Wijkkrant Godsheide | Winter 2023

Beste Hasselaar,

Nu het jaar ten einde loopt, kijken we vooruit naar een nieuw jaar met nieuwe kansen, activiteiten en toffe ontmoetingen.

Bovendien staat er van alles te gebeuren in jullie wijk, lees er meer over in deze wintereditie.

Burgerparticipatie dragen wij hoog in het vaandel en daar handelen we ook naar!

Graag geven we de Hasselaren een duwtje in de rug. Heb je een leuk idee om samen met de buren uit te voeren? Laat het weten en vraag een wijkbudget tot 2.500 euro aan om jullie project te realiseren. Belangrijk is dat er minimaal vijf buurtbewoners achter het voorstel staan. Aanvragen kunnen ingediend worden tot 15 februari. Meer info vind je via www.hasselt.be/wijkbudget.

Ook in 2023 wordt er één buurt verkozen tot ‘Buurt van het jaar’. De winnende buurt mag deze titel een jaar lang met trots dragen.

Zorgen jullie voor een fijne sfeer en aangename buurt om in te wonen? Organiseren jullie activiteiten en ondernemen jullie acties voor een goede leefbaarheid? Doe mee en maak kans op een prijs van 500 tot 2.500 euro en een bekroning voor ‘Buurt van het jaar’ met een straatnaambord. Dien jullie aanvraag in voor 1 maart via www.hasselt.be/buurtvanhetjaar.

We wensen je alvast hartverwarmende feestdagen en een schitterend nieuwjaar.

Dymfna Meynen

Steven Vandeput Schepen van de Hasselaar Burgemeester

Foto’s: Boumediene Belbachir

Hij is uit zijn raam!

Maandagochtend, ik stap onze voorziening binnen en Fabrice stormt me roepend voorbij. Geen luide goedemorgen, geen grapje, alleen een heel boze blik. Ik voel aan dat ik hem best voorbij laat gaan. Ik vraag aan de begeleiding: wat scheelt er met hem? Hij is uit zijn raam. Daar had ik nog nooit van gehoord…

In de psychologie wordt de zone waarbinnen iemand stress aankan de ‘window of tolerance’ genoemd. Blijft de stress binnen dit raam, dan is er niets aan de hand en functioneert iemand goed. Loopt de stress te hoog op of duurt het te lang, dan schiet de stress buiten het raam.

Iedereen heeft elke dag wel een vorm van opwinding of stress. Wij zijn slechts een aantal momenten volledig relaxt en ontspannen. We hebben stress ook wel nodig om dagelijkse taken alert uit te voeren. Er is dus niets mis mee. Maar er is een boven- en een ondergrens aan wat we aankunnen. We functioneren optimaal wanneer alle onderdelen van ons brein goed kunnen samenwerken. Dan kunnen we overleggen, geduldig en creatief zijn. Maar eens het spanningsniveau de bovengrens bereikt, neemt ons emotionele of zoogdierenbrein het van ons over. Een andere naam voor dit brein is het limbisch systeem. Ons zoogdierenbrein is erop gericht om ons in veiligheid te brengen wanneer er

gevaar dreigt. We reageren dan meer reflexmatig met een vecht-, vlucht- of bevries-reactie. Tijd om actief na te denken is er niet. Je lichaam maakt zich klaar om het gevaar te kunnen ontvluchten of te bevechten: je hart zal sneller slaan, je ademhaling toenemen, je spieren zijn meer gespannen,… Emotioneel voel je boosheid en kan je plots verbaal of fysiek uithalen. Je mensenbrein wordt tijdelijk uitgeschakeld, waardoor je niet meer zo helder kan nadenken. Of misschien zal je bevriezen. Je staat aan de grond genageld en krijgt geen woord meer uitgebracht. Je voelt je hart kloppen in je keel.

Heb jij of de mensen in je omgeving hier wel eens last van? Het kan iedereen overkomen en is compleet normaal. Belangrijk is dat je zoekt naar manieren om je hoofd en je lichaam te ontspannen. Lukt dit niet? Spreek dan zeker je huisarts aan zodat samen kunt zoeken naar mogelijke hulpmiddelen.

Tekst en foto ingestuurd door Ellen Renson

Paulien startte op jonge leeftijd met turnen bij Sta Paraat Hasselt, maar al snel bleek dat het dansen haar meer voldoening gaf. Ondertussen coacht ze zelf meerdere groepen van het hoogste niveau bij Cosmo Dance Company, waaronder ook het wedstrijdteam waar ze zelf vroeger deel van uit maakte. Na acht mooie jaren, beloond met meerdere prijzen, moest ze het team achter zich laten om te kunnen focussen op haar studie lichamelijke opvoeding en bewegingsrecreatie aan de UCLL.

Afgelopen zomer werd ze gevraagd om aan te sluiten bij het MainStage danseressenteam op het grootste festival van België, Tomorrowland. Drie opeenvolgende weekenden in juli van steeds drie festivaldagen werden gevuld met dagelijks zes verschillende (!) performances ter

Twintigduizend volgers op Tiktok én een hoofdact op Tommorowland, maakt dit je een beroemde Godsheidenaar?

