Brøt Magazine by Thomas van Asselt

EL NEORA WOUTER VAN RYMEN

BRØT KWAM MEDE TOT STAND DOOR: KUNSTACADEMIE KASK - GENT WOUTER VAN RYMENANT ROSELIEN WILLE STEF MICHELET MATHIEU CIETERS THOMAS VAN ASSELT EL NEORAY FILLE A PAPA JONAS HEGI UBER&KOSHER HARMEN LIEMBURG CONCEPT: KUNSTACEDEMIE KASK BRØT LOGO: STEF MICHELET GRAFISCH ONTWERP: THOMAS VAN ASSELT LETTERTYPES: AVENIR, META serif, CORPORATE GEPRINT BIJ QUALICOPY GENT

P14

UBER & K

P25

JONAS HEGI STEF MICHELET

P28

GRAPHIC

P32

HARMEN LIEMBURG THOMAS VAN ASSELT

P40

GRAFISCH

P10

GEDRUKTE PARELS

ANT

THOMAS VAN ASSELT

P19

ACCIDENTAL REMIX

THOMAS VAN ASSELT

OSHER mathieu cieters

P30

BEELD COLUMN THOMAS VAN ASSELT

WAR

thomas van asselt

H VERZADIGD THOMAS VAN ASSELT

P42

FILLE A PAPA

roselien wille

El Neoray Tekst: Wouter van Rymenant

illustratie is iets dat zeker in niemands oren nieuw klinkt, in belgië al zeker niet. steeds meer illustratoren/illustratrices breken vaker en jonger door. ik kom terecht bij een jongeman uit het antwerpse. een 26 jarige, aan pizza en olijven verslaafde, drukbezette illustrator / grafisch ontwerper. een artikel over lipton ice tea, de ghetto, de stand van vingers, zeekoeien en spaghettiavonden. de ‘zine-kampioen’ el neoray.

Vertel eerst is, hoe kom je bij de naam ‘El Neoray’ Ja lap daar gaat mijn mystiek! (lacht) Wel het is zeer simpel, je neemt het gedeelte ‘neoray’. Fonetisch wordt dit ‘neorej’ en draai dit nu om.... jawel, Jeroen is de naam. En die ‘el’ vond ik er wel bij passen, punt. Ontmaskerd! Maar wie zit er achter de naam El Neoray? Ik ben dus Jeroen Veldkamp aka El Neoray een slanke verzorgde jongeman 26 zomers oud en verslaafd aan ice tea, olijven en pizza’s. Opgegroeid in het pittoreske Wilrijk vervolgens verhuisd naar de ghetto ‘t Kiel waar ik al snel de waarden en normen van de straat leerde kennen om zo in Antwerpen city te belanden...mijn huidige woonplek. Wat studeer je juist en waar? Gaat die ook allemaal door in Antwerpen? Na mijn middelbare studies beeldende vorming heb ik besloten om grafische vormgeving te gaan studeren aan de Koninklijke Academie voor Schone Kunsten van Antwerpen, waar ik na lang worstelen met aanslepende theorievakken en veel spaghettiavonden alsnog mijn Bachelor heb kunnen behalen. YES! Viel dit wat mee? Aangezien je een vrij illustratief stijltje hebt, ik kan me voorstellen dat bepaalde docenten hier absoluut niet voor openstaan. Heb je problemen gehad met docenten hieromtrent? (of andere zaken?) Dat viel vrij goed mee, op de Academie zat illustratie mee in het pakket van grafische vormgeving. Pas vanaf het 2de jaar werd er een duidelijker onderscheid gemaakt en kon je kiezen om je te specialiseren in vormgeving, illustratie of multimedia...mijn keuze was duidelijk :) er kwam nog steeds vormgeving aan te pas, maar dit probeerde ik altijd op illustratieve wijze op te lossen. In tegenstelling tot wat je zou denken tot groot genoegen van de docenten.

Hoe ben je tot je stijl die je nu hebt gekomen? Ik denk vooral door vele verschillende factoren zoals: heel veel tekenen, mijn levensstijl, de stand van mijn vingers, de wijze waarop ik mijn penneke vasthoud en allicht invloeden van buitenaf. Oh ja en God. Antwerpen heeft een rijke cultuur qua illustratie en grafisch ontwerp, heb je veel contact met andere illustratoren/grafisch ontwerpers? Eigenlijk het grootste deel van mijn vriendenkring is op 1 of andere manier wel creatief bezig...vooral illustratief. Antwerpen is een kleine stad dus je komt al snel in contact met ander creatief talent...’ons kent ons’ is hier een gepaste term.

“ik ben door vele verschillende factoren tot mijn stijl ben gekomen: heel veel tekenen, mijn levensstijl, de stand van mijn vingers, de wijze waarop ik mijn penneke vasthoud en allicht invloeden van buitenaf. oh ja en god.”

Je bent een jonge freelance ontwerper, valt dit wat mee? Nu ja ik profileer mijzelf wel als freelancer maar eigenlijk verdien ik mijn sandwichen vooral door fulltime te werken als koerier, hier en daar krijg ik wel eens een freelance opdracht maar dit is niet genoeg om van te overleven....ik leef een beetje zoals superman, maar we blijven tekenen en wie weet word ik ooit multimiljonair! Op je site vind je wel wat covers en artwork voor Bands/artiesten, is muziek een belangrijk element in je leven? Klopt ja, muziek is idd zeer belangrijk niet zozeer als inspiratie, want die put ik meestal uit het dagelijkse leven, maar vooral voor de sfeer die mij motiveert om in gang te schieten. Ontwerpen van platenhoezen en cd’s is ook wat ik het liefste doe, zalig wanneer je zo’n afgewerkt product ergens in een winkel tegenkomt! Maak je zelf ook muziek? Momenteel niet, ik ben wel eens een klein project gestart samen met een goede vriend en dit onder de naam ‘Fluxus zeekoe’ een soort van low-budget melodisch kak-pis-stront lawaai. Oorspronkelijk maakte we gewoon wat lawaai en probeerde er dan het ‘beste’ van te maken in audacity (een zeer basic programma om geluid op te nemen en te bewerken). Tegenwoordig is er al een elektrische gitaar ter beschikking...ik krijg alweer zin om kabaal te maken. Je werk is vaak terug te vinden in Ginozine, werk je hier gewoon aan mee, of ben je echt een ‘kopstuk’ van Ginozine? Samen met ‘Vagabundos’ (http://www.flickr. com/photos/vagabundos) zijn wij de scheppers van Ginozine. Zo’n 2 jaar geleden zijn we hiermee begonnen en intussen zijn er reeds 3 Ginozines en 2 Ginozine sideprojects op de wereld gezet. Zines en de hele ‘DIY cultuur’ spelen een grote rol in het leven de meeste jonge artiesten? Wat betekent dit voor jou? Voor jonge artiesten is het vooral een handig medium om aan een internationaal publiek je werk te kunnen tonen, en eventuele contacten te leggen. Zelf vind ik het vooral tof om in dit digitale tijdperk ook nog eens iets tastbaar te hebben of om deel te nemen aan iets tastbaar. Mijn voorkeur gaat uit naar de echte oldschool copyzines, zines waar ambacht in steekt. Ik heb het niet zo voor afgelikte glossy vers van de pers zines, die zijn zo onpersoonlijk. www.el-neoray.be

