STEPHEN HAWKING
RAQUEL GARCÍA GONZÁLEZ 1º Bacharelato - B
STEPHEN HAWKING Stephen William Hawking naceu o 15 de xaneiro de 1942 en Oxford, Inglaterra. Educouse no seo dunha familia cunha gran formación intelectual. En 1959 comezou os seus estudos de matemáticas e física no University College de Oxford, onde se licenciou en 1962. En 1966, na Universidade de Cambridge, conseguiu o seu doutoramento en Física Teórica e Cosmología, cuxo obxectivo se centra en investigar a orixe do universo. A principios do setenta tivo os primeiros síntom as da esclerose lateral amiotrófica. Esta doenza, tamén coñecida como enfermidade de Lou Gehrig, provoca unha lenta destrución das células de sistema nervioso central que se traduce na perda das funcións locomotoras, pero non afecta o intelecto. Co paso do tempo ha ir perdendo facultades físicas como a fala e tan só pode mover algúns dedos. Para comunicarse emprega un dispositivo que se activa a partir dos impulsos que manda coa man dereita. Este sinal chega a un computador que se comunica cun sintetizador de voz e emite as súas frases. Cando se doctoró traballou xunto ao físico teórico Roger Penrose na comprobación matemática do comezo do tempo. Nesta época iniciou o seu labor docente como profesor adxunto de Matemáticas Aplicadas e Física Teórica en Cambridge. Formulou teorías sobre a singularidade do Universo, do Big Bang -ou a explosión orixinal do Cosmos- e dos buracos negros. A súa teoría, que co tempo ha ir depurando, baséase en que o universo xorde a partir dunha gran explosión, á que denomina Big Bang, que se crea por unha singularidade ou un punto de distorsión infinito do espazo e o tempo. Todas as súas achegas á física permitiron o estudo de novos campos.
O seu interese científico centrouse, ademais, no campo da relatividade xeral, en particular na física dos buracos negros. En 1971 propuxo que ao principio do universo, pouco despois do Big Bang, creáronse numerosos buracos negros diminutos, a maior parte dos cales se han evaporado desde entón, aínda que algúns poderían seguir existindo nas nosas proximidades e ser invisibles. En 1974 propuxo, de acordo coas predicións da física cuántica, que os buracos negros emiten partículas subatómicas até esgotar a súa enerxía, para finalmente estalar. Hawking, que ten familia -tres fillos e un neto-, continúa coa súa investigación en física teórica xunto cun extenso programa de viaxes e conferencias.
Obra e premios obtidos
Ten numerosas publicacións entre as que se destacan: "A Estrutura a Gran Escala do Espazo-tempo" (1973), "Relatividade Xeral: Revisión no Centenario de Einstein" (1979), "Superespacio e supergravedad" (1981), "O primeiro universo" (1983), "300 Anos de Gravidade" (1987), "Historia do Tempo: do bing bang aos buracos negros" (1988), "Os buracos Negros" (1992), "O Universo nunha Casca de Noz" (2002) e "Brevísima Historia do Tempo" (2005). Hawking recibiu innumerables honras polo seu traballo: en 1974 foi elixido membro da Royal Society de Londres; en 1982, Comandante da Orde do Imperio Británico, tamén lle foi outorgada a medalla Eddington da Royal Astronomical Society, e en 1988 o Premio Príncipe de Asturias da Concordia, entre outros.
“DEUS NON CREOU O UNIVERSO”
O científico británico Stephen Hawking afirma nun novo libro que a física moderna exclúe a posibilidade de que Deus crease o universo. Do mesmo xeito que o darwinismo eliminou a necesidade dun creador no campo da bioloxía, o coñecido astrofísico afirma na súa obra, de próxima publicación, que as novas teorías científicas fan redundante o papel dun creador do universo. O Big Bang, a gran explosión na orixe do mundo, foi consecuencia inevitable das leis da física, argumenta Hawking no seu libro. Hawking renuncia así ás súas opinións anteriores expresadas na súa obra ‘Unha Breve Historia do Tempo’, na que suxería que non había incompatibilidade entre a existencia dun Deus creador e a comprensión científica do universo. ?Se cheg amos a descubrir unha teoría completa, sería o triunfo definitivo da razón humana porque entón coñeceriamos a mente de Deus?, escribiu naquel libro, publicado en 1988 e rapidamente convertido nun éxito de vendas.
