KAKATWA | The Guardian Publication Horror Folio by theguardianpublication

KAKATWA T

h e

G u a r d i H o r r o r

a n P u b l i c a t F o l i o 2 0 2 1

Chrisye Louisse M. Pigao Punong Patnugot Mycah Andrea Tusi Romieleth Espillardo Lovelyn Mangampo Ryan Emmanuel Reyes Patnugot Lance Francisco Patnugot ng Grapiks NOTE: Ang Kakatwa (Opisyal na Horror Folio ng The Guardian Publication) Blg. 1 ay proyektong sinimulan magmula noong A.Y. 2020-2021. Ang mga nilalaman ng aklat na ito ay nilipon mula pa sa mga kontribyutor ng nakaraang patnugutan hanggang sa kasalukuyan.

o n

PAUNANG sali SALItTaA Paunang Naaalala niyo pa ba noong kayo ay umuupo nang nakabilog kasama ang inyong mga kaklase o mga kaibigan para lamang magbahagi ng mga kuwentong katatakutan? Minsan nga ay sa sahig na lamang ng silidaralan umuupo o ‘di kaya ay sa mga pasilyo sa paaralan na walang dumadaan. Ang iba ay magkukuwento tungkol sa kanilang mga karanasan; ang iba naman ay mga naikuwento lang din sa kanila, o ‘di kaya’y nabasa lamang nila. Hindi ba’t abot-abot ang paglapit mo ng iyong tainga para lamang marinig nang maayos ang nagsasalaysay? Minsan ay may nakakapit pa sa braso ng isa’t isa para maibsan ang kilabot na nadarama. At kung hindi niyo man matatapos ang kuwentuhan ay itutuloy nyo sa ibang pagkakataon. May mga pagkakataon na pagkatapos magkuwentuhan ay mayroong natatakot magpunta sa palikuran mag-isa. Kaya naman nagpapasama sa kaibigan at paghihintayin sa labas ng pintuan.

Hindi ba’t ang sarap balikan ng mga panahong iyon? Tila ba ang sarap gawin muli. Ngayong panahon kung kailan limitado ang ating pakikipagkapwa, ating buhayin muli ang ganitong diwa mula sa kaniya-kaniya nating mga tahanan. Sa pamamagitan ng mga kuwentong handog dito, paniguradong nginig at kilabot ang iyong madarama. Ang mga literatura at sining na makikita sa aklat na ito ay sumasalamin sa mga kwentong narinig, mga karanasan, o mga naisip ng malilikot na imahinasyon ng mga nag-ambag. Kaya atin nang simulan ang ating kuwentuhang KAKATWA.

NILALAMAN NILALAMAN

i. Paunang Salita ii Paunawa

4 7

1. Kalaro 2. Hilamos 3. Tahanan 4. Rekado sa Menudo 5. Tatlong Guhit 6. Sampu 7. Kian 8. Pasalubong 9. Elevator Game 10. Tour Guide 11. Tara, Sabayan Mo ako 12. Selfie 13. Karigtan Ni Cythia 14. The Fraud 15. Peripheria

8 12 15 18 22 24 26 34 38 41 44 47 49 51 53

iii. Wakas iv. Patnugutan v. Pasasalamat

56 57 58

ANG LIBRONG ITO AY NAGLALAMAN NG MASESELANG TEMA NA MAYROONG KARAHASAN, TAHASANG DESKRIPSYON, AT MGA LENGGWAHE NA HINDI NAAANGKOP PARA SA MGA MENOR DE EDAD. PINAPAYO ANG MABUTING PAGPAPASIYA SA PAGBABASA NG LIBRONG ITO.

PAUNAWA PAUNAWA

Neo Anderson Respicio

Kalaro

ni Chrisye Louisse Pigao ni Chrisye Louisse Pigao

March 15 Hello, Diari, Wala na kami school, diari, at nandito kami ngayon sa probinsya. Para magbakasyon, nagsusulat ako ngayon dito sa balcony kasi wala ako makalaro sa baba e, matatanda na mga pinsan ko e. Wait lang, diari ha, may nakita akong bata na babae sa kabilang bahay at nagwe-wave siya sa akin e. March 16 Hello, Diari, Gusto ko na makipag-play pero wala ako playmeyt eh, sana makita ko ulit ‘yong bata para ayain ko siya. Malapit na pala ang bertdey ko, diari! Sa susunod na linggo na, ang hihilingin ko kela mami at dadi ay isang malaking manyika! Iyon bang may magandang mga mata at may kumikinang pang suot na damit! March 17 Hello, Diari, Nakilala koh na yong bata, her neym is Oly, diari! She look like a doll, sabi niya punta raw ako sa kanila bukas, kakain daw kami ice cream at magpeplay kasama ang marami niyang dolls!

Susunduin pa raw niya ako sa tapat ng gate namin mga alas tres, I don’t know what is alas tres so I asked mami and she said it is three o clock. Pinayagan din ako ni mami, but I should take care of mayself daw. Gusto ko na makipaglaro diari! March 18 Hello, Diari, Alam mo ba, nagpunta kami sa bahay nila Oly, malaki ang bahay nila, pero nakakatakot. Kasi kahit saan may nakatayong manyika eh. Pero sabi ni Oly, koleksyon daw iyon ng mama niya, pumunta kami sa kwarto ni Oly at kumain ng ice cream, habang nagkukwentuhan kami ni Oly ay may narinig kaming umiiyak at sumisigaw. Sabi pa nga ay tulong daw, pero sabi ni Oly, palabas lang daw iyon sa TV, nanonood daw ang ate niya, kaya nagpatuloy na lang kami sa paglalaro. Alam mo diari, noong nag-wiwi si Oly sa cr at naiwan ako sa kwarto niya, biglang tumawa yung manyika niyang may nakakatakot na mata at parang may dugo sa pisnge? Sabi pa, gusto mo ba makipag laro sa akin, Bella? Alam niya ang pangalan ko! Tatakbo na sana ako, pero nakasalubong ko si Oly, sabi ni Oly, babydoll alive daw iyon at kapag daw nahawakan iyong

kamay ay talagang tumatawa at nagsasalita. Pero hindi ko naman hinawakan iyong manyika ni Oly eh… Natatakot ako diari, kasi kinuha ni Oly iyong manyika at sabi niya, akin na lang daw, kasi malapit na ang bertdey ko, pero sabi ko, ayoko.. pero pinilit ni oly, malulungkot daw siya kapag hindi ko tinanggap, ayoko naman malungkot si Oly, kaya kinuha ko na at dinala pauwi, nakita ako ni mami na may dalang manyika pero sabi niya, ang panget daw kaya itapon ko na, ibibili na lang daw ako ng bago at mas maganda. Kinuha ni mami at nilagay sa basurahan, pero bago niya isara iyong basurahan nakita ko nagalit iyong mga mata ng manyika… nakakatakot, diari, pero ayaw maniwala ni mami at dadi! Hindi daw totoo iyon… pero diari… naniniwala ka naman sa akin di ba? March 19 Hello, Diari Hindi ko nakita si Oly ngayon, hindi kasi siya pumunta at sabi ni mami at dadi huwag raw muna ako lumabas kasi aalis sila at wala ako kasama Naglagay pa nga sila ng lock sa bawat pinto, para raw walang makapasok. Kapag daw may

kumatok, huwag ko raw pansinin at pumasok na lang sa kwarto ko. Saglit lang naman daw sila, diari, kaya samahan mo muna ako ha. Diari, alam mo ba pagkakuha ko ng tubig kanina sa kusina, parang nakita ko yong manyika na bigay ni Oly? Pero paglapit ko sa bintana, wala naman. Dumaan pala ako sa sala para kunin ang mga colors ko, pero napansin ko wala roon iyong kulay pula kong krayola, pag-silip ko sa ilalim ng sofa nakita ko yung manyika, hawak niya yung krayola ko at tumatawa siya, diari! natakot ako diari, kasi sabi niya pa, “Ola, Bella,” kaya tumakbo agad ako papasok ng kwarto at pinindot ko ang lock. Sana dumating na si mami at dadi! aym so scared… Di a ri, nagtatago ako n g ay on sa aparador, may naririnig ak mga tun g n g lak d, sumi l i p ako sa but a s at nakit ko siya n g pa palap it… nandito na siya, diar ma y hawak na kutsilyo… nakakatakot ang kaniyang mga mata, parang galit, pero nakakatakot ‘yong ngiti ng bibig niyang nakatahi sa magkabilang pisngi… diari, ito na siya… unti-unti na siyang lumaalaaappi…

“ S h e was ve r y qu i e t . At h om e , we n oti ce d th at sh e was re se r ve d.” On Au g u st 2 8 , 1 98 4 , th e 1 8 -ye ar- ol d El i sabe th Fri tzl vani sh e d. He r l ast words we re , “ I de ci de d to l i ve my l i fe , I’m i n a cu l t , don’ t l ook for m e , don’ t worr y, I’m f i n e .” U nkn own to oth e rs, h e r di sappe aran ce wasn’ t i nte nti on al . S h e woke u p be i n g h an dcu ffe d i n a di ml y- l i t base m e nt an d was i mpri son e d, rape d, an d tre ate d l i ke a sl ave for 24 ye ars by h e r fath e r. “ Eve r ybody l i ke d hi m, i n Amste tte n, at work . He was ve r y re spe c te d.”

DARK FILES

Eve r y thi n g star te d wh e n h e watch e d cou pl e s i n i nti m ate si tu ati ons throu g h ope n wi n dows. T h e n h e star te d fol l owi n g wom e n i n th e park an d m astu rbati n g wi th ou t th e m n e ce ssari l y se e i n g hi m or re al i zi n g . Jose f Fri tzl h as pl ann e d thi s si n ce 1 978 , si x ye ars be fore . No on e su spe c te d hi m be cau se bu i l di n g an atomi c bomb sh e l te r i n a g arde n i n Au stri a i sn’ t odd. T h e re si de nts, eve n hi s own fami l y, are te rri f i e d to ask hi m abou t hi s si tu ati on.

DARK FILES

Blase Alyana Maye Laguerta

HILAMOS n n ii JJ o oh hn n P Pa au u ll T To o rr rr e ec ca am mp po o

indi ko mawari ang dahilan kung bakit sa tuwing binabasa ko ang aking mukha ay may tumatambad na kakaibang anyo ng babae. Sa bawat pagpikit ng aking mga mata’y tila isang pagkakataon upang magpakita ang dalagang mayroong punit na damit, duguan na mga mata na nanlilisik mula sa labis na pagkasuklam at nanggagalaiting labi. Unti-unti na akong nasasanay, ngunit hindi pa rin mapakali ang aking utak sa ganitong sitwasyon. Sinubukan kong lumapit sa aming Church Pastor pati na rin sa aming Family Therapist, ngunit parehas na paniniguro nila sa akin na hindi ko kasalanan ang lahat. Anong kasalanan?