2 1

Tekst: Thomas van Asselt

De gedrukte media, slechts bedreigde of uitstervende soorten? Kranten vinden lastig nieuwe abonnees, magazines zien hun ledenaantallen afnemen, net als hun adverteerders. De gedrukte media hebben plaats moeten maken voor de mobile telefoons en het internet. Makkelijk, goedkoop en je leest alleen dat wat jou interesseert, op het moment dat jou dat uitkomt. Het is de tijd van het ‘snelle’ nieuws, die de plaats inneemt van wat ooit ‘de verdieping’ was. Waarom zou je nog een abonnement op een krant nemen als je op je telefoon ook het nieuws gratis kan lezen. Tijd voor die hele krant hebben we toch niet meer en in de trein spelen we liever Angrybird op onze smartphone. In onze dynamische levens hebben we behoefte aan snel en kort nieuws. De komst van internet op onze telefoons is hiervoor ideaal gebleken. Via twitter krijg je de laatste ontwikkelingen als eerste binnen en via een linkje zit je alweer op één of andere website met foto’s en verslagen van het laatste nieuws. De volgende ochtend in de krant is het nieuws dus eigelijk al geen nieuws meer. De opkomst van steeds professionelere blogs over de meest uiteenlopende onderwerpen maken veel gedrukte media overbodig. Als je een nieuwe camera wilt kopen lees je op internet vele gebruikerservaringen en video’s waarin alle

functies worden uitgelegd. Het zelfde geld voor een nieuwe auto, wasmachine, telefoon, laptop. Volg de politiek, de economie, lokaal nieuws, het uitgaansleven en natuurlijk je vijfhonderzevenendertig vrienden. Op modeblogs vind je precies de substromingen die je interesseren, door journalisten die nooit een gedrukte uitgave zouden kunnen realiseren die kan concurreren met de commerciële Vogue en Elle. Het magazine dat u vasthoudt kostte 28 euro om te laten drukken. Dit komt uiteraard door de zeer beperkte oplage maar het symboliseert goed het grote financiële verschil met digitale publicaties. Die hoeven niet geprint te worden, niet gedistribueerd en je maakt er nooit te veel. Ook dit magazine had gratis digitaal gepubliceerd kunnen worden maar het lange voormaat zou het onleesbaar maken zonder continue in te zoomen. De vorm van deze publicatie is alleen gedrukt te realiseren en sluit digitale publicatie dus uit. Voor een digitale publicatie moet gedacht worden aan de beperkingen van het beeldscherm. Er kan enkel en staand of liggend gevarieerd worden, het formaat staat vast. Het biedt natuurlijk vele nieuwe mogelijkheden zoals bewegend beeld of optionele (uitklapbare) achtergrondinformatie. Maar een afwijkend formaat zoals u nu vasthoudt is onmogelijk. Door de concurrentie die de gedrukte media met

5 6

het internet moet leveren zie je dat magazines zich afzetten tegen de digitale media en de strijd openen met de unieke mogelijkheden die een fysiek object biedt. Magazines worden meer en meer bijzondere verzamel objecten. Voor snelle en simpele informatie heeft men het internet, bladen worden waardevolle objecten met verschillende papiersoorten, papierformaten, fluorkleuren, goudfolies, diepdruk en bijzondere aandacht voor grafisch ontwerp en inhoudelijke kwaliteit. Alle trucs worden uit de kast gehaald om de lezer te laten merken dat hij iets heel bijzonders vast heeft, iets dat niet zomaar op een beeldscherm gereproduceerd kan worden. De ervaring die het fysieke object veroorzaakt wordt enorm belangrijk. De abonnees nemen af en de kosten nemen toe, maar in deze strijd om het hoofd boven water te houden worden de gedrukte bladen exclusieve en kwalitatieve journalistieke objecten waarbij de vormgeving een grote rol speelt. De toegevoegde waarde van degelijk en vooruitstrevend grafisch ontwerp is juist in deze tijd belangrijker dan ooit.

1 Hybrid Novels by Alberto Hernรกndez 2 Piepaper 3 Hybrid Novels by Alberto Hernรกndez 4 Piepaper 5 Piccard In Space by Patrick Fry 6 Hybrid Novels by Alberto Hernรกndez 7 Brand Eins 8 No Zine by Patrick Fry 9 No Zine by Patrick Fry 10 Domus Magazine by Onlab 11 Domus Magazine by Onlab Tekst: Thomas van Asselt 11

TPOSTMAG.COM t-shirts with a story

T-SHIRT ISSUE 72:

A WORLD OF OPPORTUNITIES BUT NO SECOND CHANCES. When people face accusations of crime, mistakes or lifestyles seemingly provocative or destructive, you can always find judgement in the eyes of the public. But once theyâ&#x20AC;&#x2122;ve chosen a path of better being or proven innocent, it is an unwritten moral code that they should deserve a second chance; without previous prejudice?

READ THE FULL ARTICLE INSIDE YOUR SHIRT. nth Ever y mrot, a shi th n Ever y mroy. a sto

#71: COLBERT FOR PRESIDENT

#70: SUPER-EARTH

#69: THE UNTOUCHABLES OF THE INTERNET

#68: GREEN IS AS GREEN DOES

#67: WHO’S AFRAID OF THE BIG BAD WOLF?

#66: FROM RIGS TO REEF

#65: MICRO PETS

#64: MAY CAUSE BIZARRE

#63: TRADEMARKING GOOD

#62: UNDER SURVEILLANCE

#61: PRIVATE PARTS

#60: SAINT CRIMINAL

#59: DEAL OR NO DEAL

#58: RETAIL RUMBLE

#57: MAKE OR AMEN BREAK IT

Uber & Kosher Tekst: Mathieu Cieters

na een klein uurtje gereden te hebben richting antwerpen komen we aan in de pretoriastraat. de deur van een statig herenhuis doet ons absoluut niet vermoeden dat zich hier de creatieve studio uber and kosher van martijn vogelaers en deborah bloemen bevindt. we bellen aan en martijn doet met een brede glimlach de deur open. ik stel mijzelf, om het geheugen van martijn op te frissen nog vlug even voor en martijn laat mij vervolgens beleefd binnen. hij vraagt of ik een koffie moet hebben. ja, graag!, antwoord ik. gelukkig, zegt hij. hij gaat naar de keuken waar hij al twee tassen met elk 3 koekjes heeft klaargezet. suiker?, vraagt hij, terwijl hij een pad in de espressomachine stopt. met grote behendigheid en een plateautje met twee tassen op neemt hij me mee naar de eerste verdieping. welkom in de studio, zegt hij nadat hij de eerste deur opent. ik kijk rond en wat mij als eerst opvalt, is een grote prikbordmuur waar allerlei foto’s en ontwerpen zijn opgeprikt. “ja dat is ons moodboard. kan je daar geen foto’s van nemen? want met sommigen ontwerpen zijn we nog bezig en de klanten zouden het niet leuk vinden moesten bepaalde dingen al openbaar gemaakt worden. zet je.”, zegt hij terwijl ik mijn jas uitdoe.

Je hebt tijdens je opleiding Vrije Grafiek aan de Academie in Antwerpen jouw eigen stijl ontdekt. Is die stijl nog steeds dezelfde bij Uber and Kosher? Er zijn heel veel elementen die er nog zijn. Bijvoorbeeld, na mijn opleiding ben ik heel hard in het digitaal ontwerp gevlogen en maakte ik illustraties via pixelontwerp. Een heel interessante techniek en toen was dat echt een ontdekking, maar ondertussen spreekt mij dat minder aan. Daardoor heb ik vanalles geprobeerd en heb ik een andere stijl ontwikkeld. Achteraf ben ik wel teruggekeerd naar die vrije grafiek en die basiszaken en -structuren en de analoge invloed van het tekenen, plakken en knippen. Combinaties van foto’s, meestal door Deborah gemaakt, ga ik achteraf nog bewerken met toepassingen die meer naar vrije grafiek neigen dan naar illustrator strakke ontwerpen. Op de website staan vooral vintageachtige collages. Is dat de correcte omschrijving van jullie stijl? Vintage is een heel breed begrip. Dat zou ik er zelf niet op plakken, maar ik snap de benoeming wel, omdat het redelijk herkenbaar is en misschien is er ook wel nostalgie in te vinden.

