Uit Het Hart | Wijkkrant Heilig-Hart | Zomer 2023

UIT HET HART

WIJKKRANT HEILIG HARTWIJK

Vrijwilligersplein p 12

Tribune Sporting p 18

#02 – Zomer 2023 – jg 4

v.u. Dirk Schuermans, Prinsenstraat 21, 3500 Hasselt

Beste lezer,

Wist je dat we sinds kort 5 Digipunten hebben in Hasselt? Hier kan je terecht voor digitale hulp, opleiding of een laptop uitlenen. Je vindt de Digipunten op volgende locaties: wijkpunt Kuringen, De Brug aan de Oude Luikerbaan in Hasselt, stadhuis ’t Scheep, LDC Banneux en LDC Stadspark. Wil je meer informatie over de Digipunten? Via www.hasselt.be/digitalehulp kom je al veel te weten. We zijn ook steeds op zoek naar vrijwilligers voor het Digiteam. Je hoeft geen expert te zijn, basiskennis van computers volstaat. Je moet vooral sociaal zijn, en een beetje geduld hebben.

Idee voor je wijk

Heb jij een tof idee voor je buurt? Overtuig dan minimum 4 buren om samen een wijkbudget aan te vragen. Je kan tot 2.500 euro ontvangen om jullie buurtproject te realiseren. Surf naar www.hasselt.be/wijkbudget voor alle info. Aanvragen kunnen ingediend worden tot 15 september.

Een feestje met je buren is ook altijd een goed idee. Organiseer je met je vereniging of buren een buurtfeest in de periode van 23 tot en met 25 juni of van 30 juni tot en met 11 juli? Dan kan je tot € 170 van je organisatiekost terugbetaald krijgen via www.Vlaanderenfeest.eu.

Natuurlijk valt er nog heel wat meer te gebeuren in jullie wijk. Daar lees je alles over in deze wijkkrant.

Dymfna Meynen Steven Vandeput Schepen van de Hasselaar Burgemeester Zorg & Samenleving

Heb je een tof idee voor je buurt? Vraag er dan wijkbudget voor aan.

In het Digipunt in je buurt maken we digitaal makkelijk.

Foto’s: Bianca Mathijs

Inhoud

p. 2 Woord van de burgemeester en schepen

p. 3 Inhoud – Colofon

p. 4-5 Heilig Hart ZomerfeestGelatinesite

p. 6

Armand Hertzstraat – Belevingsbrug

p. 7 Street art Xioroproep kraamafdeling Begijnhof

p. 8-9

Koreaveteraan René

p. 10 Sint-Vincentius/Kado Sjapoo

p. 11 Vlaams Huis

p. 12-13

p. 14-15

p. 16-17

VrijwilligerspleinLiesbeth Huybrechts

Jean-Marie

Christel Bangels - marokijnbewerking

p. 18 Wijk en de wereld: Marta

p. 19

Tribune Sporting

p. 20 Inge Huybrechts –kruiswoordraadsel

p. 21

Virga Jesse ommegang 2024 - Puzzel

p. 22-23 HAST - opendeur – Erasmus

p. 24

Ontharding Daltonschool

Colofon

Deze wijkkrant is een initiatief van de dienst Wijkopbouw van Stad Hasselt

i.s.m. dit vrijwillige redactieteam:

Hoofdredactie: Dirk Schuermans (dirk.schuermans@telenet.be) en Raymond Rutten (raymond.rutten@telenet.be)

Teksten: Annelies Vandeweerdt, Annemie Reysen, Myriam Vray, Robby Timmermans, Sofie Bruninx (HAST), Hilde Mercie, Willy Cosyns, Lander Bikkembergs, Dirk Schuermans, Raymond Rutten.

Fotografie: studenten Fotografie Qrios (o.l.v. Els Gielen): Greet Van Reusel (cover), Bianca Mathijs, Annouk Donné; Raymond Rutten, Dirk Schuermans, Sofie Bruninx, Annelies Vandeweerdt, Annemie Reysen, Roland Brans, Karin De Greve, stad Hasselt/ Inge Delee, Sven Dillen

Vormgeving: tricolor.be

Drukwerk: Realise Printing

Wil jouw vereniging of organisatie in de herfstkrant een activiteit of weetje laten opnemen?

Stuur dan voor 18 augustus 2023 een mailtje naar raymond.rutten@telenet.be.

Zomerfeest 2023

Markeer nu al zondag 6 augustus in je agenda met als titel ’Heilig Hart

Zomerfeest 2023’. Tussen 12 en 20 uur tovert het buurtcomité Heilig Hart

Feest de ruimte rond de kerk om tot the place to be voor alle wijkbewoners.

Het Zomerfeest activeert

buurtbewoners om mee te bouwen aan een warme en hartelijke wijk en om hun verborgen talenten te tonen. ”Rondom en tegenover de Heilig-Hartkerk lenen de pleinen zich uitstekend voor een buurtmarkt en een speelweide met terras en podium”, laten Hilde en Ines weten. Ze bereiden opnieuw een heel mooi gevuld programma voor met workshops, artiesten en intiemere optredens binnen in de kerk. Op de buurtmarkt vind je een boekenruilkraam, grime, handtassen, astronomie en nog veel meer. Vorig jaar trok het wijkfeest liefst 1.500 bezoekers en werkten 80 vrijwilligers samen aan een supergeslaagde eerste editie.

Zelf meewerken? Wil je een plek op het podium, op de buurtmarkt of de speelweide? Of gewoon praktisch helpen? Neem dan contact met het buurtcomité via heilighartfeest@ gmail.com. Op woensdag 19 juli verzamelen alle deelnemers en vrijwilligers om 20 uur aan de kerk voor een voorbereidend infomoment.

De Gelatinefabriek, ooit de grootste werkgever van de stad

Eind 19de eeuw trok Hasselt de kaart van de vooruitgang, en werd 5 hectaren met daarop de vervallen en nutteloos geworden Broekermolen verkocht aan de industriëlen Gottlieb en Charles Wolff uit Frankfurt. De gronden, gelegen naast het slachthuis en aan het kanaal, waren voor hen van doorslaggevende betekenis om hier een chemische fabriek op te starten. Het gevolg was dat een stroom van huiden en beenderen op gang kwam. Leveringen kwamen niet alleen van het nabijgelegen slachthuis, want dode ossen van de jeneverindustrie eindigden in hun fabriek. Beenderen en huiden kwamen er verder via het station en per schip aan, zelfs vanuit Pakistan en India.

Tot in 1927 produceerde de fabriek gelatine en meststoffen. Het eindproduct was gelatine in de vorm van bladen of in poedervorm bestemd voor de voedingsindustrie en de fotografie. Heel wat malse snoepjes werden met deze gelatine geproduceerd. Hasselaren spraken van ‘metskesvlies’ (meisjesvlees). Productieoverschotten werden tot 1927 verwerkt tot lijm. Met meer dan 300 werknemers bleef de fabriek tot in 1954 een van de grootste werkgevers in de stad. De fabriek werd geleid door de zoon van Armand Hertz. Hij bouwde naast zijn fabriek een grootse, witte villa die de

bijnaam ‘het kasteeltje’ kreeg. Hier woonde hij met zijn gezin tot aan zijn dood in 1928. Het kasteeltje deed nadien nog jaren dienst als uitbreiding van de Ursulinenschool. In de jaren tachtig werd het echter met de grond gelijkgemaakt.

