pansion PLAISANCE

ΒΙΤΡΩ - ΖΩΓΡΑΦΙΚΗ ΣΤΕΛΙΟΣ ΠΑΣΑΛΟΥΚΟΣ https://stpassaloukos.blogspot.com

Τις χειρονομίες και τις φτιασιδωμένες αρετές

Τις κρέμασα εικόνες στο σαλόνι

Τις προσδοκίες εγκαταλείπω

Είναι πια το καθιστικό τακτοποιημένο με γυάλινα στολίσματα και επαρκή φωτισμό απαλλάσσοντας με από την κατά καιρούς τάση αναδιάρθρωσης τού χώρου. Η μνήμη είναι μια μπαλαρίνα με ρούχα λευκά σε σκοτεινή σκηνή δίχως κουίντες όπου δεν ξεχωρίζεις τα σανίδια. Δίχως βάθος, δίχως ύψος. Η κίνηση της μπαλαρίνας, ο προβολέας που τη φωτίζει, η θέση που βρίσκομαι καθορίζουν τις διαστάσεις τής εξερεύνησης τού χώρου. Η μπαλαρίνα χορεύοντας περνά κάθε τόσο δίπλα από αντικείμενα που μέχρι τότε βυθίζονταν στο σκοτάδι. Ξάφνου φωτίζονται και λέω πως έχω αναμνήσεις, νεκρές πια εικόνες που υφίστανται με συνοδεία συναισθημάτων λεγεώνας. Παρατηρώντας το χώρο, μελετώντας τις συμμετρίες, την ισορροπία τόνων και χρωμάτων, αντιλαμβάνομαι ότι τώρα είναι που η απόφαση θα αψηφήσει τις συνθήκες και τους ενδοιασμούς ώστε το πέρασμα από την πόρτα στο δρόμο θα είναι το βήμα που θα προσδιορίσει μια μετατροπή.

Βρίσκομαι να κοιτώ τα παπούτσια που φορώ καθώς και το φως που ορμά από την εξώπορτα. Κάνει να λαμπυρίζουν το πόμολο και οι μεταλλικές επιφάνειες. Χαμογελώ που ο κόσμος ζει άλλη μια μέρα και σιγοτραγουδώ

την Αρζεντίνα:*

Τα κύματα τής θάλασσας μού το ’πανε

Αυτή η νύχτα μένει

Για αύριο ποιος ξέρει

* Τραγούδι σε στίχους και σύνθεση τού Αργύρη Μπακιρτζή με τούς Χειμερινούς Κολυμβητές, 1981.

Oblivion

https://oblivionpalas.blogspot.com

Οφηλία – μια παρένθεση

Τραγουδισμένη Οφηλία από τούς φιλόκορφους ανέμους

Στέκεις σεμνή στο παράθυρο όπου κεντάς τούς πόθους

Των ερώτων που φαίνονται μισοί σα το κρασί στα ποτήρια μας

Μορφή τρεμουλιαστή κυλά στην επιφάνειά τους

Ένας αναστενάρης καλεί τούς παρακμάζοντες γείτονες

Στις τρώγλες των ασήμαντων στιγμών

Οφηλία σε παρακαλώ, μην το στεφάνι φτιάχνεις νυφικό

Με αφέλεια, αερικό, σε νιώθω να σκορπίζεσαι

Στις δημοσιές σε βρίσκω δίπλα σε ψαροκάφασα

Στους νεκροθαλάμους γυρνάς ραίνοντας αντισηπτικό

Οφηλία, παραδίδεσαι στην αγκαλιά τού ποταμού Ταραγμένη Οφηλία, σιγοτραγουδάς στολισμένη το κενό Και δίνεις άκομψη λύση φυγής στα φάσματα τής μνήμης.

Oblivion https://oblivionpalas.blogspot.com

ΒΙΤΡΩ - ΖΩΓΡΑΦΙΚΗ ΣΤΕΛΙΟΣ ΠΑΣΑΛΟΥΚΟΣ https://stpassaloukos.blogspot.com

Βροχή

Τι ζητάς;

Ήρθα μέχρι εδώ, να ξαποστάσω λίγο. Βλέπεις το μονοπάτι στο γύρισμα που

χάνεται τού δρόμου; Από εκεί θα περάσω.

Σήμερα πέρασε η Γοργώ. Φορούσε εκείνο το δαντελωτό φόρεμα, το

καπέλο και τα γάντια, με εκείνα τα μελαγχολικά βαμμένα μάτια, απαράλλαχτη και ίδια, όπως πάντα.

