting met een stuk of vier nieuwsgierige dolfijnen. Voor mij de eerste keer dat ik zoiets meemaak. Ze spelen minutenlang om de boot en je kunt ze bijna een hand geven. Fantastisch!

Voorbij de Four, en de bocht om, wordt de wind zwak en gaat de schroef er weer bij. De aanloop naar l'Aber Wrac'h gaat als bij eerdere tochten gesmeerd, vooral als we de bekende boei Petit Pôt de Beurre passeren.

Bij l'Aber Wrac'h maken we een wandeltocht over het naastgelegen schiereiland met z'n prachtige natuurgebied.

Rotsen, duinen, stranden en baaien.

Dan weer verder. Via Primel-Trégastel, waar we de nacht aan een bolletje doorbrengen, naar Lézardrieux. Bijzonder mooi is de aanloop langs Île de Bréhat en de vaart door de rivier de Trieux.

In Lézardrieux gaat Hans ons volgens plan verlaten. Hij heeft helaas, zoals bij pensionado's veel voorkomt, nog andere dringende verplichtingen. De volgende morgen gaat hij op de bus naar Paimpol (5 km) en dan al boemelend naar Rennes, voor de TGV naar Nederland.

Wij maken daarna een uitgebreide wandeltocht bij laag water langs de oevers van de Trieux. Marie-Janne is zeer enthousiast over de agapanthum, de prachtige blauwe bloem, die thuis nauwelijks bekend is, maar die je hier overal ziet.

Baard Jersey is het volgende reisdoel. We varen op de motor, en voortdurend tussen grote plakken spaghetti-wier, Als we in de zuidwestelijke aanloop van St. Hélier zijn, vreet de schroef zich in iets vast. De motor heeft het moeilijk en slaat af, maar na enige keren herstarten en een stukje achteruit varen, komt er toch weer wat beweging in het schip. Dat is ook nodig, want we liggen vlak voor een

Dan: naar de Raz de Sein, er doorPZV ZEEZEILEN 3 - OKTOBER 2005

21

kardinaal die in de oostgaande stroom met een vervaarlijk kielzog op ons afkomt. Met rustig doorvaren verdwijnen de trillingen van de schroef geleidelijk aan, maar er missen nog een paar knopen. In de haven van St.Hélier is het vol, het water is niet bepaald schoon, en een duiker erbij halen zal niet gaan, want duiken is er verboden. Er hangt wel een behoorlijke baard onder de boot, die volgens Pieter betrekkelijk nieuw moet zijn.

Best mogelijk dat daar het verlies van snelheid door veroorzaakt wordt, en dat we alleen maar wat wier aan de schroef hebben.

Jersey is een bezoek waard. Wij gaan naar het oorlogsmuseum, het in de rotsen door de Duitsers uitgehouwen stelsel van tunnels, dat als militair ziekenhuis dienstdeed. Daarna nog een wandeling bij de Pointe de Corbière naar de vuurtoren die met eb bereikbaar is. Er staat een gedenktekst voor de ferry uit Guernsey die zich jaren geleden, met driehonderd man aan boord, op de harde wind en de sterke stroom verkeek en op een klip liep.

Het gaat naar Guernsey, de volgende dag. Bij het wegvaren doet de schroef het zonder trillen. We kunnen het traject voor het grootste deel zeilen. In St. Peter Port aangekomen liggen we eerst 8-dik aan het wachtponton. Niet te geloven dat al die boten de haven in moeten, maar dat lukt altijd. Het is schitterend weer en daarom gaan we meteen de volgende dag het eilandje Herm bezoeken. Dat blijft, ook na meerdere keren, iets schitterends. Vanaf de hoge rotsen kijk je uit over de eilanden en de Franse kust, en zie je de woelende stromingen in de Great Russel tussen Herm en Sark.

De Town Church vlakbij de marina in St. Peter Port is altijd goed voor een verrassing. Drie jaar geleden mochten we het

22

PZV ZEEZEILEN 3 - OKTOBER 2005

wisselluiden bijwonen in de toren, deze keer zitten we er ineens 's avonds, en beluisteren een orgelconcert met werken van Bach en Telemann.

Op naar Cherbourg! Het is nu afgelopen met snipperdagen opnemen. We gaan mijlen maken naar huis.

Maar zo mooi is het niet. Ten eerste hebben we ineens weer trillingen als we op de motor varen, en ten tweede is er voorlopig alleen maar wat zwakke NOwind in de aanbieding. Wat langer achteruitvaren helpt niet of nauwelijks om het wier kwijt te raken. Is het toch een net? Terug naar St. Peter Port of rustig doorvaren? Het wordt doorvaren. In Cherbourg aangekomen, moet het probleem echt opgelost worden. Ik duik naar de schroef en zie een echt stuk net zitten, en dat krijg ik er natuurlijk niet zomaar af.

We bestellen een duiker, hij kost 90 euro maar kan pas de volgende dag om twee uur of zo komen. De duiker komt, op zijn Frans, om half vijf en heeft een half uur nodig om het net door zagen en snijden los te maken. Om de schroefas is het nylon versmolten tot een massieve ring! De huls of anode-ring die het stukje schroefas af moet schermen, ontbrak. Nou, hierna liep het geheel weer als zoals het hoort.

Rolmaat Tijdens die dag, wachtend op de duiker, herinner ik me dat de dieptemeter niet goed aanwijst. Bij het uitvaren van de marina van St. Peter Port gingen we voorzichtig over de drempel met 1,80 m water. Maar ik zag de dieptemeter niet onder 2 m komen. De offset voor de waterlijn is ingesteld op 0,5 m, en de vraag is of dat wel klopt. Pieter komt op het geniale idee om het waterniveau in de afvoerslang van de gootsteen te meten.

Immers, die zit bij de Cadans in het midden, en de bodem tussen gootsteen en dieptemeter is redelijk vlak. Zo gezegd, zo gedaan. Slang los, rolmaat erin, 3 cm huiddikte erbij. De schatting is: 35 cm. De offset gaat naar 0,3 m.

Later komen we ergens bij een sluisdrempel met een bord waarop staat: 2,7 m. We volgende dieptemeter nauwlettend, en het wordt: 2,7 m. Bingo!

Na Cherbourg gaat het naar de Belgische kust. Het wordt 200 NM naar Duinkerken. Het wachtschema voor ons drieën is: 2 uur slapen, 2 uur stand-by, 2 uur sturen. Dat is voor 's nachts. Overdag doen we hetzelfde, maar dan met intervallen van 4 uur. Het beviel ons goed. Helaas, er is geen wind en we moeten het hele traject schroeven.

Het is of de duvel ermee speelt: ter hoogte van Dieppe krijgen we weer iets in de schroef! Ook hier zijn wierplakken in de zee, maar het kan ook ons tweede netje zijn. Gelukkig is het effect deze keer zwakker en de trillingen verdwijnen geleidelijk. Dat lossen we deze reis waarschijnlijk niet meer op.

Van Duinkerken gaat het naar Blankenberge, voor de goedkope diesel en voor de pladijs. Bij binnenkomst staat Haye van der Werf met vrouw en dochter op de noordpier en wuift ons toe. Wat zijn PZV'ers toch attent!

Na Blankenberge gaan we naar het Kanaal door Walcheren en overnachten in Middelburg. In het gezellige restaurant De Kemel van watersportvereniging Arne in Middelburg zijn we weer echt in Nederland. De twee trips na Duinkerken hebben we tot ons genoegen aangenaam en ontspannen zeilend kunnen doen.

In Tholen staat Hans al op de steiger.

Louis en Josje komen er ook aan, en alles is weer compleet!

Uit het goede hout gesneden

. Restauratie & reparatie met name houten schepen

. Zomer- en winterstalling met name groot onderhoud en zelfwerkzaamheden

. Jachtservice

o.a voor roestvrijstaal mast en tuigage

Hiswa-lid

. Verkoop van:

- diverse houtsoorten zoals plaatmateriaal en massief gezaagd en geschaafd - epoxy, verven, kitten, olie en lakken

- rvs-beslagen en bevestigingsmaterialen

. Professioneel advies voor de zeilerij:

± 10.000 mijl zeeraces- en ± 50.000 mijl zee en oceaanervaring.

De Biezen 5, 5298 ML Liempde. 0411-635166/06-55175482 of 06-50532838. www.eursa.nl/info@eursa.nl

HERMAN LIEVEN GAASTRA - HELLY HANSEN - DUBARRY - IMHOFF

Fleecetruien – zeiljassen – bootschoenen Geopend: dinsdag t/m vrijdag vanaf 10.00 uur, zaterdag vanaf 9.00 uur, koopavond donderdag

HERMAN LIEVEN ZEILKLEDING Oostwal 6 5211 RC ’s-Hertogenbosch Tel: 073-6131763 Fax: 073 6130786

www.zeil-kleding.nl PZV ZEEZEILEN 3 - OKTOBER 2005

23

Van Motril naar Thomas Maestre

Het slotstuk van de tocht van vorig jaar, langs de ZuidSpaanse kust. Boeiend tot het laatst.

