Tien dagen in Tokyo

Uniek op vele manieren

Shinjuki station, rond vijf uur ‘s middags. Denk je dat het druk is bij de NS tijdens spitsuur? Try this.

Shinjuki is het drukste trein- en metrostation ter wereld. Elke dag komen en gaan hier 3.5 miljoen reizigers. Welkom in Tokyo, de grootste en meeste bevolkte metropool wereld met 37 miljoen inwoners.

Met een Japanse vriend zijn we eerder vertrokken vanuit Akihabara, de befaamde wijk in Tokyo waar je moet zijn voor het laatste op het gebied van computers, games, anime en manga. Superstores en arcades zorgen hier vooral ’s avonds in Electric Town voor een on- gekende lichtshow; het is net alsof je zelf in een videogame bent beland. Op de trottoirs staan tientallen jonge Japanse meisjes in cosplay kostuum klanten te verleiden met flyers. Op zondagmiddag flaneren de Japanners hier wanneer een deel van de wijk autovrij is. Vanuit

Akihabara zijn we onderweg naar Ueno. Hier lopen we over Ameyoko, een drukke winkelstraat, naar Ueno park. We worden getrakteerd op gekarameliseerde aardbeien voor we bij de Meiji tempel aankomen. Het is er druk en veel inwoners van Tokyo brengen hier een shinto offer. Je leest meer over shinto op pagina 28 in dit nummer. Iets verderop staan tientallen vaten met sake, Japans nationale drank. Deze kazaridaru zijn een gift van de vele brouwerijen. Onze Japanse vriend trakeert ons op eten bij een befaamd restaurant waar een scène uit Quentin Tarantino’s Kill Bill is geschoten. We werden al bijna gek op Shunjuki station, maar het gelijknamige kruispunt dat we oversteken mag er ook zijn. Elke keer als de stoplichten op groen komen, zetten 3000 voetgangers zich over vijf zebrapaden in beweging. We wanen ons in een mierenhoop. Met sushi en sake sluiten we de dag af.

Taima

In de metro vertelde ik onze Japanse vriend trots dat ik het Japanse woord voor cannabis kende: Taima. Verschrikt kijkt hij op: ‘Sssst. Not so loud.’ Ik had het kunnen weten. Punt 1: het is not done om in de metro hardop te spreken. Japanners vinden dat onbeleefd. Iedereen kijkt zwijgend naar het in de hand vastgeroeste mobieltje of leest een manga strip. En dan is daar punt 2: Cannabis is verre van geaccepteerd in Japan. Het land kent strenge drugswetten en cannabis wordt in vergelijking met de Westerse wereld mondjesmaat geconsumeerd. Waar in Europa en de VS zeker 20 tot 40% van de bevolking ooit cannabis heeft gebruikt, ligt dat percentage in Japan op slechts 1.4%. CBD is wel toegestaan en in bijvoorbeeld Okinawa zag ik verschillende CBD-shops waar voorgedraaide joints werden verkocht. Ook in de Tokyose wijk Harajuku kun je aan CBD-olie, vapes of edibles komen. Op het Tokyo 420 Festival was het dit jaar CBD en CBN dat gevierd werd. THC is strikt verboden hier. De groep Green Zone ijvert voor de legalisering van medicinale cannabis en boekt kleine succesjes, maar er is nog een lange weg te gaan. Onze Japanse vriend, die zelf jaren in Californië heeft gewoond en gewend is aan het vrije cannabisbeleid daar, beaamt dat bijna alle Japanners vijandig tegenover cannabis staan: ‘Ze weten er gewoon niets van, voor hun is cannabis de duivel.’

Vanuit de Tokyo Skytree (634 meter) kijk ik op mijn laatste dag hier over het oneindige stedelijke landschap van Tokyo. Japan is het 83e land dat ik bezoek en het is een van de meest bijzondere en merkwaardige plaatsen waar ik geweest ben. Japan en Tokyo zijn uniek en ongrijpbaar op vele manieren. Je moet er geweest zijn om het te begrijpen, zou een bekende filosoof kunnen zeggen.