პროლოგი როცა ღამეა და ქარი ქრის ვერ ვიძინებ,მუდამ ჩემს ცხოვრებაზე ვფიქრობ რომელიც 10 წლის წინ დამახინჯდა, დედა ჩემზე მშობიარობას გადაჰყვა,ხოლო მამა... ეს უკვე რთული საკითხია.ახლაც მახსენდება როგორ ჩხუბობდნენ მამაჩემი და ჩემი 16 წლის ძმა,ზურა. მამამ სანადირო თოფი ჩამოხსნა კედლიდან,მე ვტიროდი და დათუნია ხელიდან გამივარდა როცა მათ ერთმანეთში "ძიძგილაობა" დაიწყეს,შემდეგ ტყვიის გასროლის ხმა გაისმა და მამაჩემი იატაკზე დავარდა,მის გარშემო კი სისხლის გუბე დადგა,ზურა შეშინებული მიყურებდა,ხან მამას გვამს დახედავდა ხან კი მე შემომხედავდა,მაშინ დამთავრდა ჩემი ბავშვობა როცა ხელიდან დათუნია გამივარდა,ზურამ უკან დაიხია,მის თვალებში მხოლოდ შიში და სინანული იხატებოდა,ჩემი შეშინება არ უნდოდა,ჩემსკენ ნელი ნაბიჯებით წამოვიდა ,ჩემთან დაიხარა და ჩამეხუტა,მე კი ცრემლები ღვარად მომდიოდა. -დამთავრდა ყველაფერი გესმის? ის ჩვენ აღარაფერს დაგვიშავებს!-ტკივილნარევი ხმით მითხრა ,თავი ინსტიქტიურად დავუქნიე და მეც ჩავეხუტე -მისმინე,ხომ არ გინდა რომ ციხეში ჩამსვან ხოლო შენ ბავშვთა სახლში წაგიყვანონ?მეკითხება.თავი გავაქნიე -ახლა მე წავალ და შენ იტყვი რომ თიფით თამაშობდი,არ იცოდი რომ დატენილი იყო და რაღაც კნოპკას დააჭირე და შემთხვევით მამას მოხვდა ტყვია,კარგი? კვლავ თავს ვუქნევ,არ მინდა ბავშვთა სახლში წამიყვანონ,ზურა შუბლზე მკონცნის და სახლიდან გარბის,რამდენიმე წუთი გაშეშებული ვდგავარ,მეე კი სისხლის გუბეში ვჯდები და მამიკოს თავს კალთაში ვიდებ,ჩურჩულით ვეხვეწები გაცოცხლდეს,მე ის ყველაფრისდამიუხედავად მიყვარდა. ჯერ კიდევ ვერ ვხვდები რაზე დავთანხმდი,ვერ ვხვდები რომ გავიზრდები,რაც არ უნდა ცნობილი გავხდე,გავხდე მოდელი,მსახიობი ან მომღერალი,ხალხს უსაფუძვლოდ შევუძულდები და ჩემს ცხოვრებას დაღი დაესმება,რაც არ უნდა ვიყო,რაც არ უნდა გავხდე,მე ვარ "მკვლელი" რომელიც მთელ ქალაქს ეზიზღება! ეს ხომ საშინებელბაა! მე ყველასთვის გოგონა ვარ რომელმაც 6 წლის ასაკში მამამისი მოკლა......
#თავი1 თვალები გავახილე თუ არა ჭერს ავხედე,შემდეგ საათს... ასე იწყება ჩემი დილა,სასტუმროში ვცხოვრობ რომელიც ჩემს ძმას ეკუთვნის,ზურა უკვე 2 წელია
რაც ლონდონში წავიდა და მე თბილისში დამტოვა და სადაც არ უნდა გავიხედო მხოლოდ ერთი რამ მელის,გამკიცხავი მზერა და ზურგს უკან ჩურჩული. -ეს ის გოგოა, 6 წლის ასაკში საკუთარი მამა რომ მოკლა! არაფერი არ იცვლება,ყველაფერი ისეა როგრც 12 წლის როცა ეს ამბავი მთელმა ქვეყანამ აიტაცა,თუმცა ამასაც აქვს პლიუსები,მივეჩვიე იმ აზრს რომ როგორც "მკვლელს" ისე აღმიქვამენ,ამიტომ მეც თითქოს მას დავემგვანე,სკოლაში არვისთან ვურთიერთობ,ნებისმიერს რამეს კი არ ვთხოვ ,მოვითხოვ.ჩემი ყველას ეშინია,დიდსა თუ პატარას.სასტუმროს პირველ სართულზე კლუბი და კაზიონოა,აგრეთვე რამდენიმე მაღაზია გვაქვს ქალაქის მაშტაბით და მოსახლეობის ნახევარი ჩემზე მუშაობს,ეს კი იმას ნიშნავს რომ რამე ზედმეტს თუ იტყვიან სამსახურს კარგავენ. ისე გავიზარდე რომ მეგობარი არ მყოლია,ყველა ბავშვს აკრძალული ჰქონდა ჩემთან მეგობრობა,მე ხომ "მკვლელი" ვიყავი? მე დავიბრალე მამის მკვლელობა,იმიტომ რომ არ მინდოდა ჩემი ძმა ციხეში ჩამჯდარიყო და მითუმეტეს არც ახლა არ მინდა როცა ჩემს ძმას უკვე ოჯახი ჰყავს,არ მინდა მისი პატარა შვილი უმამოდ დავტოვო,მართალია 6 წლის ბავშვი ციხეში არ ჩამსვეს მაგრამ დღემდე,კვირაში ერთხელ ფსიქოლოგთან დავდივარ,ეს მხოლოდ ფორმალობაა,მხოლოდ იმას ვყვები რა მოხვდა წინა კვირაში,და ასე დღიდან დღემდე,კვირიდან კვირამდე,თვიდან თვემდე ვცოცხლობ,ვცოცხლობ იმიტომ რომ ჩემს ცხოვრებას ცხოვრება არ ჰქვია,ცოტათი რომ ავუმაღლო ტონს ხალხი უკვე შიშით მიყურებს. მოვწესრიგდი და ოთახდან გამოვედი,ლიფტში შევედი თუ არა ვინც შიგნით იყო ყველა გამოვიდა,მათ ამ ქცევაზე თავლები გადავატრიალე და "ground" ღილაკს დავაჭირე,ნულოვან სართულზე კარები გაიღო თუ არა სწრაფად გამოვედი და ჩემს მანქანაში ჩავჯექი. იმისდამიუხედავად რომ ყველას ჩემი ეშინოდა თითქოს ვამპირი ვყოფილყავი და მათი სისხლის ამოწოვა მდომებოდა ჩემი მანქანის ბევრს შურდა. "Mercedes Guardian"-ყუმბარგამძლე მინა და ორიათასკილოიანი ჯავშანი! თითქოს ეს რამეში მჭირდებოდა,არავინ არაფერს დამიშავებდა მხოლოდ იმიტომ რომ როცა ქუჩაში გავდიოდი ყველა ქუჩის მეორე მხარეს გადადიოდა,მანქანას დიდი სისწრაფით ვატარებდი,სკოლის პარკინგზე შევდივარ,საჭეს ვაბრუნებ თუ არა მანქანა სრიალებს ,მანქანას ვიღაც გოგოს წინ ვატორმუზებ,ბედზე არ დავეჯახე,გამეცინა და მანქანიდან გადმოვედი,გოგონას გაფართოებულ თვალებს არ ვიმჩნევ და მანქანაში მიგდებულ სკოლის ჩანთას ვიღებ,შემდეგ კი მანქანას ვკეტავ,ისეთი სიჩუმეა რომ ბუზის გაფრენის ხმაც კი ისმის. -რას მომჩერებიხართ?-ბრაზიანად ვსისინებ,ყველა თავის საქმეს უბრუნდება,მეგობრებთან აგრძელებენ ლაპარაკს,ზოგჯერ ჩუმად გამომხედავენ.სკოლის პირველი დღეა,ვერაგულად ვიღიმი და დერეფაში შევდივარ,წამებში კი ზარი ირეკება,თუმცა ზარი ჩემთვის არ ირეკება! დირქტორთან დაუკაკუნებლად შევდივარ და მის შიშნარევ მზერას ვიმსახურებ
-რა გნებავთ ანჯელა? -მაინტერესებს ახალი ბავშვები თუ მიიღო სკოლამ! -რატომ? -უბრალოდ მაინტერესებს,მეტყვით თუ.....-სიტყვა განძრახ არ დავამთავრე და მას მივაჩერდი,თავლები გაუფართოვდა,ასეც ვიცოდი,ყევლას ეშინია ჩემი! -ერთი გოგონაა,მარი დადიანი !-ძალით გამიღიმა -მადლობა!-გავუღიმე და კაბინეტიდან გამოვედი,დერეფანში ისე გავიარე ყველას მზერა ჩემსკენ იყო მომართული,ნუ რათქმაუნდა მე ხომ სულ რაღაც 15 წუთის წინ კინაღმ გოგონა გავიტანე მანქანით.კლასში დაგვიანებით შევედი თუმცა მასწავლებელს არც არაფერი უთქვია,სამაგიეროდ რაც მე ვერ მითხრა ყველაფერი სხვა დაგვიანებულს უთხრა და კარგად გამოლანძღა,როცა სული მოითქვა გოგონას ჰკითხა ვინ იყო,იმიტომ რომ არამარტო მასწავლებელი არამედ მეც პირველად ვხედავდი -მე მარი დადიანი ვარ,16 წლის!-გაიღიმა და მისი ცისფერი თვალები შემომანათა -კარგი დაჯექი,იმედია ყოველ გაკვეთილზე არ დააგვიანებ!-თბილად გაუღიმა მასწავლებელმა,მარი ჩემსკენ წამოვიდა და გვერდით მომიჯდა,რამაც მოსწავლეების ჩურჩული და მასწავლებლის გაფართოებული თვალები გამოიწვია გაკვეთიილი უაზროდ გადიოდა,მარი მე მაკვიდებოდა მე კი ტელეფონს ჩავყურებდი,უეცრად მან ფურცელი მომაწოდა,ჯერ მას გავხედე გაოცებულმა მერე კი ფურცელს. "რა გქვია? მე მარი " სწრაფად მივჯღაბნე პასუხი და მისკენ გავაცურე. "ანჯელა,მაგრამ ჯობია ჩემთან არ იმეგობრო და ახლოს არ გამეკარო" მარიმ ფურცელს დახედა,მერე კი რაღაც დაწერა და ჩემსკენ გამოაცურა "რატომ?" პასუხის დაწერას ვაპირებდი,მაგრამ ზარი დაირეკა,ლოტმა კი კითხვა ხმამაღლა გაიმეორა,ყველა მას მიაჩერდა,მხრები ავიჩეჩე და კლასიდან გამოვვარდი,მარიმაც ჩანთა აირღო და გამომყვა. -რატომ?რატომ არ შეიძლება რომ ვიმეგობროთ?-ამჯერად ყველამ ვინც დერეფანში იყო მას გახედა,მარიმ კი გაოცებული სახით გადახედა ყველას,მან რა არ იცის? ჯანდაბა!მარის მკლავში ხელი მოვკიდე და საპირფარეშოსკენ წავიყვანე,იმედია იქ მაინც არ შემხვედა გამკიცხავი სახეები! -ჰეი,ჰეი! დაანებე ამ გოგონას თავი,ახალია! არ იცოდა რომ შენი გაბრაზება არ შეიძლება!-წინ გადამეღობა,ჩემი კლასელი ბიჭი
-ნიკა გამატრე!-კბილებში გამოვცერი.სწრაფად ჩამომშორდა ,მე და მარი კი საპირფარეშოში შევედით,წამით მის გაოცებულ მზერას მოვკარი თვალი,ყველა კაბინას დავუარე და გავაღე,არავინ იყო.ამჯერად საპირაფერშოს კარები დავკეტე,არ მინდა ჩვენი ლაპარაკი ვინმემ მოისმინოს. -მისმეინე,შენ არ შეგიძლია ჩემთან მეგობრობა,ხალხი აგითვალისწინებს! -კი მაგრამ რატომ? რა დააშავე ასეთი?-ღიმილით მკითხა -გეტყობა რომ ამ ქალაქში ახალი ხარ! რატომ გადმოხვედით ამ ქალაქში? -ჩემი ძმის სამსახურის გამო!-ამოილუღლუღა-კითხვაზე არ მიპასუხე!რატომ არ უნდა ვიმეგობროთ? -6 წლის ვიყავი როცა იარაღით ვთამაშობდი და გავისროლე,ბრმა ტყვიამ კი მამაჩემი იმსხვერპლა,ჩემთან კი იმიტომ არ უნდა იმეგობრო რომ ხალხი აგითვალისწუნებს და "მკვლელის" მეგობარს დაგიძახებს!გასაგებია? მარი ჩემგან ზურგით იდგა მაგრამ სარკეში ვხედავდი მის შიშნარევ სახეს,თვალები დავხუჭე,ესეც ასე , როგორც ყოველთვის მეგობრის გარეშე დავრჩი! საპირფარეშოს კარები გავაღე და გარეთ გამოვედი,კაფეტერიისკენ წავედი როცა დავიანხე როგორ გამოვიდა საპირფარეშოდან მარი და როგორ დაეხვია ყველა მას,ეკითხებოდნენ რამე ხომ არ დავუშავე,თავი დავხარე და კაფეტერიაში შევედი.სოდიანი წყალი და სალათა ავიღე,შემდეგ კი კუთხეში დავჯექი,ყურსასმენები და აიპოდი ამოვიღე და მუსიკის მოსმენა დავიწყე,მუსიკა ერთადერთია რომელსაც ჩემი ესმის. ყურსასმენი მოვიხსენი როცა შევნიშნე რომ გვერდით ვიღაც მომიჯდა,თავი ავწიე და მარი დავინახე -ამჯერად რა გინდა ? -საკმარისია მოაცილო გარეგანი ქერქი და ყურადღებით, ცრურწმენის გარეშე ჩაიხედოთ მის გულში, ისეთ იშვიათ რამეს აღმოაჩენთ იქ, ალბათ, ვერც კი წარმოიდგენდი... დოსტოევსკის სიტყვები მითხრა,უნებურად გამეღიმა -ამას რატომ მეუბნები?-ჩავიცინე და კაფეტერიას თვალი მოვავლე,ყველა ჩვენ გვიყურებდა. -ამას იმიტომ გეუბნები რომ შენთან მეგობრობა მინდა,შენ არ ჰგავხარ იმ ბარბებს და თოჯინებს რომლითან ეს ქალაქი და საერთოდ სკოლაა სავსე! არ უნდა გაინტერესებდეს რას ფიქრობს შენზე ხალხი! მთავარია იცი რომ შემთხვევით გაგივარდა ტყვია და ეს განძრახ არ გააკეთე,შენ უბრალოდ გარემოების მსხვერპლი ხარ! წამები დამჭირდა მისი სიტყვების გასააზრებლად,თავი დავუქნიე და უნებურად მისკენ გადავიხარე და ჩავეხუტე,ეს პირველად მოხვდა ამდენი წლის განმავლობაში,ჩემს ძმასაც კი არ ჩავხუტებივარ რაც მამა მოკლა იმის მერე,ბავშვების გაოცებულ მზერას ყურადღება არ მივაქციე
და მარის ჩავჩურჩულე -მეგობრები? -მეგობრები!-მანაც გამიღიმა და ხელები მომხვია *** სკოლიდან გამოვდიოდით,რაღაც სისულელეებზე ვიცინოდით,პირველად ვგრძნობდი თავს კარგად,ყველა გაოცებით მიყურებდა,ხოლო მარის უკვე ზიზღით რაც ძალიან არ მომწონდა. -ჰეი,მარი!-დაიძახა ნინომ ,მისკენ გავიხედე,მარი კი მისკენ წავიდა და მეც უკან მივყევი. -რა ხდება ნინო?-გაუღიმა მარიმ-შენ ვინმეს მოკლავ და მერე ანჯელას გადააბრალებ? მაინც ფსიქიურად გაუთანსწორებელია!-დამცინავათ შემოგვხედა,სისხლმა ტვინში ამსხა,ხელები დამემუშტა,მარიმ ხმა ვერ ამოიღო დაბნეულმა შემომხედა -მისმინე ნინო,გირჩევნია მოკეტო!-კბილებში გამოცვეერი-გირჩევნიათ მარიზე ზურგს უკან არ ილაპარაკოთ და იმის გამო არ შეიძულოთ რომ ჩემთან მეგობრობს!-დავიყვირე,სკოლა უკვე დაცლილიყო და ყველა ეზოში იყო,ყველა ჩვენ გვიყურებდა. -თორემ რა? ჩვენც ისე მოგვკლავ როგორც მამაშენი მოკალი? -შენ პირველი ჩემი მსხვერპლი იქნები ნინო! ნაჯახით აგკუწავ იცოდე ხოლო სხვებს სხვანაირად მოვღებ ბოლოს!-თვალებში შევხედე და მკაცრად ვუთხარი. ის ერთადერთი იყო რომელიც ყოვეთვის მიბედავდა შეპასუხებას. -ძალიან შემეშინდა ხომ იცი!-დაცინვით შემომხედა,ხელი ავწიე რომ დამერტყა მაგრამ მარიმ შემაჩერა,პირველად ვიღაცამ შემაჩერა! და მე მისი მადლობელი ვიყავი! -წავიდეთ!-ამოლილუღლუღა და შემომხედა,თავი დავუქნიე და ჩემი მანქანისკენ წავედი -ჩაჯექი ,წაგიყვან!-გავიცინე როცა მისი თვალებგაფართოებული ცისფერი თვალები დფავინახე რომლითაც ჩემს მანქანას მიშტერებოდა,თავი დამიქნია და მანქანაში ჩაჯდა,მე კი ჩემი მაქნანით ადგილს მოვწყდი!და უკან მოვიტოვე გამკიხავი მზერა და მათი ჩურცული "ეს ის გოგოა 6 წლის ასაკში მამამისი რომ მოკლა!"
