In gesprek met transvrouw Jessie

DE STRIJD OM JEZELF TE KUNNEN ZIJN

TRANSVROUW WIL JEUGD HART ONDER DE RIEM STEKEN

We ontmoeten Jessie Milet naar aanleiding van de Internationale Dag Tegen Holebifobie en Transfobie (IDAHOT). Ze deelt haar verhaal om jongeren die worstelen met hun identiteit of seksualiteit duidelijk te maken dat er altijd een oplossing is, hoe moeilijk die ook lijkt.

Als kind voelde Jessie al aan dat ze in een verkeerd lichaam zat. Ze werd geboren als jongen, maar ze voelde zich een meisje. Praten met haar ouders en vriendjes was moeilijk. “Ik ben nu 46 jaar”, vertelt Jessie. “Toen ik jong was, kon ik nergens aankloppen om te praten over mijn gevoelens. Ik heb jarenlang gevochten tegen wat voor mij als natuurlijk aanvoelde. Enkel als niemand het zag, deed ik meisjeskleren aan. Maar ik kon er niet over praten met mijn ouders en op school werd ik gepest.”

Denk je dat er nu meer openheid is?

“Ik denk dat transgenders meer en meer geaccepteerd worden. Toch blijft het moeilijk voor jongeren om hun weg te vinden. Voor mij is het ook nog steeds lastig om contacten te leggen. Mensen zijn vaak terughoudend naar mij toe. De band met mijn ouders is ondertussen wel hersteld. Ze hebben mij geaccepteerd en zijn trots op mij als hun dochter.”

Waarom denk je dat veel mensen geen contact durven leggen?

“Volgens mij spelen vooroordelen en onwetendheid mee. Velen denken dat transvrouwen homo’s en travestieten zijn. Ze vinden dat wij anders zijn. Maar dat is niet zo, want wat is eigenlijk ‘normaal’? Iedereen is toch uniek op de ene of andere manier? Ik vind mezelf alleszins helemaal niet zo bijzonder. Ik vind het jammer dat mensen elkaar nog steeds beoordelen op hoe ze eruitzien of wat ze dragen. Men denkt graag in hokjes. Daar voel ik mij niet goed bij.”

Krijg je vaak negatieve reacties?

“Toen ik nog niet geopereerd was, kreeg ik tijdens het uitgaan wel eens negatieve reacties. Maar over het algemeen krijg ik meer positieve dan negatieve feedback. Als blijft het moeilijk om vrienden te maken. Velen zijn vooral geïnteresseerd in wat er onder mijn kleren zit, in plaats van in mij als persoon.”

Praat je gemakkelijk over jezelf?

“Ik heb geleerd open en eerlijk te praten. Toen ik jong was, kon dat niet. Ik heb me heel lang verstopt voor de buitenwereld. Ik was 18 jaar getrouwd en kreeg twee kinderen. Ik wilde voldoen aan het typische plaatje. Dat waren de moeilijkste jaren van mijn leven. Sinds de scheiding zie ik mijn kinderen niet meer. Dat doet nog elke dag pijn.”

Je zette door, ondanks de breuk met je kinderen.

“Ik kon niet meer blijven vechten tegen mezelf. Verder leven als man ging gewoonweg niet. Ik had geen keuze.”

Heb je toen beslist om je te laten behandelen in UZ Gent?

“Ik heb eerst nog een tijdje als vrouw geleefd, zonder medische behandeling. Maar dat bleef verkeerd voelen. Ik heb heel diep gezeten. Ik had niets. In 2016 kwam ik in Lommel terecht en kreeg ik hulp van het OCMW. Toen ben ik gestart met de hormonenbehandeling. Het transgenderteam van UZ Gent begeleidt me nog steeds.”

Wat deden die hormonen met jou?

“Mijn lichaam begon al snel te veranderen. Maar de hormonen gooiden mijn gevoelens ook in de war. Weet je, hormonen zijn geen wondermiddel. Tijdens zo’n transitie kom je jezelf constant tegen.”

Je onderging ook operaties.

“De hormonale veranderingen gingen voor mij niet ver genoeg, maar dat is voor iedereen anders uiteraard. Ik wou echt af van mijn mannenlichaam en -stem. Daarom ben ik verschillende keren geopereerd. 1,5 jaar geleden onderging ik een geslachtsoperatie. Jammer genoeg is dat niet helemaal goed verlopen. Ik heb al twee hersteloperaties achter de rug en een derde dringt zich op. Ik heb heel veel pijn en kan moeilijk stappen.”

Je bent dus al een hele tijd thuis.

“Werken zit er momenteel nog niet in, al wil ik dat zo snel mogelijk weer oppikken. Ik doe mijn job enorm graag en heb superlieve collega’s en bazen.”

Heb je dan geen spijt van die operatie?

“Ondanks alles, zou ik het meteen opnieuw doen. Er was voor mij geen andere oplossing.”

IDAHOT

17 mei is de Internationale Dag tegen Holebifobie en Transfobie. De Lommelse middelbare scholen schaarden zich achter de actie PAARS. Ze werkten rond respect en verdraagzaamheid ten opzichte van LGBT+-jongeren. Het stadsbestuur toonde zich solidair door de regenboogvlag uit te hangen.

Ben je gelukkig?

“Ja en nee. Ik ben nu mentaal wie ik altijd wilde zijn, maar lichamelijk ik heb nog een lange weg te gaan. Het kost hopen geld en doet veel pijn om het lichaam te krijgen dat bij mij hoort.”

Welke boodschap heb je voor mensen die hetzelfde doormaken?

“Blijf volhouden en blijf geloven in jezelf. Je staat er niet alleen voor.”

Zit je zelf met vragen?

Kijk op www.transgenderinfo.be voor meer informatie en ondersteuning.