Herinneringsboek World Jamboree 2007 by Robert van Geenhuizen

! O B M JA

[1]

[2]

21 WERELD JAMBOREE 2007 ste

One World, One Promise WJ Contingent badge fc [ConvertePage 1 10-1-2006 21:19:42

CMY

[3]

INHOUDSOPGAVE Het nawoord

Excursie 1 | London

De appelboom

Excursie 2 | Potteries

De start | Voorbereiding

Excursie 3 | Cultuur

01.01.05 | Het begin

Excursie 4 | Outdoor

Training | Stafweekenden

Kibblestone | Impressie

16.06.06 west | Clusterweekend 1

HOHO | Op bezoek bij Scouts

11.05.07 west | Clusterweekend 2

28.07.07 | Wereld Jamboree

16.06.06 noordoost | Clusterweekend 1

28.07.07 | opening

27.04.07 noordoost | Clusterweekend 2

01.08.07 | Sunrise Day

105

23.06.06 zuid | Clusterweekend 1

Sunrise foodfestival

113

01.06.07 zuid | Clusterweekend 2

Gifts for peace concert

115

Ouderdagen

Faith & Beliefs | Inspiratie

117

IST - Dagen

Trash | Wat is afval?

121

23.06.07 Contingentsdag

World villages | Wereldreis in 1 dag

125

18.07.07 Voorreis

Global development boulevard

131

De reis naar Kibblestone

Global development village

133

On site 1 | Buitensport

Plaza | samenkomen

135

On site 2 | sightseeing

Elements | Experimenteren

141

On site 3 | De avond

CarNival | Zomerfeest

147

On site 4 | Feest

World Scout Centres

149

[4]

Energise | Opladen

153

Goudhaantjes

233

Gilwell adventure

157

Goudvinken

237

Splash! | waterpret

163

Koolmezen

241

Starburst | handje helpen

169

Kuifmezen

245

Globus | Global issues

171

Sperwers

249

Groots(t) uit eten

173

Spotvogels

253

Wereldgezichten

175

Staartmezen

257

Swoppen | Ruilen

181

Gele Kwikstaarten

261

WJ 2007 | impressie

183

Graspiepers

265

07.08.07 | Sluiting

191

Ortolanen

269

Blauwe Reigers

193

Paapjes

273

bontbekplevieren

197

Roodborsttapuiten

277

Ijsvogels

201

Tapuiten

281

Ivoormeeuwen

205

Watersnippen

285

Nijlganzen

209

Wulpen

289

Smienten

213

ISTâ&#x20AC;&#x2122;ERS | At your service!

293

Sprinkhaanrietzangers

217

In de media | de website, de pers en de

Zwarte sternen

221

pr-werkgroep

Appelvinken

225

Fluiters

229

301

[5]

Het nawo Een nawoord op de plaats van het voorwoord, da’s toch logisch? Een nawoord wordt waarschijnlijk minder gelezen dan het voorwoord, ook omdat dit herinneringsboek echt een bladerboek wordt om willekeurig open te slaan en om de emoties van toen weer terug te halen. Of misschien ga je heel bewust op zoek naar die ene dag, op die ene plek, die je wilt herbeleven. Voor de buitenstaander is het een ongelooflijk mooi boek om een beeld te krijgen van deze Jamboree (bij benadering natuurlijk). Maar een nawoord is nou niet direct het meest boeiende lijkt ons, terwijl we toch nog zo veel willen zeggen en niet genoeg kunnen laten horen hoe groots en bijzonder deze Jamboree was! Daarom hebben we het nawoord een stukje naar voren gehaald.

[6]

We willen zoveel zeggen en zoveel benadrukken, maar het lukt eigenlijk niet: hoe bedank je zeventien contingentstafleden, acht clusterteamleden, honderd troepstafleden, ruim driehonderd Internationaal Service Teamleden? Zonder deze Scouts was het niet geworden, wat het was, waren we niet gekomen waar we wel zijn geweest. Dan hadden we niet gedaan, wat we hebben gedaan. De opoffering van tijd, energie en geld is niet gering geweest en gaat de verbeelding ver te boven. We zijn zo trots op deze mensen en kunnen ze niet genoeg bedanken voor alle inzet, enthousiasme, motivatie en passie.

zoveel mogelijk zorgen bij anderen weg te nemen. Ze zetten simpelweg de schouders eronder en proberen nog een stapje extra te doen.

Wat onszelf betreft, hebben we een wereldtijd gehad en voelden we ons zo nu en dan een celebrity. Het maakte niet uit waar je liep, er was altijd wel iemand van het Nederlands contingent, die je gedag zei als vrienden onder elkaar. Er werden zelfs foto’s van ons gemaakt door bezoekende ouders! We hebben ook momenten gekend, die minder leuk waren: iemand moeten vertellen dat een familielid overleden is, blijft een drama voor de betrokken Scout, maar gaat ook ons niet in de koude kleren zitten. Toch hebben we op dat soort momenten mogen rekenen op een ieder. Dan merk je hoeveel energie Scouts kunnen opbrengen om

Wij bedanken voor de allerlaatste keer iedereen, die deze Wereld Jamboree mogelijk heeft gemaakt. De slogan ‘One world, one promise’ is voor ons uitgekomen!

Wij wensen de lezer van dit mooie boek heel veel plezier en weten zeker dat er bij een aantal nog wel een traantje zal vloeien, terugdenkend aan de Wereld Jamboree 2007 te Engeland. Geen traan van verdriet, maar van een warm gevoel van dankbaarheid en genegenheid. Koester die momenten, vergeet deze momenten nooit en geniet na van alles wat je hebt meegemaakt!

Tot Scouts, Ilse en Wim Jullie contingentsleiding

[6]

oord

voorwoord

[7]

Deappelb Daar zit je dan als twee eenvoudige en enthousiaste Scouts: hoe krijg je nu alle neuzen dezelfde kant op? Hoe zorg je ervoor dat ze hetzelfde vuur van de WJ in zich voelen branden? Jullie kennen ons ondertussen een beetje en we zijn nu niet echt de ‘Emile Ratelbands’ van deze wereld zal ik maar zeggen, we vinden ons best normaal. Maar tijdens het denken en brainstormen viel opeens het kwartje: we doen de appelboom! Ooit eens zelf in een managementtraining mogen aanhoren? Na enige uitleg was Ilse ook overtuigd van de kracht en de eenvoud van de appelboom! De basis van de gedachte van de appelboom is simpel:‘Wat je echt wenst, gaat gebeuren!’. Zoals de bloesem in de lente een voorbode is van het fruit in de zomer, zo zijn wensen en verlangens van mensen een voorbode van hetgeen ze later kunnen realiseren. Zoals fruitbomen over precies die kwaliteiten beschikken, die ze in staat stellen de eigen fruitsoort te creëren, zo beschikken mensen over precies die kwaliteiten die ze nodig hebben om hun eigen wensen en verlangens te kunnen realiseren. Zoals er in de natuur een vaste route is van bloesem naar vrucht en van zaad naar oogst, zo is er ook in de mensenwereld een vastgelegde weg van wens naar werkelijkheid. Daarom nog één keer de appelboom met onze ideeën erbij.

[8]

boom

Wensen Wat heb je nodig om je wensen te kunnen realiseren? Wel, wat je in ieder geval nodig hebt, is een wens! Een eigen wens, een wens die je ergens in jezelf gevonden hebt. Een echte wens is positief geformuleerd en geeft je een boel energie. Die energie heb je ook nodig, want er komen nog elf stappen aan! Maak je nog niet druk hoe je je wens gaat realiseren, dat komt later. Verbeelden De volgende stap is je wens te verbeelden. Hoe ziet het eindresultaat van jouw wens eruit? Wat zie je voor je? In deze fase visualiseer je je wens: in je hoofd of op de tekentafel. Belangrijk is om je aandacht bij een zichtbaar eindresultaat te houden, de weg er naar toe (met wie, in welke volgorde) hoef je niet persĂŠ te visualiseren.

Besef ook dat het een reactie op jouw wens is en niet op jouw persoon. Koester de mensen die je enthousiasme delen, deze mensen kunnen jouw bondgenoten in de volgende stap worden. Netwerken De kunst in het leven is niet om alles zelf te kunnen. Een ondernemend mens is niet iemand die alles kan. Iemand, die alles zelf kan en doet, wordt doodmoe. De kunst is jezelf te omringen met mensen die het kunnen. Je zult ze niet altijd in je bestaande (werk)kring vinden. Gelukkig geloof jij in je wens (stap 3), dus kun je ook buiten de gebaande paden op zoek naar partners.

Geloven Een belangrijke stap voor je verder kan, is zelf in je wens (en de verbeelding daarvan) te geloven. Als jij er zelf niet in gelooft, wie dan wel?! Een helder beeld uit de vorige stap helpt hierbij. Mocht je twijfelen, kijk dan eens goed waarom je twijfelt. Twijfel je aan je wens of aan jezelf? Als je twijfelt aan jezelf, wees je dan bewust dat je niet alles zelf hoeft te doen. Met een oprechte wens vind je vanzelf mensen om je heen die je helpen. Uiten Het is nu tijd om je wens te uiten. Zet al je verbeeldingskracht en geloof in je eigen wens in en uit je wens. Hoe meer enthousiasme je hierbij gebruikt, hoe sterker je boodschap zal zijn. Verwacht niet dat iedereen direct enthousiast is.

[9]

Plannen Tot nu toe speelde het creatief proces zich af in de wereld van woord en beeld. We hebben nu een techniek nodig, die ons brengt van droom naar werkelijkheid. Deze techniek heet plannen. Plannen speelt zich af precies op de grens tussen fantasie en realiteit. Dat wat gepland is, heeft een sterke neiging ook daadwerkelijk te gebeuren! Beslissen Op basis van het plan uit de vorige stap maak je met je partners de keuze: gaan we dit doen? Beslissen is een moeilijke stap als je het verbeelden, geloven, uiten, onderzoeken en plannen overslaat. Als je de voorgaande stappen met genoeg aandacht hebt uitgevoerd (inclusief het erbij betrekken van je partners), dan groei je naar je beslissingen en keuzes toe. Handelen Het echte werk is begonnen. Je handelt, je zet alles in. Je ontdekt, gebruikt en ontwikkelt je eigen talenten en die van je partners. Op basis van je plannen maak je stap voor stap je wens tot werkelijkheid. Volharden Je hebt je heel goed voorbereid, maar toch blijken er in de praktijk onverwachte problemen te overwinnen. Het duurt langer dan je gedacht hebt of je mist bepaalde praktische vaardigheden. Kortom, je wordt geacht te volharden. Vallen en weer opstaan. Volharden is de stap waarin je geloof (stap 3) op de proef wordt gesteld.

Ontvangen Ontvangen is voor veel mensen de moeilijkste stap in het scheppingsproces. Verlangen naar nieuw succes gaat ons meestal beter af dan het genieten van een behaald succes. Genieten van je succes vult je energie weer aan. Je gaat er beter door functioneren en dat is niet alleen plezierig voor jou, maar ook voor jouw omgeving! Betrek ook je partners bij het ontvangen. Ontvang de complimenten en geef ze door. Waarderen Na het openlijke succes is het tijd om te genieten van de indirecte gevolgen van je wens. Welke mensen ben je gaandeweg tegengekomen, wat heb je allemaal geleerd, hoe ben je gegroeid. In deze stap kijk je ook naar de punten die zijn blijven liggen. Waar zaten de irritaties, waar ben je bang voor geweest? Het is nu de tijd om dit op te ruimen Ontspannen Wie geoogst en genoten heeft, kan langzaam tot rust komen. Het is een tijd van bezinning. In stilte verkeren in het bos, bij de open haard, in de meditatieruimte, in de tempel. En dan komen de nieuwe wensen. Als je lang genoeg in jezelf verblijft, komen er nieuwe verlangens bij je boven en ontdek je wat jij in dit leven werkelijk wenst. Het hele creatieve proces begint weer van voren af aan. De cyclus is rond.

Tot slot De appelboom heeft zijn vruchten nu laten vallen en velen hebben er van genoten, de bladeren zullen weldra vallen en dan rest er een mooie vredige stam. Maar diep in de grond vinden de wortels nieuwe energie en maken zich op voor een volgende wens. Wij zijn iedereen dankbaar voor de manier waarop dit Nederlands contingent de Wereld Jamboree 2007 heeft mogen beleven. Met een lach en een traan hebben wij het heel graag gedaan. Het gaat jullie goed!

[10]

Ons ontvangen: We hebben genoten van de warme,

welgemeende complimenten en dit gaf ons de kracht om door te gaan.

Ilse & Wim jullie contingentsleiding bron: De creatiespiraal, natuurlijke weg van wens naar werkelijkheid[10] door Marinus Knoope

: dere s e i r n O a e nwerzele Verbeelding a w w e e e e e r o m z b n ee n m n a a a J l O i dervaring met ee d : erel emer die w o n g el o n o f li eendW jk goed gevoel. ln jeugn ddoeeen. ka On met zs geloof: l enth alles moovgee elijk! ousiaste staf is

Onze uiting: met overtuiging en kwaliteit

: k r e w t e n s n 300 O taf en er s ep o tr e ll a t s a a n e oud s

laten zien wie we zijn en wat we willen.

Ons plan: juni 2004 geschreven en door

velen gelezen en begrepen.

: g n i s s i l s e b e z n O e hele gedragen door d

contingentstaf.

ben veleegedaan. IST’’eredsahceb ht, en m meeg

Ons handelen:

veel, veel overleg met teamshdeeiel m aar denkbaar azllije n.

Ons volh arden:

d enslagen geheatdeg , m het oog v aar het ehiebben wij o erloren. nddoel n ok ooit uit

Onze waardering: wij zijn ongelooflijk trots dat wij

als het Nederlandse contingent met deze mensen dit avontuur hebben mogen beleven.

: g n i n n a p s t n rm o a w e z an de een. Ine v Oe n d ij lt a g o n n te genie m ons h

w elijke geluiden o op. We em es lo b e w en hart u ie n t een ijna ruiken… de verteenkhom r al b a a kunn

[11]

De start VOORBEREIDING Al twee jaar voordat de Jamboree plaats vond, schreven de deelnemers zich in. Ze hadden nog geen idee in wat voor troep ze terecht gingen komen, kenden de troepstaf niet en gingen het grote avontuur nog in hun eentje tegemoet. Maar tijdens de voorbereidingsweekenden veranderde dit snel: een troep wordt een hechte vriendengroep, je deelt samen ervaringen en maakt van alles mee. En dan, dan is het tijd om samen met deze vriendengroep naar de Jamboree te gaan. Op weg naar het eerste troepweekend barst je van de vragen: bij wie zit ik in de troep? Ken ik al mensen? Wat voor mensen zouden het zijn en wie is m’n troepstaf? Maar al tijdens ’t eerste weekend worden er vriendschappen gesloten en adressen uitgewisseld. Al snel leer je mensen kennen, kom je per ongeluk een bekende tegen en beleef je samen het kennismakingsprogramma. Na een vermoeiend weekend reis je vermoeid terug naar huis met veel nieuwe indrukken en met een flinke lijst MSN-adressen. Tijdens de volgende weekenden gaat het kennismaken verder: je kletst bij het kampvuur, geniet van de spannende momenten tijdens een dropping en helpt elkaar tijdens een vermoeiende tocht. Je merkt, dat het mensen zijn, waar je op kunt bouwen, die je steunen en waar je op kunt rekenen. Het is bijna niet voor te stellen, dat je al die mensen pas zo kort kent. Misschien denk je nog wel eens terug aan je reis op weg naar het eerste weekend: vol onzekerheid sleepte je je tas het terrein op.

[12]

Van die onzekerheid is weinig meer over: met je troep vorm je een sterke vriendenkring, waarmee je samen de Jamboree gaat beleven. Een aantal troepen had aan de troepweekenden niet genoeg: tussendoor hebben ze zelf nog weekenden of activiteiten gepland. Het groepsgevoel kon daar dus zeker niet meer stuk! Naast de vier troepweekenden zijn er twee clusterweekenden. Tijdens deze weekenden komen de acht of negen troepen van een cluster bij elkaar om een gezellig weekend te beleven en om elkaar natuurlijk te leren kennen. In alle drie de clusters hebben twee van zulke weekenden plaats gevonden. Het grote gevoel begint daar al te ontstaan, om met zo’n 400 mensen bij elkaar naar de Jamboree toe te leven. Pas op de contingentsdag is het Nederlandse ontingent voor het eerst in z’n geheel bij elkaar. Pas dan blijkt hoe groot het contingent is. Veel troepen hebben elkaar dan nog niet gezien, maken kennis, kijken nieuwsgierig naar elkaar en leren elkaar kennen.

WJ2007 [12]

[13]

01.01.05 HET BEGIN De contingentstaf is in december 2004 begonnen aan de klus die ‘Wereld Jamboree’ heet. Ze zijn verantwoordelijk voor het reilen en zeilen binnen het Nederlandse contingent. Voor het eerst kwamen ze in december 2004 een heel weekend bij elkaar. Op deze middag moesten ze erachter komen wie hun ‘maatje’ voor de komende jaren zou worden en wat ze precies zouden gaan doen. Onwennig en onwetend beginnen ze aan iets. En niet zomaar iets, iets wat elkaar ruim 2,5 jaar lang verbindt. Iets waar hun partner ook achter ‘moet’ staan, iets waar ze niet zo maar uit kunnen stappen. Niet wetend hoe groot het contingent zal worden, niet wetend hoe de Engelse organisatie handelt, niet wetend wat ze allemaal gaan regelen en doen. Ze weten allemaal maar één ding: ze gaan voor de jeugddeelnemers er een geweldige Jamboree van maken!

Het eerste contingentstafweekend was in Amerongen. Dit weekend was er om kennis te maken met elkaar. Sommige hadden elkaar al wat vaker gezien, sommige zagen elkaar vandaag voor het eerst. Karakters, leeftijd, Scoutingervaring, dit varieerde allemaal enorm. Onwennig begon het team zich te vormen. Overdag een pittige training met een mini-Jamboree spel, ’s avonds gourmetten en heerlijk relaxed bij het kampvuur marshmallows gemaakt. De volgende dag nog wat tijd om met elkaar te overleggen en te vergaderen. Tijdens dit weekend werd ook het thema ‘vogels’ door het team PR & communicatie bekend gemaakt en ook de daarbij behorende contingentslogo’s geshowd. Elke eerste dinsdag van de maand kwamen alle contingentstaf bij elkaar om te vergaderen. Met zijn zeventien mensen valt dit niet altijd mee. In het begin was het streven om rond 22.00 de vergadering te eindigen, later was het ‘vroeg’ als de vergadering al rond 22.30 afgelopen was. Iedereen heeft zijn eigen mening en iedereen wil het beste voor de jeugddeelnemers. Dit zorgde voor veel discussies, maar ook voor veel leuke nieuwe ideeën.

[14]

Met de contingentstaf zijn we ook twee keer naar Engeland geweest. De eerste keer gingen we naar de EuroJam. Deze werd op dezelfde plek gehouden als de Wereld Jamboree. Een heel gezellig weekend waarin we veel konden vragen aan de Engelse organisatie, het terrein goed konden bekijken, konden zien waar de knelpunten zouden komen te zitten, de sfeer van een Jamboree konden proeven en een weekend waarin we nog meer een team geworden zijn. In december 2006 zijn we naar Engeland gegaan om het kampterrein van de voorreis, Kibblestone, te bekijken. ’s Avonds laat kwamen we op het terrein aan. Je bent op zo’n moment heel benieuwd naar hoe het eruit ziet, maar het was pikkedonker. Je zag echt helemaal niets. Na een goede nachtrust op doorgezakte stapelbedden, keken we de volgende dag tijdens de rondleiding van Melvin onze ogen uit: wat een schitterend terrein!

[14]

04 03

06 07

15 16

`17

[15]

DE CLUSTERTEAMS

In september 2005 werden de clusterteams opgestart. Omdat we een stuk groter zouden gaan worden dan tijdens eerdere Jamborees, is er in de organisatiestructuur een ‘tussenlaag’ aangebracht. Deze tussenlaag zijn de clusterteams. Voor elk cluster is er een clusterteam, dat uit twee à drie personen bestaat. Deze personen waren er speciaal voor de troepstaf om er voor te zorgen, dat alles goed zou lopen en ervoor te zorgen, dat ook de troepstaf een geweldige tijd in Engeland zou gaan beleven! De clusterteams zijn heel actief geweest met sollicitatiegesprekken met potentiële troepstaf. Ze hebben bijna 250 gesprekken gevoerd, waar ze 100 mensen uit moesten selecteren. Naast de gesprekken hebben ze ook veel gesprekken gevoerd met de troepstaf om te kijken of alles goed liep, bij problemen stonden de clusterteams voor ze klaar en ook bij troepweekenden kwamen de clusterteamleden langs.

De twee clusterweekenden waren volledig in de handen van de clusterteams en met succes! Totaal zijn er zes super weekenden geweest voor de jeugddeelnemers waarbij ze de meest uitlopende activiteiten konden doen, zoals een hike lopen, opdrachtenspelen, bij andere troepen eten en een friendship award behalen. Ook de custerteamleden hebben veel vergaderd. Met hun eigen team, maar ook met bijvoorbeeld alle programme leaders, troup leaders, quartermasters en welfareleaders van de troepstaf. Bij de laatste contingentstafvergaderingen zaten alle clusterteamleden er ook bij. Zo werd er voor gezorgd, dat iedereen van de hoed en de rand wist.

[16]

[17]

[18]

[19]

TRAINING STAFWEEKENDEN Zowel de contingentstaf als de troepstaf voor de Wereld Jamboree hebben voorbereidingsweekenden gehad om elkaar beter te leren kennen, zich voor te bereiden op hun taken en natuurlijk voor de gezelligheid. De eerste voorbereiding begon al in maart 2005, toen was er nog een lange weg te gaan naar de Jamboree. In de tussentijd is er veel gebeurd en het resultaat is duidelijk: een contingent van bijna 900 jeugddeelnemers, 100 troepstaf en 300 IST’ers. In maart 2005 was alleen de contingentstaf nog bekend. Het was nog geen team, daar moest nog aan gewerkt worden. En dat gebeurde ook! Een trainingsteam had een speciaal programma voorbereid, compleet met kennismaking, ontdekken van kwaliteiten en heel veel lol. In een mini-Jamboreespel kwam de hele Jamboree langs om een eerste beeld te vormen. Later volgden er nog meer weekenden met contingentstaf en met de clusterteams. Begin 2006 was de troepstaf bekend. In een viertal weekenden bereidden zij zich voor op hun pittige taak: met 36 nog onbekende deelnemers naar de Wereld Jamboree in Engeland. En de troepstaf moest elkaar ook nog beter leren kennen. De honderd troepstafleden verzamelden zich in Someren-Heide om kennis te maken. Het valt niet mee om ineens aan zo’n taak te beginnen, maar na een welkomstwoord van de contingentsleiders en na een rap van de contingentstaf en de clusterteams kon het werk echt beginnen. Samenstelling van teams, kwaliteiten, communicatie, kennismaking en vooral ook gezelligheid. Tijdens dit weekend werd ook duidelijk wie er een troepstafteam zouden vormen, hoe de troepen zouden gaan heten en wat het logo werd. Aan het eind van het weekend werd er nog een heleboel informatie over de staf uitgestort over troepweekenden en over de Jamboree. Met heel veel plannen voor de toekomst ging de troepstaf weer terug naar huis. Er volgden na dit weekend nog drie andere stafweekenden. Alle belangrijke thema’s kwamen langs: normen en waarden, conflicthantering, Jamboree-programma, logistiek en ga zo maar door.

[20]

Maar er was ook ruimte voor gezelligheid, voor een kampvuur en voor een barbecue. Ook de Appelboom van Wim en Ilse en de vakantieverhalen kwamen langs. Met steeds meer informatie gingen de stafleden na ieder weekend naar huis. De voorbereiding met de deelnemers was inmiddels ook begonnen, er kwamen steeds meer vragen boven, mensen wilden steeds meer informatie hebben en alle troepen begonnen steeds beter vorm te krijgen. Tijdens het derde weekend kwamen de cultuurverschillen aan bod. Tijdens een Jamboree kom je mensen tegen uit verschillende culturen, die lang niet allemaal dezelfde normen en waarden, gewoonten en gebruiken hanteren. Aan de hand van een doedelzakspeler en door M&M’s te eten met stokjes werden deze verschillen duidelijk. Op de Jamboree zullen de Nederlanders niet voor onverwachte gebeurtenissen komen te staan. En mocht dat toch gebeuren, dan weten ze hoe ze er dan op moeten reageren. Tijdens de clusterweekenden, troepweekenden en stafweekenden werden de Nederlandse deelnemers steeds meer één contingent. Op het laatste weekend werd er nog aandacht besteed aan communicatie, presentatie van Nederland tijdens de Jamboree en ook hier speelde gezelligheid een grote rol. De Nederlandse Scouts zijn nu eindelijk één contingent, de troepstaf, contingentstaf en clusterteams zijn samen één groep met één doel: een geweldige Jamboree beleven.

[20]

[21]

[22]

[23]

16.06.06 WEST CLUSTERWEEKEND 1 Op 16 juni 2006 is het tijd voor het 1e clusterweekend van cluster West. Alle troepen van cluster West verzamelen zich op Scoutcentrum Buitenzorg in Baarn om een spetterend weekend te beleven. De rij auto’s die deelnemers willen afzetten, wordt langer. De parkeerwachten doen hun best, maar het wordt drukker en drukker.. Overal wordt met tassen gesleept, ouders geven hun kinderen een afscheidszoen. De deelnemers melden zich bij de tafels van hun troep en dan gaat het kamp echt beginnen. Ze zoeken hun troepveld op, zetten tenten op en richten hun kamp in. En natuurlijk is het een geweldig weerzien met al die andere leden van de troep. ‘s Avonds verzamelt iedereen zich in de kampvuurkuil voor een kampvuurprogramma. De deelnemers stromen de kampvuurkuil in en daar staan al twee Engelse schoolmeisjes, een bobby en een gentleman in pak op de troepen te wachten. Nieuwsgierig nemen de troepen plaats in de ruime kampvuurkuil. Ook zonder vuur gaat dit een mooie avond worden. De bobby heet de mensen welkom en hij belooft een bijzondere gast. Plotseling komt inderdaad een heel bijzondere gast met een kabelbaan de kampvuurkuil ingesuisd: de koningin van Engeland! Ongelooflijk. Zij is natuurlijk dolblij met de uitnodiging en gaat er snel vandoor om van het kampvuurprogramma te genieten. De bobby doet daarna zijn best om delen van de kampvuurkuil op verschillende toonhoogte ‘Tweet Canary’ te laten zeggen. Voor een paar troepen is dit veel te ingewikkeld. Ze blèren ‘Het is stil aan de overkant!’ naar de rest en even later is er van de kanaries niets meer te horen. Stil is het aan de overkant echt niet meer. Het Engelse lied ‘I’m singing in the rain’ wordt luid meegezongen, ook al is er in Baarn al in geen week een druppel regen gevallen. Met een grote stofwolk vertrekken de troepen naar hun kampterreinen terug. Er was geen vonkje vuur nodig om een spetterende avond te hebben. De volgende dag is warm: de temperatuur stijgt naar zo’n 27 graden Celsius. Toch pakken de deelnemers hun rugzakken in om een tocht te

[24]

lopen. Ze maken een reis dwars door Engeland en komen onder andere langs Land of Camelot, Buckinham Palace, London, Highlands en ga zo maar door. In het Land van Camelot hangen een paar groepjes loom tegen de bomen aan. Ze zitten relaxed in de schaduw te wachten tot ze aan de beurt zijn voor het ring steken. Eén persoon springt op de rug van de ander en probeert met een stok de ring van de waslijn te halen. Het valt niet mee. ‘Blijven rennen!’ wordt geroepen, maar paard en ruiter staan bij de ring bijna stil om rustig te kunnen mikken. ‘Nog mis!’ klinkt het en inderdaad proberen ze het nog maar een keer. Overal rond Scoutcentrum Buitenzorg zwerven groepjes rond. Allemaal hebben ze dorst. Rond zes uur is bijna iedereen terug op het kampterrein. Moe, maar blij dat het voorbij is. Ze hebben Engeland een stuk beter leren kennen en elkaar ook. Vermoeid komen de deelnemers terug op het kampterrein. Na een lange avond en een korte nacht is het alweer tijd om op te ruimen. De spullen worden afgebroken en ingepakt. Het duurt weer een hele tijd voordat iedereen elkaar weer ziet. Maar gezellig was het zeker, wat een heerlijk weekend.

[24]

[25]

[1]

[26]

[1]

[3][27]

11.05.07 WEST CLUSTERWEEKEND 2 Vrijdag 11 mei 2007 was het tijd voor het tweede clusterweekend! Dit keer was het weekend op het Scoutingterrein het Naaldenveld in Bentveld, vlakbij Zandvoort. Via Kiss & Go werd iedereen afgezet, daarna moest je nog een klein stukje lopen om bij je eigen terrein te komen. Na het opbouwen was er ’s avonds een kampvuur! Prins William was er samen met de Teletubbies, een hele leuke combinatie. Na een dansavond met de Teletubbies kon iedereen naar zijn eigen terrein om daar te gaan slapen. Zaterdagochtend was de officiële opening. De vlag werd gehesen, de wet werd opgezegd en er werd gezongen voor de jarigen. Na de lunch liep het hele cluster naar het strand in Zandvoort. Op het strand ging iedereen in groepjes staan, elk groepje bestond uit mensen van allerlei verschillende troepen. Erg gezellig, zo leer je snel nieuwe mensen kennen! Op het strand stonden allemaal spelletjes: beachvolleybal, een luchtkussenestafette, Britse Buldog, touw trekken, in groepsverband zaklopen, skilopen in je groepje en van spaghetti een brug maken. Ook was er een mega-bal, waar één iemand van het groepje op moest zitten. De anderen van het groepje moesten de bal duwen zonder dat die ene persoon van de bal zou vallen. Na weer een korte wandeling gingen alle troepen naar hun eigen terrein om daar lekker pasta te koken. ‘s Avonds was er een casino-avond. De meeste deelnemers waren echt in galakleding. Zelfs Koos Naamloos, een troepmascotte, had zijn best gedaan om er helemaal bij te horen en om als best geklede ‘persoon’ van die avond door te gaan. Op de casino-avond waren verschillende spelen: Texas Hold ‘em, Roulette, Black Jack en het Rad van fortuin. Er werd veel gespeeld, veel verloren en veel gewonnen. Op een gegeven moment werden de casino-

[28]

spullen opgeruimd en was het tijd voor het echte feest. Lekkere sfeer, veel dansende mensen, pogoën, jumpen: een heerlijke zomerse discoavond! Om half één was de disco alweer afgelopen en ging iedereen naar bed. Het ontbijt de volgende morgen was één groot ruilfeest: Twee patrouilles van elke troep gingen bij een andere troep eten. In ruil daarvoor kwamen twee patrouilles van verschillende troepen er voor terug. Een lekker ontbijt, wat ook erg gezellig en leuk was! Na het ontbijt gingen een aantal troepen nog vlaggenroof spelen. Iedere troep had twee vlaggen, die zij moesten verdedigen en als een troep alle vlaggen veroverd had, dan had deze gewonnen. Uiteindelijk hadden de Smienten gewonnen. Sommige troepen hebben hieraan niet meegedaan en gingen al lekker opruimen en zo konden ze als troep nog even gezellig bij elkaar zijn. Na het spel gingen de andere troepen snel hun zooi opruimen. Op het eind was de sluiting, waarvoor alle ouders uitgenodigd waren. De Teletubbies kwamen nog even langs, de troepen en het liedje ‘Als je nu niet springt, ben je een IJsvogel’. Daarna was het echt alweer voorbij. Maar niet getreurd, iedereen kon zich verheugen op het echte feest wat nog moet gaan komen: de Wereld Jamboree!