Na de Eerste Wereldoorlog fusioneerde de fabriek met die van Vilvoorde onder de naam ‘NV Gélatines Hasselt et Vilvorde’. Die fusie maakte van deze onderneming zowat de grootste wereldproducent van gelatine. In 1969 gingen de deuren in Hasselt echter dicht en werden 260 arbeiders werkloos.

Beeldbepalend rest ons gelukkig nog de 60 meter hoge schoorsteen en enkele muren van de pakhuizen. De resterende schoorsteen verving twee kleinere schoorstenen die samen met heel wat loodsen verloren gingen in de grote brand van 30 september 1927. De werkloze arbeiders werden nadien tijdelijk ingeschakeld in de heropbouw van de fabriek. Uit dankbaarheid liet de directie daarom voor hen een feestzaal en een fabriekswinkel bouwen. Bijkomend breidde de fabriek zich uit naar de Lazarijstraat met twee ingenieurswoningen en drie woningen voor het gespecialiseerde onderhoudspersoneel. De lijmproductie werd omwille van de risico’s niet meer heropgestart.

Van het industriële verhaal is vandaag niet veel meer te zien. Samen met de fabrieksgebouwen verdwenen de feestzaal, de fabriekswinkel, drie arbeidershuisjes en recent nog het poortje met trapgeveltje. Uit veiligheidsoverwegingen werd de oorspronkelijk 90 meter hoge schoorsteen later voor een derde afgebroken. Je merkt het duidelijk aan de keramiekletters. Achter de schermen werkt de stad intussen al enkele jaren aan een volledig nieuwe Gelatinesite.

Jules Klock schreef in de jaren 40 het bekende lied ‘Achter het lijmfabriek’. Scan de code om het te beluisteren (track 12).

Roland Brans

Roland Brans

Karin De Greve

Luc Smeets

Armand Hertzstraat

De Armand Hertzstraat maakte tot aan het begin van de 20ste eeuw deel uit van de Wijersteeg. Deze vertrok aan de Kuringerpoort en liep naar de Broekermolen toe. De komst van de industrie had invloed op het wegverkeer in de wijk. Toen het spoor werd aangelegd tussen de kanaalkom en het station, werd een deel van de Wijersteeg afgesneden. In 1928 kreeg dit deel voortaan de naam van een van haar bewoners, de directeur van het lijmfabriek Armand Hertz. In de volksmond stond deze straat echter al langer gekend als de ‘straat achter het

De vertraagde brug

De belevingsbrug over de Kanaalkom komt er pas tegen 2025, met een jaar vertraging met andere woorden. Het plan dat oorspronkelijk werd goedgekeurd en waarover de wijkkrant al schreef in 2021 bleek technisch uiteindelijk niet uitvoerbaar. De stad besliste daarom om met een schone lei te beginnen en een nieuwe projectoproep te lanceren. De stad streeft deze keer via onder andere extra referenties de garantie van de nodige technische expertise van de architect en de uitvoerder na. In juni zullen de uitgenodigde kandidaten ook ter plaatse moeten komen kijken naar de toekomstige ligplek van de brug. Die toelichting hoorden de raadsleden en toeschouwers van de voorbije gemeenteraad van mei. De stad voorziet verder ook een groter budget voor deze nieuwe brug: ze mag immers ongeveer

lijmfabriek’. De hinderlijke ammoniakgeur werd zelfs aangeraden ter bestrijding van valse kroep. Niettegenstaande de geur was dit vooral een pittoreske straatje waar menig koppeltje kwam “kressére” (vrijen). Van de oude fabrieksgebouwen is er niet veel meer overgebleven. Het romantische pleintje met arbeidershuizen en drie kruiken dienden plaats te ruimen voor hedendaagse architectuur. Op de muren van het vernieuwde XIOR-studentenhuis prijken nu twee abstracte muurschilderingen van de Italiaanse kunstenaar Roberto Ciredz.

2,5 miljoen euro gaan kosten tegenover maximaal 2 miljoen euro bij het eerste project. De stad betaalt verder ook een symbolische vergoeding aan elke kandidaat die wel op basis van een volledig weerhouden dossier deelneemt aan de ontwerpwedstrijd, maar uiteindelijk langs de opdracht grijpt. Later dit jaar zal de stad kiezen hoe de brug er zal uitzien. Het is momenteel niet zeker of de nieuwe versie opnieuw de kanaalkom in één keer zal overspannen zonder extra steunpijlers, zoals bij het eerste ontwerp.

Vloedgolven op het Xior gebouw

Hopelijk word je sinds kort niet zeeziek als je door de Armand Hertzstraat wandelt. Moest dat wel zo zijn, dan gokken we op het effect van het prachtige nieuwe streetartwerk van Roberto Ciredz, op het gerenoveerde gebouw van Xior. Curator Treepack nodigde deze Italiaanse kunstenaar uit voor die opdracht. Oorspronkelijk had de kunstenaar gehoopt om 17 verschillende tinten blauw te gebruiken die heel subtiel in elkaar overvloeien. Hij beperkte zich ter plekke echter noodgedwongen tot 9 tinten omwille van de ruwheid van de muur. De sympathieke Italiaan werkte 15 dagen onafgebroken in weer en wind aan de twee muren samen. In totaal gebruikte hij zo’n 100 liter verf en elke kleurgolf kreeg netjes twee lagen. Aan het einde noemde Roberto Ciredz zijn werk ‘FLOOD’. Dat is trouwens zijn vaste werkwijze, om pas een naam te verzinnen als een werk klaar is. De kanaalkom riep bij hem in elk geval beelden en een gevoel op

van wilde tsunamigolven, vertelde hij ons tussen de schilderwerken door. Laten we echter hopen dat het kanaalwater nooit zo woest zal tekeer gaan. Roberto Ciredz houdt wel van grotere werken en grote muren. Eerder creëerde hij al een groot werk voor Crystal Ship, de streetart-route in Oostende.

Daar is zijn muur zowaar nog groter, maar eveneens in diverse blauwtinten. Andere werken van hem vind je tot in Los Angeles en Australië, al blijft hij liever binnen Europa.

Zijn volgende opdrachten zijn in Italië en Ierland. Alleszins hebben wij een prachtig nieuw en opvallend kunstwerk in onze wijk. Kom zeker eens op een zonnige dag in de vroege namiddag kijken, dan zorgt de zon voor een stralend effect.

Frederic Cosemans zette op zijn Facebookpagina een heel leuk timelapse filmpje over hoe het werk tot stand kwam. Scan zeker deze QR-code om het te bekijken!’

Roland Brans, de beheerder van de bekende Hasseltse Facebookgroep ’Dzjie zeit van Hasselt’, lanceerde onlangs een interessante oproep. Op vraag van Paul Leppens verzamelt hij de gegevens van Hasselaren die tijden de Tweede Wereldoorlog geboren werden in de materniteit in het Begijnhof in Hasselt. Het poortgebouw diende in de oorlogsjaren immers als kraamkliniek, omdat de bezetter het moederhuis aan de Guffenslaan in beslag had genomen. ”Een concrete reüniedatum is er voorlopig nog niet, maar toch reageerden al een achttal mensen op de oproep”, vertelt Roland. Onder hen iemand van wie de broer geboren werd op de dag dat Hasselt bevrijd werd (7 augustus 1944) en ook iemand die ter wereld kwam tijdens de paasbombardementen in 1944.Met veel plezier verspreiden we deze oproep dus verder. Wie in onze wijk woont en zich hierin herkent, stuurt gewoon een mailtje naar paul.leppens@telenet.be. En deel deze oproep gerust verder!

