2 Το κόκκινο αυτοκίνητο
Σελίδα 1 από 15
Έ
χεις ποθήσει κάτι τόσο, που στο τέλος να το μισήσεις; Έχεις μισήσει κάτι τόσο, που να σε κάνει να σιχαθείς τον καθένα και το καθετί που έχει σχέση μ’ αυτό; Κι όταν σε πνίξει το μίσος σου, να θες να εξαφανιστεί από τα μάτια σου το αντικείμενο του αρχικού σου πόθου; Αυτό έπαθε ο Νάσος με το κόκκινο… *** Την είδε να στρίβει με το αυτοκίνητό της μέσα από τα κότερα της μαρίνας προς το μέρος του. Ήταν κόκκινο; Αυτό τον ενδιέφερε. Του φάνηκε μαύρο στο μισοσκόταδο ή γκρι. Όχι. Καθώς πλησίαζε το είδε καθαρά, ήταν κόκκινο. Ναι, ναι, κόκκινο της φωτιάς, σπορ και με γυαλιστερές ασημί ζάντες. Αυτή, όταν τον είδε, το πάτησε και στρίβοντας φρέναρε μπροστά του. - Ο Νάσος.., τον ρώτησε, κατεβάζοντας το ηλεκτρικό παράθυρο. - Ο Νάσος…, της απάντησε και την κοίταζε ακίνητος. - Τι κάθεσαι, λοιπόν; Θα μπεις; Η Τζένη από το Facebook είμαι. - Φυσικά, είπε ξαφνιασμένος αυτός. Έβγαλε το σακίδιό του από την πλάτη του και διπλώθηκε για να χωρέσει στο κάθισμα. - Σ’ αρέσει, τον ρώτησε ξεκινώντας. Πάμε βόλτα; - Φυσικά, ξαναείπε αυτός. Σελίδα 2 από 15
Κι άρχισε να του λέει πώς το απέκτησε, αφού έψαξε σε δέκα αντιπροσωπείες και εμπόρους. Και μετά του ’λεγε πώς του «γαργάλησε» τη μηχανή για να γίνει πιο γρήγορο και πόσα ξόδεψε για να του βάλει κάποια αξεσουάρ. Την παρακολουθούσε σιωπηλός να το οδηγεί γρήγορα, κάνοντας σφήνες μέσα από τα άλλα αυτοκίνητα στην Ποσειδώνος. Δεν της μιλούσε. Έπεσε στις σκέψεις του κοιτώντας από το παράθυρο. - Θες να βάλω μουσική, ρώτησε αυτή για να σπάσει τη σιωπή και πάτησε το κουμπί του ραδιοφώνου. Πλούσιος ήχος πλημμύρισε το μικρό χώρο του αυτοκινήτου. Νόμιζες ότι οι πόρτες θα σκάσουν από τα μπάσα. Κι αυτή άρχισε να οδηγεί με περισσότερο κέφι. Κάπου στη Βάρκιζα σταμάτησε να πάρει τσιγάρα στο περίπτερο. Όταν γύρισε, ήρθε απ’ τη μεριά του και τον ρώτησε: - Θες να το πάρεις εσύ για λίγο; - Γιατί; είπε ξαφνιασμένος. - Γιατί σου αρέσουν τα κόκκινα αυτοκίνητα, έτσι δεν είναι; - Εντάξει, απάντησε διστακτικά και άνοιξε τη πόρτα. Κράτησε την πόρτα ανοιχτή, για να μπει αυτή, και μετά την έσπρωξε να κλείσει. Έκανε το γύρο του αυτοκινήτου, στάθηκε μπροστά στη μούρη του και το κοίταξε, σαν να το ζυγίζει με το μάτι. Πλησίασε, χάιδεψε το φτερό, ανεβάζοντας το χέρι του στην κολόνα του παρμπρίζ και άνοιξε τη πόρτα του οδηγού. Έσκυψε και τη ρώτησε: Σελίδα 3 από 15
