INSTALLATIONS
/
SET DESIGN
PORTFOLIO
STEVY KOPELIA
“The crowd is his element, as the air is that of birds and water of fishes. His passion and his profession are to become one flesh with the crowd. For the perfect flâneur, for the passionate spectator, it is an immense joy to set up house in the heart of the multitude, amid the ebb and flow of movement, in the midst of the fugitive and the infinite. To be away from home and yet to feel oneself everywhere at home; to see the world, to be at the centre of the world, and yet to remain hidden from the world - impartial natures which the tongue can but clumsily define. The spectator is a prince who everywhere rejoices in his incognito. The lover of life makes the whole world his family, just like the lover of the fair sex who builds up his family from all the beautiful women that he has ever found, or that are or are not - to be found; or the lover of pictures who lives in a magical society of dreams painted on canvas. Thus the lover of universal life enters into the crowd as though it were an immense reservoir of electrical energy. Or we might liken him to a mirror as vast as the crowd itself; or to a kaleidoscope gifted with consciousness, responding to each one of its movements and reproducing the multiplicity of life and the flickering grace of all the elements of life.” ― Charles Baudelaire, The Painter of Modern Life and Other Essays
1 2 3 8
Το σπίτι της Bernanda Alba
5 6 7 9
Endgame
Γελώντας Άγρια
Electric Forest
Οι αθώοι
Η αλληγορία του σπηλαίου
Μάνα,Μητέρα, Μαμά
Dr.Jeckyl and Mr.Hyde
0 1
έργο : Το σπίτι της Bernanda Alba Federico Garcia Lorca, 1936
Το εργο περιγράφει τα γεγονότα κατά την περίοδο πένθους μετά το θάνατο του πατέρα σε ένα σπίτι στην Ανδαλουσία, όπου η μητέρα, η Μπερνάρντα Άλμπα κατέχει τον απόλυτο έλεγχο πάνω στις κόρες της: Αγκούστιας, Μαγκνταλένα, Αμέλια, Μαρτίριο και Αδέλα. Η μητέρα, ως τύραννος επιβάλλει πένθος οκτώ χρόνων στις κόρες, που συνεπάγεται με εγκλεισμό μέσα στο σπίτι και αποφυγή οποιασδήποτε επαφής με τους χωρικούς. Η μεγαλύτερη κόρη κληρονομεί τον πατέρα και έτσι ένας νεαρότερος άνδρας, ο Πέπε Ρομάνο, επιθυμεί να την παντρευτεί. Τον νεαρό όμως ποθούν και η μικρότερη από τις αδερφές, η Αδέλα, αλλά και η Μαρτίριο. Η Αδέλα φαίνεται να έχει ερωτική σχέση μαζί του, πηγαίνοντας κόντρα στο καθεστώς της μητέρας. Η Μαρτίριο ζηλεύει που δεν μπορεί να τον κατακτήσει. Τα γεγονότα μεταξύ των αδερφών γρήγορα γίνονται γνωστά στο σπίτι και το τέλος είναι η αυτοκτονία της Αδέλα. Ο Λόρκα, μέσω του χαρακτήρα της Μπερνάντα Άλμπα, προβάλλει τη φασιστική φύση του καθεστώτος του Φράνκο στην Ισπανιά εκείνη την περίοδο. Διαπραγματεύεται τα ζητήματα της καταπίεσης, ιδιαίτερα του γυναικείου φύλου, που παράγονται από τη συντηρικοποιημένη κοινωνία. Μία κοινωνία βαθιά θρησκευόμενη, που διατηρεί και αναπαράγει τους θεσμούς της τάξης, της εξουσίας, της υποταγής. Με αναφορές σε άλλου είδους έργα της εποχής, ένα βιβλίο ποιημάτων και έναν πίνακα, δημιουργείται το σκηνικό. Ο Rafael Alberti, στα ποιήματα του από Το βιβλίο της Θάλασσας παρουσιάζει τη θάλασσα ως προορισμό, ως έναν τάφο λυτρωτικό για εκείνους που καταδιώκονται, για εκείνους που αναζητούν. Ο Joan Miró, στον πίνακα του Still Life with Old Shoe, απεικονίζει μία αλλοιωμένη, αλλόκοτη εικόνα, βγαλμένη ίσως από έναν εφιάλτη. Τον εφιάλτη του πολέμου και της πείνας.
