ดอมินิก ซาวีโอ เกิดที่ตาบลรีวา ใกล้เมืองกีเอรี ประเทศ อิตาลี เมื่อวันที่ 2 เมษายน ค.ศ.1842 (พ.ศ. 2385) บิดาชื่อ นายคาร์โล มารดาชื่อนางบรียีดา คาว่า "ดอมินิก" แปลว่า "ของพระผู้เป็นเจ้า" เมื่ออายุ 5 ปีหนูน้อยดอมินิกก็เรียนรู้ใน การช่วยมิสซาแล้ว ดอมินิกเป็นนักเรียนในโรงเรียนที่คุณพ่อ บอสโกตั้งขึ้น
ครูและนักเรียนต่างรักและให้ความนับถือดอมินิก เพราะเขาเป็น เด็กเรียบร้อย ขยัน ร่าเริง ไว้ใจได้เสมอ เมื่ออายุได้ 12 ปี มาถวาย ตัวอยู่กับคุณพ่อยอห์น บอสโก โดยบอกว่าอยากเป็นพระสงฆ์ ใน จานวนเด็กที่อยู่ในศูนย์เยาวชนของคุณพ่อบอสโก ดอมินิกเป็นเด็กที่ มีความศรัทธามาก ในสมุดบันทึกส่วนตัวมีข้อความที่ดอมินิกเอง เขียนไว้ว่า
ฉันจะมั่นไปแก้บาปรับศีลบ่อยๆ จะฉลองวันบังคับให้เป็นวันศักดิ์สิทธิ์ ขอยึดเอาพระเยซูเจ้าและแม่พระเป็นมิตรแท้ของฉัน จะยอมตายดีกว่าทาบาป
นักบุญดอมินิกซาวีโอเกิดที่ประเทศอิตาลีในปี 1842 วันหนึ่งอายุ เพียง 4 ขวบเขาได้หายตัวไปและแม่ได้ตามหาเขา เธอได้พบหนู น้อยอยู่ในมุมบ้านกาลังสวดภาวนาพนมมือก้มศีรษะ เขาจาบท ภาวนาได้ทุกบทขึ้นใจ อายุ 5 ขวบเขาเป็นเด็กช่วยมิสซา อายุ 7 ขวบเขาได้รับศีลมหาสนิทครั้งแรก ในวันสาคัญนั้นเขาได้เลือกคติ ประจาใจ: "ตายดีกว่าทาบาป" และประพฤติตนตามคตินี้ ตลอดเวลา
พระสันตะปาปานักบุญปีโอที่สิบตรัส: "เยาวชนตัวอย่างเช่นดอมินิค ผู้ซึ่งได้ต่อสู้อย่างกล้าหาญชาญชัยเพื่อรักษาความบริสุทธิ์ของเขา ตั้งแต่วันรับศีลล้างบาปจนกระทั่งวันสุดท้าย เป็นนักบุญอย่าง แท้จริง" ใช่ ดอมินิกเป็นเด็กธรรมดา ที่รักพระเป็นเจ้าอย่างไม่ธรร ดา อายุ 12 ขวบดอมินิกได้เข้าโรงเรียนของนักบุญดอนบอสโก ท่าน ได้ทดสอบเขาก่อน เมื่อเสร็จเรียบร้อย เขาถาม: "คุณพ่อคิดว่าผม เป็นยังไง" ท่านตอบด้วยรอยยิ้ม: "ฉันคิดว่าเธอเป็นผ้าเนื้อดี" ดอ มินิกพูด: "อย่างนั้น คุณพ่อเป็นช่างตัดเสื้อ ถ้าผ้าเนือ้ ดี ก็เอาผ้าชิ้นนี้ ตัดเสื้อสูทให้พระเยซูเจ้าใส่"
ทุกคนในโรงเรียนเห็นลักษณะท่าทางที่เขาสวดภาวนา เขาเป็นนักเรียนที่ แตกต่างกับนักเรียนอืน่ ๆ เขารักเพื่อนนักเรียนทุกคนอย่างจริงใจ และ ถึงแม้เขามีอายุอ่อนกว่า เขามักจะวิตกกังวลเกี่ยวกับเพือ่ นๆ เขากลัว เพื่อนเหล่านี้สูญเสียพระหรรษทานของพระเป็นเจ้าโดยการทาบาป วัน หนึ่ง มีเด็กคนหนึ่งนาหนังสือที่เต็มไปด้วยภาพไม่ดีมาโรงเรียน ประมาณ แค่หนึ่งนาที เด็กผู้ชายกลุ่มหนึ่งก็มาล้อมหน้าล้อมหลังเด็กคนนัน้ ขอดู หนังสือเล่มนั้น ดอมินิกสงสัย: "เกิดอะไรขึ้น" และเดินไปดู แค่เหลือบดู ทีเดียวก็พอ เขาแย่งหนังสือมาฉีกเป็นชิ้นๆ และส่งเสียงร้อง: "พวกเธอ ช่างน่าสมเพช!" พระเป็นเจ้าได้ประทานดวงตาให้เธอชมรูปเหล่านี้หรือ? เธอไม่ละอายใจบ้างเลยหรือ?" เด็กชายคนหนึง่ พูด: "โอ้ เราดูภาพเหล่านี้ เพื่อความเพลิดเพลินเท่านัน้ " ดอมินิกตอบ: "แน่นอน เพื่อความ เพลิดเพลิน และในเวลาเดียวกันเธอกาลังเตรียมตัวดิง่ ลงนรก!" เด็กอีก คนหนึ่งถาม: "โอ้ การดูภาพเหล่านี้ผิดยังไง?" ดอมินกิ มีคาตอบอยู่แล้ว และพูดอย่างเศร้าๆ: "ถ้าเธอไม่เห็นว่ามีอะไรผิด อาการแบบนี้ยิ่งแย่ หมายความว่าเธอเคยชินกับการดูสิ่งที่น่าอับอายขายหน้า" หลังจากนั้นไม่ มีใครพูดอะไร ทุกคนรู้ดีว่าดอมินิกพูดถูก
อีกครั้งหนึ่งเขาได้หยุดการต่อสู้ขว้างก้อนหินใส่กันของเด็กสองคนที่ กาลังโมโหหน้าดาหน้าแดง เขาชูไม้กางเขนในมือและพูด: "ก่อนที่ เธอทั้งสองคนจะเริ่มต่อสู้กัน ให้มองดูไม้กางเขนนี้และพูด: 'พระ เยซูคริสตเจ้าเป็นผู้บริสุทธิ์ปราศจากมลทิน และพระองค์ได้ สิ้นพระชนม์โดยให้อภัยคนที่ประหารชีวิตพระองค์ ข้าพเจ้าเป็นคน บาป และข้าพเจ้ากาลังทาเคืองพระทัยพระองค์ โดยไม่ให้อภัยศัตรู ของข้าพเจ้า' แล้วเธอสองคนเริ่มสู้กันได้ ขว้างหินก้อนแรกใส่ฉันได้ เลย!" เด็กชายทั้งสองคนละอายใจ ขอโทษ และสัญญาจะไปขอ สารภาพบาปกับพระสงฆ์
วันหนึ่งดอมินิกเริ่มรู้สึกป่วยไม่สบาย และถูกส่งกลับบ้านเพื่ออาการ จะได้กระเตื้องขึ้น ขณะพักอยู่ที่บ้าน อาการของเขากลับทรุดลงไป เรื่อยๆ และเขาได้รับศีลเจิมคนป่วย ในเวลานั้นเขาอายุแค่ 15 ปี แต่ เขาไม่กลัวตาย ความจริงเขายินดีอย่างเหลือล้นด้วยความคิดที่ว่า เขากาลังจะได้เข้าเมืองสวรรค์ ก่อนที่เขาหมดลมหายใจ เขา พยายามที่จะลุกขึ้นมานัง่ เขาพูดกับพ่ออย่างแผ่วเบา: "ลาก่อน" ทันใดนั้นใบหน้าของเขาสุกใสเปล่งปลั่งด้วยรอยยิ้มแห่งความยินดี และความสุข เขาอุทานออกมา: "ผมได้เห็นสิ่งต่างๆ ช่างมหัศจรรย์ จริงๆ!" แล้วเขาไม่ได้พูดอะไรอีก เพราะเขาได้เข้าสวรรค์ไปแล้ว
นักบุญดอมินิกเป็นองค์อุปถัมภ์เยาวชน เด็กชายนักขับร้อง และ คนที่ถูกใส่ความ นักบุญดอมินิกได้เป็นองค์อปุ ถัมภ์คนที่ถูกใส่ความ เนื่องมาจาก เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นดังนี้: วันหนึ่งเด็กชายสองคนได้เอาหิมะ ใส่เข้า ไปในเตาผิงของโรงเรียนจนเต็มในเดือนที่อากาศหนาวจัด เมื่อครู กลับเข้ามาในห้องเรียน เขาทั้งสองใส่ความว่าดอมินิกเป็นคนทา ถึงแม้เขาจะถูกลงโทษหน้าชั้น แต่ดอมินิกปฏิเสธที่จะบอกว่าเด็ก เกเรสองคนนั้นเป็นคนทา เวลาผ่านไป ความจริงได้ปรากฎออกมา ดอมินิกถูกถามว่าทาไมเขาไม่สารภาพว่าเขาเป็นผูบ้ ริสุทธิ์ เขาตอบ ว่าเขาเลียนแบบพระคริสตเจ้า พระองค์นงิ่ เงียบขณะที่พระองค์ ถูกเบียดเบียน และถูกตรึงบนไม้กางเขน
คำภำวนำทูลขอและข้อปฏิบัติ 1. ขอให้เด็กๆในโลกนี้ได้รู้จักการดาเนินชีวิตเป็นคนดีมี ศีลธรรม 2. ขอให้แบบอย่างความศักดิส์ ิทธิ์ ของนักบุญ ดอมินิก ซาวีโอ ช่วยเตือนใจบรรดาเด็ก ๆ คริสตชนให้คิดถึง บ้านแท้ในเมืองสวรรค์ 3. ขอให้บรรดาเด็ก ๆ รู้จักนอบน้อมต่อผู้ใหญ่