- Να δω λίγο τη μηχανή; - Βέβαια, είπε περήφανα αυτή. Να, τράβηξε αυτό! Άνοιξε ανάποδα το καπό του κόκκινου σπορ διθέσιου και έσκυψε πάνω του. Μέσα γουργούριζε ρελαντί η μηχανή του, βγάζοντας μια θεσπέσια μυρωδιά και ζεστασιά. Κατέβασε γρήγορα το καπό και μπήκε. Έβγαλε το μπουφάν του και το έριξε πίσω, μαζί με το σακίδιό του. - Εντάξει, τον ρώτησε. - Σκέτο λουλούδι, της απάντησε. - Εγώ είμαι αυτή, ρώτησε με κάποιο νάζι. Η αλήθεια είναι ότι δεν την είχε προσέξει πολύ. Τώρα είδε το μικρό φίνο προσωπάκι της, κλεισμένο στα μαύρα καρέ μαλλιά της, και τα ζωηρά μάτια της. Ήταν μικροκαμωμένη στο σύνολο και ταίριαζε με το μικρό σπορ αμάξι. - Ασορτί είσαι με το αυτοκίνητο, είπε βάζοντας πρώτη και ξεκινώντας. Οδηγούσε γρήγορα στην παραλιακή Σουνίου, ενώ αυτή του μιλούσε για τη ζωή της. Σ’ ένα πλάτωμα του δρόμου, μετά την Ανάβυσσο, σταμάτησε ξαφνικά στην άκρη, στην πλευρά της θάλασσας. Ακούμπησε τα δυο του χέρια πάνω στο τιμόνι και την λοξοκοίταξε. Έβαλε το χέρι του πίσω από το κάθισμά της κι έσκυψε προς το μέρος της. «Θα με φιλήσει…», σκέφτηκε η Τζένη και πήρε το ερωτικό, λιγωτικό της ύφος. Σελίδα 4 από 15
Αυτός, με το χέρι του πίσω της, έψαξε το σακίδιό του και τράβηξε ένα περίστροφο. Όπως ήταν γερμένος κοντά της –σχεδόν ακούμπαγε στο πρόσωπό της– της κόλλησε το περίστροφο στο κρόταφο. - Μην κουνηθείς, της είπε με σφιγμένο στόμα. Εκείνη γούρλωσε τα μάτια, τραβήχτηκε πίσω κι έμεινε άφωνη. Ακίνητη. Άνοιξε την πόρτα του και πετάχτηκε έξω, συνεχίζοντας να τη σημαδεύει. Με μια απότομη κίνηση πήρε τα κλειδιά του αυτοκινήτου, έλυσε το χειρόφρενο και βούτηξε το σακίδιό του απ’ το πίσω κάθισμα. Έκλεισε με δύναμη την πόρτα, κλείδωσε με το κλειδί και, αυτόματα, κλείδωσε και τη δική της πόρτα. Με το ένα του χέρι τράβηξε από το σακίδιο ένα φαρδύ ιμάντα, με μηχανισμό σφικτήρα στην άκρη, σαν αυτούς που σφίγγουν τα φορτία στις νταλίκες. Ενώ τη σημάδευε ακόμα έξω από τα τζάμια, τύλιξε γρήγορα το αυτοκίνητο με τον ιμάντα, από κάτω-πάνω και εκεί που είναι οι πόρτες. Ακούστηκε ο γραναζωτός ήχος της καστάνιας, που έσφιγγε τον ιμάντα γύρω απ’ τ’ αυτοκίνητο. Εκείνη άρχισε να ουρλιάζει και να χτυπάει τα τζάμια του αυτοκινήτου. Τον πανικό συμπλήρωσε η στριγκλιά του συναγερμού. Τότε, σταμάτησε για λίγο και πλησίασε την κάννη του περίστροφου στο παράθυρο, έτοιμος να την πυροβολήσει. Μπέρδεψε τα λόγια του, αλλά ψέλλισε: - Λυπάμαι, αλλά δεν είναι κόκκινο… Κι έσπρωξε με δύναμη τ’ αυτοκίνητο στο γκρεμό.
