MEG STUART/DAMAGED GOODS — SOLOS AND DUETS

Met Solos and Duets verkennen Meg Stuart en Damaged Goods een nieuw hoofdstuk in hun eigen genealogie. Vertrekkend vanuit oud en nieuw materiaal bouwen ze een programma op dat bestaande solo’s en duetten (Signs of Affection, Inflamável) combineert met fragmenten uit avondvullende voorstellingen (No One is Watching, Built to Last, UNTIL OUR HEARTS STOP). Solos and Duets presenteert zo een inkijk in een oeuvre dat blijft groeien, leven en transformeren.

choreografie Meg Stuart / performance Márcio

Kerber Canabarro, Vânia Rovisco, Maria F. Scaroni, Claire Vivianne Sobottke / live muziek

Jordan Dinsdale, les trucs (Charlotte Simon en Toben Piel) / technisch coördinator Tom De Langhe / lichtontwerp Emanuelle Petit / licht

Emanuelle Petit / geluid Vincent Malstaf / tourmanager Delphine Vincent / productie Damaged Goods (Brussel) / Meg Stuart &Damaged Goods worden ondersteund door de Vlaamse overheid en de Vlaamse gemeenschapscommissie.

Lijst van solo’s en duetten

Inflamável concept en choreografie Meg Stuart / gecreëerd met en gebracht door Vânia Rovisco, Márcio Kerber Canabarro / kostuums Jean-Paul Lespagnard / live muziek les trucs (Charlotte Simon en Toben Piel) oh yeah huh

Inflamável (2016) is een duet van Meg Stuart in samenwerking met kostuumontwerper JeanPaul Lespagnard en performers Vânia Rovisco en Márcio Kerber Canabarro dat is opgebouwd uit beelden van roem, risico en kwetsbaarheid. Twee lichamen kronkelen door een desolaat landschap en vormen een duet op de grens tussen hoogmoed en verlies, succes en ondergang, desillusie en de lokroep van het onbereikbare. Inflamável kwam tot stand als een onderdeel van The Greatest Show on Earth, een samenwerking tussen het Hamburg Internationales Sommerfestival Kampnagel en het Künstlerhaus Mousonturm (Frankfurt am Main).

In haar derde voorstelling No One is Watching (1995) zet Meg Stuart de dynamiek van haar vroege artistieke praktijk, gebaseerd op ontwrichting en versplintering, onverwijld voort. Het is één van haar donkerste stukken, waarin ze een disfunctioneel liefdesverhaal voor zes dansers in scene zet, ontdaan van elke vorm van tederheid, warmte of intimiteit. In dit fragment brengt Claire Vivianne Sobottke een korte solo op een soundtrack van Vincent Malstaf. We zien een lichaam dat op zoek is naar betekenis, intimiteit verwart met genot en liefde met pijn. choreografie Meg Stuart / gebracht door Claire Vivianne Sobottke / oorspronkelijk gebracht door Meg Stuart / geluidsontwerp Vincent Malstaf

Dust choreografie Meg Stuart / gecreëerd met en gebracht door Maria F. Scaroni / live muziek Jordan Dinsdale, les trucs

In Built to Last, een groepsvoorstelling uit 2012, verkent Meg Stuart thema’s van universalisme, tijdloosheid en monumentaliteit op een soundtrack van klassieke en hedendaagse muziek. Voor dit fragment ging Maria Francesca Scaroni aan de slag met de video Trio A over de gelijknamige danssolo van Yvonne Rainer, die in 1978 werd uitgebracht door Sally Banes.

De voor het eerst door Rainer in 1966 opgevoerde solo, die sindsdien door heel wat dansers en choreografen geherinterpreteerd werd, alludeert erop hoe kunst kan standhouden als een levend archief, als een work-in-progress zonder einde.

Signs of Affection choreografie Meg Stuart / gebracht door Márcio Kerber Canabarro / oorspronkelijk gebracht door Meg Stuart / muziek Brendan Dougherty /live percussie Jordan Dinsdale

Signs of Affection werd in 2010 gecreëerd in het kader van het ArtCena festival in Rio de Janeiro. De korte solo, deels gebaseerd op Stuarts indrukken van de metropool, vormt een krachtige wervelwind van emoties waarin de intensiteit van de bewegingen zich in het hoofd en de handen concentreert. Het optreden wordt begeleid door een explosieve drumsolo die langzaam uitdooft in een klinkende stilte.

