Hasselt Vertelt Alleenstaande pleegmama over de vooroordelen rond pleegzorg

Alleenstaande pleegmama Anneke tackelt vooroordelen

”Pleegzorg heeft mijn ogen doen opengaan”

Pleegzorg? Dat is je huis openstellen voor een kind dat op zoek is naar een (tijdelijke) thuis omdat ouders er, om welke reden dan ook, niet voor kunnen zorgen. Eén van die straffe Hasseltse pleegouders is Anneke Raquet. In aanloop naar de Week van de Pleegzorg in november tackelt ze graag de vooroordelen.

Niet alleen tijdens de Week van de Pleegzorg, van 18 tot 27 november, zet de stad Hasselt in op pleegzorg. Als pleegzorgstad neemt ze het hele jaar door haar verantwoordelijkheden om pleegkinderen en -ouders te ondersteunen. En dat is nodig, want in Limburg wachten zo’n 85 kinderen en jongeren op een pleeggezin. “Dat getal schommelt altijd rond de 100”, steekt Anneke van wal. “Tijdens mijn eerste voorzichtige stappen in de pleegzorg kende ik deze kant van onze samenleving gewoonweg niet. Veel mensen denken nog steeds dat pleegzorg draait rond buitenlandse kinderen. Het gaat vooral over de kinderen uit de klas van je dochter of het gezin om de hoek. Het probleem is veel nijpender en dichterbij dan we denken.”

Pleegoudernetwerk

In 2014 startte Anneke met crisisopvang. Sindsdien ving ze zes kinderen tussen nul en drie jaar op. “Pleegzorg kent heel veel vormen. Van crisispleegzorg tot langdurige pleegzorg. Maar ook ondersteunende pleegzorg tijdens weekends of vakanties. En het gaat niet alleen over kinderen, maar ook over pleeggasten: volwassenen met een handicap of een psychiatrische problematiek. De uitdagingen? Elk kind dat op mijn stoep staat, heeft een figuurlijke rugzak bij. En ook de ouders, want zij spelen vaak nog een actieve - en soms helaas passieve - rol in het verhaal. De som van die uitdagingen is niet voor iedereen weggelegd.” Voor de nodige emotionele steun trekt Anneke naar een ontmoetingsgroep van pleegouders van Pleegzorg Limburg. “We delen vooral ervaringen. Binnenkort staat er een thema-avond op het programma rond erfrecht. Sinds mijn laatste crisisopvang evolueerde in een langdurig verblijf, zijn dat zaken die af en toe door mijn hoofd spoken. Ik denk nu in functie van mijn driejarige pleegdochter. Zij vond bij mij niet alleen een thuis, maar kreeg er met mijn ouders ook een moeke en vake bij. Haar biologische grootouders zijn er helaas niet meer.”

“Ook in mijn vrije tijd trek ik regelmatig richting het pleegoudernetwerk. Net doordat je hetzelfde meemaakt, creëer je een opmerkelijke band met elkaar.