Magpi-pitong buwan na magmula nang mag-simula ang ganitong pagdalaw sa tuwing ako’y maghihilamos, madalas pa nga ay sa tuwing pagpikit. Ngayong araw napagdesisyunan kong mag-lakas loob upang kausapin ang imaheng hindi nagpapatulog sa akin at sanhi ng aking gabi-gabing bangungot. Sa aking pagpikit ay ang unti-unting paglapit ng imahe sa aking mukha,

“Paumanhin, ngunit gusto kong malaman kung sino ka? At bakit hindi mo ako nilulubayan?” Katahimikan ang umalingawngaw sa paligid. Sa halip na sumagot, humakbang lalo siya papalapit sa kinatatayuan ko para maging rason ng sentimetrong layo ng aming mga mukha. Mabilis na pumulupot ang kaniyang duguang kamay sa aking leeg. Humahapo sa hangin, naramdaman ko ang paghigpit ng kaniyang kapit. Sa madiin na pagbaon ng kaniyang matatalas na kuko, ramdam ko ang pagdaloy ng dugo mula sa natamo nitong sugat. Ang kaniyang mga mata’y nilamon ng nakabubulag na kadiliman. Ang kaniyang ngiti’y ibinunyag ang gutom na gutom na pagnanasa para maghiganti.

Lance Francisco

Sa isang iglap, naging sariwa ang mga pangyayari. Nasaksihan ko ang kaniyang pagtawa. Pati na rin ang kaniyang pagtalon sa galak at pagsayaw sa musika na sa mga sumunod na segundo’y napalitan ng ipit na hikbi. Hindi matapos na luha, pagsusumamo para sa kalayaan at paghihinagpis sa sakit na hindi na muling maghihilom. Sa isang hilamos ay napagtanto kong kahit nabili ko ang katarungan at napagtakpan ng pera ko ang mga kasinungalingan, hinding-hindi nito mapatatahimik ang aking konsensya

Patawad Josie, hindi ko man intensiyong lagutan ang iyong hininga at putulin ang pangarap na unti-unti mong binubuo at inaabot. Hindi ko man naibigay ang nararapat na wakas para sa kwento mo, ibibigay ko naman ang nararapat na dulo ng istoryang ito. Paalam at patawad, Josie.

“So the next time you’re riding down the road, and you happen to see an open-pit beef stand that you’ve never seen before, make sure you think about this story before you take a bite of that sandwich.” Joe Roy Metheny (born in 1955) once served in the armed forces for a short period, where he studied Physics. Many people who knew him considered Joe as a very brilliant person not until he entered the ranks of serial killers who chose to eat the bodies of their victims way back in 1996. He claimed to have slain numerous prostitute women, including Kimberly Spicer and Catherine Ann Magaziner. He mutilated their bodies, and fed the human meat to his customers at his small barbecue pit stand in Maryland, thereby turning everyone into cannibals. Metheny worked as a truck driver before and lived in South Baltimore with his girlf riend and their six-year-old son. One day, he returned home and discovered that his girlf riend had left him and taken their child with her. The killer admitted that the abandonment due to his girlf riend’s drug addiction pushed him towards his f irst murder. From that point, he told authorities that while on the hunt for his fugitive wife, he mercilessly raped, murdered, and dismembered drug-addicted prostitutes and homeless people, driven by his greedy desire for vengeance, claiming to have slaughtered roughly nine people. After dissecting the prostitutes’ flesh and body, he stored the meatier parts in the f reezer while he buried the rest in a truck. He would then make them into tiny patties and sell them on the side of the road. Meanwhile, Joe confessed that he enjoyed murdering humans. He didn’t feel any guilt and would not apologize to the victims’ families since such an apology would be insincere for him, believing that God was well aware of his actions and content to be judged by him as well as by a real judge in a court of law.

DARK FILES SELIF KRAD

CJ Sebastian Pingad

T A H A N A N n n ii R Ro om m ii e e ll e e tt h h E E ss p p ii ll ll a a rr d do o

Ilang taon na rin ang lumipas, Aming tahana’y wala pa ring kupas. Ating sariwain, sa aking pagbabalik, Mga ala-alang kapana-panabik. “Ang mga masasamang nilalang ay sa impyerno ang tanaw”, Ito ang bilin ni nanay sa araw-araw. Kaya naman mga bersikulo ng bibliya’t dasal Ang palaging sumasalubong tuwing almusal. Dahil ang aking mga kapatid, palagi akong inaabandona, Si tatay ang aking madalas na kasama. Pagsindi ng sigarilyo habang ako’y kandong, Pahiwatig na ito ng larong siya ay lulong na lulong. Ngunit bakit ganoon? Parang naiiba, Hindi ko alam ang larong aming ginagawa. Haplos at halik ay nag-uumapaw, Sakit at hapdi ay umaalingawngaw. Kapag ako’y pumalahaw, Bibig ay tatakpan upang hindi makasigaw. At bilang parusa sa aking pagtatangka, Upos ng sigarilyo, sa katawan ko’y itutuon niya.

Tatay, muli tayong maglalaro, Langit, lupa, impyerno, Ikaw ang taya, wala nang iba, Tulad ng nakasanayan nating dalawa. Mahiwagang likido, unti-unting ibubuhos sa ‘yong kama. Mas matinding init ang hatid kaysa kapag tayo’y naglalaro na. Ang halimuyak din nito’y mas mabango pa kaysa sa ‘kin. Kaya’t ang huli nating laro’y pagliyabin. Paborito mong lighter, aking ipangsisindi, Liwanag nitong taglay, iyong hindi napupundi. Isang dikit lamang sa iyong kumot, Malulunasan ang ramdam kong poot. Walang bahid ng pagsisisi’t may ngiti pa sa mukha, Sa akin ngang tahana’y impyerno na ang pagdurusa, Kaya’t sa susunod na buhay, tiyak wala nang pangamba, Kung sa tunay mang impyerno, ako ay mapunta.

Masigasig na accountant at maka-Diyos na tao si John List. Tuwing Linggo, lagi siyang nagsisimba at nananalangin. Ngunit sa paningin ng iba, isa siyang weirdo. Wala siya masyadong kaibigan at halos lahat ng mga nakakatrabaho niya ay kanyang nakakaalitan. Dumaan ang maraming pagsubok; nawalan ng trabaho, naghirap, at nabankrupt. Paulit-ulit na nabigo sa mga gusto niyang makamit sa buhay. Upang hindi na madamay pa ang kanyang pamilya, iniligtas niya sila. Umaga ng Nobyembre 9, 1971, inihatid ni John List ang kanyang mga anak sa paaralan. Pagkauwi, sa loob ng sasakyan ay agad niyang nilagyan ng bala ang kanyang dalawang baril. Tahimik na nag-aalmusal ang kanyang asawa na si Helen sa kanilang tahanan sa Westf ield, New Jersey. Habang nilalasap ang masarap at mainit na kape, binigyan ni John ng isang matamis na surpresa ang kanyang asawa na kahit man sa kamatayan ay hinding hindi ito malilimutan. Gamit ang kanyang 9 mm pistol, ipinutok niya ito sa likuran ng ulo ng kanyang asawa. Pagkatapos ay umakyat si John sa itaas. Hinalikan niya ang kanyang ina na si Alma na para bang si Hudas nang bigla niya itong binasbasan ng bala sa ulo. Bumaba siya at inilagay sa ballroom ang bangkay ng kanyang asawa at pinunasan niya ito para hindi mapansin ng kanyang mga anak pagkagaling sa eskwela. Pumunta siya sa post off ice para ipatigil ang pagpapadala ng mga sulat sa kanilang tahanan. Pagkatapos ay pumunta siya sa bangko upang i-withdraw lahat ng naipon ng kanyang ina. Umuwi siya sa bahay at hinintay na makauwi ang kanyang mga anak. Naunang nakauwi si Patty, 16 taong gulang. Batang babae na nangangarap maging artista. Ngunit para kay John ito ay isang imoral na trabaho. Pagkauwi ni Patty itinutok at pinutok ang .22-caliber target pistol sa noo nito. Ganun din ang ginawa ni John sa bunso niyang anak na si Frederick, 13 taong gulang. Dumating ang kanyang paboritong anak na ipinangalan din niya sa kanya. Ngunit pagkadating nito ay hindi niya nakalabit kaagad ang gatsilyo. Nakipag-agawan pa sa baril ang kanyang anak ngunit mas dominante si John. Pagkatapos makabwelo kinalabit niya kaagad ang baril. Samasama niyang isinilid ang mga natitirang bangkay sa ballroom ngunit nahirapan siya sa pagbaba sa bangkay ng kanyang ina dahil mabigat ito. Isinilid niya sa tabi ng kanyang mga anak na lalaki ang dalawang baril. Nag-iwan siya sa bahay ng sulat para sa kanyang pastor upang humingi ng tawad tungkol sa kanyang kasalanan na nagawa at sinabi rin ang kanyang mga problemang kinakaharap. Iniwanan niya ang tahanan na may tumutugtog na musika at namuhay nang payapa sa ibang lugar gamit ang ibang pangalan. Makalipas ang 18 taon, nahuli si John List noong 1989. Ngunit hindi niya pinagsisihan ang kanyang mga nagawa. Sa kadahilanang naniniwala siya na iniligtas niya ang kanyang pamilya mula sa paghihirap at matulungan silang hindi na gumawa pa ng makamundong kasalanan.

DARK FILES

“I feel when we get to heaven, we won’t worry about these earthly things. They’ll either have forgiven me or won’t realize, you know, what happened,” stated John List, 1971 America’s Most Wanted.

DARK FILES

Ryan Emmanuel Reyes

REKADO SA MEnUDO

n n ii C C ll a a rr a a a a tt R Ra a ff a ae e ll o o

Idinilat ko ang aking mga mata mula sa pagkakahimbing. Napansin kong nakatulog pala ako sa kahoy na upuan, sa tapat ko naman ay may mahabang lamesa na punungpuno ng masasarap na pagkain. Pagkasarap-sarap! Amoy pa lang, panalo na! Nandito lahat ng paborito kong mga pagkain! May kare-kare, hawaiian adobo, lechon paksiw. Meron ding chocolate cake, brownies, at marami pang iba. ‘Di maipagkakaila na ang lugar na ito ang gusto ko, pero teka, nasaan ba ako? Madilim ang paligid at tila ang lamesang nasa harap ko lamang ang tanging may liwanag. Naramdaman ko ang pagkalam ng aking sikmura, kaya dali-dali akong dumampot ng mga pritong manok; paglapat ng mga labi ko sa balat ay hindi maipagkakaila ang kakaibang sarap nito. Wala pang isang minuto ang lumipas ay tapos ko na agad ito. Sumunod kong nilantakan ang karekare na amoy pa lamang ay maglalaway ka na, ahh! Ang pinakapaborito ko sa lahat!

