6 minute read
Leven zonder antwoorden
Leven zonder
M
antwoorden
Ik hou van vragen. Van open, nieuwsgierige vragen. Ik vind het fijn om ze te stellen en ook fijn om ze te beantwoorden. Daar waar vragen eerlijk beantwoord worden, ontstaat helderheid. En daar houd ik van, van helderheid.
Het geeft me houvast. Ik weet hoe ik me tot iets of iemand moet verhouden, als de zaken helder zijn. Maar soms, merk ik, kun je te veel vragen stellen. Tien jaar lang had ik de ziekte van Lyme. Waarom is mij dit overkomen? Wat heb ik hier te leren? Die twee vragen heb ik mijzelf eindeloos vaak gesteld. En ik kon velerlei antwoorden verzinnen, maar ik kwam er geen steek verder mee. Ik zocht antwoorden, omdat ik houvast zocht. Ik zocht controle over wat me overkwam. Ik wilde de ziekte kunnen beheersen. Als ik wist wat ik te leren had, dan kon ik mijn herstel bevorderen, zo beredeneerde ik. Maar zo werkte het niet. Het had eerder een averechts effect.
Er zat iets krampachtigs in het willen weten. Het voedde de frustratie en de machteloosheid en bracht onnodige spanning. Terwijl mijn hele lijf alleen maar riep om ontspanning en overgave. Loslaten. Toeven in het niet weten. Leven zonder antwoorden. Dat was de grote uitnodiging. Let go, let God. Daar ging het om. Te vertrouwen dat vanuit het optimaal steunende interactieve grote geheel, alles dienend is. Zelfs als het niet zo lijkt. Dan toch blijven vertrouwen. Het optimale evenwicht ontstaat vanzelf. VRAGEN
EIGEN RITME
Toen de coronacrisis ons land binnensloop, werd ik opnieuw geconfronteerd met die hardnekkige neiging tot zoeken naar houvast, willen weten, controle hebben, kaderen. Vooral in het begin. Steeds weer op die NOS-app. Ik wilde weten hoe ernstig het was en hoe lang dit zou gaan duren. En ik wilde heel zeker weten dat ik het niet zou kunnen oplopen. Ik las alle adviezen van de verschillende virologen en hield de ontwikkelingen in het buitenland nauwlettend bij. En de dodentallen. En de ziekenhuisopnames. En de voorspellingen.
Wat bracht het mij? Niets. Eerder onrust dan rust. Eerder spanning dan ontspanning. Geen enkel antwoord leek bevredigend. Er bleef alleen maar honger naar meer. Het was niet waar ik wilde zijn.
Ik nam een drastisch besluit en besloot tien dagen de computer, telefoon en tv uit te doen en haalde voldoende boodschappen in huis om mijn eigen stilte retraite te kunnen houden.
Ik mediteerde, zat uren stil in de tuin en wandelde door het bos. Ik verwonderde me dagelijks. De serene rust die vanuit de omgeving voelbaar was, de wereld die voelbaar vertraagde, de stilte die stiller was dan ooit te voren. En de natuur! De natuur die dagelijks nieuw leven voortbracht. De knop, die een paar dagen later een blad was. Zomaar verschenen uit het niets! De eerste bloesem in de fruitbomen. En de vogels die plots met zoveel leken te zijn en harder kwetterden dan ooit te voren.
In het bos kon ik zien hoe alles altijd in beweging is en dat dit moeiteloos gaat. Daar kon ik zien hoe het leven zelf zichzelf steeds weer vernieuwt. Het staat nooit stil. Het kan niet eens stil staan. Daar kon ik ook voelen dat het leven zelf mij draagt. Ik hoef niet mijn best te doen om te ademen, om mijn hart te laten kloppen, om mijn spijsvertering te laten plaatsvinden. De intelligentie van het leven zelf doet dat voor mij.
In de natuur kon ik zien hoe alles een eigen ritme van bewegen en groeien heeft. Bloemen hebben tijd nodig om uit de knoppen te komen, vruchten hebben de tijd nodig om te rijpen. Het heeft geen enkele zin om dat proces te willen versnellen. En dat geldt ook voor deze crisis. Die heeft zijn eigen tijdspanne van zich laten zien en begrepen worden. Als ik me openstel voor de intelligentie van het leven zelf, me er niet te veel mee bemoei, in vertrouwen ben en slechts de natuurlijke impulsen volg, gebeurt alles precies op het juiste moment. Moeiteloos.
