mijn auto11 | mijn metamorfose 15 | mijn verhaal

Meer foto’s zien? Scan de QR-code

Aan de hand van foto’s van vóór en na de restauratie zijn de verschillen goed te zien. Jo en Mario Heuveling en Nico Stokman hebben al verschillende oldtimers onder handen genomen. Dat gebeurt uiterst gedegen. Ze zijn technisch onderlegd en hebben oog voor detail, zo blijkt. Gaat niet bestaat niet, is het credo van het drietal.

‘Velen hebben wel een herinnering aan het model’

Opel Kadett B als grote favoriet ‘Leuke auto met een simpele techniek’

Tijdens de gezamenlijke restauratieprojecten kiezen vader en zoon en hun kameraad niet voor de makkelijke weg, want ze streven naar perfectie. Soms zijn onderdelen niet meer te koop en het zelf maken is zeker bij het plaatwerk regelmatig aan de orde. Dat kost denkwerk en doorzettingsvermogen. “Als het even niet gaat, kun je beter één of twee dagen stoppen en dan daarna weer met frisse moed verder gaan. Dat werkt het beste”, zegt Mario Heuveling (52) uit Wehl, de jongste van het drietal. Zijn vader Jo (75) uit ’s-Heerenberg knikt bevestigend. “Vaak komen oplossingen ’s nachts naar boven. Dan kun je haast niet wachten tot de volgende ochtend om ermee aan de slag te gaan en het in praktijk te brengen.”

Opel Kadett B is favoriet als het om restauratieklussen gaat. Vijf exemplaren hebben de heren in bezit, waarvan twee gezamenlijk. Mario beschikt over een tweedeurs Kadett B uit 1972 met 1.200 cc en 55 pk. De gouden kleur maakt hem bijzonder. “Ik kreeg deze auto toen ik 13 jaar was op mijn verjaardag, dat weet ik nog goed”, aldus de eigenaar. Zijn vader betaalde er destijds, bijna veertig jaar geleden, 250 gulden voor. “We hebben de wagen samen gerestaureerd, een mooi project waar ik met veel plezier op terugkijk.” Mario rijdt erin sinds hij zijn rijbewijs haalde. De Kadett doet nog steeds dienst en verkeert in prima staat. “Deze auto heeft veel gevoelswaarde en gaat nooit meer weg. De oude eigenaar uit Zelhem vertelde ooit dat hij hem graag terug wilde hebben, maar dat gaat niet gebeuren.”

Jo Heuveling brengt veruit de meeste uurtjes door in de garage en heeft de meeste ervaring met de restauratieprojecten. Hij heeft een crèmekleurige Opel Kadett B uit 1973. Hij deed elf jaar over de opknapbeurt. “Het was echt een wrak, ik kocht hem voor 25 gulden.” Foto’s tonen zijn gelijk. Er viel veel eer aan te behalen. “Hij moest helemaal worden gestript en daarna was het weer langzaam opbouwen. Dat is altijd de uitdaging. En samen weet je meer dan alleen.” Zelfs het reviseren van de motor en de versnellingsbak kunnen de autoliefhebbers zelf. Ook Nico beschikt over een gerestaureerde Kadett B, het gaat om een babyblauwe automaat uit 1972. Gezamenlijk hebben ze nog een zeldzame showauto (een Kadett B coupé rally uit 1969) en een professionele raceauto, een Kadett B Sport met 100 pk, eveneens uit 1972. “Met die laatste rijden we af en toe op de circuits in Zandvoort en Zolder. Dan maken we er een leuk uitstapje van. Hoe snel het gaat? 180 kilometer per uur is mogelijk, verder gaat de teller niet.” Resteert de vraag: waarom hebben de heren een voorliefde voor juist de Opel Kadett B? “Het is gewoon een leuke auto met een simpele techniek die daardoor goed te onderhouden is. Velen hebben wel een herinnering aan het model. We krijgen dan ook vaak een duimpje of een gulle glimlach van mensen die ons zien rijden.” m

“Met mijn muziek probeer ik de herinnering aan de IC toch iets aangenamer te maken”

Onderzoek laat zien dat de inzet van muziek een effect heeft op het verminderen van pijn, stress en angst bij patiënten. Hoe mooi zou het dan zijn als er meer muziek wordt gemaakt in het ziekenhuis. Iemand die zijn gitaar er al regelmatig bij pakt is verpleegkundige Cor De Koning. Aan MIJN Magazine vertelt hij hoe het begon.