Je voelt de geleefdheid van elk beeld wel. Elk beeld zou kunnen komen van de jaren ’60, ’70, ’80, elk beeld voelt alsof het een verleden heeft. Dat is ook iets waar we bewust naar zoeken, een vorm van geaardheid, een beeld dat een bestaansrecht heeft en tegelijk geschiedenis veinst. We werken vaak met oudere beelden en archiefbeelden. Wij gebruiken ze dan wel in een andere context dan waar ze voor bedoeld zijn. Dikwijls zijn het functionele beelden die niet esthetisch bedoeld zijn, maar waar wij wel de esthetiek van inzien, zij het door een andere ‘cadrage’ of een kleurverandering of een versnijding. Waar halen jullie je inspiratie? We heb eigenlijk niet echt één bepaalde inspiratiebron… We staan open voor veel zaken, we hebben een heel lange en brede geschiedenis van inspiratiebronnen en we zoeken ook op heel veel verschillende manieren. Qua sfeer voelen we ons verbonden met sobere en minimale grafische aanpak van de Vlaamse mode-ontwerpers. Ik denk dan aan De Zes (Antwerpse Zes – zes mode-ontwerpers uit het Antwerpse die in dezelfde tijd groot zijn geworden – nvdr) en de hele manier waarop zij communicatie aanpakken: de droge en klassieke typografie, hun lay-out en de combinatie van sterke beelden waar heel intense, menselijke emoties inzitten en tijdloze, minimale grafiek. Dat is waar we voor te vinden zijn: de content moet primeren en de vormgeving is helemaal in functie van de content. Op onze site is dat denk ik heel duidelijk. We maakten vroeger heel veel websites waar we ons ei legden in de navigatie en de interface. Ondertussen is een website meer conform geworden door de vele bestaande degelijke portfolio-formats, blogs en social network sites en is een complexe of grafisch indrukwekkende interface meestal overbodig. Daarmee bedoel ik: een portfolio-site moet voor ons vooral een

galerij zijn. Het moet een wit canvasgevoel hebben, zeker voor de klanten die we aantrekken, meestal kunstenaars, fotografen of muzikanten. Het artwork dat daar in verschijnt, moet kunnen spreken voor zichzelf. De rest zijn middelen om die content te presenteren. Onze focus ligt dan ook voor 90% op art-direction, artwork en identity. Websites zijn slechts een van de vele toepassingen van de identities die we ontwikkelen/ontwerpen. Wat is het leukste project waar je aan gewerkt hebt? Dat is heel moeilijk om te zeggen, want elk project heeft zijn fijne en zijn mindere kanten. Maar de fijnste projecten zijn nog altijd de projecten waar de klanten gewoon zeggen: ‘Doe gewoon je ding. We willen een Uber and Kosher-ontwerp.’ Een van de voorbeelden van zo’n project is het kappersboek waar ook kunstwerken in zitten. Alle art direction, tot de art direction van de layout, het bijsturen van de lay-out en dergelijke en hoe dat het hele project eruit moest zien, hebben wij beslist. Kijk, ik zal het eens nemen! (staat recht en neemt trots het boek op). Dat is een heel goed voorbeeld van een totaalproject waar we echt wel onze stempel hebben kunnen op drukken, al hebben we natuurlijk ook rekening gehouden met de klant. Een andere opdracht waar we nu heel intens mee bezig zijn, is de laatste collectie van de ontwerper Thimister(een ontwerper van bvba 32, waar Ann Demeulemeester en Haider Ackermann ook bijzitten). We zijn momenteel onder andere het nieuwe logo aan het ontwerpen. Verder heb we ook onze tanden gezet in het artwork van de nieuwste cd van dEus Dat was ook een heel leuk project, omdat we ook alle vrijheid hadden, maar dan wel in samenspraak met Tom (Barman – red.), een intense maar heel

belangrijk. We zorgen ervoor dat de recentste ontwerpen er opstaan, en dat is onze investering om klanten te werven Is het een stresserende job? fijne samenwerking. Een samenwerking die nog altijd loopt zelfs, ik was net nog bezig met het ontwerp voor de nieuwe single. Ook met Arsenal hebben we een fijne samenweking. Het leuke is dus dat we redelijk vrij kunnen doen wat we willen. Ondertussen is dat eerder regel dan uitzondering, omdat we op voorhand tegen de klanten zeggen dat het niet de bedoeling is dat we uitvoeren, maar dat we bedenken.

Dat hangt een beetje van de opdracht af. Niet als we een website maken, want dat heeft geen publishmoment. Deze kan je altijd nog achteraf aanpassen. Styling en ontwerp voor print, zeker op kleding, is een ander verhaal: dat moet ingediend worden en af zijn. Als het resultaat niet is wat het moest zijn, dan zit je met een probleem. Maar dat doen we uiteindelijk toch het liefst omdat je dan echt wel een moment hebt dat het klaar is: “Closure”.

Weigeren jullie dan dikwijls klanten? Ja, dat gebeurt regelmatig. Dikwijls hebben mensen zo’n afgelijnd idee van hetgeen ze willen, dat ze enkel iemand zoeken om dat uit te voeren. Dan zijn ze bij ons niet aan het juiste adres. Soms hebben ze ook al een bestaande huisstijl en willen ze dat verderzetten of willen ze hun huisstijl uitgevoerd in een ander medium. Dat zijn zaken die we niet meer doen.” Hoe komen klanten bij jullie terecht? Gaan jullie zelf op zoek naar klanten? Wij gaan zelf niet op zoek naar klanten omdat we daar geen tijd voor hebben. Indien er periodes zouden voorvallen waarin we geen opdrachten zouden hebben zouden we er waarschijnlijk wel werk van maken. Maar voorlopig zitten onze agenda’s steeds tsjokvol. We trachten steeds eerlijk en sterk werk te maken en om altijd kritisch te zijn over wat er naar buiten gaat. Onze naam staat er ten slotte onder. Wat we wel doen is, is onze portfoliowebsite goed bijhouden. Dat vinden we heel

Is er een specifiek domein binnen drukwerk dat je het liefst doet? Onze voorkeur gaat naar artwork, en prints voor stoffen. We ontwerpen graag dingen die blijven, en op duurzame materialen worden uitgevoerd. Een kledingstuk wordt vaak echt gekoesterd en gaat jaren mee. Een muziekalbum is ook zoiets. Het kan jaren in een collectie zitten en kan soms zelfs heroplevingen kennen. Bijvoorbeeld wanneer een album terug in de kijker komt te staan. Echt sterke ontwerpen zijn tijdloos. Dat is voor ons het hoogste. Promomateriaal (artwork/ontwerp voor flyers en posters) vinden we ook wel belangrijk om te blijven doen omdat dat juist contemporair en vluchtig is… Het houdt je scherp, als ontwerper. Het is een platform waarop we kunnen experimenteren. Hoe beginnen jullie aan een opdracht? Dat hangt een beetje af van het type klant. Meestal gebeurt het dat ze al eens gehoord hebben van ons of werk van ons gezien hebben en dan via via eens komen polsen hoe we werken en of we ook niet voor hen iets willen maken. Heel officieus, vaak amicaal zelfs. Met veel com-

