Decode Fab Lab Fabrication & Research Lab in Athens
Από το 2017 εώς το 2019 εργάστηκα στο Decode Fab Lab ως βοηθός εργαστηρίου. Στις βασικές μου δραστηριότητες κατά τη διάρκεια της συνεργασίας με το εργαστήριο συμπεριλαμβάνονταν ο χειρισμός των μηχανημάτων (FDM 3dprinter, SLA 3dprinter, Lasercu er, CNCmilling machine), η κατασκευή αρχιτεκτονικών μοντέλων, η συμμετοχή στο σχεδιασμό και στην κατασκευή πρότζεκτ διαφορετικής κλίμακας, η διαχείριση των μέσων κοινωνικής δικτύωσης και της ιστοσελίδας, η διοργάνωση εκπαιδευτικών σεμιναρίων.
ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΟ ΜΟΝΤΕΛΟ Ι ΚΛΙΜΑΚΑ 1:500
ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΟ ΜΟΝΤΕΛΟ ΙΙ ΚΛΙΜΑΚΑ 1:350
ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΟ ΜΟΝΤΕΛΟ ΙΙ ΚΛΙΜΑΚΑ 1:350
ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΟ ΜΟΝΤΕΛΟ ΙΙΙ ΚΛΙΜΑΚΑ 1:800
Academic Work
ΙΠΡΑΚΤΙΚΕΣη περίπτωση ΟΙΚΕΙΟΠΟΙΗΣΗΣ ΤΟΥ ΕΝΔΙΑΜΕΣΟΥ ΕΔΑΦΟΥΣ του Κάστρου της Πάτρας ΔΙΠΛΩΜΑΤΙΚΗ ΕΡΓΑΣΙΑ 2016
ΙΙΑΝΑΠΛΑΣΗ ΠΑΡΑΛΙΑΚΟΥ ΜΕΤΩΠΟΥ ΤΟΥ ΜΕΣΟΛΟΓΓΙΟΥ ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΟΣ ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΣ 2013
ΙΙΙΕΚΔΟΧΕΣ ΚΑΤΟΙΚΗΣΗΣ ΣΤΗ ΝΑΞΟ ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΟΣ ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΣ 2013
IVΑΣΤΙΚΕΣ ΠΕΡΙΦΡΑΞΕΙΣ| Η ΣΥΝΟΙΚΙΑ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗΣ ΕΡΕΥΝΗΤΙΚΗ ΕΡΓΑΣΙΑ 2015
ΠΡΑΚΤΙΚΕΣ ΟΙΚΕΙΟΠΟΙΗΣΗΣ ΤΟΥ ΕΝΔΙΑΜΕΣΟΥ ΕΔΑΦΟΥΣ: η περίπτωση του Κάστρου της Πάτρας
Γίνεται, λοιπόν, μια προσπάθεια διερεύνησης της χρήσης χωρικών εργαλείων για τη δημιουργία στιγμών δυνητικής εμφάνισης του δημοσίου, (στιγμές όχι με τη χρονική τους μόνο σημασία αλλά με αυτή του πρόσφορου πεδίου ανάπτυξής τους) , πυροδοτώντας εκ νέου το ζήτημα του ποιός έχει δικαίωμα στο μετασχηματισμό του χώρου, στην υλικότητα και τα ίχνη του κοινού βιώματος, της κοινής μνήμης. Στη κρυμμένη περιοχή ανάμεσα από το Κάστρο και τα σπίτια της Τριτάκη-αρχικά αυθαίρετα κτίσματα που έπρεπε να κατεδαφιστούν σύμφωνα με το σχέδιο του 1997 εκτυλίσσεται μια ιστορία μεταβάσεων από το ιδιωτικό στο δημόσιο, από το φωτεινό και επιτηρήσιμο στο κρυφό, από το ψηλό στο χαμηλό, από την τουριστική και θεαματική εικόνα του κάστρου σε μια αντιθεαματική υπονόμευση του που όμως δεν ανταγωνίζεται την τωρινή εικόνα του. Σβήνουμε το φως για να περιορίσουμε τον έλεγχο και να διευκολύνουμε τη συνάντηση διαφορετικών υποκειμένων, “περιθωριακών” ή μη εκμεταλλεύομενοι τις ασάφειες που υπάρχουν ήδη ως υποδοχές των μικροπαρεμβάσεών μας. Δημιουργούμε έτσι ένα σκηνικό μιας κρυφής θεατρικότητας που εμπλέκει σε αυτά τα μικροτοπία κατοίκησης την κίνηση ενός περαστικού που έχει όρεξη να σκαλίσει, να αλληλεπιδράσει, να κρυφτεί. Χρησιμοποιώντας αυτό το ενδιάμεσο ασαφές έδαφος δίπλα στο σκληρό όριο του τείχους επιχειρούμε να δημιουργήσει υποδοχείς μιας άλλης μνήμης, αυτής της μικροιστορίας, της σύγκρουσης, της εναντίωσης στη σαφή, περιφραγμένη και επίσημη μνήμη.