Τι ζητάς;

Έφυγε; Κάθισε αρκετή ώρα;

Είναι πέντε ώρες που έχει φύγει. Έκατσε στο τραπέζι, εκεί δίπλα στο παράθυρο που βλέπει στο δρόμο. Θα έμεινε - δε θα έμεινε; - μία

ώρα κοιτώντας πότε το βροχερό καιρό, πότε τα πεζοδρόμια, τούς βιαστικούς φοβισμένους ανθρώπους. Μακρινή φιγούρα, τι τα θες; Μακρινή και απρόσιτη. Έφυγε περήφανη.

Τι ζητάς;

Η βροχή… Σα δε βρέχει ο καιρός βρέχει εκείνες τις φρέουσες σταγόνες από

τα κλιματιστικά. Πάλι ο δρόμος μουσκεμένος με μπαλώματα λιμνούλες εδώ

και εκεί. Συνέχεια βροχή.

Τι ζητάς;

Να αγαπήσω μόνο.

Oblivion

https://oblivionpalas.blogspot.com

Τα Φώτα τής Ράμπας*

Ένας αχνός, βουβά ήσυχος φόβος

Ντυμένος τα ρούχα τής σύνεσης

Τής σιγουριάς ενός ακτινοβόλου μέλλοντος

Βροντά και αστράφτει αλαλάζοντας

Η ευαίσθητη των νεύρων μας χορδή

Τα μάτια, τα αφτιά, οι λόγοι μας

Αλίμονο

Άνοιξαν τα φώτα τής ράμπας

Για εσένα, για εμένα, για εμάς

Να διασχίσουμε τη μεγάλη στέπα

Πεζοί καθώς είμαστε

Με τα κόκκινα καπέλα

Ετερόφωτοι

Εμείς, μια σκιά αλλά μόνο σκιά

Μέσα στο σκοτάδι

Και τα φώτα τής ράμπας

*Τίτλος δανεισμένος από το έργο Limelight (τα φώτα τής ράμπας) τού Charlie Chaplin, 1952

Φωτογραφία

από έναν ήλιο που έδυε.

Ποτάμια οι δρόμοι και οι δρόμοι σαν ποτάμια.

Ήταν διάφανοι οι περιπατητές, το γκαρσόνι τού cafe, η μυρωδιά των πεύκων

κύμα που με πλημμύρισε. Μού είχες πει να προσέχω τα άτεκνα μόρια του ποταμού.

Τη φωτογραφία την άφησα χωρίς πλαίσιο από έναν ανόητο εγωϊσμό

παρασυρμένος, όμως δε μού ανήκε. Το κενό, μια απόσταση ακάλυπτη, αλλάζουμε.

Ό,τι σού είπα με καίει.

Oblivion

https://oblivionpalas.blogspot.com

Το Ρολόι

Έχω ένα ρολόι, μικρό ρολόι από το παζάρι

Σύντροφος πιστός με ακούραστους δείκτες

Για τα δεύτερα, τα πρώτα και τις ώρες

Μιλώ για ώρες, ήταν μόνα δευτερόλεπτα στη σιγή

Μιλώ για σιγή, ήταν κουρασμένα μέλη αναζητώντας

παύση

Μιλώ για παύση, ήταν καρδιά διψασμένη για ανακούφιση

Ακούω να μιλούν για λαβυρίνθους

Να υμνούν βίους περασμένους

Ανίκανοι να βρουν την άκρη τού μίτου

Επιτέλους να αρχίσουν ή να ξεχαστούν

Βαρέθηκα Άννα, Μαρία, ή όπως αλλιώς σε λένε Κουράστηκα

Έχω ένα ρολόι, μικρό ρολόι από το παζάρι

Σύντροφος πιστός με ακούραστους δείκτες

Σού είπα ότι σταμάτησε;

Έβγαλε φωνή λέγοντας πως χρόνος δεν υπάρχει

Έκτοτε ακούω στο σπίτι μας τα βράδια

Χρόνος πια δεν υπάρχει, χρόνος πια δεν υπάρχει…

Και τι θα κάνω δίχως χρόνο;

https://oblivionpalas.blogspot.com

- ΖΩΓΡΑΦΙΚΗ ΣΤΕΛΙΟΣ ΠΑΣΑΛΟΥΚΟΣ https://stpassaloukos.blogspot.com

Ηλιοτρόπια

Τα ρυάκια με τις πράσινες όχθες

Ο ήλιος που ανατέλλει στον Υμηττό

Τα πουλιά, τα δέντρα με τον παχύ ίσκιο

Η μακρινή θάλασσα και οι βαρκάδες

Ήχοι γλυκοί, η μελαγχολία των φθινοπώρων

Οι λευκοί χειμώνες που φέρνουν καλοκαιρία

Δε θέλω τίποτα πια από εσένα

Τίποτα από των ματιών σου την άγρια δύση

Χαθήκαμε στην πάχνη μέσα

Τροφαντά παιδάκια στο σάλπισμα τής νύχτας

Με δυο φιλιά σφραγίσαμε το χάσμα

Το χάος που μάς ένωσε με αλύχτισμα αγάπης Όχλου βοή

Τα πρόσωπα χλωμά χαιρετίζουν την κάθε ημέρα

Η 3ης Σεπτεμβρίου, η Τσαμαδού

Ζούμε τη μορφοποιημένη νύχτα

Ένας μεγάλος σύντροφος ύπνος

Στα απανταχού καλέσματα

Ο πόνος το μόνο ορατό σημείο ακόμα και στην έλλειψή του

Καλημέρα, δε με ακούς

Δεν άκουσα την απόκρισή σου

Μαθαίνω πόσο είμαστε ρευστοί

Δεν υπάρχουν ηλιοτρόπια στην Αθήνα.

