— Brandhaarden 2018 —
THÉÂTRE DES BOUFFES DU NORD (PARIS)
xxxxxxxxxxx
-1-
Brandhaarden
Brandhaarden 2018 wordt mogelijk gemaakt door:
Brandhaarden wordt geproduceerd door de Stadsschouwburg Amsterdam.
Stadsschouwburg Amsterdam wordt financieel ondersteund door:
Stadsschouwburg Amsterdam Business Club
WILT U BRANDHAARDEN MEE MOGELIJK MAKEN? WORD VRIEND(IN) VAN STADSSCHOUWBURG AMSTERDAM
Het is de ambitie van Stadsschouwburg Amsterdam om de programmering op hoog niveau te houden en bijzondere evenementen als Brandhaarden te blijven produceren. Daarbij is de steun van particulieren en bedrijven onmisbaar. Als particulier kunt u Vriend(in) van Stadsschouwburg Amsterdam worden, al vanaf â‚Ź 75 per jaar. Hiervoor krijgt u een aantal privileges en uitnodigingen voor speciale activiteiten. Wilt u meer weten? Kijk dan op: ssba.nl/vrienden
Brandhaarden
Merci / Bedankt
— Brandhaarden 2018 —
THÉÂTRE DES BOUFFES DU NORD (PARIS)
xxxxxxxxxxx
-3-
Brandhaarden
Niet ver van het Gare du Nord in Parijs staat een oud vaudevilletheater uit de 18e eeuw, het Théâtre des Bouffes du Nord. Het is bescheiden van aanzicht, er staat slechts een sober ‘Théâtre’ boven de voordeur, maar dat neemt niet weg dat het al sinds de jaren ‘70 van de 20e eeuw een waar bedevaartsoord is voor theatermakers en - liefhebbers. (Al schrikken de meesten bij binnenkomst wel even, net als ik, van de afgebladderde muren en de ouderdom van het interieur. Maar eens binnen, zie, ruik en voel je de geschiedenis en passie voor theater uit alle voegen en kieren sijpelen.) Uit heel Europa trekt men naar het Théâtre des Bouffes du Nord. Met goede reden: dit is het heiligdom van Peter Brook, die de theaterpraktijk van de 20e eeuw ingrijpend vernieuwd heeft. Een eeuw die hij overigens met verve overleefd heeft. In maart wordt hij 93; hij maakt nog steeds voorstellingen vanuit zijn onvermoeibare nieuwsgierigheid. Brooks invloed op het Europese theater valt niet te overschatten, net als die van zijn boek The Empty Space, een pleidooi voor een theater van de eenvoud. In het theater, zegt hij, is de kracht van de suggestie een machtig werktuig. Theatermakers moeten ‘de spier van de verbeelding prikkelen’. Het theater is voor hem bij uitstek een gezamenlijk ritueel, iets wat makers en toeschouwers samen moeten beleven en waar beide aan bijdragen. Om zijn ideeën te onderzoeken richtte Brook in 1974 in Parijs een
Brandhaarden
-4-
Voorwoord
internationaal onderzoekscentrum voor theater op in het destijds verlaten en bouwvallige Théâtre des Bouffes du Nord. Experimenteren doet Brook er nog steeds. Hij heeft sinds enkele jaren de leiding van het theater uit handen gegeven, al blijft hij er regisseren. Maar Bouffes du Nord biedt ook tijd en ruimte aan een nieuwe generatie theatermakers die er werken in de geest van Brooks zoektocht naar de essentie en urgentie van theater en zijn oog voor interculturele samenwerking. Dit theater en een aantal van de boeiende makers die er werken staan centraal tijdens deze editie van Brandhaarden. Ik wil u niet alleen laten kennismaken met het werk van Brook zelf - van hem laten we tijdens het festival twee voorstellingen zien waaronder een gloednieuwe regie - maar ook kijken naar de manier waarop dit theater omgaat met zijn rijke erfenis en hoe het naar de toekomst kijkt. We halen daarvoor vijf producties naar Amsterdam, naast die van Brook zijn dat nieuwe voorstellingen van Katie Mitchell, Pascal Rambert en Samuel Achache en Jeanne Candel. Onze uitgebreide (B)randprogrammering biedt een uitgelezen kans om naast de voorstellingen ook uit de beeld- en filmarchieven van Bouffes du Nord te putten en samen met Brook en zijn zielsverwanten over theater te praten. Ik hoop van harte u bij een van deze bijzondere voorstellingen en gesprekken te mogen ontmoeten. René van der Pluijm Hoofd programmering