“Tulong! Kyline, tulong!” ipit na sigaw na nanggagaling sa gawing itaas ko. Si Amber ba iyon? Ramdam ko ang paggapang ng kaba at pangamba sa

buong katawan ko. Nakaramdam ako ng malakas at mabilis na pagdagit sa akin ng isang malaking nilalang na nagsanhi sa pagkabagsak ko. Umalingawngaw rin ang kalampag ng kalderong nabitawan ko. Pinilit kong sumigaw ngunit walang lumalabas na kahit anong boses sa aking bibig. Napaigtad ako sa malalim na pagbaon ng kuko sa iba’t ibang parte ng katawan ko ngunit wala akong magawa. Hindi ako makagalaw. Nagising ako sa katok na nagmumula sa labas ng tinutulugan ko — senyales na oras na para kumain. Agad akong tumayo at nag-ayos ng sarili. Pagtapak ko sa bukana ng silid-kainan ay naamoy ko na agad ang linamnam ng mga pagkaing nakahain. “Apo, kain na. Maiwan ko muna kayo ha at may kailangan pa akong gawin,” malumanay na paalam sa akin ni lola. Inabutan pa ako ng plato para magsandok sa hiwalay na lamesa kung saan nakalatag ang iba’t ibang putahe. Nandito lahat ng paborito kong mga pagkain! May kare-kare, hawaiian adobo, lechon paksiw. Meron ding chocolate cake, at brownies. Sari-saring pagkain, napakarami!

“Amber, maari mo ba akong samahan kunin iyong mga naiwan kong pantahi sa itaas?” alok ni lola, hindi nag-atubiling tumango si Amber at sumunod agad sa yapak ni lola. Naramdaman ko ang pagkalam ng sikmura kaya dali-dali akong dumampot ng mga manok, paglapat ng mga labi ko sa balat ay hindi mapagkakaila ang kakaibang sarap nito. Wala pang isang minuto ang lumipas ay tapos ko na agad ito. Sumunod kong nilantakan ang karekare na amoy pa lamang ay maglalaway ka na, ahh! Ang pinakapaborito ko sa lahat. “Tulong! Kyline, tulong!” paipit na sigaw mula sa gawing kanan. Si Amber ba iyon? Ramdam ko paggapang ng kaba at pangamba sa buong katawan ko. Agad-agad kong binitawan ang mga pagkaing hawak ko at dali-daling sinundan ang linggal para malaman kung saan ba nanggagaling ito. “PARANG AWA MO NA, LO—” napabalikwas ako at lalong binilisan ang takbo, wari ko’y nasa attic sila dahil doon lamang nagpasama si lola. Hindi ko maintindihan ang nangyayari pero minamaneho ako ng takot at pag-aalala para puntahan ang nagmamakaawang si Amber. Habang palapit ako nang palapit sa pinangagalingan ng sigaw ay siyang dami rin ng insektong nakakasalubong ko, tumatapang din ang kakaibang baho na nalalanghap ko. Putcha! Ano ba ito! Nakakadiri! Tumitindi ang palahaw, amoy, at dami ng langaw,

hanggang makarating ako sa tapat ng pinto ng attic. Agad-agad ko itong binuksan at tumambad sa akin ang tila mga karne na nakasampay sa kisame. Hindi ito normal na karne ng hayop, dahil ito ay karne ng tao… alam ko, dahil sa harap ko ngayon ay nakikita ko si Amber na unti-unting binabalatan. Nasusuka ako, nahihilo, hindi ko na alam ang gagawin ko. Sinubukan kong lapitan si Amber, kahit na sobrang hilo na ako at hindi na diretso ang paningin ko, pero pinilit ko pa ring abutin si Amber. “Kyline, tulong, parang awa mo n-” Nagising ako sa katok na nagmumula sa labas ng tinutulugan ko — senyales na oras na para kumain. Agad akong tumayo at nag-ayos ng sarili. Pagtapak ko sa bukana ng silid-kainan ay naamoy ko na agad ang linamnam ng mga pagkaing nakahain. “Apo, kain na. Ito oh, nandito ang paborito mong kare-kare at menudo,” agad-agad kong nilantakan iyong pagkain na inalok ni lola, naglagay din siya ng sabaw ng sinigang. Walang atubili ko itong hinigop. Maasim katulad nang ninanais ko. “Masarap ba, apo?” tumango-tango ako, hanggang sa maramdaman kong nabibilaukan ako. Sinubukan kong iluwa iyong bumara sa lalamunan ko… Teka… “Masarap ‘di ba, ‘ga? Mga daliri at mata ni Amber ang rekado riyan, hija.”

Erica Mae Vidal

De ce mbe r 26 , 1 996 — wh at was su p p o se d to be a day of fu n be cam e a n i n ci de nt th at bru i se d th e pe r fe c t fa m il y of JonB e n é t Ramsey for a l i fe ti m e . Pa t sy an d John Ramsey i nste ad woke u p to a h orri f yi n g n ote i n t h e e a rl y m orni n g of a su ppose dl y p l a n n e d fami l y tri p. T h e i r si x-ye aro l d d au g hte r, JonB e n é t Ramsey, h a s b e e n ki d n a p p e d. T h e thre e - pag e ransom n o te d i scove re d o n t h e stai rcase de m an de d $1 1 8 ,0 0 0 f ro m t h e fa m i l y i n exch a n ge for th e i r dau g hte r ’s safe ty. Th e ki d n a p p e r w i l l ca l l t h em be twe e n 8 to 1 0 a.m., th e n o te sa i d . But t h ey n ever di d. S eve n h ou rs afte r th e re p o r te d m i ssi n g ca se , t h e pol i ce tol d John to se arch t h e h o u se fo r p i e ce s o f evi de n ce . John di d, an d to hi s h o rro r — h e fo u n d Jo nB e n é t cove re d i n a bl anke t , w i t h h e r m o u t h ta p e d an d h an ds ti e d, de ad i n th e base m e nt . Th e ca se i m m e d i a te l y to o k a bi zarre tu rn. U pon se e i n g t h e ch i l d b e a u ty q u e e n’s de ad body at h e r ve r y own h o use , t h e p o l i ce d e cl a re d i t to be a h omi ci de . Re por ts sh owe d t h a t Jo n Be n é t h ad di e d of stran g u l ati on, i n a d d i t i o n to a skul l f ra c tu re . T h e au topsy al so fou n d a si gn o f sexu a l a ssa u l t w i th u nm atch e d D NA on h e r u n d e r we a r. Th e re we re n o fou n d si g ns of force d e ntr y, a n d eve r y susp e c t i nvo l ve d was fou n d n o m atch to th e n o te h an dwri ti n g an d th e D NA . W h i l e h e r fa m i l y wa s fa st asl e e p i n th e mi ddl e of th e n i gh t , t h e u n i d e n t i f i e d s u spe c t tor tu re d JonB e n é t to d e a t h . Th e m urd e r re m a i n s u nsol ve d two de cade s l ate r, a n d t h e co nvi c te d ki l l e r wh o’l l bri n g to JonB e n é t’s ju sti ce i s sti l l on th e l oose .

DARK FILES DARK FILES

Lovelyn Mangampo

TATLONG

n n ii JJ a an n M M ii c ch ha ae e ll S S ii ll o o tt Alas dos na ng madaling araw nang makabyahe si Noel pauwi galing sa kaniyang trabaho. Kalmadong nagmamaneho at tila huni ng kuliglig lamang na nanggagaling sa labas ang musika na bumabalot sa kotse. Sa hindi inaasahang pagkakataon, napadaan siya sa gawing puro lote lamang; walang bahay, at tila mga puno at matataas na damo ang lantad sa paningin.

Babae: Diyan lamang po sa Sitio Rosario, maaari po ba akong makisabay? Noel: Sige hija, doon din naman ako dadaan. Halika na’t delikado pa naman dito. Pasok na sa kotse. Saan ka ba komportable sumakay? Sa harap o likod?

Labis na pag-iwas ang ginagawa ni Noel sa parteng ito sa tuwing bumabyahe siya, pagkat sikat sa kanilang lugar ang usaping maraming nangyayaring masama sa daan na ito. Hindi naman niya nais dumaan dito ngayon pero dahil ginagawa ang kabilang kalsada ay wala na siyang magawa.

Sumakay na iyong babae sa harap na gawi ng sasakyan.

Ilang minuto ang lumipas nang tumigil ang kaniyang kotse sa daan, nag-overheat ito at kailangang buhusan ng tubig ang makina. Agad-agad siyang bumaba sa kotse para magsalin ng tubig. Binabalot na siya ng takot kahit pa sapat naman ang ilaw na nasa kalsada. Ngunit dahil sa pangambang dala ng mga sabi-sabi, pati siya’y nadadala na rin.

Noel: Naku, hija, walang anuman. Buti kamo at natyempohan mo ako. Delikado roon, lalo at ganitong oras, dapat nga’y nakauwi ka na. Alam mo bang usapin iyong lugar na iyon ay naging tapunan ng mga rape victims? Grabe nga. Halang ang mga sikmura.

Babae: Kuya! P’wede ho bang makahingi ng tulong? Naiwan po kasi ako ng mga barkada ko. Nilingon niya ang pinanggalingan ng boses at nakita niya ang babaeng pakiwari ko ay nasa kinse-anyos, nakabestidang fuchsia , at may tuwid at makintab na buhok.

G U HI T

Noel: Diyos ko! Nagulat naman ako sa iyo hija! Saan ka ba paparoon?

Babae: Salamat po sa pagpapasakay sa’kin, Manong. Pasensya na talaga sa abala, napagtripan kasi ako ng mga kabarkada ko.

Tahimik lamang ang dalagang nakikinig sa mga sinasabi ni Noel. Noel: At alam mo bang karamihan sa biktima ng rapist na iyon ay minamarkahan niya sa pulso pagkatapos niya patayin? ‘Yun bang tatlong guhit na pahalang. Ayun kasi ang sabi-sabi sa amin at iyon daw lagi ang nakikita sa biktima. Kaya ikaw mag-iingat ka ha. Babae: Mag-iingat din po kayo, kuya. Huwag na kayo ulit dadaan doon ha. Teka, parang ganito po ba iyong marka?

Erica Mae Vidal

sAMPU n n ii LL a an nc ce e F F rr a an nc c ii ss c co o

“Tagu-taguan maliwanag ang buwan. Pagbilang kong sampu nakatago na kayo” Isa. Tumakbo ang mga paa sa bandang gitna ng kakahuyan. Nagsimula ang bulung-bulungan mula sa pitong kaibigan upang maghanap ng mapagtataguan. Nakasandal ang puno sa ulo, ako ang taya. Dalawa. Ramdam ang kaluskos ng dahon pati ang matinis na tawa ni Albert, na tila tumatakbo palayo. May galaw mula sa aking kanan, ang isa ay pumapagaspas sa aking likod. “Huwag kayo riyan, matataya kayo ni Sam!” ani ni Jose sa may ‘di kalayuan. Nakakatawang pakinggan dahil alam nilang ako ang pinakamagaling sa hanapan. Tatlo. Umihip ang hanging malamig na tila nagpatahimik sa paligid, kasabay ng pagaspas ng pakpak ng uwak sa madilim na himpapawid. May galaw na nanggaling sa ingay ng bumabanat na mga sanga. Siguro’y si Kiko na hilig ang pagtalon at panggugulat ng mga taya.