ΔΙΠΛΩΜΑΤΙΚΗ ΕΡΓΑΣΙΑ 2016_συνεργασία με: Χρυσούλα Δήμητρα_Επιβλέποντες Καθηγητές: Κούρος Πάνος, Πετρίδου Βασιλική
Μέσα από την παρέμβασή μας, στόχος είναι η υπονόμευση της συνοχής των γραμμικών αφηγήσεων του κοινού, βιωμένου χώρου γύρω από το κάστρο και η δημιουργία πεδίων διαπραγμάτευσης των πρακτικών της μνήμης και της δημόσιας σφαίρας.
Η Hannah Arendt γράφει ότι «σε αντίθεση με τις επιθυμίες, τη φαντασία ή τη μεταφυσική, η πολιτική διάσταση δεν υπάρχει ως ανθρώπινη ουσία αλλά συμβαίνει μόνο έξωτερικά του ανθρώπου. Η πολιτική βρίσκεται σε αυτό που διαρθρώνεται ανάμεσα στους ανθρώπους και καθιερώνεται ως σχέση. Το πολιτικό συμβαίνει στην απόφαση του πως να διαρθρώσεις μια σχέση, στον ενδιάμεσο χώρο(infra space). O ενδιάμεσος χώρος είναι ένας συστατικός παράγοντας της ιδέας της μορφής που βρίσκεται στην αντιπαράθεση επιμέρους κομματιών. Μιας και δεν υπάρχει τρόπος να σκεφτεί κάποιος το πολιτικό εντός του ανθρώπου, δεν υπάρχει επίσης τρόπος να σκεφτεί κάποιος τον ενδιάμεσο χώρο αυτό καθ› αυτό. Ο ενδιάμεσος χώρος μπορεί μόνο να υλοποιηθεί ως ένας χώρος αντιπαράθεσης μεταξύ μερών. Η υπαρξή του μπορεί μόνο να αποφασιστεί από τα κομμάτια που διαρθρώνουν τα όρια του.» Aureli Pier Vi orio, 2011, “Τhe possibility of an absolute architecture”, MIT Press , Cambridge Massachuse s, London, England
«Το δημόσιο είναι εκείνος “ο δεσμός της διαίρεσης” που συνδέει μέσω της σύγκρουσης. Το δημόσιο εμφανίζεται μόνο όταν μία σύγκρουση αρχίζει να εκφράζεται με επιχειρήματα, και αποτυπώνεται σε αυτή την επιχειρηματολογία, στην οποία διαφορετικές θέσεις συγκρούονται μεταξύ τους και έρχονται σε επαφή με αυτόν ακριβώς τον τρόπο. Αν εξετάσουμε τα πράγματα από πολύ κοντά, θα δούμε, ωστόσο, ότι το δημόσιο δεν αποτελεί “προιόν” αυτής της σύγκρουσης, το δημόσιο είναι η ίδια η σύγκρουση.» Marchart Oliver, «Πολιτική και καλλιτεχνικές πρακτικές¨για την αισθητική της δημόσιας σφαί-ρας» όπως αναφέρεται στο _Σταυρακάκης Γιάννης, Σταφυλάκης Κωστής, 2008, «Το πολιτικό στην τέχνη», εκδ. Εκκρεμές, μετάφρ. Μάντυ Αλμπάνη, Νίκος Ηλιάδης, Βίκυ Ιακώβου,Αλέξανδρος Κιουπκιολής, Γιάννης Σταυρακάκης
ΑΝΑΠΛΑΣΗ ΠΑΡΑΛΙΑΚΟΥ ΜΕΤΩΠΟΥ ΤΟΥ ΜΕΣΟΛΟΓΓΙΟΥ
Η λιμνοθάλασσα και ο υδροβιότος του Μεσολογγίου αποτελούν σημαντικά στοιχεία για την τοπογραφία και την οικονομία της πόλης. Για να ενισχυθούν τα παραπάνω στοιχεία διαμορφώνεται το παραλιακό μέτωπο και γίνεται μια προσπάθεια σύνδεσής του με την πόλη.
