Pairahani Siyaah Biyavar

‫ﭘﻴﺮﺍﻫﻨﯽ ﺳﻴﺎﻩ ﺑﻴﺎﻭﺭ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ…………………………………ﻣﺰﺩﮎ ﻣﻮﺳﻮﯼ‬

‫ﻣﺎ ﻫﺮ ﺩﻭ ﺍﺯ ﻧﺨﺴﺖ ﻳﮑﻲ ﺑﻮﺩﻳﻢ‪ ،‬ﺑﺎ ﺩﺭﺩﻫﺎﻱ ﻣﺸﺘﺮﮎ ﺑﺴﻴﺎﺭ‪...‬‬ ‫ﺗﻮ ‪ :‬ﺷﺎﻫﺪ ﻣﻘﺎﺗﻠﻪ ﻱ ﺗﺎﺭﻳﺦ ‪ ،‬ﻣﻦ ‪ :‬ﺳﻮﮔﻮﺍﺭ ﺍﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ‬

‫‪٤٧‬‬

‫ﭘﻴﺮﺍﻫﻨﯽ ﺳﻴﺎﻩ ﺑﻴﺎﻭﺭ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ…………………………………ﻣﺰﺩﮎ ﻣﻮﺳﻮﯼ‬

‫ﻣﺎ ﻫﺮ ﺩﻭ ﺍﺯ ﻧﺨﺴﺖ ﻳﮑﻲ ﺑﻮﺩﻳﻢ‬ ‫ﺗﻘﺪﻳﻢ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﻬﺎﻱ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﻴﺪﺍﺭ ﻧﺪﺍ ﺁﻗﺎﺳﻠﻄﺎﻥ ‪:‬‬ ‫ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺗﻮ ﺑﺪﺍﻳﺖ ﺍﻧﺴﺎﻧﻨﺪ ‪ ،‬ﺁﻏﺎﺯ ﻋﺼﺮ ﺑﻲ ﺳﺮ ﻭ ﺳﺎﻣﺎﻧﻲ‬ ‫ﺟﻐﺮﺍﻓﻴﺎﻱ ﮔﻢ ﺷﺪﻩ ﻱ ﺗﺎﺭﻳﺦ ‪ ،‬ﻣﻴﺮﺍﺛﺪﺍﺭ ﺍﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﺣﻴﺮﺍﻧﻲ‬ ‫ﺭﺩ‪ ‬ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﻣﻨﻪ ﺩﺍﺭﺕ ﺭﺍ ‪ ،‬ﻫﺮﮔﺰ ﺑﻪ ﺑﻴﮑﺮﺍﻧﻪ ﺷﺪﻥ ﻣﺴﭙﺎﺭ‬ ‫ﺍﻳﻦ ﺭﺍﻩ ﻫﺎ ﺗﺴﻠﺴﻞ ﺗﮑﺮﺍﺭﻧﺪ ‪ ،‬ﺍﻳﻦ ﺭﺍﻩ ﻫﺎ ﺗﺪﺍﻭﻡ ﻭﻳﺮﺍﻧﻲ‬ ‫ﺍﺯ ﺳﺎﻗﻪ ﻫﺎﻱ ﻧﺎﺭﺱ ﺭﻳﻮﺍﺳﻨﺪ ‪ ،‬ﭘﻴﻐﻤﺒﺮﺍﻥ ﻋﻬﺪ ﺟﺪﻳﺪ ﺁﺭﻱ‬ ‫ﭼﻴﺰﻱ ﺑﻪ ﺟﺰ ﻫﺒﻮﻁ ِ ﻣﺴﻠﹼﻢ ﻧﻴﺴﺖ ﺩﺭ ﭘﺸﺖ ﺍﻳﻦ ﺗﺒﺎﺭ ﭘﺮﻳﺸﺎﻧﻲ‬ ‫"ﺍﺻﻼﹰ ﺑﻪ ﺭﺳﺘﮕﺎﺭﻱ ﻣﺎ ﺷﮏ ﻧﻴﺴﺖ‪ "..‬ﮔﻔﺘﻨﺪ ﺍﺯ ﺗﺒﺎﺭ ﺭﺳﻮﻻﻧﻨﺪ؟‬ ‫ﻣﻦ ﻳﻮﺳﻔﻢ ﻋﺰﻳﺰ! ﻧﻤﻲ ﺑﻴﻨﻲ؟ ﺑﺎ ﻳﺎﺯﺩﻩ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﮐﻨﻌﺎﻧﻲ‬ ‫ﻳﮏ ﻭﺟﻪ ﻣﺸﺘﺮﮎ ﻣﻦ ﻭ ﺗﻮ ﺩﺍﺭﻳﻢ ‪ ،‬ﻣﺎ ﺳﺎﻟﻬﺎﻱ ﺳﺎﻝ ﻧﻔﻬﻤﻴﺪﻳﻢ‬ ‫ﭼﻴﺰﻱ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺭﺳﺎﻟﺖ ﻭﻳﺮﺍﻧﻲ ‪ ،‬ﭼﻴﺰﻱ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺳﻼﻟﻪ ﻱ ﻧﻮﺭﺍﻧﻲ‬ ‫***‬

‫‪٤٦‬‬

‫ﭘﻴﺮﺍﻫﻨﯽ ﺳﻴﺎﻩ ﺑﻴﺎﻭﺭ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ…………………………………ﻣﺰﺩﮎ ﻣﻮﺳﻮﯼ‬

‫***‬

‫ﭼﻴﺰﻱ ﻧﻤﺎﻧﺪﻩ ﺍﺳﺖ ‪ ،‬ﻭﻟﻲ ﺯﺭﺩ ‪ ...‬ﺯﺭﺩ ‪ ...‬ﺯﺭﺩ ‪...‬‬ ‫ﻟﻌﻨﺖ ﺑﻪ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﺳﺮ ﭼﺎﺭ ﺭﺍﻩ ﻫﺎ!‬

‫‪٤٥‬‬

‫ﭘﻴﺮﺍﻫﻨﯽ ﺳﻴﺎﻩ ﺑﻴﺎﻭﺭ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ…………………………………ﻣﺰﺩﮎ ﻣﻮﺳﻮﯼ‬

‫ﭼﻴﺰﻱ ﻧﻤﺎﻧﺪﻩ ﺍﺳﺖ‬ ‫ﺧﺸﮑﻴﺪ ﺭﻧﮓ ﺳﺒﺰ ﻋﺒﻮﺭ ﻧﮕﺎﻫﻬﺎ‬ ‫ﺑﻪ ﺭﻭﺯﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎﻱ ﺳﺮ ﭼﺎﺭ ﺭﺍﻩ ﻫﺎ‬ ‫"ﻣﺤﮑﻮﻡ ﺷﺪ ﺑﻪ ﻣﺮﮒ "‬ ‫ﻭ ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﻳﮏ ﻧﻔﺮ‬ ‫ﻗﺪ ﻣﻲ ﮐﺸﺪ ﺗﻤﺎﻡ ﻗﺪ ﺍﺯ ﻗﺘﻠﮕﺎﻩ ﻫﺎ‬ ‫ﮔﻢ ﻣﻲ ﺷﻮﻡ ﺩﺭﻭﻥ ﺧﻮﺩﻡ ‪ ،‬ﻣﺜﻞ ﺧﺎﻃﺮﻩ‬ ‫ﻫﻲ ﺧﻴﺮﻩ ﻣﻲ ﺷﻮﻡ ﺑﻪ ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﮔﻨﺎﻩ ﻫﺎ‬ ‫ﻳﮏ ﺳﻴﺐ ‪ ،‬ﺳﻬﻢ ﻭﺳﻮﺳﻪ ﻱ ﻣﺎ ﺍﺯ ﺁﺳﻤﺎﻥ‪،‬‬ ‫ﺍﻓﺘﺎﺩ ﺩﺭ ﺗﺴﻠﺴﻠﻲ ﺍﺯ ﺍﺷﺘﺒﺎﻩ ﻫﺎ‬ ‫ﺩﺭ ﻣﻮﻋﺪ ﻋﺒﻮﺭ ﺑﻪ ﻣﻮﻋﻮﺩ ﺁﺳﻤﺎﻥ‬ ‫ﻣﺒﻬﻮﺕ ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ ﺗﻤﺎﻡ ﻧﮕﺎﻩ ﻫﺎ‬ ‫ﭼﺸﻤﻲ ﺯ ﻫﻴﭻ ﻣﻌﺠﺰﻩ ﺍﻱ ﻭﺍ ﻧﻤﻲ ﺷﻮﺩ‬ ‫ﺗﺎ ﻳﻮﺳﻔﻲ ﻧﻤﺎﻧﺪﻩ ﺩﺭ ﺍﻋﻤﺎﻕ ﭼﺎﻩ ﻫﺎ‬

‫‪٤٤‬‬

‫ﭘﻴﺮﺍﻫﻨﯽ ﺳﻴﺎﻩ ﺑﻴﺎﻭﺭ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ…………………………………ﻣﺰﺩﮎ ﻣﻮﺳﻮﯼ‬

‫ﻳﺎ ﺯﻫﺮﺍ‬ ‫ﺗﻘﺪﻳﻢ ﺑﻪ ﺷﻬﺪﺍﻱ ﺷﺸﻢ ﺩﻱ ‪ ،‬ﻋﺎﺷﻮﺭﺍﻱ ‪٨٨‬‬ ‫ﺑﻬﺎﺭ ﭘﻴﺮﻫﻦ ِ ﺳﺒﺰ ِ ﺭﻭﻱ ﺍﻧﺪﺍﻣﺖ‬ ‫ﺷﺒﻴﻪ ﻧﻢ ﻧﻢ ﺑﺎﺭﺍﻧﻲ ‪ :‬ﺍﺑﺮﻫﺎ ﺭﺍﻣﺖ‬ ‫ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﺩﻭ ﺗﺎ ﮔﻞ ﺑﻪ ﺭﻭﻱ ﺭﻭﺳﺮﻱ ﺍﺕ‬ ‫ﮐﻪ ﻣﻲ ﺑﺮﺩ ﻫﻤﻪ ﻱ ﺷﻬﺮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻗﺪ ﻗﺎﻣﺖ‬ ‫ﻫﻮﺍﻱ ﺣﻮﺻﻠﻪ ﺍﺑﺮﻳﺴﺖ‪...‬ﺩﺳﺖ ﻣﻦ ﺑﺎﻧﻮ!‬ ‫ﻧﻤﻲ ﺭﺳﺪ ﺑﻪ ﺷﻬﻴﺪﺍﻥ ﺷﻬﺮ ﮔﻤﻨﺎﻣﺖ‬ ‫ﺷﺒﻴﻪ ﻇﻬﺮ ﺷﺶ ﺩﻱ‪ ،‬ﺷﺘﮏ ﺯﺩ ﻭ ﺧﺸﮑﻴﺪ‬ ‫ﺻﺪﺍﻱ ﺿﺠ‪‬ﻪ ﻱ ﺧﻮﻧﺒﺎﺭ ِ ﻏﺮﺑﺖ‪ ‬ﺷﺎﻣﺖ‬ ‫ﮔﻠﻮﻱ ﺷﻬﺮ ِ ﺑﺮﻳﺪﻩ ﻫﻨﻮﺯ ﻫﻢ ﺯﻧﺪﻩ ﺳﺖ‬ ‫ﺑﻬﺎﺭ ﺭﻓﺖ‪ ...‬ﻭﻟﻲ ﺳﺒﺰ ﻣﺎﻧﺪ ﺍﻧﺪﺍﻣﺖ‬

‫‪٤٣‬‬

‫ﭘﻴﺮﺍﻫﻨﯽ ﺳﻴﺎﻩ ﺑﻴﺎﻭﺭ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ…………………………………ﻣﺰﺩﮎ ﻣﻮﺳﻮﯼ‬

‫ﺑﺮﺍﻱ ﺳﻬﺮﺍﺏ ﺍﻋﺮﺍﺑﻲ‬

‫ﺑﮕﻮ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺩﺭﻳﺪﻧﺪ ﮔﺮﮔﻬﺎ ﺑﺪﻧﺖ ﺭﺍ‬ ‫ﺑﮕﻮ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺷﮑﺴﺘﻨﺪ ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻥ ﺗﻨﺖ ﺍ‬ ‫ﻣﮕﺮ ﮐﺠﺎﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﺯ ﺣﻀﻮﺭ ﺷﺮﻡ ﺗﻬﻲ ﺑﻮﺩ؟‬ ‫ﮐﻪ ﻭﺣﺸﻴﺎﻧﻪ ﺑﺮﻳﺪﻧﺪ ﺑﺮ ﮔﻠﻮ ﺳﺨﻨﺖ ﺭﺍ‬ ‫ﻣﮕﺮ ﺳﮑﻮﺕ ﺗﻮ ﻃﻌﻢ ﮐﺪﺍﻡ ﻭﺳﻮﺳﻪ ﺭﺍ ﺩﺍﺷﺖ؟‬ ‫ﮐﻪ ﺑﻴﻘﺮﺍﺭ ﺑﭙﻮﺷﻲ ﺗﻤﺎﻡ ﻗﺪ ﮐﻔﻨﺖ ﺭﺍ‬ ‫ﭼﻘﺪﺭ ﻧﺬﺭ ﮐﻨﺪ ﻣﺎﺩﺭﺕ ﻣﮕﺮ ﺗﻮ ﺑﻴﺎﻳﻲ‬ ‫ﭼﻘﺪﺭ ﭼﺸﻢ ﺑﺪﻭﺯﺩ ﺑﻪ ﺩﺭ ﻧﻴﺎﻣﺪﻧﺖ ﺭﺍ؟‬ ‫ﮐﺪﺍﻡ ﻣﻌﺠﺰﻩ ﺗﺴﮑﻴﻦ ﺩﻫﺪ ﺑﻪ ﺩﺭﺩ ﻋﻤﻴﻘﺶ‬ ‫ﭼﺮﺍ ﺑﻪ ﺑﺎﺩ ﻧﺪﺍﺩﻧﺪ ﺑﻮﻱ ﭘﻴﺮﻫﻨﺖ ﺭﺍ؟‬ ‫ﺑﮕﻮ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺩﺭﻳﺪﻧﺪ ﮔﺮﮔﻬﺎ ﺑﺪﻧﺖ ﺭﺍ‬ ‫ﺑﮕﻮ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺷﮑﺴﺘﻨﺪ ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻥ ﺗﻨﺖ ﺭﺍ‬