Apat. Mabigat at malakas na pagbagsak ng mga yapak ang umalingawngaw sa paligid, “Tulong, Leooo!” iyak ni Tina sa bandang dulo ng kakahuyan, “Tulong!” paulit-ulit at patuloy niyang sambit. Binabalot na ako ng takot, laro pa ba ito? Lima. Unti-unting naglaho ang boses ni Tina. Muling umihip ang malamig hangin. Kalauna’y natunugan ko si Leo na nangangaray nang pautal-utal sa malayong likuran– “Aaa, araaaay ko poo..!” Nakatapak ba siya ng bubog? Unti-unti ring naglaho ang kaniyang tinig habang may tumakbo ulit na pares ng paa patungo sa aking kanan, papalapit… Anim. “Tssscch, tsscchh,” umaakyat nanaman ata si Kiko sa puno. Dinig ang paglapat ng kaniyang mga paa, saglit pa’y may nahulog na malaking bagay mula dito, k..katawan? Pito. Patapos na ang pagbibilang ko nang may sigaw na muling umalingawngaw— “Lumayo ka sa’kin,” boses ni Princess

sa gawing likuran. Ayaw niya talaga ng kasama sa tuwing nagtatagu-taguan. At alam kong galit na siya nang marinig ko ang huli niyang mga sigaw— “Pakiusap, huwaaa...” Walo. “Takbo, Albert!”— linya ni Jose sa gawing kaliwa. Para siyang natatakot at may bakas ng pagkakautal. Maya-maya pa’y may tunog ng pagkapunit. Hindi na ako mapakali. Ano ba ang nangyayari? Siyam. “Sam!”— Hinihingal na sigaw ni Albert na tila tumatakbo papalapit sa akin. Marahil ay tinatawag na siya ng kaniyang ina kaya’y nagmamadaling umuwi. Ngunit bago siya makarating sa aking pinaroroonan ay naudlot ang kaniyang sigaw, “Mmmpppp!” Sampu. Tapos na ang pagbibilang. Oras na ng hanapan. Pagdilat ng mga mata ay maliwanag pa rin ang buwan, magsisimula na ako sa paghahanap. Isang hakbang at nakaratay ang bangkay ng aking kalaro. Pangalawang hakbang at may gutaygutay na katawan ang nasa paanan ko. Pangatlong yapak nang tumambad sa akin ang batang naliligo sa sariling dugo. Apat, Nahanap na, Sa maliwanag na buwan, Bumilang ng sampu at… unti-unting nagdidilim ang paningin, ramdam ko ang pagbaon ng matutulis na ipin sa aking dibdib, ‘di ba’t ito ang tinatawag nilang… Sigbin?

kian

n n ii ss y ye ew wh ho o ss h ha a ll ll n no o tt b be en na am me ed d Alas otso na naman. Isang bangungot ang muling mapadaan sa eskinitang dinadaanan ko ngayon patungo sa aming tahanan. Ilang taon na rin mula nang marinig mismo ng dalawa kong tainga kung paano mambiktima ang mga halimaw na dati ay alamat lamang sa aming bayan. Matapos ang kanilang pagtakbo patungo sa isang madilim na sulok, pumalahaw ang pagmamakaawa ng isang binatilyong boses. Natatakot. Humihingi ng kaligtasan. Pero huli na ang lahat. Hinanda ko na ang sarili ko. Isang hakbang at ito na naman ako sa pagpikit at malalim na pagbuntong hininga habang hindi maiwasang aalalahanin ang panalangin ng hindi matahimik na kaluluwa.

“TAMA NA PO! MAY TEST PA PO AKO BUKAS...” Totoo ang alamat. Totoong may halimaw.

Lance Francisco

N e a r d u sk of Ju l y 30, 20 0 8 , 2 2-ye ar- ol d Ca n a d i a n Ti m McLe an l e ft Edm onton a n d b o a rd e d a Greyh ou n d bu s wi th pl ate n u m b e r 1 1 70 bou n d to hi s h om e town i n Wi n n i p eg whi l e 40 -ye ar- ol d C hi n e se p a sse n ge r Vi n ce nt Li m ou nte d i nsi de th e b u s l a te r f rom Eri ckson, Mani toba. A l l l i gh t s we re off exce pt th e radi ant f ro m te l evi si on, an d eve r yon e was exh a uste d wi th th e l on g dri ve th at al so m a d e M cLe an fal l asl e e p l e ani n g i n t h e w i n d owpan e . On th e oth e r h an d, Li va ca te d hi s se at su spi ci ou sl y an d sat n ex t to th e you n g Can adi an. Wh i l e eve r yo n e wa s i n a de e p n ap, on e passe n g e r se cre t l y n o t i ce d th e e stran g e d g e stu re of th e o l d Ch i n e se a n d wa s sh ocke d afte r Li su dde nl y sta b b e d M cLe a n i rra t i on al l y. T h e wi tn e ss scre am e d a n d sh o u te d to i n form th e comm oti on so th at o t h e r p a sse n ge rs cou l d se cu re th e mse l ve s f rom th e ki l l e r ’s l e th al dag g e r. Th e a go ny o f M cLe an’s voi ce scre ami n g for h e l p a n d gru n t i n g f ro m to r tu re re m ai ns i n th e m e m or y o f t h e p a sse n ge rs of Greyh ou n d B u s 1 1 70. T h e d ri ve r a n d p a sse n ge rs sou g ht to save th e vi c ti m f ro m t h e d e a d l y p re d a tor bu t th e i r bodi e s f roze i n d re a d a fte r se e i n g a h orri f i c cri m e sce n e . T h e cops a rri ve d a n d w i t n e sse d Li canni bal i zi n g th e vi c ti m’s eye s, e a rs, a n d on e - thi rd of McLe an’s h e ar t . Eve n t h e b ra ve m e n i n u ni form sh ook an d wai te d un t i l L i surre n d e re d . He tri e d to e scape , bu t th e p o l i ce m e n i m m e d i a te l y cau g ht hi m an d brou g ht h i m to p ri so n . La te r th at ye ar, Vi n ce nt Li was p ro n o un ce d n o t gui l ty an d fou n d su ffe ri n g f rom sch i zo p h re n i a . Th e voi ce f rom hi s h e ad th at h e ca l l e d ‘go d ’ m a n d ate d hi m to ki l l th e i nn oce nt passe n g e r, Ti m McLe an.

DARK FILES DARK FILES

Jennica Maxian

O n t h e C hri stm as eve ni n g of 1 945 , a t Fa ye ttevi l l e , We st Vi rg i ni a, a f i re o ccu rre d at th e S odde r fami l y ’s h om e w h i l e t h ey we re asl e e p. Onl y Je nni e a n d G e o rg e e scape d f rom th e trag e dy, a l o n g w i th th e i r sons an d dau g hte rs — Syl vi a (ag e 2 ) , Mari on ( ag e 1 7 ) , John (a ge 2 3 ), a n d G e o rge Jr. ( ag e 1 6) . Howeve r, th e re are st i l l f i ve o t h e r ch i l d re n th at we re i nsi de th e bu rni n g h o use , n a m e l y : M a u ri ce (a g e 1 4) , Mar th a ( ag e 1 2 ) , Lou i s (a ge 9 ), Je n n ie ( ag e 8 ) , an d B e tty ( ag e 5 ) . G e o rge st i l l t ri e d to rescu e th e i r chi l dre n, bu t th e f i re h a d b l o cke d t h e stai rcase . Afte r 45 mi nu te s, th e h o u se e n t i re l y b urn e d to a sh e s whi l e f i ve oth e r S odde r si b l i n gs, n o t eve n b i t s o f th e i r re m ai ns, h ad vani sh e d. M a ny ex p e r t s cl a i m t h a t b e i n g cre m ate d i n a h ou se f i re i s i m p o ssi b l e . Th e re m ust be bon e s sti l l l e ft , whi ch i s n o t t h e case for th e mi ssi n g chi l dre n. Fu r t h e rm o re , t h e f i re t ru cks arri ve d afte r seve n h ou rs o f t h e i n ci d e n t d e sp i te t h e 2 .5 mi l e s of di stan ce . As a d e fe n se , t h ey sa i d t h a t t h ey we re bu sy be cau se i t was a h ol i day, C hri stm as Eve .

De sp i te t h e a u t h o ri t i e s sa y i n g th at fau l ty wi re s cau se d t h e f i re , t h e fa m i l y su sp e c te d a ki dn appi n g an d arson ca se . Th e p a re n t s a l so a l l e g e d fou l pl ay i nvol vi n g th e l a w o f f i ce rs b e ca u se t h ey re fu se d to h e l p f i n d th e i r chi l dre n. Af te r m a ny d e ca d e s h ad passe d, u nti l Je nni e an d G e o rge’s d e a t h , t h ey were sti l l n ot abl e to f i n d th e i r ch i l d re n . M a ny t i p s a ro se , bu t th e se al l l e d to a de ad e n d . Up to t h i s d a y, t h e ch i ldre n’s wh e re abou ts an d th e cu l pri t re m ai n e d u nkn own.

DARK FILES DARK FILES

Jan Michael Silot

HAHAHHAHA HAHAHAHAH HAHAHAHAH HAHAHAHAH HAHAHAHAH

AHAHAHAHA HAHAHAHA HAHAHAHAH HAHAHAHA HAHAHAHA -

O n Se p te m b er 2 9, 1 98 2 , an u nkn own an d un i d e n t i f i e d cu l pri t re pl ace d Johnson & Jo h nson’s ex tra- stre n g th Tyl e n ol (Pa ra ce ta m o l as th e dru g ’s g e n e ri c n am e ) w i t h t h e p o i son pi l l s contai ni n g cyani de o n sh e l ve s o f vari ou s dru g an d food store s l o ca te d i n th e are as of C hi cag o, U S A . Un fo r t un ate l y an d ex pe c te dl y, seve n p e o p l e h a d a l re ady bou g ht an d i n g e ste d t h e se cyani de - l ace d pi l l s be fore th e a ut h o ri ti e s kn ew of th e cu l pri t’s evi l p l a n . Th e vi c ti ms re por te d we re Mar y Ke l l e rm an ( ag e 1 2 ) , Mar y Re i n e r ( ag e 27), M a r y McFarl an d ( ag e 31 ) , Pau l a Pri n ce (a ge 35 ) , Adam Janu s ( Ag e 27 ) , Sta n l ey Janu s ( ag e 2 5 ) , an d T h e re sa Ja n us (a ge 1 9) . T h e seve n vi c ti ms di e d sh o r tl y afte r taki n g th e poi son e d m e di cati ons. I t ca use d w i de spre ad pani c across th e re gi o n a n d m a d e Johnson & Johnson’s sal e s d ro p ra p i d l y d u e to th e i n ci de nt . Me anwhi l e , va ri o us suspe c ts h ave u n de rg on e th e i nve st i ga t i o n, bu t th e cu l pri t i s sti l l f re e a n d u n i d e n t i f i e d u p to thi s day. Ensu ri n g to p reve n t t h e in ci de nt i n 1 98 2 , ph arm aci e s cre a te d tampe r- proof packag e s on m e di ci n e s.