Verpleegkundige Cor de Koning Zingen voor patiënten op de IC

Cor de Koning (60) werkt al meer dan 32 jaar als IC-verpleegkundige bij het Rijnstate ziekenhuis in Arnhem. Sinds 2018 staat zijn tweede gitaar op de IC afdeling en speelt hij regelmatig een stukje voor de patiënten. Cor vertelt dat het eigenlijk per toeval is begonnen. “Voor de corona periode werkte ik ook nog twee maanden per jaar op de afdeling Cardiologie” vertelt Cor. “Op een vrijdagavond had ik een late dienst en raakte ik in gesprek met een patiënt. Wij hadden het over muziek en wij kwamen erachter dat wij dezelfde soort muziek mooi vonden. De patiënt vroeg of ik de volgende dag mijn gitaar mee zou kunnen nemen”. Eerst twijfelde Cor, maar uiteindelijk besloot hij het toch te doen.

Toen hij de volgende dag op de afdeling kwam, zat de patiënt al te wachten. “Ik heb toen ongeveer een half uur gespeeld, vooral nummers uit de jaren 70.

Een aantal dagen later kreeg ik nog steeds reacties van de patiënt, en toen dacht ik: dat moet ik op de intensive care ook doen. Als het heel druk is of als de patiënt niet stabiel is, dan kan het niet. Maar af en toe speel ik dus een of twee nummers. Altijd in overleg met patiënt of familie”

Nare herinneringen Deze korte interacties met patiënten zijn niet alleen mooi en gezellig, maar hebben zeker een doel. “Heel veel patiënten en hun familie hebben een nare herinnering aan de IC-opname. Door live muziek te maken geef je afleiding, ontspanning en soms troost en energie. Een patiënt had op de polikliniek aan de arts aangegeven dat zij niets van de opname kon herinneren, behalve de verpleegkundige die muziek had gemaakt. Zo geef ik een positievere herinnering aan de intensive care-opname, die heel traumatisch kan zijn.”

Corona Helaas was er door het coronavirus een hele periode geen tijd voor muziek op de IC in het Rijnstate ziekenhuis. Daar kwam ook nog eens bij dat Cor op ongeveer 1 april zelf ziek werd. Eerst kwam Cor terecht op de Corona afdeling in het Slingeland Ziekenhuis in Doetinchem, maar na enkele dagen werd hij al naar de IC gebracht en zo’n drie weken in slaap gehouden. “Mijn familie heeft deze periode natuurlijk als verschrikkelijk ervaren, maar mijn gevecht begon pas toen ik weer wakker werd”, benadrukt Cor. “Ik kon niet meer staan, niet meer lopen, niet meer praten, niet meer slikken en was 20 kilo afgevallen. Na drie maanden in het ziekenhuis en twee maanden klinische revalidatie mocht ik naar huis. Nu gaat het redelijk goed met mij, maar het is nog niet helemaal in orde, de laatste procenten gaan gewoon heel langzaam.”

Gitaar spelen en zingen voor patiënten op de IC doet Cor inmiddels wel weer. Soms doet hij ook wel eens een quizje met de patiënten. Hij speelt dan een paar noten en zijn publiek mag dan raden welk liedje hij speelt. m

Stichting MuzIC Nu speelt Cor alleen nog in het Rijnstate ziekenhuis, maar binnenkort kan je Cor ook weer horen zingen in andere ziekenhuizen in Nederland. Sinds 2019 is hij namelijk aangesloten bij MuziC, een stichting die muzikale ontmoetingen creëert op intensive care afdelingen in heel Nederland.

Tekst: Sharon Lederer Openingsfoto: Te Brake Fotografie

Echt verder met hersenletsel

INFORMATIEBIJEENKOMST

Niet Aangeboren Hersenletsel kan het leven ingrijpend veranderen. Per jaar lopen zo’n 140.000 mensen niet aangeboren hersenletsel (NAH) op in Nederland als gevolg van onder andere beroertes en ongelukken. Er kan sprake zijn van vermoeidheid, fysieke problemen, concentratieproblemen, overprikkeling en plannings- en geheugenuitdagingen. Er kan een gevoel van verlies zijn. Hoe ga je om met al die veranderingen in het dagelijks leven? Behandeling kan u en uw naasten hierin ondersteunen.

Herzenz behandeling Patroy kreeg vlak voor zijn twintigste verjaardag een ernstig auto-ongeluk. Hij ontwikkelde daarna klachten als hoofdpijn, geheugen- en concentratieproblemen. In zijn omgeving was onbegrip omdat je aan de buitenkant niets aan Patroy ziet, maar het leven was niet meer vanzelfsprekend.