Σελίδα 5 από 15
Κρέμασε το σακίδιό του στον ώμο και γύρισε να φύγει, μονολογώντας… «Ήταν βαμμένο κόκκινο. Δεν ήταν κόκκινο… της μάνας του». *** Ήταν δεν ήταν πέντε χρονών, όταν τον πήγαν σε ένα λούνα παρκ. Στάθηκε μπροστά σε μια περιστρεφόμενη πίστα, που είχε πάνω της αλογάκια, βέσπες, αεροπλανάκια και ανάμεσά τους ένα κόκκινο, λαμπερό, αγωνιστικό αυτοκίνητο, με αναμμένα φώτα. Το έδειξε με το δαχτυλάκι του και είπε: - Σ’ αυτό θέλω να μπω! Και μπήκε. Κι όταν τέλειωσαν οι γύροι είπε: - Θέλω κι άλλο… Κι άλλο, κι άλλο, μέχρι που τον τράβηξαν με το ζόρι από μέσα. Μετά το είδε στο δρόμο. Ένα αληθινό κόκκινο αγωνιστικό αυτοκίνητο. Το έδειξε πάλι με το δάχτυλό του. - Αν είσαι καλό παιδί, τα Χριστούγεννα θα σου πάρω ένα κόκκινο αυτοκίνητο, του είπε μια μέρα η μητέρα του. Και ήταν καλό παιδί. Βρήκε το αυτοκίνητο στο μαξιλάρι του, αυτή τη γιορτινή μέρα, που του το είχαν υποσχεθεί. Ήταν κόκκινο… Το πρώτο του αυτοκίνητο. Βέβαια, δεν ήταν αυτό το κόκκινο αυτοκίνητο που είχε δει στο δρόμο… Δεν ήταν ένα φοβερό, αγωνιστικό, ιταλικό αυτοκίνητο, που η μηχανή του έκανε σαν πολυβόλο! Ούτε και μπορούσε να μπει, γιατί ήταν ένα μικρό Σελίδα 6 από 15
παιχνίδι. Αλλά ήταν ένα κόκκινο αυτοκίνητο και τον έκανε χαρούμενο. Το κοίταζε από το πρωί μέχρι το βράδυ, του έστριβε το τιμόνι και πατούσε ένα κουμπί και χτύπαγε η κόρνα. Τα άλλα παιδιά τον ζήλευαν. Μια μέρα όμως, του κύλισε στο δρόμο και ένα αληθινό μαύρο αυτοκίνητο το πάτησε και το ’κανε κομμάτια. Έτσι άρχισε να ζητάει… ένα άλλο κόκκινο αυτοκίνητο! Περνώντας τα χρόνια, είχε μαζέψει πολλά κόκκινα αυτοκίνητα. Όταν τον ρωτούσαν, τι δώρο θέλεις, έλεγε: - Θέλω ένα κόκκινο αυτοκίνητο. Τα έβαζε όλα δίπλα δίπλα, σε κάτι ράφια, τα ξεσκόνιζε και τα χάζευε ένα-ένα μέχρι που μεγάλωσε. Εννιά χρονών είχε μάθει να οδηγεί σαν μεγάλος. Βούταγε τ’ αυτοκίνητο του πατέρα του και έκανε το τετράγωνο σαν ραλίστας. Μητέρα και πατέρας δεν ήξεραν αν πρέπει να υπερηφανεύονται για το φαινόμενο ή να φοβούνται. Στο γυμνάσιο άρχισε άλλο βιολί. Είχε τρακάρει, στο μεταξύ, πάνω από δεκαπέντε φορές. - Με ποιον τράκαρες, ρώτησε ο πατέρας του. - Με ένα κόκκινο αυτοκίνητο, απαντούσε… Πάντα! Και ήταν έτσι. Όταν έβλεπε κόκκινο αυτοκίνητο, σαν μαινόμενος ταύρος, πήγαινε και το κουτούλαγε με μανία, μέχρι να το διαλύσει. Πότε από πίσω, πότε στο πλάι, πότε στο φτερό. Δεν τον ενδιέφερε η ζημιά στο δικό του. Άλλωστε, δεν ήταν κόκκινο. Αδιαφορούσε για τον κίνδυνο, αδιαφορούσε για όλα. Του ’φτανε που διηγιόταν στους φίλους του κάθε φορά και μια άλλη ιστορία, για το πώς Σελίδα 7 από 15