Oproep

Stad Hasselt/Inge Delee

René Detilloux, 92 en Koreaveteraan

Meer dan 70 jaar geleden besliste René Detilloux uit de Prinsenstraat om in Zuid-Korea in de ‘vergeten oorlog’ te gaan strijden tegen de Noord-Koreanen en de Chinezen. Hij hield er zware verwondingen, enkele decoraties en een vriendschap voor het leven aan over.

In 1951 ontving René zijn oproepingsbrief voor militaire dienst. Hij koos voor een opleiding tot paracommando. “Op een dag vroeg onze commandant wie naar Korea wilde gaan. Het hele peloton deed dat. Ik heb daar eigenlijk niet echt over nagedacht. Over het land en wat daar aan de hand was, wist ik eigenlijk helemaal niks.”

Scherpschutter, lijken en ratten

“Mijn vader had ik pas de avond voor mijn vertrek laten weten dat ik naar Korea ging. Erg gelukkig was hij natuurlijk niet, zeker omdat hij enkele jaren daarvoor mijn broer had verloren bij een verkeersongeval. Toen we in Korea aankwamen, bleek dat ze daar al wisten dat ik in mijn opleiding 39 op 40 had behaald bij de schietoefeningen. Ik kreeg daarom meteen een scherpsschuttersgeweer in mijn handen gestopt. Ook werden we bij onze aankomst heel snel naar een kerkhof gebracht. Men vertelde ons letterlijk: ‘Dit staat u hier te wachten.’ En daarna trokken we naar het front.”

“Op de eerste plek waar we werden ingezet, viel het nog redelijk mee. Er werd heel veel geschoten, maar we hadden nooit rechtstreeks contact met de vijand. Dat was wel anders op de volgende plek, White Horse Hill. De Amerikanen telden daar op een bepaald moment 12.000 vijandelijke lijken. Gelukkig was het winter, dus de geur viel mee. Veel erger waren de massa’s

ratten die ’s nachts over ons bed kropen. Ik moest elke nacht met mijn geweer, dat over een infrarood camera beschikte, in het niemandsland tussen de vijandelijke linies op verkenning te gaan. Overdag stond ik op uitkijk. Dat viel uiteindelijk nogal mee, ik was bijna altijd alleen en ik moest nooit werken (lacht). Ik heb daar op een dag wel geluk gehad, want een kwartier na de aflossing werd mijn Zuid-Koreaanse collega doodgeschoten.”

Heilig Oliesel en vriendschap

Daarna ging het naar Chatkol. “De Amerikanen werden daar om de 14 dagen vervangen. Wij zijn daar echter 58 dagen aan een stuk moeten blijven. In die periode viel men ons 18 keer aan”, herinnert René zich. “Dat begon meestal met lange, zware bombardementen en dan kwamen drie aanvalsgolven. De eerste was het kanonnenvlees. Sukkelaars die vaak zat werden gevoerd en dan naar de rollen prikkeldraad werden gedreven. Uiteraard sneuvelden die allemaal. De volgende soldaten liepen dan over die lijken om de mijnen te laten ontploffen. In de laatste golf kwamen de elitetroepen en uiteraard waren er dan verliezen aan beide kanten. Zelf heb ik nooit schrik gehad, dat woord staat niet in mijn woordenboek.”

Toch kregen ze René te pakken. “Op de voorlaatste dag werd ik geraakt door een granaat, maar gelukkig droeg ik een kogelvrij vest. Ik werd geëvacueerd naar

een Amerikaans veldhospitaal waar de chirurg mij niet veel overlevingskans gaf. Ik kreeg zelfs het Heilig Oliesel toegediend. De padre van onze compagnie had aan de Belgische ambassade al gemeld dat ik gesneuveld was, en dus dacht mijn vader dat hij ook zijn tweede zoon kwijt was. Maar ik bleef leven. Nadien werd ik in Japan met succes geopereerd. Mijn onderkant was helemaal tot moes en ik had splinters in mijn oog. Gelukkig werd ik niet blind, maar ik loop sindsdien wel rond met dertig granaatscherven in mijn lichaam.” In Tokio maakte René ook kennis met de Amerikaanse Chinees Soot M Jew. “Het klikte tussen ons, en hij is altijd mijn vriend gebleven. We zijn ons hele leven via brieven en andere communicatiemiddelen contact blijven houden. Toen ik hem in 2010 in Korea terug zag, was dat een hoogtepunt in mijn leven.”

Helden

In 2009, 2010 en 2011 keerde René terug naar Zuid-Korea. “We werden daar als helden ontvangen. Op straat spraken oude Koreanen ons om de haverklap aan om ons

De Koreaanse oorlog (1950-1953)

Na de Tweede Wereldoorlog werd Korea in tweeën gedeeld met als bezetters de Sovjet-Unie en de VS. Al snel probeerden Noord en Zuid elkaars deel van het land te veroveren. Noord-Korea werd daarbij gesteund door de Chinezen en de Sovjet-Unie, de Verenigde Naties boden militaire bijstand aan het zuiden. De oorlog begon op 25 juni 1950 toen Noord-Korea het zuiden binnenviel, en eindigde op 27 juli 1953 met een wapenstilstand. De twee landen sloten echter nooit officieel vrede. Daardoor duurt het conflict vandaag in feite nog altijd voort.

uitvoerig te bedanken voor wat we hadden gedaan. Dat doet natuurlijk deugd. Ik heb dan ook geen spijt van mijn beslissing, ook al heeft het me de rest van mijn leven fysieke hinder opgeleverd. In 1952 heb ik gezien hoe Seoel helemaal plat was gebombardeerd, hoe de mensen honger leden en er veel miserie was. Wel, die mensen hebben we geholpen, niet door ze een deel van ons rantsoen te geven, maar door te vechten voor hun vrijheid. Ik zou het nu zeker opnieuw doen!”

Tweede keer bijna dood

Bij de definitieve terugvlucht naar Melsbroek kwam magere Hein trouwens nog eens heel dicht bij René. “We waren nog maar een uur onderweg toen één motor van het vliegtuig uitviel. De piloot keerde terug naar Tokio, maar toen viel ook de tweede motor uit. We moesten daar dus een paar dagen wachten op de levering van nieuwe motoren. We zijn uiteindelijk met hetzelfde vliegtuig naar België teruggekeerd en de motoren zijn toen gelukkig wél blijven draaien.”

De vereniging Sint-Vincentius

probeert in heel België mensen in armoede op praktische manieren te helpen. Dat gebeurt bij voorbeeld via voedselbedeling, kledingverkoop aan lage prijzen en eigen, lokale initiatieven. Hasselt telt 6 Sint-Vincentius-afdelingen, waarvan de eerste in 1855 werd opgericht. Eén ervan werkt in onze wijk actief met zes bestuursleden en elf extra vrijwilligers. Administratief coördinatrice Els geeft extra uitleg.

Strijden tegen armoede

“Ook in onze wijk is er verdoken armoede. Om deze mensen te helpen organiseren we elke tweede woensdag van de maand een voedselbedeling vanuit de Heilig-Hartkerk. Die pakketten worden samengesteld in samenwerking met de voedselbank, de stad Hasselt, subsidies en giften van donors. De vrijwilligers halen de goederen op, stellen de pakketten in de voormiddag samen en verdelen ze in de namiddag.”