DARK FILES DARK FILES

Jan Michael Silot

A su p p ose dl y g ran di ose Hi g h S ch ool gra d u a t ion ce l e brati on tu rn e d i nto a n i gh t m are as thre e wom e n; S h e rri l l E l i za b eth Levi tt , S u zzan e El i zabe th St re e te r, an d S tacy Kathl e e n McCal l , d i sa p p e are d i n S pri n g f i e l d way back Jun e 7, 1 9 92 . T h e i r di sappe aran ce i s a p e r fe c t cri m e as th e pol i ce con cl u de d t h a t th e re i s n o appare nt cl am or b e twe e n th e su spe c t an d th e vi c ti ms. Va ri ou s ag e n ci e s joi n e d force s to i nve st i ga te t h e case ex te nsi ve l y, bu t th ey fa i l e d to se a rch for th e l e ads con ce rni n g th e i r di sappe aran ce .

I n 2007, t h e a ge n cy u se d g rou n d- pe n e trati n g ra d a r to sca n t h e Cox S ou th Hospi tal parki n g ga ra ge w h ere pe opl e spe cu l ate d bu ri e d t h e t h re e vi c t i ms. T h ey fou n d thre e di sti n c t o b j e c t s. H oweve r, pol i ce de cl are d th at re cove re d o b j e c ts as n ot cre di bl e sou rce s of evi de n ce . “N eve r i n my w i l de st i m ag i n ati on di d I eve r t h i n k t h a t i t wou l d be 2 5 ye ars l ate r, an d I wo ul d b e s ayi n g S tacy i s sti l l mi ssi n g ,” Ja n i s M cCa l l , Stacy ’s m oth e r, state d du ri n g h e r i n te r vi ew. It’s be e n 2 5 ye ars si n ce th ey d i sa p p e a re d, ye t th e i r case re m ai n e d a myste r y to th e re si de nts of S pri n g f i e l d, vi c t i m s’ fa mi l i e s, an d th e au th ori ti e s.

DARK FILES DARK FILES

Jamille Jane Dipol

Pasalubong A

n ii LL a an n cc e e F F rr a an n cc ii ss cc o o n

las onse na ng gabi nang makalabas ako sa aming opisina na pagmamay-ari ng tito ko. Overtime man ako sa trabaho pero may naiwan pa rin akong papeles na kailangan nang maipasa sa susunod na linggo. Balak ko na lang itong tapusin bukas ng umaga. Maliwanag pa ang buwan. Bumaba na ako sa sinakyan kong UV nang makarating na ako sa bayan. Dalawang buwan pa lang ang makalipas mula nang lumipat kami sa isang village kung kaya’t hindi ko pa masyadong kabisado ang madilim na daan patungo sa terminal ng tricycle. Bago pa man ako makasakay, nakakita ako ng isang maliit na tindahan na nagtitinda ng puto bumbong. Nagpasya akong bumili sa binatang nagbabantay nito. “Pabili po ng puto bumbong.” Nang maiabot ko ang bayad, napansin kong tila kay layo ng tingin ng binata sa kanang parte ng aking likuran. Matapos ang ilang segundo, inabot niya naman sa akin ang puto bumbong. Hindi man lang siya ngumiti. Siguro’y bago pa lamang ako sa kaniyang paningin dito sa lugar at hindi siya magiliw sa estranghero. Ngunit bakas ang lalim ng kaniyang iniisip dahil sa titig ng kaniyang mga mata.

Sumakay na ako mula sa terminal

para makauwi. Maririnig mo ang mga pagaspas ng sanga at ang tunog ng nililikha ng mga kuliglig sa kung saan. Tahimik lang ang driver sa mabilis niyang pagtahak sa masusukal na daan. Nakarating na rin kami sa village dalawampung minuto makalipas. At nang makababa na ako, nagbilin ang driver sa akin.

“Magandang gabi, boy. Ingat ka.” “Salamat ho, kuya.” Kasabay ng pagtuloy ko sa paglalakad, tumambay muna saglit si manong drayber sa tabing puno. Seryosong sinindihan ang sigarilyong kaniyang dala habang nagpapalipas ng oras. Maya-maya pa’y nakauwi na rin ako sa amin. “Ate? Ma? May dala akong pasalubong sa inyo.” Sambit ko matapos buksan ang aming ilaw sa sala. Minadali kong ilagay sa lamesa ang dala kong gamit at puto bumbong. Nagtungo agad ako sa palikuran para umihi. Maya-maya pa’y umakyat na ako patungong ikalawang palapag.

Bago pa man ako pumasok sa aking kwarto, nadatnan kong bahagyang bukas ang pinto sa kwarto ng ate. Pumasok ako para silipin siya. Tulad ng nakasanayan, hindi siya madalas magbukas ng ilaw. Nakabalot din ng kumot ang buo niyang katawan sa kama habang nakatalikod sa akin. Nilalagnat kaya ‘to? Sa pagkatutok ba naman ng kaniyang electric fan sa kwarto, dagdag ng kaniyang aircon ay sino ba naman ang hindi sisipunin.

bukas ko pa siya mabibigay.” “Oh, make it sure. Dapat tanghali tapos na iyan ah. Nako, kapag hindi na deal ang business natin para sa client na iyon napakalaki ng opportunity na mawawala sa atin.” “Yes, yes tito. Naiintindihan ko po.” Hindi kumunot ang noo ni tito ngayon. Siguro’y may inuman sila ng mga katrabaho nila ngayon sa bahay niya.

Tinapik ko si ate sa balikat niya.

“Bakit naman ang dilim ng screen mo Mark?”

“Te, may puto bumbong akong pasalubong sa inyo ni mama. Kainin mo na lang bukas. Nasa baba lang iyon ah,” paalam ko sa kaniya.

“Ayy tito nakapatay na po iyong ilaw. Nakahiga na po kasi ako. Pasensiya na hahaha.”

Maya-maya pa’y pinahinga ko muna ang katawan ko habang katabi siya. Nagpalipas ng oras habang nag-scroll down sa Facebook at Instagram ng biglang..

“Huh? Nandiyan si mama?”

*James Andrew is calling* Nag-video call si tito. Hindi ko maintindihan ang pakiramdam ko’t tila mas lalong lumamig ang paligid. Naalala ko ang naiwan kong trabaho sa opisina na kailangan na niya sa makalawang araw. Paniguradong sesermunan niya ako. “Hello, Mark!” “Uy tito. Kumusta po?” “Okay lang. Ikaw ang dapat kong kamustahin... Tapos mo na ba iyong mga papeles? Ireready na namin siya dahil nagmamadali rin iyong client na ‘yon.” “Ahh opo tito. Patapos na naman pero

“Ah okay, sige. Nga pala, si mama mo may sasabihin sa’yo.” “Oo, nagkakasiyahan kami rito kasama papa mo galing sa ibang bansa. Kita mong nagbibigla papa mo sa pagdating.” Umuwi pala si papa, wala pala si mama ngayon sa kwarto niya. Maya-maya pa’y hawak na ni mama ang phone. “Oh, nak. Kumusta sa bahay natin ngayon?” “Ma, okay lang naman po. Medyo naninibago lang ako sa bagong bahay.” “Kumain ka na ba?” “Kakain pa lang po mamaya. May dala akong puto bumbong para sa inyo ni ate. Sayang naman paborito mo pa naman ito.” “Iyong puto bumbong sa may tabi ng terminal ng tricycle doon?”

“Opo ma. Nakabili ka na rin ba doon?”

Hindi ako makapaniwala. Hindi maaari.

“Ahh. Hindi pa. Pero natatakot ako sa binatilyong nagtitinda doon. Gusto ko sanang bumili bago bumiyahe paluwas ng Maynila pero iba ang weirdo ng mood ng nung binata.”

Naririnig ko ang dahan dahang pagsara ng pinto matapos ang ilang segundo ng pananahimik ko.

“Paanong nakakatakot?” “Nakakatakot. Ang lalim ng tingin sa akin. Parang may mali rin niya sa imahe ng mata niya. Kilala mo ako nak, masyado akong mapagpamasid sa mga taong di ko kilala lalo na kapag lalabas ako.” Sandali kong naalala ang binatilyong iyon. Bigla ko ring naalala ang pagkakataong tinitigan ko ang mga mata niya. Oo, tama. Parang baligtad ako sa paningin niya. “Teka nak, punta muna ako sa tito mo. Bigay ko muna sa ate mo iyong phone.” “Kay a.. a... Ate?” Mas lalong lumamig ang paligid. Tulala akong nakaharap ngayon sa phone matapos magsalita si mama. Hindi ako makagalaw. Hindi ko na rin magawang huminga nang malalim lalo pa’t nakita ko si ate na nasa screen. “Mark!” “A... a... Ate Isabel?” “Kumusta ka panget? Sumunod ka na rito sa Maynila.”

Hindi ako makapaniwalang sinasara ng binatilyo ang pinto ni ate. Akbay din siya nung tricycle driver habang parehas silang nakangiti sa akin. Paanong...

“Mark? Sino iyang nasa likod mo?” Oo. Iyong taong nakatalukbong sa likuran. Dahan-dahan siyang humarap sa akin habang hindi maipinta ang mukha ko sa phone screen. Unti-unti niyang hinawakan ang balikat. Tumatalas ang kaniyang mga ngipin. Wala na akong lakas para gumalaw. Sapat na ang nanlilisik niyang mga mata para tuluyang umagos ang aking takot kasabay ng aking luhang pumapatak. Ako pala mismo ang pasalubong mula sa kaniyang asawa at anak. “Mark?” “MAAAAAARK!” *Video call ended*

Reymark Boquiron

ElevatoR GAME n n ii JJ u u ss tt ii n ne e R Ro o ss e e G Ge en ne e rr a a tt o o

Alas dos na ng madaling araw nang matapos ang aking quota sa trabaho, kaya pinayagan ako ng aking team leader na magpahinga kahit saglit. Kaya naman dumiretso ako sa sleeping quarter at doon nahiga habang nililibang ang sarili sa pagba-browse. Isang pamagat ang pumukaw ng atensyon ko, ‘Elevator Game’. Ayon sa synopsis ng website, isa itong ritwal kung saan pwede kang dalhin sa ibang dimensiyon sa pamamagitan ng elevator. Nakakatawa, ‘di ba? Sino ang maglalaro nito? Bata? Ngunit kahit tila ito’y isang katawa-tawa, nagpatuloy pa rin akong magbasa hanggang sa napansin ko na lamang ang sarili na gumugustong sumubok. Wala namang mawawala, ano ba naman ang magmukha akong tanga sa sarili ko, ‘di ba?