Stef Hoonhout ALMERIMAR, 31 JULIO Eindelijk zeilen, wind Bf4 met een noordcomponent, net te bezeilen. De automaat doet ook ‘aan de wind’, weten we nu, in plaats van een kompaskoers: we zitten zingend in de kuip totdat na een paar uur de wind wegvalt. Motoren maar weer en ons verbazen over de ene dieptemeter die 4,5 aangeeft en de andere die gestopt is bij 100; ‘last signal 100 meter’, vissen zeker, scholen vissen die zich niet laten vangen door onder de romp met ons mee te zwemmen.

Ook Almerimar is een prethaven, maar dankzij een sociaal gemeentebestuur tenminste betaalbaar. Tussen al het Spaanse plastic, dat niet bewoond is, schijnt een enclave van Britse live-onboards te bestaan, zo’n driehonderd mensen. We zien ze niet, maar ze zijn er wel. Ze hebben eigen scholen, een eigen crèche en een gezamenlijke inkooporganisatie, zegt Lance uit Liverpool van de Laundrette, waar Mieke onze was in de trommel stopt.

‘I understand women’, zegt hij tegen haar met een goedig, maar toch vuil oog op mij.

‘Ze willen hun eigen was, hun eigen ondergoed in hun eigen machine, bij hun eigen poeder. Dat laten ze niet aan een ander over. ‘ SAN JOSÉ.

Geen wind, nou ja Bf2. Daarom heet de kaap die we passeren natuurlijk Cabo 24

PZV ZEEZEILEN 3 - OKTOBER 2005

de Gata, de Kattekaap, katten houden van rust. We ankeren in de mooiste baai tot nu toe en zwemmen en vallen in slaap op een zachte deining uit zee. Om de hoek is de marina, ‘completo’ etc., maar wat kan ons dat nou schelen.

GARRUCHA, 3 AUGUSTUS Er is wind, eerlijke wind, Bf5 uit het westen. We genieten met Zalang, die door het blauwe water grist, zoekend naar dolfijns gezelschap. De wind krimpt iets, we beginnen aan de spinaker te denken. Goed dat we dat ‘nog even wachten gevoel’ hadden, het wordt Bf6, de Levante is terug.

Zeezicht De ene kaart sluit niet aan op de andere. Enige zeemijlen tussen San José en Garrucha ontbreken. Erg is dat niet.

Wij volgen al dagen de kustlijn, duidelijk gemarkeerd door torenhoge lelijke flatgebouwen. Je zou het bijna eentonig kunnen noemen. De spijkerblauwe zee is, enkele mijlen uit de kust, meer dan 2000 meter diep.Voor de dieptemeter gaat dit te ver. Soms laat zij dit piepend merken. Vissen willen niet bijten.

Dat Spanjaarden geen zeelieden zijn, blijkt uit de bijkans lege zee en de overvolle havens gevuld met glanzend tup-

perware, dat daar maar ligt te liggen.

Ergerlijk is dat er daardoor voor passanten geen plaats is.

Vandaag gaan we de bries benutten die ons met een gemiddelde van 6 knopen richting Garrucha blaast. Geen motor, aan de wind, we boffen. De zee is blauw, rustig, leeg.

We genieten. Plotseling zie ik aan de horizon een groot grijs silhouet verschijnen. S. zegt ‘ja, da’s een grote.’

‘Levert die geen gevaar op?’, vraag ik.

‘Nee hoor’, zegt S. ‘die gaat straks mooi achterlangs.’

Enkele minuten later vind ik dat dat schip toch wel erg snel dichterbij komt.

S. ziet geen gevaar en blijft bij zijn zienswijze. Ik pak mijn filmtoestel omdat je zo’n interessant naderend object in al die leegte niet mag missen. Terwijl ik inzoom, zie ik tot mijn verbijstering dat we op ramkoers liggen met een schip met een haaienbek, met een schip dat er een rotvaart op na houdt. Ik schreeuw dat we eraan gaan, zo.

‘Verrek’, zegt S. hoe kán dat nou? Die gaat wel erg snel zo.’

Vanaf dat moment begint het grote handelen. We horen het geluid van de motoren van het nu snel naderende schip aanzwellen. S., spierwit opeens, zegt

doodkalm: ‘OVERSTAG: NU! Hou jij het roer, dan zet ik de motor aan.’

Even weet ik niet meer hoe of wat en ben ik het zicht op het grote monster met de vier gele tanden geheel kwijt.

Dan zie ik hem en ik roep dat ik bang ben, heel bang. Het gevaarte eet een steeds grotere kop van de horizon weg en komt echt, dodelijk echt, razendsnel dichterbij. Onze motor brult intussen op volle kracht en we lopen met een vaart van 8 à 9 knopen, waarheen?? Níet weg van het monster, dat niets ziet, niets hoort en op ons af davert. Het moet nu binnen seconden bij ons zijn. Tijd voor een zwemvest is er niet. Nergens meer tijd voor. Waar is mijn camera? De genadeslag denk ik, we gaan eraan…

Maar niets daarvan… Wat we tegelijk, ieder voor zich, in een fractie van een seconde zien is: dat we afstevenen op de zijkant van het schip!! We hebben te maken met een optisch fenomeen, gezichtsbedrog!!!! Precies in het midden van de zijkant loopt vanaf de reling een brede gore bruine oliestreep, loodrecht naar beneden. Links daarvan is de zijkant vies-geel, rechts gebroken wit. Dit beeld geeft vanuit de verte gezien een volmaakte boeg weer.

We weten even helemaal niets te zeggen. Kunnen onze ogen nauwelijks geloven. Dan gaan we weer overstag en zien, zoals S. aanvankelijk had voorspeld, het schip mooi achterlangs varen.

Ik pak mijn camera en film de ellendeling in volle breedte. Had ik op het moment suprème ook al niet aan die camera gedacht? Ben ik diep van binnen misschien een oorlogscorrespondent? S. kijkt intussen met toegeknepen ogen richting horizon, schudt zijn hoofd en zegt dan enigszins verbaasd: ‘Ik heb me geloof ik helemaal mee laten slepen’. We kijken elkaar aan en constateren dat we níets meer voelen, geen enkele reactie hebben. Niet geestelijk, niet lichamelijk. Dit is een buitengewoon vreemde ervaring. We staan gewoon te staan en glimlachen naar elkaar vanuit een pijlloze diepte, een eindeloze leegte, die blijft en blijft…

(Mieke)

rolfok is al weg, het gereefde grootzeil moet nog, maar kan wachten tot in de havenkom. Alleen moet dat schip dat langzaam vanaf zee nadert wel even stoppen met naderen. Dat doet het niet, een sleepboot voor, een sleepboot achter. Het blokkeert niet alleen de haveningang, het wil ook nog naar binnen en zo te zien aan de opbouw, is het zeer waarschijnlijk het schip van vanmiddag.

Nu moet het grootzeil er echt af. Mieke stuurt het schip dwars en vervolgens met haar neus in de wind. Het strijken wordt de natste en meest acrobatische manoeuvre ooit, de giek snoeivast aan de grootschoot. Samen met een ander schip en de Guardia Civil dansen we een kwartier lang in driekwartsmaat over de wilde golven, zo’n oud-vaderlands schilderij, totdat het gevaarte eindelijk is afgemeerd en ons wat ruimte laat.

De marina in de haven is natuurlijk vol en weer naar buiten is er niet bij, we blijven binnen, hoe dan ook. Er ligt in de vissershaven een nest gewone schepen en vanaf een kaïk wordt naar ons gezwaaid, we kunnen langszij bij hen.

Zodra we liggen en uitblazen geven ze ons (‘madame, s’il vous please’) grote stukken van de lekkerste meloen van Europa. Het is een vrolijke boel aan dek, mannen, hun dochters, hun vrouwen, er wordt gegeten, gedronken en er is muziek. Totdat een van de zeegaande zigeuners ons duidelijk maakt dat ‘el capitán’ aan wal moet komen. Daar staat de dorpsagent van de Guardia al klaar, we dachten toch zeker niet dat we konden ontsnappen aan het rondje invullen van havenpapier in zevenvoud.