“We hopen dat er binnenkort een definitieve herbestemming voor de kerk komt. Dan kunnen we onder andere diepvriezers installeren en opnieuw kleding opslaan. Dit kan vandaag niet omdat er geen zekerheid is over de toekomst van de lokalen. Dat beperkt

onze verdeelmogelijkheden.” Els bedacht vorig jaar een speciaal initiatief voor kansarme kinderen en haalde inspiratie bij Kado Sjapoo, een idee van de afdeling in Kuringen. “Kinderen tot 12 jaar verdienen allemaal de nodige aandacht gedurende één speciale dag per jaar”, vertelt Els. “Hiervoor maken we een verjaardag pakket met daarin een aantal koeken om in de klas uit te delen, cadeaubonnen om een taart te kopen, kaarsjes voor op de taart, kinderchampagne en enkele cadeautjes ter waarde van ongeveer 25 euro. Soms zit er ook een leesboek in. Alles wat in het pakket steekt, is een geschenk van gulle sponsors.”

Els zou dit initiatief nu graag verder uitbreiden met een snoepzak voor Sinterklaas en een terug-naar-school-pakketje. Daarvoor zoekt ze helpende handen. Wil jij net zoals Els blije kindergezichtjes zien, of wil je misschien gewoon helpen bij de voedselverdeling? Neem dan contact op met Els via info@vincentiuskuringen.be.

Wil je het liever houden bij financiële steun? Dan kan je een gift doen of kleding schenken via vincentiuskuringen.be/#Ik-wil-schenken.

Scan deze code

Een joekel van een gebouw: vreemde eend in de bijt?

Ben jij ook al dikwijls voorbij dat imposante kantoorgebouw aan de Koningin Astridlaan 50 gekomen, maar vraag je je af wat het eigenlijk moet voorstellen? Facilitair gebouwverantwoordelijke Jessica Franck en haar regioverantwoordelijke Cindy Noelmans vertellen meer over het Vlaams Huis.

Tot een dikke twintig jaar geleden stond op die plek de ‘Glasfabriek Boermans’. In die tijd besloot de Vlaamse regering om haar dienstverlening te clusteren in een aantal ‘Vlaamse Administratieve Centra’ (VAC’s) in Brussel en de Vlaamse provinciehoofdsteden. Onder impuls van Steve Stevaert werd in 1998 beslist het allereerste VAC te bouwen in Hasselt, dicht bij het station, op het terrein van de voormalige glasfabriek. Het ontwerp werd toegewezen aan A20-architecten in samenwerking met Bob Van Reeth, de eerste Vlaamse bouwmeester. Tijdens de bouw dook een bom uit de Tweede Wereldoorlog op en in 2004 had de officiële opening plaats. Het kreeg daarbij ook een Hasseltse doopnaam: het Hendrik Van Veldekegebouw.

Focus en flexibiliteit

Een groot gebouw als dit vraagt constante aandacht qua onthaal, onderhoud, catering, veiligheid, technisch beheer, wettelijke verplichtingen, evenals onbeperkte beschikbaarheid bij onvoorziene omstandigheden. Daarbij dringen zich soms ook aanpassingen of zelfs renovatie op: hele voetbalvelden vast tapijt en

kilometers bekabeling werden al vernieuwd en recent werden ook zonnepanelen geplaatst. Sinds corona is ook hier een nieuwe tendens ontstaan, waarbij het dagelijkse werk en het klein overleg meer digitaal gebeurt. Voor groot overleg zijn er de grote vergaderruimten. In 2027 worden die ook vernieuwd. Terloops, de gezellige koffiebar met ruime raampartijen op het gelijkvloers kreeg een toepasselijke naam: de ‘vinstermik’.

Lokale verbondenheid

Ligt het Hendrik Van Veldekegebouw als een afgelegen eiland in onze wijk of stad? Volgens onze sympathieke gesprekspartners alvast niet. “In het verleden zijn er al leuke samenwerkingen geweest, zoals bijvoorbeeld ‘de hazelrun’ en ‘de langste tafel’. We hebben steeds ons steentje bijgedragen voor het goede doel.” Volgend jaar wordt het alvast feesten in het Hendrik Van Veldekegebouw zelf: het gebouw blaast dan twintig kaarsjes uit.

Het Vlaams Huis in cijfers:

Bruto oppervlakte bovengronds: 15.000 m2

Ondergrondse parking voor 172 auto’s

Aantal werknemers: ongeveer 650 (300 permanent aanwezig, rest werkt thuis of op het terrein)

Aanwezige departementen: Innoveren en Ondernemen, Wegen en Verkeer, Binnenlands

Bestuur, Zorg, Natuur en Bos, Belastingen, Openbare Werken, Werk en Sociale Economie, Vlaamse Landmaatschappij, Landbouw en Visserij, Wonen, Personen met een Handicap, Omgeving, Handhaving.

Van rommelige achterplek naar een duurzaam rustpunt

Nog zeker tot na de zomer blijft de houten constructie staan op het Vrijwilligersplein. Studenten van de faculteit Architectuur van UHasselt plaatsten deze half over de straat in de laatste week van maart. Maar waarom op die manier? En wat is de bedoeling van hun Live Project? Projectcoördinator Liesbeth Huybrechts, zelf een heel actieve gebruikster van het plein, geeft toelichting.

”De stad vroeg aan Trage Wegen vzw om een trage-wegenplan te ontwikkelen, dus meer plek voor voetgangers en fietsers”, vertelt Liesbeth. Haar departement werd bij dat onderzoek betrokken en koos drie wijken in Hasselt om bepaalde plekken samen met de buurt te activeren. ”De keuze voor het Vrijwilligersplein was niet toevallig: hier heeft in het verleden al een heel voortraject gelopen, een participatietraject rond mobiliteit. Dat gebeurde een aantal jaar geleden, en ook samen met de stad. Daar kwamen heel wat conclusies uit, maar onder andere dat dit plein een heel belangrijke hub is voor de verschillende scholen die errond liggen. De Daltonschool, het lyceum, intussen ook Van Veldeke, en verder avondschool Qrios en de Tuinwijkschool. Eigenlijk komen die allemaal een beetje uit op dit plein. We hadden de grote ambitie om deze omgeving verkeersluw te maken. Dan kunnen mensen die van en naar school

bewegen dat in een veilige en groene omgeving doen. Maar er kan ook gehangen en gespeeld worden, want het hoeft zich niet te beperken tot doorsteken.”

Over het plein racen

De stad introduceerde intussen al een nieuw circulatieplan en sloot een deel af met bloembakken. Maar het gevoel van één, verbonden plein ontbreekt nog altijd. Bovendien stelden de onderzoekers nog een andere evolutie vast sinds het nieuwe circulatieplan. Het huidige project speelt daar nu op in. ”Het Vrijwilligersplein blijft toch nog altijd een snelle doorsteek. Alleen gebeurt dat niet meer door auto’s maar door snelle fietsers en bromfietsers. Die maken het plein nog niet veilig genoeg voor kinderen of oudere mensen.”

Daarom plaatsten de studenten hun constructie bewust voor een deel op de straat. ”Ze blokkeert de straat niet, want je kan er nog altijd door als fietser. Maar je krijgt niet meer het gevoel dat je erdoor kan racen”, verduidelijkt Liesbeth. ”Anderzijds is het een zitplek en een groene plek. We hadden dat nog veel feller willen doordrijven,

maar in de mate van het mogelijke hebben we een beetje onthard en vergroend. Tot slot is er ook een podium. Want voor buurtbijeenkomsten, voor de school of een publiek evenement is het een plek die heel actief gebruikt wordt.” Dat laatste wil het oudercomité van de Daltonschool tijdens de komende maanden nog in de verf zetten.

Onveiligheidsgevoel wegwerken

Intussen blijven de onderzoekers observeren hoe het plein gebruikt wordt, welke functies er voor de toekomstige herinrichting aan bod moeten komen en aan welke mogelijkheden er misschien nog werd gedacht. ”De opening gebeurde helaas op de meest regenachtige dag, in het midden van een stortbui (lacht). Dat was niet zo ideaal om het potentieel te tonen. Het plein verdient om nog eens anders ingenomen te worden.”

