κυβόργια
σε καθημερινή κίνηση_
δεν ξερω πώς συμβαίνει να υπάρχει κυρίαρχος τρόπος διαχείρισης των σχέσεων και της αλληλεπίδρασης μεταξύ των ατόμων, ανά πεδίο //κοινότ.ηττα// //(μέχρι κι αυτό το παιχνίδι με την λέξη, γραφική κούραση θυμίζει, δεν νομίζεις?)//
------------------------
//ένας διάχυτος συντηρητισμός σε όλα// //(θαρρώ πως χρειαζόμαστε μια βάρκα.)// μια αυστηρή άρνηση επένδυσης χρόνου στον άλλον, ένα διαστρεβλωμένο “a priori” κάπως· μια αυστηρή επένδυση χρόνου σε τι σκατά, αλήθεια;
Τα πράγματα είναι πολύ πιο απλά
στους χώρους μας ανείπωτα προτάσσεται πώς πρέπει να μην την παλεύεις/ ένα κρυφό καταστατικό από και για καλά διαβασμένους/ ενσωματώνονται λογικές της κεφαλαιακής πραγματικότητας σε μια παράλληλη δικιά μας, με τους δικούς μας όρους, τον χρόνο μας πίσω, ξέρεις. λες κι εμείς ζούμε έξω από την πρωτη. Ναι ρε, σίγουρα. -------------------------δεν ξέρω αλλά θαρρώ πως αν δεν ήταν ο καπιταλισμός ή κάτι άλλο τέλοςπάντων, θα τρομάζαμε με την ύπαρξή μας (ανάμεσα στα πράματα και τις καταστάσεις), θα τρομάζαμε δηλαδή με τις ευθύνες, τις επιθυμίες και τις περιπλοκότητες που αυτή φέρει. Μπα, με τίποτα.
(στ' αλήθεια)
*******
((Φ))
έχω βαρεθεί να μοιάζω με έκπληξη για την ηλικία μου επειδή δεν νιώθω έτσι (είναι μια κατασκευή των άλλων αυτή) * μόνοι τους νομίζουν πως εντοπίζουν μια έκπληξη μόνες τους προσδοκούν πράματα που θα μπορούσαν να μοιάζουν εκπληκτικά για την ηλικία μου/ εντάξει, κι εγώ, απολαμβάνω τον ενθουσιασμό, αλλά μού πέφτει βαρύ, όλο αυτό (και μπαλαντζάρω) * οπότε, πλάθουμε τα φαντασιακά μας/ και αυτό καταλήγει σε ένα σπασμένο παιχνίδι απο.μυθοποίησης (από πάντα)
((αέρας))
κοίτα τα βρώμικα παλιά χαλασμένα παιχνίδια_ η πυξίδα σταματάει κοντά στο σπίτι σου_ και οι χάρτες ανατινάζονται σε κάθε σου βήμα_ αδειάζεις από μέσα ενώ κολλάς σαν βδέλλα στα παραμύθια των παιδικών μου χρόνων_ σέρνομαι έως το ψυγείο_ βρίσκω τα όργανά σου ψυχρά, κατεψυγμένα_ και η αναμετάδοση θα σταματήσει σε λίγο_
Άκου, μπορεί να είναι αλήθεια πως το ζευγάρι είναι εργαστήρι που φτιάχνει σαδισμό και νευρώσεις και ο έρωτας είναι μόνο το όνομα που δίνουμε σε μια αρρωστημένη ανάγκη που γίνεται καταστροφή και πάει λέγοντας· όμως μπορείς να μου εξηγήσεις τι κακό κάνω όταν σφίγγω το κεφάλι της στα χέρια μου και σκέφτομαι πως αν κράταγε για πάντα δεν θα ‘ταν στο κάτω κάτω τόσο άσχημα; Άκου, μπορεί να ‘ναι αλήθεια πως πρέπει να δεχόμαστε την μοναξιά κι αυτό τον ανθρώπινο ευνουχισμό μας, για να μην τρώμε ο ένας τον άλλον και πάει λέγοντας· όμως μπορείς να μου εξηγήσεις τι κακό κάνω όταν κυνηγάω αυτές τις ελάχιστες φορές που να γαμάς είναι σαν να γίνεσαι ένα και με τον ουρανό και με τον βλάκα τον θάνατο, για να σπάμε μετά μαζί τα παγάκια που κρέμονται από μια πηγή;
Άκου, μπορεί να είναι αλήθεια πως πρέπει να καταλάβουμε όλοι πως όταν γεννιέσαι είσαι κιόλας μισοχαμένος γιατί είσαι μόνος ξαφνικά και δεν υπάρχει γυρισμός και το άλλο μισό το χάνεις μετά όταν σκοτώνουν το παιδί μέσα σου και πάει λέγοντας· όμως ξέρεις τι σου λέω, ελπίζω πως όταν θα είμαι ολότελα διαφορετικός, ένας καινούριος άνθρωπος ανάμεσα σε καινούριους συντρόφους, θα μου μείνει αυτή η χαζή όρεξη να της δαγκώσω την κοιλίτσα ή να της γλείψω την μύτη ή δεν ξέρω τι, αλλιώς καλύτερα να μείνω όπως είμαι τώρα.
μην κουνάς αρνητικά το κεφάλι_ στα παραμύθια δεν επιτρέπεται να κάνεις τον έξυπνο_ πρέπει να ‘σαι παιδί.