‫‪٤٢‬‬

‫ﭘﻴﺮﺍﻫﻨﯽ ﺳﻴﺎﻩ ﺑﻴﺎﻭﺭ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ…………………………………ﻣﺰﺩﮎ ﻣﻮﺳﻮﯼ‬

‫ﻧﻤﻲ ﺭﺳﻲ؟‬

‫ﺭﻭﺯ ﺳﻪ ﺷﻨﺒﻪ ﭼﻨﺪﻡ ﺁﺑﺎﻥ ‪ ،‬ﻧﻤﻲ ﺭﺳﻲ‬ ‫ﭼﺸﻢ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﺗﻮﺳﺖ ﺧﻴﺎﺑﺎﻥ‪ ...‬ﻧﻤﻲ ﺭﺳﻲ؟‬ ‫ﺑﺎﺭﺍﻥ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﻫﺎ ﻣﻠﺘﻬﺐ ﺷﺪﻧﺪ‬ ‫ﺩﺭ ﺍﻟﺘﻬﺎﺏ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﻧﻤﻲ ﺭﺳﻲ؟‬ ‫ﻣﺤﺮﻡ ﺗﺮﻳﻦ ﻧﮕﺎﻩ ﺯﻣﻴﻨﻲ ﺑﻪ ﺁﺳﻤﺎﻥ‬ ‫ﻋﺮﻳﺎﻥ ﺗﻮ ﺷﺪﻧﺪ ﺩﺭﺧﺘﺎﻥ‪ ،‬ﻧﻤﻲ ﺭﺳﻲ؟‬ ‫ﺩﻟﮕﻴﺮﻡ ﺍﺯ ﺗﻮ‪ ...‬ﺍﺯ ﺧﻮﺩﻡ‪ ...‬ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻫﻮﺍﻱ ﮔﻴﺞ‪...‬‬ ‫ﺍﻱ ﮐﺎﺵ ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ‪ ...‬ﻧﻪ! ﻳﮏ ﺁﻥ! ﻧﻤﻲ ﺭﺳﻲ‪...‬‬ ‫ﺭﻭﺯ ﺳﻪ ﺷﻨﺒﻪ ‪ ،‬ﺑﻴﺴﺖ ﻭ ﻳﮑﻢ ﺭﺍﺱ ﻫﺸﺖ ﺻﺒﺢ‬ ‫ﻗﻄﻌﺎﹰ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻗﺮﺍﺭ ﻏﺮﻳﺒﺎﻧﻪ ﻣﻲ ﺭﺳﻲ‬

‫‪٤١‬‬

‫ﭘﻴﺮﺍﻫﻨﯽ ﺳﻴﺎﻩ ﺑﻴﺎﻭﺭ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ…………………………………ﻣﺰﺩﮎ ﻣﻮﺳﻮﯼ‬

‫ﻧﺎ ﻣﻤﮑﻦ‬

‫ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺩﺭ ﻫﻴﺠﺎﻥ! ﺍﺗﻔﺎﻕ ﻧﺎ ﻣﻤﮑﻦ‬ ‫ﻭ ﺑﺴﺘﻪ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﮐﻤﺎﮐﺎﻥ ‪ :‬ﺍﺗﺎﻕ ﻧﺎ ﻣﻤﮑﻦ‬ ‫ﻫﻨﻮﺯ ﺩﺭ ﻫﻴﺠﺎﻥ ﺻﺪﺍﻱ ﻣﺒﻬﻢ ﺩﺭ‬ ‫ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﺧﺪﺍ ﺑﺮ ﺭﻭﺍﻕ ﻧﺎ ﻣﻤﮑﻦ‪...‬‬ ‫ﭼﻪ ﻣﻲ ﺷﺪ ﺍﻳﻨﮑﻪ ﺗﻮ ﺧﻮﺭﺷﻴﺪ ﺗﺮ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺑﻮﺩﻱ؟‬ ‫ﺩﻟﺶ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺍﻧﻄﺒﺎﻕ ﻧﺎ ﻣﻤﮑﻦ‪...‬‬ ‫ﭼﻪ ﺟﺎﻟﺐ ﺍﻳﻨﮑﻪ ﺧﺪﺍ ﻫﻢ ﺩﺭﺳﺖ ﻣﺜﻞ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ‬ ‫ﺩﭼﺎﺭ ﻭﺳﻮﺳﻪ ﻱ ﺳﻴﺐ ﺑﺎﻍ ﻧﺎ ﻣﻤﮑﻦ‬ ‫ﻣﻦ ﻭ ﺗﻮ ﺳﻬﻢ ﻫﻤﻴﻢ ﺍﺯ ﻫﺰﺍﺭﻩ ﻫﺎﻱ ﻧﺨﺴﺖ‬ ‫ﮐﻪ ﺩﻟﺨﻮﺷﻴﻢ ﺑﻪ ﻳﮏ ﺍﺗﻔﺎﻕ ﻧﺎ ﻣﻤﮑﻦ‬

‫‪٤٠‬‬

‫ﭘﻴﺮﺍﻫﻨﯽ ﺳﻴﺎﻩ ﺑﻴﺎﻭﺭ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ…………………………………ﻣﺰﺩﮎ ﻣﻮﺳﻮﯼ‬

‫ﺑﻪ ﻧﻘﺶ ﻣﺮﺻﻊ ﺧﻮﺩ‬ ‫ﺷﮑﻞ ﻣﻲ ﺩﻫﻲ؟‬ ‫ﺑﺒﻴﻦ!‬ ‫ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﺳﺘﻌﺎﺭﻩ ﻧﺎﻣﺖ‬ ‫ﺭﻧﮕﻲ ﺩﻳﮕﺮ ﺯﺩﻩ ﺍﻡ!‬ ‫ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻧﻴﻠﻮﻓﺮﺍﻧﻪ ﻫﺎﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ‬ ‫ﻣﺮﺩﺍﺑﻲ ﺗﺮﻳﻦﹴ ﭼﺸﻢ ﻫﺎ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭﻧﺪ‬ ‫ﻭ ﺁﺳﺘﺎﻧﻪ ﻱ ﺍﻧﺴﺎﻥ‬ ‫ﺍﺯ ﻧﮕﺎﻩ ﺁﺳﻤﺎﻥ‬ ‫ﻓﺮﺍ ﺗﺮ ﻧﻤﻲ ﺭﻭﺩ‬ ‫ﺑﻪ ﺑﻬﺖ ﻫﺒﻮﻁ ﺁﮐﻨﺪﻩ ﺍﻡ‬ ‫ﻭﮔﺮﻧﻪ ﮔﻨﺪﻡ ﺑﻬﺎﻧﻪ ﺍﻳﺴﺖ‪...‬‬

‫‪٣٩‬‬

‫ﭘﻴﺮﺍﻫﻨﯽ ﺳﻴﺎﻩ ﺑﻴﺎﻭﺭ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ…………………………………ﻣﺰﺩﮎ ﻣﻮﺳﻮﯼ‬

‫ﺑﻬﺖ ﻫﺒﻮﻁ‬ ‫ﺗﻘﺪﻳﻢ ﺑﻪ ﺳﺎﻳﻪ ﻫﺎﻱ ﮔﺴﺘﺮﺩﻩ ﺍﺕ ‪:‬‬

‫ﻳﮏ ﻧﮕﺎﻩ ﺗﻮ ﮐﺎﻓﻴﺴﺖ‬ ‫ﻣﮕﺮ ﻧﻪ ﻋﺼﻴﺎﻥ ﺑﺮ ﻣﺪﺍﺭ ﻣﻠﮑﻮﺕ ﻧﺸﺴﺘﻪ؟‬ ‫ﺧﻮﺏ ﻣﻦ!‬ ‫ﮔﻨﺪﻡ ﺩﺭ ﺩﺳﺘﺮﺱ ﺗﺮﻳﻦ ﺑﻬﺎﻧﻪ ﻫﺎﺳﺖ‬ ‫ﻭﮔﺮﻧﻪ ﮔﻴﺴﻮﺍﻥ ﺗﻮ‬ ‫ﺳﻮﺩﺍﻳﻲ ﺍﺯ ﺑﻬﺸﺖ ﺭﺍ‬ ‫ﺁﻫﺴﺘﻪ‬ ‫ﺁﻫﺴﺘﻪ‬ ‫ﺗﮑﺜﻴﺮ ﻣﻲ ﮐﻨﻨﺪ‪...‬‬ ‫ﺩﭼﺎﺭ ﺑﻬﺖ ﻫﺒﻮﻃﻢ‬ ‫ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺭﺍ‬

‫‪٣٨‬‬

‫ﭘﻴﺮﺍﻫﻨﯽ ﺳﻴﺎﻩ ﺑﻴﺎﻭﺭ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ…………………………………ﻣﺰﺩﮎ ﻣﻮﺳﻮﯼ‬

‫ﺣﺘﻲ ﺯﻣﻴﻦ – ﮐﻪ ﺳﺨﺖ ﺩﻟﺶ ﺷﻮﺭ ﻣﻲ ﺯﻧﺪ –‬ ‫ﺑﺎ ﭼﺮﺥ ﺩﻭﺭ ﺗﻮ ﺑﻪ ﺗﺴﻠﹼﻲ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ‬ ‫ﺣﺘﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻮﺳﺖ ﺭﺳﻮﻝ ﻫﺰﺍﺭﻩ ﻫﺎ‬ ‫ﺍﺯ ﻋﺎﻟﻢ ﻣﺜﹸﻞ ﺑﻪ ﺗﺠﻠﹼﻲ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ‬ ‫***‬ ‫"ﻣﻦ ﺧﻮﺍﺏ ﻳﮏ ﺳﺘﺎﺭﻩ ﭘﺮ ﻧﻮﺭ ﺩﻳﺪﻩ ﺍﻡ"‬ ‫ﺗﺼﻮﻳﺮ ﻫﺎﻱ ﺭﻭﺷﻨﻲ ﺍﺯ ﺩﻭﺭ ﺩﻳﺪﻩ ﺍﻡ‬ ‫ﻣﻦ ﺧﻮﺍﺏ ﺩﻳﺪﻩ ﺍﻡ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺗﻌﺒﻴﺮ ﻣﻲ ﺷﻮﻱ‬ ‫ﺍﺯ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺑﺮﻳﺪﻩ ‪ ...‬ﺯﻣﻴﻨﮕﻴﺮ ﻣﻲ ﺷﻮﻱ‬

‫‪٣٧‬‬

‫ﭘﻴﺮﺍﻫﻨﯽ ﺳﻴﺎﻩ ﺑﻴﺎﻭﺭ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ…………………………………ﻣﺰﺩﮎ ﻣﻮﺳﻮﯼ‬

‫ﻧﻮﺑﺖ ﻧﻤﻲ ﺭﺳﺪ ﺑﻪ "ﺍﺫﺍ ﺟﺎﺀ ﻧﺼﺮ" ﻫﺎ؟‬

‫ﺩﻟﮕﻴﺮﻡ ﺍﺯ ﻏﺮﻭﺏ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺟﻤﻌﻪ ﻋﺼﺮﻫﺎ‬ ‫ﻧﻮﺑﺖ ﻧﻤﻲ ﺭﺳﺪ ﺑﻪ "ﺍﺫﺍ ﺟﺎﺀ ﻧﺼﺮ" ﻫﺎ؟‬ ‫ﺩﻟﮕﻴﺮﻡ ﺍﺯ ﻧﻴﺎﻣﺪﻥ ﺑﻲ ﺩﻟﻴﻞ ﺗﻮ‬ ‫ﻧﺬﺭ ﺍﻣﺎﻣﺰﺍﺩﻩ‪ ...‬ﺩﻋﺎ ﻭ ﺩﺧﻴﻞ ﺗﻮ‬ ‫ﺩﻟﮕﻴﺮ ﺿﺠﻪ ﻫﺎﻱ ﺑﻠﻨﺪ ﻭ ﺿﺮﻳﺢ ﺗﻮ‬ ‫ﺍﻳﻨﮑﻪ ﻓﻘﻂ ﺑﺨﻮﺍﺑﻢ ﻭ ﺷﺎﻳﺪ ﺷﺒﻴﻪ ﺗﻮ‬ ‫ﻣﻦ ﺧﻮﺍﺏ ﺩﻳﺪﻩ ﺍﻡ ﺗﻮ ﻭ ﺍﹶﻣ‪َ‬ﻦ ﻳﺠﻴﺐ ﺭﺍ‬ ‫ﻣﻦ ﺧﻮﺍﺏ ﺩﻳﺪﻩ ﺍﻡ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺗﻮ ﺳﻴﺐ ﺭﺍ‬ ‫ﭼﻴﺪﻩ ﺳﺖ ﺁﺩﻡ ﻭ ﺑﻪ ﺗﺠﻠﹼﻲ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ‬ ‫ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺯﻣﻴﻦ ﻋﺰﱠ ﻭ ﺟﻠﹼﻲ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ‬ ‫ﺍﺯ ﺳﺎﻗﻪ ﻫﺎﻱ ﻧﺎﺭﺱ ﺭﻳﻮﺍﺱ ﻧﺎﻡ ﺗﻮ‬ ‫ﺗﺎ ﻣﻨﺘﻬﺎﻱ ﻋﺎﻟﻢ ﻋﻠﹼﻲ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ‬

‫‪٣٦‬‬

‫ﭘﻴﺮﺍﻫﻨﯽ ﺳﻴﺎﻩ ﺑﻴﺎﻭﺭ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ…………………………………ﻣﺰﺩﮎ ﻣﻮﺳﻮﯼ‬