Ook met de buurtcomités willen de onderzoekers nog bekijken hoe het plein kan gebruikt worden. ”Er kan ook nog heel veel nagedacht worden over wat voor soort beplanting er dan moet zijn, ook om de juiste sfeer te creëren”, benadrukt Liesbeth

verder nog. Ze doelt daarmee op het onveiligheidsgevoel dat veel buurtbewoners vandaag ervaren. ”Je zorgt bijvoorbeeld voor voldoende lage beplanting zodat er niks kan verstopt worden. Of je maakt het net zó speelbaar, dat er elke dag mensen spelen of zitten en je een hele sterke sociale controle en diversiteit krijgt. Andere groepen hebben dan ook minder de neiging om het plein over te nemen.” Hiervoor wil de stad een landschapsarchitect betrekken bij de toekomstige heraanleg.

Ontharden

De Daltonschool geeft alvast de aanzet van de transformatie van de huidige ”rommelige achterplek” via haar onthardingsproject van de speelplaats. Liesbeth is alvast trots over de behaalde subsidie. ”We willen met alle actoren op deze site samenwerken aan een duurzame wijk. Die ambitie zien we heel graag verder ontwikkelen op het plein. Dat hebben we ook al tastbaar willen maken door stukken tegels weg te halen - iets wat we niet helemaal mochten, maar toch een beetje gedaan hebben. De groendienst deelt die ambitie toch wel. Zij zien ook graag een groen plein, daar is ook heel veel mogelijkheid toe. Want hier is heel veel verhard dat niet moet verhard zijn, wat helemaal geen betekenis of functie heeft. Dus eigenlijk kan het groen vanuit de speelplaats gewoon doorlopen.”

De ontharding van de speelplaats start binnen een jaar. De heraanleg van het Vrijwilligersplein zit vandaag nog in onderzoeksfase, en natuurlijk moeten er na de concrete plannen ook nog vergunningen komen. ”Het is wel het eerste plein dat zal aangepakt en vergroend worden”, geeft Liesbeth nog mee. ”De stad heeft op heel veel andere plaatsen nog ambities om groene longen te creëren maar deze staat toch wel hoog op de agenda.”

Op pagina 24 vind je nog meer informatie over de ontharding van de Daltonschool!

Annouk Donné

Conciërge Jean-Marie trekt de lyceumpoort dicht

Onze wijk telt sinds enkele maanden een ‘monument’ minder: Jean-Marie Ruyloft (68), de conciërge van het lyceum, heeft na 33 jaar de schoolpoort voor de allerlaatste keer gesloten.

Hij woont nu, samen met zijn geliefde katten Hades (14) en Maxima (7) in Runkst, maar voelt zich nog altijd een beetje een Heilig-Harter. “Ik heb alleen maar goeie herinneringen aan de buren van de Stokerij- en de Manteliusstraat, het waren echt gezellige mensen en ik heb enorm genoten van de vele babbels op het bankje voor het lyceum”, zegt

Jean-Marie. “Vooral met bakkersvrouw Cordula heb ik heel veel ‘fatsoenlijke roddels’ uitgewisseld.” (lacht)

Jean-Marie werd geboren in Velm, maar belandde in Hasselt door zijn opleiding tot patissier en ober in de hotelschool. Daar ging hij, na een korte omweg via een privébedrijf, aan de slag als chef-kok in de grootkeuken. Ook nu is

hij nog bezig met lekker eten, want hij werkt momenteel aan een bundel met zijn ‘persoonlijke recepten uit grootkeuken’. “Ik maak daar zelf ook de illustraties bij”, vertelt Jean-Marie. In de hotelschool werkte hij tot aan zijn pensioen in 2020, maar toen was hij ook al 30 jaar aan de slag als conciërge in het lyceum. “Op een goeie dag heeft de directrice Liliane Cornelissen me voor die job gevraagd”, lacht Jean-Marie. “Waarom ze juist mij vroeg, weet ik niet, maar ik vermoed dat ze dacht: ‘Die staat toch altijd klaar.’ Want zo ben ik nu eenmaal.”

Routine

De taken van een conciërge zijn nogal divers. “Ik moest ’s morgens om 7 uur de poort openen en ’s avonds na schooltijd weer sluiten. Verder werd van mij verwacht dat ik alles checkte en zorgde dat de nodige herstellingen werden gedaan. En tijdens alle buitenschoolse activiteiten moest ik aanwezig zijn. Ik moest dan niet echt iets doen, maar ik moest er wel zijn.

Al bij al vond ik het een heel fijne job, een job met een vaste routine en daar hou ik wel van. Veel contact met het schoolpersoneel of de leerlingen heb ik nooit gehad, maar toch kreeg ik regelmatig cadeautjes. Die waardering voor mijn werk deed deugd.”

Katten

Wie Jean-Marie ooit zag zitten op het bankje aan het Vrijwilligersplein, kon moeilijk zijn katten missen. Jean-Marie is namelijk een enorme kattenvriend. “Ik heb nooit een hond of kat in huis gewild”, vertelt Jean-Marie. “Maar mijn ex-vrouw was een kattenliefhebster. Na onze scheiding heeft ze haar drie katten meegenomen. Op een goeie dag stond een van die katten terug voor mijn

deur en ik heb ze dan maar naar binnen gehaald. Dat heeft voor een soort klik gezorgd en toen heb ik er nog een kat bijgehaald in het asiel. Niet lang daarna dwaalde er een zwerfkat rond op de speelplaats. Die heb ik dan ook maar opgevangen. En dan bracht mijn dochter, die in Engeland woonde, nog een kat mee. Enfin, ten langen leste had ik zes katten is huis. Op dit moment heb ik er nog twee. De jongste, Maxima, is zeven jaar oud. Aangezien een kat ongeveer 18 jaar wordt, zal ze normaal nog bij mij blijven tot ik bijna 80 ben. Maar ik heb me nu al voorgenomen dat ik dan geen huisdier meer wil, want ik wil ze niet achterlaten.”

Tweede Wereldoorlog

“Het ergste wat ik heb meegemaakt en wat me altijd is bijgebleven, is de hartaderbreuk van een moeder van twee kinderen die naar de ouderavond kwam. Zij is op de gang in het bijzijn van heel wat andere ouders in mekaar gezakt en overleden”, vertelt Jean-Marie. “Dat was een bijzonder tragisch moment. Een herinnering van een heel andere soort is die aan een ‘archeologische vondst’ op de speelplaats. Toen daar een terras werd aangelegd, vonden we flesjes met Engelse opdruk die ooit een ontsmettingsmiddel hadden bevat. Tijdens de Tweede Wereldoorlog werden hier Amerikaanse soldaten verzorgd, dus die flesjes waren al behoorlijk oud. We hebben trouwens nog ander bewijsmateriaal gevonden van hun aanwezigheid in deze school. Eén muur was namelijk gecementeerd en voorzien van een waterleiding. Hier hadden dus duidelijk urinoirs gestaan. Maar die zullen uiteraard niet voor de schoolmeisjes van het lyceum zijn geweest!”

“Handtassen blijven je dochters!”

Christel Bangels naait al stoffen sinds haar vierde. Wel, eigenlijk naaide haar mama toen en zat zij erlangs. Eerst mocht ze enkel de draadjes doorknippen. Met het geluid van de naaimachine op de achtergrond viel ze heel vaak in slaap in haar bed boven de naaikamer. Christel erfde de machines van haar mama die jammer genoeg nooit zag dat Christel met leder werkt, als docente in ambachtelijke marokijnbewerking.