διέλυσε ένα κόκκινο αυτοκίνητο που δεν ήταν δικό του. Αλλά θα το ήθελε. Όταν έγινε δεκαοκτώ, πάλι του υποσχέθηκαν κάτι… - Αν μπεις στο πανεπιστήμιο, θα σου πάρουμε ένα δικό σου κόκκινο αυτοκίνητο, του είπαν. Και τα κατάφερε! Του πήραν λοιπόν ένα κόκκινο γιαπωνέζικο αυτοκίνητο. Πάλι δεν ήταν αυτό το κόκκινο, ιταλικό, αγωνιστικό αυτοκίνητο που ήθελε… Ήταν ένα κοινό κόκκινο αυτοκίνητο. Όταν, όμως, ύστερα από λίγα χρόνια άρχισε να δουλεύει, έβαλε τα δυνατά του να μαζέψει λεφτά. Άλλοι θέλουν σπίτι, άλλοι καταθέσεις, άλλοι διασκεδάζουν… Αυτός είχε βάλει στο μάτι εκείνο το ιταλικό, αγωνιστικό, κόκκινο αυτοκίνητο, που η μηχανή του έκανε σαν πολυβόλο! Όλα όσα ονειρευόταν ήταν γύρω από αυτό. Γυναίκες, ταξίδια, διασκέδαση, πάντα μαζί με το κόκκινο αυτοκίνητο. Δούλευε υπερωρίες, έπαιρνε έξτρα αμοιβές, έπιανε δεύτερη και τρίτη δουλειά, δούλευε και στο σπίτι. Αλλά τα λεφτά δεν έφταναν για ένα τόσο ακριβό αυτοκίνητο. Του έγινε ψύχωση. Ένιωθε καλά μόνο όταν ξεσκόνιζε και γυάλιζε τη συλλογή του, με τα μικρά κόκκινα αυτοκίνητα που είχε από παιδί. Και κάθε τόσο αγόραζε και πρόσθετε ένα καινούργιο μοντέλο, πάντα ένα καινούργιο κόκκινο αυτοκίνητο. Όμως τα λεφτά που μάζευε δεν έφταναν ούτε γι’ αστείο για εκείνο το κόκκινο, αγωνιστικό αυτοκίνητο. Ούτε και είκοσι χρόνια να περίμενε, δεν θα μάζευε τόσα λεφτά. Έτσι μια μέρα, στην τράπεζα που δούλευε, του ήρθε μια ιδέα: Σελίδα 8 από 15
- Ορίστε η επιταγή σας, είπε στον πελάτη. - Δεν είναι αυτό το όνομά μου, είπε ο πελάτης. - Α, συγγνώμη. Θα σας βγάλω μια άλλη, προθυμοποιήθηκε αυτός. Και πήρε την προηγούμενη και την κατέθεσε στο λογαριασμό του. Έτσι άρχιζε να κλέβει. Έκλεβε στις συναλλαγές, έκλεβε τους πελάτες, πλαστογραφούσε επιταγές, παραποιούσε αποδείξεις κι έβαζε τώρα πιο πολλά στην άκρη για εκείνο το φοβερό, το κόκκινο αυτοκίνητο. Αλλά το κόκκινο δεν βγαίνει πάντα. Υπάρχει και το μαύρο. Έτσι, μια μαύρη μέρα τον πιάσανε και τον διώξανε απ’ τη δουλειά. Τα έχασε όλα για να ξεπληρώσει το χρέος. Μετά βίας θα γλίτωνε τη φυλακή. - Να παντρευτείς, του είπε η μάνα του. Και του έκαναν προξενιό. - Θα σου βρούμε μια καλή δουλειά, του είπε η νύφη. Έχει μέσον ο μπαμπάς μου. - Δεν θέλω δουλειά. - Τι θέλεις; - Ένα κόκκινο αυτοκίνητο. Έτσι απέκτησε ένα κόκκινο αυτοκίνητο, πάλι. Με αστραφτερό σήμα μπροστά, δερμάτινα καθίσματα, κλιματισμό και διακόσια άλογα. Τον έλεγαν τυχεράκια. Αλλά γι’ αυτόν δεν ήταν πάλι το κόκκινο αυτοκίνητο που ήθελε. Εκείνο το ιταλικό, το αγωνιστικό, με τη μηχανή Σελίδα 9 από 15