‫ﭘﻴﺮﺍﻫﻨﻲ ﺳﻴﺎﻩ ﺑﻴﺎﻭﺭ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ‬

‫ﭘﻴﺮﺍﻫﻨﻲ ﺳﻴﺎﻩ ﺑﻴﺎﻭﺭ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ‬ ‫ﻳﮏ ﻧﺎﻡ ﺍﺷﺘﺒﺎﻩ ﺑﻴﺎﻭﺭ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ‬ ‫ﮔﻨﺪﻡ ﻧﺼﻴﺐ ﻏﻔﻠﺖ ﺁﺩﻡ ﻧﻤﻲ ﺷﻮﺩ‬ ‫ﻗﺪﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﮔﻨﺎﻩ ﺑﻴﺎﻭﺭ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ‬ ‫ﻣﻦ ﺯﻧﺪﻩ ﺍﻡ ﮐﻪ ﭼﺸﻢ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﮐﻨﻢ‪...‬‬ ‫ﻳﮏ ﭼﺸﻢ ﺳﺮ ﺑﻪ ﺭﺍﻩ ﺑﻴﺎﻭﺭ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ‬ ‫ﺣﻮﺍﻱ ﻣﻦ ! ﺑﻪ ﺁﺗﺶ ﻭ ﺷﻌﺮ ﻭ ﺷﺮﺍﺏ ﻭ ﺷﻮﺭ‬ ‫ﺍﺯ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﭘﻨﺎﻩ ﺑﻴﺎﻭﺭ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ‬ ‫ﻟﻴﻼﻱ ﺑﻴﺴﺖ ﻭ ﻫﺸﺘﻢ ﺍﺭﺩﻳﺒﻬﺸﺖ ﺭﺍ‬ ‫ﺍﺯ ﻣﻨﺘﻬﺎﻱ ﻣﺎﻩ ﺑﻴﺎﻭﺭ‪ .‬ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ!‬

‫‪٣٥‬‬

‫ﭘﻴﺮﺍﻫﻨﯽ ﺳﻴﺎﻩ ﺑﻴﺎﻭﺭ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ…………………………………ﻣﺰﺩﮎ ﻣﻮﺳﻮﯼ‬

‫ﺑﺎﻧﻮﯼ ﺭﻭﺯﻫﺎﯼ ﻫﻴﺎﻫﻮ!‬ ‫ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺘﯽ ﺍﺯ ﺁﺗﺶ ﻭ ﻋﺼﻴﺎﻥ!‬ ‫ﺍﻳﻨﺒﺎﺭ‬

‫ﺑﯽ ﻣﻘﺪﻣﻪ‬

‫ﻣﯽ ﺁﻳﻲ؟‬

‫‪٣٤‬‬

‫ﭘﻴﺮﺍﻫﻨﯽ ﺳﻴﺎﻩ ﺑﻴﺎﻭﺭ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ…………………………………ﻣﺰﺩﮎ ﻣﻮﺳﻮﯼ‬

‫ﺑﯽ ﻣﻘﺪﻣﻪ‬ ‫ﻫﺮ ﺑﺎﺭ ﺑﯽ ﻣﻘﺪﻣﻪ ﻣﯽ ﺁﻳﻲ‬ ‫ﺑﺎ ﺷﺎﻋﺮﺍﻧﮕﯽ ﻋﺠﻴﺒﯽ ﺩﺭ ﺁﻓﺘﺎﺏ‬ ‫ﺯﺭﺩﺍﯼ ﺑﯽ ﻧﻬﺎﻳﺖ ﭘﺎﻳﻴﺰ ﺭﺍ‬ ‫ﻣﺒﻬﻮﺕ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ‬ ‫ﺩﺭ ﻟﺤﻈﻪ ﻫﺎﯼ ﺁﺗﺶ ﻭ ﻋﻄﺶ‬ ‫ﻧﺎﻣﺖ ‪ :‬ﺯﻻﻝ ﭘﻬﻨﻪ ﯼ ﺟﻐﺮﺍﻓﻴﺎﯼ ﻧﻮﺭ‬ ‫ﺍﺯ ﺍﻣﺘﺪﺍﺩ ﺭﺩ ﻧﮕﺎﻫﺖ ‪:‬‬ ‫ﻃﻮﻓﺎﻧﯽ ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ ﺗﺮ ﺑﺎﻳﺪ‬ ‫ﺑﺎﻧﻮﯼ ﺭﻭﺯﻫﺎﯼ ﻫﻴﺎﻫﻮ ﻭ ﺩﻏﺪﻏﻪ!‬ ‫ﭼﺸﻤﺖ ﻋﺠﻴﺐ ﻣﻠﺠﺎﺀ ﺩﻳﻮﺍﻧﮕﯽ ﺷﺪﻩ ﺳﺖ‬ ‫ﺑﺎ ﺍﺗﮑﺎ ﺑﻪ ﺟﻔﺖ ﺟﻨﻮﻧﺖ‬ ‫ﺭﻓﺘﻦ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻣﻀﺎﻳﻘﻪ ﻣﺸﮑﻞ ﻧﻴﺴﺖ‪...‬‬

‫‪٣٣‬‬

‫ﭘﻴﺮﺍﻫﻨﯽ ﺳﻴﺎﻩ ﺑﻴﺎﻭﺭ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ…………………………………ﻣﺰﺩﮎ ﻣﻮﺳﻮﯼ‬

‫ﺑﻬﺎﺭ ﻟﻌﻨﺘﻲ ﺑﻲ ﺩﺭﺧﺖ ﺑﻲ ﻣﺎﻫﻲ‬ ‫ﺑﻬﺎﺭ‬ ‫ﭼﺸﻢ ﻫﺎﻳﺖ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻫﻴﭻ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﺍﻱ ﻧﮑﺸﺎﻧﺪﻩ‬ ‫ﻫﻨﻮﺯ ﺯﻣﺴﺘﺎﻥ ﺩﭼﺎﺭ ﺣﺎﺩﺛﻪ ﻣﺎﻧﺪﻩ‬ ‫ﻫﻨﻮﺯ ﻫﻴﭻ ﻓﺮﻳﺎﺩﻱ ﻧﺎﻣﺖ ﺭﺍ ﻫﺠﻲ ﻧﮑﺮﺩﻩ‬ ‫ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﻨﮑﻪ ﺑﻤﺎﻧﻲ‬ ‫ﻓﻘﻂ ﻫﻤﻴﻦ ! ﮐﻪ ﺑﻤﺎﻧﻲ‬ ‫ﺑﺮ ﮐﺪﺍﻣﻴﻦ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻋﺒﻮﺭ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﮐﺮﺩ؟‬

‫‪٣٢‬‬

‫ﭘﻴﺮﺍﻫﻨﯽ ﺳﻴﺎﻩ ﺑﻴﺎﻭﺭ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ…………………………………ﻣﺰﺩﮎ ﻣﻮﺳﻮﯼ‬

‫ﺭﻫﺎ ﮐﻨﻢ‪ ...‬ﺑﭙﺮﻡ ‪...‬ﺩﻭﻭﻭﻭﻭﻭﻭﻭﻭﺭ ‪ ...‬ﻧﺎﭘﺪﻳﺪ ﺷﻮﻡ‬ ‫ﭼﻪ ﺣﺲ ﻣﺴﺨﺮﻩ ﺍﻱ ﻭﻭﻝ ﻣﻲ ﺧﻮﺭﺩ ﺩﺭ ﻣﻦ‬ ‫ﻧﻤﻲ ﮔﺬﺍﺭﺩ ﻳﮏ ﻣﺰﺩﮎ ﺟﺪﻳﺪ ﺷﻮﻡ‪...‬‬

‫‪٣١‬‬

‫ﭘﻴﺮﺍﻫﻨﯽ ﺳﻴﺎﻩ ﺑﻴﺎﻭﺭ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ…………………………………ﻣﺰﺩﮎ ﻣﻮﺳﻮﯼ‬

‫ﻣﺰﺩﮎ ﺟﺪﻳﺪ‬ ‫ﺑﻪ ﻗﻮﻝ ﻣﻬﺪﻱ ﺷﻌﺒﺎﻧﻲ ‪ ،‬ﺍﺣﺴﺎﺱ ﻣﻲ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻫﺮ ﺷﻤﻊ ﻓﻮﺕ ﺷﺪﻩ‬ ‫ﮐﻴﮏ ﺗﻮﻟﺪﻡ ‪ ،‬ﻳﮏ ﺳﺎﻝ ﺍﺯ ﻋﻤﺮﻡ ﮐﻢ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ‪...‬‬ ‫ﺧﺪﺍ ﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﻟﺤﻈﻪ ﻧﺎ ﭘﺪﻳﺪ ﺷﻮﻡ‬ ‫ﻭ ﻳﺎ ﺑﻤﺎﻧﻢ ﻭ ﻳﮏ ﻣﺰﺩﮎ ﺟﺪﻳﺪ ﺷﻮﻡ‬ ‫ﺧﺪﺍ ﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﺷﺒﻴﻪ ﻧﺒﻮﺩﻧﻢ ﺑﺸﻮﻡ‬ ‫ﻭ ﭘﺎﮎ ﭘﺎﮎ ! ﻫﻤﺎﻧﺴﺎﻥ ﮐﻪ ﺁﻓﺮﻳﺪ ﺷﻮﻡ‬ ‫ﺧﺪﺍ ﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﻣﺮﺍ ﺳﻤﺖ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺑﺒﺮﺩ‬ ‫ﺷﺒﻴﻪ ﺁﻧﭽﻪ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺭﻭﺡ ﻣﻦ ﺩﻣﻴﺪ ﺷﻮﻡ‬ ‫ﺧﺪﺍ ؟ ﭼﻪ ﺣﺲ ﻏﺮﻳﺒﻲ‪ ...‬ﭼﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﻠﺘﻬﺒﻲ‬ ‫ﺧﺪﺍ ﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﭼﻪ؟ ﻳﮏ ﻋﻤﺮ ﺭﻭ ﺳﭙﻴﺪ ﺷﻮﻡ؟؟؟!!!‬ ‫ﭼﻘﺪﺭ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺭﻭﺯ ﻧﺎﮔﺰﻳﺮ ﺷﻮﻡ؟‬ ‫ﭼﻘﺪﺭ ﺩﻟﺨﻮﺵ ﺍﻳﻦ ﻭﻋﺪﻩ ﻭ ﻭﻋﻴﺪ ﺷﻮﻡ‬ ‫ﻧﻤﻲ ﺷﻮﺩ ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﺍﻳﻦ ﮐﻼﻓﮕﻲ ﻫﺎ ﺭﺍ‬

‫‪٣٠‬‬

‫ﭘﻴﺮﺍﻫﻨﯽ ﺳﻴﺎﻩ ﺑﻴﺎﻭﺭ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ…………………………………ﻣﺰﺩﮎ ﻣﻮﺳﻮﯼ‬

‫ﺍﺯ "ﻟﻢ ﻳﻠﺪ" ﺑﻪ " ﺍﺷﻬﺪ ﺍﻥ ﻻ‪ "...‬ﻧﻤﯽ ﺭﺳﻴﺪ‬ ‫ﺍﻳﻦ ﺑﻮﺩ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﺧﺪﺍﻳﻲ ﻫﻴﭻ ﻭﻗﺖ‬ ‫ﻋﺎﺷﻖ ﻧﺒﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻫﺮﮔﺰ ﻧﺨﻮﺍﺳﺘﻪ ﺳﺖ‪...‬‬ ‫***‬ ‫ﺣﺎﻻ ﮐﻪ ﺣﻖ ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺐ ﺭﺏ ّ ﺍﻟﻌﻘﻴﻢ ﻫﺎﺳﺖ‬ ‫ﻧﺎﺯﻝ ﺷﻮ! ﻣﺜﻞ ﻣﻌﺠﺰﻩ ﻫﺎﻳﻲ ﮐﻪ ﻫﻴﭻ ﻭﻗﺖ‪...‬‬

‫‪٢٩‬‬

‫ﭘﻴﺮﺍﻫﻨﯽ ﺳﻴﺎﻩ ﺑﻴﺎﻭﺭ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ…………………………………ﻣﺰﺩﮎ ﻣﻮﺳﻮﯼ‬

‫ﻫﻴﭻ ﻭﻗﺖ‬ ‫ﻣﺜﻞ ﻫﺠﻮﻡ ﻣﻌﺠﺰﻩ ﻫﺎﻳﻲ ﮐﻪ ﻫﻴﭻ ﻭﻗﺖ‬ ‫ﻧﺎﺯﻝ ﻧﺸﺪ‪ ...‬ﻧﺸﺪ ﺗﻮ ﺑﻴﺎﻳﻲ; ﮐﻪ ﻫﻴﭻ ﻭﻗﺖ‬ ‫ﻓﺮﺻﺖ ﻧﺸﺪ ﮐﻪ ﺩﻝ ﺑﺴﭙﺎﺭﯼ ﺑﻪ ﺁﺳﻤﺎﻥ‬ ‫ﻭ ﺩﺳﺘﻬﺎﺕ ﺭﻭ ﺑﻪ ﺩﻋﺎﻳﻲ ﮐﻪ ﻫﻴﭻ ﻭﻗﺖ‬ ‫ﻫﺮﮔﺰ ﻧﻴﺎﻣﺪﻩ ﺳﺖ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﻓﺮﺷﺘﮕﺎﻥ‬ ‫ﻳﺎ ﭼﺸﻤﻬﺎﯼ ﮐﻮﺭ ﺧﺪﺍﻳﻲ ﮐﻪ ﻫﻴﭻ ﻭﻗﺖ‬ ‫ﻋﺎﺷﻖ ﻧﺒﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻫﺮﮔﺰ ﻧﺨﻮﺍﺳﺘﻪ ﺳﺖ‬ ‫ﻟﺐ ﻭﺍ ﮐﻨﺪ ﺑﻪ ﺧﺒﻂ ﺧﻄﺎﻳﻲ ﮐﻪ ﻫﻴﭻ ﻭﻗﺖ‬ ‫ﺩﺭ ﻫﻴﭻ ﺟﺎﯼ ﻋﺎﻟﻢ ﻫﺴﺘﯽ ﻋﻴﺎﻥ ﻧﺒﻮﺩ‬ ‫ﺟﺰ ﺩﺭ ﻧﻤﺎﺯﻫﺎﯼ ﻗﻀﺎﻳﻲ ﮐﻪ ﻫﻴﭻ ﻭﻗﺖ‬