01
απεικόνιση Το πάτωμα της σκηνής επενδύεται από plaster σκούρου γκρι χρώματος, με μία κεντρική εσοχή που περιέχει νερό(ελευθερία, αντίσταση, επιθυμία). Από την εσοχή αναδύονται μεταλλικές πλατφόρμες επενδυμένες με πλακάκι υφής πέτρας και μπορούν να μετακινηθούν στο χώρο. Εκεί τοποθετούνται οι πέντε κόρες(δεσμά). Τις πλατφόρμες τις μετακινούν χειροκίνητα οι δούλες ανάλογα με την ανάγκη της σκηνής.
02
απεικόνιση
έργο : Το σπίτι της Bernanda Alba
03
Κανένα από τα πρόσωπα δεν έχει πρόσβαση στο νερό(εγκλωβισμός, δεσμά). Στο βάθος και στην οροφή υπάρχουν πηγές φωτός που υποδηλώνουν την επαφή με τον εξωτερικό χώρο(κοινωνία, ελευθερία). Μούχλα και κλαδία σκεπάζουν τοίχους και πάτωμα και υποδηλώνουν την παλαίωση και την παρακμή του σπιτιού αλλά και των ζωών τους.
σκηνή 1
Σκηνές ονείρου: προβολή χρωμάτων στην οροφή, σουρεαλιστικό σκηνικό (πίνακας Miro)
σκηνή 2
Σκηνή θανάτου: το υποκείμενο για πρώτη φορά στο νερό απελευθέρωση, πόθος, επανάσταση (ποίημα Alberti)
04
0 2
έργο : Γελώντας Άγρια
Christopher Durang, 1988
«Γελώντας άγρια εν τω μέσω αδυσώπητης θλίψης, εις τον αιώνα των αιώνων, αμήν». Δύο άνθρωποι, ένας άνδρας και μία γυναίκα, βρίσκονται σε τόπους κοινούς και μη, χωρίς να συναντιούνται. Διηγούνται ιστορίες και σκέψεις τους. Ιστορίες καθημερινές. Σκέψεις και συναισθήματα αλλόκοτα, αλλά πολύ γνώριμα για όλους μας, που όμως κανείς δεν τολμά να εξωτερικεύσει. Κάποιες φορές μοιάζει να φέρονται υστερικά, νευρωτικά, σε καταστάσεις κατά τα άλλα πολύ συνηθισμένες. Οι δύο μονόλογοι φαίνεται να μπορούν να εξοργίσουν τον θεατή, γιατί τα λεγόμενα τους δεν είναι καθόλου κοινωνικά αποδεκτά. Τελικώς αυτό που προκαλούν είναι μία βαθιά ταύτιση. Οι δύο χαρακτήρες προσπαθούν διαρκώς και μάταια να δώσουν νόημα στη ύπαρξη τους. Με τους ρυθμούς της σύγχρονης ζωής, αναζητούν την επικοινωνία, πασχίζουν για μία επαφή. Είναι αποξενωμένοι και μοναχικοί. Γι’ αυτό και ανισόρροποι, γι’ αυτό και νευρωτικοί. Είναι ένα έργο που αναδεικνύει τις πιο σκοτεινές πτυχές του σύχρονου αστού, εκείνες τις εκρήξεις που δε θέλουμε να δουν οι άλλοι. Εκρήξεις οργής, παραλογισμού, τρέλας, ως αποτέλεσμα της απομόνωσης. Το σκηνικό αποδίδει κυρίως την ατμόσφαιρα, την παράνοια των χαρακτήρων και των εξιστορίσεών τους. Μοιάζει να είμαστε στο μυαλό τους, ή σε κάποιο όνειρό τους. Τονίζεται η ατοπικότητα του κειμένου, καθώς οι χώροι είναι ρευστοί. Θα μπορούσαν να βρίσκονται οπουδήποτε.
05
Το πάτωμα της σκηνής επενδύεται από πλακάκια λευκού χρώματος, σχηματίζοντας μία καμπυλωτή επιφάνεια (παράνοια, παραλογισμός). Το ίδιο και οι κουίντες. Στο κέντρο κρέμεται ένας μεταλλικός οδηγός και σε αυτόν σύρονται πλαστικές ημιδιάφανες κουρτίνες από τις οποίες ορίζονται οι χώροι αναλόγως (μάρκετ, δρόμος, δάσος).