Garrucha, aardig stadje aan de zee. Vissers verkopen er hun vissen onder het oog van de toeristen die ze ’s avonds opeten. A la plancha, met veel olijfolie en veel wijn. We vinden dat te veel, zeggen we, en te duur, a la plancha is de hele vis. Dat is niet erg, zeggen de obers, gaat u hiernaast bij onze concurrent, daar kunt u ze ook in filete krijgen.

CARTAGENA, 4 AUGUSTUS We gaan varen langs de Costa Calida, de warme kust. We weten nu zeker dat we niet zonder bimini kunnen, we wor-

De wind is aangewakkerd tot Bf7-veel, de haven van Garrucha is aan lager wal, de golven klimmen omhoog en breken op het strand, dat angstwekkend dichterbij komt. De ingang van de haven ligt aan dat strand en is niet meer dan zo’n honderdvijftig meter breed, liever gezegd smal. Het wordt een heel spektakel, maar het is niet onmogelijk. De PZV ZEEZEILEN 3 - OKTOBER 2005

25

den geroosterd als drumsticks. De wind komt nog steeds uit het westen, maar is zwak, Bf2. Het grootzeil komt naar beneden, zodat we het witte zeiltje over de giek kunnen spannen. Dan ontrolt zich dat rare fenomeen, tegelijk met de rolfok. Deze gaat helemaal uit en aanvankelijk sluffen we door het water, een knoopje of vijf, over de grond eentje meer, de wind op de achterstag. Dan draait de wind geleidelijk naar het noorden en buigt ook onze koers die richting uit. We zeilen op het voorzeil alleen, aan de wind, niet merkbaar minder scherp of minder snel dan met het grootzeil erbij. Tot zover de spleetwerking tussen twee zeilen, het trimmen van het grootzeil met hulp van tell tales aan het achterlijk en de zeemanseer, die eist dat er geen luie zeilen op staan. Het maakt allemaal niks uit en het zeilt heerlijk.

We lopen de baai van Cartagena in, zoals Hasdrubal dat ook gedaan moet hebben, met de jonge Hannibal aan boord. Als de zeebries zo hard gaat waaien dat het moeilijk wordt om met de wind dwars een box in te komen, liggen wij al en maken ons op voor een paar dagen historie.

Cartagena is als Cadiz, een stad die zo’n beetje als laatste aan de beurt is om opgeknapt te worden met hulp van regionale EU-programma’s. We zullen desondanks de dure entreekaartjes graag betalen; als Hannibal zijn olifanten hier niet had ontscheept, dan had dat vast gevolgen gehad voor ons Kanninefaten, konijneters in het Noorden.

Het oude Cartago Nova zit onder de stad. We lopen, diep onder de grond, door een Romeins huis, over de keien

26

PZV ZEEZEILEN 3 - OKTOBER 2005

van een straat die er al meer dan 2000 jaar ligt. We lopen over muren die door de Phoeniciërs werden gebouwd en leren hoe Hasdrubal, Hamilcar en Hannibal de haven gebruikten voor hun handelsvloot. De Romeinen konden dat niet zetten, leerden varen (niet zo voor de hand liggend voor boeren), verwoestten Carthago (eindelijk) en kwamen hier over de heuvels onder generaal Scipio naar Quart-Hadast, zoals de stad toen heette, omdat daar dringend een amfitheater nodig was.

Tweeduizend jaar later kwam de Amerikaanse Zesde Vloot en ook dat is nog goed te zien aan het Arsenal Militar, de werven en de duikboothaven in de berg aan zee. Er ligt er een, een roestige sub, ze hangt scheef overlangs en dwars, al lang niet meer zeewaardig. Net zoals de allereerste sub uit 1888 die op het pleintje voor de haven staat, een prachtige sigaar, met schroeven voor omhoog en omlaag, waarbij vooral die voor omhoog er sierlijk uitzien, maar niet om echt fiducie in te hebben.

Boven de haven staat het kasteel uit de Moorse tijd, een stadspark vol vogels daaromheen. Als we de laatste avond puffend en hijgend omhoogklimmen, vraagt Mieke: ‘Wist jij dat pauwen mauwen?’ Ze heeft gelijk, nooit geweten.

THOMAS MAESTRE, 9 AUGUSTUS Het laatste traject, dan moeten we stoppen. We komen anders te dicht bij Alicante, wat te duur is voor overwintering en bij Torrevieja, waar geen plaats is.

Er is weer harde noordenwind voorspeld de komende dagen, dus maken we haast en zeilen met het ochtendbriesje halve wind de resterende tien

mijlen van de Warme Kust af. Ik herinner me de woorden van Rinus van Red Passion: ‘Er is in de Med altijd overal wel een wind waar wat mee is: hij komt uit de bergen, hij is hard en hij is tegen.’

Maar bij het ronden van Cabo de Palos pietert het briesje weg en daar gaan ze weer, voor de laatste keer, de trouwe zeepaarden van de Vetus Mitsubishi.

Wat we zien en waar we terechtkomen, is niet wat we willen zien en waar we terecht willen komen: een smalle strook land, La Manga, niet meer dan 1 meter hoog, totaal bezet met flatgebouwen en skeletten in aanbouw. De strook is niet meer dan een weg langs het Mar Menor, een zoutwaterlagune. Thomas Maestre is een oude doorgang, met een futuristische brug (vanzelfsprekend met de 12 sterretjes van de EU erop), waar de ene peperdure marina naast de andere gebouwd wordt. Die waar wij terechtkomen is een magnetron, bloedheet, en vol, barstensvol, zo vol als het Mar Menor met kwallen. We leggen Zalang maar langszij bij een houten Duitse bark, die al jaren geen verf gezien heeft. En worden prompt aangesproken door een Belg met een grote snor, die zegt dat we daar weg moeten, de buurman kan ieder ogenblik zinken, maar hij zal zorgen voor een plekje voor ons.

We spreken hem later, als we vastliggen in ons broedhok. Roberto: ‘Er zijn nu alleen maar Spanjaarden en Duitsers, augustus en juli is een krankzinnig gekkenhuis. Onmiddellijk daarna

is het stil en verlaten hier. Dan laten ze hun boten en huisjes achter en doen ze geen enkele moeite om die te verhuren.

Hun enige doel is duur verkopen. De hele kust is leeg dan en het wordt ieder jaar erger. Er blijven drie of vier Engelse live-on-boards over en gekke zwervers, zoals ik. Daarna is er is geen meer zo mooi om op te zeilen als dit meer.’

Onze sombere gedachten, versterkt door de vage lucht van fecaliën over het lauwe water, verdwijnen geheel als Laura belt op de gsm, ‘of we toevallig in de buurt van Cabo Roig zijn? Ze heeft daar een bruiloft op het strand, over twee dagen.’

Cabo Roig - hoe krijgen ze het voor elkaar, Laura en Eric - ligt geen vier mijl verder en er is een haventje.

CABO ROIG, 11, 12, 13 AUGUSTUS Blij dat we de oven uitmogen, zeilen we naar Cabo Roig. Als het Spaans is voor ‘ruig’, is het een goede naam. Er is een piepklein haventje, vol. Maar de jonge havenmeester schreeuwt in Hoogduits dat de ‘Basilia’ over twee uur zal afvaren en vraagt hem te bellen op 9, hij heet Lars.

Zalang danst in haar eentje de tango achter dertig meter ketting op de steile golven, vlak voor de branding op het strand van het aanstaande huwelijk. Na drie uur shaken roep ik op, geen gehoor. We nemen de dinghy en tjotteren drijfnat het haventje in. Lars is weg en zijn vervanger heeft de marifoon aanstaan op 9 en moet ons gehoord heb-

ben, maar hij zegt van niet. Maar hij heeft een plaats voor ons!

Wij denken dat dat de plek van de Basilia is en lopen daar maar eens heen. Er liggen een man en vrouw of zes op de steiger te slapen, maar de capitán kijkt op en spreekt ons aan in het Engels.

‘Sorry to interrupt you, maar wanneer gaat u weg?’ (We vroegen dit echt vriendelijk.)

‘In one hour, we think, I need a beer.’

‘Okay, thanks.’

Dan vertaalt hij wat de havenjongen wil, het gaat om een andere plaats, nog beter. Er ontstaat een half schertsende conversatie met scherpe ondertonen.

Wij: ‘Jullie havens zijn altijd zo vol.’

De Basilia: ‘Voor ons ook een probleem, wij reserveren altijd.’

Wij: ‘Dat is mooi, maar jullie zijn Spanjaarden en wij niet, dus krijgen we nooit een plek.’

B.: ‘Ja, en wij zijn hartstikke rijk en kopen hier de huizen en de boten.’

‘Waarmee jullie niks doen!’

‘Nee, klopt.’

‘Wij zullen de EU toch eens waarschuwen.’

Dan begint de capitán ‘España, un, dos, tres’, te zingen en joelt iedereen mee.

