Wijkkrant Godsheide | Herfst 2022

Lambrichts, Bosstraat

#03 – Herfst 2022 – jg 3

WIJKKRANT MALPERTUUS - GODSHEIDE CENTRUM - WOLSKE

Beste lezer,

De zomer is weer voorbij en het nieuwe schooljaar is gestart. Hopelijk hebben jullie allen van een welverdiende vakantie genoten. Voor ons was het alvast een geslaagde zomer, met een uitgebreid programma, zowel in de binnenstad als in de verschillende wijken. De vele vrijwilligers die onze stad rijk is, hebben zich keihard ingezet, waarvoor dank!

Buurtplatform

De dienst Wijkopbouw organiseert 2 keer per jaar een Buurtplatform, waar kleine en grote buurtcomités, wijkraden… elkaar ontmoeten en inspireren. Iedereen die meewerkt aan buurtacties, straatfeesten, Dag van de Buren, of eender welke vorm van buurtparticipatie is van harte welkom. We nodigen jullie graag uit op dinsdag 8 november om een van de boeiende workshops te volgen. Wil je graag op de hoogte blijven van het programma en de start van de inschrijvingen? Schrijf je dan zeker in voor onze nieuwsbrief, dan ontvang je nog een uitnodiging met daarin meer info over het programma. Inschrijven doe je via https://nieuwsbrieven.hasselt.be/#24

De Warmste Week

Veel kunnen we er niet over verklappen, het is nog even vol ongeduld wachten en plannen smeden, maar … dit jaar is Hasselt de gaststad voor De Warmste Week!

Hasseltse Burenbeker

Tijdens Dag van de Buren heeft Heikes Comité VZW uit Kuringen de Hasseltse Burenbeker gewonnen. Word jij met jouw buren de volgende winnaar van de Hasseltse Burenbeker? Daag hen dan uit via hasselt.be/burenbeker. We wensen jullie veel leesplezier, met deze goedgevulde wijkkrant, boordevol nieuwtjes over jullie wijk.

Dymfna Meynen Steven Vandeput Schepen van de Hasselaar Burgemeester

Vakantiemijmeringen

Tot mijn spijt waren we niet thuis toen de garageverkoop doorging. Jammer, ik had nochtans goede voornemens: ik had al van alles verzameld, had al een idee in mijn hoofd hoe ik de ‘stand ‘ ging opbouwen… had al versterking opgetrommeld, maar tevergeefs.

Zo erg was het ook weer niet. Wij gingen op vakantie naar het zonnige Spanje. Das natuurlijk ook niet slecht. Mooi weer, uitzicht op de zee en de bergen, lekker eten, niets moet, even afkicken van de drukte. Uitzoeken waar je bent terechtgekomen en ontkoppelen van de alledaagse gewoonten thuis. Zalig!

Maar dan na 9 dagen, begint het weer te kriebelen. Hoe zou het met onze hond zijn? Hopelijk mist ze ons niet te fel? Hopelijk staat alles er nog zoals we het achtergelaten hebben? Zou het eindelijk goed geregend hebben? Zouden onze plantjes nog blij zijn? Hopelijk niet te veel onkruid … wanneer gaan we frietjes van Bèr eten?

En dan, naderen we thuis, rijden langs het paard… en draaien de oprit op. Haa, zalig weer thuis in ons Wolske. Zo is het goed!

Tekst en foto ingestuurd door Ellen Renson

Wat is Formula Electric Belgium?

”Formula Electric Belgium is een team dat bestaat uit een 30-tal ingenieursstudenten van de KU Leuven en de Thomas More Hogeschool. Hiervan is een deel, zoals ik, juist afgestudeerd. De anderen zijn nog bezig met het behalen van hun master. De groep bouwt elk jaar een nieuwe elektrische racewagen om mee te doen aan de grootste internationale design- en engineeringcompetitie genaamd ‘Formula Student’.”

Wat doe jij zelf in het team?

”Mijn verantwoordelijkheid was het opstellen en controleren van het hele laagspanningssysteem. Dit wil zeggen dat ik gezorgd heb voor het dashboard, de sensoren en de hele bekabeling. Want hoewel onze wagen slechts 3 meter lang is, zit er meer dan 250 meter kabel in.”

Hoe zijn de wedstrijden afgelopen zomer verlopen?