[28]

[29]

[1]

[30]

[1]

[3][31]

16.06.06 NOORDOOST CLUSTERWEEKEND 1 Na het opzetten van de tenten op vrijdagavond volgde de opening met Joling, Gordon en ‘the Queen of England’. Logisch, het thema van dit kamp was Engeland! Zaterdag was er een hike in het Engeland-thema. De posten waren o.a. een touwbrug over over de Regge en een groot springkussen. Bij een grote brandtoren moesten de deelnemers eieren omlaag gooien en mensen beneden moesten ze opvangen. Omdat het erg warm weer was, sprongen veel deelnemers na de tocht even in de Vecht. De rest van de dag bestond uit een spellenkermis en ‘s avonds gingen de meesten socialisen bij de andere troepen. Op zondagmorgen zweven er al vroeg geuren van gebakken spek, roereieren en bonen in tomatensaus over het kampterrein in Eerde. Bij de Kuifmezen doet de staf zijn uiterste best om een echt Engels ontbijt op tafel te krijgen. Op een gasstelletje op de grond staat een flinke koekenpan. Steeds verdwijnen er een paar plakken spek in, die daarna gebakken op een bord opgestapeld worden. In een wok ligt een dikke plak omelet, die in stukken gehakt wordt tot scrambled eggs. Daar tussendoor rent iemand heen en weer om steeds even in de pan met bonen in tomatensaus te roeren. Ook bij de andere groepen is het ontbijt bijna klaar. Van iedere troep gaat er één patrouille bij een andere troep uit eten. Met bord, mok en bestek gaan ze op zoek naar hun gastgroep. Ze worden snel opgenomen bij hun gasten en even later staan ze in de rij voor de Engelse gerechten. Hier en daar klaagt iemand, dat ‘ie geen eieren heeft gehad. Maar verder kan iedereen zijn buik goed rond eten. Er is zoveel, dat sommigen de bonen in tomatensaus overslaan. Voor het volgende programma-onderdeel stelt een leider de deelnemers gerust: ‘We gaan vanochtend niets met de kerk doen’ Alle deelnemers zitten op een grote open plek te luisteren naar het aangrijpende verhaal van deze man. Tijdens de inschrijfperiode voor de Wereld Jamboree is één van zijn meest enthousiaste Scouts tijdens een auto-ongeluk om het leven gekomen. ‘Ze had hier gewoon bij moeten zijn!’ verzucht hij. En niet alleen op hem heeft dit indruk gemaakt. Na een wijze raad om vooral van

[32]

iedere dag te genieten mogen de deelnemers voor elkaar een wijze raad op papier zetten. Loom blijven de deelnemers na de aandacht nog op het veld liggen. Zij genieten van deze dagen, dat is duidelijk. Hierna is er nog tijd voor een handelsspel. Tijdens dit spel moesten de deelnemers genoeg grondstoffen verzamelen om uiteindelijk de bouwplaten van de London Bridge te kunnen verdienen. Dat viel al niet mee, maar ook het knutselen was niet eenvoudig. Stofwolken hangen boven het zandpad als de deelnemers van de ene naar de andere post stuiven. Bij iedere post zijn grondstoffen te ruilen, maar de wisselkoersen zijn verschillend. ‘Ik betaal één, ’t levert vier op. Dus dat is 124, nee 106’ rekent een deelnemer een IST’er voor. Lachend worden de grondstoffen uitgeteld. ‘We hebben nu kaneel, nu gaan we snel naar een andere post!’. Op de open plek wordt al druk geknutseld. Wat een kleine priegelstukjes zijn het allemaal. Aan het eind van zo’n zwaar weekend valt dat knutselen met schaar en plakband niet mee. Toch komen er steeds meer bruggen te voorschijn. Maar de grondstoffen raken op, het wordt steeds moeilijker om de brug compleet te krijgen. Iedereen keert langzaam aan weer terug naar het subkamp. Het is tijd voor de lunch. Na de lunch wordt er ingepakt en opgeruimd. Als de vlag omlaag is, is dit clusterweekend echt voorbij. Nog nagenietend vertrekt iedereen naar huis.

[32]

[33]

[1]

[34]

[1]

[3][35]

27.04.07 NOORDOOST CLUSTERWEEKEND 2 Op vrijdagavond druppelen de troepen binnen, iedereen begroet elkaar alsof ze al jaren goede vrienden zijn. Voor het eerst worden de troeptentjes opgezet, wat bij sommige buddy-koppels voor wat problemen zorgt. Maar wie heeft er ook haast? Iedereen wil bijkletsen, lol maken en een fantastisch kamp beleven. Een stel piraten haalt alle jeugddeelnemers op voor het kampvuur. Er heerst een stookverbod, maar dat maakt niemand iets uit. Iedereen heeft er gewoon zin in! Als iedereen een plekje heeft gevonden, laten de piraten de reden van het kampvuur weten: ze hebben een bemanning nodig voor hun schip. Van iedere troep melden zich roeiers, stukjes zee en ga zo maar door. De piraten zijn tevreden en zetten samen met de 300 mensen in de kampvuurkuil hun lied in: ‘Naar Eng’land, naar Eng’land, naar Eng’land toe. Na 68 weken zijn we nog niet moe...’ Een heerlijke meezinger en iedereen zingt en deint mee. Na zo’n start kan het al niet meer stuk. Iedere troep is een land en mag even yellen als de naam van hun land genoemd wordt. Amerika, Noorwegen, Denemarken, Zweden en ga zo maar door. Spontaan beginnen er troepen te zingen, bijvoorbeeld ‘Piet Piraat, Piet Piraat, schip ahoy-hoy-hoy’ Maar de troepen hebben ook allemaal een troepyell. Maar als ‘Het is stil aan de overkant’ ingezet wordt, hebben de Staartmezen hun antwoord klaar: ‘Een staart aan de achterkant!’ en ze draaien zich om om hun staart te laten zien. De sfeer blijft er goed inzitten met liedjes als ‘15 miljoen mensen’, ‘de Zeeuwse kust’ en zelfs het ‘Wilhelmus’. Het wordt al donkerder, alles is moeilijker te zien en te volgen en tenslotte gaat iedereen terug naar zijn eigen kampterrein. Na een officiële opening met het hijsen van de vlag en yells begint het ticketprogramma. In Engeland zal ook alles om tickets draaien, dus ook hier wordt dat alvast geoefend. Als onderdeel van het Nederlandse programma in Engeland moet er geoefend worden op het klompendansen. Dat valt nog niet mee, maar door de stevige beat onder de oud-Hollandse muziek kan toch iedereen het volgen. Veel tellen, verkeerde klompenmaten, om elkaar heen draaien, stap-dit, stap-dat en

[36]

draai. Als de vogeltjesdans volgt, kan iedereen het opeens wel volgen. ‘s Middags is er een groot spelletjesprogramma op het terrein. Highland games, bonbons maken, krat stapelen, mikado spelen in het groot, A-frame wandelen, pionieren. Genoeg te beleven dus. Onderweg moeten er ook nog aanwijzingen gezocht worden voor een misdaadspel. Het is schitterend weer, erg warm zelfs en op het grote centrale terrein wordt regelmatig met water gegooid. Bij het avondeten maakt iedereen een maaltijd uit z’n eigen land. Heerlijke luchten hangen boven het kampterrein, maar je mag niet helemaal zelf kiezen waar je gaat eten. Ook daarvoor is een ticket, dus iedereen zit met mensen van andere troepen aan tafel. Erg gezellig en de verhalen komen meteen los. Wat een gezelligheid en het eten smaakt ook nog ‘ns goed. Afwassen, afruimen, uitbuiken en alweer bijkletsen. Rustig zit iedereen in het namiddagzonnetje. Toch is er bij de grootse feesttent wat aan de hand: de laatste hand wordt gelegd aan het grote Hawaii-feest, wat voor die avond op het programma staat. Iedereen swingt er heerlijk op los, het is warm binnen, de drankjes zijn goed, de muziek is dampend. Bezweet kruipt iedereen moe z’n slaapzak in. Op zondagochtend gaat iedereen nog even met de geloven bezig: met een geloven-kwartet. Als je de geloven bij elkaar had, werden ze besproken. Na deze rustige start is het tijd voor een Engelse lunch. Eigenlijk een Engels ontbijt, maar dan rond lunchtijd. Veel te snel is het tijd om te sluiten. De Jamboree komt steeds dichterbij, iedereen leeft er echt naartoe.

[36]

[37]

[1]

[38]

[1]

[3][39]

23.06.06 ZUID CLUSTERWEEKEND 1 Op vrijdagavond, rond 19.00, uur is het zover. In het bos van Heeze barst het al van de Scouts. Na de ‘Kiss & Go’ worden de tassen en spullen gepakt en loopt iedereen naar hun eigen troepterrein. Na uitbundige begroetingen kan iedereen zijn tent opzetten en terrein inrichten. Rond half 10 beginnen we met het spel ‘ff plakken’: een spel waarbij je stickers van andere troepen moet verzamelen. Gewapend met een stickervel en stickerblad ging iedereen op pad. Na een uurtje heeft bijna iedereen zijn of haar stickervel compleet, op één sticker na. De Paapjes waren namelijk nog niet begonnen met het spel. De groep, die voor het kampterrein van de Paapjes zit te wachten, wordt steeds groter en groter. Op het moment dat het kampterrein van de Paapjes open gaat, komt er een grote stofwolk en worden ze bijna onder de voet gelopen en galmde de vraag ‘wil jij een Paapje ruilen?!’ door het bos. Om 23.00 uur gaat iedereen naar het kampterrein om zich voor te bereiden op de nacht’rust’. Na de feestelijke opening begonnen we aan het postenspel. Per patrouille kregen de deelnemers een scoreformulier en gingen ‘Op reis’, zo vlogen ze post voor post de wereld rond. De posten waren: estafettes, tafelschuiven, bal spelen, tent opzetten met blinddoek, natuurvragen-ganzenbord, geblinddoekt een touw volgen en snoepjes vissen. Na alle zestien posten was iedereen flink stoffig door het opstuivende zand. Vervolgens konden de meesten lekker uitpuffen. ‘s Avonds galmt de DJ-muziek al over het terrein. Bij aankomst kreeg iedereen een welkomstdrankje en een groots feest voor iedereen volgde: er is muziek, dans, een kampvuur en voetbal voor de liefhebbers. Er werd gedanst in het groen. Gegeten in het groen. Gezeten in het groen. En alle andere

[40]

gezelligheid werd uitgevoerd in het groen. Je kon uit je dak gaan op leuke muziek of bananen bakken bij het kampvuur. De sfeer zat er goed in en het was super-gezellig. Rond 23.30 liep helaas het groene feest alweer ten einde en moest iedereen terug naar zijn eigen kampterrein om te gaan slapen en groen te gaan dromen. De volgende morgen was het na het ontbijt tijd voor een ‘moment van bezinning’. Iedereen kreeg een fragment te horen over Alfred Jodocus Kwak die vast zat in een kippenhok. Ieder kreeg daar een stelling over, die ze moesten verdedigen in een heus debat. Al snel brak er een felle strijd los en werden de meningen verdedigd. Daarna volgde het grote Tumtum-spel. Dit was een grote puzzel, verspreid over het terrein, waar op een vel woorden, cijfers en letters waren weggevallen. Die moest je bij elkaar zoeken om zo de puzzels op te lossen. Zodra je die puzzels had opgelost, probeerde je een antwoord te bedenken waarvoor je nog meer punten kon krijgen. Er waren ook ‘tikkers’ die mensen af konden tikken om zo nóg meer punten te verdienen. Erg lastig, maar wel leuk! Na het Tumtum-spel ging iedereen zijn spullen pakken en de tenten afbreken. Toen de lunch verorberd was, was het alweer tijd voor de sluiting. Als symbool voor een goede vlucht werden er echte witte duiven los gelaten! Na van iedereen afscheid te hebben genomen, vertrok iedereen weer naar huis. Het clusterkamp is over, maar de lol is nog lang niet voorbij!

[40]

[41]

[1]

[42]

[1]

[3][43]

01.06.07 ZUID CLUSTERWEEKEND 2 Tijdens het eerste weekend van juni stroomden de deelnemers aan het 2e clusterweekend van Zuid langzaam binnen. Steeds meer tenten waren opgezet: in Rijsbergen begon een heus mini-Jamboreeterrein te ontstaan. Troepterrein stond aan troepterrein om de deelnemers alvast voor te bereiden op het ‘kleine’ terrein, wat ze tijdens de Jamboree zouden gaan krijgen. Rond 22.00 was de opening van het weekend met filmpjes van oude Jamborees en ook Heinz Überscout kwam nog aan het woord. De burgemeester van Rijsbergen was ook aanwezig, net als de dansacademie. Na de opening ging iedereen weer naar zijn eigen troepterrein of ging even buurten bij andere troepen. ‘s Morgens om tien uur begon het grote multimedia-spektakel. De bedoeling van het spel was om zo veel mogelijk codes te vinden. Dit kon je doen door te geo-cachen, maar de coördinaten moest je kopen. Eén coördinaat kostte 2000 punten en je begon met 1907 punten. Door opdrachten uit te voeren kon je punten verdienen en met die punten kon je weer coördinaten kopen. De opdrachten varieerden enorm: van ‘pimp my troopstaff’ tot een liedje zingen op het podium. Iedereen was lekker relaxed op het kampterrein bezig en volop aan het werk met zijn opdrachten. Het was heerlijk warm en er lagen her en der ook deelnemers lekker te zonnen in het gras. Het eten daarna was ook gezellig: van elke troep bleef één patrouille ‘thuis’ eten, de drie andere patrouilles gingen bij een andere troep eten. Later die avond was er nog tijd voor de Friendship-award: bij iedere troep kon je een spelletje gaan doen met drie mensen uit verschillende troepen. Er waren spelletjes als tafel draaien, het Gele Kwikstaarten-lied zingen en darten. Je kreeg bij elk spel een stempel en met die stempel kon je later je Friendship-award gaan ophalen! Vanaf een uurtje of acht stroomden er allemaal mensen naar het Goed–fout feest, allemaal heel goed of juist heel fout verkleed. Op een groot scherm stond een nummer,

[44]

waarheen je kon SMS’en. En je SMS’je verscheen dan bijna meteen op dat scherm. Er zaten erg grappige en lachwekkende SMS’jes tussen! En er werd veel, heel veel ge-SMSt. Er was leuke muziek en er werd lekker gejumpt. Het was erg gezellig. Uiteraard was dit ook te snel afgelopen en moest iedereen te vroeg naar bed. Na het ontbijt was er een moment van bezinning, waarbij ook een mevrouw van het Leger des Heils een verhaal kwam vertellen. Daarna was er tijd om met je troep een aantal dingen te doen, zoals: verkoopartikelen uitdelen, opruimen en het uitdelen van kledingpakketten. Tijdens de lunch hadden de troepen het lekker makkelijk: de contingentstaf had alle boterhammen al gesmeerd en kwamen deze bij de troepen langs brengen. Helaas was het einde alweer in zicht. De ouders waren uitgenodigd voor de sluiting en tijdens de sluiting was er een trouwerij tussen de Koperwieken (clusterteam) en de Buizerds (contingentstaf). Na dit weekend bestaan er namelijk geen clusters meer en gaan we als één contingent door het leven. Met een heuse paardenkoets werd Ilse door Wim begeleid en werd de ceremonie voltrokken. Na nog wat mooie woordjes als afsluiting kon iedereen weer naar huis. Op naar de Jamboree!

[44]

[45]

[1]

[46]

[1]

[3][47]

OUDER DAGEN

Kort en bondig heeft de contingentstaf geprobeerd om zoveel mogelijk te vertellen over de voorbereiding, de voorreis en over de Jamboree. Ook konden de ouders met een promotiefilmpje vanuit Engeland echt het Jamboree-gevoel beleven en een beeld krijgen van wat een Jamboree precies inhoudt. Het is toch best interessant om te weten waar je kind zich zo op verheugt, toch? Iedere keer als de promofilm van Engeland wordt gedraaid, komt de zaal in beweging. Alle hoofden knikken mee op de muziek van WJ-1907 tot en met WJ-2007! De ĂŠĂŠn nog enthousiaster dan de ander.

[48]

“EEN PROfeSSIONELE ORGANISATIE!” EEn ouder over de contingentstaf

[49]

IST DAGEN

Alle IST’ers waren er, van jong tot oud. Nieuwsgierig over wat hun te wachten stond, nieuwsgierig naar nieuwe contacten. Ideeën over een voorreis werden gelijk besproken, ideeën over wat er gedaan kon worden in Engeland ook. Heel veel informatie hebben de IST’ers op deze dag gekregen, maar er blijven nog een heleboel vragen over. Het waren in ieder geval informatieve, maar ook hele gezellige dagen!

[50]

[51]

23.06.07 ContingentSDAG Op 23 juni 2007 kwam het Nederlandse contingent voor het eerst als geheel bij elkaar. Natuurlijk waren er al troepweekenden en clusterweekenden geweest, maar op deze dag waren we voor het eerst met z’n allen. Iedereen stroomde de Brabanthallen in Den Bosch in en toen bleek pas hoe groot het Nederlandse contingent was. En allemaal hadden ze hetzelfde doel: een machtig-mooie Jamboree beleven in Engeland. Iedereen was aanwezig: alle jeugddeelnemers, alle troepstaf, de contingentstaf en natuurlijk de IST’ers. Midden in de hal stond een groot podium en daar omheen had iedere troep z’n eigen kraampje. Maar er was nog meer: een klimmuur, een poffertjeskraam, een doedelzakspeler en natuurlijk veel gezelligheid. Iedereen ging mee naar Engeland en alle gezelligheid, die is ook ingepakt. De meeste deelnemers gingen eerst op zoek naar het kraampje van hun eigen troep. Het viel niet mee om die te vinden, er stonden ook zoveel kraampjes. Alle troepen presenteerden zich met foto’s en andere herinneringen van troepweekenden, mascottes en speciale troepkleding. Bovendien kreeg iedereen een geheimzinnige doos, die pas bij de opening geopend mocht worden. Nieuwsgierig keek iedereen al naar het podium en uiteindelijk stonden contingentsleiders Wim en Ilse klaar voor hun toespraak. Iedereen had nu eindelijk z’n brique bloes en zijn contingentsbroek aan. Natuurlijk is het geweldig om het hele contingent bij elkaar te hebben en het gaat een geweldige Jamboree worden. Ze bedanken iedereen, de contingentstaf, de troepstaf en natuurlijk de deelnemers. En dan is het eindelijk tijd om die geheimzinnige doos open te maken: er zit een zwarte contingentsjas in, maar ook een das met dasring. ‘Het is de bedoeling, dat jullie de das bij elkaar omdoen!’ legt Wim uit. Of dat ook is gelukt, is twijfelachtig, maar na een paar minuten heeft toch iedereen de blauw-met-gele das van het Nederlandse contingent om. Het uniform is nu helemaal compleet. Ook Ger Koopmans, voorzitter van Scouting Nederland, is aanwezig: hij bedankt de contingentstaf en ook de contingentsleiders Wim en Ilse voor

[52]

hun jarenlange inspanningen. Zonder hun inzet was het nooit mogelijk geweest, dat de duizend jeugddeelnemers aan de Jamboree kunnen deelnemen. Voor de ouders, broertjes, zusjes en andere belangstellenden is deze dag een mooie gelegenheid om het Nederlandse contingent beter te leren kennen. Veel mensen horen natuurlijk wel verhalen van troepweekenden, merken dat de deelnemers veel mailtjes krijgen en erg vaak aan het MSN’en zijn, maar wat het nou precies inhoudt? De ouders kijken hun ogen uit, maar het is moeilijk om in een paar uur tijd een hele nieuwe wereld te leren kennen. De jeugddeelnemers hebben dat probleem niet: ze lachen, dollen en kletsen met hun troepgenoten en genieten van de hele dag. In de toegangshal is ook genoeg te doen: veel mensen zitten rustig op het terras, maar het team van het Holland House bakt aan de lopende band poffertjes, waar de deelnemers zeker van genieten. Aan de andere kant is een klimmuur, die bedwongen kan worden. Niet iedereen komt boven, zo makkelijk is het dus ook weer niet. Maar regelmatig is de bel te horen, die helemaal bovenaan de wand hangt. Na een paar uur beginnen de meeste mensen weer naar huis te gaan: iedereen heeft weer bij kunnen kletsen, ouders hebben kennis gemaakt met deze nieuwe wereld van het Nederlandse contingent en de poffertjes zijn bijna op. Over een paar weken komt iedereen elkaar weer tegen: op de boot naar Engeland of op Kibblestone, het terrein van de voorreis. Iedereen is er klaar voor, het wordt bijna tijd om de tassen in te gaan pakken.

[52]

[53]

[54]

“Een uniek en bijzonder gevoel, een onvergetelijke dag”

Als ik de Brabanthallen binnen loop, is iedereen er al. Gaan al die mensen in uniform mee naar Engeland? Verbaasd loop ik tussen de kraampjes van alle troepen door, op zoek naar m’n eigen troep. Al snel krijg ik van m’n troepstaf een verrassingsdoos in m’n handen. Met de troepleden loop ik richting het grote podium. Het is één grote zee van uniformbloezen. Tijdens de opening mag de doos open en mijn buurman legt spontaan de contingentsdas om m’n nek. Natuurlijk doe ik dat ook bij hem. Het uniform is nu echt compleet. We voelen ons nu echt één contingent, samen gaan we het grote avontuur tegemoet, we zijn nu echt klaar voor de Jamboree.

[55]

“Proud to be a Dutch scout!” Voorzitter scoutING NEDERLAND

[2]

[56]

[3][56]

[57]

18.07.07 VOORREIS Voor het begin van de Jamboree heeft het Nederlandse contingent ruim een week samen een kamp beleefd op het Kibblestone International Scout Camp. Alle jeugddeelnemers, troepstaf, contingentstaf en een aantal IST’ers genoten van een overvol programma met buitensport, cultuur, spelletjes, regen en modder. Omdat het contingent zo groot is, reisden we in twee groepen naar Kibblestone. Na een lange busrit vanaf Harwich bouwden we in het donker de tenten op. Pas ‘s morgens maakten we kennis met het terrein en volgde er een officiële opening. Heel veel tijd om uit te rusten is er niet, het programma ging eigenlijk meteen beginnen. Kibblestone is een groot scoutingterrein in de buurt van Stoke-on-Trent. Het is een heuvelachtig terrein met grote grasvelden, steile afdalingen en een aantal gebouwen. Iedere dag ontdekken we, dat het terrein nog groter is dan we dachten. Om bij de rafting-activiteit te komen, ben je zeker wel tien minuten onderweg en ook het caving en abseiling is niet heel dichtbij. Maar voor de Nederlanders is er ruimte genoeg, verder zijn er geen kampeerders, dus het terrein is helemaal voor het contingent beschikbaar. De stafleden van Kibblestone doen al het mogelijke om het de Nederlanders naar de zin te maken. En dat lukt zeker! Op het terrein barst het overdag van de activiteiten, die variëren van rafting tot abseiling en van speleologie tot indoor rifle shooting. ‘s Avonds is er ook genoeg te doen. Wat te denken van grote springkussens, darten, cricket en spookverhalen. Afwisselend doen de troepen de activiteiten, maar met bussen verkennen we ook de omgeving. Iedere dag is het weer een flinke klus om alle bussen op tijd te laten vertrekken en om ervoor te zorgen, dat iedereen in de juiste bus terecht komt. Pottenbakkerijen, een mijn, het RAF-museum, het Trentham Monkey Forest en een voetbalstadion. Maar er staan ook excursies naar Stratford-upon-Avon en Warwick Castle op het programma. Qua cultuur komen we dus ook aan onze trekken, we leren van alles over Shakespeare en over het middeleeuwse kasteel Warwick. Ook de omgeving leren we dus goed kennen, vol met Engelse cultuur. Doordat er flinke regenbuien vallen, wordt het terrein wel modderig. In de tenten blijft het gelukkig droog, maar de paden op de grasvelden

[58]

veranderen snel in glibberige modderstroken, waar regelmatig Scouts onderuit glijden. De Nederlandse klompen komen nu goed van pas. Toch laat niemand zijn humeur verpesten door de modder. In Nederland zijn ze ook wel wat gewend, toch? En op de belangrijke momenten is het steeds droog: bij de opening, bij het contingentsfeest, bij het opruimen en bij het vertrek. En bijna alle activiteiten konden ondanks het weer gewoon doorgaan. Tijdens het kamp op Kibblestone had iedereen de kans om nog meer Nederlandse deelnemers te leren kennen. Iedereen kende z’n eigen troep natuurlijk goed en de rest van z’n eigen cluster wel een beetje, maar op Kibblestone waren alle drie clusters natuurlijk aanwezig. Al snel liepen de deelnemers bij andere troepen binnen, maakten kennis en leerden elkaar kennen. Het werd een gezellige mix met mensen uit alle delen van Nederland, uit alle drie de clusters en van verschillende leeftijden. Aan het eind van de week vertrokken alle troepen naar hun Home Hospitality. Iedere troep was twee dagen te gast bij een Engelse scoutinggroep: een geweldige kans om scouting in Engeland te leren kennen en om nog meer nieuwe vrienden te maken. De Nederlanders zwermden uit over Wales, Engeland en kwamen zelfs bijna in Schotland terecht. Na twee heerlijke dagen met veel luxe kwamen we weer terug op het modderige Kibblestone. Na een week op Kibblestone was het tijd om alles weer in te pakken en om te vertrekken naar het Wereld Jamboree-terrein. Ondanks de modder hebben we een geweldige week op Kibblestone gehad.

[58]

[59]

DE REIS NAAR KIBBLESTONE Op 18 juli vertrok de helft van de deelnemers met de Stena Line van Hoek van Holland naar Harwich. De andere helft van de deelnemers reisde een dag later. Het contingent was namelijk zo groot, dat niet iedereen op één boot paste. Het werd een lange en vermoeiende reis, maar ver na middernacht kwam toch iedereen aan op het kampterrein, Kibblestone. Iedere troep verzamelde op een plek in Nederland en reisde met de bus naar Hoek van Holland. Nadat alle bagage in grote karren was gestouwd, kon het inchecken beginnen. In compleet uniform was iedereen zo door de douane en via roltrappen door een lange tunnel was de ingang van de boot bereikt. De bootreis duurde wel zes uur, maar iedereen vermaakte zich best: in de tax-free-shop, aan de bar, in de bioscoop of gewoon aan een tafeltje bij het raam. Veel meiden gingen shoppen in de tax-free-shop, maar ook bij de bar stonden meteen rijen. In de bioscoop draaiden leuke films en op zo’n boot is er genoeg te zien. Op het buitendek stonden veel mensen uit te waaien of van de zon te genieten. Een paar deelnemers hadden zelfs een vlieger meegenomen! Aan het begin van de avond legde de boot eindelijk aan in Harwich, het eerste deel van de reis zat erop. We verzamelden met z’n allen op het autodek. De yells galmden door het grote ruim en iedereen wilde snel de boot uit. Na lang wachten ging de klep langzaam open. Iedereen stond al klaar en onder geschreeuw, gejuich en geyell stormde iedereen de kade op. Een grote massa Scouts stroomde Engeland binnen. Engeland, we zijn er! Maar dit was pas het eerste deel van de reis. Alle bagage kon nogmaals overgeladen worden, deze keer van bagagekarren naar Engelse bussen. Met de bus reisden we door naar Kibblestone. Het werd een lange dag, pas ver na middernacht kwamen we aan op Kibblestone. De contingentstaf stond ons al juichend op te wachten. Ze laadden de bussen voor ons uit en voor de laatste keer die dag moest er met de bagage gesleept worden. Het was donker op het terrein en niemand wist, waar ‘ie nu precies terecht gekomen was. Maar door de vermoeidheid maakte niemand zich daar zorgen over. Iedereen zette in het donker vermoeid z’n tentje op. De IST’ers hadden voor iedereen broodjes knakworst klaargemaakt, die snel verdwenen in de hongerige monden. Maar daarna schoof toch iedereen z’n slaapzak in. We hebben het gered, we zijn op Kibblestone!

