Από το enola gay στην βόρειο κορέα

Από​ ​το​ ​Enola​ ​Gay​ ​στην​ ​Β.​ ​Κορέα

(copyright​ ​Sotiris​ ​Koukios,​ ​2017.​ ​Απαγορεύεται​ ​η​ ​αναδημοσίευση​ ​όλου​ ​ή τμήματος​ ​του​ ​κειμένου​ ​χωρίς​ ​την​ ​άδεια​ ​του​ ​συγγραφέα) Οι​ ​λέξεις​ ​“Αγία​ ​Τριάδα”,​ ​“Τυφώνας”,​ ​“Πρώτη​ ​Αστραπή”​ ​θα​ ​μπορούσαν να​ ​είναι​ ​τίτλοι​ ​βιβλίων​ ​ή​ ​τηλεοπτικών​ ​σειρών.​ ​Για​ ​την​ ​ιστορία​ ​όμως​ ​των πυρηνικών​ ​όπλων​ ​συνδέονται​ ​με​ ​τις​ ​πρώτες​ ​δοκιμές​ ​των​ ​3​ ​πρώτων πυρηνικών​ ​δυνάμεων​ ​του​ ​πλανήτη​ ​(Trinity​ ​για​ ​τις​ ​ΗΠΑ,​ ​Hurricane​ ​για​ ​το Ηνωμένο​ ​Βασίλειο​ ​και​ ​First​ ​Lightning​ ​για​ ​την​ ​ΕΣΣΔ).​ ​Από​ ​την​ ​ρίψη​ ​των ατομικών​ ​βομβών​ ​το​ ​1945​ ​σε​ ​Ναγκασάκι​ ​και​ ​Χιροσίμα​ ​μέχρι​ ​και​ ​το​ ​1952, οι​ ​3​ ​πρώην​ ​σύμμαχοι​ ​του​ ​Β​ ​Παγκοσμίου​ ​πολέμου,​ ​ξοδεύοντας​ ​πολύ χρήμα​ ​και​ ​επιστημονική​ ​γνώση​ ​είχαν​ ​καταφέρει​ ​να​ ​αναπτύξουν​ ​το πρώτο​ ​τους​ ​πυρηνικό​ ​οπλοστάσιο.​ ​Αρκετά​ ​τρομακτικό​ ​και​ ​ισχυρό​ ​για​ ​να τους​ ​εξασφαλίσει​ ​τον​ ​μελλοντικό​ ​τους​ ​γεωπολιτικό​ ​ρόλο​ ​και​ ​ηγεμονία. Από​ ​την​ ​άλλη​ ​όμως​ ​μεριά​ ​ήταν​ ​μόλις​ ​Νοέμβριος​ ​του​ ​1945​ ​όταν​ ​ΗΠΑ, Καναδάς​ ​και​ ​Ηνωμένο​ ​Βασίλειο​ ​σε​ ​κοινή​ ​τους​ ​διακήρυξη​ ​έθεταν​ ​τις βάσεις​ ​για​ ​έλεγχο​ ​της​ ​ανάπτυξης​ ​της​ ​ατομικής​ ​ενέργειας,​ ​πρόληψη​ ​της χρήσης​ ​ατομικών​ ​όπλων​ ​σε​ ​πολέμους​ ​και​ ​ειρηνική​ ​χρήση​ ​της​ ​προόδου της​ ​ατομικής​ ​επιστήμης,​ ​Στις​ ​15​ ​Νοεμβρίου​ ​του​ ​1945​ ​οι​ ​3​ ​χώρες σύμμαχοι​ ​έκαναν​ ​έκκληση​ ​για​ ​την​ ​δημιουργία​ ​μιας​ ​ειδικής​ ​επιτροπής ελέγχου​ ​της​ ​χρήσης​ ​της​ ​ατομικής​ ​ενέργειας​ ​στον​ ​νεοσύστατο​ ​ΟΗΕ.​ ​Ένα μήνα​ ​αργότερα​ ​ΗΠΑ​ ​και​ ​ΗΒ​ ​στην​ ​τακτική​ ​τους​ ​συνάντηση​ ​στην​ ​Μόσχα με​ ​τον​ ​Μολότωφ,​ ​ΥΠΕΞ​ ​της​ ​ΕΣΣΔ,​ ​κατέληξαν​ ​σε​ ​μια​ ​συμφωνία​ ​ως​ ​προς την​ ​δημιουργία​ ​μιας​ ​επιτροπής​ ​στο​ ​πλαίσιο​ ​του​ ​ΟΗΕ​ ​που​ ​θα παρακολουθούσε​ ​την​ ​εξέλιξη​ ​της​ ​επιστήμης,​ ​των​ ​εξοπλισμών​ ​και​ ​θα επιδίωκε​ ​την​ ​ειρηνική​ ​χρήση​ ​της​ ​ατομικής​ ​ενέργειας​ ​και​ ​την​ ​εξάλειψη των​ ​ατομικών​ ​όπλων​ ​από​ ​το​ ​παγκόσμιο​ ​οπλοστάσιο.​ ​Επιτροπή​ ​που τελικά​ ​δημιουργήθηκε​ ​με​ ​απόφαση​ ​της​ ​ΓΣ​ ​του​ ​ΟΗΕ​ ​τον​ ​Ιανουάριο​ ​του 1946. Μόλις​ ​6​ ​μήνες​ ​μετά​ ​ο​ ​εκπρόσωπος​ ​των​ ​ΗΠΑ​ ​στην​ ​Επιτροπή​ ​Ατομικής Ενέργειας​ ​του​ ​ΟΗΕ​ ​(Ιούνιος​ ​1946)​ ​παρουσίασε​ ​το​ ​σχέδιο​ ​της δημιουργίας​ ​μια​ ​ενιαίας​ ​παγκόσμιας​ ​Αρχής​ ​που​ ​θα​ ​διαχειριζόταν​ ​πέρα από​ ​την​ ​οποιαδήποτε​ ​εθνική​ ​κυριαρχία​ ​οτιδήποτε​ ​σχετιζόταν​ ​με​ ​την

έρευνα,​ ​ανάπτυξη​ ​και​ ​χρήση​ ​της​ ​ατομικής​ ​ενέργειας.​ ​Μια​ ​βδομάδα​ ​μετά ο​ ​Αντρέι​ ​Γκρομύκο,​ ​τότε​ ​εκπρόσωπος​ ​της​ ​ΕΣΣΔ,​ ​στην​ ​επιτροπή Ατομικής​ ​Ενέργειας​ ​του​ ​ΟΗΕ​ ​θα​ ​παρουσιάσει​ ​μια​ ​ολοκληρωμένη πρόταση​ ​ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΗΣ​ ​οποιασδήποτε​ ​παραγωγής​ ​και​ ​χρήσης ατομικών​ ​όπλων​ ​στον​ ​πλανήτη! Δεν​ ​θέλω​ ​να​ ​μπω​ ​στις​ ​λεπτές​ ​διπλωματικές​ ​πτυχές​ ​της διαπραγμάτευσης​ ​στον​ ​ΟΗΕ​ ​του​ ​1946​ ​και​ ​με​ ​ποιον​ ​τρόπο​ ​ΗΠΑ​ ​και ΕΣΣΔ​ ​συζητούσαν​ ​στην​ ​βάση​ ​μιας​ ​τεράστιας​ ​τεχνολογικής​ ​υπεροχής των​ ​Αμερικανών​ ​την​ ​εποχή​ ​εκείνη,​ ​Πάντως​ ​είναι​ ​προφανές​ ​ότι​ ​με​ ​την εμφάνιση​ ​της​ ​ατομικής​ ​βόμβας​ ​δημιουργήθηκε​ ​ΑΜΕΣΑ​ ​η​ ​ανάγκη ελέγχου​ ​ανάπτυξης​ ​των​ ​όπλων​ ​μαζικής​ ​καταστροφής.​ ​Φυσικά​ ​και​ ​στο μυαλό​ ​των​ ​2​ ​υπερδυνάμεων​ ​ο​ ​έλεγχος​ ​είχε​ ​διπλό​ ​σκοπό​ ​:​ ​να​ ​εμποδιστεί ο​ ​αντίπαλος​ ​να​ ​γίνει​ ​ακόμη​ ​πιο​ ​ισχυρός​ ​και​ ​να​ ​αποφευχθεί​ ​μια γενικευμένη​ ​και​ ​ανεξέλεγκτη​ ​ανάπτυξη​ ​ατομικών​ ​οπλοστασίων​ ​που​ ​θα οδηγούσε​ ​σε​ ​μια​ ​γενικευμένη​ ​αστάθεια​ ​τον​ ​πλανήτη​ ​και​ ​ίσως​ ​σε​ ​έναν​ ​3ο Παγκόσμιο​ ​Πόλεμο​ ​και​ ​στην​ ​απόλυτη​ ​καταστροφή.​ ​Είτε​ ​οι​ ​ΗΠΑ μιλούσαν​ ​για​ ​έλεγχο,​ ​είτε​ ​η​ ​ΕΣΣΔ​ ​για​ ​ολική​ ​απαγόρευση,​ ​δεν​ ​βρήκαν εμπόδια​ ​στο​ ​να​ ​προχωρήσουν​ ​στην​ ​ανάπτυξη​ ​του​ ​πυρηνικού​ ​πια οπλοστασίου​ ​τους​ ​μέχρι​ ​το​ ​1955-1956.​ ​Στο​ ​μυαλό​ ​και​ ​των​ ​2 υπερδυνάμεων​ ​η​ ​αναζήτηση​ ​αποτελεσματικού​ ​ελέγχου​ ​της​ ​ατομικής​ ​και πυρηνικής​ ​ενέργειας​ ​δεν​ ​απέκλειε​ ​την​ ​ανταγωνιστική​ ​τους​ ​κούρσα​ ​για παραγωγή​ ​ακόμη​ ​πιο​ ​καταστροφικών​ ​όπλων. Αυτή​ ​η​ ​σύγκρουση​ ​κι​ ​ο​ ​ανταγωνισμός​ ​ανάπτυξης​ ​όπλων​ ​ΗΠΑ​ ​και​ ​ΕΣΣΔ έφερε​ ​και​ ​την​ ​διακήρυξη​ ​του​ ​Παντίτ​ ​Νεχρού​ ​στο​ ​Ινδικό​ ​Κοινοβούλιο​ ​στις 2​ ​Απριλίου​ ​του​ ​1954​ ​που​ ​καλούσε​ ​για​ ​τουλάχιστον​ ​μια​ ​“συμφωνία παγώματος”​ ​τόσο​ ​των​ ​δοκιμών​ ​όσο​ ​και​ ​της​ ​παραγωγής​ ​νέων​ ​όπλων. Αφορμή​ ​ήταν​ ​η​ ​δοκιμή​ ​της​ ​βόμβας​ ​υδρογόνου​ ​την​ ​1η​ ​Μαρτίου​ ​του​ ​1954. Και​ ​η​ ​διακήρυξη​ ​του​ ​Νεχρού​ ​και​ ​οι​ ​διπλωματικές​ ​προσπάθειες​ ​της​ ​Ινδίας στον​ ​ΟΗΕ​ ​μπορεί​ ​να​ ​χρειάστηκαν​ ​3​ ​χρόνια​ ​μέχρι​ ​ο​ ​Αϊζενχάουερ​ ​να διατυπώσει​ ​μια​ ​αρχική​ ​διάθεση​ ​παγώματος​ ​της​ ​κούρσας​ ​των​ ​πυρηνικών εξοπλισμών,​ ​αλλά​ ​αποτέλεσαν​ ​την​ ​βάση​ ​του​ ​κινήματος​ ​των​ ​Αδεσμεύτων που​ ​επίσημα​ ​ιδρύθηκε​ ​στο​ ​Βελιγράδι​ ​το​ ​1961.

Το​ ​1958​ ​και​ ​το​ ​1959​ ​ΗΠΑ,​ ​ΗΒ​ ​και​ ​ΕΣΣΔ​ ​συμφώνησαν​ ​σε​ ​μια προσωρινή​ ​διακοπή​ ​πυρηνικών​ ​δοκιμών​ ​αλλά​ ​αυτό​ ​το​ ​περιστατικό​ ​του 1960

(5​ ​Μαιου​ ​1960,​ ​Εφημερίδα​ ​‘Ελευθερία”,​ ​σελ​ ​1) διέκοψε​ ​κάθε​ ​συζήτηση​ ​μεταξύ​ ​Χρουστσέφ​ ​και​ ​ΗΠΑ​ ​για​ ​την​ ​συνέχιση των​ ​συνομιλιών​ ​περί​ ​ελέγχου​ ​των​ ​πυρηνικών​ ​όπλων.​ ​Ήδη​ ​βέβαια​ ​ο Αϊζενχάουερ​ ​από​ ​τις​ ​26​ ​Δεκεμβρίου​ ​του​ ​1959​ ​είχε​ ​δηλώσει​ ​ότι​ ​οι​ ​ΗΠΑ δεν​ ​θα​ ​συνέχιζαν​ ​το​ ​μορατόριουμ​ ​στις​ ​πυρηνικές​ ​τους​ ​δοκιμές​ ​αλλά είχαν​ ​την​ ​πρόθεση​ ​να​ ​ενημερώνουν​ ​πριν​ ​την​ ​επανέναρξη​ ​τους.​ ​Θα μπορούσα​ ​να​ ​γράψω​ ​ένα​ ​βιβλίο​ ​ως​ ​προς​ ​το​ ​τι​ ​έγινε​ ​διπλωματικά​ ​από​ ​το 1957​ ​μέχρι​ ​και​ ​την​ ​υπαναχώρηση​ ​ΗΠΑ-​ ​Ρωσίας​ ​το​ ​1960.​ ​Εδώ συνοπτικά​ ​θα​ ​έλεγα​ ​ότι​ ​τόσο​ ​ο​ ​Χρουστσεφ​ ​όσο​ ​και​ ​ο​ ​Αιζενχάουερ πιεζόντουσαν​ ​τόσο​ ​εσωτερικά​ ​όσο​ ​και​ ​εξωτερικά​ ​από​ ​παράγοντες​ ​που απαιτούσαν​ ​πιο​ ​σκληρή​ ​στάση​ ​απέναντι​ ​στον​ ​αντίπαλο.​ ​Και​ ​μια​ ​σειρά οικονομικών​ ​συμφερόντων​ ​βεβαίως​ ​περιέπλεκε​ ​την​ ​κατάσταση.​ ​Την​ ​ίδια χρόνια​ ​βέβαια​ ​και​ ​η​ ​Γαλλία​ ​(13​ ​Φεβρουαρίου​ ​1960)​ ​μπήκε​ ​στο​ ​πυρηνικό κλαμπ​ ​πραγματοποιώντας​ ​την​ ​1η​ ​δοκιμή​ ​της​ ​στην​ ​Σαχάρα!​ ​Ενδεικτικό του​ ​τι​ ​ετοίμαζε​ ​ο​ ​Χρουστσεφ​ ​μερικούς​ ​μήνες​ ​μετά:​ ​μόνο​ ​η​ ​ΕΣΣΔ συνεχάρη​ ​την​ ​Γαλλία​ ​για​ ​την​ ​επιτυχία​ ​της​ ​δοκιμής​ ​της.

(14/02/1960,​ ​Εφημερίδα​ ​“Ελευθερία”,​ ​σελ​ ​1) Στις​ ​5​ ​Αυγούστου​ ​του​ ​1963​ ​ο​ ​Κέννεντυ,​ ​ο​ ​Μακμίλλαν​ ​και​ ​ο​ ​Χρουστσεφ θα​ ​υπογράψουν​ ​στην​ ​Μόσχα​ ​μια​ ​συμφωνία​ ​περιορισμών​ ​των πυρηνικών​ ​δοκιμών.​ ​Μια​ ​διπλωματική​ ​επιτυχία​ ​Κέννεντυ​ ​και​ ​Χρουστσεφ λίγους​ ​μήνες​ ​πριν​ ​την​ ​δολοφονία​ ​του​ ​πρώτου​ ​(22​ ​Νοεμβρίου​ ​του​ ​1963) και​ ​της​ ​ανατροπής​ ​του​ ​δεύτερου​ ​(15​ ​Οκτωβρίου​ ​του​ ​1964)​ ​ ​από​ ​τον Μπρέζνιεφ.​ ​Την​ ​επόμενη​ ​ημέρα​ ​της​ ​ανατροπής​ ​του​ ​Χρουστσεφ,​ ​ο​ ​Μάο ανακοινώνει​ ​ότι​ ​η​ ​Κίνα​ ​γίνεται​ ​η​ ​5η​ ​πυρηνική​ ​δύναμη​ ​του​ ​πλανήτη.