”Voorlopig zijn de wedstrijden heel erg goed verlopen. Bij de start van de zomer was er Formula Student Netherlands. Dit

Formula Electric

Gedreven Godsheidenaar Wouter Van Rompaey breide nog een extra jaar aan zijn ingenieurstudies en sloot zich hiervoor aan bij het Formula Electric team van de KULeuven. Afgelopen zomer bereikte dit project zijn eindstation met als hoogtepunt de competitiedagen over heel Europa.

is de competitie waarbij de wagen voor het eerst naar de keuring gaat. Dit jaar geraakten we opmerkelijk vlot door de elektrische keuring. Helaas konden we omwille van enkele mechanische foutjes toch niet het circuit op.

De daaropvolgende competitie was Formula Student East, die plaatsvond op het alom bekende circuit, de Hungaroring in Hongarije. Een competitie waar 35 elektrische racewagens, elk van een andere universiteit, het tegen elkaar opnemen. Hier geraakten we opnieuw vlot door de keuring en konden zo laten zien wat onze wagen in zijn mars had. We haalden de top 5!”

Wat kan er mislopen op een competitiedag?

”Binnen de Formula Student competities wordt er veel ingezet op veiligheid en daarom moet elke racewagen eerst door een keuring. Deze volgt het ‘Rule Book,’ een 150 pagina’s lang document waar tot in detail beschreven wordt waaraan elke wagen moet voldoen. Ondanks deze strenge regels, lopen er af en toe toch wat dingen mis. Zo zaten we op de tweede dag in Hongarije nog laat in onze garage om onze wagen klaar te maken voor de

volgende dag. Plots schoot de batterij van het team naast ons in brand. Deze batterij had vermoedelijk enkele defecte cellen en was spontaan beginnen ontvlammen. Er ontstond grote paniek. De batterij is uiteindelijk naar buiten geduwd en, op enkele spullen na, had het vuur weinig schade aangericht.”

Toch hoopgevend dat jonge ingenieurs zich bezighouden met het verbeteren van elektrisch rijden, dé toekomst. Als Wouter ook Formula 1 electric rijdt, lezen jullie het zeker in de Godskesgazet.

Tekst Kaat B. Foto’s Wouter Van Rompaey

Ik ging wandelen met Gaston en ik kwam tegen...

Op een warme zomerdag treffen Gaston en ik buurman Bart Moors, zittend op zijn fiets, steunend tegen de hekken rond de bouw van het nieuwe buurthuis Malpertuus.

Hij ziet er gelukkig en ontspannen uit, mocht ik op deze manier met een fiets tegen een hek proberen te leunen, viel ik gegarandeerd met fiets, hond en hek tussen de bouwwerken. Bart is dan ook geen gewone jongen. Toen ik negen jaar geleden naar Hasselt, Malpertuus, zou verhuizen wist een Lommelse collega me al te vertellen van een jonge kinesist die er in de wijk was komen wonen en een frisse wind door de straten had geblazen. Bart moet ermee lachen.

Bart: “In 2007 kwam ik hier wonen en werd ik al snel gecontacteerd door de vzw Malpertuus met de vraag voorzitter van de vzw te worden. Het was op dat moment een clubje oude mannen, die een keer per jaar samen taart aten. Ik onderzocht het prefab ontmoetingsgebouw, een van de laatste in hun soort die in Hasselt nog niet waren vervangen. Er waren lekkages, beschimmelde muren, ik heb meteen een nieuwbouw aangevraagd.”

Mijn collega uit Lommel had dus duidelijk niet overdreven, Bart was meteen een drijvende motor van de wijk geworden.

Bart: “Aanvankelijk kregen we enkel renovatiepremies. Er waren immers wat bekommernissen van de vereniging AKABE, die vreesden met een nieuw ontmoetings centrum speelruimte te verliezen en van een vijftal buren, die liever totaal geen ontmoe

tingscentrum in hun buurt wilden. Maar voor alles zijn oplossingen en compromissen te vinden, hè. We zijn trouwens nog op zoek naar vrouwelijke bestuursleden voor de vzw. Heb jij misschien interesse?”

Dat heb ik hoegenaamd niet. Ik ben te snel gekwetst, beledigd, om in een bestuur te zitten. Ik heb de neiging problemen te ontvluchten in plaats van op te lossen. We zijn niet allemaal Bart Moors. Bouwheer stad Hasselt heeft grote spandoeken op de hekken laten bevestigen met een grondplan en uitleg over de nieuwbouw. Bart is ondertussen van zijn fiets afgekomen en legt me met grote gebaren uit dat er een overdekt terras van 27 meter lang en 3,5 meter breed aan de linkerzijde van het gebouw zal komen. Een hoge muur aan de voorkant van het terras zal enerzijds het geluid tegenhouden, maar toch nog voldoende sociale controle vanaf de straat bieden. Sowieso is het niet de bedoeling hier fuiven voor 18- tot 21jarigen toe te laten, sociale controle vanaf de straat of niet. Iedereen kan een e-mail naar de uitbatende vzw van buren sturen met de vraag om het ontmoetingscentrum te huren, er zal een capaciteit zijn van 140 personen. Het oude ontmoetingscentrum nu heeft ondertussen ook al een goede verhuur, dat zal met het nieuwe gebouw enkel toenemen.

