(ONT)MOETEN.

Het voorjaar dient zich aan en dan moet ik de tuin weer in. Bladeren weg, onkruid – dat altijd harder groeit dan de rest- eruit en mooie plantjes er in.

Eigenlijk vind ik het heerlijk, om in de tuin te werken, maar niet alleen, vanwege het tuinwerk zelf. Er gebeurt iets in de straat! Er zijn meer mensen buiten en er begint een uitnodigend sfeertje te ontstaan om kletspraatjes te maken met elkaar. Zomaar even tussendoor: over de tuin zelf, maar ook over allerlei wel en wee. Leunend op de hark komen de vragen los, over hoe we de winter doorgekomen zijn, wat de kinderen allemaal doen en in mijn geval, hoe het met de kleinkinderen gaat. Het tuinwerk schiet geen bal op, maar ik geloof, dat niemand daarmee zit. Natuurlijk borrelen er bij mij weer gedachten op, die me zeggen, dat ik anderen teveel heb verwaarloosd, maar tijdens de luchtige gesprekjes blijkt, dat bijna iedereen dat wel heeft en er dus niet mee zit. Pffffft., gelukkig.

Oog en oor hebben voor elkaar, hoe mooi kan het zijn, dat we daar wat meer tijd voor zouden inruimen in ons leven? Het voelt zo fijn, om mensen weer even te ontmoeten, om elkaar te zien en je verbonden te voelen, in dit geval met de mensen, die je buren zijn. Dus na een dagje tuinwerk, overheerst niet zozeer het gevoel dat ik opgeschoten ben en het werk heb afgekregen ( bijna niks gedaan, ha ha ) maar meer het kleine geluk: dat je erbij hoort en gezien en gehoord wordt. Hoe fijn is dit? En zeker als het spontaan ontstaat, zonder afspraken. Want die zijn er ook wel. Die moeten weer passen in de drukke agenda’s en dan is er soms een gaatje over 2 maanden! Het leert mij, dat ontmoeten belangrijker is dan moeten en dat ik dat heel graag als een waarde wil vasthouden in het leven.

Reageer:

In mijn werk, de zorg voor mensen met een beperking, komt het vaak neer op de nuance, op de kleine dingen, die de kwaliteit van de zorg bepalen. Dan is de ontmoeting, samenwerken en samen kijken naar het kind van essentiële waarde, om het goede te doen. Een voorrecht om in deze tak van zorg te mogen werken!

Projectleider biej Erfgoedcentrum Achterhoek en Liemers (ECAL) en onder meer veurzitter van de Dialectkring Achterhook en Liemers. Geboren en getogen in Wenters, boerin, dochter, moeder en oma.

Inens was ze d’r neet meer. Töt ’t ende to bleef ze hoppe hollen dat ze nog effen langer biej uns mog blieven. Helaas is Annemarie Damveld op 26 februari 2023 aoverlaene.