Met een warm gevoel blikken we terug op 2024, een jaar vol bruisende feesten, sportieve hoogtepunten, inspirerende buurtinitiatieven en nog veel meer. We zijn ook dankbaar voor de inzet van de vele buurtcomités die Hasselt rijk is. Tegelijkertijd kijken we al uit naar wat 2025 voor ons in petto heeft, een nieuw jaar vol activiteiten en evenementen die onze stad en wijken tot leven brengen. Alle nieuwtjes uit jullie buurt, lees je alvast in deze goedgevulde wintereditie.
We wensen je hartverwarmende feestdagen en de beste wensen voor het nieuwe jaar.
Dymfna Meynen Steven Vandeput Schepen van Burgemeester de Hasselaar
Erkenning en subsidie buurtcomité
Organiseerden jullie in 2024 minstens twee buurtactiviteiten? Vergeet dan niet om vóór 1 februari de erkenning van jullie buurtcomité aan te vragen! Zo maken jullie ook aanspraak op een subsidie van 200 euro, vrij te besteden voor jullie werking in 2025. Meer info en aanvragen: www.hasselt.be/subsidiewijk.
Wijkbudget
Heb je een tof idee om je buurt mooier, duurzamer of warmer te maken? Maak dan kans op een wijkbudget van maximaal 2.500 euro. Een speelgoedkoffer voor alle kinderen uit de buurt, duurzaam kerstmateriaal, een boekenruilkast, een leuke workshop, … zijn enkele voorbeelden. Verzamel minstens 5 buren die mee willen doen en vul het aanvraagformulier in op www.hasselt.be/wijkbudget. Je hebt tot 15 februari om je idee in te dienen.
Buurt van het jaar
Zetten jullie zich in voor een leuke sfeer en een fijne, warme buurt? Organiseren jullie evenementen of acties die het samenleven aangenamer maken? Doe dan mee aan de wedstrijd ‘Buurt van het jaar’ en maak kans op prijzen tussen 500 en 2.500 euro én een eretitel met een eigen straatnaambord! Dien jullie kandidatuur in voor 1 maart via www.hasselt.be/buurtvanhetjaar.
Inhoud
p2 Burgemeester en schepen
p3 Inhoud – Colofon
p4-6
Geschiedenis Heilig Hartkerk –deel 2
p7 Herbestemming
p8 Straatnamen Geraetsstraat
p9 Voorbereiding start wijkraad
p10-11 Afscheid van twee wijkmonumenten
p12-13 Brug kanaalkom - Gelatinesite
p14-15 40 jaar Snuffelen
p16 Twintig Liefdesverklaringen aan Hasselt
p17 Groetjes uit Nieuw-Zeeland!
p18-19 Zachte berm: Elke Clijsters
p20 Stadsgarçons
p21 Jonge, groene vingers aan het werk
p22-23 Een warme drukkie voor de buurt!
p24 Samenspel winterfestijn
Colofon
Deze wijkkrant is een initiatief van de dienst Wijkopbouw van Stad Hasselt i.s.m. dit vrijwillige redactieteam: Hoofdredactie: Dirk Schuermans (dirk.schuermans@telenet.be) en Raymond Rutten (raymond.rutten@telenet.be)
Teksten: Annemie Reysen, Willy Cosyns, Lander Bikkembergs, Gudrun Bongaerts, Robby Timmermans, Dirk Schuermans, Raymond Rutten Fotografie: Eddy Willems (cover), stadsarchief Hasselt, Roland Brans, Ney&Partners, Van Roey Vastgoed/Chateaux Real Estate, Raymond Rutten, Willy Cosyns, Lander Bikkembergs, Gudrun Bongaerts, Caroline Van Bommel, Annemie Reysen, Robby Timmermans, Stijn Piette, Dirk Schuermans Vormgeving: tricolor.be
Drukwerk: Realise Printing
Wil je jouw informatie over een evenement, gebeurtenis, … in de wijkkrant laten opnemen? Stuur dan voor 20 februari 2025 een mailtje naar raymond.rutten@telenet.be
De rijke geschiedenis van de Heilig Hartkerk – deel 2
Lander Bikkembergs en Annemie Reysen
doken samen in de rijke en verrassende geschiedenis van de Heilig Hartkerk. Hun lange en boeiende verhaal splitsen we op in drie delen. In dit tweede deel vertellen ze over de kerk als huis van architectuur en kunst. En over het befaamde Cavaillé-Coll-orgel.
Losstaande toren
Het modernistische gebouw heeft een rechthoekig grondplan van 44 meter op 21 meter breed, een hoogte van 18 meter en een halfronde apsis (halfronde of veelhoekige nisvormige ruimte) in het oosten. Een licht hellend zadeldak overspant het hele gebouw.
Het idee om gebruik te maken van een losstaande toren werd al door de modernist Huib Hoste geïntroduceerd, geïnspireerd door de Italiaanse
campaniles (losstaande torens), waarvan die van Pisa, Venetië, Florence of Siena misschien wel de bekendste voorbeelden zijn. Hoste wilde op deze manier het volume van het gebouw beter tot uiting laten komen. Tot in 2013 was de toren wel met het kerkgebouw verbonden via een lage, overdekte galerij, maar die werd toen afgebroken om de openbare veiligheid te verhogen.
Beeld en glasramen
Het 550 kilogram zware en 6 meter hoge, bronzen Heilig Hartbeeld van de meester-beeldhouwer Vic Temmerman geeft een imposante uitstraling aan het ingangsportaal. Temmerman won in 1959 de eerste prijs Internationale Religieuze Kunst in Hasselt. De Brugse glazenier Michel Martens vervaardigde daarnaast vijfhonderd vierkante meter non-figuratieve, gebrandschilderde glasramen in lood. Het binnenvallende licht hult daardoor de kerk in een spirituele sfeer.
De figuratieve glasramen in de doopkapel zijn eveneens een pareltje.
Ook het vele kerkmeubilair en liturgische vaatwerk zoals kaarsenhouders, hostieschalen en de doopvont werd speciaal voor de Heilig Hartkerk gefabriceerd door kunstenaar en edelsmid Willy Ceysens. Daarnaast schonken of verkochten kerkgangers doorheen de jaren een heleboel
eigen bezittingen, zoals beelden en schilderijen, aan de kerk. Een groot deel van de kledij en schatten verhuisde de afgelopen jaren echter al naar kloosters en musea. Zo vind je het beeld van de Heilige Rita ondertussen terug in de kathedraal.