(info@malpertuusgodsheide.be)

Ik merk op dat er geen zonnepanelen op het dak komen. Bart legt uit dat dat er te veel bomen in de buurt staan, een groendak komt er wel; een groendak en allerlei

andere snufjes. Het gebouw is zijn tijd 20 jaar vooruit, hebben ze hem verzekerd. “Wil je even gaan zitten voor een foto met Gastonneke op je schoot?”, vraag ik tenslotte.

“Bijt hij?”, vraagt Bart iets of wat benauwd. “Wat gaan we nu krijgen, Bart? Ben jij bang van een wollig Maltipootje van 3 kg?” Ik plop de hond op zijn schoot en neem een foto. Ik ben niet zo van het compromis. Met mij in het bestuur was daar nooit zo’n prachtig ontmoetingscentrum verschenen.

Tekst Gudrun B.

Twaalf jaar was ze, Lotte Vanholen, toen ze in de buurt een oproep lanceerde om dopjes te verzamelen ten voordele van het Belgisch Centrum voor Geleidehonden. De mama van vriendin Nona traint blinden

Drop je

Dopje geleidehonden. Samen met een ervarings project op school, waarbij ze ondergedom peld werd in de donkere wereld van blinden en slechtzienden, was dit voor Lotte voldoende aanleiding om haar project te

starten en al vier jaar vol te houden. Ze kan ondertussen rekenen op een select groepje trouwe inzamelaars die de zakken met doppen over de poort gooien. Wie dit precies zijn, weet Lotte niet maar via deze weg een oprechte dank je wel!

Wat goed is, kan nog beter en daarom een nieuwe oproep van Lotte: “Ook jij kan je dopje bijdragen voor de opleiding van de honden”. “Het is bovendien een win-win”, vertelt Lotte. “Doordat je al deze doppen bij ons inlevert, is je blauwe PMD-zak veel minder snel vol”.

Zet je zakje met doppen op de pilaar van het Seinhuisje, Maastrichtersteenweg 281 in Wolske. Lotte en papa Bert bezorgen de zakken bij het officieel inzamelpunt in Tongeren.

Tijdens mijn babbel kom ik nog iets leuks te weten. Het Seinhuisje werd in 1922 gebouwd, exact honderd jaar geleden. Oorspronkelijk was het piepklein. Het werd bewoond door de seinwachter die telefonisch op de hoogte gebracht werd van een naderende trein. Hij snelde dan

naar buiten en draaide eigenhandig de slagbomen naar beneden zodat de straat veilig afgesloten werd.

Door de jaren heen is het huis vergroot en gemoderniseerd maar in de buurt blijft de benaming Seinhuisje standhouden.

En dan is het tijd voor de foto. Het tuin-boom-huis lijkt me een leuke achtergrond. Ik krijg een enthousiaste rondleiding in dit wonderlijke, houten bouwsel. De benedenverdieping is stockage voor tuingerief en de gekende rommel van elke Vlaming.

Op de eerste etage heeft broer Tim zijn atelier ingericht. Tim maakt houten wandelstokken, een uitzonderlijke hobby voor een dertienjarige. Nog een ladder hoger bevindt zich een heuse slaapzolder met tweepersoonsmatras én een prachtig uitzicht op de weelderige tuin.

Met een dankbaar gevoel stap ik weer op mijn fiets. Als een zestienjarig meisje haar bijdrage wil doen aan zo’n mooi project, is de wereld nog niet naar de haaien!

Via Vouchkepad naar kabouterbos

Wie in Godsheide is opgegroeid, zal zeker Vouchke kennen. Zo wordt Marc Vanquaethoven al meer dan een halve eeuw genoemd. Hij is een sympathieke fietsliefhebber die met zijn gezin in de Kleinstraat woont.

Zijn achtertuin grenst aan de kanaaldijk. Vanzelfsprekend dat Vouchke af en toe eens over de grensbeek springt en de kanaaldijk inspecteert. Zo weet hij al jaren dat halfweg de dijkhelling een lang wildspoor loopt. Van reeën of konijnen of …

Sommige mensen komen hun leven lang op originele ideeën. In deze club hoort Vouchke zeker thuis.