Voorwoord
-5-
Brandhaarden
FOTO Patrick Tourneboeuf
Het Théâtre des Bouffes du Nord
O
p een dag zei mijn producente: Er is een theater achter het Noordstation dat door iedereen vergeten lijkt. Laat ons gaan kijken! Toen we er aankwamen, konden we het niet vinden. Tot we op de muur een stuk karton zagen dat een gat bedekte. We kropen door een stoffige tunnel en daar was het. Vervallen, verkoold, door regen en vrieskou aangetast, maar tegelijk edel, menselijk, adembenemend. Bouffes du Nord. We besloten het intact te laten, om geen van de honderd jaar oude sporen te wissen. Tijdens het slotapplaus van de eerste voorstellingen ging het dak er letterlijk af: door het geklap kwamen stukken van het plafond naar beneden. We hebben dat ondertussen opgeknapt, maar de buitengewone akoestiek is gebleven.” (Peter Brook)
Brandhaarden
Het Théâtre des Bouffes du Nord werd in 1876 gebouwd als variététheater met zo’n 500 plaatsen. De opeenvolgende directeuren slaagden er ternauwernood in het hoofd boven water te houden tot het theater in 1952 werd gesloten. Het was toen zo bouwvallig dat de veiligheid in het gedrang kwam. In 1974 werd het heropend door Peter Brook, die een ruimte zocht voor zijn Centre international de créations théâtrales. Het Bouffes du Nord kreeg een nieuw leven als plek waar theatermakers in alle vrijheid konden werken. In 2011 gaf Brook de dagelijkse leiding van het theater uit handen aan Olivier Mantei en Olivier Poubelle, al regisseert hij er nog steeds voorstellingen. Daarnaast biedt het theater plek aan theatermakers die zich aangesproken voelen door Brooks zoektocht naar de essentie en urgentie van theater. Dat wil niet zeggen dat zij het werk van Brook kopiëren, integendeel. Ze brengen hun eigen visie en signatuur mee, ter
-6-
Introductie
verrijking en vernieuwing van dat gedachtegoed - geheel in de immer nieuwsgierige en onderzoekende geest van Brook.
FOTO Marian Adreani
De jonge Brook bestormde in de jaren ‘40 en ‘50 op jeugdige leeftijd het Engelse toneel. Met frisse en brutale Shakespeareregies schopte hij het tien jaar later tot één van de artistiek leiders van de Royal Shakepeare Company. Hij werkte met grote namen als John Gielgud, Laurence Olivier, Alec Guinness, Orson Welles en Jeanne Moreau. In de jaren zestig gooide hij het roer radicaal om. Hij kwam in het verzet tegen de schone schijn van het theater. Hij wilde de kern van het theater vatten, het contact tussen de spelers en toeschouwers onderzoeken, de menselijke ervaring centraal stellen. En daarin iets vinden dat boven taal en culturen uit stijgt.
Suggestie door eenvoud: Peter Brook
I
n 2018 wordt Peter Brook 93. Hij heeft de theatergeschiedenis van de 20e eeuw mee vormgegeven. The Independent noemde hem “de grootste nog in leven zijnde theatermaker.” Brooks invloed op het Europese theater valt niet te overschatten, net als die van zijn boek The Empty Space, een pleidooi voor een
Bio
theater van de eenvoud. Brook heeft een enorm aantal voorstellingen en films op zijn naam staan, met als meest bekende zijn epische The Mahabharata (1985).
Ook nu hij de leiding van zijn theater uit handen heeft gegeven, maakt hij er nog steeds nieuwe voorstellingen. Theater is voor hem, zoals hij zelf zegt, een voortdurende zoektocht en ontdekkingsreis.
