5 minute read
Interview met Izaline Calister
Na de afronding van haar studie op de universiteit en het conservatorium volgde ze haar hart: Een carrière in de muziek. ‘Dit doe ik gewoon een jaartje en dan zie ik het wel’, sprak ze met zichzelf af. Dat ene jaartje werd ruim twee decennia waarin Izaline Calister als singer/songwriter de trommelvliezen weet te masseren van een breed publiek.
Net voordat het Amersfoort World Jazz Festival wordt uitgerold, zit Calister nog even rustig een kopje thee te drinken op het zonnige terras van De Observant. De 52-jarige singer/ songwriter weet als actief bestuurslid van Stichting Amersfoort Jazz alle ins en ouds van het elf dagen durend festival waar ze zelf ook op het podium meters gaat maken met het Beets-Meutgeert New Jazz Orchestra. Componist en arrangeur Henk Meutgeert en pianist Peter Beets staan aan het roer en verkennen met ieder concert een ander thema middels verrassend samenspel, betoverende solo’s en, uiteraard, vlijmscherpe swing. Dit keer staan de beroemde composities van George Gershwin centraal. Calister neemt uiteraard de vocalen voor haar rekening. Het is een ander genre dan wat we doorgaans van de inwoonster van Groningen gewend zijn. “Ik heb inderdaad een andere weg gekozen”, opent de charmante Calister die voorts de opmerkelijke aanlooproute van haar zangcarrière duidt. “Op Curaçao,
waar ik ben geboren, heb ik in mijn jeugdjaren de muziek als het ware opgezogen en in mijn hart meegenomen naar Nederland om ‘iets’ te studeren. Ik had echt geen enkel idee. Het werd uiteindelijk bedrijfskunde op de universiteit Groningen. Naderhand heb ik veel aan de studie gehad maar toen dacht ik echt dat ik van deze universitaire leergang niet gelukkig zou worden. Een jaar voordat ik afstudeerde als bedrijfskunde, heb ik in een opwelling het conservatorium gebeld. Ik wilde iets met muziek doen. Een toelating was lastig. Ik had een stem. Dat was alles. Uiteindelijk is het me gelukt.”
PAPIAMENTS In de vijf muzikale opleidingsjaren kwam Calister bij toeval net de juiste personen tegen, onder wie autodidact Jasper van ‘t Hof. Het is alom bekend dat hij doorlopend grote interesse aan de dag legt voor jazz en de zich steeds uitbreidende mogelijkheden van elektrische piano en keyboards. “Ik zat nog maar vijf maanden op het conservatorium. Van ’t Hof vroeg of ik interesse had om met hem en zijn band op tournee te gaan in Duitsland. Doordat ik de zangtechniek nog niet in alle finesses beheerste, was het hard werken voordat ik met de groep op tournee ging. Ik heb nog extra lessen gevolgd bij een klassiek geschoolde zangeres. Enfin, het laatste deel van eerste jaar op het conservatorium rondde ik af op tandvlees en ruggengraat.” Na de afronding van het conservatorium begon het echte leven. In de muziek, welteverstaan. Ze wilde zichzelf een jaartje muziek geven. “Ik wist dat een carrière in de muziek mijn ding zou worden”, aldus Calister. “Ik had een paar jaar nodig om m’n zogenoemde unique selling points, zoals het in de kringen van de bedrijfskunde heet, neer te zetten. Via de inspirerende Braziliaanse muziek kwam ik Eric Calmes tegen. Hij is contrabasspeler die, net als ik, z’n roots heeft op Curaçao. Ik werd in zijn band de zangeres en ontdekte de geheimen en de pracht van Antiliaanse jazz. In datzelfde genre heb ik ook mijn liedjes die over het leven gaan gemaakt op basis van m’n eigen arrangementen. Mijn inspiratie zijn de verhalen die ik om me heen opvang. Die verhalen ‘vertaal’ ik naar mezelf. De inhoud varieert van een traan tot en met een heerlijke lach. Geschreven voor iedereen en in een taal waarin ik me het beste kan uitdrukken: in het Papiaments. Dit is de taal van Curaçao, Aruba en Bonaire. Van origine ontstaan in de Portugees Afrikaanse kolonies en wat zich op de eilanden zich heeft ontwikkeld tot een volledig zelfstandige taal met invloeden uit het Spaans en het Nederlands.”
EDISON Inmiddels heeft Callister acht CD’s gemaakt die gratig aftrek vonden. Haar laatste cd Rayo Di Lus (Ray of Light) verscheen in april 2016. In dat jaar was ze ook Artist in Residence van het jazzfestival Amersfoort. In 2018 werd ze onderscheiden tijdens de jaarlijkse lintjesregen als Ridder in de Orde van OranjeNassau. Tussen alle bedrijven door blijven twee gebeurtenissen haar nog steeds goed bij. Op 25 maart 2009 werd ze geëerd met een optreden en lovende kritieken tijdens de internationale dag ter herinnering aan de slachtoffers van de slavernij bij de Verenigde Naties in New York. Ook ontving ze dat jaar – na twee maal genomineerd te zijn geweest – de fel begeerde Edison in de categorie wereldmuziek. „Natuurlijk ben ik trots op mijn werk”, aldus Calister die tegelijk een topje van de sluier oplicht als het gaat om de keuze van een van haar mooiste liedjes en het ontstaan ervan: Mi Pais. “Ik had op een goed moment een deel van de melodie en het refrein in mijn hoofd”, aldus Calister over het ontstaan van dit liedje. “Maar ik liep totaal vast. Ik besloot alles weg te gooien en opnieuw te beginnen. Totdat ik om me heen twee woorden opving: Mi pais. Eureka. Binnen vijf minuten had ik het liedje klaar dat op het allerlaatste moment nog een plek kreeg op mijn nieuwe CD, getiteld Speransa. Gelukkig maar. Het is tot nu toe mijn bekendste nummer dat in mijn geboorteland altijd tijdens feestdagen wordt gedraaid. Iedereen zing mee. Daarmee is mijn unique selling point geslaagd. Ik maak muziek voor iedereen. Dat doe ik al meer dan twee decennia lang voor een wereldpubliek. Ik moest soms terugdenken aan mijn tijd na het behalen van mijn VWO-diploma. Omdat ik niet wist wat ik wilde worden, gaf een beroepskeuzetest aan dat een loopbaan in de muziek wel iets voor me was. Ik sta er nu middenin. Heerlijk.”