Οι πλαστικές επιφάνειες/κουρτίνες χρησιμεύουν και για προβολές, δημιουργώντας ατμόσφαιρες και χώρους. Στον μεταλλικό οδηγό τοποθετούνται κάμερες που περιστρέφονται και παρατηρούν τα δύο υποκείμενα (επιτήρηση). Στη σκηνή υπάρχουν ακόμη βοηθητικά στοιχεία για την αναγνώριση των τόπων.
06
0 3
έργο : Οι αθώοι
Απόσπασμα, Herman Broch, 1950
Ένας άνδρας, ο Αντρέας, περιφέρεται στην πόλη και αποφασίζει να επισκεφτεί ένα εμφανώς παρηκμασμένο κτίριο, που διαφέρει από τα γύρω, και του θυμίζει την παλιά πόλη, την παλιά εποχή, την παλιά ζωή. Μέσω της -καθόλου γραμμικής- διαδρομής του σε αυτό, ανακαλεί αναμνήσεις από το παρελθόν και την παιδική του ζωή συγκεκριμένα. Παρατηρεί τους ανέμελους ενοίκους, πλανάται στο χώρο και οι αισθήσεις του ενεργοποιούνται από τα ερεθίσματα γύρω του. Ανακαλύπτει, έτσι, θαμμένες πτυχές του εαυτού του με κορύφωση την συνάντηση του με μία γυναίκα σε όροφο του κτιρίου. Ίσως όλα να συνέβησαν για την συνάντηση αυτή. Ίσως η περιπλάνηση του να ήταν μια αναζήτηση της αγνότητας. Το έργο του Μπροχ αποτελεί σχόλιο για την ευθύνη των αστών στην ανάδειξη του ναζιστικού καθεστώτος. Ευθύνη που αναλογεί σε οποιονδήποτε απέχει και αγνοεί την πραγματικότητα και τον κόσμο γύρω του. Σε οποιονδήποτε ζει σε πυρήνα αποκομμένο από το σύνολο. Γιατί από αυτόν τον πυρήνα πηγάζει η αμάθεια και η άγνοια, ικανά να θρέψουν ένα ακραίο καθεστώς. Το σκηνικό απεικονίζει μία αφαιρετική προσέγγιση του χώρου και της διαδρομής του. Ο πρωταγωνιστής κινέιται πάνω σε ένα οργανικό πάτωμα υπό κλίση σε μορφή βράχου. Πάνω σε αυτό τοποθετούνται κάθετα στοιχεία που ορίζουν του χώρους και τις στάσεις του υποκειμένου. Στο βάθος υπάρχει μία σχισμή φωτός από την οποίο εμφανίζεται η κοπέλα του ορόφου (φως, αθωότητα, ελευθερία). Σε ενδυματολογικό επίπεδο, η προσέγγιση είναι εξίσου αφαιρετική. Οι χαρακτήρες αντιμετωπίζεται ως όντα, σε έναν πυρήνα απόκοσμο, ίσως σε έναν άλλο πλανήτη.
07
αποτύπωση χώρου/μακέτες
απεικόνιση σκηνών από μακέτα
08
απεικόνιση σκηνών από μακέτα
09
κοστούμια
υποκείμενο Β
υποκείμενο Α
υποκείμενο Γ
το θηλυκό υποκείμενο ο βασικός ρόλος της σκηνής
οι τρίτοι ρόλοι
εμφανίζεται στο διάδρομο και συνομιλεί με το υποκείμενο Α
τα υποκείμενα που παρατηρεί ή συνομιλεί μαζί τους κατά τη διάρκεια της περιπλάνησής του
10
0 4
έργο : Μάνα,Μητέρα,Μαμά
Γιώργος Διαλεγμένος, 1979
Τα κύρια πρόσωπα του έργου είναι ένα ζευγάρι που μένει σε ένα διαμέρισμα στην Αθήνα μαζί με την μητέρα του άντρα. Η ηλικιωμένη έχει δώσει για αντιπαροχή το πρώτο της σπίτι ώστε ο γιος και η γυναίκα του να ζήσουν στο μοντέρνο τους διαμέρισμα, κάτι που επικρατούσε ως λύση στην Αθήνα του ‘70 και διαμόρφωσε το αστικό τοπίο όπως είναι σήμερα. Ένας θεσμός που κατέληξε να υιοθετείται από πολλούς ως εισητήριο για την πολλά υποσχόμενη ζωή της πόλης. Η μάνα, η κεντρική φιγούρα του έργου, νοσταλγεί διαρκώς το παρελθόν της και ανακαλεί μνήμες από το παλιό της σπίτι. Έχει σχεδόν παραδωθεί από τη ζωή. Είναι καθηλωμένη σε καροτσάκι και αναζητά διαρκώς τη φροντίδα των άλλων, κυρίως όμως της νύφης της. Γι’ αυτό αλλά και εξαιτίας της επιβλητικότητάς της, καταντά αφόρητη για το ζευγάρι που τελικώς αποφασίζει να την στείλει σε ένα γηροκομείο, κάτι που γνωρίζουν ότι εκείνη δε θα άντεχε. Ένα έργο που αναδεικνύει τα προβλήματα μίας μικροαστικής οικογένειας την περίοδο της μεταπολίτευσης στη μεγαλούπολη. Μέσω της συμπεριφοράς των γραφικών χαρακτήρων προς την μητέρα αλλά και μεταξύ τους, αναδύονται βαθύτερα ζητήματα, κοινωνικά και ηθικά.