-7-
Brandhaarden
Battlefield (NL PREMIÈRE)
regie: Peter Brook & Marie-Hélène Estienne ertig jaar na zijn legendarische Mahabharata keert Brook terug naar dit oorlogsepos en brengt het in een intieme, uitgebeende voorstelling terug naar zijn essentie. Voor Battlefield koos hij één cruciale scène. De negendelige enscenering van The Mahabharata uit 1985 is Brooks meest bekende, cruciale en memorabele regie, later ook verfilmd. Met het anderhalf uur durende Battlefield gaat Brook terug naar de naakte kern van het verhaal. Hij haalt één episode uit dit immense epos, de scène waarin de nieuwe koning uit wroeging vrede wil sluiten met zijn vijand.
alle wereldleiders. De vraag is hoe zij hun tegenstanders zien.”. “Het is zeldzaam een voorstelling te zien die je achterlaat met zo’n sterk gevoel dat leven en dood een spel zijn dat we allemaal samen spelen. Dit is een uur vol magisch realisme waarin grote ernst en speelsheid samengaan.” (The Times)
Brook: “De Mahabharata stelt alle vragen en ze zijn nog steeds relevant en urgent. De reden om juist nu terug te grijpen naar dit werk, is omdat we nood hadden aan iets dat relevant was. De Indiërs zeggen dat De Mahabaratha alles omvat. Als het niet in De Mahabaratha staat, dan bestaat het niet. De rijkdom van dit tijdloze epos laat ons toe op het toneel dit verhaal te vertellen dat behoort tot het verleden en tegelijk de wrede conflicten van vandaag reflecteert. Onze echte toeschouwers zijn
Brandhaarden
-8-
Voorstelling
FOTO’S Richard Termine
“Het verhaal wordt verteld met meesterlijke eenvoud, met een paar stukken stof, geweldige acteurs en een trommel. Tijdloos en helemaal van deze tijd.” (THE UPCOMING)
Voorstelling
DI 20 (NL PREMIÈRE) T/M VR 23 MRT, 20.30 UUR Grote Zaal DUUR ca. 70 minuten, zonder pauze TAAL Engels gesproken met NL boventitels VANAF € 10 / 15 / 22,50 / 27,50 / 32,50 / 35
-9-
Brandhaarden
La maladie de la mort (NL PREMIÈRE)
regie: Katie Mitchell n Katie Mitchells handen wordt live cinema (een film die live wordt gemaakte op het toneel) een wonderschoon avontuur, zoals we al zagen in haar productie The Forbidden Zone tijdens Brandstichter 2015. De Britse maakt bij het Théâtre des Bouffes du Nord een nieuwe voorstelling gebaseerd op Marguerite Duras’ broeierige roman La maladie de la mort.
acteurs de voorstelling spelen, volgen de filmcamera’s hen op de set en worden de filmbeelden geprojecteerd op groot doek. Het biedt ongekende mogelijkheden om dichterbij te komen, in te zoomen tot op de poriën van de acteurs en diverse oogpunten te bekijken.
Zoals vaak bij Katie Mitchell, bekijken we in La maladie de la mort (De ziekte van de dood) de wereld door de ogen van een vrouw. In dit geval een vrouw die zich laat betalen om enkele weken met een man door te brengen om hem de liefde te leren. Ze mag hem enkel ‘s nachts bezoeken, mag niet tegen hem praten en moet aan elk verzoek voldoen. Boven elke ontmoeting hangt een zweem van gevaar: zal de man deze jonge vrouw iets aandoen en waarom gaat ze op zijn verzoek in? Mitchells thema’s zijn donker en heftig, maar haar voorstellingen sprankelend en inventief. The Guardian noemde haar “krachtig” en “compromisloos”. La maladie de la mort is een ‘live cinema performance’, een specialiteit van Mitchell. Terwijl de
Brandhaarden
-10-
WO 21 (NL PREMIÈRE) T/M ZA 24 MRT, 20.00 UUR Rabozaal DUUR ca. 90 min, zonder pauze TAAL Frans gesproken met NL boventitels VANAF € 15 / 22,50 / 27,50 / 32,50
Voorstelling
FOTO D uane Michals, The Young Girl’s Dream, 1970 © Duane Michals. Courtesy of DC Moore Gallery, New York
Een live cinema performance gebaseerd op de broeierige roman van Marguerite Duras.