(17/10/1963,​ ​εφημ.​ ​“Ελευθερία”,​ ​Σελ​ ​1) Παρά​ ​τις​ ​αλλαγές​ ​ηγεσιών​ ​σε​ ​ΗΠΑ​ ​και​ ​ΕΣΣΔ​ ​οι​ ​συζητήσεις συνεχίστηκαν.​ ​Στην​ ​Γενεύη​ ​οι​ ​3​ ​δυνάμεις​ ​με​ ​την​ ​συμμετοχή​ ​και​ ​των​ ​2 “νέων”​ ​του​ ​πυρηνικού​ ​κλαμπ​ ​(Γαλλία,​ ​Κίνα)​ ​κατέληξαν​ ​σε​ ​μια​ ​νέα συνθήκη:​ ​την​ ​“Συνθήκη​ ​μη​ ​Διάδοσης​ ​των​ ​Πυρηνικών​ ​Όπλων”​ ​που υπογράφηκε​ ​ταυτόχρονα​ ​σε​ ​Λονδίνο,​ ​Ουάσινγκτον​ ​και​ ​Μόσχα​ ​την​ ​1η Ιουλίου​ ​του​ ​1968.​ ​Η​ ​Συνθήκη​ ​που​ ​είναι​ ​ακόμη​ ​σε​ ​ισχύ​ ​(αφού​ ​το​ ​1995 ανανεώθηκε​ ​από​ ​τα​ ​συμμετέχοντα​ ​κράτη​ ​η​ ​διάρκεια​ ​της​ ​“εις​ ​το​ ​διηνεκές”) δημιουργεί​ ​ένα​ ​εύλογο​ ​ερώτημα:​ ​γιατί​ ​οι​ ​191​ ​χώρες​ ​που​ ​την​ ​έχουν επικυρώσει​ ​μέχρι​ ​σήμερα​ ​δέχτηκαν​ ​εθελοντικά​ ​αυτό​ ​το​ ​“πυρηνικό απαρτχάιντ”​ ​όπως​ ​το​ ​αποκάλεσαν​ ​εύστοχα​ ​οι​ ​Ινδοί​ ​το​ ​1996;​ ​ ​(Η​ ​Ινδία βέβαια​ ​που​ ​έκανε​ ​την​ ​μοναδική​ ​της​ ​πυρηνική​ ​δοκιμή​ ​τον​ ​Μάιο​ ​του​ ​1974, αποσύρθηκε​ ​από​ ​την​ ​συνθήκη​ ​το​ ​1996​ ​θέτοντας​ ​ως​ ​επιχείρημα​ ​την​ ​μη επιβολή​ ​των​ ​προβλέψεων​ ​της​ ​συνθήκης​ ​στο​ ​γειτονικό​ ​της​ ​Πακιστάν όταν​ ​ανέπτυσσε​ ​το​ ​δικό​ ​του​ ​πυρηνικό​ ​πρόγραμμα). Η​ ​απάντηση​ ​είναι​ ​απλή:​ ​η​ ​Συνθήκη​ ​μη​ ​διάδοσης​ ​των​ ​Πυρηνικών​ ​Όπλων παρά​ ​την​ ​διασφάλιση​ ​στο​ ​διηνεκές​ ​της​ ​υπεροχής​ ​των​ ​5​ ​πυρηνικών δυνάμεων​ ​του​ ​κλαμπ​ ​(ΗΠΑ,ΕΣΣΔ,​ ​Βρετανία,​ ​Κίνα,​ ​Γαλλία)​ ​ναι​ ​μεν απέκλειε​ ​όλους​ ​τους​ ​άλλους​ ​από​ ​την​ ​δυνατότητα​ ​κατοχής​ ​πυρηνικών όπλων​ ​αλλά​ ​τους​ ​έδινε​ ​όμως​ ​πλεονεκτήματα​ ​:​ ​την​ ​πρόσβαση​ ​στην έρευνα​ ​για​ ​χρήση​ ​της​ ​πυρηνικής​ ​ενέργειας​ ​για​ ​ειρηνικούς​ ​σκοπούς​ ​και την​ ​προφύλαξη​ ​από​ ​έναν​ ​ανταγωνισμό​ ​με​ ​τις​ ​γειτονικές​ ​τους​ ​χώρες​ ​για

ανάπτυξη​ ​πυρηνικών​ ​όπλων.​ ​Για​ ​αυτό​ ​και​ ​σήμερα​ ​δεν​ ​υπάρχει​ ​άλλη συνθήκη​ ​περιορισμού​ ​εξοπλισμών​ ​που​ ​να​ ​έχει​ ​επικυρωθεί​ ​από​ ​τόσα κράτη. Οι​ ​συζητήσεις​ ​και​ ​διαπραγματεύσεις​ ​μεταξύ​ ​ΗΠΑ​ ​και​ ​Ρωσίας​ ​την δεκαετία​ ​του​ ​1970​ ​και​ ​1980​ ​θα​ ​φέρουν​ ​μερικές​ ​ακόμη​ ​προόδους​ ​στον μετριασμό​ ​του​ ​ανταγωνισμού​ ​εξοπλισμών​ ​μεταξύ​ ​των​ ​2​ ​υπερδυνάμεων. Με​ ​τα​ ​πάνω​ ​τους​ ​και​ ​τα​ ​κάτω​ ​τους​ ​βέβαια.

Το​ ​Πυρηνικό​ ​Πρόγραμμα​ ​της​ ​Βορείου​ ​Κορέας Η​ ​Βόρειος​ ​Κορέα​ ​το​ ​1985​ ​αποφάσισε​ ​να​ ​κυρώσει​ ​την​ ​Συνθήκη​ ​Μη Διάδοσης​ ​Πυρηνικών​ ​Όπλων”,​ ​ενώ​ ​μόλις​ ​είχε​ ​χτίσει​ ​έναν​ ​νέο​ ​πυρηνικό αντιδραστήρα.​ ​Από​ ​την​ ​ημερομηνία​ ​κύρωσής​ ​της​ ​Συνθήκης,​ ​η​ ​Β​ ​Κορέα είχε​ ​18​ ​μήνες​ ​για​ ​να​ ​εγκαταστήσει​ ​κάμερες,​ ​να​ ​κοινοποιήσει πρωτόκολλα​ ​ασφάλειας​ ​και​ ​να​ ​επιτρέψει​ ​στην​ ​Διεθνή​ ​Επιτροπή Ατομικής​ ​Ενέργειας​ ​να​ ​επισκεφτεί​ ​την​ ​εγκατάσταση.​ ​Η​ ​Β​ ​Κορέα​ ​δεν​ ​θα συναινέσει​ ​σε​ ​τίποτε​ ​από​ ​αυτά​ ​χρησιμοποιώντας​ ​σαν​ ​επιχείρημα​ ​την ύπαρξη​ ​πυρηνικών​ ​όπλων​ ​των​ ​ΗΠΑ​ ​στη​ ​Νότιο​ ​Κορέα.​ ​Αλλά​ ​ο​ ​Πρόεδρος Μπους​ ​(πατέρας)​ ​το​ ​1991​ ​ανακοινώνει​ ​την​ ​απόσυρση​ ​του​ ​πυρηνικού οπλοστασίου​ ​των​ ​ΗΠΑ​ ​που​ ​είχε​ ​εγκατασταθεί​ ​στο​ ​εξωτερικό.​ ​Το​ ​ίδιο ανακοινώνει​ ​και​ ​ο​ ​Γκορμπατσέφ​ ​8​ ​μέρες​ ​μετά.​ ​Με​ ​βάση​ ​τις​ ​2​ ​αυτές ανακοινώσεις​ ​η​ ​Νότιος​ ​Κορέα​ ​προχωρά​ ​στην​ ​απόφαση​ ​να​ ​απαγορεύσει κάθε​ ​χρήση​ ​πυρηνικής​ ​τεχνολογίας​ ​στην​ ​χώρα​ ​για​ ​μη​ ​ειρηνικούς σκοπούς​ ​και​ ​συμπαρασύρει​ ​και​ ​την​ ​Βόρεια​ ​σε​ ​μια​ ​κοινή​ ​δήλωση​ ​στο τέλος​ ​του​ ​1991​ ​για​ ​αμοιβαία​ ​δέσμευση​ ​ολικής​ ​κατάργησης​ ​των πυρηνικών​ ​όπλων​ ​στις​ ​2​ ​χώρες​ ​και​ ​μάλιστα​ ​συμφωνείται​ ​και​ ​αμοιβαίος μηχανισμός​ ​επαλήθευσης. Αυτή​ ​η​ ​συμφωνία​ ​αντιμετώπισε​ ​ως​ ​το​ ​μεγαλύτερο​ ​πρόβλημα​ ​εφαρμογής της​ ​τον​ ​μηχανισμό​ ​επαλήθευσης​ ​της,​ ​αφού​ ​πέραν​ ​της​ ​καχυποψίας

μεταξύ​ ​των​ ​2​ ​χωρών,​ ​καμία​ ​από​ ​τις​ ​2​ ​δεν​ ​ήταν​ ​έτοιμη​ ​τεχνολογικά​ ​να αναπτύξει​ ​ένα​ ​σύστημα​ ​αξιόπιστο.​ ​Παρ​ ​όλα​ ​αυτά​ ​προσέφυγαν​ ​στην Διεθνή​ ​Επιτροπή​ ​Ατομικής​ ​Ενέργειας​ ​να​ ​βοηθήσει​ ​και​ ​αυτή​ ​στο​ ​πλαίσιο και​ ​της​ ​Συνθήκης​ ​μη​ ​Εξάπλωσης​ ​αφιέρωσε​ ​ανθρώπους​ ​και​ ​τεχνολογία για​ ​αυτό​ ​τον​ ​σκοπό.​ ​Το​ ​1993​ ​όμως​ ​η​ ​ΔΕΑΕ​ ​θα​ ​κατηγορήσει​ ​την​ ​Βόρειο Κορέα​ ​για​ ​παραβίαση​ ​της​ ​Συνθήκης,​ ​λέγοντας​ ​ότι​ ​παρά​ ​τις​ ​δεσμεύσεις συνεχίζει​ ​να​ ​αναπτύσσει​ ​το​ ​πυρηνικό​ ​της​ ​πρόγραμμα.​ ​Οι​ ​Βορειο Κορεάτες​ ​θα​ ​απαντήσουν​ ​παραδεχόμενοι​ ​την​ ​επεξεργασία​ ​πλουτωνίου, αλλά​ ​κάτω​ ​του​ ​ορίου​ ​των​ ​100​ ​γραμ​ ​και​ ​το​ ​οποίο​ ​προερχόταν​ ​από αναλωθέντα​ ​πυρηνικά​ ​καύσιμα. Η​ ​ένταση​ ​μεταξύ​ ​Βόρειας​ ​Κορέας,​ ​Νότιας​ ​Κορέας​ ​και​ ​ΔΕΑΕ​ ​θα​ ​φτάσει σε​ ​τέτοιο​ ​σημείο​ ​που​ ​η​ ​Βόρεια​ ​Κορέα​ ​θα​ ​ανακοινώσει​ ​την​ ​αποχώρηση της​ ​από​ ​την​ ​Συνθήκη​ ​μη​ ​Εξάπλωσης​ ​Πυρηνικών​ ​όπλων​ ​(ΝΡΤ)​ ​τον Μάρτιο​ ​του​ ​1993​ ​με​ ​ορίζοντα​ ​υλοποίησης​ ​τον​ ​Ιούνιο​ ​του​ ​1993​ ​(με​ ​βάση τις​ ​90​ ​ημέρες​ ​προειδοποίησης​ ​για​ ​την​ ​αποχώρηση​ ​που​ ​προέβλεπε​ ​η Συνθήκη).​ ​Η​ ​επέμβαση​ ​όμως​ ​του​ ​μόλις​ ​εκλεγμένου​ ​Προέδρου​ ​Κλίντον θα​ ​φέρει​ ​ΗΠΑ​ ​και​ ​Βόρειο​ ​Κορέα​ ​στο​ ​τραπέζι​ ​των​ ​διαπραγματεύσεων,​ ​η Βόρειος​ ​Κορέα​ ​θα​ ​αναστείλει​ ​την​ ​αποχώρησή​ ​της​ ​από​ ​την​ ​NPT​ ​και​ ​θα υπάρξει​ ​κοινή​ ​δήλωση​ ​για​ ​την​ ​έναρξη​ ​διαλόγου​ ​με​ ​τις​ ​ΗΠΑ​ ​για​ ​το πυρηνικό​ ​της​ ​πρόγραμμα.​ ​Παρά​ ​την​ ​καχυποψία​ ​και​ ​τις​ ​παλινωδίες,​ ​μετά την​ ​μεσολάβηση​ ​του​ ​πρώην​ ​Προέδρου​ ​των​ ​ΗΠΑ​ ​Τζιμυ​ ​Κάρτερ,​ ​τον Ιούνιο​ ​του​ ​1994,​ ​θα​ ​υπάρξει​ ​ένας​ ​4μηνος​ ​κύκλος​ ​διαπραγμάτευσης​ ​που θα​ ​καταλήξει​ ​στην​ ​διατύπωση​ ​της​ ​“Συμφωνίας-​ ​Πλαίσιο”​ ​ΗΠΑ-​ ​Βορείου Κορέας​ ​τον​ ​Οκτώβριο​ ​του​ ​1994​ ​(κι​ ​ενώ​ ​ο​ ​Κιμ​ ​ΙΙ​ ​Σουνγκ​ ​ ​θα​ ​πεθάνει​ ​τον Ιούλιο​ ​του​ ​1994,​ ​κληρονομούμενης​ ​της​ ​εξουσίας​ ​από​ ​τον​ ​γιο​ ​του​ ​Κιμ Γιονκ​ ​ΙΙ).​ ​Η​ ​Συμφωνία​ ​προέβλεπε​ ​την​ ​δέσμευση​ ​της​ ​Βορείου​ ​Κορέας​ ​να σταματήσει​ ​το​ ​εν​ ​εξελίξει​ ​πυρηνικό​ ​της​ ​πρόγραμμα​ ​με​ ​εμπλουτισμό πλουτωνίου​ ​και​ ​σε​ ​αντάλλαγμα​ ​οι​ ​ΗΠΑ​ ​θα​ ​“πάγωναν”​ ​τις​ ​εμπορικές κυρώσεις​ ​εναντίον​ ​της,​ ​θα​ ​της​ ​παρείχαν​ ​2​ ​αντιδραστήρες​ ​“ελαφρού νερού”​ ​και​ ​θα​ ​εξομάλυναν​ ​τις​ ​σχέσεις​ ​των​ ​2​ ​χωρών. Στην​ ​νέα​ ​εποχή​ ​που​ ​εγκαινίασε​ ​η​ ​συμφωνία-​ ​πλαίσιο​ ​δεν​ ​έλλειπαν​ ​τα προβλήματα​ ​και​ ​οι​ ​παλινωδίες​ ​των​ ​Βορειο-​ ​Κορεατών,​ ​που​ ​όμως έδειξαν​ ​μια​ ​σοβαρή​ ​πρόθεση​ ​να​ ​αναβαθμίσουν​ ​τις​ ​σχέσεις​ ​τους​ ​με​ ​τις

