Fragment uit Heden ik ‘Het toeval wilde dat de boekenweek net was begonnen toen ik zo spectaculair neerging. Ik had veertien lezingen in mijn agenda genoteerd staan, lezingen die voor een belangrijk deel in mijn levensonderhoud moesten voorzien. De letteren zijn een mooi vak, maar men moet er veel voor heen en weer. Toen ik dus, liggend in de Kalverstraat, tot mijn opluchting constateerde dat mijn neus in de klap niet was gebroken, zette ik mij met beleid weer in beweging. Behoedzaam koerste ik naar mijn uitgever, regelde mijn zaken, reed vervolgens kalmpjes naar Steenwijk, hield daar mijn spreekbeurt, signeerde boeken, bedankte de organisatie voor de uitnodiging, ging naar een hotel en kroop suizebollend in bed met het tevreden gevoel iedereen te slim af geweest te zijn: geen mens kon iets ongewoons aan me hebben gemerkt. (…) Toen ik op de tweede dag van de boekenweek in mijn hotelkamer in Steenwijk ontwaakte, wist ik even niet waar ik was. Erger nog: ik wist ook niet meer wie ik was. Mijn eigen bestaan was me ontschoten, mijn identiteit was gedurende de nacht uit me weggelekt, als room uit een gebarsten kan. het was een ontredderende ervaring. Liggend in bed werd ik voor het eerst door enige twijfel bekropen. Had liefdessmart altijd dit soort krasse bij verschijnselen? Of was er in werkelijkheid iets heel anders aan de hand? Pas ’s middags werd ik in Hoogeveen verwacht voor mijn volgende optreden en omdat ik een paar uur te overbruggen had, besloot ik een wandelingetje in het naburige Giethoorn te gaan maken om eens even goed op te frissen. Al na twee bruggetjes was ik echter te duizelig en te misselijk om verder te lopen. Lange tijd zat ik met mijn hoofd tussen mijn benen op een stoepje, terwijl het zachtjes regende. Een bang
vermoeden maakte zich van me meester. Ik had mezelf gisteren in die coffeeshop toch niet en passant ook nog eens een hersenschudding bezorgd? Plotseling wilde ik maar ĂŠĂŠn ding. Naar een ziekenhuis. Uit: Renate Dorrestein, Heden ik. Uitgeverij Contact, Amsterdam, 1993.