Als fervente fietser kreeg hij een vijftal jaren geleden het idee om dit wildpad eens met de mountainbike te proberen. Dat lukte niet overal. Daarom ging hij het pad af en knipte hier en daar een overhangende tak weg. Gevaarlijke hobbels vulde Vouchke op en soms zocht hij een veilige omweg rond de bomen. Het resultaat vormt een prachtig bospad dat op en af kronkelt over de helling van de kanaaldijk.

Vouchke ziet behoorlijk wat wandelaars “zijn” pad gebruiken. Vrienden Johan en Mien doopten het pad om tot “Vouchkepad” en ontwierpen een kleurig plakkaat. Het hangt langs het pad te schitteren. Het geschilderde paneel geeft duidelijk aan dat het pad bedoeld is voor wandelaars en MTB’ers. Wandelaars kunnen over het Vouchkepad zalig door de natuur kuieren. Voor kinderen is het een ideale bosweg om zich uit te leven. Veilig weg van het jaagpad met fietsers en op veilige afstand van het kanaal. Met een gewone fiets kan je het bospad moeilijk berijden. Je moet handig met de

MTB kunnen fietsen, want het pad kronkelt erg en loopt pittig bergje op, heuveltje af. Regelmatig stappen Vouchke en zijn fietsvrienden uit Godsheide “de Doorduwers” op de mountainbike. Dan sluiten ze hun trip natuurlijk af met een rit over het Vouchkepad.

Hoe vind je het Vouchkepad ?

De Kleinstraat loopt dood aan de kanaaldijk. Daar vind je heel gemakkelijk het Vouchkepad.

Een zandweg over de dijk verbindt de Kleinstraat met het jaagpad.

Halfweg de helling kan je het Vouchkepad links nemen. Na een prettige boswandeling kom je ongeveer aan de pijpenkop van de Kiezelstraat uit. Vlakbij het centrum.

Het Vouchkepad richting tuikabelbrug is voorlopig nog opgebroken door de werken aan de brug.

Welkom in het kabouterbos

In de herfst van vorig jaar kreeg Vouchke opnieuw een lumineus idee. Bij de opruim van het huis van Vouchkes moeder dook een tuinkabouter op vanonder het stof. Wat doe je met zo’n kabouter?

De pas gepensioneerde Vouch zette zich aan een opknapbeurt. Met wat autolak en vernis veranderde hij de bestofte trol in een prachtige kabouter.

Kabouters zijn klein maar toch kregen vrienden en kennissen de kleine kerel te zien. Al gauw ontving Vouchke nog enkele exemplaren om te renoveren. Zo ontstond het idee om een kabouterbos te maken. Tegen de kanaaldijk aan zodat passanten op het Vouchkepad konden meegenieten.

Vroeger heeft Vouchkes vader op zijn achterste gronden veel bomen

geplant. Het is vooral een elzenbos maar op sommige stukken groeien ook grote dennen. Tussen deze dennenbomen heeft Vouchke nu een kabouterpad aangelegd. Het is een schilderachtig stukje natuur, een echt kabouterbos. Over een rondweg van boomschors en houtschilfers kunnen wandelaars de kabouters bewonderen. Zeker leuk om te doen met jonge kinderen. Iedereen die respect toont voor de kabouters mag gerust een kijkje komen nemen.

Vouchke heeft ook een ereplaats voor zijn vader ingericht. Jean was een echte buitenmens die liefst in de natuur werkte en veel in zijn bos aan de slag was. Het is dan ook mooi dat Jean in “pa zijne bos” verenigd wordt met de kabouters van Vouchke. Veel familieleden komen al eens tot bij Jean om hem te groeten.

In het kabouterbos moet Vouchke soms ook stevig opruimen. Tijdens een hevige storm blies de wind vorig jaar 7 grote dennen omver. Eén kabouter werd vernield en kriskras over het kabouterbos lagen de omgevallen bomen verspreid.

Je kan van de nood een deugd maken.

Vouchke zaagde en zwoegde en gebruikte het verzaagde hout om nieuwe verblijven voor de kabouters te bouwen. Onder de opengescheurde wortelmassa van een boom kreeg kabouter Eenarm een nieuw verblijf. Andere kabouters kregen de naam van kinderen uit de familie.