ΗΠΑ​ ​-​ ​και​ ​όπως​ ​έχει​ ​γραφεί​ ​σε​ ​αντίβαρο​ ​με​ ​την​ ​Κινεζική​ ​επιρροή​ ​στην περιοχή-​ ​και​ ​τήρησαν​ ​πλήρως​ ​τις​ ​αρχικές​ ​τους​ ​δεσμεύσεις.​ ​Το πρόβλημα​ ​όμως​ ​παρουσιάστηκε​ ​ξανά​ ​με​ ​ένα​ ​δεύτερο​ ​σημαντικό πρόγραμμα​ ​της​ ​Β​ ​Κορέας​ ​που​ ​δεν​ ​είχε​ ​συμπεριληφθεί​ ​στην​ ​συμφωνία του​ ​1994:​ ​της​ ​ανάπτυξης​ ​βαλλιστικών​ ​πυραύλων.​ ​Γιατί​ ​εκείνο​ ​που​ ​είχε υπο-​ ​εκτιμηθεί​ ​από​ ​την​ ​CIA​ ​και​ ​τις​ ​άλλες​ ​μυστικές​ ​υπηρεσίες​ ​των​ ​ΗΠΑ ήταν​ ​η​ ​δυνατότητα​ ​ανάπτυξης​ ​διηπειρωτικών​ ​πυραύλων​ ​από​ ​την​ ​Β Κορέα​ ​που​ ​αιφνιδίασε​ ​τους​ ​πάντες​ ​με​ ​την​ ​δοκιμή​ ​του​ ​Ταεπο-Ντονγκ​ ​Ι​ ​το 1998.​ ​Ο​ ​ΤΝ-Ι​ ​είχε​ ​βεληνεκές​ ​1500-2000​ ​χιλιόμετρα​ ​και​ ​πέταξε​ ​πάνω​ ​από την​ ​Ιαπωνία​ ​“τρομάζοντας”​ ​ΗΠΑ​ ​και​ ​συμμάχους​ ​στην​ ​περιοχή.​ ​Οι συζητήσεις​ ​πλέον​ ​θα​ ​στραφούν​ ​σε​ ​μια​ ​νέα​ ​διαπραγμάτευση​ ​μεταξύ​ ​ΗΠΑ και​ ​Βορείου​ ​Κορέας​ ​που​ ​αφορούσε​ ​το​ ​πυραυλικό​ ​της​ ​πρόγραμμα​ ​(που μάλιστα​ ​είχε​ ​ήδη​ ​γίνει​ ​εξαγώγιμο​ ​προϊόν​ ​με​ ​Πακιστάν​ ​και​ ​Ιράν​ ​πελάτες του).​ ​Ο​ ​συνδυασμός​ ​πυρηνικού​ ​και​ ​πυραυλικού​ ​προγράμματος​ ​αποτελεί τον​ ​νέο​ ​στόχο​ ​των​ ​ΗΠΑ​ ​και​ ​ο​ ​Κιμ​ ​Γιονκ​ ​ΙΙ​ ​αποφάσισε​ ​όχι​ ​μόνο​ ​να​ ​κάτσει στο​ ​τραπέζι​ ​των​ ​συζητήσεων​ ​αλλά​ ​όπως​ ​είχε​ ​αποκαλύψει​ ​στον​ ​Πούτιν, ήταν​ ​διαθέσιμος​ ​να​ ​το​ ​εγκαταλείψει​ ​αν​ ​οι​ ​ΗΠΑ​ ​πλήρωναν​ ​μια αποζημίωση​ ​για​ ​τα​ ​απωλεσθέντα​ ​έσοδα​ ​από​ ​τις​ ​εξαγωγές​ ​του. Οι​ ​ΗΠΑ​ ​πήραν​ ​τις​ ​προτάσεις​ ​της​ ​Β​ ​Κορέας​ ​στα​ ​σοβαρά​ ​με αποκορύφωμα​ ​την​ ​επίσκεψη​ ​της​ ​Μαντλιν​ ​Αλμπραιτ​ ​στην​ ​Πιονγκγιανγκ τον​ ​Οκτώβριο​ ​του​ ​2000​ ​θέτοντας​ ​όλη​ ​την​ ​ατζεντα​ ​στο​ ​τραπέζι​ ​και ανοίγοντας​ ​τον​ ​δρόμο​ ​για​ ​μια​ ​επίσκεψη​ ​Κλίντον​ ​στην​ ​Βόρειο​ ​Κορέα μέχρι​ ​να​ ​παραδώσει​ ​την​ ​εξουσία​ ​στον​ ​επόμενο​ ​πρόεδρο​ ​(Μπους​ ​τον νεώτερο).​ ​Ο​ ​7ος​ ​κύκλος​ ​διαπραγματεύσεων​ ​μεταξύ​ ​ΗΠΑ​ ​και​ ​Βορείου Κορέας​ ​για​ ​το​ ​πυραυλικό​ ​της​ ​πρόγραμμα​ ​(Μαλαισία​ ​1-3​ ​Νοεμβρίου 2000)​ ​έληξε​ ​άνευ​ ​αποτελέσματος​ ​και​ ​διέκοψε​ ​κάθε​ ​συζήτηση​ ​για επίσκεψη​ ​Κλίντον​ ​στην​ ​Πιονγκγιανγκ.​ ​Εξάλλου​ ​η​ ​κρίση​ ​που​ ​πρόεκυψε με​ ​το​ ​αποτέλεσμα​ ​των​ ​προεδρικών​ ​εκλογών​ ​του​ ​2000​ ​και​ ​η διαφαινόμενη​ ​συνταγματική​ ​κρίση​ ​στις​ ​ΗΠΑ​ ​αποθάρρυναν​ ​τον απερχόμενο​ ​Πρόεδρο​ ​Κλίντον​ ​να​ ​ταξιδέψει​ ​στο​ ​εξωτερικό​ ​μέχρι​ ​και​ ​την παράδοση​ ​της​ ​εξουσίας​ ​τον​ ​Ιανουάριο​ ​του​ ​2001. Στα​ ​7​ ​χρόνια​ ​της​ ​συμφωνίας-​ ​πλαίσιο​ ​ο​ ​απολογισμός​ ​ήταν​ ​θετικός​ ​για την​ ​πολιτική​ ​των​ ​ΗΠΑ​ ​στην​ ​Κορεατική​ ​χερσόνησο.​ ​Η​ ​Βόρειος​ ​Κορέα

δεσμεύτηκε​ ​και​ ​τήρησε​ ​την​ ​δέσμευσή​ ​της​ ​για​ ​πάγωμα​ ​του​ ​πυρηνικού​ ​της προγράμματος​ ​με​ ​εμπλουτισμό​ ​πλουτωνίου,​ ​κατέστρεψε​ ​τα​ ​αποθέματα της​ ​σε​ ​πυρηνικά​ ​καύσιμα​ ​και​ ​άνοιξε​ ​την​ ​χώρα​ ​σε​ ​επισκέψεις επαλήθευσης​ ​που​ ​την​ ​έβρισκαν​ ​συνεπή​ ​με​ ​τις​ ​δεσμεύσεις​ ​που​ ​είχε λάβει.​ ​Οι​ ​ΗΠΑ​ ​αντίθετα​ ​δεν​ ​τήρησαν​ ​την​ ​δέσμευσή​ ​τους​ ​για​ ​την κατασκευή​ ​2​ ​εναλλακτικών​ ​πυρηνικών​ ​αντιδραστήρων​ ​(ξεκίνησε​ ​η κατασκευή​ ​με​ ​4​ ​χρόνια​ ​καθυστέρηση​ ​και​ ​εγκαταλείφθηκε​ ​στην​ ​συνέχεια) και​ ​στην​ ​πορεία​ ​απαίτησαν​ ​να​ ​συμπεριλάβουν​ ​και​ ​το​ ​πυραυλικό πρόγραμμα​ ​στην​ ​διαπραγμάτευση​ ​τους,​ ​δημιουργώντας​ ​πρόσθετα εμπόδια​ ​και​ ​προβλήματα.​ ​Η​ ​αλήθεια​ ​είναι​ ​ότι​ ​το​ ​πυραυλικό​ ​πρόγραμμα της​ ​Βορείου​ ​Κορέας​ ​δεν​ ​τους​ ​απασχολούσε​ ​τόσο​ ​ως​ ​πιθανή​ ​απειλή πολέμου​ ​με​ ​την​ ​Βόρειο​ ​Κορέα,​ ​όσο​ ​για​ ​τα​ ​εξαγώγιμα​ ​προϊόντα​ ​του​ ​σε Πακιστάν​ ​και​ ​Ιράν. Η​ ​περίοδος​ ​Μπους​ ​Τζούνιορ Όταν​ ​ο​ ​Μπους​ ​νεότερος​ ​ήρθε​ ​στην​ ​Προεδρία​ ​τον​ ​Γενάρη​ ​του​ ​2001,​ ​η συμφωνία​ ​με​ ​την​ ​Βόρειο​ ​Κορέα​ ​είχε​ ​ανασταλεί​ ​αλλά​ ​ήταν​ ​ακόμη​ ​εν​ ​ζωή. Ο​ ​Κόλιν​ ​Πάουελ​ ​μάλιστα​ ​τον​ ​Μάρτιο​ ​του​ ​2001​ ​είχε​ ​δηλώσει​ ​σε​ ​κοινή συνέντευξη​ ​τύπου​ ​με​ ​τον​ ​Σουηδό​ ​ΥΠΕΞ​ ​ότι​ ​η​ ​νέα​ ​κυβέρνηση​ ​στις​ ​ΗΠΑ φιλοδοξούσε​ ​να​ ​συνεχίσει​ ​την​ ​διαπραγμάτευση​ ​με​ ​την​ ​Βόρειο​ ​Κορέα ξεκινώντας​ ​από​ ​το​ ​σημείο​ ​που​ ​την​ ​είχε​ ​αφήσει​ ​η​ ​προεδρία​ ​Κλίντον.​ ​Την επόμενη​ ​μέρα​ ​όμως​ ​της​ ​δήλωσης​ ​του​ ​ανασκεύασε​ ​συμπληρώνοντας​ ​ότι “αυτό​ ​θα​ ​ίσχυε​ ​μόνο​ ​αν​ ​υπήρχαν​ ​ισχυρά​ ​σημάδια​ ​για​ ​επανέναρξη​ ​των διαπραγματεύσεων​ ​πράγμα​ ​που​ ​απέκλειε”.​ ​Την​ ​ίδια​ ​μέρα​ ​ο​ ​Πρόεδρος Μπους​ ​μετά​ ​από​ ​συνάντηση​ ​εργασίας​ ​με​ ​τον​ ​Νοτιο​ ​Κορεάτη​ ​Πρόεδρο δήλωνε​ ​ότι​ ​μια​ ​νέα​ ​συμφωνια​ ​θα​ ​ήταν​ ​δυνατή​ ​με​ ​την​ ​προϋπόθεση​ ​ενός συστήματος​ ​επαλήθευσης​ ​των​ ​συμφωνηθέντων​ ​γιατί​ ​οι​ ​“ΒορειοΚορεάτες​ ​δεν​ ​φαίνεται​ ​να​ ​τηρούν​ ​πάντα​ ​τα​ ​συμφωνηθέντα”. Την​ ​επόμενη​ ​βδομάδα​ ​του​ ​Μαρτίου​ ​του​ ​2001​ ​η​ ​Βόρειος​ ​Κορέα, αντιδρώντας​ ​σε​ ​Παουελ​ ​και​ ​Μπους,​ ​ακύρωσε​ ​την​ ​συνάντηση​ ​για περαιτέρω​ ​πολιτική​ ​συμφιλίωση​ ​σε​ ​υπουργικό​ ​επίπεδο​ ​με​ ​τη​ ​Νότιο Κορέα​ ​και​ ​δήλωσε​ ​επίσημα​ ​ότι​ ​η​ ​νέα​ ​πολιτική​ ​των​ ​ΗΠΑ​ ​είναι​ ​“εχθρική” και​ ​ότι​ ​η​ ​Βόρειος​ ​Κορέα​ ​παραμένει​ ​έτοιμη​ ​“τόσο​ ​για​ ​διάλογο​ ​όσο​ ​και​ ​για

πόλεμο”.​ ​2​ ​μήνες​ ​μετά,​ ​επ​ ​ευκαιρίας​ ​επίσκεψης​ ​αντιπροσωπείας​ ​της​ ​ΕΕ στην​ ​Πιονγκγιανγκ,​ ​ο​ ​Σουηδός​ ​ΥΠΕΞ​ ​Περσον​ ​δήλωσε​ ​ότι​ ​η​ ​Βορειος Κορέα​ ​συμφωνεί​ ​σε​ ​2ετές​ ​μορατόριουμ​ ​πυραυλικών​ ​δοκιμών​ ​και δεσμεύτηκε​ ​για​ ​μια​ ​συνάντηση​ ​κορυφής​ ​με​ ​τη​ ​Νότιο​ ​Κορέα.​ ​Τον​ ​Ιούνιο του​ ​2001​ ​ο​ ​Πρόεδρος​ ​Μπους​ ​δηλώνει​ ​την​ ​ετοιμότητα​ ​των​ ​ΗΠΑ​ ​να εμπλακούν​ ​σε​ ​“σοβαρό​ ​διάλογο”​ ​με​ ​την​ ​Βόρειο​ ​Κορέα​ ​πάνω​ ​στην​ ​βάση της​ ​Συμφωνία​ ​Πλαίσιο​ ​του​ ​1994​ ​αλλά​ ​προσθέτοντας​ ​και​ ​ως​ ​όρο​ ​την “λιγότερο​ ​επιθετική​ ​συμβατική​ ​στρατιωτική​ ​δομή”​ ​των​ ​Βορειο-​ ​Κορεατών, διευρύνοντας​ ​έτσι​ ​κατά​ ​πολύ​ ​το​ ​αντικείμενο​ ​διαπραγμάτευσης.​ ​Τον Ιούλιο,​ ​όταν​ ​ ​αποκαλύπτει​ ​ο​ ​Υφυπ​ ​Εξωτ​ ​των​ ​ΗΠΑ​ ​Αρμιτατζ​ ​την​ ​δοκιμή κινητήρα​ ​από​ ​την​ ​Β​ ​Κορέα​ ​για​ ​τους​ ​πυραύλους​ ​της,​ ​θα​ ​συμπληρώσει​ ​: “δεν​ ​υπάρχει​ ​όμως​ ​κάτι​ ​κακό​ ​σε​ ​αυτό”​ ​εννοώντας​ ​ότι​ ​οι​ ​ΗΠΑ​ ​δεν θεωρούσαν​ ​την​ ​συγκεκριμενή​ ​δοκιμή​ ​ως​ ​παραβίαση​ ​των συμφωνηθέντων​ ​του​ ​1994.​ ​Τον​ ​Αύγουστο​ ​σε​ ​συνάντησή​ ​του​ ​με​ ​τον Πούτιν,​ ​ο​ ​Βορειοκορεάτης​ ​Κιμ​ ​Γιονγκ​ ​ΙΙ​ ​θα​ ​επαναλάβει​ ​την​ ​δέσμευσή​ ​του για​ ​πάγωμα​ ​των​ ​πυραυλικών​ ​δοκιμών​ ​μέχρι​ ​το​ ​2003. ΚΙ​ ​ενώ​ ​όλα​ ​δείχνουν​ ​ενθαρρυντικά,​ ​έρχεται​ ​η​ ​11η​ ​Σεπτεμβρίου​ ​του​ ​2001, ξεκινά​ ​η​ ​εισβολή​ ​των​ ​ΗΠΑ​ ​στο​ ​Αφγανιστάν​ ​και​ ​τον​ ​Ιανουάριο​ ​του​ ​2002 στην​ ​παραδοσιακή​ ​ομιλία​ ​του​ ​στο​ ​Κογκρέσο​ ​ο​ ​Πρόεδρος​ ​Μπους εντάσσει​ ​την​ ​Βόρειο​ ​Κορέα​ ​στον​ ​“Άξονα​ ​του​ ​Κακού”​ ​λόγω​ ​των εξαγωγών​ ​όπλων​ ​μαζικής​ ​καταστροφής​ ​στο​ ​Ιράν​ ​ενώ​ ​παράλληλα “οδηγεί​ ​τον​ ​λαό​ ​της​ ​στην​ ​πείνα”.​ ​Παρ​ ​όλα​ ​αυτά​ ​ο​ ​Πάουελ​ ​μια​ ​βδομάδα μετά​ ​παρουσιαζόμενος​ ​στην​ ​αρμόδια​ ​επιτροπή​ ​της​ ​γερουσίας​ ​θα δηλώσει​ ​ότι​ ​οι​ ​ΗΠΑ​ ​είναι​ ​έτοιμες​ ​για​ ​διάλογο​ ​με​ ​την​ ​Β​ ​Κορέα​ ​“όποτε​ ​και οπουδήποτε​ ​συμφωνήσουν​ ​χωρίς​ ​καμία​ ​προϋπόθεση”.​ ​Μάλιστα​ ​θα επιβεβαιώσει​ ​ότι​ ​η​ ​Β​ ​Κορέα​ ​τηρεί​ ​την​ ​δέσμευση​ ​της​ ​για​ ​το​ ​πάγωμα​ ​των πυραυλικών​ ​δοκιμών​ ​της​ ​και​ ​ότι​ ​βρίσκεται​ ​εντός​ ​του​ ​πλαισίου συμφωνίας​ ​ελέγχου​ ​των​ ​πυρηνικών​ ​με​ ​τη​ ​Νότιο​ ​Κορέα”. Από​ ​εκεί​ ​και​ ​μετά​ ​το​ ​διάστημα​ ​Απριλίου-​ ​Οκτωβρίου​ ​2002​ ​θα​ ​περάσει​ ​με επισκέψεις​ ​αξιωματούχων​ ​των​ ​ΗΠΑ​ ​στην​ ​Β​ ​Κορέα​ ​(3​ ​παρακαλώ)​ ​και ενώ​ ​ο​ ​Μπους​ ​κρατά​ ​δημόσια​ ​μια​ ​“σκληρή”​ ​γλώσσα​ ​για​ ​το​ ​θέμα,​ ​στην ουσία​ ​κλιμακώνεται​ ​μια​ ​διπλωματική​ ​προσπάθεια​ ​να​ ​υπάρξει​ ​μια οριστική​ ​ρύθμιση​ ​του​ ​θέματος.​ ​Κατά​ ​άλλους​ ​αναλυτές​ ​της​ ​περιόδου​ ​ο