Met het verstillen van mijn gedachten, verdwenen de verhalen in mijn hoofd naar de achtergrond. Alles bleek plots compleet te zijn. Er was niets wat miste, wat niet klopte, wat anders moest zijn dan het was. Geluk bleek vanzelfsprekend aanwezig. Liefde ook. Liefde voor alles wat is. Mijn hart vredig en kalm. Mijn lijf diep ontspannen.
Maar toen waren de tien dagen om. En ging de tv weer aan, en de computer en de telefoon. Mijn lichaam schrok. Verkrampte voelbaar. Direct werd eenzaamheid voelbaar. En een lichte angst. Ik moest weer reageren op de wereld. Er moesten dingen gedaan. Voor het werk. Voor anderen. Een onzekere toekomst verscheen. Ook daar moest ik wat mee. Weg vredig gevoel. Weg diepe ontspanning.
HOE HET LUKT
De grote vraag rees: Maar hoe blijf ik in contact met dat diepe gevoel van geluk, terwijl ik me in de wereld beweeg? Hoe blijf ik in liefde en vertrouwen, terwijl de wereld in chaos en onzekerheid leeft? Hoe blijf ik die pure schoonheid zien als de (sociale) media je overspoelen met duizenden woorden, verhalen, beweringen, meningen en theorieën?
Het lukt me als ik dagelijks terugkeer naar de natuur. Naar mijn ademhaling. Als ik mooie muziek beluister, als ik kies naar welke verhalen ik wel en niet luister, als ik mijn focus houd op hier zijn. Aanwezig in mijn lijf, bewust van wat mijn zintuigen ervaren. Voeten op de aarde, de geur van pas gemaaid gras, het fluiten van de vogels. De warmte van het water als ik douche, de glimlach van de buurvrouw, de stem van mijn zoon, de beweging van mijn lijf als ik iedere ochtend dans.
Het lukt me als ik dankbaar ben. Dankbaar voor mijn kinderen, mijn familie dat ze allemaal vrij en gezond zijn, dankbaar voor mijn huis, mijn tuin, mijn vriendinnen, mijn creatieve geest, die geniet van nieuwe programma’s bedenken. Dankbaar voor mijn lijf, dat levendiger aanvoelt dan ooit. Dankbaar voor de frontlinie in de zorg, voor alle deskundigen die vol gedrevenheid zoeken naar wegen om uit deze crisis te komen. Zodra ik bewust mijn dankbaarheid uit, verzacht alles.
Het lukt me als ik hier blijf. Precies hier waar ik ben. Geen verlichting zoek in afleiding, in verhalen met hoop op verandering of oplossingen voor de toekomst. Geen houvast zoek in theorieën waarom dit allemaal wel of niet goed is of wat het zal brengen.
Begrijp me goed, het is niet hier blijven en stil staan. Zeker niet. Het is hier blijven en de natuurlijke flow volgen. Vertrouwen dat er een zuiver en natuurlijk weten is dat ons voortbeweegt. Impulsen volgen in het moment. Moeiteloos in actie komen.
En zo voel ik me weer blij. Vredig. Gelukkig. Verbonden.
Dat we allemaal de uitnodiging voelen om naar binnen te keren. Om even of misschien wat langer stil te zijn en dankbaarheid te voelen. Al is het maar driemaal vijf minuten op een dag. Dat is wat ik vanuit het diepst van mijn hart wens. • Nanette Kant, auteur van het boek Zen in de chaos en oprichter van Innersteps | School voor Natuurcoaching Expert op het gebied van wandel- en natuurcoaching. www.innersteps.com
Blijf een Optimist.
We doen de voorzichtige aanname dat u net als Merijn nog steeds een optimist bent. Ook na de lockdown zien we liever dat u dit blijft, want optimisten leven langer, gezonder en gelukkiger. Maar net als met alle waardevolle dingen is enig onderhoud wel nodig. Een abonnement op The Optimist is uw bewijs van lidmaatschap, uw kattenbelletje, uw moment voor reflectie, uw inspiratiebron. Blijft u lezen, dan blijven wij schrijven.