Paulien Mahieu (20), kleine zus van Frederik en grote zus voor Axel en Lukas, leidster van de Kabouters bij Scouting Godsheide, maar vooral danseres in hart en nieren.

aankondiging van de wereldberoemde artiesten. Het MainStage team bestond uit honderd danseressen die het wel bijna driehonderd meter brede podium vulden. Alsof dit nog niet zwaar genoeg is, werden ze vaak ook nog vergezeld van attributen zoals een telescoop, grote vlaggen, vaandels of spiegels. Zeker wanneer de wind kwam opsteken, zorgde dit voor een extra uitdaging. Er werd immers verwacht volledig stil te staan aan het eind van de act tot het moment dat de artiesten achter hun DJ-set plaatsnamen. Volledig stilstaan, hield ook star en serieus voor je kijken in, en dat met duizenden mensen en bijhorende gekke bekken en outfits voor je. Ook hun eigen outfits waren een deel van de experience. Hiervoor moesten ze steeds tijdig in de backstage arriveren voor een maquillage door professionele

make-upartiesten. Hoewel deze backstage niet dezelfde was als die waar de echte artiesten zich bevonden, heeft Paulien er meerderen van dichtbij gekruist zoals Dimitri Vegas en Like Mike, Marshmello, Paris Hilton,… De kerst op de taart was toen DJ Fisher hun stond op te wachten na zijn act en haar en het team bedankte voor het harde werk met een high five. “Once in a lifetime experience!” Naast het lesgeven en dit showteam, kan je Paulien ook bijna dagelijks zien dansen op haar TikTok account. Rond 2019 won deze applicatie, die korte filmpjes van een vijftiental seconden begeleidt, aan bekendheid bij de jeugd in Vlaanderen. Ook Paulien downloadde deze app op haar smartphone. ‘s Avonds scrolde ze vanuit de zetel door de filmpjes en niet veel later stak ze ook zelf enkele filmpjes in elkaar. Hierin imiteerde ze dansjes van anderen. Initieel was het niet de bedoeling haar filmpjes ook openbaar en voor iedereen beschikbaar op haar profiel te delen. In maart 2020, mede door de lockdown, kwam het er toch van. Met de gedachte gewoon eens één filmpje te delen, ging de bal aan het rollen. Ze kreeg al snel vele positieve reacties en likes, wat haar stimuleerde om verder te doen. Ondertussen zijn er meer dan twintigduizend mensen die dagelijks meekijken op Paulien haar account. Toch

steekt ze hier zelf niet iedere dag veel tijd in, het blijft eerder een spontaan gebeuren. Wanneer ze een leuke sound (geluidsfragment van een liedje) hoort voorbijkomen of zelf vindt dat ze een leuke outfit aan heeft, maakt ze gelijktijdig meerdere Tiktok filmpjes. Deze Tiktoks post ze dan afzonderlijk op verschillende dagen. Ze heeft ook vaste volgers hetgeen je merkt doordat haar live video’s ook vele views (mensen die kijken) hebben. Dit zijn opnames die op het moment zelf rechtstreeks worden uitgezonden. Op het account van Paulien bestaan deze bijvoorbeeld uit een studeersessie of filmt ze zichzelf wanneer ze zich klaarmaakt om weg te gaan.

Naast nieuwe vrienden en verdere connecties, bracht het tot nu toe nog niet heel veel bekendheid met zich mee. Af en toe gebeurt het dat ze wordt aangesproken door jongeren die haar herkennen. Al blijkt er toch al een soort bekendheids-aura rond haar te hangen, want veel vaker krijgt ze achteraf privéberichten van mensen die haar ergens hebben gezien of herkend, maar niet de moed hadden op haar af te stappen. Moest je haar in de toekomst in Godsheide nog eens kruisen, wees niet bang, zeg haar zeker gedag en misschien krijg ook jij wel een high five!

Tekst Kaat B. Foto’s: Mathias Roelants Photography

Ik ging wandelen met Gaston en ik kwam tegen...

Met andere ogen kijken we vandaag naar Godsheide, Gastonneke en ik. Het is ongelooflijk wat een verblijf van 9 weken in Zuid-Kreta vervolgens met je blik naar je eigen wereld toe kan doen. Ik zie plots hoe groen ons gras is hier in Godsheide, hoe afgebakend onze tuinen. Ik zie de Godsheidenaars harken, bijeenvegen, slepen met bladblazers en kruiwagens, in en uit garages. Gastonneke en ik zaten net 9 weken in een Kretenzisch dorp waar de loofbomen hun blad niet verliezen, waar het gras al sinds eind mei geel kleurt, waar het water altijd te schaars is om het gras te besproeien. Hondjes lopen aan leibanden, hier in Godsheide. De eigenaars hebben biologisch afbreekbare zakjes bij om de kakjes in te doen. Die zakken belanden thuis in de groencontainer.