σαν πολυβόλο… Μάλιστα, το είχε εντοπίσει τώρα σε μια βιτρίνα και συχνά κόλλαγε στο τζάμι, χαζεύοντάς το. - Αυτό θέλω, έλεγε. Είχε όμως ένα κόκκινο αυτοκίνητο! Και αυτό έσωσε το γάμο του για αρκετά χρόνια. Φοβόταν μη χάσει τη γυναίκα του και χάσει και το κόκκινο αυτοκίνητο. Ένιωθε τόσο δυνατός και ασυναγώνιστος, που δεν του πέρναγε από το μυαλό ότι μια γυναίκα μπορεί να μην τον θέλει. Αφού είχε κόκκινο αυτοκίνητο! Μια μέρα όμως έπιασε τη γυναίκα του με έναν άλλο μέσα σε ένα μαύρο αυτοκίνητο. Ήρθε πάλι εκείνη η μαύρη μέρα. Έφυγε αυτή. Και μαζί της πήρε και το κόκκινο αυτοκίνητο. Τώρα πια, όταν έμενε μόνος, περιεργαζόταν πάλι για ώρες εκείνη τη συλλογή με τα κόκκινα αυτοκίνητα, που είχε από παιδί. Ήταν πάνω από τετρακόσια. Μικρά, πιο μεγάλα, σπορ, σεντάν, τζιπ, φορτηγάκια ακόμα και λεωφορεία διώροφα, όπως αυτά στο Λονδίνο. Αυτό, μια μέρα του έδωσε μια ιδέα. - Αν τα λεωφορεία ήταν κόκκινα και εδώ, μονολόγησε… Αλλά δεν πειράζει. Φτάνει που του μπήκε η ιδέα. Άφραγκος όπως ήταν, έψαξε μια δουλειά που να έχει σχέση με κόκκινο αυτοκίνητο. Και τη βρήκε! Τον προσέλαβαν σαν πυροσβέστη… Μόνο τα καλοκαίρια στην αρχή. Μετά, μόνιμα. Πτυχία και σπουδές είχαν πάει στο βρόντο! Δεν είχε σημασία αυτό. Σημασία είχε ότι πέρναγε όλη τη μέρα του μέσα σε ένα κόκκινο αυτοκίνητο! Σελίδα 10 από 15
Συνήθιζε να περνάει από την έκθεση, που είχε πάντα μέσα εκείνο το κόκκινο, ιταλικό, αγωνιστικό αυτοκίνητο. Ήταν το όνειρό του. Πάντα στριφογύριζε έξω από τη γυάλινη βιτρίνα, αφήνοντας το χνώτο του στο τζάμι. Τι όνειρο, τι μαγεία! Μια φορά μόνο αποφάσισε να παραστήσει τον υποψήφιο αγοραστή και να μπει να το αγγίξει. Όμως εκείνη τη μέρα το αυτοκίνητο δεν ήταν στη βιτρίνα. Τον έπιασε απελπισία. Πού πήγε; Πουλήθηκε; Ποιος το πήρε; Έκανε να φύγει και μετά ξαναγύρισε. - Να ρωτήσω ποιος το πήρε…, είπε μόνος του. Το μετάνιωσε, όμως. Τι σημασία είχε… Αφού δεν ήταν εκεί να το αγγίξει, να το χαϊδέψει, να ακολουθήσει με την παλάμη του τη γυαλάδα του, την αεροδυναμική του. Παρ’ όλα αυτά, μπήκε και έπιασε συζήτηση στον σνομπ πωλητή. - Το πήρε μια κοπέλα, του είπε αυτός. Δώρο απ’ τον μπαμπά της. Ώστε υπήρχαν κι άλλοι που ήθελαν κόκκινο αυτοκίνητο; Και μάλιστα αυτό, το συγκεκριμένο κόκκινο, ακριβό, αγωνιστικό αυτοκίνητο, που ήθελε ο ίδιος από παιδί; Κάτι τον έπνιγε. Κλείστηκε στο διαμέρισμά του. Τον έτρωγε η ζήλια και η μοναξιά, για πολύ καιρό τώρα. Στον υπολογιστή του είχε ένα πρόγραμμα, που του έδινε την ψευδαίσθηση ότι οδηγούσε αυτό το αυτοκίνητο μέσα από την οθόνη. Το πιο σημαντικό ήταν ότι άκουγε τις εξατμίσεις του, τον ήχο της μηχανής… που έκανε σαν πολυβόλο! Οδηγούσε μέσα από τον προσομοιωτή με τις ώρες. Όπως όταν ήταν πέντε ετών, στο λούνα-παρκ. Σελίδα 11 από 15
