THE MARIJUANA CONSPIRACY

bizar cannabis experiment uit 1972 verfilmd

De bevindingen van het uiterst omstreden onderzoek zijn nooit onthuld, maar het bizarre verhaal leeft voort in The Marijuana Conspiracy, een Canadese indiefilm die vanaf 20 april (4.20!) te bekijken is.

Schrijver, regisseur en producent Craig Pryce zegt dat het onderzoek plaatsvond toen de regering van premier Pierre Trudeau in Canada overwoog cannabis te legaliseren. De LeDain-commissie had net een rapport voltooid waarin het recreatief gebruik van cannabis was onderzocht en aanbevolen dat er een decriminalisering van wiet moest komen. Die conclusie werd echter genegeerd door de federale overheid en de legalisatie van cannabis werd pas doorgezet in 2018, toen Trudeau’s zoon Justin enkele decennia later premier was.

Project Venus

Volgens de regisseur van de film lijkt deze tegenstrijdige houding ten opzichte van cannabis een rol te hebben gespeeld bij het omstreden experiment dat de naam Project Venus kreeg. “Het was bizar hoe ze dit experiment uitvoerden, er was een geheime agenda bij betrokken”, zegt Pryce. The Marijuana Project is gebaseerd op die bizarre gebeurtenissen in de winter van 1972, toen een groep jonge vrouwen ruim drie maanden deelnam aan deze ongebruikelijke wetenschappelijke studie waarin de effecten van marihuana op vrouwen werden gemeten. De film neemt het publiek mee op een reis met vijf jonge vrouwen die een gemeenschappelijk doel deelden: wat geld verdienen en een nieuwe start in het leven hebben.

Laboratoriumratten

Het begon leuk, het leek een soort hippiekamp: je wordt betaald om wiet te roken en je verdient daarmee gemakkelijk wat extra geld. Doel van het onderzoek was om te kijken in hoeverre de jonge vrouwen functioneerden na het roken van wiet. Tot frustratie van de onderzoekers blonken de blowende vrouwen uit in hun taken. De wetenschappers, gefrustreerd en verrast, besloten de vrouwen steeds hogere THC-doseringen te geven. Hoewel de onnatuurlijke en buitensporige doseringen het grootste deel van hun productiviteit niet beperkten, raakten de vrouwen uiteindelijk toch zombified en voelden ze zich als laboratoriumratten onder constante observatie en aansporingen van ‘de wetenschappers’. Toch volhardden ze, zonder dat iemand voor hen zorgde en zonder wetten om hen te beschermen. De vrouwen gebruikten hun unieke sterke punten, veerkracht en vriendschap om deze tegenslag te boven te komen. Na het einde van het experiment hield de regering de conclusies geheim. Waarschijnlijk omdat het niet de gewenste conclusie (cannabis is slecht!) gaf. Tot op de dag van vandaag kennen de vrouwen de resultaten nog steeds niet, want de regering houdt de resultaten geheim.

The Marijuana Conspiracy www.samualgoldwynfilms.com (trailer op YouTube te zien)

Still uit The Marijuana Conspiracy

“het werd een marteling”

Tijdens het 98 dagen durende experiment werden in een ziekenhuis in Toronto de hersenen, harten, nieren, levers, bloed en urine van de vrouwen dagelijks grondig getest en geanalyseerd. Een team van verpleegkundigen hield de klok rond hun gedrag bij, dat met tussenpozen van een half uur werd geregistreerd. De Canadese krant Toronto Star sprak ruim tien jaar geleden met enkele vrouwen die deelnamen aan het Venus Project. Een van hen is Doreen Brown.

De eerste weken voelde de ervaring als een hedonistisch toevluchtsoord zonder de zon, want de vrouwen mochten niet naar buiten. Het voelde als een avontuur, zegt Brown. Maar de zorgeloze sfeer duurde niet lang, de hoeveelheid wiet die ze moesten roken werd steeds groter. “We vroegen ze om het weg te halen”, zegt Brown. “Ze wisten dat we wilden dat het werd weggehaald; er was geen twijfel over mogelijk. Ik voelde me als in coma. Ik kon niets doen. Het werd een marteling. Het isolement was ook erg moeilijk. Ik keek door de ramen naar buiten en dacht, ik zou graag een wandeling maken om hier weg te komen.” De cannabis werd geleverd door Health Canada. In het begin van de jaren zeventig exploiteerde de federale regering een kweekoperatie met meer dan 300 variëteiten. Een gezondheidsfunctionaris pochte destijds dat de oogst van de overheid drie keer sterker was dan wat er op straat verkrijgbaar was. In het voorjaar had het bloedonderzoek zoveel sporen achtergelaten op de armen van de vrouwen, dat elke proefpersoon een getypte en ondertekende doktersbrief ontving, waarin stond dat ze deel uitmaakten van een ‘klinisch onderzoek’ en niet drugsverslaafden waren.

Opgelicht

Op 8 mei 1972 mochten de vrouwen het ziekenhuis na 98 dagen verlaten. Doreen Brown verwachtte opluchting, een gevoel van vrijheid, maar in plaats daarvan voelde ze zich paranoïde. “Het was heel eng. Ik dacht, waar moet ik heen? Wat ga ik doen? Ik was bang om de metro te nemen. Ik hoopte dat het me wat perspectief zou kunnen geven als ik die 98 dagen daar zou zijn. Maar als er iets is, heeft het voor mij mijn problemen vergroot.” Ze bracht een paar jaar in therapie door en ging naar de Universiteit van Toronto om politicologie en geschiedenis te studeren. Later was ze jazz-zangeres in lokale clubs. Toen ze eind dertig was, werd ze zwanger en verhuisde ze naar een andere stad. Ze heeft later een aantal malen om opheldering gevraagd. Wat waren de resultaten van het onderzoek? Brown: “Ik wil het weten. De doseringen. Wat ze psychologisch, fysiek vonden. Ik voel me opgelicht, misbruikt. Het is net alsof het niet is gebeurd. Ik heb het gevoel dat je drie maanden van je leven hebt gegeven en waarvoor? Waren de resultaten zo vreselijk dat ze ze ons niet hebben gegeven? Steunden de resultaten de legalisering van cannabis? Ik weet het niet. Het laat je met veel vragen achter.”