In het Griekse dorp bestaat er geen gescheiden afval. De honden in het dorp lopen los en zijn best bang van mensen. Soms loopt er zo’n Griekse hond met je mee, helemaal naar het volgende dorp. Ik denk dat ze ook de hondensnoepjes ruiken die ik in mijn heuptas bewaar. Een hondensnoepje is een beloning voor bijvoorbeeld het braaf buiten bij de bakker wachten of het voorbijsteken van een andere grommende hond zonder daarop gereageerd te hebben. Dat hebben de hondenbaasjes hier in Godsheide met z’n allen zo geleerd op een hondenschool. Dat maakt onze honden niet liever dan de Griekse honden, wel zelfzekerder. Straffen, wegjagen, roepen op honden maakt bange honden. Het algehele pedagogische advies in onze streken tegenwoordig is: beter belonen van goed gedrag dan bestraffen van het niet

gewenste gedrag. Niet gewenst gedrag kan je beter negeren. Er wordt veel genegeerd. Gastonneke en ik zijn met de laatste rechtstreekse vlucht vanuit Kreta teruggevlogen. Gastonneke krijgt tijdens de vlucht af en toe een likje van een blauwe gel op zijn tandvlees, dan blijft hij rustig. Bij momenten is er immers veel verontrustend lawaai in een vliegtuig. Ik heb de indruk dat hij erg blij is dat hij weer in Godsheide is, dat hij geniet van het beetje regen, het ruisen van vallende blaren. De tuikabelbrug is nog steeds niet af, maar we moeten toch al niet meer over bouwstaketsels klimmen. Het wordt prachtig, het kronkelende voetgangerspaadje met groen ertussen. “Siga- siga,” zeggen ze in Kreta. En werken langzaam verder in de hitte. We doen allemaal ons best.

Tekst Gudrun B.

Het schooltje in de Zandstraat, deel 1

Na vele jaren leegstand is het schooltje in de Zandstraat afgebroken. Het heeft plaats gemaakt voor witte nieuwbouwwoningen en dat zal ongetwijfeld helemaal volgens de normen van de huidige moderne tijd zijn. Voor mij is er echter een stukje geschiedenis verdwenen, meer nog, een brok jeugdsentiment. Ik neem jullie, in verschillende afleveringen van de Godskesgazet, mee naar het rijke verleden van dit schooltje.

Mieke Bunckens van Ferm, deed heel wat opzoekwerk voor de tentoonstelling ‘Warm aanbevolen’. Je kan haar bevindingen nalezen in het boek ‘Hasselt in beeld, Godsheide en Malpertuus’ of via: Warm aanbevolen 2013 - Godsheide en Malpertuus Hieruit een samenvatting over het onderwijs in Malpertuus.

De kinderen van de wijk Malpertuus gingen naar de lagere school in Godsheide.

Dit wil zeggen dat de jongens school liepen in de Kleinstraat en de meisjes in de Kiezelstraat. Sinds de aanleg van het Albertkanaal in 1933 en de dijkbreuk in 1939 was dat niet zo simpel. Zij moesten dagelijks kilometers te voet naar de overkant afleggen. Om dit probleem op te lossen, kwam er een brug in de Kiezelstraat maar die werd in het begin van de oorlog opgeblazen. Vanaf dan werd de dagelijkse oversteek gemaakt met een vlot.

Het onvergetelijke drama met het overzetplatform op 14 februari 1941 maakte de getroffen inwoners radeloos. Na de ramp werd het vlot opnieuw in dienst genomen. Er mochten maximaal 12 personen per keer overgezet worden. Maar veel mensen durfden hun kinderen niet meer met het vlot naar Godsheide te sturen. Daarom werden 2 houten barakken opgericht in de Eikendreef, 1 voor de

jongens en 1 voor de meisjes. De barakken werden slechts 1 jaar gebruikt. Daarna lag er een noodbrug over het kanaal en gingen de kinderen weer in Godsheide naar school. Met de steun van de parochie en het dekenaat werden in 1956, twee schoolgebouwtjes opgericht op een achtergelegen stuk heidegrond in de Zandstraat. Buurtbewoners sloegen de handen in elkaar onder de kundige leiding van Willem-Gustaaf Bulen. Hij was aannemer van beroep en zijn vrouw baatte een Limburgiawinkel uit, net naast de school.

Klein gelukske

“Iemand” heeft zomaar in het veld, tussen de Pijpersveldstraat en de Zandstraat, een kilootje Cosmoszaadjes verstrooid. Het resultaat is verbluffend. Telkens ik hier voorbij kom, geniet ik, word ik instant blij. Zelfs nu, in het late november zonnetje, lijkt het een beetje lente. Dank je wel, liefste “Iemand”!

Tuin van schrijnwerker Coenen, vlak naast het toegangsstraatje naar de school.

De kleuterschool startte in 1957 met de juffrouwen Alice Smits en Louisa Heleven. In 1959 werd Louisa opgevolgd door juffrouw Mia Bellefroid. Louisa trad 2 jaar later in het klooster als zuster Geert. De graadklas voor het eerste en tweede leerjaar werd begeleid door Yvonne Vanquaethoven, afkomstig uit de Zandstraat. Toen zij trouwde, moest ze stoppen met werken. Vrouwenemancipatie werd pas uitgevonden met de komst van haar opvolgster Mien Verdingh. Hierover meer in de volgende editie van de Godskesgazet.