Η επιλογή του σκηνικού είναι μια αναφορά σε κάθε παρηκμασμένη κοινωνία και αφορά κάθε χρονική περίοδο. Το διαμέρισμα επιλέγεται να αναπαρασταθεί ως κουκλόσπιτο, κάπως γραφικό, κάπως ψεύτικο. Οι ηθοποιοί είναι εμφανείς “κούκλες”, τοποθετούνται σε έναν χώρο-κελί σαν ρετιρέ πάνω από τον κυρίως χώρο και για κάθε ρόλο μεταμορφώνονται αναλόγως. Και αυτο γιατί αναπαροιστούν ιδέες μια ολόκληρης γενιάς, τις ιδέες του νέου κόντρα στο παλιό. Το νέο που πατά στο παλιό και τρέφεται από αυτό, παρ’ όλα αυτά το χλευάζει και το περιφρονεί. Θα μπορούσαν να είναι ο καθένας μας, και οι συμπεριφορές τους να ήταν δικές μας.
11
Το σκηνικό απεικονίζει μία μικροαστική κατοικία, συγκεκριμένα το χώρο του καθιστικού, με τα απαραίτητα έπιπλα εποχής.Ένας καναπές, ένα τραπέζι και μία τηλεόραση η οποία παραμένει διαρκώς ανοιχτή και αποτελεί και βασική πηγή φωτισμού. Είναι διακριτός και ο εξωτερικός χώρος/ ακάλυπτος των γύρων πολυκατοικιών με τις σκαλωσιές και τις σκάλες εξόδου.
Η κατοικία είναι μία δίπατη κατασκευή κουτιών, σαν κουκλόσπιτα στο επάνω μέρος της οποίας βρίσκονται οι ηθοποιοί καθ’όλη τη διάρκεια του έργου. Είναι ένα φωτιζόμενο “κελί”, όπου εμφανώς τα υποκείμενα μεταμορφώνονται για κάθε τους ρόλο, κατεβαίνουν και εισέρχονται στο καθιστικό. Κάτι τέτοιο υποδηλώνει την απροσωπία των ρόλων και τη γενίκευση των χαρακτήρων.
απεικόνιση
01
0 5
project: Endgame
Pavillion στο νεκρομαντείο Αχέροντα
Σύμφωνα με τον Πλάτωνα,στην αρχή υπήρχε το χάος, εκτός του οποίου δεν υπήρχε τίποτα. Στη συνέχεια δημιουργήθηκαν οι ψυχές. Ως οι πρώτες δημιουργηθήσες οντότητες, αφ’ενός είναι αρχαιότερες και αφ’ετέρου θεϊκότερες από τα άλλα όντα, καθώς βρίσκονται πλησιέστερα στην ουσία και τη φύση του Θεού. Παρά ταύτα, αυτή η αθάνατη ψυχή, περιβάλλεται από αναρίθμητα κακά, τα οποία έχουν προσκολληθεί επάνω της, αλλοιώνοντας τη φυσική της μορφή, παραμορφώνοντάς τη σε κάτι τερατώδες. Με τον θάνατο η ψυχή του ανθρώπου απελευθερώνεται και περιφέρεται σαν σκιά στον Άδη.