‫‪٢٨‬‬

‫ﭘﻴﺮﺍﻫﻨﯽ ﺳﻴﺎﻩ ﺑﻴﺎﻭﺭ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ…………………………………ﻣﺰﺩﮎ ﻣﻮﺳﻮﯼ‬

‫ﻧﻔﺮﻳﻨﻲ ‪٢‬‬ ‫ﻣﻦ ﻣﻮﺳﻴﻘﻲ ﺧﻮﺍﺏ ﻫﺎﻱ ﻧﺎ ﺗﻤﺎﻡ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﺷﻬﺮﻡ‬ ‫ﺑﻴﺪﺍﺭ ﺑﺎﺵ ﺧﻮﺍﺏ ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ‬ ‫"ﻓﺮﻳﺎﺩ ﻧﺎﮔﻬﺎﻥ"‬ ‫ﻫﺮﻡ ﻗﺒﻴﻠﻪ ﭘﻴﺮﺍﻫﻨﻢ‬ ‫ﻭ ﺷﺮﻡ ﺯﻣﻴﻦ‬ ‫ﺑﺮ ﮔﻮﻧﻪ ﻫﺎﻱ ﺧﻴﺴﻢ‬ ‫ﻧﻘﺸﻲ ﺑﻪ ﻳﺎﺩﮔﺎﺭ ﺯﺩﻧﺪ‪...‬‬ ‫ﺍﻳﻨﮏ‬ ‫ﺑﻪ ﺷﺎﺩﺑﺎﺵ ﮐﺪﺍﻡ ﻣﻌﺠﺰﻩ ﺑﺎﻳﺪ‬ ‫ﺳﺮ ﺑﻪ ﺳﮑﻮﺕ ﺳﺎﻳﻪ ﻫﺎ ﺑﻪ ﺭﺿﺎﻳﺖ ﺗﮑﺎﻧﻲ ﺩﺍﺩ؟‬ ‫ﺧﻮﺭﺷﻴﺪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺫﺑﺢ ﺳﺎﻳﻪ ﺍﻱ ﺍﺯ ﺧﻮﻳﺶ ﻣﻲ ﺑﺮﻧﺪ ‪....‬‬

‫‪٢٧‬‬

‫ﭘﻴﺮﺍﻫﻨﯽ ﺳﻴﺎﻩ ﺑﻴﺎﻭﺭ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ…………………………………ﻣﺰﺩﮎ ﻣﻮﺳﻮﯼ‬

‫ﻧﻔﺮﻳﻨﻲ ‪١‬‬

‫ﭘﺎﺭﻩ ﻫﺎﻱ ﭘﻴﮑﺮﺕ‬ ‫ﺑﻪ ﭘﺘﻴﺎﺭﮔﺎﻧﻲ ﻫﻤﺎﻧﻨﺪ ﺍﺳﺖ‬ ‫ﮐﻪ ﻧﻮﺭ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻣﻌﺒﺮ ﺧﻮﺭﺷﻴﺪ ﺧﺸﮏ ﻣﻲ ﮐﻨﻨﺪ‬ ‫ﺑﻪ ﻭﺍﮐﺎﻭ ﮐﺪﺍﻡ ﺗﮑﻪ ﺍﺯ ﻣﻦ‬ ‫ﺳﺮ ﺑﺮ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻣﻲ ﮔﺬﺍﺭﻱ‬ ‫ﻫﻨﻮﺯ ﻫﻢ‬ ‫ﺩﺭ ﺍﻣﺘﺪﺍﺩ ﻳﮑﻲ ﭘﺮﻧﺪﻩ‬ ‫ﺧﻮﺭﺷﻴﺪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﻣﻲ ﺗﻮﺍﻥ ﺩﻳﺪ‬

‫‪٢٦‬‬

‫ﭘﻴﺮﺍﻫﻨﯽ ﺳﻴﺎﻩ ﺑﻴﺎﻭﺭ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ…………………………………ﻣﺰﺩﮎ ﻣﻮﺳﻮﯼ‬

‫ﭼﻴﺰﻱ ﺷﺒﻴﻪ ﻫﻴﭻ ﮐﺲ‬ ‫ﺑﺮﺍﻱ ﺯﻫﺮﺍ ﺩﺍﻭﺭﻱ‬ ‫ﺑﻲ ﺟﺴﺘﺠﻮ ﺑﻪ ﺟﻤﻌﻪ ﻱ ﺩﻟﺨﻮﺍﻩ ﻣﻲ ﺭﺳﻴﺪ‬ ‫ﭼﻴﺰﻱ ﺷﺒﻴﻪ ﻫﻴﭻ ﮐﺲ! ﺍﺯ ﺭﺍﻩ ﻣﻲ ﺭﺳﻴﺪ‬ ‫ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺑﻴﺎﻭﺭﻳﺪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺧﺪﺍﻳﮕﺎﻥ‬ ‫ﺩﺳﺘﻲ ﺑﻪ ﺍﻋﺘﺮﺍﺽ ‪ ،‬ﮐﻪ ﺗﺎ ﻣﺎﻩ ﻣﻲ ﺭﺳﻴﺪ‬ ‫ﺷﺎﻳﺪ ﮐﺴﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﺧﻮﺍﺏ ﺩﻳﺪﻩ ﺍﺳﺖ‬ ‫ﻣﺜﻞ ﺩﻭﺷﻨﺒﻪ ﻫﺎ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ‪ ...‬ﮔﺎﻩ ﻣﻲ ﺭﺳﻴﺪ‬ ‫ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﺯﻧﺪﻩ ﺍﻱ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺣﺮﻑ ﻣﻲ ﺯﻧﻴﺪ‬ ‫ﻳﺎ ﻧﻪ! ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﻣﺮﺩﻩ ﻱ ﺍﺭﻭﺍﺡ ﻣﻲ ﺭﺳﻴﺪ‬ ‫ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺩﺳﺖ ﺑﻨﺪ ﺯﻧﻲ ﺍﺯ ﻫﺰﺍﺭﻩ ﻫﺎ‬ ‫ﭼﻴﺰﻱ ﺷﺒﻴﻪ ﻫﻴﭻ ﮐﺲ ‪ ،‬ﺍﺯ ﺭﺍﻩ ﻣﻲ ﺭﺳﻴﺪ‬

‫‪٢٥‬‬

‫ﭘﻴﺮﺍﻫﻨﯽ ﺳﻴﺎﻩ ﺑﻴﺎﻭﺭ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ…………………………………ﻣﺰﺩﮎ ﻣﻮﺳﻮﯼ‬

‫ﮔﺎﻩ ﻣﻲ ﺗﻮﺍﻥ‪...‬‬ ‫ﺑﻪ ﻟﻴﻼﻱ ﻧﺎﺯﻧﻴﻨﻢ‬ ‫ﺑﺎﺯ ﻣﻲ ﺷﻮﻱ ‪ ،‬ﻣﺜﻞ ﺁﺳﻤﺎﻥ‬ ‫" ﻧﺎﮔﻬﺎﻥ ﺗﺮﻳﻦ ﺷﻌﺮ ﻧﺎﮔﻬﺎﻥ"‬ ‫ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﺭﻭﺯﻫﺎﻱ ﺩﻭﺭ‬ ‫ﺗﺎﺯﻩ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺍﻱ ﺑﺎﺯ ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ‪:‬‬ ‫ﺧﺎﻃﺮﺍﺕ ﺧﻮﺑﻲ ﮐﻪ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺍﻧﺪ‬ ‫ﺧﻮﺏ ﺧﻮﺏ ﺧﻮﺏ ‪ ،‬ﮐﻨﺞ ﺫﻫﻨﻤﺎﻥ‬ ‫ﺭﻭﻱ ﺍﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﻟﺤﻈﻪ ﻫﺎﻱ ﮔﻨﮓ‬ ‫ﭘﺸﺖ ﻫﻢ ﺑﺒﺎﺭ ﻭ ﻏﺰﻝ ﺑﺨﻮﺍﻥ‬ ‫ﺍﻭﺝ ِ ﺁﺭﺯﻭﻳﺖ ﭘﺮﻧﺪﻩ ﺍﻳﺴﺖ‬ ‫ﻳﮏ ﭘﺮﻧﺪﻩ ﻱ ﺧﺎﻝﹺ ﺁﺳﻤﺎﻥ‬ ‫ﺑﺎ ﻫﻤﻴﻦ ﺧﻴﺎﻝ ‪ ،‬ﮔﺎﻩ ﻣﻲ ﺗﻮﺍﻥ‬ ‫ﻳﮏ ﭘﺮﻧﺪﻩ ﺷﺪ ‪ ،‬ﮔﺎﻩ ﻣﻲ ﺗﻮﺍﻥ ‪...‬‬ ‫‪٢٤‬‬

‫ﭘﻴﺮﺍﻫﻨﯽ ﺳﻴﺎﻩ ﺑﻴﺎﻭﺭ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ…………………………………ﻣﺰﺩﮎ ﻣﻮﺳﻮﯼ‬

‫ﻣﺮﺩ ﺁﺗﺶ‬ ‫ﺑﺮ ﺗﻮ ﻫﻨﻮﺯ ﺑﺎﻗﻴﺴﺖ ﺁﻥ ﺍﺗﻬﺎﻡ ﺁﺗﺶ‬ ‫ﺗﻜﺮﺍﺭﹺ ﺑﻮﺩﻥ‪ ‬ﺗﻮ ‪:‬ﻳﻌﻨﻲ ﺩﻭﺍﻡ ﺁﺗﺶ‬ ‫ﺟﺎﻳﺖ ﻋﺠﻴﺐ ﺧﺎﻟﻴﺴﺖ ﻭﻗﺖ ﻋﺒﻮﺭ ﺍﺯ ﺷﺐ‬ ‫ﺍﻋﺠﺎﺯ ﺁﺳﻤﺎﻧﻲ ; ﻣﺮﺩ ﻗﻴﺎﻡ ﺁﺗﺶ‬ ‫ﺯﺭﺩﺷﺖ ‪ ،‬ﻣﺮﺩ ﺷﺮﻗﻲ ! ﺷﻌﺮ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻱ ﻣﻦ !‬ ‫ﺁﺧﺮ ﻛﺠﺎﺳﺖ ﺟﺎﻳﺖ ؟ ﻳﻌﻨﻲ ﺗﻤﺎﻡ ﺁﺗﺶ…‬ ‫ﺗﻌﺒﻴﺮ ﺧﻮﺍﺏ ﻫﺎﻳﻢ ﺁﻏﺎﺯ ﺭﻭ ﻳﺸﺖ ﺑﻮﺩ‬ ‫ﺩﻳﺸﺐ ﻭﺩﺍﻉ ﺟﻨﮕﻞ ﺍﻣﺸﺐ ﺳﻼﻡ ﺁﺗﺶ‬ ‫ﺁﻏﺎﺯ ﺣﺮﻑ ﻫﺎﻳﻢ ﻳﺎﺩﻱ ﺍﺯ ﺁﻧﭽﻪ ﺟﺎﺭﻳﺴﺖ‪:‬‬ ‫ﺩﻳﺸﺐ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﺑﺎﺭﺍﻥ ‪ ،‬ﺯﻳﻦ ﭘﺲ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﺁﺗﺶ‬

‫‪٢٣‬‬

‫ﭘﻴﺮﺍﻫﻨﯽ ﺳﻴﺎﻩ ﺑﻴﺎﻭﺭ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ…………………………………ﻣﺰﺩﮎ ﻣﻮﺳﻮﯼ‬

‫ﺁﺳﺘﺎﻧﻪ ﺧﻮﺭﺷﻴﺪ‬ ‫ﺍﮔﺮ ﭼﻪ ﺗﺎﺯﻩ ﺭﺳﻴﺪﻳﻢ ﺳﻮﻱ ﺧﺎﻧﻪ ﻱ ﺧﻮﺭﺷﻴﺪ‬ ‫ﻭﻟﻲ ﺯﻳﺎﺩ ﮔﺮﻳﺴﺘﻴﻢ ﺭﻭﻱ ﺷﺎﻧﻪ ﻱ ﺧﻮﺭﺷﻴﺪ‬ ‫ﻫﻨﻮﺯ ﻫﻢ ﮐﻪ ﻫﻨﻮﺯ ﺍﺳﺖ ﺻﺎﺩﻗﺎﻧﻪ ﻧﮕﻔﺘﻢ‬ ‫ﭼﻪ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻗﻮﻡ ﺑﺎ ﺑﻬﺎﻧﻪ ﻱ ﺧﻮﺭﺷﻴﺪ‬ ‫ﻭﻟﻲ ﺯﻳﺎﺩ ﻣﻬﻢ ﻧﻴﺴﺖ ﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﻧﻮﺭ ﺭﺳﻴﺪﻳﻢ‬ ‫ﺑﻪ ﻫﺮﻡ ﺁﺑﻲ ﻫﺮ ﺻﺒﺢ ‪ ،‬ﺗﺎ ﮐﺮﺍﻧﻪ ﻱ ﺧﻮﺭﺷﻴﺪ‬ ‫ﻭﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﮔﺸﺎﻳﺶ ﺑﺮﺍﻱ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﺳﺮ ﺷﺪ‬ ‫ﺭﺳﻴﺪﻩ ﻳﮏ ﻧﻔﺮ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺑﺎ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﻱ ﺧﻮﺭﺷﻴﺪ‬ ‫ﮐﺴﻲ ﮐﻪ ﺍﻫﻞ ﻫﻤﻴﻨﺠﺎﺳﺖ ‪ ،‬ﺍﺯ ﺳﻼﻟﻪ ﺯﺭﺩﺷﺖ‬ ‫ﺷﺒﻴﻪ ﻣﻌﺠﺰﻩ ﺍﻱ ﺳﺒﺰ ‪ ،‬ﺍﺯ ﺁﺳﺘﺎﻧﻪ ﻱ ﺧﻮﺭﺷﻴﺪ‪...‬‬

‫‪٢٢‬‬

‫ﭘﻴﺮﺍﻫﻨﯽ ﺳﻴﺎﻩ ﺑﻴﺎﻭﺭ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ…………………………………ﻣﺰﺩﮎ ﻣﻮﺳﻮﯼ‬