“Marokijn is de bewerking van alle soorten leder, vooral voor handtassen. Een marokijnbewerker beheerst niet alleen een basis rond de kenmerken van het leder en alle technieken die daarbij horen: het dun maken, het afronden en het lijmen. Hij of zij assembleert zelf bijvoorbeeld ook een handtas, maakt een patroon en kan zo tot volledig eigen creaties komen.”

Als je Christel bezig ziet, lijkt het allemaal eenvoudig. Toch is dat niet zo, want een handtas maken vergt behoorlijk wat tijd.

”In het maken van een patroon kruipt wel wat tijd”, bevestigt Christel. Ze neemt

een eenvoudige tas als voorbeeld erbij.

“Voor deze tas met een voor- en een achterpaneel, de klep eraan vast, dan een ‘souffle’ en een slotje mag je rekenen op een paar uren voor het patroon alleen, tot dat juist is. Pas dan ga je uitknippen en naaien. Eens alles

uitgeknipt is, duurt het meestal niet zo lang. Mét binnenzakken erbij, duurt het wel langer. Voor een uitgebreide tas kom je toch aan ongeveer 33 uren. Een heel eenvoudige basistas maak je op drie à vier uren tijd.”

Christel geeft les in het PCVO in Maasmechelen, het volwassenenonderwijs.

“Zo’n opleiding duurt vier jaar en telt zeven modules. Het eerste jaar behandelt kleine lederwaren. In het tweede jaar krijgen de leerlingen vrijetijdshandtassen, in het derde jaar haute couture handtassen, en het laatste jaar vormen ze een collectie. Je kan jaar per jaar volgen en dan krijg je na vier jaar een certificaat.”

Zelf zit zo ook nog als leerling in de lesbank, voor allerlei bijscholingen. ”Eigenlijk moet je altijd les blijven volgen. Iedereen komt uiteindelijk met dezelfde vragen en problemen. Als je bijscholing volgt, gaat het eigenlijk vooral om speciale modellen want iedereen kan een gewone tas maken. Ik maak bijvoorbeeld eerst een patroon in papier. Daarna maak ik het pas in leder. Stap voor stap kom ik tot resultaat.” Blijven proberen en oefenen, is Christels advies.

Appelleder?

Tegenwoordig hoor je vaak discussies over de duurzaamheid van leder. Christel probeert ook wel eens een alternatief. ”We moeten tegenwoordig een alternatief zoeken voor leder. Maar het enige dat ik heb kunnen vinden, is appelleder. Dat bestaat uit vier dingen: appel, katoen, polyester en PU. Maar uiteindelijk is dat voor de helft synthetisch. Het effect is dat het een lederlook heeft, maar

het voelt niet warm aan. Het voelt een beetje zoals skai. Veganisten wegen dikwijls pro en contra af. Leder heeft zich bewezen, voor schoenen bijvoorbeeld. Niet elke voet verdraagt plastiek. Een tweedehands lederen jasje is bovendien ook duurzaam. En goed onderhouden handtassen kunnen heel oud worden. Iemand die de lederen handtas van de oma blijft gebruiken, dat is toch mooi? Ik heb zelf pas het profiel van de trouwhandtas van mijn mama teruggevonden. Die ga ik nu opnieuw bekleden. Ook met ’zieke’ handtassen kan je nog veel doen. Je kan dat profiel helemaal ontleden en opnieuw maken. Ziek, zo noem ik een handtas die wat onderhoud nodig heeft. Ik vraag

Bij lederbewerking horen vanzelfsprekend ook vaktermen, zoals:

SCHALMEN: kleinere stukjes leder dunner maken

SPLITTEN: (vooral grote stukken) leder dun maken met behulp van een erg dure machine

SPLITLEDER: het onderste, minderwaardige leder dat een nieuwe bovenlaag krijgt

VOLNERF: het beste leder, het bovenleder. Dit kan ook nog gecorrigeerd worden.

TUIGLEDER: het stevige, dikke leder. Wordt gebruikt voor de kopstukken voor paarden.

SOUFFLE: het ‘tussenstuk’ tussen het voor- en achterpaneel van een handtas

ook dikwijls aan mensen: ’Gedraagt jouw handtas zich een beetje?’ Want handtassen, dat blijven je dochters. Die kan je altijd weer ’blij’ maken! Een tas heeft liefde en goed onderhoud nodig, net zoals iedereen!”

Christel Bangels vind je met haar creaties deze zomer op de Ambachten markt in domein Kiewit (zondag 25 juni), Monmartre Kunstmarkt op het Capucienenplein (zeven zaterdagen in juli en augustus), op het Heilig Hart Zomerfeest (zondag 6 augustus) en op Boulev’Art (kleine ring in Hasselt, zaterdag 10 september).

Instagram-account: Christel B.

Marta

‘Marta P. Miala’ staat er mysterieus op een van de bellen van het appartementsblok aan de Herkenrodesingel, waar de bewoonster sinds oktober samen met haar vriend Scherson woont. “De ‘P’ staat voor Pedro en dat is de naam van mijn moeder”, legt Marta (39) uit. “Ik kom uit Angola, een voormalige Portugese kolonie. Net als in Portugal en in Spanje krijgen kinderen in mijn vaderland twee familienamen. Waarom er alleen maar P. op de bel staat, weet ik eigenlijk niet. Misschien had de conciërge te weinig plaats om de naam voluit te schrijven?”

Odyssee

Marta heeft een heuse odyssee achter de rug. Toen ze 9 was en er in Angola een burgeroorlog woedde, vluchtte haar moeder – vader was overleden – met haar vier dochters en haar zoon naar België. “België kenden we al, want we hadden hier in het verleden al gewoond en daardoor kenden we ook al wel wat mensen”, vertelt Marta. “Na onze erkenning als politieke vluchtelingen kozen we ervoor om in Vlaanderen te gaan wonen. Op onze adressenlijst staan onder meer Menen, Gent, Brugge, Schellebelle en Antwerpen. Na mijn opleiding tot sociaal assistent ben ik in Brussel gaan werken bij een vzw en sinds vorig jaar ben ik projectmedewerker Pleegzorg Brussel en Vlaams-Brabant, een fijne job die ik met hart en ziel doe. In Hasselt ben ik terechtgekomen doordat ik anderhalf jaar geleden verliefd geworden ben op Scherson. Hij woonde in dit appartement en eind oktober 2022 ben ik bij hem ingetrokken.”

Topstad Hasselt

“In Hasselt heb ik het heel erg naar mijn zin. De hoofdstad van de Smaak moet in mijn ogen voor geen enkele andere Belgische stad onderdoen. Ik hou van brunchen en lekker eten en in de vele horecazaken vind ik absoluut alles wat ik maar kan verlangen. Ik vind ook dat ze hier heel hippe winkels hebben en dat er erg veel gebeurt. Je vervelen, dat kan in Hasselt niet. En toch is het hier zo rustig, ideaal om een van mijn hobby’s uit te oefenen: wandelen en genieten van de stilte. Het Kapermolenpark vind ik top, net zoals de Japanse Tuin. Wat ik ook bijzonder, apprecieer zijn de mensen: iedereen is zo vriendelijk en warm, het is hier echt heel aangenaam. Ik wil me zeker integreren in deze wijk, want ik hou van het contact met de mensen. Maar ik denk dat ik hier nog niet lang genoeg woon om die wens al in vervulling te kunnen laten gaan.”