Μπους​ ​είχε​ ​σαν​ ​στόχο​ ​όχι​ ​μόνο​ ​την​ ​Β​ ​Κορέα​ ​αλλά​ ​και​ ​την​ ​απομόνωση του​ ​Νοτιου​ ​Κορεάτη​ ​ηγέτη​ ​Κιμ​ ​Νταε​ ​Γιουνγκ,​ ​ενος​ ​δημοκράτη​ ​ακτιβιστή που​ ​πέρασε​ ​χρόνια​ ​στην​ ​φυλακή​ ​για​ ​τις​ ​πεποιθήσεις​ ​του.​ ​Η​ ​αλήθεια πάντως​ ​είναι​ ​για​ ​το​ ​διάστημα​ ​Μαρτίου​ ​-​ ​Οκτωβρίου​ ​2002,​ ​ότι​ ​δίνεται​ ​μια εσωτερική​ ​μάχη​ ​στην​ ​κυβέρνηση​ ​των​ ​ΗΠΑ​ ​:​ ​ο​ ​Πάουελ​ ​στηρίζει​ ​την επαναπροσέγγιση​ ​των​ ​2​ ​κρατών​ ​στην​ ​Κορέα​ ​και​ ​την​ ​αναζήτηση συμφωνίας​ ​ΗΠΑ-​ ​Βορείων,​ ​ενώ​ ​Τσένευ,​ ​Ράμσφελντ​ ​και​ ​Βόλφοβιτζ​ ​είναι σαφέστατα​ ​εναντίον​ ​μιας​ ​ήπιας​ ​διπλωματικής​ ​τακτικής​ ​με​ ​μια​ ​χώρα​ ​που ανήκε​ ​στον​ ​Άξονα​ ​του​ ​Κακού. Τα​ ​πράγματα​ ​περιπλέχτηκαν​ ​τον​ ​Οκτώβριο​ ​του​ ​2002​ ​όταν​ ​μια​ ​επίσημη αποστολή​ ​των​ ​ΗΠΑ​ ​με​ ​επικεφαλής​ ​τον​ ​Τζεημς​ ​Κελλυ,​ ​Υφυπ​ ​Εξωτερικών για​ ​την​ ​Αν​ ​Ασία​ ​και​ ​τον​ ​Ειρηνικό,​ ​θα​ ​επισκεφτεί​ ​την​ ​Πιονγκγιανγκ​ ​με στοιχεία​ ​ότι​ ​η​ ​Βόρειος​ ​Κορέα​ ​συντηρεί​ ​πρόγραμμα​ ​εμπλουτισμού ουρανίου.​ ​Προς​ ​έκπληξη​ ​όλων​ ​(όπως​ ​αποκάλυψε​ ​μετά​ ​ο​ ​Κελλυ)​ ​οι Βορειο-κορεάτες​ ​παραδέχτηκαν​ ​την​ ​ύπαρξη​ ​του​ ​προγράμματος​ ​τους! Την​ ​ίδια​ ​όμως​ ​στιγμή​ ​απέρριψαν​ ​τους​ ​όρους​ ​που​ ​έβαζε​ ​ο​ ​Κέλλυ​ ​για​ ​την έναρξη​ ​διαπραγματεύσεων​ ​κατηγορώντας​ ​τον​ ​για​ ​“αλαζονεία”​ ​και τονίζοντας​ ​ότι​ ​η​ ​στάση​ ​των​ ​ΗΠΑ​ ​δικαιολογεί​ ​τελικά​ ​όλα​ ​τα​ ​εξοπλιστικά αντίμετρα​ ​που​ ​είχαν​ ​πάρει.​ ​Με​ ​την​ ​δημόσια​ ​καταγγελία​ ​από​ ​τις​ ​ΗΠΑ​ ​της Βορείου​ ​Κορέας​ ​ότι​ ​παραβίασε​ ​την​ ​Συμφωνία​ ​Πλαίσιο​ ​του​ ​1994​ ​και​ ​άρα θα​ ​έπρεπε​ ​να​ ​θεωρείται​ ​μη​ ​ισχυρή,​ ​αλλά​ ​και​ ​παράλληλα​ ​την​ ​ ​θέση​ ​εν αμφιβόλω​ ​της​ ​υποσχεμένης​ ​βοήθειας​ ​τους,​ ​ ​οι​ ​Βορειο-​ ​Κορεάτες προχώρησαν​ ​σε​ ​μια​ ​σκληρή​ ​στάση​ ​:​ ​πρώτον​ ​ειδοποίησαν​ ​την​ ​Διεθνή Επιτροπή​ ​Ατομικής​ ​Ενέργειας​ ​να​ ​πάρει​ ​τις​ ​κάμερες​ ​παρακολούθησης και​ ​τις​ ​σφραγίδες​ ​που​ ​είχε​ ​βάλει​ ​(με​ ​την​ ​συναίνεση​ ​της​ ​Β​ ​Κορέας)​ ​σε αποθήκη​ ​πυρηνικού​ ​καυσίμου,​ ​δεύτερον​ ​απείλησαν​ ​για​ ​έναρξη πυραυλικών​ ​δοκιμών​ ​αν​ ​δεν​ ​κατέληγε​ ​η​ ​προσπάθεια​ ​συμφωνίας​ ​με​ ​την Ιαπωνία​ ​(που​ ​είχε​ ​ξεκινήσει​ ​στο​ ​κλίμα​ ​ευφορίας​ ​της​ ​Συμφωνιας​ ​του 1994)​ ​και​ ​τέλος​ ​αφού​ ​η​ ​ΔΕΑΕ​ ​δεν​ ​υποχώρησε,​ ​αφαίρεσαν​ ​τις​ ​σφραγίδες και​ ​τις​ ​κάμερες​ ​μόνοι​ ​τους​ ​και​ ​απέλασαν​ ​όλα​ ​τα​ ​στελέχη​ ​της​ ​ΔΕΑΕ​ ​που βρίσκονταν​ ​στην​ ​χώρα,​ ​στο​ ​τέλος​ ​του​ ​2002.​ ​Συνεχίζοντας​ ​την​ ​σκληρή στάση​ ​της,​ ​η​ ​Βορειος​ ​Κορέα​ ​πήρε​ ​όσο​ ​αποθηκευμένο​ ​πυρηνικό​ ​καύσιμο είχε​ ​κρατήσει​ ​,​ ​το​ ​μετέφερε​ ​σε​ ​αντιδραστήρα​ ​που​ ​κρατούσε​ ​ανενεργό από​ ​το​ ​1994​ ​λόγω​ ​της​ ​Συμφωνίας-​ ​Πλαισίου​ ​με​ ​τις​ ​ΗΠΑ,​ ​και​ ​αφού​ ​τον

ενεργοποίησε​ ​εκ​ ​νέου,​ ​άρχισε​ ​την​ ​επεξεργασία​ ​καυσίμου​ ​για​ ​την παραγωγή​ ​πλουτωνίου.​ ​Τέλος​ ​στις​ ​11​ ​Ιανουαρίου​ ​του​ ​2003​ ​αποχώρησε οριστικά​ ​από​ ​την​ ​Συνθήκη​ ​μη​ ​Εξάπλωσης​ ​Πυρηνικών​ ​Όπλων​ ​(ΝΡΤ) ολοκληρώνοντας​ ​την​ ​απειλή​ ​του​ ​1994. Η​ ​ζημιά​ ​που​ ​έγινε​ ​ήταν​ ​οριστική.​ ​Ο​ ​Μπους​ ​την​ ​εποχή​ ​που​ ​ετοιμαζόταν να​ ​εισβάλλει​ ​στο​ ​Ιράκ,​ ​επέλεξε​ ​να​ ​διαλύσει​ ​τις​ ​σχέσεις​ ​με​ ​την​ ​Β​ ​Κορέα επιτυγχάνοντας​ ​το​ ​αντίθετο​ ​από​ ​το​ ​επιθυμητό​ ​αποτέλεσμα.​ ​Όπως γράφει​ ​ο​ ​Fred​ ​Kaplan​ ​στο​ ​Washington​ ​Monthly​ ​τον​ ​Μάιο​ ​του​ ​2004​ ​: “Η​ ​απειλή​ ​από​ ​τον​ ​εμπλουτισμό​ ​ουρανίου​ ​δεν​ ​ήταν​ ​άμεση.​ ​Ο​ ​Κιμ​ ​για​ ​να κατασκευάσει​ ​μια​ ​βόμβα​ ​θα​ ​χρειαζόταν​ ​μια​ ​δεκαετία.​ ​Αντίθετα​ ​η​ ​ώθηση να​ ​χρησιμοποιήσει​ ​το​ ​αποθηκευμένο​ ​καύσιμο​ ​από​ ​τον​ ​ανενεργό αντιδραστήρα,​ ​του​ ​έδωσε​ ​την​ ​δυνατότητα​ ​να​ ​φτιάξει​ ​πυρηνική​ ​βόμβα​ ​σε μερικούς​ ​μήνες”. Οι​ ​τριμερείς​ ​συνομιλίες​ ​ΗΠΑ-​ ​Κίνας-​ ​Βορείου​ ​Κορέας​ ​τον​ ​Απριλιο​ ​του 2003​ ​στο​ ​Πεκίνο,​ ​οδήγησαν​ ​στην​ ​αποκάλυψη​ ​από​ ​τους​ ​ΒορειοΚορεάτες​ ​ότι​ ​κατέχουν​ ​πλέον​ ​πυρηνικό​ ​όπλο.​ ​Και​ ​πως​ ​αντέδρασαν​ ​οι ΗΠΑ;​ ​Αρνούνταν​ ​κατά​ ​τις​ ​συνομιλίες​ ​να​ ​έρθουν​ ​σε​ ​άμεση​ ​επαφή​ ​με οποιονδήποτε​ ​εκπρόσωπο​ ​τον​ ​Βορειο-​ ​Κορεατών​ ​και​ ​ανέθεσαν​ ​στους Κινέζους​ ​να​ ​διαμεσολαβούν.​ ​Στην​ ​πρόταση​ ​δε​ ​των​ ​Βορειο-​ ​Κορεατών​ ​να υπογράψουν​ ​οι​ ​ΗΠΑ​ ​σύμφωνο​ ​μη​ ​επίθεσης​ ​με​ ​αντάλλαγμα​ ​την κατάργηση​ ​του​ ​πυρηνικού​ ​προγράμματος​ ​τους,​ ​ο​ ​Μπους​ ​όπως περιγράφεται​ ​από​ ​δημοσιογράφους​ ​της​ ​εποχής,​ ​απάντησε​ ​ότι​ ​είναι “εκβιασμός”​ ​κι​ ​ότι​ ​πρώτα​ ​έπρεπε​ ​να​ ​σταματήσει​ ​το​ ​πυρηνικό πρόγραμμα​ ​και​ ​μετά​ ​να​ ​υπάρξει​ ​οποιαδήποτε​ ​διαπραγμάτευση.​ ​Οι Βορειο-​ ​Κορεάτες​ ​αποχώρησαν​ ​από​ ​τις​ ​συνομιλίες​ ​τελικά Το​ ​πρόβλημα​ ​όμως​ ​της​ ​Βορείου​ ​Κορέας​ ​εκείνη​ ​την​ ​εποχή​ ​δεν​ ​είναι​ ​ένα απομονωμένο​ ​ζήτημα​ ​της​ ​εξωτερικής​ ​πολιτικής​ ​των​ ​ΗΠΑ.​ ​Το​ ​1998​ ​Ινδία και​ ​Πακιστάν​ ​έχουν​ ​πραγματοποιήσει​ ​πυρηνικές​ ​δοκιμές​ ​και​ ​το​ ​Πακιστάν συνεχίζει​ ​το​ ​πυρηνικό​ ​του​ ​πρόγραμμα​ ​με​ ​την​ ​αμέριστη​ ​συμπαράσταση της​ ​Βορείου​ ​Κορέας​ ​(λέγεται​ ​ότι​ ​ο​ ​μοναδικός​ ​πυρηνικός​ ​πύραυλος​ ​του Πακιστάν​ ​αγοράστηκε​ ​από​ ​την​ ​Β​ ​Κορέα)​ ​και​ ​επίσης​ ​μόλις​ ​τον Φεβρουάριο​ ​του​ ​2003​ ​το​ ​Ιράν​ ​ανακοίνωσε​ ​την​ ​λειτουργία​ ​του​ ​πρώτου