Το Pavillion εντάσσεται στο νεκρομαντείο του Αχέροντα και δημιουργεί μία διαδρομή από τη ζωή στο θάνατο, το πέρασμα στον Άδη, από το σκοτάδι στο φως ή και αντίστροφα. Είναι ουσιαστικά μία υπερυψωμένη μεταλλική κατασκευή που χωρίζεται σε πέντε κλειστά δωμάτια(σκοτάδι) με διαδοχικές εναλλαγές ανοιχτών(φως) χώρων. Και τα δύο από τα σκοτεινά δωμάτια χρησιμοποιούνται ως εκθεσιακοί χώροι όπου μπορούν να τοποθετηθούν προθήκες με φωτισμό για την ανάδειξη των εκθεμάτων που αφορούν το νεκρομαντείο και την ιστορία του. Καθώς ο επισκέπτης οδηγείται προς το φως, οι λειτουργίες γίνονται πιο κοινωνικές, με τον κεντρικό γυάλινο χώρο να χρησιμεύει ως στάση, έπειτα να ακολουθεί σημείο αναμνηστικών και τέλος μία μικρή καφετέρια(χώρος αποφόρτισης). Η διαδρομή μπορεί να πραγματοποιηθεί και αντίστροφα.
13
Ο τίτλος αυτού, Engame, ή αλλιώς “Το τέλος του παιχνιδιού” είναι εμπνευσμένο από το ομώνυμο έργο του Σ.Μπέκετ, όπου το τέλος(ο θάνατος) είναι προβλέψιμο. Και είναι λυτρωτικό. Έξω, το τοπίο έρημο και νεκρό. Μοναξιά μέσα. Τα ίχνη των αναμνήσεων ενός παραλθόντος προκαλούν μία παράλογη νοσταλγία που κατακλύζει τα πρόσωπα του έργου, και ίσως και τους επισκέπτες του pavillion..
απεικόνιση
14
15
σχέδια
16
0 6
project: Electric Forest installation
Ένα ηλεκτρικό δάσος. Μία συνύπαρξη δύο κόσμων αντίθετων, του φυσικού και του τεχνητού. Μία διαδρομή σε ένα διαφορετικό, υβριδικό δάσος από φως και ήχο. Μία άλλη αίσθηση ηρεμίας σε ένα τοπίο κατασκευασμένο, καθόλου φυσικό, μα ίσως περισσότερο οικείο.
Το installation/ηχοτοπίο είναι μία κατασκευή με όψη μπετόν, αποτελούμενη από τρία επίπεδα: ένα πάτωμα και δύο πλαϊνές επιφάνειες/τοίχους. Κατά μήκος των δύο αυτών κάθετων επιφάνειών σχηματίζονται κυκλικές εσοχές οι οποίες φέρουν φθοριούχες λάμπες σε διαφορετικά μεγέθη. Διαμορφώνεται έτσι ένα μικρό “δάσος” φωτός. Ανά διαστήματα, καθ’όλο το μήκος της κατασκευής, βρίσκονται τοποθετημένοι αισθητήρες κίνησης που ανιχνεύουν τη θέση του περαστικού. Κάθε αισθητήρας ενεργοποιεί διαφορετικό ήχο από τη συλλογή της εγκατάστασης. Όλοι οι ήχοι είναι ηχογραφίσεις τεχνητών αντικειμένων που τροφοδοτούνται με ηλεκτρικό ρεύμα και παράγουν ήχο κατά τη λειτουργία τους. Θα μπορούσαν να αναφερθούν και ως λευκοί ήχοι(white noises). Λόγω της ποικιλίας στο ρυθμό κίνησης του περαστικού, πόσο μάλλον όταν βρίσκονται στο χώρο περισσότεροι από ένας, σχηματίζονται διαφορετικά μοτίβα φωτός και ήχου, δηλαδή μικρές συνθέσεις, μικρά διαφορετικά ηχοτοπία. Συνολική παρουσίαση της μελέτης, των ήχων, του pavillion: https://stevykopelia.wixsite.com/lightpath
17
σημεία ηχογραφήσεων, την πόλη του Βόλου
κάτοψη
όψη
18
01
01
0 7
project: Η αλληγορία του σπηλαίου του Πλάτωνα