Oblivion

https://oblivionpalas.blogspot.com

Λυγίζω τη μέση μαζεύω αγγίγματα

Με δανεισμένη ορμή από εσένα αγαπημένη

Φορώ αυτό που δείχνεται στην ώρα δυνατό

Περιδιαβαίνω στον κόσμο, σώνεται η ημέρα

Η νύχτα ανοιγμένος κόλπος

Ντύνομαι την υποκρισία

Δεν είμαι πια γυμνός διατηρούμαι σοβαρός

Κράτα με!

Το παρασκήνιο είναι φρικτό

τής ταλάντωσης τού επόμενου

Το Λάθος

Γκρεμίζομαι σε βάθη, ανοίγομαι σε ωκεανούς

Ατενίζοντας τούς αβάσταχτους ορίζοντές σου

Χέρια που είναι ικανά τον ρεμβασμό να μού στερήσουν

Με κίνηση μία στο βλέμμα

Σκιρτήματα κεκρύφαλο υφαίνουν πέπλο

Παρατηρώ πως στάζεις στη δούλεψή σου πόθους

Με αλεξανδρινές μορφές πως ντύνεις το γυλιό σου

Άνεμος ευνοϊκός, οράματα αλλοτινών νυχτών σου

Τα πάντα να κάνουν φωτεινά για να ριγώ

Σε ύψη φλόγινα, σχεδόν αποκαλυπτικά Για

τού Χειμώνα Αγάπη

Σεπτή τού χειμώνα αγάπη με τα κρινολούλουδα

Φυλλομετράς το χρόνο επάνω σε διπλό κρεβάτι

Ασπρόντυμα ζητάς, μάγια τού μέλλοντος κόσμου

Αρώματα σκορπάς στη συνοικία με τις πασχαλιές

Τής άνοιξης θρόϊσμα γλυκό των βλεφαρίδων

Παίξιμο και συνταιριάσματα των φθόγγων

Στοργικά φυλάς ανάσες οικίες αμφίδρομων πόθων

Μονοσήμαντων ταξιδιών συνήθεια καρτερική

Τόνος καθάριος όπως το αβίαστο αποτέλεσμα

Σεπτή τού χειμώνα αγάπη με τα κρινολούλουδα

Στο μπούστο σου δυο θηλές από σέπια παρατάσσεις Καλοδουλεμένες, όρθιες, στητές, δοκιμασμένες