In Groenlo volgde Patroy een behandeling van Hersenz. ‘Ik durf hulp te vragen, dingen uit handen te geven. Ik snap nu hoe ik mijn energie moet verdelen. Weten waarvan je moe wordt en wat daarvan de gevolgen zijn. ’ Patroy heeft een minder kort lontje en bovenal leert hij zo goed mogelijk met zijn zoontje om te gaan en kan steeds beter praten met zijn vrouw. ‘Ik ben een betere vader, man en zoon nu. Ik vond mezelf altijd falen, nu sta ik ervoor open mezelf maar ook anderen te helpen. Het taboe op NAH moet ervan af. Daar ga ik voor.’ Informatiebijeenkomst Het Regionaal Expertise Centrum Achterhoek organiseert een informatiebijeenkomst in Terborg. Behandelaren en een oud-deelnemer vertellen over het behandelprogramma van Hersenz en staan klaar voor vragen. De behandeling wordt aangeboden van de Liemers tot in de Achterhoek.

Kom naar de informatiebijeenkomst op zaterdag 27 november 2021 tussen 10:00 en 12:00 uur locatie: Azora - Antonia industrieweg 115, Terborg.

Aanmelden kan via een mailbericht naar behandelaar Jorick Westerveld: jorick.westerveld@siza.nl of bel 06-51117288.

Mocht u liever op een andere dag of manier met ons in gesprek willen gaan, dan kunt u vragen naar de mogelijkheden.

Iedere maand lichten we een gave cave of verbouwde chill-ruimte uit van onze lezers.

De mancave van Paul ten Hagen uit Doetinchem.

Oppervlakte 35m 2

Trots op “In de voormalige garage zat een grote smeerput, deze in verlicht en ingericht met oude muziekinstrumenten en voorzien van loopglas. Veel mensen durven er niet over heen te lopen, maar je kunt er zelfs op dansen!“

Verdere info “Ik heb deze cave sinds 1980. Het is begonnen met een soort showroom voor mijn onderneming vinyl retrofabriek. Aangezien mensen het heel leuk vonden, werd het al snel een ontmoetingsplek. Voetbal kijken, plaatje draaien, biertje drinken, ouwehoeren, enz. Ik vind het fijn om deze ruimte te hebben, om mij even terug te trekken en de beslommeringen van de dag te ontwijken tussen de spullen waar ik gelukkig van wordt. Ook fijn voor mijn vriendin, want die wil al die mannendingen niet thuis hebben!“

Angela’s wereld

Achterhoekse powervrouw en duizendpoot Angela Schokkin deelt je haar kijk op het leven.

Lieve Jan,

Ken je deze foto nog? Deze foto zegt meer dan 1000 woorden! De warme zomerse wind in onze O zo blonde haren, het schatergelach als pa net iets te hard richting de bocht ging? Een perfecte zomerse zorgeloze dag, wat ook hoorde bij onze leeftijd. Met ons drieën bij pa op de crossmotor! Wat een plezier. Stond toen de tijd maar stil….

November staat in het teken van mijn broertje Jan. Jan is niet meer onder ons want hij is op 24 november 2008 om 21.03 uur overleden. Jan was toen 24 jaar oud.

Ik herinner het mij nog als de dag van gisteren. Net na de Kerstdagen in 2005 ging Jan naar de huisarts voor een knobbeltje. Direct kreeg Jan overal voorrang op onderzoeken en kort daarna volgde de meest ondenkbare diagnose; Kanker! 2008; In de nacht van 23 op 24 november werd ik gebeld door mijn vader en toen we hoorden dat het niet goed ging met Jan zijn we direct in de auto gesprongen en niet veel later stonden we aan zijn ziekenhuisbed.

Op 24 november om 21.03 uur heeft Jan het leven los moeten laten in het bijzijn van zijn familie.

Met geen woorden kan ik beschrijven wat er toen door mij, door ons heen ging. Ik herinner mij nog dat ik mij dagen na zijn overlijden niet gewassen heb. Ik wilde niet schoon worden, Jan leefde immers nog toen ik zo was. Zo gek wat je allemaal denkt, ik was boos op alles!

Zoals nu zijn de bomen kaal, grillig en is het guur buiten. Na een tijdje merk je toch dat de bomen weer blaadjes krijgen en dat de vogels weer van zich laten horen. Dan realiseer je dat het leven doorgaat, onverbiddelijk! Ik wilde daar niet aan maar ik moest. Iedereen gaat een keer dood, ook ik maar dit was de omgekeerde wereld. Ik ben de grote zus en ik hoor eerder te gaan.

Stiekem voer ik nog hele gesprekken met Jan in mijn hoofd, ook al is het misschien nep! Toch geeft mij dat een fijn gevoel en ben ik ervan overtuigd dat wij elkaar weer gaan omhelzen. Ergens. Ooit! Maar ik weet ook dat ik het ook hier fijn moet hebben, met elkaar en daarom lieve lezers, vandaag is de enige zekerheid die je hebt! Maak elke dag onvergetelijk <3

xx Angela

INNOMINE XPI VINCAS SEMPER