Orgels
Het waardevolste voorwerp in de kerk blijft toch wel het orgel uit 1878 van de beroemde Parijse orgelbouwer Aristide Cavaillé-Coll (1811-1899), zijn 439ste opus. Omwille van hun historische en kwalitatieve waarde hebben die orgels intussen de bijnaam ‘Rolls-Royces onder de orgels’. Hasselt mag hier trouwens bijzonder fier op zijn, want ons orgel is het enige, volledig originele en nog werkende Cavaillé-Collorgel in België. Op enkele restauraties na gebeurden er namelijk geen aanpassingen aan de 782 pijpen. De stad kocht het orgel in 1983 van de zustercongregatie Société du Sacré-Coeur de Jésus uit Jette (Brussel) voor 1 200 000 BEF (€ 29 747,16), ten behoeve van de orgelklas van het stedelijke Conservatorium. Doorheen de jaren stonden er trouwens verschillende orgels in onze kerk. Daarbij ook een werk van Gerard D’Hondt, dat was overgebracht vanuit de noodkerk. Na de komst van het Cavaillé-Collorgel verhuisde dit orgel naar de kerk van Sint-Jan op KuringenHeide, waar op 18 december 2021 de laatste eucharistieviering werd gehouden. Ondertussen verhuisde het instrument naar Polen.
In 2000 kreeg de binnenruimte nog een klank-upgrade, maar omwille van de ruimtelijke mogelijkheden en de goede akoestiek werd het kerkgebouw vaak gebruikt voor culturele activiteiten, zowel klassiek als populair: van het
Radiokoor tot Christoff; ze passeerden de afgelopen jaren allemaal in onze
Heilig Hartkerk.
Ook gebeurden er bijvoorbeeld verschillende professionele opnames van orgelconcerten.
Lander en Annemie zijn hiermee nog altijd niet uitverteld! Bewaar dit nummer net zoals het vorige, zodat je de volgende keer makkelijk kan verderlezen in Deel 3. Dan is er misschien iets nieuws te vertellen over de toekomst van deze belangrijke, centrale plek in de wijk.
Wist je dat…
• er drie klokken hangen in de toren? Deze wegen respectievelijk 800, 1.100 en 1.500 kilo. De klok van het noodkerkje werd verwerkt in de kleinste klok van de nieuwe kerk.
• de ondergrondse weekkapel er pas kwam in 1979? Architect Paul Stevens (1925-2006) nam deze uitbreiding voor zijn rekening. In 1992 kreeg ze nog een renovatie.
• acht arbeiders van de stad gedurende 13 weken bezig waren met de voorzichtige afbraak en heropbouw van het orgel?
Daarna duurde de nieuwe afstelling opnieuw twee volle weken.
• Yves Devernay, één van de vaste organisten van de Notre Dame in Parijs in 1986 de toetsen van ons Cavaillé-Collorgel beroerde tijdens een speciaal concert? Internationaal was hij beroemd bij orgelkenners omwille van zijn virtuositeit op dit instrument.
Herbestemming
van de kerk
De wijkwerkgroep die zich met dit herbestemmingsproject bezig houdt, bleef de voorbije maanden niet stil zitten. Eind november stuurde Lieve Proost nog een update-mail rond, waarin ze een aantal afsluitende evenementen en acties aankondigde. Helaas vind je hiervan geen verslag omdat de deadline voor dit winternummer verkeerd viel. Toch willen we op deze manier deze werkgroep voluit ondersteunen.
Los van hun activiteiten organiseerde
Lander Bikkembergs tenslotte ook nog een laatste rondleiding in de kerk en langs het orgel, voordat de deuren definitief op slot gaan op 31 december.
Steun en engagement in 2025 (en nadien) zijn de grootste wensen van de werkgroep om het kerkgebouw een rijkgevuld tweede leven te bezorgen. Wie helpt hen bij het schrijven van dit vervolgverhaal? (ds)
Krijgt de wijk al in 2025 duidelijkheid over de verdere toekomst van de Heilig Hartkerk? Dat is voor heel wat wijkbewoners de ‘vraag van 1 miljoen’.
Toekomstvarianten
De voorbije maanden kwamen we enkele interessante voorbeelden van de herbestemming van kerkgebouwen tegen. We geven ze gewoon mee als mogelijke inspiratie.
• In De Panne transformeert men sinds begin september de voormalige Sint-Pieterskerk in een nieuwe openbare bibliotheek. Halfweg 2021 werd de kerk aan de eredienst onttrokken, halfweg april 2023 volgde de goedkeuring van de plannen en op dit moment is de verbouwing dus bezig. Begin 2026 opent de Maurice Calmeyn Bibliotheek de deuren.
• En in Beernem wil men de voormalige Moeder Godskerk omvormen tot enerzijds een kringwinkel en – in een nieuwe aanbouw – tot een 20-tal wooneenheden. De kringwinkel lijkt vandaag een zekerheid, maar er is nog discussie over het woongedeelte. Drie jaar geleden startte dit participatieve traject. (ds)
Geraetsstraat
De Geraetsstraat in Hasselt wordt voor de eerste keer vermeld in 1878. Door de vereenvoudiging van de straatnaamborden weten nog maar weinigen naar wie deze straat werd vernoemd.
In de tweede helft van de 19de eeuw werd de stationsbuurt onteigend en werden bijkomende straten ingetekend. Voor kapitaalkrachtige burgers was dit het moment om in vastgoed te investeren. Dat dacht ook Hyppolite Geraets die in deze straat een reeks herenhuizen liet bouwen. Zelf verhuisde hij in 1875 met zijn vrouw Fanny Vos en kinderen naar de vrijgekomen villa van de provinciegriffier Bovy.
Hyppolite Geraets was een afstammeling van een familie van horlogemakers. Hij richtte samen met Goetsbloets de Bank van Hasselt op. In 1856 opende de Nationale Bank van België haar kantoor in Hasselt en startte Geraets in een (onbekende) functie bij deze overheidsinstantie. Daarnaast was hij gemeenteraadslid maar vooral ook lid en voorzitter van de rederijkerskamer ‘de Rode Roos’.
Na zijn huwelijk met Fanny Vos vestigde het koppel zich in ‘de Rode Poort’ aan de Schrijnwerkerijstraat. Later verkocht hij dit gebouw voor een schappelijke prijs aan de Zusters Ursulinen. Vermoedelijk had hij veel sympathie voor deze zusters die zich, op vraag van de deken, in Hasselt hadden gevestigd om kleine meisjes voor te bereiden op hun eerste communie. Hyppolite, vader van vier dochters (en in totaal van zeven kinderen), wist hoe belangrijk degelijk onderwijs voor meisjes zou kunnen zijn. In ‘de Rode Poort’ openden
de zusters Ursulinen hun betalende Lagere Meisjesschool.