Waar vind je het kabouterbos? Maak een wandeling over het Vouchkespad. Ongeveer halfweg Kleinstraat-Kiezelstraat ligt een brugje over de beek. Stap erover en je betreedt het kabouterbos.

ingang van het Kabouterbos

Tekst Rik E.

Géén job als een ander…

Elke ouder heeft een bepaald ideaalbeeld voor ogen als het gaat over de toekomst van zijn kinderen. “Als hij maar geen voetballer wordt, ze schoppen hem misschien half dood.”, zong Boudewijn de Groot bijna vijftig jaar geleden. Welk droombeeld hebben we dan wel? Onderwijzer of ambtenaar voor de werkzekerheid, een volleerde loodgieter die het bedrijf van pa kan overnemen, dierenarts voor de romantiek of desnoods notaris. Allemaal beroepen die bekend voorkomen en waar we vertrouwen in hebben. Het gezin Decosemaker had zich vooral voorgenomen hun kinderen vrij te laten, hen te stimuleren om hun eigen pad te kiezen, de weg die hen gelukkig zou maken.

Zoon GertJan werd orthopedagoog, ging samenwonen met zijn lief op een met de fiets overbrugbare afstand van het ouderlijk huis. Pa en ma gelukkig. Jeroen, de andere helft van hun negenentwintigjarige tweeling zou een ander parcours afleggen, dat was al aangekondigd van in de wieg. Een wispelturig en onrustig jongetje, altijd zoekend naar iets nieuws. Na drie banaba’s, (Marketing, KMO en Management) kondigde hij aan dat hij geen werk zou zoeken in één van deze sectoren maar dat hij zich professioneel zou bezig houden met muziek. Al tijdens zijn middelbare studies aan het SintJozefcollege in Bokrijk en tijdens zijn vele jaren bij scouting Godsheide, stond Jeroen achter de draaitafel. Op elke fuif kon hij zich uitleven. Thuis op zijn kamer

oefende hij tot in de late uurtjes, muziek was en is zijn passie.

Hun levensfilosofie in gedachten dat kinderen hun eigen keuzes mogen maken, steunden Marcel en Marie Louise hun zoon Jeroen. Ook al leek dj niet echt een “beroep”, de tijd zou uitwijzen waar hij zou terechtkomen.

Ondertussen zijn we drie jaar later en is Jerro een internationale DJ. Hij draait over de hele wereld en maakt muziek voor verschillende platenlabels. Na het verhaal van Marie Louise ben ik nieuwsgierig naar zijn versie van de feiten en vooral naar zijn huidig leven. Hoe beleeft een jonge Godsheidenaar deze aparte wereld? Welk zijn de vreemdste dingen die hij al meegemaakt heeft tijdens zijn werk en hoe ziet hij zijn eigen toekomst?

Ik probeer hem te strikken voor een interview voor de Godskesgazet maar tot op heden is dat nog niet gelukt. Na Tomorowland staan Ibiza, Mexico en USA op de planning. Maar ik ben geduldig, ooit komt hij wel enkele uren naar zijn thuisbasis en dan heb ik mijn vragen klaar. Misschien lees je dat verslag in de wintereditie, misschien is het voor de lente. Het leven van een DJ is onvoorspelbaar.

Tekst Renilde C. Foto’s Jeroen Decosemaker

Festival in San Diego met DJ Eric Prydz

Mathieu Philippe, kunstenaar en meer….

Halverwege de Kiezelstraat woont Mathieu. Ongeveer 15 jaar geleden verhuisde Mathieu naar Godsheide om samen met Yvonne van hun pensioen te genieten. Zij hebben elkaar leren kennen na het overlijden van hun partners.

Na het overlijden van zijn echtgenote zag Mathieu het niet goed zitten om nog veel langer les te geven. Omdat eenzaam thuiszitten ook niet aan hem besteed was, besloot hij om naar de kunstacademie in Mol te gaan. Hij had altijd al graag getekend en hij wist dat dit hem levenslust zou geven.

Meer dan vijf jaar volgde hij academie. Hij vervolmaakte zich door verschillende cursussen te volgen, in het bijzonder

aquarel en keramisch werk. Mathieu was heel productief. Hij creëerde een indruk wekkende verzameling kunstwerken. Ook bracht hij 3 boeken uit met foto’s van zijn mooiste werken. Tot aan zijn 80ste levensjaar was Mathieu lid van de Zonhovense kunstkring met karakter: ’t Daget zonue.