Tekst Renilde C. Zwart-witfoto’s uit Warm aanbevolen Kleurenfoto: Suzy Van Herck

Tuikabelbrug terug open: een kleine evaluatie

Op vrijdag 4 november ging de verhoogde tuikabelbrug in Godsheide opnieuw open. Veel Godsheidenaren zijn tevreden dat ze na een jaartje omleiding de brug weer kunnen gebruiken. Vlaams minister Lydia Peeters was aanwezig bij de opening en gaf een korte toelichting.

“In december zal de brug helemaal afgewerkt zijn. Dan komt er een groot volksfeest op de brug”, zei de minister. In 2017 vroeg ‘de Unie Godsheide’ aan de inwoners om je kandidaat te stellen om in een werkgroep mee te denken aan de toekomst van Godsheide. ‘Godsheide aan het Water’ is zo’n werkgroep. De werkgroep ‘Godsheide aan het Water’ ging aan de slag met het engagement ‘Invulling Tuikabelbrug’. Met de ondersteuning van de architecten Anne Moerman en Manu Gelders uit Godsheide werden talrijke voorstellen uitgewerkt. Deze voorstellen werden daarna voorgelegd aan vertegenwoordigers van de stad Hasselt, de Vlaamse Waterweg, het Agentschap Wegen en Verkeer, Natuurpunt.

2018 infomoment “Godsheide aan het water”

Rik van de Beerhoutstraat en Rik van de Mizerikstraat namen deel aan de werkgroep ‘Godsheide aan het Water’. Zij bezochten onlangs de tuikabelbrug om te bekijken of de voorstellen van de werkgroep ook uitgevoerd zijn op de nieuwe brug.

Rik en Rik: De brug is nog niet helemaal af. Laat ons focussen op het fiets- en autoverkeer.

Voorstel van ‘Godsheide aan het Water’: breng het autoverkeer naar de brughelft die niet gebruikt wordt en leg snelheidsremmers en bochten aan om de snelheid uit het verkeer te halen.

Rik en Rik: We vinden het voorstel van de werkgroep helemaal terug. De auto’s rijden inderdaad op de oostelijke brughelft. Het autoverkeer wordt door drie wegversmallingen prima afgeremd. De bochten in de weg laten geen hoge snelheid toe. Aan de twee oversteekplaatsen voor fietsers krijgen de auto’s voorrang op de fietsers. Je kan niet meer aan hoge snelheid richting Godsheide rijden. Aan de tunnel onder de Universiteitslaan is het duidelijk dat

Wegversmalling in het midden van de brug

Afslag richting Godsheide

de hoofdweg door de tunnel leidt. Om naar Godsheide af te slaan moet je vertragen en rechtsaf slaan. Je kan niet meer aan hoge snelheid richting Godsheide rijden.

Actiepunt van ‘Godsheide aan het Water’:

LANGZAAM: fietsers en voetgangers komen op de eerste plaats, de auto volgt.

Rik en Rik : We denken dat er bijzonder goed aan de fietsers is gedacht. Het tweerichtingsfietspad is helemaal gescheiden van het autoverkeer aangelegd. Het is 3 m breed aan de zuidzijde en 4 m richting Malpertuus. Fietsers kunnen elkaar vlot passeren of kruisen. Op de brug vormen schanskorven een veilige en stevige muur tussen auto- en fietsverkeer. Een beek voor de waterafvoer zorgt voor de scheiding van auto’s en fietsers op de hellingen.

Een deskundige van het Agentschap Wegen en Verkeer heeft de werken aan het fietspad van nabij opgevolgd. Door zijn advies merk je dat het fietstraject niet egaal stijgend of dalend verloopt. Steilere en vlakkere stukken wisselen elkaar af. Zo kan je een inspanning en wat rust inbouwen tijdens de klim. Het fietspad over de tuibrug is een stuk van de fietssnelweg F701. Deze loopt van Genk via de Universitaire Campus naar Hasselt.

Schanskorven en een beek tussen autoweg en fietspad

Fietssnelweg F 701 Genk-Hasselt

Tekst Rik E.

Fietsers moeten voorrang geven aan de auto’s.

Aan Malpertuuszijde is een brede verbinding gemaakt met het jaagpad. Via deze verbinding en het jaagpad kan je naar Hasselt of de Rooierheide fietsen zonder autoverkeer in de buurt.

Voetgangers mogen het fietspad ook gebruiken om tot op de brug te wandelen. Wij hopen dat wandelaars en fietsers erin slagen om goed rekening te houden met elkaar.

JE MEER WETEN?

Op de helling richting Godsheide kunnen fietsers op twee plaatsen de rijweg oversteken. Wees daar heel voorzichtig.

De wegmarkeringen en de verkeersborden geven duidelijk aan dat auto’s voorrang hebben.

Op T-kruispunten van 2 fietspaden gelden de voorrangsregels voor de fietsers eveneens.

Rik en Rik: We hebben vastgesteld dat langs de fietspaden in sommige bochten nog geen omheining is geplaatst. In de snelle bocht in de afdaling naar Malpertuus is een veilige balustrade zeker nodig. Anders gaan fietsers in de diepe beek terechtkomen. Ook in de bergaf richting tunnel moet omheining geplaatst worden om te vermijden dat fietsers op de rijweg schuiven. Maar we durven hopen dat deze omheiningen gepland zijn. De volledige afwerking is nog in uitvoering.

fietssnelwegen.be vlaamsewaterweg.be/brug-godsheide de-unie-godsheide.be/initiatieven/godsheide-aan-het-water

Verbinding F 701 - jaagpad

Een balustrade tussen beek en fietspad graag.