*** Οι λιμενικοί έβγαλαν το κατεστραμμένο αυτοκίνητο με την Τζένη νεκρή απ’ το βυθό, στην παραλιακή του Σουνίου, και το τράβηξαν στο δρόμο. Έμοιαζε σαν περίεργο πακέτο, τυλιγμένο όπως ήταν σφιχτά, με τον κίτρινο ιμάντα γύρω από τις πόρτες. Πίστευαν ότι ήταν ατύχημα, μέχρι που το είδαν τυλιγμένο. - Έτσι το βρήκαμε, με τον ιμάντα γύρω από τις πόρτες, είπαν οι λιμενικοί. Ο επιθεωρητής Βορίδης είπε: - Λόγοι αντεκδίκησης! Έψαξε την τσάντα της, το αυτοκίνητο, μέσα, έξω, τα πάντα. Ποιος να θέλει να εκδικηθεί μια ιδιοκτήτρια μπουτίκ, όμως; Στα χέρια του έμεινε ένα ανδρικό μπουφάν, που βρήκε στο πίσω μέρος. Είχε κεντημένη με κόκκινα παχιά γράμματα τη φράση «THERE IS ONLY ONE RED». - Υπάρχει ένα μόνο κόκκινο…, αναρωτήθηκε. Τι κόκκινο δηλαδή; Έτσι άρχισε να τον ψάχνει η αστυνομία. Οι φίλοι του έψαχναν στο Facebook τη… γυναικάρα με τα κόκκινα. Αυτός, όταν βαριόταν να ψευτο-οδηγεί, άρχισε να ψάχνει το αντικείμενο του πόθου του στο διαδίκτυο. Έψαχνε κι αυτός μια γυναίκα… αλλά με κόκκινο αυτοκίνητο. Τι πιο απλό; Ίσως μάλιστα να βρει και αυτή, με εκείνο το συγκεκριμένο της βιτρίνας. Ποτέ δεν ξέρεις. Πήρε πολλές απαντήσεις που τον εκνεύριζαν αφάνταστα. Μερικές γραπτές, άλλες με τη φωνή της ενδιαφερόμενης. Σελίδα 12 από 15
- Έχω άσπρο με κόκκινες ταπετσαρίες… Σου κάνω; - Είναι πράσινο, διθέσιο αλλά έχω κόκκινα μαλλιά. Θέλεις; Ανάμεσα στα άλλα… - Είναι κόκκινο, με δύο πόρτες και γρήγορο. Να συναντηθούμε; «Αυτή μου κάνει», σκέφτηκε. Τον κυρίευσε η περιέργεια. Πληκτρολόγησε γρήγορα την απάντησή του. «Να βρεθούμε στο Καλαμάκι, Παρασκευή στις εννιά το βράδυ», της έγραψε και το έστειλε με ένα κλικ. Πριν από το ραντεβού, ασχολήθηκε πάλι με τα μικρά, κόκκινα αυτοκίνητα που είχε στη συλλογή του. Περιεργάστηκε μερικά και χάιδεψε στοργικά ένα κόκκινο σπορ. Εκείνο που του άρεσε πιο πολύ. Ετοιμάστηκε με προσοχή για το πρώτο του ραντεβού με το καινούργιο κόκκινο αυτοκίνητο. Φόρεσε ένα μπουφάν, που έγραφε «ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΟΝΟ ΕΝΑ ΚΟΚΚΙΝΟ», έριξε στον ώμο του ένα σακίδιο με διάφορα πράγματα μέσα, όπως το συνήθιζε, και καβάλησε το βεσπάκι του. Όταν έφτασε, πάρκαρε πιο πέρα και πήγε ανυπόμονα στο σημείο του ραντεβού με τα πόδια. Δεν ήθελε να τον δει αυτή να ’ρχεται με… βέσπα. Έτσι είχε γνωρίσει την Τζένη, με το κόκκινο αυτοκίνητο. Τώρα περίμενε τη Μιρέλλα, που ήρθε με ένα άλλο κόκκινο αυτοκίνητο. *** Σελίδα 13 από 15