Nasa harap na ako ng elevator nang basahin ko ang paunang tagubilin sa larong ito. “Step 1. Press the 3rd floor. Do not proceed if someone enters the elevator or one of the players leave the elevator.” Sinunod-sunod ko ang bawat hakbang na nakalagay. Nang makarating ako sa pangatlong palapag ay binasa ko ulit ang mga hakbang, “Press the 6th then press the 3rd floor then go back to the 6th, Press the 13th floor if there’s no 13th go for the 14th floor.” Sa puntong ‘to, nakakaramdam na ako ng hilo. Paano ba namang hindi? Nagpabalik-balik ako, taas-baba. Wala pa rin nangyayari at napapagod na rin ako, kaya naman naisipan kong itigil na. Habang naghihintay papunta sa sleeping quarter na nasa 10th floor ng gusali ay sinilip ko ulit iyong selpon

ko at laking tuwa ko, “Press the 10th floor.” Nang makarating ako sa sleeping quarter ay dali-daling may pumasok na babae at tila nagmamadali. “Girl, ano? Lalabas pa ako oh?” sambit ko ngunit hindi niya ako pinansin. Nilingon ko na lang ang selpon ko, marami naman akong oras, baka may hinahabol talaga itong babae. “If a woman enters the elevator at the 10th, DO NOT LOOK AT HER, DO NOT ENGAGE, DO NOT SPEAK, AND DO NOT TALK TO HER. The woman is not a huma—” hindi ko na natapos ang pagbabasa ko dahil sa kaba na nararamdaman ko ngayon, nararamdaman ko na rin ang nginig ng dalawang tuhod ko. Sumandal ako sa pader at sinubukang huminga, pero lalo lang sumikip ang daluyan ng aking paghinga nang marinig ko ang taimtim na halakhak ng aking katabi. “Lord… please,” sinusubukan ko na magdasal, pero natigil ako nang marinig siyang sumasambit ng tila kakaibang lenguwahe. “et ne absentis... et ne absentis... et ne absentis” Biglang bumukas ang elevator sa 6th floor at saka tumakbo iyong babae. Hindi pa man nakakalayo ay lumingon ito ulit at tumawa nang nakakabingi sabay sambit,“Oh, saan ka pupunta?” Kasabay ng pagpikit ay nawala siya sa paningin, ganoon din ang pagdilim ng paligid. Hindi ako gumalaw at inintay na

bumalik ang ilaw, baka nagkaron lang ng emergency. Susubukan ko sanang ilawan gamit ang flashlight sa cellphone ko nang may malamig na mga kamay ang humawak sa braso ko. Dumoble, triple, ang kabog ng puso ko. Sa tahimik ng paligid ay naririnig ko na ang tibok ng puso ko. “et ne absentis... et ne absentis... et ne absentis,” paulitulit ang bulong nito sa tainga ko. Hindi ko na alam ang mararamdaman ko; natatakot na ako, kinakabahan, at nanlalamig. Ilang minuto ang lumipas, patuloy pa rin siya sa pag-uulit na tila may tinatawag. Lakas loob kong iginiya ang braso ko para bumitaw iyong babae. Patuloy lang ako sa pagtakbo kahit hindi ko alam kung saan ako dadalhin ng mga paa ko. Madilim, at ang tanging naririnig ko lang ay ang nakakapanindig balahibong boses ng babae, na siyang umaalingawngaw na sa buong paligid. May amoy bulaklak na bumalot sa paligid bago ako bumagsak. Napaigtas ako nang malaman na nasa sleeping quarter pa rin ako, napahimbing ang tulog ko. Panaginip lang ba iyon? Parang totoo. Napahawak ako sa dibdib, ramdam na bitbit ko pa rin ang hindi matigil na kabog ng puso ko. Paglingon ko sa kaliwa ay may duguan na mukha ng babaeng nakangiti ang tumambad sa akin. “Bakit ka sumama?”

Ki l a l a si ya sa katawag an g , “ T h e N ig ht S tal ke r ” dahi l sa tu wi n g sasapi t an g taki psi l i m ay m ay b uh ay si yan g ki ki ti l i n. S i Ri ch ard R a m i rez ay pan g l i m a sa kani l an g m a gkakapati d. S i mu l a n an g si ya’ y m u sm os pa l am an g ay hi n di n a p a n g karani wan an g kani yan g i n a a sta , m ay m g a pan ag i ni p si yan g n ag papaki ta n g kam atayan. Lu m a ki si R i ch a rd n an g m al ayo sa kani yan g p a m i l ya . A n g m ga m a g u l an g n am an ni ya ay abal a sa ka n i -ka n i l a n g m g a prope syon. D ahi l di to’ y um i ko t a n g b uh a y n iya sa pag sam a sa kani yan g p i n sa n n a i sa n g su n dal on g n akade sti n o sa Vi e t n a m . Sa ka b i l a n g pag i g i n g i san g su n dal o n g ka n i ya n g i n i i d o l o n g pi nsan, ay m arami n a i ton g p i n a gsa m a n ta l a h a n at pi n atay n a kakabai h an. H a n gga n g sa i sa n g a raw, n asaksi h an n g mu sm os n a i si p a n n i R i ch a rd ku n g paan o ti n an g g al an n g b u h a y n g p i n sa n n i ya an g sari l i ni ton g kabi yak . At d i to n a gsi m u l a a n g pag n an asa ni Ri ch ard n a p um a ta y a t h um a l a y n g m g a kaawa- awan g babae . Sa p a g- a a ka l a n g karani wan l am an g n a ku mi ti l n g b u h a y, n o o n g taon g 1 98 4 n ai tal a an g u n an g ka so n g p a gp a ta y n g bi n ansag an g Ni g ht S tal ke r. I sa n g 79 n a gul a n g n a g i n an g an g bi kti m a n a p i n a gh i h i n a l a a n g g i n ah asa pa ni to. Nag i n g sun o d -sun o d a n g p a g patay ni Ri ch ard at n ag i n g n o rm a l n a l a m a n g sa kani ya i to pag sapi t n g g abi . Sa ka b uu a n a y h a l os n asa l abi ntatl on g tao an g t i n a n gga l a n n i ya n g bu h ay at hi n di pa kasam a sa b i l a n g n a i to a n g m g a kababai h an g kani yan g h i n a l a y a t gi n a h a sa . N ahu l i m an si ya at n al ag u tan n g h i n i n ga sa b i l a n gg u an ay m an an ati l i pa ri n g ki l a b o t sa d i l i m a n g ka sal an an g kani yan g g i n awa.

DARK FILES DARK FILES

TOUR GUIDE n n ii ss y ye ew wh ho o ss h ha a ll ll n no o tt b be en na am me ed d

“Ano bang nangyayari? Pucha! ‘Di ko na alam,” halong inis at pag-aalalang sigaw ni Luna sa kapatid at mga kaibigan nito. Kasalukuyan siyang tumigil sa pagmamaneho sa gitna ng daan para alalayan si Illus at ang barkada nito. Simula kasi nang sunduin niya ang mga ito sa paanan ng bundok ay hindi na ito mga nagsasalita, nangangalumata at diretso lamang ang tingin. Naninibago si Luna sa lamig at kakaibang pakiramdam na bumabalot sa sasakyan. Hindi niya maintindihan pero parang may mali. Isinandal ni Luna ang ulo sa kaniyang inuupuan para mag-isip ng susunod na gagawin. Malayo-layo ang ospital sa lugar kung nasaan sila ngayon, mahigit dalawang oras ang biyahe. Gawa nang nasa paanan pa rin sila ng bundok na inakyat nila Illus. Sari-sari ang tumatakbo sa isip ni Luna, nanuno ba sila? Nausog? Hindi niya malaman. Basta ang alam niya ay hindi maganda ang kutob niya sa nangyayari at wala siyang mahingan ng tulong. *thud thud* Tunog ng katok ang nagpaigtas kay Luna sa pagkakasandal. Sa pagmulat niya ay tanaw niya sa kabilang dako ng salamin ang estranghero na mayroong mahabang buhok, may iba’t ibang klase ng kwintas, at ang kapansin-pansing tungkod na hawak nito sa kaliwang kamay. May pagalinlangan niyang ibinaba ang bintana para makausap ang matanda. “Ano ho iyon, manong?” magalang na tanong ni Luna. “Ayos lamang ba kayo, Hija? Kanina pa kayo naka-parada riyan ay, pansin ko laang.”

“Ah, opo, nilalagnat lang po itong mga kasama ko, pero pinainom ko naman na po ng gamot. May alam ho ba kayong malapit na pagamutan?” Sinilip ng estranghero ang sasakyan at tila binabasa ang mukha ng bawat kasama niya. Hindi alam ni Luna kung dapat ba siyang matakot, dahil kung ano-ano na nararamdaman niya ngayon. Hindi na niya maisip kung may idadagdag pa ba sa listahan ng ipag-aalala niya. “Hija, saan galing ang mga kasama mo?” tila may kakaiba sa pagtatanong ng matanda, pero sinagot pa rin ito ni Luna, umaasang matutulungan siya nito. “Inakyat po nila ‘yung bundok doon malapit sa Sitio Kalag… pagkasundo ko po ganiyan na sila.” “Hija… sarado na ang Sitio Kalag, matagal na. Paano sila nakapasok doon?” “Hindi ko po alam, sinundo ko lang po sila at inihatid… ano po ibig niyong sabihin?” nagtatakang tanong ni Luna sa matanda, ngunit wala siyang sagot na natamo. “Sandali, Hija. Halika, tulungan mo akong ilabas ang mga kasama mo.” Kahit puno ng pagtataka ang mukha ni Luna, sinunod pa rin niya ang kaniyang kutob. Isa-isang inalalayan ng estranghero at ang kasama pa nitong binatilyo ang mga kaibigan ni Illus, habang si Illus ay alalay ng kaniyang ate. “Paumanhin na po, pero saan po natin sila dadalhin? Anong oras na rin po kasi,” tanong ni Luna sa estranghero at sa binata.

Imbis na sagutin si Luna ay dumiretso sila sa isang kubo at inihiga ang kapatid at mga kaibigan nito. Nakatulala pa rin ang mga ito at tila sumusunod lang sa bawat ipinapagawa ng estranghero, ang mga mata’y nananatiling nakadilat at tulala sa kawalan. Isa-isa silang sinindihan ng kandila na tila ba mga patay. “Teka, ano ho ginagawa niyo?” pagtatanong ni Luna. Pinalapit siya ng estranghero sa tapat ng isang palanggana at pinakita ang imaheng nabubuo mula sa mga lumulutang na tunaw na kandila. Nakapinta pa rin ang pagtataka sa mukha ni Luna, tila wala pa rin siyang naiintindihan sa mga nangyayari. Ang sumunod na pangyayaring rumehistro kay Luna ay nang hinihila na siya ng estranghero papunta sa paanan ng Sitio Kalag. Madilim at malamig na hangin ang bumabalot sa paligid, huni ng mga kuliglig at yabag lamang ang maririnig sa buong paligid. “Akyat ho kayo? Libre po ang Tour Guiding Fee ko!” masiglang paanyaya ng lalaki, sabay ngisi. Nakasandal ito sa kubo kung saan niya naabutan sila Illus kanina. May mali sa mga mata niya ngunit hindi maipunto ni Luna kung ano iyon. Dali-daling nilapitan ng matandang estranghero ang lalaki at saka dinuro ng kaniyang tungkod.