Oblivion

https://oblivionpalas.blogspot.com

Κάτοπτρο

Γυναίκα νέα με τη δροσιά τής κίνησης

Με τα επίκτητα πρότυπα

Προσπερνάς ελισσόμενη πόρτες και εμπόδια

Με την ορμή διαρκών παραπλανήσεων

Γυναίκα νέα, με τη χάρη των επιθυμιών

Γυναίκα νέα, κρατάς σηκωμένη την άκρη τού φουστανιού

Χορεύεις στα πεζοδρόμια τής τέρψης

Χτυπάς τα τακούνια με όψη περήφανη

Στα αρσενικά πρόσωπα που εκδικείσαι

Γυναίκα νέα, ευδιάθετη και ανηλεής

Γυναίκα νέα κοινών μυστικών προστάτιδα

Ρέπεις προς την ακινησία μελλοντικών χρόνων

Με το πρόσωπό σου κατάφαση ερημική

Κοντοστέκεσαι ανώφελα στις παραστάσεις τής ζωής σου

Πέρα από τα ανοιγμένα σου δάχτυλα ο ήλιος

Λούζει με φωτιά το νεανικό σου στήθος

Γυναίκα νέα, πουδράρεις τις ατέλειες

Ανυπόγραφοι

Έρωτες

Κομμάτια δύο οι αυτάρεσκες καρδιές μας

Θάμπωσαν σε ανυπόγραφους έρωτες

Ανάσες γρήγορες, κοφτές, συνήθεια, απαίτηση

Η ησυχία είναι μια λίμνη ερμαφρόδιτη

Τώρα φωτογραφία αναμνηστική από το νησί

Τραβώ το φερμουάρ, είναι ξανά σκοτάδι

Οι ανυπόγραφοι έρωτες σκοτάδι

Φεύγεις

Για πού τραβάς καλή μου, ζωή μικρή

Οι ανυπόγραφοι έρωτες ζωή μισή

Φαναράκια δείχνουν τού δρόμου τα παρτέρια

Απλωμένα κάνουν το δρόμο καλντερίμι

Στα καταστήματα επιγραφές φωνάζουν την κλεψιά

Οι ανυπόγραφοι έρωτες σφετερισμός

Τυλίγομαι στο παλτό όλο πιο σφικτά

Οι ανυπόγραφοι έρωτες ηθική και εμπαιγμός

Oblivion

https://oblivionpalas.blogspot.com

Από τη χαραμάδα τής πόρτας θα συρθώ

σου όλα γύρω είναι αιμάτινα χυτά

κομμάτι ξέπεσε και το είπες

βράδυ

γυναίκα στην Άνω Σύρο

Μονάχα μια Φορά

Επειδή μονάχα μια φορά σε είδα

Αρματωμένη

Ως μία ολόγιομη σελήνη σε θυμάμαι

Όταν τα απομεσήμερα το ηλιόφως ακουμπά στους κήπους

Στα μουσκεμένα από το ψιλόβροχο οράματα

Στα από πυρετικό ιδρώτα νοτισμένα μαξιλάρια

Επειδή μονάχα μια φορά σε είδα

Θα σε ξεχνώ κάθε ημέρα

Ερωτικό

Όταν το ηλιόλουστο πρωϊνό παύσει να υπάρχει

Θα έχω σταματήσει να σε αγαπώ

Όπως ο τυφλός μισεί το σκοτάδι, εγώ

Με αγνές προθέσεις, με λογισμούς σα σε δίνη

Θα σταματήσω άλλο πιότερο να υπάρχω

Μπορώντας να κρατώ ανάμεσα στα χείλη

Μία και μόνη φλόγα ενός μικρού κεριού

Έναν εσπερινό από ακριτόμυθο στίχο

Στο μαγικό πράσινο δάσος με τους κέδρους

Σαν που ξαπλώσαμε στο δροσερό χορτάρι

Με έντυσαν τα χέρια σου κυκλάμινα και ρόδα

Σού έφερα τής Χίος γιασεμί, κλήμα και βάγια

Με φίλησες μεσόστηθα με τρεις ανθούς λεμόνι

Για τα ηλιογυρίσματα μιλώντας έναν αυγερινό

Άλλαξες τον έρωτα λέγοντας σε αγαπώ

Σπείρα

Φίνο αέρινο άρωμα στις μίνες τού δρόμου

Σε βρίσκω καθώς ταλαντεύομαι

Είμαι κοντά, δίπλα, σχεδόν σε αγγίζω, είμαι μακριά

Είμαι η κουκκίδα

Σανιδώνω μια ζωή θεμελιώνοντας με άμμο

Φεύγω πίσω, υποχωρώ

Πως μοιάζεις με τα κύματα της παλίρροιας

Ήσυχα καβαλικεύουν την ακτή

Τραβιούνται πίσω αφήνοντας υγρή άμμο, κοχύλια, Αστέρια τής θάλασσας, μια οσμή από φύκια τριγύρω