Voorstelling
-11-
Brandhaarden
MU ZIEKT H E A T E R
Orfeo - Je suis mort en Arcadie (NL PREMIÈRE)
regie: Samuel Achache/Jeanne Candel/Florent Hubert
amuel Achache en Jeanne Candel regisseerden bij Bouffes du Nord een muziektheatervoorstelling geïnspireerd door Claudio Monteverdi’s Orfeo. De muzikale leiding is in handen van Florent Hubert. “Dit is hun recept: in een klassiek oeuvre duiken, het voorzien van hedendaagse arrangementen, veel aandacht besteden aan de zang, het injecteren met een flinke dosis humor en warm serveren.” (Le Parisien). Achache en Candel zijn inventieve vernieuwers van het operagenre; hun zalen zitten (ook) vol jonge mensen.
schap La vie brève leiden, zagen Orfeo als een laboratorium, een basis om het samen met de muzikanten en zangers te herschrijven, vanuit ieders persoonlijke visie op het werk. “Dit briljante gezelschap laat met veel plezier vormen en cultu-
In Monteverdi’s opera Orfeo betreedt de zanger Orpheus de onderwereld om zijn gestorven geliefde Eurydice terug te halen. Hij krijgt toestemming, op voorwaarde dat hij tijdens de terugtocht niet eenmaal omziet. Onderweg wordt hij overvallen door zo’n hevig verlangen dat hij toch omkijkt. Hij verliest Eurydice opnieuw, nu voor altijd. Achache en Candel zijn inventieve vernieuwers van het operagenre; hun zalen zitten (ook) vol jonge mensen. Achache en Candel, die samen het avontuurlijke muziektheatergezel-
Brandhaarden
-12-
Voorstelling
ren botsen. Muzikaal leider Florent Huber slaagt er geweldig in om de essentie van het werk van Monteverdi te bewaren en tegelijk allerlei prachtige zijwegen te kiezen (folk, jazz e.a.) met in de finale een fragment uit Mahlers Rückert-Lieder.” (Les Echos)
“Humor, poëzie en melancholie maken het gevecht van Orfeo en de hemelse noten van Monteverdi tijdlozer dan ooit.” (LES ECHOS)
MA 26 MRT (NL PREMIÈRE) & DI 27 MRT, 20.00 UUR Rabozaal DUUR ca. 130 min, zonder pauze TAAL Frans en Italiaans met met NL boventitels VANAF € 15 / 22,50 / 27,50 / 32,50 FOTO Jean Louis Fernandez
Voorstelling
-13-
Brandhaarden
The Prisoner (NL PREMIÈRE)
regie: Peter Brook & Marie-Hélène Estienne ijdens festival Brandhaarden halen we de nieuwe productie van Peter Brook vrijwel direct na de Parijse première naar Amsterdam. Brook regisseert het stuk samen met Marie-Hélène Estienne, die al sinds 1974 met hem samenwerkt. De voorstelling wordt in het Engels gespeeld. Het theater is voor Brook, zoals hij zelf zegt, een voortdurende zoektocht en ontdekkingsreis. Voor The Prisoner vertrok hij dan ook vanuit een aantal vragen. Ergens in wereld zit een man voor een gevangenis. Wie is hij en waarom zit hij daar? Is dit zijn keuze of is het een straf? En degenen die in de gevangenis zitten, welke misdaden hebben zij begaan? Wat vinden zij van deze man? Is hij gek? Een fanaticus? Een crimineel? Wat voor gerechtigheid is dit? Wie heeft daarover beslist? Waarom mag hij daar blijven zitten? Zoekt de man verlossing? Krijgt hij bezoekers? Zal hij willen weglopen?
Brandhaarden
-14-
Brandhaarden 2018 presenteert de nieuwe regie van theaterlegende Peter Brook. Voorstelling
Peter Brook en Marie- Hélène Estienne, foto Pascal Victor
WO 28 (NL PREMIÈRE) T/M ZA 31 MRT, 20.30 UUR Grote Zaal DUUR ca. 70 minuten, zonder pauze TAAL Engels gesproken met NL boventitels VANAF € 10 / 15 / 22,50 / 27,50 / 32,50 / 35
Voorstelling
-15-
Brandhaarden
Actrice
(NL PREMIÈRE)
regie: Pascal Rambert
Marina Hands, foto François Goiz
ctrice is Pascal Ramberts liefdesverklaring aan de actrice, aan het theater, aan het leven. Rambert: “Kunst doorkruist alles: de schoonheid, de politiek, taal, de passie van de liefde. Kunst is mijn prisma, waar ik het leven doorheen filter.”