De tweede dochter van Hyppolite en Fanny, Lucia, huwde later met stoker
Leon Vinckenbosch uit ‘het Groot Fortuyn’ (de latere Cameo/Standaard Boekhandel) in de Demerstraat. Leon stamde uit een grote stokersfamilie en een van zijn ooms had een grote stokerij aan de Oude Kuringerbaan. Leon zou de stokerij van zijn vader verder uitbreiden met een gist- en azijnfabriek. Hun ossenstallen bevonden zich in de achterliggende Raamstraat. Later had het echtpaar Vinckenbosch-Geraets ook nog een stokerij aan de Molenpoort.
In 1888 verhuisden Hyppolite Geraets en zijn vrouw naar Kuregem-Anderlecht. Hij zou zijn band met Hasselt echter niet verbreken. Na zijn overlijden in 1902 bracht men zijn lijkkist over naar Hasselt voor de begrafenis in de Sint-Quintinuskerk. Dat zorgde voor een voorspelbare, grote toeloop.
Van Hyppolite Geraets vonden we helaas geen afbeelding terug, ondanks het uitpluizen van diverse archieven.
(Annemie Reysen/ds)
Na het Hollandsveld, Kermt, Sint-Lambrechts-Herk, Spalbeek, Stevoort en Godsheide krijgt ook onze wijk een wijkraad. De voorbereidingen zijn volop bezig zodat (minstens) tien geëngageerde wijkbewoners in 2025 effectief aan de slag kunnen. Een wijkraad is een adviesorgaan dat als doelstelling heeft het leven in de wijk beter te maken en voor meer verbondenheid te zorgen. Op dit moment betekent dit nog dat deze groep het nodige papierwerk in orde brengt, want dat is nodig voor de officiële erkenning van de wijkraad en de transfer vanuit de stadskas van de jaarlijkse werkingstoelage van 1.000 euro. Onnodig om erbij te zeggen dat hierover uitgebreid en regelmatig vergaderd wordt en om de eerste activiteiten uit hun denk- en brainstormfase te halen.
Een van de ideeën is om een aantal werkgroepen samen te stellen met vertegenwoordigers uit de wijkraad zelf, aangevuld met een of meer externe specialisten of wijkbewoners die zich rond één thema of onderwerp willen engageren om mee te denken en te handelen, zonder verdere verplichtingen nadien. Denk dan bijvoorbeeld aan mobiliteit, overlast, groen, cultuur en ontspanning enzovoorts. Verder staat nu al vast dat de wijkraad elk
Wijkraad bijna klaar
voor de start in 2025!
jaar een open forum zal organiseren waarbij alle inwoners hun zegje kunnen doen over heel uiteenlopende zaken.
Op dit ogenblik is één bepaalde werkgroep zelfs al in ontwikkeling. Want gezien de actuele plannen over de fusie van meerdere scholen(groepen) in de stad, proberen sommige leden van de toekomstige wijkraad al een voet tussen de deur te krijgen over een deel van deze problematiek.
“Op dit ogenblik, dus nog voor zo’n fusie, zijn er al heel wat problemen rond HAST wat betreft overlast en mobiliteit tijdens de start en het einde van een schooldag”, verduidelijkt Bruno Van Dijck namens de wijkraad. “Over die twee zaken willen we dus zo snel mogelijk met de stad, de school en alle andere betrokkenen rond de tafel te gaan zitten om oplossingen hiervoor te vinden. We gaan ons totaal niet moeien met de pedagogische kant van dit hele fusieverhaal, want dat ligt ver buiten ons. Maar we willen wel voor de hele brede omgeving – tot zelfs aan de overzijde van de Kuringersteenweg en dus niet alleen in de directe buurt rond HAST – ervoor zorgen dat de bestaande problemen al worden aangepakt voordat er nog meer scholieren en leerkrachten bij zouden komen.”
(Raymond Rutten/ds)
Mensen die zich geroepen voelen om deel uit te maken van de wijkraad, of die als extern adviseur of rond een specifiek thema willen meewerken, kunnen Bruno Van Dijck contacteren op het nummer 0478/981623.
Afscheid van twee wijkmonumenten…
Op zaterdag 16 november hebben Lydia en Pros voor de laatste keer de deuren van hun buurtwinkel Jeli gesloten. Na 32 jaar houdt het sympathieke koppel uit Stevoort, ondertussen deel van het Heilig-Hartmeubilair, het voor bekeken.
“Omwille van gezondheidsredenen”, zegt Lydia. “En ook omdat Pros en ik nu eindelijk eens wat dingen willen gaan doen waar we de laatste 32 jaar geen tijd meer voor hebben gehad. Via de krant is
iedereen nu bijvoorbeeld op de hoogte van onze badkamerplannen”, voegt ze er met een knipoog aan toe.
“In de jaren dat wij onze winkel hier hebben, is de wijk flink veranderd”, vult Pros aan. “Er zijn enorm veel huizen en dus mensen bij gekomen. Eigenlijk moeten we altijd maar harder werken en nu is het genoeg geweest. We stoppen op ons hoogtepunt, zoals men dat zo mooi zegt.”
Telmachine
Mooie herinneringen hebben Pros en Lydia meer dan genoeg. Aan vaste klanten, die elke dag langskwamen.
Aan de kaartjes die studenten van Qrios bij hun afstuderen bezorgden. Aan de vele bloemen die ze de laatste weken, nu het nieuws van de sluiting bekend raakte, hebben gekregen en aan de vele complimenten die de klanten hen de laatste weken hebben gegeven. “Het mooiste was toen een klant zei dat ze een telmachine ging kopen, omdat ze niet meer op ons kon rekenen”, lacht Pros. “Een andere klant zei dat de buurt nu in waarde gaat verminderen, dat was ook tof.”
Dieven
Uiteraard waren er ook minder fraaie momenten. “Ooit stond onze ‘sjiekenpot’ (kauwgumballenautomaat, red.) langs onze deur op straat, maar die hebben ze op een dag gewoon meegenomen. We hebben hem nooit meer teruggezien. En een volledige kist met groene kool verdween ook ooit spoorloos. Ons reclamebord ‘Jeli’ zijn we verder ook kwijt geweest, maar dat zijn ze na enkele weken komen terugbrengen. De man in kwestie vertelde dat het om een weddenschap ging en dat de dief er twee bakken bier mee had verdiend. Of hij zelf de dader was, hebben we nooit kunnen achterhalen.”