[60]

[1]

[3][61]

[62]

[63]

[64]

[65]

ONSITE 1 BUITENSPORT Het On Site 1-programma bestond uit activiteiten op en rond het terrein van Kibblestone. Het terrein is uitgestrekt en er zijn veel buitensportactiviteiten mogelijk en dat allemaal op loopafstand. De deelnemers konden zich uitleven met boogschieten, vlot bouwen, klimmen, abseilen, geweer schieten, krat stapelen, een hindernisbaan en speleologie. Het schieten viel bij de deelnemers goed in de smaak, maar het valt niet mee om de roos te raken. Natuurlijk wordt eerst uitgelegd hoe je veilig kan schieten, maar het raken van de roos, dat moet je toch echt zelf doen. Het is niet altijd makkelijk, maar leuk is het wel! Toch was het goed om te zien, dat de instructeurs ook lang niet altijd de roos konden raken. Aan de Nederlandse waterratten was ook gedacht. Ze mochten van touw, balken, jerrycans en vaten een vlot bouwen. Eigenlijk ging het best goed, maar toen het vlot in het water lag, viel het drijfvermogen toch tegen. Vier mensen konden er wel op, maar zeker geen acht. Alle deelnemers gingen met natte billen terug, sommige deelnemers sprongen zelfs helemaal in het koude water. Bij de klimmuur zijn genoeg grenzen te verleggen. Je wordt bij deze activiteiten natuurlijk altijd gezekerd, maar je moet toch je maatje of de instructeur kunnen vertrouwen. Bij het abseilen is vooral het eerste stapje over de rand eng, bij het klimmen is het een uitdaging om de top te halen en bij het krat stapelen is het een ander probleem: je moet proberen om op zo’n hoog mogelijke stapel kratten te komen. Een wiebelige stapel, andere deelnemers die kratten omhoog gooien en natuurlijk het gevaar, dat de stapel instort. Toch maakt het eigenlijk niet uit of je valt of niet: je bent altijd gezekerd. ‘Engelse Scouts houden van modder’ vertelt de instructeur en daarom zijn ze zo dol op deze hindernisbaan. De Nederlanders twijfelen nog. Over smalle bruggetjes, door een donkere buis, een touw om naar de overkant te slingeren en ga zo maar door. En alles is glibberig, glad en modderig. En nee, dit doe je niet zomaar, maar met z’n tweeën. Eén persoon kan zien, de ander is geblinddoekt. Na dit onderdeel zijn de buddy’s nog beter op elkaar ingespeeld en hebben ze nog meer vertrouwen in elkaar. Een andere uitdaging is speleologie in een oud zwembad. Ondergronds is een gangenstelsel gebouwd met hele smalle gangetjes, poortjes en hoekjes. Een uitdaging, soms zelfs eng en wel heel krap, maar een mooie belevenis.

[66]

[1]

[3][67]

ONSITE 2 sightseeing De omgeving van Stoke on Trent is erg veelzijdig, op allerlei gebieden is er wel wat te zien of te doen. Het is ook onmogelijk om in één week alles te doen. Bij het programma on site 2 kunnen de deelnemers kiezen uit verschillende activiteiten: winkelen bij het Potteries Centre, het RAF-museum, Stafford Castle, Apedale kolenmijn, Ancient House, bezoekhet voetbalstadion Brittania Stadium en het Trentham Monkey Forest. Er wordt druk geruild met de tickets, maar uiteindelijk heeft toch iedereen wel wat leuks te pakken. Bij het Potteries Centre kunnen vooral de meiden alles vinden wat ze zoeken: kleding, leuke souvenirs, maar ook eten en drinken. De meeste winkels zijn erg duur, maar gelukkig is er ook een vestiging van Woolworth’s te vinden. Aan de moddersporen is duidelijk te zien, waar iedereen geweest is. Ook bij Stafford Castle zorgt modder voor problemen, maar het kasteel is de moeite van het bekijken zeker waard. In het monkey forest is niet alleen voor de Scouts genoeg te zien, maar ook voor de apen. De apen lopen gewoon los door het park, klimmen in bomen en hebben de grootste lol. Maar als de Scouts er zijn, is het voor de apen nog meer bijzonder. Ze kijken hun ogen uit naar al die Nederlanders met dassen om. En de Nederlanders? Die kijken natuurlijk terug naar al die apen. In het voetbalstadion is al net zoveel te zien. Het is natuurlijk een gewoon stadion van een profclub, maar de verhalen van de rondleider maken het een stuk specialer. En in Engeland is voetbal nog steeds een erg belangrijke sport, het stadion ziet er dan ook picobello uit. Voor de meeste Nederlanders is het bij de kolenmijn de eerste keer dat ze daadwerkelijk in een mijn kunnen afdalen. Het is donker en koud en met helmen op krijgen de Nederlanders een rondleiding door de mijn. Enge verhalen over de gevaren en de ongelukken van vroeger. Iedereen is weer blij om weer boven de grond te zijn. Bij het RAF-museum kan je gewoon boven de grond blijven. In een paar grote hangars barst het van de vliegtuigen: ze staan op de grond, ze hangen in de lucht en ze staan ook buiten. Ook als je niet van vliegtuigen houdt, is er genoeg te zien. De Royal Air Force heeft een rijke geschiedenis. Het is jammer, dat niet iedereen alle plekken kon bezoeken, maar er is gewoon teveel te doen. En aan het eind van de dag worden de ervaringen zeker wel uitgewisseld.

[68]

[1]

[3][69]

ONSITE 3 DE AVOND Ook na het avondeten is het programma nog niet voorbij. Er zijn op het terrein een aantal typisch Engelse spelletjes. Dan merken de deelnemers, dat het terrein wel erg groot is. Het is best zoeken om alles te vinden. Maar als je wat hebt gevonden, dan is â&#x20AC;&#x2122;t ook wel de moeite waard. In groepjes gaat iedereen na het avondeten op zoek, de sfeer is relaxed: het zijn geen ren-spelletjes, het gaat gewoon om de gezelligheid. Het spelprogramma kon maar twee avonden buiten plaatsvinden, daarna zijn de grote witte tenten ontruimd om de spelletjes binnen te kunnen spelen. In de tenten is de grond modderig, maar toch vermaakt iedereen zich best met spelletjes als Vier-op-een-rij in het groot, kaarten en domino. Ook kan er croquet gespeeld worden. Een Engelsman mompelt iets over elkaar slaan met de slaghouten, maar hij meent er niets van. Ondanks dat de regels niet duidelijk zijn, vermaakt iedereen zich prima met het slaan van de ballen door de poortjes. In een andere tent is een kampvuur nagebootst: een stapel houtblokken, een kampvuurleider en een aantal verlegen jeugddeelnemers. Maar de ervaren Engelse kampvuurleider sleept de groep wel mee. En al snel staat iedereen juichend in de koude tent. Maarâ&#x20AC;Ś de Engelsman wil er wel wat voor terug. Namelijk Nederlandse liedjes en yells. Peter van de Blauwe Reigers begint onverwachts met een rustig lied, maar als iedereen meedoet, gaat het steeds harder en harder. De tent stroomt vol en het is een echte kampvuursfeer. De Engelse leider zal deze song zeker vaker gaan gebruiken. Buiten zijn er ook nog genoeg spelletjes, maar die kunnen helaas niet altijd doorgaan. Het weer werkt eenvoudigweg niet mee. Een wedstrijd met frisbees, volleybal en een aantal spelen op luchtkussens vallen in het water. Maar als de zon wel zou schijnen, zou het het programma zeker nog leuker zijn. In de regen proberen een aantal deelnemers het Engelse cricket uit. Ze snappen weinig van de regels, maar het heen en weer rennen en slaan met het slaghout is best grappig. Bij het voetbalveld ernaast is het drukker, want voetballen, dat kan de hele wereld. Toch vermaakt iedereen zich ook in de tenten best. Ook is er een tocht over het terrein met spookverhalen. Wist je, dat er op de lange brug een monnik vermoord is? En zijn geest zou nog rondwaren. Brrr...

[70]

[1]

[3][71]

ONSITE 4 FEEST! Over de modderige grasvelden lopen de jeugddeelnemers naar het grote podium op de parkeerplaats. Daar is bijna geen modder, maar wel een heleboel gezelligheid. Hier is namelijk vanavond het contingentsfeest! Veel mensen zijn uitgedost in het oranje en ze hebben er zin in. De muziek maakt ook een boel goed. Stampende muziek met harde bassen dendert over het terrein. En de deelnemers? Die springen, dansen en gaan uit hun dak. Het avondeten is net voorbij, maar de stevige bassen dreunen al uit de boxen. Bij het podium is het nog niet heel druk, maar een paar honderd mensen. De band moet zelf ook nog wat warm draaien. Veel mensen zijn nog onderweg, regelen nog programmatickets of kopen wat te drinken. Maar als een stand-in Robbie Williams het podium op komt, gaat iedereen echt los. Bekende nummers, heerlijke muziek en een goede reden om op en neer te springen, met de armen te zwaaien en te dansen. Alle modder en natte spullen zijn snel vergeten. De mensen leven hier, nu, voor het podium en genieten van de muziek. De temperaturen stijgen, in de schaduw vinden wat stelletjes elkaar, maar voor het podium is het een dansende massa. Maar ook iets verder bij de muziek vandaan is het goed toeven: mensen babbelen bij, drinken wat en eten wat, maken kennis, lachen, ruilen tickets en wisselen ervaringen uit. Een heerlijke avond: we zijn één contingent, één vriendenclub en één dampende massa. Het feest is te snel voorbij, maar dit feestritme blijft doorstampen, hopelijk nog wekenlang. Deze sfeer is super!

[72]

[73]

[74]

[75]

EXCURSIE 1 LONDON Bij een Jamboree in Engeland mag een excursie naar Londen natuurlijk niet ontbreken. Dus op de laatste dag in Engeland gaan we met z’n allen naar deze hoofdstad. Na een ritje met de bus komen we uit aan de rand van Hyde Park, in hartje Londen. Tijd om te shoppen, tijd voor een citytour en voor een hapje eten. Naderhand reizen we door naar de University of Essex om te overnachten. En daarna, daarna gaan we eindelijk terug naar Nederland. Nog lang niet alle deelnemers waren in Londen geweest, maar iedereen kent wel verhalen, foto’s en gebouwen. Maar als we de stad binnenrijden, begint de chauffeur al het één en ander te vertellen. Grote gebouwen, fast-food restaurants en andere heel gewone dingen, die we lange tijd niet gezien hebben. Iedereen kijkt z’n ogen uit, tijdens de voorreis en tijdens de Jamboree zijn we niet meer in een grote stad geweest. We zijn gewend aan kamperen, zelf koken, modder en 43 000 Scouts om ons heen. In hartje Londen hebben we maar een uurtje om in het grote park te lunchen en om nog even te shoppen. Daarna gaan we weer veel cultuur snuiven. Tijdens de citytour leren we meer over de Thames, Londen Tower en over Wesminster Abbey, maar ook over de kapsalon van Lady Diana, over onthoofdingen in de middeleeuwen en over de beste winkelstraten. De tour duurt wel twee uur, maar alle informatie flitst zo snel voorbij, dat de tijd vliegt. Eigenlijk moet iedereen nog een keer terug gaan naar Londen om niet alles in twee uur, maar in twee dagen te beleven. Om vijf uur schuiven we in een restaurant aan voor het avondeten. Ze kunnen best lekker koken in The Prince of Wales. Snel eet iedereen z’n bord leeg, loopt nog een rondje door de buurt en stapt daarna weer de bus in. Het is maar een kort ritje naar de University of Essex. Iedereen is moe, maar de verbazing is groot als we de parkeerplaats op rijden: mooie nieuwe gebouwen. Gaan we hier slapen? Maar de verbazing wordt nog groter: eenpersoonskamers met douche en toilet en nog hartstikke schoon ook! Schone toiletten, douches met heel veel warm water en een zacht bed. Heerlijk! Morgen gaan we met de bus naar de boot en de boot, die brengt ons terug naar Nederland.

[76]

[1]

[3][77]

[78]

[1]

[3][79]

[80]

[81]

EXCURSIE 2 potteries Engeland is één van de grootste landen met nog werkende pottenbakkerijen. En het kampterrein Kibblestone ligt midden in een gebied, waar het ooit barstte van de ‘potteries’, pottenbakkerijen. De bekendste zijn Wedgwood en Gladstone, die nog echt werken. Sinds de 19e eeuw is er aan het productieproces niets meer veranderd. De fabriek van Gladstone is een groot gebouw met een aantal ovens, bijna helemaal gebouwd van bakstenen. Binnen is het een wirwar van kamertjes, gangetjes, waar vroeger iedereen precies de weg wist. Voor ons is het nog flink zoeken. Een deel van de groep mag eerst zelf aan de slag met kleien, borden beschilderen of bloemen maken van klei. De deelnemers vinden het niet erg om met het regenachtige weer binnen te zitten en vermaken zich best met het beschilderen van borden. Het is soms moeilijk om wat leuks te verzinnen, maar overal verschijnen snel logo’s van ons contingent, badeenden en creatieve moderne kunst. Bij een andere groep mogen de mensen vazen versieren met klei. Niet alleen door er figuurtjes in te drukken, maar ook door er gezichten op te maken met grote neuzen, oren, monden en met een knoflookpers kan je heel leuk haar maken. De derde groep is bezig met een ingewikkeld priegelwerk: het maken van bloemen uit klei. Het lijkt zo eenvoudig om een roosje te maken, maar als je de klei zelf in handen hebt, valt het erg tegen. Als afwisseling is er ook ruimte voor een rondleiding door de pottenbakkerij, waarbij het hele proces duidelijk wordt. Eerst de klei voorbereiden en dan de vormen boetseren. Vervolgens gaat het maar door met beschilderen, mallen maken, bakken en natuurlijk is het bakwerk tenslotte klaar. Maar wat een werk, zeg! Vroeger werkten de mensen meer dan 12 uur per dag, ook jonge kinderen van 6 jaar moesten al aan de slag. En er moest hard gewerkt worden, alles werd per stuk betaald. De slechte arbeidsomstandigheden en gezondheidsrisico’s kwamen ook aan bod. Ook bij Wedgwood mochten de jeugddeelnemers zelf aan de slag met kleien en potten boetseren, kregen ze een rondleiding door de fabriek en nog een filmpje te zien. Een porseleinen beeld van een kameel, met de hand beschilderd, kost zo’n 10.000 pond! Voor de meeste jeugddeelnemers nog even doorsparen…Aan het eind van de dag is het wel duidelijk, dat het ingewikkeld, zwaar en arbeidsintensief werk is, dat maken van het schitterende aardewerk.

[82]

[1]

[3][83]

EXCURSIE 3 cultuur Al om half acht rijdt de bus op weg naar Stratford-upon-Avon. Het programma voor vandaag? Iets met Shakespeare en iets met een kasteel. De rest is een verrassing. Om negen uur rijden we Stratford binnen. Tijd om even te shoppen en rond te kijken. Veel deelnemers en staf gaan op zoek naar koffie, zo vroeg opstaan valt namelijk niet mee. Na een uurtje staat het eerste culturele punt op het programma: Shakespearience. De meeste deelnemers hebben wel van Shakespeare gehoord, tijdens de Shakespearience zouden ze een hoop op kunnen steken. De uitleg bij de introfilm is wat ingewikkeld en niet ondertiteld. Als je dan nog niet helemaal wakker bent, komt niet alle informatie binnen. Shakespeare is een groot schrijver, maar als je pas een paar jaar Engels hebt, is het nog wel erg ingewikkeld. Dat blijkt ook wel bij het hologram-theater, waarbij de belangrijkste van Shakespeareâ&#x20AC;&#x2122;s plays langskomen. Genieten voor de liefhebber, die goed Engels spreekt, maar moeilijk voor de meeste. Dit wordt echter ruimschoots goed gemaakt in Warwick Castle. Na een korte busrit komen we namelijk bij Warwick Castle. Een middeleeuws kasteel zonder ingewikkelde verhalen, maar met een heleboel wenteltrappen, torens, grasvelden, een roofvogelshow en demonstraties van zwaard vechten. Drie uur hebben de Scouts de tijd om alles te ontdekken. De route, waarbij 530 traptreden overwonnen moeten worden, is meteen een mooie uitdaging. Vanaf de torens heb je een schitterend uitzicht over het kasteelterrein, over de grasvelden en ook over de overstromingen in de buurt. Gelukkig staan wij hoog en droog in het kasteel. Tussendoor zijn er een aantal voorstellingen van zwaardvechtende ridders, van roofvogels en nog van een ander riddergevecht. De Scouts relaxen een beetje, slenteren rond, liggen in het gras of kopen wat souvenirs. Een heerlijke dag vol informatie, cultuur en gezelligheid.

[84]

[1]

[3][85]

EXCURSIE 4 OUTDOOOR Naast alle cultuur is er tijdens de voorreis ook ruimte genoeg voor buitensportactiviteiten. Het is best een stuk rijden naar de drie locaties voor de outdoor-activiteiten, maar de activiteiten maken veel goed. Je kan kiezen uit drie locaties: Focus-activities, Carsington sports & leisure en Aerial extreme. Veel verschillende takken van buitensport worden beoefend: op het water, aan de rotsen of op een touwbaan hoog in de bomen. Bij Focus-activities draait het allemaal om rotsen, klimmen en abseilen. In het Peak District zijn genoeg rotsen om dit allemaal te kunnen doen. Bijna niemand heeft het weaselling nog geprobeerd, maar dat verandert snel. Als iedereen een helm op heeft, is het tijd om heel veel rotsen te gaan beklimmen. De meeste zijn een paar meter hoog, maar toch uitdagend genoeg, helemaal omdat je niet door een touw gezekerd wordt. Je buddy staat onder je om je op te vangen als je mocht vallen. De rotsen zijn wat nat, de schoenen glad, dat maakt ‘t allemaal nog een stuk moeilijker. Carsington Waters is een schitterend watergebied. In Nederland hebben we ook watergebieden en watersport, maar best veel mensen hebben nog nooit gezeild. Tijdens deze wateractiviteiten kan je dat leren. En ook kayakken en windsurfen komt aan bod. Op alle gebieden is veel te doen en veel te beleven. Het is heerlijk om met de watersporten bezig te zijn, iedereen wordt nat, maar iedereen heeft een geweldige tijd. Aan het eind van de dag kan bijna iedereen zeggen, dat ‘ie nu kan surfen of zeilen of kayakken. De naam Aerial Extreme zegt al genoeg: extreem en in de lucht. En dat klopt. Bij deze activiteit worden de deelnemers uitgedaagd om een aantal touwbanen te bedwingen. Hier wordt iedereen wel gezekerd, de touwen hangen best hoog in de palen. Van beneden lijkt het wel mee te vallen, maar als je boven staat, dan schrik je wel even. Het zijn niet alleen maar apenbruggen, soms moet je van balkje naar balkje stappen of je moet door een soort spinnenweb klimmen. Iedereen kan hier z’n grenzen verleggen. Outdoor is een schitterende activiteit, die niet alleen leuk en uitdagend is, maar die ook zeker helpt bij de teambuilding. Je hebt elkaar vaak nodig om de volgende stap te kunnen zetten. En als je het dan volbracht hebt, kan je op applaus rekenen.

[86]

[1]

[3][87]

KIBBLESTONE impressie Wat was er nou zo speciaal aan het kamp op Kibblestone? Welke dingen ga je niet meer vergeten en waar heb je geweldig van genoten? Er is in die ene week veel gebeurd en misschien ben je te veel alweer vergeten. Te veel indrukkken, te veel activiteiten, te veel lol. Als je naar je schoenen kijkt, denk je waarschijnlijk aan de modder. Toegegeven, op Kibblestone was het best modderig na al die regen, maar is dat nou echt het enige bijzondere? Denk eens terug aan die gezellige Engelsen in het winkeltje, aan de oude telefooncel, waar je wel vijftig telefoons tegelijkertijd op kon laden of aan de douches, die soms warm en soms koud waren. Of denk aan het huisje van het medische team achterop het grasveld of aan die grote hal, waar je iedere ochtend je fourage kon ophalen. En was je de parkeerplaats al vergeten, waar de bussen net wel of net niet konden keren? Op die parkeerplaats stond ook regelmatig een stukke bus, waardoor je met je troep nog langer in de modder moest blijven wachten tot je kon vertrekken naar je excursie. Hoe vaak ben je de weg niet kwijt geweest op het terrein? Hoeveel activiteiten kon je niet direct vinden en twijfelde jij ook wel eens of je op de goede weg was? Weet je nog, dat je al die trappetjes af moest om bij caving te komen en als je naar het rafting wilde, liep je een hele tijd over glibberige bruggetjes. Die grote totempaal, waar die twee mannen steeds mee bezig waren, zou die al af zijn? Hij krijgt vast een mooie plek. Op het terrein stonden ook grote witte tenten, daar heb je de eerste ochtend in ontbeten. En later heb je er nog spelletjes in gedaan of heb je erin geschuild tegen de regen. Of was het daarvoor te modderig? Op de subkampen was het ook best modderig, veel Scouts gleden uit, maar op klompen was je echt het beste af. En die modder, die lag echt overal: op het grasveld, op de wegen, in je voortent, bij de toiletten, in de douches. Maar alle activiteiten gingen gewoon door en op HoHo zijn je kleren gewassen. Dus niets aan de hand, toch?

[88]

[1]

[3][89]

[90]

[91]

[92]

[93]

[94]

[95]

HOHO op bezoek bij Scouts Tijdens de voorreis gingen alle troepen op Home Hospitality. Twee dagen op bezoek bij een Engelse Scoutinggroep. Een schitterende manier om de Engelse cultuur en way of life te leren kennen en om natuurlijk Engelse Scouts te leren kennen. De Nederlanders verspreidden zich over heel Engeland, maar ook in Wales en aan de grens met Schotland waren de Nederlanders te vinden. Op deze en de komende pagina’s vind je niet alleen een impressie in beeld, maar ook een aantal persoonlijke troepverhalen.

Appelvinken

n ns uitstekend ko die ook nog ee w, ou r vr te es ve ch lie tend o in Man Sue, een ontzet en bij onze HoH ng va ge de op m g di oe el s gew wereldber koken, heeft on s gaan. Haar hart liet ze on ar ha niet te vergeten in en jn pi m en met cake met ja e ijk el le kk rru ve haar s nog twee he chocoladetaart, waarvan ze on s, sje ot er ad ol choc kt! de fantastische heerlijk gesmaa n, hebben ons ve ge ge t ef he zakken te bedden met e ook voor zach Su de rg et. zo n te okkuns letjes en intern Naast haar ko erkapping, spel ov s, d he an uc st do er e ht arm zijn slaapac beddengoed, w iedereen heeft en d ttig f. nu ee ge bl ed itig Deze werden go dereen fris en fru ald waardoor ie ha ge in s in sz ig weer en

[96]

SPERWERS

we in Mountain e in de bus voor w n te za r uu jf Vi smaal stond al en! Een koning am w nk aa ch Es iskin Mill was Scouts van M de et m n en ar kla lldog, voetballe zellig: Britse Bu ge n ee ‘s et m d. t be he naar r de douche en en daarna onde ontbijt klaar h isc nt ga er een gi Morgens stond luchtmuseum naar het open n: om vervolgens van alles te zie gaan. Er was is hu t he van Wales te steel en huizen, een ka n ee er oude winkels, en volgde st. Teruggekom et m en van de toekom e Scouts en met Zwiters d kampvuur, sam laatste ochten de p Wales. O n ge an tv de Scouts uit ster on or de burgemee werden we do . es pin’ lemaal een ‘Wal en kregen we al

[96]

[97]

[98]

[99]

Staartmezen

. ep in Leicester lse Scoutinggro ge En s, ht ne ec hi n ac ar ee wasm We gingen na oerbedekking, we zagen! Vl at w Ook stond er et . ni or do en r We wist ga zo maa en en , dd be el s, stap erlijk al dat eten warme douche ar. Het was he kla s on er at or rw vo t de buffe enige on een compleet oeting met de tm on r n aa ee m , g oe no ook waren al m maar er stond ogramma. We pr t a he N . op d ne el hi er ter w wasmac Scoutinggroep n nog even in de smerige spulle ze on ons nestje in. ch er to kk n gooide kropen we le id he llig ze ge l g vo een heerlijke da

[100]

SMIENTEN

s n kapotte bu e reis met ee ng la n e w ee r a aa N aan, w ndelijk in Wales ei e w en na d am on kw ontbijt st ontvangen. Het gastvrij werden d al klaar en be t ch t in een za ch na e t ng la n ee n dagje aan he noten we van ee e D . es al aansluitend ge van W kliffen bij de kust strand en van de aansluitend en en m en gezwom n meesten hebb lgende morge uchen. De vo e W . ar konden we do ontbijt kla een fantastisch en dd ha stond er weer daarna ar uur shoppen, konden een pa eester in het em rg bu ak met de we een afspra nog even tijd om t bezoek was er stadhuis! Na di s, toen was het en in het clubhui afscheid te nem ar Kibblestone. rug te gaan na alweer tijd om te

[100]

ORTOLANEN

De Scoutinggroe p, waar wij bij verblijven, zit in Cambridgeshire. W Houngten, e hebben het on tzettend getroffen groep. We worden met deze ontzettend verwen d: er wordt voor on en kregen warme s gekookt custard met warm e taart als toetje. De dag kregen we een vo lgende rondleiding door Ca mbridge en was er winkelen. ‘s Avonds tijd om te bij het kampvuur pro beerden de Nederla de Engelsen het lie nd ers dje ‘Hoofd, schoud ers, knie en teen’ te viel niet mee voor leren, dat die Engelsen. Na een laatste nacht bedden gingen we in de zachte op bezoek bij een molen, hoewel we alles over molens wi natuurlijk al sten. Vervolgens wa s het alweer tijd om te nemen. afscheid

IJSVOGELS

De zon schijnt, bij na niet meer te ge loven na al die regen. Het ontbijt is voor ons luxe, de Engelsen vinden he t een lui ontbijt. Choc opops, cornflakes en cro issantjes! De En gelsen kregen hagelslag en het was dan ook snel op. Langzaam ve rtrekken we naar Royal Armories museum . Na de lekkere lun ch met vis gingen we naar het Coal Mining mu seum. We zakken tot 14 0 meter onder de grond, 12 meter per second e. De gids vertelde dat de kinderen daar vroeg er al vanaf 6 jaar mo esten werken. De verde re rampverhalen wa ren erg afschrikwekkend. De ze gave dag sloten we af met het traditionele Fish and Chips. He t was erg lekker.

[101]

28.07.07 WERELD JAMBOREE Al jaren leven de deelnemers naar de Jamboree toe, ze zijn al jaren geleden aan het avontuur begonnen en leggen al een hele tijd geld opzij. Maar de Jamboree kennen ze alleen van verhalen en foto’s, de echte belevenis moet nog komen. En dan, dan gaat het echt gebeuren. De bus van Kibblestone brengt ze naar Hylands Park, de locatie voor de Wereld Jamboree 2007. Al vanaf een afstand is het terrein te zien: één grote zee van tenten en tentjes, een kleurrijke lappendeken van tenten van over de hele wereld. Wij staan daar straks ook tussen, iedere keer een plukje Nederlandse tentjes tussen de rest van de wereld. En het hele terrein is een grote mierenhoop met Scouts van over de hele wereld. Als we de bagage naar het subkamp slepen, komt het hele gebeuren al overweldigend over: al die mensen, die grote tenten, al die dassen en uniformen en al die lachende gezichten. En wat is het terrein groot! Op de subkampen is het een drukte van belang: veel Scouts zijn net aangekomen, willen opbouwen, zoeken een kraan of de toiletten en ze hebben heel veel spullen bij zich. Waar zouden ze allemaal vandaan komen? Maar ook de andere Scouts kijken nieuwsgierig naar ons: ‘Wie zijn het?’ en ‘Waar komen ze vandaan?’ Het is best een lange dag na die busreis, maar door al die nieuwe indrukken barst iedereen weer van de energie. De contacten worden snel gelegd, we voelen ons al helemaal thuis in deze nieuwe wereld, in deze internationale mierenhoop. De Jamboree is een grote belevenis, je blijft je verbazen, je blijft je eigen grenzen verleggen, maar je voelt je snel thuis: iedereen is welkom, iedereen is in elkaar geïnteresseerd en alle Scouts zijn erg nieuwsgierig. Waar maak je het mee, dat je buren uit Nepal en Oostenrijk hebt en dat je meteen leuke vriendschappen kan sluiten? Waar ga je uit eten bij Amerikanen en waar ga je hardlopen met Scouts uit Trinidad & Tobago? Op de Jamboree!

Splash! en Starburst moet je met de bus. Maar je kan dagen lang over het terrein zwerven en iedere dag weer nieuwe dingen beleven. Aan de ene kant van het terrein zijn de velden van Trash en Elements, midden op het terrein de velden van Global Development en van Energise en aan de andere kant liggen de twee World Villages. Je loopt dus heel wat af, maar het lopen wordt nooit saai, daarvoor gebeurt er te veel om je heen. Als je over het terrein loopt, merk je niet hoeveel mensen er zijn. Maar als iedereen zich in de Arena verzamelt, dan wel! Bij de opening, Sunrise day en bij de sluiting is het een grote zee van Scouts, allemaal verschillend, maar toch allemaal met één belofte. Het is jammer, dat je niet iedereen beter kan leren kennen. Je maakt heel veel mee op een Jamboree, maar ook heel veel niet. Misschien is dat maar beter ook: je zou het niet bij kunnen houden en kunnen verwerken. Je eigen beleving is schitterend, met je eigen verhalen, contacten en belevenissen. Die persoonlijke belevenis kan niemand je afnemen, dat is jouw eigen Jamboree. Iedereen was bij hetzelfde evenement, iedereen heeft hetzelfde programma beleefd, maar toch heeft iedereen z’n eigen verhaal. De hele belevenis zal je niet snel vergeten, die gaat nog jaren mee. Die neem je mee naar huis, die geef je door. Je zal er nog vaak aan terugdenken en hopelijk hou je al je nieuwe vriendschappen over de hele wereld in stand.