Wij ook.

‘We have the big boats and you are small!’ Maar een van zijn bemanningsleden zegt tegen Mieke: ‘I love you’, en de spanning, zo die er al was, ebt weg.

We dansen terug naar Zalang en de Basilia vertrekt toch maar, een minachtend schuimspoor om de dinghy heen trekkend. Tja.

’s Nachts is er een feestje in het luxe motorjacht naast ons, jonge jongens en meisjes. Als ze de volgende avond terugkomen, zijn we het zat en zeggen dat ze niet zo’n herrie moeten maken.

‘We have the right to party!’, zeggen ze, niet anders dus dan onze eigen kinderen.

‘And we have the right to sleep!’ Het gaat niet zo goed met ons en de Spanjaarden.

Laura en Eric zijn er ’s middags, grote verrassing. We spreken met ze af dat het echtpaar, dat alle twee vaart op cruiseschepen maar nog nooit op een zeilschip heeft gezeten, morgen mee terugvaart.

Een goed omen, een bruidspaar op de laatste tocht van dit seizoen. Ze genieten. Wij ook.

EINDE SEIZOEN 2004 Dat was de laatste tocht van 2004. Het bruidspaar keerde per auto terug naar hun huwelijk op het strand van Cabo Roig, Zalang ging op het droge in Thomas Maestre. Er waren vier/vijf stormen die winter, waar ze geen last van had.

Wel van de eerste: een poging tot vliegen was het gevolg van de onvermijdelijke Hollandse gewoonte om met een dekzeiltje te werken, ‘tegen de regen en het vuil’. We vonden het ding met enige minachting op het achterdek gedeponeerd, d.w.z. de flarden die er van over waren!

PZV ZEEZEILEN 3 - OKTOBER 2005

27

Zeilstrategie en -tactiekweekend Hoe tijdens het zeilstrategie en -tactiekweekend, 28 en 29 mei 2005, de praktijk aan de theorie voorafging.

Mariëtte Roozeveld

O

p zaterdag 28 mei vertrokken we hoopvol uit de haven van Bruinisse op weg naar het “Zeilstrategie en -tactiekweekend”. Nu zouden we de fijne kneepjes en trucjes aan de weet komen om de fraaie PZV Eindejaarstrofee te kunnen terugverdienen.

Lekker windje, dus direct na de sluis het zeil gehesen. We gingen als een speer; rifje zetten. Maar na een uurtje werd het toch ook tijd voor het tweede rif. Hadden we ons vergist? Dit zou toch het Strategieweekend zijn? Of hadden Adri Visser en Philip Beekman het overgenomen van Ab Pasman en Wim Braun om het veelbesproken ‘Zwaar weer-weekend’ toch ten uitvoer te brengen?

BRUG DICHT! Reikhalzend kijken we uit naar de Zeelandbrug, die om klokslag twaalf uur volgens dienstregeling opengaat. Over een halfuurtje zijn we daar. Maar eenmaal op zichtafstand van de bruglichten: niet één maar twee grote rode lichten boven elkaar. We proberen de brugwachter, via de marifoon, nog beleefd tot andere gedachten te brengen: “We hebben een heel belangrijke ontmoeting aan de andere kant vóór Colijnsplaat”. Maar we krijgen het onverbiddelijke antwoord: “Hierboven meten we 40 knopen wind, mijnheer”. Dus geen opening meer en dus ook geen deelname aan het Strategieweekend voor de Vega? En ook niet voor de Pelikaan, want ook die zagen

28

PZV ZEEZEILEN 3 - OKTOBER 2005

we nog aan de oostkant van de brug varen?

Telefonisch melden we ons bij Ab, die al druk met beamer en flap-over het leslokaal van de haven van Colijnsplaat in orde aan het brengen is. Teleurgesteld, natuurlijk; de halve weekendvloot aan de verkeerde kant van de brug. Maar niet voor één gat te vangen, want enkele fervente zeilers zijn dit maal met de auto naar de weekendhaven gekomen. Waar je met de boot een paar uur over doet, is met de auto vaak maar een tiental minuten. Volgens plan 2 meren de Vega en de Pelikaan netjes af in de haven van Kats. Vanwaar de beide bemanningen door Ab en Wim Laauwen comfortabel over land naar Colijnsplaat gereden worden.

Met een halfuurtje vertraging in het programma is de club compleet achter de lestafels. De Xinia en de Lady Five zijn namelijk wel al in de goede haven aangekomen (hogere bootsnelheid? Betere tactiek?).

DE THEORIE We worden officieel welkom geheten door Wim Braun en Ab Pasman, die onze leermeesters zijn dit weekend.

Eerst een uiteenzetting over het verschil tussen strategie en tactiek. Strategie is je zeilplan, hoe je te werk zult gaan om

je doel te bereiken. Tactiek is de naar de omstandigheden aangepaste beste uitvoering van je zeilplan. Nou vooruit, maar we kwamen eigenlijk voor de ontsluiering van de geheimen om optimaal te varen en maximaal te winnen.

Eindelijk, daar begint Wim, en wel bij het begin: instrumenten moeten je geen sprookjes vertellen, maar de waarheid.

Dus: kalibreren. Onzuiver kompas, helling, stroom, golven, windrichting, bootsnelheid, het heeft allemaal invloed.

Wonderlijk toch dat je nog op je instrumenten durft te vertrouwen. Eigenlijk komt het gewoon neer op “interpreteren”. Les 1: kalibreren en interpreteren.

Na deze voorwaardenscheppende intro komt les 2: de start van de wedstrijd.

Stroming (al thuis te bestuderen!) en startlijn ten opzichte van de windrichting (vanaf halfuur vóór de start nauw blijven volgen) moeten je aan de ideale startpositie helpen. Je gaat natuurlijk met volle snelheid precies op deze goede positie over de startlijn. Les 3: Dan “de ladder beklimmen” om het snelst bij de eerste boei te komen. Daarbij steeds rekening blijven houden met de stroom. Wind op stromend water is een factor waar je terdege rekening mee moet houden.

We popelen om de theorie in praktijk te brengen. Maar met de gehalveerde vloot zou het wel erg vol zijn aan boord

en te veel schippers achter één roer.

Daarom behandelen we ook maar de theorielessen van de zondagochtend: strategie voor langere tochten. Buien, depressies en getij komen aan de orde.

Ergo wind en stroom. De volgende Ramsgate-tocht wordt beslist een kortere tocht.

Aan het einde van de middag is de wind weer wat geluwd en zien we in de verte de Zeelandbrug weer normaal functioneren. Onze taxi’s brengen ons weer terug naar de boten (nog dank aan Ab en Wim) en we hebben nog een heerlijke zeiltocht in de namiddag. Om 19.30 uur zijn wij ook in Colijnsplaat en genieten daarna gezamenlijk van een heerlijk diner in het havenrestaurant.

DE PRAKTIJK Zondagochtend: even terug in de les om de praktijkopdrachten in ontvangst te nemen. Dat wordt eerst op stromend water koers bepalen, verzet berekenen, berekende koers varen en dan precies uitkomen waar je berekend hebt. Dat gaan we zeker doen! Opdracht twee is de proef op de som: de wedstrijd.

Een officiële startprocedure doorlopen, de boei bakboord ronden en terug naar de finish. Wie zal de winnaar zijn? We doen al een wedje. Zo veel wind als er zaterdag was, zo weinig is er op zondag van over. Bij het koers varen is de motor toch wel handig. Voor de wedstrijd is daar natuurlijk geen sprake van.

Wel een ingekorte baan. Afgezien van een uitstekende start is de Vega daarna het best in de voorspelling van de winnaar: ja, de Xinia! Na een korte nabespreking bedanken we Ab en Wim hartelijk voor de uitstekende wijze lessen in theorie en praktijk en de perfecte organisatie van het weekend. Het was reuze geslaagd!

Opdracht 1: oefentrajecten bij de Zeelandbrug

PZV ZEEZEILEN 3 - OKTOBER 2005

29

PZV vrouwenzeilweekend Twee boten met elf vrouwen aan boord doen een rondje Tiengemeten.

Petra de Jong, a.b. de Windveer

N

adat Jacqueline vorig jaar een oude traditie in ere had hersteld, was er ook dit jaar, op 25 en 26 juni, weer een PZV Vrouwenzeilweekend. De organisatie was dit keer in handen van Dymphy, Jacqueline, Truus en mijzelf. Dymphy had de bestemming (Middelharnis) en het restaurant uitgezocht, precies tussen Dintelsas en Stellendam in. De opkomst neemt gestaag toe. Hadden we vorig jaar met zeven

30

PZV ZEEZEILEN 3 - OKTOBER 2005

vrouwen op twee boten de ruimte, dit jaar was het een stuk krapper met elf vrouwen op twee boten. Volgend jaar gaan we voor nog meer vrouwen, en dus ook meer boten (denk er maar vast over na, dames).

