Ο Διαβήτης προσβάλλει τα παιδία κάθε ηλικίας Διαγιγνώσκεται αργά Άτυπα συμπτώματα
Το ποσοστό του Διαβήτη αυξάνεται στα παιδιά και τους εφήβους Στα επόμενα 15 χρόνια ο Διαβήτης τύπου 2 θα ξεπεράσει το 50%παγκοσμίως στα παιδια
Ο Διαβήτης επηρεάζει τη ζωή των παιδιών και των οικογενειών τους • Αποφυγή των συνεπειών μέσω της πρόληψης • Η εκπαίδευση και η λήψη φροντίδας καθημερινά κρίνονται αναγκαία • Η εκπαίδευση πρέπει να γίνεται από εξειδικευμένους επαγγελματίες υγείας ιδίως στα παιδιά • Η εκπαίδευση αφορά τα ίδια τα παιδιά, το οικογενειακό περιβάλλον, τους δασκάλους
Η εντατική θεραπεία και η στενή παρακολούθηση εξασφαλίζει την καλή ρύθμιση
Το πρόγραμμα ρύθμισης του Διαβήτη πρέπει να προσδιορίζεται ανάλογα με ηλικία των παιδιών
Ο διαβήτης τύπου 1 παγκόσμιως
Σακχαρώδης Διαβήτης τύπου 2 στα παιδιά •
Το 85% των διαβητικών παιδιών είναι ήδη υπέρβαρα και παχύσαρκα τη στιγμή της διάγνωσης
•
1 στα 10 παιδιά είναι υπέρβαρα
•
30-45 εκατ.παιδιά και έφηβοι είναι παχύσαρκοι, τα 22 εκατ.είναι παιδιά είναι κάτω των 5 χρονών
•
Η αύξηση του διαβήτη τύπου 2 οφείλεται κατα πολύ στην αλλαγή των διατροφικών συνηθειών
ΑΙΤΙΑ ΠΑΧΥΣΑΡΚΙΑΣ • • • • •
• Περιβαλλοντικοί παράγοντες Ελαττωμένη φυσική δραστηριότητα Αυξημένη κατανάλωση τροφής Είδος καταναλούμενης τροφής Αριθμός ωρών μπροστά στην τηλεόραση Το παράδειγμα των γονέων
Ποια είναι η αιτία; Ψυχολογικά προβλήματα
Junk food
Τα παιδιά των πόλεων
Ο ρόλος της οθόνης Το σχολικό κυλικείο
Έλλειψη άσκησης
Ο ρόλος της γιαγιάς
Παράγοντες κινδύνου για το Διαβήτη τύπου 2 • Οικογενειακό Ιστορικό • Εθνικότητα • Υψηλή πίεση • Δυσλιπιδαιμικές διαταραχές • Υψηλό ή χαμηλό βάρος γεννησης
ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΚΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΠΑΙΔΙΚΗ ΠΑΧΥΣΑΡΚΙΑ • NEJM, 1997, 337: 869 – 73 • Παχύσαρκα παιδιά <3 ετών, μικρή πιθανότητα να γίνουν παχύσαρκοι ενήλικες (<8%), εάν έχουν λεπτούς γονείς • Μετά την ηλικία 10 – 14 ετών παχύσαρκο παιδί με παχύσαρκο γονέα, 80% πιθανότητα να γίνει παχύσαρκος ενήλικας
Χαρακτηριστικά του Διαβήτη στα βρέφη και στα νήπια • Εξάρτηση από τους γονείς και τα οικεία πρόσωπα • Απουσία διαιτητικού προγράμματος και δραστηριοτήτων • Δυσκολία αναγνώρισης της διαφορετικότητας στη συμπεριφορά (φυσιολογικού-διαβήτου) • Δυσαρέσκεια και φόβος για τις ενέσεις και τον συνεχή γλυκαιμικό έλεγχο • Συχνότερες υπογλυκαιμίες
Χαρακτηριστικά του Διαβήτη στα παιδιά σχολικής ηλικίας • Αναγκαιότητα προσαρμογής από το οικογενειακό στο σχολικό περιβάλλον • Δημιουργία διαπροσωπικών σχέσεων με τα άλλα παιδιά • Εκπαίδευση των παιδιών στη αυτοφροντίδα με στόχο την αυτονομία • Προσαρμογή του προβλήματος του Διαβήτη στο σχολικό περιβάλλον
Χαρακτηριστικά του Διαβήτη στους εφήβους • Μείωση στην ευαισθησία της ινσουλίνης • Απότομες αλλαγές στη συμπεριφορά • Αυξημένος ο κίνδυνος της κατάθλιψης, του στρες και της χαμηλής αυτοεκτίμησης • Μετάβαση στην ενηλικίωση
ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΠΑΙΔΙΚΗΣ ΠΑΧΥΣΑΡΚΙΑΣ • Πρόληψη και πρώιμη παρέμβαση • Αγωγή υγείας στα σχολεία – Το παράδειγμα της Κρήτης • Ενίσχυση σωματικής άσκησης • Γνώσεις για σωστή διατροφή • Ελάττωση ωρών μπροστά στην τηλεόραση • Το παράδειγμα των γονέων
Η πρόληψη Διαβήτη τύπου 2 • Επίτευξη υγιούς σωματικού βάρους και διατήρηση αυτού και αύξηση σωματικής άσκησης • Σε κάποια σχολεία αλλαγή πολιτικής στα κυλικεία • Κάποιοι επαγγελματίες μέτρησαν τον δείκτη μάζας σώματος • Κάποιες τοπικές κοινότητες προσέφεραν προγράμματα με υγιεινότερους τρόπους ζωής
Η θεραπεία του Διαβήτη στα παιδιά • Στα παιδιά με διαβήτη τύπου 1 χορηγείται ινσουλίνη σε πολλαπλές δόσεις ημερησίως • Στα παιδιά με διαβήτη τύπου 2 χορηγείται είτε ινσουλίνη είτε μετφορμίνη • Υγιεινό διαιτολόγιο και τακτική παρακολούθηση • Η σωματική άσκηση είναι σημαντική
Θεραπεία της Παιδικής Παχυσαρκίας • • • • •
Η καλύτερη θεραπεία είναι η πρόληψη Προαγωγή του μητρικού θηλασμού Προαγωγή της σωστής διατροφής Προαγωγή της συστηματικής άθλησης Δεν χρησιμοποιείται φαρμακευτική αγωγή στην παιδική παχυσαρκία • Δεν συνιστάται χειρουργική αντιμετώπιση στην παιδική παχυσαρκία
Τροποποίηση συμπεριφοράς Ο νεαρός παχύσαρκος με συστηματική εκπαίδευση και κυρίως με τη τακτική παρακολούθηση από τα επαγγέλματα υγείας μαθαίνει να αλλάζει συνήθειες σε ένα δυσμενές περιβάλλον όπου η υπερφαγία και η αποφυγή φυσικής άσκησης είναι κοινωνικά αποδεκτά