Toen Mathieu besliste om zijn huis te verkopen, had hij geen plaats meer voor al zijn kunstwerken. Hij liet zijn kinderen een keuze maken welke werken te behouden en besloot de rest te verkopen. De totale verkoopsopbrengst kwam op 5.200 euro. De integrale som schonk hij aan project “Matra Sansthan” in India. Dit project bouwt scholen voor kinderen tot 12 jaar.

Tekst

De schoolkinderen hebben hem bedankt door prachtige tekeningen en kunstwerkjes op te sturen. Er viel hem ook een erkenning te beurt, hij ontving het lint van verdienstelijkheid. In India is dit heel belangrijk. Wie dit lint draagt, verdient het hoogste respect en iedereen neemt zijn hoed voor je af. Ook wij doen onze hoed af voor jou Mathieu en zijn trots zulke nobele inwoner in Godske te mogen hebben!

We zwijgen ons kapot

Zo ongeveer was de titel in De Standaard onlangs. De schrijver stelde er aan de kaak dat onze media te weinig aandacht geven aan de klimaatproblematiek. De wereld staat in brand. Het is geen kwestie van de nabije toekomst. We zitten nu volop in een hopeloos scenario en de kranten durven dit niet schrijven. Om hun lezers te behagen, hebben ze het liever over minder bedreigende dingen.

Kort daarvoor had ik een discussie met mijn broer. Hij vond dat de media te veel dramatiseerden. Teveel onheilsbe richten over de klimaatopwarming, het drinkwatertekort en het verdwijnen van natuurlijke rijkdommen.

Zelfs over Oekraïne wordt er aan eenzijdige berichtgeving gedaan. ‘Niet geloven wat de ‘massamedia’ hierover vertellen. Zij schrijven oppervlakkig en zitten mee in de geheime agenda van de grote machtshebbers die achter de schermen aan de touwtjes trekken. Je moet wetenschappelijke bronnen raadplegen’, zegt hij. ‘Boeken lezen, statistieken uitpluizen en dan kom je er ook wel achter.’

‘Helemaal akkoord’, zegt mijn vriend die in Italië woont. En hij gooit er de vaccinatieplicht bovenop. Allemaal ten voordele van de farma-industrie die in een complot zit met de overheid. Ook hij verwijst naar ‘wetenschappelijke

bronnen’. Heel veel dokters in Italië zijn ontslagen omdat ze een afwijkende mening verdedigden omtrent de kwalijke gevolgen van het vaccineren. Hoe slecht is het gesteld met het recht op vrije mening, vraagt hij zich af.

Ik krijg er een punthoofd van. Wie moet ik geloven? Hoe kan ik, simpele duif, erachter komen wat de echte waarheid is?

Ik lees maar een enkele krant, ik luister naar het nieuws op de radio en kijk geregeld naar het journaal. Ik praat met vrienden, familie en soms met geburen. Ik zit niet op sociale media.

Maar nu zeggen mensen mij dat ik ergens anders de waarheid moet zoeken. En het zijn geen extremisten. De ene is gesetteld en zet zich belangeloos in voor de maatschappij. Hij informeert zich grondig en discussieert open. De andere is creatief en leeft op de rand van chronische armoede. Ik bewonder hem

Tekst Gip T.

voor zijn onbevooroordeelde manier van kijken en zijn moedige levensstijl.

Ik kan er geen touw aan vastknopen. Waar is de goeie oude tijd? Iedereen was tegen kernenergie, tegen oorlog, tegen de A24 en tegen de corrupte kapitalisten. Behalve natuurlijk de achterlijke conser vatieven en de gevestigde orde.

Nu zitten er opeens andersdenkenden in mijn eigen ‘kamp’. En ze discussiëren fanatiek vanuit een rotsvaste overtuiging. Het zijn geen gezellige tooggesprekken meer. Hun stemvolume is agressief en er vallen geregeld persoonlijke verdachtmakingen. Ben ik naïef? Lees ik oppervlakkig? Laat ik me manipuleren?

DE Waarheid bestaat niet. Dat weet ik. Maar toch zoek ik dikwijls in mijn eigen kring om bevestiging te krijgen. Het is

een troost te weten dat ik op dezelfde manier kijk naar al het misselijkma kend gedoe in de wereld. Ik wil niet op mijn tong bijten als het gaat over de toekomst van onze planeet. Ik wil bij mijn vrienden komen om het er wel over te hebben. Om van gedachten te wisselen en minder moedeloos te worden.