Gedenkboek
Het mooiste geschenk kregen Lydia en Pros op hun sluitingsdag. De buurt had een bedankboek in mekaar gestoken met warme wensen en enkele prachtige foto’s. Wij vermoeden dat Lydia en Pos het een ereplaats zullen geven in hun huis en zijn er zeker van dat ze met veel warmte aan de buurt gaan terugdenken. En, Lydia en Pros, dat is helemaal wederzijds! Verwacht dus zeker de nodige uitnodigingen voor Dag van de Buren of andere straatfeesten… (Raymond Rutten)
ook een award bijzetten in hun intussen goed gevulde glazen kast. “Beleving op en onder de brug is een terugkerende focus van onze brugontwerpen”, vertelt Katrien verder.
“Maar toch is elk ontwerp uitzonderlijk en een antwoord op een specifieke vraag.”
Nieuwe wandelbrug over kanaalkom
Het ontwerp voor de nieuwe fiets- en wandelbrug, die beide kades rond de kanaalkom met elkaar verbindt, ligt vast sinds begin oktober. Deze keer beantwoordt het wel aan alle voorwaarden, benadrukt de stad daarbij. Een budget van 3,5 miljoen euro ligt in elk geval klaar voor de realisatie van deze opvallende en belevingsvolle toegang tot onze wijk. Zonder verdere juridische obstakels kunnen de werken starten in de zomer van 2025.
Zoals bekend zette de stad de eerste ontwerpprocedure van deze brug stop in 2023, nadat bleek dat die realisatie technisch onhaalbaar was. De vrijgegeven afbeeldingen van het nieuwe ontwerp tonen nu een open, V-vormige ondersteuning op elke kade. “De jaagpaden op beide oevers blijven wel gerespecteerd”, verduidelijkt Katrien Vandermarliere van het gekozen en gerenommeerde ontwerpbureau Ney & Partners.
Elegant
Over een goed jaar prijkt onze brug hopelijk in de mooie realisatielijst van deze creatieve, oplossingsgerichte ontwerpers. En misschien mogen ze voor ‘onze brug’ zelfs
“Hun elegante architectuur met het gebruik van cortenstaal en beton, in combinatie met het groen, past perfect in de omgeving”, verduidelijkt de stad de gemaakte keuze. “Er is plaats voor fietsers en voetgangers, maar je vindt er ook voldoende banken en groen. Op vlak van toegankelijkheid voldoet de brug verder aan alle eisen: zo zijn alle hellingsgraden binnen de toegelaten normen, terwijl de vrije doorvaarhoogte voldoende blijft.”
Eyecatcher
Op de landhoofden is de brug ongeveer 13,5 meter breed, in het midden blijft daarvan ongeveer 7 meter over. In totaal wordt de nieuwe brug 55 meter lang. Aan de overzijde van het kanaal komt er bovendien een nieuwe trap. “Die zal de lagere kaai verbinden met de bovenhelling die naar de brug leidt”, vertelt Katrien Vandermarliere verder nog.
Dat er een nieuwe eyecatcher komt aan de Kanaalkom, daarover zijn alle partners het alleszins volmondig eens. “De nieuwe brug zal een bijkomend uniek uitkijkpunt vormen voor de Hasselaar en zijn bezoekers”, horen we van de derde brugpartner Cordeel, het bedrijf dat de brug zal bouwen. Ze wordt ongetwijfeld een sterke schakel in een groeiend, zacht verbindingsnetwerk tussen onze wijk en de noordelijke of oostelijke delen van de stad. (ds)
Nieuwe stap richting Gelatinewijk
Ook rond de Gelatinesite is er weer beweging. Tot en met 20 november kon iedereen immers via een openbaar onderzoek opmerkingen maken over de toekomstige verkaveling van een deel van de toekomstige Gelatinewijk. Specifiek gaat het over de zones links en rechts van de toegangsweg naar parking Blauwe Boulevard.
Via deze verkaveling ontstaan er zes toekomstige bouwzones waar de ontwikkelaar een mix van wooneenheden, commerciële panden en (half) ondergrondse parking en fietsenstalling wil realiseren. Deze aanvraag geeft echter nog geen details over die toekomstige mix. Evenmin is het een aanvraag die moet leiden tot een bouwvergunning, want die kan wettelijk gezien pas volgen na de goedkeuring van deze aanvraag.
"Na de infomarkt van 2 december 2023 hebben we niet stilgezeten. Met de waardevolle feedback uit de buurt zijn we meteen aan de slag gegaan", lezen we in de nieuwsbrief van de ontwikkelaar.
"Samen met de stad heeft Miss Miyagi de herbestemming van de Gelatinefabriek onderzocht en de ontwerpfase voor de parkzone is opgestart met Ontwerp Bureau Pauwels. Ook hebben we, naar aanleiding van de bezorgdheden uit de buurt, samen met de stad een mobiliteitsstudie laten
opmaken voor de volledige zone Blauwe Boulevard West."
Uit het lijvige dossier halen we toch al enkele interessante elementen. De gedeelde (half) ondergrondse parkings waarvan sprake zullen enkel bereikbaar zijn via de Gelatineboulevard. In totaal verkavelt men het gebied in 17 stukken, waarvan er dus slechts zes bebouwbaar zijn. Negen andere worden enerzijds groene tussenruimten tussen de gebouwen en anderzijds privé terrassen en tuinen van de wooneenheden. Op die manier ontstaat een (semi)publiek gebied, dat nieuwe, zachte verbindingen tussen de kanaalkade en de achterliggende wijk mogelijk maakt. De twee overige kavels zijn ondergrondse en slaan op de parkings.
Qua wooneenheden is verder de luide roep naar kleinere units niet in dovemans oren gevallen. We lezen ook over de ambitie voor de realisatie van sociale wooneenheden en kleinschaligheid die de omgeving respecteert. Aan de kant van de Armand Hertzstraat wil men ten slotte een park realiseren rond de Helbeek. In het eerste kwartaal van 2025 volgt verder nieuws, belooft de ontwikkelaar. (ds)
Kom je even Snuffelen?
Wandel je naar het station door de Frans Massystraat, langs de zijgevel van het ‘Vlaams Huis’, dan zou je huisnummer dertien zomaar voorbijlopen. Tenzij je de kleine maar aantrekkelijke vitrine opmerkt die verklapt dat precies daar ‘Snuffel’ huist, een authentieke tweedehandszaak voor boeken. Je kan er zowel oude en antieke werken als relatief recente op de kop tikken. De zaak vierde onlangs haar druk bijgewoonde 40-jarig jubileumfeest, en tijdens die hele periode was ze niet één werkdag gesloten. Maar misschien kende je deze boekenzaak al, of zag je de stand van Snuffel al eens op de boekenmarkten in de begijnhoven van Tongeren of Diest.