#თავი2 -სად ცხოვრობ?-ვკითხე როცა ნომრები გავცვალეთ და მზერა მასზე გადავიტანე,შემდეგ კი კვლავ გზას გავხედე,ნამდვილად არ მინდა რომ ავარია მომივიდეს! ლოტმა მისამართი მითხრა და მანქანაც დროდფურდის უბნისკენ დავძარი,გზა პირველად არ იყო ჩუმი და
მოსაწყენი,არამედ სიცილისგან და მხირულობისგან იყო დახუნძლული,მალევე მანქანა ლოტის სახლთან გავაჩერე -მადლობა რომ მომიყვანე!-გამიღიმა და მანქანის კარი გამოაღო -მადლობა რომ ჩემთან მეგობრობა მოინდომე!-მეც გავუღიმე -ყველა იდიოტია ვინც შენთან მეგობრობას არ მოინდობებს!-ჩაიცინა-ხვალამდე!-მითხრა და მანქანიდან გადავიდა,ვუყურებდი როგორ შევიდა სახლში და განძრახ არ ვძრავდი მანქანას,ლოტმა სახლის კარი მიიხურა და მეც რადიოს ჩასართავად გადავიხარე,როცა შევამჩნიე მისი ჩანთა რომელიც ჩემს მანქანაში დარჩენოდა,ჩანთა ავიღე და მანქანიდან გადმოვედი,სახლის კართან მივედი რომ დამეკაკუნებინა -ვინ მოგიყვანა? -ანჯელამ,ჩემი მეგობარია! -ანჯელა ჰელტონი? გაგიჟდი? ის ხომ მკვლელია! რამე რომ დაგიშავოს? ლოტის და ვიღაც ბიჭის ყვირილი მომესმა,ჩანთა კართან დავდე და მანქანაში ჩავჯექი,უკვე 10 წელია რაც მკვლელად მთვლიან,ყოველ ფეხის ნაბიჯზე მკვლელად მთვლიან და მაინც ვერ შევეჩვიე,საჭეს ხელი დავარტყი და გაზს ფეხი ძლიერად დავაჭირე,მანქანა წინ გაიჭრა,ახლა მხოლოდ სასმელი მჭირდებოდა! მოსახვევეში მანქანა მოსრიალდა მაგრამ არავნ არ გამიტანია ნაგვის ურნის გარდა,სწრრაფად გადმოვედი,ღრმად ვსუნთქავდი "მკვლელი...მკვლელი"-დავში მუდამ ეს სიტყვები ზუზუნებდა,ხელები დავმუშტე და ხელის კვრით შევაღე,წამებში კი მთელს სხეულს ხალხის მზერა მიბურღავდა -რას მიყურებთ?-დავისისინე,ყველამ გვერდზე გაიხედა ,ბართან მივედი და ბარმენს შევუბღვირე -როგორც ყოველთვის?-დაბნეულმა მკითხა,თავი დავუქნიე ,წამებში კი ჩემს წინ ვისკის ბოთლი გაჩნდა,ჩავიცინე თავსახური მოვხადე და მივიყუდე,დამბურძგლა როცა გავიაზრე რა მწარე იყო,ვისკის ბოთლი უკვე ნახევრად მქონდა ჩაცლილი როცა ბენი დავლანდე,ბენი ჩემთვის არავინ იყო,მე მისთვის არავინ ვიყავი,უბრალოდ სექსი გვქონდა ,ეს იყო და ეს,ბოთლი ბარმენს მივაჩეჩე და ბენისკენ წავედი რომელსაც ვიღაც ქერათმიანი გოგო ეჯდა კალთაში და ყელში ჰკოცნიდა -მორჩები ახლა ამ ბოზთან ხვევნა-კოცნას?-დაცინვით ვთქვი,საბედნიეროდ ახლოს ვიყავი და ჩემმა ხმამ მუსიკის ხმა გადაფარა,წამებში მისი კარამელისფერი თვალები მომაშტერდა,ჩაიცინა და გოგონა პუფზე გადასვა,შემდეგ კი წამოდგა და ჩემს წინ დადგა -ვიღაც ცუდ ხასიათზეა!-ჩაიღიმა -და ამ ვიღაცას განტვირთვა სჭირდება!-თვალი ჩავუკარი,წელზე ხელი სემომხვია და გოგონების საპირფარეშოსკენ წამიყვანა,კარი შევაღე,ბენმა ხელი საჯდომზე მომიჭირა და ნიჟარაზე შემომსვა,წელში მაკოცა,შემდეგ კი მხარზე -მალე!-დავიღრინე,თვალები გადაატრიალა და გაბა გამხადა,ორივეს ტანსაცმელი წამებში აღმოჩნდა იატაკზე,ჩემში ძლიერი ბიძგებით შემოვიდა -კარის დაკეტვა დაგვავიწყდა!
-არ მაინტერესებს რას ფიქრობენ ჩემზე!-ამოვილუღლუღე,ბენი მოძრაობას აგრძელებდა,ჩემში ბოლომდე შემოდიოდა ,ძლიერი ბიძგებით,რაც ძალიან მსიამოვნებდა..... ______________________________________ თვალები უკვე ჩემს ოთახში გავახილე,როგორც ჩანს შემდეგ უკვე ჩემს ოთახში გავაგრძელეთ,ჯერ მხოლდ 6 საათი იყო,ტანსაცმელი ჩავიცვი და საწოლზე მძინარე ბენს გავხედე,მხრები ავიჩეჩე და ჩემი ოთახიდან გამოვედი,ბინდდებოდა,მოსაცმელი სხეულზე უფრო მჭიდროდ შემოვიხვიე და ჰეთროუს პარკისკენ წავედი,უეცრად მესიჯი მომივიდა და ტელეფონი ჯიბიდან ამოვიღე,ბლოკიი მოვხსენი და ლოტის მესიჯი წავიკითხე "ხვალ სკოლში არ მოვდივარ" უეცრად ვიღაცას დავეტაკე,ბიჭი წაიქცა და მეც ზევიდან დავეცი,ამ ქალაქში ყველას ვიცნობდი მაგრამ ეს ბიჭიც არ იყო აშკარად აქაური -ბოდიში!-დაბნეულმა ამოვილუღლუღე და წამოვდექი,შემდეგ კი მწვანეთვალებას ხეი გავუწოდე -ბოდიში მაგრამ ვერ გავიგე რა მითხარი!-ტუჩის კუთხეში ღიმილი გაუკრთა და ხელი ჩამჭიდა რომ წამომდგარიყო -ბოდიშითქო! -ამ...იცი...მე ყრუ ვარ და შეგიძლია პირდაპირ მიყურო და ისე მითხრა რომ შენს ტუჩებზე წავიკითხო რა თქვი?-უხერხულად მკითხა და სახეზე ჩამოყრილი კულულები უკან გადაიწია - ბ-ო-დ-შ-ი რ-ო-მ დ-ა-გ-ე-ჯ-ა-ხ-ე!-დავუმარცვლე ისე რომ მისგან მზერა არ მომიშორებია -არაუშავს!-გამიღიმა-იცი სასტუმრო "ჰელტონს" ვეძებ და შეგიძლია მიმასწავლო? -მეც იქით მივდივარ!-გავუღიმე-წამოდი! თავი დამიქნია და გამიღიმა .ღიმილისგან კი სახეზე ფოსოები გაუჩნდა -ჰარი სთაილსი! -ანჯელა ჰელტონი!-გავუღიმე და ხელი ჩამოვართვი,სასტუმროსკენ მიმავალ გზაზე ვისაუბრეთ,ზოგჯერ მავიწყდებოდა რომ მას ჩემი არ ესმოდა,მერე შევტრიალდებოდი მისკენ და თავლს ვუსწორებდი,შემდეგ კი იგივეს ვიმეორებდი
____________________________________________
თვალები გავახილე და ჭერს მივაშტერდი,თვალები მოვიფშვნიტე და წამებში გავიაზრე რომ ჩემს ოთახსი არ ვიყავი,ოთახს თვალი მოვავლე და გამახსენდა როგორ დავლიე კიდევ ერთხელ და ბენის სახლში როგორ მოვედი! თვალები გადავატრიალ და სწოლზე გაშხლართულ ბენს ყურადღება არ მივაქციე,ტანსაცმლის ძებნას 20 წუთი მოვუნდი,ყველა სხვადასხვა ადგილას ეყარა,გამეცინა როცა გუშინდელი ღამე
გავიხსენე,თავში კი ჩემი ძმის გამკიცხავი ხმა ჩამესმა "17 წლის ხარ,ანჯელა! რა დროს შენი სექსია!" გამეცინა როცა ბენმა ინტერესიანი მზერა მესროლა -რა ჩავიცვა?გუშინაც ეს ტანსაცმელი მეცვა! -კარადაში ნახე,შენი ტანსაცმელი რომ დატოვე წინაზე!-ამოიბუზღუნა და ბალიში თავზე დაიფარა,კარადა გამოვაღე და ჩემი მოკლე შორტი ვიპოვე -აქ მარტო ჩემი შორტია!უმაიკოდ წავიდე?-შევუბღვირე -რამე ჩემი მაისური აიღე!-მთელი კარადა "გადმოვაყირავე" და "SKILLET"-ის მაიკა ჩავიცვი -მიყვარს ეს ჯგუფი! -მეც მიყვარს,ახლა კი დამაძინე და თუ გინდა შენი იყოს ეს მაიკა! -მადლობა!-გამეცინა და მისი კიბეები ჩავირბინე,კარი გავაღე და ჩემს მანქანას გავხედე,ჯანდაბა,სკოლაში ვარ წასასვლელი!როგორ ვერ ვიტან ამ საზიზღარ სკოლას და ბავშვების და მასწავლებლების შეშინეულ სიფათებს სკოლაში დღე მშვიდად მიდიოდა,რატომღაც ლოტის გარეშე მოვწყინე,თვალები ამემღვრა როცა გეოგრფიის გაკვეთილზე პოლიციელი შემოვიდა და გაკვეთილის შეწყვეტა მოითხოვა -ბავშვებო,მე შერიფი ლუის უილიამ ტომლსონი ვარ,ანჯელა ჰელტონს ვეძებ,ამ კლასშია?იკითხა და მზერა კლას მოავლო,ვერავინ გაბედა ჩემზე მიეთითებინა,მოიცა! ქალაქში ახალი შერიფი გვყავს? -მე ვარ ანჯელა ჰელტონი რა ხდება?-დაბნეული წამოვდექი,ლუისი ჩემსკენ წამოვიდა და ხელბორკილები დამადო -ანჯელა ჰელტონ თქვენ დაკავებული ხართ მარია სუარესის მკვლელობისთვის,ნებისმიერი თქვენი სიტყვა შეიზლება გამოყენებული იქნას სასამართლოსი თქვენს წინააღმდეგ!-გაისმა მისი მბრძანებლური ხმა და მისი ცისფერი თვალები ჩემსას შეხვდა,კლასში ჩურჩული ატყდა,წამებში გავიაზრე! ვიღაცამ მარია მოკლა და მისი მკვლელობა მე გადმომაბრალა!!!
#თავი3 წინასწარი დაკავების იზოლატორში ვარ ვიღაც ბოზთან ერთად,რომელიც როგორც კი გავივლი თვალს გამომაყოლებს,მაგრამ არაფრით არ ვწყვეტ ბოლთის ცემას,ჩემი გონება გამალებით
მუშაობს მაგრამ მე მხოლოდ ერთი რამე ვიცი,მე არ მომიკლავს მარია! მე არ მომიკლავს მამაჩემი,არ მომიკლავს მამიდა ჟოზეფინა,ორივე ჩემმა ძმამ მოკლა,მაგრამ ყველას მკვლელი მე ვგონივარ! მაგრამ მარია? მარიას რა შეემთხვა? -ანჯელა ჰელტონ დაკითხვაზე!-გაისმა ბადრაგის ხმა,საკანი გააღო,მეც მშვიდი ნაბიჯებით გავყევი,დაკითხვის ოთახში შევედი და დავჯექი,მალევე კარებში ნაცნობი სილუეტი გამოცნდა! -იცით აქ რატომ ხართ?-ჩაიცინა და ჩემს წინ ჩამოჯდა,მაგიდას ხელებით დავეყრდენი და თვალებში შევხედე -იმიტომ რომ თქვენ საქმე არ გაქვთ და ცდილობთ ვიღაცის მკვლელობა მე შემომტენოთ!მკვეთრად მოვუჭერი,ჩემს სიტყვებზე ჩაეღიმა ,მისი ცისფერი თვალები მომაშორა და მაგიდაზე დადებულ დოკუნენტს მიაშტერდა "საქმე 201,ანჯელა ჰელტონი" -არა,თქვენ აქ იმიტომ ხორთ რომ თქვენ გბრალდებათ მარია სუარესის მკვლელობა! -და გაგაჩნიათ მტკიცებულებები იმის შესახებ რომ მე ვარ მკვლელი?-ჩავიღიმე -თქვენ მთელი სკოლის თანდასწრებით დაემუქრეთ "ნაჯახით აგკუწავო" შემდგომ კი ის მართლაც ქალაქგარეთ გაიტყუეს და ნაჯახით აკუწეს!ასე რომ კითხვაზე მიპასუხეთ სად იყავით ღამის 10 დან ღამის 2 საათამდე! -მე არ ვაპირებ პასუხი გაგცე!-თვალი ჩავუკარი-შენ კი ჩემი დაკითხვის უფლება არ გაქვს! -ვითომ რატომ? შენ უბრალო დამნაშავე ხარ მე კი შერიფი.... -მისმინე ბიჭო ახლა ნორმალურად!..-სიტყვა შევაწყვეტინე და მივაშტერდი-ჯერ ერთი თუ საქმეს ჩახედავდი გაიგებდი რომ ჩვიდმეტი წლის ვარ,ხოლო თქვენ არ შეგიძლიათ არასრულწლოვანი, ადვოკატის და მეურვის გარეშე დაკითხოთ,მეორე ღამის 10 დან 2 საათამდე გეტყვი რომ მეგობართან ვიყავი რომელიც ბიჭია და მასთან სექსითაც ვიყავი დაკავებული და მას მინეტიც გავუკეთე ,მასაც შეუძლია დაადასტუროს და ამის გარდა ეს მოხვდა სასტუმროსი და შეგიძლიათ შემოწმოთ საათი და ვიდეო ჩანაწერი,ახლა კი მესამე!ამ სამაჯურს ხომ ხედავ?ხელზე გაკეთებულ სამაჯურზე მივანიშნე-ქალაქიდან გასვლა აკრძალული მაქვს,როგორც კი ქალაქს გავცდები მთელ პოლიციაში განგაში ატყდება და ნუ მემუქრებით ციხით როცა ეს ქალაქი ჩემთვის ერთი დიდი ციხეა!ახლა კი მე წწავალ,თქვენ არ გაქვთ უფლება დამაკავოთ,რაგან არ გაქვთ საკმარისი მტკიცებულებები,მე კი ალიბი მაქვს,ხოლო იმის გამო რომ მთელი კლასის წინ დააპატიმრე და მარიას მკვლელობის საქმე ამკიდე საჩივარს დავწერ და სამსახურეობრივი უფლებების გადამეტებაში დაგადანაშაულებ!-ბოლო სიტყვები კბილებში გამოვცერი და წარბი ავუწიე,ის კი მშვიდი სახით მიყურებდა,ჰმ,ეს რა სულელია? -ახლა თქვენ მისინეთ ჰელტონ,მე არ ვარ ისეთი ადამიანი რომლებიც ამ ქალაქში
ცხოვრობენ,ხალხს თქვენი ეშინია მხოლოდ იმიტომ კი არა რომ მკვლელი ხართ,არამედ იმიტომაც რომ ქალქაის ნახევარზე მეტი თქვენ საკუთრებაშია,მაგრამ დაიმახსოვრეთ რომ თქვენი მუქარა ჩემზე არ გაჭრის!-ჩაიცინა და ქვევიდან ამომხედა -ანუ თქვენ არ გეშინიათ ჩემი?-ჩავიცინე -თქვენ დაკავებული ხართ და ამას ვერ შეცვლით,ხოლო რაც შეეხება ადვოკატს ის მალე მოვა,თქვენი მეურვემ გამოაცხადა რომ თქვენზე უფლებებს გადასცემს იმას ვინც თქვენს საკითხს განიხილავს ამ დროისთვის!ასე რომ გირჩევნია დაწყნადდე და გააცნობიერო რომ სანამ 18 წლის გახდები შენ ჩემს ხელში ხარ! ეს სიტყვები ბომბის აფეთქებას ჰგავდა! არა ჯასტინს არ შეეძლო ჩემზე უარი ეთქვა და ამ იდიოტისთვის გადავებარებინე რომელსაც არცერთი არ ვიცნობთ,ჯანდაბა! გაშტერებულმა შევხედე,მან კი გამიღიმა და ტვალი ჩამიკრა -ტყუი!-წამოვიძახე და წამოვხტი,მე თავისუფლებას ვარ მიჩვეული!,მას არ შეუძლია არაფერი! -მაშინ შენს ძმას დაურეკე!-გამიღიმა და მისი მობილური მომაწოდა,მობილური ხელიდან გამოვტაცე და ჯასტინის ნომერი ავკრიფე,რამდენიმე ზარის შემდეგ როგორც იქნა აიღო -ჯასტინ!ეს სმართლეა?-არც ვაციე ,არც ვაცხელე და მაშინვე ის კითხვა დავუსვი რაც ყვეაზე მეტად მაინტერესებდა! -ენჯი?-გაოცებით იკითხა ჩემი სახელი "ენჯი"-ეს სახელი თავში მილიონჯერ განმეორდა,გამახსენდა როგორ მეძახდა ასე მამა,და როგორ მიყვარდა როცა ენჯის ჩემი ზმა მეძახდა,ახლა კი სი წავიდა,წწავიდა ჩემი ცხოვრებიდან და თან ისე რომ არჩევნის საშუალება არ დამიტოვა -ხო,ჯასტინ,მე ვარ!-ამოვილუღლუღე,დავინახე როგორ წამოდგა ლუი და დაკითხვის ოთახიდან ,მარტო დამტოვა,თავი ჩავხარე როცა ჯასტინის ხმა გავიგე -ხო,ენჯი ეს სიმართლეა,მე ვერ შევძლებ ბრიტანეთში და მითუმეტეს ელგინში ჩამოსვლას,შენ კი ვინმემ უნდა მოგხედოს! -და შენ ფიქრობ რომ უკეთესი იქნება თუ ეს ვიღაცა რომელსაც ჩემზე მეურვეობას გადააბარებ პოლიციელი იყოს?-წამოვიყვირე უიმედოდ,ჯასტინი ჩემი ძმაა და ვიცი რომ რასაც იტყვის იმას არ გადავა არაფრით. -კარგი რაა,ისეთი არაფერი არ მოხდება! -მისმინე,მას შეუძლია ბავშვთა სახლში ან კიდევ კოლონიაში გამიშვას!გესმის ეს შენ?-დავიყვირე -მესმის! -არა არ გესმის! თავიდანვე უნდა გეთქვა რომ არ გჭირდებოდი! და სხვათაშორის სიმართლის