του​ ​πυρηνικού​ ​αντιδραστήρα​ ​και​ ​την​ ​κατασκευή​ ​ενός​ ​δεύτερου,​ ​για “ειρηνικούς​ ​σκοπούς”. Ειδικά​ ​οι​ ​εξελίξεις​ ​στο​ ​πυρηνικό​ ​πρόγραμμα​ ​του​ ​Ιράν​ ​(μιας​ ​χώρας​ ​που ανήκε​ ​επίσης​ ​στον​ ​“άξονα​ ​του​ ​κακού”),​ ​ώθησε​ ​στην​ ​σκληρή​ ​στάση Μπους​ ​ως​ ​προς​ ​την​ ​Β​ ​Κορέα.​ ​Θεώρησε​ ​ότι​ ​μια​ ​υποχώρηση​ ​ως​ ​προς τους​ ​Βορειο-​ ​Κορεάτες​ ​θα​ ​δημιουργούσε​ ​ένα​ ​κακό​ ​προηγούμενο,​ ​αφού κάθε​ ​χώρα​ ​που​ ​θα​ ​ήθελε​ ​να​ ​παραβιάσει​ ​την​ ​Σύνθηκη​ ​μη​ ​Εξάπλωσης των​ ​Πυρηνικών,​ ​αφού​ ​θα​ ​πίστευε​ ​ότι​ ​η​ ​ανάπτυξη​ ​ενός​ ​προγράμματος στα​ ​κρυφά​ ​θα​ ​την​ ​ενίσχυε​ ​διαπραγματευτικά​ ​στο​ ​μέλλον​ ​για​ ​να​ ​κερδίσει συγκεκριμένα​ ​οφέλη​ ​ ​αντί​ ​να​ ​τιμωρηθεί. Στο​ ​μεταξύ​ ​η​ ​χλιαρή​ ​στην​ ​ουσία​ ​αντίδραση​ ​των​ ​ΗΠΑ​ ​στην​ ​επανέναρξη του​ ​πυρηνικού​ ​προγράμματος​ ​της​ ​Β​ ​Κορεάς​ ​τον​ ​Ιανουάριο​ ​του​ ​2003​ ​(​ ​το μόνο​ ​που​ ​έκανε​ ​ο​ ​Μπους​ ​ήταν​ ​να​ ​στείλει​ ​βομβαρδιστικά​ ​στο​ ​Γκουάμ υπονοώντας​ ​επίθεση​ ​στην​ ​Β​ ​Κορέα,​ ​τα​ ​οποία​ ​όμως​ ​απέσυρε​ ​μέσα​ ​σε​ ​2 μήνες)​ ​στηρίχτηκε​ ​και​ ​σε​ ​μια​ ​θεωρία​ ​του​ ​Υπ​ ​Αμυνας​ ​Ρασφελντ​ ​ότι​ ​(μετά και​ ​την​ ​αρχική​ ​επιτυχία​ ​της​ ​επέμβασης​ ​στο​ ​Ιράκ)​ ​μια​ ​αλλαγή​ ​καθεστώτος στην​ ​Β​ ​Κορέα​ ​θα​ ​ήταν​ ​πιο​ ​επιθυμητή.​ ​Βέβαια​ ​ούτε​ ​και​ ​σε​ ​αυτό προχώρησε​ ​με​ ​κάτι​ ​συγκεκριμένο​ ​ο​ ​Πρόεδρος​ ​των​ ​ΗΠΑ,​ ​πέραν​ ​των επίσημων​ ​δηλώσεων​ ​και​ ​διαρροών​ ​στελεχών​ ​του​ ​ότι​ ​η​ ​πτώση​ ​του καθεστώτος​ ​της​ ​Β​ ​Κορέας​ ​μέσω​ ​μιας​ ​σκληρής​ ​πολιτικής​ ​εμπάργκο,​ ​ήταν βέβαιη.​ ​Όταν​ ​έλεγαν​ ​στον​ ​Μπους​ ​“και​ ​τι​ ​θα​ ​γίνει​ ​με​ ​το​ ​πυρηνικό πρόγραμμα​ ​τους​ ​μέχρι​ ​να​ ​πέσει​ ​το​ ​καθεστώς;”​ ​ο​ ​Μπους​ ​έλεγε​ ​ότι “ζήσαμε​ ​με​ ​την​ ​Σοβ​ ​Ενωση​ ​τόσα​ ​χρόνια​ ​που​ ​είχε​ ​δεκάδες​ ​πυρηνικών όπλων,​ ​θα​ ​ζήσουμε​ ​και​ ​με​ ​καμιά​ ​δεκάρια​ ​όπλα​ ​του​ ​Κιμ”. Βέβαια​ ​ο​ ​Μπιλ​ ​Κέλλερ,​ ​αρθρογράφος​ ​των​ ​NY​ ​Times,​ ​έγραφε​ ​στις​ ​4 Μαίου​ ​του​ ​2003,​ ​οτι​ ​το​ ​επιχείρημα​ ​της​ ​κυβέρνησης​ ​Μπους​ ​είχε​ ​βασικά προβλήματα​ ​:​ ​“η​ ​Β​ ​ΚΟρέα​ ​σε​ ​αντίθεση​ ​με​ ​την​ ​Σοβ​ ​Ενωση​ ​μπορεί​ ​να πουλήσει​ ​οτιδήποτε​ ​στον​ ​οποιονδήποτε​ ​για​ ​την​ ​σωστή​ ​τιμή.​ ​Επίσης​ ​αν θεωρήσουμε​ ​ότι​ ​πετυχαίνει​ ​η​ ​αλλαγή​ ​καθεστώτος​ ​και​ ​ενοποιηθεί​ ​η Κορεατική​ ​χερσόνησος​ ​με​ ​την​ ​Κορέα​ ​να​ ​γίνεται​ ​de​ ​facto​ ​πυρηνική δύναμη,​ ​δεν​ ​θα​ ​χαρούν​ ​ιδιαίτερα​ ​ούτε​ ​οι​ ​Ιάπωνες,​ ​ούτε​ ​οι​ ​ΚΙνέζοι.​ ​Τέλος μια​ ​Β​ ​ΚΟρέα​ ​υπό​ ​κατάρρευση​ ​με​ ​πυρηνικά​ ​όπλα​ ​διαθέσιμα​ ​δεν​ ​θα​ ​είναι

και​ ​τόσο​ ​όμορφη​ ​εικόνα​ ​όσο​ ​σκέφτεται​ ​ένας​ ​επίσημος​ ​συνομιλητής​ ​μου” (υπονοώντας​ ​τον​ ​Ράμσφελντ). Παρά​ ​όμως​ ​τις​ ​αντιπαραθέσεις​ ​και​ ​το​ ​σκεπτικό​ ​του​ ​Προέδρου​ ​Μπους​ ​και της​ ​σκληροπυρηνικής​ ​ομάδας​ ​των​ ​συντηρητικών​ ​του​ ​στελεχών,​ ​η​ ​Κίνα πήρε​ ​πρωτοβουλία​ ​και​ ​δημιούργησε​ ​το​ ​κλίμα​ ​των​ ​6μερών​ ​συνομιλιών​ ​με συμμετοχή​ ​της​ ​ ​Β​ ​και​ ​Ν​ ​Κορεας,​ ​της​ ​Κίνας,​ ​της​ ​Ρωσίας,​ ​ ​της​ ​Ιαπωνίας και​ ​των​ ​ΗΠΑ.​ ​Οι​ ​6​ ​μερείς​ ​συνομιλίες​ ​ξεκίνησαν​ ​τον​ ​Αϋγουστο​ ​του​ ​2003 και​ ​κατέληξαν-​ ​μετά​ ​από​ ​5​ ​γύρους​ ​σε​ ​διάστημα​ ​5​ ​ετών-​ ​σε​ ​μια​ ​πρώτη συμφωνία​ ​στο​ ​τέλος​ ​του​ ​5ου​ ​γύρου​ ​τον​ ​Φεβρουάριο​ ​του​ ​2007.​ ​Κατά​ ​την διάρκεια​ ​των​ ​5​ ​αυτών​ ​ετών​ ​οι​ ​ΗΠΑ​ ​θα​ ​προχωρήσουν​ ​σε​ ​κατασχέσεις λογαριασμών​ ​της​ ​Β​ ​Κορέας​ ​στο​ ​εξωτερικό,​ ​ενώ​ ​παράλληλα​ ​θα​ ​δείχνουν μια​ ​δυσπιστία​ ​στις​ ​έστω​ ​και​ ​μικρές​ ​προόδους​ ​στις​ ​συνομιλίες.​ ​Αν​ ​και από​ ​το​ ​2005​ ​είχε​ ​συμφωνηθεί​ ​ένα​ ​αρχικό​ ​πλαίσιο​ ​συμφωνίας​ ​που​ ​με μικρές​ ​τροποποιήσεις​ ​ικανοποιούσε​ ​τις​ ​ανάγκες​ ​και​ ​των​ ​2​ ​πλευρών, υπήρχε​ ​μια​ ​κωλυσιεργεία​ ​ως​ ​προς​ ​την​ ​τελική​ ​επίτευξη​ ​μιας​ ​συμφωνίας. Τον​ ​Ιούνιο​ ​του​ ​2006,​ ​Ο​ ​Γουίλιαμ​ ​Πέρρυ​ ​και​ ​ο​ ​Αστον​ ​Κάρτερ​ ​(Υπ​ ​Αμυνας και​ ​Αναπλ​ ​Υπ​ ​Αμυνας​ ​επί​ ​Κλιντον)​ ​γράφουν​ ​ένα​ ​άρθρο​ ​στους​ ​ΝΥ​ ​Times που​ ​καλούν​ ​τον​ ​Μπους​ ​να​ ​παρέμβει​ ​στρατιωτικά​ ​στην​ ​Β​ ​Κορέα​ ​και άμεσα.​ ​Ο​ ​λόγος​ ​που​ ​προβάλλουν​ ​είναι​ ​οι​ ​πληροφορίες​ ​τους​ ​ότι​ ​η​ ​Β Κορέα​ ​σύντομα​ ​θα​ ​μπορεί​ ​να​ ​κάνει​ ​δοκιμές​ ​πυραύλων​ ​μεγάλου βεληνεκούς​ ​που​ ​δεν​ ​έχουν​ ​κανένα​ ​νόημα​ ​σαν​ ​όπλο​ ​παρά​ ​μόνο​ ​αν φέρουν​ ​πυρηνικές​ ​κεφαλές.​ ​Θεωρώντας​ ​λοιπόν​ ​αυτή​ ​την​ ​εξέλιξη​ ​ως άμεση​ ​απειλή​ ​των​ ​συμφερόντων​ ​των​ ​ΗΠΑ​ ​προέτρεπαν​ ​σε​ ​μια στρατιωτική​ ​επέμβαση. Στις​ ​4-5​ ​Ιουλίου​ ​του​ ​2006​ ​η​ ​Βόρειος​ ​Κορέα​ ​θα​ ​εκτοξεύσει​ ​δοκιμαστικά​ ​7 πυραύλους!​ ​8​ ​χρόνια​ ​μετά​ ​την​ ​πρώτη​ ​δοκιμή​ ​πυραύλου​ ​της,​ ​η​ ​Βόρειος Κορέα​ ​επανεμφανίζεται​ ​να​ ​προχωρά​ ​κανονικά​ ​στο​ ​πυραυλικό​ ​της πρόγραμμα​ ​και​ ​ορθά​ ​σημείωνε​ ​ότι​ ​αυτό​ ​δεν​ ​είχε​ ​συμπεριληφθεί​ ​στην συμφωνία​ ​πλαίσιο​ ​του​ ​1994.​ ​Ξεκινά​ ​νέος​ ​γύρος​ ​κυρώσεων​ ​από​ ​ΗΠΑ​ ​και το​ ​ΣΥμβούλιο​ ​Ασφαλείας​ ​του​ ​ΟΗΕ​ ​αλλά​ ​στις​ ​9​ ​Οκτωβριου​ ​η​ ​Β​ ​Κορέα προχωρά​ ​και​ ​σε​ ​πυρηνική​ ​δοκιμή​ ​που​ ​αν​ ​και​ ​φέρνει​ ​αρχικά​ ​νέες κυρώσεις,​ ​το​ ​Συμβούλιο​ ​Ασφαλείας​ ​κάνει​ ​έκκληση​ ​στην​ ​επανέναρξη​ ​των 6μερών​ ​συνομιλιών.​ ​Η​ ​Βόρειος​ ​Κορέα​ ​ανακοινώνει​ ​ότι​ ​επιθυμεί​ ​την

επανέναρξη​ ​των​ ​συνομιλιών​ ​και​ ​την​ ​εγκατάλειψη​ ​του​ ​πυρηνικού​ ​της προγράμματος​ ​αλλά​ ​ξεκαθαρίζει​ ​ότι​ ​δεν​ ​θα​ ​κάνει​ ​καμιά​ ​ενέργεια παγώματος​ ​“μονομερώς”. Τον​ ​Φλεβάρη​ ​του​ ​2007​ ​θα​ ​επιτευχθεί​ ​η​ ​πολυ-αναμενόμενη​ ​συμφωνία: Η​ ​Βόρειος​ ​Κορέα​ ​δεσμεύεται​ ​ότι​ ​θα​ ​παγώσει​ ​την​ ​λειτουργία​ ​του αντιδραστήρα​ ​της​ ​σε​ ​αντάλλαγμα​ ​παράδοσης​ ​50000​ ​τόνων​ ​βαρέων καυσίμων.​ ​Μετά​ ​το​ ​κλείσιμο​ ​η​ ​Βόρειος​ ​Κορέα​ ​θα​ ​δήλωνε​ ​όλα​ ​τα​ ​σχετικά στοιχεία​ ​με​ ​το​ ​πυρηνικό​ ​της​ ​πρόγραμμα​ ​σε​ ​αντάλλαγμα​ ​παράδοσης άλλων​ ​950000​ ​τόνων​ ​βαρέωνν​ ​καυσίμων.​ ​Επίσης​ ​με​ ​την​ ​υλοποίηση​ ​των ανωτέρω​ ​ενεργειών​ ​οι​ ​ΗΠΑ​ ​θα​ ​ξεκινούσαν​ ​την​ ​διαδικασία​ ​αφαίρεσης​ ​της Β​ ​Κορέας​ ​από​ ​την​ ​λίστα​ ​των​ ​χωρών​ ​που​ ​στηρίζουν​ ​την​ ​τρομοκρατία​ ​και την​ ​απένταξη​ ​της​ ​από​ ​τον​ ​νόμο​ ​των​ ​εμπορικών​ ​σχέσεων​ ​με​ ​εχθρικά κράτη. Τα​ ​επόμενα​ ​2​ ​χρόνια​ ​μέχρι​ ​την​ ​έλευση​ ​του​ ​Μπάρακ​ ​Ομπάμα​ ​στην προεδρία​ ​περιλαμβάνουν​ ​αρκετά​ ​βήματα​ ​εμπρός​ ​και​ ​αρκετές καθυστερήσεις​ ​στα​ ​συμφωνημένα​ ​αλλά​ ​συνολικά​ ​είναι​ ​μια​ ​θετική​ ​διετία για​ ​την​ ​βελτίωση​ ​των​ ​σχέσεων​ ​και​ ​το​ ​πάγωμα​ ​του​ ​πυρηνικού προγράμματος​ ​της​ ​Βόρειας​ ​Κορέας.​ ​Στα​ ​2​ ​χρόνια​ ​όμως​ ​θα​ ​υπάρξουν και​ ​2​ ​σημαντικές​ ​αλλαγές​ ​:​ ​νέα​ ​συντηρητική​ ​κυβέρνηση​ ​προκύπτει​ ​στην Ν​ ​Κορέα​ ​που​ ​επιθυμεί​ ​πιο​ ​σκληρή​ ​στάση​ ​ως​ ​προς​ ​την​ ​Βόρεια​ ​Κορέα​ ​αν και​ ​θα​ ​αναγκαστεί​ ​από​ ​τις​ ​εξελίξεις​ ​να​ ​συνεργαστεί​ ​περισσότερο​ ​με​ ​τον Κιμ​ ​ΙΙ​ ​το​ ​2008.​ ​Η​ ​άλλη​ ​αλλαγή​ ​είναι​ ​το​ ​εγκεφαλικό​ ​που​ ​έπαθε​ ​ο​ ​Κιμ​ ​ΙΙ​ ​τον Αύγουστο​ ​του​ ​2008​ ​και​ ​που​ ​έθεσε​ ​σε​ ​μια​ ​αμφισβήτηση​ ​το​ ​σύστημα εξουσίας​ ​στην​ ​Πυονγκγιανγκ.