municatie en persoonlijk contact, waardoor veel van onze klanten ook vrienden zijn geworden. Voor ons is het ook heel belangrijk dat je vrij tegen elkaar kan zeggen wat je vindt en denkt. We beginnen meestal met lange gesprekken over hetgeen ze willen doen, wat de sfeer is, bijvoorbeeld voor een album: wat er anders is aan dit album ten opzichte van het vorige album, waar ze naartoe willen, of het een blij album wordt of een duister album. Bij een ontwerper (kleding) krijgen we de moodboards mee of bekijken we zijn/haar stoffen en schetsen en dan trekken we steeds een volledige dag uit om rond die moodboards en andere zaken te meeten. Bij een muziekant of band beluisteren we de eerste ruwe opnames. Bij een logo-ontwerp kan het soms zijn wat we er honderden maken, maar soms kan het ook zijn dat we één ontwerp maken en tegen de klant zeggen dat er niet over te discussiëren valt omdat we meteen voelen dat het goed zit Dat is wel een enorm risico dat jullie daarmee nemen… Ja… Maar hoe meer logo’s je gemaakt hebt, hoe meer ervaring je hebt en hoe zekerder je bent van je beslissingen. Dat kan heel verkeerd aankomen, maar we hebben het geluk dat dat wel dikwijls goed zit. Wij streven ernaar om heel concreet en liefst zo snel mogelijk ‘boenk d’erop’ te zitten. We denken er echt wel goed over na, we schetsen daarover, we praten erover en als we er echt achter staan, dan stellen we het pas voor. We zijn niet de mensen die keiveel materiaal geven of via omwegen werken. Een belangrijke stap om tot een ontwerp te komen is de mens achter de klant leren kennen? Ja zeker! Het is essentieel dat we elkaar goed kennen, dat we veel babbelen en dat we weten waar we naartoe willen. Wanneer je een heel droge, zakelijke verstandhouding hebt, dan kan je heel functioneel werken. Misschien zelfs functioneler dan dat wij werken, maar dan moet

je niet meer zo ver gaan zoeken in de ontwerpen. Dan heb je meestal een gevoel dat je kan vasthouden en daarmee ontwerpen. Wij zoeken echter wel naar iets extra’s, niet enkel dat eerste gevoel. Voor de meeste vormgevers zoeken we het te ver, terwijl artistieke mensen net vinden dat we toegepast werken. Wij vallen eigenlijk een beetje tussen beiden in en dat vinden we positief. Dankzij de verschilllende opdrachten ontmoeten we constant andere karakters. Sommige mensen zijn heel cryptisch in hun communicatie, die mailen gewoon nee of ja, terwijl anderen een roman typen. Er zijn dus mensen die je helemaal in hun verhaal wikkelen en anderen die zeggen: zoek het maar zelf uit. Hoe creatiever de klant, hoe meer we van zijn/ haar werk moeten kunnen houden. Als er een niet zo creatieve klant is, dan is het niet zo heel belangrijk voor ons wat die man doet, maar dan is het wel belangrijk dat wij ons ding kunnen doen. Maar als het dus een heel creatieve klant is, dan moeten we echt respect hebben voor zijn werk of dat botert niet. Jij woont en werkt samen met je vrouw… botert dat? Dat is heel intens. Dat kan natuurlijk soms ook moeilijk zijn. We hebben vaak verhitte discussies over het werk, , omdat we er beiden zo emotioneel mee verbonden zijn, zeker over creatieve dingen. Je spaart elkaar niet, aangezien je elkaar door en door kent. Ik denk wel dat dat ons werk wel ten goede komt, want we maken geen compromissen en vullen elkaar echt aan.

Hoe ziet een doordeweekse werkdag er voor jullie uit? We hebben twee kinderen, één van 11 en één van 4. Wij staan op met de kinderen, smeren de boterhammetjes en zorgen ervoor dat ze alles hebben wat ze moeten hebben om naar school te gaan. Nadat de kinderen naar school zijn gebracht, beginnen wij hier in onze studio te werken of in onze tweede studio. Deborah gaat dikwijls voor fotoshoots of producties op sets of op verplaatsing en ik ben dan heel veel hier in onze studio aan het werk. Soms springt er een derde persoon bij, omdat we het werk anders niet gedaan krijgen. We ontwerpen tot half vijf, dan komen de kinderen thuis en zijn we met de kinderen bezig tot zij in bed liggen om half negen. En dan beginnen wij terug te werken tot elf, twaalf uur om gedaan te krijgen wat we moeten doen. Dat is een werkdag bij ons. Hebben jullie dan nog vrije tijd? Het goede bij ons is dat wij kinderen hebben en dat wij daar heel bewust mee bezig zijn. Zij eisen veel tijd op, maar dat is net een heel goed tegengewicht, zo zijn we verplicht om af en toe eens tijd vrij te nemen. Anders zouden we alleen maar werken. Gelukkig houden we zoveel van ons werk dat bepaalde dingen als hobby kunnen bekeken worden. Bijvoorbeeld de modeweken in Parijs, waar we de zaken voor onze klanten opvolgen: dat is ook ontspannend voor ons. Zou jullie jezelf omschrijven als kunstenaars? We houden niet zo van mensen die zelf beweren dat ze kunstenaar zijn We ontdekken vaak sterk werk bij mensen die hunzelf geen kunstenaar noemen. Kunst komt naar ons gevoel niet steeds van zelf uitgeroepen kunstenaars. We heb-

ben teveel respect voor het woord kunst om er losjes mee om te springen. We beschouwen en beoordelen liever het werk zelf dan personen op hun artistieke waarde. Dus ik zou nooit zelf zeggen dat ik een kunstenaar ben, maar ik geloof wel dat we met artistieke dingen bezig zijn. Tenslotte doen we natuurlijk een creatieve job. In hoeverre dat die creaties kunst zijn, is een beoordeling die we aan ieder individu persoonlijk overlaten. Heb je nog gouden tips voor beginnende grafici? Doorgaan tot je bereikt hebt wat je wou bereiken, niet te snel tevreden zijn dus. Je moet altijd kritisch blijven voor je eigen werk en nagaan of de typografie in verhouding staat tot het logo of een beeld, of het uniek is wat je gemaakt hebt. Achteraf moet je, voor zover dat gaat, kijken naar je werk met een maagdelijk oog: ‘Zou ik het ook goed vinden als ik het niet zelf gemaakt had?’ Blijf goed uitkijken dat je niet steeds dezelfde technieken te gebruikt of technieken van andere ontwerpers, omdat je weet dat ze werken. Durf fouten maken, blijf zoeken, blijf spelen… Amuseer jezelf. En dan nog een tip voor als je vastzit met je werk: vraag je af wat je zou doen als het voor jezelf zou zijn. Zou je zelf het T-shirt of de trui dragen die je ontwerpt? Dat vind we de beste referentie. Sommige mensen ontwerpen te veel in functie van de klant. Zij redeneren: ‘Als hij het goed vindt, is het goed genoeg.’ Ik denk niet dat dat een goede werkwijze is. Oordeel steeds vanuit jezelf. Hartelijk bedankt voor dit heel interessante gesprek!

Accidental Remix Thomas van Asselt

Toen ik in de zomer van 2011 met de trein door Oost-Europa reisde, raakte ik gefascineerd door van de muur gescheurde verkiezings affiches. Verschillende gezichten gingen ongewild relaties met elkaar aan, verschillende posters en ondergronden werden samen nieuwe composities die ik vele malen interessanter vond. op deze manier zijn ook verschillende beelden uit deze publicatie geremixed. met behanglijm zijn de werken van verschillende artiesten over elkaar geplakt om vervolgens gedeeltelijk weg te scheuren. door deze ongewilde samenwerking van de verschillende artiesten ontstaan nieuwe composities. interessanter dan de originele werken? bekijk het op de volgende paginaâ&#x20AC;&#x2122;s.