Marijke Rekkers en Sabrina Schoemans ontvangen ons hartelijk. Marijke heeft de hele levensloop van Snuffel meegemaakt, Sabrina is er pas actief sinds een jaar. Beiden zijn vrijwilligers, net als alle andere achttien enthousiaste medewerkers, zowel jongere werkenden als oudere gepensioneerden. Snuffel is immers niet zomaar een commerciële boekenhandel, maar is onderdeel van een vereniging zonder winstoogmerk met een hart: al van bij de aanvang schenken zij hun winst aan goede doelen in ontwikkelingslanden.
Momenteel financiert Snuffel vooral een herbebossingsproject in Kananga, in Congo. Per doorgestorte euro plant de lokale bevolking één boom onder toezicht van ORS, een stuurgroep voor diverse projecten waaronder dat in Kananga. ‘Assepoes’, de tweedehandskledingzaak in de Bampslaan, is in feite een ‘zusje’ van Snuffel, want beide
zaken vallen onder dezelfde vzw ATOS en hebben een gelijkaardige doelstelling. In het bestuur van deze vzw zetelen trouwens ook medewerkers van de boekenwinkel.
Bekend tot in Oostende
Op twee manieren houdt Snuffel zijn rekken goed gevuld – liefst niet te lang, natuurlijk, want goede verkoop betekent meer geld voor de ondersteunde projecten. Ofwel kopen ze boeken tweedehands aan, ofwel zijn de boeken een schenking. De winkel is trouwens niet alleen binnen de Hasseltse ‘stadsmuren‘ bekend. “Zelfs uit Oostende hebben we al een interessant aanbod van boeken gekregen”, zegt Marijke. Niet dat alle boeken zomaar welkom zijn: eerst ondergaan ze een screening op uiterlijke staat en inhoudelijke kwaliteit. “Thrillers bijvoorbeeld kopen we niet”, verduidelijkt ze. “Mensen die boeken willen verkopen of schenken, bellen best even vooraf.”
Je kan bij Snuffel binnenspringen tussen 12 en 18 uur. Zestigduizend boeken staan er in plafondhoge rekken in de diverse ruimtes tot je beschikking, netjes onderverdeeld per onderwerpcategorie en alfabetisch gerangschikt. Neem dus zeker je tijd…
Enthousiaste medewerkers
Ook al hebben de vrijwilligers de handen vol met klantenontvangst, titelbeschrijvingen, klantenbestanden, foto’s nemen, … ze zijn niet te beroerd om je te helpen bij jouw zoektocht. “Onlangs stapte een dame binnen, die naarstig op zoek was naar een boek met gitaarlessen. Tot haar grote vreugde vonden we samen met haar dat
ene pareltje”, glundert Sabrina. Een deel van de boeken vind je trouwens ook terug in het handige aanbod op de website, waar je tegelijk kan zoeken en kopen. “Ook dat zorgt voor ons voor de nodige bezigheid: bestellingen verwerken, inpakken, verzenden, …”
Sfeer, sfeer, sfeer
Snuisteren bij Snuffel is een heuse verrassingstocht die bol staat van onverwachte ontdekkingen. Je komt in een haast aparte wereld terecht, een waardoor je geïnspireerd raakt, zen wordt. Het doet Marijke denken aan een koppeltje dat binnenkort gaat trouwen. “Ze hebben elkaar hier in Snuffel leren kennen”, gniffelt ze.
Hart verpand
Marijke, de oude rot in het vak, is naast haar vrijwilligersrol bij Snuffel ook fulltime werknemer en verantwoordelijke bij ‘Villa Verbeelding’, het illustratiemuseum in de
Bampslaan. Sabrina is sociaal verpleegkundige en woont al jaren in onze wijk. Ze werkt ongeveer twee dagen per week bij Snuffel. Beiden hebben aan de boekenwinkel hun
“ Wat je zoekt en nergens anders aantreft, vind je mogelijk bij Snuffel.
Marijke Rekkers, Snuffel vzw
hart verpand omwille van de constructieve en vriendschappelijke sfeer onder de medewerkers, de contacten met boeiende en heel diverse klanten, de deelname aan een proces van milieuvriendelijke recyclage en van sociale en ecologische ontwikkelingshulp. Wil je zelf eens proeven van een verrassende ervaring en een uitzonderlijke sfeer? Loop dan zeker Snuffel niet voorbij. Of kom je er niet vaak langs, dan is deze omweg zeker de moeite waard.
(Willy Cosyns)
“Twintig Liefdesverklaringen aan Hasselt” is een bundel kortverhalen van 20 auteurs met een bijzondere band met Hasselt. Een van die auteurs is Gudrun Bongaerts, medewerker van deze wijkkrant.
“Voor zover ik weet ben ik de enige inwoner van de Heilig-Hartwijk die benaderd is door initiatiefnemer Armand Schreurs”, vertelt Gudrun over haar deelname aan dit project.
“Vier jaar geleden schreven we al ‘Shakespeare in het Hasselts’ , een vrije vertaling van 50 sonnetten door 11 Hasselaren. De opbrengst was toen, in covidtijden, voor de vriendenkring van het personeel van het Jessa ziekenhuis.”
Dit tweede boek bestaat dus uit 20 bijdragen. “Een kortverhaal schrijven is gemakkelijker dan een Engelstalig rijmend gedicht vertalen, zoals vorige keer”, vindt Gudrun. “En al zeker als het over onze lievelingsplek in
Twintig Liefdesverklaringen aan Hasselt
Hasselt mag gaan. Ikzelf schreef over de sluis in Godsheide, een plek waar ik als kind vaak met mijn vader kwam. Het is ook de plek van de ramp met het overzetvlot in 1941, waarbij 35 kinderen omkwamen. In mijn kortverhaal haal ik herinneringen op aan mijn vader die over de ramp vertelt. Otis Cox maakte, ook voor mijn bijdrage, prachtige bijhorende foto’s.”
“Ik heb de meeste bijdragen pas gelezen toen het boek al uitgegeven was en ik ben heel trots op het geheel. Ik vind het een mooie mix van mijmeringen. Elke acteur geeft zichzelf een beetje bloot. Binnen de veiligheid van de mooie jeugdherinnering durft men zich al eens kwetsbaarder op te stellen. En dat geldt ook voor een comedian als Armand Schreurs, een businessman als Chokri Mahassine of een politicus als Noël Slangen.”