თქმა არ მაიძულო!-კბილებში გამოვცერი!-რათქმაუნდა მკვლელობაზე ვეუბნებოდი რომელიც მან ჩაიდინა ,ეს ერთადერთი კოზირი იყო მის მიმართ -მორჩა!მართალი ხარ! შენ ჩემთვის არაფერი ხარ ადამიანის გარდა რომელმაც ორჯერ დამიცვა მაგრამ რაც არ უნდა თქვა შე აღარავის დაგიჯერებს და თან არამგონია გინდოდეს ჩემი შვილები უმამოდ დატოვო! -ვერ გიტან!-ამოვილურლუღე როცა ტელეფონი გამითიშა,თვალები ამეწვა ,ცრემლი სწრაფად მოვიწმინდე,ჩემთვის ცრემლები არ არსებობს! არასდროს მიტირია და არც ახლა ვიტირებ! თავი ავწიე და კედელს შევხედე რომლის ნახევარსაც სარკე იკავებდა და თავი უხერხულად ვიგრძენი,ეს ხომ სინამდვილეში სარკე არ იყო,ლუი უეჭველი მიყურებდა და ესმოდა ჩემი. წამებში კარგმა იდეამ დამკრა თავში და ლოტის ნომერი ავკრიფე -რა ჯანდაბაა ლუი!-მომესმა ლოტის სიცილი და წამებში გამახსენდა რომ ლუისის ნომრით ვრეკავდი -ამ..ანჯელა ვარ! -ანჯელა?-გაოცებულმა იკითხა -შეგიძლია პოლიციის განყოფილებაში მოხვიდე და შენი ძმისგან მიხსნა?-უხერხულად ვიკითხე -რათქმაუნდა!-გაიცინა-მოიცა იქ რატომ ხარ? მოვდივარ უკვე....-რაღაცის თქმას აპირებდა კიდევ მაგრამ ვიღაცამ ტელეფონი ხელიდან გამომტაცა და გათიშა,ლუისი იყო! ლოტთან ლაპარაკში გართულს ვერც კი ვერ კი შემიმჩნევია როგორ შემოვიდა ოთახში! -ჰეი!-ამოვიბუზღუნე,ჩაიღიმა და ტელეფონი ჯიბეში ჩაიდო,შემდეგ კი კვლავ ჩემს წინ ჩამოჯდა და თვალებში შემომხედა,მეც მზერა გავუსწორე,მას თუ ჰგონია რომ მის წინ თავს დავხრი,ცდება! ის პირველ რიგში პოლიციელია რაც იმას ნიშნავს რომ ჩემი მტერია! -აღიარებ თუ არა დანაშაულს?-მკაცრი ხმით მკითხა -არა!იმიტომ რომ მარია მე არ მომიკლავს!-კბილებში გამოვცერი და მზერა ავარიდეთავისუფალი ვარ? შენ არ გაქვს უფლება აქ დამტოვო როცა ჩემს წინააღმდეგ მტკიცებულებები არ არის! -ცდები!-ჩაიღიმა-მე უამრავი უფლება მაქვს შენზე,ახლა კი წავალთ იქ სადაც შენ ცხოვრობ და ბარგს ჩაალაგებ,შემდეგ კი ჩემთან გადმოხვალ საცხოვრებლად! -და არ გეშინია რომ ღამით არ მოგკლავ? -შენ წარმოიდგინე და არა!-თვალი ჩამიკრა!იდიოტი! -რაა?არა! ამას არ გავაკეთებ!
-სხვა გზა არ გაქვს,იმედია არ გინდა ციხეში მოხვედრა! -შენ ამას არ გააკეთებ!-კბილებში გამოვცერი,არ არსებობს! მე არავის ვემორჩილები! -მხოლოდ ერთხელ ვიტყვი რომ თავს დამესხი და დამიჯერე მაშინვე ციხეში აღმოჩნდები!ახლა კი წამოდი!-უხეშად მითხრა და წამოდგა,კარი გააღო და გავიდა,მე კკი კვლავაც გაშტერებული ვიდექი და ხმას ვერ ვიღებდი,შემდეგ კი წამოვდქი და ლუის უკან გავყევი,არ მჯერა რომ მე მან ვუჯერებ! მაგრამ არც ის მინდა რომ ციხეში მოვხვდე,მაგრამ ამ ქალაქზე დიდი ციხე ჩმეთვის მაინც არ არებობს! ხალხმა თვალი გამომაყოლა როცა პოლიციის მანქანაში ჩავჯექი ,მან კი უხმოდ დაძრა მანქანა და ქალაქის ცენტრისკენ წავიდა,თავი მინას მივადე და გავინაბე -სად ცხოვრობ?-მკითხა კვლავაც უხეშად -სასტუმრო ჰელტონი!-ამოვილუღლუღე და პირველად ვიგრძენი თავი სუსტად,მე არავის ვაძლევდი უფლებას ასე დამლაპარაკებოდა!ჩემთვის არც კი შემოუხედია ისე აიღო მობილური,ვიღაცის ნომერი აკრიფა და მას მიესალმა -მზად არის?-ღიმილით ჰკითხა,შემდეგ კი სიცილით გააქნია თავი -კარგი ლიამ.... დიდი მადლობა... რათქმაუნდა დამჭირდება გისოსები!-ჩაიცინა და ტელეფონი გათიშა,"გისოსების" გაგონებაზე გაოცება ვე დავმალე და მისკენ მივტრიალდი,მან კი ჩემსკენ გამოაპარა მზერა და ჩემი შეშინებული სახის დანახვისას ჩაიცინა -რა გისოსები?-დაბნეულმა ვკითხე,არ მიპასუხა.ამის მაგიერ კი მანქანა სასტუმროს წინ გააჩერა და მანქანიდან გადავიდა,მე კი კვლავაც "დებილივით" ვიჯექი და ვერც კი ვხვდებოდი რა მელოდა... -არ გადმოხვალ?-ლუისსის სიცილი მომესმა,მანქანის კარი სწრაფად გავაღე,მანქანიდან გადმოვედი და კარი მივიჯახუნე __________________________________ კვლავაც ლუისის მანქანაში ვზივარ,კვლავაც წინ,სასტუმროდან წამოვედი,ტანსაცმელი ჩავალაგე ჩემოდანში და ლუის მანქანის საბარგულში განისვენებს,ის კი მაინც არ მიბრუნებს ჩემს მობილურს რომელიც მაშინ წამართვა როცა პოლიციის განყოფილებაში მიმიყვანა,ამ დროის გგანმავლობაში ლოტმა 10 ჯერ მაინც დარეკა და მის ძმას ჩემი ამბავი ჰკითხა,მანქანა პატარა 2 სართულიანი სახლის წინ გააჩერა,მე გაოცებული მივაშტერდი მას -რა?-დაბნეულმა მკითხა და მანქანიდან გადავიდა,მეც გადმოვედი და მანქანის კარი მიივხურე -მე რა ამ პატარა სახლში უნდა ვიცხოვრო?-შევუღრინე და ხელები გადავაჯვარედინე -წარმომიდგენია როგორ გაგიხარდება როცა შენს ოთახს ნახავ!-ჩაიცინა,მხარში ხელი ჩამავლო და სახლში შემიყვანა თითქოს სადმმე გავექცეოდი,წამებში კი ლოტი დამეტაკა და ორივე
იატაკზე გადავვარდით -ვაი!-წამოკვნესე -ვაიმმე! როგორ მიხარია რომ გამოგიშვეს!-წამოიძახა ლოტმა -ლოტ!გეყოს!-გაეცინა ლუის და ლოტი წამოაყენა,მე კი ჩემით წამოვდექი,არ შეეძლო მეც რომ წამოვეყენებინე? -წამოდი,შენს ოთახს გაჩვენებ!-ძალით გამირიმა და კვლავაც მხარი ჩამვლო ხელი -ჰეი,ხელი გამიშვი!-დავყვირე როცა კიბეებზე რასაც ქვია ამათრია,ღმერთო რა საზიზღარი ადამიანია! -ეს შენი ოთახია,ამ ოთახის გასაღები კი მხოლოდ მე მექნება,ასე რომ სანამ მე არ მომინდება ამ ოთახიდან ვერ გამოხვალ!-გამიღიმა და ოთახში შემაგდო,წამებში დავინახე 2 კარი,უფროსწორად კარი შიგნიდან იყო,შემდეგ კი გარედან გისოსები ჰქონდა რომელიც ბოქლომით იკეტებოდა,წამებში კი გისოსებიანი კარები დახურა და ბოქლომით ჩაკეტა -ჰეი,შენ ხომ არ გაგიჟდი!-დავუყვირე გამწარებულმა -ახლა კარგად მისმინე ,არ მოგცემ უფლებას ჩემს დასთან ახლოს იყო ,სკოლაში შეგიძლია მასთან ერთად იყო,მაგრამ არა სახლში,სკოლიდან მე წამოგიყვან და შენ კვლავ ამ ოთახში აღმოჩნდები,გაქცევას ვერ შეძლებ,ოთახის ყველა ფანჯარას გისოსები აქვს! და კიდევ ჩემი სახლი ახლა შენთვის ციხე გახდება!-თვალი ჩამიკრა და დერეფანში მიიმალა,ოთახის კარი მივხურე და იქვე ჩავიკეცე,არა მე ამას ვერ გადავიტან!
#თავი4 იატაკზე ვზივარ,ზურგით კარებს ვეყრდნობი და ცრემლები მომდის,პირველად ვთირივარ 10 წლის მანძილზე,პირველად ვგრძნობ რომ სუსტი ვარ,პურველად ვგრძნობ თავს გადაღლილად და გამოფიტულად,თავს ვწევ და ოთახს ვათვალიერებ,ოთახის შუაგულში საწოლი დგას,ერთი კედელი კი წიგნების თაროს უკავია,მეორე მხარეს 2 კარია,ერთი სააბაზანოსა და საპირფარეშოში შედის მეორე კი პატარა კარადაში,თავი გავაქნიე და საწოოლზე ავძვერი,მოვიკუნტე და თვალები დავხუჭე,გამახსენდა როგორ ჩხუბობდნენ ჩემი ძმა და მამაჩემი,მე კი ჩემს თახში გავრბოდი და ტირილს ვიწყებდი,თითქოს ახლაც იგივე სიტუაცია ყოფილიყო... ბალიში ჩავიხუტე ,ცრემლების ნაკადი არ წყდებოდა,გავიგონე როგორ გაიღო ჯერ გისოსები,შემდეგ კი ოთახის კარები,თვალები არ გამიხელია,დაჟინებული მზერა ვიგრძენი,საბანი გადამაფარეს და ოთახიდან გავიდნენ,ცალი თვალი გავახილე და დავინახე როგორ დაკეტა ლუიმ გისოსები.წამებში კი მისი სილუეტი გაქრა,არ ვიცი ასეთ მდგომარეობაში რამდენი ხანი ვიყავი,მაგრამ მესმოდა როგორ ჩხუბობდნენ ლუისი და ლოტი,ყვირილის ხმა
აქამდე აღწევდა მაგრამ ბუნდოვნად და მხოლოდ რამდენიმე სიტყვის გარჩევა მოვახერხე,ბოლოს გავიგე როგორ გაიჯახუნეს კარები და მეც ფანჯარას მივვარდი,დავინახე როგორ გაირბინა ქუჩა ლოტმა,ალბათ ლოტმა დამიცვა და ამიტომ იჩხუბეს,ჩემოდანს გავხედე რომელიც საწოლთან იდგა და ამოლაგება დავიწყე ,მაინც აქ მომიწევდა 1 წელი ცხოვრება და ამას უნდა შევგუებოდი.როცა ტანსაცმლის დალაგებას მოვრცი ,წიგნების თაროსთან მივედი და წიგნებს თვალი მოვავლე -კარგი კოლექციაა!-ჩავიბურტყუნე ჩემთვის და გავიგონე როგორ ჩაიცინა ვიღაცამ,კარისკენ მივტრიალდი და გისოსებს მიღმა ლუის სახე დავინახე,კართან მივედი და კარი დავხურე,შემდეგ კი კვლავ თაროებთან დავბრუნდი "ლამაზი მეგობარი","გოგონა დრაკონის ტატუთი","ადამიანთა მიწა","დედამიწიდან მთვარემდე","ღამის ფრენა","ალქაჯები","უცხო"-და კიდევ უამრავი საინტერესო წიგნი,თუმცა ამ წიგნების ნახევარზე მეტი მე უვე წაკითხული მქონდა,კარი გაირო და რამდენიმე წამში მისი მკაცრ სახეს შევეჩეხე -შენ არ გაქვს ჩემს სახლში კარი ცხვირწინ მიმიხურო!-კბილებში გამოსცრა -შენ კი არ გაქვს უფლება შენს საკუთრებად მაქციო!-კბილებში გამოვცერი მეც და ფანჯარასთან მივედი,ფანჯარაში გავიხედე და ვიგრძნი როგორ მომიახლოვდა -რად გაქციო?-დაბნეულმა მკითხა -პატიმრად!-შევუღრინე,მან კი არაფერი მიპასუხა,უბრალოდ ჩაიცინა,როგორ მინდა ცხვირი გავუტეხო,მივიდე და ეს ღიმილი სახიდან გავუქრო...კარისკენ გატრიალდა,ოთახიდან გავიდა და გისოსების დაკეტვას შუდგა -მოიცა!-წამოვიძახე-გამომიშვი ,გთხოვ! -არა!-თქვა და გისოსებიანი კარი მოხურა-ან შესაძლებელია თუ კარგად მოიქცევი! -კარგად მოქცევაში რას გულისხმობ?-დაბნეულმა ამოვილუღლუღე -სახლიდან გაქცევას არ ეცდები!-მოკლედ მომიჭრა და თვალებში შემომხედა -კარგი!-თავი დავუქნიე,გისოსები გააღო და მანიშნა რომ გამოვსულიყავი,მეც სწრაფად გამოვედი და ლუის შევხედე. -შეგიძლია ქვევით ჩახვიდე და ტელევიზორს უყურო,მე კი ფორმა უნდა გამოვიცვალო!-მოკლედ მომიჭრა და საპირისპირო ოთახის კარები შეაღო,მხოლოდ ახლა დავაკვიდი რომ პოლიციის პორმა ეცვა,მხრები ავიჩეჩე და კიბეები ნელა ჩავიარე,სასტუმრო ოთახში შესვლისას თვალში თაროს თავზე დალაგეული ფოტოები მომხვდა,მაგრამ ერთერთმა ფოტომ თვალი მომჭრა,ლუი ტოლტან და კიდევ 2 უცნობ გოგოსთან ერთად იყო გამოსახული,აქ ყველა ერთმანეთს ჰგავდა,ყველაც ლურჯი ზღვისფერი თვალები ჰქონდათ.... -მე არ მითქვამს ფოტოები დაათვალიერეთქო,მე გითხარი შეგიძლია ტელევიზორს
უყუროთქო,ეს სხვადასვა რამაა!-მისი მკაცრი ხმა მომესმა და მისკენ მივტრიალდი,გული ამიჩქარდა როცა ის მოკლემკლავიან მაისურში დავინახე,მისი ხელები სავსე იყო ტატუებით.ტატუებს მივაშტერდი,ის ხომ პლიციელია? -რას მომაშტერდი?-უხეშად მკითხა,ცალი წარბი ავწიე და დივანზე ჩამოვჯექი,შემდეგ კი პულტს მოვკიდე ხელი და ტელევზორი ჩავრთე -შეგიძლია მობილური დამიბრუნო?-ტელევიზორისთვის თვალი არ მომიშორებია ისე ვკითხე,თუმცა მის მწველ მზერას მაინც ვგრძნობდი -არ ვაპირებ!-კბილებში გამოსცრა და ჩემს გვერდით ჩამოჯდა -შეგიძლია მითხრა ასე რატომ მექცევი?-მისკენ მივტრიალდი და თვალებში ჩავაშტერდი -ასე როგორ?-დამცინავად მკითხა -მე შენთვის არაფერი დამიშავებია რომ მეუხეშო და ვერ მიტანდე! -შენ უკვე მესამეჯერ მოკალი ადამიანი!ეს ცოტა არ არის! რას გრზნობდი როცა მამაშენი მოკალი? რაც გრძნობდი როცა შენი მამიდის სახლს ცეცხლი წაუკიდე და ცოცხლად დაწვი მამიდაშენი? რას გრძნობდი როცა მარია მოკალი?-თვალებში მიყურებდა "თუ როლს თამაშობ ის იდეალურად უნდა შეასრულო"-უეცრად ჩემი ზმის სიტყვები გამახსენდა ,ლუი მიყურებდა და ჩემგან პასუხსელოდა,მე კი არ ვიცოდი,არ ვიცოდი მხოლოდ იმიტომ რომ არასდროს არავინ მომიკლავს! -არაფერს!-კბილებში გამოვცერი-არაფერს ვგრძნობდი იმიტომ რომ ჩემი დაბადებიდან 2 საათის შემდეგ დედაჩემი ჩემზე მშობიარობას გადაჰყვა ,იმიტომ რომ მკვლელად დავიბადე,მონსტრად რომელმაც უკვე 3 ადამიანი მოკლა და კიდევ ბევრის მოკვლას აპირებს! -ანუ აღიარებ რომ მარია შენ მოკალი? -არა!-კბილებში გამოვცერი,წამოვდექი და ნელი,გაწონასწორებული ნაბიჯებით დავტოვე ოთახი,კიბეები ისე ავიარე რომ ერთი ცრემლიც არ გადმომიგდია,ოთახში შესვილსთანავე კი ზურგჩანთას დავტაცე ხელი და მასში ტანსაცმელები ჩავყარე,ჩანთა შევკარი და კიბეები ჩავირბინე,ამ სახლში წუთითაც არ დავრჩებოდი!კარი ისე ამოვაღე რომ ლამის გამოვგლიჯე,კარის ხმაზე ლუიმ გამოიხედა,თვალებგაფართოებული მომაშტერდა როცა სახლიდან გამოვედი და ქუჩას ჩქარი ნაბიჯებით გავუყევი -ჰეი!-დამიყვირა გაბრაზებულმა და მხარში ხელი ჩამავლო -ხელი გამიშვი!-კბილებში გამოვერი,მან მისკენ მიმატრიალა ,კვლავაც საზიზღარი ღიმილი ჰქონდა აკრული -სად აპირებდი შენი აზრით წასვლას?-დამცინავად ჩაიცინა და ხელი უფრო მომიჭირა,სახეზე სისხლი მომაწვა,სიბრაზისგან ალბათ გავწითლდი .