Duet uit UNTIL OUR HEARTS STOP

In dit fragment uit de voorstelling UNTIL OUR HEARTS STOP uit 2015 verkennen Maria Francesca Scaroni en Claire Vivianne Sobottke

DANS DI 16 MEI - 20:00 30CC/SCHOUWBURG 90’ de grenzen van fysiek en sociaal contact. Een speels duet waarin ze de controle nemen over hun lichaam, hun identiteit en de blik van de toeschouwer, onthult hun visie op vrouwelijkheid en hoe hun lichaam wordt gepercipieerd door anderen en henzelf. choreografie Meg Stuart / gecreëerd met en gebracht door Maria F. Scaroni, Claire Vivianne Sobottke / oorspronkelijke muziek Paul Lemp, Marc Lohr / live muziek Jordan Dinsdale, les trucs story. The solos oh yeah huh (a fragment from the 1995 piece No One is Watching) and Signs of Affection are also connected, insofar as they are both dealing with loss, erasure, desire, impossibility… The only one that kind of stands on its own is Maria Scaroni’s solo from Built to Last, which works on the notion of set and reset, a continuous shifting and transforming. When we created this solo Maria used the 1978 video of Yvonne Rainer’s Trio A as a starting point. Trio A is an allusion to how art can survive as a living archive, as a constant work-in-progress. So this solo aligns with the themes and materials of Built to Last, but it also works by itself.

HET IS VERBODEN FOTO’S OF VIDEO’S TE MAKEN TIJDENS DE VOORSTELLING. — TAKING PICTURES OR RECORDING VIDEO IS PROHIBITED DURING THE PERFORMANCE.

Conversation between Meg Stuart and Kerstin Schroth about Solos and Duets and the video works

Solos and Duets is an evening carefully composed out of excerpts of already existing works and small solos and duets creating a new performance. How was the idea for this evening born, that takes us on a time travel through a significant part of your body of work?

I wanted to show Inflamável, a duet I initially made in 2016 for ‘The Greatest Show on Earth’, which was a ‘21st-century performance-circus’ produced by the Hamburg Internationales Sommerfestival Kampnagel and Künstlerhaus Mousonturm (Frankfurt am Main). This short piece had not been shown anywhere else, and I thought it would be interesting to frame it next to a duet from my evening-length piece UNTIL OUR HEARTS STOP, which we call The Punk Girls We have always been doing small-scale works as well as larger group pieces, so it was a matter of shifting to a different scale and sharing the pieces with new audiences, who would not have had the chance to see these works otherwise. This idea of transmission works on many levels. In most of my pieces, there is a solo or a duet that could stand on its own in another context. Presenting these fragments in a different framework makes it possible to strip the work down and reduce it to its essential qualities. As a program, Solos and Duets is so tight, and the pieces work so well together, that they really started to speak to each other. They connect in ways that aren’t obvious and offer another way of looking at those connections. For instance, the two duets (Inflamável and The Punk Girls) seem like total opposites. Inflamável is very stylized, with elaborate costumes and a sci-fi atmosphere, whereas The Punk Girls has a bare-bones setting. But they are both about a desire to connect, a longing, and a kind of friction. In each of these duets, the two dancers create a bubble of intimacy, so that they form a world unto itself –in that sense, the pieces are almost like a short

In your work you often build communities with the artists on stage, almost like parallel societies to ours. Could you speak about this process and the research and desire when starting a new creation?

It’s a very intensive process, where we start with very little. We’re all sharing the same risk. Often we are in spaces where we’ve never been or doing actions that we haven’t done before, during a compressed period of time. That means that we’re also trying to transgress our normative way of doing things and of working together, which makes us quite interdependent. And in that container and exchange of ideas, we often ask for input from others.

I don’t know if it’s a parallel community, and I don’t know if it’s that different from how anyone else makes their work, to be honest. My collaborators bring their history, their aesthetics, and their questions with them, and that affects the process. We know that we meet through healthy tensions or dialogues, and not just through shared agreements. This dialogue shapes the work and creates collective questions that are open to a broader community.

Often, my works build on each other, so you could think of them as spin-offs of other dialogues or collaborations that continue to grow and deepen over the years. That is the case, at least, for the artists that are involved in Solos and Duets

I try to look at people as a whole, and to take into account not only what happens in the studio, but also outside of it: the moments when we hang out together, or go on an adventure together, carry their own creative potential. Maybe it’s the process, or maybe it’s the kind of people that gravitate towards the work, but I find that these creations are very bonding. And because there is a lot of improvisation in the creation process, until the last minute and even during the piece, it feels as if this process is always fresh. It’s renewed and remade, every time we do it.