Ik wil geen gelijk krijgen. Maar ik heb de behoefte om gelijk te zijn terwijl ik een andere mening heb. En dat is een moeilijke evenwichtsoefening. Want zelf denk ik ook snel dat de ander zich verkeerd geïnformeerd heeft. Internet-trollen en zo. En ben ik verbaasd hoe weldenkende vrienden opeens een klap van de molen gekregen hebben.

Ik begrijp dat we ons kapot zwijgen.

Nieuw in Godsheide en al vlug geëngageerd

Godskesgazet wil de Godsheidenaren graag laten kennismaken met enkele nieuwe inwoners.

Mensen die nog niet zo lang in Godsheide wonen, maar zich wel al op één of andere wijze vrijwillig inzetten voor de samenleving.

Samuel Bleyen verhuisde twee jaar geleden in volle pandemie naar Godske Dorp.

Hoe is ‘t hier in Godsheide?

“Jim en ik wonen hier graag. Het is rustig in deze wijk. Wij wonen dichtbij de stad en toch uit de drukte.

Ik studeer groenmanagement aan de PXL en dat is vlakbij.

En bovendien ligt hier een prima frituur!”

Samuel groeide op in Zonhoven. Na zijn studies informatica ging hij aan de slag voor een firma in Ierland. Na ongeveer 20 Ierse jaren verplaatste de firma de zaken naar China en kreeg Samuel de bons.

Hij was de informatica een beetje beu en zocht een andere weg.

“Ik werd assistent-berggids. De mooie natuur interesseerde mij al van jongs af aan. Veel collega’s in de bergen hadden één of andere natuurstudie afgewerkt en raadden mij aan om dit ook te starten. In Ierland kostte de inschrijving voor deze studies € 16.000. Peperduur. Dus na wat zoekwerk besloot ik terug naar België te komen en in Hasselt groenmanagement te studeren.

Twee jaren zijn al achter de rug. Ik ga nu aan mijn laatste jaar beginnen.”

Je startte je natuurstudies en al vlug zette je je in als vrijwilliger bij Natuurpunt.

Tekst Rik E.

Je bent intussen zelfs “ambassadeur van de Demervallei”. Wat houdt deze vrijwilligerstaak in?

“Ik vertoef heel vaak in de natuurgebieden in de buurt van de Demer. Vlakbij Wolske in de Sluisbemden, maar ook in de Dautenweyers en de Dorpsbemden in Diepenbeek.

Het is nodig dat er een oogje in het zeil wordt gehouden.  Vorig jaar zijn in de Sluisbemden een heel aantal boompjes aan de rand van waardevolle poelen illegaal gekapt. Dat kan natuurlijk niet.”

“Ik geef graag info aan bezoekers in de reservaten. Over de boomkikkers bijvoorbeeld. Op de braamstruiken rond de Dautenweyers zitten de boomkikkers heerlijk te zonnen.

Het gaat goed met de boomkikkers dankzij het natuurbeheer rond de vijvers. Er zijn nu ook al boomkikkers gespot in de buurt van de vijver aan de universiteit. De kans is groot dat Godsheidenaren binnen enkele jaren boomkikkers in de Sluisbemden kunnen bewonderen.”

Je hebt ook studenten gemotiveerd om de handen uit de mouwen te steken.

“Studenten volgen niet alleen lessen over groenbeheer, ze doen best ook aan groenbeheer.

Daarom zocht ik vrijwilligers op de PXL om samen met Natuurpunt aan de slag te gaan. Met zo’n groep studenten renoveerden

we de vleermuiskelder op de Mowkes tussen Demer en universiteitscampus.”

Samuel brengt veel tijd door in de natuur langs de Demer. Word je al dat wandelen soms niet beu?

“Verre van! Ik combineer mijn wandelingen graag met natuurfotografie. Amfibieën en insecten  interesseren mij het meest. Ik heb mij wat gespecialiseerd in libellen. Ik ben ook lid van de Vlaamse libellenvereniging. Tijdens de coronaperiode ben ik opnieuw beginnen tekenen, het liefst teken ik de prachtige schoonheid van libellen.”

Samuel Bleyen, groenmanager uit Godsheide

Foto: Samuel Bleyen

Zomerkamp 2022

Eind juli trok Scouting Godsheide met 157 leden, 43 leiding en 10 oud-leiding als fouriers richting Hamont-Achel. Het thema van het kamp dit jaar was ‘WK voetbal’, 10 dagen lang werd er alles aan gedaan om een prima selectie klaar te stomen. De snelste Kapoenen, de vinnigste Kabouters, de sterkste Welpen, de intelligentste Jonggivers, de sportiefste Givers en de verantwoordelijkste Jin vormden zo het ultieme team.