Op het Jamboree-terrein zelf is ook genoeg te beleven. Een aantal programma-onderdelen zijn op het terrein, voor Gilwell Adventure,

[102]

[103]

28.07.07 DE OPENING Op het Jamboreeterrein zijn alle ruim 40 000 deelnemers en medewerkers aangekomen, hun tenten zijn opgezet en ze hebben al kennis gemaakt met de buren op ’t subkamp. Langzaam maar zeker gaat iedereen op weg naar de grote Arena voor de grote opening. Het is een fantastisch gezicht om al die Scouts uit 158 landen te zien lopen, zo veel verschillen, maar ook zoveel overeenkomsten. De Arena wordt steeds voller, de show kan bijna beginnen. Vanaf het podium is het één grote zee van uniformen, lachende gezichten en zwaaiende vlaggen. Er wordt geroepen, geyelld en gezongen. Het duurt lang voordat de show eindelijk begint, maar dat lijkt niemand erg te vinden. Het is al een fantastisch gevoel om zo samen te zijn. Ook de ruim duizend Nederlandse deelnemers zitten verspreid over de Arena, hun brique bloezen vallen duidelijk op tussen de beige en blauwe bloezen en de Nederlandse vlaggen zwaaien mee met de rest. Gespannen kijkt iedereen naar het grote podium. Daar is nog weinig te zien, maar dat gaat veranderen. Flinke dreunen klinken door de Arena, iedereen kijkt vol spanning naar het podium. En dan begint het. De verschillende delen van Groot Brittannië presenteren zich, het publiek warmt langzaam op. Tussendoor volgen toespraken, niet allemaal goed te verstaan voor alle mensen, maar de hoofdlijn is duidelijk: ‘UK is the home of Scouting’, ‘You are taking the promise forward for the future’ en ‘the unity of Scouting for a more tolerant world.’ Voor de officiële opening is natuurlijk de vlag nodig, maar die is kwijt. We volgen de Engelse taxi over de hele wereld, alle landen juichen als hun land in beeld komt en uiteindelijk wordt het probleem duidelijk: de taxi was stuk en is nu naar het Jamboree-terrein gesleept. Een andere

[104]

bezorger met een parachute bezorgt de vlag en zo kan die eindelijk gehesen worden. De Scout promise volgt aansluitend in twee talen, Engels en Frans. Toch komt de Arena pas echt los als per land de vlag wordt gepresenteerd. In één grote parade worden de vlaggen naar het grote podium gebracht. De grote menigte van meer dan 40 000 mensen geniet in de machtige Arena. Als er een land wordt genoemd, gaan de Scouts uit dat land uit hun dak. 158 landen zijn vertegenwoordigd, een ongekend aantal. Een siddering gaat door de Arena: iedereen is aanwezig, we zijn één wereld van Scouting, één Scouting, één enthousiaste menigte. Iedereen voelt de internationale en overweldigende sfeer om samen te zijn, om samen met de rest van de Scoutingwereld te genieten van deze Jamboree. Eén voor één vertrekken de groepen terug naar hun subkamp. Maar de meesten blijven nog in de Arena: om te swoppen, kennis te maken of nog na te genieten. De Jamboree is nu echt begonnen, we gaan genieten van dit machtige evenement, van deze internationale sfeer, van alle Scouts van over de hele wereld. Ruim 40 000 Scouts uit 158 landen gaan van deze Jamboree één groot feest maken.

[104]

[105]

[106]

[107]

[108]

[1]

[109] [3]

01.08.07 SUNRISE DAY Scouting bestaat op 1 augustus 2007, honderd jaar. Om dit te vieren vindt wereldwijd de Scouting Sunrise plaats. Op de Jamboree komen alle deelnemers aan de Jamboree samen om dit te vieren. Ook op Brownsea Island, de plek waar Baden Powell honderd jaar geleden zijn eerste kamp hield, vindt een ceremonie plaats. Het blijft een fantastisch gevoel om met 40 000 Scouts uit alle 158 Scoutinglanden samen te zijn. De vlaggen van de World Organisation of the Scouting Movement zwaaien door de lucht. We zijn één Scouting, één eenheid en vandaag gaat het één groot feest worden. Vandaag is de dag om de Scoutingbelofte te vernieuwen. Daverend klinkt de Scoutingbelofte door de Arena. Niet alleen vanaf Brownsea Island, maar ook de Arena en nog op heel veel andere plekken op de wereld. Op Brownsea Island zijn van ieder land twee afgevaardigden aanwezig, maar als iedereen in de Arena in half-saluut de belofte aflegt, gaat er een siddering door de menigte. Dit is het wereldwijde Scoutinggevoel, we zijn één beweging, één gevoel en één belofte. ‘Today, Scouting is the largest youth movement in the world !’ Wereldwijd zijn er 28 miljoen leden in 158 landen.

and help each other.’ Ook het volgende lied dendert vol enthousiasme door de Arena. ‘You are my brother, my friend, you are my sister, our love will never end.’ Muziek uit andere landen volgt. Om het verlangen naar wereldwijde vrede te onderstrepen, worden duiven losgelaten.

Het lied wat volgt, wordt na een paar coupletten door iedereen meegezongen. De vlaggen van alle landen worden door de Arena gedragen en verzamelen zich op het podium. Een heerlijk gevoel om samen met al die andere landen dit Scoutingfeest te vieren. En iedereen viert mee, iedereen heeft ditzelfde gevoel. Het geklap in het publiek ondersteunt dit: één dreun als al die 40 000 Scouts in hun handen klappen.

Voor veel deelnemers is dit een schitterend moment om met z’n allen, met Scouts van over de hele wereld, deze Scouting-verjaardag te vieren. Tot slot kan iedereen proberen om honderd namen van verschillende Scouts op zijn speciale Sunrise-das te krijgen. Overal is beweging, iedereen helpt elkaar, veel mensen maken nieuwe vrienden. De dag is nog lang niet voorbij, hij is pas net begonnen. Met vieringen, een food-festival en een Gifts for Peace-concert wordt dit zeker één van de hoogtepunten van de Jamboree.

In de afgelopen dagen zijn er al veel nieuwe vriendschappen ontstaan, dit wordt tijdens deze viering nogmaals aangemoedigd: ‘look left, look right and shake hands with your brothers and sisters!’ De chairman van de WOSM benadrukt samen met de kleinzoon van Lord Baden Powell de kracht van de Scoutingbeweging: ‘the movement he started, is now one of the powerful instruments for international peace.’ Baden Powells laatste boodschap wordt ook nog opgelezen: ‘try to leave this world a bit better than you found it.’

Ook de verschillende wereldgeloven krijgen aandacht. Ieder geloof spreekt een gebed en er is tijd om hierover na te denken. ‘Let’s think how we can create a better world…’ en ‘God expects us to reach out

[110]

[111]

[112]

[1]

[113] [3]

[114]

[115]

[116]

[117]

SUNRISE FOODFESTIVAL Tijdens de Sunrise-ceremonie hebben de deelnemers al heel veel nieuwe vrienden gemaakt, namen op dassen geschreven en handen geschud. Maar wat weet je eigenlijk over de mensen op je subkamp? Wat weet je over hun cultuur en over hun eten? Vanmiddag kunnen de deelnemers bij de andere groepen op het subkamp aanschuiven voor een hapje uit dat land. Voor iedereen een kans om lekker internationaal uit eten te gaan. De Koolmezen zijn nog druk bezig met spullen klaarzetten. De tafel is oranje aangekleed en er staan rood-wit-blauwe vlaggetjes. Maar het gaat om het eten: poffertjes! De pan beslag staat klaar, de poffertjespannen zijn warm en het bakken kan beginnen. Luc is druk bezig, maar hier en daar spettert er wat olie rond, ‘Au! Ik heb me alweer verbrand!’ roept hij en zuigt op zijn pijnlijke vinger. Maar als snel staat hij weer geconcentreerd poffertjes om te draaien. De buitenlandse Scouts weten de poffertjes snel te vinden. ‘Look! Mini-pancakes!’, roept een Amerikaan en met een flinke berg poedersuiker erop hapt hij zijn Nederlandse pannenkoekjes naar binnen. Maar voor de Nederlanders is er bij de andere landen ook genoeg om te proberen. Bij de Japanners is er Anko, een soort zoetzure saus, bij de Belgen ‘koekskes’ met chocolade. ‘Maar de koekskes zijn door het weer gesmolten. Ze zagen er eerst anders uit…’ Bij de troep uit Gibraltar frituren ze ‘tuna tortillas’. ‘It’s very simple, but very tasty!’, legt één van de Scouts uit. Luxemburg levert ‘little kniddles’, Finland pannenkoekjes en drop. Léon van de Ivoormeeuwen vermaakt zich goed. ‘Bij de Zwitsers hebben ze bier of was dat nou in IJsland? En bij de Zwitsers kan je tabak snuiven en in Duitsland hebben ze wentelteefjes!’ Snel gaat hij er weer vandoor, op zoek naar de volgende eetervaring. Colombia schenkt koffie met een snoepje erbij, de Zwitsers hebben ook chocofondue en de Amerikanen hebben Skittles. Ook bij alle andere landen is er heerlijk en onbekend eten om te proberen. Maar gelukkig durft bijna iedereen het aan om het onbekende in zijn mond te stoppen. Op deze lekkere ontdekkingsreis is er genoeg te beleven. Een heerlijke middag dus, vol met nieuwe smaken en nieuwe vriendschappen.

[118]

[1]

[119] [3]

GIFTS FOR PEACE CONCERT Het was een lange dag, ’s morgens zat iedereen voor de Scouting Sunrise al vroeg in de Arena. Na een lange dag volgde nog het Gifts for Peace-concert. De deelnemers waren al moe na de warme dag, maar hadden toch zin in nog een bruisend feest. En een bruisend feest, dat werd het zeker. Aan het begin van de avond is de sfeer nog rustig, maar de optredens van Madonna en Coldplay maken snel veel energie los bij de deelnemers. Na songs als ‘Life is a mystery’ en ‘When you call my name’ volgt een korte afwisseling met een boodschap van Scouts van over de hele wereld, die hulp geboden hebben bij de overstromingen na orkaan Katrina en na de onrusten in Libanon. Maar na een emotioneel lied over elkaar steunen, helpen en laten groeien, gaat de muziek verder. Hier en daar pinkt iemand een traan weg, het is een overweldigend gevoel om met zoveel mensen samen te zijn en één groot Scoutingfeest te vieren. Robbie Williams onderstreept dit nog maar ‘ns door op te roepen ‘to grab the hand of the person next to you and to hoist it into the air!’ Voor bij het podium wordt druk gedanst, verder naar achteren zitten mensen rustig op het gras, samen of alleen. Maar genieten doen ze allemaal. Het aantal internationale contacten groeit, het aantal stelletjes ook. Tegen tienen gaan steeds meer mensen rustig terug naar hun tent, ze weten niet wat ze zullen missen. Tussendoor wordt er ter ere van het 100e verjaardagsfeest van Scouting nog ‘Happy birthday’ gezongen, er wordt geyellt en natuurlijk komt het vraag-en-antwoord ‘Jambo! hello!’ heel vaak terug. Ook gaat de wave regelmatig door de goed gevulde Arena. De laatste band, die optreedt, is de band van Damian Cook. Een geweldige band, die nog wordt ondersteund door de dansers van de Jamboree. De temperatuur in de Arena stijgt, iedereen gaat los op de stampende muziek. Het feest is veel te snel voorbij en tijdens het Jamboreelied barst een vuurwerk los. Daarna is het programma voorbij, maar de meeste mensen gaan nog lang niet naar bed. Daarvoor zijn er veel te veel nieuwe vriendschappen ontstaan. Het was een geweldige avond met een overweldigende sfeer

[120]

[1]

[121] [3]

faith&beliefs INSPIRATIE Omdat er op de Jamboree mensen uit wel 158 verschillende landen zijn, zijn er ook heel veel verschillende geloven vertegenwoordigd. De meeste mensen weten maar weinig over andere geloven, hun eigen geloof kennen ze meestal wel. Bij dit programma kan iedereen gewoon binnenlopen, rondkijken en meedoen. Midden op het veld bij Faith en Beliefs staat een grote boom, waarschijnlijk meer dan 150 jaar oud. Onder de boom liggen mensen te luieren in de schaduw, eten een broodje, kletsen wat of doen een dutje. Om hen heen zijn de meeste wereldgeloven wel vertegenwoordigd: Christendom, Islam, Sikh, Boeddhisme en nog veel meer. Het is een rustige sfeer midden op dit veld in de schaduw. Het gevoel van vrijheid: je mag veel, je moet niets. Maar het zou jammer zijn om deze buitenkans te laten liggen. Waar krijg je de kans om in korte tijd met al deze geloven kennis te maken? Deelnemers hebben de kans om in iedere tent even binnen te lopen, om rond te kijken en kennis te maken met deze geloven. De meesten kennen hun eigen geloof wel, maar over de rest weet je erg weinig. Verder zijn er knutselactiviteiten en bij iedere tent is ook een stickertje te krijgen voor de Friendship Award. Druk is het er niet, maar de sfeer is erg gemoedelijk. Veel deelnemers lopen even een paar tenten in. Je weet niet zo goed wat je kan verwachten, wat er gaat gebeuren. Maar overal zijn er mensen, die graag over hun geloof vertellen, graag alles willen uitleggen. Van bekeren is geen sprake, maar je gaat een stuk wijzer weer naar buiten. De Duitsers hebben een hele grote Hylands Abbey opgezet. Een hele grote tent met binnenplein, zijvertrekken en natuurlijk een kruis in top. Binnen de muren heerst rust. In één van de tentjes is ook een bidruimte, waar iedereen helemaal tot rust kan komen. Als alle geloven op de wereld altijd in zo’n saamhorigheid en rust samen zouden leven en samen zouden werken, zou het een heleboel problemen schelen. De Boeddhisten weten dit mooi te verwoorden: ‘All religions are of one and the same truth. All beings of one and the same family. We are all working towards one and the same goal.’ Tijdens een warme dag is dit een mooie plek om tot rust te komen, aan de rand van het Jamboree-terrein, ver weg van alle drukte.

[122]

[1]

[123] [3]

[124]

[125]

TRASH wat is afval? Het onderwerp van Trash is natuurlijk afval. Maar wat kan je er allemaal mee en wat weet je ervan? Op weg naar het Trash-terrein hangt er al allemaal troep in de bomen: autodeuren, winkelwagentjes vol rommel en ook knalpotten. Er zijn vier onderdelen: Quiz, Art, Music en een onderdeel, waarbij je een brug en een catapult moet bouwen. De quiz bestaat uit vragen over afval en recycling. David van de Smienten zit bij een groepje met Italianen, Spanjaarden en Amerikanen. Met een speciaal kastje geven ze hun antwoord door aan de spelleiding. Maar de vragen zijn niet eenvoudig: ‘What percentage of the cars on the road will be recycled?’ of ‘What percentage of the plastic is recycled in the US?’Juichend reageert David als zijn antwoord van 5% goed is. Buiten is Leon met z’n groepje bezig om van kratten en planken een brug te bouwen. Maar dat is niet de hele opdracht: ‘Zometeen moeten we nog van elastiek een katapult maken en dan deze bal in die emmer schieten!’, legt hij uit. De brug bouwen gaat goed, het schieten met de katapult is wat moeilijker. Twee mensen houden het elastiek strak, een derde persoon trekt het naar achteren om de bal weg te schieten. Na een paar keer lukt het toch iedereen. Bij het onderdeel Art krijgen de groepjes een grote berg afval. Michiel is druk bezig om de aanwijzingen van z’n groepje op te volgen. Eén persoon staat op een verhoging en moet de rest vertellen wat ze moeten maken. ‘Die dopjes moeten nog in het midden! Dat is mijn interpretatie van een bloem!’ hoort Michiel van boven. Braaf voert hij z’n taak uit en zo is een bloem van afval ontstaan. Het laatste onderdeel is Music. Eigenlijk kan je overal wel op trommelen, dus met afval gaat dat ook lukken. Er zijn drums, shakers en metal guys. Ze trommelen op fietsen, winkelwagentjes, lege jerrycans, autodeuren of spelen op een flessenorgel of op een orgel van autoonderdelen. Het is een hels kabaal en de leider heeft er moeite mee: ‘Please don’t play while I’m talking’. Maar het resultaat is super: de deelnemers doen gewoon de mensen op het podium na. ‘Make some noise!’ moedigen ze aan, maar dat is echt niet nodig. Het programma duurt maar een halve dag, maar toch zijn de deelnemers lekker met de oude troep bezig. Ze leren wat, ze knutselen wat en ze maken een hels kabaal.

[126]

[1]

[127] [3]

[128]

[129]

WORLD VILLAGES WERELDREIS IN 1 DAG Er doen wel 158 landen mee aan de Jamboree. Een paar landen ken je al, een paar heb je er misschien op je subkamp leren kennen, maar een heleboel landen ken je helemaal niet. Je weet niets over hun cultuur, kleding, muziek of over hun eten. Met een bezoek aan de World Villages kan dit snel worden opgelost. Talloze landen presenteren zich hier op heel verschillende manieren. In een dag kan je al de halve wereld bekijken. Voor één van de twee World Villages heb je namelijk echt wel een dag nodig. Zowel voor AquaVille als voor TerraVille hebben de deelnemers dan ook een hele dag de tijd. Uit veel tenten klinkt muziek, overal lopen mensen in traditionele kleding en er zijn talrijke spelletjes. In Zwitserland is een taalspelletje met het woord ‘Scout’ in verschillende talen, in IJsland kan je een groot schilderij maken, in Saoudi Arabië kan je je naam laten schrijven in het Arabisch. Brazilië is druk met voetballen en voetvolleyen. Duitsland maakt muziek met de deelnemers en je kan natuurlijk meezingen met de Jamboreesong. In Slowakije kan je sieraden maken, eieren schilderen, speelgoed maken en ga zo maar door. Een onderdeel van de World Villages zijn de ‘food halls’, waar landen hun eigen eten presenteren. En soms mag je meehelpen met koken en je mag ’t natuurlijk allemaal proeven. Wat eten ze bijvoorbeeld in Turkije of waar staat Noorwegen bekend om? In de ‘food halls’ kom je het allemaal te weten. Bij binnenkomst komen de buitenlandse luchten je al tegemoet. Het ruikt soms Oosters, soms Afrikaans, soms Europees. En vaak, heel vaak weet je niet eens precies wat je ruikt. Bij het snuffelen langs de tafels kom je van alles te weten: in België bakken ze heerlijke wafels, in Spanje is de drank ‘Chufa’ erg lekker, in Venezuela kan je zelf van deeg ‘arepas’ maken. Ook in Frankrijk kan je zelf wat maken, maar de deelnemers weten zelf niet wat ’t precies gaat worden. Zweden bakt platte koeken met rozijnen, de deelnemers kijken nieuwsgierig naar het resultaat. Tevreden nemen ze een hap van ’t hete baksel. Ook Oostenrijk, Portugal en Japan zijn vertegenwoordigd. De deelnemers proberen overal snel een hapje mee te pikken, van welk land het precies is, is niet zo belangrijk. Gewoon proberen en proeven. Maar eigenlijk kunnen ze in de hele wereld lekker koken en bakken.

[130]

Er is eigenlijk te veel te doen. Tijdens de lunchbreak is er tijd om te genieten van een riddergevecht met onder andere Sir Lancelot, King of the Britains. Een mooi schouwspel met lansen, paarden en veel gejoel en geschreeuw. Toch is het ook erg warm en dus blijven veel deelnemers loom in de zon liggen. Leon van de Goudhaantjes weet al wat hij na de lunch gaat doen: ‘Het slaan met de zweep was gaaf. Dat ‘peng’ was echt leuk. En ik ga zo terug naar de Dutch games, die had ik nog niet af!’ De deelnemers, die in de schaduw liggen, lopen zo wel een boel activiteiten mis: bij de Amerikanen kan je oefenen met honkballen, goud zeven en lasso gooien. Turkije doet aan tapijt knopen, in Finland kan je een houten hut in elkaar zetten en in Ierland kan je het typisch Ierse ‘hurley’ spelen. Micheal en Dennis zitten bij Taiwan ingewikkelde vissen te vouwen. ‘Eigenlijk heeft die mevrouw alles gedaan, kijk maar!’ Ze laten lachend hun vis zien en op hun arm staan al henna-tattoos uit Egypte en Bangladesh. Uiteraard presenteert ook Nederland zich met veel oudHollandse spelletjes. Het is een mooie gelegenheid om even aan andere culturen te snuffelen, van andere culturen te proeven en met andere culturen te spelen. Eigenlijk is één dag te kort om de wereld te leren kennen. Gelukkig duurt de Jamboree nog een hele tijd.

[130]

[131]

[132]

[1]

[133] [3]

[134]

[135]

GLOBAL DEVELOPMENT BOULEVARD Heel veel mensen wandelen iedere dag over de Global Development Boulevard, het ligt gewoon op de verbindingsroute tussen de Arena en de Plaza. Jammer genoeg neemt niet iedereen de tijd om bij de kraampjes rond te kijken, er is namelijk een heleboel informatie te vinden. Tijdens de Global Developmentactiviteiten is al aan bod gekomen hoe je de wereld een klein beetje kan verbeteren. Als je over de Global Development Boulevard loopt, merk je, dat er al heel veel organisaties zijn, die dit ook proberen. Wandelend over deze boulevard kom je bekende organisaties tegen, zoals het Rode Kruis en OxfamNovib. Maar er zijn in de wereld nog veel meer organisaties met idealen. Deelnemers lopen hier en daar binnen, nemen een foldertje aan. Er is te veel te doen, je moet je aandacht eigenlijk verdelen. Maar het wordt wel duidelijk, hoe geweldig goed wij het eigenlijk in Nederland hebben: iedereen kan naar school, iedereen heeft een dak boven z’n hoofd en iedereen leeft in vrijheid. Eigenlijk zou dat overal zo moeten zijn. Oxfam-Novib beschrijft, wat voor invloed onze maatschappij op het milieu heeft. En onze levensstijl in de Westerse wereld heeft veel meer negatieve invloed dan bijvoorbeeld het leven in Nicaragua. De organisatie ‘Help protect the civilians!’, roept op om koeien naar Afrika te sturen om mensen een beter leven te geven. Maar ook zijn er stands van ‘Youth education’, ‘Elimination of child labour’ en ‘School aid TV’. Als je alle standjes langs loopt, merk je wel, dat je heel veel verenigingen zou kunnen steunen. Maar deze steun is net zo belangrijk als je eigen beloften verwezenlijken, die je tijdens de activiteiten gedaan hebt. Alle beetjes helpen, of je nou Oxfam, ‘Protecting the rainforest in Equador’ of ‘Jubilee Debt’ steunt. Eén kraam benadrukt het doel wel heel mooi: ‘All different, all equal’. Dit is tijdens de Jamboree gebleken: we komen allemaal uit verschillende achtergronden, uit verschillende culturen en we zien er anders uit. Maar toch zijn we gelijk, eigenlijk zou dit wereldwijd zo moeten zijn.

[136]

[137] [3]

GLOBAL DEVELOPMENT VILLAGE Je hoort ’t zo vaak: ‘Laten we met z’n allen de wereld verbeteren!’ Maar hoe doe je dat? Zo eenvoudig is dat niet, toch? Tijdens de workshops bij Global Development krijgen de deelnemers de kans om kennis te maken met minder goede eigenschappen van onze maatschappij en ze kunnen ook meteen een belofte maken om zelf iets goeds te doen. Er worden 80 workshops aangeboden, maar de deelnemers kunnen er maar één doen. Een halve dag zijn de deelnemers met deze ene workshop bezig. Ze worden verdeeld over de vier activiteitenvelden Health, Environment, Human Rights en Peace. De workshops zijn erg uiteenlopend. De Spotvogels staan bij een workshop over blinden. ‘We moesten voelen, ruiken en proeven met een blinddoek voor.’ Bas vond het wel aardig: ‘We moesten uit potjes iets op onze hand doen. Chips en suiker was wel lekker, maar cayenne was heel vies. Het ruiken was makkelijk, afwasmiddel en citroen enzo!’ Lianne en Jorrit hebben net een hindernisbaan moeten doen met een blinddoek voor: ‘dat was best moeilijk. Ik moest lopen en die ander moest zeggen waar ik heen moest. Daarvoor moesten we het met een stok doen, maar dat was helemaal niks!’ Op alle velden probeert iedereen zoveel mogelijk in de schaduw te zitten. Het is erg warm en de zon brandt onbarmhartig. Maar eigenlijk is er overal zoveel te doen: over gezondheid, AIDS en HIV, kinderarbeid, belasting van ’t milieu door reizen. Aan het eind wordt de middag afgesloten met een drumconcert. De meeste deelnemers liggen loom op het gras in de tent, de Scouts op het podium drummen er wel enthousiast op los. Alle beloften, die de Scouts hebben gedaan, worden verzameld in grote tenten. De Scouts hebben best goede ideeën: ‘stichting oprichten voor blinden’, ‘geld inzamelen voor 3e wereld landen om armoede te bestrijden’ en zo hangen er nog honderden andere ideeën. Als alle beloftes ook nagekomen worden, zal de wereld er zeker iets beter van worden.

[138]

[139] [3]

PLAZA SAMENKOMEN De Plaza ligt midden op het Jamboree-terrein en is de ontmoetingsplek voor mensen van het hele terrein, maar ook de dagbezoekers komen hier zeker langs om rond te kijken en mensen te ontmoeten. Midden op de Plaza staat een grote fontein met in het midden een klok. De fontein heeft een gepionierde rand er omheen en dit is het centrale punt van de Plaza, hier komt iedereen langs, hier verzamelt iedereen zich. Om de fontein heen wordt druk geswopt, mensen ontmoeten elkaar en er treden regelmatig groepen op met muziek en dans. Op de Plaza is het overdag druk met bezoekers, er zijn eetstandjes en verschillende landen hebben een eethuisje. Je kan heerlijke chocoladefondue eten bij de Zwitsers, Apfelstrudel bij de Oostenrijkers en goulash bij de Hongaren. Ook de Nederlanders hebben hier hun Holland House. De hele dag is het druk met Nederlanders en Scouts uit andere landen, die genieten van koffie, poffertjes en Nederlands snoep. Op het grasveld is ruimte genoeg om samen te komen en er valt genoeg te zien. De Scouts drentelen rond of liggen onder één van de grote bomen in de schaduw. In de verte is Hylands House te zien. De rijen bij de Scoutshop zijn vrij lang, maar voor de wachtende Scouts is er genoeg te bekijken. In de schaduw zitten namelijk ook een heleboel Scouts met swopkleedjes met badges en dassen van over de hele wereld. Er wordt druk geswopt en onderhandeld over de aangeboden waar. Maar ook ontstaan hier vriendschappen en worden er visitekaartjes uitgewisseld. De hele wereld ontmoet elkaar op deze Plaza en bijna alle deelnemers struinen er iedere dag wel even overheen. De Plaza is echt de plek waar iedereen wel één keer per dag langskomt. Gewoon om even te relaxen, mensen te spreken, een hapje te eten of om bij één van de paviljoens langs te gaan. ’s Avonds om tien uur is het bij de klok ook druk, dan is er namelijk een klein vuurwerk. En na een paar avonden weet bijna het hele terrein dit. Als de zon onder gaat en als het langzaam donker wordt groeit iedere avond de groep Scouts bij de klok. En als ’t vuurwerk voorbij is, dan gaat iedereen weer terug naar zijn subkamp. Morgen, dan komt iedereen terug op de Plaza, gewoon omdat er altijd wel wat te beleven is.

[140]

[1]

[141] [3]

[142]

[143]

[144]

[145]

ELEMENTS experimenten Tijdens het programma Elements kunnen de deelnemers experimenten doen op het gebied van vuur, lucht, water en aarde. Ruim 2000 deelnemers stromen binnen op het terrein van Elements, waar het barst van de tenten. Iedereen kijkt nieuwsgierig vooruit en ploft relaxed op het gras. De staf probeert meteen de aandacht te vragen, maar dat lukt nog niet zo goed. Toch begint de staf met een eerste introductie De staf gooit bergen gekleurde buizen het publiek in. Het zijn er zoveel, dat iedereen er wel één kan bemachtigen. Een uitleg is er niet echt, maar het experimenteren begint. Rondslingeren levert een lager of hoger geluid op, je kan ze aan elkaar koppelen om er in te schreeuwen en elkaar ermee slaan, dat kan helaas ook. Voor de staf is het nu echt onmogelijk om iets uit te leggen, maar de grote groep zet zich in beweging. Op de tickets staat gelukkig bij welk onderdeel de deelnemers zitten, zodat het experimenteren kan beginnen. Mensen uit allerlei landen en culturen doen samen proefjes, doen samen ontdekkingen of zijn samen aan het knutselen. Bij Water kan je dingen laten drijven of water filteren, DNA-onderzoek en je kan een bootje bouwen met een zonnecel. Bij Wind gaat het om atmosfeer, windtunnels, windsnelheid, het weer of zelfs stemfrequentie en trillingen. Aarde doet dingen met vulkanen, grotten, magnetisme, aardbevingen, een weerradar en metaaldetectoren. Vuur gaat aan de slag met GPS, ultra-violet licht, de zon, sterren kijken en het heelal. Ook kan je aan de gang met broodjes bakken en vuurbogen.

brillen op en handschoenen aan om ‘air pressure’ te testen. Later proberen ze hun eigen DNA te ontdekken. Voorzichtig doen ze wat spuug in een buisje en bewegen het buisje langzaam heen en weer. Een ingewikkeld verhaal over DNA, genen en chromosomen volgt. Zou het echt allemaal duidelijk zijn hierna? Daan en Amber zijn bezig met een pneumatisch project. ‘Het wordt een catapult, geloof ik…’, zegt Amber. Ze stuurt Daan steeds weg naar de onderdelen, maar hij komt steeds met het verkeerde terug. Rustig bouwen ze verder. Buiten is het ook erg lekker weer. Overal op het terrein liggen mensen in groepjes op het gras. Ze liggen in de zon, doen niets of wachten op een activiteit. De sfeer is relaxed. Aan het eind van de middag gaat iedereen rustig terug naar z’n subkamp. Een relaxte dag met veel proefjes. Er is veel geëxperimenteerd, zijn er veel proefjes gedaan en er zijn vast en zeker ook nieuwe vriendschappen ontstaan.