Η​ ​περίοδος​ ​του​ ​Μπάρακ​ ​Ομπάμα Με​ ​την​ ​έλευση​ ​του​ ​Μπάρακ​ ​Ομπάμα​ ​στην​ ​Προεδρία​ ​των​ ​ΗΠΑ​ ​και​ ​τον διορισμό​ ​της​ ​Χίλαρυ​ ​Κλιντον​ ​ως​ ​ΥΠΕΞ​ ​οι​ ​Βορειο-​ ​Κορεάτες​ ​προχωρούν στην​ ​εκτόξευση​ ​πυραύλου​ ​για​ ​την​ ​θέση​ ​δορυφόρου​ ​σε​ ​τροχιά.​ ​Η εκτόξευση​ ​στις​ ​5​ ​Απριλίου​ ​του​ ​2009​ ​θα​ ​θορυβήσει​ ​την​ ​διεθνή​ ​κοινότητα και​ ​τις​ ​ΗΠΑ,​ ​θα​ ​καταδικαστεί​ ​από​ ​το​ ​Συμβούλιο​ ​Ασφαλείας​ ​του​ ​ΟΗΕ​ ​και θα​ ​επακολουθήσουν​ ​κυρώσεις.​ ​Την​ ​επόμενη​ ​μέρα​ ​από​ ​την​ ​ανακοίνωση του​ ​προεδρείου​ ​του​ ​Συμβουλίου​ ​Ασφαλείας,​ ​η​ ​Βόρειος​ ​Κορέα ανακοινώνει​ ​την​ ​αποχώρηση​ ​της​ ​από​ ​τις​ ​6μερείς​ ​συνομιλίες​ ​και​ ​την αποδέσμευσή​ ​της​ ​από​ ​όλα​ ​τα​ ​συμφωνημένα​ ​σε​ ​αυτές. Η​ ​πιο​ ​λογική​ ​εξήγηση​ ​για​ ​την​ ​στάση​ ​αυτή​ ​των​ ​Βορειο-​ ​Κορεατών​ ​και​ ​την απεμπλοκή​ ​τους​ ​από​ ​τις​ ​6​ ​μερείς​ ​συνομιλίες​ ​ήταν​ ​η​ ​τοποθετηση​ ​της Χίλαρυ​ ​Κλίντον​ ​με​ ​την​ ​ανάληψη​ ​των​ ​καθηκόντων​ ​της.​ ​Επέκρινε​ ​τον Φλεβάρη​ ​του​ ​2009​ ​την​ ​πολιτική​ ​Μπους​ ​ως​ ​προς​ ​την​ ​εγκατάλειψη​ ​της συμφωνίας​ ​πλαίσιο​ ​του​ ​1994​ ​και​ ​την​ ​συνεπαγόμενη​ ​άρση​ ​του παγώματος​ ​της​ ​δυνατότητας​ ​των​ ​Βορειο-​ ​Κορεατών​ ​να​ ​παράξουν πυρηνικά​ ​όπλα.​ ​Επίσης​ ​η​ ​Χίλαρυ​ ​αμφισβήτησε​ ​την​ ​ύπαρξη προγράμματος​ ​εμπλουτισμού​ ​ουρανίου​ ​στην​ ​Βόρεια​ ​Κορέα​ ​και​ ​εξήγγειλε μια​ ​νέα​ ​βήμα​ ​προς​ ​βήμα​ ​προσέγγιση​ ​στο​ ​πρόβλημα​ ​χωρίς​ ​προϋπόθεση μονομερούς​ ​υποχώρησης​ ​της​ ​Βορείου​ ​Κορέας.​ ​Λογικό​ ​φαίνεται​ ​λοιπόν ότι​ ​η​ ​Βόρεια​ ​Κορέα​ ​δεν​ ​είχε​ ​λόγο​ ​να​ ​τηρεί​ ​μια​ ​συμφωνία​ ​(αυτή​ ​του​ ​2007) όταν​ ​υπήρχε​ ​η​ ​πιθανότητα​ ​μιας​ ​νέας​ ​και​ ​καλύτερης​ ​διαπραγμάτευσης. Με​ ​αυτή​ ​την​ ​λογική​ ​υπαναχώρησε​ ​της​ ​συμφωνίας​ ​που​ ​είχε​ ​επιτευχθεί στην​ ​6μερή​ ​και​ ​απομάκρυνε​ ​τον​ ​Απριλίο​ ​του​ ​2009​ ​και​ ​όλους​ ​τους ειδικούς​ ​των​ ​ΗΠΑ​ ​και​ ​ΔΕΑΕ​ ​από​ ​την​ ​χώρα.​ ​Τον​ ​Μάιο​ ​του​ ​2009 προχώρησε​ ​και​ ​στην​ ​2η​ ​πυρηνική​ ​της​ ​δοκιμή. Η​ ​δήλωση​ ​της​ ​Νοτίου​ ​Κορέας​ ​τον​ ​Μάιο​ ​του​ ​2009​ ​ότι​ ​εισχωρεί​ ​επίσημα στην​ ​πρωτοβουλία​ ​για​ ​την​ ​εξάπλωση​ ​της​ ​ασφάλειας​ ​(Poliferation Security​ ​Initiative)​ ​των​ ​ΗΠΑ​ ​-​ ​πρωτοβουλία​ ​της​ ​προεδρίας​ ​Μπους​ ​του 2002​ ​για​ ​την​ ​παρεμπόδιση​ ​της​ ​“μαύρης​ ​αγοράς”​ ​όπλων​ ​μαζικής καταστροφής​ ​που​ ​υιοθέτησε​ ​και​ ​ενίσχυσε​ ​ο​ ​Ομπάμα-​ ​προκάλεσε​ ​μια σκληρή​ ​ανακοίνωση​ ​εκ​ ​μέρους​ ​των​ ​Βορειο-κορεατών​ ​που​ ​την​ ​θεώρησαν

ως​ ​κήρυξη​ ​πολέμου​ ​και​ ​δήλωναν​ ​την​ ​αναστολή​ ​της​ ​ανακωχής​ ​του 1953!! Τον​ ​Ιούνιο​ ​του​ ​2009​ ​το​ ​Συμβούλιο​ ​Ασφαλείας​ ​του​ ​ΟΗΕ​ ​έξεδωσε​ ​το ψήφισμα​ ​1874​ ​που​ ​επέκτεινε​ ​τις​ ​κυρώσεις​ ​του​ ​2006​ ​εναντίον​ ​της Βορείου​ ​Κορέας,​ ​αναλαμβάνε​ ​την​ ​επιτήρηση​ ​του​ ​εμπάργκο​ ​προμηθειών για​ ​το​ ​πυρηνικό​ ​της​ ​πρόγραμμα​ ​και​ ​της​ ​απαγόρευε​ ​άλλες​ ​δοκιμές πυραύλων.​ ​Παρά​ ​όμως​ ​το​ ​πολεμικό​ ​κλίμα​ ​για​ ​μια​ ​ακόμη​ ​φορά​ ​οι​ ​ΗΠΑ κάνουν​ ​ένα​ ​βήμα:​ ​ο​ ​πρώην​ ​Πρόεδρος​ ​Μπιλ​ ​Κλίντον​ ​επισκέπτεται​ ​στην Πυονγκγιανγκ​ ​για​ ​να​ ​βοηθήσει​ ​στην​ ​αποφυλάκιση​ ​2​ ​δημοσιογράφων αμερικανών​ ​αλλά​ ​και​ ​για​ ​να​ ​σπάσει​ ​τον​ ​πάγο​ ​μεταξύ​ ​των​ ​2​ ​χωρών.​ ​Η αλλαγή​ ​κλίματος​ ​θα​ ​φανεί​ ​από​ ​τον​ ​ίδιο​ ​μήνα​ ​αφού​ ​οι​ ​ΗΠΑ​ ​αλλα΄και​ ​οι Βορειο-​ ​Κορεάτες​ ​δηλώνουν​ ​διατεθειμένοι​ ​να​ ​προχωρήσουν​ ​σε​ ​διμερείς συνομιλίες.​ ​8-10​ ​Δεκεμβρίου​ ​του​ ​2009​ ​αμερικανική​ ​αποστολή​ ​με επικεφαλής​ ​τον​ ​Επιτετραμμένο​ ​Μποσγουορθ​ ​για​ ​τα​ ​θέματα​ ​της​ ​Βορείου Κορέας​ ​επισκέπτεται​ ​την​ ​Πυονγκγιανγκ​ ​και​ ​παραδίδει​ ​προσωπική επιστολή​ ​του​ ​Ομπάμα​ ​προς​ ​τον​ ​Κιμ​ ​ΙΙ. Στις​ ​αρχές​ ​του​ ​2010​ ​η​ ​ειρηνική​ ​ρητορική​ ​εναλλάσσεται​ ​τις​ ​πολεμικές απειλές​ ​αν​ ​και​ ​η​ ​βύθιση​ ​του​ ​περιπολικού​ ​Σεονάν​ ​στα​ ​θαλάσσια​ ​σύνορα Βορείου​ ​και​ ​Νοτίου​ ​Κορέας​ ​τον​ ​Μάρτιο​ ​παγώνει​ ​τις​ ​συνομιλίες​ ​μεταξύ των​ ​2​ ​χωρών​ ​μέχρι​ ​να​ ​ολοκληρωθεί​ ​η​ ​έρευνα​ ​για​ ​τα​ ​αίτια​ ​του ατυχήματος.​ ​Παρ​ ​όλα​ ​αυτά​ ​η​ ​Βόρειος​ ​Κορέα​ ​τον​ ​Απρίλιο​ ​δηλώνει επίσημα​ ​ότι​ ​θα​ ​συμμετείχε​ ​στις​ ​διεθνείς​ ​συμφωνίες​ ​για αποπυρηνικοποίηση​ ​σε​ ​ισότιμη​ ​βάση​ ​με​ ​άλλες​ ​χώρες​ ​που​ ​είναι​ ​κάτοχοι πυρηνικών​ ​(προφανώς​ ​Ινδία,​ ​Πακισταν,​ ​Ιράν​ ​κλπ).​ ​Η​ ​έκδοση​ ​του πορίσματος​ ​όμως​ ​ότι​ ​η​ ​Βόρειος​ ​Κορέα​ ​έφταιγε​ ​για​ ​την​ ​βύθιση​ ​του Σεονάν​ ​οδηγεί​ ​κατ’​ ​αρχήν​ ​σε​ ​πολεμική​ ​ρητορική,​ ​κυρώσεις​ ​και​ ​επίδειξη πολεμικής​ ​δύναμης​ ​από​ ​ΗΠΑ​ ​και​ ​Νότια​ ​Κορέα​ ​αλλά​ ​ακολουθεί​ ​και​ ​πάλι μια​ ​νέα​ ​ειρηνευτική​ ​προσπάθεια​ ​τον​ ​Αύγουστο​ ​του​ ​2010,​ ​όταν​ ​ο “συνήθης​ ​απεσταλμένος”​ ​Τζίμυ​ ​Κάρτερ​ ​φτάνει​ ​πάλι​ ​στην​ ​Πιονγκγιανγκ για​ ​να​ ​ηρεμήσει​ ​τα​ ​πνεύματα. Παρά​ ​τις​ ​ισχυρές​ ​νέες​ ​κυρώσεις​ ​των​ ​ΗΠΑ​ ​προς​ ​την​ ​Νότιο​ ​Κορέα,​ ​ο Κάρτερ​ ​θα​ ​δημοσιεύσει​ ​άρθρο​ ​του​ ​στους​ ​ΝΥ​ ​Times​ ​τον​ ​Σεπτέμβρρη​ ​του

2010​ ​που​ ​δηλώνει​ ​ότι​ ​κατά​ ​την​ ​επίσκεψη​ ​του​ ​στην​ ​Πυονγκγιανγκ​ ​έλαβε “δυνατά​ ​και​ ​καθαρά​ ​μηνύματα​ ​διάθεσης​ ​για​ ​διαπραγμάτευση”. Τον​ ​Νοεμβριο​ ​όμως​ ​και​ ​τον​ ​Δεκέμβριο​ ​του​ ​2010​ ​η​ ​Βόρεια​ ​Κορέα​ ​:​ ​α) αποκαλύπτει​ ​σε​ ​ειδικούς​ ​που​ ​την​ ​επισκέφθηκαν​ ​την​ ​δυνατότητα​ ​της​ ​πια να​ ​παράγει​ ​UF6,​ ​το​ ​βασικό​ ​υλικό​ ​για​ ​τον​ ​εμπλουτισμό​ ​ουρανίου​ ​και​ ​την κατασκευή​ ​ενός​ ​αντιδραστήρα​ ​“ελαφρού​ ​νερού”​ ​και​ ​β)​ ​ρίχνει​ ​πυρά​ ​σε νησί​ ​της​ ​Νοτίου​ ​Κορέας​ ​σκοτώνοντας​ ​2​ ​φαντάρους​ ​και​ ​τραυματίζοντας άλλους​ ​17​ ​φαντάρους​ ​και​ ​3​ ​πολίτες. Από​ ​τις​ ​αρχές​ ​του​ ​2011​ ​Κίνα​ ​και​ ​Ρωσία​ ​μεσολαβούν​ ​για​ ​μια​ ​επανέναρξη των​ ​συνομιλιών​ ​με​ ​την​ ​Βόρειο​ ​Κορέα​ ​και​ ​τον​ ​Απρίλιο​ ​του​ ​2011​ ​ο​ ​Κάρτερ μαζί​ ​με​ ​3​ ​άλλους​ ​πρώην​ ​αρχηγούς​ ​κρατών​ ​είναι​ ​στην​ ​Πιονγκγιανγκ. Παρά​ ​τα​ ​μικρο-επεισόδια​ ​και​ ​τις​ ​συνήθεις​ ​ρητορικές​ ​διαμάχες,​ ​οι επικεφαλείς​ ​διαπραγματευτές​ ​Βόρειας​ ​και​ ​Νότιας​ ​Κορέας​ ​στην​ ​6μερή συναντώνται​ ​τον​ ​Ιούλιο​ ​του​ ​2011​ ​στο​ ​Μπαλί​ ​στο​ ​περιθώριο​ ​της συνάντησης​ ​των​ ​κρατών​ ​της​ ​Βορειο-Ανατολικής​ ​Ασίας.​ ​Η​ ​συνάντηση χαιρετίζεται​ ​από​ ​ΗΠΑ,​ ​Ιαπωνία​ ​και​ ​Νότια​ ​Κορέα​ ​σε​ ​κοινή​ ​δήλωση​ ​που εύχεται​ ​να​ ​υπάρξει​ ​μια​ ​βιώσιμη​ ​διαδικασία​ ​για​ ​το​ ​μέλλον.​ ​Σε​ ​μια βδομάδα​ ​συναντώνται​ ​και​ ​πάλι​ ​στη​ ​Νέα​ ​Υόρκη​ ​ο​ ​επιτετραμμένος Μποσγουορθ​ ​και​ ​ο​ ​Αν​ ​Υπεξ​ ​της​ ​Βορειου​ ​Κορέας​ ​και​ ​τους​ ​επόμενους μήνες​ ​οι​ ​2​ ​πλευρές​ ​έρχονται​ ​κοντά​ ​στην​ ​επανέναρξη​ ​της​ ​6μερούς.​ ​Στις 17​ ​Δεκεμβρίου​ ​του​ ​2011​ ​πεθαίνει​ ​ο​ ​Κιμ​ ​Γιονκ​ ​ΙΙ​ ​και​ ​στις​ ​29​ ​Δεκεμβρίου​ ​ο Κιμ​ ​Γιονκ​ ​Ουν​ ​τον​ ​διαδέχεται​ ​στην​ ​εξουσία​ ​της​ ​χώρας. Με​ ​την​ ​νέα​ ​ηγεσία​ ​τα​ ​πράγματα​ ​περιπλέκονται​ ​αφού​ ​ναι​ ​μεν​ ​στις​ ​29 Φεβρουαρίου​ ​του​ ​2012​ ​ΗΠΑ​ ​και​ ​Βόρειος​ ​Κορέα​ ​καταλήγουν​ ​σε​ ​μια αρχική​ ​συμφωνία​ ​στο​ ​Πεκίνο,​ ​αλλά​ ​στην​ ​συνέχεια​ ​η​ ​Β​ ​Κορέα​ ​προχωρά στην​ ​εκτόξευση​ ​μετεωρολογικού​ ​δορυφόρου​ ​τον​ ​Απρίλιο​ ​που​ ​αν​ ​και απέτυχε​ ​πλήρως​ ​οδήγησε​ ​τις​ ​ΗΠΑ​ ​στην​ ​ακύρωση​ ​της​ ​συμφωνίας​ ​του Φεβρουαρίου.​ ​Παρά​ ​τις​ ​απειλές​ ​του​ ​Συμβουλίου​ ​Ασφαλείας​ ​στις​ ​12 Δεκεμβρίου​ ​του​ ​2012​ ​η​ ​Βόρειος​ ​Κορέα​ ​θα​ ​εκτοξεύσει​ ​νέο​ ​δορυφόρο​ ​που όλες​ ​οι​ ​πηγές​ ​συμφώνησαν​ ​ότι​ ​στέφθηκε​ ​με​ ​επιτυχία. Από​ ​αυτό​ ​το​ ​σημείο​ ​και​ ​μετά​ ​το​ ​πρόγραμμα​ ​εκτόξευσης​ ​πυραύλων​ ​και πυρηνικών​ ​δοκιμών​ ​της​ ​Βορείου​ ​Κορέας​ ​θα​ ​εξελιχθεί​ ​ταχύτατα.​ ​Οι