Na twee coronakampen was het een verademing om met z’n allen samen te kunnen zijn zonder restricties. Er werden vele kilometers gewandeld, gezwommen, honderden balken aan elkaar gesjord, eigen potjes gekookt, enzovoort.

Zaterdag 7 augustus werd het kamp afgesloten met een succesvolle bezoekdag, hier werden wel 643 hamburgers verkocht. Iedereen keerde moe, maar voldaan terug richting Godsheide.

Het einde van het kamp betekent ook voor sommigen het einde van een scoutscarrière.

Gelukkig gelukkig staan er 12 nieuwe, gemotiveerde, jonge leiders en leidsters te popelen om te kunnen starten. De toekomstige leidingploeg is al gevormd.

Tekst Kaat B.

Nieuwsgierig?

Zaterdag 17 september kan iedereen een kijkje komen nemen op onze startdag (activiteit van 15-18u), met aansluitend een BBQ om ons 35-jarig bestaan te vieren.

Wie graag wil aansluiten bij onze groep, kan steeds 3 activiteiten proberen.

Onze eerstvolgende activiteiten vinden plaats op:

Zaterdag 17 september – Zaterdag 1 oktober – Zaterdag 15 oktober –Zaterdag 29 oktober

We organiseren ook onze traditionele spaghettidag op zaterdag 22 oktober.

Alle activiteiten vinden plaats in onze lokalen op het kerkplein. We hopen je daar te ontmoeten.

Het Wolskelied

Tijdens de barre avonden, vrijdagse buurtavonden aan het barreke van de stubbe, kwamen de herinneringen boven aan de buurtfeesten van 2016 en 2019. Toen zongen we ons Wolskelied uit volle borst. We hebben het nog eens overgedaan maar toegegeven, met 100 buren klinkt het zoveel beter.

Je kan de nostalgie nog eens herbeleven door de tekst mee te brullen via onderstaande Youtube-filmpjes.

Wij zijn Wolskes Feestcomité, en houden éénieder tevree.

Wij feesten met de geburen, tot in de vroege uren.

Hier is nooit iemand alleen, wij brengen de buren bijeen.

En valt het verkeer wat tegen, dan neem je gewoond de H9.

In Wolskesveld, is ’t vriendschap wat telt.

Waar we elkander weer zien, aan de kunstcabine.

Om de twee jaar geven wij, een grote feestpartij. In onze mooie tent, wordt jong en oud verwend.

Voor kinderen een springkasteel, eten en drank, veel te veel.

En wie zal er winnaar zijn, van ons groot prijsfestijn.

In Wolskesveld, is ’t vriendschap wat telt.

Waar we elkander weer zien, aan de kunstcabine.

Bij Kerst en bij het nieuwe jaar, ontmoeten we bij Vonk elkaar. Wolske in lichterlaaie, de boom en omgeving verfraaien.

Een borrel en een nieuwjaarsbrief, voor anderen weer een nieuw lief. Met soep voor alle geburen, zijn het gezellige uren.

In Wolskesveld, is ’t vriendschap wat telt.

Waar we elkander weer zien, aan de kunstcabine.

Praat maar wat meer met je buur, kijk daarbij over de muur, want met meer sociale controle, wordt er veel minder gestolen.

Wij liggen aan de andere kant, in ons eigen Godsheide land.

Maar dat kan ons niks maken, om in de frituur te geraken.

In Wolskesveld, is ’t vriendschap wat telt.

Waar we elkander weer zien, aan de kunstcabine.

Soms hebben wij iets nieuw bedacht, en horen dan graag uw gedacht.

In heel Hasselt is dit uniek, speciaal voor ons Wolskespubliek.

In Wolskesveld, is ’t vriendschap wat telt.

Waar we elkander weer zien, aan de kunstcabine.

Aan de kunstcabine. Aan de kunstcabine.

Concept/muziek/opname Tom Cosemans (buurman Wolske)

Colofon

Deze wijkkrant is een initiatief van de dienst Wijkopbouw van Stad Hasselt i.s.m. dit vrijwillige redactieteam: Hoofdredactie: Dirk Lambrichts (dirk.lambrichts@outlook.com) en Renilde Cox (renilde.cox@telenet.be) Teksten en fotografie: Stad Hasselt, Dirk Lambrichts, Renaat Roekaers,  Rik Emonds, Gudrun Bongaerts, Renilde Cox, Kaat Bogaert, Gip Theunissen Vormgeving: tricolor.be Drukwerk: Realise Printing

Tekst Renilde C.