Στην αλληγορία του ο Πλάτωνας παρουσιάζει μία συνθήκη στην οποία κάποιοι άνθρωποι ζουν μέσα σε μία σπηλιά και παρατηρούν τον βράχο απέναντι τους. Εκεί προβάλλονται οι φιγούρες διάφορων αντικειμένων. Οι σκιές αυτές προκύπτουν λόγω τις φωτεινής πηγής(φωτιά) που βρίσκεται σε ένα άλλο επίπεδο της σπηλιάς, πίσω από τις πλάτες των υποκειμένων. Οι άνθρωποι αυτοί θεωρούν πως η πραγματικότητα είναι αυτό που βλέπουν και πιστεύουν σε αυτό. Αδιαφορούν να διερευνήσουν οτιδήποτε αλλά και να βγουν από τη σπηλιά. Ο φιλόσοφος, καθώς αναφέρει, είναι εκείνος που θα μπορέσει να βρει την έξοδο και την φωτεινή πηγή(ήλιος,γνώση). Θα κατανοήσει έτσι την πραγματικότητα, απελευθερωμένος από τα δεσμά της πλάνης. Ο Πλάτωνας θέλει να αναδείξει τα δεινά που ακολοθούν την έλλειψη εκπαίδευσης. Όσοι αρνούνται να ερευνήσουν και να αμφισβητήσουν, καταλήγουν άβουλα υποχείρια, βιώνοντας μία διαστρεβλομένη πραγματικότητα. Όλα τα παραπάνω αντικατοπτρίζουν και τη σύγχρονη κοινωνία, την κοινωνία της υπερπληροφόρισης αλλά της πολιτικής αποχής, που σχηματίζουν υπνωτισμένους πολίτες/ μαριονέτες.
21
Το installation είναι μία προκαθορισμένη διαδρομή μέσα σε μία κατασκευή από τυφλές επιφάνειες, διάτρητη οροφή και δάπεδο νερού. Καθώς το άτομο εισέρχεται στο χώρο από τον κλειστό διάδρομο, παρατηρεί αρχικά τη φιγούρα του στην θαμπή κάθετη επιφάνεια. Καθώς προχωρά διακρίνει στον απέναντι σε αυτόν τοίχο τις σκιάσεις των πετρωμάτων που φέρονται από την οροφή σαν γλυπτά και τις αντανακλάσεις στο νερό(πλάνη). Οδηγείται τελικώς στην έξοδο (αλήθεια).
απεικόνιση
22
0 8
project: Dr.Jeckyll and Mr.Hyde Robert Louis Stevenson, 1886
Η νουβέλα πραγματεύεται την φανταστική, περίεργη ιστορία των δύο υποκειμένων, του γιατρού Jeckyll και του κυρίου Hyde, δύο alter ego του βασικού χαρακτήρα. Ο γιατρός Jeckyll, αναγνωρίζει την ύπαρξη καλού και κακού στην ανθρώπινη φύση, και προσπαθεί να τα διαχωρίσει δημιουργώντας ένα φίλτρο. Αποτυγχάνει και έτσι δημιουργείται ο κύριο Hyde, ο οποίος καταλήγει να κυριαρχεί. Ο Robert Louis θέλησε να αναδείξει την συνύπαρξη και την σύγκρουση των δύο πλευρών της ανθρώπινης φύσης. Με την τραγική εξέλιξη του πειράματους του γιατρού Jeckyll για τη διάσπαση, δείχνει πόσο σημαντική είναι η διατήρηση και των δύο στοιχείων για την εναρμόνιση του χαρακτήρα. Αν το προσεγγίσουμε αφαιρετικά, τα δύο αυτά προσωπεία είναι εκείνο που επιλέγουμε στην ιδιωτική μας ζωή και εκείνο που φορούμε στη δημόσια. Η διαμάχη μεταξύ αυτών υπάρχει σε κάθε άνθρωπο.
23
Το installation είναι ουσιαστικά ένας κατοψικά τραπεζοειδής χώρος με μερικά κάθετα στοιχεία κατα μήκος του. Τα στοιχεία αυτά είναι ανακλαστικές επιφάνειες που παραμορφώνουν και πολλαπλασιάζουν τα είδωλα. Έτσι, καθώς ο επισκέπτης εισέρχεται στο χώρο και κατά τη διαδρομή του σε αυτό, παραπλανάται και συγχίζεται από τις ανακλάσεις του προσώπου του αλλά και των γύρω του.
απεικόνιση
24
01
01
thank
you
created
in
2019