Sporting krijgt nieuwe tribune

In mei 2024 worden de ‘antieke’ betonnen tribunes van het stedelijk sportstadion aan de Alverbergstraat en de Oude Kuringerbaan afgebroken. Voor een bedrag van 1,4 miljoen komt een nieuwe staantribune aan de Alverbergstraat. Fijn voor de supporters, maar is dit ook goed nieuws voor de buren?

De nieuwe overdekte tribune zou bij het begin van het voetbalseizoen ’24-‘25 klaar zijn voor gebruik. ”Wij kijken er alvast naar uit”, zegt Sportingvoorzitter Bart Casters. “Het is prachtig dat we in de toekomst onze trouwe supporters op een gloednieuwe én veilige tribune mogen ontvangen. Dat de stad werk maakt van haar sportpatrimonium, daar kunnen we als betrokken club alleen maar blij om zijn.” Het stadion is een stedelijk sportstadion en staat daarom niet alleen open voor Sporting Hasselt, maar ook voor andere sportclubs en verenigingen, redeneert het bestuur. Naast het nieuwe jeugdcomplex, het nieuwe sanitair en de kunstgrasvelden kwamen er intussen ook al nieuwe kleedkamers en padelvelden. Momenteel werkt een aannemer hard aan de heraanleg van de twee jeugdvelden. De oriëntatie van de velden verandert daarbij niet alleen, de terreinen zullen ook hoger liggen om de afwatering te verbeteren.

Briefje van 20 euro

Voor de bewoners van de Alverbergstraat organiseerde de stad eerder dit jaar een vergadering waar

ze met hun vragen en bedenkingen terechtkonden. Aspecten zoals privacy, hinder en uitzicht kwamen hier aan bod. Vast staat dat er aan de tuinen van de Alverbergstraat een scheidingsmuur zal komen, die de huidige afrastering vervangt. Zo komt een einde aan enkele ergernissen. “Supporters steken of gooien allerlei spullen door het raster”, vertellen de bewoners. “Platgedrukte bekertjes en sigarettenpeuken vinden we na elke match in onze tuin. En af en toe last is er wel iemand die door het raster wildplast in onze tuin. Eén keer heb ik wel een briefje van 20 euro gevonden, maar jammer genoeg is het bij één keer gebleven.” Een goedmakertje?

Privacy

Een ander probleem waar men zich in de Alverbergstraat zorgen over maakt, is de hinder tijdens de werken. “Hoe zit het met onze privacy als ze aan de achterkant van onze tuin aan het bouwen zijn? En wat met de lawaaioverlast die dit zeker met zich mee zal brengen? Daar hebben we toch wel schrik voor. Maar we hopen en vertrouwen erop dat het alleen maar beter wordt als de nieuwe tribune klaar is.” De buren nodigen het bestuur en de supportersvereniging bij deze dan ook uit om samen goede afspraken te maken over de luide muziek voor een wedstrijd of het nafeesten na een overwinning, om te vermijden dat er een ‘Berlijnse Muur’ ontstaat tegen 2024.

Sven Dillen

Help, creatieve duizendpoot in de Heilig Hartwijk!

Ze lopen niet dik gezaaid, de creatieve duizendpoten. Toch beent er in onze wijk eentje rond die zeker nog van zich laat spreken. Haar naam: Inge Huybrechts.

Met de bagage van ‘vertaler Frans-Duits’ gaat Inge enkele jaren aan de slag in de Antwerpse haven. Niettemin zal haar verdere doen en laten bepaald worden door wat geleidelijk maar onhoudbaar uit haar komt bovendrijven: creativiteit.

Brede interesse

Haar leven voert haar een paar keer heen en weer tussen Antwerpen en Limburg. Veertien jaar geleden belandde ze uiteindelijk in onze wijk waar ze het nog altijd fijn wonen vindt. Een opleiding ‘theatermaakster’ aan de toneelacademie van Maastricht leidde tot haar huidige job: voltijds lesgeefster toneel aan de muziekacademie te Lanaken. Ook zet ze in culturele centra shows op met popkoren, begeleidt ze improvisatiegroepen en is ze trainingsactrice in therapeutische settings. Tussendoor wordt ze ook nog herborist. Zes jaar geleden begint ze te schilderen en gaandeweg ontwikkelt ze een eigen warme en ietwat mythische stijl. Haar schilderijen vinden hun weg naar exposities in bibliotheek en kunstgalerij.

Alles komt samen in schilderijconcerten Inge moet kunnen creëren. Een paar maand geleden startte ze, in samenwerking met singer-songwriter Marco Lenaerts uit Spalbeek, een splinternieuw project met voorstellingen voor maximum vijftig personen waarin de creatieve insteek van beiden harmonisch versmelt. In een stemmige en rustige setting worden schilderijen van Inge op scherm vertoond, begeleid door Marco’s muziek en zijn poëtische, diepzinnige teksten. Marco en Inge zelf vertolken hun nummers. Na meerdere voorstellingen stelt Inge al vast dat het beoogde effect bereikt wordt: “De toeschouwer door de gecreëerde sfeer meetronen in een innerlijke reis, een beleving van rust, reflectie en mijmering rond thematieken waarin de mens centraal staat”.

Ook in onze wijk

Op 17 september om 11 uur krijgen we de gelegenheid om Inge en Marco aan het werk te zien tijdens een schilderijconcert in de kapel van onze eigen Heilig Hartkerk. Via Hoplr en Uit in Hasselt zal Inge later nog meer info hierover geven. Je kan intussen wel al reserveren via meditatieconcerten@ gmail.com. Tickets voor deze voorstelling kosten 15 euro.

Wil jij meer weten over Inge Huybrechts en haar werk? Bezoek dan https:// www.facebook.com/ingesgallerypaintings

Voorbereiding Virga-Jessefeesten 2024

Volgend jaar is het feest in de stad tijdens de zevenjaarlijkse VirgaJessefeesten, van 11 tot 25 augustus 2024. De aankomende editie staat in het teken staan van ”(h)echt zijn”. Authenticiteit en verbondenheid zijn namelijk twee waarden waarnaar vele mensen vandaag verlangen én die in het DNA van de eeuwenoude traditie van de Virga-Jessefeesten zitten, al sinds 1682. Zevenjaarlijkse feesten zijn een typische religieuze traditie voor de Maas-Rijn-regio waartoe Hasselt behoort. Momenteel beginnen de

voorbereidingen overal in Hasselt op kruissnelheid te komen, en dat is ook zo in onze wijk. Onze Heilig-Hartwijk en

Puzzel

School in onze wijk. Wijk met de naam van Witt, voormalig schaatskampioen. Hier ligt het Rozenhuisje. Mascotte van de warme scholen (2 woorden). De wijk ligt in deze windrichting t.o.v. het centrum.

Deze parking heeft een koninklijke naam. Lokaal dialect.

Deze geadopteerde vogel woont in de H. Hartkerk.

Deze balsport kan je beoefenen aan de rand van de wijk.

Deze straat is genoemd naar burgemeester … .

Runkst zullen immers samen een groep vormen en als eerste themagroep voorop lopen in de ommegangen, meteen na de openingsgroep. In totaal zijn er zeven verschillende themagroepen en nemen ongeveer 2000 vrijwilligers van alle leeftijden deel aan de ommegangen. Daarom zoekt de organisatie dus mensen die willen meestappen, meezingen en/of -dansen, die creatief en praktisch willen werken aan de wagens en kostuums, of die gewoon willen meedenken aan hoe we samen onze themagroep ”gesterkt in openheid” zinvol kunnen inkleden. Word je nu al enthousiast? Of heb je vragen? Meld je dan bij themagroep.openheid@ virgajessefeesten.be

Vind de antwoorden op de volgende vragen in het raster hieronder. De oplossingen vind je zowel horizontaal als verticaal.