Έριξε το σακίδιό του στα πίσω καθίσματα και μπήκε στο αυτοκίνητο της Μιρέλλας. - Σ’ αρέσει; - Κόκκινο το αγόρασες.., τη ρώτησε. - Ναι, κόκκινο της φωτιάς. Και είναι 4Χ4! Την οδήγησε στην ίδια διαδρομή. Εκεί κάπου στην Ανάβυσσο, αυτή έστριψε σε ένα χωματόδρομο και του είπε: - Θες να οδηγήσεις εσύ; Στο χώμα είναι φοβερό! Άνοιξε την πόρτα του, έκανε το γύρο του αυτοκινήτου, έβγαλε το μπουφάν του και κάθισε στη θέση του οδηγού. Πέταξε και το μπουφάν στα πίσω καθίσματα και ξεκίνησε. - Σε πειράζει να το τρέξουμε λίγο; - Σανίδωσέ το, είπε αυτή με ηδονή στη φωνή και το βλέμμα της. Το οδήγησε σαν τρελός, μέσα από πέτρες και χαντάκια. Τα φώτα του έσκιζαν το σκοτάδι και σημάδευαν την πορεία του χωματόδρομου. Το βούτηξε στους νερόλακκους κι αυτή άρχισε να ξεφωνίζει υστερικά, κάθε φορά που έβλεπε τα λασπόνερα να καταβρέχουν το παρμπρίζ και το αυτοκίνητο να ξεγλιστράει με το πλάι απ’ την πορεία του. Κάποια στιγμή, τράβηξε το χειρόφρενο κι το ’στριψε όλο αριστερά. Το κόκκινο 4Χ4 διέγραψε μια πορεία γύρω από τον εαυτό του και σταμάτησε, μέσα στα ξεφωνητά της. Την είχε Σελίδα 14 από 15
ενθουσιάσει και κάτι περισσότερο! Έσκυψε στο μέρος της κι ένιωσε τη λαχανιασμένη ανάσα της. Χωρίς ν’ αντισταθεί εκείνη, πλησίασε τα χείλη της στα δικά του. Τότε ήταν που με το ένα χέρι του τράβηξε από τα πίσω καθίσματα το σακίδιό του. Άνοιξε την πόρτα και πετάχτηκε έξω, τραβώντας και τα κλειδιά της μηχανής. - Τι κάνεις… τι έπαθες;… πρόλαβε να πει αυτή. Βρόντηξε την πόρτα και τράβηξε μέσα απ’ το σακίδιο ένα καλάσνικοφ. Πριν προλάβει αυτή να καταλάβει τι συμβαίνει, τη σημάδεψε και γάζωσε το αυτοκίνητο με μια ριπή, καθώς τρανταζόταν δυνατά από τη δύναμη του όπλου. Μετά, πήγε από την άλλη πλευρά και συνέχισε να της ρίχνει, γεμίζοντας τρύπες τα παράθυρα και την κόκκινη μπογιά του αυτοκινήτου. - Ήταν κόκκινο, αλλά η μηχανή του δεν ακούγονταν σαν πολυβόλο, είπε όταν τέλειωσε το γάζωμα. Έσκυψε και κοίταξε μέσα απ’ τα παράθυρα. Την είδε ξαπλωμένη κι ακίνητη, πλημμυρισμένη στο αίμα. Στα πίσω καθίσματα πεταμένο το μπουφάν του, που έγραφε στη πλάτη «ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΟΝΟ ΕΝΑ ΚΟΚΚΙΝΟ». Έβαλε το όπλο στο σακίδιο, το έριξε στον ώμο του κι απομακρύνθηκε με τα πόδια. Συνεχίζεται στο βιβλίο….
Σελίδα 15 από 15