Το κύμα ορμά, χτυπά στα βράχια

Το ακούω να σφυρίζει

Στα χέρια μου απόμεινε μια σπείρα από αλάτι

Oblivion

https://oblivionpalas.blogspot.com

Πάνω από το Δρόμο των Πολλών

Μάτια χαμογελαστά ένας ίσκιος περίσσιος μακρινός

Από τα φυλλώματα που απλώνονται παραπέρα

Ορθά με γεμίσματα από αγκαλιές φωτός

Χέρια ανοιχτά σε έναν γαλάζιο ουρανό, απορημένος

Από πατήματα φωτιάς, άνθη σκορπούν ευωδιές

Τα ηλιοβασιλέματα ύμνοι χαράς

Ο έρωτας στα τοιχογύρια είναι ένας κύκνος λευκός

Ένα αδαμάντινο άστρο για τούς περιπατητές

Των μεγάλων δύσεων και των ερχόμενων ανατολών

Ο έρωτας λευκό είναι σεντόνι ανεμισμένο

Μετερίζι το μπαλκονάκι, δύο μέτρα πάνω από το δρόμο

Των πολλών

https://oblivionpalas.blogspot.com

Ίσως η αγάπη όνειρο και πόθος

Ίσως ο έρωτας παιχνίδι πολυκαιρισμένο

Στα άπειρα χέρια όμορων φαιδρά μικρών

Όμως, σε αγάπησα σαν ίσκιος

Τώρα πεθαίνω σαν ημέρα

και αντοχές τής φύσης η επωδός

Ένα γνέψιμο καθορίζει τις σχέσεις μας

Ξυπνάμε το πρωί καθώς ο καθένας είναι έτοιμος Να εξυπηρετήσει τρυφερές

Αδύναμες να γιορτάσουν το ευ τής ζωής

Καρουζέλ

Έμαθα να πενθώ μέσα από τον έρωτα

Σαν όπως από πρόωρο ξαφνικό θανατικό

Να χάνω πρόσωπα αγαπημένα

Ερωτευμένος με τρόπο τετελεσμένο

Πενθώ και χαίρομαι ανάλογα

Αναβάτης στο καρουζέλ από όπου φαίνονται τα πάντα

Τόσο γλυκά, τόσο βαριά μα και τόσο αδυσώπητα σκληρά

https://oblivionpalas.blogspot.com

Θρήνος

Φεύγεις, έφυγες, για πού τραβάς καλή μου;

Παλιά πληγή άνοιξε ξανά τη στενωπό

Το σύθαμπο με τύλιξε στο σκοτεινό του ρούχο

Αδιαπέραστο, χαοτικό ξεγύμνωμα τού νου

Σωριάζεται στα πόδια μου λάφυρο πολέμου

Σε τετράδια κιρρωτικά κιτρινισμένα

Με αυτοσχέδιους θανάτους

Λέξεις που ηχούν αέναα σα μοιρολόγια

Oblivion

https://oblivionpalas.blogspot.com

Το πάλκο παλιό, σκουριά στα καρφιά, σαράκι

Άρσεις μπουχτισμένες από λόγια ξένα

Αδύναμες, ανούσιες

Κάθεσαι, όλο μιλάς

Ανακατεύομαι, βασανίζονται τα σωθικά μου

Με μια ελπίδα ισχνή αγγίζω το όραμά σου

Εξόφθαλμο και μπάσταρδο τέκνο

Των λαίμαργων σχέσεων

Οι συνευρέσεις μας

https://oblivionpalas.blogspot.com

Sweet Little White Lilies

Σε αναγνωρίζω

Μέσα από τη φθορά των σωμάτων

Των εμπειριών, τής μνήμης

Των τετριμμένων συναισθημάτων

Λέω πως μοιάζουμε

Λέω πως ίσως μπορούμε

Κάτι

Που ποτέ δε θα πιστέψουμε επαρκώς

Βαδίζοντας σταθερά προς τη φθορά

Φαντάσου τη φθορά ως λύση

Που τίποτα δε λύνει, όμως

Υπόσχεται, κάπου στο βάθος, αμυδρά

Μιαν άνοιξη

Τα γλυκά μικρά λευκά κρινάκια

Στο μπαλκόνι

Πράγμα που έμπρακτα σημαίνει

Πως αποστρέφω το βλέμμα

Oblivion

https://oblivionpalas.blogspot.com

ΒΙΤΡΩ - ΖΩΓΡΑΦΙΚΗ ΣΤΕΛΙΟΣ ΠΑΣΑΛΟΥΚΟΣ https://stpassaloukos.blogspot.com

Τι και Αν Πω

Είναι σούρουπο σε ένα Πλακιώτικο στενό στα πόδια τής Ακρόπολης. Τον

ακούω να τραγουδά σε κανταδόρικο σκοπό. Πάντα ξεχνούσε κάποιους

στίχους από τα τραγούδια.

Και να σού πω το σ’ αγαπώ πια τι αλλάζει

(σφυρίζει το σκοπό)

Μη με ρωτάς αν μ’ αγαπάς, μη με ρωτάς

(σφυρίζει το σκοπό)

Δεν απαντάς και γύρω απλώνεται σκοτάδι

Δεν απαντάς, μη με ρωτάς, μην απαντάς

Κάνω σπονδή με το κρασί μα ποιον τον νοιάζει

Κάνω σπονδή με των ματιών μου τη χαρά

Βλέπω τη θάλασσα που γύρω ανατριχιάζει

(σφυρίζει το σκοπό)

Και να σού πω το σ’ αγαπώ πια τι αλλάζει

Και να σού πω πως είμαι ‘δω πια είν’ αργά

(σφυρίζει το σκοπό)

Τον βλέπω που χάνεται στο δρομάκι σφυρίζοντας ακόμα το σκοπό με τα

χέρια στις τσέπες, ίσως μια αμυδρή υποψία μειδιάματος.