‫ﭼﻘﺪﺭ‪...‬‬ ‫ﺍﺳﻄﻮﺭﻩ ﻫﺎ ! ﺑﺮﺍﻱ ﻇﻬﻮﺭ ﺷﻤﺎ ﭼﻘﺪﺭ‪...‬‬ ‫ﻣﺎ ﭼﺸﻢ ﺩﻭﺧﺘﻴﻢ ﺑﻪ ﺁﻳﻴﻨﻪ ﻫﺎ ! ﭼﻘﺪﺭ!‬ ‫ﭼﻨﺪﻳﺴﺖ ﺑﻮﻱ ﮔﻨﮕﻲ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺳﻮﻱ ﺁﺳﻤﺎﻥ‬ ‫ﭘﻴﭽﻴﺪﻩ ﺑﻴﻦ ﺧﺎﻟﻲ ﭘﺲ ﮐﻮﭼﻪ ﻫﺎ ﭼﻘﺪﺭ‬ ‫ﭼﻨﺪﻳﺴﺖ ﺑﻴﻦ ﺗﺮﻣﻪ ﻱ ﺳﺠﺎﺩﻩ ﻫﺎﻳﻤﺎﻥ‬ ‫ﮐﻤﺘﺮ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﻫﺎ ﺗﺎ ﺧﺪﺍ ﭼﻘﺪﺭ‬ ‫ﭼﻴﺰﻱ ﻧﻤﺎﻧﺪﻩ ﺍﺳﺖ ! ﺷﺒﻴﻪ ﭘﺮﻧﺪﻩ ﻫﺎ‬ ‫ﻧﺰﺩﻳﮏ ﻣﻲ ﺷﻮﻳﻢ ﺑﻪ ﺧﻮﺭﺷﻴﺪ ‪ ،‬ﻣﺎ ﭼﻘﺪﺭ‪...‬‬

‫‪٢١‬‬

‫ﭘﻴﺮﺍﻫﻨﯽ ﺳﻴﺎﻩ ﺑﻴﺎﻭﺭ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ…………………………………ﻣﺰﺩﮎ ﻣﻮﺳﻮﯼ‬

‫ﮐﺒﻮﺗﺮﺍﻥ‬ ‫ﺗﻘﺪﻳﻢ ﺑﻪ ‪ :‬ﺳﻬﺮﺍﺏ ﺳﭙﻬﺮﻱ ‪:‬‬ ‫ﺷﻌﺮﻱ ﻧﻮﺷﺖ ﺭﻭﻱ ﺧﻴﺎﻝ ﮐﺒﻮﺗﺮﺍﻥ‬ ‫ﻣﺮﺩﻱ ﮐﻪ ﻣﻲ ﺭﺳﻴﺪ ﺑﻪ ﺧﺎﻝ ﮐﺒﻮﺗﺮﺍﻥ‬ ‫ﺟﺰ ﭼﺸﻤﻬﺎﻱ ﺷﺴﺘﻪ ﻱ ﻳﮏ ﻣﺮﺩ ﺑﻴﮑﺮﺍﻥ‬ ‫ﭼﺸﻤﻲ ﻧﻤﻲ ﮔﺮﻳﺴﺖ ﺑﻪ ﺣﺎﻝ ﮐﺒﻮﺗﺮﺍﻥ‬ ‫ﺑﺎ ﻭﺍﮊﻩ ﻫﺎﻱ ﺁﺑﻲ ﺷﻌﺮﻱ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺳﺒﺰ‬ ‫ﺍﺯ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﮔﺬﺷﺖ ﻣﺠﺎﻝ ﮐﺒﻮﺗﺮﺍﻥ‬ ‫ﺁﺭﻱ ‪،‬ﻗﺒﻮﻝ ﺷﺪ ﻫﻤﻪ ﻱ ﻧﺬﺭ ﻭﺍﮊﻩ ﻫﺎﺵ‬ ‫ﻭﻗﺘﻲ ﺩﺧﻴﻞ ﺑﺴﺖ ﺑﻪ ﺑﺎﻝ ﮐﺒﻮﺗﺮﺍﻥ‬ ‫***‬ ‫ﭘﺮﻭﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺟﻤﻌﻲ ﺁﻥ ﺭﻭﺯﻫﺎ ﮔﺬﺷﺖ‬ ‫ﺣﺎﻻ ‪ ،‬ﻫﺮ ﺁﻧﭽﻪ ﻫﺴﺖ ‪ :‬ﺯﻭﺍﻝ ﮐﺒﻮﺗﺮﺍﻥ‬

‫‪٢٠‬‬

‫ﭘﻴﺮﺍﻫﻨﯽ ﺳﻴﺎﻩ ﺑﻴﺎﻭﺭ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ…………………………………ﻣﺰﺩﮎ ﻣﻮﺳﻮﯼ‬

‫ﺩﺭ ﻓﮑﺮﺗﺎﻥ ﮔﺬﺷﺖ ﮐﻪ ﺯﻧﺠﻴﺮﻣﺎﻥ ﮐﻨﻴﺪ؟‬ ‫ﭘﺮﻭﺍﺯ ﻣﻴﮑﻨﻴﻢ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺳﻮﻱ ﺁﻓﺘﺎﺏ‪...‬‬

‫‪١٩‬‬

‫ﭘﻴﺮﺍﻫﻨﯽ ﺳﻴﺎﻩ ﺑﻴﺎﻭﺭ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ…………………………………ﻣﺰﺩﮎ ﻣﻮﺳﻮﯼ‬

‫ﻧﺴﻞ ﺁﻓﺘﺎﺏ‬ ‫ﺁﻥ ﻫﺎ ﮐﻪ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺍﻧﺪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺳﻮﻱ ﺁﻓﺘﺎﺏ‬ ‫ﻫﺮﮔﺰ ﻧﻤﻲ ﺭﺳﻨﺪ ﺑﻪ ﺍﺭﺩﻭﻱ ﺁﻓﺘﺎﺏ‬ ‫ﺍﻫﻞ ﮐﺪﺍﻡ ﻗﻮﻡ ‪ ،‬ﮐﺪﺍﻣﻴﻦ ﻗﺒﻴﻠﻪ ﺍﻧﺪ؟‬ ‫ﺍﻳﻦ ﻣﺮﺩﻫﺎﻱ ﻣﻨﺰﺟﺮ ﺍﺯ ﺭﻭﻱ ﺁﻓﺘﺎﺏ‬ ‫***‬ ‫ﺩﺭﺩ ﺷﻤﺎ ﻧﻪ ﺳﻴﺐ ‪ ،‬ﻧﻪ ﮔﻨﺪﻡ ‪،‬ﻧﻪ ﺁﺩﻡ ﺍﺳﺖ‬ ‫ﺩﺭ ﻓﮑﺮ ﭼﺎﺭﻩ ﺍﻳﺪ ﻣﮕﺮ ﺭﻭﻱ ﺁﻓﺘﺎﺏ‬ ‫ﻳﮏ ﭘﺮﺩﻩ ﻱ ﺳﻴﺎﻩ ﮐﺸﻴﺪﻩ ﻭ ﺗﺎ ﺍﺑﺪ‬ ‫ﻣﺸﻐﻮﻟﻤﺎﻥ ﮐﻨﻴﺪ ﺑﻪ ﺳﻮﺳﻮﻱ ﺁﻓﺘﺎﺏ‬ ‫***‬ ‫ﺍﻱ ﻣﺮﺩﻫﺎﻱ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺩﺭ ﺍﻧﺪﻳﺸﻪ ﻫﺎﻱ ﺯﺭﺩ‬ ‫ﺧﻨﺠﺮ ﻧﻤﻴﺰﻧﻴﺪ ﺑﻪ ﭘﻬﻠﻮﻱ ﺁﻓﺘﺎﺏ؟‬

‫‪١٨‬‬

‫ﭘﻴﺮﺍﻫﻨﯽ ﺳﻴﺎﻩ ﺑﻴﺎﻭﺭ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ…………………………………ﻣﺰﺩﮎ ﻣﻮﺳﻮﯼ‬

‫ﺑﮕﻮ ! ﭼﻪ ﺷﺪ؟‬ ‫***‬ ‫ﻧﻪ! ﻧﻪ!‬ ‫ﻫﻨﻮﺯ ﻫﻢ ﻫﻤﺎﻥ ﻫﻤﻴﺸﮕﻲ ﻫﺴﺘﻲ‬ ‫ﻭ ﺍﻳﻦ ﻣﻨﻢ‬ ‫ﮐﻪ ﮐﻤﻲ ﺑﺰﺭﮔﺘﺮ ﺷﺪﻩ ﺍﻡ‬

‫‪١٧‬‬

‫ﭘﻴﺮﺍﻫﻨﯽ ﺳﻴﺎﻩ ﺑﻴﺎﻭﺭ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ…………………………………ﻣﺰﺩﮎ ﻣﻮﺳﻮﯼ‬

‫ﻫﻤﻴﺸﮕﻲ‬ ‫ﭼﻘﺪﺭ ﮐﻮﭼﮏ ﺷﺪﻩ ﺍﻱ‬ ‫ﺗﻮ ﮐﻪ ﺩﻳﺮﻭﺯ ﺍﺯ ﺑﻠﻨﺪﺍﻱ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺳﻼﻡ ﻣﻲ ﺩﺍﺩﻱ‬ ‫ﭼﻪ ﺷﺪ ﮐﻪ ﺍﻣﺮﻭﺯ‬ ‫ﺩﺭ ﺳﺮﺩﻱ ﺳﺎﻳﻪ ﻱ ﺳﺮﻭﻱ‬ ‫ﺳﺮﺑﻪ ﺯﻳﺮ‬ ‫ﻓﺮﻳﺎﺩ ﮐﻮﭼﻪ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺳﮑﻮﺕ ﻣﻲ ﮐﻨﻲ؟‬ ‫ﺗﻮ ﮐﻪ ﻓﺮﻳﺎﺩﺕ‬ ‫ﺗﻤﺎﻡ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﻫﺎ ﺭﺍ ﻗﺪﻡ ﻣﻲ ﺯﺩ‬ ‫ﻭﺭ ﺭﺩ‪ ‬ﭘﺎﻳﺖ‬ ‫ﺗﺎ ﺁﻧﺴﻮ ﺗﺮ ﺍﺯ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺟﺎﺭﻱ ﺑﻮﺩ‬ ‫ﭼﻪ ﺷﺪ ﮐﻪ ﺁﺧﺮ‬ ‫ﺍﻳﻦ ﺳﻴﺎﻫﻪ ﻱ ﺳﺮﺩ‬ ‫ﺭﺳﺘﻨﮕﺎﻩ ﺳﮑﻮﺕ ﺍﺑﺪﻳﺖ ﺷﺪ؟‬ ‫‪١٦‬‬

‫ﭘﻴﺮﺍﻫﻨﯽ ﺳﻴﺎﻩ ﺑﻴﺎﻭﺭ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ…………………………………ﻣﺰﺩﮎ ﻣﻮﺳﻮﯼ‬

‫ﺑﺮ ﺧﺎﻛﻲ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻨﺤﻮﺱ‬ ‫ﺁﻩ! ﭼﻪ ﭘﺮﻭﺍﺯﻫﺎ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻱ‬ ‫ﺭﻭﺯﻧﻲ ﺑﻪ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺍﮔﺮ‪...‬‬ ‫ﭼﻪ ﻏﺒﻄﻪ ﻫﺎ ﻛﻪ ﻧﺨﻮﺍﻫﻴﻢ ﺧﻮﺭﺩ‬

‫‪١٥‬‬

‫ﭘﻴﺮﺍﻫﻨﯽ ﺳﻴﺎﻩ ﺑﻴﺎﻭﺭ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ…………………………………ﻣﺰﺩﮎ ﻣﻮﺳﻮﯼ‬

‫ﺭﻫﺎﻳﻲ‬ ‫ﺗﻘﺪﻳﻢ ﺑﻪ ﺭﺿﺎ ﺻﺎﺩﻗﻲ ﺑﻬﺎﺭﻱ ﻋﺰﻳﺰ ‪:‬‬ ‫‪(١‬‬ ‫ﻣﻲ ﺭﻭﻱ‬ ‫ﺑﻪ ﻭﺳﻮﺳﻪ ﺍﻱ ﻣﻮﻫﻮﻥ‬ ‫ﺭﻫﻴﺪﻥ ﺁﻏﺎﺯ ﻣﻲ ﻛﻨﻲ‬ ‫ﻓﺮﺍﺧﻨﺎﻱ ﺁﺳﻤﺎﻥ‬ ‫ﺑﻪ ﮔﺸﺎﻳﺶ ﺑﺎﻟﻬﺎﻳﺖ‬ ‫ﭼﻪ ﻏﺒﻄﻪ ﻫﺎ ﻛﻪ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺧﻮﺭﺩ‬ ‫‪(٢‬‬ ‫ﻣﻲ ﺭﺳﻲ‬ ‫ﺯ ﻳﻨﺪﻩ ﻭ ﻣﻐﺮﻭﺭ‬ ‫ﮔﺮﺩﺁﻟﻮﺩ ﻭ ﭘﺮﺷﻮﺭ‬ ‫ﻟﺒﺮﻳﺰ ﺧﻮﺍﺳﺘﻦ‬ ‫ﻣﻲ ﺗﻮﺍﻧﻲ‬ ‫ﻛﻪ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻫﻲ‬ ‫ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻫﻲ‬ ‫ﺍﮔﺮ ﺑﺘﻮﺍﻧﻲ‬ ‫‪(٣‬‬ ‫ﻣﻲ ﺭﻭﻱ‬ ‫ﺷﻜﺴﺘﻪ ﻭ ﻣﺎﻳﻮﺱ‬ ‫ﭘﺎﻱ ﺑﺴﺘﻪ‬

‫‪١٤‬‬

‫ﭘﻴﺮﺍﻫﻨﯽ ﺳﻴﺎﻩ ﺑﻴﺎﻭﺭ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ…………………………………ﻣﺰﺩﮎ ﻣﻮﺳﻮﯼ‬