Brandhaarden
In Actrice zijn het de actrices die de hoofdrollen spelen en mogen schitteren. Het is ook een ode aan het theater zelf, waar het leven ten volle geleefd wordt en zelfs de doden weer opstaan. We maken kennis met een gevierd theateractrice in de laatste
-16-
Voorstelling
dagen van haar carrière. Ze heeft aangekondigd te stoppen. Omringd door talloze boeketten van haar bewonderaars, ontvangt ze haar collega’s en geliefden om afscheid te nemen. Rambert schreef dit stuk oorspronkelijk voor de acteurs van het Moskouse Kunsttheater, met in zijn achterhoofd de grote Russische actrice Eugenia Dobrovolskaia. Rambert dacht ook aan het Russische publiek dat in de eerste plaats komt voor de acteurs en hen overstelpt met bloemen. Aan de verlichte bloemenstalletjes in de besneeuwde straten van het winterse Moskou, die de hele nacht open blijven. En aan La Dame aux camélias en andere stervende vrouwen omringd door bloemen. Pascal Rambert (1962) is auteur, theaterregisseur, filmmaker en choreograaf. Bij het Théâtre des Bouffes du Nord, waar hij sinds januari 2017 huisregisseur is, maakt hij een nieuwe versie van Actrice, met hoofdrollen voor twee fantastische actrices: Marina Hands (César voor beste actrice) en Audrey Bonnet (Palmarès du théâtre - prijs voor beste actrice).
Een liefdesverklaring aan de actrice, het theater en het leven.
VR 30 (NL PREMIÈRE) & ZA 31 MRT, 20.00 UUR & ZO 1 APR, 16.00 UUR Rabozaal DUUR ca. 100 min, zonder pauze TAAL Frans gesproken met NL boventitels VANAF € 15 / 22,50 / 27,50 / 32,50
Voorstelling
-17-
Brandhaarden
FOTO Pascal Victor
Compagnon de route: Marie-Hélène Estienne
“
De beroemdste theatermaker waar u nog nooit van gehoord hebt”, aldus The Guardian over Marie-Hélène Estienne (1944). Zij is rechterhand, linkerhand, co-auteur en mederegisseur van Peter Brook. Ze werkt al ruim veertig jaar met hem samen, maar blijft, schreef de krant, ‘een enigma’. Estienne werkte in 1974 voor het eerst samen met Brook en is nooit meer weggegaan. Na het onverwacht over-
Brandhaarden
lijden van haar echtgenoot, criticus Charles Estienne, kreeg Marie-Hélène een baan aangeboden bij diens krant, Le Nouvel Observateur. Ze werkte zich op tot theatercriticus en leerde zo Brook kennen. Die vroeg haar in 1974 voor de casting van Timon of Athens. Iets wat ze nog nooit gedaan had, maar talent voor bleek te hebben. Zo begon hun lange samenwerking die tot vandaag voortduurt. Sinds geruime tijd is Estienne coregisseur van Brooks voorstellingen. “Ik kan het niet anders uitleggen dan dit: de een doet dit, de ander doet dat. Soms help je gewoon mee, soms doe je wat meer”, vertelde ze aan The Guardian. Estienne stond intussen bij vele voorstellingen aan Brooks zijde, waaronder de beroemde Mahabharata. Ze is de auteur van het stuk Tierno Bokar en samen met Brook co-auteur van The Man Who en Je suis un phénomène.
-18-
Bio
Krachtig en compromisloos: Katie Mitchell
T
he Guardian noemde haar een regisseur met een krachtige, compromisloze visie op theater. De Britse Katie Mitchell (1964) maakt theater met noodzaak en zet heftige thema’s op de agenda: de toestand van de wereld, machtsmisbruik, oorlog en geweld - altijd gezien door de ogen van een vrouw.