-ხელი გამიშვი!-მშვიდი ხმით ვუთხარი და წარბი ავუწიე-შენ არ გაქვს უფლება რომ გამომკეტო,შენ არ გაქვს უფლება ასე მელაპარაკო,შენ არ გაქვს უფლება განმსაჯო,ჩემი საქმეა ვის მოვკლავ,ჩემი საქმეა ვის დავასახიჩრებ,შეიძლება შენ ხარ პოლიციელი მაგრამ არ გაქვს უფლება შენს სახლში გამომკეტო,არ გაქვს მტკიცებულებები რომ დამადანაშაულო,არ შეგიძლია ამიკრძალო მეგობართან წასვლა! -შენ მეგობარი არ გყავს!-ჩაიცინა-ლოტის გარდა!-დაამატა და ხელიდან ჩანთა გამომგლიჯა -ცდები,მყავს მეგობარი ბიჭი რომელთანაც სექსით ვარ დაკავებული!-კბილებში გამოვცერი და დავინახე როგორ შეეცვალა გამომეტყველება,მისი ღიმილი გაოცებაში,შემდეგ კი ზიზღში გადაიზარდა -სექსი იცი რა არის თუ აგიხსნა?-დამცინავად ვკითხე და ხელი გამოვგლიჯე რომელიც დაჯერილი ვყავდი -არ მჭირდება!-კბილებში გამოსცრა-თუ გინდა ჩაგიტარებ გაკვეთილებს ,დარწმუნებული ვარ დაგაინტერესებს!-უხეშად მიტხრა და მის სახეზე თვითკმაყოფილი ღიმილი გამოისახა -იდიოტი ხარ!-კბილებში გამოვცერი და ჩანთა ხელიდან გამოვტაცე -ვისზე რას ამბობ? ახლავე სახლში შედი თორემ ჩემს თავზე პასუხს არ ვაგებ!-კბილებში გამოსცრა -ვერ ეღირსები!-ჩანთა მოვიკიდე და უკან დავიხიე -ანჯელა,2 წუთი გაქვს!2 წუთში სახლში თუ არ შეხვალ მომიწევს ძლა გამოვიყენო ან... -ან რა? დამაპატიმრებ?-დამცინავად ვკითხე-ციხეში ჩამსვამ?მიდი,გააკეთე ეს! დამიჯჯერე ციხე იმასთან სამოთხე იქნება რაც შენთან დარჩენისას მელოდება! -სახლში შედი!-კვლავაც მკაცრად გამიმეორა,მაგრამ ზუსტად ამ დროს ლოტი დავლანდე რომელიც ჩემსკენ წამოვიდა და ჩემს გვერდით დადგა,მის დას გახედა და თვალები გადაატრიალა -არ გინდა ლოტ! ვიცი რასაც ვაკეთებ! -არ იცი,იმიტომ რომ მარია მას არ მოუკლავს!-ლოტმა დამიცვა,წამები დამჭირდა იმის გასააზრებლად რომ ახლა ლუის მთელი ყურადღება ლოტზე იყო მიმართული,2 ნაბიჯი გადავდგი უკან შემდეგ კიადგილს მოვწყდი და გავიქეცი,მესმოდა როგორ ყვიროდა ლუი ჩემს სახელს,არეულ ქუჩებში და ჩიხებში მივრბოდი,მე კარგად ვიცოდი ქალაქი,ნებისმიერი ქუჩა მაგრამ ლუიმ არა,ამიტომ მალევე ჩამოვიშორე,დარწმუნებული ვარ მაინც მიპოვის! ჩანთა ზურგზე მოვიკიდე,რამდენიმე ჩიხი გავიარე და ბენის სახლს მივადექი,კარებზე დაუაკუნებლად შევედი,ოთახი მოვათვალიერე,აქ არ იყო -ანჯელა შენ ხარ?-მისი ხმა სამზარეულოდან ისმოდა,ჩანთა დივანზე მივაგდე და
სამზარეულოსი გავედი -კი ,მე ვარ,საიდან მიხვდი?-გამეცინა და შევხედე,წვენი ჭიქაში ჩამოასხა და კარამელისფერი თვალებით ამომხედა -მხოლოდ შენ შემოდიხარ დაუკაკუნებლად და ჩუმად!-ჩაიცინა ,ჭიქა მაგიდაზე დადო,წამებში ჩემს წინ აღმოჩნდა და ჩემს ტუჩებს დააშტერდა,კიდევ რაღაცის თქმას აპირებდა მაგრამ კოცნით გავაჩუმე,ხელები მომხვია და მაგიდაზე შემომსვა -როგორც ყოველთვის ძალიან "ცხელი" ხარ!-ჩაიღიმა და ტუჩზე მიკბინა -შენ კი როგორც ყოველთვის გამაღიზიანებელი ხარ!-კბილებში გამოვცერი და თმაზე მოვქაჩე,ჩაიცინა და კვლავ ჩემს ტუჩებს დაუბრუნდა,ნელ-ნელა კი ყელისკენ გაუყვა,როცა ყელში ამკოცა თვალები მხოლოდ წამით დამეხუჭა,მაგრამ ეს საკმარისი იყო რომ ის ჩემგან მოეშორებინათ ,თვალები გავახილე და დავინახე რომ ბენი იატაკზე ეგდო ,ხოლო ხელები დამუშტული ლუი მე მიყურებდა და მიბღვერდა -წამოდი!-შემომიღრინა,მკლავზე ხელი მომკიდა და მაგიდიდან ჩამომსვა -გამიშვი!-დავიკივლე და მისი მკლავებისგან თავის დაძვრენა ვცადე -შენ ვინღა ხარ?გაუშვი ანჯელას ხელი !-ბენიც წამოდგა და ხელი მომკიდა,შემდეგ კი ლუის ხელი ჰკრა -პოლიციიდან ვარ,რამე პრობლება გაქვს?უკან დაიხიე თუ არ გინდა ციხეში აღმოჩნდე!კბილებში გამოსცრა ლუიმ,ბენმა უნდობლად შეხედა,შემდეგ კი მე შემომხედა -გთხოვ,მასთან ერთად არ გამიშვა!-ამოვილუღლუღე და თვალებში შევხედე,მზერა გამისწორა და თვალებში ჩამაშტერდა -თუ პოლიციის განყოფილებაში მიგყავთ მეც მოვივარ,როგორც მისი ადვოკატი!-ლუის ხელი გააშვებინა და შეუღრინა,ბენს ზურგის უკან დავდექი,თითქოს მხოლოდ მას შეეძლო ჩემი დაცვა -და შეიძლება დავინტერესდე რითი გადაგიხდის?სექსით?-იკითხა ლუიმ და ჩემსკენ დამცნავი მწერა გამოაპარა -არ მოგცემ მასზე ასე ილაპარაკო!-კბილებში გამოსცრა ბენმა-შენ არ იცი მისი ნამდვილი ისტორია,არ იცი რა გადაიტანა,რას განიცდიდა,არაფერი არ იცი მასზე! -არც მჭირდება,მხოლოდ ერთია ფაქტი,ის მკვლელია და მისი შემდეგი მსხვერპლი შეიძლება შენ იყო! -ის მკვლელი არ არის! შენ არ იცი მისი ნამდვილი ისტორიათქო!-კბილებში გამოსცრა ბენმა და მისკენ გაიწია,მხარზე ხელი მოვკიდე და შევაჩერე,წამებში ორივეს მზერა ჩემზე იყო მომართული,ბენმა იცოდა რომ თუ არ გაჩერდებოდა ყველაფერი წამოსცდებოდა,მთელი სიმართლე მკვლელობების შესახებ რომელიც მე არ ჩამიდენია,მხლოდ მან იცოდა რომ არ
მომიკლავს მამაჩემი და მამიდა ჟოზეფინა. -ბენ,გთხოვ!არ უთხრა! -კი მაგრამ.... -არა,გთხოვ! -წადი,ის ჩემთან რჩება!-კბილებში გამოსცრა ბენმა და ლუის გახედა -დარწმუნებული ვარ კარგად გაერთობით,მხოლოდ 1 ღამე გაქვთ,ხვალ დილით მის წინასწარი დაკავების იზოლატორში წასაყვანად მოვალ!-თვალი შემავლო და სამზარეულოდან გავიდა,შემდეგ კი გავიგეთ როგორ გაიხურა ლუიმ კარი,მისი წასვლა და ჩემი ცრემლების წამოსვლა ერთი იყო,ბენმა ხელები მომხვია და ჩამიხუტა -შეგიძლია შენი მობილური მათხოვო? ბენმა ტელეფონი გამომიწოდა,სწრაფად ავკრიფე ლუის ნომერი შემდეგ კი მისთვის განკუთვნილი ტექსტი "Yes,I Am Killer And I Will Kill You! Be Careful And Don't Forgot To Lock The Door (: -ANGELA"
#თავი 5 მთელი ღამე არ მიძინია,ჩემს მდგომარეობაზე ვფიქრობდი,ბენს მისი ხელები ჩემს მუცელზე ჰქონდა მოხვეული და ეძინა,ირიჟრაჟა და ფიქრებამც თითქოს ნათელი მხარე მიიღეს,ბენისკენ მივტრიალდი და ჩავეუტე,მე ის არ მიყვარდა მაგრამ ის ერთადერთი ადამიანი იყო ვინც ჩემი საიდუმლო იცოდა,თვალები გაახილა და გაეღიმა -დილამშვიდობისა!-ჩავიბურტყუნე -დილამშვიდობისა მშვენიერო!-ჩაიცინა და შუბლზე მაკოცა-დღეს სკოლაში წახვალ? -არა,მეშინია!-ამოვიჩურჩულე და სახე მის ოქროსფერ თმებში ჩავმალე -რისი?-დამნეულმა მკითხა და მის სხეულს ამაკრო,ვიგრძენი როგორ გადამისვა თმებზე ხელი რომ დავემშვიდებინე -ისევ იტყვიან რომ მკვლელი ვარ,ისევ გამკიცხავად და შიშით შემომხედავენ,ისევ გულს მატკენ მათი სიტყვები..... -მარია შენ მოკალი?-უცებ სერიოზული ხმით მკითხა,თავი ავწიე და გამკიცხავი მზერა ვესროლე -შენც მათი გჯერა? მე მარია არ მომიკლავს!-კბილებში გამოვცერი
-მაშინ რაში გაინტერესებს ხალხის აზრი? შენ ხომ შენს თავთან მართალი ხარ?არ იფიქრო მათზე,მე ხომ შენს გვერდით ვარ,მე ხომ ვიცი სიმართლე!-გამიღიმა,მეც გამეღიმა და მისკენ მივიწიე,შემდეგ მის ზემოდან მოვექეცი და ვაკოცე,წელზე ხელი მომხვია და ამჯერად ის მოექცა ჩემს ზევიდან. ჩვენი ტუჩები ერთმანეთს დააშორა და თვალებში შემომხედა -რატომ გიყვარს კოცნის გაწყვეტა!-გამეცინა მაგრამ მისი სერიოზული სახის დანახვაზე გაოცებული მივაშტერდი -მიყვარხარ!-მითხრა და ღრმად ჩაისუნთქა,თითქოს ის თქვა რასაც ამდენი ხანის განმავლობაში გრძნოდა,თითქოს ეს მისი დიდი საიდუმლო ყოფილიყო,გული ამიჩქარდა და თვალებში ჩავაშტერდი -მეხუმრები?-აკანკალებული ხმიტ ვიკითხე და ვეცადე დაძაბულობა სიცილით გადამეფარა. -მართლა მიყვარხარ,არ ვიცი ეს როგორ მოხვდა!-ძაიბურტყუნა ,კვლავაც თვალებში მიყურებდა,თვალები გამიფართოვდა და ხელი ვკარი,წმოიწია მე კი მის ქვევიდან გამოვძვერი და ტანსაცმლის ჩაცმას შევუდექი -მოიცადე!-წამოიძახა და მხარში ხელი ჩამავლო -შენ ჩვენი შეთანხმება დაარღვიე!-წამოვიკივლე ,ვცადე ხელი გამეშვებინა მაგრამ არ გამომივიდა,წამებში,მის მკლავებში მომიქცია და მის მკერდზე მიმიკრო,თვალები დამეხუჭა და ცრემლები წამომივიდა -არ შეგეძლო ასე მომქცეოდი,არ შეგეძლო ასე მოქცეოდი შენს თავს,შენ დამპირდი რომ არ შეგიყვარდებოდი!-ცრემლები მომდიოდა,გაძალიანება შევწყვიტე და მოვეშვი,მუხლები მომეკეცა და ჩავიკეცე,ისიც ჩემთან ერთად ჩაიკეცა,მთელი ძალით მეხუტებოდა ,ჩემი გაშვება არ უნდოდა. -ჩვენმა შეთანხმებამ ძალა დაკარგა მაგრამ ჩვენ კვლავ შეგვიძლია რომ ერთან ვიყოთ!-ყურთან ამოიჩურჩულა,სუნთქვა აჩქარებულიჰქონდა,იატაკზე იჯდა მე კი მის კალთასი ვიჯექი და ცრემლები მომდიოდა. -"ჩვენ" არ არსებობდა,არ არსებბობს და არც იარსებებს!-ამოვილუღლუღე-შენ მკვლელი არ უნდა შეგყვარებოდა.... -შენ მკვლელი არ ხარ!-დამიყვირა-შენ ყველაზე კეთილი ადამიანი ხარ ყველაფერის მიუხედავად,ფეხებზე მკიდია ხალხის აზრი,მე სიმართლე ვიცი!-სახე მის მკერდში მქონდა ჩამალული,ცრემლები არ წყდებოდა.. -გამიშვი!-ამოვისლუკუნე და მანაც ხელები გამიშვა,სწრაფად წამოვდექი და ჩანთას დავტაცე ხელი-არ გამომყვე!-მკაცრად ვთქვი და კარი გამოვაღე -მოიცადე!-წამოდგა და გამომხედა
-შენ არ გქონდა უფლება მკვლელი შეგყვარებოდა!-ამოვილუღლუღე და მისი ოთახიდან გამოვედი,არ ვიცოდი სად წავსულიყავი,ფიქრებისგან თავს ვიკავებდი,ჭკუიდან შევიშლებოდი ბენზე რომ მეფიქრა.მისაღები გავიარე და სახლის კარები გამოვაღე,ბენი არ გამომყოლია როცა გარეთ გამოვედი და სუფთა ჰაერი ჩავისუნთქე. ცრემლები შევიმშრალე და პოლიციის განყოფილებაში წავედი,გზად კვალვ ხალხის ჩურჩული მესმოდა,რაც ჭკუიდან მშლიდა.კარი შევვაღე და წამებში ყველას მწერა ჩემსკენ იყო მომართული -ტომლისონის კაბინეტი სადაა?-თავის აუწევლად ვკითხე ,კაბიდეტისკენ მიმანიშნეს და მეც დაუკაკუნებლად შევაღე კარები,წამებში კი მის გაოცებულ მზერას შევეჩეხე,შემდეგ კი თვალები დამცინავად გაუცისკროვნდა -გიხმარა და გამოგაგდო?-დამცინავად მკითხა და წამოდგა -ეს შენი საქმე არაა!-კბილებში გამოვცერი-შენს სახლში დაბრუნებას არ ვაპირებ,შეგიძლია სასამართლომდე იზოლატორში გამომკეტო შემდეგ კი ციხეში!-კბილებში გამოვცერი,დაიბნა და გაშტერდა ,შემედეგ კი მკლავში ხელი ჩამავლო და იქვე მდგარ სკამზე დამსვა -ახლა მისმინე,პატარა გოგონავ!მე წესებს დავასახელებ შენ კი მას დათანხმდები და საბუთს ხელს მოაწერ!-ხელში საბუთები მომაჩეჩა,დავხედე და თვალები შუბლზე ამივიდა. -კვირაში 2 ჯერ ფსიქოლოგთან ივლი,სკოლაში მე წაგიყვან და მე მოგიყვან,ბენთან შეხვედრისთვის დღეში 1 საათი გექნება,და რათქმაუნდა ჩემი თანდასწრებით,გეკრძალება ლოტთან ლაპარაკი.... -რაა? არა! ამას მირჩევნია ციხეში ვიყო გამოკეტილი!-კბილებში გამოვცერი -არჩევნის საშუალებ არ გაქვს! -არჩევნის საშუალება ყოველთვისაა!-ჩავიღიმე და წამოვდექი,თვალი გამომაყოლა ,მაგიდაზე შემოვჯექი და მოკლე კაბა უფრო დამოკლდა,თვალი ჩემს ფეხებს ააყოლა ,ტუჩის კუთხეში ღიმილი დავლანდე -ანუ ?-ჩაიცინა და ღიმილით შემომხედა -ანუ მე მჭიდება უფრო მეტი თავისუფლება და ამისთვის მზად ვარ ყველაფერი მოგცე! -მაგრამ ეს ჩემს გეგმაში არ შედის!-ჩაიცინა და მაგიდიდან ჩამომსვა,გაკვირვებული მივაშტერდი -წამოდი!-უხეშად მითხრა და მკლავში ხელი მომკიდა,მანქანისკენ წამიყვანა და მანქანაში ჩამსვა,კარი დაკეტა შემდეგ კი მძღოლის მხარეს მიუჯდა და მანქანა დაძრა -რატომ გძულვარ?-ამოვიჩურჩულე და თავი მინას მივაბჯინე -არ მძულხარ!-თვითონაც ამოიჩურჩულა,თვალები დამეხუჭა,ვერ ვიტან ხალხს! მათ მარტო დამტოვეს როცა მჭირდებოდა,ვერავის ვიტან....