‫ﺍﻭ ﮐﻪ ﺗﺎ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻫﺴﺖ‬ ‫ﺳﻮﻱ ﺟﺎﺩﻩ ﺧﻴﺮﻩ ﺑﻮﺩ ‪ ،‬ﺍﻭ ﮐﻪ ﺍﻧﺘﻬﺎ ﻧﺪﺍﺷﺖ‬ ‫ﺗﺎ ﺧﺪﺍ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻳﮏ ﻧﻔﺮ ﮐﻪ ﭘﺎ ﻧﺪﺍﺷﺖ‬ ‫ﺩﺭ ﻏﺮﻭﺏ ﻧﺴﻞ ﻣﺮﺩ ‪،‬ﻳﮏ ﻧﻔﺮ ﻃﻠﻮﻉ ﮐﺮﺩ‬ ‫ﺍﻭ ﮐﻪ ﺗﺎ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻫﺴﺖ ‪ ...‬ﺍﻭ ﮐﻪ ﺍﻧﺘﻬﺎ ﻧﺪﺍﺷﺖ‪...‬‬ ‫ﻗﺎﻣﺘﺶ ﺧﻤﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺍﺯ ﺗﻬﺎﺟﻢ ﺩﺭﻭﻍ‬ ‫ﺯﺧﻤﻬﺎﻱ ﮐﺎﺭﻱ ﺍﺵ ﻫﻴﭽﻴﮏ ﺩﻭﺍ ﻧﺪﺍﺷﺖ‬ ‫ﺍﻭ ﺯﺟﺎﺩﻩ ﺍﻱ ﮔﺬﺷﺖ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﻭﺝ ﺧﻮﺩ ﺭﺳﻴﺪ‬ ‫ﺟﺎﺩﻩ ﺍﻱ ﮐﻪ ﭘﻴﺶ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻫﻴﭻ ﺭﺩﭘﺎ ﻧﺪﺍﺷﺖ‪...‬‬ ‫ﺗﺎ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻣﻴﺘﭙﻨﺪ ‪ ،‬ﻗﻠﺒﻬﺎ ﺑﻪ ﻳﺎﺩ ﺍﻭ‬ ‫ﺍﻭ ﮐﻪ ﺗﺎ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻫﺴﺖ ‪ ...‬ﺍﻭ ﮐﻪ ﺍﻧﺘﻬﺎ ﻧﺪﺍﺷﺖ‬

‫‪١٣‬‬

‫ﭘﻴﺮﺍﻫﻨﯽ ﺳﻴﺎﻩ ﺑﻴﺎﻭﺭ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ…………………………………ﻣﺰﺩﮎ ﻣﻮﺳﻮﯼ‬

‫ﺳﻬﻢ ﺗﻤﺎﻡ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﭘﻨﺠﺮﻩ‬ ‫ﺑﻪ ‪ :‬ﺳﻴﺪ ﻣﺤﻤﺪ ﺧﺎﺗﻤﯽ‬ ‫ﻧﺎﮔﻬﺎﻥ ﺍﺯ ﺍﻧﺘﻬﺎﯼ ﭘﻮﭺ ﺷﺐ ﭘﺮﻭﺍﺯ ﮐﺮﺩ‬ ‫ﺁﻣﺪ ﻭ ﺁﻫﻨﮓ ﺻﺒﺤﯽ ﺗﺎﺯﻩ ﺭﺍ ﺁﻭﺍﺯ ﮐﺮﺩ‬ ‫ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺣﻀﻮﺭﺵ ﺣﺎﻟﺘﯽ ﺁﺑﯽ ﮔﺮﻓﺖ ‪:‬‬ ‫ﻳﻌﻨﯽ ﺍﻳﻨﮑﻪ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻥ ﺑﯽ ﺩ‪‬ﻡ ﻋﺼﺎ ‪ ،‬ﺍﻋﺠﺎﺯ ﮐﺮﺩ‬ ‫ﺁﻣﺪ ﺍﻭ ‪ ،‬ﺳﻬﻢ ﺗﻤﺎﻡ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﭘﻨﺠﺮﻩ ‪،‬‬ ‫ﻳﮏ ﺩﺭﻳﭽﻪ ﺭﻭ ﺑﻪ ﺍﻭﺝ ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎ ﺑﺎﺯ ﮐﺮﺩ‬ ‫ﺁﺭﯼ ﺍﻭ ﺗﻌﺒﻴﺮ ﺧﻮﺍﺏ ﻗﻮﻡ ﻣﺎ ﺑﯽ ﺧﻮﺍﺑﻬﺎﺳﺖ‬ ‫ﺍﻭ ﮐﻪ ﺭﻭﻳﻴﺪﻥ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻣﺮﺩﺍﺏ ﺭﺍ ﺁﻏﺎﺯ ﮐﺮﺩ‬ ‫ﻳﮏ ﻧﻈﺮ ﻣﯽ ﺁﻳﺪ ﻭ ﻳﮏ ﻋﻤﺮ ﻳﺎﺩﺵ ﻣﺎﻧﺪﻧﻴﺴﺖ‬ ‫ﻳﻌﻨﯽ ﺍﻳﻨﮑﻪ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻥ ﺑﯽ ﺩ‪‬ﻡ ﻋﺼﺎ ‪ ،‬ﺍﻋﺠﺎﺯ ﮐﺮﺩ‬

‫‪١٢‬‬

‫ﭘﻴﺮﺍﻫﻨﯽ ﺳﻴﺎﻩ ﺑﻴﺎﻭﺭ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ…………………………………ﻣﺰﺩﮎ ﻣﻮﺳﻮﯼ‬

‫ﺍﻫﺎﻟﯽ ﺧﻮﺭﺷﻴﺪ‬ ‫ﮔﻔﺘﻨﺪ ‪ " :‬ﺗﺎ ﺣﻮﺍﻟﯽ ﺧﻮﺭﺷﻴﺪ ﻣﯽ ﺭﻭﻧﺪ‬ ‫ﺗﺎ ﺩﺳﺘﻬﺎﯼ ﺧﺎﻟﯽ ﺧﻮﺭﺷﻴﺪ ﻣﯽ ﺭﻭﻧﺪ‬ ‫ﺩﻧﺒﺎﻝ ﺭﺩ ﭘﺎﯼ ﮐﺒﻮﺗﺮ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﮐﻮﻳﺮ‬ ‫ ﺍﻳﻦ ﮔﺮﻣﯽ ﺧﻴﺎﻟﯽ ﺧﻮﺭﺷﻴﺪ‪ -‬ﻣﯽ ﺭﻭﻧﺪ‬‫ﺑﺎ ﺳﻴﻨﻪ ﻫﺎﯼ ﺳﺒﺰ ﺑﻪ ﺩﻟﺠﻮﻳﻲ ﺑﻬﺎﺭ‬ ‫ﺩﺭ ﻋﻬﺪ ﻗﺤﻂ ﺳﺎﻟﯽ ﺧﻮﺭﺷﻴﺪ ﻣﯽ ﺭﻭﻧﺪ "‬ ‫***‬ ‫ﻭﻗﺘﯽ ﻏﺮﻭﺏ ﻏﻤﺰﺩﻩ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﻫﻤﻴﺸﮕﻴﺴﺖ‬ ‫ﺍﺯ ﺷﻬﺮ ﻣﺎ ﺍﻫﺎﻟﯽ ﺧﻮﺭﺷﻴﺪ ﻣﯽ ﺭﻭﻧﺪ‬ ‫ﺗﻨﺪﻳﺴﯽ ﺍﺯ ﺣﻤﺎﺳﻪ ﻭ ﺍﺳﻄﻮﺭﻩ ﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ‬ ‫ﻓﺮﺩﺍ ‪ :‬ﮐﻪ ﺗﺎ ﺣﻮﺍﻟﯽ ﺧﻮﺭﺷﻴﺪ ﻣﯽ ﺭﻭﻧﺪ‬

‫‪١١‬‬

‫ﭘﻴﺮﺍﻫﻨﯽ ﺳﻴﺎﻩ ﺑﻴﺎﻭﺭ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ…………………………………ﻣﺰﺩﮎ ﻣﻮﺳﻮﯼ‬

‫ﻓﺼﻞ ﺳﺒﺰ‬ ‫ﭼﺸﻤﻬﺎﻱ ﺟﺎﺩﻩ ﻳﺦ ﺑﺴﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﺳﻮﻱ ﻓﺼﻞ ﺳﺒﺰ‬ ‫ﺗﺎ ﺑﻴﺎﻳﺪ ﺷﺎﻳﺪ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﻫﺎﻱ ﻭ ﻫﻮﻱ ﻓﺼﻞ ﺳﺒﺰ‬ ‫ﺑﺎﺯ ﻫﻢ ﺑﺎ ﻳﮏ ﻏﺰﻝ ﺁﻫﻨﮓ ﺭﻓﺘﻦ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ﺍﻧﺪ‬ ‫ﺑﺎﻏﺒﺎﻧﻬﺎ ﺟﻤﻠﮕﻲ ﺩﺭ ﺟﺴﺘﺠﻮﻱ ﻓﺼﻞ ﺳﺒﺰ‬ ‫ﺁﻥ ﻃﺮﻑ ﺍﻧﺒﻮﻩ ﺩﺭﺩ ﻭ ﺍﻧﻘﺮﺍﺽ ﻧﺴﻞ ﻋﺸﻖ‬ ‫ﺍﻳﻦ ﻃﺮﻑ ﻳﮏ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺩﺭ ﺁﺭﺯﻭﻱ ﻓﺼﻞ ﺳﺒﺰ‬ ‫ﺧﺸﮏ ﺷﺪ ﮔﻠﺒﻮﺗﻪ ﻱ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﺗﻮﻱ ﺳﻴﻨﻪ ﻫﺎ‬ ‫ﭼﺸﻢ ﻫﺎﻱ ﺟﺎﺩﻩ ﺍﻳﻨﮏ ﺑﺮ ﮔﻠﻮﻱ ﻓﺼﻞ ﺳﺒﺰ‬ ‫***‬ ‫ﺧﻮﺏ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻢ ﮐﻪ ﻓﺼﻞ ﻗﺎﺭﻗﺎﺭ ﻭ ﺑﻲ ﮐﺴﻲ‬ ‫ﺭﻧﮓ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﺎﺧﺖ ‪ ،‬ﺁﺭﻱ ‪ ،‬ﺭﻭﺑﺮﻭﻱ ﻓﺼﻞ ﺳﺒﺰ‬

‫‪١٠‬‬

‫ﭘﻴﺮﺍﻫﻨﯽ ﺳﻴﺎﻩ ﺑﻴﺎﻭﺭ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ…………………………………ﻣﺰﺩﮎ ﻣﻮﺳﻮﯼ‬

‫ﺧﻄﺎﺑﻪ ‪٢‬‬ ‫ﺩﺭ ﻣﺤﻀﺮ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﻣﺤﺮﻡ ﻧﺸﺪﻳﻢ‬ ‫ﺑﺮ ﺍﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﮔﻞ ﺩﻭ ﻗﻄﺮﻩ ﺷﺒﻨﻢ ﻧﺸﺪﻳﻢ‬ ‫ﺧﻮﺭﺷﻴﺪ ﻫﺰﺍﺭ ﺑﺎﺭ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺁﻣﺪ‬ ‫ﺍﻣﺎ ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﻗﺴﻢ ﮐﻪ ﺁﺩﻡ ﻧﺸﺪﻳﻢ‬

‫‪٩‬‬

‫ﭘﻴﺮﺍﻫﻨﯽ ﺳﻴﺎﻩ ﺑﻴﺎﻭﺭ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ…………………………………ﻣﺰﺩﮎ ﻣﻮﺳﻮﯼ‬

‫ﺧﻄﺎﺑﻪ ‪١‬‬ ‫ﻣﻲ ﮔﻔﺘﻲ ﺍﺯ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﻟﺒﺮ ﻳﺰ ﺗﺮﻱ‬ ‫ﺍﺯ ﻫﺮﭼﻪ ﻃﻠﻮﻉ ‪ ،‬ﺻﺒﺢ ﺁﻣﻴﺰ ﺗﺮﻱ‬ ‫ﺧﻮﺭﺷﻴﺪ ﮐﻪ ﺳﺮ ﺭﺳﻴﺪ ﻣﺎ ﻓﻬﻤﻴﺪﻳﻢ‬ ‫ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﺑﺮﮒ ﺯﺭﺩ ﭘﺎﻳﻴﺰ ﺗﺮﻱ‬

‫‪٨‬‬

‫ﭘﻴﺮﺍﻫﻨﯽ ﺳﻴﺎﻩ ﺑﻴﺎﻭﺭ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ…………………………………ﻣﺰﺩﮎ ﻣﻮﺳﻮﯼ‬

‫ﺟﺮﻋﻪ ﺟﺮﻋﻪ ﺍﻗﻴﺎﻧﻮﺱ‬ ‫ﺷﺒﻲ ﮔﻞ ﻣﻲ ﺩﻫﻲ ﺩﺭ ﭼﺸﻤﻬﺎﻳﺖ ﺑﺮﻕ ﺻﺪ ﻓﺎﻧﻮﺱ ﻣﻲ ﺭﻭﻳﺪ‬ ‫ﮐﻨﺎﺭ ﺧﺎﻃﺮﺍﺕ ﺧﺎﮐﻲ ﺍﺕ ﻳﮏ ﺟﺮﻋﻪ ﺍﻗﻴﺎﻧﻮﺱ ﻣﻲ ﺭﻭﻳﺪ‬ ‫ﻣﺴﻴﺮ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺩﺭ ﭼﺸﻤﻬﺎﻱ ﺁﺑﻲ ﺍﺕ ﺑﻦ ﺑﺴﺖ ﻳﺎ ﻣﻤﻨﻮﻉ‬ ‫ﭼﻪ ﻓﺮﻗﻲ ﻣﻲ ﮐﻨﺪ؟ ﻫﺮ ﺻﺒﺢ ﻭﻗﺘﻲ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻋﻬﺪ ﺩﻗﻴﺎﻧﻮﺱ ﻣﻲ ﺭﻭﻳﺪ‬ ‫ﺑﻴﺎ ﺳﺠﺎﺩﻩ ﺭﻧﮕﻴﻦ ﮐﻦ ﺑﻪ ﻣﻲ ‪ ،‬ﺍﻳﻦ ﺯﺧﻤﻬﺎ ﻣﻴﺮﺍﺙ ﺩﻳﺮﻳﻨﻪ ﺍﺳﺖ‬ ‫ﻋﺰﻳﺰﻡ ﺭﻭﺯﻱ ﺍﺯ ﺧﺎﮎ ﻫﻤﻴﻦ ﻭﻳﺮﺍﻧﻪ ﻫﺎ ﻗﻘﻨﻮﺱ ﻣﻲ ﺭﻭﻳﺪ‪...‬‬ ‫ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﻢ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﻲ ﺗﻮﺍﻥ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻪ ﭼﻨﺪﻳﻦ ﺳﻄﺮ ﺩﻟﺨﻮﺵ ﮐﺮﺩ؟‬ ‫ﻭ ﻳﺎ ﮐﻲ ﺑﺎﺯ ﻫﻢ ﺩﺭ ﭼﺸﻤﻬﺎﻳﺖ ﻋﻄﺮ ﺍﻗﻴﺎﻧﻮﺱ ﻣﻲ ﺭﻭﻳﺪ‬