De deelnemers van de Sprinkhaanrietzangers kijken rond bij al deze proefjes en programma-onderdelen. Al snel doen ze witte jassen aan,

[146]

[147]

[148]

[149]

[150]

[1]

[151] [3]

carnival ZOMERFEEST Eén van de subkampprogramma’s is een groot ‘summer carnival’. Op één van de laatste avonden van de Jamboree is het tijd voor een grootse carnavalsoptocht over het terrein. En alle subkampen en alle troepen doen mee! Het was vanavond één groot feest op de wegen op het kampterrein. Een bonte stoet van raar uitgedoste Scouts liep een ronde over het terrein. Ieder subkamp heeft een naam met een eigen mascotte. Per subkamp was iedereen uitgedost in de kleuren van het subkamp en schreeuwend, roepend en yellend probeerde iedereen zo goed mogelijk op te vallen. Maar ook de ondersteunende diensten hadden hun spullen te voorschijn gehaald om op te vallen, zo liep een Starburst-ploeg mee met allerlei tuingereedschap. Het werd een bont gezelschap, wat over het Jamboree-terrein trok. De alligator van Mangrove danste voor de stoet uit, daarachter volgden Scouts van over de hele wereld, dansend, springend en hossend. Iedere cultuur heeft z’n eigen manier om zich te uiten, de Engelsen brullen, de Spanjaarden dansen en zingen, de Nederlanders zien er bijzonder vreemd uit. Pim en Nicolette van de Ivoormeeuwen lopen ook lachend voorbij. ‘Ik dacht, ik doe ‘ns gek! Ik trek een rokje aan!’ zegt Pim lachend. Ook Nicolette ziet er de lol wel van in: ze is helemaal in het groen gekleed en draagt een geknutselde geit met zich mee. Maar ook de andere Nederlandse deelnemers hebben zich vreemd uitgedost, het is één groot feest, wat langzaam over het Jamboree-terrein trekt. Subkamp na subkamp trekt over de Plaza, de één nog gekker dan de ander. Ook golfkarretjes zijn versierd, vlaggen worden meegedragen en de meest vreemde verkleedkleren zijn uit de tenten gehaald. Een lange gele slang kom voorbij, waar wel dertig mensen onder zitten. Of een grote rode stier. Of een kameel. Of een schildpad. De Nederlanders hadden hier niet op gerekend, maar het verkleden is best gelukt: de spullen van de contingentspresentatie zijn te voorschijn gehaald, dus ook Sinterklaas en Zwarte Piet lopen in de tocht mee. Voor de Scouts is het een geweldig feest om zo uitgedost rond te lopen, te schreeuwen, te brullen en feest te vieren. Het is een schitterende manier om je als subkamp te laten zien en je te laten horen.

[152]

[1]

[153] [3]

world scout centres In alle landen van de wereld is Scouting bijna hetzelfde, maar toch zijn er verschillen. Tijdens de Jamboree hebben veel landen een paviljoen ingericht om Scouting in hun eigen land te laten zien. De tenten van deze paviljoens zijn in de vorm van een Franse lelie opgezet. Deze lelie is het logo van de wereldorganisatie van Scouting. Vanaf de grond is hier helaas niets van te zien, maar vanuit de lucht ziet het er geweldig uit. Voor de bezoekers lijkt het eerder een kruip-door-sluip-door van tenten, stands, infoborden en terrasjes. Bijna alle landen presenteren zich op dit lelieblad. Bij het Duitse paviljoen spelen Duitsers in uniform jenga en vier-op-een-rij. De sfeer is relaxed en ze blijven rustig onder hun afdakje zitten. De Verenigde Staten hebben een erg groot paviljoen, waar buiten zelfs wachthekjes zijn. Het is best interessant om over Scouting in al die verschillende landen meer te weten te komen. Peru, Spanje, Marokko, Polen en ga zo maar door. Bij Colombia doen ze het rustig aan. Binnen zit iemand relaxed onderuit gezakt achter een tafel, waar een bordje op staat ‘Coffee in 15 minutes’. De Russen zijn een stuk enthousiaster. Ondanks het warme weer voeren ze een energieke volksdans op, waarbij de jongens en meiden fanatiek heen en weer springen. Ze kunnen natuurlijk rekenen op een flink applaus. De echt fanatieke verzamelaars zijn bij de International Badgers Club te vinden. Op heel veel tafeltjes barst het van de badges, naambandjes en dassen. Het is een gekrioel van Scouts, die allemaal iets speciaals zoeken. ‘Het is jammer, dat ’t een beetje waait!’ zegt Jeroen van de Tapuiten, ‘Dan waaien al m’n badges weg!’ Maar toch wil het swoppen best lukken: badges van over de hele wereld gaan van hand tot hand, de Nederlandse dasklompjes zijn in trek en zelfs hele uniformen worden geruild. Er is bij deze verzameling Scoutinglanden veel te leren. Scouting is eigenlijk overal hetzelfde, maar de cultuurverschillen en de omstandigheden in de landen zorgen toch voor flinke verschillen. Je kan een flinke tijd dwalen tussen de paviljoens om overal foto’s te kijken, cultuur te snuiven of om kennis te maken met Scouting in de andere landen van de wereld.

[154]

[1]

[155] [3]

[1]

[156]

[157]

ENERGISE OPLADEN Tijdens hun Choice-time kunnen deelnemers meedoen aan de activiteiten van Energise. Op dit activiteitenveld is voor iedereen genoeg leuks te vinden: van primitief vuur maken tot jongleren, van schommelen op een pio-schommel tot bodypainting. Van een afstand is het drumconcert al te horen, vlak daarnaast is een poppentheater en in de karaoketent zingt een groep Japanners vals mee met het Jamboree-lied. Een dansende IST’er voor de deur probeert deelnemers bij de danstent naar binnen te lokken. In de gepionierde speeltuin is het druk. Twee Japanners kraaien het uit van plezier op de grote wip. Maar ook bij de draaimolen en bij de schommels staat een wachtrij. De buren zijn heel wat rustiger. Bij de Most Primitive Scouting Experience leggen Nederlanders alles uit over primitief vuur maken, over het snijden van lepels en het maken van bekers van een kokosnoot. Lilian en Olav zijn net bezig om hun eigen lepel te snijden, Olav heeft al een flinke pleister om z’n vinger. Toch gaat hij glimlachend verder. ‘We hebben ook al geblinddoekt gevoetbald!’, giechelt Lilian. Achter de skateboardbaan en naast de basketbalpalen staat ook een grote circustent. De jongleerballen en kegels vliegen door de lucht, een paar Portugese deelnemers probeert te leren steltlopen. Bas en Thomas van de Zwarte Sternen staan relaxed te jongleren. ‘Ik kan ’t nog niet zo goed, ik heb ’t pas vijf minuten geleden geleerd!’, zegt Thomas, maar hij kijkt er wel een beetje trots bij. Om deze jongens heen staan andere deelnemers Chinese bordjes te draaien, anderen proberen op éénwielers te fietsen. Er is eigenlijk te veel te doen op dit veld. Duiken, bodypainting en haar invlechten kan ook allemaal. In de laatste tent is het vrij druk, dit is de Lounge met bankstellen, opblaasbanken, rubberboten en hangmatten. Overal liggen en slapen mensen, de sfeer is erg rustig en ontspannen. De meesten liggen te kletsen of doen helemaal niets, een paar meiden lezen een tijdschrift. Bij Energise is echt voor iedereen genoeg te beleven.

[158]

[1]

[159] [3]

[160]

[1]

[161] [3]

GILWELL ADVENTURE Gilwell Adventure is de buitensportlocatie van de Jamboree. Op Gilwell Park zijn vier zones ingericht met uitdagende activiteiten: Challenge, Scouting Skills, Mountain&Motion en Disovery. Het is een volgepakt programma met erg veel spetterende activiteiten. Een dag is te kort om alles te kunnen doen, je moet echt keuzes maken. Bij Challenge is de uitdaging om zo snel mogelijk de hindernisbaan af te leggen. Met zo’n dertig andere Scouts stuif je de baan over: hardlopen, drie lange glijbanen, gepionierde klimrekken, een klimwandje, een los wandrek en nog andere moeilijke klimobjecten. En aan het eind moet je in een touw klimmen om de bel te luiden. Bij de Scouting Skills kan je denken aan broodjes bakken, pionieren en semafoor seinen. Maar er is nog meer: touw slagen, glas graveren, een huifkar-race, brandstempelen, leer graveren en zeep snijden. Een heel breed aanbod dus en voor ieder wat wils. Bij het broodjes bakken hadden de deelnemers wel gehoopt, zelf vuur te mogen maken, maar dat is al gebeurd, ook bij het pionieren zijn er nog maar vijf knopen nodig om de katapult af te maken. Binnen zijn flinke groepen deelnemers aan het knutselen: zeep snijden, dasringen knopen met een Turkse knoop, glas graveren en ansichtkaarten maken. Verder zijn er demonstraties van houtbewerkers. Bij dit onderdeel kan een heleboel, maar er moet niets. Een aantal deelnemers liggen dan ook loom in het zonnetje te wachten tot het tijd is om naar het volgende onderdeel te gaan. Bij het onderdeel Mountain & Motion is een groot probleem, er zijn te veel gave programma-onderdelen te doen en er is maar één uur de tijd. Je moet dus duidelijk keuzes maken. Wordt ’t klimmen, abseilen, speleo of mountainbiken? Of misschien nog een ander onderdeel? Gelukkig zijn alle onderdelen bijna even leuk, maar je zou hier net zo goed een

[162]

hele dag kunnen blijven. Lindy vertrekt meteen naar de speleo-grot: een grote stapel hooibalen met een zwart zeil er overheen. ‘Je moest eerst passen of je wel door de gaatjes kon, daarna mocht je pas. Ik vind dat superleuk als ik er echt maar nèt doorheen kan!’ straalt ze na afloop. Op een lange grashelling ligt een grote zeepbaan. Kletsnat is het zwarte zeil en de eerste deelnemers staan boven al klaar. Noud en Wouter hebben zich omgekleed in zwembroek en zijn er helemaal klaar voor. ‘Dit is vet!’ roept Noud als hij vol modderspetters de helling weer op loopt. ‘Ik dacht, dat ze hier wel streng zouden zijn, maar dat valt reuze mee!’ zegt Wouter blij als ook hij vol modder zit na een snelle roetsjpartij. Het laatste onderdeel van het Gilwell-avontuur heet Discovery. Maar waarover gaat deze ontdekking dan? Iets natuurkundigs? Wetenschappelijks? Nee, allemaal niet. Het gaat over het ontstaan van Scouting en over de geschiedenis van Gilwell Park. Na de spannende avonturen bij de Challenge en bij de Mountain&motion is dit best een welkome afwisseling. Relaxed luistert iedereen naar alle info en maakt een ommetje over het park. Gilwell Adventure is een geweldig en afwisselend avontuur: actie, vaardigheden, kennis en een heleboel lol. Een mooie dag om een boel grenzen te verleggen op dit schitterende Scoutingterrein.

[162]

[163]

[164]

[1]

[165] [3]

[1]

[166]

[167]

splash ! WATERPRET Alle deelnemers van de Jamboree krijgen één keer de kans om een dag naar Splash! te gaan, de wateractiviteiten van de Jamboree. Met wel vijftig bussen per dagen worden ruim 2000 deelnemers naar Alton Waters gebracht. Al vanuit de bus is het grote meer te zien met langs de kant zeilboten en kano’s. De deelnemers hebben wel tickets gekregen, maar de inhoud is niet altijd duidelijk. Het is even zoeken voor iedereen z’n activiteit gevonden heeft, maar dan kan ’t echt beginnen. De instructeurs hebben er zin in, de deelnemers natuurlijk ook. Alton Waters is een groot recreatiemeer op ongeveer anderhalf uur rijden van Chelmsford. Er is ruimte genoeg voor de activiteiten, maar toch kan je zien wat de rest aan ’t doen is. Na verloop van tijd komen zeilboten, kano’s en kayaks elkaar ook steeds vaker tegen. Het vlotten bouwen is wel apart, zij leven in hun eigen piratenwereld met beschietingen, kapingen, zwaarden en ooglapjes. Vlotbouwen, kanoën, kayakken, zeilen en roeien, dat is er allemaal te doen. Maar iedere deelnemer doet maar één activiteit. Guido van de Koolmezen heeft samen met een paar Australiërs een vlot gebouwd. ‘Dat was wel lachen. Ons vlot was vastgelopen, maar een motorboot trok ons weer vlot. Ook gingen we oorlog voeren: we hebben andere vlotten gekaapt en we gingen de knopen van anderen losmaken. Bij ons deden ze dat ook, dus hadden we aan het eind nog maar drie tonnen over!’ In het water liggen wel veertig vlotten, vol met mensen die wel of niet kunnen zwemmen. Maar lol hebben ze allemaal. Ze proberen elkaars vlot te kapen, bekogelen elkaar met waterbommen en ga zo maar door.

lachen was het! Ow… moet je daar kijken: daar is een boot omgeslagen!’ Volgens instructeur Wouter is het zeilen niet moeilijk en kan je het in tien minuten leren, maar toch slaat er hier daar wel een bootje om. Geen probleem! Binnen de kortste keren varen ze weer rond. Met een dubbele kano heeft Koolmees Mike rondjes gevaren. ‘Omslaan gebeurt echt niet met die dingen. Op de kant gingen we een spelletje doen, dat was leuk. Er was een grote buis met gaatjes en die moesten we met bekertjes vullen. Maar het water liep natuurlijk door die gaatjes weer naar buiten. Je moest het zo snel doen, dat het flesje wat erin zat, boven kwam drijven. Gelukkig hadden wij kauwgum bij ons, dus die gaatjes hebben we snel dicht gestopt. Wij hebben dus dik gewonnen! Later hebben we de anderen nog nat gegooid, echt lachen!’ De dag is veel te snel voorbij, niemand wil zijn boot of vlot weer inleveren, maar ja… de tijd zit erop. Het weer is nog steeds prachtig en alle deelnemers beleven hier een geweldige dag.

Koolmees Bart heeft gezeild. ‘Dat gaat best wel snel, want er staat flinke wind. We hebben echt scheef gehangen, maar we sloegen niet om. En je moest steeds met je benen gestrekt uit de boot hangen. Echt

[168]

[169]

[170]

[1]

[171] [3]

[1]

[172]

[173]

STARBURST HANDJE HELPEN Alle deelnemers doen tijdens de Jamboree ĂŠĂŠn dag mee aan Starburst. In de buurt van het terrein ga je met een groep Scouts vanuit de hele wereld aan de slag bij een locaal project. Zo leer je de Engelsen beter kennen, maak je nieuwe vrienden en doe je iets goed voor de maatschappij. De projecten zijn heel verschillend: zingen met ouderen, fietsen uit elkaar halen, bomen omzagen, onkruid verwijderen en ga zo maar door. Overal moet flink gewerkt worden, maar het is overal ook heel gezellig. Met een gezellige groep is het werk zo gedaan, toch? Goudvinken: we gingen een park in de buurt van Londen opknappen. Vroeger hoorde dit park bij de Koninklijke Tuinen, maar het is twaalf jaar geleden gesloten vanwege achterstallig onderhoud. Sindsdien is er veel gesloopt en is het park vervallen. De nieuwe mensen willen de tuin opknappen om er biologische bloemen, groente en kruiden in te verbouwen om de jeugd iets te kunnen leren. Wij gingen druk aan het werk: bomen omhakken, bloembedden aanharken en braamstruiken weghalen. Aan het eind van de ochtend waren we flink opgeschoten. Na de lunch was het erg warm, dus we hebben een uurtje geslapen in de schaduw. Na deze vermoeiende dag gingen we met de bus terug naar het Jamboree-terrein. IJsvogels: De helft van de troep ging naar Bedfords Park, een natuurpark in de buurt van Londen met een schitterend uitzicht over de hoofdstad. Samen met Japanners, Hongaren en Italianen gingen we op zoek naar insecten, torren, mieren, vliegen, vlinders en andere beestjes om onder een microscoop te onderzoeken. Na de lunch gingen we echt aan het werk: de Old Walled Garden had namelijk een opknapbeurt nodig. We haalden alle troep weg, maakten de vloeren van de kassen leeg en haalden onkruid weg. Het was zwaar werk en het was erg warm weer. Als beloning zetten we onze handafdrukken met verf op de muur van de tuin. Zo kan iedereen zien, dat wij hier gewerkt hebben.

[174]

[1]

[175] [3]

GLOBUS GLOBAL ISSUES Iedereen kent de Londense dubbeldekkerbussen wel. Normaal reis je ermee van A naar B, maar op het Jamboree-terrein staan de zes bussen stil. De meeste stoelen zijn eruit gehaald en ze zitten nu bomvol informatie. Iedere bus heeft z’n eigen thema, de deelnemers lopen in en uit. Carolien en Tamara van de Bontbekplevieren hebben hun schoenen uit gedaan en met een vragenlijst stappen ze de bus over slavernij in. Het hele verhaal lijkt wat gedateerd met vragen als ‘In welk jaar werd de slavernij in Engeland afgeschaft?’, maar dat valt helaas erg mee. Ook vandaag de dag zijn er nog veel slaven op de wereld. In totaal zo’n 27 miljoen is de schatting. De onderste verdieping van de bus gaat vooral over geschiedenis, de bovenverdieping geeft voorbeelden over de slavernij vandaag de dag. Gelukkig zijn de antwoorden op de vragen makkelijk te vinden en zo gaan Carolien en Tamara er snel weer vandoor. Een andere bus gaat over vrouwenrechten. De opdracht is eenvoudig: ‘beschrijf hoe jouw perfecte vrouw eruit ziet’. De hele bus ligt vol tijdschriften, knipsels en kranten. Hierin zijn genoeg plaatjes te vinden! Bij kinderrechten is de bus weer anders ingedeeld, er is in de bus net plaats voor een stoelendans. Iedere deelnemer krijgt een papier met een belangrijk kinderrecht erop. De mensen die bij de stoelendans afvallen moeten hun recht verdedigen in een discussie. De minst belangrijke rechten vallen af, de belangrijkste mogen blijven doorspelen. Het is een spannende strijd tussen o.a. onderwijs, voedsel, bescherming, respect, vrijheid van meningsuiting en onderdak. De andere bussen op het terrein worden ook druk bezocht. Ze gaan over HIV/Aids, reizen en milieuvervuiling en over water. De deelnemers lopen graag binnen, ook om het stickertje voor de Friendship Award te krijgen.

[176]

[1]

[177] [3]

GROOTS(T) UIT ETEN Iedere troep kookte zelf z’n eten, maar waar kwam het eten voor de andere mensen op de Jamboree eigenlijk vandaan? Moesten die ook zelf koken of aten die iedere avond broodjes hamburger aan de kant van de weg? Nee hoor, voor de medewerkers was er een heel groot medewerkersrestaurant. Zo groot dat er tegelijkertijd 3000 mensen konden eten. Voor de medewerkers werd goed gezorgd. Iedere morgen stond er vanaf vijf uur ontbijt klaar, compleet met scrambled eggs, sausages, bacon en white beans in tomato sauce. Maar ook gewoon cereals, melk en sap. Een heerlijk ontbijt iedere ochtend. Stil was het helaas nooit in het restaurant, altijd werd er vrolijk gebabbeld, gezongen en geschreeuwd. Met een lunchpakketje in de hand liep iedereen weer naar buiten. Het avondeten was al net zo goed. Oké, de rij was best lang. Soms wel tweehonderd meter. Maar zo heel erg is het wachten niet. Altijd staan er wel gezellige mensen voor of achter je en tijdens een leuk gesprek hobbel je zo door tot je je bord kan laten vol scheppen. Het avondeten was ook goed te eten en het restaurant bleef open tot tien uur ‘s avonds. Er was dus echt geen smoes om te laat te komen. Het was verdeeld in drie grote hallen, waar een heleboel mensen in de keukens, achter de buffets en bij de recycling hielpen. Op één van de laatste dagen waren er een heleboel IST’ers niet op komen dagen. Dus... er zou een deel van het restaurant niet open gaan. Gelukkig kon de Nederlandse contingentstaf met zo’n dertig mensen inspringen om zo het eten te redden. Geweldig!

[1] [2]

[178]

[179]

WERELD GEZICHTEN Hoe ziet een gezicht van een Nederlander er eigenlijk uit? Wat voor kleur haar? Wat voor kleur ogen? Eigenlijk kan je dat niet zeggen, want alle Nederlanders zijn ook verschillend. Kan je wel zeggen, dat Nederlanders vaak blond haar hebben en wat groter zijn dan de rest? Ook dat klopt lang niet altijd. Op de Jamboree lopen Scouts van over de hele wereld rond en alle gezichten zijn verschillend. En alle Scouts hebben een ander verhaal, een andere cultuur, een andere afkomst. Op de Jamboree is het een leuke sport om te raden waar iemand vandaan komt. Maar het klopt lang niet altijd. Goed... de meeste Aziaten hebben spleetogen en zwart haar en de meeste deelnemers uit Afrika hebben een donkere huid, maar er zijn een heleboel uitzonderingen. Een heel stel deelnemers uit Tanzania is gewoon blank met blond haar. Veel mensen met een getinte huid en donker haar komen uit het Midden-Oosten. Maar... ze kunnen net zo goed uit Noord-Afrika komen. En wat is precies het verschil tussen een Braziliaan en een inwoner van Bangladesh? De deelnemers vragen zich waarschijnlijk ook af wat het verschil is tussen een Duitser, een Belg en een Nederlander. Wij weten het wel..., tenminste dat denken we. Toch zijn er ook een heleboel overeenkomsten: iedereen lacht, heeft lol en heel vaak roepen mensen ‘Jambo!’ en ‘Hello!’ naar elkaar. Iedereen is Scout, iedereen heeft een das en een ID-card om en ze genieten allemaal. In Nederland zijn ook Scouts met een donkere huid, in Amerika zijn mensen met een lichte huid, met een donkere huid, met een getinte huid of met een gelige huid. Iedereen kan overal vandaan komen. Alleen aan de taal kan je soms horen uit welk land iemand komt. En wat is er nou leuker, dan het gewoon te vragen? ‘Hello, where are you from?’ ‘Hallo, woher kommst du?’ of je kan op z’n ID-card kijken. Iedereen lijkt zo verschillend, maar als je precies wilt omschrijven wat de verschillen zijn, kom je al snel tot een eenvoudige conclusie: zo heel veel verschillen zijn er niet. Aan de huidskleur of aan het kleur haar kan je allang niet meer zien waar iemand vandaan komt. En maakt ‘t eigenlijk wat uit hoe iemand eruit ziet of waar hij vandaan komt?

[180]

[181]

[182]

[183]

[184]

[185] [3]

swoppen RUILEN ‘You want to swop maybe?’, klinkt het ineens achter me als ik over het terrein slenter. Een deelnemer uit een ver land kijkt me lachend aan. ‘Look... I have badges. You want to swop?’ Trots laat hij zijn buit zien: grote Amerikaanse badges, Engelse districtbadges en ook een paar contingentsbadges uit Hong Kong. ‘Where do you come from?’, vraag ik vriendelijk. ‘Hong Kong, sir, Hong Kong!’ is het antwoord. Ik zoek in mijn broekzak naar een Nederlandse contingentsbadge. Verlangend kijkt hij naar de prooi in m’n handen. ‘Swop?’ vraagt hij twijfelend. Ik pak één van zijn contingentsbadges op en hij neemt mijn Nederlandse badge aan. ‘Thank you, sir, thank you!’ zegt hij breed lachend en dan is hij er vandoor. De beste manier om aan originele souvenirs van de Jamboree te komen is swoppen. Je ruilt dan badges, dassen, uniformbloezen of wat-dan-ook met andere Scouts. Het moet wel eerlijk gebeuren, dus er zijn wel regels. Maar eigenlijk gaat dat altijd goed. En wat voor ons heel gewoon is, is voor Australiërs of Brazilianen heel bijzonder en andersom natuurlijk ook. Op de Jamboree wordt er van alles geswopt en bijna alles is interessant voor andere Scouts. Langs de kant van de weg zitten altijd wel mensen met kleedjes voor zich uitgespreid. Daarop liggen hun swopspullen, van heel uiteenlopende aard. Maar niet alleen langs de weg, ook naast de ScoutShop, bij de supermarkt, op de Plaza of op de subkampen: overal zitten wel mensen, die graag willen swoppen. En bij de International Badgers Club is het ook altijd druk aan de tafeltjes. Een gekrioel van Scouts, op zoek naar iets speciaals. En aan het eind is bijna iedereen tevreden met de geruilde spullen. Het swoppen is eigenlijk best eenvoudig. Martijn van de Nijlganzen vertelt trots: ‘Kijk, die hoed komt uit Nieuw-Zeeland. Die heb ik geruild tegen een das uit India. Die had ik weer geruild voor een dasklompje, maar ik vond die das niet zo mooi. En ik heb ook een badge uit Zuid-Afrika. ZuidAfrika is trouwens het dichtstbijzijnde land met wie ik heb geswopt. Ik heb ook dingen uit Zuid-Amerika en Australië.’ Ook bij de Koolmezen gaat het goed met swoppen. De swopbakjes worden snel voller, iedereen is dol op de Nederlandse dasklompjes. Trots laat iedereen zijn geruilde spullen zien. Stralend gaan de bakjes open en de stapels badges schieten voorbij. Aan iedere badge zit wel een verhaal, aan iedere badge zit een leuke ontmoeting vast.

[186]

[1]

[187] [3]

WJ2007 IMPRESSIE Tien dagen Jamboree vliegen voorbij. Het lijkt al zo lang geleden, dat je op de eerste dag met je tas over het terrein sleepte. Je keek je ogen uit, je wist nog nergens de weg en alles was nog nieuw. Maar tien dagen later voelt je troepkamp als je thuis, je subkamp als je eigen straat en het terrein voelt als een dorp, waar je al jaren woont. Maar toch blijft de Jamboree bijzonder, het wordt nooit zo gewoon als je eigen thuis. Thuis gekomen denk je misschien wel terug aan je Jamboree-leven. Aan die Nepalezen, die â&#x20AC;&#x2DC;s morgens vroeg al zaten te kwebbelen, aan die Schotten, die â&#x20AC;&#x2DC;s morgens al op hun doedelzak speelden. Of aan die afstand, die je naar de toiletten moest lopen of die lange rijen voor de douche. Maar misschien denk je ook wel aan die snelle kennismakingen en contacten, die je op deed als je in de rij stond. Hoeveel kilometer zou je wel niet over het terrein gestampt hebben? Per dag zeker tien kilometer. Na hoeveel stappen kwam je weer wat bijzonders tegen of zag je een bekende of iemand die je best zou willen leren kennen? Kwam je ook overal swoppende mensen tegen en mensen die adressen uitwisselden? Maar er zijn nog zoveel dingen, die je niet snel vergeet. Wat dacht je van de circus-activiteiten bij Energise, het trommelen bij Trash, de zonne-oven bij Global Development of alle internationale hapjes bij de World Villages. Of gaan jouw gedachten terug naar die zeephelling op Gilwell Park of naar die piratenvlotten bij de Splash!? De opening, sluiting en Sunrise day blijven je ook bij: meer dan 40 000 Scouts van over de hele wereld bij elkaar: zo verschillend, maar toch ook zo gelijk. Samen de belofte afleggen, samen juichen, samen genieten. Waarschijnlijk denk je nog vaak terug aan deze bijzondere tien dagen, de herinnering zal nog lang meegaan.

[188]

[1]

[189] [3]

[190]

[191]

[192]

[193]

[194]

[195] [3]

07.08.07 sluiting De tijd vliegt, tien dagen geleden liepen we nog onwennig over het terrein, kenden we nog bijna niemand en hadden we grootse verwachtingen. Nu, tien dagen later, is het alweer tijd voor de sluiting van deze 21e Wereld Jamboree. Een geweldig evenement vol met nieuwe ervaringen, nieuwe vrienden en een fantastische sfeer. Iedereen vindt ’s avonds zijn weg makkelijk naar de grote Arena. Om negen uur is iedereen echt aanwezig en ondanks het druilerige weer, heeft iedereen er toch zin in. Iedereen kijkt vanonder zijn/haar capuchon naar het grote podium en naar de grote schermen. De sluiting kan beginnen. Er volgt een terugblik op het programma, foto’s van Gilwell Park, Splash! en van het programma op het terrein schieten voorbij. Al meteen volgt een ‘Goodbye’ in een aantal talen, maar voor afscheid is het nog geen tijd. Eerst moet iedereen nog bedankt worden. Tussendoor volgen de contingentspresentaties van Indonesië, Ierland en van Mexico. De toespraken hebben allemaal bijna dezelfde inhoud: nieuwe vrienden, nieuwe ervaringen en een ervaring, die je niet snel zult vergeten. We kwamen uit alle hoeken van de wereld om één wereld en één belofte te beleven. De voorzitter van de World Commitee meldt ook op de vraag wat Scouts over 100 jaar zullen doen: ‘Scouts will be doing their best to build a better world by giving happiness to other people.’ Hopelijk zal iedereen de Scouting spirit verspreiden bij thuiskomst. Na het opnieuw uitspreken van de belofte, ieder in z’n eigen taal, wil iedereen met feesten beginnen. Maar eerst volgen er nog toespraken en afsluitingen. Als de Jamboree-vlag overgedragen is aan Zweden, de locatie van de volgende Jamboree, kan het feest beginnen. Een medley van discostampers volgt en iedereen gaat heerlijk uit z’n dak. Het feest is veel te snel voorbij, iedereen gaat rustig terug naar zijn kamp. Heel veel mensen omhelzen elkaar, hier en daar vloeit een traan. Deze groep mensen zal nooit meer samen komen, nooit meer in deze samenstelling. Maar al deze belevenissen en ervaringen zal niemand de deelnemers meer afnemen. Het was een geweldige tijd met een geweldige sfeer. Het is veel te snel voorbij, maar veel deelnemers zullen elkaar de komende tijd zeker niet vergeten.

[196]

[1]

[197] [3]

Bla

ers

eig

r we

‘Rood! Wit! Blauwe Reigers!’, dat werd uiteindelijk onze yell. En die was vaak te horen naast de vele kampvuurliedjes, die we tijdens de HoHo hadden geleerd of zelf al kenden. En zo maakten wij ons hoorbaar in de kring tijdens openings- of sluitingsceremonies of terwijl we in de rij stonden op weg naar de Arena. Tijdens het eerste clusterweekend is gebleken hoe creatief de Blauwe Reigers wel niet zijn: ze draaiden een mega-toneelstuk in elkaar en mochten dat twee keer opvoeren! Ook kwam daar de teamspirit naar boven. Een hechte troep was geboren! Tjilp staat voor ons voor het bouwen en ophangen van vogelhuisjes: ophangen onder een brug en hoog in de boom. Onze troepweekenden waren in Amstelveen, Bentveld, Enkhuizen en Beverwijk. Enkele trefwoorden zijn: krantenmep, levend stratego, gescheiden slapen of niet, hike met kabelbaan, kampvuurliedjes, naar het strand, schoffies kijken, een bruiloft, internationale disco, valsspelen bij het botenspel, dropping, boogschieten en blindenmannetje.

we het nog niet over wat er in de modder ‘viel’ de eerste nacht. Maar we begrepen, dat de ondergelopen Waterside bij de Shakespearience misschien wel spannender was dan de voorstelling zelf. Het meest contact hadden we met de Surinamers (in Suriname, daar is het altijd warm...la, la, ) en de Engelsen (die we ook op de Hoho hadden ontmoet). De HoHo was op een activiteiten-kampeerterrein in Coventry. Hier sliepen we op veldbedden in een sportzaal. Aardige mensen, het leek wel een hotel! Laten we ook onze ere-Blauwe Reigers niet vergeten: IST’ers Jasper en Rienk. Die toonden zich sterk in catering, verkleedpartijen, (on)omkoopbaarheid als matroos, beveiliging en vooral gezelligheid. Dat waren de Blauwe Reigers in hun groene polo en wel weer met de blauwe jassen. En denk er aan: ‘Niet duwen!’

