Een minuut later was het alarm afgezet en had het bliepen zijn irritant rustige voortgang hernomen. het klonk alleen holler, nu. Geen cardiomonitor meer, maar de sonar in een onderzeeĂŤr waar men wacht op de dieptebom. Op het scherm vrat het vliegtuigwormpje nu aan de gele stippellijn die naar de Lage Landen liep, haaks op de snelweg Hamburg-Hannover. Chief of Staff Rogers was net begonnen aan zijn update. 'Alle platformen en lanceerbases zijn in de hoogste staat van paraatheid en er ligt een lijn open met het Witte Huis.' Van Buren: 'Visueel contact?' Rogers: 'Binnen een paar minuten. ' Van Buren: 'Wie?' Rogers: 'Twee F-15's.' Van Buren: 'Amerikaanse piloten?' Rogers: 'Amerikaanse piloten.' Van Buren: 'Opgestegen?' Rogers: 'Soesterberg.' Van Buren: 'Ze mogen schieten?' Rogers: 'Alles gecleared.' Van Buren: 'Radiocontact?' Rogers: 'Luid en duidelijk.' Van Buren: 'Het vreemde toestel?' Rogers: 'Geen contact.' Van Buren: 'Het Kremlin?' Rogers: 'Evenmin.' Van Buren: 'Oost-Duitsland, Polen, Hongarije?' Rogers: 'Geen alarm, geen waarschuwing - niets.' Van Buren: 'Jouw advies?' Rogers: (verbaasde pauze) 'Pardon?' Van Buren: 'Wat vind jij dat er moet gebeuren?' Rogers: 'Voorlopig niets.' Van Buren: 'Wachten op visueel contact?' Rogers: 'Wachten op visueel contact.'
Generaal Van Buren verzonk in gepeinzen. Zijn grote rode hoofd hing schuin, hij ondersteunde het met twee vierkantige vingertoppen. Zijn fletse blauwe ogen waren gericht op de worm die zich steeds dieper naar binnen vrat in het territorium waarvan hij de grenzen in bewaring had gekregen. Rogers moest toegeven dat Van Buren hem verbaasde. In positieve zin. Die rust, die zelfbeheersing. Hij had hem altijd gezien als een driftkikker die in staat was om zijn stempel op de wereldgeschiedenis te willen drukken met een onverantwoord risico, dat hij achteraf zou voorstellen als een geniale meesterzet. Hij gaf te graag interviews, vond Rogers. Over zijn jaren in Korea en Vietnam. Op de foto's poseerde hij dan voor een houwitser of een tank. Of in zijn bureau, met achter zich drie vaderlandse vlaggen en voor zich een aansteker in de vorm van een handgranaat. Rogers hield niet van generaals die interviews gaven in vredestijd. Maar hij had zich vergist. Van Buren was een geboren leider. Pas als iemand onder spervuur ligt, komt zijn ware aard naar boven. 'Zal ik je eens wat zeggen, Rogers?' vroeg Van Buren. Hij hief zijn hoofd en doofde zijn sigaret. Hij had amper drie trekken genomen. 'We schieten die klootzak uit de lucht.'