Finneke 100 jaar

Onze oudste Stevoortenaar: Maria Josephina Schepers

Finneke 100

Finneke werd op 24 september 1920 geboren in Meldert als 4e van 10 kinderen. Van haar 10e hielp ze mee op de boerderij, nadien op de Crutzenwinning. Ze vertelt nog graag over haar eerste ‘job’ als melkverkoper. Met haar broer ging ze met pony en kar van deur tot deur melk rondbrengen in Hasselt. Iedereen in de buurt kende de goedlachse, babbelgrage Finneke. “Op een keer waren we de pony kwijt, we waren even bij mensen blijven praten. Toen we, na even zoeken, thuiskwamen, stond de pony daar op ons te wachten. Met de kar, de melkkannen en het geld. Ze kon het gewoon alleen.” Op haar dertigste leerde ze Albert Vandersteen kennen, een knappe bediende bij de Spoorwegen. In 1951 trouwden ze. In 13 jaar zetten ze 7 gezonde kinderen op de wereld. In de jaren ’60 verhuisden ze naar hun huisje in de Kapelstraat in Stevoort. Finneke was altijd een bezige bij. Ze zorgde voor haar kinderen, terwijl manlief aan het werk was. Ze omringde haar gezin met veel steun en liefde. Als de kinderen op KSA-kamp gingen, ging zij mee als kookma. “Niks leuker dan koken voor een bende uitgehongerde, vuile jongens op KSA-kamp.” Tussen haar 60 en 90 jaar was ze op woensdagnamiddag te vinden in Steborg om te kaarten en nieuwtjes uit te wisselen. Op warme zomeravonden was er ten huize Vandersteen-Schepers altijd iets te beleven. Buren en vrienden zaten aan de voordeur, op een stoel of gewoon op de vensterbank, om gezellig te praten en goed te lachen. Menig toevallige wandelaar sloot zich hierbij aan. Finneke woont graag in Stevoort en dat was altijd zo. Vanaf het eerste jaar als Stevoortenaar was ze enthousiast aanwezig op de Pinksterfeesten. Vorig jaar heeft ze de slogan van ‘de rooi’ nog aan enkele achterkleinkinderen geleerd. De rode sterren mogen niet weggehaald worden. Op 100 jaar tijd heeft Finneke veel meegemaakt: heel veel plezier, maar ook veel verdriet. Ze heeft vaak afscheid moeten nemen, maar ze heeft ook de komst van 13 kleinkinderen en bijna 20 achterkleinkinderen gevierd. Op 24 september 2020 hebben familie, vrienden en buren haar ongelooflijk in de watten gelegd voor haar 100ste verjaardag. Van andere Stevoortenaren ontving ze mooie kaarten en leuke (én lekkere) cadeautjes. Een dag om nooit te vergeten! Voor haar mogen er nog feestjes volgen. “Mijn zus Jeanne werd 102, dat lukt mij ook”, en volgens achterkleindochter Nette zou ‘bomma Stevoort’ misschien wel 200 jaar worden. Want Bomma Stevoort heeft haar geleerd: “Wat doet Rood? Strijden tot de dood!”.

Voor deze rubriek gaan we op zoek naar een Stevoortenaar met een bijzonder beroep, een aparte hobby of niet alledaagse passie.