Dat ze niet schroomt om klassieke en moderne teksten stevig onder handen te nemen, maakt haar in Engeland behoorlijk omstreden. In de rest van Europa wordt ze op handen gedragen. Ze werkt dan ook voornamelijk op het vasteland en wordt gevraagd door alle grote theaterhuizen en festivals van Europa. In 2015 nodigde de Stadsschouwburg haar uit voor het festival Brandstichter: een grondige kennismaking met haar theaterwerk. De voorstellingen die op het programma stonden waren The Forbidden Zone, Atmen, Trauernacht, Alles weitere kennen Sie aus dem Kino, Glückliche Tage en de video-installatie Five Truths. Bij Toneelgroep Amsterdam regisseerde ze in 2016 De meiden.
FOTO Jan Versweyveld
Mitchell regisseert theater, opera en video. Ieder werk draagt haar duidelijk leesbare handtekening. Er zijn eigenlijk twee soorten Mitchells. Enerzijds haar bijna onbarmhartig precies uitgewerkte psychologisch realistische stukken: de mens gezien met ‘laser eyes’. En anderzijds haar ‘live cinema performances’. Terwijl de acteurs de voorstelling
spelen, volgen de filmcamera’s hen op de set en worden de filmbeelden live geprojecteerd op groot doek. Het biedt ongekende mogelijkheden om dichterbij te komen, in te zoomen tot op de poriën van de acteurs en diverse oogpunten te bekijken. La maladie de la mort, Mitchells Brandhaardenvoorstelling, is zo’n live cinema performance.
Bio
-19-
Brandhaarden
FOTO Marc Domage
Veelzijdig en avontuurlijk: Pascal Rambert
P
ascal Rambert (1962) is een uiterst veelzijdig kunstenaar. Hij schrijft, regisseert theaterstukken en opera’s, hij choreografeert en maakt films. In 2016 mocht hij de oeuvreprijs van de Académie Française in ontvangst nemen, een bekroning voor zijn diverse en soms experimentele oeuvre. Het was een erkenning die Rambert in de Franse theaterscene behoorlijk heeft moeten bevechten. Toen hij in 2007 aangesteld werd als directeur van het T2G-Théâtre de Gennevilliers-Centre dramatique national, kreeg hij uit meerdere hoeken kritiek. Dat had vooral te maken met zijn voorstelling After/Before. Dat stuk, gecreëerd voor het prestigieuze Festival d’Avignon en gespeeld door zes jeugdige acteurs en tien (hoog)bejaarde amateurs, deed destijds een storm van artistieke controverse opwaaien.
stellingen als Clôture de l’amour werden internationale ‘blockbusters’. Ook Ramberts theaterteksten worden in meerdere talen herdrukt. En het gaat buitengewoon goed met het theater dat hij leidde in Gennevilliers. Onders Ramberts leiding groeide het uit tot een podium dat ertoe doet en waar theater, dans, opera, hedendaagse kunst en film te zien is. Met zijn lef en zijn internationale blik (hij reist veel en zijn voorstellingen spelen van Azië tot Afrika en van Rusland tot Amerika) past Rambert ook perfect bij de koers die door het Théâtre des Bouffes du Nord wordt gevaren. Begin 2017 stapte Rambert dan ook over naar dat theater waar hij huisregisseur is. Hij is daarnaast auteur associé van het Théâtre National de Strasbourg.
Ondertussen is het tij volledig gekeerd. Ramberts voorstellingen worden met veel succes over de hele wereld gespeeld en bekroond. Voor-
Brandhaarden
-20-
Bio
met de Prix Molière voor beste muziektheaterproductie, was ook een productie van het Bouffes du Nord.
“
“Stel je een slalomskiër voor die bij iedere bocht niet slechts een andere richting, maar ook volledig nieuw spoor wordt opgeduwd. Hij neemt verschillende routes, maar de schoonheid daarvan ligt niet in de route zelf maar in het wisselen tussen verschillende werelden.” Samuel Achache en Jeanne Candel koesteren dit citaat van Raoul Ruiz - misschien omdat zij ieder muziektheaterstuk dat zij regisseren tegemoet treden als deze slalomskiër. Of als een laboratorium, om het werk samen met de muzikanten en zangers opnieuw uit te vinden.