Vanaf het najaar van 2024 is het boek te koop bij onder andere Visit Hasselt of online te bestellen via marketing@ hetbelangvanlimburg.be. De opbrengst gaat naar de vzw HOMIE van Musti Önlen, een Limburgs opvanginitiatief voor thuisloze jongeren.
Groetjes uit Nieuw-Zeeland!
Onze wijkgenoten Caroline en Kurt hebben er hun eerste maanden in Nieuw-Zeeland opzitten. Zoals beloofd in het vorige nummer houden ze ons op de hoogte van hun avonturen.
“Na enkele geannuleerde vluchten, heel wat gedoe dus, en 48 uur vliegen, landden we in het land van de kiwi”, schrijft Caroline. “Daar logeerden we twee weken bij een lieve oude dame, die ons goed geholpen heeft om alles te regelen. Zo moesten we onder andere simkaarten en een bankkaart halen om ons verblijf in Nieuw-Zeeland makkelijker te maken. Daarnaast moesten we ook op zoek naar een camper, maar dat liep niet van een leien dakje. Pas drie uur voor we onze homestay moesten verlaten, hebben we er een kunnen vinden. Net op tijd (oef)!”
Gloeiwormen en rotte eieren
“Nieuw-Zeeland bestaat uit twee eilanden en we zijn begonnen met het noordelijke eiland te verkennen. We hebben al superveel dagtochten van zo’n 20 km gedaan en een paar huttentochten. Je slaapzak, voedsel, water en dergelijke moet je uiteraard allemaal zelf meenemen, daar komt dus wel wat voorbereiding bij kijken. Een van de mooiste tochten voerde ons rond een vulkaan. Jammer genoeg konden we niet naar de top omwille van de sneeuw die er nog lag. Nog een geweldige ervaring was het bezoek aan grotten waar gloeiwormen leven, super mooi om te zien! We zijn daar ook een geiserpark gepasseerd, mooi om te zien, maar de geur van rotte eieren geur was iets minder, haha!”
Hobbits en kiwi’s
“Voor mij toch wel echt al een hoogtepunt van onze reis is dat we naar HobbitonTM zijn geweest. Ik ben een grote fan van ‘The Lord of the Rings’ en van ‘The Hobbit’, en het was super leuk om de hobbit-huisjes in het echt te zien en de locaties te herkennen waar de scènes van de film zijn opgenomen. Nog een wow!-moment hebben we beleefd tijdens een driedaagse tocht door een nationaal park. We zijn daar een nacht gaan wandelen met een rood lampje om kiwi’s te kunnen spotten (een zeldzame vogelsoort, red.).
Dat is iets wat zelden lukt, maar we hebben er twee kunnen zien.”
Fastfood
“Voor de rest hebben we gewoon al heel veel, zot mooie natuur gezien. De mensen zijn hier extreem vriendelijk! Het eten is iets minder onze meug omwille van het overaanbod van fastfood, dus we koken altijd zelf zodat we gezond kunnen eten. Gezond eten is hier jammer genoeg wel veel duurder dan fastfood. Een voorbeeld: één wortel kost 1 euro, een zak chips daarentegen 50 cent. Eind oktober zijn we aan onze tocht doorheen het zuidelijke eiland begonnen. Met de camper de ferry oprijden was wel spannend. Na een tocht van drie uur waren we op onze bestemming. We kijken er naar uit om het hier verder te ontdekken!”
Tot binnenkort dus!
(Caroline Van Bommel/Raymond Rutten)
Nog mooier dan op tv
In de Zachte Berm wandelt Gudrun met haar hondje Gaston een eindje mee met een inwoner van de Heilig-Hartwijk.
Ik heb haar al enkele keren in- en uit haar auto zien stappen en ze heeft telkens uiterst vriendelijk naar me geglimlacht. Ik besef dat ik haar ken, maar ik weet niet meteen wie ze is. We schelen een generatie, zo te zien. Het huis waar ze in- en uitloopt, is net gebouwd. Dus als buur kan ik haar ook niet lang kennen.
Het is mijn moeder die enig licht op de zaak werpt: zij heeft (verkeerdelijk) vernomen dat Kim Clijsters in de Heilig-Hartwijk komt wonen. Ik ga in gedachten de nieuwgebouwde huizen af die daarvoor in aanmerking zouden komen en -BAMineens valt alles samen. Dat heet officieel ‘een Aha-Erlebnis’, als plots een aantal losse gegevens in elkaar passen. De vrouw die naar me lacht is Elke Clijsters (39), de zus van tennisster Kim Clijsters. Ik ken Elke van het tv-programma ‘The Bachelorette’. In dat programma zocht Elke een lief. Ze had blond haar, destijds. Nu is ze veel donkerder. Ik vind haar nog mooier dan op tv.
Ik neem me voor Elke aan te spreken als ik haar weer tegenkom. Ondertussen bekijk ik haar app ‘happhy’ op Instagram. Elke is een life coach, die bezig is met geluk en gezondheid. Ik ben goed voorbereid tegen de tijd dat ik haar enkele vragen kan stellen.
Je bent oorspronkelijk van Bree. Was deze wijk een bewuste keuze?
Ik woon toch al 15 jaar in Hasselt en ik voel me ook een Hasselaar. Ik heb eerst met mijn ex (Jelle Van Damme, red.) in Hasselt gewoond, toen alleen met mijn twee kinderen. De Heilig-Hartwijk is een prachtige wijk. Ik heb er één van de laatste bouwgronden kunnen kopen.
Zijn er plekjes in de wijk die je speciaal koestert?
Ik wandel graag met mijn hondje naar het groene driehoekige pleintje (hoek van Dijcklaan-TenierslaanVan Eycklaan, red.). Ik fiets ook graag even naar Quartier Bleu, om koffiekoeken te kopen.
Zet jij je actief in voor jouw buurt?
Dat zou ik in de toekomst graag doen. Vroeger deed ik vrijwilligerswerk bij de
Dierenopvang van Opglabbeek. Daar haalde ik veel voldoening uit. Ik woon hier nog maar zes maanden, ik moet me hier nog ‘inwerken’. Ik heb alvast fijne directe buren. We hebben contact i.v.m. verlengkabels en zo. Dat verloopt heel vlot.
Kijkers van ‘The Bachelorette’, zoals ikzelf, willen natuurlijk graag weten of je nog alleen bent?
(lacht) Ik ben op dit moment geen vrijgezel meer, al wonen we niet samen. Ik ben sowieso niet alleen. Ik heb twee tieners van 14 en 15 jaar. Zij gaan met de fiets naar school in Hasselt. Voor hun hobby’s moeten we ons verder verplaatsen. De zoon voetbalt in Leuven en de dochter danst in Sint-Truiden. En verder zijn er nog mijn huisdieren. Mijn hondje is een Bulldog en mijn kat een Maine Coon. Onze kat blijft altijd binnen.