Verbinding F 701 - jaagpad

WIL

Lieve Gelders (1942-2022)

Eerbetoon aan een sterke geest in een kwetsbaar lichaam.

Voor vele nieuwe inwoners is Lieve Gelders wellicht een nobele onbekende, maar de invloed van deze kranige dame uit Godsheide is niet te onderschatten. Google haar maar eens. Via YouTube en HBvL krijg je een goed zicht op haar leven en goede werken.

Met dit artikel brengt de Godskesgazet graag een persoonlijke hulde aan deze bijzondere dame.

Ik ben Renaat, en kwam bijna 20 jaar geleden in de straat van Lieve wonen. Als stichtend lid van De Unie Godsheide engageerde ik mij 9 jaar geleden in het dorp. Ik vond er bij Lieve iemand met wie het van het eerste moment klikte. De gezamenlijke overtuiging die wij hadden, was dat de wereld een betere

wereld zou zijn als mensen met elkaar in contact komen. Verbinding, in de brede zin van het woord, is wat ons bond.

Ik bracht er regelmatig bezoekjes en naast Lieve ontmoette ik er vele mensen van allerlei afkomst, leeftijd, geslacht, gender, en overtuiging… stuk voor stuk mooie mensen.

Vele verhalen passeerden. Over haar vader Fons op het veld, over haar moeder Vieke en het café Onder de Toren, haar studietijd in het kunstonderwijs, werk als bevlogen leerkracht, de commentaren op de actualiteit via de kranten, Humo, Canvas, gesprekken over documentaires, boeken en films, over haar verre reizen en projecten in Marokko, over ontmoetingen met geestesgenoten, over

de vele ervaringen die haar overtuigingen hebben gevormd, de wilde dorpsideeën van mij die er vorm kregen... en ook wel eens lekker samen klagen over mensen die de macht hebben maar niet de overtuiging.

Een kort bezoekje aan Lieve mondde altijd uit in een lang gesprek over van alles en nog wat. Nooit saai. Nooit in een droeve sfeer.

Altijd waren er die lange, spontane gesprekken. Over het goede leven. En in donkere tijden dat sprankeltje hoop of een relativerende noot waar we ons aan optrokken. Altijd die kwinkslag. En altijd was er ook familiehulp Eveline die letterlijk en figuurlijk kleur in het huis van Lieve bracht.

We organiseerden met De Unie Godsheide tal van onvergetelijke activiteiten in het café, waar Lieve heel hard van kon genieten. Concertjes, kunsttentoonstellingen, erfgoedactiviteiten over het leven van Godsheide, de dijkbreuk, maar vooral het samen zingen is mij bijgebleven!

Lieve bleef nooit erg lang in het café, ze kwam altijd eens piepen, zag dat het goed was en keerde terug naar haar stekje.

Ik denk dat ik niet de enige ben die jou de laatste weken volgende woorden heeft horen zeggen: “Laat mij maar tussen mijn onkruid zitten”.

Dat laatste was je niet gegund. Het klinkt misschien hard, maar de laatste 12 weken in het herstelbedrijf, zoals jij het herstelverblijf noemde, het woonzorgcentrum en het ziekenhuis waren er te veel aan. Zeker ook het verlies van je tweelingbroer was een grote klap. Mijn hart brak, telkens ik je kwam opzoeken.

Je geest wou nog wel, maar het lichaam was op. Rest ons het onkruid op je oprijlaan. Ik zal ernaar blijven kijken en het koesteren. Want onkruid vergaat niet. Net zoals de vele goede herinneringen aan jou. Ik mis je nu al erg hard. Maar ik ben dankbaar voor de momenten die we samen hadden.

Laten we er met zijn allen voor zorgen dat we de levenskracht en overtuiging van Lieve meenemen in ons verdere leven. En het onkruid koesteren. Ik pluk de dag en neem je mee. Dag grote dame.

Burenstrijd

Op zondag 17 juli 2022 fietste Ivan Martens uit de Bosstraat als 250.000ste fietser over fietsbrug De Langeman aan de sluis van Godsheide. Fietsvrienden Jaak en Bart meldden deze prestatie aan reporter Raymond Rutten. Bij deze was Ivans eeuwige roem verzekerd in Het Belang van Limburg.

Jan Vandommele, die deel uitmaakt van hetzelfde burenfietsclubje, ziet zo’n magisch getal én de bijbehorende roem ook wel zitten. Hij gaat op zoek naar alle tellers van Hasselt en omstreken en houdt hun aantallen nauwgezet bij. Op zondag 6 november is het eindelijk zover. De teller in Kapermolenpark staat op 249.988. Hij besluit nog een toertje extra te lopen in Kapermolen en ziet nog enkele fietsers passeren. Bij 249.999 slaat hij toe en kroont hij zichzelf tot 250.000ste persoon die daar passeert. Gezien hij al lopend voorbijkomt, is er geen fietsvriend die getuige is en de foto kan maken. Geen nood, Jan maakt de allereerste selfie in zijn leven en komt hierdoor in de Godskesgazet. Dat zijn dan twee primeurs in één keer.