_______________________________________________ მანქანა სახლთან შეაჩერა და მანქნის კარი გამოაღო,მანქანიდან გადმოვედი და სახლს გავხედე -კვლავაც ტყვეობაში!-ამოვვილუღლუღე და ლუის გავხედე,როგორც ჩანს ჩემი სიტყვები არ მოეწონა და ხელები მომშუტა -ანჯელა!-კვლავ ლოტის ყვირილი გაისმა და წამებში ჩევნ ერთმანეთს ვეხუტებოდით -ეშლი ჩამოვიდა!-მის ძმას შეხედა,ლუის თვალები ჯერ გაუფართოვდა,შემდეგ კი სიხარულისგან გაუცისკროვნდა და სახლში გიჟივით შეირბინა -როგორ ხარ?-ღიმილით შემომხედა ლოტმა,მას გავხედე ,მინდდა მეთვა რამე მაგრამ ვერ შევძელი,მივაშტერდი ,ლოტს კი ღიმილი სახეზე შეაშრა. -მან ჩემთან ლაპარაკი აგიკრძლა?-შემომიბღვირა,თავი დავუქნიე და სახლში შევედი,ლოტიც მომყვა.კარი შევაღე და დავინახე როგორ ეხუტებოდა ლუი ვიღაც შავთმიან გოგონას. -არ მინდა იდილია დაგირღვიოთ მაგრამ ლუი,მე ჩემს ოთახში ავალ,შენ კიდე შეგიძლია როგორც ყოველთვის ჩამკეტო!-თვალები გადავტრიალედა კიბეებისკენ წავედი,ლუიც სიცილით გამომყვა,ოთახში შევედი,ლუიმ კი გისოსები დაკეტა და თვალებში შემომხედა -ლოტს.... -ვიცი ,არ უნდა დაველაპარაკო!-დავასრულე მისი სათქმელი და თვალები გადავატრიალე -იცი რა არ მესმის? ჯერ კიდევ პატარა ხარ მაგრამ უკვე 4 ადამიანი გყავს მოკლული.... -არც შენ ხარ ანგელოზი!-კბილებში გამოვცერი,სახე შეეცვალა,თვალები გაუფართოვდა,რა ვთქვი ასეთი რომ შიში გამოვიწვიე?ის რამეს მალავს?ხელები დამუშტა და დერეფანში მიიმალა,იატაკზე დავჯექი და თავი მუხლებში ჩავრგე,როგორ ვერ ვიტან აქურობას ,როგორ მინდა ამ ცხოვრებას,ამ ქალაქს გავერიდო და წავიდე აქედან,ისეთ ადგილას სადაც ჩემს შესახებ არ იციან.... -ანჯელა!-ლოტის ჩურჩული მომესმა,მისკენ გავიხედე,დერეფანში იატაკზე ჩამოჯდა და გისოსებს თავი მოადო -დამელაპარაკე!-კვლავაც ამოიჩურჩულა,თავი გავაქნიე ,არ მაქვს უფლება,არ მინდა ციხეში!არ მინდა! -გთხოვ,ლუი ეშლისთან არის გართული,ვერ გაიგებს,გთხოვ დამელაპარაკე!-კიდევ ერთხელ ამოიჩურჩულა და გისოსებში ხელი შემოყო,მისმა ხელმა ჩემი ხელი იპოვა და ხელი ჩამკიდა,მას გავხედე და მის ცისფერ თვალებს მივაშტერდი. -მას არ აქვს უფლება ასე მომექცეს!-ამოვილუღლუღე,თავი ნელა დამიქნია -მართალია,მას არ აქვს უფლება.
-რატომ მექცევა ასე? მე არ მომიკლავს მარია! რატომ ვძულვარ? -ვიცი,შენი მჯერა!-ამოიჩურჩულა კვლავ-მას არ სძულხარ! -მასზე საზიზღარი ადამიანი არასდროს მინახია!-მეც ვჩურჩულებდი,არც ერთს არ გვინდოდა რომ ლუის ჩვენი ლაპარაკი გაეგო -ის არ არის საზიზღარი,უბრალოდ ჯერ კიდევ ვერ გადაგვიტანია რაც თავს დაგვატყდა,მას არ ძულხარ,მას თავისი თავი სძულს... -რატომ?-ამოვიჩურჩულე -ლუი ყოველთვის "ცუდი ბიჭი" იყო,სახლში თითქმის არასდროს იყო,ცუდ ხალხთან ჰქონდა ურთიერთობა,ნარკო დილერი იყო,ერთხელ დედამ ჩემი სკოლიდან გამოყვანა დაავალა,მანაც არ დააყოვნა,მე კი ჩემი უფროსი ძმის დანახვა გამიხარდა!-ჩაიცინა და ცოყაზე ცრემლი დაუგორდალუის ვთხოვე რომ პარკში წავეყვანე და ისიც დამთანხმდა,გავერთეთ და საღამოს სახლში მივედით,მაგრამ ჯობდა არ მივსულიყავით....ყველა მკვდარი იყო,მამა,დედა,ჩემი დები...შემდეგ ლუი შეიცვალა და პოლიციელი გახდა,ამბობდა რომ იპოვიდა და დასჯიდა მათ ვინც ცხოვრება გაგვინადგურა და იცი რა? მან ეს შეძლო....მაგრამ ვერ დასაჯა ისინი....ლუი დამპირდა რომ დამიცავდა და ამ ქალაქში წამომიყვანა....რომ იმ ხალხს არ ვეპოვე....როგორც მათ თქვეს მე ლუის სუსტი წერტილი ვარ.... გაშტერებული ვუსმენდი,ვერ ვაცნობიერებდი რა მომიყვა ლუიზე ლოტმა,ვერც კი წარმოვიდგენდი რომ ოდესღაც ლუი ნარკო დილერი იქნებოდა,ლოტი წამოდგა და ცრემლები მოიწმინდა -მაგრამ ლუიც მკვლელია...მას ერთი ბიჭი შემოაკვდა რომელიც დამნაშავე იყო...ყველაფერი შემთხვევით მოხვდა მაგრამ მან თავის თავს მაინც ვერ აპატია.... შენ ის ასე იმიტომ გექცევა რომ მოსწონხარ...მოსწონხარ ყველაფრისდამიუხედავად....-ჩაიბურტყუნა და კიბეები ჩაიარა,საწოლზე ავძვერი და მოვიკუნტე,ეს უკვე ქცევად მექცა,თვალები დავხუჭე ,ცრემლები წამომივიდა,როცა კარები გაიღო,თვალები გავახილე და ლუის შევხედე -რა გინდა? ამ ოთახში სიკვდილიც არ მაცადო!-შევუღრინე,თვალები გადაატრიალა ,მხრაში ხელი ჩამავლო და წამომაყენა -შენ რა ტიროდი?-გაოცებით მომანათა ცისფერი თვალები,ცრემლები უხეშად მოვიწმინდე -ანჯელა ჰელტონი არასდროს ტირის!-კბილებში გამოვცერი-უბრალოდ თვალში რაღაც ჩამივარდა! -კარგი!-ჩაიცინა,მივხვდი რომ ჩემი ტყუილი არ დაიჯერა,წამოდი ქვემოთ,კინოს ყურებას ვაპირებთ და პიცა შევუკვეთეთ!-მხრები ავიჩეჩე და ოთახიდან ისე გამოვედი რომ მას არ დავლოდებივარ,კიბეებთან შევჩერდი და საფეხურებს დავხედე "როცა მოგენატრები თვალ დაიწყე საფეხურების,ღამე წავა და მზესთან ერთად მოვალ,თვალები
დახუჭე ...მე შენთან მოვალ..."-წამებში ჩემი გონება ბურუსმა მოიცვა,პატარა ბავსვის სიტყვები გამახსენდა,მამას ვეუბნებოდი ამას და როცა მამა კიბეებზე ჩამოდიოდა ,ყოველთვის საფეხურების თვლას იწყებდა,რომ მცოდნოდა ,ის ჩემთან ახლოს იყო და მასთან უნდა მივსულიყავი "ერთი..ორი...სამი...ცხრა საფეხურია საყვარელო...ოთხი...ხუთი... არ დაგავიწყდეს მამიკოსთვის ლოყაზე კოცნა...ექვსი შვიდი...."გაისმა უეცრად ხმა ჩემს გონებაში,მაგრამ ჩემს სახლში ყოველთვის 12 საფეეხური იყო!სწრაფად გადავთვალე ლუის სახლის საფეხურები და თვალები გამიფართოვდა,ცხრა! "რვა...მამა შენთანაა...ცხრა ....უკვე გეხვევა...ანჯელა მამას არ უნდა აკოცო?"-გაისმოდა ჩემს გონებაში -ანჯელა კარგად ხარ?-გაოცებით მკითხალუიმ როცა მისკენ მივრტიალდი და ხელი გამოწია რომ დავემშვიდებინე -არ მომეკარო!-სასოწარკვეთილმა წამოვიკივლე და ერთი ნაბიჯი გადავდგი უკან,ფეხებში მიწა გამომეცალა,ვიგრძენი როგორ დამძიმდა სხეული ,გავიგონე როგორ დაიყვირა ლუიმ ჩემი სხელი,მთელი სხეული ამტკივდა როცა კიბეებზე დავგორდი "ერთი..ორი...სამი....მამა შენთანა ანჯელა,არ იდარდო!"-ამჯერად კაცის ცურცული მომესმა,თვალები მიმეხუჭა ,ვიგრძენი როგორ მაკოცა ვიღაცამ შუბლზე -"მამა,შენთანაა ენჯი"-ყრუდ გაისმა და ყველაფერი ბინდმა მოიცვა......