Jonas Hegi Tekst: Stef Michelet

jonas hegi is a promising 24 year old graphic designer from zurich, switzerland. after spending 2 years studying at the university of the arts in zurich he moved on to complete an internship at ludovic balland and at carvalho bernau in den haag. he is part of the vj collective ‘les enfants terribles’. hegi’s approach is very swiss and very inspiring to those whose tastes lean in that direction. Who is Jonas Hegi?

Where (places) has your work taken you?

I’m a 24 years old guy living in Zurich, Switzerland. I just made my BA-Degree in Visual Communication at the Zurich University of the Arts (ZHDK). At the moment I’m self-employed and working on different projects.

I was working in Basel, The Hague and Zurich. With the VJ Collective (Les Enfants Terribles) actually soon called Sierra) we played mainly in Switzerland, Germany and Austria playing.

How did you end up in designing in the first place? How did it all start? I grew up with drawing and painting and I was always fond of design, photography, typography and the arts. For me it was always logical to end up in doing something with design and art. What exactly did you graduate in and where? I graduated in visual communication (former graphic design) at the ZHdK (Zurich University of the Arts) Could you say your studies differ from graphic design? Differ? It was all about graphic design and a little bit photography and illustration!

What did these places teach you (that Switzerland didn’t)? Never make compromises. Always challenge yourself, always question your work. (Which I learned in Switzerland as well!) You also had a vj’ing project with Samuel Weidmann. How did this start and is the ‘Les Enfants Terribles’ duo still active to this day? Yes it’s still active, actually more than ever. We’re now thinking about a new name – Sierra. We’re trying to work more on installative projects in a more artistic way. But still, vj’ing is fun and we love to do it. When I first heard about you, you were designing for Cryptonites. If we look at your more recent work a lot has changed. If you can agree, how would you say your work has evolved?

It’s more about the concept now. And probably way more reduced. I try to create things that may last longer than just for a certain period. I still like to switch between different styles and experience new things, I always try to go one step further than what’s actually around me. So I actually don’t care what’s trendy now, I just do, what I think fits best for the project. Is there a specific work (regardless if it’s print, digital, installation,…) that you are really proud of? I think I’m really proud on the final work I did with Samuel Weidmann at my school, the so called “Grafik Kiosk”. We made a concept for a program, which is able to create posters and flyers with the content given by the user. The user just has to tell the program, wether the poster should look funny or serious or whatever, then the program starts working on the poster. And it works without any templates. At this point I have to give some credits to Philip Laeubli and Mario von Rickenbach, two of the best programmers I know and without them the prototype just wouldn’t have been possible. The challenge was to translate composition and intuitive designing in mathematical formulas. The program is a prototype and we’re still working on it. Have you had any expositions yourself? There was just the final school exposition. But for me it’s always difficult to exhibit graphic design. There are some self-initiated projects I’m thinking of exposing, but it won’t be kind of

a résumé of my work. Who did you work for, who do you work for now, who would you like to work for in the future? I’m working mainly in the cultural section. Beside that, I initiated some projects by myself. Also type design is a big thing. At the moment I couldn’t say for whom or what I would like to work most. It just has to be interesting and challenging and it has to make fun, always! You work is amazing but still how did you get noticed so quickly? Did you get any support (from big names,…)? I got noticed so quickly? I really didn’t realize that. No, I didn’t get any support from big names. I don’t want to get noticed because of big names or of my person, I want to get noticed because of my work. What are you occupied with the most at the moment? Besides working as a designer, I’m organizing an independent fashion show called Kostume in Zurich. The next show will take place during the fashion week in Zurich. I’m not only working on the appearance of the show, I also have to deal with sponsors, fashion designers and a lot of other things. After the 12th of november, the day of the show, I will focus more on my own projects. After all your experience so far: can you say what it takes to be a (good) graphic designer?

“sommige mensen denken dat ik de hele tijd maar dingen zit te ontwerpen hier, maar dat is als je zelfstandig bent gewoon absoluut niet het geval. het merendeel van de dag ben ik alleen maar bezig allerlei lopende bullshit gaande te houden.”

Passion! And never get satisfied. Do you have any future goals. If so, which ones? Uh, maybe moving to London or Berlin? Learning French in Paris? Are there any tools or methods you frequently use in your work. (For example: silkscreen) If so, why? No, I donâ&#x20AC;&#x2122;t like to use tools because the tools. I like to use a specific tool because I think itâ&#x20AC;&#x2122;s the best tool to get the best result for the project. So I love silkscreen, hand printing, but I also love my laser printer.

Graphic War Thomas van Asselt

Als reactie op de twee Boeing 767â&#x20AC;&#x2122;s die op 11 september 2001 twee torens van het world trade centre in New York doorboorden en deden instorten verklaarde Amerika de oorlog aan het terrorisme. Op 7 oktober 2001 wordt Afghanistan gebombardeerd door Amerikaanse en Engelse straaljagers. Er worden niet alleen bommen geworpen, een onderdeel van de war on terror zijn miljoenen pamfletten, ter grootte van bankbiljetten, die met vliegtuigen over Afghanistan verspreid worden om de bevolking tegen de Taliban te keren en in te laten zien dat Amerika niets dan goede bedoelingen heeft.

Muslims in the United States worship freely.

There are more than 7 million Muslims and 1200 mosques in the US.

Drive out the foreign terrorists.

Is this the future you want for your women and children?

Up to $25,000,000 reward.

Up to $25,000,000 reward for information leading to the whereabouts or capture of these two men.

Friendship

No one should tell you how to live. The Partnership of Nations will help rescue the Afghan people from the Taliban criminals.

Taliban: we know where you are.

Stop fighting for the Taliban and live.

The Taliban reign of fear...

...is about to end!

Osama bin Laden / $25,000,000 reward.

$25,000,000 reward for information leading to the whereabouts or capture of Osama bin Laden. Contact Coalition authorities.

Clean and safe food / Halal

Bomb/Danger

America has provided over $170 million in aid to Afghanistan.

This is what the Taliban has done?

Osama bin Laden the murderer and coward has abandoned al-Qaida. You mean nothing to him. Save your families the pain of your death.

Osama bin Laden the murderer and coward has abandoned you.

Al Qaida, your escape routes are mined.

You are trapped.

Al-Qaida do you think you are safe...

...in your tomb?

Taliban and Al Qaida Fighters - We know where you are hiding.

Taliban/Al Qaida fighters: you are our targets.

Wherever you hide, they will find you.

Any attack on Afghanistan means certain death.

Trade your weapons for money.

Informationâ&#x20AC;&#x2122;s about the locations of al-Qaida and the Taliban or their weapons will pay a reward in the amount of 87,500,000 Afghani.

Terrorist are the people who do not care about your family or your life, they are traitors.

Why do you let these people take your brothers away to fight when they do not know why they are fighting or what they are fighting for.