Bij het schrijven van dit artikel staat de teller van De Langeman op 469.192. Ben jij de 500.000ste passant, stuur dan je selfie naar godskesgazet@de-unie-godsheide. be. Benieuwd welke Godsheidenaar we in de volgende editie in de kijker kunnen zetten.

Tekst Renilde C.

Miel Vanstreels

Miel Vanstreels (1951, Godsheide) woont in Maastricht. Op zijn elfde kreeg hij zijn eerste racefiets. Sindsdien peddelt hij als een toerist met altijd tegenwind en met een hoofd vol dromen over binnen- en buitenlandse wegen.

In de volgende editie van de Godskesgazet brengen we een interview met deze uitgeweken Godsheidenaar.

Als voorproefje een gedicht dat Miel schreef over zijn vader.

Is je nieuwsgierigheid gewekt, dan kan je nu reeds een kijkje nemen op https://fietsvarianten. blogspot.com, tevens de bron van dit artikel.

René Vanstreels

Mijn vader leert me hoe ik uit de wind moet blijven met welk verzet ik naar boven rijd, ik trap de tranen uit mijn ogen om zijn wiel te houden ik wil dit fietsen nooit meer kwijt

Werkmieren

Onlangs zag ik een vriendelijke dame aan mijn brievenbus aanstalten maken. Het bleek iemand van Godsheide te zijn. En ze was aan het ‘flyeren’. Dat betekent gewoon dat ze in elke bus van de straat een papier duwt. Moedig.

Toen ik in gesprek ging met haar, bleek de tekst te gaan over een actie van de Kleinstraat om een nieuwe geplande verkaveling te verhinderen. Ik was verbaasd. En geprikkeld door nieuwsgierigheid kwam ik snel terecht op hun whatsappgroep.

Mijn verwondering begon toe te nemen. Meer dan 10 mensen bleken al maanden bezig te zijn met deze actie. Dat wil zeggen: informatie uitpluizen bij de stad en bij het betrokken immobiliënkantoor, mensen van de straat bijeenbrengen, vergaderen, verslagen delen, juridisch advies vragen en ten slotte op de juiste manier een bezwaarschrift opstellen. Een titanenwerk. Zonder eigenbelang. En dat allemaal in een doolhof van wetten en regeltjes die voor mij ontoegankelijk zijn.

Fantastisch toch dat er nog mensen zijn die als werkmieren in stilte bezig zijn hun eigen nest proper te houden. Mensen die ijveren voor het behoud van het authentieke dorpskarakter van Godsheide.

Toen ik ’s anderendaags mijn tuinman (die hier 100 meter verderop woont) erover sprak, deelde hij mijn verbazing. Hoe kan het dat mensen zich inzetten voor onze nabije omgeving, terwijl wij er niks van weten? Zij verdienen toch alle respect.

Meer nog. In het verlengde van de Kleinstraat ligt de Kiezelstraat. Ook daar is een buurtactiegroepje bezig, waarover wij nauwelijks iets horen. Deze mensen bekommeren zich over de inplanting van een rusthuis in Godsheide. Blijkt dat daarrond ook onduidelijkheid bestaat. En onrust.

Dus over een afstand van 500 meter, 2 geweldig actieve mierenhopen die liever in de schaduw blijven werken? Daar moeten wij met de Godskesgazet iets aan doen, dacht ik. Kiezen ze zelf voor het werk in de luwte of houdt er hen iets tegen?

Mieren hopen op een bos dat niet verkaveld wordt.

Ik vind in ieder geval dat het hier gaat over 2 zaken die van belang zijn voor heel Godsheide. Dus verdienen ze zeker een plaats in de Godskesgazet.  ‘Hola, hola,’ zegt een bezorgde stem. De Godskesgazet is afhankelijk van de stad. Zij betalen het drukken van deze krant. Dus oppassen met kritiek op het gemeentebestuur. Je bijt niet in de hand die je voedt.

Dat is waar. Maar daar staan andere argumenten tegenover. Het stadsbestuur bestaat uit weerbare mensen die met kritiek kunnen omgaan. Zij weten ook dat een stem geven aan iedereen die begaan is met wat er leeft in de wijk, belangrijk is. ‘Openbaarheid van bestuur’ is trouwens een wettelijke plicht.

En natuurlijk moeten we in deze krant geen politieke discussie voeren. Iedereen in Godsheide moet dit kunnen lezen zonder zich te verslikken bij de koffie. Dus ook geen technische verslagen over bouwvoorschriften en moeilijke juridische spitsvondigheden. Maar we moeten wel bekend maken wat er beweegt. En complimentjes geven aan mensen die dat verdienen. En verwijzen naar de plaats waar meer informatie te vinden is.

1.000x dank!

De Godskesgazet wordt gemaakt door vrijwilligers. De artikels worden geschreven door mensen die, puur voor het plezier, lokaal nieuws willen delen met hun dorpsgenoten. Maar we zouden vanzelfsprekend nergens staan als onze buurtkrant niet bij elke Godsheidenaar in de brievenbus zou geraken. Ook het verdelen van de Godskesgazet gebeurt volledig op vrijwillige basis. Hoog tijd dus om onze verdelers in de schijnwerpers te plaatsen.