‫‪٧‬‬

‫ﭘﻴﺮﺍﻫﻨﯽ ﺳﻴﺎﻩ ﺑﻴﺎﻭﺭ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ…………………………………ﻣﺰﺩﮎ ﻣﻮﺳﻮﯼ‬

‫ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ‪...‬‬ ‫ﺩﺭ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﭘﺮ ﻧﻌﺶ ﭘﺮﻭﺍﺯ ‪ ،‬ﭘﺮ ﻣﻲ ﮐﺸﻲ ﺑﺎ ﺑﻴﻘﺮﺍﺭﻱ‬ ‫ﺍﻳﻨﺒﺎﺭ ﭼﻨﺪﻳﻦ ﺟﺎﻱ ﭘﺎ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺷﻌﺮ ﻣﻦ ﺟﺎ ﻣﻲ ﮔﺬﺍﺭﻱ‬ ‫ﺁﻥ ﺳﻮ ﺗﺮ ﺍﺯ ﻫﻔﺖ ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎﺳﺖ ‪،‬ﺍﻭﺝ ﺗﻤﺎﻡ ﭘﺮ ﺯﺩﻧﻬﺎﺕ‬ ‫ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﮔﻮﺷﻪ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺍﺳﺖ ‪،‬ﻳﮏ ﺟﻔﺖ ﺑﺎﻟﺖ ﻳﺎﺩﮔﺎﺭﻱ‬ ‫ﺑﺎ ﺍﻋﺘﺒﺎﺭ ﺳﺎﺩﮔﻴﻬﺎﺕ ‪ ،‬ﺳﻬﻢ ﺗﻤﺎﻡ ﺍﻧﺘﻈـــــــــــــــــــــــــــﺎﺭﻡ‬ ‫ﻫﺮ ﺻﺒﺢ ﺍﺯ ﻳﮏ ﻗﺎﺏ ﺑﻲ ﻋﮑﺲ ‪،‬ﺑﻐﻀﻲ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﻢ ﻣﻲ ﺳﭙﺎﺭﻱ‬ ‫ﺁﺭﻱ ﺣﻀﻮﺭﺕ ﻣﺎﻧﺪﻧﻲ ﺑﻮﺩ ‪ ،‬ﺩﺭ ﮐﻮﭼﻪ ﻫﺎﻱ ﺧﺸﮏ ﺷﻌﺮﻡ‬ ‫ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺧﺰﺍﻥ ﻭﺍﮊﻩ ﻫﺎ ‪ ،‬ﺗﻮ ! ﻣﻌﻨﺎﻱ ﻓﺼﻠﻲ ﺗﺎﺯﻩ ﺩﺍﺭﻱ‬

‫‪٦‬‬

‫ﭘﻴﺮﺍﻫﻨﯽ ﺳﻴﺎﻩ ﺑﻴﺎﻭﺭ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ…………………………………ﻣﺰﺩﮎ ﻣﻮﺳﻮﯼ‬

‫ﺧﺪﺍ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺗﻮ ﺳﺮ ﺑﻪ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻫﺎ ﺯﺩ‬ ‫ﻭ ﺟﺎﻧﺸﻴﻦ ﺧﻮﺩﺵ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪ ﺁﺩﻡ ﺭﺍ‬ ‫ﺯﻣﻴﻦ ﮔﺬﺍﺷﺖ ﺧﺪﺍ ﻛﻮﻟﻪ ﭘﺸﺘﻲ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ‬ ‫ﻭ ﺗﺎ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﻪ ﺩﻭﺷﺶ ﻛﺸﻴﺪ ﺁﺩﻡ ﺭﺍ‬ ‫ﻭ ﺍﺯ ﻧﺒﻮﺩﻥ ﺗﻮ ﺳﻔﺮﻩ ﻱ ﺩﻟﺶ ﻭﺍ ﺷﺪ‬ ‫ﺳﺮﻭﺩ ﻭﺍﮊﻩ ﺑﻪ ﻭﺍﮊﻩ ﺳﭙﻴﺪ ‪ ،‬ﺁﺩﻡ ﺭﺍ‬ ‫ﺧﺪﺍ ﺩﻟﺶ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻗﺮﺹ ﺍﺳﺖ ﺧﻮﺏ ﻣﻦ ! ﻭﺭﻧﻪ‬ ‫ﺑﻪ ﻫﻴﭻ ﻭﺟﻪ ﻧﻤﻲ ﺁﻓﺮﻳﺪ ﺁﺩﻡ ﺭﺍ‬

‫‪٥‬‬

‫ﭘﻴﺮﺍﻫﻨﯽ ﺳﻴﺎﻩ ﺑﻴﺎﻭﺭ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ…………………………………ﻣﺰﺩﮎ ﻣﻮﺳﻮﯼ‬

‫ﺧﺪﺍ ﺩﻟﺶ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻗﺮﺹ ﺍﺳﺖ ﺧﻮﺏ ﻣﻦ‬

‫ﻭ ﻛﻠﻤﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺁﻏﺎﺯ ﺷﺪ ﺟﻬﺎﻥ ﺍﺯ ﺗﻮ‬ ‫ﻭ ﺧﻠﻖ ﻛﺮﺩ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ‪ ،‬ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺍﺯ ﺗﻮ‬ ‫ﻭ ﺑﻌﺪ ﺭﻭﺯﻱ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺭﻭﺯﻫﺎ ﺩﻟﺶ ﭘﻮﺳﻴﺪ‬ ‫ﻧﮕﺎﻩ ﻛﺮﺩ ‪ ،‬ﺩﻟﺶ ﺭﻳﺨﺖ ﻧﺎﮔﻬﺎﻥ ﺍﺯ ﺗﻮ‬ ‫ﻭ ﻫﻴﭽﮕﺎﻩ ﻧﺸﺪ ﺩﺳﺖ ﺍﻭ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺑﺮﺳﺪ‬ ‫ﺧﺪﺍ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻋﻘﺐ ﺑﻮﺩ ﺩﺭ ﺯﻣﺎﻥ ﺍﺯ ﺗﻮ‬ ‫ﻭ ﺑﻌﺪ ﮔﻔﺖ ‪:‬ﺻﺪﺍ ﻛﻦ ﻣﺮﺍ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﻱ ﻣﻦ‬ ‫ﻭ ﺍﺷﻚ ﻫﺎﺵ ﻫﻤﻪ ﺭﻳﺨﺖ ﺭﻭﻱ ﭘﻴﺮﺍﻫﻦ‬ ‫***‬ ‫ﺧﺪﺍ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺗﻮ ﺁﻓﺮﻳﺪ ﺁﺩﻡ ﺭﺍ‬ ‫ﻭ ﺍﺯ ﺗﻤﺎﻡ ﻭﺟﻮﺩﺵ ‪ ،‬ﺩﻣﻴﺪ ﺁﺩﻡ ﺭﺍ‬

‫‪٤‬‬

‫ﭘﻴﺮﺍﻫﻨﯽ ﺳﻴﺎﻩ ﺑﻴﺎﻭﺭ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ…………………………………ﻣﺰﺩﮎ ﻣﻮﺳﻮﯼ‬

‫ﺁﻓﺮﻳﻨﺶ‬ ‫ﻣﻦ ﺧﻮﺍﺏ ﺩﻳﺪﻡ ﺍﻳﻨﮑﻪ ﮐﺴﻲ ﺁﻣﺪ‪ ،‬ﻭ ﺳﻔﺮﻩ ﻫﺎ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﭘﺮ ﺍﺯ ﻧﺎﻥ ﺷﺪ‬ ‫ﺁﺭﺍﻣﺸﻲ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺑﺮﮔﺸﺖ ‪ ،‬ﮔﻮﻳﺎ ﺧﺪﺍ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﻧﻤﺎﻳﺎﻥ ﺷﺪ‬ ‫ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺭﻭﺯ ﺍﻭﻝ ﺧﻠﻘﺖ ؛ ﻧﻪ! ﺍﻣﺎ ﻧﻪ! ﻳﮏ ﺗﻔﺎﻭﺕ ﮐﻮﭼﮏ ﺑﻮﺩ‪:‬‬ ‫ﺷﻴﻄﺎﻥ ﮐﻪ ﺟﺎﻱ ﻗﻬﻘﻬﻪ ﻣﻲ ﮔﺮﻳﻴﺪ ‪ ،‬ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﺳﺠﺪﻩ ﮐﺮﺩﻥ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺷﺪ‬ ‫ﺩﻧﻴﺎ ﭘﺮ ﺍﺯ ﻃﻨﻴﻦ ﺑﻬﺸﺘﻲ ﺷﺪ ‪ ،‬ﮔﻨﺪﻡ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﻣﻴﻮﻩ ﻣﻤﻨﻮﻋﻪ‬ ‫ﻳﻌﻨﻲ ﺯﻣﺎﻥ ﭼﻨﺎﻥ ﺑﻪ ﻋﻘﺐ ﺑﺮ ﮔﺸﺖ ‪،‬ﮐﻪ ﺁﺩﻡ ﺩﭼﺎﺭ ﮔﻴﺠﻲ ﻭ ﻧﺴﻴﺎﻥ ﺷﺪ‬ ‫ﺍﻣﺎ ﻧﻪ! ﻣﻦ ﺷﺒﻴﻪ ﺧﻮﺩﻡ ﺑﻮﺩﻡ‪ ،‬ﻳﻌﻨﻲ ﺷﺒﻴﻪ ﺁﻥ ﻣﻦ ﭘﻴﺸﻴﻨﻢ‬ ‫ﺑﺎﻭﺭ ﻧﻤﻲ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﭼﻪ ﻣﻲ ﺑﻴﻨﻢ ‪ :‬ﺷﻴﻄﺎﻥ ﻧﻤﺎﺩ ﻣﻄﻠﻖ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺷﺪ‬ ‫ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺍﺳﺘﻮﺍﺭ ﻗﺪﻡ ﺑﺮﺩﺍﺳﺖ ‪ ،‬ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺘﻲ ﻣﻘﺪﺱ ﻭ ﺭﻭﺣﺎﻧﻲ‬ ‫ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺳﻮﻱ ﻣﻦ ﻭ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺧﻨﺪﻳﺪ ‪ ،‬ﻫﻤﺴﻔﺮﻩ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺷﺪ‬

‫‪٣‬‬

‫ﭘﻴﺮﺍﻫﻨﯽ ﺳﻴﺎﻩ ﺑﻴﺎﻭﺭ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ…………………………………ﻣﺰﺩﮎ ﻣﻮﺳﻮﯼ‬

‫ﻧﺘﻮﺍﻧﻲ ﺑﺮﮔﺮﺩﻱ ﺑﻪ ﻫﻤﺎﻥ ﺗﺼﻮﻳﺮ ﮔﻨﮓ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﺑﺮﻫﺎ ﺑﻪ ﻫﻤﺎﻥ ﻧﻘﻄﻪ‬ ‫ﻣﺤﺎﻝ ﻫﻤﺎﻥ ﺗﺼﻮﻳﺮ ﺩﻭﺭ ﺍﺯ ﺫﻫﻦ‪ .‬ﺑﻪ ﻫﻤﺎﻥ ﮐﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺁﺳﻤﺎﻥ‪.‬‬ ‫ﺷﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﻳﮑﯽ ﺭﻭﺯﻥ ﺟﺎ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﻳﮏ ﻓﮑﺮ ﻣﺤﺎﻝ ! ﻳﮏ ﺗﺼﻤﻴﻢ‬ ‫ﺑﻬﺘﺮ ‪ .‬ﻳﮏ ﺁﻥ ﺧﻮﺩﺕ ﻣﻲ ﺷﻮﻱ ﺧﻮﺩﺕ ﻫﻢ ﮐﻪ ﻧﻪ ﻫﻤﺎﻧﻲ ﮐﻪ ﺑﺎﻳﺪ‬ ‫ﺑﺎﺷﻲ ﻧﻪ ﺁﻧﻲ ﮐﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﻫﻤﻴﻦ ﮐﻪ ﻗﺪﻡ ﺑﺮ ﻣﻲ ﺩﺍﺭﻱ ﺗﺼﻮﻳﺮ ﻫﺎ‬ ‫ﻧﺰﺩﻳﮏ ﺗﺮ ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ ﻭ ﺷﺪﻥ ﺭﺍ ﮐﻨﺎﺭ ﺑﻮﺩﻥ ﻣﻲ ﻓﻬﻤﻲ ﻭﺧﻴﻠﻲ ﮐﻪ ﻧﻪ ﺩﻭ‬ ‫ﺳﻪ ﺗﺎﻳﻲ ﮔﺰﻳﻨﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﻭ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻲ ﮐﻨﻲ ‪ .‬ﺁﺭﻱ ‪ :‬ﺗﻮ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺍﻱ ‪.‬‬ ‫ﻳﮏ ﺁﻳﻨﻪ ﻭ ﻳﮏ ﺳﺎﻋﺖ ﮐﻮﮐﻲ ﮐﻪ ﺭﻭﻱ ﺳﺎﻋﺖ ‪ ١٢‬ﺯﻧﮓ ﻣﻲ ﺯﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﻫﻤﻴﻨﻬﺎ ﮐﺎﻓﻲ ﺍﺳﺖ‪ .‬ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻢ ﮐﻪ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻲ‪...‬‬