https://oblivionpalas.blogspot.com

Η Βαλίτσα

Ένα φανάρι, ένας φανοστάτης, ένας φάρος

Μια κολώνα με λάμπα που τρεμοσβήνει

Κάπου θα υπάρχει πάντα

Σε ένα πάρκο, σε μια προκυμαία, σε ένα νησί

Σε έναν πολύβουο δρόμο

Σε μια ανάμνηση πολυσύχναστη και βιασμένη

Να συναντιούνται οι άνθρωποι

Να αγκαλιάζονται, να φιλιούνται, να ερωτεύονται

Φως ο έρωτας, η γη στάχτη και σκόνη

Ένα ποτήρι ουίσκι, λήθη αγαπημένη

Σε μάτια, χέρια γυναικών, πόσα αγγίγματα

Με χάρη, πόση ομορφιά

Στην αβεβαιότητα πόσα παιχνίδια

Χωρούν στην ξεχαρβαλωμένη μου βαλίτσα.

https://oblivionpalas.blogspot.com

ΒΙΤΡΩ - ΖΩΓΡΑΦΙΚΗ ΣΤΕΛΙΟΣ ΠΑΣΑΛΟΥΚΟΣ https://stpassaloukos.blogspot.com

Όνειρο Αργότερα, πολύ αργότερα θα άφηνε τη συντροφιά μετέωρη σε έννοιες που προκαλούν δέος με τη μεγαλοπρέπεια και τη σταθερότητά τους. Ο μεγάλος φόβος, οι άτολμοι χειρισμοί όταν χάνεται το πεταλούδισμα, εμφανίζεται στα μάτια πλουσιοπάροχο – τού λογισμού μας ένα μέρος – τής απόστασης από ό,τι θεωρείται δεδομένο.

Και μετά;

Ανησυχία, αμφιβολία. Ο κόσμος διαλύεται συθέμελα. Που είναι; Είναι; Τι είναι;

Και μετά;

Σκύβει το κεφάλι, ίσως υπάρξει κάποιο σχόλιο με τέχνη κρύβοντας τη δικαιολογία. Ίσως υπάρξει ένα αστείο στην ατμόσφαιρα επαναφέροντας την σε οικίες, ελεγχόμενες περιοχές, πάντα πιο χαμηλά από πριν, σαν οι έννοιες να είναι ένα τείχος τεράστιο με μεγάλες πολεμίστρες στο πάνω μέρος. Τείχη δαιδαλώδη, το κάστρο, στο πρόσωπο παιδιάστικη ανεμελιά, το γέλιο της, στα παπούτσια είχαν τρυπώσει φρύγανα, ο λόφος με το δάσος και τη μικρή αγαπημένη. Τότε, μικρός, άραγε θυμάται;

Και μετά; Τώρα αυτό πονά. Θανάσιμη πληγή.

Και μετά;

Oblivion

https://oblivionpalas.blogspot.com

στους συνδαιτυμόνες του αποχώρηση.

Και μετά;

Μετά τίποτα. Κρύφτηκε στην κούραση, στη δουλειά τής επόμενης, στον επιούσιο μιας συνηθισμένης επόμενης ημέρας, στη λήθη τής επιβίωσης.

Μόνο η επιβίωση, ένα φραστικό ολίσθημα έχει ταυτιστεί με την ύπαρξη στην έκλειψη ενός οράματος που διώκεται, άραγε ως πότε; Ως πότε άλλη μια ημέρα και άλλη μια ημέρα, με το μηρυκασμό τής επόμενης ημέρας, με το άγνωστο ενός δούρειου εικοσιτετραώρου – ως πότε; Και μετά;

Τινάχτηκε μούσκεμα στον ιδρώτα, κρυώνοντας, με τις πυτζάμες ένα με το σώμα του, τα σκεπάσματα, το μαξιλάρι ιδρωμένα. Με το τίναγμα η ζέστη

από την αγωνία σηκώθηκε, κόλλησε στο ταβάνι, την ένοιωσε καθώς υψωνόταν. Κάθισε οκλαδόν στην υγρή γη τού κρεβατιού, έφερε τα χέρια στο πρόσωπο χαμηλώνοντας το κεφάλι.

Να φεύγεις, να φεύγεις

Να μακραίνεις

Έτσι όπως λεν πως αγαπούν οι ποιητές.