“Saan mo inalay at iniwan ang kaluluwa ng mga batang ito?” natigilan si Luna sa narinig, marahil ngayon lang nagtala sa kaniya ang sinabi ng matanda bago sila umalis sa kubo. “Inialay ang kaluluwa ng mga kasama mo sa Sitio Kalag, kailangan natin itong mabawi habang may oras pa.” Ngisi ang tanging tugon ng tour guide at saka inilatag ang kamay para ayain si Luna sa paglalakbay. Nilingon ni Luna ang estranghero at tumango lamang ito sa kanya, senyales na magtiwala siya sa kakayahan niya.

Pinapaulit-ulit ni Luna ang turo sa kaniya ng estranghero bago makarating sa bundok na ito. Sa tuwing nililingon siya ng tour guide ay pilit niyang iniiwas ang tingin nito rito bagkus yumuyuko siya. Sa paglalakad ay napansin niya ang mahabang ugat na kanina pa niya tinatahak mula sa paanan ng bundok. Kung tama ang naiisip niya, parte ito ng puno na binabanggit kanina ng estranghero. Punong puno na siya ng takot at pangamba sa bawat paghakbang pero nangingibabaw ang kagustuhan niyang maibalik ang kapatid at mga kaibigan nito. Ilang minuto pa ay tumama siya sa likod ng tour guide at nalanghap niya ang masangsang nitong amoy, dali-dali siyang napabalik sa sarili nang lumingon ito at hinawakan siya sa leeg. Ipinikit niya ang kaniyang mga mata para maiwasan ang mga titig nito. Ang kaninang tao na kasama niya sa paglalakbay ay nagbalat kayo at naging isang halimaw. Hindi niya mawari kung anong itsura dahil halos kinakain ito ng dilim, tanging ang kaniyang mga matang nitong gutom ang napansin ni Luna. Naramdaman niya ang paggapang ng matatalim na dila ng demonyo sa kaniyang mukha, humihigpit din ang hawak nito sa leeg niya na tila pinipiga sa kaniyang katawan ang kaniyang kaluluwa, “Bi..t.aa..aw..an.. m.. ak…” unti-unti nang nahihirapan sa paglanghap ng hangin si Luna nang bitawan at nabasag ang bote ng agua bendita. Ang kaninang lumalaban na katawan ng dalaga ay ngayo’y nakahandusay na sa paanan ng isang malaking puno. Sa pagpikit ng mga mata ni Luna ay ang mga kulay puting anino na nakasampay sa bawat sanga ng puno, habang naririnig ang palahaw ng halimaw sa tahimik na takipsilim, “Sa iyong kamatayan, ako’y hihing— ahhhhhhh!”

Lance Francisco

TARA, SABAYAN MO AKO n n ii M Ma a rr y y B Be e ll ll e e R Ra ad da am m

“Una na kami, pre. Ayos lang ba talaga sa ‘yong maiwan dito mag-isa?” paninigurado ng kaibigan ni Dean habang iniikot ang paningin sa buong silid. Tango lamang ang naging tugon ni Dean at nagpaalam na para ito’y makaalis. Alam ng lahat ang mga kwentong katatakutan sa kanilang eskwelahan ngunit nagkibit-balikat na lamang si Dean dahil ayaw pa niyang umuwi. Maigi nang makisalamuha sa multo ng paaralan, kaysa naman sa makarinig ng sigawan mula sa kaniyang mga magulang.

Malapit nang lumubog ang araw, sumesenyas na ang kulay lila na kalangitan para magmadali si Dean sa kaniyang mga worksheets; mahirap nang maabutan ng rush hour sa isip isip niya. Sa kaniyang paghikab at paginat ay iniisip na niya ang pagdama ng kaniyang pagod sa kama. Napatigil si Dean sa kaniyang pag-uunat nang makarinig ng mabigat na yapak mula sa labas. Nagpatuloy siya sa pagsagot at hindi na lang pinansin ang huni, ngunit ilang minuto lamang ang binilang nang makarinig siya ng kaluskos ng inurong na upuan. Tila senyales na kailangan na niyang sumibat. Nilingon niya ang

paligid ngunit wala namang nagbago bukod sa paglamig ng kapaligiran. Humuhuni muli ang katahimikan sa buong silid at ang tanging naririnig lamang ni Dean ay ang pintig ng kaniyang pulso. Nagsimula na siyang magligpit ng gamit, hindi naman dapat siya nagpapa-apekto rito pero mahirap nang sumugal. Napalinga sa bandang kanan at kaliwa ang kaniyang ulo nang magsimulang makarinig ng iba’t ibang bulong at sutsot, ramdam niya ang paglamig ng kaniyang mga palad. Nagtuloytuloy pa rin siya sa pagliligpit habang bumubulong ng mga dasal. Sa pagmamadali ni Dean ay ganoon din ang bilis ng tibok ng kaniyang puso, nabaling ang kaniyang paningin sa statwa ng Birheng Maria na nasa itaas ng pisara. “Ama namin, sumalangit ka…” mataigti at mabilis niyang pagbigkas sa bawat salita ng dasal. “Sambahin ang ngalan mo…” namamanhid na ang kaniyang mga kamay sa mahigpit na hawak niya sa kaniyang mga gamit. “Aba ginoong Maria, napupuno ka ng grasya…” nilakbay ni Dean ang bukana palabas sa pinto, paulit-ulit

sa dasal, umaasang humupa ang nararamdamang kilabot sa buong katawan. Habang nagpupunas ng pawis ay diretso pa rin sa pagdadasal, kasing bilis ng kaniyang mga yapak ang sambit ng kaniyang mga salita sa bawat atas. Nasa pangalawang palapag na si Dean nang napatigil siya sa pagkabagsak ng kaniyang gamit. Sa pagkaka-angat ng tingin ay ang isang nakakatindig balahibo at walang buhay na tingin ang tumambad sa kaniyang harapan. Ang mga mata nito ay puno ng itim na itim na kulay, taliwas sa putingputi niyang balat at ugat na bakat sa bawat parte ng kaniyang katawan, magulo ang buhok at ang braso ay tila nakakalas na. Nanumbalik ang takot ng binata nang dahan-dahang kumurba ang magkabilang dulo ng labi nito. “Aba ginoong Maria, napupuno ka ng grasya…” angil ng multong

habang inuugoy ang kaniyang ulo sa magkabilang dulo, hindi pa nakuntento at mas lalo pa itong lumapit sa pwesto ni Dean. Kumaripas ng takbo paibaba ng hagdan si Dean habang patuloy na umaalingawngaw ang boses ng multo. Huminga nang malalim si Dean sa pagaakalang nakaligtas na siya sa kalag dahil nasa huling palapag na siya, nanigas ang mga binti ng binata sa kaniyang kinatatayuan nang maaninag niya muli ang anyo ng babae na malapitik gumalaw, isang hakbang niya at ito’y nasa harapan na niya. “Tara, sabayan mo ako sa pagdadasal. Luwalhati sa Ama, sa Anak, at sa Diyos Espiritu…” sa gulat ni Dean ay nagkamali siya ng tapak na naging sanhi ng kaniyang pagkakahulog. Sa pagpikit ni Dean ay narinig niya ang papalayong yapak at dasal na patuloy pa ring inuutal ng babae. “Amen.”

SELFIE by Eclipse by Eclipse

Have you ever had a friend who refuses to believe in ghosts? Well, Ten-Ten is famous in our squad for not believing in anything superficial. Shadow in the outskirts? Paranormal experiences? Horror tales? She will immediately wave her hand and call it, “bull$ht.” Ten-ten and I are living in the same neighborhood, we are on our way home when suddenly the lights in the street gone dim. The suburbs were awakened by loud cries of complaints and everyone seems to go out of their houses to howl. Typical Filipino neighborhood. “It might be a blackout, it’ll come back sooner or later,” Ten-ten said and proceeded to walk away from our gate. I was sitting on the front porch of our house waiting for Ten-ten to finish changing her clothes when I heard a beep from my phone, signaling me that I have a new message. I opened my phone and saw that Ten-Ten sent a photo in our group chat, she was sitting at the edge of her bed. “@Gwy wait for me, I’ll just take a rest for 10 mins,” she said, pertaining to me. I just acknowledged her with a ‘like’ emoji and continued to watch the kids infront of our gate playing despite the darkness that embraced the whole place. Unceasing sound of notice kept disturbing me from my peace, so I checked my phone again. The last message I read was, “Hoy, @Ten, stop sending scary pictures, it’s frightening enough that there’s a blackout,” my face automatically paint confusion.

“@Era, what are you saying? It’s a selfie. Don’t start me with your BS,” it’s a prompt that Ten-ten is being annoyed by Era’s reply. I was about to type my response when another photo was sent, and then another, followed by three more photos. “@Ten, look at the photos that you sent and then tell me again that I’m being bull$,” the pictures Era sent was the same images that Ten-ten sent earlier, only with brightly colored circle outlines. I can feel my forehead creased as I zoomed all the photos one by one. In the first picture encircled was a hazy figure far in her background. One can’t still make out its shape. The second picture, however, showed a less blurry view of the figure, you can make out a silhouette of a tall person. A bit closer now. I can feel the chills ran down my spine. When I swiped for the third picture, it’s a more distinct outline of a man now — obviously closer than the previous two photos. The next one made my hair stand on its ends as I can vividly see the face of the man, a bit hazy but discernible. His eyes were looking at our friend, who was oblivious of his presence while taking photos in the dark. His face was dark and emotionless. The last picture showed the man’s hand reaching out to Ten’s shoulder. I was about to tap for the photo but the light suddenly came back, I wonder what would happen if she took the sixth photo?

KARIGTAN

ni cynthia n n ii M Ma a rr y y B Be e ll ll e e R Ra ad da am m

Bibihira lang ang mga taong tumatambay sa lumang istasyon ng tren lalo na sa alanganing oras. Kalat kasi ang bulung-bulungan tungkol sa babaeng may suot na balabal sa mukha. Cynthia raw ang pangalan. Madalas ilarawan ang babae bilang may maputla na mukha at may bakas ng paso, gasgas, at pekas ang mga pisnge. Ang kaniyang mga mata raw ay mayroong tahi sa pagitan ng talukap. Sa bandang labi naman nito ay bakas rin ang tahi sa hiwa sa gawing dulo ng kaniyang mga labi. Siya ay karaniwang nagpapakita tuwing alas onse ng gabi, para magtanong tungkol sa kaniyang itsura. Iba’t ibang pangyayari ang naipipintas sa bawat biktima depende sa kanilang tugon sa mapanlinlang na tanong ng babae. Muntik mabitawan ng binata ang kanyang libro nang ‘di inaasahang makabangga ang nasa isip na niyang estanghero, walang pagaatubiling ibinaba ni Cynthia ang tapis sa mukha para ipakita ang kanyang itsura, “Maganda ba ako?” pagtatanong ngbabae, na siyang diretsahang sinagot ng “Hindi,” ng binata.