Βορειο-​ ​Κορεάτες​ ​θα​ ​δοκιμάσουν​ ​πυραύλους​ ​μεσαίου​ ​και​ ​μεγάλου βεληνεκούς,​ ​θα​ ​πραγματοποιήσουν​ ​εκτοξεύσεις​ ​από​ ​υποβρύχιο,​ ​θα επαναλειτουργήσουν​ ​πλήρως​ ​τον​ ​βαρύ​ ​πυρηνικό​ ​τους​ ​σταθμό,​ ​θα δοκιμάσουν​ ​βόμβα​ ​υδρογόνου​ ​παρά​ ​τις​ ​αυστηρές​ ​κυρώσεις​ ​των ψηφισμάτων​ ​του​ ​Συμβουλίου​ ​Ασφαλείας. Η​ ​εποχή​ ​Τραμπ Με​ ​την​ ​ανάληψη​ ​της​ ​προεδρίας​ ​των​ ​ΗΠΑ​ ​από​ ​τον​ ​Ντοναλντ​ ​Τραμπ​ ​οι Βορειο-​ ​Κορεάτες​ ​προχώρησαν​ ​κανονικά​ ​στις​ ​δοκιμές​ ​τόσο​ ​των πυρηνικών​ ​τους​ ​όσο​ ​και​ ​των​ ​πυραύλων​ ​τους.​ ​Ο​ ​βοηθός​ ​ΥΠΕΞ​ ​των​ ​ΗΠΑ για​ ​την​ ​Ανατολική​ ​Ασία​ ​τον​ ​Απρίλιο​ ​του​ ​2017​ ​περιέγραψε​ ​την​ ​πολιτική ως​ ​προς​ ​την​ ​Β​ ​Κορέα​ ​:​ ​“μέγιστη​ ​πίεση​ ​και​ ​εμπλοκή”.​ ​Ο​ ​Θόρντον αποκάλυψε​ ​επίσης​ ​ότι​ ​οι​ ​ΗΠΑ​ ​θα​ ​επιθυμούσαν​ ​διάλογο​ ​με​ ​την​ ​Β​ ​Κορέα στην​ ​βάση​ ​“μετρήσιμων”​ ​δειγμάτων​ ​σοβαρής​ ​πρόθεσης​ ​εκ​ ​μέρους​ ​τους και​ ​“χωρίς​ ​καμία​ ​προϋπόθεση”.​ ​Ο​ ​ίδιος​ ​ΥΠΕΞ​ ​των​ ​ΗΠΑ​ ​Τιλλερσον​ ​στο Συμβούλιο​ ​Ασφαλείας​ ​στα​ ​τέλη​ ​Απριλίου​ ​δήλωσε​ ​:​ ​ότι​ ​διάλογος​ ​με​ ​την​ ​Β Κορέα​ ​μπορεί​ ​να​ ​υπάρξει​ ​αν​ ​μειώσει​ ​με​ ​συγκεκριμένα​ ​βήματα​ ​την απειλή​ ​από​ ​τα​ ​παράνομα​ ​όπλα​ ​που​ ​κατέχει”. Παρ’​ ​όλα​ ​αυτά​ ​όμως​ ​η​ ​Νοτιος​ ​Κορέα​ ​θα​ ​αποκτήσει​ ​λειτουργικά​ ​το πυραυλικό​ ​αμυντικό​ ​σύστημα​ ​THAAD​ ​από​ ​τις​ ​ΗΠΑ​ ​στις​ ​2​ ​Μαϊου​ ​και​ ​στις 14​ ​Μαϊου​ ​η​ ​Βόρεια​ ​Κορέα​ ​θα​ ​δοκιμάσει​ ​τον​ ​πύραυλο​ ​της​ ​Hwasong-12 και​ ​στις​ ​3​ ​Ιουνίου​ ​τον​ ​Hwasong-​ ​14​ ​(με​ ​εν​ ​δυνάμει​ ​βεληνεκές​ ​τα​ ​6700 χλμ​ ​που​ ​τον​ ​κάνει​ ​διηπειρωτικό).​ ​Πιο​ ​σημαντική​ ​είναι​ ​η​ ​δοκιμή​ ​της​ ​28ης Ιουλίου​ ​όπου​ ​ΗΠΑ,​ ​Ν​ ​Κορέα​ ​και​ ​Ιαπωνία​ ​μιλάνε​ ​για​ ​10,400​ ​χλμ​ ​εν δυνάμει​ ​βεληνεκές. Ο​ ​Τραμπ​ ​μέχρις​ ​στιγμής​ ​έχει​ ​αντιδράσει​ ​ρητορικά​ ​ενώ​ ​πρακτικά​ ​το​ ​μόνο που​ ​αξίζει​ ​να​ ​σημειωθεί​ ​είναι​ ​η​ ​τελευταία​ ​απόφαση​ ​του​ ​Συμβουλίου Ασφαλείας​ ​που​ ​επιβάλλει​ ​νέες​ ​αυστηρές​ ​κυρώσεις​ ​(με​ ​την​ ​συναίνεση Κίνας​ ​και​ ​Ρωσίας)​ ​αλλά​ ​σαφώς​ ​ηπιότερες​ ​από​ ​αυτές​ ​που​ ​θα​ ​επιθυμούσε ο​ ​Αμερικανός​ ​Πρόεδρος.​ ​Αμέσως​ ​μετά​ ​τις​ ​κυρώσεις​ ​που​ ​επιβλήθηκαν​ ​η Βόρειος​ ​Κορέα​ ​προχώρησε​ ​σε​ ​μια​ ​εντυπωσιακή​ ​εκτόξευση​ ​πυραύλου (15/9/2017)​ ​που​ ​πέρασε​ ​πάνω​ ​από​ ​το​ ​νησί​ ​Χοκαιντο​ ​στο​ ​απώτερο

βόρειο​ ​σημείο​ ​της​ ​Ιαπωνίας​ ​και​ ​αφού​ ​ταξίδεψε​ ​3,700​ ​χλμ​ ​έπεσε​ ​στην θάλασσα.​ ​Πλέον​ ​ειδικοί​ ​θεωρούν​ ​ότι​ ​οι​ ​πύραυλοι​ ​της​ ​Β​ ​Κορέας​ ​μπορούν πλήξουν​ ​το​ ​Γκουάμ​ ​που​ ​αποτελεί​ ​και​ ​την​ ​μεγαλύτερη​ ​αμερικανική στρατιωτική​ ​βάση​ ​στον​ ​Ειρηνικό​ ​Ωκεανό. Τις​ ​τελευταίες​ ​24​ ​ώρες​ ​(το​ ​παρόν​ ​κείμενο​ ​γράφεται​ ​στις​ ​16/9/2017)​ ​ο​ ​Κιμ Γιονγκ​ ​Ουν​ ​δήλωσε​ ​ότι​ ​στόχος​ ​της​ ​Β​ ​Κορέας​ ​είναι​ ​να​ ​ισορροπήσει​ ​την στρατιωτική​ ​υπεροχή​ ​των​ ​ΗΠΑ,​ ​ο​ ​Κινέζος​ ​πρέσβης​ ​στην​ ​Ουάσινγκτον δηλώνει​ ​ότι​ ​οι​ ​ΗΠΑ​ ​πρέπει​ ​να​ ​σταματήσουν​ ​τις​ ​απειλές​ ​και​ ​να​ ​κάνουν περισσότερα​ ​ώστε​ ​η​ ​Βόρειος​ ​Κορέα​ ​να​ ​επανέλθει​ ​στο​ ​τραπέζι​ ​του διαλόγου,​ ​ενώ​ ​ο​ ​Τραμπ​ ​δήλωνε,​ ​μετά​ ​και​ ​τις​ ​δηλώσεις​ ​εκ​ ​Κίνας,​ ​ότι​ ​οι ΗΠΑ​ ​πρέπει​ ​να​ ​εξετάσουν​ ​τις​ ​στρατιωτικές​ ​τους​ ​επιλογές​ ​ως​ ​μόνη​ ​λύση. Τέλος​ ​η​ ​Ρωσική​ ​πλευρά​ ​χαρακτήρισε​ ​τις​ ​δηλώσεις​ ​Τραμπ​ ​επιθετικές. Σε​ ​γενικές​ ​γραμμές​ ​έχει​ ​ξεκινήσει​ ​ένα​ ​διπλωματικό​ ​παιχνίδι αλληλο-κατηγοριών​ ​μεταξύ​ ​ΗΠΑ​ ​και​ ​Κίνας​ ​ως​ ​προς​ ​το​ ​ποιος​ ​έχει​ ​την ευθύνη​ ​για​ ​την​ ​σκλήρυνση​ ​της​ ​στάσης​ ​της​ ​ηγεσίας​ ​της​ ​Βορείου​ ​Κορέας. Η​ ​Ρωσία​ ​από​ ​την​ ​δική​ ​της​ ​πλευρά​ ​τονίζει​ ​ότι​ ​η​ ​πρόσφατη​ ​απόφαση​ ​του Συμβουλίου​ ​Ασφαλείας​ ​που​ ​επιβάλλει​ ​νέες​ ​κυρώσεις​ ​στην​ ​Βόρεια Κορέα,​ ​επιβάλλει​ ​και​ ​την​ ​λήψη​ ​διπλωματικών​ ​πρωτοβουλιών​ ​από πλευράς​ ​ΗΠΑ​ ​που​ ​αν​ ​δεν​ ​υλοποιηθούν​ ​τότε​ ​υπάρχει​ ​παραβίαση​ ​της απόφασης​ ​του​ ​ΟΗΕ. Σύμφωνα​ ​με​ ​τον​ ​αναλυτή​ ​Ζαο​ ​Τονγκ​ ​(αναλυτή​ ​στο​ ​ΚαρνεγκιΤσινγκχουα​ ​Κέντρο​ ​για​ ​την​ ​Παγκόσμια​ ​Πολιτική​ ​στο​ ​Πεκίνο),​ ​η​ ​Βόρειος Κορέα​ ​έχει​ ​πολύ​ ​λίγο​ ​χρόνο​ ​μπροστά​ ​της​ ​μέχρι​ ​να​ ​αισθανθεί​ ​τις επιπτώσεις​ ​από​ ​τις​ ​αυστηρές​ ​κυρώσεις​ ​του​ ​Συμβουλίου​ ​Ασφαλείας​ ​(που περικόπτουν​ ​το​ ​90%​ ​των​ ​εξαγωγών​ ​της​ ​και​ ​το​ ​30%​ ​του​ ​πετρελαίου​ ​που μπορεί​ ​να​ ​εισάγει),​ ​οπότε​ ​θα​ ​προχωρήσει​ ​σε​ ​όλες​ ​τις​ ​δοκιμές​ ​πυρηνικών όπλων​ ​ή​ ​πυραύλων​ ​που​ ​απαιτούνται​ ​για​ ​να​ ​ολοκληρώσει​ ​το​ ​πρόγραμμά της​ ​άμεσα.​ ​Μετά​ ​θα​ ​μετριάσει​ ​τις​ ​αντιδράσεις​ ​της​ ​για​ ​να​ ​προσέλθει​ ​σε διαπραγματεύσεις. Συμπεράσματα​ ​και​ ​προβλέψεις

Όπως​ ​έχει​ ​αναφέρθει​ ​και​ ​παραπάνω,​ ​ο​ ​δρόμος​ ​ελέγχου​ ​των​ ​πυρηνικών εξοπλισμών​ ​ήταν​ ​μακρύς​ ​και​ ​δύσβατος​ ​για​ ​τις​ ​πολιτικές​ ​ηγεσίες​ ​στον πλανήτη.​ ​Από​ ​την​ ​στιγμή​ ​όμως​ ​που​ ​αποφασίστηκε​ ​ότι​ ​το​ ​κλαμπ​ ​των πυρηνικών​ ​δυνάμεων​ ​θα​ ​είναι​ ​η​ ​ομάδα​ ​των​ ​5​ ​χωρών,​ ​ελάχιστες​ ​χώρες μπήκαν​ ​στον​ ​πειρασμό​ ​να​ ​παραβιάσουν​ ​τους​ ​όρους​ ​της​ ​συνθήκης​ ​μη Εξάπλωσης​ ​(NPT)​ ​από​ ​το​ ​1967​ ​που​ ​υπογράφηκε. Αν​ ​και​ ​κάθε​ ​χώρα​ ​που​ ​ανέπτυξε​ ​πυρηνικό​ ​πρόγραμμα​ ​αποτελεί​ ​μια ξεχωριστή​ ​περίπτωση​ ​όλες​ ​έχουν​ ​ένα​ ​κοινό​ ​χαρακτηριστικό​ ​:​ ​την ύπαρξη​ ​ενός​ ​μεγάλου​ ​γειτονικού​ ​αντιπάλου​ ​που​ ​με​ ​την​ ​στήριξη​ ​είτε​ ​των ΗΠΑ,​ ​είτε​ ​της​ ​Σοβιετικής​ ​Ένωσης​ ​παλιότερα,​ ​προσπάθησε​ ​να αναβαθμιστεί​ ​σε​ ​μια​ ​περιφερειακή​ ​δύναμη.​ ​Το​ ​Πακιστάν​ ​μπορεί​ ​να​ ​πει ότι​ ​η​ ​Ινδία​ ​ήταν​ ​αυτός​ ​ο​ ​μεγάλος​ ​γείτονας,​ ​το​ ​Ιράν​ ​ότι​ ​ήταν​ ​το​ ​Ισραήλ. Κάποια​ ​άλλα​ ​μικρά​ ​προγράμματα​ ​που​ ​εγκαταλείφθηκαν​ ​με​ ​την συναίνεση​ ​των​ ​ηγετών​ ​τους​ ​(η​ ​Λιβύη​ ​το​ ​2003,​ ​η​ ​Νότιος​ ​Αφρική​ ​το​ ​1991) ήταν​ ​σε​ ​συνάρτηση​ ​με​ ​τοπικούς-​ ​περιφερειακούς​ ​ανταγωνισμούς​ ​και​ ​την επικράτηση​ ​τους​ ​σε​ ​περιφερειακό​ ​επίπεδο. Η​ ​Βόρειος​ ​Κορέα​ ​σε​ ​σχέση​ ​με​ ​τις​ ​παραπάνω​ ​αναφερόμενες​ ​χώρες​ ​έχει αρκετές​ ​ιδιομορφίες​ ​:​ ​στενές​ ​σχέσεις​ ​με​ ​μια​ ​εκ​ ​των​ ​υπερδυνάμεων​ ​όταν ξεκινούσε​ ​το​ ​πυρηνικό​ ​της​ ​πρόγραμμα​ ​(Σοβιετική​ ​Ενωση),​ ​γειτνίαση​ ​με 2​ ​εκ​ ​των​ ​σημερινών​ ​υπερδυνάμεων​ ​(Ρωσία​ ​και​ ​Κίνα)​ ​και​ ​την​ ​προϊστορία ενός​ ​πολέμου​ ​στο​ ​έδαφος​ ​της​ ​με​ ​την​ ​συμμετοχή​ ​των​ ​ΗΠΑ​ ​στην​ ​δεκαετία του​ ​‘50.​ ​Αν​ ​και​ ​όταν​ ​ξεκινούσε​ ​το​ ​πρόγραμμα​ ​της​ ​η​ ​λογική​ ​ήταν​ ​η δημιουργία​ ​ενός​ ​προκεχωρημένου​ ​πυρηνικού​ ​φυλακίου​ ​της​ ​Σοβ​ ​Ενωσης στην​ ​ΒΑ​ ​Ασία,​ ​η​ ​ηγεσία​ ​της​ ​αποφάσισε​ ​να​ ​αυτονομηθεί​ ​και​ ​να​ ​συνεχίσει το​ ​πρόγραμμα​ ​της​ ​με​ ​μεγαλύτερη​ ​ένταση​ ​μετά​ ​την​ ​κατάρρευση​ ​της​ ​Σοβ. Ενωσης​ ​αισθανόμενη​ ​ότι​ ​απομονώνεται​ ​και​ ​απειλείται​ ​άμεσα​ ​με ανατροπή. Και​ ​αυτό​ ​είναι​ ​μια​ ​βασική​ ​διαφορά​ ​με​ ​τις​ ​άλλες​ ​χώρες​ ​που​ ​ανέπτυξαν​ ​το δικό​ ​τους​ ​πρόγραμμα:​ ​στην​ ​Βόρειο​ ​Κορέα​ ​είναι​ ​απόλυτα​ ​συνδεδεμένο με​ ​την​ ​διατήρηση​ ​της​ ​πολιτικής​ ​της​ ​ηγεσίας​ ​στην​ ​εξουσία.​ ​Η αντιπαράθεση​ ​με​ ​τις​ ​υπόλοιπες​ ​πυρηνικές​ ​δυνάμεις​ ​εξασφάλιζε​ ​ανοχή από​ ​τους​ ​πολίτες​ ​της​ ​απέναντι​ ​σε​ ​μια​ ​σκληρή​ ​ηγεσία​ ​μεν​ ​αλλά​ ​που έδειχνε​ ​να​ ​δίνει​ ​αγώνα​ ​επιβίωσης​ ​για​ ​την​ ​χώρα​ ​και​ ​όχι​ ​για​ ​τον​ ​εαυτό​ ​της.