Het weer zat reuze mee. Het verkeer echter niet. Door wegomleggingen waren de opstappers voor de Windveer later in Stellendam dan gepland. Ik heb eerst maar even Jacqueline gebeld dat ze zich niet hoefde te haasten om de Haringvlietbrug van 11 uur te halen.

(Konden we vroeger echt zonder GSM? Ik kan het haast niet meer geloven.)

Ook de Xinia kwam het goed uit dat er wat meer tijd was voor het vertrek.

Vervolgens hebben we op de Windveer uitgebreid aan de koffie met taart gezeten. Franka was na vertrek van huis nog speciaal teruggegaan om de taart te halen, dus die moest met speciale aandacht verorberd worden. En Harry en Rob wilden ook nog graag een 'bakkie' voor we ze de boot af stuurden.

We hadden net de zeilen gehesen toen Jacqueline belde om te melden dat ze onder de brug door was. “Aan welke kant van Tiengemeten varen jullie?”,

vroeg ze. “Voorlopig nog niet”, zei ik, “we zijn net vertrokken”. Zodoende kon ze zelf kiezen.

De wind had ongeveer kracht 3 en waaide, zoals meestal op het Haringvliet, uit het westen. Vanuit Stellendam kruisten we rustig richting Middelharnis.

Tegen de tijd dat we daar in de buurt kwamen, ging ik uitkijken naar de Xinia.

Die zou zo ondertussen ook in de buurt moeten zijn. Op een gegeven moment zag ik haar recht op ons afkomen; ze had ons allang in de peiling en koers naar ons gezet. Nadat we elkaar gepasseerd waren en druk gezwaaid hadden, draaide de Xinia bij en ging op korte afstand in onze luwte varen. Zo gingen we mooi even hard en hadden we tijd om even af te spreken wat we die middag nog zouden doen. Dat werd een rondje Tiengemeten met zijn allen, met de klok mee. De Xinia ging ons voor en de afstand werd langzaamaan groter.

Dat ging gelukkig niet zo snel als ik van tevoren gevreesd had. Een stukje verderop hebben ze nog wat manoeuvres geoefend, zodat ze daarna weer even achter ons voeren.

Tegen de tijd dat we weer bij Middelharnis waren, was de wind nog aardig toegenomen. Het werd kiezen tussen reven of opdoeken en de haven in. Het was al na vieren, het kanaaltje naar Middelharnis is toch ook gauw een half uur varen en we hadden wel zin in een glaasje wijn, dus het werd dat laatste. De Xinia kwam ook terugvaren naar de ingang.

Voor het sluisje moesten we even wachten omdat er een boot naar buiten kwam: de broer van Jacqueline met zijn vrouw en dochtertje op hun X99! In Middelharnis waren de voor ons gereserveerde plaatsen onvindbaar. Na wat ge-heenen-weer lag de Xinia aan de remming bij het werfje en lagen wij langszij (die boot in de kraan op de kant ging voorlopig toch nergens heen). Na schoon schip maken, met zijn allen aan de wijn en toastjes in de kuip van de Xinia. ’s Avonds gingen we eten in het door Dymphy geselecteerde restaurant aan de haven. Een goede keus met heel lekker eten. Op een gegeven moment zagen we vanuit het raam een paar kerels met een dikke RIB langs onze boten varen en er liep er een op de steiger onrustig te doen. Jacqueline, Franka en Dymphy gingen polshoogte nemen.

Bleek dat een deel van de remming beweegbaar was, waardoor ondiepe boten die een ligplaats hadden tussen de steiger en de kant, achter de steiger konden komen. Ze konden er nu niet langs omdat wij in de weg lagen. Jacqueline, Franka en Dymphy verlegden de boten

een metertje en daarna was het probleem opgelost.

De volgende ochtend zijn we na een heerlijk ontbijt met eieren met spek op ons gemak weer vertrokken. De Xinia was al wat eerder vertrokken, want de vrouwen wilden nog een stukje spinakeren op het Haringvliet voordat ze terug moesten naar Dintelsas. We zijn weer om Tiengemeten gevaren, deze keer tegen de klok in en daarna terug naar Stellendam. Ook de tweede dag

een lekker zeilwindje, dat eerst wat inzakte (fok ingerold en motor aan) en toen weer fors toenam. Het laatste stuk zijn we op alleen het grootzeil, met een knikje in de schoot, naar Stellendam geblazen. Nog even een laatste glaasje sap en daarna ging ieder weer zijn eigen weg.

Alles bij elkaar een heerlijk en erg gezellig zeilweekend.

PZV ZEEZEILEN 3 - OKTOBER 2005

31

Droogvallen, een zomerpassiviteit Wie ooit onvrijwillig droogvalt, zou willen dat hij dat al een keer vrijwillig had geoefend.

Vandaar de zomeractiviteit Droogvallen.

Haye van der Werf

D

oor pech en veel wind was deze activiteit in 2004 letterlijk afgeblazen. Veel voorbereidend werk was door Paul en mij al gedaan. Dit werk konden we niet zomaar overboord gooien, dus moesten we deze activiteit dit jaar opnieuw organiseren.

Waarom wil iemand in godsnaam droogvallen? Voor mij persoonlijk hoort het bij het beter leren kennen van het gedrag van de boot onder normale en abnormale omstandigheden. Wat moet je verwachten, waar kun je rekening mee houden? Door dit te organiseren kun je alles rustig en doordacht op een rijtje zetten, zodat je weet wat je kunt verwachten wanneer het echt eens gebeurt. Het leek mij leerzaam om dit met meerdere schepen te doen, vandaar de gedachte om er een zomeractiviteit van te maken. Die opzet is niet helemaal geslaagd; meerdere boten betekende in dit geval slechts twee boten, de Westervaart die tegen de kade wilde droogvallen en de Trinity die ‘plat’ zou droogvallen.

Voor mij was deze activiteit alleen al vanwege alle voorbereidingen geslaagd.

Een leuke zaterdag in de winter om allerlei mogelijke plaatsen te bezoeken waar zowel tegen een kade als op zand/ klei drooggevallen kon worden, en liefst niet te ver van een terras om er een ge32

PZV ZEEZEILEN 3 - OKTOBER 2005

zellige, natte droogvaldag van te maken.

Voorwaarde waren steen- en oestervrije plekken, beschut tegen wind uit zoveel mogelijk richtingen, dus niet te veel golfslag. Laagwater moest rond het begin van de middag vallen, zodat alles bij daglicht kon plaatsvinden.

Onderzocht zijn de Flaauwershaven (noordoostelijk van de Roggenplaat aan de dijk van Schouwen), Schelphoek (uiterst noord van de Roggenplaat, ook aan de dijk van Schouwen) en de Krabbenkreek bij Sint-Philipsland. Deze laatste locatie voldeed het beste aan onze voorwaarden en er is ook een (bijna) droogvallende kade. Wel moet je op bepaalde plekken alert zijn op een wildgroei aan (Japanse) oesters. Bovendien is de Krabbenkreek bijna in zijn geheel natuurgebied met beperkte toegankelijkheid, en ik weet niet of je er zomaar mag droogvallen.

In juni en juli zijn de dagen het langst.

Een passend weekend bleek 9 juli te zijn met laagwater om 12h20 (referentiepunt Krammersluizen-West) met als laagste niveau iets minder dan 60 cm water boven LLWS (Laag Laag Water Spring). De ochtendvloed komt tot ruim 3m40, maar aan het eind van de middag komt de vloed ‘slechts’ tot 3m30, dus

geen gevaar voor vastlopen bij water hoger dan 3m30. Zaterdagmorgen om 8h00 staat er een kleine 3m00 water boven LLWS en om 9h00 nog maar 2m20, dus de ideale tijd om vast te lopen is iets na acht uur.

Locatie bij noordwesten wind aan hoger wal, net voor de kade van Sint-Philipsland, een droogvallende inham.

Voor de ‘techniek’ van het droogvallen heb ik mij (en ook de Westervaart) laten leiden door boerenverstand en de positie van accu’s, dieseltankopeningen, bakskistdeksels, etc. In de zeilboeken die ik heb staat niets over droogvallen.

Ook op internetsites is niets te vinden, tenminste als het om kieljachten gaat.

De Trinity moest en zou over bakboord vallen, dus zogauw de dieptemeter aangaf dat we ongeveer de bodem gingen raken, was het verplicht zitten aan bakboordzijde. Net voordat we de bodem raakten, tastten we deze af met peilstokken voor harde voorwerpen op de bodem. Oesters waren op die plek een risico.

