TIJD VOOR ONT-MOETEN

Uit De Stilte

Het blijft verrassend stil voor iemand die elke week uitziet naar het enige bezoek dat zij krijgt. Het zingen met de ukelele aan de deur geeft normaal wel een reactie. Nu word ik binnengelaten door de verzorgende. De deur valt zachtjes dicht en zo staand bij het aanrechtje zie ik Tineke aan haar kleine tafeltje zitten. Haar kin gaat een stukje omlaag en dan weer omhoog, waardoor haar grijze dunne staart in hetzelfde ritme over haar nek aait. Op een klein bordje ligt vergeten hagelslag en een stukje plastic met ‘Peijnenburg’ erop. En nu? Ik ga mee ademen op haar tempo om af te stemmen op deze sfeer. Het duurt even, maar dan voel ik mijn verbeeldingskracht opborrelen en geef ik een clowneske bries de ruimte.

“Jij mag hierheen, lekker verder slapen, braaf zo,” zeg ik tegen Pluto die ik vanaf de grond op de gele sprei leg. Vervolgens spreek ik ook de handdoeken aan die op een frutje liggen: “Ja dames jullie ook, één, twee hup!” Voordat ik weet waar ze landen, duw ik de stoel naar het tafeltje, want die wil er graag dichtbij zitten. Het spelen met deze elementen biedt mij veel mogelijkheden tot het prikkelen van Tinekes zintuigen.

Vanuit mijn ooghoeken zie ik dat het levend schilderij verandert van vorm. Tineke richt haar hoofd op en oriënteert zich met samengeknepen ogen op het geluid. Ze ademt diep in en uit, opent dan haar ogen en oriënteert zich op de situatie. Haar blik gaat langzaam van mij naar de stoel, dan naar de knuffelhond, en ze lijkt nog iets te zoeken. Ik sta erbij en non- verbaal moedig ik haar aan. Voor woorden is het namelijk te vroeg, voor eigen regie in haar ruimte is het precies de juiste tijd.

De ogen van Tineke gaan langzaam weer glimmen en ik zie dat ze zichzelf wat omhoogduwt en haar zitvlak heen en weer schuift. Als onze ogen elkaar vasthouden, blijft het nog steeds stil tussen ons, maar juist in die stilte gebeurt er van alles. Uiteindelijk klinkt er een lieve en nog schorre stem: “Ga maar koffie halen Laloo en kom dan bij me zitten.” Opgetogen, contact houdend en beleefd jaknikkend, loop ik langzaam achteruit. En voordat ik de deurklink gevonden heb, hoor ik: “Schiet maar op, ik heb lang op je zitten wachten.” Ik ga op weg naar het apparaat waar gezelligheid uitkomt en ik ben wéér verrast door wat er net uit stilte is geboren.

Jacoline Goossen is miMakker-clown. Een steeds meer bekende functie in de belevingsgerichte zorg. De mens wordt gezien, wordt zichtbaar of laat zichzelf zien door haar benadering. Zij deelt hoe zij een weg vindt naar verbinding met de mens die leeft met dementie of een verstandelijke beperking.

Reageren? contact@beleefidee.nl of www.beleefidee.nl.