Bij de start in 2020 werd het drukwerk geleverd in de kerk. Omdat dit soms storend was bij een begrafenis of huwelijk, zijn we overgeschakeld naar een privéadres. De krantjes komen

aan bij Dirk en hij brengt de dozen tot bij de 3 hoofdverdelers. Op basis van het Exelbestand van Renaat, worden de krantjes tot bij de stratenverdelers gebracht.

Malpertuus

Luc en Noëlla zijn de uitvalsbasis voor dit grootgrondgebied. Zij houden punctueel de wijzigingen bij en passen hun lijst regelmatig aan bij veranderingen in aantallen.

Dirk Meyvisch neemt heel wat straten voor zijn rekening. Sociaal engagement is zijn grootste drijfveer. Zeker nu hij met pensioen is, wil hij graag zijn steentje bijdragen aan de gemeenschapswerking. Hij is ook vrijwilliger in het vaccinatiecentrum en twee maal per week in natuurgebied De Maten. Onze verdeler heeft duidelijk het hart op de juiste plaats.

Godsheide centrum Sabine is geboren Godsheidenaar en kent het centrum op haar duimpje. Zij stemt steeds af met haar mensen of het mogelijk is om de krantjes binnen enkele dagen te bedelen. Is het een keertje moeilijk dan zoekt Sabine iemand anders om het over te nemen. Gelukkig zijn er hier veel kandidaat-verdelers.

Kristien brengt de Godskesgazet rond in de Mizerikstraat, aan beide kanten. De Mizerikstraat ligt half in Hasselt en half in Diepenbeek. Officieel woont Kristien in Diepenbeek maar ze voelt zich op

Tekst Renilde C.

Dirk

en top Godsheidenaar. Ze is blij dat ze het krantje ook mag bezorgen aan de Diepenbeekse Godsheidenaren.

en

Wolske Chantal bust heel Wolske. Ze is een fervent wandelaarster. Een vijftal keer per week maakt ze een wandeling van een klein uurtje. Ze heeft verschillende vaste routes richting de golf, langs de demer of naar de Katharinawijk en de stad. Voor de verdeling van de Godskesgazet past Chantal haar parcours graag aan en loopt ze het blokje rond in Wolske. Af en toe krijgt ze de hulp van kleindochter Estelle. Jong geleerd is oud gedaan.

Het is onmogelijk om de foto’s van alle verdelers te tonen maar zeker ook een welgemeende “Dank je wel” aan: Veerle, Ine, Pieter, Greta, An, Ria, Lutgart, Kris, Martha, Zoë, Mandy, Karin, Sabien, Sofie, Philippe, Luc, Jean-Pierre, Andy, Hugo, Claudio, Monique, Pim, Robin, Kirsten, Raymond, Lindsay, Olga, Sophie, Frans en Natascha.

Wil je zelf ook graag meehelpen bij de bedeling van de Godskesgazet, geef dan een seintje via Godskesgazet@de-unie-godsheide.be. Zeker voor de straten achter de Genkersteenweg kunnen we nog hulp gebruiken.

Sabine

Kristien

Chantal

Estelle

Reizen met vaders

Niemand in mijn familie heeft zeebenen, behalve ik en papa. Dus als ik uitgenodigd word om een verhaal te schrijven over de reis van een oud dwarsgetuigd zeilschip naar Tenerife, is papa de eerste om aan te haken. Papa en ik zijn net hetzelfde: koppig als ezels en het grootste deel van de tijd vertoeven we in onze eigen wereld. Nu wil het zo zijn dat die werelden compleet verschillen. Die van papa is gestructureerd en comfortabel, die van mij chaotisch en dromerig. Toch besloten we samen op reis te gaan. Zo kwam het dat, op niet zo’n bijzondere dag in de naderende herfst, twee tassen werden gepakt.

Ik propte kleding in mijn backpack en verliet de warrige Gentse binnenstad, papa plooide zijn kleding op en legde die in een koffer die exact in het Ryanair-vakje past, om het grote witte huis in de Vossenbergstraat voor twee weken achter zich te laten.

In Lissabon ontmoetten we mijn vriendin Noortje, die sinds een jaar in Spanje woont en daar onderzoek doet naar circulaire landbouw. De dreadlocks groeien over haar

Tekst en foto’s ingestuurd door Zoë de Goede

schouders en ze noemt zichzelf anarchist. Met haar paard en vriend woont ze in een zelfvoorzienend huis. Papa en zij kennen elkaar al en zetten hun discussies over kapitalisme en de industriële voedselindustrie moeiteloos verder. Hij is voor, zij is tegen. Als we bevriend worden met enkele straatmuzikanten, vertellen ze papa over de school of life. Hoe ze geen opleiding nodig hebben om muziek te maken en te leven. Papa schudt hen de hand met de woorden ‘as long as your soul is in the right place, man’.