Tijdens de Jamboree bleken de Blauwe Reigers een toptroep, veel spugers, maar vrijwel geen strubbelingen. Er was altijd een vaste ploeg enthousiastelingen, die wilden koken en wat probeerden te maken van de ingrediënten die we kregen. Er vielen wat dingen in het water: spokenen vleermuizentocht, Shakespearience en Terraville. En dan hebben

[198]

[1]

[199] [3]

[200]

[201]

teb

n Bo

ier

v ple

Heren en dames Bontbekplevieren! Onze motivatie als troepstaf was om alle deelnemers van de BBP een grandioze tijd te bezorgen. Zestien maanden na ons eerste troepweekend gingen we dan eindelijk met z’n allen naar Engeland. We hebben er lang op moeten wachten, maar het was het absoluut allemaal waard! Echt een onvergetelijke ervaring! Hoe bijzonder de Wereld Jamboree is geweest lees je in het verslag van Maaike. ‘One World, One Promise’, dat is het motto van de Jamboree. Tijdens de voorbereiding in Nederland geloof je het allemaal wel. Deze woorden krijgen pas echt betekenis tijdens de openingsceremonie, als je de Arena in loopt en overmand wordt door de grote hoeveelheid mensen, die allemaal dezelfde passie hebben. Op de Faith&Beliefs-zone krijgen deze woorden weer een hele andere betekenis: alle verschillende geloven staan gebroederlijk naast elkaar. De verschillende landen op het subkamp zorgen voor een andere beleving van One World. Met het Food Festival leer je de wereld kennen op zijn lekkerst en op z’n bijzonderst. Via het eten krijg je een indruk van

[202]

het land, maar ook door de muziek van bijvoorbeeld Trinidad en Tobago met hun stealdrum-band. In de AIDS GloBus maak je een afdruk van je handen om mensen met AIDS een hart onder de riem te steken. Met de Global Devolpment Village-workshop leer je over problemen in de wereld. Voor mij was ‘One World, One Promise’ de sfeer die op het terrein hing en dat iedereen je gedag zei als je over de paden liep. De vriendelijkheid van iedereen, iedereen was één. Geen verschil tussen geloven of culturen. Geen verschil tussen jongen of meisje. Geen verschil tussen zwart of wit. Een ieder was gelijk. Met de Sunrise waren alleen de paarse scoutingvlaggen er, dit omdat we met z’n allen één zijn. Geen onderscheid qua land. Als wij als jeugddeelnemer dit vol houden, dan ziet de wereld er een klein beetje beter uit. Dit was ook het doel van Lord Baden Powell. Eigenlijk kan je de World Jamboree samenvatten in één zin: One World, One Promise. Maaike de Schepper Bontbekplevieren

[202]

[1]

[203] [3]

[204]

[205]

els

v IJs

Re-te-te-te-te-te… Drie keer raden wie wij zijn! Na het horen van deze kreet riepen meer dan 40 deelnemers: ‘IJsvogels!’, gevolgd door het speciaal voor ons bedachte liedje: ‘Als je nou niet springt, ben je een IJsvogel!’ De IJsvogels, een vogel met twee kleuren (blauw en oranje), die altijd symbool zal blijven staan voor die geweldige tijd met 40 verschillende, allemaal even bijzondere mensen. En wat een tijd hebben we beleefd tijdens de verschillende weekenden met diverse hoogtepunten. Het eerste weekend waren we nog allemaal verlegen, we maakten kennis met de ijsvogelduik, soms letterlijk het water in. Het tweede troepweekend: een flitsjacht door Oegstgeest en krat stapelen.Het leverde rare foto’s op. Het eerste clusterweekend: een IJsvogel in mozaïek, met ‘room-ijs en jullie-ijs’ en ontbijt bij andere troepen, super! Het derde troepweekend was cool, iedereen op chic naar het casino. Tijdens ons vierde weekend werd er druk geoefend voor de contingentspresentatie, er was een groot kampvuur en een dropping. Weer geweldig! Het tweede clusterweekend: het strand, de hand-made troep-T-shirts werden echt gaaf! Verder de contingentsdag: eerst lekker lunchen met alle IJsvogels en IJsvogel-ouders in het park bij Mirjam, pas daarna naar de Brabanthallen.

[206]

En toen gingen we dan echt op weg naar Engeland. Eerst de voorreis met uniek IJsvogelfeest! Op HoHo waar Martin en Jonne de krant haalden met de promotie van de WJ-postzegels. En daar begon ook het mooie weer. Toen was het echt zover: de Jamboree ging beginnen... Wat een indrukken! Met de hele straat eten aan één lange tafel, terwijl er ook nog eens een Koreaanse stoet voorbij komt met muziek. Een superkans voor Erik: hij was één van de tien, die mocht communiceren met het International Space Station. Ook tof: enkele IJsvogels wisten een duikcertificaat te halen. En waar waren we zonder Niels? Hij en zijn IJsvogelmuts, een onafscheidelijk duo! Niels, draag je hem nog steeds? En die Roy, het hele kamp goed gehumeurd. Okee! Ook onze krukkenmeisjes, al vanaf dag één op krukken, maar toch meestal net zo snel als de rest. Verder het swoppen, complete uniformen en hoofddeksels kwamen voorbij. Onze keukendak-zeiltjes werden natuurlijk als eerste geswopt, zodat we lekker kleurrijk ook vanuit de lucht herkenbaar waren. En dan het typische Engelse eten, we hebben het allemaal gehad. Vragen naar het avondeten was vragen naar de bekende weg: Bonen! Tenslotte een speciaal bedankje voor iedereen die ons geholpen heeft! De IJsvogels

[206]

[1]

[207] [3]

[208]

[209]

Ivo

e me

We ontmoetten elkaar tijdens een ongelofelijk koud weekend in Lisse, ontdekten onze clustergenoten in Baarn, hapten zand in Aerdenhout, maakten de ijsbaan in Amsterdam onveilig, zwommen in IJmuiden en hielpen de natuur in Leusden. Terugkijkend op de anderhalf jaar, dat wij ons ‘Ivoormeeuw’ mochten noemen, waren er vooral hoogtepunten. Maar natuurlijk waren er ook dieptepunten. Vooral het idee, dat wij altijd als laatste aan de beurt waren en altijd helemaal achteraan stonden, vroeg om doorzettingsvermogen. Dat we op de WJ zowel tijdens de opening, Sunrise Day en de sluiting een fantastisch uitzicht hadden op het podium maakte veel goed!

meiden! De Mexicanen waren trouwens sowieso in trek. Maar de echte stelletjes bleven toch binnenlands. De totale score blijft helaas geheim, maar met meerdere interne en externe koppels en een hoop flirts waren de Ivoormeeuwen beslist gewild.

Toch had onze ‘achtergestelde’ plek ook voordelen. Een aantal dames raakte er erg bedreven in om de heren te laten sjouwen met hun bagage. En het afzetten tegen anderen, die het beter hadden, hielp beslist bij een hecht groepsgevoel. Zo hecht, dat wij ons niet hoefden te profileren met luide yells en gemene liedjes. Of was er een andere reden dat we geen geschikte yell konden bedenken? Hoe dan ook, aan het eind van de WJ hadden we er zelfs twee!

Aan de kookkunsten lag dat echter niet. Hadden we tijdens het weekend in IJmuiden al kennisgemaakt met bijzondere boerenkool, tijdens de WJ werd regelmatig tot laat in de avond in pannen geschuurd. Vooral de aangebrande custard was bijzonder smerig. Was ook zonde van de overheerlijke taart. Gelukkig zijn er ook dingen waar we wel trots op mogen zijn: Dennis B. verbrak bijvoorbeeld het record krat stapelen, Lilian las voor tijdens een kerkdienst en Doke ging naar een receptie in Chelmsford. Maar ook de vereende kracht, waarmee we ‘badmeester Brian’ hielpen om onschuldige voorbijgangers af te laten koelen in ons zwembadje, mogen we niet vergeten. En natuurlijk blijft ook het briljante knijpersysteem bij. De staf was er in elk geval zeker van, dat iedereen één keer per avond in zijn eigen tent was geweest. Maar of ze daar ook bleven…

Onze troep kreeg ook regelmatig gasten. Sommigen bleven zelfs hardnekkig plakken. Denk aan verschillende IST’ers en aan een vreemde Zimbabwaan. Eén Mexicaan drong zelfs door tot de bagagetent van onze

Kortom: anderhalf jaar Ivoormeeuwen was een tijd van doorzettingsvermogen, wilskracht, nieuwe ervaringen en vooral heel veel nieuwe vrienden!

[210]

[1]

[211] [3]

[212]

[213]

lg Nij

‘Het zijn vreemde vogels, die Nijlganzen.’ Maar om dat te begrijpen, moet je iets meer over de Nijlgans zelf weten: Een Nijlgans is eigenwijs, druk, lief, schattig, soms aggressief en een echt groepsdier. Een beetje vreemd, maar wel lekker dus. Eigenwijze Nijlganzen Ze zijn eigenwijs, die Nijlganzen. Dit komt deels door de opper-Nijlganzen, maar ook door de samenstelling van onze groep: één deel komt van de Utrechtse Heuvelrug, het andere deel komt uit de buurt van Rotterdam. Een voorbeeld van de eigenwijsheid: na een incidentje aan boord van de StenaLine besloten de Nijlganzen nog maar naar één kapitein te luisteren: naar de troepstaf dus. Dit ging goed, totdat iemand tijdens een excursie de Nijlganzen in kleine groepjes wilde verdelen en wegsturen. Maar... de troepstaf was er nog niet, dus bleven de Nijlganzen gewoon zitten en ze gingen door met kaarten. Hoezo eigenwijs? Actieve Nijlganzen Nijlganzen zijn actief. Hoe je dat kan zien? Ze zijn druk, drukker, drukst. Verder zijn Nijlganzen heel actief als het gaat om speciale opdrachten. Tijdens een troepweekend in Hilversum mochten de Nijlganzen de landheer van het landgoed helpen om ‘wat prunussen’ uit te trekken. Wat gedaan moest worden in een dag, hadden onze Nijlganzen in een paar uur gedaan: een hectare ontdaan van onkruid en met een grote berg groenafval als resultaat. Waarom het allemaal zo snel ging, is niet duidelijk.

[214]

Misschien speelde het luxe zwembad op het landgoed een rol... Creatieve Nijlganzen Nijlganzen kunnen ook heel creatief zijn. Dat we dat zijn, blijkt uit de ongelooflijke berg aankleding voor het WJ-kamp. En alles is zelf in elkaar geknutseld! Onze Nijlganzen hebben er zelfs een heel klusweekend in Bilthoven aan gewijd! Verder is er natuurlijk de prachtig ontworpen Nijlganzenvlag: de troepkleur paars zit erin, maar ook de gans zelf en ook water, lucht en de Nederlandse vlag. Daarnaast bestaat er ook een echt Nijlganzenlied. Elke Nijlgans zal dit na jaren natuurlijk nog uit zijn hoofd kennen, zó vaak hebben we het gezongen. Toch hebben we het lied in een echte professionele opnamestudio ook op CD laten vastleggen, live en met gitaar! Hoezo creatief? Lieve Nijlganzen De Nijlganzen kunnen lief zijn. Dit blijkt uit het feit dat we elkaar, maar ook anderen respecteren. Sommige mensen zijn nu eenmaal ‘anders’ en kunnen daar meestal niets aan doen. Als goed voorbeeld: het feit dat er gedurende twee jaar veel hulp aan elkaar is geboden, dat we vrijwilligerswerk hebben gedaan en dat we een echt hechte groep zijn geworden. Een goede prestatie! Jammer dat er geen Wereld Jamboree is voor mensen van 18 tot 22 jaar, dan konden we er nog een keer heen.

[214]

[1]

[215] [3]

[216]

[217]

ten

i Sm

De Smienten komen grofweg uit Noord-Holland, ‘t Gooi en uit Almere. Onze lijfspreuk luidt: ‘Eend voor allen, allen voor eend!’ Ons eerste weekend vond plaats in Almere, waar we voor het eerst met elkaar kennis maakten. Ook raakten we toen al gewend aan de modder. De sfeer was meteen goed en we steunden elkaar als dat nodig was. Vooral tijdens de Jamboree was dat soms erg nodig. Het tweede weekend was een kampeerweekend in het Dijkgatsbos, lekker hoog in Noord-Holland. Gelukkig was het mooi weer, zodat we in het zonnetje in het bos konden werken. Het is ons nog steeds onduidelijk waarom mensen met blauwe handen uit het bos terug kwamen. Er moesten toch alleen paaltjes beschilderd worden? Ook ons derde weekend vond plaats in Almere. Door de wind en de regen moesten we ons Tjilp-project behoorlijk inkorten en moest het programma voor het weekend behoorlijk aangepast worden. Het laatste weekend hadden we vlak langs de kust in IJmuiden. Er is vooral veel tijd aan de contingentspresentatie besteed. Kleine eend, onze mascotte, heeft met de Smienten in het bubbelbad gezeten en ‘s avonds aten we pizza. Als je het op tijd regelt, kan de pizzaboer best voor veertig mensen in één keer alles afleveren.

maar door. De Engelse organisatie wilde verongelukte Scouts graag meteen afvoeren, maar de Smienten probeerden bij elkaar te blijven: als iemand dreigde flauw te vallen, vormde de rest snel een ‘kluitje’, zodat iemand ongezien op de grond kon gaan zitten. Soms had het wel voordelen als je niet goed kon lopen. Tijdens de officiële opening van de Jamboree zaten er drie manke jeugddeelnemers en een staflid op het erepodium, vlakbij prins William. Het hele Jamboree-terrein heeft ons leren kennen met onze contingentspresentatie. Wel vier keer mochten we hem opvoeren op verschillende podia. Wij zullen de Jamboree niet snel vergeten, maar ook de Jamboree-gangers zullen de paashazen en vogeltjesdans-vogeltjes nog lang onthouden.

Een andere troep had een spotliedje gemaakt met een kern van waarheid: als je een ambulance zag, dan lag er vast een Smient in. Tijdens drie weken Jamboree hadden de Smienten last van verdraaide of uitgerekte kniebanden, een gebroken teen, een gebroken sleutelbeen, en ga zo

[218]

[1]

[219] [3]

[220]

[221]

n pri

ers

za iet

Het is voorbij! We zijn weer thuis: geen das met naamkaart om, geen 500 meter lopen naar het dichtstbijzijnde toilet, uit de kraan komt warm water, koffie en thee zijn snel gezet. Geen (soms koude) douche delen met vele anderen, toiletpapier is er gewoon en niet alles zit onder de modder. Genoeg te eten en lekker eten. Maar ook: geen 35 waanzinnig leuke deelnemers en vier super-stafleden in de buurt. We zouden moeten schrijven waarom onze troep zo bijzonder is, maar hoe kan dat in slechts 400 woorden? Waar moeten we beginnen? Eigenlijk is alles bijzonder aan deze troep. De eenheid die zich al tijdens het eerste weekend vormde, de hulpvaardigheid naar elkaar toe, de ouderen die toch op de jongeren passen (iets wat wij absoluut niet wilden, omdat we bang waren dat de ouderen dan teveel aan het oppassen waren), de één voor allen en allen voor één-houding. Deelnemers die hun wekker zetten om ’s nachts met anderen af te spreken en denken dat de troepstaf van niets weet. Deelnemers die een koffiezetapparaat pionieren. Deelnemers. die zó bezorgd zijn, dat ze meerdere keren controleren of het wel echt goed gaat met de troepstaf en of deze echt niet te ziek is om iets doen. Deelnemers, die troepstaf naar bed brengen, omdat ze moe lijken. Deelnemers, die bang zijn dat het brandalarm af ging, omdat troepstaf buiten een sigaret op stak. Deelnemers, die hun troepstaf missen bij de activiteiten tijdens de Jamboree (Jammer, dat we niet mee mochten doen).

[222]

Troepstaf, die soms heel streng is, maar wel zeer makkelijk omgaat met de ‘avondklok’ en waarbij eigenlijk wel heel veel mag. Troepstaf, die zich in de chocoladefabriek zó vreemd gedraagt dat personeel bij een rondleiding vraagt hoe oud deze troepstaf is. Troepstaf, die heel erg dol op alle deelnemers is: niets is teveel voor ze! Troepstaf, die als deelnemer wordt gezien. Troepstaf en deelnemers die om 04.00 uur opstaan op Scouting Sunrise Day om naar de échte Scouting Sunrise te kijken en niet willen wachten tot 08.00 uur. Troepstaf en deelnemers, die zeer fanatiek doen aan het stalken van een andere troep. Troepstaf en deelnemers, die elkaar regelmatig een troepsknuffel geven. Troepstaf en deelnemers, die in een grote kring aan yoga doen op Gilwell Park. 400 Woorden … Het zijn er te weinig … We hebben nog zoveel te vertellen. Het komt allemaal op het volgende neer: Sprinkhaanrietzangers, jullie zijn de beste! Bedankt! Jeroen, Rozemarijn, Richard en Karin

[222]

[1]

[223] [3]

[224]

[225]

art

rne

te es

De Zwarte Sternen zijn niet zomaar een troep, maar het is een hele bijzondere troep. We zijn namelijk de enige Scouts van Nederland, die zwarte dassen hebben met een door Sonny aangeleerde zelfgeknoopte rood-wit-blauwe dasring! Bovendien hebben wij het grote voorrecht om niet vier, maar zes troepstafleden te hebben: Maarten, Lieske, Sven, Arnoud, Marije en Jan hebben zich allemaal 100% ingezet voor deze troep. In de voorbereiding hebben we met z’n allen veel beleefd: we zijn naar het strand geweest tijdens ons weekend in Den Haag en in Maassluis hebben we in lekke kano’s gekanoed. Dit laatste vonden al die waterscouts in onze troep niet erg. Maar liefst 40% van de Zwarte Sternen draagt liever een blauwe blouse! In Vlaardingen zijn we druk geweest met ons Tjilp-project bij de Maeslantkering en op ons laatste troepweekend in Oegstgeest hebben we een GPS-tocht gelopen, zijn we in Naturalis geweest en hebben we geapenkooid. In onze deze troep barst het van de bijzondere mensen, die allemaal bijzondere dingen meegemaakt hebben. Een paar voorbeelden: - Wessel is de beste swopper ooit: hij heeft de contingentbadges van maar liefst 147 landen weten te verzamelen. Daarnaast heeft hij hoeden, petten en zelfs hele outfits geswopt. - Bas, Bas, Pieter, Menno, Thomas, Maarten, Sven, Tom en Ruud mogen zich tegenwoordig professioneel bus-inlader noemen:

[2]

[226]

zij zijn namelijk ons vaste inlaad-team en hebben dat elf keer laten zien. Onze buschauffeur had trouwens geen rijbewijs meer. Meneer de chauffeur was vergeten zijn rijbewijs te laten verlengen en daar kwam de politie achter. Daarom moesten we met bagage en al overstappen in wéér een andere bus. Gelukkig hielp de rest van de troep mee, lang leve de Human Chain! - Ashley en Rowan zijn nu al zo lang bij elkaar, dat wij denken dat ze over 80 jaar nog samen zijn. Wij weten nog wel 34 bruidsmeisjes en -jongens... - Bauke, Rob en Douwe konden het uitzonderlijk goed vinden met drie Gele Kwikstaarten. - Simone, Jorinde en Melanie passen met z’n drietjes in één hele kleine kamer. - Nicole heeft een aanbidder uit Hong Kong: hij heeft zelfs zijn jas voor haar achtergelaten! - Marjolein, Ilse, Miranda, Christine, Tarin, Carien, Nicole, Claudia, Michelle en Lieske kunnen binnen 30 minuten 25 winkels bekijken. Alle Zwarte Schaapjes zijn weer veilig in Nederland terug en we slapen allemaal weer in onze eigen stal. We zullen niet snel vergeten, dat de ‘lucht van iedereen is’ en onze denkbeeldige bordjes zullen we vast nog wel eens lezen: Denkbeeldige bordjes met op nummer 1 ‘Geen idee!’ of op nummer 3 ‘Wij hebben het niet bedacht!’. Zullen we al die bijzondere belevenissen snel vergeten? Waarschijnlijk niet.

[226]

[1]

[227] [3]

[228]

[229]

ink

lv pe

‘Een echte bink is een Appelvink!’, dat was het motto van de Appelvinken. Dat de Appelvinken echte binken zijn, bleek al tijdens de voorbereiding: in Velp kwam in de keuken de stront naar boven en in Apeldoorn werd op een Zorgboerderij hard gewerkt. De voorreis was een grensverleggende gebeurtenis voor de meeste Appelvinken. Nog nooit waren we zo lang en met zo veel mensen in zoveel modder bezig geweest om in Engeland zo veel actieve en culturele dingen te doen. Klem zitten tussen de rotsblokken (‘Help, m’n tiet zit klem’), zinken met je zelf gebouwde vlot (‘Help, we zinken!’), Wedgwood-beeldjes van ₤8000 vasthouden, de high-ropes-course, die Elsemarie toch heeft overleefd, boogschieten met het magische hoedje van Evelien, Cola winnen van de Kibblestone-staf met buksschieten, nog even heel erg uitgebreid tanden poetsen (lees: afscheidszoen) en dan naar bed, met of zonder Jippie, niks is de Appelvinken te gek. Na een week in de weer te zijn geweest, mochten de Appelvinken op Home Hospitality in Manchester. Een bed, een douche, lekker eten en Sue! We werden ontvangen door vier zeer charmante heren (meteen waren een aantal dames duidelijk in trek) en we maakten kennis met de hoogte- en dieptepunten van Manchester. En toen kwamen de Zwitsers, die binnen 5 minuten bij ons op de schoot zaten bij het kaartenspel. ‘Rot ist rechts und

[230]

schwarz ist Links’ en chocoladetaarten van Sue zijn onvergetelijk, net als de choco-rotsen! De Wereld Jamboree draait natuurlijk om mensen. Leuke, gekke, aparte mensen uit andere delen van de wereld, die alles net even anders doen. Al die verschillende mensen met hun culturen hebben een enorme indruk op ons gemaakt. Eten en praten met de Duitsers (‘die waren saai!’), Chilenen (‘die waren lekker!’), Japanners (‘leuk liedje bij het eten!’), Engelsen, Grieken, Hong Kongchinezen (leren marcheren!) en de Zwitsers leverden veel gezelligheid en een leuke introductie in hun cultuur op. Van de Zwitsers kregen we halverwege de Jamboree ook nog bijna de mazelen kado, maar dat bleek gelukkig mee te vallen. Een aantal ouders zijn ook nog langs geweest en de Sunrise (om 05.15 uur opstaan!) was onvergetelijk. Starburst hebben we helaas nooit gedaan, maar propjes rapen op het WJterrein was misschien nog wel leuker (‘drop je prop voor nop, anders krijg je een schop!’). Onze excursie naar Londen viel helaas in het water: De bus kwam namelijk niet opdagen, maar wat hebben we gezellig gegeten bij de PizzaExpress! Al met al hebben de Appelvinken een waanzinnige Wereld Jamboree gehad. Misschien moeten we daarom wel stellen: ééns een Appelvink, altijd een AppelBink.

[230]

[1]

[231] [3]

[232]

[233]

ite

Flu

Jambo? Hello! De Fluiters zitten weer op hun nest, de Jamboree is alweer achter ons en het jaar van voorbereidingsweekenden lijkt ook alweer zo lang geleden. Maar het was leuk en soms zelfs bijzonder. Vooral dat weekend op Schiermonnikoog, waar de Fluiters gewerkt hebben aan een bijzonder Tjilp-project. We moesten namelijk de duinen, het leefgebied van de zeldzame Blauwe Kiekendief, vrij maken van bossen, zodat deze vogel jaarlijks blijft terugkomen om er voedsel te zoeken. Tja, op de Jamboree zelf hebben we met de promotie van dit project weinig gedaan. Maar het bord, wat we gemaakt hebben, zal wel aan het ministerie worden overhandigd. Zij hebben namelijk ons tripje naar Schiermonnikoog gesubsidieerd. Zij zullen dit bord een eervol plaatsje geven in hun kantoor. En da’s eigenlijk ook wel heel leuk! Ook in de andere troepweekenden ging het er gezellig aan toe. Naast alle informatie die er gegeven moest worden voor de Jamboree, was er voldoende tijd voor andere dingen. Zo waren er een hoop spelletjes in Ter Apel, is er een GPS-tocht geweest en hebben we gezwommen in de kanovijver in Veendam en in Hoogeveen was een bezoek aan het verwarmde zwembad De Topper. De Fluiters hebben het super gehad in de periode van het eerste troepweekend tot de gezellige reünie als afsluiter. Tja, op de Jamboree zijn er soms wel wat ruzietjes gesust en soms waren er ook wat ergernisjes tussen de leden onderling. Medisch gezien zijn er ook aardig wat kleine pijntjes verholpen, maar niet te zielig hoor! In het algemeen was ‘t ontzettend gezellig bij de Fluiters, echt heel veel gelachen, veel vreemde yells gehoord en er is veel Gronings gekletst. Allemaal kijken we terug op een geweldige tijd. Al deze nuchtere Noorderlingen maakten de Fluiters tot een bijzonder leuke troep

[234]

binnen het Nederlandse contingent. En laten we eerlijk zijn: elke andere vogel is toch eigenlijk ook een Fluiter? Moi! Tot slot nog wat typisch Gronings geklets: Er gaat niets boven de Groningse taal Der gaait niks boven t Grunnings Wat is het hier druk, zeg! Man, je kinnen op de koppen lopen hier! De zon schijnt volop Zunne schient dat t rabbelt Het is veel te warm Tis mie veste warm Het motregent wat t Miggelt wat aan Weg ermee! Vot der mit! Ga hier maar zitten Striek hier mor dele Een stukje vlees hoort er bij Ik mout wel n lappie vlees op mien bord Het zal mij benieuwen t Zel mie nij doun! Heel erg leuk Superschier Wat doet een meisje zoals jij op een plaats als deze? Wat dut n poerie as doe in n kroeg as dizze?

[234]

[1]

[235] [3]

[236]

[237]

tje

n aa dh

De Goudhaantjes is de wijdst verspreide troep van het contingent. De Goudhanen komen samen uit wel zeven verschillende provincies! Juist daarom is het misschien ook zo bijzonder dat de Goudhaantjes een enorm gezellige troep is. Geen gedoe van Friezen tegen Groningers, waterscouts tegen landscouts, iedereen is Proud to be a Goudhaan. Op de Jamboree was dat ook duidelijk te merken. Ruzie komt in het woordenboek van de Goudhaantjes niet voor. We gingen allemaal voor maximaal plezier. Dat laten we niet in de war sturen als we weer moeten haasten en stressen om vervolgens een uur op de bus te mogen wachten. Ook je haar laten knippen en met een kaal hoofd eindigen mag de pret niet drukken. Of een week lang alleen maar regen, opgesplitst worden voor de Home Hospitality of een superklein en schuin terrein. Wat er ook gebeurt: de Goudhaantjes blijven lachen. Binnen de Goudhaantjes bestaan hele speciale functies. Zo kan je de titel Huiself krijgen of word je tot Beunhaas benoemd. Verder kan het je gebeuren, dat je wordt ingeschreven voor een scheer-je-kin-clinic of een stoomcursus tafelmanieren in een Engelse pub of een ontmoeting met het Britse koningshuis.

Manier 2 - Goudhandelen: swop ‘til you drop. Begin met een oude blouse en een paar badges en kom thuis met een tas vol uniformen, dassen en badges uit de hele wereld of natuurlijk een zwaarbevochten sombrero of een Australische hoed. Manier 3 - Waterhaantjes: organiseer een mega-watergevecht op het subkamp, waar hele contingenten het tegen elkaar opnemen en uiteindelijk iedereen wint. Als dit allemaal te veel moeite of drukte is, dan vinden de Goudhaantjes het ook erg gezellig om bij andere buitenlandse troepen te gaan eten of om andere troepen uit te nodigen voor het eten. Op de laatste dagen van de Jamboree werden er veel verschillende talen gesproken aan de Goudhaantjes-tafels. Alles bij elkaar bestonden de Goudhaantjes (alleen maar) voor vier troepkampen, twee clusterkampen, de contingentsdag, de voorreis, de Wereld Jamboree en de reünie. Dat lijkt alsof alles dan nu helemaal voorbij is, maar dat is toch niet echt zo: Goudhaantje ben je voor de rest van je leven. Dat zal je meteen weer merken, zodra je ergens een ander Goudhaantje tegenkomt.

Internationale contacten kennen de Goudhanen op drie manieren. Manier 1 - Goudhanden: laat je verwennen door de Gouden handen van de Brazilianen, die met alle plezier je rug voorzien van zonnebrandcrème.

[238]

[1]

[239] [3]

[240]

[241]

k vin ud

Twee jaar lang ben je bezig om je voor te bereiden op de Wereld Jamboree. Vier troepweekenden en twee clusterweekenden maak je met elkaar mee. Je beleeft van alles: van slapen in een zelf gebouwd buitenbivak tot klimmen in de klimhal. Langzaam maar zeker vormen de individuen in je troep een groep. Na de contingentsdag, de dag waarop wij onze gele dassen hebben ingeruild voor de contingentsdas, weet je het zeker: we zijn er klaar voor. Kibblestone is onze eerste kampeerplaats. Midden in de nacht zetten we onze tentjes op om de volgende dag tot de conclusie te komen dat we behoorlijk buiten de lijnen van ons troepkamp staan. Ach, eerst maar eens dat uniform aan en op naar de opening. Elke dag op Kibblestone komt er een beetje modder bij, de Home Hospitality komt dan ook op een mooi moment. Winkelen, spelen met sluizen, lasergamen en een museumbezoek. Later is het tijd voor de MiniJam, een super-feest georganiseerd door de gastgroep. Samen met Zwitserse en Engelse Jamboree-bezoekers zijn we helemaal uit ons dak gegaan bij de optredens van de vier rockbands.

