Paulo Coelho
Copyright © Paulo Coelho 1998-2008 http://paulocoelhoblog.com © Sant Jordi Asociados, Agencia Literaria S.L.U www.santjordi-asociados.com Copyright © 2020 Nederlandse vertaling uit het Portugees Piet Janssen/BV Uitgeverij De Arbeiderspers Vormgeving © Mireia Barreras 2019 Niets uit deze uitgave mag worden verveelvoudigd en/of openbaar gemaakt, door middel van druk, fotokopie, microfilm of op welke andere wijze ook, zonder voorgaande schriftelijke toestemming van BV Uitgeverij De Arbeiderspers, Amsterdam. www.arbeiderspers.nl
Paulo Coelho
‘In de harten van de mensen is het geloof nog steeds levend,’ zei de pastoor tegen zichzelf toen hij de volle kerk in keek. De arbeiders van een van de armste wijken van Rio de Janeiro waren die paaszondag samengekomen om Jezus’ Verrijzenis uit de dood te vieren. Met een tevreden gevoel schreed de pastoor naar het midden van het altaar, toen hij plotseling een stem hoorde die zei:
D …’ , C , B , ‘A
5
Het leek de stem van een kind te zijn. De plechtigheid van het moment werd erdoor bedorven. De mensen keken verstoord om. Maar de kinderstem ging door:
D…’ , C ‘A , B, ‘Stop daarmee!’ zei de priester.
6
De jongen scheen uit zijn trance te komen. Hij keek geschrokken naar de mensen om hem heen, en zijn gezicht bloosde van schaamte. ‘Wat ben je aan het doen? Heb je niet in de gaten dat je ons gebed bederft?’ De jongen boog zijn hoofd, er rolden tranen over zijn wangen. ‘Waar is je moeder?’ wilde de priester weten. ‘Heeft ze je niet geleerd hoe je je in de kerk moet gedragen?’
7
Met gebogen hoofd antwoordde de jongen: ‘Sorry, meneer pastoor, maar ik heb nooit geleerd hoe ik moet bidden. Ik ben op straat opgegroeid, zonder vader en zonder moeder. Vandaag is het paaszondag, en ik had behoefte om met God te praten. Omdat ik niet de taal ken die Hij verstaat, zeg ik de letters op die ik ken. Ik dacht dat Hij, daarboven in de hoogte, die letters kan grijpen, en er woorden en zinnen mee kan maken die Hem plezier doen.’ Het kind stond op. ‘Ik ga weg,’ zei hij, ‘ik wil niet de mensen storen die zo goed met God kunnen praten.’ ‘Kom met me mee,’ antwoordde de pastoor.
Hij pakte het kind bij de hand en nam het mee naar het altaar. Toen richtte hij zich tot de gelovigen. ‘Voor we vandaag beginnen met de mis, willen we een speciaal gebed zeggen. We laten het aan God over om op te schrijven wat Hij graag hoort. Elke letter zal overeenkomen met een moment van dit jaar, de keren dat het ons lukte een goede daad te stellen, of moedig te strijden voor een droom, of een woordeloos gebed te zeggen. We zullen Hem vragen de letters van ons leven in een volgorde te zetten. Laten we hopen dat Hij met die letters woorden en zinnen kan maken die Hem plezier doen.’
Met gesloten ogen begon de pastoor het alfabet op te zeggen. En binnen enkele ogenblikken klonk uit de monden van de gelovigen:
D , C , ‌ B ’ , ‘A
Einde