w Aan de moedigen behoort de wereld

Aan de moedigen behoort de wereld

w TEKST: KLAUS BIELAU, GRAZ w LAND: OOSTENRIJK w BEELD: NADA HARIB w RUBRIEK: TIJDGEEST

Een onderzoek naar wat vrijheid eigenlijk is, vereist het afschudden van oude gehechtheden, uiterlijke ketenen, en de dwang van innerlijke demonen op te lossen in een nieuw bewustzijnslicht. Tijdgeest/

AAan de moedigen behoort de wereld – het is een oud spreekwoord, en zo is het in feite ook, aan de moedigen behoort de wereld werkelijk. Laten we eerst kijken naar wat die wereld is – die wereld is in de eerste plaats onze planeet aarde. De veroveraars van de voorbije eeuwen onderwierpen de wereld, dat wil zeggen vreemde landen en volkeren, die niet hun bezit waren. Nietsontziende, zogenaamd moedige vechters onderwierpen andere continenten in dienst van kerk en koning. Daar willen we het niet over hebben, maar we willen verstaan onder ‘wereld’ de kleine wereld, de microkosmos. De mens heeft de opdracht weer bewust deel te gaan uitmaken, bewust zelfverantwoordelijk mede-vormgever van het universum te worden en te zijn. En juist in de tijd die we nu meemaken, wordt het velen duidelijk dat we niemand en niets meer vertrouwen

Faiham Ebna Sharif fotografeert het leven van theeplukkers in Bangladesh, waarmee ze aandacht vraagt voor een moderne manier van gedwongen arbeid, een vorm van exploitatie die wortelt in het koloniaal verleden. @Prins Claus Foundation

De enige manier om met een onvrije wereld om te gaan, is zelf absoluut vrij te worden, zodat je kale existentie al een actie van rebellie is.

Albert Camus kunnen, wat men ook tracht ons van buitenaf als waarheid en noodzaak in te prenten. Dat wil zeggen dat de oproep ‘Onderzoek alles en behoud het goede’ meer dan ooit een levensnoodzaak wordt voor de mens die ervaart dat het om wat anders gaat. Dat andere ervaren we bijna allemaal in een of andere vorm als verlangen, als vermoeden van iets moois, volkomens, eeuwigs, het verlangen naar het zieletehuis, naar het nirwana of het paradijs. Dit vermoeden van geluk en vreugde dragen we in ons en de meer bewust wordende mens tracht het ook in zijn leven na te leven, meestal volgens de eenvoudige regel: alles wat je denkt, zegt, doet, ben je zelf en de vruchten ervan vallen je in de schoot. Het is bijna overbodig over deze regel na te denken, zo vanzelfsprekend is het – en toch kan niemand van ons zeggen dat het bij voorbaat eenvoudig zou zijn. Wij zijn over lange tijdsperioden eigenlijk zeer onvrij, dat wil zeggen we worden geleefd door een onnoemelijk aantal sensaties, oude voorstellingen, maatschappelijke patronen, die allemaal uit oud bijgeloof voortkomen, een systeem van waarden die ons weliswaar onvrij maken, maar zekerheden bieden. De puberteit zou voor de jongere de periode moeten zijn om vrij te komen van de dwang van gewoonten, voorstellingen en levensplannen van de ouders, ja van alle autoriteiten. Hebben wij als volwassene deze stap in feite gedaan, of hangen we nog steeds in het net van geliefde collectieve onvrijheden? Volwassen worden en ontwaken liggen dicht naast elkaar. We hebben het over moed, bemoedigen, moed vatten. In het Frans/Italiaans/ Engels courage/coraggio/courage. Hier is het verband duidelijk met het hart (le coeur). Denk aan de uitdrukking: een hart onder de riem steken. Aan de moedigen behoort de wereld … op een gegeven moment houden we ermee op de wereld aan de buitenkant verder te willen ontdekken; ergens leren we door onze ervaringen dat het paradijs niet bestaat, nergens, als we het niet gaan zoeken in ons. En als we

We worden geleefd door een onnoemelijk aantal oude voorstellingen en maatschappelijke patronen, die allemaal uit oud bijgeloof voortkomen