Argumento contra Newton No seu novo libro, titulado en inglés ‘The Grand Design’ (‘O Gran Deseño’) e que saíu á venda o 9 de setembro, unha semana antes da visita do Papa a Gran Bretaña, Hawking sostén que a moderna c iencia non deixa lugar á existencia dun Deus creador do Universo. Nesa obra, escrita ao alimón co físico estadounidense Leonard Mlodinow, Hawking rexeita, segundo o adianto xornalístico, a hipótese de Isaac Newton segundo a cal o Universo non pode xurdir das caos grazas só ás leis da natureza senón que tivo que intervir Deus na súa creación. Segundo Hawking, o primeiro golpe asestado a esa teoría foi a observación en 1992 dun planeta que viraba en órbita ao redor dunha estrela distinta do noso Sol. ‘Iso fa i que as coincidencias das condicións planetarias do noso sistema -a feliz combinación de distancia Terra-Sol e masa solar- sexan moito menos singulares e non tan determinantes como proba de que a Terra foi coidadosamente deseñada (por Deus) para solaz dos humanos’, escribe Hawking.
Múltiples universos Segundo Hawking, que foi até o ano pasado profesor de matemáticas da universidade de Cambridge, posto que ocupou no seu día o propio Newton, é probable que existan non só outros planetas, senón tamén outros universos, é dicir un multiuniverso. En opinión do científico, se a intención de Deus era crear ao home, esoutros universos serían perfectamente redundantes. O coñecido biólogo ateo Richard Dawkins felicitouse da conclusión á que parece chegar o seu compañeiro Hawking: ‘É exactamente o que afirmamos nós. Non coñezo os detalles da física, pero é o que sospeitei sempre’. No seu libro, Hawking non
exclúe a posibilidade de que haxa vida tamén noutros universos e sinala que a crítica está próxima a elaborar unha teoría de todo, un marco único capaz de explicar as propiedades da natureza. Iso é algo que estiveron buscando os físicos desde a época de Einstein, aínda que até o momento foi imposible reconciliar a teoría cuántica, que dá conta do mundo subatómico, coa da gravidade, que explica a interacción dos obxectos a escala cósmica. Hawking aventura que a chamada teoría-M, proposición que unifica as distintas teorías das supercuerdas, conseguirá ese obxectivo. A teoría-M é a teoría unificada coa que soñaba Einstein. O feito de que nós, os seres humanos, que somos tan só conxuntos de partículas fundamentais da natureza, esteamos xa tan preto de comprender as leis que nos gobernan e rexen o universo é todo un triunfo, di o astrofísico. Desde que Stephen Hawking dixese que a gran explosión inicial do universo, foi ‘consecuencia inevitable’ das leis da física e que o cosmos ‘creouse da nada’ sen intervención da man divina-, curas, bispos e até o Papa caeron encima. Benedito XVI saíu a denunciar a existencia dunha corrente laica que pretende eliminar a Deus e dixo que a experiencia ensina que un mundo sen Deus é un inferno no que prevalecen os egoísmos, as divisións nas familias, o odio entre as persoas e os pobos, a falta de amor, de alegría e de esperanza. Einstein adiantóuselle a Hawking cando dixo: ‘Non podo imaxinarme a un deus que premia e castiga aos obxectos da súa creación, cuxos propósitos foron modelados baixo o seu propio; un deus que é o reflexo da debilidade humana. Tampouco creo que o individuo sobreviva á morte do seu corpo: eses son pensamentos de medo ou egoísmo en grao sumo ridículo’.