Βασικό σημείο της παρέμβασης είναι το μουσείο φυσικής ιστορίας που θα φιλοξενεί μόνιμες και εφήμερες εκθέσεις για τη λιμνοθάλασσα και τη πρωτογενή παραγωγή της περιοχής. Περιλαμβάνει δραστηριότητες, για τους κατοίκους και τους επισκέπτες, όπως αποβάθρα για πλωτή περιήγηση(διαδρομή στο νερό), βιβλιοθήκη/κέντρο έρευνας, συνεδριακό κέντρο, εστιατόριο(άμεσα συνδε-δεμένο με την ιχθυαγορά), καταστήματα με τα τοπικά προιόντα. Δίπλα στο μουσείο τοποθετούνται μονάδες διημέρευσης(αναπαυτήρια) για ποδηλάτες και περιπατητές. Στη συνέχεια της διαδρομής υπάρχουν παρατηρητήρια κάποια από τα οποία λειτουργούν ως προσωρινές κατοικίες των ερευνητών και τα υπολοιπά αποτελούν σημεία στάσης, ανοιχτά στο κοινό, για τη παρατήρηση και τη μελέτη του υδροβιότοπου.
ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΟΣ ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΣ 2013_συνεργασία με: Σελέκου Κατερίνα_Επιβλέπων Καθηγητής: Πανέτσος Γ.
Δημιουργείται μία διαδρομή που έχει ως αφετηρία τα όρια της πόλης και διασχίζει σχεδόν όλη την παραθαλάσσια περιοχή. Διαμορφώνοντας κατάλληλα πεζοδρόμους και ποδηλατοδρόμους το μέτωπο είναι ανοιχτό τόσο για τους ίδιους τους κατοίκους όσο και για άλλους περιπατητές, ποδηλάτες, ερευνητές που επιθυμούν να επισκεφτούν την πόλη.
τοπογραφικό
ΕΚΔΟΧΕΣ ΚΑΤΟΙΚΗΣΗΣ ΣΤΗ ΝΑΞΟ
Λαμβάνοντας υπόψη μας την ιδιαίτερη τοπογραφία του εδάφους, χαράσσονται τέσσερα τείχη εμποδίζοντας το βόρειο άνεμο. Οι δύο κεντρικοί φιλοξενούν διάφορους τύπους μόνιμων κατοικιών. Δίπλα τους βρίσκονται τα εργαστήρια. Το τέταρτο τείχος γίνεται ένα δημόσιο πέρασμα που επιτρέπει στον περιπατητή να ανέβει μέχρι το Κάστρο της Νάξου. Στον αντίθετο άξονα τοποθετούνται εφήμερες κατοικίες. Μπροστά τους διαμορφωνέται ένα ανοιχτός δημόσιος χώρος με καλλιέργειες και μία υπαίθρια αγορά.
ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΟΣ ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΣ 2013_συνεργασία με: Φακίτσα Αρετή_Επιβλέπων Καθηγητής: Σπανομαρίδης Α.
Σημαντικό στοίχειο για την οικονομική ανάπτυξη της Νάξου, εκτός από τον τουρισμό, αποτελεί η πρωτογενής παραγωγή. Επιχειρείται, λοιπόν, ο σχεδιασμός διαφόρων εκδοχών κατοίκησης που θα είναι άμεσα συνδεδεμένη με εργαστήρια παραγωγής τοπικών προιόντων.