Het water zakt daar met ongeveer 80 cm per uur. Na een half uur vastliggen is de hellingshoek 25-30 graden. Niets aan de hand, dit is een normale hel-

lingshoek tijdens het zeilen. De vaat nog even afgespoeld, het water loopt niet helemaal meer weg onder deze hoek.

Nog een half uur later begint het gangboord in het water te komen. Hellingshoek 45 graden, gelukkig doet de Trinity dat normaal nooit. Deze hoek is zeer oncomfortabel en duurde bij ons van 9h30 tot 15h30. In en uit de kajuit klimmen vereist speciale technieken. Het beetje water dat nog in de spoelbak staat, komt precies tot de rand. Het toilet is gelukkig leeg genoeg (was ik vergeten te checken). Onder deze hoek kan er nog maar weinig water (of andere vloeibare bestanddelen) in staan.

Zitten in de kuip gaat het best met de voeten in het gangboord en het achterwerk half op de zitting en half op de dekkuiprand, de normale ruggesteun. Het 'hoge’ gangboord met de benen over de kajuit gaat ook nog goed als je geen hoogtevrees hebt en van een behoorlijke klimpartij houdt.

Accuzuur komt net niet bij de vulopeningen, dus sowieso geen lekkage. De dieseltank is over bakboord helemaal geen probleem, en over stuurboord geen probleem als de tank leger is dan driekwart.

Anders gaat een provisorisch aangebrachte ontluchtingslang mogelijk lekken.

De watertank over bakboord is geen probleem, over stuurboord zou een gedeelte in de bilge kunnen lopen indien de watertank vol is. De vuldop in het gangboord zit aan stuurboordzijde en moet goed gesloten zijn om vollopen van de watertank met (zee)water te voorkomen. (Deze dop is vorig jaar op de terugtocht vanaf Ramsgate al een probleem geweest.)

Koken is niet meer mogelijk. Het cardanisch systeem kan deze hoek niet meer aan. Over bakboord zijn drie kooien waarop het nog goed rusten is, maar deze zijn heel moeilijk bereikbaar. Dus als je ligt vooral blijven liggen.

Een kwartier later valt het echt droog, gelukkig kun je het schip verlaten voor een wandeling.

boord zou de deksel van de bakskist onder water kunnen komen. Dit deksel is onder deze hellingshoek zeker niet waterdicht.

Indien golfslag tegen de hoge kant van de boot slaat (dit zal onder normale zeilomstandigheden automatisch zo zijn), breekt de kiel de kracht van de golven. Zeker bij de Trinity met een lange kiel is dat een voordeel. Als de zijkant van de boot bijna de bodem raakt zal de boot dus relatief stabiel blijven liggen en weinig bewegen tegen de bodem.

Opkomen van het tij gaat snel en is een verademing! Hoofdactiviteit op dat moment is het schoonmaken van de romp terwijl de klei nog onder waterlijn zit. Vanuit de bijboot is dat een peulenschil.

De Westervaart onder leiding van Co had zich goed voorbereid om tegen de kade droog te vallen. Vooraf was nagedacht over de ruwe kademuren, dus de bemanning had extra planken meege-

nomen om het schip niet te beschadigen. Lange lijnen werden gebruikt om ook vanuit de masttop het schip te borgen tegen omvallen.

Bij aankomst heeft de bemanning eerst de situatie bekeken en daarop besloten om met de middenbolder in de buurt van een trap de boot te borgen tegen omvallen. Door voldoende afstand te houden van die trap tot het moment van ´touch down´ was het eenvoudig om de boot licht hellend richting trap te laten vallen.

Met de val plus verlengstuk kon een lijn om een lantaarnpaal worden belegd. De landvasten werden geregeld gevierd, maar bij het dalen van het water werden deze steeds minder functioneel.

Een nadeel van deze techniek is dat je slechts korte tijd de boot kan verlaten. Zogauw het water weer stijgt, moet weer met lijnen worden gespeeld.

De inmiddels gearriveerde Rosa, welke onverwachts even een kijkje kwam nemen, had een praktische oplossing: breng vanaf de kaderand of bovenste

Het water is tijdens het droogvallen op het hoogste punt tot aan de Genua-rail gekomen. Bij opkomend water komt het water wat hoger, over de helft van het gangboord. Eventuele golven van 30 tot 40 cm hoogte zouden geen probleem zijn en de kuip zou droog blijven. Hogere golven zijn in zulk ondiep water niet te verwachten (behalve in de branding).

Eventueel water in de kuip is over bakboord geen probleem, maar over stuurPZV ZEEZEILEN 3 - OKTOBER 2005

33

tree van de trap tot aan een tree die bij laagwater net onder de bootrand zit een stevige lijn aan. Zo heb je dus een verticale strakgespannen lijn, waar een lijn met een musketonhaak o.i.d. in verticale richting overheen kan glijden. Deze laatste lijn kun je ideaal aan de middenbolder vastzetten. De boot is geborgd en kan als het vloed wordt prima meebewegen. Met lange landvasten kan je de boot verder op de standaard manier vastleggen. Bedankt voor het goede idee, Rosa.

Voordeel van een zomerpassiviteit is dat er veel tijd over is om eens bij te praten over zeekoetjes en kalfjes en natuurlijk de activiteit zelf. De Trinity was onleefbaar, maar op de Westervaart was heerlijke koffie met koek voor ons allemaal. Daarna een korte wandeling met bezichtiging van de Trinity op één oor en belangstelling van Wim en Marijke die op de fiets langskwamen. Prachtig weer, zon en wind; wat is het leven toch zwaar! Je moet er trouwens niet aan denken dit met slecht weer mee te maken.

Ook werden we uitgenodigd op de Rosa voor een warme lunch met een heerlijke wijn. Het kon niet op! Langzamerhand

begon het water weer te stijgen en zijn we weer bij de Trinity afgeleverd.

Het einde van de dag kwam in zicht, heerlijk naar Bruinisse gezeild voor een gezamenlijk diner in restaurant de Zeemeeuw. Overnacht bij de sluis en op zondag sloten we een fantastisch leuk en leerzaam weekend af met een kort rondje Oosterschelde.

NASCHRIFT: Als andere PZV’ers ook eens willen experimenteren met droogvallen, de volgende plekken bij Sint-Philipsland zijn ideaal: Wind W-NW-N-NE: Oost van de kademuur tot de KR38.

Wind W-SW: Zuid van KR33. Check op Oesters.

Wind SW-S-SE-E: tussen KR37 en Mosselkreek havendam.

JACHTZEIL MAKERIJ Veerhaven 4485 PL Kats ZldV 0113 - 600291 fax 0113 - 600249

Lion Sails 34

PZV ZEEZEILEN 3 - OKTOBER 2005

Ton Leeuwestein Tel. privé 0113 - 227028

Een permanente bulletalie Persoonlijke ervaring bracht Piet Lucassen ertoe om een permanente bulletalie aan te brengen.

Piet Lucassen

A

l jaren heb ik een permanente bulletalie, een veiligheidsvoorziening die aan boord vaak gebruikt wordt. Hij is snel gezet en draagt bij aan de veiligheid van alle bemanningsleden én de gemoedsrust van de schipper. Ik bracht de bulletalie aan na een klapgijp. Met windkracht 5 à 6 achterop maakte een minder ervaren stuurman een stuurfout. De giek zoefde letterlijk over mijn hoofd en ik werd door de grootschoot tegen de kuiprand gegooid.

Resultaat: de lier in mijn schouderblad en een scheur in mijn oorlel, maar gelukkig niet in mijn kop. De huisarts van Kortgene heeft me toen 4 keer genaaid: 3 krammen voor 75 gulden.

Het systeem is simpel en op iedere boot aan te brengen en de bediening is uiterst eenvoudig: de stuurman trekt vanuit zijn positie achter het stuurwiel, de permanente lijn aan bakboord of aan stuurboord stevig aan; een clamcleat aan bakboord of stuurboord borgt de lijn direct. De stuurman hoeft niet achter het stuurwiel vandaan te komen, maar ook een ander bemanningslid kan de lijnen bedienen.

naar blokken op het achterdek. Op foto 3 is de lijn overigens belegd op de kikker; normaal loopt deze door het blok op het achterdek.

De clamcleat heeft één nadeel: het losmaken van een lijn gaat niet eenvoudig en daarom vervang ik de clamcleat door een valstopper, zodat de lijnen heel gemakkelijk gelost kunnen worden.