Voor het eerste interview in deze reeks praten we met Sandra Werckx. Het vraagt niet veel overtuiging om met Sandra in gesprek te gaan over haar passie: kinderen uit Tsjernobyl opvangen voor een zorgeloze vakantie. Sandra, geboren en getogen in Stevoort woont met haar gezin in de Broekstraat. Wie Sandra kent, zal haar omschrijven als een goedlachse, gastvrije ‘bewuste’ huisvrouw (zoals ze het liefst zelf zegt) met een enorm sociaal engagement. Zo’n 18 jaar geleden besliste de familie om gastgezin te worden voor Wit-Russische kinderen uit de buurt van het door de kernramp getroffen Tsjernobyl. Onder het motto ‘wie geeft wat hij heeft…’ stelden ze hun gezin open om kinderen uit het grensgebied van Wit-Rusland een gezondheidsvakantie aan te bieden. Zorgeloos kunnen spelen en ravotten, gezonde voeding, een gezonde omgeving: voor ons schijnbaar dagelijkse kost maar voor hun van onschatbare waarde. Meer dan 30 jaar na de kernramp is de radioactieve straling nog steeds aanwezig en heeft ze nog steeds een aanzienlijke impact op de gezondheid van de omwonenden. Door de kinderen een tijdje uit de directe omgeving weg te halen, kan hun lichaam weerstand opbouwen tegen de gevolgen van de blootstelling aan de straling. Dimi was 7 jaar toen hij voor het eerst bij Sandra op vakantie kwam. Hij is tot zijn 14e blijven komen en nog steeds hebben ze nauw contact. Inmiddels hebben Sandra en haar gezin 8 Wit-Russische kinderen kunnen opvangen voor een gezondheidsvakantie en zijn ze hun gastkinderen ook meermaals gaan bezoeken. De omstandigheden waarin de kinderen en hun gezinnen leven en overleven, tarten vaak onze verbeelding. Maar het kunnen aanbieden van een kortstondige vakantie waarin de kinderen in een gezonde en warme omgeving tot rust kunnen komen en genieten van dagdagelijkse dingen is zowel voor de Wit-Russische gezinnen als voor het gezin van Sandra enorm verrijkend. Ze kijken in de Broekstraat dan ook verlangend uit naar de terugkeer van hun Wit-Russische gasten tijdens de zomermaanden.

Kunst in Stevoort met Marleen Buntinx

Marleen is een geboren en getogen Stevoortenaar, moeder van 4 kinderen en grootmoeder van 3 kleinkinderen en 2 bonus kleinkinderen. In Stevoort is ze vooral bekend als vrijwilliger op school. Een 15-tal jaar geleden begon ze met het creëren van kunst. Nu doet ze dat soms ook met haar kleinkinderen.

Ze werkt voornamelijk met keramiek, maar glas in lood en steenbewerken heeft ze ook in de vingers. Ze schetst/ontwerpt en kleit haar eigen beelden of helpt anderen bij de realisatie van hun creaties. Op aanvraag maakt ze sinds kort ook urnes. Dit is voor de nabestaanden een heel belangrijk element tijdens het rouwproces. De urnes van haar ouders heeft ze ook zelf vervaardigd en die van haar broer heeft ze samen met zijn vier kinderen gecreëerd. Er bestaan verschillende technieken tussen opbouwen en draaien van keramiek. Marleen hanteert ze allebei. Af en toe komt er ook een technieker aan te pas die de beelden van verlichting of ander materiaal voorziet.

Je kan Marleen bereiken op het nummer 0494 88 74 45 en op kerstmarkten tussen haar creaties.

In de oude

tramstatie In één van onze mooie, welbekende Stevoortse huizen mogen we even binnenkijken …

In 1901 bouwde timmerman Jef De Mot op de hoek van de Stevoortse Kiezel en het verlengde van het Sint-Maartenplein een hoekhuis dat oorspronkelijk als postgebouw dienst deed. Later werd het een stationnetje van de buurtspoorwegen: de tram vertrok in Kuringen, hield hier halt, vervolgens aan de “halte van Wijer” om dan aan te komen te Herk-de-Stad. De volgende eigenaar was oliehandelaar Jean Frederix, die het huis aan zijn petekind Isidoor Cleeren schonk. In 1994 kwam het huis te koop, maar het was toen in behoorlijk slechte staat. De familie Martens was intussen vlakbij een handel in bouwmaterialen gestart en bijgevolg speelde het leven van huidige eigenaar Ludo Martens zich zowat volledig rond dit huis af. Samen met zijn echtgenote besloot hij dat huis met zo’n authentiek karakter, zo’n charme en uitstraling opnieuw in de oude glorie te herstellen, tenminste in de mate van het mogelijke! Een forse verbouwing was immers meer dan noodzakelijk: zo werd voor de vernieuwing van het dak, toch wel dé blikvanger, gezocht naar échte vaklui. Ook voor de binneninrichting, waarvan niet veel meer restte, konden ze op de hulp van de juiste mensen rekenen. Na 2 jaar doordachte restauratie en vernieuwing kon de familie Martens in de lente van 1996 met de nodige en terechte fierheid in hun nieuwe woonst terecht!

de oliehandel voor restauratie de statie na restauratie

het interieur vandaag