Ferdi Joly is columnist van MIJN Magazine. Velen z ullen hem kennen uit de muziek wereld. In zijn columns schrijft hij over onze fraaie Achter hoek. Dit kan over van alles gaan. Lees en geniet.
Ik stond samen met wat anderen in het “voorgeborchte” van de supermarkt te wachten.
>038
| COLUMN
Watje. Was het buiten nou droog of niet? Tien minuten daar voor was ik naar binnen gevlucht. Schuilen voor de regen die snel veranderde in hagel en dat alles met windkracht onmundig. Even abrupt, net zoals het begon, hield het ook weer op. Een bleke zon brak door en het scherpe licht weerkaatste op de nat te stenen. Nu of nooit, dacht ik bij mezelf en haast te me naar de f iets. Het zadel kreeg ik niet helemaal droog , dan maar een nat te kont, als daar maar bij bleef... Ik f ietste weg en er vielen als waarschuwing een paar dikke druppels. Het laatste van de bui dacht ik. Toch werd het snel erger, niet dat je denk t van tjongejongejonge, maar wel van: eventjes lekker spor tief tempootje maken, dan komt het wel goed! Daarna sloeg de t wijfel toe, het begon te regenen en te waaien. Uitdaginkje, hield ik mezelf nog steeds voor! Ik was inmiddels net het dorp uit, weinig bomen, dus schuilen werd wat moeilijk. En de wind pal tegen. Trouwens, ik was nu zover, dat stoppen, door mezelf als opgeven wordt gezien. Er lig t ergens een grens en als ik die over bent moet ik kennelijk door. Zo heb ik wel vaker bij voorbaat kansloze en ook treurige missies, waarbij
je alleen maar kunt verliezen, op een heldhaf tige manier tot een eind gebracht. En ook nu weer, het hele meteorologische draaiboek van daarnet her haalde zich. Keiharde wind, ter wijl ik beur telings werd afgeranseld, dan weer door slagregens, dan weer door ijskoude hagelbuien.. Alle gevoel trok weg. Het maak te me allemaal niks meer uit. Nat ter kon niet. Als een verzopen kat, die in een emmer ijswater was gevallen, bereik te ik nog net levend de veilige haven.. zelfs geen half mens meer. Ik was een ding geworden. Nellie, onze hond, keek me met verbaasde ogen aan, zonder me te begroe ten. Snapte ik. Het duurde wel even voor ik weer mezelf was. Eenmaal goed en wel binnen k wam buiten de zon weer juichend tevoorschijn.. Er drongen zich bepaald geen dichtregels aan me op. Godsallemachtig wat een afzien op die paar kilometer en wat had ik het door week t koud. “ Had toch even gebeld....”
