MIJN BOEK, MIJN LEVEN: ‘SEX & DRUGS & DE BRASSERS, EN TOEN?’

Begin jaren tachtig... Op mijn 18 had ik de schoolbanken vaarwel gezegd en ik ging volledig voor mijn jongensdroom. Het waren woelige, creatieve en uitdagende tijden. Ik speelde bij de roemruchte punkgroep De Brassers.

Onze donkere cold-wave muziek was een aanklacht tegen alles wat naar macht rook en tegen het corrupte systeem. We maakten furore en heibel op vrijwel alle grote podia in België en Nederland. We gaven platen en boekjes uit in eigen beheer. Maar mooie liedjes duren niet lang en toen de groep splitte, door opsluiting in de gevangenis en leverziektes, namen drugs en drank de overhand en ik werd een slaaf van deze producten.

Op mijn 33 was ik ondertussen vijftien jaar verslaafd aan vooral harddrugs en alcohol. Ik had al verschillende korte opnames gehad, o.a. in ADIC, en was in ambulante begeleiding bij De Sleutel en een psychiater. Na weer eens een overdosis en een opname op de psychiatrische afdeling van een ziekenhuis, besliste ik om mijn leven in handen te nemen. Mijn laatste kans, zo had een dokter me verzekerd.

Ik kon terecht in het CIC Kompas in Kortrijk. Na een kort programma van 3 maanden belandde ik in de Therapeutische Gemeenschap De Kiem in Moortsele. Ik had er schrik van, maar tegelijk besefte ik dat ik geen keuze meer had. In De Kiem werd het zeer boeiend maar ook heel moeilijk. Ik heb me meermaals in bochten moeten wringen. Vooral het emotionele lag me zwaar. Ik had immers hoge muren rond me opgetrokken, ter bescherming, eigen aan een doorwinterde verslaafde. Maar ik was me terdege bewust van het feit dat ik enkel in De Kiem mijn problemen kon oplossen. Het was buigen of barsten. Ik beëindigde mijn residentiële opname na 19 maanden intra muros en ging verder, semi-residentieel, naar het Tussenhuis. Van daaruit ging ik terug studeren, orthopedagogie. Ik sloot me aan bij de Gentse Reddingsclub Aegir en ging dagelijks lopen en fietsen. In De Kiem had ik toneel leren spelen en ik stapte in een amateurgezelschap Theater De Schizo’s. Daar speelden we vooral klassiekers zoals Tsjechov, Shakespeare, Kafka, Miller, …

Ik schreef toen 3 theatermonologen: één over mijn verslaving, één over mijn behandeling, en nog één over de re-integratie. Die stukken, in regie van Alain Pringels, heb ik zowat 15 jaar gespeeld in gans Vlaanderen: op scholen, in cultuurcentra, op universiteiten en in gevangenissen. Meestal met een nabespreking. Zo heb ik als ervaringsdeskundige hier en daar toch iemand kunnen helpen.

Deze monologen vormen de basis voor mijn boek ‘Sex & Drugs & de Brassers, en toen?’ Het boek begint met hoe ik opgroeide om langzaam een jonge verslaafde muzikant te verworden, met de problemen thuis en op scholen. Naast mijn avonturen bij de Brassers en surrealistische ervaringen als drugverslaafde geef ik in het volgende deel een unieke inkijk in de geheime wereld van de therapeutische gemeenschap.

Ik beschrijf de leuke maar ook de heel pijnlijke en moeilijke stukken, steeds met een humoristische inslag. Ik eindig het boek met mijn ervaringen in de wondere nieuwe wereld waar ik allerminst bespaard bleef van alledaagse beslommeringen. Zoals bijvoorbeeld de lange en deprimerende behandeling van mijn Hepatitis C (gelukkig met een gunstig eindresultaat) en de keren dat ik een herval kende door alcoholmisbruik enz… Ik zie het als een must-read voor verslaafden, ouders, begeleiders en andere geïnteresseerden!

Ik werk nu zo’n 15 jaar als go-between bij VDAB, waar ik mensen toeleid naar en begeleid in de opleidingen graduaat en bachelor ortho. Ik doe mijn job met hart en ziel!

Na zowat 20 jaar in een rijtjeshuis in Gent, woon ik nu al 7 jaar heel landelijk in Herzele, tesamen met mijn deense dog (nummer 5 al) en een poes. Boven heb ik een mooi repetitielokaal en af en toe speel ik met wat gastmuzikanten in een band. Ik exposeer regelmatig met mijn schilderijen hier en daar te lande, een hobby die plots uit het niets ontstaan is en uitgegroeid is. Een vriendin zoeken was ook lang een hobby, maar eens ik een vriendin had kon ik ze nooit lang houden. Liefdesrelaties zijn nog steeds heel moeilijk voor mij.

Ik heb een goede band met mijn moeder en twee zussen en ik ga prat op een zeer uitgebreid netwerk van vrienden, collega’s en lotgenoten. Ik ben heel mobiel en cross goed wat rond, nu eens naar zee, dan weer naar de bergen en steeds in gezelschap van mijn dog. Aan die onmogelijke hetze van Covid en alles wat daarmee gepaard ging heb ik niet deelgenomen en daar ben ik fier op! Ik ben gelukkig heel graag alleen, ik ga vooral als een tevreden man door het leven. Ik zou me zelfs gelukkig willen noemen.

Van de illegale drugs en drank ben ik gelukkig verlost. Ik denk nog vaak aan De Kiem, vooral dan als goede leerschool voor structuur, organisatie, waarden en normen, emoties, …

Mijn boek wil ik graag verfilmen, dus dit verhaal wordt zeker nog vervolgd! Het verkoopt goed, ik heb er nu zo een duizend exemplaren van verkocht, en het blijft beschikbaar.

Ik ben nu 61 en mijn motto luidt nog steeds: ‘Het beste gaat nog komen’. Misschien ietwat een cliché, maar ik geloof er rotsvast in! Ik leef het leven!

Ben