Napawi ang mga ngiti sa mukha ni Cynthia at napalitan ng suklam para sa lalake. Agad-agad inilabas ng babae ang nangangalawang na itak at inatake ang binata. Inuna nito ang mukha, tinanggal ang mata, at pinunit ang labi, siguradong hindi na ito mamumukhaan pa. Hiniwa rin ni Cynthia ang balat mula sa puso hanggang sikmura at masayang ipinasok ang mga kamay sa loob ng katawan para kunin at ilabas ang lamang loob nito na akala mo ay mayroong hinahanap, tumawa ito at paulit-ulit na umangil, “Maski sa labas at loob, hindi ka rin maganda! Ito ang nababagay sa ‘yo!” ... Habang abala ang dalaga sa paglalagay ng palamuti sa kaniyang labi ay natanaw niya ang pigura ni Cynthia mula sa salamin, nanigas siya sa takot at hindi makagalaw. Tinanong siya ng babae kasabay ng pagtanggal ng malong sa mukha, “Maganda ako, hindi ba?” pilit na ngiti ang tugon ng babae sabay sambit ng, “Oo, maganda ka,” sa pagsisinungaling ay umasa siyang hindi magalit ang halimaw at hayaan siyang patakasin nito. Ngunit katulad ng iba, hinawakan siya nang mahigpit sa mga braso at unti-unting tinuklap ang kaniyang anit pababa hanggang sa kaniyang mukha, tila hinuhubaran nito ang mukha. Patuloy ang pag-iyak ng dalaga at pagmamakaawa para sa buhay, ngumiti lamang si Cynthia at sinuklay ang buhok nito, “Ayan, ngayon maganda ka na katulad ko.”

... Tagaktak ang pawis ni Mario habang panay lingon sa iba’t ibang direksyon, alingawngaw lamang ng kaniyang sapatos ang ingay sa buong istasyon. Ilang minutong pagkalikot sa kaniyang bag nang lumagpas ang tingin niya mula sa gadget at naaninag niya ang anino. Iniangat niya ang ulo at nakasalubong ang titig ni Cynthia sa pagitan ng mga sinulid sa kaniyang talukap. Tila napaliguan siya ng yelo nang makilala ang nasa harap niyang halimaw, “Mukha ba akong maganda sa paningin mo?” nagmistulang tambol ang kaniyang puso sa bawat salitang binabanggit ni Cynthia. Tinikom niya ang bibig at inantay na humakbang papalapit ang babaeng halimaw, alam niya ang nangyari sa mga taong sumagot ng oo at hindi, inilabas na ni Cynthia ang kaniyang matulis na patalim habang pautalutal na tumugon, “Mukha kang pangkaraniwan sa akin.” Bago pa makuha ni Cynthia ang pahiwatig ni Mario, agad nang kumaripas ng takbo ang lalaki. Matapos makaligtas kay Cynthia, agad binalaan at ikinuwento ni Mario ang pangyayari sa pulis at pati na rin sa mga kakilala niya. May mga naniwala habang ang iba ay tinawanan lamang ang kwento, kaya meron pa ring mga biktima na nalalagay sa dilema sa ilalim ng lumang istasyon.

the fraud ni Jan Michael Silot

Dr. Sanchez: Hello, James. I am Dr. Sanchez, your doctor for the rest of your clinical session. Kumusta ang pakiramdam mo? James: Excuse me? I am the doctor here. Don’t try to imitate me! Dr. Sanchez: Mr. James, listen. If you don’t coordinate with us, no one can save you from this prison-like institution. Wala kang kasalanan sa pagkamatay ng pamilya mo. Aksidente ang lahat. James: Walang aksidente, lahat ng nangyari ay dahil sa mga desisyon na pinili natin kaya humantong sa ganoong sitwasyon. Kasalanan ko ang lahat. Kasalanan ko kung bakit sila namatay, kung nag-ingat lang sana ako! Dr. Sanchez: Go on. It’s okay to cry. Let it all out. You just have to accept things as it is. Forgive yourself, James. James: But I can’t — I don’t know how. ... Dr. Samson: Mr. James Sanchez? Sinong kinakausap mo riyan? Nagpapanggap ka na naman bang doctor? Ito na ang gamot mo oh, inumin mo. You are just experiencing another hallucination. Go on, rest easy.

Hindi na ako magpapaligoyligoy pa. Kanina pa kasi ‘to naglalaro sa isip ko. Hindi kasi talaga ako ‘yung taong mahilig sa katatakutan kaya ‘yung na-experience ko kagabi’y ‘di ko mahanapan ng explanation. Naglalaba ako ng damit sa banyo ng dormitoryo namin; ilaw na gamit ko lang ang nakabukas, at tulog na rin ang dalawa ‘kong kapatid. Haaay! Konting piga na lang pwede na rin kita maisampay sa taas, sa likod ng aircon. Bitbit ang isang batya na laman ang mga naka-hanger na isasampay ko, ako’y nakarating na rin sa second floor; sa tapat ng hagdan paakyat ng third floor, sa tapat ng puno at bubong ng katabing bahay. Wala naman sa’kin ang dilim ng paligid at ang pag-iisa sa ganitong oras. Pero kasi, habang nagsasampay ako, ‘di mapigilan ng mga mata ko na lumagpas ang tingin hanggang sa bubong at puno ng bahay sa tapat.

PERIPHERIA: HUWAG KANG TITINGIN n n ii N N ii cc o o ll e e A An nd d rr e ea a T T ii cc o od d

Lintik naman! Tapusin mo na kasi! Isip-isip ko lang. Paano? Wala naman kasi talagang tao dun sa upuan sa bubong ng bahay. Ang mas nakakatakot pa, ‘yung puno doon ay nagbibigay ng katatakutan sa imaheng naiisip ko. Bawat sampay ko kasi parang may nakaupo doon na tao at naninigarilyo. Tunog kapre ba? Ewan ko. Hindi kasi talaga ako naniniwala doon. Wala rin naman akong nakita nung talagang tumingin ako. Nung tapos na ako sa pagsampay sa huling damit, tinignan ko ‘yung bubong ng kapitbahay. Pero wala naman talaga. Bumaba na ako ng hagdan na may pakiramdam na may matang nakasunod.

Salamat naman, tapos na. Pwede na akong matulog. Isip-isip ko habang nakahiga na ako at nakapikit. Pero sa ‘di ko ma-explain na dahilan, naiisip ko ‘yung mga nakakatakot na mukha sa mga napanood kong horror movies. Makapag-Facebook na nga lang. Nakalimutan ko na sana ‘yung takot ko dahil sa memes na nakikita ko, kaso may hindi na naman ako ma-explain na galaw sa peripheral view ko. Sa pwesto ko na nakahiga, para bang may nakaupo sa sahig na umaagaw sa tingin ko. Kaya ngayon, tumagilid ako paharap sa pader. Ibinaba ko na ‘yung phone at pumikit. Ano na naman ‘yun?! Naiiyak kong bulong sa sarili. Para kasing may huminga sa batok ko. Paano ko nasabing ‘huminga’?! Ang init kasi ng hangin, direkta at sunodsunod pa. Humarap ako nang biglaan na parang taong sira.

Pero wala! Dahil hindi ako naniniwala sa katatakutan, ‘di ako papayag na mangyari ‘to na walang ginagawa. Kinuha ko ang laptop at nag-research ng scientific explanation sa na-eexperience ko. Mula sa Filipino urban myths, haunted scenarios, at hanggang sa sleep paralysis. Tiyaga akong nagbasa, pero wala naman akong gaanong nakuha. Gaya ng naiisip ko, imahinasyon lang ‘yong kanina. Gawa lang ng isip ko. Kaya sumulyap na ko sa bottom right ng laptop screen ko, mag-aalas tres na rin pala. Pero teka, lintik. Totoo ba ‘tong nakikita ko? Nakakapanindig balahibong mukha. Kasunod lang sa monitor ng laptop ko. Ayoko nang sabihin kung ano ‘yong nakikita ko. Basta alam ko, ito rin ‘yong nasa peripheral view ko.

Lance Francisco

WAKAS Sa pagsapit ng dilim at paglitaw ng buwan, maririnig natin ang huni at kaluskos mula sa kawalan. Sa likod ng kadiliman may mga nakatagong misteryo na ang tanging nakakaalam lamang ay ang iilan. Sa bawat kababalaghan ay isang walang kasiguraduhan, ang tanging pagpipilian mo na lang ay lakas ng loob na harapin ito o pumikit na lamang, kahit buhay na ang nakasalalay. Hindi natatapos ang kilabot at sindak sa pagsikat ng araw. Hangga’t may espasyo sa bawat sulok ng silid. Hangga’t nanatiling nakaawang ang mga pinto at bintana. Hangga’t may katiting na dilim ang nakakatakas mula sa liwanag. Patuloy ang kababalaghan at misteryo.

Silot, Jan Michael M. Editor-in-Chief Radam, Mary Belle A. Associate Editor Garcia, Mark Joseph R. Managing Editor Mangampo, Lovelyn L. News Editor Delos Reyes, Lemmy M. Chief Photojournalist Reyes, Ryan Emmanuel M. Sports Editor Espillardo, Romieleth L. Features Editor Cruz, Charlie Mae N. Circulation Manager/Photojournalist Tusi, Mycah Andrea C. Literary Specialist/ Feature Staff Germano, Rona Jane G. Feature Staff Dipol, Jamille Jane D. Feature Staff Torrecampo, John Paul E. Feature Staff Generato, Justine Rose, Sports Staff Vidal, Erica Mae V. Cartoonist Valdez, Angel Cristine M. Photojournalist Viray, Jesse V. Photojournalist Mirandilla, Jovelyn C. Photojournalist Castillo, Daksh Neil T. Photojournalist Villanueva, David Jarrold B. Photojournalist Borromeo, John Lloyd R. Photojournalist Manas, Marilyn P. Probationary News Staff Maxian, Jennica P. Probationary News Staff Pingad, CJ Sebastian C. Probationary News Staff Sartillo, Jerica B. Probationary News Staff Laguerta, Blase Alyana Maye S. Probationary Features Staff Tuno, Marjorie D. Probationary Sports Staff Refareal, John Michael S. Probationary Photojournalist Adviser: Prof. Paolo M. Gaspar

PATNUGUTAN 2 0 2 1 - 2 0 2 2

Lubos na nagpapasalamat at kinikilala ng ‘The Guardian Publication’ ang mga tao sa likod ng likhang libro na ito — ang KAKATWA. Lubos kaming humahanga sa mga talento at husay, oras, lakas, at pagsisikap na ibinuhos sa espesyal na isyu na ito sa pagdiriwang ng Araw ng Undas. Nagpapasalamat din kami sa inyong pahintulot na mailathala ang mga likhang panitikan na sumasalamin sa inyong kahusayan sa larangan ng sining.

PASASALAMAT PASASALAMAT