Beeldcolumn door Thomas van Asselt

Harmen Liemburg Tekst: Thomas van Asselt

harmen liemburg (lisse, nederland, 1966)

is een zelfstandig ontwerper. zijn studio bevindt zich in de omgetoverde woonkamer van zijn woning in amsterdam waar ik hem opzocht. zijn studie begon als sociaal geograaf en cartograaf in 1998 studeerde hij af als grafisch ontwerper aan de gerrit rietveld academie in amsterdam. tijdens zijn stage in new york maakte hij veel websites en creëerde zo de drang om eenmaal thuisgekomen achter zijn computer vandaan te komen en zijn handen vies te maken in de zeefdruk werkplaats van de academie. nu zeefdrukt harmen nog altijd zijn meeste werken en leidt hij zelf de werkplaats waar hij dit leerde. zijn werken zijn vaak verzamelingen van allerlei losse elementen waarvoor hij overal inspiratie kan vinden. met figuurtjes die anderen misschien niet eens zouden zien maakt hij complexe composities. verschillende transparante inktlagen zorgen voor nieuwe kleuren en dieptes. 32

Hoe kwam het dat je van opgeleid cartograaf de stap maakte naar grafisch ontwerper? Nadat ik afstudeerde aan de universiteit, werkte ik een tijdje als cartograaf en deelde een studio met de jongens van DieTwee (red. ontwerp bureau in Utrecht) en begon zo ook voor hun te werken. Ik probeerde dat te combineren met een nieuwe studie grafisch ontwerpen aan de HKU, maar dat liep helemaal niet lekker. Ik realiseerde me: als het met mij nog wat wil gaan worden als ontwerper, als ik mijn eigen handschrift wil ontwikkelen, dan moet ik me losmaken van deze omgeving. Het was nodig om me een aantal jaar te concentreren op een opleiding elders zonder de afleiding van de werkpraktijk. De optie om naar een kunstacademie te gaan had ik vroeger nooit overwogen, ik heb het nooit van huis uit meegekregen. Ik kwam daar via vrienden mee in aanraking, terwijl ik aan het studeren was. En zo is heel langzaam het idee gegroeid dat grafisch ontwerpen misschien ook voor mij weggelegd zou zijn.

Je ouders waren niet bezig met kunst? Nee totaal niet. Begrepen die wel dat je naar een kunstacademie wilde en snapten ze waar je mee bezig was? Mijn ouders droegen ook financieel bij aan mijn studie en ik had al zeven jaar sociale geografie gestudeerd toen ik ze vertelde dat ik nog een studie wou doen en wel op de kunstacademie, waar mijn vader zich helemaal niets bij voor kon stellen. Dat was wel een lastig moment. Wij hadden een buurmeisje in Zoetermeer die naar de kunstacademie ging, voor de rest was het een totaal onbekende wereld. Maar we zijn een hele tijd verder en ik denk dat mijn vader alle waardering heeft voor hoe ik nu bezig ben, al zal hij zich af en toe zorgen maken om mijn financiële toestand. Als je terugkijkt op de periode dat je op de Rietveld academie zat, wat staat je daar van bij? Had je het gevoel dat je daar op je plek zat, waren de docenten enthousiast over je?

niet alle docenten even goed of interessant. Wel heb ik bijvoorbeeld veel gehad aan Mieke Gerritsen, waar ik een aantal keren les van gehad heb. Die wilde me wel een bepaalde kant induwen waar ik niet in wilde, maar daar heb ik een soort stoerheid en directheid door gekregen, staan voor je daden. - Hee! Daar gaat een vlaamse gaai, á, nu is ie alweer weg. Ik hou van brutale vogels, eksters, kraaien, roeken. In Amerika heb je ook hele mooie, van die blue jays, glanzend metaal blauw, heel brutaal ook. Voor een natuurliefhebber heb je hier niet een erg landelijk uitzicht, los van deze prachtige paarse boom. Het is beter dan helemaal op de bakstenen kijken. Het is in ieder geval iets en er zit nog af en toe een vogel voor het raam. Zou je graag wat meer op het platteland wonen? Waar ik dan tegen opzie is het feit dat ik ‘s morgens niet meteen op mijn fiets kan stappen en ergens naar toe gaan. Dat ik dan iedere dag in de trein moet gaan zitten tussen al die forenzen.

Ik denk dat het voor mij een hele goede school was. De Rietveld is natuurlijk niet noodzakelijkerwijs de beste school voor iedereen. Er wordt vooral aan je hoofd gesleuteld, aan je mentaliteit, je blik op de wereld. Maar ik vond zeker 33

Je hebt eigenlijk een haat-liefde verhouding met de stad Amsterdam. Zeker, ja. Met de stad in het algemeen. Enfin, terug naar het grafisch ontwerp. Op de academie leer je ook redactionele vaardigheden, boeken opmaken, typografie. Je lijkt je daar niet erg mee bezig te houden. Ik zal niet zeggen dat ik het nooit zal doen, maar in de praktijk is gebleken dat ik heel weinig ideeën over pagina layout heb.

Ik denk dat dat ook een verschil is met andere Nederlandse grafisch ontwerpers. Zij proberen vaak, o.a. met vormentaal, een soort statements te maken. Ze maken iets expres een beetje fout of lelijk, of heel groot, uitdagend etc. Mieke Gerritsen is natuurlijk een goed voorbeeld van een ontwerper die de hele tijd maar dat engagement moet tonen voor wat het waard is, door van die ‘bolde’ uitspraken de wereld in te pompen. Daar wordt je ook doodmoe van, om daar naar te kijken. Zij heeft zich vastgebeten in een vormentaal die elke keer hetzelfde is.

Hoe dat bijvoorbeeld beter zou moeten? Ja, en hoe dat überhaupt zou moeten, wat ik daar aan toe te voegen heb. Dus ik streef dat niet na. Wel heb ik altijd al belangstelling gehad voor het gedrukte object. En dat is met de tijd alleen maar verbreed. Ik heb nu eigenlijk geen interesse meer om huisstijlen, tijdschriften en brochures te maken. Dus mijn dienstbaarheid is nog verder gezakt. Maar mijn verhaal als auteur is wel gegroeid, het verhaal dat ik zelf wil vertellen met alle werkstukken bij elkaar.

Wat mij wel bepalend gevormd heeft, is een symposium over Japans grafisch ontwerp, begin jaren ‘90 in Den Haag. Dat was een eye-opener voor mij. Het klassieke verhaal van wat een poster tot een goede poster in Europa maakt, heeft altijd te maken met het overbrengen van een boodschap op straat in een hele korte tijd, ‘stop-kracht’. In Japan is er een hele cultuur voor het gedrukte object op zich. Maar ook de poster in de binnenruimte als versiering of om bij te mediteren, van te genieten of om bij weg te dromen. Dat sprak mij zo enorm aan dat ik dacht, die kant wil ik ook op.

Probeer je een boodschap in je werk te stoppen om daarmee het publiek na te laten “sommige mensen denken dat ik de hele denken? Je bent inmiddels een tijd aan het werk. Maak tijd maar dingen zit te ontwerpen hier, je minder fouten in het proces van opdracht maar dat is als je zelfstandig bent Ja, maar niet op zo’n belerende manier. Ik denk naar eindwerk dan toen je net afgestudeerd gewoon absoluut dat mijn werk in het algemeen genoeg ingrediwas? niet het geval. het merendeel ënten bevat. Maar ik zal nooit een ‘in jour face’ van de dag ben ik alleen lopende bullshit politieke boodschap brengen. maar bezig allerlei Als je van fouten kan spreken, ik denk dat het gaande te houden.” vaak onhandigheid of onmacht is. Ik vind de omgang met klanten af en toe heel

“ik zal niet zo snel bij iemand gaan slijmen omdat hij ergens directeur is.”

