Afscheid met glans

door Eric Korver

Afscheid nam ze eigenlijk nooit echt. Sharon Hendriks was namelijk niet gestopt. Ze drukte slechts op de pauzetoets in de veronderstelling snel weer terug te keren. Maar dat gebeurde niet, tot pakweg twee jaar geleden. Min of meer bij toeval dook ze weer op in het peloton, om nu twee jaar later echt haar loopbaan af te sluiten. Maar deze keer wel met de mooiste prijs die ze kon bedenken.

Sharon Hendriks nestelt zich in het luxueuze Clarion Hotel in het Zweedse Luleå nog eens lekker in een comfortabele stoel als we haar mee terugnemen naar die eerste februari. Op de Weissensee sprint de rijdster namens A6.nl naar de winst in de Alternatieve, en achter de nish heeft ze eigenlijk geen idee wat haar allemaal gebeurt. De euforie is enorm, en de ogen van Hendriks glimmen nog steeds als die zege ter sprake komt. ,,Een onvergetelijk moment. Als ik nu moet noemen wat het mooiste moment is in mijn loopbaan, is dat het. Absoluut.’’

Een moment waarmee ze nooit meer rekening had gehouden, niet in deze fase van haar loopbaan en met de manier waarop ze nu in de sport staat. ,,Vroeger was ik veel meer met resultaat bezig, ging ik echt ergens heen om mooie uitslagen neer te zetten’’, verklaart Hendriks (30). Da’s nu anders. ,,Ik ben weer begonnen omdat ik schaatsen hartstikke leuk vind en omdat ik het gevoel heb dat ik meiden in de ploeg wat kan helpen. En als ik zelf lekker schaats, dan is dat goed.

Maar dat niet per se gekoppeld te zijn aan een goede uitslag. Dat dan dít lukt, da’s echt bizar.’’

Grote stap

De Sharon Hendriks van nu is in dat opzicht een heel andere dan de Sharon Hendriks die piepjong haar debuut maakte op het hoogste niveau. Ze lacht even. ,,Ik was 18. Je had geen Beloften, het was Topdivisie of niks. Best een grote stap, maar ik kon het aan. Ik vond het toen vooral heel erg mooi, was wat verlegen, meer op de achtergrond en keek nog op tegen de meiden met wie ik in de ploeg zat. Af en toe reed ik een goede uitslag, maar als ik mezelf iets meer had vertrouwd, had ik wel meer gekund.’’

Hendriks meldde zich al snel in de top. Ze pakte regelma- tig een podiumplek mee op zowel kunstijs als natuurijs en won een cupwedstrijd in Alkmaar. Mooie resultaten, maar die deden slechts zelden recht aan haar kwaliteiten. De schaatsster uit Lemele sneeuwde te vaak onder bij toppers als Mariska Huisman, Foske Tamar van der Wal en Elma de Vries. ,,Ik had er meer uit kunnen halen’’, erkent ze nu.

Te veel

Maar zeven jaar geleden was het ineens klaar. Hendriks stopte. Niet met het idee dast de nitief te doen, maar het werd haar allemaal even te veel. ,,Ik was naar het WK inlineskaten in Taiwan geweest, ging meteen door op ijs en begon ook nog met de coschappen voor mijn opleiding geneeskunde. Iedereen had op dat moment tegen me kunnen zeggen dat ik dat niet allemaal tegelijk had gekund, maar ik had het toch gedaan. Ik moest er gewoon zelf achter komen dat het niet ging werken. Ik skeelerde nog wat die zomer, maar voelde zelf al aan dat ik op mijn tandvlees liep. Het ging gewoon niet meer. Ik had het idee het schaatsen even te laten voor wat dat was, een halfjaar rust te nemen en dan weer terug te komen. Dat viel heel erg tegen. Ik was veel vermoeider dan ik zelf doorhad, en na een jaar heb ik het schaatsen losgelaten. Het was goed zo. Ik had mooie dingen gedaan op schaatsen en skeelers, was op plekken geweest waar ik anders nooit zou komen. En ik wilde mezelf vooral niet wéér leegtrekken in trainingen en elke zaterdag.’’ Hendriks rondde in de jaren daarna haar studie geneeskunde af, werkte als arts-assistent chirurgie in het ziekenhuis in Leeuwarden en ging verder als assistent in het UMCG. ,,Dat combineerde ik met het opzetten van een promotietraject omdat ik dacht dat ik chirurg wilde worden, maar daar ben ik van teruggekomen. Ik ben meer richting sportgeneeskunde gegaan, en ben nu in januari begonnen met de opleiding tot sportarts.’’

Maar ondertussen werd ze toch weer het peloton ingetrokken, met dank aan zus Chantal. Op het moment dat haar team Mastermind een B-rijder nodig had, riep zij dat haar oudere zus daar wel kon worden ingezet. ,,Vervolgens vroegen ze me dat echt. En af en toe zo’n B-marathon leek me wel wat. Schaatsen pakte me nog steeds, ik was niet gestopt omdat ik het niet leuk meer vond.’’ Hendriks stemde in, maar reed uiteindelijk geen meter: corona.

Onbevredigend

,,Het seizoen daarna was Chantal geblesseerd en belden ze me of ik er voor voelde vierde A-rijder te worden.’’ Hendriks was op z’n zachtst gezegd niet enthousiast. ,,Nee, nee, nee, dat ging ik echt niet doen.’’ Maar de aanhouder won en zo keerde Hendriks terug in de Topdivisie. ,,Ook omdat de eerste keer stoppen heel onbevredigend was. Niet omdat ik klaar was, maar gewoon omdat het niet meer haalbaar was.’’

De eerste marathons was het afzien. ,,Ik moest tachtig rondjes zó diep gaan, dat had ik echt al heel lang niet meer gedaan. Maar het ging per wedstrijd beter, en aan het einde was ik op natuurijs weer op mijn oude niveau en kon ik weer meedoen om de podiumplekken. Dat vond ik superleuk. Het gevoel van meedoen om de winst is echt heerlijk.’’ Opeens was er de motivatie de zomer door te trainen, en ook de overstap te maken naar A6.nl. ,,Als ik de winter meteen op dat niveau kon beginnen, kon ik er nog veel lol aan beleven.’’

En dan komt op de Weissensee ineens die dag waarop alles op z’n plek valt. Hendriks was al blij met brons in het ONK, maar die plak viel ineens in het niet bij die magische zege in de Alternatieve. ,,Zo terugkomen en dan nog dít doen. Bijna alsof het zo gepland is, alsof dit het doel was van terugkomen. Dat maakt zo’n verschil voor hoe ik mijn loopbaan nu afsluit. Mooier dan dit kan ik het schaatsen niet achter me laten.’’

Harm Visser: ,,Op het moment dat ik erachter kom dat ik niet meer kan winnen, dat ik niet meer het plezier heb in de sport, dan kap ik er meteen mee.’’ (Foto Timsimaging / Neeke Wassenbergh-Smit)