#თავი6 P.O.V Louis საავადმყოფოში უკვე 2 საათზე მეტია რაც ვარ,თავი ხელებში მაქვს ჩარგული და თეთრ იატაკს დავშტერებივარ.ლოტი და ეშლი დიდი ხვეწნის შედეგად დავითანმხმე რომ სახლში წასულიყვნენ. -ანჯელა ჰელტონთან ვინ არის?-იკითხა ექიმმა თუ არა იმწამსვე წამოვვარდი -მე ვარ!-წამოვიძახე,ექიმმა შემათვალიერა-კარგად არის? -ტვინის შერეყევა აქვს,მთელი სხეული დაჟეჟილი აქვს და ამათანავე ფსიქიკური აშლილობის მსუბუქი ფორმა რომელიც გამოწვეული უნდა იყოს ამ 3 დღის განმავლობაში მომხდარმა ამბებმა,არ იცით რატომ ინერვიულა? -არა!-დაბნეულმა ვუპასუხე,მაგრამ ვიცოდი რომ ეს ყველაფერი ჩემს გამო დაემართა,მასზე ცუდად ვმოქმედებდი,მის ჩვეულ ცხოვრებას "მოვტაცე" და ჩემს სახლში გამოვკეტე,ლოტთან
ლაპარაკი ავუკრძალე მაგრამ მას ხოლოდ ლოტთან შეეძლო გასნილად საუბარი... -ის მხოლოდ 16 წლისაა ,პატარაა,არ აქვს მნიშვნელობა მკლელია თუ არა მასაც გააცნია გრძნობები და ფსიქიკა რომელიც უკვე დაუზიანდა ამ დღეებში მომხვდარი ამბების გამო,მასთან მოთმინება გამოიჩინეთ და არ გაანერვიულოთ,შეიძლება ნებისმიერ წუთშ დაემართოს შეტევა! თავი დავუქნიე,ექიმა კიდევ ერთხელ შემათვალიერა.რა ჯანდაბა უნდა? -მასთან შესვლა შეიძლება? -არა,ხვალ დილით გავწერთ,ძლიერი დამამშვიდებელი გავუკეთეთ,ამბობდა რომ მამამისი ნახა რაც შეუძლებელია,წადით და ხვალ მოაკითხეთ!-მითხრა და კაბინეტში შევიდა,რამდენიმე წუთი ანჯელას პალატასთან ვიდექი,კარგად ვიაზრებდ რომ ყველაფერი ჩემს გამო მოხვდა,მე რომ არ გამომეკეტა ჩემს სახლში და მას ასე ცუდად არ მოვქცეოდი არც არაფერი მოხვდებოდა და კარგადაც იქნებოდა.ტელეფონის წკრიალის ხმამ გამომაფხიზლდა. -გისმენ ლოტ!-მობეზრებულმა ამოვილუღლუღე,ყოველ 5 წუთში მირეკავდა. -კარგად არის? -კი კარგად არის,ხვალ გამოწერენ,დაიძინე დღეს სახლში არ მოვალ! -საავადმყოოში დარჩები? -არა,ჯერ კლუბში წავალ და მერე ბიჭებთან! -კარგი! ტელეფონი გავთიშე და საავადმყოფოდან გამოვედი,ისთი შეგრძნება მქონდა თითქოს ვიღაც მითვალთავლებდა,მანქანა დავქოქე და კლუბისკენ წავედი სადაც ჩემი მეგობრები მელოდებოდნენ. -დააგვიანე!-ჩაიცინა ჰარიმ როცა მათ გვერდით პუფზე ჩამოვჯექი -ნეტავ რატომ?-ჩაიღიმა ნაილმა-ანჯელა უკვე შეაბი თუ ჯერ კიდევ შებმის პროცესში ხარ? -ნუ ხართ სულელები!-დავიღეინე და ბოთლი მივიყუდე-ანჯელა საავადმყოფოშია! -რატომ?-სწრაფად დასერიოზულდა ჰარი -კიბეებზე დაგორდა,ტვინის შერყევა და ფსიქიკური აშლილობა აქვს! -რაა?-ოთხივემ გაოცებით წამოიძახა. -და ეს ყველაფერი ჩვენი ბრალია!-ჩავისისინე-არ უნდა დაგვეწყო მისი საქმის გამოძიება! -აბა გირჩევნია ამ გოგოს ყველა მკვლელად თვლიდეს?-შემომიღრინა ლიამმა
-ლიამ ის უკვე თავის თავს მკვლელად თვლის და თუ მის ძმას გამოვვაშკარავებთ ამით კიდევ უფრო შევარყევთ მის ფსიქიკას! -შენი აზრით ურჩევნია ყველს მკვლელი რომ ჰგონია?-შემომიღრინა ზეინმაც -მგონი ურჩევნია,ვერაფრით ვერ გამოვტეხე რომ მას არ მოუკლავს მამამისი.-უხერხულად შევიშმუშნე. -მოუდრეკელი გოგოა!-თვალები გადაატრიალა ჰარიმ -ისე დააჯერე რომ ყრუ ხარ?-გამეცინა და ჰარის გადავხედე -კი ,დაიჯერა,ისიც დაიჯერა რომ შემხვევით დავეჯახე,გულუბრყვილოა!-ჩაიცინა,ბოთლი კიდევ ერთხელ მივიყუდე როცა ნაცნობი სახე დავლანდე,სწრაფად წამოვდექი -მალე მოვალ!-ჩავიბურტყუნე და ბიჭისკენ გავემართე,ვიღაც გოგო ეჯდა კალთაში,წამებში მის წინ გავჩნდი,გოგოს უხეშად მოვკიდე ხელი და მისი კალთიდან გადმოვსვი -წადი!-ვუბრძანე გოგოს,როგორც კი გოგო მოგვშორდა ბიჭმა წამოიყვირა -ვინ ჩემი ფეხები ხარ? -ნორმალურად!-კბილებში გამოვცერი და საყელოში ხელი ჩავავლე-მისმინე ბიჭო,ახლა როცა შენ აქ ერთობი ანჯელა საავადმყოფოშია და თუ გიყვარს წაეთრიე მასთან და მასთან იყავი რომ გაიღვიძებს!-კბილებში გამოცვერი -რაა?-დაბნეულმა მკითხა და ჩემი ხელი მოიშორა-რა დაემართა? კარგადაა? -წადი და ნახავ!-კბილებში გამოვცერი და შემოვტრიალდი და ბიჭებისკენ წავედი,მაგრამ მაინც დავინახე როგორ გავარდა ქერათმიანი ბიჭი კლუბიდან. -ვინ იყო? ვის ეჩხუბებოდი?-გაეცინა ლიამს როცა მის გვერდით ჩამოვჯექი -ანჯელას...მგონი შეყვარებული!-გამეცინა -არ გვაწყობს!-ზეინს ღიმილი სახიდან გაუქრა-ხომ არ დაგავიწყდა ჩვენი გეგმა? ანჯელას უნდა შეუყვარდე,უნდა გენდობოდეს!ყველაფერი უნდა გითხრას. -მახსოვს,უბრალოდ მეშინია მეც არ შემიყვარდეს. ოთხივემ გაოცებულმა შემომხედა -შენი ტიპის გოგო არა! -წავედი მე,მარიას უნდა დაველაპარაკო!-თვალები გადავატრიალე და ბიჭებს დავემშვიდობე,მანქანაში ჩავჯექი და მარიას ნომერი სწრაფად ავკრიფე -რა გინდა ლუის!-მობეზრებული ხმით მკითხა
-5 წუთში გელოდები,ჩვენს ადგილას! -კარგი!-ტელეფონი გავთიშე და მელადის ქუჩისკენ წავედი,მანქანა მაღაზიის წინ დავატორმუზე და სწრაფად გადმოვედი და ჩიხისკენ წავედი,სადაც წითელთმიანი მარია მელოდა. -ხომ გითხარი რომ ქალაქიდან უნდა წასულიყავი,2 ათასი ტყვილად გადაგიხადე?-კბილებში გამოვცერი და მკლავში ხელი ჩავავლე. -ჰეი,ტომლონ დამშვიდდი!-დაიწრიპინა -მისმინე დღეს ქალაქში დაგინახეს!არ მჭიდება პრობლემები ,წადი ქალაქიდან!-კბილებში გამოვცერი და კედელს ავაყუდე -ფული კიდევ მინდა,შენი აზრით ადვილია როა სენს დასაფლავებას უყურებ?-შემომიღრინა -4 ათასი ხვალ შენს ანგარიშზე დაჯდება ახლა კი ქალაქიდან წადი!-დავისისინე და მანქანისკენ გავემართე ___________________________ მანქანიდან გადმოსვლისთანავე ყურადღება სიჩუმეს მივაქციე,ლოტი და ეშლი სახლში არიან,ასეთი სიჩუმე არ უნდა ყოფილიყო.კარტან მივედი მაგრამ ღიმილი სახეზე მიმეყინა როცა კარზე მიკრული ფურცელი დავინახე "გამარჯობა ტომლოსნ,ჯონი ვარ გახსოვარ? შენ ჩემი ძმა მოკალი,ახლა ჩემი ჯერია ცხოვრება დაგინგრიო. ერთი გასროლა ფეხში,მეორე მუცელში,მესამე შუბლში...." კარი კი არ შევაღე არამედ შევგლიჯე,შეიშისგან თვალების გუგები გამიფარტოვდა როცა დავინახე როგორ ეგდო იატაკზე ეშლი,მის გარშემო კი სისხლის გუბე იდგა,ერთი გასროლა ფეხშიი,მეორე მუცელში მესამე კი შუბლში. -ლოტტტტტტ!-დავიღრიალე როცა მივხვდი რომ მარტო ეშლი არ დამიტოვებია სახლში და კივბეები შეშლილივით ავირბინე,ლოტის ოთახში შესვლითანავე კი ცრემლებმა გზა გაიკვიეს,საწოლს მივვარდი და ჩავიკეცე,ყცელაფერი სისხლიანი იყო. -ლოტ,ხმა გამეცი გთხოვ!-ამოვილუღლუღე,მისი სისხლიანი ხელი ხელში დავიჭირე -ანჯელა...-ამოიჩურჩულა -კარგადაა,საავადმყოფოშია!-ამოვილუღლუღე-სასწრაფოს დავურეკავ! -ანჯელა,დაიცავი!-ამოილუღლუღა-დამპირდი! -გპირდები!-ამოვილუღლუღე,თვალები მიეხუჭა,მთელი ძალით ვეხუტებუდი -არ დამტოვო ,გთხოვ. მხოლოდ შენ მყავხარ,მხოლოდ შენ,არ დამტოვო,გაახილე თვალები.-
ვუყვიროდი მაგრამ მას აღარ ემოდა,ცრემლები გზას იკვლევდნენ ლოყებისკენ,მე დავკარგე ერთადერთი ადამიანი რომელიც მთელი გულით მიყვარდა,ვერ დავიცავი,ვერ შევძელი,შუბლზე ვაკოცე როცა ტელეფონმა დარეკა,არ დამიხედავს ვინ იყო,ისე ვუპასუხე. -ეშლი და ლოტი მკვდარია,ახლა ანჯელას ჯერია!-გაისმა ბოხი ხმა
თავი 7 თვალები მძიმედ გავახილე ,თეთრი ჭერის დანახისას კი გავაცნობიერე რომ საავადმყოფოში ვიყავი,ხელი მტკიოდა,ბენი ჩემს საწლთან იჯდა,თავი ჩემს მუცელზე ედო და ხელს ხელზე ძლიერად მიჭერდა. -ხელი მეტკინა!-ამოვიბუზღუნე,დაბნეულმა გაახილა თვალები და შემომხედა. -ანჯელა!-წამოიყვირა და ჩამეხუტა. -ჰეი!-გაბრაზებულმა წამოვიძახე-პირველად და უკანასკნელად მხედავ? -იცი როგორ შემაშინე?!-ჩაიღიმა როცა მომშორდა. -დამიჯერე მე უფრო შემეშინდა!-ამოვიჩურჩულე და კარისკენ გავიხედე რომელიც გაიღო და თეთხალათიანი ექიმი შემოვიდა. -როგორ ბრძანდებით?-გამიღიმა,თვალები გადავატრიალე,ბენს ჩემს ქცევაზე ჩაეცინა. -თუ შეიძლება გაბრძანდით!-ბენისკენ მიტრიალდა ექიმი-პაციენტს მარტო უნდა დაველაპარაკო. ბენმა თავი დაუქნია,ჩემსკენ მოიწია და ტუჩებზე მეამბორა. -პალატასთან ვიქნები!-ყურში ჩამჩურჩულა და პალატიდან გავიდა,ექიმს შევხედე. -მოკლეთ როგორც თქვენს მეურვეს ვუთხარი ფსიქიკური აშლილობის მსუბუქი ფორმა გაქვთ მაგრამ ამას თქვენი ემოციური ფონი და თქვენი ორსულობა ემატება.... -რაა?-დაბნეული მივაშტერდი. -ორსულობა!-გაოცებით გამიღიმა ექიმმა-არ იცოდით? დაახლოებით 2 კვირის ორსული ხართ! -არ ვიცოდი!-დაბნეულმა ამოვილუღლუღე,რა დროს ჩემი ორსულობაა? 17 წლის ვარ! -თქვენს ფსიქიკურ აშლიოლობას ორსულობა "ამძაფრებს",ზედემტად ემოციური ხართ. თავი დაბნეულმა დავუქნიე, არ ვარ მზად ბავშვისთვის,ჩემი და ბენის ბავშვისთვის. -რადგან ორსულად ხართ ამიტომ დამამშვიდებლებსს და ანტიდეპრესანტებს ვერ
გამოგიწერთ,შეიძლება ბავშვს ავნოს,ამიტომ უნდა სცადეთ ყველაერს თავად გაუმკლავდეთ,თქვენი შვილისთვის. თავი ურეაქციოდ დავუქნიე,კიდევ რაღაცას ამბობდა მაგრამ მე მას აღარ ვუსმენდი.უეცრად წარმომიდგა თვალწინ პატარა ბავშვი,ცისფერრი თვალებით,სწორედ ისეთი ბენს რომ ჰქონდა,თვალები დავხუჭე და ცრემლები წამომივიდა,ექიმი უკვე წასული იყო,ისიც ვერ შევამჩნიე რომ ექიმი გავიდა პალატიდან. "ანჯელა მამა შენთანაა"-კვლავ გაისმა მამაჩემის ხმა,თვალები დავხუჭე,საწოლზე ავძვერი და ყურებზე ხელისგულები მივიბჯინე. -დამანებე თავი!-ბოლო ხმაზე დავიკივლე,ბენის ყვირილის ხმა გავიგე რომელმაც მხრებში ხელი მომკიდა და ძლიერად შემანჯღრია,თვალები გავახილე და ბენის შეშინებულ მზერას შევეფეთე. -კარგად ხარ?-მკითხა,მკერდზე მივეხუტე და წელზე ხელები შემოვხვიე. -ბენ!-ამოვიჩურჩულე და ცრემლების ახალი ნაკადი გადმოვაფრქვიე. "ერთი...ორი...სამი მამა კიბეებზე ამოდის,ოთხი ...ხუთი... ექვსი...დერეფანში მოდის....შვიდი...რვა.... მამა მალე შენთან იქნება ანჯელა....!" კბლავ გაისმოდა ჩემს გონებაში. -არ მინდა!-დავიყვირე და ბენს ხელი მოვუჭირე,მესმოდა როგორ დაუძახა ბენმა ექიმს,უკვე ყველაფერი ბნელდებოდა,კანკალი მიტანდა. -გაუკეთეთ დამამშვიდებელი!-დაიღრიალა ბენმა -არ შეიძლება,ბავშვს შეიძლება ავოს!-დაიყვირა ექიმმაც,ყველაფერი ნელ-ნელა ბნელდებოდა. -უნდა გაუმკლავდე,ბავშვის გულისთვის!-ბოლო რაც გავიგონე ექიმის სიტყვები იყო,თვალები მიმეხუჭა და ბენის მკლავებში დავკარგე გონება . ________________________________ -მამა დედა რატომ არ მყავს?-ვკითხე და მას გავხედე,მამამ გაოცებულმა შემომხედა -დედა ყველას ჰყავს,ის შენც გყავს!-გამიღიმა -მართლა?-გაოცებული მივაშტერდი-მალე მოვა? -როცა დრო დადგება.-გამიღიმა მამა და ჩამიხუტა-შენ ყველაზე კარგი დედიკო გყავს,რომელიც ანგელოზია! -ფრთები აქვს?-გაოცებბით წამოვიძახე,მან კი სიცილით თავი დამიქნია. -მამა როცა ჩემთან მოხვალ ხომ დაითვლი ხოლმე?-ამოვიბურტყუნე და მამას კალაში ჩავუჯექი.
-რათქმაუნდა საყვარელო!-შუბლზე მაკოცა-შენც ჩემი ანგელოზი ხარ, You Are My Angel-A!გაიცინა და ჩემი სახელი წარმოთქვა დამარცვლით,გაოცებით მივაშტერდი. -მამა მე ანგელოზი ვარ?-გაოცებით ვკითხე. -კი შვილო,შენ ჩემი ანგელოზი ხარ და როცა გაიზრდები,შენც გეყოლება პატარა ანფელოზი რომელიიც შენი ცხოვრების აზრი გახდება! -მიყვარხარ,მა... -მეც მიყვარხარ,ანგელოზო! _________________________________ თვალები გავახილე და პალატას თვალი მოვავლე,მაგრამ პალატაში ბენი არ იყო,მხოლოდ ლუი. -ბენი სადაა?-დაბნეულმა ვკითხე -კიდევ კარგი გონს მოხვედი!-ფეხზე წამოდგა ლუი და საწოლზე ჩამოჯდა. -ბენი სად არის?-კითხვა გავიმეორე. -ალბათ რომელიმე ექთანთან ერთობა!-მხხრები აიჩეჩა ლუიმ,ჯერ მივაშტერდი,მაგრამ შემდეგ ცრემლები წაომცვივდა.წესით ლუი უნდა გამომელანძღა მაგრამ ავტრიდი,ჯანდაბა! მართლაც რომ ძალიან ემოოციური გავხდი. -ჰეი,შენ რა ტირი?-გაოცებულმა მკითხა,თავი გავაქნიე და გაბუტულმა შევხედე. -რა გატირებს,კაფეტერიაში წავიდა!-გაეცინა მაგრამ სიცილი მის სიცილს არ ჰგავდა,რაღაც უფრ სევდიანი,ძალით გაცინე იყო. -ლოტი სად არის?-ვკითხე,ვიცი ლოტი აუცილებლად მოვიდოდა რომ იცოდეს რომ საავადმყოფოში ვარ.ლუი დაიბნა,თვალები ამარიდა. -ქალაქიდან წავიდა!-მოკედ მომიჭრა და კარისკენ წავიდა. -ლუის!-დავუძახე,ჩემსკენ მოიხედა,თვალებში ცრემლები ჩასდგომოდა. -ბენს უთხარი რომ მასთან საქმე მაქვს!-ძალით გავუღიმე,თავი დამიქნია და პალატიდან სწრაფი ნაბიჯებით გავიდა,ის რაღაცას მიმალავს! ________________________ მიკვირს რომ ბენი არ მოვიდა,მართლა მიკვირს სად წავიდა თუ ის მართლაც კაფეტერიაში იყო,თვალები დავხუჭე,ვგრძნობდი როგორ მომდიოდა ცრემლები,რატომ არ მოვიდა. -ანჯელა!-გაბრაზებულმა დამიყვირა ლუიმ,თვალები გავახილე და მას ავხედე.
-აქედან მივდივართ,მალე ჩაიცვი!-კაბა საწოლზე დამიდო და კარისკენ მიტრიალდა. -მალე გამოიცვალე,დრო არ გვაქვს.-კაბა ხელში ავიღე როცა გასროლის ხმა გაისმა,ლუი შეუკურთხა,კართად დადგა და იარაღი ამოიღოშევკრთი და დაბნეული მივაშტერდი. -მალე!-დამიყვირა,საავადმყოფოს ფორმა გავიხადე და კაბა გადავიცვი,რომელიც აშკარად არ იყო ჩემი. -ეს ვისი კაბბაა?-დაბნეულმა ამოვიბლუკუნე და კეტები ჩავიცვი -ლოტის!-დანანებით ამოილაპარაკა,მხარზე ხელი მომკიდა და კარი გააღო. -3ამდე ვითვლი და გასასვლელისკენ მივრდიბართ! -რა ხდება?-შეშინებული ვეკითხები. -ახსნის დრო არ არის,რაც არ უნდა მოხვდეს ხელი არ გამიშვა!!-თავი დავუქნიე,ლუიმ სამამდე დაითვალა და ხელი მომკიდა,შეშინებულმა თავი დავუქნიე და დერეფანში გავვარდით.კიბეები ჩავირბინეთ და მისი მანქანისკენ წავედით. -მალე მანქანაში!-დაიყვირა ჰარიმ,გაოცებიტ გავხედე,ლუიმ მანქანაში ჩამსვა და გვერდით მომიჯდა. -რა ხდება!-დავიყვირე მაგრამ ყურადღება არავინ მომაქცია,შეშინებული მივაშტერდი გზას,მძღოლის ადგილას ჰარი იჯდა,მის გვერრდით ქერა ბიჭი,ხოლო უკან ლუისთან ერთად კიდევ ჩემთვის უცნობი ადამიანი. -ბენი სად არის?-შეშინებულმა ამოვი;უღლუღე. -მოკლეს!-სწრაფად გამცა ქერამ პასუხი,თვალები გამიფართოვდა და ცრემლები წამოვივიდა,ლუიმ ჩამიხუტა მაგრამ მოვიშორე და მკერდში მუშტები დავუშინე. -შენი ბრალია! შენი ბრალია ყველაფერი! რაც ჩემს ცხოვრებაში გამოჩნდი ყველაფერი აურიე! ყველაფერი შენი ბრალია!-ვუყვიროდი და მუშტებს ვუშენდი,მკალვებში ხელი მომკიდა და მის მკედს ამახუტა,გავუძალიანდი მაგრამ შემდეგ ძალა აღარ მეყო,მის მკალვებში ავტირდი. "ბენი აღარ არის"-გონებასი მილიონჯერ ვიმეორებდი და ლუიზე მიხუტებული ვტიროდი...