[242]

Tijdens een kamp zoals dit verandert er nog al eens wat en al die veranderingen leveren vragen op, waar wij als troepstaf ook geen antwoord op hebben. Gelukkig hadden wij Harry, voor al je FA(S)Qâ&#x20AC;&#x2122;s oftewel: Frequently Asked Stupid Questions. Als we het als staf niet wisten, dan konden de deelnemers altijd bij Harry terecht. Op Kibblestone had hij het uiterlijk van een riek en op de Jamboree is hij getransformeerd tot vogel. We zullen al die herinneringen niet snel vergeten. Niet alleen de herinneringen van de voorreis en van de Jamboree, maar ook alle herinneringen van de voorbereidingstijd: de weekenden in Malden, Apeldoorn, Rhenen en Hengelo. Of het klimmen in de klimhal, de nachthike tot half vier â&#x20AC;&#x2DC;s nachts, het slapen in een buitenbivak en de zelfgebouwde stormbaan. Trots droegen we de hele tijd onze Goudvinken-das. Die das kregen we tijdens het eerste troepweekend en hebben we zoveel mogelijk om gehad. En de kleur van de dassen? Goudgeel natuurlijk, we zijn toch Goudvinken! De dassen zorgden ervoor, dat we erg goed herkenbaar waren. Want verder was er niemand met zulke goudgele Goudvinkendassen. Het was een grote Scoutingspeeltuin en wij maken daar deel van uit!

[242]

[1]

[243] [3]

[244]

[245]

lm oo

De Koolmezen komen uit de regio Zwolle, we wonen dus lekker bij elkaar in de buurt. Over onze troepnaam werden regelmatig Kamervragen gesteld. In het Nederlands zie je er niet veel bijzonders aan, maar in het Engels heten de Koolmezen Great Tits! Daar kunnen wij natuurlijk helemaal niets aan doen, maar we hebben het voordeel wel goed uitgebuit. Frits wist namelijk shirts te regelen met de tekst ‘Great Tit... and proud of it!’. Veel mensen draaiden hun nek wel even om toen ze ons langs zagen lopen. Dit leverde ons weer veel gezellige contacten en waardevolle swopmomenten op. Ook onze gepimpte badeend en ons spandoek leverden veel commentaar op, maar ook fotoshoots van allerlei personen van over de hele wereld. Het leek wel alsof alle deelnemers aan de Jamboree met ons spandoek op de foto wilden! Eén van de activiteiten tijdens het troepweekend in januari was het Tjilpproject. Dit troepweekend vond plaats op het terrein van Scouting Ascanen in Lelystad. Met een videocamera mochten de deelnemers zelf een project filmen en monteren. Eén van de resultaten was ‘Super-opruimman’ over het weggooien van afval door mensen in de natuur.

[246]

Geertje smolt alle projecten samen tot één flitsende DVD, die als wereldprimeur op het troepstafweekend in maart vertoond werd. Ook op de andere troepweekenden was er genoeg te doen: de onthulling van ‘t Koolmezenlogo tijdens ‘t eerste weekend in Meppel, een hike van Dalfsen naar Lemelerveld tijdens ‘t tweede weekend en uitleg over het werk van ‘t Waterschap. Tijdens het laatste weekend maakten we onze grote badeendmascotte. En toen, toen waren we er echt klaar voor om naar de Jamboree te gaan. Eén van de dingen, die zeker niet vergeten zal worden, is de yell: ‘I’m a Great Tit and proud of it!’. Maar de andere yell werd helemaal wereldberoemd: ‘Doe je linkerhand omhoog, je rechterhand omhoog. Van links. Naar rechts. En klappen!’ klonk overal op het Jamboree-terrein. Wel jammer, dat de yell toen niet meer exclusief van ons was. De Koolmezen / Great Tits blijven een geweldige troep. Troepstaf De Koolmezen

[246]

[1]

[247] [3]

[248]

[249]

m uif

De Kuifmezen, wie kent ze niet? Overal waar we komen, hebben we het hoogste woord en de yells zijn ook niet van de lucht: ‘Bla bla bla, geen gezeur, de Kuifmezen gaan erveur!’ Ook kan je Karel Kuifmees natuurlijk niet missen. Dat is onze uitgezaagde mascotte: een levensgrote Kuifmees met aan de staart alle groepsdassen van de groepen waar de Kuifmezen vandaan komen. De meeste Kuifmezen komen uit de strook tussen Apeldoorn en Enschede, maar we hebben ook een verdwaalde Drent (Marienke) en de twee liefste mensen van onder de rivieren (Twan en Manon). Twan kon trouwens wel verdacht goed midwinterhoorn blazen met Janneau. We hebben de patrouilles op de Jamboree dan ook passende namen gegeven: Eumeunig, Midwinterhoorn, Melkquotum en Gierkettel. Dat kwam natuurlijk door Teun. Onze troepkampen waren ontzettend gaaf. Het eerste kamp was in Lemelerveld in het clubhuis van Jos. De sneeuw zit nog vers in ‘t geheugen. ‘s Avonds bij het kampvuur kwam een wel erg vieze kok (Johan) voorbij. Daarna kookten we steeds in de ontzettend grote pan van Jos, omdat het zo leuk is en omdat het eten zo lekker is. Van de troepweekenden in Dalfsen, Rijssen en Lunteren herinnert iedereen zich nog wel het buddyspel, een spel met de grote waterpullen. Verder waren we druk met wilgen knotten, het plaatsen van nestkasten, kegelen en ’s avonds met het luisteren naar de urendurende spookverhalen van Anne-Jan.

[250]

Tijdens de voorreis op Kibblestone hebben wij veel opgetrokken met onze neefjes en nichtjes van de Staartmezen, altijd erg leuk. Op de boot al vertelde Anne-Jan, dat hij jarig was en een waterpistooltjesschietspel had bedacht. De Kuifmezen hebben dat spel uiteraard gewonnen van de Staartmezen, want de Staartmezen speelden allemaal vals. Tijdens de HoHo in het district Humberside hebben we geleerd, dat je nog best veel plezier kan hebben met Scouting-oma’s en jongens, bij wie een paar steekjes los zitten. Ook het BBC-interview met Janneau en Danice, waarin de Engelsen wordt uitgelegd dat ‘Klompen are made for walking through the DREK’, zullen we nooit vergeten. De Jamboree was echt geweldig, samen met de Gele Kwikstaarten hebben we ontzettend veel lol met de contingentspresentatie gehad, die we bijna tijdens de sluiting mochten uitvoeren. Bijna elke dag kregen we IST’ers over de vloer, die mee wilden eten. Maar dat mocht natuurlijk pas na de yell ‘WJ WJ WJ, wij zijn in de UK, we gaan lekker smullen om de Kuifmezen te vullen!’ Ik weet zeker dat iedereen heeft genoten, want het afscheid in Oldenzaal was meer dan geweldig warm. En nu met z’n allen: ‘GOA STOAN, A’JN KUIFMEES BEN…’

[250]

[1]

[251] [3]

[252]

[253]

ers

e Sp

De Sperwers zijn een gezellige troep met deelnemers en leiding uit Kimswerd, Beesterszwaag, Heerenveen, Oudeschoot, Sneek, Oldetrijne, Oosterwolde, Ravenswoud, Emmeloord, Dronten, Lelystad, Hoogezand, Sint Johannesga, Vriezenveen, Wierden, Westerhaar, ‘s Heerenbroek, Ens, Rutten, Kampen, Bolsward, Harderwijk en Ede. Een leuke mix van het noorden van Nederland, waarin veel accenten en dialecten aanwezig waren. Al vanaf het eerste troepweekend in Dronten bleek het een ontzettende leuke club te zijn, iedereen was wel in voor een lolletje of een maf spel. Zo hebben we een vlottenrace gehouden (die uiteindelijk eindigde in een grote blubberpartij midden in de stadsgracht van Kampen), een BeOn-Time hike gelopen in Zwolle (een fotohike, waarbij je op tijd en met behulp van voorbijgangers bij de fotoplek moest zijn om verder te kunnen), gezwommen en geshopt in Kampen en heel veel muziek- en karaokeavonden gehad! Ook tijdens de clusterweekenden werd er veel gedaan en gesocialised met andere troepen Ons Tjilpproject hielden we in het Wilhelminabos bij Dronten. Daar hielpen we bij een boomplantdag van de Kankerbestrijding. De deelnemers mochten helpen bij het begeleiden van familieleden van overleden

[254]

kankerpatiënten, die een boom kwamen planten ter nagedachtenis. Het werd een mooie dag, die op iedereen grote indruk maakte. In Engeland bleek het een echte ramenlikkers-troep te zijn. De boodschap in de bus was dan ook vaak: ‘Er wordt niet aan de ramen gelikt!’ Naast ramen, takken en bussen waren zelfs de beelden van Warwick Castle niet veilig voor de Sperwertroep. De contingentstaf kwam ons aardbeienjam brengen om de ramen van smaak te voorzien op weg naar de Jamboree. Reken maar, dat de ramen schoon waren aan het eind van de rit. Gekkenhuis! Op de Jamboree was er niet alleen tijd voor activiteiten. Er werd ook vriendschap gesloten met onze overburen uit Taiwan. Wij gingen uit eten bij de Taiwanezen en zij bij ons. Geert ontpopte zich tot super-swopper en Bart en Heleen en Bente en Arjen werden de kleffe Jamboreekoppels binnen onze troep. Wordt dit echte love-4-ever? Al met al kunnen we terug kijken op een super-periode. De voorbereidingsweekenden, de voorreis en de Jamboree zelf als hoogtepunt! Het was een ervaring, die we nooit meer willen en zullen vergeten!

[254]

[1]

[255] [3]

[256]

[257]

els

tv po

De meeste Spotvogels komen uit de buurt van Zwolle, Hattem en Wapenveld. Maar er zijn uitzonderingen: er zijn ook Spotvogels uit Lelystad en uit Utrecht. In de voorbereidingsperiode hebben we elkaar goed leren kennen, we hebben dan ook flink wat activiteiten achter de rug. Tijdens het eerste weekend in de buurt van Ermelo begonnen we met een tocht met coördinaten en fotoroutes. Meteen gebeurde er een ongelukje met Robin, die een spetterende salto wilde laten zien. Gelukkig kwam alles met hem weer in orde. Maar we moesten nog kennismaken. Iedereen had een bijzonder voorwerp bij zich, zoals een K3-tandenborstel, een knuffel of een kaart van Amsterdam. De sfeer was goed: iedereen wisselde aan het eind MSN-adressen uit. Het tweede weekend vond plaats op een primitief kampeerterreintje van Staatsbosbeheer, zonder wc, maar met een hudo. De greppeltocht was erg leuk, maar door de lichtgevende hesjes was het niet zo heel spannend. Gelukkig sliepen we tijdens het derde weekend weer in een clubhuis. Maar we zijn toen wel veel buiten geweest. In de Burchtkamp gingen we aan de slag voor het Tjilp-project. We hebben troep langs de waterkant weggehaald, zodat de Kiekedieven zich beter thuis zouden voelen.

[258]

Aansluitend kregen we een rondleiding door de Lepelaarsplassen bij Almere. Tijdens het laatste weekend sliepen we weer in tenten. We bereidden ons voor op het de Jamboree door aankleding voor ons terrein te maken: een heleboel geknutsel met hout, tulpen en een hele grote badeend. Ook de contingentspresentatie werd geoefend. We sloten af met een typisch Engelse high tea. Ook vonden we nog tijd om bij een Engelse groep op bezoek te gaan, die in Nederland op kamp was. Een gezellige ontmoeting met lekkere lunch en een spetterend activiteiten-programma. Dit was een mooie manier om kennis te maken met Scouting in Groot-Brittannië. Op de Jamboree hebben we ook genoeg vriendschappen opgebouwd: tijdens de HoHo in Wales hebben we met een Engelse groep gebarbecued en cricket gespeeld. Met de bus waren wat problemen, maar we hebben het allemaal gered. En na al deze oefeningen waren de contacten op de Jamboree ook zo gelegd: een troep Amerikanen stond aan de andere kant van ‘t pad en we zijn bij elkaar uit eten geweest. Erg gezellig en nog leerzaam ook!

[258]

[1]

[259] [3]

[260]

[261]

Sta

m art

In maart 2006 kwam Troep 20 voor het eerst bij elkaar: Een groep van 38 enthousiaste deelnemers en troepstafleden uit Overijssel, Drenthe en Gelderland. In de sneeuw maakte iedereen voor het eerst kennis met elkaar. Het werd een erg leuk en koud weekend, maar na dit weekend had troep 20 van het Nederlands contingent eindelijk een naam: de Staartmezen. Voor hetzelfde geld hadden we de Fitissen kunnen heten, maar Staartmezen klinkt beter, toch? In de troepen clusterweekenden maakten we veel met elkaar mee. Tijdens het eerste troepweekend aten we nogal laat, omdat de rijst niet gaar wilde worden. Wie was dan ook zo stom geweest om het gas uit te draaien? Zo kan het wel erg lang duren... Tijdens het tweede troepweekend hielden we een dropping. Alleen had de troepstaf er weinig rekening mee gehouden, dat in de buurt van Vriezenveen de wegen allemaal redelijk recht lopen. En batterijen voor een GPS kun je ook beter bij een andere winkel dan de Action halen. Goed, dat weten we nu… Weer duurde alles wat langer, dan we gedacht hadden.

[262]

Het derde troepweekend vond plaats bij de Holterberg. We glibberden over de Holterberg naar onze Tjilp-locatie in het bos, waar we met z’n allen binnen no-time een heel bos omkapten om de Korhoender meer schuilmogelijkheden te geven. In het vierde troepweekend deden we een ruilspel in Coevorden. Schaatsen, pannen… alles kun je krijgen als je met een hip badeendje begint te ruilen. Ook werden in dit weekend vele handige en leuke versieringen gemaakt voor op het Jamboree-terrein. Wie kent niet het handige in- en uitbord van de Staartmezen? Toen begon eindelijk de voorreis en daarna de Wereld Jamboree. Hier hadden we jaren naar uitgekeken! Drie weken lang in Engeland, ver van huis, vrienden en familie, maar met onvergetelijke momenten en bijzondere contacten. We maakten nieuwe vrienden en de band die we in de maanden daarvoor met elkaar hebben opgebouwd, deden (bijna) alles vergeten, zelfs thuis leek niet meer te bestaan. We hebben met elkaar een onvergetelijke tijd in Engeland doorgebracht, waar iedereen met plezier aan terug kan denken. De Staartmezen: een troep om trots op te zijn!

[262]

[1]

[263] [3]

[264]

[265]

art

ta iks

Op het eerste clusterweekend in Heeze wisten de Gele Kwikstaarten meteen de toon te zetten. Sensation Green was ineens wel heel erg Yellow! Om goed voorbereid op de Jamboree te verschijnen, gingen de Gele Kwikstaarten oefenen met grote mensenmassa’s op de op één na grootste kermis van Nederland in Weert. En laat daar nu net de perfecte mascotte hangen! De Gele Kwikstaarten zouden de Gele Kwikstaarten niet zijn als ze deze kans onbenut zouden laten. Sindsdien heeft KwiQ dan ook een ereplaatsje binnen onze troep. De grenzeloze ambitie van de Gele Kwikstaarten hield echter niet op bij het scoren van KwiQ. Wat volgde was een eigen CD: deze Gele Kwikstaartmedley, hoogstpersoonlijk samengesteld en ingezongen door de Gele Kwikstaarten, bleek een grandioos succes. En natuurlijk hebben we Cluster Zuid hier wederom van mee laten genieten. Het singletje was op het clusterweekend in Rijsbergen net iets te vaak te horen vonden sommige troepen. In Amerongen werden de Gele Kwikstaarten getrakteerd op een avond in de Engelse pub. En daar hoort natuurlijk een biertje bij. Hoewel er veel gemopperd werd, dat het slechts alcoholvrij bier betrof, gingen de aangeschafte kratten er toch snel doorheen. Troepleider Willem werd achteraf nog wel even streng toegesproken door de penningmeester van

[266]

het contingent. Wat deden die kratten bier op de financiële afrekening van het weekend? Op het troepweekend in Bladel stond er een inspannende tocht op het programma. Met volledige bagage moesten de Gele Kwikstaarten per kano een stuk door een duiker onder de snelweg. Toen een aantal mannen het niet droog hadden gehouden, sloeg bij twee dames de twijfel toe. Zij besloten dan ook op veilig te spelen. De bagage werd in de kano gezet en de dames liepen er te voet naast. Slechts gekleed in een string en een warme trui! En dan... Engeland! Heb je net een wedstrijdje buikschuiven in de modder gedaan, vind je een briefje van de ‘Contingentstaf’: ‘Gelieve de contingentsbroek zo min mogelijk te dragen, zodat hij nog enigszins schoon is, als we naar de WJ gaan’. Oeps! Op de Jamboree bleken we ook nog eens op het beste subkamp te zijn terechtgekomen. Toen we bij de sluiting niet de beste plaatsen hadden, ontstond er een spontane polonaise van Gele Kwikstaarten en Kuifmezen, zodat we uiteindelijk toch nog met onze neus vooraan stonden. Daar troffen we ook onze subkampleider: hij had hetzelfde idee gehad en was voorop gegaan in een andere polonaise!

[266]

[1]

[267] [3]

[268]

[269]

ers

iep

p ras

De Graspiepers: een drukke en bere-gezellige troep. Maar ook: troep 13. Het ongeluksgetal heeft ons soms wel wat pech opgeleverd. Toen alle troepen uit Nederland zich op 27 juli al lang en breed op het Jamboreeterrein hadden geïnstalleerd, zaten wij nog 5 uur vast op het vliegveld, omdat onze buschauffeur niet meer verder mocht rijden. Dus moesten we twee keer de bagage overgeladen. En wat te denken van onze Splash!-activiteit, die na 2,5 uur wachten werd afgelast? Brandalarm bij de pottery, de Shakespearience onder water, Wales met wateroverlast, verloren tentstokken… Ondanks die kleine pechmomentjes hebben we een geweldige tijd gehad. We boffen dat we bij de Graspiepers zaten: de allerleukste troep van het Nederlandse contingent! Tjilp Tijdens ons troepweekend in januari 2007 bezochten we in het kader van Tjilp een eendenkooi. Dat is een plek waar op natuurlijke wijze eenden worden gevangen. Met een knaloranje Unox-muts op hun hoofd hielpen de Graspiepers daar om struiken te rooien en wilgen te knotten. Na het weekend ging een projectgroepje aan de slag met wat we in de Eendenkooi gezien en geleerd hadden. Het resultaat was een piepschuimen maquette, waar ook water in kon! Met een rietje kon je badeendjes in hun val blazen! Een grappig spel, dat we tijdens het Food Festival op 1 augustus aan de andere troepen op ons subkamp hebben gepresenteerd. Het viel goed in de smaak!

[270]

HoHo Voor onze Home Hospitality gingen we naar het zuiden van Wales, wat een schitterend land. Op Islwyn Scout Parc in Caerphilly werden we ontvangen door de loco-burgemeester en allerlei belangrijke scoutingmensen. Na een heerlijk buffet en allerlei officiële toespraken konden we de modder van Kibblestone even vergeten en lekker douchen en slapen in stapelbedden (de meiden) en op stretchers (de jongens). Het modder schuiven op Kibblestone was snel vergeten. Ontvangst in Nederland De Graspiepers zijn kanjers en hun ouders ook. Wat een ontvangst kregen we op 10 augustus! De hele blokhut was versierd, er was champagne, een buffet compleet met soep, broodjes frikadel en oer-Hollandse chocoladepasta. Lieve ouders, dank je wel! Bij knapperende kampvuurtjes sloten we ons avontuur af met heel veel gezoen en geknuffel. Toch waren er nog veel meer bijzondere momenten: ‘My name is Marilyn Monroe and I’m a superstar…’, met subkamp Jungle helemaal vooraan zitten bij de Closing Ceremony, aangebrande rijst, rotzooi op de grond, worstjes, ‘Splash’, Harry Potter, Chinees Pokeren, badges swoppen, ‘Best wel pittig’, ‘We zijn erbij en dat is prima Viva Hollandia’…

[270]

[1]

[271] [3]

[272]

[273]

lan

to Or

Van onze reporter in Zeeland. Onlangs is een grote troep Ortolaniërs in Engeland gesignaleerd. De Ortolaniërs zijn een gemoedelijk volk, dat al eeuwenlang leeft aan de monding van de Schelde. Volgens de overlevering zijn ze in de vroege Middeleeuwen in biervaten de Schelde af komen zakken en hebben zich aldaar gevestigd. Overigens leven de Ortolaniërs niet alleen aan de oevers van de Schelde, maar is er ook nog een kleine Ortolaanse enclave in de buurt van Gouda. Na eeuwen van betrekkelijke rust is nu een grote troep Ortolaniërs de Noordzee overgetrokken naar het onbekende land aan de overzijde: Engeland. Deze keer niet in biervaten, maar met een boot vanuit Harwich. De Ortolaniërs hebben zich voor deze expeditie aangesloten bij een grote groep Scouts uit het nabije Nederland. Ze hebben zich hierbij aangepast aan de Nederlandse gewoonte om een troep naar een vogel te noemen, vandaar de naam Ortolanen. De Ortolaniërs of ook wel Ortolanen hebben zich volgens insiders erg goed voorbereid op de zware tocht. Tijdens de voorbereidingsweekenden stond onder meer de eigen cultuur van de Ortolaniërs centraal. De Ortolanen hebben onder andere kennis gemaakt met het koninklijk paar van Ortolanië, hebben de typisch Ortolaanse dansen aangeleerd en hebben Ortolaanse liederen gezongen. Ook hebben ze kennis gemaakt

[274]

met andere culturen. Ze hebben informatie gehad over de Engelse cultuur en hebben een culturele uitwisseling gedaan met Belgische Scouts. Ook hebben ze geld ingezameld voor zielige vogels. Gedurende een tweetal zogenaamde clusterweekenden hebben ze de gewoonten van de Nederlanders bestudeerd. Je moet per slot van rekening weten met wie je op stap gaat. Goed voorbereid zijn de Ortolanen dan ook de grote plas overgestoken om de wonderen van de andere zijde te bewonderen. Dit deden ze uiteraard niet zonder het culianire hoogstandje, wat van de Ortolaniërs zo’n gemoedelijk volkje heeft gemaakt: de Babbelaar. Zonder dit snoepje, gemaakt van boter en suiker, kan een Ortolaan niet van huis. De Ortolanen uit Gouda en omgeving zweren overigens bij de stroopwafel boven de Babbelaar. Eigenaardig, maar waar! In Engeland hebben de Ortolanen kennis gemaakt met soortgelijke Scouttroepen uit de hele wereld die daar waren samen gekomen voor de Wereld Jamboree. Voor de Ortolanen was dit een fantastische gebeurtenis, tien dagen lang feest met nieuwe vrienden vanuit de hele wereld. Het was een ervaring voor het leven, een ervaring die recht doet aan de lijfspreuk van de Ortolaniërs; Ortolanen 4 Life!

[274]

[1]

[275] [3]

[276]

[277]

jes

Een gezellige troep, dat zijn we zeker. En dat blijven we hopelijk ook nog een tijdje. We begrijpen elkaar, komen bij elkaar uit de buurt en spreken bijna allemaal met een zachte ‘g’. Inderdaad: we komen uit Brabant! Tijdens de voorbereiding was het al supergezellig en dat is tijdens de Jamboree zeker niet veranderd. Het was een geweldig avontuur en dat hebben we toch maar mooi samen beleefd. Tijdens het eerste weekend in Bavel waren we nog grote onbekenden voor elkaar, maar na een rondje krantje-mep en de foto’s voor het smoelenboek leer je elkaar snel kennen. Niet iedereen was blij met de naam Paapjes, maar aan het eind van het weekend was toch iedereen er best trots op. Na een weekend met het hele cluster zagen we elkaar weer, alweer in Bavel. We begonnen ons steeds meer Paapjes te voelen met de Paapjesgroene polo’s. Nu waren we helemaal voor iedereen herkenbaar. Maar ook in Moergestel speelde de kleding een grote rol: de contingentsbroeken moesten gepast worden. Gelukkig was er tijdens de weekenden nog veel tijd voor andere dingen: een groot tum-tum-spel, droppingen, karaoke, een fotomaakspel, een bezoek aan de politie en natuurlijk het Tjilp-project. Het was hard werken, dat plaggen steken en ook het weer werkte niet mee.

en mensen op de goede plaats te krijgen. Verder hebben we gewerkt aan de aankleding voor het kampterrein. Ook dat viel niet mee met zulke slechte verf. Op Kibblestone beleefden we ook mooie avonturen, ondanks de regen en de modder hadden we een supertijd. En wie zal de Home Hospitality bij de 1st Priorslee-St.Georges-Scoutinggroep vergeten? Maar daarna was het eindelijk tijd om naar het Jamboree-terrein te gaan. Hier hadden we met z’n allen al zo lang op gewacht. Barstensvol activiteiten, op ons subkamp hadden we al snel contact met Schotten, Belgen en Italianen en we swopten ons rot. Die contingentsjassen waren best gewild, helemaal omdat ze aardig waterdicht waren. Na de Jamboree is het thuis nog steeds moeilijk om te wennen. Er zijn zo veel dingen die je nu pas mist, bijvoorbeeld om gewekt te worden door een doedelzak. Als we zo terugkijken op de voorreis en op de Jamboree, dan kunnen we niet anders dan tevreden zijn. Dit is dan voorzichtig uitgedrukt, want wij hadden geen leukere troep kunnen samenstellen, dan dat deze was! Daarom ontzettend bedankt voor je inzet, want zonder jullie was het nooit zo leuk geworden!

De Jamboree kwam nu steeds dichterbij, dus ook de contingentspresentatie moest geoefend worden. Het viel niet mee om alle maanden, verkledingen

[278]

[1]

[279] [3]

[280]

[281]

ite

ta rst

Robota for Life Rare mensen, die Robota’s. Alle Nederlandse troepen kregen de naam van een vogel, maar ‘Roodborsttapuiten’ bekt helemaal niet lekker. Daar hebben we dus al snel ‘Robota’ van gemaakt. Maar wat is er nou echt speciaal aan de Robotatroep? De geboorte van de Robotatroep stond gepland op 4 en 5 maart 2006 in Sint Odiliënberg. De GLEK-button (van de Grote Leer Elkaar Kennenshow) deed hier zijn intrede. Door samen te worstelen met een systeem van buttons, verschillende groepsgroottes, kleuren en symbolen word je pas een (h)echt team! Iedereen droeg trots het groene stuk gordijn, ook wel Robotadas genoemd. Met de introductie van het lalalala-lied (met bijbehorend kniegeklap) werd het een grandioze kick-off van de Robotatroep. Het Funboek op Robotatroep.nl werd na dit weekend de digitale ontmoetingsplaats om elkaar nog beter te leren kennen. Er volgden nog drie troepweekenden in Voerendaal, Uden en Maastricht. In Voerendaal bedachten we ons Tjilpproject en werden we vervoerd in een container. In Uden beleefden we een angstaanjagende horrortocht en voerden we ons Tjilpproject uit. In Maastricht zetten we de laatste puntjes op de i en hielden we de tweede helft van het troepweekend gezamenlijk met de Tapuiten. Want ‘Tapuiten en Robota, zijn hele goede vrienden, Robota en Tapuiten, die houden van elkaar.’ Ook de clusterweekenden te Heeze en Rijsbergen waren een succes. Zelf deden we nog drie tussenweekenden: een filmnight in Maastricht, een smakelijke barbeknoei

[282]

in Blerick en een Sinterklaasfeest in Venlo. Nog net voor onze oversteek waren we op de contingentsdag en gingen we op audiëntie bij de Gouverneur van Limburg. We hadden al een Robotapet en –shirt. Na ons bezoek aan het Gouvernement kwam hier de enige echte Robotatrui bij, knalroze en sponsored by Pinkpop. Na al deze voorbereidingen vertrokken we eindelijk van Eindhoven naar Engeland. Hier kwam de Robotasfeer honderd procent tot bloei. In notime waren het oranje programmabord, het ‘amen van Bas’ en de rap van Robota-sweet (boem, sjalakalaka boem!) volledig ingeburgerd. Ook werd het snel duidelijk dat het slechts een kwestie van geduld is ‘voordat heel Holland Limburgs lult’ en dat we vaak alleen liepen in een te stille stad. Het was een geroep en geschreeuw van yells. Dit hele avontuur beleefden we met z’n veertigen. Na wat wisselingen in de staf hadden we een goed lopend team. Scottie was onze mascotte, een trouwe vennoot en beschermheer. Maar het waren onze jeugdleden, die de Robotatroep maakten tot het daverende succes dat we uiteindelijk zijn geworden. Een belevenis is zo leuk en interessant als je ‘m zelf maakt. Met z’n allen hebben we er een geweldige en onbeschrijflijk mooie ervaring van gemaakt. Maar toch... rare mensen, die Robota’s! Vilkommen till Sverige! Erwin, Bas, Riëtte en Maykel

[282]

[1]

[283] [3]

[284]

[285]

uit

p Ta

Samen met de Robota’s vormden de Tapuiten het cluster X-treem Zuid waarmee zij hun Brabant-Limburgse ‘roots’ nadrukkelijk wilden onderstrepen. Zelfs een stukje Gelderland werd voor die gelegenheid bij X-treem Zuid ingelijfd. Beide troepen zijn ook gezamenlijk uitgenodigd door de Gouverneur van Limburg voor een afscheidswoordje voor de reis naar de WJ2007. Op 18 maart was het tijd voor het eerste weekend van troep 15 in Weert, pas tijdens het weekend werd naam Tapuiten bekend gemaakt. Het was meteen gezellig bij de troep, zelfs zo gezellig, dat ze tijdens het eerste clusterweekend als enige troep in één giga-grote tent sliepen. Tijdens ‘t tweede weekend werden de buddy-teams gevormd en ook was het tijd voor het Tjilp-project. De Tapuiten trokken zich het lot aan van de Grootoorvleermuizen in de Limburgse mergelgroeves. Dus gingen de Tapuiten de grotten in, waar het echt pikdonker is. Het derde weekend vond plaats in Deurne, het laatste weekend in Bunde, in het uiterste puntje van cluster X-treem Zuid. Ook de Robota’s doken tijdens dit weekend op. Het werd een gezellige gezamenlijke afsluiting met een smakelijk buffet en chaotisch Ferryspel.

was door de gastgevers een compleet Engels Manor House voor de troep gereserveerd. Slaapkamers met échte bedden, douches en een verwarmde swimmingpool. Het was er allemaal! Het dagelijkse diner was super en de afwas hoefden we niet te doen. Het was de overtreffende trap van verwennen. Ook werden we door de Lord Mayor van Birmingham ontvangen in zijn eigen werkkamer. De terugkeer naar de modder van Kibblestone werd dan ook een heuse beproeving. 22 Dagen met elkaar op stap zijn leidt soms wel ‘ns tot irritatie, helemaal als je ook weinig slaapt. En dat kan weer tot conflicten leiden. Jorn kon het goed uitleggen: het gaat allemaal ten koste van de schilletjes die je om je eigen ‘ik’ hebt liggen. Door die schilletjes kan je met mensen samenwerken, ze vormen je sociale maatschappelijke huid. Door irritatie en vermoeidheid verlies je schilletjes en uiteindelijk houd je alleen je eigen ik over. Je moet dus rekening met anderen houden, die misschien ook hun schilletjes kwijt zijn. En dus letten de Tapuiten goed op elkaars schilletjes. Er waren zelfs Tapuiten, die uienschillen bij zich stopten om zo extra beschermd te zijn.