Dat is niet zoals jij, Elke. Ik zie jou voortdurend vertrekken of aankomen. Veel plezier in je nieuwe huis en succes met je nieuwe professionele activiteiten. De Heilig-Hartwijk heeft er weer een fijne buurtbewoonster bij. (Gudrun Bongaerts)
De garçons van het stadhuis
De Heilig-Hartwijk is blijkbaar een goede kweekplek voor ‘stadsgarçons’.
Van de tien vrijwilligers die voor de ontvangsten, de recepties en de begeleiding bij huwelijken zorgen, wonen er maar liefst drie in onze wijk.
Carlo Wijnants neemt de honneurs al waar sinds 1992, Richard Vissers sinds 1994 en Cathy Philips sinds 2020.
Hoe zijn jullie eigenlijk in die functie terechtgekomen? “Och, wij zijn carnavalisten en als ze op de carnavalsreceptie aan ons vroegen om ook eens een plateau rond te dragen, dan deden we dat graag, want we hadden allebei horeca-ervaring”, lachen Richard en Carlo. “Van het een komt het ander en zo zijn we hier al meer dan 30 jaar aan de slag.”
Over de mooiste recepties moeten
Cathy, Richard en Carlo niet lang nadenken: “Telkens wanneer alle garçons aanwezig zijn, dus met
carnaval, de jeneverfeesten en de nieuwjaarsreceptie”, klinkt het beslist. “We zijn echt een groep vrienden.”
Pikante soep
Maar dat betekent niet dat het op andere momenten minder leuk is.
“Op een internationale culinaire markt op het Dusartplein liep ik ooit rond met een schotel Afrikaanse hapjes en een kommetje met behoorlijk pikante saus”, gniffelt Carlo. “Op een bepaald moment waren de hapjes op en bleef alleen de saus nog over. Een man, van wie we wisten dat hij alle officiële recepties afschuimde, kwam naar me toe en vroeg of dat een kommetje soep was. Uiteraard heb ik ‘ja’ gezegd... We hebben hem die dag niet meer terug gezien!”
Begrafenisondernemers
Een mooie herinnering is ook die van een receptie in de Munt in Brussel. “Hasselt had de operazaal afgehuurd en de Hasselaren waren met een flink aantal bussen naar Brussel afgezakt. We waren al vroeg klaar met de voorbereidingen voor de afsluitende receptie en toen we aan het wachten waren, kwam een dame ons uitnodigen om mee van de opera te genieten. Wij dus in onze smoking naar de loge, en die lag tot onze verbazing recht tegenover de koninklijke loge. Ik denk dat wij de enigen in smoking waren die avond!“
Die smokings zorgden ook ooit voor heel wat lol in een café in Kuringen. “We gingen daar na een receptie een pintje drinken. Toen iemand ons vroeg wie wij waren, hebben we ons voorgesteld als begrafenisondernemers. Lachen geblazen, natuurlijk!” (Raymond Rutten)
Dalton-Wijktuin
Tijdens de voorbije herfstschoolvakantie sleurde Stijn Piette van het oudercomité Dalton regelmatig met een tuinslang over de speelplaats. ”Al die nieuwe planten moeten toch water krijgen, hè!” reageerde hij lachend. Daarmee bedoelt hij uiteraard de gloednieuwe Dalton-Wijktuin die het voormalige basketplein van de school veranderde in een groene ruimte om te spelen én te leren.
”De kinderen ontspannen zich nu in een eetbaar doolhof en een snoeptuin”, vertelt Stijn. ”Maar evengoed leren ze via een takkenwal hoe insecten en hopelijk een egel hier kunnen huizen. Ze geraken bewust dat ze respectvol moeten omgaan met dit nieuwe stukje natuur en met alle natuur in feite.” Alle kinderen van de Daltonschool, van de kleuters tot de zesdejaars, namen deel aan twee plantdagen, eind oktober.
”Ze staken samen een 700-tal planten,
twee bomen en 300 bloembollen in de grond onder toezicht van een professionele aannemer”, gaat Stijn verder. ”Alle planten en bomen zijn trouwens klimaat robuust en inheems. Het werk is bovendien nog niet af, want begin december ontharden we nog een laatste stukje voor een heuse buitenklas.”
De Dalton-Wijktuin kwam er met subsidie van de Vlaamse overheid en provincie Limburg. ”Zelf brachten we ongeveer 25 procent van de middelen in. Die harkten we bij elkaar via onder andere sponsoring en diverse acties, zoals een bikewash, een Dalton Party of de verkoop van klasfoto’s.
Het oudercomité coördineerde het hele project”, vertelt Stijn nog. (ds)
Officiële opening: 24 mei 2025 – Daltonfeest ‘Dalton groeit’
Nog jonge, groene vingers
Het Romboutspark ligt er alsmaar mooier bij en dat hebben we voor een stuk te danken aan een aantal vrijwilligers uit de buurt die daar regelmatig aan de slag zijn. Vooral het stukje ‘bos’ dat grenst aan de tuin van de studentencampus heeft langzaam maar zeker een grondige make-over gekregen. De doornen die er welig tierden, zijn ondertussen bijna helemaal verdwenen. Onlangs kreeg het bosje een (laatste?) nieuwe facelift. Een buurman die zijn tuin wou vernieuwen, schonk
zijn ‘afdankertjes’ en daarmee gingen de vrijwilligers aan de slag. Zij kregen bij die plantactie hulp van enkele buurtkinderen die hun spel even lieten voor wat het was en mee begonnen te graven en planten. Als beloning voor hun harde werk kregen de jonge ‘groene vingertjes’ (geplastificeerde) foto’s van henzelf , die nu een plekje in het park hebben gekregen. Mooi gedaan en bedankt, Eva, Laure, Victor, Emiel, Gijs en Dennis!!! (Raymond Rutten)
Een warme drukkie voor de buurt!
Heb je Riaan, Natalie en hun kinderen al eens ontmoet, onze Zuid-Afrikaanse buren die sinds half september vorig jaar in de Blijde Inkomstraat wonen? “Zalige mensen!”, appte Robby Timmermans spontaan na deze kennismaking.
In 2017 bezocht het koppel ons land voor het eerst, om een celloconcert bij te wonen. “We hebben van dat bezoek meteen maar een vakantie van vijf dagen gemaakt”, vertellen ze. “Het viel ons meteen op hoe toegankelijk en vriendelijk iedereen hier was.” Zo ontstond het idee om hun thuishaven Pretoria permanent achter te laten en in 2020 te verhuizen naar België.