თავი 8 -სად ვაპირებთ წასვლას?-იკითხა ერთერთმა მათგანმა როცა ლუის მკლავებში მოვდუნდი და თვალები მომეხუჭა.ალბათ ეგონათ რომ ჩამეძინა. -ლონდონში!-ლუის ხმა მაშინვე ვიცანი.ლონდონში? მე ხომ ელგინს არასდროს გავმცდარვარ.
-მაგრამ მისი სამაჯური? ხომ იცი რომ თუ ქალაქგარეთ გავა იმწამსვე გაიგებს პოლიცია. -მისი მოხსნა შემიძლია!-ამოიჩურჩულა ლუიმ,ჩემი ხელი აიღო და სამაჯურის პატარა ეკრანზე სადაც მუდამ დრო ეწერა რაღაც კოდი დააწერა. მალევე სამაჯური მომხსნა და ვიღაცას გადააწოდა. -მეცოდება!-ნაილის ხმა ვიცანი. -მეც მეცოდება მაგრამ ალბათ უფრო ჩემი თავი!-ამოიჩურჩულა ლუიმ,ხელები მხრებზე შემომხვია და უფრო მიმიხუტა -უნდა შეეგუო რომ ლოტი აღარასდროს დაბრუნდება!-ჩვენს გვერდით მჯდომმა თვა თუ არა გულმა ფეთქვა გააძლიერა,ცრემლები წამომივიდა იმის გაფიქრებაზე რომ აღარც ბენი მყავდა და აღარც ლოტი,ხელები ლუის მაისურს მოვუჭირე და უფრო მივეკარი. -კარგად არის?-მგონი ზეინის ხმა იყო. -ალბათ კოშმარი ესიზმრება!-კვლავაც ლუი. -ის არ იმასუხრებდა ამას! თავიდანვე მისი ძმის ბრალი იყო ყველაფერი. ამის მოსმენაზე ვეღარ გავძელი და თვალები ვჭყიტე,ლუის თვალებს შევეჩეხე და წამებში მის თვალებში შიში და გაოცება გამოისახა. "მამა ყოველთვის შენთან არის ,ანჯელა"-წამებში მოისმა. "ლუი კარგი ადამიანია,უბრალოდ ძნელი"-ვითომ მამაჩემის ხმა არ მეყოფოდა ახლა ლოტის ხმაც დაემატა. "მიყვარხარ,არ დამტოვო"-ბენის ხმაც გაისმა ,თვალები ძლიერად დავხუჭე და ხელის გულები ყურებზე მივიბჯიინე. -მე ეს უნდა შევძლო,მე უნდა გადავლახო ყველაფერი ჩემი შვილისთვის!-ამოვიხავლე და ვიგრძენი როგორ მომხვია ლუიმ ხელები. -მე შენთან ვარ,პატარავ!-ყურთან ჩამჩურჩულა.ყველაფერი სიშავემ მოიცვა,ბინდში მხოლოდ ლუის ცისფერ თვალებს ვარჩვდი,შემდეგ კი სუნთქვა გამიჭირდა და ყველაფერი ერთმანეთისმიყოლებით გაშავდა.. -მიშველე!-ამოვიჩურჩულე და გონება დავკარგე. *** ძნელია როცა ადამიანს არ ენდობი მაგრამ მასთან ერთად მაინც უნდა იყო,ძნელია ცხოვრობდე იქ სადაც შენი ადგილი არ არის,ძნელია ზურგსუკანიდან მუდამ გესმოდეს როგორ გკიცხავენ იმისთვის რაც არ გაგიკეთებია.ქალაქი ელგინი-ადგილი საიდანაც ლუიმ წამომიყვანა,თავისუფლება მომცა რომელიც არასდროს მქონია,ცხოვრება რომლითაც არასდროს
მიცხოვრია და ლუის წყალობით შემეძლო მეცხოვრა მაგრამ ლუის არ ვენდობოდი,ყველაფრისდამიუხედავად არ ვენდობოდი.ლონდონი სადაც არავინ მიცნობდა,სადაც გავიჩინე მეგობრები და სკოლაში ისვლისას არ მესმოდა - :ეს ის გოგოა რომელმაც მამამისი 6 წლის ასაკში მოკლა" -კიდევ მიბრაზდები?-მუცელზე ხელები მომხვია რომ მისკენ გავეტრიალებინე მაგრამ როგორ ყოველთვის გავუძალიანდი. -კარგი რა,უკვე 1 თვეა ლონდონში ვართ და ჩემთვის ხმა არ გაგიცია!-უკვე გაბრაზდა ლუი და საწოლიდან წამოდგა. -არ გენდობი!-ამოვიჩურჩულე და თავი ბალიშში ჩავრგე. -მასინ არც მე არ ვენდობი მკვლელს!-დამიყვირა,საწოლიდან წამოვიწიე და მას ანტებული თვალებით გავხედე. -მე არ ვარ მკვლელი! გეყოფა ჩემთვის მკვლელის დაძახება ,შენ ხომ სიმართლე იცი! -ვიცი მაგრამ ეს იმას არ ნიშნავს რომ მკვლელი არ ხარ! ჩემი გულის მკვლელი ხარ!-დამიღრიალა და ოთახიდან გავარდა,მდუმარედ შევტრიალდი ჩანთისკენ და წიგნები ამოვალაგე,გაკვეთილების გაკეთებას უხმოდ შევუდექი,რამდენიმე წუთში კი ჩემი ოთახის კარები ნაილმა შემოაღო. -შენ რაღა გინდა?-უხეშად ვკითხე და წიგნს დავაშტერდი,აზრები მეფანტებოდა. -LOVE WHO LOVES YOU BACK !!-მითხრა და გვერდით მომიჯდა,მას გაოცებით გავხედე. -ვერ მივხვდი რას გულისხმობ! -დავივიწყე!-სწრაფად მიპასუხა-არ გშია? -აუუ ოღონ შემწვარი ქათამი არ მიხსენო,მთელი დღეა გული მერევა! -რატომ?ხომ არ მოიწამლე?-სწრაფად მკითხა თავი გავაქნიე -ვერ გეტყვი. -კარგი თუ არ გინდა ნუ მეტყვი,შემიძლია წვენი ამოგიტანო და თუ გინდა ბეკონიც! -მინდა!-ბავშვივით წამოვიძახე,მან კი ჩაიცინა და ოთახიდან გავიდა. "დღეს წვეულებაზე მოხვალ ,ენჯი?"მობილურზე ელას მესიჯი მომივიდა. "კი,რომელზე და სად?" "12-ზე ვიწყებთ დილამდე,ისევ გამოიპარები?" "არ მჭირდება გამოპარვა,არავის აქვს უფლება რომ შემაჩეროს"
-ვის სწერ?-ნაილის ხმა მომესმა და სწრაფად დავბოკლე მობილური. -არვის,მნიშვნელობვანს!-ძალით გავუღიმე და მას გავხედე რომელსაც ბეკონით სავსე თეფში ეჭირა. -ფუუ,რა საშინელი სუნი აქ!-დავიყვირე და სააბაზანოში შევვარდი *** -ანჯელა დარწმუნებული ხარ რომ მოიწამლე?-ეჭვისთვალით შემომხედა ზეინმა როცა ოთახში დავბრუნდი,რათქმაუნდა ნაილმა ყველას დაუძახა. -არ იყო მათთვის დაგეძახა!-შევუბღვირე და თვალი თვალში გავუყარე,ნაილი კი უხერხულად შეიშმუშნა. -კითხვა გაიგიმეოროთ?-მკაცრი სახით მკითხა ლუიმ. -მე ბენის სანახავად მივდივარ,გვიან კი წვეულებაზე,არ დამელოდოთ!-კითხვას პასუხი ავარიდე და ვცადე ოთახიდან გამოვსულიყავი მაგრამ ლუისი მკლავში მწვდა და შემაჩერა. -არსადაც არ წახვალ,მითუმეტეს შენს მკვლელ ძმასთან! -ჩემს ძმას მკვლელს ნუ ეძახი,მკვლელი შენ ხარ ,შენს გამო მოკლეს ლოტი,შენს გამო მოკლეს ეშლი,შენს გამო ამოხოცეს შენი ოჯახი!-დავიყვირე და დავინახე როგორ შეეცვალა სახე,მის თვალებში ტკივილმა დაიწყო მოგზაურობა,ხელი სწრაფად გამიშვა. -საიდან იცი რომ ჩემი ოჯახი.... -ლოტმა მითხრა!-სწრაფად შევაწყევტინე-ჩემთვის არაფერი ხარ საფრთიხს გარდა,შენს გაო ჩემი მოკვლაც უნდათ!შენს გამო ყველაფერი ცუდი ხდება! ლოტი შენს გამო მოკლეს,ბენიც! ყველას შენს გამო ხოცავენ! -დავიყვირე და სწრად გაოვედი ოთახიდა,კიბეები ჩავირბინე როცა ნაილის ყვირილი მომესმა რომელიც ჩემს სახელს იძახოდა.ქუჩაში სწრაფი ნაბიჯებით მივდიოდი,ქალაქს და ხალხს თვალს ვავლებდი,ბენმა რამდენჯერმე სცადა ჩემთან დაკავშირება მაგრამ ლუისმა უფლება არ მისცა.უიეცრად ჩემმა ტელეფონმა დარეკა,გაოცებით დავხედე და უცნობ ნომერს ვუპასუხე. -დაცვის გარეშე ხარ,"საყვარელო?"-მომესმა ბოხი ხმა,ადგლზე გავშეშდი და იქით აქეთ მიმოვიხედე.ვინ ჯანდაბაა? -რაო ენა ჩაყლაპე თუ ცდილობ ჩემს პოვნას?-ისევ მისი საზიზღარი ხმა გაისმა. -ვინ ხარ?-ხმის კანკალით ვთქვი -გიხდება მოკე კაბა!-ჩაიცინა და წამიერად ტანზე დავინახე,მოკლე შავი კაბა მეცვა,სწრაფად დავტრიალდი და ყველა კუთხე კუნჭულს მოვავლე თავი. -გაბედული გოგონა ხარ მაგრამ როცა მოგკლავ ეს ვერ გიშველის!-ჩაისისინა.მობილური გაითიშა
მე კი ცრემლები მომაწვა.ამაყი ვარ და არ დავბრუნდები ლუისთან არაფრის დიდებით.აქედან კი ბენის სახლი ძალიან შორს არის.არ მინდა სიკვდილი. ისევ მობილურს დავხედე.სიმაყეს ვერ გადავაბიჯე და ლუი ვერ დავურეკე,მობილური ჯიბეში ჩავიდე და გზა გავაგრძელე. *** -გამოგიშვა?-თვალები გაუფართოვდა ელას,სიცილით დავუქნიე თავი. -შეიძება დღეს შენთან დავრჩე? -დარჩე?-გაეცინა ელას- დღეს მაგარი ბიჭებუ უნდა ავაგდოთ!-წარბები აათამაშა,მე კი დაბეულმა გავხედე. -დღეს ხომ წვეულბა გვაქვს,დაგავიწყდა?-გაოცებით მკითხა. -ამ ბოლო დროს გულმავიწყი გავხდი!-ძალით გავუცინე. რამდენიმე საათი მალევე გავიდა,სახლი თინეიჯერებით გაივსო,მუსიკა ჩაირთო,სასმელი დარიგდა,მე კი სულ არ მომწონდა ხმაური ამიტომ მეორე სართულზე ავედი და ოთახში ჩავიკეტე,მუსიკის ხმაზე ტელეფონის ზარი დაბალ ხმაზე გაისმა,თვალები გადავატრიალე და მობილურს დავწყვდი. 15 გამოტოვებული ზარი ლუისგან,12 ნაილისგან,10 ჰარისგან,5ზეინიგან ხოლო 3 ლიამისგან,მესიჯები წაუკითხავად წავშალე და ფანჯარასთან მივედი,დაბნეულმა მოვავლე თვალი თინეიჯერებით გადავსებულ ეზოს.... მობილურმა კიდევ ერთხელ დარეკა ,გული ამიჩქარდა როცა უცნობი ნომეი ვიცანი და სწრაფად ვუპასუხე. -მოემზადე სიკვდილისთვის,უფრთო ანგელოზო!-ჩაიცინა და წამებში გაისმა გასროლის ხმა,ტყვიამ მინა ხმაურით გატეხა და ვიგრძენი როგორ წამომივიდა მუცლიდან სისხლი,წამოვიკივლე და ინერციით უკან გადავვარდი,ტყვიიების წვიმამ სწრაფად გაარღვია ფანჯრების მინები და ოთახში შემოიჭრა,მუსიკა შეწყდა და ყველაფერი ქაოსმა მოიცვა.თინეჯერების განწირული კივილი მთელს ლონდონდ აყრუვებდა,ტყვიების ზუზუნი ბუნდოვნად გაისმოდა რადგან მე უკვე აღარ მესროდნენ ,სამაგიეროდ წვეულებას არღვევდნენ. ელა,ჯოში,ნიკი,ენდრიუ,ერიკა... გონებაში ვიმეორებდი სახელებს რომლებიც ვიცოდი რომ წვეულებაზე იყვნენ,მუცელზე ხელი მივიდე,ტკივილისგან ცრემლები მომდიოდა.მობილურთან მივხოხდი და ლუის ნომერი ხელის კანკალით ავკრიფე. -ოჰ ,ინებე დარეკვა?-გაბრაზებულმა მკითხა. -მიშველე,დაჭრილი ვარ!-ამოიჩურჩულე -ჯანდაბა!სად ხარ ?ანჯელა გესმის? ანჯელა თვალები არ დახუჭო! მოვალ გესმის? მითხარი სად ხარ!-მიყვიროდა მაგრამ ხმის ამოღება უკვე აღარ შემეძლო,ტყვიების ზუზუნი და ყვიეილი
ერთმანეთში ირეოდა "შენც არ დამტოვო ,გთხოვ"-გავიფიქრე და მუცელზე ხელი მივიჭირე.ტკივილი უფრო და უფრო ძლიერდებოდა,ყველაფერს კი სიშავე იცავდა. -ერთი...ორი... სამი...ანჯელა სიკვდილი მოდის.....-გაისმოდა ხმა,თითქოს მუსიკის მაგიერ დინამიკები ვიღაცის ხმას იმეორებნენ,მაგრამ მართლაც რომ ასე იყო. -ოთხი....ხუთი...ექვსი... ლუისი ვერ გადაგარჩენს ანჯელა!-ხმა სულ უფრო და უფრო ნაცნობი ხდებოდა. -შვიდი...რვა...ცხრა...კარი იღება ანჯელა!-დაიყვირა ვიღაცამ და კარი გაიღო,იატაკზე მოვიკუნტე და ვცადე მისი სახე დამენახა,მალევე ვგამოიკვეთა ჯასტინის სახე. -ათი...ის უკვე შენს წინ დგას...მოემზადე სიკვდილისთვის ანჯელა!-დაიჩურჩულა ჯასტინმა და დავინახე როგორ დამიმიზნა იარაღი... ვინც ვერ გაიხსენეთ ჯასტინი ანჯელას ძმაა
თავი 9 ამჯერად სუფთა ფურცლიდან ვიწყებ ცხოვრებას...მივაბიჯებ მაიამის მზიან ქუჩებში და ჯერ კიდევ ვცდილობ დავივიწყო 2 წლის წინანდელი ამბები. ახლა სრულწლოვანი ვარ,მაიამის უნივერსტეტში ვსაწავლობ და არავინ მეძახის მკვლელს... რა მოხდა 2 წლის წინ? მხოლოდ ის მახსოვს რომ ჯასტინს უნდა გაესროლა,უნდა მოვმკვარიყავი ჩემს პატარასთან ერთად მაგრამ ასე არ მოხვდა.გასროლის ხმა გასიმა მაგრამ არაფერი მიგგვრძნია,არ დაბნელებულა ჩემთვის მზე და არ მოვმკვდარვარ.ლუიმ გაისროლა და ჯასტინი მოკლა..შემდეგ კი გონება დავკარგე. 2 კვირიანი კომის შემდეგ როგორც იქნა გონს მოვედი,ყველაფერი უკვე დასრულებული იყო,ჯასტინი გადარჩა და ციხეში ჩასვეს,მე ყველა ბრალდება მომეხსნა.თავისუფალი ვიყავი და საითაც ქარი დაუბერავდა იქით გავფრინდებოდი.ლოტის მკვლელი ვერ დააკავეს..მაგრამ მალევე იპოვეს მკვდარი...ყველა ხვდებოდა რომ ეს ლუის გაკეთებული იყო. მან მოახერხა.იძია შური. -ჰეი!-ნინას ყვირილის ხმა მომესმა და უკან მივტრილადი. -1 საათია უკან მოგდევ და გეძახი,კარგად ხარ?-ჩემამდე სირბილით მოვიდა -კი!-ჩავიცინე და ხელი მოვხვიე-მივდივართ დღეს კლუბში?