μόνιμη κατοικία
τομή εργαστηρίων
εγκάρσια τομή
εφήμερη κατοικία
μόνιμη κατοικία
ΑΣΤΙΚΕΣ ΠΕΡΙΦΡΑΞΕΙΣ|Η ΣΥΝΟΙΚΙΑ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗΣ
Η έρευνα μελετά και αναλύει ένα παράδειγμα συνοικίας στην Πάτρα, την Αγία Αικατερίνη, η οποία διαφοροποιείται σε σχέση με την εξέλιξη της υπόλοιπης πόλης. Αυτή τη διαφοροποίηση προσπαθούμε να την ανιχνεύσουμε θεωρητικά, μέσα από την ανάλυση της πόλης και τις αλλαγές που υφίσταται σε σχέση με τον εκάστοτε τρόπο παραγωγής, καθώς και τις ταξικές αντιθέσεις που προκύπτουν και αποτυπώνονται στο χώρο. Η πόλη, σύμφωνα με τη γνώμη μας συνεχώς μεταμορφώνεται χάρη σε βαθιές τροποποιήσεις στον τρόπο παραγωγής, στις σχέσεις “πόλης υπαίθρου”, στις ταξικές σχέσεις και τις σχέσεις ιδιοκτησίας. Αρχικά αναλύουμε τις σχέσεις αυτές, μέσα από το πέρασμά της από τον προκαπιταλιστικό στον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής, στην πόλη της νεοφιλελεύθερης πολιτικής μέχρι τη βιοπολιτική πόλη. Όπως γράφει ο Lefebvre1, η πόλη αντιπροσωπεύει μια παραγωγική δύναμη και είναι το χωνευτήρι που κατεργάζονται οι παραγωγικές σχέσεις και ο χώρος όπου εκδηλώνονται οι αντιθέσεις ανάμεσα στις παραγωγικές σχέσεις και στις παραγωγικές δυνάμεις. Ο χώρος της πόλης ρυθμίζεται, ελέγχεται, αλλάζει από εκείνη ή την άλλη ομάδα, ακολουθώντας τις απαιτήσεις της, την ηθική της και την αισθητική της, δηλαδή την ιδεολογία της.
1 Lefebvre, Henry, Μαρξισμός και πόλη, μτφρ. Γιώργος Αποστολάκος, Οδυσσέας, 1983, σ. 79
Συνεχίζοντας τη θεωρητική μας ανάλυση, κάνουμε μια επισκόπηση της έννοιας της “περίφραξης”. Η σημασιοδότηση της ξεπερνάει μια μονοδιάστατη υλική σκοπιά. Προσπαθώντας να αναγνωρίσουμε την κίνηση του κεφαλαίου όχι μόνο ως παραγωγή αλλά και ως σχέση, εντοπίζουμε τις διαφορετικές εκφάνσεις της και το πως το κεφάλαιο τη χρησιμοποιεί ως διαδικασία για να αποικίσει σε νέες σφαίρες ζωής, επαναρυθμίζοντας παραγωγή και κοινωνικές σχέσεις. Βλέπουμε τη διάχυση των νέων περιφράξεων στον αστικό χώρο και τον αστικό σχεδιασμό ως μια προσπάθεια περιστολής της ανθρώπινης και κοινωνικής συμπεριφοράς, σύμφωνα με μορφές και πρότυπα συμβατά με τη διαδικασία της συσσώρευσης και την κινητήρια δύναμη του κέρδους.1 Επιπλέον, παρατίθενται τα ιστορικά στοιχεία της πόλης της Πάτρας και της Αγίας Αικατερίνης για να φτάσουμε στην περιγραφή της σύγχρονης κατάστασής της και καθημερινότητας, μέσα από αναφορές και τη δική μας επιτόπια έρευνα. Τέλος, συνθέτοντας το θεωρητικό πλαίσιο με την ανάλυσή μας για τη συνοικία, επιχειρούμε να δούμε ποια δομικά χαρακτηριστικά της συνοικίας μάς επιτρέπουν να την αναλύσουμε ως μια αστική περίφραξη. Αναλύουμε, λοιπόν, την περίφραξη των “κοινών” και της εργατικής δύναμης των κατοίκων της συνοικίας στη πάροδο του χρόνου, την “περίφραξη” του λόγου γι’ αυτήν, αναφέροντας το αντίστοιχο παράδειγμα της γειτονιάς των Αναφιώτικων στο κέντρο της Αθήνας και την περίφραξη στον αστικό χώρο, σύμφωνα με το πολεοδομικό σχέδιο της Πάτρας.
1 Massimo De Angelis, Κοινά περιφράξεις και κρίσεις, μτφρ. Σωκράτης Παπάζογλου, Χάρης Τσαβδάρογλου, εκδόσεις των ξένων, Θεσσαλονίκη, 2013, σ. 67
2019