Oblivion

https://oblivionpalas.blogspot.com

Πολλές φορές αναρωτήθηκα για μια καδένα

Αν οι ξύλινες χάντρες της είναι κόμποι δακρύων

Στάλες χαράς ή ακόμα και μικρές προσευχές

Περασμένες σε σκούρο κορδονάκι όπως η νύχτα που σε γνώρισα

Σκοτεινή, ήσυχη, νοτισμένη, βροχερή

Αν πάλι ήταν το κομποσχοίνι ενός μοναχού

Που απαρνήθηκε για μια στιγμή – ή μια ζωή; - το κελί του

Για να βουτήξει ολόγυμνος στα σκοτάδια τού κόσμου και τής πίστης

Στο συνεχή πολλαπλασιασμό των αναγκών και τού πάθους

Μα κάθε φορά που τη φορώ στο λαιμό, εγώ ο φίλος τής στάχτης

Τού κόκκινου σαν αίμα κρασιού, ο μύκητας των ξέμπαρκων λέξεων

Θυμάμαι τα βράδια που την κρατούσα στα χέρια μου για να μυρίσω

Νύχτες σκοτεινές, ήσυχες, νοτισμένες, βροχερές

Πάντα θα βρίσκω τον καιρό να θυμάμαι μια καδένα από κορδονάκι

Ίσως αργότερα, μεγαλώνοντας, όταν όλα θα είναι μακρινά

Όταν πια θα είμαι εξόριστος από τα δάκρυα, τη χαρά, τις προσευχές

Ίσως τότε θα μπορώ να ομολογήσω πως υπήρξα μια καδένα από κορδονάκι Μιας γενέθλιας νύχτας σκοτεινής, ήσυχης, νοτισμένης, βροχερής

Πανσιόν Plaisance

Θέλω να μού στέλνεις καρτ – ποστάλ από όπου πηγαίνεις

Από όπου σε βγάζει ο καιρός

Φωτογραφίες από τα μακρινά σου ταξίδια

Φωτογραφίες από τα ξενοδοχεία, τις λεωφόρους

Μα πιο πολύ αποζητώ, έχω πάντα τα παράθυρα ανοιχτά

Τα ατομικά ψυχογραφήματα σου

Όταν κάθεσαι ελαφρώς πιωμένη στο μπαρ

Να νιώθω την κάθε αλλαγή σου

Τις ρυτίδες σου που διεκδικούν τολμηρά

Το δικαίωμα να υπάρχουν στο κορμί σου

Να οσμίζομαι σα λύκος, ή σαν άγγελος, ή τάχα αδιάφορα

Το άρωμα που αναδύεται από τα στήθη σου

Ανάμεσα από τα πόδια σου

Χρόνο με το χρόνο, ανάλογα την ώρα

Και να μυρίζω σαν καυσόξυλο σε τζάκι

Να σε ρωτώ: Γνώρισες κάτι που αξίζει να μιλήσεις για αυτό;

Εσύ να λες: Ναι, είδα κάποια πράγματα.

Να με ρωτάς: Δεν έχεις κάτι να πεις;

Εγώ να λέω: Δε θέλω να χαλάσω τη στιγμή.

Ενώ θα ξέρω πως σε αγαπώ, πως σε αγαπούσα πάντα

Καθώς θα καταλαβαίνω πως γνώρισες τη θλίψη Τής πανσιόν Plaisance.

Oblivion

https://oblivionpalas.blogspot.com

ΒΙΤΡΩ - ΖΩΓΡΑΦΙΚΗ ΣΤΕΛΙΟΣ ΠΑΣΑΛΟΥΚΟΣ https://stpassaloukos.blogspot.com

Η Πέτρα

Οι ασίγαστες όχθες φιλούν βότσαλο – βότσαλο το φως. Αχρείαστες οι

εμμονές, νοσηρά παραληρήματα. Τι κι αν φορώ άσπρα πουκάμισα; Τα θέλω μου κοιτώ κομπιάζοντας, παίζω κρυφτό μαζί τους

Πώς τα πας; Επιζείς;

Τα όνειρα πέτρωσαν, έγιναν χρόνια άγονα με υποσχέσεις, πλήθυνε η άγνοια, οι άδειες καρέκλες στα καφενεία υπομένουν τα καράβια που δεν έφυγαν ποτέ. Και εσένα

Εσένα, μια χούφτα σπόροι στον πεσμένο κούρο τής Νάξου

Τα μαλλιά σου ήταν χρυσαφιά άμμος χυμένη από ανοιχτή παλάμη

Ήταν μαύρα κυματιστά μαλλιά ο δρόμος που έβγαζε στη Χώρα

Ήταν πορφυρά χάδια φιλοξενίας μια αφημένη στην τύχη νύχτα

Εσύ, μια χούφτα σπόροι

Εσύ, λιβάνι των ερώτων

Εσύ, μαϊστράλι και κυνηγός

ΒΙΤΡΩ - ΖΩΓΡΑΦΙΚΗ ΣΤΕΛΙΟΣ ΠΑΣΑΛΟΥΚΟΣ https://stpassaloukos.blogspot.com

Υπόσχεση

Βράδυ, περασμένες δέκα. Δύο φορές γύρισα το κλειδί στην πόρτα, ανάσανα

τη χαρισμένη ασφάλεια από μια νύχτα χωρίς φεγγάρι. Δρασκέλισα τα

σκαλοπάτια, βγήκα. Μια ιδέα ανεμίζει, πάμε μαζί μού λέει, εσύ και εγώ, οι δυο μας, το αιώνιο ζευγάρι