‫‪٢‬‬

‫ﭘﻴﺮﺍﻫﻨﯽ ﺳﻴﺎﻩ ﺑﻴﺎﻭﺭ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ…………………………………ﻣﺰﺩﮎ ﻣﻮﺳﻮﯼ‬

‫ﺑﻪ ﺟﺎﻱ ﻣﻘﺪﻣﻪ‬ ‫ﻣﻲ ﺭﻭﻱ! ﻧﻤﻲ ﻣﺎﻧﻲ‪ .‬ﻧﻪ ﻣﻲ ﻣﺎﻧﻲ ﻧﻪ ﺗﻮﺍﻥ ﻣﺎﻧﺪﻥ ﻣﻲ ﮔﺬﺍﺭﻱ ‪ .‬ﻭﺳﻮﺳﻪ‬ ‫ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻫﻢ ﻣﻔﺮﻱ ﻧﻴﺴﺖ ﺑﺮ ﺍﻳﻦ ﺩﺭﺩﻫﺎ ﮐﻪ ﺩﻳﮕﺮ ﺧﺎﻧﮕﻲ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﺩﺭﺩﻫﺎﻱ ﺧﺎﻧﮕﻲ ‪ ،‬ﺩﺭﺩﻫﺎﻱ ﺑﻮﻣﻲ ﻏﺮﻳﺐ! ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﮔﺎﻫﻲ ﺩﻟﺨﻮﺵ ﮐﺮﺩ‬ ‫ﺑﻪ ﺁﻧﭽﻪ ﻧﻴﺴﺖ ﻭ ﺍﻣﻴﺪﻱ ﺑﻴﺎﻓﺮﻳﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﻧﻪ‪ ،‬ﺷﺎﻳﺪ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺳﺖ‬ ‫ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ ﺑﻪ ﺧﻮﺩﺕ ﺑﺮ ﻣﻲ ﮔﺮﺩﻱ ﮐﻪ ﺍﺻﻼﭼﻪ ﻓﺮﻕ ﻣﻲ ﮐﻨﺪ ﮐﻪ‬ ‫ﺑﺎﺷﺪ ﻳﺎ ﻧﺒﺎﺷﺪ‪ .‬ﻣﮕﺮ ﻧﺒﻮﺩﻧﺶ ﭼﻪ ﮐﺮﺩﻩ ﮐﻪ ﺑﻮﺩﻧﺶ! ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﻳﺶ‬ ‫ﻣﺜﻞ ﺗﮑﻪ ﻫﺎﻱ ﮔﻢ ﺷﺪﻩ ﻳﮏ ﭘﺎﺯﻝ ‪ ،‬ﺍﻣﺎ ﭼﻪ ﻫﻴﺠﺎﻧﻲ ﺩﺍﺭﺩ ﻭﻗﺘﻲ ﺑﻲ‬ ‫ﻧﻬﺎﻳﺖ ﺑﺎﺭ ﭼﻴﺪﻱ ‪ ،‬ﺧﺮﺍﺏ ﮐﺮﺩﻱ ‪ ،‬ﭼﻴﺪﻱ ‪ ،‬ﺧﺮﺍﺏ ﮐﺮﺩﻱ ﻭ ﺍﺻﻼﹰ‬ ‫ﻧﻔﻬﻤﻴﺪﻱ ﮐﻪ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﭼﻪ ﭼﻴﺰﻱ ﺑﻮﺩﻱ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺗﮑﻪ ﻫﺎﻱ ﺩﺭ ﻫﻢ ﮐﻪ ﻓﻘﻂ‬ ‫ﻫﺮﺑﺎﺭ ﺳﺮﺕ ﺭﺍ ﮔﺮﻡ ﮐﺮﺩﻩ ﻭ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺭﺳﻴﺪﻱ ﺑﻪ ﻫﻤﺎﻥ ﻧﻘﻄﻪ ﻣﺤﺎﻝ ﻫﻤﺎﻥ‬ ‫ﺗﺼﻮﻳﺮ ﺩﻭﺭ ﺍﺯ ﺫﻫﻦ ﮐﻪ ﺣﺎﻻ ﺁﻧﻘﺪﺭ ﺗﮑﺮﺍﺭﺵ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﻱ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺧﻮﺩﺕ ﺑﻪ‬ ‫ﺧﻮﺩﺕ ﻧﺰﺩﻳﮏ ﺗﺮ ﺷﺪﻩ‪ .‬ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻲ ﺑﻮﺩﻥ ﺩﺭ ﺣﻀﻴﺾ ﻧﺒﻮﺩﻥ ﻭ ﻧﺒﻮﺩﻥ ﺩﺭ‬ ‫ﻣﻐﺎﮎ ﺑﻮﺩﻥ ﺗﺼﻮﻳﺮﻱ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﮐﻪ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﮐﻪ ﻫﻴﭻ ‪ ،‬ﺧﻮﺩﺕ ﺭﺍ ﻫﻢ‬ ‫ﺑﻪ ﺳﺘﻮﻩ ﺁﻭﺭﺩﻩ ‪ .‬ﻳﮏ ﻟﺤﻈﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﻲ ﮐﻨﻲ ‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﮐﻨﻲ ﻣﻴﺎﻥ‬ ‫ﺑﻮﺩﻥ ﻭ ﺷﺪﻥ ‪.‬ﻋﺠﻴﺐ ﮐﻪ ﻧﻴﺴﺖ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺩﺳﺖ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﻫﺎ‪ .‬ﺍﻭﻟﻴﻦ ﺑﺎﺭ ﺍﮔﺮ‬ ‫ﺑﻮﺩ ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ ﻣﻲ ﮔﻔﺘﻲ ﺑﻮﺩﻥ ‪ ،‬ﻳﺎ ﻧﻪ ﻣﻲ ﮔﻔﺘﻲ ﺩﻭﻣﻲ ‪ ،‬ﺷﺪﻥ‪ .‬ﺧﻴﻠﻲ‬ ‫ﺳﺎﺩﻩ ﺗﺮ ﺍﺯ ﺍﻣﺮﻭﺯ ‪ .‬ﺍﻣﺎ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﭼﻪ ‪.‬ﭼﻘﺪﺭ ﺧﻮﺩﺕ ﻣﻲ ﺗﻮﺍﻧﻲ ﺗﺼﻤﻴﻢ‬ ‫ﺑﮕﻴﺮﻱ ﻭ ﺍﺻﻼ ﭼﻘﺪﺭ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺍﻳﺠﺎﺩ ﻣﻲ ﮐﻨﺪ ﺑﻮﺩﻧﺖ ﺑﺎ ﺷﺪﻧﺖ؟ ﺑﻮﺩﺕ ﺑﻪ‬ ‫ﻭﺳﻮﺳﻪ ﻧﺒﻮﺩ ﺭﺍ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﻣﻲ ﺯﻧﺪ ﻭ ﺷﺪﻥ ﺑﻪ ﻃﻌﻨﻪ ﻣﻘﺮ ﺩﻟﻔﺮﻳﺐ ﻣﺎﻧﺪﻥ ﺭﺍ‬ ‫ﺑﻪ ﻳﺎﺩﺕ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﺩ‪ .‬ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﻫﻢ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻭﺍﮊﻩ ﻫﺎﺳﺖ‪ .‬ﺍﺯ ﺁﻥ ﻭﺍﮊﻩ ﻫﺎﻳﻲ ﮐﻪ‬ ‫ﻓﺮﻳﺒﺖ ﻣﻲ ﺩﻫﺪ ﮐﻪ ﭼﻘﺪﺭ ﺁﺯﺍﺩﻱ ﻭ ﺍﺳﺘﻮﺍﺭ ﻭ ﻋﻤﻴﻖ ﺗﺮ ﮐﻪ ﻣﻲ ﺷﻮﻱ ﻣﻲ‬ ‫ﺑﻴﻨﻲ – ﺩﻳﺪﻧﻲ ﻧﺒﻮﺩ ﺍﻱ ﮐﺎﺵ – ﮐﻪ ﻳﮏ ﮔﺰﻳﻨﻪ ﺍﺯ ﻫﻴﭻ ﻫﺮ ﻣﻌﻨﺎﻳﻲ ﻣﻲ‬ ‫ﺩﻫﺪ ﺟﺰ ‪ ...‬ﺩﻭ ﺑﺎﺭﻩ ﺑﺮ ﻣﻲ ﮔﺮﺩﻱ ﻋﻘﺐ ﺗﺮ ﺧﻴﻠﻲ ﺩﻭﺭ ﻧﺮﻓﺘﻪ ﺍﻱ ﮐﻪ‬

‫‪١‬‬

‫ﻣﺰﺩﮎ ﺟﺪﻳﺪ‬ ‫ﺑﻬﺎﺭ ﻟﻌﻨﺘﻲ ﺑﻲ ﺩﺭﺧﺖ ﺑﻲ ﻣﺎﻫﻲ‬ ‫ﺑﯽ ﻣﻘﺪﻣﻪ‬ ‫ﭘﻴﺮﺍﻫﻨﻲ ﺳﻴﺎﻩ ﺑﻴﺎﻭﺭ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ‬ ‫ﻧﻮﺑﺖ ﻧﻤﻲ ﺭﺳﺪ ﺑﻪ "ﺍﺫﺍ ﺟﺎﺀ ﻧﺼﺮ" ﻫﺎ؟‬ ‫ﺑﻬﺖ ﻫﺒﻮﻁ‬ ‫ﻧﺎ ﻣﻤﮑﻦ‬ ‫ﻧﻤﻲ ﺭﺳﻲ؟‬ ‫ﺑﺮﺍﻱ ﺳﻬﺮﺍﺏ ﺍﻋﺮﺍﺑﻲ‬ ‫ﻳﺎ ﺯﻫﺮﺍ‬ ‫ﭼﻴﺰﻱ ﻧﻤﺎﻧﺪﻩ ﺍﺳﺖ‬ ‫ﻣﺎ ﻫﺮ ﺩﻭ ﺍﺯ ﻧﺨﺴﺖ ﻳﮑﻲ ﺑﻮﺩﻳﻢ‬

‫‪٣٠‬‬ ‫‪٣٢‬‬ ‫‪٣٣‬‬ ‫‪٣٥‬‬ ‫‪٣٦‬‬ ‫‪٣٨‬‬ ‫‪٤٠‬‬ ‫‪٤١‬‬ ‫‪٤٢‬‬ ‫‪٤٣‬‬ ‫‪٤٤‬‬ ‫‪٤٦‬‬

‫ﺑﻪ ﺟﺎﻱ ﻣﻘﺪﻣﻪ‬ ‫ﺁﻓﺮﻳﻨﺶ‬ ‫ﺧﺪﺍ ﺩﻟﺶ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻗﺮﺹ ﺍﺳﺖ ﺧﻮﺏ ﻣﻦ‬ ‫ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ‪...‬‬ ‫ﺟﺮﻋﻪ ﺟﺮﻋﻪ ﺍﻗﻴﺎﻧﻮﺱ‬ ‫ﺧﻄﺎﺑﻪ ‪١‬‬ ‫ﺧﻄﺎﺑﻪ ‪٢‬‬ ‫ﻓﺼﻞ ﺳﺒﺰ‬ ‫ﺍﻫﺎﻟﯽ ﺧﻮﺭﺷﻴﺪ‬ ‫ﺳﻬﻢ ﺗﻤﺎﻡ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﭘﻨﺠﺮﻩ‬ ‫ﺍﻭ ﮐﻪ ﺗﺎ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻫﺴﺖ‬ ‫ﺭﻫﺎﻳﻲ‬ ‫ﻫﻤﻴﺸﮕﻲ‬ ‫ﻧﺴﻞ ﺁﻓﺘﺎﺏ‬ ‫ﮐﺒﻮﺗﺮﺍﻥ‬ ‫ﭼﻘﺪﺭ‪...‬‬ ‫ﺁﺳﺘﺎﻧﻪ ﺧﻮﺭﺷﻴﺪ‬ ‫ﻣﺮﺩ ﺁﺗﺶ‬ ‫ﮔﺎﻩ ﻣﻲ ﺗﻮﺍﻥ‪...‬‬ ‫ﭼﻴﺰﻱ ﺷﺒﻴﻪ ﻫﻴﭻ ﮐﺲ‬ ‫ﻧﻔﺮﻳﻨﻲ ‪١‬‬ ‫ﻧﻔﺮﻳﻨﻲ ‪٢‬‬ ‫ﻫﻴﭻ ﻭﻗﺖ‬ ‫ﻣﺰﺩﮎ ﺟﺪﻳﺪ‬

‫‪١‬‬ ‫‪٣‬‬ ‫‪٤‬‬ ‫‪٦‬‬ ‫‪٧‬‬ ‫‪٨‬‬ ‫‪٩‬‬ ‫‪١٠‬‬ ‫‪١١‬‬ ‫‪١٢‬‬ ‫‪١٣‬‬ ‫‪١٤‬‬ ‫‪١٦‬‬ ‫‪١٨‬‬ ‫‪٢٠‬‬ ‫‪٢١‬‬ ‫‪٢٢‬‬ ‫‪٢٣‬‬ ‫‪٢٤‬‬ ‫‪٢٥‬‬ ‫‪٢٦‬‬ ‫‪٢٧‬‬ ‫‪٢٨‬‬ ‫‪٣٠‬‬

‫ﺗﻘﺪﻳﻢ ﺑﻪ ﻣﺎﺩﺭﻡ ﮐﻪ ﺷﺎﻋﺮﺍﻧﮕﯽ ﺍﻡ ﺍﺯ ﺍﻭﺳﺖ‬ ‫ﻭ‬ ‫ﺑﺎ ﺍﺣﺘﺮﺍﻡ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﻣﯽ ﺷﻬﻴﺪﺍﻥ ﺳﺒﺰ ﺭﺍﻩ ﺁﺯﺍﺩﯼ‬