Doorstroomtoekomst dankzij Campus Hast

Op 7 mei gingen de deuren van Campus Hast wijd open voor de jaarlijkse opendeurdag. De eerste lentezonnestralen zorgden daarbij voor veel lachende gezichten tijdens een individuele rondleiding of een vakspecifieke toelichting in de afzonderlijke afdelingen. Centraal stond de verderzetting van de modernisering in het onderwijs. In september start deze vernieuwing in de derde graad van het secundair onderwijs. Campus Hast profileert zich daarvoor op drie straffe sporen: richtingen voor de theoretisch sterke leerling met de focus op verdere studie als academische bachelor, richtingen voor de technisch expert met de focus op latere studie als professionele bachelor of tenslotte de instap op de arbeidsmarkt via richtingen voor de vakbekwame werker. Vooral de eerste

twee richtingen kregen speciale aandacht. Na deze opleidingen zijn de leerlingen in staat om een academische bachelor aan te vatten binnen hun interessedomein.

Heel wat richtingen binnen de modernisering hebben trouwens een behoorlijk pakket wiskunde om de stap naar hoger onderwijs mogelijk te maken.

De leerkrachten wiskunde gaven daarover duidelijke informatie aan toekomstige leerlingen engineering en aan hun ouders. Intussen gaven de leerlingen van de technologische richtingen demonstraties via een parcours met auto op afstandsbediening en een droneparcours. Maar ook in de traditionele opleidingen kregen bezoekers een duidelijk beeld van de talenten van de leerlingen én de leerkrachten. Bijvoorbeeld binnen het domein STEM. Jongens en meisjes gebruiken hun vakkennis niet alleen om werkstukken te maken, maar ook om ze vanaf het ontwerp uit te denken met behulp van moderne apparatuur in de ateliers.

Uiteraard ontbrak het natje en droogje niet dankzij de pop-up koffiebar van de retail leerlingen of een lekkere hotdog van het oudercomité. Op zaterdag 1 juli en maandag 3 juli organiseert Campus Hast nog twee infodagen. Meer info vind je op www.campushast.be.

ErHASTmus is een plus

Al enkele jaren neemt Campus Hast deel aan het internationale Erasmus+-programma van de Europese Unie. Leerlingen krijgen daardoor de kans om een internationale stage te volgen, en leerkrachten of richtingen werken samen met buitenlandse scholen rond een bepaald thema bijvoorbeeld.

“De school heeft intussen gemerkt dat dergelijke internationale projecten heel inspirerend werken en een enorme dynamiek teweegbrengen op school”, vertelt Sofie Bruninx van HAST.

Voor leerlingen…

“Campus Hast stuurt elk jaar een 15-tal leerlingen uit verschillende afdelingen zoals hout, elektriciteit, automechanica en ICT drie weken op buitenlandse stage, meestal in Spanje en Finland”, vertelt Sofie verder.

“Deze stageplaatsen komen tot stand door een nauwe samenwerking van onze campus met buitenlandse scholen. Zij zorgen voor de stageplaatsen die onze stagementoren via een voorbereidend bezoek verkennen. Een wisselwerking waarbij ook verscheidene buitenlandse leerlingen hier op stage komen.”

“Als voorbereiding krijgen de leerlingen niet alleen taalles, maar volgen ook een cursus

koken, strijken en budgetbeheer. Dit alles komt hen goed van pas ter plaatse.” Tijdens de stage zijn er ook culturele uitstappen naar steden in de buurt en is er voldoende ruimte voor ontspanning. “Onze jongeren leren zo omgaan met andere culturen, hun talenkennis wordt verruimd, ze worden veel zelfstandiger en ze krijgen een hoop werkervaring erbij waardoor ze veel sterker op de arbeidsmarkt staan.”

… en leerkrachten

Naast die buitenlandse stages stuurt campus Hast elk jaar ook enkele leraars op job shadowing naar het buitenland waarbij die leraars gedurende één week in de lokale school het reilen en zeilen kunnen volgen. Zij kunnen dan ter plaatse bekijken hoe hun buitenlandse confraters omgaan met leerlingen, leerstof, enz. en ze kunnen ervaringen uitwisselen. Uiteraard heeft campus Hast ook al buitenlandse leraars mogen verwelkomen. Ten slotte heeft de campus ook enkele samenwerkingsprojecten lopen met buitenlandse scholen rond bepaalde thema’s. Vorig jaar was er een project met Spaanse en Finse scholen rond domotica en dit schooljaar rond haarzorg.

Speelplaats te koop!

De speelplaats van de Daltonschool aan het Vrijwilligersplein staat te koop. Niet letterlijk natuurlijk, want het gaat over 450 vierkante meter waarvoor symbolische tegelsponsors gezocht worden. Het oudercomité wil via deze crowdfunding namelijk extra geld inzamelen om de speelplaats te ontharden en om te vormen tot een natuurspeeltuin.

”Wie herinnert zich niet zijn eigen kindertijd, overal klauterend en spelend in het groen?”, licht Stijn Piette, de voorzitter van het oudercomité het plan toe. ”Raymond van het Groenewoud zong er ooit over. De kinderen, het schoolteam en het oudercomité gingen met die droom aan de slag. Het resultaat is een haalbaar ontwerp dat heel wat asfalt, beton en klinkers ruilt voor educatief speelgroen.”

Wilgentunnel

Die ontharding gebeurt in twee fasen, en eigenlijk is het eerste deel ervan al uitgevoerd. ”Met de aanleg van de wilgentunnel, de nestkastjes en de speelboom hebben we de eerste stap van het plan al gerealiseerd”, licht Stijn toe. ”In het verleden stelde het stadsbestuur al een budget ter beschikking voor speelplaatsontharding, maar die boot misten we helaas. Toen kwam de Vlaamse overheid met het Natuur In Je Schoolproject, en daar hebben we het bestaande dossier in september vorig jaar ingediend. Met succes trouwens, want we krijgen nu 52.267,50 euro Vlaamse subsidie van Agentschap Natuur en Bos om het project binnen een jaar te realiseren. Als oudercomité hebben we zelf ook nog wat

geld in kas dat we hieraan gaan besteden, maar we komen 10.000 euro tekort voor het geheel. Zo ontstond dus het idee van de symbolische tegelverkoop.”

”We denken bij ontharding aan extra bomen, een verstopbosje, een snoephaag voor mens én dier, een kruidenspiraal of gevelgroen, en dat zijn maar voorbeelden”, vertelt Stijn verder. ”Het projectdossier beschrijft verder ook een verbinding met het Vrijwilligersplein. “Da’s niet alleen goed voor iedereen die onze school bezoekt. De hele buurt wint erbij. Want minder verharding biedt meer plaats aan water om in de bodem te trekken, zorgt voor minder hittestress en geeft fauna en flora een extra rustplaats tussen grotere stukken natuur.”

Elke Dalton (groot)ouder of sympathisant kan voor 20 euro per tegel één of meerdere tegels aankopen. Voor bedrijven en ondernemingen werkte het oudercomité een aparte sponsorregeling uit. Wanneer het beoogde bedrag van 10.000 euro bereikt is, stopt de inzamelactie. Surf gewoon naar www.daltonthard.be en kies je (genummerde) tegel op het plannetje.

De groene vakjes zijn de nog beschikbare tegels. Wat je in ruil krijgt, vind je op die website terug.