Huisje, tuintje, rust
Natalie vond als eerste werk als psychiater in Munsterbilzen, voor Riaan duurde het iets langer. “Maar uiteindelijk was die periode wel positief, want zo had ik tijd om de kinderen op te vangen”, herinnert hij zich. In 2021 kon hij dan als boekhouder terecht bij een inter-
nationaal bedrijf in Maastricht. Via een suggestie van een collega van Natalie kwamen ze in Hasselt terecht, aan het Dusartplein.
Tijdens corona bleek daar wonen nog vrij rustig, maar dat veranderde snel na de opheffing van alle maatregelen.
“We zochten dus een andere plek maar wilden absoluut binnen de grote ring blijven. Toen stootten we op dit prachtige huis in de Heilig-Hartwijk.
Het kleine zwembad voor de kinderen vonden we belangrijk, aangezien ze hier in Hasselt waterpolo spelen.”
Openbaring
Dat bleek een goede keuze, onderstreept Natalie. “We voelen ons vandaag gelukkig hier. Je kan ’s avonds zonder problemen over straat lopen, we hoeven niet in afgesloten gebieden te blijven en we maken ons minder zorgen over de kinderen. De eerste keer ’s avonds naar het stadhuis gaan, vond ik zelfs een openbaring. Ik kwam verschillende mensen tegen, maar kreeg nooit het gevoel dat het onveilig was.”
“Waar is de zon?”
Toch blijft ze het moeilijk hebben met enkele zaken, geeft ze toe. “De vele regels en administratie in dit land! Dat is toch net wat minder in Zuid-Afrika. En de zon… Ik mis de zon! Zo erg zelfs, dat we een daglichttherapiebril kochten. En ik was verrast dat het hier zo koud is, zelfs de warmste kledij is soms niet warm genoeg.”
Koffiepotten
De prachtige collectie Delfts blauw in het venster valt meteen op als je langs hun huis wandelt. “Onze ouders kochten al vaak porselein”, vertelt Nathalie hierover. “Nu schuimen we zelf regelmatig de antiekmarkt in Tongeren af om unieke exemplaren te vinden. Vaak komen mensen ook spontaan een leuk beeldje brengen.”
Een opvallend stuk in die collectie is een grote molen. Daar hangt trouwens een speciaal verhaal aan vast. “Tijdens het kuisen was deze op een dag uit mijn handen gevallen. Dat maakte mij heel triestig, zeker omdat er maar enkele exemplaren van bestaan. Maar een week later vonden we een identiek exemplaar op de markt van Tongeren. Dat hebben dus onmiddellijk gekocht. En sindsdien hebben we nooit meer zo’n exemplaar gevonden. Toeval? Karma?”
Kuisen
Over kuisen gesproken, dat bleek nog zo’n aanpassing… “In Zuid-Afrika kost een huishoudhulp niet veel”, vertellen Riaan en Natalie eerlijk. “Dus hadden we in het begin niet de gewoonte zelf op te ruimen. Dat hebben de kinderen
en wij zelf hier toch even moeten leren! Zeker met nog twee corgi’s die hier in huis rondlopen en af en toe een haartje verliezen.”
Intussen voelen ze zich hier helemaal ‘thuis’, “Ook de kinderen zijn intussen volledig geïntegreerd”, vertellen beide ouders trots. “Eentje spreekt al vlot Hèssels, en ze hebben allebei al die mooie Vlaamse ‘r’ in hun uitspraak, waar wij het soms nog moeilijk mee hebben. We zeggen nooit ‘nooit’, maar we vinden het hier zo fijn dat we er niet aan denken om nog eens te verhuizen.” Hun vriendelijke, behulpzame en aangename buren vinden ze in elk geval geweldig. Naar hun favoriete adresjes met goede koffie en “de beste croissants!” vraag je bij gelegenheid zelf maar eens…
In zaal ’Onder de Toren’ aan de Thonissenlaan organiseert de vzw Samenspel uit de Manteliusstraat een uitgebreid Winterfestijn tijdens de hele eindejaarsperiode. Tal van activiteiten voor jong, ouder en nog ouder staan er op het programma.
Podcastweekend
’Het Geluid Onder De Toren’
Zaterdag 21 en zondag 22 december, van 14 tot 17 uur
Vertel maar!
Auteurs vertellen over hun schrijfkunst en lezen verhalen uit hun boek voor.
Maandag 23 en vrijdag 27 december, telkens om 14 uur.
Ochtendverhalen met knuffelturnen
Samenspel vertelt een verhaal uit een prentenboek, en er is ook Kamishibai, een Japanse verteltechniek.
Maandag 23 tot en met vrijdag 27 december, telkens tussen 9 en 11 uur.
Instuif
Een open atelier waar je binnen en buiten wandelt zoals het je uitkomt en waar je kan genieten, doen en ontmoeten. Elke dag kan je ‘instuiven’ tussen 11 en 19 uur.
• Thema Blaas maar! op maandag 23 en vrijdag 27 december
• Thema Happy New Year op woensdag 1 januari 2025.
• Wenstocht met klankspel op donderdag 2 en vrijdag 3 januari 2025.
Erfgoed Radioweekend
Radiomakers duiken met Samenspel in het (radio)verleden van het oude politiegebouw. Erfgoed met Hasseltse muziekgeschiedenis en Wijze Uilen.
Winterfe tijn Winterfe tijn HET GELUID
Onder De Toren
”Miguel is de bruine smurf van de radio rakkers”, lezen we in de aankondiging. Bereid je dus maar voor op alles... Zaterdag 28 en zondag 29 december van 14 tot 17 uur.
Unconditional Celebration
Rob Allaert, diaken uit de parochie Duffel biedt je een celebration aan met heel wat flexibiliteit. Niet in concurrentie met een liturgische viering, maar veeleer als alternatief. We combineren live muziek met universele en motiverende inzichten, met meditatie, affirmatie en ontmoeting.
Zondag 5 januari 2025 om 15 uur.
Samenspel is voor peuters en kleuters van 1,5 tot 5 jaar die samen met hun (groot) ouders op een ontspannen en ongedwongen manier hun gezins-en familierelaties versterken. “Thuis en onderweg bieden we instuifmomenten in kleine groep. In deze doorgedraaide tijden willen we een creatief rustmaatje zijn via een kalmerend klankspel”, vatten Harmieke en Miguel hun activiteiten samen.
Meer info via www.hoerasamenspel.be en www.letstunein.be.