Het zal u wellicht niet ontgaan dat de trekhoek vanuit het midden van de giek niet optimaal is, en dat is ook zo. Bij een gijp wordt de spanning op de lijn behoorlijk hoog en de lijn rekt. Daardoor verplaatst de giek zich wel, maar kan deze geen snelheid ontwikkelen. En vormt daar-

mee geen gevaar voor de bemanning.

Deze voorziening heeft zijn nut al een aantal keren overduidelijk bewezen en hoofden gespaard.

De foto’s geven een beeld van de constructie. De lijnen grijpen aan ongeveer in het midden van de giek (zie foto 1) en lopen naar de wantputtings aan bakboord en stuurboord. Via een blok (zie foto 2), bevestigd aan iedere wantputting, loopt een lijn door het gangboord naar een clamcleat aan bakboord en een aan stuurboord (zie foto 3). De lijnen lopen vervolgens via de clamcleat

PZV ZEEZEILEN 3 - OKTOBER 2005

35

Epoxy-allergie en andere uitdagingen: Bootje bouwen (2) In aflevering 1 (ZZ vertelde Rob hoe aanschaf van 40 kwam. En nu nog bouwen.

#1, 2005) hij tot de ft casco even ver-

Rob Reinders

Z

oals vorige keer gezegd, de onderhandelingen konden beginnen om het casco aan te kopen. Na het bekende ritueel van loven en bieden werd de koop dan ook uiteindelijk gesloten. In Oud-Beijerland waar het casco toen lag, werd de motor aangesloten en weer draaiende gemaakt. Dat lukte zowaar binnen een paar dagen. De tocht naar Schijndel kon beginnen, over het Haringvliet, de Maas, door Den Bosch en de Zuidwillemsvaart naar Veghel, waar zij op een vrachtwagen werd gezet naar Schijndel. Nou, dat varkentje zou dan even in pakweg 2 à 3 jaar gewassen worden. Nee dus, het werden er vier, en toen moest de boot weg van de plaats waar zij lag. En dat was maar goed ook, want anders lag ze daar misschien nou nog, om de laatste kleine dingen nog even af te werken, want daar zat nou juist het venijn, in de staart, je weet wel.

Een klein excuus voor de lange bouw is dat ik zo ongeveer tien maanden niet aan de boot kon werken wegens een epoxy-allergie. Het schijnt, in tegenstelling tot polyester waarmee ik gewend was te werken, dat epoxyhars zonder afdoende beveiligingsmiddelen grote gevaren met zich meebrengt als je er zoals ik regelmatig mee in contact komt. Om te beginnen moest ik eerst een gesloten overall aan doen, handen in de zalf en

36

PZV ZEEZEILEN 3 - OKTOBER 2005

handschoenen aan en gezichtsmasker voor met filter en dan pas aan de slag.

O wee als dan je bril in het masker afzakt. Kortom, het kan haast niet anders of je komt met epoxy in aanraking, en het ergste is de damp. Mijn allergie was dan ook zo ernstig dat de arts in het ziekenhuis mij alleen nog wilde helpen als ik onherroepelijk ophield met epoxy te werken. Iedereen zij hierbij gewaarschuwd voor dit fenomeen.

DE BOUW Het eerste jaar heb ik mij voornamelijk beziggehouden met de ruwbouw binnen en natuurlijk het verzamelen van de diverse uitrustingen en onderdelen, zoals beslag, lieren en het hout dat ik nodig had voor het interieur. Het devies was en is: het mogen best materialen zijn die al wat langer in het magazijn gelegen hebben, maar ze moeten van eersteklas kwaliteit zijn en van gerenommeerde fabrikanten, en zeker van niet te kleine afmetingen zoals zo vaak bij lieren het geval is. Ik heb lieren van Lewmar genomen en alle 2-speed.

En toen kwam de Hallspar-mast, met verjongde top. Op bezoek bij Hallspar werd mijn aandacht gevestigd op een giek met reefmogelijkheid, een Leisure Furl uit Nieuw-Zeeland.

Aangezien dit meestal op grotere en duurdere boten gebruikt wordt, was ik daar in eerste instantie niet in geïnteresseerd, zeker niet toen bleek dat hij ook nog veel te lang was.

Bij Dick Zaal toch even nagevraagd of er veel problemen zouden zijn als er een langere giek op zou komen. Ja dus.

Ten eerste moest er dan een kortere mast op komen. Nou, dat beviel mij wel, ik zag toch al veel problemen opdoemen met een mast van bijna 22 meter en naar 20 meter was het probleem bij bijvoorbeeld de Roompot een stuk minder.

Verder zou de mast iets naar voren toe moeten komen en moest er iets van een boegspriet komen van zo’n centimeter of 30 gecombineerd met de ankerrol. Dus weer naar Hall-

spar en de giek na veel wikken en wegen toch maar meegenomen, maar er moest nog wel een 80 cm vanaf en dat bleek makkelijker gezegd dan gedaan. Het is uiteindelijk gelukt met een bevredigend resultaat.

Dit reefsysteem is nagenoeg traploos te gebruiken en wel geheel vanuit de kuip, maar het vergt nog wel enige handigheid voordat alles het doet zoals het hoort. In de haven met nagenoeg geen wind is het allemaal prima gelukt.

De motor is een Perkins 48 pk, een heerlijk Engels blok. Een beetje ouderwets maar wel degelijk. Met een wat moderner brandstofmanagement zal hij per uur misschien 0.2 liter minder verbruiken. Op de laatste Ramsgate hebben we met krap 6 mijl snelheid 3.5 liter per uur gebruikt wat ik acceptabel vind, we zeilen toch immers.

We hebben gekozen voor een 18 inch klapschroef van Max Prop waarvan het rendement hoog ligt (voor een klapschroef). Een vaste schroef is uit veiligheidsoverwegingen als reserve aan boord. Dit idee is geboren uit het feit dat ik eens op de Adriatische zee een schroef verloor, dus je weet maar nooit.

Als roer heb ik voor de constructie van de roerkoning een kogelgewrichtlagering genomen van Jefa Rudder, een kunststof gewrichtslager met inwendige RVS-rollen. Dit systeem kan eventuele vervormingen van de romp opvangen zodat het roer altijd dezelfde weerstand geeft, wat weer erg prettig voor de stuurautomaat is.

De romp is van Woodcore en wel van hout-epoxy. Dat wil zeggen houten latten van red cedar 38 x 25 mm dik die met epoxy op elkaar zijn gelijmd tot de hele rompvorm was gerealiseerd. Binnen en buiten geschuurd, geschuurd, en nogmaals geschuurd, daarna binnen en buiten voorzien van twee lagen glasdoek en epoxy. Dit alles is op de werf van Mono en Multy Hulls in Drachten gedaan, het verdere schuren, plamuren en in de lak zetten heb ik zelf uitgevoerd.

Aangezien ik bij de koop een redelijke partij teakhouten planken (een halve

boom) meekreeg, heb ik hiervan deeltjes gezaagd en er het teakdek van gemaakt, zij het met hulp van een timmerman die dit reeds vele malen eerder had gedaan.

De goede man had echter alleen met motorboten te maken gehad en wilde dus de latten evenwijdig aan de hartlijn van de boot maken en niet in de ronding van de romp. Je begrijpt dus wel dat dit even wat discussies met zich meebracht, de deskundigheid van de persoon op timmergebied was groot genoeg om dit probleem uiteindelijk op te lossen.

Hoe we binnen verder zijn gegaan en wat er bij de afwerking nog zo om de hoek komt kijken, vertel ik de volgende keer. Misschien zijn er dan ook wat zeemijlen bij.

Winterprogramma Hieronder vindt u de eerste aankondiging van het winterprogramma 2005/2006. Nog niet alle data zijn bekend maar u krijgt binnenkort de officiĂŤle uitnodiging opgestuurd.

Yvon Holdrinet

Z

oals altijd begint het winterseizoen met de lezing aansluitend aan de najaars-alv. Dit jaar komt de zeebioloog professor Wolff ons vertellen over het leven in de Noordzee.

De laatste tijd is dit regelmatig in het nieuws geweest omdat steeds vaker dieren worden gesignaleerd die enkele jaren geleden nog zeer zeldzaam waren (denk aan bruinvissen of walvissen). Het klimaat verandert, de Noordzee wordt

leeggevist en er wordt steeds meer gezeild en gevaren. Wat zijn nu precies de gevolgen voor de biologie van onze zee?

met meteo.

In maart sluiten we af met een excursie naar het KNMI of een soortgelijk instituut.

Op 12 november zal er weer worden gezeild ter afsluiting van het vaarseizoen.

Dit keer gaan we snert eten op het IJsselmeer. Dus als uw thuishaven hier in de buurt is, dan vragen wij u dringend de boot pas na deze zaterdag uit het water te halen.