Θα είμαι πάντα μαζί σου

Θα σε συντροφεύω τις

Μέρες τού χειμώνα τις

Απάνεμες μέρες τού καλοκαιριού τις

Νύχτες χωρίς φεγγάρι με

Το στροβίλισμα τού φθινοπώρου

Θα είμαι μαζί σου

Ένα φιλί πριν κοιμηθείς με

Το πεταλούδισμα τής άνοιξης θε

Να είμαι μαζί σου τρυφερή αγκαλιά

Για το δρόμο ένα

Ζεστό σε αγαπώ το πρωί ένα

Καλημέρα γλυκό τις Κυριακές

Θα είμαι μαζί σου

Η αιώνια αγαπημένη

Η αιώνια γυναίκα που

Κυοφορεί τις πράξεις σου, τα παιδιά μας

Θα είμαι πάντα μαζί σου

Θα μεγαλώνω τα μικρά με φροντίδα, στοργικά

Οποία λεπτότης θα λες

Θα σε περιμένω πάντα

Ανοιχτό λουλούδι ευωδιαστό

ΒΙΤΡΩ - ΖΩΓΡΑΦΙΚΗ ΣΤΕΛΙΟΣ ΠΑΣΑΛΟΥΚΟΣ https://stpassaloukos.blogspot.com

Κάθε μέρα να γυρίσεις

Δε θα χωρίσουμε ποτέ

Αυτήν την ώρα τα περισσότερα τραπέζια άδεια. Θέσεις κενές όμοια με τις

ιδέες που περιμένουν στιγμή τη στιγμή να κατοικηθούν. Οι καρέκλες

αντικριστές όμοια με τούς ανθρώπους που θα καθίσουν. Όμως ο χώρος δεν

είναι κενός. Έχει γεμίσει από πολλά χθες βαλμένα με τάξη και κατάλληλα

αξιολογημένα. Αυτήν την ώρα διηγείται μια ανάμνησή του

Όμορφη γυναίκα με το ριχτό

Ανοιχτόχρωμο πλεκτό

Με τα μαλλιά αναστατωμένα

Από την κίνηση και την τριβή

Τού αέρα, των μορφών που σε πλαισίωσαν

Η φλέβα τού λαιμού σου

Φουσκώνει σα μιλάς, τα μάτια

Ανοιχτά μεγάλα, δυο στρόγγυλα

Φωτεινά σημάδια κάτω από

Σκιά φυσικών βλεφαρίδων

Όμορφη γυναίκα με το ασκητικό πρόσωπο

Με το πλατύ χαμόγελο, όμορφη αλήθεια

Αξόδευτη τρυφερότητα απομακρυσμένη

Από το χλιαρό βλέμμα των λάγνων ενοίκων

Όμορφη γυναίκα με το ντελικάτο βήμα

Με το ψιθυριστό ανέβασμα στην ξύλινη σκάλα

Μια λέξη προσωπική, ειπωμένη

Για το αυτί τού συντρόφου σου

Τέλος ανάμνησης, μια θέση κενή. Κάθε βράδυ σε παρακολουθώ που βάζεις

ένα αναμμένο καντήλι μπροστά στο παράθυρο μην το δωμάτιο μείνει αφώτιστο. Μέχρι τώρα δεν είχα φανταστεί πόσο πολύ με αγαπάς

Oblivion

https://oblivionpalas.blogspot.com

ΒΙΤΡΩ - ΖΩΓΡΑΦΙΚΗ ΣΤΕΛΙΟΣ ΠΑΣΑΛΟΥΚΟΣ https://stpassaloukos.blogspot.com

Και τι είναι μια υπόσχεση;

Βήματα που ξεχωρίζουν ανάμεσα στα πατήματα.

Είναι ο κρυφός σπόρος που αγάπησε

Τη λυγερή σταγόνα λέγοντας

Θα μεγαλώσω, θα είμαι βαθύισκιο

Πλατάνι δροσερό, θα κρύβω

Τον ήλιο που σε εξατμίζει.

Είναι η σταγόνα που ρίγησε

Κοίταξε τον εύπλαστο σπόρο απαντώντας

Πόσο με κάνεις ευτυχισμένη αγαπημένε

Θα είμαι στο πλάι σου η νεροπηγή

Να σε φιλώ κάθε μέρα.

Είναι ο νεοσσός που αγάπησε

Την πέτρα από πορφύρα λέγοντας

Πόσο όμορφη είσαι, τι χρώματα

Τι αντανακλάσεις

Θα είμαι ο κορυδαλλός, θα πετώ

Να σε θαυμάζω.

Είναι η πέτρα που χτυποκάρδισε

Τρίφτηκε στον νεοσσό απαντώντας

Σε αγαπώ πλουμιστέ κορυδαλλέ

Θα είμαι η γη, θα γυρνώ συνέχεια

Θα αλλάζω

Θα είμαι πάντα εδώ

Να περιμένω το ζεστό σου σώμα

Σα θα κουράζεται να αγκαλιάζω.