Απέναντι​ ​σε​ ​αυτή​ ​την​ ​πραγματικότητα​ ​οι​ ​ΗΠΑ​ ​έκαναν​ ​μια​ ​σειρά​ ​λαθών με​ ​πρώτο​ ​και​ ​κυριότερο​ ​την​ ​ταύτιση​ ​της​ ​ηγεσίας​ ​της​ ​Β​ ​Κορέας​ ​με​ ​την Κίνα​ ​(αντίθετα​ ​η​ ​ιστορική​ ​ανάλυση​ ​δείχνει​ ​την​ ​βαθειά​ ​αντιπάθεια​ ​των Κορεατών​ ​προς​ ​τον​ ​μεγάλο​ ​τους​ ​γείτονα).​ ​Η​ ​προσπάθεια​ ​εξεύρεσης λύσης​ ​από​ ​τον​ ​Κλίντον​ ​το​ ​1994​ ​ήταν​ ​στην​ ​σωστή​ ​κατεύθυνση,​ ​αφού​ ​οι Βορειο-​ ​Κορεάτες​ ​προτιμούσαν​ ​μια​ ​καλή​ ​σχέση​ ​με​ ​τις​ ​ΗΠΑ​ ​παρά​ ​την αναγκαστική​ ​τους​ ​σχέση​ ​με​ ​την​ ​Κίνα.​ ​Η​ ​εποχή​ ​Μπους​ ​όμως​ ​με​ ​την λάθος​ ​ανάγνωση​ ​αυτής​ ​της​ ​κατάστασης​ ​πέτυχε​ ​το​ ​ακριβώς​ ​αντίθετο:​ ​να αναγάγει​ ​σε​ ​διαμεσολαβητή​ ​μεταξύ​ ​ΗΠΑ​ ​και​ ​Βορείου​ ​Κορέας​ ​τους Κινέζους. Η​ ​ιστορία​ ​των​ ​διαπραγματεύσεων​ ​Βόρειας​ ​Κορέας​ ​και​ ​ΗΠΑ​ ​δείχνει ακριβώς​ ​αυτό​ ​:​ ​πραγματική​ ​πρόοδος​ ​και​ ​μείωση​ ​της​ ​έντασης​ ​υπήρξε μόνο​ ​όταν​ ​οι​ ​ΗΠΑ​ ​προχωρούσαν​ ​σε​ ​απευθείας​ ​συνομιλίες​ ​με​ ​τους Βορειο-​ ​Κορεάτες​ ​και​ ​όχι​ ​με​ ​ενδιάμεσους.​ ​(Κάρτερ​ ​την​ ​πρώτη​ ​φορά, Κλίντον​ ​ως​ ​πρώην​ ​Πρόεδρος​ ​την​ ​2η​ ​φορά). Το​ ​δεύτερο​ ​λάθος​ ​που​ ​έγινε​ ​επίσης​ ​την​ ​εποχή​ ​Μπους​ ​(αν​ ​και​ ​διαχρονικά υπήρξε​ ​στο​ ​μυαλό​ ​όλων​ ​των​ ​Αμερικανών​ ​Προέδρων)​ ​είναι​ ​η ψευδαίσθηση​ ​της​ ​ανατροπής​ ​του​ ​καθεστώτος​ ​στην​ ​Βόρεια​ ​Κορέα​ ​(​ ​ο Ραμσφελντ​ ​έλεγε​ ​το​ ​2002​ ​ότι​ ​με​ ​κυρώσεις​ ​το​ ​καθεστώς​ ​σε​ ​2​ ​χρόνια​ ​το πολύ​ ​θα​ ​έπεφτε).​ ​Το​ ​ίδιο​ ​φαίνεται​ ​να​ ​πιστεύει​ ​και​ ​η​ ​κυβερνητική​ ​ομάδα του​ ​Τραμπ.​ ​Πέραν​ ​του​ ​προβλήματος​ ​ως​ ​προς​ ​το​ ​ποιος​ ​θα επαναστατούσε​ ​εναντίον​ ​των​ ​Κιμ,​ ​με​ ​ποια​ ​ατζέντα​ ​και​ ​πως​ ​θα​ ​τον αντιμετώπιζαν​ ​Ρωσία,​ ​Κίνα,​ ​Ιαπωνία​ ​και​ ​Νότιος​ ​Κορέα)​ ​θα​ ​αναφέρω​ ​και πάλι​ ​τα​ ​ερωτήματα​ ​του​ ​2002​ ​:​ ​επαναστατικό​ ​χάος​ ​σε​ ​μια​ ​χώρα​ ​που​ ​θα διέθετε​ ​πυρηνικά;​ ​και​ ​ακόμη​ ​και​ ​σε​ ​περίπτωση​ ​εξομάλυνσης​ ​των σχέσεων​ ​με​ ​την​ ​Νότια​ ​Κορέα​ ​και​ ​ενοποίησης​ ​των​ ​2​ ​τμημάτων​ ​της χερσονήσου,​ ​ποιος​ ​θα​ ​ανεχόταν​ ​μια​ ​νέα​ ​πυρηνική​ ​δύναμη​ ​υπό Αμερικανική​ ​επίβλεψη​ ​στα​ ​σύνορα​ ​με​ ​Κίνα,​ ​Ρωσία​ ​και​ ​Ιαπωνία; Η​ ​ιστορία​ ​δείχνει​ ​σαφώς​ ​ότι​ ​μια​ ​λύση​ ​υπάρχει​ ​στο​ ​πρόβλημα​ ​της Βόρειας​ ​Κορέας​ ​και​ ​αυτή​ ​είναι​ ​η​ ​διπλωματική​ ​συνεργασία.​ ​Ακόμη​ ​και άνευ​ ​της​ ​επανέναρξης​ ​του​ ​6μερούς​ ​διαλόγου,​ ​το​ ​πρόβλημα​ ​των

πυρηνικών​ ​της​ ​χώρας​ ​αυτής​ ​έχει​ ​γίνει​ ​αρκετά​ ​σύνθετο​ ​και​ ​με περιφερειακό​ ​αν​ ​όχι​ ​παγκόσμιο​ ​χαρακτήρα.​ ​Κι​ ​αυτό​ ​γιατί​ ​πέραν​ ​των θεμάτων​ ​ασφάλειας​ ​των​ ​εμπλεκομένων​ ​κρατών​ ​άμεσα,​ ​ο​ ​χειρισμός​ ​του προβλήματος​ ​αφορά​ ​και​ ​το​ ​πυρηνικό​ ​πρόγραμμα​ ​του​ ​Ιράν​ ​καθώς​ ​και άλλων​ ​κρατών​ ​που​ ​θα​ ​έμπαιναν​ ​στον​ ​πειρασμό​ ​(ή​ ​έχουν​ ​μπει​ ​ήδη)​ ​να αναπτύξουν​ ​το​ ​δικό​ ​τους​ ​πυρηνικό​ ​οπλοστάσιο. Αν​ ​Η​ ​Βόρεια​ ​Κορέα​ ​καταφέρει​ ​να​ ​κρατήσει​ ​το​ ​οπλοστάσιο​ ​της​ ​και πετύχει​ ​μια​ ​βελτίωση​ ​στις​ ​εμπορικές​ ​της​ ​σχέσεις​ ​με​ ​τον​ ​υπόλοιπο κόσμο,​ ​τότε​ ​το​ ​δίδαγμα​ ​μπορεί​ ​να​ ​είναι​ ​καταστροφικό​ ​για​ ​την αναζωπύρωση​ ​νέων​ ​πυρηνικών​ ​εξοπλισμών​ ​σε​ ​περιφερειακό​ ​επίπεδο. Αν​ ​πάλι​ ​συμφωνήσει​ ​να​ ​καταστρέψει​ ​το​ ​οπλοστάσιο​ ​της​ ​και​ ​το​ ​αντίτιμο που​ ​θα​ ​πληρωθεί​ ​για​ ​μια​ ​τέτοια​ ​εξέλιξη​ ​είναι​ ​υψηλό​ ​για​ ​την​ ​διεθνή κοινότητα​ ​πάλι​ ​το​ ​δίδαγμα​ ​θα​ ​μπορούσε​ ​να​ ​οδηγήσει​ ​στο​ ​παραπάνω αποτέλεσμα.​ ​Αυτό​ ​είχαν​ ​συνειδητοποιήσει​ ​Μπους​ ​και​ ​Ομπάμα​ ​αν​ ​και κατέφυγαν​ ​σε​ ​διαφορετικές​ ​τακτικές​ ​κινήσεις​ ​για​ ​την​ ​επίλυση​ ​του. Σήμερα​ ​όμως​ ​τα​ ​πράγματα​ ​είναι​ ​πολύ​ ​χειρότερα​ ​για​ ​τις​ ​ΗΠΑ.​ ​Οι παλινωδίες​ ​στην​ ​αντιμετώπιση​ ​του​ ​προβλήματος​ ​έχουν​ ​δημιουργήσει μια​ ​ντε-​ ​φάκτο​ ​κατάσταση​ ​που​ ​δύσκολα​ ​βρίσκει​ ​λύση.​ ​Στρατιωτική επεμβαση​ ​σε​ ​μια​ ​χώρα​ ​που​ ​έχει​ ​πια​ ​πυρηνικά​ ​όπλα​ ​ισοδυναμεί​ ​με έναρξη​ ​ενός​ ​ακόμη​ ​παγκοσμίου​ ​πολέμου,​ ​αφού​ ​κανείς​ ​δεν​ ​μπορεί​ ​να προεξοφλήσει​ ​τις​ ​καταστροφές​ ​που​ ​θα​ ​προκληθούν​ ​και​ ​τις​ ​αντιδράσεις από​ ​αυτές.​ ​Μια​ ​διπλωματική​ ​λύση​ ​από​ ​την​ ​άλλη​ ​μεριά​ ​που​ ​δεν​ ​θα κρατούσε​ ​τις​ ​ισορροπίες​ ​που​ ​απαιτούνται​ ​με​ ​την​ ​διεθνή​ ​κοινότητα επίσης​ ​θα​ ​ήταν​ ​επιζήμια. Η​ ​πρόβλεψη​ ​μπορεί​ ​να​ ​είναι​ ​μόνο​ ​απαισιόδοξη.​ ​Ναι​ ​μεν​ ​θεωρώ δεδομένο​ ​ότι​ ​με​ ​τον​ ​Α​ ​ή​ ​Β​ ​τρόπο​ ​η​ ​Βόρεια​ ​ΚΟρέα​ ​θα​ ​έρθει​ ​και​ ​πάλι​ ​στο τραπέζι​ ​των​ ​διαπραγματεύσεων​ ​αλλά​ ​η​ ​συνθετότητα​ ​του​ ​προβλήματος απαιτεί​ ​υπομονή​ ​και​ ​χρόνο​ ​για​ ​να​ ​φέρει​ ​το​ ​ποθητό​ ​αποτέλεσμα:​ ​την πλήρη​ ​εξάλειψη​ ​του​ ​πυρηνικού​ ​της​ ​οπλοστασίου​ ​(άρα​ ​και​ ​αυτών​ ​της Ινδίας,​ ​του​ ​Πακιστάν,​ ​του​ ​Ισραήλ​ ​και​ ​του​ ​Ιράν).​ ​Δυστυχώς​ ​παίρνοντας υπ​ ​όψη​ ​την​ ​σημερινή​ ​συγκυρία​ ​και​ ​τις​ ​δυνατότητες​ ​πολιτικής διαπραγμάτευσης​ ​των​ ​ΗΠΑ,​ ​αυτό​ ​φαίνεται​ ​απίθανο​ ​να​ ​συμβεί​ ​ακόμη​ ​και με​ ​την​ ​μεσολάβηση​ ​των​ ​άλλων​ ​παικτών​ ​στην​ ​περιοχή.​ ​Η​ ​πιθανότητα​ ​δε

μιας​ ​προκαταβολικής​ ​και​ ​εθελοντικής​ ​παραίτησης​ ​και​ ​καταστροφής​ ​από τους​ ​ίδιους​ ​τους​ ​Βορειο-​ ​Κορεάτες​ ​είναι​ ​ανύπαρκτη.​ ​Στην​ ​καλύτερη περίπτωση​ ​θα​ ​αποδεχόντουσαν​ ​ένα​ ​πάγωμα​ ​(που​ ​ίσως​ ​σε​ ​μερικούς μήνες​ ​να​ ​είναι​ ​και​ ​άνευ​ ​νοήματος​ ​αν​ ​έχει​ ​ολοκληρωθεί​ ​το​ ​διπλό​ ​της πρόγραμμα)​ ​που​ ​και​ ​πάλι​ ​θα​ ​ξεκινούσε​ ​μια​ ​διελκυστίνδα​ ​διπλωματικών συζητήσεων​ ​για​ ​το​ ​σύστημα​ ​επαλήθευσης​ ​του. Καταλήγοντας​ ​σε​ ​μια​ ​προσέγγιση​ ​θα​ ​λέγαμε​ ​όλοι​ ​οι​ ​εμπλεκόμενοι παράγοντες​ ​χρειάζεται​ ​να​ ​κινηθούν​ ​γρήγορα​ ​και​ ​πρωτίστως διπλωματικά​ ​κι​ ​όχι​ ​στρατιωτικά.​ ​Κι​ ​αυτό​ ​θα​ ​απαιτήσει​ ​μια​ ​συνολικότερη συζήτηση​ ​σε​ ​παγκόσμιο​ ​επίπεδο​ ​τόσο​ ​για​ ​το​ ​θεσμικό​ ​πλαίσιο​ ​που​ ​διέπει το​ ​παγκόσμιο​ ​πυρηνικό​ ​οπλοστάσιο,​ ​όσο​ ​και​ ​για​ ​τις​ ​πολιτικές ισορροπίες​ ​στην​ ​Ασία.​ ​Η​ ​Βόρειος​ ​Κορέα​ ​δεν​ ​είναι​ ​πια​ ​ένα​ ​περιφερειακό δευτερεύον​ ​ζήτημα.