-ახალი ბიჭი უნდა ააგდო?-გაიცინა,მე კი წარბი ავუწიე -არა,მე ჩემპიონატზე მივდივარ.დღეს ფინალია! -რა ჩემპიონატზე? შენი შყვარებულის ეჯობრებიან?-გაოცებით ვკითხე,თავი დამიქნია და გამიღიმა. -არ გინდა შენც წამოხვიდე? -დამცინი?-წარბი ავუწიე მაგრამ მალევე დავსერიოზულდი როცა ნინამ თვალები გადაატრიალა და ხელები გადააჯვარედინა. -მართლა მინდა წამოხვიდე,თან ენდრიუს იცნობ,ერთად ვუგულშევმატკივრებთ. -არა! -გთხოვ! -არაფრის დიდებით! -გეხვეწები! -ჩემი სტილი არ არის ბოქსის ჩემპიონატებზე სიარული ასე რომ არა! -მაგრამ... -ნინა,არა! -ლუის გაფიცებ!-წაიძახა,პირი გავაღე რომ რამე მეთქვა ,მან კი გამარჯვებულის ღიმილი აიკრა სახეზე. -ასეც ვიცოდი! ყოველთვის ჭრის!-გაიცინა. -ნუ იყენებ იმას რომ ლუი მიყვარს!-შევუბღვირე. -კარგი რა,2 წელი გავიდა!-თვალები გადაატრიალა-წამოხვალ? -რათქმაუნდა !-ამოვიბუზღუნე *** გადის დრო და უკან არ იხედება,ისევე როგორც მე არ ვიხედები უკან,ან უფრო სწორად რომ ვთქვა ვცდილობ უკან არ მივიხედო. დიახ,სწორად მიხვდით ლუისი მიყვარს და სწორედ ამიტომაც არ მესმის ჩემი თავის.როგორ უნდა შემყვარებოდა ადამიანი რომელის "სამუშაოც" ვიყავი? როგორ უნდა შეყვარებოდა თავზე ხელაღებული,უზრდელი და სასტიკი? მაგრამ მე მისი თვალები მიყვარს .ლურჯი როგორც ზღვა...
-გამოფხიზლდი!-დამიყვირა ენდრიუმ და შემანჯღრია.ენდრიუს ოთახში ვიყავით,რომელსაც 2 კარები ჰქონდა.ერთი რინგზე გადიოდა ,მეორე კი დარბაზში,თავი გავაქნიე და ენდრიუს შევხედე. -დაანებე თავი,2 წელია ვიცნობთ და სულ ღრუბლებში დაფრინავს!-ჩაიცინა ნინამ და ენდრიუს აკოცა,თვალები გადავატრიალე. -თქვენ რა სექსით დაკავებას აპირებთ?-დავიღრინე,მათ კი გაეცინათ და ერთმანეთს მოშორდნენ. -10 წუთში!-კარი შემოაღო ტრენერმა,ენდრიუმ თავი დაუქნია და ტრენერმაც კვლავ გაიხურა კარები. -ვის ეჯიბრები?-სწრაფად იკითხა ნინამ -ლუის ტომლსონს!-მხრები აიჩეჩა ენდრიუმა,თვალები გამიფართოვდა და ნინას ვივაშტერდი. -რაა?-გაოეცებით იკითხა ნინამ და მე გამომხედა,ენრიუმ კი ორივეს გადმოგვხედა. -რა ხდება? ხომ არ იცნობთ?-გაეიცინა,ნინამ რაღაცის თქმა დააპირა მაგრამ მრ დავასწარი. -არა,საიდან უნდა ვიცნობდეთ!-ძალით გავიცინე-არ ვიცნობთ,ხომ ნინა? -ამმმ... მართალია ანჯელა... არ ვიცნობთ .! -ძალიან კარგი!-ჩაიცინა ენდრიუმ-მაშინ არ დავინდობ!-პირი გავაღე რომ რაღაც მეთქვა მაგრამ შემაწყვეტინეს. -დროა!-კარი შემოაღო ტრინეტმა,მე და ნინა ხელჩაკიდებულები გამოვედით დარბაზში,მთელი სხეულით ვკანკალებდი,ნინამ გამომხედა და უეცრად ჩამეხუტა. *** ბრძოლა ზედემტად სასიკი აღმოჩნდა,ცრემლები ლაპალუპით მომდიოდა.მე ვერ წარმომედგინა ასეთი ლუისი.ის სულ სხვა იყო.არ იყო ადამიანი რომელიც შემიყვარდა. -....და ნოკაუტი!-დაიყვირა ტრენერმა როცა ენდრიუ რინგზე დაეცა,ნინა წამოდგა და ტრენერისკენ გაიქცა,ხალხმა ტაშის კვრა დაიწყო და ლუიმაც ხელები ასწია გამარჯვების ნიშნად,სწრაფად წამოვდექი და რინგს თვალი მომავლე,წამებში კი ლუისის მზერა ჩემზე იყო მომართული,ალბათ იმიტომ რომ ყველა თავის ადგილზე იჯდა და ტაშს უკრავდა,მე კი ფეხზე ვიდექი და უგონოდ მყოფ ენდრიუს მივშტერებოდი.მისი სახე წამებში შეიცვალა,ამაყი ღიმილი სახიდან გაუქრა და თვალებში მომაშტერდა.დასერიოზულდა. დავინახე რომ ხალხმა ენრიუ რიგიდან "გადმოტანეს" და მეორე კარიდან გავიდნენ.ნინაც მას მიყვა,მე კი სწრაფი ნაბიჯებით წავედი გასასვლელისკენ. -ანჯელა!-დამიყვირა ლუისმა,უკან მივბრუნდი და დავინახე როგორ ჩამოვიდა ლუი ხალხის ბრბოში და სცადა გაერღვია ხალხი რომელიც მას გამარჯვებას ულოცავდა,წამით მივაშტერდი
შემდეგ კი კარი გამოვაღე და გარეთ გამოვედი.ჰაერი ღრმად ჩავისუთქე და ტაქსს ხელი დავუქნიე,მაგამ ტაქსმა არ გამიჩერა,ახლა მეორეს დავუქნიე ხელი... აქედან სასწრაფოდ უნდა წავსულიყავი. არ ვიცოდი რატომ გავრბოდი,არ ვიცოდი სად მივდიოდი მაგრამ აღარ ვაპირებდი ამ ქალაქში დარჩენას.მალევე ვიგრძენი ვიღაცის ხელები როგორ შემომეხვია მუცელზე და ჰაერში ამიტაცა. -დამსვი!-ისტერიულად დავიყვირე,მან კი მიკსენ მიმატრიალა და მხრებში ხელი ჩამავლო რომ არ გავქცეულიყავი.მის სახეს მივაშტერდი.ის ლუისი არ იყო. -ლუის ,შენთან შეხედრა უნდა!-მკაცრი ხმით მითხრა ჰარიმ და თვალებში ჩამაშტერდა. -სამაგიეროდ მე არ მინდა!-დავიყვირე და ვცადე მისი მკლავებიდან თავი დამეძვრინა -მისმინე... -არა!-დავიყვირე-შენ მისმინე,თუ მოუნდება ჩემი ნახვა მიპოვის! რომ სდომებოდა ჩემი ნახვა მიპოვიდა! ახლა კი მორალის კითხვა არ დამიწყო და გამიშვი!-დავიკივლე,მაგრამ მან თავი გააქნია და ერთი მარტივი მოძრაობით მის ზურგზე გადაკიდებული აღმოვჩნდი. -გამიშვი!-დავიყვირე როცა დარბაზისკენ დაიძრა. -შენს მოტაცებას ვაპირებ!-გაიცინა ჰარიმ. -ჰარლორდ ედვარდ სთაილს პოლიციაში გიჩივლებ იცოდე! ახლავე დამსვი!-დავუყვირე მაგრამ მან მხოლოდ ჩაიცინა.კარი შეაღო და შემდგე კიდევ რაღაც ოთახთან ჩამომსვა. ცალი ხელი მაჯაზე მომკიდა რომ გაქცევა არ შემძლებოდა,მეორეთი კი კარი შეაღო და ოთხში შემოგდო. -ჰარი,გამიღე კარები!-დავიყვირე როცა მან ლუისთან ერთად ოთახში დამტოვა,კარის ჯაჯგურს მოვეშვი და ნელა შევტრიალდი ლუისისკენ. -გელოდებოდი!-ჩაიცინა და ტუჩი გაილოკა. -მე კი არა!-ძალით გავუღიმე-შენთან სალაპარაკო დრო არ მაქვს,უნდა წავიდე ასე რომ კარი გამიღე!-კარისკენ მივუთითე. -აქედან მანამ არ წახვალ,სანამ არ ვილაპარაკებთ!-ამოიცურჩულა. -ახლავე მივდივარ!-დავიყვირე-არაფერი მაქვს შენთან სალაპარაკო! -ანჯელა,მოთმინებიდან ნუ გამოგყავარ!-დამიყვირა -მართლა?-ახლა მე ჩავიცინე-ახლავე გამიღე კარები საავადმყოფოში უნდა წავიდე! ჩემი მეგობარი ნოკაუტში ჩააგდე!-დავუყვირე,თვალები სწრაფად დაახამხამა,კარისკენ წავიდა და კარი გამიღო.
-მომავალ შეხვედრამდე,ანჯელა!-ბაბნიკურად ჩაიღიმა. -მომავალი შეხვედრა აღარასდროს იქნება!-კბილებში გამოვცერი და სწრაფი ნაბიჯებით გამოვედი....
თავი 10 -დარწმუნებული ხარ რომ არაფერი გჭირდება?-უხერხულად ვკითხე ნინას,თავი გააქნია და ძალით გამიღიმა. -მინდა რომ ჩემი ცხოვრებიდან ისე გაქრე,როგორც გამოჩნდი!-კბილებშ გამოსცრა. -ნინა!-ნაწყენმა გავხედე -ვერ ვხვდები რომ შენმა შეყვარებულმა ენდრიუ მოკლა! მან საავადმყოფომდეც ვერ იცოცხლა!დაიკივლა -ლუისი ჩემი შეყვარებული არ არის!-ამოვიჩურჩულე -არ მინდა შენი ნახვა,უბრალოდ წადი კარგი? შენ ეს ყველაზე კარგად გჩვევია! -მაგრამ... -უბრალოდ წადი!-დამიყვირა და კარისკენ მიმანიშნა,ჯერ კარს გავხედე,შემდეგ კი ნინას აცრემლებულმა. -გთხოვ,შენ არ მიმატოვო,ერთადერთი მეგობარი მყავხარ!-ამოვისლუკუნე. -უბრალოდ წადი ისე როგორც გჩვევია!-ამოიჩურჩულა და ზურგი მაქცია,ამოვიხვნეშე და სახლიდან სწრაფი ნაბიჯებით გამოვედი.ცრემლები მოვიწმინდე.ზედმეტად ამაყი ვარ იმისთვის რომ მასთან დავრჩე. "ეს უბრალოდ უბედური შემთხვევა იყო"-გულში ვიმეორებდი,როგორც გაირკვა ლუის დარტყმის შემდეგ ენდრიუ დაეცა და თავი რინგის კიდეს დაარტყა. -ამ ქალაქიდან უნდა წავიდე!-ამოვიჩურჩულე და მანქანაში ჩავჯექი,მანქანა დავქოქე და გაზს ფეხი დავაჭირე. *** უკვე ქალაქგარეთ ვიყავი,მანქანას მაქსიმალური სისწრაფით ვმართავდი.უკვე 2 საათია რაც უკან შავი "ჰამერი" მომყვება,მე კი ვცდილობ რომ ის ჩამოვიშორო მაგრამ რათქმაუნდა არ გამომდის,ცალი წარბი ავწიე როცა ჩემი მანქანა თავისით გაჩერდა.
მანქანიდან გადმოვედი და მანქანას მივაშტერდი რომლელმაც კაპოტიდან თეთრი ბოლი აუშვა.მალევეჩემს უკან "ჰამერი" გაჩერდა და აბა თუ მიცვდებით ვინ გამოდმოვიდა? ლუისი! -აქ რა ჯანდაბას აკეთებ!-შევუღრინე,მან კი ჩაიცინა,ჩემს მანქანას კაპოტი ახადა და შიგნით ჩაეყუდა.დაახლოებით 15 წუთის მერე კი თავი ამოჰყო და ღიმილით შემომხედა. -წყალი აგიდუღდა! -რაა?რა წყალი?-დაბნეულმა ვკითხა,მან კი ცალი წარბი ამიწია. -აკუმლატორში წყალი ადდუღდა და მუშაობა შეაჩერა!-ამისხსნა თავისი ჭკუით,გაოცებული მივაშტერდი მაგრამ მალევე მოვედი გონს როცა ლუი ჩემს ტუჩებს მიაშტერდა და ტუჩზე იკბინა. -წყალი შენ აგიდუღდა,ოღონდ ტვინში!-შევუბღვირე და საჩვენებელი თითი შუბლზე მივადე,მან კი ჩაიცინა. -მიყვარს რომ დაუმორჩილებელი ხარ!-ღიმილით მითხა,მე კი ხელი მოვაშორე და გზას გავუყევი. -ჰეი,სად მიდიხარ!-მომაყვირა. -შენგან შორს!-დავუყვირე. -რატომ გამირბიხარ?-მკითხა და მისკენ შემაბრუუნა. -იმიტომ რო ყოველთვის ყველაფერს აფუჭებ! -ამჯერად რა გავაფუჭე! -ყველაფერი! – liked you i was afarid to love you*Now that I love you I'm afraid to lose you!-დამიყვირა,თვალებში მივაშტერდი.გულმა გამალებით დამიწყო ძგერა. -უბრალოდ გამიშვი!ჩვენ არაფერი გვაკავშირებს,ერთმანეთისგან განსხვავებული ადამიანები ვართ! ჩვენი სიყვარული შეუძლებელია! -და რატომ ფიქრობ ასე? რა უშლის ჩვენს სიყვარსულს ხელს?? -ის რომ მე არ მიყვარხარ!-სწრფად და დაუფიქრებლად წარმოვთქვი,თვალებში მიყურებდა ,თავი დავხარე.რატომ მოვიტყუე? -ეს ასე არ არის!-დამძიმებული სუნთვა ვერ გააკონტროლა და აკანკალებული ხმით მითხრა. -მე არ მიყვარხარ,შენ მე გული მომიკალი და შეუძლებელია გაამთელო ის! -გიყვარვარ!-კბილებში გამოსცრა,თვალები ჩაშავებოდა.
მისი მკლავებიდან თავი დავიხსენი. -არაფერი მაკავებს მაიამისი,ამიტომ აქედან მივდივარ!-დავიყვირე. -არ მოგცემ უფლებას კვლავაც წახვიდე!-დამიყვირა. -ვერ შეძლებ! -შევძლებ!-დამიყვირა,მხრებში ხელი ჩამავლო და მისკენ მიმწია,თვალებში მომაშტერდა ,შემდეგ კი ჩემს ტუჩებს დააცხრა,ადგილზე გავიყინე,მთელს სხეულში ჟრუანტელმა დამიარა,კონცაში ავყევი. -თუ შენი სიყვარული შეცდომაა, მე არ მინდა მართალი ვიყო.-ამოიჩურჩულა. -მე მიყვარხარ და ეს შეცდომა არ არის!-ბოლოს ამოვიჩურჩულე და ჩვენი ტუჩები ერთმანეთს შევუერთე. *** მათმა უეცარმა სიყვარულმა ბევრი გადაიტანა,ორივე ძლიერი დამაინი იყო და მაიტომაც უყვარდათ ერთმანეთი.ადამიანები რომლებიც მხოლოდ ერთმანეთისთვის ცოცხლობენ. არ აქვს მნიშვნელობა.დაბალი ხარ თუ მსუქანი,მაღალი თუ დაბალი,ლამაზი თუ ულამაზო.ფერადი სამყარო გაქვს თუ შავთეთრი.უბრალო ადამიანი ხარ თუ მკვლელი.ჭკვიანი თუ სულელი.ამაყი თუ თავმდაბალი.ყველა ჩვენით ვირჩევთ ჩვენი ცხოვრების გზას,გზას სადაც ან ედნიერები ვიქნებით ან უბედურები.არ აქვს მნიშვნელობა ვინ ხარ მთავარია რომ ყოველთვის მოდის სიყვარული,გზას გვინათებს და დღეებს სახალისოს ხდის.ერთ დღესაც თვალებს როცა გახელთ თქვენ გვერდით საყვარელი ადამიანი იწყება,გექნება შენი სახლი და გეყოლება ბავშვები.აი რისთვის ღირს ცხოვრება.ბედნიერი დღეებისთვის და სიყვარულისთვის!