Regisseur/acteur Samuel Achache wil niet kiezen tussen zijn twee passies, de muziek en het theater, maar ze samenbrengen. In zijn eigen regies experimenteert hij met de grenzen van opera en muziektheater. In 2015 werd hij voor een regie uitgenodigd door het Festival van Avignon 2015. Die voorstelling, Fugue, speelde in het Cloître des Célestins. Jeanne Candel regisseerde theatervoorstellingen, was als danseres te zien in producties van anderen en speelde in meerdere films. In 2010 werd ze uitgenodigd voor een residentie in het Théâtre de Vanves waar ze meewerkte aan La Vie brève Robert Plankett en een avond rond Pina Bausch organiseerde. In opdracht van het Festival d’Automne regisseerde ze The Taste of Fake en in 2016 maakte ze de voorstelling Brùndibar voor de Opéra de Lyon. Samen met Achache leidt ze het avontuurlijke muziektheatergezelschap La vie brève.
Daarmee sluit hun werkwijze mooi aan bij dat van Brooks Théâtre des Bouffes du Nord, in de jaren zeventig opgericht als centrum voor theaterexperiment, en daarmee slagen ze er ook in het werk naar het heden te brengen. De eerste gezamenlijke regie van Achache en Candel, het bekroonde Le Crocodile trompeur / Didon et Enée (2013), onderscheiden
Bio
-21-
FOTO Jean-Louis Fernandez
Slalomskiërs: Samuel Achache en Jeanne Candel
Scène uit Orfeo
Brandhaarden
Praktische informatie Online: Via www.ssba.nl. U kunt uw kaarten thuis printen of laten opsturen. Als u binnen een week voor de voorstelling bestelt, liggen de kaarten bij de kassa klaar.
BRANDHAARDEN MET KORTING Voorlopersrang: tien goede plaatsen op de 2e rang, die we verkopen tegen een 4erangsprijs. In de Grote Zaal op rij 14, in de Rabozaal rij 13. Wie er vroeg bij is, heeft goede stoelen tegen een voordelig tarief.
Telefonisch: tel. 020 624 23 11, met een eenmalige machtiging of creditcard (12.00 - 18.00 uur, behalve zon- en feestdagen).
Passe-partout 1e rang: vijf voorstellingen op de 1e rang voor € 125 (i.p.v. € 162,50). Te koop via onze kassa (020 624 23 11). Stapelkorting: voor hoe meer voorstellingen u kaarten koopt, hoe hoger de korting wordt. De korting kan oplopen tot € 25 (bij 5 voorstellingen). Geldig op de 2e rang. Te koop via onze kassa (020 624 23 11).
KAARTVERKOOP Stadsschouwburg Amsterdam Leidseplein 26 1017 PT Amsterdam 020 624 23 11 www.ssba.nl
Brandhaarden
Aan de kassa: contant, met pin, theaterbonnen of creditcard (12.00 uur -18.00 uur of tot aanvang voorstelling). Dynamic Pricing: wist u dat het in de schouwburg altijd loont om vroeg te boeken? Onze prijzen kunnen stijgen naarmate er minder stoelen beschikbaar raken.
ETEN EN DRINKEN Onze Café|Brasserie is dagelijks open vanaf 10.00 uur en serveert ook tijdens Brandhaarden een speciaal Theatermenu (3 gangen) of Eenakter (1 gang). U kunt natuurlijk ook à la carte eten of enkel iets drinken. Onze wifi is gratis. Info en reserveren: 020 795 99 95 / ssba.nl
-22-
Info
(B)randprogramma
B
ij de Brandhaardenvoorstellingen hoort ook een uitgebreid (B)randprogramma, met gesprekken met de makers, film en documentaire, inleidingen, nagesprekken, muziek, verdieping en veel meer. We nodigen u van harte uit om samen met ons de regisseurs en acteurs van het Théâtre des Bouffes du Nord te leren kennen.
FOTO‘S Nina Albada Jelgersma
Er wordt nu nog hard gewerkt aan dat programma; als het klaar is maken we het bekend op ssba.nl en laten we het zoveel mogelijk mensen weten!
Info
-23-
Brandhaarden
— Brandhaarden 2018 —
THÉÂTRE DES BOUFFES DU NORD (PARIS)
Brandhaarden
-24-
xxxxxxxxxxx