Ook is in november een opwarmavond over meteo. Arend Jan Klinkhamer en Michiel Ham zijn bereid gevonden dit seizoen het een en ander te vertellen over het weer, weerkaartjes en het interpreteren van weerberichten. Theorie en praktijk worden afgewisseld. De andere avonden worden in februari gehouden, de data moeten nog worden vastgelegd.

Hiervoor zal waarschijnlijk een inschrijving gelden omdat een beperkt aantal personen kan deelnemen.

Het is weer een goedgevuld programma, samengesteld uit informatieve activiteiten en onderdelen die meer op de gezelligheid gericht zijn. Mocht u nog suggesties hebben voor de winteractiviteitencommissie, dan zijn deze uiteraard altijd welkom.

In januari 2006 gaan we dan weer verder met een avond in de Pub over AIS. In Zeezeilen 2 heeft een artikel gestaan over de ervaringen met dit systeem. Wij gaan op zoek naar een leverancier die ons meer kan vertellen over het gebruik en de voor- en nadelen.

Zoals eerder genoemd zullen in februari drie tot vier avonden worden gevuld

Verder wil ik van deze gelegenheid gebruikmaken om de huidige commissie veel succes te wensen met het komende seizoen. Op de najaars-alv zal ik stoppen als voorzitter omdat ik eind oktober ons tweede kindje verwacht. De combinatie werk, gezin en bestuurslid van PZV wordt mij, zeker gezien de reisafstand, wat te veel.

Ik heb met veel plezier enkele jaren als commissielid en daarna bijna zes jaar als voorzitter met de wac gezorgd voor een gevuld en boeiend winterprogramma. De komende tijd zal ik wat minder aanwezig zijn bij activiteiten maar als ik vrij kan krijgen van man en kinderen, zal ik zeker zoveel mogelijk deelnemen en aan boord stappen bij de vele vrienden en bekenden van de PZV.

PZV ZEEZEILEN 3 - OKTOBER 2005

37

MONSTERROL NIEUWE LEDEN Hans Scholten Peter van der Heijden Pieter Hiemstra Sven van Sweeden Marc Swinkels Theo Bouwman Henk Jacobs Peter Weeda

Smitjesland 20, 6663 KH Lent Zwaenenstede 4, 5221 KA ‘s-Hertogenbosch Onderstal 5a, 4631 NN Hoogerheide Violierstraat 1, 5644 PW Eindhoven Laardonk 16, 5708 AN Helmond Rodenbachlaan 5, 5615 GG Eindhoven Venbroek 14, 5527 BH Hapert Nieuwe Haven 101, 4301 DL Zierikzee

NIEUWE EIGENAREN EN NIEUWE SCHEPEN Eigenaar Naam boot Pieter Hiemstra Galatea Peter van der Heijden Peer Gynt Jan Vermeulen de Otter Loud van Kessel Lerici

Thuishaven Dintelsas (Dintelmond) Bruinisse (Aquadelta) Lelystad (Flevo Marina) Kessel (Poseidon)

024-3608685 073-6900909 0164-610561 040-2121465 0492-529239 0497-382946 0111-673026

jhw.scholten@versatel.nl mccheron@wxs.nl hiemstra-paj@planet.nl noflash@gmail.com marc.swinkels@chello.nl t.bouwman@iae.nl jacobs1945@hetnet.nl LeonWeeda@hotmail.com

Opmerkingen Elan 33, 1035*326*178 Halberg Rassy 42F, 1300*499*200 Bavaria 36, 1155*368*185 Comet 801, 800*240*150

GEEN LID MEER José Verouden WIJZIGINGEN Zie de colofonrubriek INFORMATIE LIDMAATSCHAP, LEDENADMINISTRATIE en BOOTADMINISTRATIE. In Zeezeilen worden alleen wijzigingen van lidmaatschap en botenbezit vermeld.

ZEEZEILEN, het verenigingsblad van de Zeezeilvereniging van Philipsmedewerkers PZV (verschijnt 4x per jaar)

BESTUUR Philip Beekman, voorzitter Aitske de Jong-Ruben, secretaris Bart Lagerweij, penningmeester Yvon Holdrinet, voorzitter winteractiviteiten Jacqueline van Amstel, vz. zomeractiviteiten Hans van Reenen, hfd.red. Zeezeilen/Website COMMISSIE ZOMERACTIVITEITEN Jacqueline van Amstel, voorzitter Ramsgate tocht: Lidia Roesink, voorzitter Haye van der Werf, secretaris Dennis van Thiel, penn.meester Corrie van Oort Zomeractiviteiten: Johan Kortas Haye van der Werf zac@pzv-zeezeilen.nl

Floralaan West 304 Het Laar 31 Laurenspark 122 Onyxstraat 16 de Stappert 6 Mauritsgaarde 16

5644 BP Eindhoven 5551 ZC Dommelen 4835 GZ Breda 6534 XX Nijmegen 5066 MG Moergestel 5671 XM Nuenen

040-2122792 040-2070884 076-5224602 024-3776467 013-5136599 040-2834837

bestuur@pzv-zeezeilen.nl

COMMISSIE WINTERACTIVITEITEN Yvon Holdrinet, voorzitter Arie van der Hoek, secretaris Jan Vermeulen, penn.m.

Maarten van Herk Wim van Roode Emile van Thiel

REDACTIE ZEEZEILEN/WEBSITE Hans van Reenen, hoofdredacteur Huug Schenkel, penn.m.

Marijke Alders Arno Beuken Bauke Sijtsma Marja Snoeyen Jan Statius Muller Peter Veger

WEBSITE Peter Veger, webmaster

wac@pzv-zeezeilen.nl

zeezeilen@pzv-zeezeilen.nl

wsc@pzv-zeezeilen.nl

INFORMATIE LIDMAATSCHAP, LEDENADMINISTRATIE EN BOOTADMINISTRATIE Peter Veger, Prins Hendriklaan 18, 5684 GP Best, tel 0499-373994, ledenadmie@pzv-zeezeilen.nl.

Zijn er wijzigingen in Uw adres etc. of in de gegevens van Uw boot, geeft U die dan door. Ze worden dan opgenomen op de website.

KENNISBANK Beheerder Wim van Roode, tel. 040-2624408, w.a.vanroode@wanadoo.nl BETALINGEN Contributies en betalingen voor cursussen, oefenweekenden en advertenties in Zeezeilen moeten worden gedaan aan de respectievelijke rekeningnummens. Gelieve bij betalingen steeds de aard van de betaling te vermelden.

Voor betaling van de contributie wordt een acceptgirokaart toegezonden.

De redactie van Zeezeilen verstrekt advertentietarieven op aanvraag.

Girorekeningen: Administratie: postgiro 3222325 t.n.v. PZV Contributie te Best Commissie Zomeractiviteiten postgiro 4103394 t.n.v. PZV Zomeractiviteiten te Helmond Commisie Winteractiviteiten postgiro 2939005 t.n.v. PZV Winteractiviteiten te Best KOPIJ ZEEZEILEN zeezeilen@pzv-zeezeilen.nl Kopij (in Word, Arial 10 pt) inleveren bij Hans van Reenen, Mauritsgaarde 16, 5671 XM Nuenen, tel. 040-2834837, j.vanreenen@onsnet.nu of zeezeilen@pzv-zeezeilen.nl. DE KOPIJ MAG GEEN INGESLOTEN ILLUSTRATIES OF OPGEMAAKTE TABELLEN BEVATTEN! Illustraties identificeren met naam en de titel van het bijbehorende artikel. Digitale illustraties weergeven met hoge resolutie in TIF, JPG, PDF, PNG, PSD, BMP, EPS, GIF of -als het niet anders kan!- Word formaat en bij Hans van Reenen aanleveren, liefst op floppy of CD. De redactie stelt het op prijs dat u de aanwijzingen in “Enkele richtlijnen voor het schrijven van een stukje voor Zeezeilen” volgt, welk document is op te vragen bij de redactie. Ook kunt u het vinden op de PZV website, onder Zeezeilen.

De redactie van Zeezeilen kan aanpassingen aanbrengen vanwege de leesbaarheid of de omvang. Bij grote veranderingen wordt met de auteur contact opgenomen. De redactie behoudt zich tevens het recht voor om een artikel naar een volgend nummer door te schuiven.

WEBSITE: www.pzv-zeezeilen.nl Met een listserver voor directe berichtgeving tussen leden onderling.

38

PZV ZEEZEILEN 3 - OKTOBER 2005

Blik op het Vijfde Lustrum van PZV

PZV ZEEZEILEN 3 - OKTOBER 2005

39

De vlootschouw tijdens het

Vijfde Lustrum van PZV

40

PZV ZEEZEILEN 3 - OKTOBER 2005