ieen gny rapportage
Š 2013 luuk den hartog teksten en foto’s luuk den hartog vormgeving saar scheerlings uitgave in eigen beheer nummer
ieen gny rapportage
luuk den hartog
we reden er heen zo snel mogelijk alsof we vergeten waren hoe het daar was hoe de kamer zich stilzwijgend bekend maakt hoe stemmen ons naar binnen zingen hoe ontembaar geeuwen eindelijk mag slapen of was het om te zien hoe bomen druipen van de herfst
bij aankomst door de poort we zien het huis de tuin de boom die de tijd aangeeft en binnen onder alziende ogen spreiden we de lakens want straks voor het slapen gaan zullen engelen zingen
we liepen naar het hoogste punt om ons hart te vullen met land lucht landschap en het uitzicht de wolken de weidsheid te fotograferen daarom doen we dit eigenlijk meenden we op de terugweg vonden we een paar woorden dat de zon wat aarzelde vandaag en dat achter de heuvel ook mensen wonen maar die hadden we niet gezien daarvoor was de hoek te groot
hier binnen waar alles steeds meer bij het oude blijft waar ons zingen weer en meer op smeken lijkt vergaat de tijd alleen maar in ons nadeel en hier buiten staat de muur te wachten op het vallen te wachten op het vallen
dit herinner ik mij van de herfst mais dat is voldragen bij de oogst omgevallen bomen na een storm vogels die gaan rusten als de avond komt ook nog een droom waarin ik rondzwierf op een boot nooit gedacht eben haĂŤzer zoals vroeger ze gingen elke dag voorbij tot de winter niet meer varen liet en de rivier verstilde tot aan de verste verte zolang is dat niet geleden
zo zonder harp lukt het alleen als ik aan jou denk zo zonder muziek lovende woorden te zeggen dat jij mijn bent mijn toevlucht mijn veiligheid mijn baken mijn houvast mijn licht mijn zomerzon en dat ik je op handen draag en dat tot aan het altijd einde of vind je dat te lang die david kon het goed maar die david had een harp kunst
we gingen door het bos naar een dorp waar niemand ons kende op ons wachtte alle luiken waren gesloten een van ons herkende iets van vroeger argwanend ontvangen op zijn hoede stemmen bleven altijd stil had het leven er zo uitgezien zouden vensters niet meer open gaan muziek zelfs moest dan ontbreken verder gaan met leven onbemind steeds op weg naar een volgend dorp
we spraken over vissen hoe je dat deed met witbrood een pluimpje draaien bang om iets te vangen een onbekend wezen in je hand opgehaald uit het donker dat je kon eten of teruggeven aan het levende water waarvan je alleen maar de oppervlakte kende daarna over onze kinderen later zagen we een verband en voelden ons gelukkig bij die ontdekking
tijdens het eten een stem van boven om ons een les te lezen verontwaardiging te over we hoorden haar liever zwijgen op onze kamers lazen we boeken dichtbij zonlicht en open ramen de geest ging bevrijd weer in en uit en bij het staren dachten we aan de nacht die komen zou in dromen hopelijk van jou
wie lieten we daar achter de zuster bijvoorbeeld die had gezegd alles wat u geeft is goed en dat de hemel huilde bij ons vertrek toen het regende we lachten maar voelden dat ze ons zou missen mannen uit een vreemd ver land aan de andere kant van de muur dat vijf uur rijden erg veel was zeven keer per dag naar de kerk dat is pas veel maar dat zeiden we niet we zwaaiden