Op Kibblestone was het natuurlijk ook voor de Tapuiten erg modderig. Maar tijdens de Home Hospitality vielen de Tapuiten met hun neus in de boter, of beter gezegd: met hun bips in bad! In Blackwell, bij Birmingham,

[286]

[1]

[287] [3]

[288]

[289]

ipp

sn ter

Onze troep heeft als thuisbasis het bruisende West-Brabant, waar gezelligheid de boventoon voert. Zeeuwse nuchterheid en Limburgse gezapigheid maken de troep compleet. De troepleden hebben de meeste moeite met op tijd gaan slapen en dan de volgende dag het vroege opstaan. ’s Avonds wordt er duchtig gefeest terwijl het ‘s ochtends vaak wat rustiger moet gaan. Ondanks dat hebben we - hoe verbazend ook - elke bus gehaald, want zelfs de laatste ochtend presteerden twee troepleden het om te laat bij de bus te staan. We noemen verder geen namen (hè, Erwin en Sjors?). Ondanks alle verschillen tussen de troepleden staat er een groep, die voor elkaar opkomt en voor elkaar klaar staat. We hebben veel bijzondere momenten beleefd, zowel tijdens de voorreis als tijdens de Jamboree zelf. Zoals bleek toen Anouk op haar rug was gevallen: het leek op het eerste gezicht best erg, vooral toen de ambulance en brandweer haar wegvoerden. Na een ziekenhuisbezoek en een paar onrustige uurtjes bleek alles erg mee te vallen en konden we Anouk opnieuw in de groep verwelkomen. Het hoogtepunt voor de hele groep was uiteraard de HoHo. Nieuwe vriendschappen werden gesloten

[290]

en de dochter van de scoutsleader Steve kon op interesse rekenen van een aantal jongens. Verder deden de twee zoontjes veel meisjesharten smelten bij de aanblik van deze belhamels (of niet Lara?). Gedurende de reis ontstond er een steeds hechtere groep. We hebben met z’n allen Muddy-stone overleefd, de HoHo onvergetelijk gemaakt en tijdens de Jamboree iedereen laten kennismaken met ‘the crazy Dutchies’, vooral tijdens Splash! Wat vooral bij blijft van onze troep is de openheid waarmee alles werd besproken. Veel gespreksonderwerpen werden aangeroerd en menige discussie werd met volle overgave gevoerd. We hebben veel met elkaar gepraat, geouwehoerd, af en toe gehuild en vooral heel veel lol gemaakt. De Watersnippen zijn wat dat betreft de gekste troep van heel Nederland. Dat het goed zat binnen de troep bleek vooral toen we terugkwamen in Roosendaal. Het afscheid was ontroerend en als troepstaf kunnen we alleen maar trots zijn op onze gasten. Zij hebben de Jamboree onvergetelijk gemaakt en we kijken met dankbaarheid terug op deze reis.

[290]

[1]

[291] [3]

[292]

[293]

lp Wu

De Wulpen zijn de troep uit het zuidoosten van Brabant, dus uit Eindhoven en wijde omgeving. We hebben een schitterende voorbereidingsperiode en een fantastische WJ gehad. Bij ons eerste troepkamp in Mierlo hebben we elkaar leren kennen. Dat was voor velen nog even de kat uit de boom kijken, maar wel was iedereen meteen enthousiast voor de WJ, zeker ook omdat er enkele deelnemers van de Jamboree in Thailand kwamen om hun mooie ervaringen te delen. Tijdens ons tweede troepweekend, in Bavel, hebben we op zaterdagavond een mooi kampvuur gehouden, waar de namen zijn ontstaan voor onze vier patrouilles: ‘Henk’, ‘McFood(t) 33’, ‘De Maïskolven’ en ‘De Ingeblikte Kalkoentjes’. Deze namen zijn veelal geïnspireerd door avonturen op de primitieve hike die eerder die dag was gelopen, of op het al even primitieve diner dat erop volgde. In het derde troepweekend, dat plaats vond in Waalre, hebben we ons Tjilp-project uitgevoerd: het maken van paaiplaatsen voor de vissen in een waterplas, het ‘Gat van Waalre’. Bij het plaatsen van de gevlochten rekken was het oppassen voor de ‘macho van de plas’, een snoek van drie meter lang! Gelukkig werden we bijgestaan door Michel en Loet, twee ervaren duikers. In Bladel kwamen we bijeen voor het laatste troepweekend: de

[294]

Wulpen hebben toen vrijdagavond met een GPS hun weg naar de blokhut gevonden en de dag erna hebben we een bezoek gebracht aan een kaasboerderij. Tijdens de voorreis is de Home Hospitality erg bijzonder geweest. We waren twee dagen te gast bij een Scoutinggroep in Southport, vlakbij de Schotse grens. Niet alleen werden we door de plaatselijke District Commissioner Brian Robinson naar Liverpool meegenomen voor een schitterende dag, maar ook hebben we daar kennisgemaakt met ‘Dragon Boating’. Dat houdt in, dat je gaat roeien in boten, die als draken versierd zijn. Bovendien werden de natte en vieze kleren nog voor ons gewassen ook! Het afscheid viel sommigen van ons wel erg zwaar! Maar het hoogtepunt was de Wereld Jamboree! Zeker toen we met onze hele troep letterlijk in de spotlights kwamen te staan. Tijdens een avondmaaltijd hadden we de Scoutingband D’Anoukki te gast en die avond heeft D’Anoukki op ons troepveld hun nummer ‘Fly away’ voor het eerst unplugged gespeeld. Bij een optreden in het ‘Holland House’ de volgende avond hebben ze die unplugged-versie aan onze troep opgedragen en voor het grote publiek gespeeld. Op het podium werden ze zelfs bijgestaan door enkele Wulpen!

[294]

[1]

[295] [3]

[296]

[297]

IST’ERS At your service! Vanuit Nederland zijn niet alleen jeugddeelnemers, troepstaf en contingentstaf naar de Jamboree afgereisd. Er gingen ook zo’n 300 IST’ers onder de vlag van het Nederlands contingent mee. Zij vormden met duizenden andere Scouts het International Service Team. Zij hebben hard gewerkt om de hele Jamboree tot een succes te maken, maar ook tijdens de voorbereiding hebben ze zich ingezet voor het Nederlands contingent. In Engeland waren ze op de meest uiteenlopende plaatsen te vinden. In internationale teams werkten ze bij programma-onderdelen, als host, in de keuken of waar-dan-ook. De IST’ers liepen met hun paarse dassen echt overal rond op het Jamboree-terrein. Zij werkten hard om het iedereen naar de zin te maken. Zonder deze mensen was er geen eten in het medewerkersrestaurant of konden deelnemers hun uiteenlopende vragen niet stellen. Of de toiletten werden niet schoongemaakt of spullen werden niet vervoerd. Maar ook programma-onderdelen konden niet draaien zonder de IST’ers en ook de grote evenementen waren afhankelijk van de IST’ers. Ook op de subkampen waren altijd IST’ers om het de deelnemers zo goed mogelijk naar de zin te maken en bij het medische team waren flink wat IST’ers aan het werk. Zij hebben zich voor meer dan 100% ingezet om de Jamboree tot een succes te maken. Een aantal Nederlandse IST’ers zorgde er ook voor, dat Nederland zich goed kon presenteren. In het Holland House en bij het Nederlandse onderdeel van de World Villages bakten deze IST’ers de poffertjes, leidden het korfbal, legden uit hoe je moet klompendansen en ze serveerden kopjes Nederlandse koffie. Een twintigtal IST’ers is zelfs op de fiets naar Engeland gegaan! Ook in de voorbereiding heeft een aantal IST’ers het Nederlandse contingent ondersteund. Tijdens troepkampen, clusterweekenden en tijdens de contingentsdag hebben zij ervoor gezorgd, dat alles op rolletjes liep. De voorreis op Kibblestone werd ook ondersteund door IST’ers. Het programma en de logistiek had niet zo soepel gedraaid zonder de inzet van de IST’ers.

[298]

Voor de IST’ers was het een buitenkans om in een internationaal team samen te werken met bijvoorbeeld mensen uit India, de Verenigde Staten, Zuid-Afrika, Brazilië en met al die Scouts van over de hele wereld. Zij legden contacten, leverden samen topprestaties en beleefden samen bijzondere momenten. Ook hier maakte het niet uit waar je vandaan kwam, iedereen zette zich in, iedereen wilde een prestatie neerzetten. En met een paar woorden Engels en met handen en voeten krijg je alles voor elkaar. Tijdens de Jamboree zijn er veel nieuwe vriendschappen ontstaan, op een Jamboree is iedereen in de buurt, de afstand tussen de Verenigde Staten en Zuid-Korea is maar een paar meter. Veel van deze mensen zullen elkaar na de Jamboree niet snel weer zien, maar de internationale ervaring zal niet snel vergeten worden. Iedere IST’er heeft zijn eigen persoonlijke ervaringen, maar allemaal hebben we een top-Jamboree achter de rug. En heel veel mensen zullen ze dankbaar zijn voor hun inzet.

[298]

[299]

[300]

[301]

[302]

[1]

[303] [3]

[304]

[305]

[306]

reis en e voor uws op d s n e d nie ing, tij ooie atste rbereidn van het la dat al die mimes o o v e , d e T r e o s r e o n e e v e r d r tijd d, dat ie e e n, Jambo en door ft er rgen z ep hee voor gezorg amboree zo nieuwsbrieve aakt, geholp s en van o r g k r am ee eJ es, gem -we De PR de Jamboraar ook na dden. Websit -werkgroep de clusterte tijdensgte bleef. Mergeten wor n door de PR de leden van n de hoonissen niet vingsitems zijor verschillen nden e pweeken om het e o beleve de herinner enten en do r t e jk een mogeli ondent en ook pcorrespond zoveel roepcorresp n hadden we m o n t e e de troetingentstaf. s reiz hielpen de eze men d st veel de Con ten be ken. Gelukkig den. Zonder s e o m u e n o o e houden h z s e n e eb me et ogte te website o h De PR- weekenden t op de hoogt e d e op en op d liepen lijvers cluster ent van alles ist. thuisb ikeltjes werdKibblestone erden g m e e ll in g a t n ie o m c o rt p tw format dracht r ook o o’s en a en. He boel in s de opone. Veel fot e lezen. Maa len te breng a w is e t e orr tik lest reacties , p Kibb s de vo en. ’s en ar groter Tijden avonturen og waren veel aan om foton te verwerk waren r. Maar e n n e lo d e e B n d n f a n e a a la v sta at korte enten e vers en op d . De af met gezet pcorresponds te volgen, t verder achten nog wonden leven t te n o o e e o w ll r e n a n k g e e e k d m e de t agen om r , e e m r n tw nge ers groot eve en goed ging he rden la lange d uisblijv e terrein de dagen we zodat de th keld om zo’n nstond toch e e r o b , n o ik g e m s n w a r r a e e e J g g v e Op heteurde nog m internettoe rs. Het is inr de thuisblij aan er geb r hadden wee WJ-gangeen, maar voo tingent se con r gemaakt. d n ook hienturen van d eld te breng la r e e et Ned ems ov van de de avo ijven en in be oree-leven. ee en hrschillende iteen verslag r o b r b h m c a m s a J be de J bben er ve tikelen en an het r e nd zijn beeld v ederla V-zenders h n tot swop-a ee N in ia e ambor T d t e c n de m Kranten e Tjilpproje t de Jingsitems n in e g k in o t . n O ner con en va komen landse e herin bod ge ikelen variër Neder verschillend t . t e r ie h a n mo van De ook de otoleden gscere openin at de R-werkgroep r een fs een d e , n is e l g a P a a e zor heeft de , in tot e . Het w voor t de siteen verslagen verschillend e p Om er el vergeten, o s t w p n o o ie r l le v n g e e s e e t ik v g e t pa art eurde te nh nie kt. 0 000 ls met b taan va gemaa en er 2er zijn stape laan is: er ge d beeld onts r a w g vers h een goe e da foto’s en ilijk te drukst 0 oc Op de f van 130.00 ent, wat moederen is er t m n ie e a h n n c ve ar hulp va rend e schitten. Dankzij de. r e u plaats ree-avontu Jambo

[306]

De Website, de pers en de PR-werkgroep

arn oud max shley

erwin rob ert

karin

[307]

n e t n a De kr . . . o z n e

[308]

[309] [3]

[2] [1]

[310]

[311]

10 augustus 2007 // Marcel Ik mis wel/niet (doorhalen wat niet van toepassing is)

Bij de vorige Jamboree in Thailand schreef een deelnemer een mooi stuk op internet over wat zij allemaal miste toen ze thuis was gekomen na de Jamboree. Dit inspireerde mij tot het volgende stukje. Als CS Inkoop/Logistiek mis ik wel/niet: de 350 broden in mijn auto, de parkeerboetes in Stoke on Trent, deelnemers die hun portemonnee laten liggen bij outdoor activiteiten, de ritjes met Alex van in totaal 2000 kilometer naar diverse plaatsen in Engeland, boodschappen doen bij de groothandel, de modder tussen mijn tenen op Kibblestone, troepstaf die andere jam wil dan aardbeiensmaak, 2945 flessen frisdrank die zes keer van vrachtwagen naar vrachtwagen zijn gesjouwd, 450 liter orange juice die nog aangelengd moet worden, brillen die spontaan breken, het wassen van de sokken van Wim en Ilse, het scannen van je tag voordat je mag eten in het restaurant, de bedden en de douche van de laatste dag, het opstaan voor 07.00 PM (of was het nou AM?), de zon tijdens de Jamboree, de nachtelijke gesprekken met de andere CS leden over lampjes, de cappucino van de Nero/Costa/Starbucks, deelnemers die genieten van de kroket en/of frikandel op de Stena boot, een modern betalingssysteem in Engeland, de 175 potten Nutella die we bij Morissons in Stone hebben gekocht, de bewakers bij Gate 1, 5 en 8, de toiletgeur op de Jamboree, het roepen van Jambo waarop andere deelnemers spontaan Hello roepen, het zingen van de Jamboreesong, de geur van mijn slaapzak, het binnen 12 uur regelen van een alternatieve slaapplek voor de Nederlandse Scouts voor de laatste nacht, de tijdsverschillen bij de Engelse busmaatschappijen, de dames van de kikkers, vissen met grote ogen, de lunchpakketjes op de Jamboree, het schoonmaken van de douches en toiletten op het medewerkers terrein, de enorme afstanden tussen je tent en het toilet ’s ochtends om 6.30 uur, het 312 keer inpakken van bagage in bussen, Shrek 3 op de Stenaboot, de meer dan 107.000 foto’s die genomen zijn, het lekkende dak bij de groothandel, de volgende uitdrukkingen van de Engelse organisatie (zelfstandig of in willekeurige combinatie): ‘I will investigate and get back to you’ / ‘we are working on it’ / ‘it is in the process of being solved’, de bijna deuken in mijn auto vanwege invliegende Engelse auto’s, het opscheppen van eten voor 3000 man/vrouw in het medewerkersrestaurant, de vraag hoe ik mijn auto van buiten en van binnen schoon krijg en de geur van vuile sokken laat verdwijnen, de Engelse roundabouts (of beter Rommelabouts), de brandende zon op mijn tentje, de 1311 andere deelnemers van het Nederlandse contingent……..

[312]

UITGAVE 2 - JAN 2007

VOORWOORD

IK ZIT BOORDE Dit is ons jaar! VOL HERINNE RINGEN

AGENDA

Honderd jaar geleden is het eerste Scoutingkampje gehouden op Brownsea Island met 22 Scouts. Nu, in 2007, gaan we het Normaal kom ik maar één keer 100-jarige bestaan vieren tijdens de Wereld Jamboree 2007 in in de week mag ik tenminste buiten. Daarom een paar weke het land van herkomst kijk ik ook een slordige 40.000 n lang zo uitScouts! Maar als ik dan naar buiten,met naar deMaar Jamboree. Dan de rest buiten ben, dan dat geni is maar één onderdeel van van de activiteiten ‘t jaar maar die et ik er eenjullie middgaan agje van, meemaken in deook Een hele tijd . ruim driehoor weken dat je met het Nederlandse in de week. moest ik wach tencontingent een stoere Explo in een plast opicje padtot bent. rer me Soms

kocht in de kijk ik wel even daarna begon winkel. Maar trots naar ze. Maar het avontuur. niets meegemaa De raars al meegemaa zij hebben In detekomende dingen heb kt, geen kampom alles op maanden wordt er extra hard kt: uitgerookt ik vieze Derde troepkampendwars vuren, prikkelbos nog wordede modder. Ik wel. gewerkt n juiste bij eenmanier door prikkelbos jes of / plek / plaats kampvuur, elkaar teIkkrijgen. zit al vol Want wat dat jes heen renne En... ik voor herin nerin warme zon, bibbe tijden gen, zij niet. n, hoe s de Jamb zwetever tevoren je ga ook begint, n invan op het eind ren in de sneeubetreft, oree de eenmoeten nog veelde uur tegemoet. w. En ik ben in elkaar avont Januari / februariheel 2007 vies geweest. puzzelstukken passen. De puzzelstukjes hebben allemaalspannender al heel Maar geluk kig een warm sopje wordt ik dan weer verschillende vormen Ouderbijeenkomsten zijn ook verschillend van kleur en ook de gedaan, zodat in enModd ik er er, uitzie. Om vervo kamp daarn vuur, op a weer maken er niet makkelijker prikk en elbos tot slot lgens weer lekke taalverschillen netjes het jesheb je geen Wat dat grote r vies “voorbeeldplaatje” te worden! van hoe het moet gaanavont worden… uur is? Maar leuk vinden Maart 2007 Swop collega’s moet pen! Rare tekens, M’n officiële we het wel, want als die puzzel en bij daarbaasj klaar is dan mooie kleuren een egeweldige op avontuur. Misscligthun blijven, ikreis Vierde troepkampen Naar de Jamb niet. Ik mag ongelofelijke uitzichten, hien trekt andere oree kijk ik echt met bijzondere momenten, als binnekeuzes Niger me wel nkort een buiten, ik mag uit. Weke gaatnlang om eten, Scout uit aan ofleven een nieuwe liefde, een Engels eeninExplo benwellicht alles meemaken het ik een rer uit gezin, IST’er heel , lekke feesten oplopend uit Finlan even schoon 40.000 WJ-gangers r vies April / mei / juni 2007 en wat niet Troup meer… Hong Kong. Of d. Ofal een wordetot zijn en daarn n, Geweldig leade En a r toch? ik weer uit Brazilië. kijk natuurlijk Tweede clusterweekenden En dan ga ik vies worden. m’n ogen uit Dit is dus samen met hem avont kleuren van m’n uur. ookande naar al die jouw jaar!op Haal En eruit wat er in zit (en voor dan nog zal het niet of haar al die beleveniss collega’s. Ik kijk re wel ruimt andere talen, en heb ik echt mogelijk alles mee nog naar de zijn te maken) en e. houd er bij zo’n Hoe grote organisatie badg rare zou es de modder in tekens, mooie altijd rekening in het kamp 23 juni 2007 ook Japan zijn of vuur inblijven kleuren. En ik mee dat veranderingen naar mezelf: ik komen tot het Australië? laatste kijk prikkelbos zie er echt niet moment! Uitzwaaidag zit boordevol jes? En hoe warm Hebben ze in Kenya ook zo verkeerd uit. herinneringen. Ik is het in Cana Alles aan mij herinnering: dat da? is één grote gave kamp, die Bijnend dezee wensen we je Zo’n Jambook mooie ervar span 19 juli t/m 9 augustus 2007 natuurlijk oreenog en gezond is een ing. Ik probeer voorheel tocht, die mijgelukkig één groot soms wel2007! badg Voorreis + Wereld Jamboree es op m’n colleg te lezen wat die avontuur, een wereldwijd avontuur. a’s betekenen Kansen geno er niets van. Toch , maar vaak snap eg, die ik ook kijken die colleg ik ga benutten. zeker a’s Ilse allemen Het is geweldig aalWim trots, net een Oktober 2007zo trots als ik. om uniformbloes te zijn. Reünie per troep PS: (speciaal voor de troepstaf, baasj IST-ers en contingentstaf) En m’n e? Ach... Maar... verschillen die kan altijd zijn er ook. M’n “Zelfs al zou ik weten dat de nog morgen in stukken z’nwereld offi ciële alleen mij mee baasj conti uiteenvalt; e neem ik zou appelboom planten.”ngen tsuniform (Luther) naar de Jamb t toch nietmijnaantr ekken, want dat oree. Er gaat Kijk voor eenoffi uitgebreide ciële collegaagenda ook een niet mag ‘ie mee. Die mag swoppen. niet precies hetzelfde op www.wj2007.scouting.nl zijn als al die ande vies worden, moet re officiële colleg a’s.

Januari 2007

De contingent

staf stelt zich voo

MENSEN MET

RARE VRAGEN

EN CAMERA’S

Tijdens de voorb ereidingsweeken ze vast tijdens den heb je missc de voorreis of hien al kennis Jamboree nog gemaakt met er voldoende foto’s wel tegen deze mensen en informatie en ande is, zij verzamele komt om de nieuw . Deze mensen zijn de PR-w erkgroep. Zij zorge rs kom je n ook allemaal sbrieven en de materiaal voor krijgt of een came n ervoor dat website te vullen het herinnerin ra voor je neus . En wat nog het gsboek. ziet, maar zorg belangrijkst dat je er op komt Ren dus niet snel weg als je een rare vraag !

VRAGEN EN/O

Dat kan door een

F OPMERKING

mail naar Karin

en Robert naar

EN?

PR@wj2007.scou

ting.nl

UITGAVE 3 - JULI 2007

VOORWOORD De derde Jam boree Times ligt nu voor binnen een je en dat bete kleine maa nd op de boo kent dat we elkaar de 21s t te stappen op het pun te Jambore t staan om naar Engelan e gaan bele op 1 augustu d. Het land ven en 100 s! waar wij met jaar Scoutin g met de wer eld gaan vier In de laats te maanden en is

de troepstaf keihard gewe om er nog rkt door al éénmaal een troepkamp waren er men van te mak geweldig sen die daar dachten. Erik en. coördinatoren en Kitty veel heel anders over en clustertea Door de cluster- uitge en laatste meer geld ms om het geven aan de clust hebben tweede dat voorreis dan worden. Door erkamp tot een succes ze begroot was, te laten jullie hierdoor een topreis de IST’ers maar hebben die de ouderdag . Frank waak en, troepkam naast hun hulp bij t over overdrev geregeld voor gedrag. Bede ook deelnem pen, clusterka en bewaking nk en in werk en groepen zoals mpen traject tot aan dat Jos het hele Holla werkgroep, nd House Holla de Wereld Jamb de PR- bege en World Villa nd House, contingentsp oree leidt ook en dat Rien ges. Maar nog aviljo elk clusterwe nog eens de mannen onzichtbaarde en was en straks ook ekend erbij en vrouwen dag en r zijn van de cont tot in de late ingentstaf die je verzorging of een arts nacht bereikbaar is als uurtjes verg nodig hebt. aderen week zorgt dat er die in de diep Hans ervoor naast geld, in week uit, e nacht mail ook aandacht kleine zake en uitwerke en, schrijven n is n van…, tja echt van alles , denken hoofd gezie die andere nog wel eens voor de kennen ze n worden. En . Problemen niet - of bete over het dat Petra gewo r geze alles weet, wan maar lossen on echt ze op - en noem gd kennen ze wel, neer je welk stelt. e vraag dan en ze gaan en het een uitda ook maar maar door… ging Tijdens de stonden ze ouderdagen even in de schijnwerpers Bovenstaande onwennig en , een beetje zijn allen men eerst wat schu met hun gebr s, bijzondere vuur en vlam chter, maar mensen, daar uike te daarna weer vertellen over ‘hun’ onde na vol met een Jamb n en nukken. Bovenal men oreehart, die weg te kruip rdeel om grote over toch en achter de weer stilletjes klaar zijn voor sen t to the Unite ander en door te gaan : de here we com d Kingdom. zijn. met waarmee e! England ze bezig Bedenk daar Ilse & Wim om voordat je op de boot die daar is omdat Joha n dat geregeld stapt dat Contingentleide dat Marcel rs de inkopen heeft en zo goed heef dat we geld overhielden, t zodat er nog gedaan PS: (speciaal kledingstuk een extra aan je kled voor troingp toevoegd. De Jamboree Time akket kon worden epstaf, IST’ers en conwat je ziet er s zo uit ziet omd en het logo en alles tingentstaf) ‘Ond ernend Scout, at Robert, als precies weet begin- schat niets! Het lot wat een Scou De badeendj van de mens t wil es hype, gehy heid hing pt is door Karin zien. volhield dat eens van een ‘de badeend’ appel af. het ging mak en zij en. Ook ’ (Leopold Koch )

nieuwsbrief

40.000 deelnem

van het nede

ers!

rlands contingen t wereld jamb nummer 18 oree 2007 enge november 2006 land

Het is bijna al winter, maar ach wij hebbe op de zomer n onze ogen gericht. En die alleen maar Jamboree komt dichterbij. De toch echt steed Engelse organ isatie heeft inmid s gehaald! Dat wordt dus reuze dels de 40.00 0 gezellig! Deze nieuwsbrief staat in het teken Development in Engeland fladde van Tjilp die naar Globa l Fieke van de Sprinkhaanrietza rt en het economische wond er ngers.

Door Fieke Hame

economisch wonder

rs (Sprinkhaan

Toen ik aan mijn ouders vertel de over de jambo laaiend entho usiast. Toen ik ree waren ze echte kosten was het over met de pret. r vertelde hoeveel het zou gaan zeiden ze. Maar Misschien in een volgend leven ik in dit leven maar geloof niet in volgende leven s en aangezien een keer mee ik mee natuurlijk. kan je Dus ik zei tegen als deelnemer moest en zou zelf wel bij elkaa m'n ouders dat r zou sprokkelen ik het allemaal financiële aspec en dat ze zich t geen zorgen over het hoefden te make mocht ik gaan! n. Natuurlijk rietzangers)

Maar ja toen begon het pas, waar haal je nu vandaan? Geluk zo snel 2000 kig ging het in euro waar haal ik nu termijnen dus toen was de vraag in drie maanden 300 euro vanda an? Ik heb toen maar het help Fieke jamboree fonds op opgericht. Ik heb goedbedoelende familieleden wijs gemaakt dat het toch echt een goed doel is. Maar toen ze hoord en dat dat goede doel 2000 euro bij elkaar schrapen was vonden ze het toch iets minder grapp ig. Een

Tijdens de Were

global develop

ld Jamb

ment

oree ga je een vergelijken met activiteit doen Tjilp. Je gaat die je kunt iets doen voor gaat eens naden je omgeving of ken over veel je besproken thema mensenrechten. Milieu is ook ’s als aids en een thema dat tegenkomt. De je bij activit Global Developme eit heet Global Developme deze activiteit nt. In 1991 was Jamboree. Iedere nt voor het eerst een activit eit op de Were ld zal volgend jaar Jamboree groeit de activit eit qua opzet in Engeland ook en dat reden om Tjilp samen met jullie zo het geval zijn. Voor ons een uit te gaan voere n!

Op Global Deve lopment kome n allerlei onder in het dagelijkse werpen aanbo leven kunnen d die gebeuren. Of woonplaats, op het nou in je je school of bij jouw Scoutinggro mee te make n krijgen. Tjilp ep is. Jij kan past daarom er milieu en dat helemaal in het is nou net één thema van de centra Development. le thema’s van Bij het thema Global milieu en vogel met olie besm s kan je denke eurde vogels, n

[313]

â&#x20AC;&#x153;In all of this, it is the spirit that matters. Our Scout law and Promise, when we really put them into practice, take away all occasion for wars and strife among nations.â&#x20AC;? Sir Robert Baden-Powell

[314]

Het Ne contin derla n g dse e n i e t d b e e heeft i reen die dankt totstangezet v zich dit boendkominoor de herinn k: een g van ooie geweerling aam dige tin een jd!

BEDAN KT Dit is een uitgave van het Nederlandse contingent voor de 21ste Wereld Jamboree in Engeland 2007. Dit boek is in een oplage van 1400 stuks gedrukt. ÂŠ 2007 Niets uit deze uitgave mag worden gebruikt voor publicatie of vermenigvuldiging op welke wijze dan ook, zonder toestemming van de samenstellers. Scouting Nederland, Larikslaan 5, 3833 AM Leusden.

[315]

WJ Contingent badge fc [ConvertePage 1 10-1-2006 21:19:42

CMY

Het Nederlandse contingent Wereld Jamboree 2007速 K

[316]