Het wijde water

De dag erna nemen we afscheid van Noortje en reizen we door naar Cascais, waar het schip Europa vertrekt. Papa is ziek en zenuwachtig, en we krijgen ruzie omdat hij op tijd bij het schip wil zijn, maar ik nog een mail wil versturen. Als we aan boord stappen, ben ik chagrijnig. Iedereen vraagt elkaar waar ze vandaan komen en hoe ze hier terechtkomen. Die vragen heb ik al een miljoen keer gehoord en de antwoorden interesseren me steeds minder. De volgende vraag is ‘wat doe je?’. Ik heb al zoveel verschillende dingen gedaan in mijn leven dat ik het antwoord

erop niet meer weet. En ik heb al op zoveel verschillende plekken gewoond dat ik niet meer weet waar ik vandaan kom. Terwijl ik me terugtrek met een boek, leert papa iedereen kennen. Binnen enkele dagen weet hij van iedereen waar ze vandaan komen, wat ze doen en of ze getrouwd zijn en kinderen hebben. Alleen van de matrozen krijgt hij geen hoogte. Die hoppen van schip naar schip en hebben geen vast adres. Ze roken sigaretten en doen klusjes op het achterdek, waar ze elkaars schilpaddentatoeages tellen – die aangeven hoe vaak ze zeilend de evenaar zijn overgestoken. Zij houden de wacht op vaste tijden, wij op wisselende. Een wacht duurt vier uur. Soms kijk je op het voordek uit naar schepen, soms sta je achter het roer en anders bedien je de zeilen. Als we het laatste oefenen, hangt papa binnen no time ergens hoog boven in de mast. Onze eerste wacht begin om vier uur ‘s ochtends. Ondanks zijn ziekte springt papa voor de wekker uit bed om mij wakker te maken. Papa houdt al zijn hele leven wacht in het ziekenhuis, met het verschil dat hij daarvoor betaald wordt. Op het dek ontmoeten we onze groep, bestaande uit een visserskoppel, twee jongeren, een naamgenoot van papa, en ik. Om verwarring te voorkomen wordt papa ‘papa Eric’ genoemd. De andere Eric heeft ook een dochter op het schip. Toch schijnt mijn papa papa-eriger te zijn. Als de zon opkomt, zit ik met Jesse op het voordek. Hij is hier ook met zijn vader. De zon hangt als een enorme ronde bal boven de horizon. ‘Heb jij ook soms het idee dat je ouders je altijd als een kind blijven zien?’ vraagt hij. ‘Altijd.’

Vaders op Madeira

We maken een tussenstop op Madeira. Hoe dichter we bij land komen, hoe meer mobieltjes bovengehaald worden. Hoe minder gepraat wordt. Mensen herinneren zich wie ze zijn. Dokter, vader, echtgenoot.

Papa vertelt over onze eerste reis naar Madeira, toen ik een jaar oud was. Hij wil dingen bezoeken, ik wil liefst verdwalen. We doen iets daar tussenin en komen nergens uit. ’s Avonds aan tafel praten we in een hip restaurant, waar influencers aan de bar foto’s maken van hun eten, over mijn werk en toekomst, over de constante limbo tussen stabiliteit en onzekerheid. Papa raadt het eerste aan, ik kan niet zonder het tweede. Madeira verdwijnt uit zicht en ik ga slapen op het dek, onder de sterren. Verstopt tussen de reddingsboot en de roeiboot. Ik zet mijn wekker om twaalf uur, dan hebben we wacht. Als ik om half één wakker word, grabbel ik mijn kussen en deken bijeen en strompel ik naar het roer. Daar staan ze op het punt de alarmbel te luiden. Papa maakte al een rondje over het dek en vond mij niet, dus men ging ervan uit dat ik in het donker overboord getuimeld was. Het dek is slipperig en helt 45 graden, dus dat was nog niet zo’n gekke diagnose. Papa is kalm, maar in zijn ogen zie ik kolkend water zo zwart als de zee. Hoe vreemd onze vaders ook moge lijken. Eigenlijk zijn ze wat wij geweest zouden zijn, als we in een andere tijd geboren waren. En wat wij zullen worden, als wij kinderen hebben die ons niet begrijpen en de tijd teruggedraaid wordt volgens de vicieuze cirkel van dat vreemde rad dat de tijd heet. Hij zegt niet dat hij continu bang is, omdat ik hem ben en tegelijkertijd roekeloos ben zoals hij dat nooit geweest is. Gebeurt er iets met mij, dan gebeurt er iets met hemzelf. Juist omdat hij zijn kroost beschermt als een leeuw, weet ik dat mij nooit iets zal gebeuren. De enige voorwaarde is dat hij er is, dat hij er altijd is.

Colofon

Deze wijkkrant is een initiatief van de dienst Wijkopbouw van Stad Hasselt i.s.m. dit vrijwillige redactieteam: Hoofdredactie: Dirk Lambrichts (dirk.lambrichts@outlook.com) en Renilde Cox (renilde.cox@telenet.be) Teksten en fotografie: Stad Hasselt, Dirk Lambrichts, Renaat Roekaers,  Rik

Emonds, Gudrun Bongaerts, Renilde Cox, Kaat Bogaert, Gip Theunissen Vormgeving: tricolor.be Drukwerk: Realise Printing

Enkele sfeerbeelden van Reveil 2022, de 2de editie van Reveil op het kerkhof in Godsheide, een organisatie van de Godskesgazet.