ingewikkeld. Ik moet gewoon op een of andere manier gegrepen zijn door de materie of de vraag. Anders lukt het niet. Dat blijft lastig. Sommige mensen denken dat ik de hele tijd maar dingen zit te ontwerpen hier, maar dat is als je zelfstandig bent gewoon absoluut niet het geval. Het merendeel van de dag ben ik alleen maar bezig allerlei lopende bullshit gaande te houden. Wat ik wel de hele tijd doe is ideeën noteren, dingen verzamelen, dat is een tweede natuur geworden. Maar er moet een druk zijn, een noodzaak, een aanleiding, om al die losse eindjes op te pakken en er een geheel van maken. Meestal gebeurt dat pas vlak voor een deadline, en dat zie ik ook niet echt veranderen. Ik ga nooit zomaar wat maken omdat ik tijd heb, dan ga ik liever fietsen. Ben je daar wel in veranderd, weet je dat je eerder moet beginnen? Ja, maar de grootste strijd blijft om tijd vrij te maken om echt in dat werk te duiken. Maar in de weken daarvoor ben ik er op een halfbewust niveau mee bezig, zoek ik dingen uit en verzamel al wat bouwstenen. En dan is het een kwestie van: telefoon uit, muziek aan en gaan. Word je nooit gek van het feit dat bij hetgeen je het liefste doet, het je zoveel moeite kost om je er toe te zetten? Ja klopt, maar het is een soort cyclus. Ik weet inmiddels dat dat nodig is om in die workflow te komen. Je kunt niet de hele tijd op zo’n intense manier leven. Ik zit dan echt in een soort trip, dan is er ook geen ruimte voor andere dingen. Tot het werk af is moet dan ook niemand aan

m’n kop komen zeiken. Ik weet gewoon dat het voor mij nodig is om af en toe in zo’n situatie te geraken. En ik ben juist wel blij dat het niet continue zo is. En als je eenmaal aan het ontwerpen begint, maak je dat dan in een keer af? Het is gewoon terugwerken vanaf een deadline, dus je planned terug vanaf het moment dat de poster moet worden afgeleverd, daarvoor moet ik hem versturen, daarvoor moet ik hem drukken, daarvoor de films uitdraaien, daarvoor de kleuren scheiden, en daarvoor ontwerpen. Dus dan weet ik ook: nu móét ik echt gaan ontwerpen want dan heb ik precies genoeg tijd voor de rest van het proces. En dat gaat meestal goed. Het is een soort jongleer act. En je kan goed jongleren? Ja, ik kan inmiddels aardig jongleren. En zo is het ook met geld. Het is af en toe echt kantje boord, ik kom altijd geld te kort. En dat is ook lastig om in te plannen als je voor jezelf werkt. Ik kan me voorstellen dat je nu makkelijker aan werk komt dan dan toen je net klaar was met de academie, of is dat niet zo? Nee, helemaal niet. Ik heb helemaal niks te klagen over de waardering en de aandacht voor mijn werk, maar opdrachten, dat is een ander verhaal.

Ben je er actief mee bezig om opdrachten binnen te slepen? Laat je vaak je lachende gezicht zien op feestjes? Bij tijd en wijle. Ik doe het niet genoeg, ik ben niet zo’n netwerker om maar te netwerken. Ik kan wel netwerken maar dat doe ik het liefst met mensen die me ook interessant en sympathiek lijken. Dus ik zal niet zo snel bij iemand gaan slijmen omdat hij ergens directeur is. Er moet gemeenschappelijke grond zijn, of een soort spontaniteit in zo’n ontmoeting. Zijn opdrachtgevers weleens ontevreden over het werk dat je aflevert? Wonderlijk genoeg zijn bijna alle posters die ik maak op eigen initiatief, ze zijn altijd gekoppeld aan iets dat ik zelf heb geïnitieerd of waar ik zelf aan meewerk. Dus er is niemand die zegt, “Dit is toch niet helemaal wat ik in mijn hoofd had.” Het merendeel van mijn werk is autonoom. Dat is wel heel prettig. Dat is heel prettig ja, want ik hou er helemaal niet van om teruggefloten te worden.

niet kan dan kan ik ook maar beter niet met die opdrachtgever werken. Het model dat mij enorm tegenstaat is wanneer de ontwerper vijf voorstellen doet waaruit de opdrachtgever kan kiezen. En dan wordt ook nog altijd het ontwerp gekozen dat jij toch het minste vindt. Dat vind ik een heilloze weg. Ik heb ook wel voor reclamebureaus gewerkt en dan maak je mee dat je weken aan iets werkt, tig besprekingen bijwoont, goed betaald wordt maar dat het werk in zijn geheel niet gebruikt wordt omdat het dan ergens klem loopt tussen dat reclamebureau en een bedrijf. Daar heb ik zo de pest aan gekregen. Ben je ook wel eens ontevreden over je eindresultaat als je een project afrondt? Ik ben wel eens ontevreden maar het gebeurt me ook heel vaak dat als het werk net klaar is, ik er in gedachten nog te veel mee bezig ben. Dat werk moet dan even besterven. Als ik het dan een half jaar later terug zie denk ik, nou, het is toch best wel aardig geworden. Maar als ik er net klaar mee ben moet ik gewoon accepteren wat er uit zo’n werkproces is gekomen.

Is het ook zo dat je door je ervaring een Dus je hebt in zekere zin ook bijna nooit zelfverzekerdheid hebt ontwikkeld waardoor onzekerheid of de opdrachtgever het wel goed je er wel op vertrouwd dat het goed komt en “sommige mensen denken dat ik de hele vindt, omdat je je eigen opdrachtgever bent. mooi wordt?

tijd maar dingen zit te ontwerpen hier, maar dat is als je zelfstandig bent Weinig inderdaad. En als ik wel een serieuze In het algemeen besteed ik zo veel tijd aan absoluut niet geval. hetvoor opdracht heb dan is voor mij degewoon enige of beste het zoeken naarhet de juiste bouwstenen merendeel de dag ik alleen manier, om op een hele gelijkwaardige manier van een werk, dat alsben ik eenmaal bezig ben, het maar bezig allerlei met die opdrachtgever om te gaan en hem ook eigenlijk nietlopende meer zoveel bullshit uitmaakt wat daar gaande te houden.” deelgenoot te maken van mijn ontwerp proces. dan uitkomt. Als de ingrediënten goed zijn en Stap voor stap, samen op avontuur. En als dat

het klopt intuïtief, dan is dat het gewoon. Ik laat

me leiden door het materiaal. En dat vind ik eigenlijk de lol van ontwerpen dat je niet weet wat er gaat gebeuren. En daarom vind ik het ook nog steeds leuk om te doen. Hou je je ook nog bezig met sociale geografie of andere zaken? Die geografie sijpelt altijd wel weer door. Ik ben heel erg geïnteresseerd in natuur en natuurbeheer, maar ook in buitensport, kamperen, dat soort zaken. Op mijn leeftijd begin je ook een beetje na te denken: okee, hoeveel jaar heb ik nog tot mijn pensioen. Het is iets anders dan wanneer je 21 bent, dan is alles nog mogelijk, zo lijkt het. Maar ik ben 45 dus ik denk best wel na over: waar ga ik me de rest van mijn leven, of in ieder geval de komende tien jaar mee bezig houden. De noodzaak om mezelf te richten op dingen die ík belangrijk en interessant vind, die wordt alleen maar groter. Ik heb gewoon geen tijd meer voor bullshit. Zie je het gebeuren dat je heel wat anders gaat doen? Zou kunnen, als het op m’n pad komt. Denk je daar wel eens over na of niet actief? Jawel, ik kan me voorstellen dat ik het ontwerpen een keer helemaal los ga laten. Maar niet persé omdat ik dan het ontwerpen zat zou zijn maar omdat er zich dan wat anders interessants zou voordoen. Maar aan de andere kant vind ik het ontwerpen nog steeds interessant. Het is gewoon leuk om dingen te maken. Maar je kan ook op andere manieren creatief zijn.

