Het buzzwoord is stress

Een tijd geleden kreeg ik een e-mail van een student met de volgende tekst: Beste studieadviseur, ik snap helemaal niet welke nieuwe vakken ik nu moet volgen en waar ik mijn studieprogramma kan vinden. Kunt u me aub snel helpen, want ik ben gestrest. U kunt me bellen dag en nacht

Om dat laatste moest ik grinniken. Maar in mijn gesprekken als studieadviseur is stress een veelvoorkomend onderwerp. In bijna elk gesprek passeert het de revue. Zo sprak ik onlangs een eerstejaarsstudente. Ze voelde zich gestrest omdat ze moeite had met studievaardigheden en het tempo. Ze vergeleek zich met anderen die het allemaal veel beter en sneller leken te doen. Ben ik wel goed genoeg, vroeg ze zich af; de tranen stonden in haar ogen. Ze kwam uit Zeeland en was net op kamers gaan wonen in Amsterdam. Ze had de eerste vakken behaald en had het gevoel dat ze keihard werkte, maar niet op de juiste manier studeerde en vast en zeker het eerste jaar niet zou halen. We bespraken haar manier van studeren, ik gaf haar tips en wees op cursussen studievaardigheden die te volgen zijn aan de VU. Vervolgens spraken we over haar studentenleven. Het was wennen, want ze was in een totaal andere omgeving opgegroeid en het studeren en haar leven in Amsterdam voelde best eenzaam. Ze had wat contacten opgedaan met studiegenoten, maar ja, die gingen meteen na de colleges vaak naar huis - buiten Amsterdam - en zij ging naar haar kamer in Uilenstede. Haar studie vond ze interessant en leerzaam, ze had het gevoel dat ze goed gekozen had. Ik vertelde haar dat ze zichzelf de tijd mag geven om te wennen en als dat betekent dat ze af en toe een vak niet behaalt, is dat niet erg.

“Volgend jaar is er weer een kans”, zei ik. “Het gaat erom dat je op de goede plek zit, je kunt op je eigen manier studeren in jouw tijd en tempo met vanzelfsprekend wel voldoende studievoortgang.” Maar aangezien ze haar eerste vakken behaald had, leek me dat geen probleem. Haar schouders zakten een stukje naar beneden en een voorzichtige glimlach verscheen op haar gezicht. Zo had ze het nog niet bekeken. Ze ging opgelucht de deur uit, met het idee het heft meer in eigen handen te nemen. Het vergt moed om een stapje terug te doen.