-advertisement-

GRAFISC VERZAD grafisch ontwerpers studeren in grote getale af. elk jaar rollen er meer en meer ontwerpers—klaar om aan de slag te gaan—de kunstacademies uit. maar wat gaan zij allemaal in hemelsnaam doen?

Het lijkt erg gemakkelijk om grafisch ontwerper te worden. Alle middelen liggen voor het oprapen. Photoshop, Illustrator, InDesign, Dreamweaver. Het is allemaal moeite- en kosteloos te downloaden. Het zelfde geldt voor lettertypes en beeldmateriaal. Alle ambachten die ooit nodig waren om tot een grafisch product te komen zijn vervangen door computerchips. De grafisch ontwerper desktop-publisher geworden. Letterzetten, lettertypes ontwerpen, fotograferen, pdf’s, email, afdrukken. Het vak grafisch ontwerpen heeft zich verbreed; de ontwerper doet alles zelf, als homo universalia in zijn studio. Nu de techniek zo toegankelijk is geworden doet zich in elke familie wel een neefje voor die ook Photoshop op zijn pc heeft en met al het plezier de grafische diensten voor zijn familie verricht, gratis of voor een fractie van de prijs van een afgestudeerde ontwerper. En wat maakt het uit;

moet je eerst vier jaar kunstacademie gevolgd hebben om bruiloft- en begrafeniskaarten te ontwerpen? De klant/familie is tevreden en de ‘echte’ ontwerpers, (zoals zij zichzelf noemen) kunnen met serieuze zaken bezighouden. Maar ook buiten de familiesferen zit het de afgestudeerde ontwerper niet mee. Het gaat slecht met de economie en bedrijven maken zich meer zorgen om hun personeelszaken dan om nieuwe folders, huisstijlen, websites of muurschilderingen in de bedrijfskantine. Toch zijn er lichtpuntjes, ook in tijden van crisis. De verschuiving van gedrukte naar digitale media biedt veel kansen. De komst en het succes van de iPhone en iPad bijvoorbeeld. Voor deze nieuwe en toegankelijke media moet een hoop ontwerpen worden; magazines, applicaties en websites. Maar op dit vlak lopen veel grafisch ontwerpers tegen het ontbreken van hun technische kennis

CH DIGD

aan. Een eenvoudige portfolio-website in HTML lukt vaak net. Voor technischere zaken moet er vaak een programmeur bij geroepen worden, een extra kostenpost. Handiger (lees: goedkoper) is het dan om direct een programmeur te zoeken die ook een beetje kan ontwerpen. Hoe romantisch dan ook, het valt dus niet (altijd) mee als afgestudeerd grafisch ontwerper in 2012. Bedrijven investeren niet, culturele subsidies worden ingetrokken en het is niet gemakkelijk om de techniek bij te blijven. Veel grafisch ontwerpen lijken tussen de wal en het schip te vallen. Wat kan dit sprookje nog tot een lang en gelukkig einde leiden? Afwachten tot de economie weer aantrekt? Eindeloze avondcursussen om tegenwicht te kunnen bieden aan de zolderkamer-programmeurs?

Of zo snel mogelijk stoppen met de academie en aan een universitaire studie beginnen die de economie en samenleving nu iets te bieden heeft in plaats van afwachten tot deze jou weer ten diensten kunnen zijn…

“you take the blue pill – the story ends, you wake up in your bed and believe whatever you want to believe. you take the red pill – you stay in wonderland and i show you how deep the rabbit-hole goes.” -morpheus

Fille a Papa Tekst: Roselien Wille

“je bent jong en je wilt wat.”

Hi, In 2008 you and your sister had started a label named ‘Fille à papa’. Ofcourse, you’ve been very proud, but how does the story of your label starts? What’s the beginning? We finished our studies (Sarah : fashion design and Carol : graphic and typo design)in the same time and we left Belgium for New-York during one year. When we came back, we decided to work together on an common artistic project and Filles a papa became obvious for us… You have chosen ‘filles à papa’ as name of the label, but what’s the meaning of the name? Does it have a deeper meaning about your father? It’s a few self-derision but above all, the name suits perfectly the girls for who we imagine our clothes, it suggests a universe more or less “wild type”, there is also the idea about a kind of luxe…from a livestyle often out of reality, luxe to own beautiful things. I know ‘fille à papa’ from a store named Rewind in Belgium, but is it also known abroad? Do you want to expire the whole world with your label, or do you only see it as a smaller project? The belgian shops were the first to trust in Filles a papa but of course we try to expend the brand everywhere. We start to sell our brand in different countries like USA (NYC – LA), Hong Kong, France, Spain, England,…

Is fashion just a passion or is it more than that? It’s above all a good artistic way to express ourselves. How do you see the future of ‘fille à papa’? Many many projects, underwear collection for men, flagship filles a papa in Belgium, accessoires lines (shoes and bags) for the next collection,… Sarah and Carol, two sisters, do you guys enjoy working together, do you see that positive or negative? It’s positive.. We enjoy more deeply the good surprises, moments (in family) even if sometines, there is some little sister’s fighting :) What if someone wants to stop with ‘fille à papa’? What happens with the label? We don’t think about that… Where do you get your ideas for your fasionlabel, the logo, the website,typography...? It’s pretty obvious that cities like New York or Los Angeles have directly or unconsciously influenced our style. We love the eccentricity of these cities, the liberty their inspire… We find our inspiration in every day live : people on the street, friends, music, movies,…and above all, nightlive!

One of the sisters, Carol, studied graphic design. Does that play an important role in making this happen? (for the clothes, the designs...) I (Carol) think it helped us a lot to develop a such “universe” around the collections and the name. Graphic and fashion designers have a different eye. Actually, what it makes our style is our complementarity ( about our sensibilities, our studies etc). I also have a very careful mind with small details or finishing on every piece... I m also taking care of the printings of all the tshirts, sweaters etc. On the website we see a logo. Is that one of your own ideas, designs, what’s the idea behind it? We decide and make everything (graphic and fashion design). About the logo, we wanted something straight, something “anonymous” to contrast with the fantasy of the name Filles a Papa. We choose a straight typography without curves and too many details. But we are used to change our logo each season in according with the theme of the collection. So, “Filles a Papa” is differently written on the tshirts on each collection. Now, on the catalogs, we write FAP SS12 or FAP FW12 (for a side more anonymous). If you think fashion, you think fashionshows. But do you do other things to promote your label? We try to take part to different projects. For exemple, every august, we organise a Filles a papa party with the Kitsch Club at Knokke, or some collaboration with other artists,..

And of course, some articles in the fashion press. I know I wear your clothes. But is there a target group for ‘fille à papa’? We design for girls who are naturally comfortable in their own skins and are drama free. They are audacious, free spirited and dress according to their feelings and fashion instates. Our fashion is about freedom, freedom of expressionism. Are you satisfied with what you have reached already? Yes, we’re pretty satisfied .. The thinks started really fast and really well.. The time runs so fast, and there are so many things which happened since we have created the brand 2,5 years ago... FAP is still a young label, today we are still working with a small and very close team but the things move step by step and with our growing experience, the collections evolve and assert from season to season... We know it’s only the beginning of the adventure, we have many projects, we hope to expand the line, maybe make some collaborations with other brands, artists etc. But it’s pretty hard for us to project ourselves in the next years. We enjoy day after day what the life brings to us. www.filleapapa.be